CM 17 niezawodna jakość klejenia {APP:TITLE}

CM 17 niezawodna jakość klejenia
Autor: Ceresit
Mogą się one natomiast pojawić, gdy prace glazurnicze trzeba wykonać na podłożach, które
powodują zmniejszenie przyczepności zapraw klejowych lub takich, które ze względu na warunki
użytkowania mogą ulegać odkształceniom.
Rozróżnia się dwa typy trudnych podłoży – o ograniczonej nośności i odkształcalne. Niejednokrotnie
jednak w praktyce zdarza się, że obydwa typy występują jednocześnie, szczególnie podczas remontów
starych pomieszczeń. Podłoża o ograniczonej nośności pokryte są warstwami zmniejszającymi
przyczepność kleju. Należą do nich luźne warstwy tynku, kurz, brud, wapno, tłuszcze, oleje, wosk czy
resztki starych farb. Zmniejszona przyczepność kolejnych warstw występuje na takich podłożach jak
płyty OSB, beton zacierany oraz podłoża gładkie, np. stare okładziny ceramiczne, lastryko, blacha itp.
Do podłoży odkształcalnych zaliczamy m.in. płyty gipsowo-kartonowe, ścianki działowe, jastrychy
z ogrzewaniem podłogowym, elementy podlegające drganiom i dużym wahaniom temperatury, które
powodują pracę podłoża będącą wynikiem rozszerzalności termicznej materiałów (np. tarasy, balkony,
elewacje). Do każdego z tych podłoży należy podejść indywidualnie − o trwałości rozwiązania i efekcie
decydują wybór odpowiedniego kleju oraz właściwe przygotowanie podłoża, na którym będą układane
płytki.
Przygotowanie podłoża
Na podłożach o ograniczonej nośności należy usunąć wszelkie nienośne warstwy podłoża oraz
sprawdzić, czy wierzchnie warstwy podłoży mineralnych (np. tynku lub podkładu podłogowego) są
mocne i stabilne. Nośność takich podłoży można sprawdzić np. poprzez zarysowanie ostrym
narzędziem (np. gwoździem). Jeżeli podłoże można łatwo zarysować i wykrusza się ono podczas
rysowania, oznacza to, że podłoże jest słabe. Innym sposobem sprawdzenia nośności podłoża jest jego
opukiwanie np. za pomocą młotka. Występowanie tzw. głuchych odgłosów świadczy o odspojeniu się
tynku od ściany lub np. wierzchniej warstwy posadzki od jastrychu. W takiej sytuacji warstwy te
należy skuć. Kolejnym krokiem jest usunięcie wszelkich elementów i warstw mogących osłabić
przyczepność (kurz, brud, wapno, tłuszcze, oleje, wosk, resztki warstw starych farb). Można to zrobić,
w zależności od zanieczyszczenia, za pomocą specjalnych preparatów do usuwania starych powłok,
odkurzaczem lub mechanicznie. Sprawdzi się tu papier ścierny lub stalowa szczotka (po zakończeniu
prac należy dokładnie odkurzyć powierzchnię). Zaolejone, zatłuszczone podłoża mineralne należy
usunąć, natomiast podłoża nienasiąkliwe odtłuścić odpowiednim preparatem. Podłoża takie jak płyty
OSB należy przeszlifować mechanicznie, a następnie dokładnie odkurzyć. Jeżeli na podłożu, na którym
będą układane płytki, znajdują się ustabilizowane rysy lub pęknięcia skurczowe, należy je poszerzyć,
a następnie wypełnić zaprawą cementową lub zaprawą montażową CX 5. W przypadku występowania
ustabilizowanych pęknięć na posadzce należy je zszyć, używając do tego celu np. zaprawy CX 5,
żywicy Ceresit CF 39 lub żywic z grupy Thomsit R 727, R 726. Jeżeli podłożem są płyty OSB, stare
płytki czy inne mało nasiąkliwe i gładkie warstwy, należy zastosować specjalistyczne grunty, które
zwiększą przyczepność poprzez wytworzenie powłoki, która bardzo dobrze przylega zarówno do
gładkiej, nienasiąkliwej powierzchni, jak i do nakładanego kleju. Ponieważ przyczepność na styku
dwóch warstw zależy wprost proporcjonalnie od wielkości powierzchni ich styku, należy pamiętać, że
klej musi wypełnić całą przestrzeń pod przyklejaną płytką. Aby uzyskać całkowite pokrycie pod płytką,
trzeba stosować tzw. metodę kombinowaną, czyli posmarować spodnią stronę płytki klejem oraz
nanieść klej na podłoże − jest to szczególnie ważne przy aplikacjach na balkonach i tarasach, gdzie
woda może penetrować powierzchnie niewypełnione klejem, co prowadzi do szybkiego odspojenia
płytek od podłoża. Innym szczególnie trudnym przypadkiem są miejsca narażone na oddziaływanie
naprężeń termicznych – jastrychy z ogrzewaniem podłogowym, elewacje czy wspomniane wcześniej
tarasy i balkony. Nie wolno też zapominać o wykonaniu na podłożach dylatacji obwodowych,
przeciwskurczowych i termicznych.
Klej na trudne podłoża
Przy układaniu płytek na trudnych podłożach kluczowym elementem (poza odpowiednim
przygotowaniem podłoża) jest dobór właściwego kleju. Na ratunek przychodzą nowoczesne
technologie, które umożliwiają układanie płytek ceramicznych na przeróżnych powierzchniach. Oferta
klejów jest obecnie tak szeroka, że można dopasować rozwiązanie niemal do każdego przypadku.
Norma PN-EN 12004:2012 zobowiązuje producentów do stosowania oznaczeń, które przedstawiają
najistotniejsze parametry produktu. Oznaczenia wyrażone są w postaci kodu literowo-cyfrowego.
Zgodnie z ww. normą wyróżnia się trzy grupy klejów do okładzin ceramicznych: C – cementowe,
D – dyspersyjne, R – na bazie żywic reaktywnych.
Parametry świadczące o jakości kleju:
●
●
przyczepność − określa siłę potrzebną do oderwania płytki od podłoża po utwardzeniu kleju; o tym
parametrze informuje nas cyfra, np. C1 – klej cementowy normalnie wiążący (o przyczepności
powyżej 0,5 N/ mm2), C2 – klej cementowy o podwyższonych parametrach (o przyczepności powyżej
1 N/mm2);
odkształcalność − określa dopuszczalną wielkość ugięcia powierzchni z utwardzonym klejem bez jej
uszkodzenia, wg wspomnianej normy odkształcalność klejów określana jest symbolem S, gdzie: S1
oznacza klej o zdolności odkształceń między 2,5 a 5 mm, S2 oznacza klej o odkształcalności powyżej
●
●
5 mm;
obniżony spływ T − określa odcinek, o jaki może obsuwać się płytka przytwierdzona do pionowej
powierzchni wymaganą ilością kleju, wg normy na powierzchni pionowej nie może być on większy
niż 0,5 mm;
czas otwarty E − określa maksymalny czas na osadzenie płytki w warstwie kleju, gwarantujący
zachowanie wymaganej przyczepności.
Dopiero połączenie tych dwóch powyższych parametrów, czyli C1 lub C2 oraz S1 lub S2, precyzyjnie
zdefiniuje możliwości zastosowania danego kleju. Zasada: im trudniejsze warunki, w jakich będzie
pracował produkt (duże wymiary płytek, wahania temperatur, pracujące podłoże), tym wyższe
wymagania normowe powinien on spełniać. Biorąc pod uwagę tzw. trudne podłoża, przy wyborze
zaprawy klejowej należy zwrócić uwagę na kilka kluczowych parametrów. Teoretycznie wystarczy tu
jedno zdanie: klej powinien być klasy C2, a w przypadku podłoży odkształcalnych – klej klasy C2 S1,
czyli odkształcalny – znakomicie sprawdzi się tu klej z oferty Ceresit – CM 17. Zaprawa Ceresit CM 17,
dzięki swoim parametrom – najwyższa przyczepność i elastyczność, klasa C2 TE S1 – doskonale
sprawdzi się podczas mocowania płytek na podłożach odkształcalnych. Odkształcalność kleju jest
bardzo ważnym parametrem – na klej działają nie tylko siły odrywające, ale i rozszerzalność podłoża,
co wpływa na trwałość połączenia – produkt musi przenieść naprężenia, nie tracąc połączenia ani
z płytką, ani z podłożem. Parametr przyczepności jest bardzo istotny, gdy mamy do czynienia
z dużymi rozmiarami płytek lub z elementami okładzin o jednym z boków dłuższym niż 40 cm (np.
listwy ozdobne). Tak duże powierzchnie podlegają znacznie większym naprężeniom wywołanym np.
przez zmiany temperatur. Klej, oprócz przyczepności do płytki, musi również doskonale łączyć się
z podłożem, należy więc stosować preparat o podwyższonych parametrach klasy C2. Tu klej CM 17
poradzi sobie bez problemu, ponieważ przeznaczony jest do klejenia płytek gresowych, ceramicznych
i z kamienia naturalnego (niewrażliwego na przebarwienia).Idealnie sprawdzi się przy montażu płytek
wielkoformatowych (pow. 1 m2), nie tylko ze względu na swoją wysoką przyczepność, ale również ze
względu na jego doskonały rozpływ pod płytką. Parametr ten zapobiega powstawaniu pod płytką
pustych przestrzeni – miejsc łatwo narażonych na pękanie w trakcie eksploatacji. Ponadto właściwości
kleju zapewniają elastyczne połączenie z podłożem, przenoszące naprężenia ścinające pomiędzy
płytką a podłożem. Dlatego CM 17 polecany jest do mocowania płytek na wiotkich ściankach
działowych, ogrzewanych podłogach, elewacjach, tarasach i balkonach, a także w nieckach
basenowych i technologicznych zbiornikach na wodę. Wysoka przyczepność zaprawy sprawia, że
zalecana jest ona do płytek o nasiąkliwości <3%, np. gresowych oraz do mocowania płytek na
podłożach krytycznych: istniejących płytkach, mocnych i dobrze przyczepnych powłokach malarskich,
podłożach gipsowych, anhydrytowych, betonie komórkowym. W celu ułatwienia aplikacji kleju CM 17
jego konsystencję można dostosować do miejsca aplikacji bez utraty parametrów technicznych.
© 2013 Henkel Polska sp. z o.o.