Prowadnica szynowa do zdjęć trójwymiarowych oglądanych bez

Prowadnica szynowa do zdjęć trójwymiarowych
oglądanych bez okularów.
PROWADNICA SZYNOWA PS-1 (PROTOTYP)
Nasze urządzenie jest innowacyjne w skali europejskiej. Aparat fotograficzny jest przymocowany
do wózka, który porusza się ruchem po okręgu. Promień jest nastawny od 2 metrów do
nieskończoności. Baza stereo urządzenia wynosi do 80 cm. Aparat jest podłączony do panelu
urządzenia przewodem zdalnego sterowania, który wyzwala spust migawki.
Wykonanie zdjęcia soczewkowego staje się o wiele prostsze. Wystarczy ustawić parametry
aparatu, bazę stereo oraz ilość zdjęć i przesuwając aparat korbą od lewej do prawej strony otrzymujemy
serię fotografii.
Najczęściej 18-30 zdjęć.
Następnym etapem jest przetworzenie obrazów w programie do kodowania obrazów.
Urządzenie jest zgłoszone do Urzędu Patentowego.
WSTĘP
Stereoskopia jest znana od co najmniej 150 lat. Pierwsze fotografie stereoskopowe zademonstrowano
szerokiej publiczności na londyńskiej Wystawie Światowej w 1851 roku. Pierwsze obrazy 3D wykonane
specjalną metodą soczewkową, które się ogląda bez dodatkowych przyrządów optycznych były już
wykonywane w latach 70-tych XX wieku. Wtedy tylko kilka firm na świecie potrafiło produkować tą
technologią obrazy trójwymiarowe. Dzięki dynamicznemu rozwojowi urządzeń komputerowych i
oprogramowania jest możliwe wykonanie zdjęć 3D w warunkach domowych.
GEOMETRIA OBRAZU TRÓJWYMIAROWEGO.
W jaki sposób postrzegamy obraz trójwymiarowy? Gdy patrzymy na obiekt gałki oczne ustawiają się tak
aby ich osie optyczne celowały w ten obiekt. Mózg nasz analizuje ich ustawienie. Im bliższy obiekt to kąt
między jednym okiem, obiektem i drugim okiem jest większy. (robimy większego zeza). Gdy osie
optyczne gałek są równoległe to patrzymy w nieskończoność.
TECHNOLOGIA
Aby wykonać fotografię soczewkową niezbędne jest:
1. Seria zdjęć- ok. 20 szt. wykonanych prostopadle do fotografowanego obiektu. (szczegółowy opis
poniżej)
2. Folia soczewkowa (lentikularna)
3. Program komputerowy do kodowania obrazów
4. Drukarka
5. Laminator
Fotografowanie
Ideą wszystkich metod wykonywania zdjęć stereo jest
wykonanie
minimum dwóch zdjęć wykonanych w pewnej odległości
od siebie.
Odległość tą nazywamy paralaksą lub bazą stereo.
Rozmiar bazy
stereo odgrywa kluczową rolę w tworzeniu zdjęć 3D. Przy
fotografowaniu obiektów w odległości do 3- 5 m baza 6570 mm, czyli rozstawu ludzkich oczu w zupełności jest
wystarczająca. Przy większych odległościach baza musi
się również zwiększyć.
Mamy do czynienia z dwiema metodami fotografowania.
- równoległą
- kierunkową
W metodzie równoległej aparat fotograficzny przesuwa
się prostopadle do obiektu i nie zmienia kierunku osi
optycznej. Wadą
tej metody jest konieczność
dodatkowego przetwarzania zdjęć. Aby uzyskać efekt stereo kompensacyjne zmiany zdjęć względem
siebie (Dx) muszą uzyskać zerową paralaksę. Jest to dosyć trudne co zniechęca do spopularyzowania
fotografii stereoskopowej
(Rys a). Ta metoda jest obecnie najczęściej stosowana.
W metodzie kierunkowej oś optyczna obiektywu aparatu jest zawsze skierowana centralnie w
określone miejsce. Metoda ta odtwarza naturalne postrzeganie przez człowieka. Technicznie jest to
trudne do realizacji. Obecnie istnieje kilka urządzeń na świecie, którymi można wykonać fotografie
metodą kierunkową. Są chronione międzynarodowymi patentami i ceny tych urządzeń są niezbyt
zachęcające.
FOLIA SOCZEWKOWA (LENTIKULARNA)
Jest to specjalne podłoże drukowe z przezroczystego
tworzywa sztucznego w postaci folii z jednej strony
gładkiej, z drugiej z wytłoczonymi soczewkami lub
pryzmatami liniowymi. Folie te wykonywane są
najczęściej z polimetakrylanu metylu, polistyrenu,
polipropylenu lub poliestrów. Grubość folii jest związana
z liniaturą soczewek. Im wyższa liniatura tym grubość
folii może być mniejsza ale też wymagana jest wyższa
jakość (dokładność) zadruku. Dostępne na rynku folie
posiadają grubości 0,3–3,8 mm i liniaturę 10–161 lpi.
Druk soczewkowy można łatwo określić jako proces
specjalnie
przygotowanych grafik, które są przeznaczone do współpracy z
obiektywem soczewkowym, aby umożliwić widzowi zobaczyć różne
obrazy w zależności od kąta, pod którym go zobaczyć.
KODOWANIE OBRAZÓW
Wykonane zdjęcia należy przetworzyć specjalnym program
komputerowym. My używamy programu 3DMaserKit firmy Triaxes.
Niestety jest to program płatny- cena ok. 600 PLN netto.
Po uruchomieniu programu wczytujemy zdjęcia. Ustalamy punkt
środkowy i kadrujemy zdjęcia.
Wykonujemy test prążkowy (pitch test) dla danej rozdzielczości folii. Nie wnikając w szczegóły ustalamy
liniaturę wydruku.
Ustalamy wielkość fotografii i uruchamiamy program, który tnie wirtualnie na paski nasze zdjęcie.
Drukujemy i wykonany obraz laminujemy z folią soczewkową. W początkowej fazie jest to dosyć trudne
lecz do opanowania przez przeciętnego adepta fotografii.
Test prążkowy (pitch test)
Fotografia przed laminowaniem