O poszukiwaniu szczęścia - O. Jerzy Szyran OFMConv.

Jerzy Szyran OFMConv
O poszukiwaniu szczęścia
„Posłaniec św. Antoniego z Padwy” 18(2013) nr 5, s. 18-19
Niemal całość ludzkiego działania można zawrzeć w jednym
haśle: poszukiwanie szczęścia. Człowiek pragnie szczęścia na miarę
swoich dyspozycji duchowych. Stąd u każdego rozumienie szczęścia
będzie
bardzo
zróżnicowane.
Dla
jednych
zaspokojenie
podstawowych potrzeb egzystencjalnych będzie już pełnią szczęścia,
a dla innych miarą tego szczęścia będzie spełnienie swoich pragnień
i aspiracji.
Pożądanie szczęścia
Dekalog stanowi pewną normę ludzkiego postępowania, Człowiek
jednak widzi w nim swego rodzaju kajdany, które ograniczają jego
dostęp do szczęścia. Wystarczy poddać krótkiej analizie
poszczególne przykazania i motyw ich przekraczania, by przekonać
się o tym, że za każdym grzechem stoi źle pojęte źródło szczęścia.
 I przykazanie: człowiek hołduje tym wartościom, które
przynoszą mu wymierne szczęście tu i teraz. Stawia sobie
bogów, którzy zaspokajają jego aspiracje i pragnienie spełnienia
się w życiu doczesnym.
 II przykazanie: imię Boga, choć jest święte, w wielu
przypadkach stanowi rękojmię osiągnięcia szczęścia od zaraz.
Stad tak często wzywane jest do czczych rzeczy.
 III przykazanie: odpoczynek, dzień wolny, oddanie się swoim
sprawom- to synonimy szczęścia. Nakaz święcenia dnia
Pańskiego, który dla większości ogranicza się do pójścia na
Mszę świętą jest swoistym ograniczeniem wolności i
zabieraniem czasu wolnego.
 IV przykazanie: rodzice tak często nie rozumieją już młodego
pokolenia i jego potrzeby szczęścia. Stad ograniczają młodych
w wolności poszukiwania szczęścia na własną rękę.
 V przykazanie: śmierć drugiego człowieka może być szczęściem
zabójcy. Nie zależnie, czy jest to odwet, nie chciane dziecko,
czy upragnione dziecko, którego powstanie okupione jest
śmiercią wielu innych istnień ludzkich.
 VI przykazanie: zaspokojenie ciała, odnalezienie namiastek
upragnionej „miłości” dla wielu jest szczęściem.
 VII przykazanie: pieniądze szczęścia nie dają, a jednak człowiek
sięga po cudzą własność materialną i intelektualną, by
zaspokoić swoje szczęście.
 VIII przykazanie: motywem wielu ludzkich słów, obmowy,
kłamstwa, oszczerstwa także jest osiągnięcie osobistej
satysfakcji i szczęścia.
 IX przykazanie: jego żona byłaby za mna szczęśliwsza, a i ja
byłbym szczęśliwy.
 X przykazanie: gdybym miał to, co on – byłbym szczęśliwy.
Jak wiele można uczynić, by osiągnąć szczęście. Dla odrobiny
subiektywnego i chwilowego szczęścia, człowiek zdolny jest złamać
wszelkie zasady i popaść w stan niewoli grzechu.
Bóg źródłem szczęścia
Ludzkie szczęście ściśle wiąże się z nadzieją. Niemal całe ludzkie
życie przepojone jest tą nadzieją, że osiagniemy szczęście
nieprzemijające. Dla człowieka wierzącego głównym przedmiotem
nadziei jest Bóg, który na wszystkich poziomach i we wszystkich
wymiarach stanowi źródło ludzkiego szczęścia. W Nim bowiem
spełniają się wszystkie oczekiwania człowieka: życie, zdrowie,
względy dostatek, itd. Zabiegając o te wszystkie wartości, które mają
dać szczęście człowiekowi, ostatecznie stajemy wobec Boga, który
jest w mocy wyposażyć go w te upragnione dobra.
Ludzka egzystencja nie kończy się jednak na ziemskim bytowaniu.
„Życie twoich wiernych zmienia się, ale nie kończy„ (Prefacja o
zmarłych) – nasza nadzieja pełna jest nieśmiertelności. Tu właśnie
dopełnia się ostateczne rozumienie chrześcijańskiej nadziei i
szczęścia. Przejście z tego świata do wiecznej szczęśliwości jest
ostatecznym wypełnieniem wszystkich ludzkich nadziei i końcem
poszukiwania szczęścia, które znajduje on w Bogu.
Duch Święty pragnie ludzkiego szczęścia
Człowiek niczego bardziej nie pragnie niż szczęśliwego życia.
Właśnie owo szczęście jest przedmiotem ludzkich pragnień. Człowiek
jednak w swojej niewiedzy, naprawdę nie wie, gdzie leży jego
szczęście, nie wie zatem również, czego naprawdę szuka. Wie, że
szczęśliwe życie gdzieś istnieje, lecz nie wie, na czym ono polega.
Stąd potrzebuje on Ducha Świętego, którego pragnieniem jest dać
człowiekowi prawdziwe szczęście. Zamiast zatem szukać szczęścia
na własną rękę i według własnych wyobrażeń, skierujmy do Boga
prośbę o wielkie dobra, a Duch Święty będzie się w nas modlił o to,
co właściwe (por. SS, 11) – o szczęście trwałe i nieprzemijające,
zgodne z Bożym upodobaniem.
***
Szczęśliwe życie poza Bogiem i Jego normami moralnymi nie
istnieje. Człowiek w poszukiwaniu swego szczęścia powinien oprzeć
się na Duchu Świętym, który pragnie obdarzyć człowieka prawdziwym
szczęściem i dobrami. które zaspokoją jego potrzeby.