Zycie jest piekne swiadectwo Malgorzaty

Życie jest piękne – świadectwo Małgorzaty
Kiedy poznaliśmy się, ja miałam 22 lata, on 26. Pobraliśmy się 2 lata później. Obecnie jesteśmy
prawie dwa lata po ślubie i mamy sześciomiesięcznego Michałka. Narodzinom naszego syna
towarzyszył także mój mąż. Było to dla nas ogromne, radosne przeżycie. Jesteśmy naprawdę
szczęśliwym małżeństwem i rodziną, a między nami jest prawdziwa szczerość i miłość.
Oczywiście nikt nam tego nie dał w prezencie ślubnym, nad tym pracujemy sami od początku
naszej znajomości.
Zaczęło się zwyczajnie – telefony, odwiedziny, ciasto, kawa i długie rozmowy o wszystkim i o
niczym. Może to niektórym wyda się śmieszne, ale przez ponad pół roku mój chłopak nie
próbował mnie nawet pocałować. Przyznam się, że zaczęłam się zastanawiać, czy z nim jest
wszystko w porządku, bo tak bardzo różnił się od tych chłopców, których znałam. Później
okazało się, że w swojej delikatności nie chciał mnie zrazić do siebie. Po roku znajomości
poszliśmy razem na pieszą pielgrzymkę na Jasną Górę. To był czas, kiedy mieliśmy okazję
lepiej się poznać w różnych sytuacjach. Wtedy też padła pierwsza nieśmiała propozycja ślubu.
Jesienią zaczęliśmy chodzić na katechezy dla narzeczonych. Potem w grudniu był wyjazd do
Wrocławia na Spotkanie Młodych. Zaczęło być coraz trudniej. Przestało nam wystarczać
trzymanie się za rękę, czy krótki pocałunek.
Postanowiliśmy jednak, że mimo wszystko to nie będzie silniejsze od nas. Zawsze chciałam
złożyć – dopiero swojemu mężowi – dar dziewictwa. Narzeczony wiedział o tym, uszanował
moją decyzję i dołożył wszelkich starań, aby tak się stało. Skłamałabym, gdybym powiedziała,
że przyszło mi to łatwo. Staraliśmy się jak najczęściej przystępować do Sakramentów św., aby
mieć siłę wytrwania w czystości. Naprawdę trzeba się dużo modlić, aby nie ulec pokusie. Dziś
wiem, że można, bo nam się to udało. Umieć czekać, wyrabiać w sobie cnotę cierpliwości – to
trudne, ale możliwe.
W dzień naszego ślubu z nieba padał deszcz, ale nad nami świeciło słońce. Byliśmy naprawdę
szczęśliwi i radośni. Mogliśmy ofiarować Bogu i sobie nawzajem dar naszych czystych serc.
Byliśmy dla siebie pierwszymi partnerami, nie mieliśmy żadnego doświadczenia – i to było
piękne. Mogliśmy się teraz uczyć siebie – krok po kroku bez pośpiechu, mając nad sobą
błogosławieństwo Boże. Podczas naszego narzeczeństwa zapoznaliśmy się z naturalną
1/2
Życie jest piękne – świadectwo Małgorzaty
metodą regulacji poczęć. Wzięłam się do solidnej obserwacji swojego organizmu oraz do
pomiarów temperatury. Oboje z mężem jesteśmy przekonani o skuteczności tej metody i
chcemy kierować się tylko jej zasadami. Oczywiście tu też potrzeba trochę opanowania i
wzajemnej wyrozumiałości. Jest to jednak o tyle łatwe, że już nauczyliśmy się czekać. Ponadto
dla małżonków seks nie powinien stanowić centrum ich życia. Owszem, jest przyjemny, piękny i
naprawdę jednoczy. Nie znaczy to jednak, że w czasie kiedy nie możemy współżyć, kochamy
się mniej. Miłość można wyrażać sobie na tyle różnych sposobów.
Godnie przeżyte narzeczeństwo nauczyło nas szacunku wobec siebie, nauczyło nas patrzeć na
siebie jako na osoby, a nie ciała, nauczyło nas sztuki rozmawiania ze sobą, szczerości. Nasza
miłość na nowo się umacnia każdego dnia. Staramy się, aby nigdy nie zabrakło nam wobec
siebie (i nie tylko) czułości i dobroci. Ogromne znaczenie ma tutaj nasza wspólna modlitwa,
wspólne czytanie Pisma św., odmawianie różańca. Bo najważniejsze jest umieć ofiarować
wszystkie swoje sprawy Bogu. To nas bardzo jednoczy i nie pozwala nigdy zasnąć
pogniewanymi. To chyba wszystko, co chciałam napisać, oczywiście w tzw. Telegraficznym
skrócie, bo tak naprawdę życie jest o wiele bogatsze i piękniejsze niż tych kilka zdań. Jedno jest
pewne – trzeba chcieć... Musi to być nasza decyzja oraz ogromna współpraca z Bogiem. A to,
że warto, przekonaliśmy się sami i doświadczamy tego każdego dnia. Nic nie dzieje się samo,
wszystko jest jakąś konsekwencją naszego wcześniejszego postępowania.
Małgorzata
Źródło: http://milujciesie.org.pl/
2/2