agencje UE - Politechnika Koszalińska

POLITECHNIKA KOSZALIŃSKA
Instytut Ekonomii i Zarządzania
AGENCJE UNII EUROPEJSKIEJ
Maciej Kamiński
Spis treści
1.
Historia ............................................................................................................................................str.3
2.
Sposób działania .............................................................................................................................str.3
3.
Centrum Tłumaczeń dla Organów UE (CdT) ..................................................................................str.4
4.
Europejskie Centrum Rozwoju Kształcenia Zawodowego ..............................................................str.4
5.
Wspólnotowa Agencja Kontroli Rybołówstwa (CFCA) ....................................................................str.5
6.
Wspólnotowy Urząd Ochrony Odmian Roślin (CPVO) ...................................................................str.6
7.
Europejska Agencja Odbudowy (EAR) ...........................................................................................str.6
8.
Europejska Agencja Bezpieczeństwa Lotniczego (EASA) ..............................................................str.7
9.
Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób (ECDC) .................................................str.7
10. Europejska Agencja Ochrony Środowiska (EEA) ...........................................................................str.8
11. Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa śywności (EFSA) ...............................................................str.8
12. Europejskie Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii (EMCDDA) ..................................str.9
13. Europejska Agencja ds. Leków (EMEA)..........................................................................................str.10
14. Europejska Agencja ds. Bezpieczeństwa na Morzu (EMSA) ..........................................................str.10
15. Europejska Agencja ds. Bezpieczeństwa Sieci i Informacji (ENISA) ..............................................str.11
16. Europejska Agencja Kolejowa (ERA) ..............................................................................................str.11
17. Europejska Fundacja Kształcenia (ETF) .........................................................................................str.12
18. Europejska Fundacja na rzecz Poprawy Warunków śycia i Pracy (EUROFOUND) .......................str.12
19. Europejska Fundacja Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych
Granicach Państw Członkowskich (FRONTEX) ..............................................................................str.13
20. Urząd ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM) ..................................................................str.13
21. Europejska Agencja Bezpieczeństwa w Pracy (OSHA) ..................................................................str.14
2
1. Historia
Tworzenie zdecentralizowanych organów Wspólnoty nie jest niczym nowym, jako Ŝe pierwsze agencje
(Europejskie Centrum Rozwoju Szkolenia Zawodowego i Fundacja na rzecz Poprawy Warunków śycia i Pracy)
powstały juŜ w latach siedemdziesiątych. W trakcie dynamicznego rozwoju w związku z finalizacją rynku
wewnętrznego w latach dziewięćdziesiątych pojawiło się szereg nowych agencji, nadając nowy wymiar obecnemu
wspólnotowemu wzorcowi agencji europejskich. Te tak zwane agencje drugiej generacji wynikały z dąŜenia do
rozproszenia geograficznego i potrzeby sprostania nowym zadaniom natury technicznej bądź naukowej. Większość
z nich rozpoczęła działalność w 1994 lub 1995 roku po decyzji szefów państw i rządów podjętej w dniu 29
października 1993 r. w Brukseli, określającej siedziby siedmiu agencji, których akty ustanawiające zostały przyjęte
przez Radę juŜ kilka lat wcześniej. W grudniu 2003 r. szefowie państw i rządów ponownie zdecydowali o siedzibie
szeregu agencji, z których kilka działało juŜ tymczasowo w Brukseli. Tę grupę agencji moŜna określić mianem
agencji trzeciej generacji.
Przed poszczególnymi agencjami postawiono liczne i róŜnorodne zadania. KaŜda agencja jest niepowtarzalna i
pełni specyficzne funkcje określone w chwili jej utworzenia. W przyszłości funkcje te mogą ulegać zmianie, istnieje
jednak kilka ogólnych zadań leŜących u podstaw działalności wszystkich agencji:
1.
agencje wnoszą pewien stopień decentralizacji i rozproszenia geograficznego do działań Wspólnoty,
2.
nadają one wyŜszą rangę zadaniom, jakie zostały im powierzone, poprzez utoŜsamianie ich z samą
agencją,
3.
niektóre z nich opracowują naukowy lub techniczny know–how w określonych, precyzyjnie zdefiniowanych
dziedzinach,
4.
zadaniem innych jest integracja róŜnych grup interesów w celu ułatwienia dialogu na szczeblu europejskim
(przykładowo pomiędzy partnerami społecznymi) lub międzynarodowym.
2. Sposób działania
Agencje wprawdzie bardzo róŜnią się między sobą, zarówno pod względem wielkości, jak i celu, ale z zasady
posiadają jednakową podstawową strukturę i podobny sposób działania. KaŜdą agencją kieruje zarząd, który ustala
ogólne wytyczne, zatwierdza programy pracy danej agencji zgodnie z jej podstawową misją, dostępnymi środkami i
priorytetami politycznymi. Dyrektor wykonawczy, mianowany przez zarząd lub przez Radę Ministrów, odpowiada za
wszystkie działania agencji i prawidłową realizację programów jej pracy.
Agencje działają zwykle dzięki jednej lub większej liczbie sieci partnerów na terytorium całej Unii. Ponadto
charakteryzują się pewnymi wspólnymi cechami organizacyjnymi:
1.
Zarząd, którego skład określa rozporządzenie ustanawiające agencję. Członkami tego organu są zawsze
przedstawiciele Państw Członkowskich i jeden lub kilku przedstawicieli Komisji. Mogą to być takŜe osoby
mianowane przez Parlament Europejski lub przedstawiciele partnerów społecznych; w szczególnym
przypadku Centrum Tłumaczeń dla organów Unii Europejskiej zarząd składa się równieŜ z przedstawicieli
uŜytkowników, czyli innych agencji. Przy Wspólnocie Europejskiej liczącej obecnie dwadzieścia pięć
państw, liczebność zarządu waha się od szesnastu do siedemdziesięciu ośmiu członków (w przypadku
agencji czterostronnych). Państwa trzecie takŜe mogą być reprezentowane w określonych przypadkach,
nie posiadają jednak prawa głosu.
2.
Dyrektor wykonawczy, będący prawnym przedstawicielem agencji. Podział kompetencji pomiędzy
zarządem a dyrektorem wykonawczym jest określony w rozporządzeniu ustanawiającym agencję i moŜe
być zapisany w regulaminie wewnętrznym.
3
3.
Jeden
lub
kilka
komitetów
technicznych
lub
naukowych,
składających
się
z
ekspertów
specjalizujących się w danej dziedzinie, moŜe wspierać zarząd (ma to miejsce w przypadku komitetów
budŜetowych) oraz dyrektora wykonawczego, sporządzając opinie na temat przedłoŜonych mu zagadnień
(technicznych) lub działając w charakterze przekaźnika informacji. Przykładowo: Komitet ds. Leków
Gotowych zarządzany przez Europejską Agencję ds. Oceny Produktów Leczniczych, czy kolegium
doradcze Europejskiej Fundacji Kształcenia w Turynie.
4.
W większości przypadków audyt wewnętrzny w agencji wykonywany jest przez kontrolera finansowego
Komisji lub, jeśli tak stanowi regulamin wewnętrzny, przez audytora wyznaczonego przez agencję. W obu
wypadkach agencje są przedmiotem zewnętrznej kontroli ze strony Trybunału Obrachunkowego Wspólnot
Europejskich.
5.
Większość agencji finansowana jest z dotacji Wspólnoty przewidzianej na ten cel w ogólnym budŜecie Unii
Europejskiej. Pięć agencji finansuje się w całości lub w części samodzielnie. Do tej grupy naleŜą:
Europejska Agencja ds. Oceny Produktów Leczniczych, Urząd Harmonizacji w ramach Rynku
Wewnętrznego, Wspólnotowy Urząd Odmian Roślin, Europejska Agencja Bezpieczeństwa Transportu
Lotniczego, z których kaŜda ma prawo pobierać opłaty, oraz Centrum Tłumaczeń dla Organów Unii
Europejskiej, które otrzymuje wsparcie finansowe od swoich klientów (przede wszystkim innych agencji).
3. Centrum Tłumaczeń dla Organów UE (CdT)1
Celem powstałego w 1994 r. Centrum Tłumaczeń dla Organów Unii Europejskiej jest świadczenie usług w zakresie
tłumaczeń wymaganych przez wyspecjalizowane i zdecentralizowane agencje Unii Europejskiej. Centrum
Tłumaczeń świadczy równieŜ swoje usługi instytucjom i organom wspólnotowym, posiadającym własne serwisy
tłumaczeń, w celu odciąŜenia ich pracy w przypadku jej nadmiernego nagromadzenia.
Misja Centrum ma równieŜ wymiar międzyinstytucjonalny. Przede wszystkim Centrum czynnie uczestniczy w
pracach Międzyinstytucjonalnego Komitetu ds. Tłumaczeń, którego celem jest promowanie gospodarności w
zakresie tłumaczeń wspólnotowych, poprzez racjonalizację i upowszechnienie wspólnych metod i narzędzi pracy.
Taka współpraca daje równieŜ moŜliwość uruchamiania projektów na duŜą skalę, takich jak utworzenie bazy
terminologicznej Unii Europejskiej – IATE (Inter Active Terminology for Europe).
Centrum Tłumaczeń, z siedzibą w Luksemburgu, jest kierowane przez Zarząd, w skład którego wchodzą
przedstawiciele wszystkich klientów Centrum, państw członkowskich i Komisji Europejskiej. Dyrektorem Centrum
jest Gaile Dagilien. Centrum posiada zasoby finansowe pochodzące w szczególności z płatności za usługi
tłumaczeniowe świadczone na rzecz agencji, urzędów i instytucji. Publikacje i dokumenty Centrum są bezpłatnie
dostępne na stronie internetowej Centrum.
4. Europejskie Centrum Rozwoju Kształcenia Zawodowego (Cedefop)
Cedefop – Europejskie Centrum Rozwoju Kształcenia Zawodowego, ustanowione w 1975 roku, jest agencją unijną,
która pomaga promować i rozwijać edukację oraz kształcenie zawodowe w Unii Europejskiej. Początkowo z
siedzibą w Berlinie, Cedefop był jedną z pierwszych specjalistycznych i zdecentralizowanych agencji, którą
załoŜono. W 1995 roku główna siedziba Cedefop została przeniesiona do Salonik, podczas gdy w Brukseli
pozostawiono biuro łącznikowe. Aktualnym dyrektorem Cedefop jest Aviana Bulgarelli.
1
Powstało na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 2695/94 z dnia 28 listopada 1994 r. ( Dz.U. L 314 z 7.12.1994).
4
Cedefop funkcjonuje w celu promowania na terytorium rozszerzonej UE działań unijnych dotyczących
kształcenia przez całe Ŝycie. Czyni to poprzez dostarczanie informacji i analizowanie systemów, strategii, badań i
praktyk z zakresu edukacji i szkoleń zawodowych.
Do zadań Cedefop naleŜą:
1.
zestawianie wybranej dokumentacji oraz analizowanie danych;
2.
przyczynianie się do rozwoju i koordynacji badań;
3.
wykorzystywanie i rozpowszechnianie informacji;
4.
promowanie jednakowego stanowiska odnośnie do kwestii związanych z edukacją i szkoleniami
zawodowymi;
5.
organizowanie forum do dyskusji i wymiany pomysłów.
Cedefop ustalił na lata 2003–2006 następujące średniookresowe cele słuŜące ukierunkowaniu jego działań i
informacji, które udostępnia:
1.
zwiększenie dostępu do kształcenia, mobilności i integracji społecznej;
2.
udostępnienie i podniesienie wartości kształcenia;
3.
wspieranie sieci i partnerstw w rozszerzonej UE.
Cedefop prezentuje swoje informacje w formie elektronicznej i papierowej oraz łączy ludzi poprzez wizyty
badawcze, konferencje i seminaria, które organizuje. Informacje Cedefop skierowane są do aktorów politycznych
związanych z edukacją i szkoleniami zawodowymi, badaczy i praktyków działających na terytorium UE i poza nią.
5. Wspólnotowa Agencja Kontroli Rybołówstwa (CFCA)
W ramach działań mających na celu poprawę zgodności z zasadami reformy wspólnej polityki rybackiej z 2002 r., w
kwietniu 2005 r. Rada Ministrów postanowiła ustanowić Wspólnotową Agencję Kontroli Rybołówstwa (CFCA).
Agencja jest nowym organem Unii Europejskiej mającym przyczynić się do ujednolicenia i zwiększenia
skuteczności wdraŜania przepisów poprzez wspólne realizowanie na szczeblu unijnym i krajowym środków kontroli
rybołówstwa i monitorowania zasobów, a takŜe koordynację egzekwowania przepisów. Ta współpraca operacyjna
pozwoli naprawić niedociągnięcia w zakresie wdraŜania przepisów wynikające z róŜnic pomiędzy środkami i
priorytetami systemów kontroli w państwach członkowskich. Agencja zajmie się wprowadzeniem krajowych
środków inspekcji i kontroli zgodnie ze wspólnotową strategią. Zadania i zakres obowiązków Agencji zostaną
określone w ścisłej współpracy z państwami członkowskimi zgodnie z celami i priorytetami UE.
W ramach swych kompetencji Agencja ma promować skuteczne i jednolite stosowanie zasad wspólnej polityki
rybackiej poprzez organizację współpracy operacyjnej oraz koordynację działań państw członkowskich. Agencji
powierzono równieŜ zadania horyzontalne, zwłaszcza w zakresie szkolenia inspektorów, technik i metodologii
kontroli mających na celu harmonizację stosowania wspólnej polityki rybackiej na szczeblu wspólnotowym.
Agencja będzie miała siedzibę w Vigo w Hiszpanii. Obecnie jej tymczasowa siedziba znajduje się w Brukseli w
Belgii.
5
6. Wspólnotowy Urząd Ochrony Odmian Roślin (CPVO)2
CPVO zostało ustanowione jako jedyna i wyłączna forma wspólnotowych praw własności przemysłowej do nowych
odmian roślin. Urząd ten jest samofinansującym się organem Wspólnoty, posiadającym osobowość prawną,
utworzonym 27 lipca 1994 r. Od sierpnia 1997 r. CPVO działa w Angers (Francja). CPVO rozpatruje wnioski o
wspólnotowe prawa do ochrony odmian roślin na podstawie formalnych i technicznych badań zgłaszanej odmiany.
Wspólnotowe prawo do ochrony odmiany roślin jest waŜne przez 25–30 lat, w zaleŜności od gatunku, i obowiązuje
we wszystkich 25 państwach członkowskich UE.
Zarząd nad CPVO sprawują prezes (Bart Kiewiet) i wiceprezes, których mianuje Rada UE. W skład Urzędu
wchodzą trzy działy: Dział Techniczny, Dział Finansowo-Administracyjny oraz Dział Prawny. Są one wspierane
przez serwisy: informatyczny i kadrowy.
CPVO jest nadzorowany przez Radę Administracyjną, w której zasiada po jednym przedstawicielu kaŜdego
państwa członkowskiego i Komisji wraz z zastępcami.
Izby Odwoławcze są odpowiedzialne za odwołania od decyzji CPVO. Z kolei odwołania od ich postanowień naleŜy
kierować do Sądu Pierwszej Instancji, a następnie do Trybunału Sprawiedliwości.
7. Europejska Agencja Odbudowy (EAR)
Europejska Agencja Odbudowy jest odpowiedzialna za zarządzanie głównymi programami pomocy rozwojowej
Wspólnoty Europejskiej w Serbii i Czarnogórze (Republika Serbii, Republika Czarnogóry, Kosowo pod nadzorem sił
ONZ) oraz Byłej Jugosłowiańskiej Republice Macedonii.
Agencja została utworzona w lutym 2000 r. a dyrektorem jest Richard Zink. Jej siedziba mieści się w Salonikach, a
biura operacyjne w Belgradzie, Podgoricy, Pristinie i Skopje. Jako niezaleŜna jednostka Unii Europejskiej, Agencja
jest odpowiedzialna przed Komisją Europejską oraz przed Parlamentem Europejskim oraz podlega nadzorowi Rady
Zarządzającej, składającej się z przedstawicieli państw członkowskich Unii Europejskiej oraz Komisji Europejskiej.
Agencja od początku swego istnienia, w ramach swych czterech biur operacyjnych, objęła swym nadzorem
przedsięwzięcia na ogólną kwotę ponad 2,3 mld euro. Cele nowych programów finansowanych przez Wspólnotę
Europejską, zarządzanych przez Agencję, to:
1.
wsparcie dobrych praktyk zarządzania, tworzenie instytucji oraz rządy prawa;
2.
kontynuacja wsparcia rozwoju gospodarki rynkowej przy równoczesnym dalszym inwestowaniu w
infrastrukturę o kluczowym znaczeniu oraz wsparcie działań z zakresu ochrony środowiska; oraz
3.
wsparcie rozwoju społecznego i umacnianie społeczeństwa obywatelskiego.
Początkowo Agencja skupiała się na fizycznej obudowie po stanie kryzysu, natomiast obecnie w coraz większym
stopniu zajmuje się zarządzaniem projektami finansowanymi z funduszy Wspólnoty Europejskiej, które mają na
celu wspieranie regionalnych procesów reform, a w szczególności udzielanie pomocy „państwowej machinie”
administracji centralnej i lokalnej, policji, sądownictwu, finansom publicznym oraz słuŜbom komunalnym. Dzięki
zakresowi swoich działań Agencja zarządza większością funduszy Wspólnoty Europejskiej dostępnych w ramach
programu Pomocy Wspólnotowej na rzecz Odbudowy, Rozwoju i Stabilizacji (CARDS), który wiąŜe Unię
Europejską w większym stopniu z Albanią, Bośnią i Hercegowiną, Chorwacją, Byłą Jugosłowiańską Republiką
Macedonii oraz Serbią i Czarnogórą. CARDS stanowi część procesu unijnego „Stabilizacja i Przystąpienie”, który
jest obecnie realizowany w tych pięciu krajach Europy Południowo-Wschodniej.
2
Powstał na podstawie Rozporządzenia Rady (WE) nr 2100/94 z dnia 27 lipca 1994 r
6
8. Europejska Agencja Bezpieczeństwa Lotniczego (EASA)3
Europejska Agencja Bezpieczeństwa Lotniczego jest agencją Unii Europejskiej powołaną do realizacji
określonych zadań nadzorczych i wykonawczych w zakresie bezpieczeństwa lotniczego. Dyrektorem Agencji jest
Patrick Goudou. Agencja tworzy kluczową część strategii Unii Europejskiej mającej na celu wprowadzenie i
utrzymanie wysokiego jednolitego poziomu bezpieczeństwa lotnictwa cywilnego w Europie.
Misja Agencji zakłada dwa cele. Polegać one będą na dostarczaniu Komisji Europejskiej technicznej wiedzy
poprzez pomoc w przygotowywaniu projektów przepisów w zakresie bezpieczeństwa lotniczego oraz na słuŜeniu
pomocą przy technicznych aspektach zawieranych odpowiednich umów międzynarodowych. Ponadto Agencja
została wyposaŜona w prawo wykonywania pewnych zadań wykonawczych związanych z bezpieczeństwem
lotniczym, tj. certyfikacji produktów lotniczych i organizacji zaangaŜowanych w ich projektowanie, produkcję i
konserwację. Te działania certyfikacyjne mają na celu zapewnienie zgodności ze zdatnością do lotu i normami
ochrony środowiska.
Europejska Agencja Bezpieczeństwa Lotniczego przyznaje certyfikaty produktom z zakresu całego lotnictwa
cywilnego, w tym lotnictwa ogólnego i biznesowego. Warto odnotować, Ŝe swym zakresem Agencja nie obejmuje
środków ochrony i bezpieczeństwa na pokładach (zapobiegania nielegalnym działaniom przeciwko lotnictwu
cywilnemu, tj. porwaniom, uprowadzeniom). Kwestię tę reguluje prawo wspólnotowe stosowane przez państwa
członkowskie. Ustawodawca wspólnotowy podjął juŜ decyzję, Ŝe w dłuŜszym okresie kompetencje te powinny
stopniowo zostać rozszerzone na inne dziedziny bezpieczeństwa lotnictwa cywilnego, mianowicie na operacje
lotnicze i udzielanie licencji personelowi latającemu.
Kwestia ta znajduje się obecnie na etapie potwierdzenia w drodze rozszerzenia zakresu podstawowego
rozporządzenia i pozostaje na razie w gestii prawodawstwa krajowego.
9. Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób (ECDC)4
Jego zadaniem jest zwiększenie ochrony przed chorobami zakaźnymi, np. grypą, SARS oraz HIV/AIDS. Ma
niewielką liczbę pracowników, lecz szeroką sieć współpracowników w państwach członkowskich UE oraz
EOG/EFTA. We współpracy z krajowymi organami ochrony zdrowia ECDC działa na rzecz wzmocnienia i rozwoju
nadzoru epidemiologicznego oraz systemów wczesnego ostrzegania. Dysponuje zatem specjalistyczną wiedzą
pozwalającą mu wydawać wiarygodne ekspertyzy na temat zagroŜeń związanych z aktualnymi i nowymi chorobami
zakaźnymi. Zadania Centrum:
1.
zwiększenie zdolności Wspólnoty oraz państw członkowskich w zakresie ochrony zdrowia ludzkiego
poprzez zapobieganie chorobom i ich kontrolę;
2.
działanie z własnej inicjatywy w przypadku pojawienia się choroby zakaźnej nieznanego pochodzenia
zagraŜającej Wspólnocie;
3.
zapewnienie uzupełniających się i spójnych działań w dziedzinie zdrowia publicznego przy uwzględnieniu
zadań
i
obowiązków
państw
członkowskich,
instytucji
unijnych
oraz
właściwych
organizacji
międzynarodowych.
3
ustanowiona rozporządzeniem (WE) nr 1592/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 lipca 2002 r. ( Dz.U. L 240
z 7.9.2002).
4
ustanowione rozporządzeniem nr 851/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. ECDC rozpoczęło
działalność 20 maja 2005 r.
7
10. Europejska Agencja Ochrony Środowiska (EEA)5
Europejska Agencja Ochrony Środowiska (EEA) jest organem Unii Europejskiej zajmującym się dostarczaniem
wiarygodnych i obiektywnych informacji w zakresie ochrony środowiska. Jest głównym źródłem informacji dla
podmiotów związanych z opracowywaniem, przyjmowaniem, wdraŜaniem i ocenianiem polityki w zakresie ochrony
środowiska oraz dla opinii publicznej.
Jej celem jest pomoc Unii Europejskiej oraz państwom członkowskim w podejmowaniu świadomych decyzji
mających na celu polepszenie stanu środowiska, uwzględnianie zagadnień ochrony środowiska w polityce
gospodarczej oraz dąŜenie do zrównowaŜonego rozwoju. Aby tego dokonać, dostarcza szerokiej gamy
róŜnorodnych informacji i ocen. Dotyczą one stanu środowiska, kierunków zmian w środowisku, a takŜe presji
wywieranych na środowisko oraz stojących za nimi czynników ekonomicznych i społecznych. Obejmują one
równieŜ polityki i strategie oraz ich efektywność. Stara się równieŜ zidentyfikować moŜliwe przyszłe trendy i
problemy, na podstawie scenariuszy i innych technik.
Głównym źródłem informacji agencji jest Europejska Sieć Informacji i Obserwacji Środowiska (Eionet). EEA
jest odpowiedzialna za rozbudowywanie sieci oraz koordynację podejmowanych przez nią działań. Aby osiągnąć
ten cel, Agencja nawiązała bliską współpracę z krajowymi koordynatorami (ang. NFP), którymi zwyczajowo są
krajowe agencje środowiska lub ministerstwa ds. środowiska w państwach członkowskich. Instytucje te są
odpowiedzialne za koordynację krajowych sieci, skupiających łącznie ok. 300 instytucji.
Aby efektywnie wspierać gromadzenie i analizę danych oraz zarządzanie nimi, agencja blisko współpracuje ze
stworzonymi przez siebie pięcioma europejskimi centrami tematycznymi zajmującymi się następującymi
dziedzinami: wodą, powietrzem i zmianami klimatycznymi, ochroną przyrody i bioróŜnorodnością, przepływem
odpadów i materiałów oraz środowiskiem lądowym.
Nawiązała równieŜ bliską współpracę z europejskimi i międzynarodowymi instytucjami, tj. Urzędem Statystycznym
(Eurostatem), Wspólnym Centrum Badawczym Komisji Europejskiej (JRC), Programem Środowiskowym ONZ
(UNEP) i Światową Organizacją Zdrowia (WHO).
Siedziba Agencji mieści się w Kopenhadze a dyrektorem jest prof. Jacqueline McGlade. Członkami mogą zostać
równieŜ kraje, które nie naleŜą do Unii Europejskiej. Obecnie agencja liczy 32 członków: 27 państw członkowskich
UE oraz Islandia, Lichtenstein, Norwegia, Turcja i Szwajcaria.
11. Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa śywności (EFSA)
Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa śywności (EFSA) udziela niezaleŜnych porad naukowych odnośnie do
wszystkich spraw mających bezpośredni lub pośredni związek z bezpieczeństwem Ŝywności, łącznie z ochroną
zdrowia i warunków Ŝycia zwierząt i roślin. EFSA udziela równieŜ porad w zakresie Ŝywienia ludności, w
powiązaniu z prawodawstwem Wspólnoty. Urząd podaje do wiadomości publicznej w sposób otwarty i przejrzysty
wszystkie sprawy leŜące w jego gestii. Oceny ryzyka EFSA dostarczają zarządzającym ryzykiem (instytucje UE
dysponujące polityczną odpowiedzialnością, tj. Komisja Europejska, Parlament Europejski i Rada) mocne podstawy
naukowe, umoŜliwiające opracowanie środków prawnych lub wykonawczych opartych na polityce, koniecznych do
zapewnienia wysokiego poziomu ochrony konsumenta w kontekście bezpieczeństwa Ŝywności.
Do obowiązków EFSA naleŜą takŜe gromadzenie i analiza danych naukowych, identyfikacja pojawiających się
zagroŜeń oraz wsparcie naukowe udzielane Komisji, w szczególności w przypadku kryzysu Ŝywnościowego.6
5
EEA i Eionet ustanowione zostały rozporządzeniem Rady (EWG) nr 1210/90 z dnia 7 maja 1990 r. z późniejszymi
zmianami (1999, 2003).
6
według postanowień rozporządzenia (WE) nr 178/2002 z dnia 28 stycznia 2002 r.
8
EFSA składa się z czterech organów. Zarząd odpowiedzialny jest za zapewnienie efektywnego i sprawnego
funkcjonowania Urzędu. Do jego obowiązków naleŜy takŜe przygotowywanie projektu budŜetu oraz programów
pracy Urzędu, monitorowanie ich wdraŜania oraz zgodności z wewnętrznymi zasadami i przepisami. Zarząd
mianuje równieŜ dyrektora zarządzającego EFSA oraz członków komitetu naukowego i paneli naukowych.
Dyrektor zarządzający jest przedstawicielem prawnym Urzędu i odpowiada przed Zarządem. Jest wybierany na
okres pięciu lat, z moŜliwością przedłuŜenia, a do jego obowiązków naleŜy codzienne zarządzanie Urzędem oraz
wszystkimi sprawami personalnymi. Dyrektorowi zarządzającemu radą słuŜy Forum Doradcze, w którego skład
wchodzą przedstawiciele właściwych organów państw członkowskich, których zadania pokrywają się z zadaniami
naleŜącymi do Urzędu. Aktualnym dyrektorem jest Catherine Geslain-Lanéelle
Opinie naukowe i porady, których dostarcza Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa śywności (EFSA)
opracowywane są przez Komitet Naukowy i dziewięć paneli naukowych, z których kaŜdy posiada kompetencje w
danej dziedzinie oceny ryzyka. Komitet Naukowy koordynuje pracę paneli oraz zajmuje się zagadnieniami
przekrojowymi, mającymi znaczenie dla wszystkich paneli (np. metodologia oceny ekspozycji).
12. Europejskie Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii (EMCDDA)7
Europejskie Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii (EMCDDA) jest głównym ośrodkiem informacyjnym
w zakresie problemu narkotyków w UE. Zadaniem Centrum jest gromadzenie, analiza i upowszechnianie
obiektywnych, rzetelnych i porównywalnych informacji na temat narkotyków i narkomanii oraz, poprzez te działania,
dostarczanie swoim odbiorcom wiarygodnego i udokumentowanego obrazu zjawiska narkomanii na poziomie
europejskim. Do odbiorców Centrum naleŜą politycy, którzy posługują się tymi informacjami, aby wesprzeć proces
opracowywania spójnych strategii krajowych i wspólnotowych odnośnie do narkotyków i narkomanii. W grupie
odbiorców znajdują się równieŜ fachowcy i naukowcy pracujący nad zjawiskiem narkomanii oraz, w szerszym
zakresie, europejskie media i opinia publiczna.
Jednym z głównych elementów działań Centrum jest podejmowanie starań mających na celu zwiększenie
porównywalności informacji o narkotykach i narkomanii w Europie oraz wypracowanie metod i narzędzi
koniecznych do osiągnięcia tego celu. W rezultacie dotychczasowych działań państwa mogą obecnie stwierdzić,
jak wypadają na tle innych krajów europejskich, oraz przeanalizować wspólne problemy i cele.
Kluczową cechą problemu narkotyków jest jego zmienność, dynamiczna natura. Dlatego głównym zadaniem
Centrum jest śledzenie jego rozwoju. Centrum otrzymuje informacje przede wszystkim poprzez „sieć Reitox”, którą
tworzą centra monitoringu obecne w kaŜdym z 27 państw członkowskich UE, Norwegii, w krajach kandydujących
do UE oraz przy Komisji Europejskiej. Sprawozdanie roczne nt. stanu problemu narkotyków i narkomanii w Unii
Europejskiej i Norwegii oraz internetowy Biuletyn statystyczny prezentują roczny przegląd obecnej sytuacji i
trendów w zakresie narkotyków i narkomanii. Ponadto internetowe Streszczenia nt. sytuacji w danym kraju
stanowią bogaty zbiór danych krajowych z zakresu narkotyków i narkomanii.
Centrum kieruje się przekonaniem, Ŝe wiarygodne informacje są kluczem do opracowania efektywnej strategii
dotyczącej zjawiska narkotyków i narkomanii. Pomimo Ŝe Centrum nie moŜe zaproponować modelu takiej strategii,
obecnie wyraźnie podkreśla znaczenie procesu podejmowania decyzji w swoich analizach, poprzez instrumenty,
którymi dysponuje, oraz poprzez normy, które stosuje. Nad całością prac Centrum czuwa dyrektor, którym aktualnie
jest Wolfgang Götz.
7
utworzone w 1993r.
9
13. Europejska Agencja ds. Leków (EMEA)
Europejska Agencja ds. Leków (EMEA) przyczynia się do ochrony zdrowia ludzi i zwierząt przez zapewnianie
bezpieczeństwa, skuteczności i wysokiej jakości produktów leczniczych dla nich przeznaczonych. Skupiając
struktury naukowe 27 państw członkowskich UE w sieci obejmującej ponad 40 kompetentnych instytucji
narodowych, EMEA koordynuje procesy oceny leków i nadzoru nad nimi w całej Unii Europejskiej. Agencja ściśle
współpracuje z partnerami międzynarodowymi, zwiększając wkład UE w globalną harmonizację.
EMEA rozpoczęła działalność w 1995 r. wraz z wprowadzeniem europejskiego systemu wydawania pozwoleń na
produkty lecznicze, który to system stworzył procedurę scentralizowaną i wzajemnego uznawania. EMEA odgrywa
rolę w obu procedurach, ale głównie jest zaangaŜowana w procedurze scentralizowanej. W jej ramach firmy
składają do EMEA pojedynczy wniosek o pozwolenie na wprowadzenie do obrotu na obszarze jednolitego rynku.
Wniosek ten jest rozpatrywany przez Komitet ds. Produktów Leczniczych do UŜytku przez Człowieka (CHMP) lub
Komitet ds. Weterynaryjnych Produktów Leczniczych (CVMP). JeŜeli odpowiedni Komitet stwierdzi, Ŝe jakość,
bezpieczeństwo i skuteczność danego produktu leczniczego zostały dostatecznie potwierdzone, wydaje on opinię
pozytywną, która jest przekazywana Komisji. Następnie Komisja wydaje pozwolenie na dopuszczenie do obrotu na
jednolitym rynku, waŜne na terenie całej Unii Europejskiej.
W 2001 r. powołany został Komitet ds. Sierocych Produktów Leczniczych (COMP), który rozpatruje wnioski
osób lub firm, które chcą rozwijać produkty lecznicze przeznaczone do leczenia rzadkich chorób, tzw. leki sieroce.
Od końca 2004 r. nowy Komitet ds. Leków Ziołowych zaczął wydawać opinie naukowe dotyczące tradycyjnych
leków ziołowych. Praca naukowa EMEA i jej komitetów opiera się na sieci 3500 europejskich ekspertów.
Po dwunastu latach od rozpoczęcia swej działalności EMEA wdraŜa nowe prawodawstwo, które w znaczący
sposób poszerzy jej uprawnienia. Poza wprowadzeniem wielu zmian organizacyjnych na Agencję nałoŜono
większe obowiązki, zwłaszcza w kwestii przyspieszania dostępu pacjentów do nowych leków i zapewnienia
lepszego informowania uŜytkowników produktów leczniczych.8
14. Europejska Agencja ds. Bezpieczeństwa na Morzu (EMSA)9
W ostatnich latach katastrofy na wodach i u wybrzeŜy Europy miały bardzo powaŜne konsekwencje, ich skutkiem
były ofiary i skaŜenia. Instytucje europejskie postanowiły zatem stworzyć wyspecjalizowaną agencję, której celem
miało być zaostrzenie istniejących instrumentów prawnych w tym zakresie. Agencja jest organem doradczym dla
państw członkowskich, jak równieŜ wspiera Dyrekcję ds. Energii i Transportu (DG Tren). Swoim zakresem
obejmuje 27 państw członkowskich, a ponadto Norwegię i Islandię.
Agencja bierze równieŜ pod uwagę zdanie przedstawicieli sektora publicznego i prywatnego, którzy są
członkami rady administracyjnej EMSA. Rutynowa działalność Agencji skupia się na kontroli bezpieczeństwa na
morzu, jak równieŜ na towarzystwach klasyfikacyjnych i urządzeniach portowych do obsługi niebezpiecznych
substancji. Agencja jest odpowiedzialna za bardzo wyspecjalizowane zagadnienia, tj. wymianę informacji o
statkach i ich ładunkach czy harmonizację metodologii róŜnych państw członkowskich w zakresie śledztw
powypadkowych. Od czasu powołania Agencji nałoŜono na nią nowe obowiązki: operacyjną rolę wspierającą
państwa członkowskie w ich walce przeciwko prawdopodobnym istotnym skaŜeniom morskim, rolę polegającą na
kontrolowaniu bezpieczeństwa na statkach (nie w portach), obowiązek oceny jakości szkolenia morskiego w
państwach trzecich. Aktualnie zadanie Agencji polega na skłanianiu interesariuszy do bliŜszej współpracy w
ramach działań prewencyjnych. W tym celu EMSA organizuje regularne warsztaty z europejskimi ekspertami. Na
8
9
rozporządzenie (WE) nr 726/2004 [zastępujące rozporządzenie (EWG) nr 2309/93]
powołana na mocy rozporządzenia (WE) 1406/2002 z dnia 27 czerwca 2002 r
10
Szczycie Europejskim dnia 13 grudnia 2003 r. szefowie państw i rządów postanowili ulokować siedzibę Agencji w
Lizbonie. Dyrektorem Agencji jest Willem de Ruiter
15. Europejska Agencja ds. Bezpieczeństwa Sieci i Informacji (ENISA)10
Telefony komórkowe, operacje bankowe przez Internet, komputery to dziś nieodłączne elementy naszego Ŝycia,
obecne zarówno w domu, jak i w pracy – właściwie w prawie wszystkich obszarach społeczeństwa informacyjnego,
do którego naleŜymy. Prawidłowe funkcjonowanie gospodarki cyfrowej ma zatem dla nas zasadnicze znaczenie.
Europejska Agencja ds. Bezpieczeństwa Sieci i Informacji (ENISA) pełni rolę centrum ekspertyz, dostarczając
specjalistycznych porad na temat bezpieczeństwa w tych dziedzinach zarówno państwom członkowskim, jak i
instytucjom Unii Europejskiej. Nad prawidłowym funkcjonowaniem Agencji czuwa dyrektor Andrea Pirotti.
Agencja pomaga państwom członkowskim, instytucjom unijnym i przedsiębiorstwom zapobiegać problemom z
zakresu bezpieczeństwa sieci i informacji, a takŜe identyfikować takie problemy i je rozwiązywać.
W tym celu działalność agencji obejmuje przede wszystkim następujące zadania:
1.
doradzanie Komisji i państwom członkowskim w zakresie bezpieczeństwa informacji oraz pomaganie im, w
porozumieniu z odpowiednim sektorem, w rozwiązywaniu problemów z zakresu bezpieczeństwa sprzętu
komputerowego i oprogramowania;
2.
gromadzenie i analiza danych dotyczących przypadków naruszania w Europie bezpieczeństwa w tych
dziedzinach oraz ryzyka, jakie w związku z tym powstaje;
3.
promowanie metod oceny ryzyka i zarządzania ryzykiem w celu doprowadzenia do sprawniejszego
reagowania na zagroŜenia w dziedzinie bezpieczeństwa informacji;
4.
wymiana najlepszych bieŜących praktyk w zakresie podnoszenia świadomości i współpracy z róŜnymi
podmiotami działającymi w dziedzinie bezpieczeństwa informacji, w szczególności poprzez tworzenie
partnerstwa publiczno-prywatnego z udziałem przedsiębiorstw z tej branŜy;
5.
śledzenie procesu opracowywania norm dla produktów i usług z dziedziny bezpieczeństwa sieci i
informacji.
16. Europejska Agencja Kolejowa (ERA)
Misją Europejskiej Agencji Kolejowej jest zwiększenie bezpieczeństwa i interoperacyjności kolei w całej Europie. W
zakresie wspólnej polityki transportowej, Wspólnota przyjęła szereg przepisów prawnych mających na celu
stopniowe stworzenie zintegrowanej przestrzeni kolejowej, tak na płaszczyźnie prawnej, jak i technicznej. Proces
ten obejmuje rozwijanie i wdraŜanie technicznych specyfikacji interoperacyjności (TSI) oraz wypracowanie
wspólnego podejścia do problemów z dziedziny bezpieczeństwa transportu kolejowego. Podstawowym zadaniem
Agencji jest nadzór nad opracowywaniem wszystkich tych środków.
Organizacja została oficjalnie utworzona w 2004 r. na mocy rozporządzenia (WE) nr 881/2004 opisującego
zadania Agencji, jej strukturę, metody pracy oraz przedstawicieli sektora kolejowego. Agencja fizycznie mieści się w
dwóch miastach we Francji, z czego centrala operacyjna znajduje się w Valenciennes, a obiekty, w których
odbywają się spotkania międzynarodowe i konferencje, w Lille.
W trakcie 2005 r. Agencja weszła w fazę stopniowego tworzenia, które zakończyło się w połowie 2006 r. Po tym
okresie stopniowego rozpoczęcia działalności stała się ona w pełni operacyjna początkowo zatrudniając 100
członków personelu, przewaŜnie fachowców z europejskiego sektora kolejowego.
10
Ramy prawne funkcjonowania agencji ENISA określa rozporządzenie (WE) nr 460/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z
dnia 10 marca 2004 r. (Dz.U. L 77, 13 marca 2004).
11
17. Europejska Fundacja Kształcenia (ETF)11
Wymieniając doświadczenia w zakresie kształcenia i szkolenia zawodowego między regionami i kulturami,
Europejska Fundacja Kształcenia (ETF) pomaga rozwijać umiejętności, promując tym samym lepsze warunki
Ŝyciowe i aktywne obywatelstwo w demokratycznych społeczeństwach szanujących prawa człowieka i
róŜnorodność kulturową. Jako ośrodek wiedzy, ETF przyczynia się do stałego rozwoju społeczno-ekonomicznego,
umoŜliwiając krajom sąsiadującym z UE reformowanie ich systemów kształcenia i szkolenia zawodowego, głównie
za pośrednictwem programów Wspólnoty Europejskiej CARDS, Tacis i MEDA. ETF pomaga takŜe Komisji
Europejskiej w realizacji programu Tempus.
ETF obecnie współpracuje z trzydziestoma krajami partnerskimi na trzech kontynentach, w tym z krajami
kandydującymi,
Europą
Południowo-Wschodnią,
Europą
Wschodnią,
Azją
Środkową
i
regionem
śródziemnomorskim, oraz wykonuje następujące działania:
1.
ocenia postęp i przyszłe priorytety krajów partnerskich w zakresie reform kształcenia i szkolenia
zawodowego oraz ich powiązań z rozwojem społeczno-gospodarczym;
2.
planuje, opracowuje, monitoruje i ocenia projekty na wniosek Komisji Europejskiej;
3.
zapewnia decydentom i praktykom w krajach partnerskich potencjał do pełnego uczestnictwa w
modernizacji ich systemów kształcenia i szkolenia zawodowego;
4.
ułatwia dialog zainteresowanych stron poprzez rozwijanie sieci międzynarodowych, krajowych i lokalnych.
Ponadto ETF generalnie promuje dostęp do europejskiej wiedzy i praktyki w zakresie rozwoju zasobów ludzkich, w
szczególności strategii zatrudnienia i ściśle współpracuje z Cedefop.
Jako międzynarodowy ośrodek wiedzy, ETF współpracuje takŜe z innymi europejskimi i międzynarodowymi
instytucjami i organizacjami, takimi jak Bank Światowy, OECD,MOP, Europejski Bank Inwestycyjny i UNESCO.
Dyrektorem ETF jest dr Muriel Dunbar.
18. Europejska Fundacja na rzecz Poprawy Warunków śycia i Pracy (EUROFOUND)
Fundacja jest organem unijnym, który został ustanowiony w 1975 roku w celu przyczynienia się do opracowania i
zapewnienia lepszych warunków Ŝycia i pracy w Europie. Fundacja dostarcza rządom, pracodawcom, związkom
zawodowym oraz Komisji Europejskiej odpowiedzi, wiedzy i porad na podstawie niezaleŜnych i porównywalnych
badań. Fundacja skupia swoją działalność na trzech głównych dziedzinach specjalistycznych, kładąc szczególny
nacisk na następujące zagadnienia:
1.
warunki pracy: obejmujące organizację pracy, zagadnienia związane z czasem pracy w miejscu pracy,
elastyczność, monitorowanie zmian warunków pracy;
2.
warunki Ŝycia: zagadnienia, które wpływają na codzienne Ŝycie obywateli Europy, w tym równowaga
pomiędzy Ŝyciem zawodowym i rodzinnym, zagwarantowanie publicznej pomocy społecznej oraz
promowanie włączenia w rynek pracy;
3.
dialog społeczny: zmiany zachodzące w miejscu pracy oraz restrukturyzacja, udział pracowników w
podejmowaniu decyzji, europeizacja dialogu społecznego.
Niedawno Fundacja utworzyła Europejskie Centrum Monitorowania Zmian (EMCC), którego zadaniem jest
analizowanie i przewidywanie zmian zachodzących w stosunkach przemysłowych i w przedsiębiorstwach w celu
wsparcia postępu społeczno-ekonomicznego.
Fundacja dysponuje trójstronną Radą Administracyjną, w której skład wchodzą przedstawiciele władz publicznych
(rządy i Komisja Europejska), organizacji pracodawców i związków zawodowych.
11
Utworzona w 1994 roku
12
19. Europejska Agencja Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw
Członkowskich (FRONTEX)12
Agencja FRONTEX koordynuje współpracę operacyjną między państwami członkowskimi w dziedzinie zarządzania
granicami zewnętrznymi, wspomaga państwa członkowskie w szkoleniu funkcjonariuszy straŜy granicznej, w tym w
ustanowieniu wspólnych standardów szkoleniowych, przeprowadza analizy ryzyka, śledzi rozwój badań mających
znaczenie dla kontroli i ochrony granic zewnętrznych, wspomaga państwa członkowskie w sytuacjach
wymagających zwiększonej pomocy technicznej i operacyjnej na granicach zewnętrznych oraz udziela państwom
członkowskim niezbędnego wsparcia w organizowaniu wspólnych działań dotyczących powrotów.
Aby zapewnić spójność działań, agencja FRONTEX jest w stałym kontakcie z innymi wspólnotowymi i unijnymi
organami odpowiedzialnymi za bezpieczeństwo granic zewnętrznych, takimi jak EUROPOL, CEPOL, OLAF, a
takŜe z organami odpowiedzialnymi za współpracę celną i współpracę w zakresie kontroli fitosanitarnych i
weterynaryjnych. Agencja ta wzmacnia bezpieczeństwo granic, koordynując działania podjęte przez państwa
członkowskie w celu wdroŜenia środków wspólnotowych dotyczących zarządzania granicami zewnętrznymi.
20. Urząd ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM)
Od 1996 r. Urząd ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (UHRW) jest oficjalną władzą w sprawach postępowań
dotyczących wspólnotowych znaków towarowych, a od 2003 r. takŜe w sprawie zarejestrowanych wzorów
wspólnotowych. Te prawa własności intelektualnej obowiązują we wszystkich krajach Unii Europejskiej.
Znaki towarowe i wzory naleŜą do dziedziny prawa spółek. Urząd ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego jest
zarazem agencją Wspólnoty Europejskiej i urzędem ds. własności przemysłowej z jego funkcją techniczną:
rejestracją praw własności przemysłowej.
Zadaniem Urzędu, jako agencji usługowej, jest zapewnienie swoim klientom, tzn. przedsiębiorstwom, które
zgłaszają swoje znaki towarowe i wzory do Urzędu ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego, centralnego miejsca w
swoim szeroko pojętym mechanizmie oraz zagwarantowanie im najlepszej obsługi po najlepszej cenie.
Wspólnotowy znak towarowy i zarejestrowany wzór wspólnotowy są drogą do jednolitego rynku. Ich jednolita natura
oznacza, Ŝe formalności i zarządzanie nimi moŜna prowadzić w prosty sposób: pojedyncze zgłoszenie, jedno
centrum administracyjne i jedna teczka akt do zarządzania.
Ujednolicone prawo dotyczy znaków towarowych i wzorów, gwarantując tym samym silną i jednolitą ochronę w
całej Unii Europejskiej. Wynikiem uproszczenia jest znaczna redukcja kosztów w porównaniu z ogólnymi kosztami
rejestracji krajowej we wszystkich państwach Unii Europejskiej.
Dzisiejsza wielkość Urzędu ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego, szybkość, z jaką się rozwija, i sposób, w
jaki osiągnął niezaleŜność finansową juŜ od drugiego roku swojej działalności, stanowią dowód sukcesu systemu w
słuŜbie jednolitego rynku.
21. Europejska Agencja Bezpieczeństwa w Pracy (OSHA)13
Stała poprawa bezpieczeństwa i zdrowia w miejscu pracy stanowi kluczowy cel europejskiej polityki społecznej i
zatrudnienia. Niemniej, zakres i róŜnorodność tematyki dotyczącej bezpieczeństwa i zdrowia w pracy (bhp) w
Europie przekracza środki i kompetencje pojedynczych państw członkowskich czy instytucji. Dlatego powołano
12
ustanowiona na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 2007/2004 (26.10.2004, Dz.U. L 349 z 25.11.2004)
13
podstawę prawną działalności Agencji stanowią cztery rozporządzenia Rady: 2062/94, 1643/95 (obejmuje 3
państwa, które przystąpiły do UE w 1995r.), 1654/2003 (znowelizowane rozporządzenie Agencji zgodnie z
nowymi unijnymi przepisami finansowymi i przepisami o publicznym dostępie do dokumentów), 1112/2005
(zmiany w strukturze zarządzania Agencją)
13
Europejską Agencję Bezpieczeństwa i Zdrowia w Pracy, która ma za zadanie gromadzić i rozpowszechniać wiedzę
i informacje z zakresu bhp, w szczególności dotyczące dobrych praktyk.
Celem prac Agencji jest ułatwienie opracowywania, analizowania i rozpowszechniania informacji sprzyjających
poprawie bezpieczeństwa i zdrowia w pracy w Europie. Oprócz rozbudowy wszechstronnego systemu stron
internetowych poświęconych bezpieczeństwu i zdrowiu, Agencja prowadzi takŜe kampanie informacyjne i aktywnie
realizuje program publikacji róŜnorodnych materiałów, od specjalistycznych raportów informacyjnych po biuletyny
faktograficzne, obejmujące szeroki wachlarz zagadnień bhp. Krajowe punkty centralne, których rolę pełnią zwykle
wiodące instytucje zajmujące się bezpieczeństwem pracy w poszczególnych państwach, koordynują i
rozpowszechniają informacje Agencji w swoich krajach. Ponadto Agencja współpracuje z wieloma partnerami, w
tym z Komisją Europejską, innymi instytucjami europejskimi, europejskimi partnerami społecznymi, organizacjami
międzynarodowymi oraz organizacjami bezpieczeństwa i zdrowia na całym świecie.
Agencją kieruje Dyrektor, a jej Rada Zarządzająca składa się z przedstawicieli rządów, pracodawców i
pracowników z 27 Państw Członkowskich i przedstawicieli Komisji Europejskiej. Rada Zarządzająca powołała
Biuro.
14