D - Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Sygn. akt II AKa 317/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 9 listopada 2012r.
Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSA – Jan Krośnicki (spr.)
Sędziowie: SA – Krzysztof Karpiński
SA – Hanna Wnękowska
Protokolant: – st. sekr. sąd. Katarzyna Rucińska
przy udziale Prokuratora Jerzego Mierzewskiego
po rozpoznaniu w dniu 9 listopada 2012 r.
sprawy R. D. (1) i P. D. (1)
oskarżonych ad. 1 z art. 280 § 1 k.k. ad. 2 z art. 280 § 1 k.k. w zw. z
art. 91 § 1 k.k. i art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k.
na skutek apelacji, wniesionych przez obrońców oskarżonych
od wyroku Sądu Okręgowego W. P. w. W.
z dnia 30 marca 2012 r. sygn. akt V K 181/10
1. zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy uznając apelacje obrońców oskarżonych R. D. (1) i P. D.
(1) za oczywiście bezzasadne;
2. zwalnia oskarżonych od uiszczenia kosztów sądowych w tym opłat za postępowanie odwoławcze
obciążając nimi Skarb Państwa;
3. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. Z. T. i adw. M. P. z Kancelarii Adwokackich w W. kwoty
po 738 zł obejmujących 23 % podatek VAT tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonych
R. D. i P. D. w postępowaniu apelacyjnym.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Okręgowego W. –. P. w. W. z dnia 30 marca 2012 r. w sprawie o sygn. akt. V K 181/10 oskarżony
R. D. (1) uznany został za winnego tego, że w dniu
7 lutego 2010 roku w W. na stacji (...) przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z posługującymi się
niebezpiecznym przedmiotem w postaci noża K. D. (1) i M. M. (1), dokonał rozboju na osobie pracownika w/wym.
stacji R. G. w ten sposób, że używając przemocy w postaci przewrócenia na ziemię, uderzenia młotkiem w plecy oraz
krępując jego ręce taśmą, a także grożąc pozbawieniem życia i zdrowia dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia
w postaci telefonu komórkowego marki „N. (...)”, telefonu komórkowego marki (...) i kurtki o łącznej wartości 200
złotych na szkodę R. G. oraz pieniędzy w kwocie
500 złotych na szkodę właściciela stacji M. J.
tj. popełnienia czynu z art. 280 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 280 § 1 k.k. skazany został na karę 2 lat
pozbawienia wolności.
Na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet wymierzonej kary pozbawienia wolności Sąd zaliczył oskarżonemu R. D. (1) okres
rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 6 lipca 2010 roku do dnia 10 lutego 2012 roku.
Od powyższego wyroku apelację złożył obrońca oskarżonego R. D. (1).
Apelacja zarzuciła wyrokowi:
1) obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, w szczególności art.4, art.7 i 410 k.p.k.,
polegającą na dowolnej ocenie materiału dowodowego wbrew zasadom doświadczenia życiowego i logiki, poprzez
nieobdarzenie wiarą:
- wyjaśnień oskarżonego, w zakresie w jakim wskazywał, że nie obejmował on zamiarem, celowym działaniem istoty
czynu zaplanowanego i popełnionego przez współoskarżonych, podczas gdy wyjaśnił, że nie wiedział o planowanym
popełnieniu przestępstwa,
- wyjaśnień współoskarżonych K. D. (1) i M. M. (1), w zakresie w jakim wskazywali oni, że oskarżony R. D. (1) swoją
świadomością i wolą nie obejmował przygotowania oraz istoty czynu zabronionego, podczas gdy spójnie i logicznie
wyjaśniali, że oskarżony nie wiedział po co jadą, a dopiero na miejscu oskarżony został postawiony przed faktem
dokonanym;
2. błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia polegający na ustaleniu, że oskarżony działając
wspólnie i w porozumieniu z posługującymi się niebezpiecznym przedmiotem w postaci noża K. D. (1) i M. M. (1),
dokonał rozboju na osobie pracownika stacji (...) R. G. w ten sposób, że używając przemocy w postaci przewrócenia
na ziemię, uderzenia młotkiem w plecy oraz krępując jego ręce taśmą, a także grożąc pozbawieniem życia i zdrowia
dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci telefonów komórkowych, kurtki oraz pieniędzy.
Podnosząc powyższe zarzuty apelacja wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego R. D. (1)
od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi
Okręgowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja obrońcy oskarżonego R. D. (1) jest oczywiście niezasadna.
W ocenie Sądu Apelacyjnego ustalenia faktyczne odnośnie czynu przestępczego przypisanego oskarżonemu R. D. (1)
odnoście jego udziału w rozboju na pracowniku stacji (...) R. G. w dniu 7 lutego 2010 r. są prawidłowe, zostały one
oparte na wyjaśnieniach współoskarżonych K. D. (1) i M. M. (1) oraz oskarżonego R. D. (1) głównie złożonych w
postępowaniu przygotowawczym. Dowody powyższe zostały prawidłowo ocenione zgodnie z wymogami art. 7 k.p.k.
w oparciu o cały materiał dowodowy zgromadzony w sprawie. Wówczas oskarżony
R. D. niedługo po zatrzymaniu złożył wyjaśnienia, w których podał, że wiedział, iż oskarżeni K. D. i M. M. razem z
nim „jadą zrobić napad”. W tymże przesłuchaniu dodał, że za udział w przestępstwie dostał kwotę 200 zł (k. 1963 0
1964). Składając wyjaśnienia po raz drugi (k. 1986 i v) oświadczył, iż nie wiedział, że współsprawcy dokonają napadu
jednakże nieco później powiedzieli mu że będą robić napad, na co wyraził zgodę. Otrzymał on nich 200 zł. Z kolei na
rozprawie sądowej (k. 3135 – 3136) oskarżony zdecydowanie przyznał, że K. D. i M. M. poinformowali go jeszcze przed
udaniem się na stację (...)że muszą zarobić pieniądze na co wyraził zgodę”. Relacje oskarżonego
R. D. potwierdzili współoskarżeni K. D. oraz jego brat przyrodni M. M.. Podali zgodnie, że pomysł napadu wyszedł
od K. D. (1), zaś zaangażowanie w przestępstwie oskarżonego R. D. (1) wynikało z tego, że był wówczas trzeźwy
i posiadał samochód, którym zostali podwiezieni na miejsce napadu. Obydwaj podawali, że współoskarżony R.
D. mógł nie wiedzieć, że jadą dokonać przestępstwa, lecz niewątpliwie o tym dowiedział się kiedy przyjechali na
miejsce w pobliżu wcześniej wytypowanej stacji. Wyjaśnili, że pozostali uczestnicy napadu, w tym, oskarżony R. D.,
podzielili się pieniędzmi z rozboju. R. D. otrzymał 200 zł. Niewątpliwie współoskarżeni K. D. i M. M. w sposób
nieprzekonujący próbowali „zmniejszyć” winę oskarżonego R. D. jakoby ten na samym początku zdarzenia był
nieświadomy tego co miało się wydarzyć. Przeczą temu nie tylko wyjaśnienia samego R. D., ale także dalsze wyjaśnienia
tychże współoskarżonych, którzy zgodnie przyznali, że R. D. po zbliżeniu się do stacji (...), był zorientowany co do
rzeczywistego powodu przyjazdu. Należy zwrócić uwagę, że M. M. jako pretekst do wejścia na stację (...) wziął z
domu butlę gazową. Fakt ten również przyznał oskarżony R. D.. Ponadto napadu dokonano w późniejszych godzinach
nocnych, po uprzednim zakupie kominiarek w sklepie do którego również podwoził sprawców oskarżony
R. D.. Zatrzymanie się oskarżonego R. D. około
200 m od stacji i oczekiwanie w samochodzie na powrót pozostałych oskarżonych wynikał z podziału czynności.
Wszystkie zatem przytoczone okoliczności w sposób bezsporny wskazują, że oskarżony R. D. (1) wspólnie z
obwinionym K. D. (1) i M. M. (1) dokonali przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. Sąd prawidłowo zakwalifikował działanie
oskarżanego z tego przepisu albowiem słusznie przyjął, że R. D. nie miał świadomości by oskarżony K. D. posiadał
nóż, którym się posłużył w trakcie dokonywania rozboju (k. 64 pisemnych motywów wyroku).
Wymierzona oskarżonemu R. D. kara dwóch lat pozbawienia wolności nie może być uznana za rażąco surową. Zważyć
bowiem trzeba, że kara ta została orzeczona w najniższym ustawowym zagrożeniu, zaś oskarżony był uprzednio karany
sądownie (k. 3020).
Mając zatem wszystkie powyższe względy na uwadze Sąd Apelacyjny orzekł jak w części
dyspozytywnej wyroku.