rzeźba - Lubliniec.pl

Stanisław Henryk Kowalczyk ur. w 1947 r. z wykształcenia rolnik, biolog i pedagog. Przez wiele lat pełnił funkcję dyrektora
Zespołu Szkół Rolniczych, później Ponadgimnazjalnych w Gosławicach koło Dobrodzienia. Przyjęty do Związku Polskich Artystów Plastyków na podstawie dorobku artystycznego. Tworzy kompozycje i instalacje rzeźbiarskie, gdzie głównym tworzywem jest drewno, które łączy z innymi materiałami takimi jak: kamień, metal, szkło. Do swoich prac często wprowadza kolor
i światło. Zwłaszcza w monumentalnych, plenerowych formach przestrzennych, gdzie światło traktuje jako integralną część
dzieła. Jest obecnie członkiem opolskiego oddziału ZPAP. Mieszka i tworzy w Lublińcu.
Uczestniczył w wielu wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą. Autor dużych form przestrzennych stojących w kilku miastach w Polsce i Niemczech, między innymi „Pamięci św. Edyty Stein” w Lublińcu.
„Symfonia”
drewno, kamień, metal,
h. 42 cm
Już pierwsze spojrzenie na rzeźbiarskie kompozycje Stanisława H. Kowalczyka zwraca uwagę na subtelne piękno dobywające się z tych prac. Zaskakuje wysublimowany smak artysty, jego żonglerka abstrakcyjną formą i przestrzenią. Głęboka analiza tych prac pozwala na odczytanie ich symboliki i uchwycenie wewnętrznej dramaturgii.
Łączenie przeciwstawnych sobie form to częste, może obsesyjne atrybuty prac tego artysty. Nieregularne poszarpane formy łączy z geometrycznymi kształtami: kula, koło, graniastosłup czy kwadrat wplecione w rozedrgane, pełne ekspresji formy organiczne.
Wydaje mi się, że Kowalczyk nieprzypadkowo łączy te z pozoru przeciwstawne formy-czyż kula lub koło będące pewnym
symbolem doskonałości są nimi do końca? Obliczając matematycznie pole koła, czy objętość kuli jesteśmy skazani na użycie
we wzorach liczby π, czyli wielkości, która sama w sobie nie jest doskonała, bo niewymierna. A może doskonałość tkwi w niewymierności?
Ten matematyczny wtręt choć może wydać się niektórym niestosowny ma swoje uzasadnienie. Kowalczyk żadnej ze swoich
rzeźbiarskich kompozycji nie dopowiada do końca. Jego prace nie mają charakteru etycznego i estetycznego status quo. To raczej ukryte za podwójną woalką potyczki z rzeczywistością.
Janusz Orlikowski
Stanisław Henryk Kowalczyk
rzeźba
Rzeźba Stanisława H. Kowalczyka oscylująca od form kameralnych po monumentalne, charakteryzuje się łączeniem różnych materiałów o wyrazie symbolicznym. Duże wyczucie tworzywa stwarza ogromne możliwości wyrazu artystycznego. Rzeźba ta zmierza w kierunku pomnikowości z zaznaczeniem współczesnej formy. Dynamika jest szczególną cecha wypowiedzi autora.
Przekazywane treści dotyczą ekologii człowieka i jego egzystencji. Jest to wypowiedź głęboko humanistyczna, osadzona
w bogatym tworzywie warsztatowym. To właśnie warsztat rzeźbiarski i wypracowanie własnego języka plastycznego zasługują na wielkie uznanie.
Prof. Leon Maciej
Artysta będąc w ciągłym kontakcie z przyrodą, obserwując jej zmienność i zachwycającą urodę stara się te odczucia przenieść do swoich prac. To co wychwytuje z obserwacji świata emanuje z Jego rzeźb. Intuicja i wrażliwość pozwala mu wyczuć
to co natura podpowiada.
Posługując się takim tworzywem jak: drewno, kamień, metal, szkło, buduje kompozycje rzeźbiarskie bardzo czytelne i proste. Kowalczyk łączy ze sobą różne materiały tworząc niezwykle harmonijną całość. Tematyka jaką podejmuje artysta wynika
z jego obserwacji, przemyśleń i filozoficznych rozważań.
Kameralne rzeźby usytuowane w pejzażu nabierają monumentalnego charakteru. Posługują się metaforą i symboliką związaną ze sferą uczuć. Kontynuację tych mniejszych rzeźb można zauważyć w większych realizacjach m.inn. na terenie Niemiec,
gdzie w parku Ville d’ Eu (Haan) „Laterna Magica”- wertykalna ekspozycja stała się atrakcja dla zwiedzających. Realizacje
w Niemczech zostały docenione poprzez oryginalną formę i użyte materiały. Uzyskały aprobatę i uznanie odbiorców.
Joanna Winiszewska
„Ikar 2”
drewno, szkło, metal,
h. 70 cm
Zadanie publiczne
dotowane i zlecone
przez Burmistrza
Miasta Lublińca
SPONSORZY WYSTAWY:
PATRONAT MEDIALNY:
„Wolny Tybet”
drewno, metal, h. 250 cm
LUBLINIEC, KWIECIEŃ-MAJ 2009
„Moja Hiroshima”
drewno, kamień, szkło, metal,
„Laterna magica 2”, drewno, metal, szkło, światło h. 4,8 m, Dobrodzień
„Wiking”, drewno, kamień, metal, szkło, światło h. 11 m, Gruiten - Niemcy
h. 180 cm
„Poczwarka”
z cyklu „Poczwarki ludzkie”
drewno, metal, kamień, h. 170 cm
„Ikar-turbo”
drewno, h. 240 cm
„Izolacja”
drewno, beton, h. 180 cm
„Przesunięcie ku czerwieni”
„Krzyżak”, drewno, kamień, metal, h. 80 cm
„Pamięci Św. Edyty Stein”, drewno, metal, szkło, światło h. 10,8 m, Lubliniec
„Laterna magica 1”, drewno, metal, szkło, światło h. 10 m, Hann – Niemcy
drewno, szkło, h. 45 cm