Gazetka świąteczna

GAZETKA
PRZEDSZKOLNA NR 2 2015/2016
WYDANIE ŚWIĄTECZNE
Życzymy
Świąt wypełnionych radością i miłością,
niosących spokój i odpoczynek.
Nowego Roku spełniającego wszelkie marzenia,
pełnego optymizmu, wiary,
szczęścia i powodzenia!
Dyrektor,
Grono Pedagogiczne
i Pracownicy Przedszkola.
Dlaczego jest święto Bożego Narodzenia?
Dlaczego wpatrujemy się w gwiazdę na niebie?
Dlaczego śpiewamy kolędy?
Dlatego, żeby się uczyć miłości do Pana Jezusa.
Dlatego, żeby podawać sobie ręce.
Dlatego, żeby się uśmiechać do siebie.
Dlatego, żeby sobie przebaczać.
ks. Jan Twardowski
W TYM NUMERZE:
* Tradycje i obrzędy świąteczne- Boże narodzenie w Polsce
* Zwyczaje i obrzędy bożonarodzeniowe w innych krajach
* Zdrowe przepisy dla najmłodszych
* Jak motywować dziecko do samodzielność?
* Kiedy warto się skonsultować ze specjalistą w dziedzinie integracji
sensorycznej?
* Świąteczny humor
* Dodatek świąteczny dla dzieci
Strona internetowa przedszkola http://ps10.edubp.pl/
Tradycje i obrzędy świąteczne - Boże Narodzenie
Wigilia - wieczór wigilijny w tradycji polskiej jest najbardziej uroczystym
i najbardziej wzruszającym wieczorem roku. Punktem kulminacyjnym przeżyć
adwentowych w rodzinach chrześcijańskich jest wigilia Bożego Narodzenia. Posiada ona
bardzo bogatą liturgie domową. Geneza tej liturgii sięga pierwszych wieków
chrześcijaństwa. Obrzędy te i zwyczaje mają więc starą tradycję. Wigilie w ogóle znane
były już w Starym Testamencie. Obchodzono je przed każdą uroczystością,
a nawet przed każdym szabatem. Było to przygotowanie do odpoczynku
świątecznego. Izraelici zwali je "wieczorem".
Słowo "wigilia" pochodzi z języka łacińskiego i oznacza czuwanie. Taki był dawniej
zwyczaj w Kościele, ze poprzedniego dnia przed większymi uroczystościami obowiązywał
post i wierni przez cała noc oczekiwali na te uroczystość, modląc się wspólnie.
W Polsce wigilia weszła na stałe do tradycji dopiero w XVIII wieku, Główną jej częścią
jest uroczysta wieczerza, złożona z postnych potraw. Wieczerza ta ma charakter ściśle
rodzinny. Zaprasza się czasami na nią, oprócz krewnych, osoby mieszkające samotnie.
Dawniej najpierw gospodynie urządzały generalne sprzątanie, mycie, czyszczenie. Po
czterech rogach głównej sali umieszczało się na wsi i po dworach cztery snopy zbóż: snop
pszenicy, żyta, jęczmienia i owsa, aby Boże Dziecię w Nowym Roku nie skąpiło
koniecznego pokarmu dla człowieka
i bydła. Stół był przykryty białym obrusem, przypominającym ołtarz i pieluszki Pana, a
pod nim dawało się siano dla przypomnienia sianka, na którym spoczywało Boże Dziecię.
Zwyczajem było również, że cały dzień obowiązywał post ścisły. Także w czasie wigilii
dawano tylko potrawy postne, w liczbie nie parzystej, ale tak różnorodne, by były
wszystkie potrawy, jakie się zwykło dawać w ciągu roku.
Wolne miejsce przy stole
Znany i powszechny jest obecnie w Polsce zwyczaj pozostawiania wolnego miejsca
przy stole wigilijnym. Miejsce to przeznaczone bywa przede wszystkim dla przygodnego
gościa. Pozostawiając wolne miejsce przy stole wyrażamy również pamięć o naszych
bliskich, którzy nie mogą świąt spędzić z nami. Miejsce to może również przywodzić nam
na pamięć zmarłego członka rodziny.
Pierwsza Gwiazda
W Polsce wieczerzę wigilijną rozpoczynało się, gdy na niebie ukazała się pierwsza
gwiazda. Czyniono tak zapewne na pamiątkę gwiazdy betlejemskiej, która według
Ewangelisty, św. Mateusza, ujrzeli Mędrcy, zwani też Trzema Królami.
Parzysta ilość osób - do tradycji wigilijnej należy, aby do stołu zasiadała parzysta liczba
osób. Nieparzysta zaś ilość uczestników miała wróżyć dla jednego z nich nieszczęście.
Najbardziej unikano liczby 13. Feralna 13 bierze swój początek od Ostatniej Wieczerzy,
kiedy to jako 13 biesiadnik przybył Judasz Iskariota. Jeżeli ilość biesiadników była
nieparzysta, wówczas w bogatszych lub szlacheckich domach zapraszano do stołu kogoś
ze służby, w biedniejszych domach jakiegoś żebraka.
Do stołu zasiadano według wieku lub hierarchii. Według wieku dlatego, aby
"w takiej kolejności schodzić z tego świata", a według hierarchii dlatego,
gdyż osoba o najwyższej pozycji, najczęściej był to gospodarz, rozpoczynała wieczerzę.
Łamanie się opłatkiem - najważniejszym i kulminacyjnym momentem wieczerzy
wigilijnej w Polsce jest zwyczaj łamania się opłatkiem. Czynność ta następuje po
przeczytaniu Ewangelii o Narodzeniu Pańskim i złożeniu życzeń. Tradycja ta pochodzi od
prastarego zwyczaju tzw. eulogiów, jaki zachował się z pierwszych wieków
chrześcijaństwa. Wieczerza wigilijna nawiązuje do uczt pierwszych chrześcijan,
organizowanych na pamiątkę Ostatniej Wieczerzy. Zwyczaj ten oznacza również
wzajemne poświęcenie się jednych dla drugich i uczy, że należy podzielić się nawet
ostatnim kawałkiem chleba. Składamy sobie życzenia pomyślności
i wybaczamy urazy.
Ilość potraw - według tradycji, ilość potraw wigilijnych powinna być nieparzysta.
Aleksander Bruckner w słowniku etymologicznym języka polskiego podaje, że wieczerza
chłopska składała się z pięciu lub siedmiu potraw, szlachecka z dziewięciu, a u
arystokracji z jedenastu. Wyjaśnienia tego wymogu były różne: 7 - jako siedem dni
tygodnia, 9 - na cześć dziewięciu chórów anielskich itp. Dopuszczalna była ilość 12 potraw
- na cześć dwunastu apostołów.
Nieparzysta ilość potraw miała zapewnić urodzaj lub dobrą pracę w przyszłym roku.
Potrawy powinny zawierać wszystkie płody rolne, aby obrodziły w następnym roku.
Wskazane też było skosztować wszystkich potraw, żeby nie zabrakło którejś podczas
następnej wieczerzy wigilijnej. Wigilie otwierała jedna z tradycyjnych zup wigilijnych najczęściej barszcz czerwony z uszkami, zupa grzybowa lub rzadziej - migdałowa. Oprócz
dań rybnych podawano staropolski groch z kapustą, potrawy z grzybów suszonych,
kompoty z suszonych owoców a także łamańce z makiem lub pochodzącą ze wschodnich
rejonów Polski słynną kutie oraz ciasta a zwłaszcza świąteczny makowiec.
Po Wieczerzy - dawniej po Wieczerzy, oprócz śpiewania kolęd, w wielu częściach
Polski praktykowano różne zwyczaje. I tak, na Warmii i Mazurach, kiedy jeszcze
biesiadnicy siedzieli przy stole, spod obrusa ciągnięto słomki. Jeśli wyciągnięto słomkę
prosta, to osobę, która ją wyciągnęła, czekało życie proste, bez niebezpieczeństw. Jeśli
słomka była pokrzywiona, to daną osobę czekało
w przyszłym roku życie kręte.
Na Mazowszu, resztki jedzenia dawano zwierzętom. Wierzono bowiem, że o północy,
przynajmniej niektóre z nich, przemówią ludzkim głosem. Dotyczyło to zwłaszcza bydła,
bo ono było obecne przy narodzinach Dzieciątka i w nagrodę otrzymało dar mówienia
ludzkim głosem w noc wigilijną.
Resztki wieczerzy - na Podlasiu resztki wieczerzy ustawiano koło pieca, a przed nim
ławę posypaną piaskiem lub popiołem. Pokarmy te były przeznaczone dla zmarłych
przodków. Rano, po śladach na piasku, odgadywano kto przyszedł w nocy
i czy w ogóle przyszedł.
W wielu rejonach Polski w ten wieczór wyruszali kolędnicy. Obowiązkowo musiały być
minimum trzy postacie: bocian, koza i niedźwiedź. Bocian symbolizował nowy rok i nowe
życie, koza - płodność, a niedźwiedź - wrogie siły przyrody, które należało obłaskawić.
Pasterka - kończy wieczór wigilijny, to msza odprawiana w kościołach dokładnie
o północy. Zgodnie z tradycją upamiętnia ona przybycie do Betlejem pasterzy
i złożenie przez nich hołdu nowo narodzonemu Mesjaszowi. Zwyczaj sprawowania
bożonarodzeniowej liturgii nocnej wprowadzono w Kościele już w drugiej połowie
V wieku. Do Polski dotarł on więc być może razem z chrześcijaństwem.
Kolęda - innym zwyczajem wprowadzonym i upowszechnionym przez Kościół,
są odwiedziny parafian w okresie świąt Bożego Narodzenia składane przez proboszcza
lub księży z parafii. Przynoszą oni dobrą nowinę, święcą
i błogosławią dom oraz jego mieszkańców, w zamian zaś otrzymują symboliczną ofiarę
nazywaną dawniej kolędą. Tradycja ta, znana już w średniowieczu, utrzymuje się w
Polsce do czasów współczesnych. Być może po przyjęciu chrześcijaństwa Kościół
wprowadził ją dla przeciwstawienia jej pogańskiemu zwyczajowi kolędowania.
Śpiewanie kolęd - Nieodłączną częścią wieczoru wigilijnego było i jest wspólne przy
Bożonarodzeniowej szopce. Pieśni opowiadających o narodzeniu Jezusa mamy
w polskiej tradycji bardzo dużo. Najstarsze sięgają czasów średniowiecza. Ich
wprowadzenie a potem upowszechnienie zawdzięczamy prawdopodobnie
franciszkanom. Oni też przynieśli do Polski zwyczaj budowy szopek. Autorstwo pierwszej
szopki przypisuje się św. Franciszkowi z Asyżu, który chcąc odświeżyć pamięć narodzin
Dzieciątka Jezus kazał przynieść do groty siana, przyprowadzić woła oraz osła
i zawołał braci. Kiedy zgromadziła się ludność z okolic i zabrzmiały pieśni
św. Franciszek odczytał Ewangelię, a potem wygłosił kazanie o narodzeniu Jezusa.
Szopkę tę zorganizował św. Franciszek na trzy lata przed śmiercią, w Greccio koło Rieti,
sto kilometrów od Rzymu.
Szopki - W Polsce franciszkańskiej pojawiły się bardzo wcześnie, zapewne już
w czasach średniowiecza. Początkowo inscenizowane w kościołach szopki były
niezwykle proste, pozostawały też wierne przekazom ewangelicznym. W wieku XIX
powstały różne regionalne formy polskich szopek bożonarodzeniowych. Najbardziej
znane i najciekawsze są szopki krakowskie, których architekturę wzoruje się na
zabytkowych budowlach Krakowa. Szopki krakowskie stawały się często teatrzykami
lalek, w których na miniaturowych scenkach podświetlanych świecami pojawiały się
najrozmaitsze ruchome figurki.
Dzisiaj bożonarodzeniowe szopki buduje się we wszystkich polskich kościołach.
Zwyczaje i obrzędy bożonarodzeniowe w różnych krajach
Pierwsza wzmianka o Bożym Narodzeniu pochodzi z 354 roku, a zamieszcza ją rzymski
kalendarz. Różne były w przeszłości terminy obchodów świąt Bożego Narodzenia.
Świętowano w styczniu, marcu, kwietniu, a nawet w maju. Ostatecznie wybrano datę 25
grudnia - dzień przesilenia zimowego. Chrześcijanie ze słońcem utożsamiali Chrystusa,
nazywając go "Słońcem Sprawiedliwości". Tajemnica Bożego Narodzenia polega na tym,
że druga Osoba Boska stała się człowiekiem, aby
w ciele ludzkim dokonać zbawienia rodzaju ludzkiego za grzechy. Jako Bóg jest
wieczny, nieskończony, wszechobecny i wszechmocny, jako człowiek jest ograniczony
czasem, przestrzenią i mocą.
Zwyczaj ubierania choinek narodził się wśród ludów germańskich przeszło 300 lat
temu. W dniach przesilania zimy i nocy zawieszano u sufitu gałązki jemioły, jodły,
świerka, sosny jako symbol zwycięstwa życia nad śmiercią, dnia nad nocą, światła nad
ciemnością. Kościół chętnie przejął ten zwyczaj jako zapowiedź, znak i typ Jezusa
Chrystusa. Na drzewku zawieszamy światła, bo tak często Jezus
o sobie mówił, że jest światłością świata.
Po adwentowym oczekiwaniu bezpośrednim przygotowaniem do Świąt Bożego
Narodzenia jest Wigilia.
W Polsce wieczerza wigilijna rozpoczyna się po zapadnięciu zmroku, gdy na niebie
pojawia się pierwsza gwiazda.
Tradycja obchodów Świąt Bożego Narodzenia jest głęboko zakorzeniona nie tylko
w narodzie polskim. Na całym świecie katolicy świętują narodzenie Jezusa, ale
w każdym kraju panują nieco odmienne zwyczaje.
W Hiszpanii odpowiednikiem opłatka jest chałwa. Przed Bożym Narodzeniem każda
rodzina hiszpańska zaopatruje się w nową szopkę.
Wigilijna wieczerza rozpoczyna się po pasterce. Następnie wszyscy wychodzą na ulice
oświetlone tysiącami barwnych żarówek, śpiewają kolędy, tańczą i bawią się do rana.
Głównym daniem jest pieczona ryba oraz "ciasto Trzech Króli", w który zapieka się
drobne upominki.
Prezenty rozdawane są 6 stycznia w święto Trzech Króli, na pamiątkę darów, które
Jezus otrzymał od mędrców ze Wschodu.
W Wielkiej Brytanii wigilijny posiłek zaczyna się w południe w ścisłym gronie
rodzinnym. Obiad, bo trudno tu mówić o wieczerzy, składa się z pieczonego indyka i "
płonącego puddingu". Wieczorem w Wigilię angielskie dzieci wywieszają swoje
pończochy za drzwi, by nazajutrz rano odnaleźć je wypełnione prezentami.
Tu narodził się zwyczaj pocałunków pod jemiołą wiszącą u sufitu.
Taki pocałunek przynosi szczęście i spełnienie życzeń.
Londyn jest ojczyzną pierwszych kartek z życzeniami. W 1846 roku Jon Horsley
z Anglii zaprojektował pierwszą kartkę świąteczną z napisem "Wesołych Świąt Bożego
Narodzenia i szczęśliwego Nowego Roku".
W Szwecji Święta Bożego Narodzenia rozpoczynają się w pierwszą niedzielę adwentu.
Tradycyjna szwedzka uczta składa się z iutfisk, czyli rozmoczonej suszonej ryby o dość
mdłym smaku. Potem podaje się galaretkę wieprzową, głowiznę i chleb, a na deser
pierniczki. Nie stawia się wolnego nakrycia na stole, ale za to odwiedza się samotnych.
Szwedzi nie śpiewają kolęd, lecz tańczą wokół choinki.
W Niemczech "Boże Narodzenie" obejmuje trzy dni: 24 grudnia -"Wigilię", pierwszy
dzień Świąt Bożego Narodzenia, narodziny Jezusa Chrystusa (25.12.) i drugi dzień Świąt
Bożego Narodzenia (26.12.). W Wigilię w chrześcijańskich rodzinach przed lub po
uczestnictwie w Mszy Świętej zapala się świece na choince i wtedy rozpoczyna się
"gwiazdka" tzw. "Bescherung". Śpiewa się lub słucha się kolęd
i członkowie rodziny obdarowują się wzajemnie prezentami. Dzieciom opowiada się
legendę mówiącą, iż prezenty przyniósł Święty Mikołaj lub Dzieciątko Jezus. Wiele rodzin
wynajmuje nawet Mikołaja, którego rolę odgrywają studenci przebrani w kostium. W
pierwszym i drugim dniu Świąt Bożego Narodzenia wielu ludzi udaje się do kościoła na
świąteczne msze. 25 i 26 grudnia są dniami świątecznymi wolnymi od pracy.
Greckie Boże Narodzenie jest spokojnym, uroczystym okresem. Gorący okres
rozpoczyna się 6 grudnia w dniu Świętego Mikołaja, kiedy to wszyscy wymieniają się
podarunkami i trwa aż do 6 stycznia - święta Trzech Króli. Na dzień przed Bożym
Narodzeniem i Nowym Rokiem dzieci śpiewają coś na wzór kolęd, chodząc od domu do
domu. Te kolędy mają błogosławić domostwa. Często kolędy te są śpiewane przy
akompaniamencie małych metalowych trójkącików i małych glinianych bębenków. Za
śpiew dzieci często nagradzane są słodyczami i suszonymi owocami. Na prawie każdym
stole można znaleźć Christopsomo (Chleb Chrystusa). Jest to okrągły bochenek ozdobiony
na szczycie krzyżem, wokół którego ludzie stawiają symbole
z ciasta przedstawiające wszystko to, co oznacza długotrwałość. Jeśli biesiadnicy
pochodzą z wyspy i są rybakami na ich stole zobaczysz chleb z rybą. Choinki nie są
powszechnie używane w Grecji, a prezenty są wręczane 1 stycznia.
Obecnie w większych miastach można zobaczyć ulice przystrojone w lampki
i dekoracje. Powoli zostaje też przejmowana zachodnia tradycja wysłania kart
z życzeniami świątecznymi do przyjaciół i rodziny.
We Francji świąteczną atmosferę wyczuwa się już na kilka tygodni przed Bożym
Narodzeniem. Wszystkich opanowuje gorączka zakupów. Właściciele sklepów prześcigają
się w pomysłach dekorowania wystaw. Ulice miast przystrojone są kolorowymi lampkami
i gwiazdkami.
Święta Bożego Narodzenia pełnią we Francji bardzo ważną rolę. Są to święta rodzinne.
Francuzi wręczają sobie ręcznie robione kartki świąteczne oraz kupują prezenty. We
Francji, w przeciwieństwie do Polski, nie ma Wigilii. Francuzi biorą udział we mszy, a 25
grudnia siadają do wspólnego obiadu. W ten dzień je się indyka nadziewanego
kasztanami i pije dużo szampana.
We Francji dzieci wierzą, że to mały Jezus przynosi im prezenty, które
w wigilijną noc wkłada do bucików ustawionych przy kominku.
BOŻE NARODZENIE W CZECHACH I NA SŁOWACJI
Okres Bożego Narodzenia jest w Republice Czeskiej okresem szczególnym. Święta są
tu czasem wzajemnych spotkań rodzinnych oraz dniem wolnym, w którym można się
dobrze zabawić. Już kilka tygodni przed Bożym Narodzeniem, zarówno w Czechach, jak i
na Słowacji, wystawy sklepowe przyciągają klientów specjalnymi promocjami i
kolorowymi świecidełkami.
Prawdziwy okres świąteczny rozpoczyna się jednak dopiero 24 grudnia. Ludzie
wierzący przez cały ten dzień zachowują post, następnie składają sobie życzenia i
obdarowują się prezentami. W prawie każdym domu stoi choinka, wokół której
gromadzą się domownicy zasiadający do wspólnej kolacji, gdy na niebie ukaże się
pierwsza gwiazdka.
Na stole nie może na przykład zabraknąć "vánočky" - tradycyjnego białego ciasta
przypominającego wyglądem i smakiem polską słodką chałkę z bakaliami. Pierwszą
spożywaną potrawą są, podobnie jak w Polsce, opłatki. Następnie na stół wędruje zupa
grzybowa oraz obowiązkowo ryba, a najlepszą oczywiście jest karp. Na Słowacji, a przede
wszystkim w okolicach Bratysławy, w miejsce zupy grzybowej często podawany jest
kapuśniak. Czesi i Słowacy przywiązują też ogromną wagę do suszonych owoców oraz
jabłek, które służą nie tylko do jedzenia, ale także do świątecznych wróżb.
W okresie bożonarodzeniowym nasi południowi sąsiedzi śpiewają oczywiście również
kolędy, a ludzie nawiedzają kościoły, które w Czechach w ciągu roku świecą pustkami.
We Włoszech Święta Bożego Narodzenia mają tysiącletnią tradycję. Włosi wysyłają
wiele kartek z życzeniami do rodziny i przyjaciół.
8 grudnia ubiera się choinkę oraz budowane są żłobki w kościołach.
24 grudnia obchodzona jest Wigilia - uroczysta kolacja, podczas której jedzone są
typowe włoskie ciasta - penettone i pandoro, a także nugat, migdały i orzechy laskowe.
Włosi biorą udział w Pasterce. W czasie Bożego Narodzenia rozdają prezenty.
Centralne ulice Rzymu zdobią wielkie choinki.
We współczesnej Rosji bardziej uroczyście, niż Boże Narodzenie, świętowana jest noc z
31 grudnia na 1 stycznia. To czas prezentów, które w Rosji przynoszą Dziadek Mróz i jego
wnuczka Śnieżynka. Boże Narodzenie jest obchodzone po świętach Nowego Roku, 7
stycznia. To święto bardzo radosne, wiele osób udaje się wtedy do cerkwi, wszyscy
składają sobie życzenia. Rozpoczyna je uroczysta, rodzinna kolacja, czyli Wigilia.
Przygotowuje się postne danie z ziaren pszenicy, miodu i kaszy zmieszanymi z
migdałowym lub makowym mlekiem. Do kaszy dodaje się orzechy lub mak. Takim
daniem rozpoczyna się Wigilia. Na rosyjskim stole wigilijnym obowiązkowo powinno
znaleźć się 12 dań - zgodnie z liczbą apostołów - m.in. bliny, ryba i mięsa w galarecie,
pieczyste i pierniki miodowe. Wieczerzę wigilijną poprzedza ścisły post, który
przestrzegany jest, aż do pojawienia się pierwszej gwiazdki, symbolizującej gwiazdę
Betlejemską.
Do tradycji Świąt Bożego Narodzenia należy m.in. zapalanie świec w oknach
i ognisk na ulicach, które mają rozgrzać w zimową, mroźną noc narodzone Dzieciątko.
Dzieci z papierowymi gwiazdami i lampionami w rękach pukają do tych domów, w
których zapalono świece, aby złożyć życzenia domownikom, zaśpiewać kolędy, a nawet
odegrać całe przedstawienia. Gospodarze zapraszają ich do domu, do swojego stołu lub
nagradzają świątecznymi smakołykami.
Na Węgrzech w czasie świąt organizuje się wielkie bale dla dzieci.
Najważniejszy z nich odbywa się w stolicy kraju, Budapeszcie, w budynku Parlamentu.
Uczestniczą w nim znani aktorzy i artyści. Pod obrus leżący na stole wkłada się sianko.
Wyciągnięcie najdłuższego źdźbła wróży długie życie. W czasie Wigilii i Świąt Bożego
Narodzenia Węgrzy jedzą pieczonego indyka, zupę rybną oraz rosół z kury. Na stole nie
może zabraknąć ciasta z makiem, bo mak zapewnia rodzinie miłość.
W Austrii po piątej po południu rozbrzmiewa w oknach mały dzwoneczek.
To znak, że rozpoczyna się świąteczna kolacja. Austria jest ojczyzną jednej
z najpiękniejszych kolęd na świecie "Stalle Nacht, heilige nacht" (Cicha noc, święta
noc).
W Danii na Wigilię podaje się słodki ryż z cynamonem i pieczoną gęś z jabłkami.
Tradycyjnym daniem jest budyń z ryżem, w którym gospodyni ukrywa migdał. Kto go
znajdzie, ten dostaje świnkę z marcepanu, która zapewnia szczęście przez cały rok.
W Meksyku już 15 grudnia wiesza się pod sufitem piniatę - gliniane naczynie
wypełnione słodyczami. Pod nią gromadzą się dzieci. Jedno z nich rozbija piniatę kijem,
co rozpoczyna wyścig w zbieraniu słodyczy. Głównym daniem wigilijnym jest wędzony
dorsz z papryką i oliwą oraz małymi grzankami. Podaje się również pieczonego indyka,
owoce, słodycze.
Święta Bożego Narodzenia w Stanach Zjednoczonych - choć raczej właściwie
należałoby użyć zwrotu święto - gdyż tradycyjna amerykańska rodzina nie obchodzi
Wigilii, a 26 grudnia jest normalnym dniem pracy. Nie umniejsza to jednak roli, jaką
Boże Narodzenie pełni w kulturze USA. Każda amerykańska rodzina pieczołowicie i z
dużym wyprzedzeniem przygotowuje się na ich nadejście.
Ulice i domy przystrajane są tysiącem migocących światełek i lampek.
W ogródkach i witrynach sklepowych pojawiają się świąteczne dekoracje. Wszędzie
rozbrzmiewa dźwięk kolęd, a w powietrzu unosi się zapach choinek. Jedną
z ważniejszych tradycji związanych z Bożym Narodzeniem w Stanach Zjednoczonych
jest dawanie prezentów - wzajemne obdarowywanie się. W każdym domu pod choinką
piętrzą się prezenty, a ich otwarcie następuje w świąteczny poranek przed śniadaniem.
Kulminacyjnym punktem Bożego Narodzenia jest uroczysty obiad, na którym nie może
zabraknąć bliższej i dalszej rodziny.
Jak motywować dziecko do samodzielności?
* Nie rób czegoś Za dziecko, tylko Z NIM lub OBOK NIEGO- bądź
w pobliżu, by pomóc i czuwać nad bezpieczeństwem, ale pozwól mu
wykonać daną czynność samodzielnie.
* Naukę dziel na mniejsze etapy i wymagaj pokonania pojedynczych kroków.
* Nagradzaj za samodzielność- nagradzaj jednak nie efekty, ale próby
wykonania czegoś samodzielnie, nawet jeśli efekt końcowy nie jest
zadowalający.
* Pozwalaj dziecku podejmować decyzje ( o ile nie zaszkodzą one jemu
samemu lub otoczeniu), nawet jeśli wiesz, że skutek będzie daleki od
zamierzonego.
* Egzekwuj wywiązanie się z każdego obowiązku, jaki nałożysz na
dziecko; pamiętaj jednak, że chodzi tu o SAMODZIELNE,
a nie IDEALNE wykonanie.
* Miej w sobie gotowość na pogodzenie się, że nie wszystko będzie idealne,
szybko, czysto, do końca.
* Jeśli to, co dziecko zrobiło (np. sprzątanie), wymaga poprawy, najlepiej
popraw to tak, by dziecko tego nie widziało. Gdy to niemożliwe, powiedz
żartem np.: „ Właśnie mały duszek szepnął mi, bym i ja coś posprzątała”.
Starsze dziecko najpierw pochwal za to, co samo zrobiło, a potem, co
jeszcze chciałabyś, by zostało zrobione.
* Pokazuj, że dziecko jest lubiane i akceptowane, a jego sukcesy są
dostrzegane i ważne.
* Wykorzystuj możliwości, jakie daje grupa przedszkolna- dziecko chętniej
podejmuje zadania wśród rówieśników, podpatruje, bo „ też chce umieć”, a
modelowanie poprzez kolegów jest skuteczniejsze.
* Jeśli mówisz, co dziecko zrobiło źle, mów też, co zrobiło dobrze.
KIEDY WARTO SIĘ SKONSULTOWAĆ ZE SPECJALISTĄ
W DZIEDZINIE INTEGRACJI SENSORYCZNEJ?
DZIECKO:
* jest niezaradne ruchowo, często się potyka, przewraca, spada z krzeseł itp.,
* ma trudności z przyjęciem i utrzymaniem prawidłowej pozycji siedzącej,
* ma słabą równowagę,
* ma problemy z czynnościami samoobsługowymi: samodzielnym jedzeniem,
sznurowaniem butów, ubieraniem i rozbieraniem się, zapinaniem lub rozpinaniem
guzików,
* szybko się męczy,
* jest wiotkie, często podpiera głowę, pokłada się na stoliku,
* nieprawidłowo trzyma ołówek, zbyt mocno lub zbyt słabo przyciska go do papieru,
* ma nieustaloną bądź skrzyżowaną lateralizację,
* ma kłopot z wodzeniem wzrokiem za przesuwającym się przedmiotem,
z prowadzenie obserwacji,
* ma problemy z rozpoznawaniem kształtów, wyodrębnianiem figur z tła,
odnajdywaniem szczegółów na obrazku,
* ma pismo lustrzane, odwraca litery, sylaby lub słowa,
* ma opóźniony rozwój mowy bądź zaburzenia artykulacyjne,
* ma kłopoty z różnicowaniem dźwięków, myli podobne słowa, słabo rozumie bardziej
złożone polecenia werbalne,
* ma bardzo wąski repertuar żywieniowy, jest wybredne, nie chce próbować nowych
potraw, często ma odruch wymiotny,
* nie znosi dotyku określonych faktur, nie lubi rajstop, czapek itp.
* przesadnie reaguje na niewielki ból bądź ignoruje nawet poważne skaleczenia,
* ma problemy z koncentracją,
* ma trudności z zasypianiem i budzeniem się,
* jest poirytowane w sytuacji natłoku bodźców wzrokowych bądź słuchowych,
* jest nadaktywne i impulsywne,
* przejawia zachowania agresywne,
* jest wycofane, nieśmiałe, unika kontaktów.
Wszystkie opisane powyżej przykłady zachowań mogą być rezultatem zaburzonych
procesów integracji sensorycznej. Jeżeli nauczyciel lub rodzic dostrzegają jakiekolwiek
niepokojące symptomy bądź wyraźne nieprawidłowości rozwojowe, warto jak najszybciej
skonsultować się ze specjalistą, który pomoże określić charakter dysfunkcji i pokieruje do
odpowiedniej placówki na zajęcia wyrównawcze. Nie warto zwlekać, czekając, aż dziecko „
wyrośnie” z problemu. Wczesna diagnoza i szybka interwencja zwiększą szanse na całkowite
wyrównanie deficytów, a tym samym na umożliwienie dziecku- prawidłowego- rozwoju.
ZDROWE PRZEPISY DLA NAJMŁODSZYCH
PRZYGOTUJ MI MAMO
„Twarożek słodki na poczekaniu”
1 szklanka zsiadłego mleka
1 szklanka słodkiego mleka
Słodkie mleko zagotować, zestawić z ognia.
Wlać zsiadłe mleko nieroztrzepane i lekko zamieszać.
Po upływie około minuty, gdy ścięty sernik zacznie się oddzielać od serwatki,
oddzielić od serwatki.
Odcedzić przez sitko.
Twaróg powinien być zwarty, ale miękki.
„ Kisiel waniliowy”
100 g mleka,
8 g mąki ziemniaczanej, ( półtorej płaskiej łyżeczki),
15 g cukru,
wanilia ( żółtko),
sok owocowy
Więcej niż połowę mleka zagotować z cukrem i wanilią, a w pozostałym zimnym
mleku rozmieszać mąkę ziemniaczaną.
Na wrzące mleko wlać, ciągle mieszając, mąkę ziemniaczaną i podgrzewać aż masa
zgęstnieje
( doprowadzić do zagotowania, ale nie gotować).
Potrawę polać sokiem owocowym lub podać z przetartymi surowymi owocami.
Kisiel można przyrządzić również z żółtkiem.
Należy wtedy surowe żółtko rozmieszać z mąką ziemniaczaną i zimnym mlekiem,
wlać na wrzące mleko i mieszając zagotować.
ŚWIĄTECZNY HUMOR
O tej porze jak co roku, każdą rodzinę ogarnia spokój,
A na niebie pierwsza gwiazdka informuje nas o zmroku.
W gościnnym pokoju stoi piękna choinka.
Wokół się gromadzi przejęta rodzinka.
Pod drzewkiem leżą kolorowe prezenty,
Które w worze przyniósł Mikołaj Święty.
Tata przebrał się za człowieka,
Co na grzeczne dzieci z prezentami czeka.
Podobny do Świętego Mikołaja z rysów,
Lecz zapomniał zdjąć kapci- tygrysów.
Kiedy w wannie karpik pluska,
Kiedy mu ze strachu już siwieje łuska.
Pokaż, że jesteś dobrym człowiekiem.
Zjedz na święta sałatkę i popij ją mlekiem.