Mantra dla Obrażonych

MANTRA DLA OBRAŻONYCH - OSHO
Instrukcja użycia: W razie potrzeby należy powtarzać na głos do ustąpienia
objawów
Jestem takim ważnym indorem, że nie mogę pozwolić, aby ktoś postępował zgodnie
ze swoją naturą, jeżeli mi się to nie podoba. Jestem takim ważnym indorem, że jeśli
ktokolwiek powiedział albo postąpił inaczej, niż się spodziewałem – ukarzę go swoją
obrazą. O tak, niech dostrzeże, jak ważna jest moja obraza, niech spadnie ona na
niego, jako kara za jego zachowanie. Przecież jestem ważnym, bardzo ważnym
indorem!
Nie cenię swojego życia.
Do tego stopnia nie cenię swojego życia, że nie jest mi żal tracić jego bezcenne
minuty na pielęgnowanie urazy. Zrezygnuję z minuty radości, z minuty zabawy, z
minuty śmiechu i oddam te minuty kultywowaniu własnej frustracji. Jest mi obojętne,
że z tych minut złożą się godziny, z godzin – dni, z dni – tygodnie, z tygodni –
miesiące, a z miesięcy – lata. Nie jest mi żal spędzić lata swojego życia w stanie
obrazy – przecież moje życie nie jest wcale cenne.
Nie potrafię spojrzeć na siebie z dystansem.
Do tego stopnia nie potrafię spojrzeć na siebie z boku, ze nigdy nie zobaczę swoich
ściągniętych brwi, nadąsanych warg, swojego zbolałego oblicza. Nigdy nie ujrzę, jak
bardzo jestem śmieszny w tym stanie i nigdy nie roześmieję się z powodu swojej
nieadekwatności. Nigdy. Przecież nie potrafię spojrzeć na siebie z dystansu.
Jestem bardzo urazowy.
Jestem tak bardzo urazowy, że muszę przez cały czas strzec swojego terytorium i
reagować obrażaniem się na każdego, kto na nie wkroczył. Powieszę sobie na czole
tabliczkę: „Uwaga! Zły pies!” i niech no tylko ktoś spróbuje jej nie zauważyć! Otoczę
swoją urazowość wysokim murem i będę miał gdzieś, że przez te mury nie widzę, co
dzieje się na zewnątrz – przynajmniej moja urazowość będzie bezpieczna. Przecież
jest mi tak bardzo droga.
Zależę od innych.
Tak bardzo zależę od innych, że nie przegapię ani jednego spojrzenia, ani jednego
słowa, ani jednego gestu. Będę stale obserwować innych, będę oceniać każde ich
zachowanie w stosunku do mnie i jeśli zdecyduję, że nie jest ono właściwe, to
natychmiast pokażę im, w jakim stopniu nie mają racji! Obrażę się, by ukryć, jak
1
bardzo jestem zależny od innych.
Jestem niewolnikiem.
Jestem niewolnikiem słów i zachowań innych ludzi. To od nich – moich panów –
zależy mój nastrój, moje uczucia, moja samoświadomość. To nie ja – to oni są za to
odpowiedzialni. To nie ja – to oni są winni temu, co się ze mną dzieje. To nie ja – to
oni powinni coś zrobić, żebym poczuł się lepiej. Tak, lubię być marionetką – przecież
jestem niewolnikiem innych.
Zrobię z muchy słonia.
Wezmę tę na wpół zdechłą muchę i zareaguję na nią swoją obrazą. Nie napiszę w
pamiętniku, jak piękny jest świat – napiszę, jak podle mnie potraktowano. Nie
powiem przyjaciołom, jak bardzo ich kocham – poświęcę cały wieczór na
opowiadanie o tym, jak bardzo mnie sponiewierano. Będę musiał wpompować w
muchę tyle swoich i cudzych sił, by uczynić z niej słonia. Przecież muchę można
łatwo przepędzić, a słonia – nie. Dlatego nadymam muchy do rozmiarów słoni.
Jestem ubogi.
Jestem na tyle ubogi, że nie mogę znaleźć w sobie okruchów wielkoduszności – by
wybaczyć, okruchów autoironii – by się roześmiać, okruchów szczodrości – by nie
zauważyć, okruchów mądrości – by się nie przyczepić, okruchów miłości – by przyjąć
z pokorą. Ja po prostu nie mam tych okruchów, przecież jestem bardzo, bardzo
ograniczony i ubogi.
Jestem nieszczęśliwy.
Jestem tak bardzo nieszczęśliwy, ze słowa i uczynki innych ludzi stale dotykają
mojego nieszczęścia. Przecież jestem bardzo ważnym indorem, ale nie cenię
swojego życia, nie potrafię spojrzeć na siebie z dystansem i kocham nadymać
muchy, jestem bardzo urazowy, zależny od innych oraz ubogi. Nie obrażajcie mnie,
tylko mi współczujcie. Bo jestem bardzo nieszczęśliwy.
2