Rejonie KowieńsKim - Kauno Rajono Turizmo ir Verslo Informacijos

Rejonie KowieńsKim - Kauno Rajono Turizmo ir Verslo Informacijos

Historia kurortów w
Rejonie Kowieńskim
KAČERGINĖ
KULAUTUVA
V3 studija
2010
KAČERGINĖ
Miasteczko Kačerginė – ozdoba części
nadniemeńskiej Rejonu Kowieńskiego –
ulokowało się na lewym brzegu Niemna,
około 16 km na zachód od Kowna. Miejscowość położona jest na terenie pagórkowatym, porośniętym lasami iglastymi
(w większości – sosnowymi).
4
5
Kownie oraz rybacy. Gdy mężowie zbyt długo nie wracali do domu, gospodynie nie leniły
się odnaleźć ich w karczmie, a żeby ci szybciej wstali od stołu, kobiety „święciły” ich pogrzebaczami. Takie historie zdarzały się dość często i powiadają, że stąd wzięła początek nazwa
Kačerginė.
Po pierwszej wojnie światowej, założona przez rząd niepodległej Litwy komisja ds. nazw miejscowych postanowiła nadać miejscowości nazwę „Pušilas” (pol tłum. Bór sosnowy). Nazwa ta
znalazła się nawet na kilku międzywojennych mapach Litwy, jednak się nie przyjęła.
Z historią Kačerginė związana jest ziemianka Teklė Dambravičienė, która w trzeciej dekadzie
XX w. nabyła tu część gruntów i założyła domki letniskowe. Wskutek konfliktu tej pani z żydowskim lekarzem Szulcem, Żydzi opuścili Kačerginė i zamieszkali w położonym na drugim
brzegu Niemna Kulautuva. Również dzięki Tekli Dambravičienė Kačerginė zachowała najbardziej litewski charakter ze wszystkich kurortów Litwy.
Złoty wiek Kačerginė przypada na okres międzywojenny. Dogodne położenie geograficzne
(niedaleko od Kowna – ówczesnej stolicy Litwy), piękna przyroda – piaszczyste wybrzeże Niemna, wspaniały las sosnowy, zadecydowały o popularności tej miejscowości.
Po pierwszej wojnie światowej i odrodzeniu Państwa Litewskiego, z inicjatywy leśniczego Simonaitisa oraz aptekarza A. Grigalauskasa, Kačerginė zaczyna dynamicznie się rozrastać, pięknieć, formować się jako letnisko. W 1933 r. nazwa miejscowa Kačerginė zostaje zatwierdzona
prawnie. Nadano jej oficjalny status kurortu. Pierwszym dyrektorem letniska został A. Grigalauskas. Później to stanowisko zajmowali V. Šostakas oraz V. Rėklaitis.
Oto jak zalety ówczesnej Kačerginė opisano w prasie w 1934 r.:
Historia pisana tej letniskowej miejscowości jest stosunkowo
nowa, jednak znaleziska archeologiczne świadczą, że ludzie
mieszkali tu już w I–III w. Tereny obecnej Kačerginė w XIX w.
były niezamieszkałe, a niektórzy mieszkańcy okolicznych wsi
nazywali to miejsce Blusynė (dosł. tłum. „miejsce zaatakowane
przez pchły”).
Około 2 km w górę rzeki znajduje się wieś Pypliai z grodziskiem
o tej samej nazwie.
Kačerginė w 1949 r.
W drugiej połowie XIX w., po powstaniu likwidującym pańszczyznę i przeprowadzeniu reform N. Murawjowa, w miejscu
Kačerginė zaczęli się osiedlać pojedynczy mieszkańcy. Nazwisko
jednego z pierwszych rolników, który się tu sprowadził brzmiało
Kačergius. Od niego pochodzi nazwa miejscowości. Co prawda,
sam „założyciel Kačerginė”, któremu średnio się powodziło gospodarowanie tutaj, wyjechał z Kačerginė i zamieszkał w położonej w pobliżu wsi Gaižėnai.
Inna wersja powstania nazwy miejscowej jest bardziej egzotyczna. Jak twierdzą starzy mieszkańcy Kačerginė, w końcu XIX w. w
tym miejscu, przy przecinającej Poniemnie drodze kowieńskiej,
stała karczma. Była ona stosunkowo popularna wśród mężczyzn,
często zaglądali tu również rolnicy powracający się z targu w
6
7
Doskonały suchy las sosnowy, orzeźwiające powietrze sosnowe.
Tuż obok Niemen z figlarnym wybrzeżem może każdemu, kto tego potrzebuje zapewnić wypoczynek i
przypływ sił. Kurort bardzo upodobali sobie kownianie. Zimą ma on 250, a latem 750 stałych mieszkańców. Stali mieszkańcy letniska, właściciele domów letniskowych i willi – to Litwini. Około 90 proc.
letników również stanowią Litwini.
Sezon rozpoczyna się około połowy maja, a kończy 1 września.
Czyste powietrze, suche miejsce, dwie piękne plaże, na pagórkowatych terenach czysty piasek odpowiedni do kąpieli słonecznych, piękne młode lasy sosnowe. Letnicy mają blisko Niemen, las, plaże i kąpiele
słoneczne, wielki plac na majówki.
Letnicy i turyści mogą zamieszkać lub się zatrzymać w następujących willach: pensjonacie „Elit” (pokoje
z wszelkimi wygodami), w willach i domkach letniskowych Teklė Dambravičienė, Antanasa Grigalauskasa, Juozasa Pau­lauskasa, Stasysa dr. Kutorgi, Kazysa Poderisa i in.
Pierwszymi wypoczywającymi w Kačerginė na pocz. XX w. byli pisarz Jonas Biliūnas, prof. Jonas Jablonskis,
kompozytorzy Juozas Naujalis, Stasys Šimkus i in.
Jeszcze w 1906 r. po powrocie z leczenia w Szwajcarii mieszkał tu Jonas Biliūnas. W Kačerginė powstały
opowiadania „Brisiaus galas“ (pol. dosł. Śmierć Brisiusa), „Juozapota“. Przypuszcza się, że właśnie tutaj
autor spotkał prototyp Juozapoty – córkę ziemianki Teklė Dambravičienė – Ginę Dambravičiūtė. Zako-
Kaplica w
Kačerginė
chała się ona w synu pasterza i w tajemnicy wzięła ślub, jednak później ten ją porzucił
i postradała ona rozum z nieszczęśliwej miłości. Długo nieszczęsna kobieta błąkała się
po okolicach Kačerginė powtarzając ciągle: …nie do pomyślenia – za syna pasterza...
W 1939 r. jednej z ulic Kačerginė nadano imię J. Biliūnasa. Dom, w którym pisarz spędzał lato został opatrzony tablicą pamiątkową.
Co roku na początku lata odbywało się oficjalne otwarcie sezonu letniego. W nich
tradycyjnie brali udział przedstawiciele rządu ówczesnej Republiki Litewskiej.
W okresie międzywojennym mieszkający w Kačerginė architekt V. LandsbergisŽemkalnis sporządził projekt nowej kaplicy, bardziej przystosowanej do rosnących
potrzeb kurortu, jednak ten pomysł z powodu okupacji sowieckiej i wojny w tym
czasie nie został zrealizowany.
W 1966 r. w archiwach osobistych architekta V. Landsbergisa-Žemkalnisa natrafiono
na projekt kaplicy sporządzony w okresie międzywojennym. Staraniami wspólnoty
Kačerginė oraz ówczesnego starosty A. Makauskasa, dzięki poparciu i finansowaniu
ze strony administracji samorządu obwodu kowieńskiego i rejonu kowieńskiego, wiosną 1998 r. rozpoczęto prace budowy. W centrum miasteczka, w pięknym lesie sosnowym dn. 27.12.1998 r. odbyło się uroczyste otwarcie nowej kaplicy.
ODWIEDZANE MIEJSCA
Miłośnicy sztuki, po uprzednim umówieniu się, mogą odwiedzić dom malarza A.
Martinaitisa, zapoznać się z twórczością tego utalentowanego artysty.
Dom przy ul. Mokyklos 34 przypomina, że w latach 1961–1967 r. spędzał lato i dn. 7
czerwca 1967 r. zmarł litewski pisarz i akademik Vincas Mykolaitis-Putinas. Mieszka-
8
9
jąc w Kačerginė napisał on tomiki poezji „Būties valanda“ (pol.
dosł. Godzina istnienia) oraz „Langas“ (pol. dosł. Okno). Planował pisanie IV tomu powieści “W cieniu ołtarzy”, lecz nie zdążył,
pozostał tylko początek rękopisu. Dopóki żyła żona pisarza, w
tym domu znajdowała się wystawa – biurko, fotel, w którym
pisarz lubił wypoczywać, na ścianie wisiała płaskorzeźba Adama Mickiewicza. Po śmierci Mykolaitienė zmieli się właściciele
domu, a co za tym idzie, pogląd na potrzebę zachowania pokoju
pamięci.
W Kačerginė czci się pamięć pedagoga, pisarza i tłumacza Pranasa Mašiotasa. Mieszkając w Kownie, w latach 1938–1940 lato
spędzał w letnisku. Dom przy ul. J. Janonio 58, w którym mieszkał
pisarz – to zabytek historyczny o znaczeniu lokalnym. Tragiczne były ostatnie dni życia Panasa Mašiotasa i jego rodziny. Po
wdarciu się sowieckich czołgów na Litwę latem 1940 r. P. Mašiotas otrzymał ultimatum – w ciągu 12 godzin wyprowadzić się
ze swojego domu. Wówczas rodzina Mašiotasa zamieszkała w
Kačerginė, w domku letniskowym. Chory pisarz Pranas Mašiotas
już nie wrócił do zdrowia i zmarł w niedługim czasie.
Pomnik ku pamięci
V. Mykolaitis-Putinas
Dom P. Mašiotasa, 2007 r.
Interesujący się przeszłością goście mogą zwiedzić grodzisko Pypliai, wznoszące się na skarpie nad Niemnem zaledwie 2 km od
Kačerginė. Historycy Z. Ivinskis oraz K. Paunksnis przypuszczają,
że tu znajdowały się słynne Pilėnai. Z tego grodziska otwierają się
malownicze widoki na dolinę Niemna i dopływ Niewiaży.
Obok miejsca wypoczynkowego urządzonego przez
mieszkańców Kačerginė – placu im. J. Biliūnasa, w lesie
sosnowym, ukrywają się groby poległych w I-wszej wojnie
światowej żołnierzy niemieckich, nieopodal – pomnik zastrzelonym w tym miejscu przez Rosjan uczestnikom powstania z czerwca 1941 r. - S. Daukša oraz V. Linkevičius.
W parku położonym w centrum Kačerginė w 1993 r. ustawiono krzyż pamiątkowy upamiętniający ofiary powojenne „Poległym za ojczyznę”. Jest to miejsce obchodów świąt
państwowo-patriotycznych.
Niedaleko kapliczki w 1994 r. odsłonięto kamień pamiątkowy partyzantom powojennym „Synowie Litwy”. Na nim
wykuto nazwiska dziesięciu partyzantów poległych w tej
okolicy.
Miłośników aktywnego wypoczynku na łonie natury nie
rozczaruje wędkowanie w Niemnie, będą oni mogli zbierać
jagody i grzyby, a w okresie zimowym – przyjemnie pojeździć na nartach w niebywale pięknym lesie sosnowym.
Źródło Kačerginė, od strony wschodniej opasujące plac J.
Biliūnasa i wpływające do Niemna, wyróżnia się swoimi
unikalnymi właściwościami leczniczymi. W znajdujących
się nieopodal obozowiskach „Apuokynė“ i „Barsukynė“
można upiec pieczeń. Smacznie i obficie można zjeść w kawiarni „Kačerga”.
Od wiosny 2011 r. mieszkańcy Kowna i rejonu kowieńskiego oraz goście mogą skorzystać z nowej usługi – od miasta
Kowna do miasteczka Kačerginė można się dostać statkami
Wikingów.
Grodzisko Pypliai
Krzyż pamiątkowy upamiętniający ofiary
powojenne „Poległym za ojczyznę”
ODWIEDZANE MIEJSCA
’’ Dom malarza A. Martinaitis
’’ Dom przy ul. Mokyklos 34, w którym w
latach 1961-1967 spedzał lato i zmarł 7
czerwca 1967 r. litewski pisarz-akademik
Vincas Mykolaitis-Putinas.
’’ Dom w którym mieszkał pisarz P. Mašiotas
przy ul. J. Janonio 58 – pomnik historzyczny o znaczeniu lokalnym.
’’ Góra zamkowa Pypliai znajdująca się 2
km na wschód od Kačerginė na urwisku
Niemna.
’’ Plac im. J. Biliūnasa
’’ Groby zmarłych podczas pierwszej wojny
światowej Niemców, niedaleko – pomnik
ku pamięci zastrzelonych w tym miejscu
przez Rosjan uczestników powsktania z
czerwca 1941 r. - S. Daukšy i V. Linkevičiusa.
’’ Krzyż-pomnik ku pamięci ofiar okresu
powojennego „Dla tych, co zgineli za
ojczyznę”.
’’ Kamień-pomnik ku pamięci partyzantów
okresu powojennego „Dla synów Litwy”.
’’ Źródło w Kačerginė.
KULAUTUVA
Kulautuva – niewielka, ale jedna z najpiękniejszych miejscowości w Rejonie Kowieńskim, położona na prawym brzegu Niemna,
21 km na zachód od Kowna.
12
13
W 1930 r. powołano komitet założycielski uzdrowiska w
Kulautuva. Na jego przewodniczącego wybrano pułkownika lejtnanta Vytautasa Augustauskasa. Wyróżniający
się doskonałymi zdolnościami organizacyjnymi, tworzył
on kurort praktycznie własnymi rękami. Za pracę w komitecie założycielskim uzdrowiska, a później piastowanie
stanowiska dyrektora uzdrowiska, nie pobierał żadnego
wynagrodzenia.
W trakcie zakładania kurortu w Kulautuva, V. Augustauskas odwiedzał miejscowości wypoczynkowe, jak Palanga,
Juodkrantė i Birštonas. Celem tych wyjazdów było dowiedzieć się, w jaki sposób zarządza się tymi kurortami,
nabranie doświadczenia. Zaobserwowane tam nowości
stosował również w Kulautuva. Za pieniądze letniska dyrekcja kurortu wysyłała do uzdrowisk zagranicznych gł.
architekta obwodu kowieńskiego Borysa Helcermana.
Odwiedził on kurort w Rauschen, znajdujący się niedaleko Królewca. Dyrekcja kurortu rozpoczęła prace w 1933 r.
Co roku w Kulautuva spędzało lato coraz więcej osób, w
1934 r. – 1700, w 1935 r. – 2000, w 1936 r. – około 3100
osób. W soboty i niedziele bywało ich nie mniej niż 5000.
Kulautuva miał bardzo szeroką plażę z czystym piaskiem
Ścieżka leśna
o długości do 1,5 km. W miejscu kąpieliska dno Niemna
jest czyste, pokryte drobnym żwirem, niegłębokie. Plaża była strzeżona przez doświadczonym pływaków
z łódkami, podzielona na plażę ogólną, dla kobiet i dla mężczyzn.
Idąc za przykładem Szwecji, została założona druga przystań statków parowych, żeby przybywający w
soboty i niedziele, bezpośrednio po wyjściu ze statku mogli iść się kąpać. W 1933 r. na plaży urządzo-
Kulautuva – niewielka, ale jedna z najpiękniejszych miejscowości w
Rejonie Kowieńskim, położona na prawym brzegu Niemna, 21 km na
zachód od Kowna.
Osada... Miasteczko... Kurort... Tak w różnych okresach historycznych
nazywano Kulautuva. Tu przybyłych wita piękny, produkujący ozon
las sosnowy, naturalne źródła, dobrze zaplanowana sieć ulic. W okresie odrodzenia odbudowano pomniki: rzeźbę św. Marii Panny, kamień
pamiątkowy „Poległym za wolność”, Krzyż Niepodległości. Na spacer zaprasza szlak zdrowia, Dolina bogów i bogiń, działająca przenośna przystań, park rekreacyjny. Oto czym dzisiaj dysponuje Kulautuva.
Jednak wiekowi mieszkańcy Kulautuva dobrze pamiętają czasy, gdy
uzdrowisko w Kulautuva przeżywało swój złoty wiek. Świadczą o tym nie
tylko opowieści starych mieszkańców, lecz również artykuły na łamach
ówczesnej prasy i w publikacjach encyklopedycznych. Mowa o Kulautuva w okresie Litwy międzywojennej. Albo, inaczej mówiąc, Kulautuva z
czasów Anatanasa Smetony. Okres ten obejmuje lata 1930–1944.
Przystań w
Kulautuva
14
15
otrzymała nazwę Alei Lipowej (później – Alei Prezydenta A. Smetony), inne, przecinające ulice, zostały ponumerowane od pierwszej do dwunastej,
trzynastą pominięto i ostatnia otrzymała numer
czternastej. Taka numeracja ulic prawdopodobnie
została zapożyczona z Chicago. Istniały jednak również wersje, że zdecydowano się na numerację ulic z
tego powodu, że przeważającą część mieszkańców
stanowili Żydzi, którzy mieli trudności z przeczytaniem litewskich nazw ulic. Ulice w okresie letnim
polewano, żeby uniknąć kurzu. Pomiędzy ulicą i
krawężnikiem posadzono rzędy młodych świerków. Było to nowatorskie w stosunku do innych
kurortów Litwy. Żeby nie trzeba było podlewać ulic
zbyt często, dyrekcja próbowała ulice wysmarować
estetycznym olejem, który wciągał kurz. W 1934 r.
podczas obchodów jubileuszu 60-lecia przywódcy narodu Antanasa Smetony, została uroczyście
otwarta najdłuższa i najpiękniejsza ulica w Kulautuva, a może i na całej Litwie, której nadano imię
A. Smetony.
Główna ulica miasteczka - aleja A. Smetony,
nosząca obecnie nazwę „Akacijų alėja” (tłum.
„Akacjowa aleja”)
Rzeźba upamiętniająca 640 r. jubileuszu Kulautuva w centrum miasteczka
no specjalną przebieralnię z kabinami osobno dla kobiet i
mężczyzn. Swoje rzeczy można było spakować do specjalnych koszyków, każdy otrzymywał „od dyżurującego stróża
numerek zakładany na rękę”. Kabiny urządzono podobnie,
jak w Chicago. W pawilonie plażowym działał bufet.
Wielka liczba letników była uwarunkowana dobrym połączeniem. Do Kulautuva można było dostać się autobusem
i statkiem parowym. Przełożoną przez las drogą z Kowna
autobusy do Kulautuva w dni świąteczne odjeżdżały co
godzinę, a w dni robocze – co dwie. W 1939 r. na kurorcie
wzrosła liczba miejsc wypoczynkowych. Żeby usprawnić
komunikację, dyrekcja kurortu nabyła statek motorowy,
przystosowany do zabrania na pokład do 70 osób.
Ciekawe jest to, że w latach pierwszej wojny światowej
Niemcy planowali założyć w Kulautuva uzdrowisko na
wielką skalę oraz z Kowna do Kulautuva przełożyć linię
tramwajową.
W 1933 r. w Kulautuva zbudowano nowoczesną stacje autobusową z salą kinową i bufetem.
Ulice uzdrowiska w Kulautuva zagospodarowano systemem amerykańskim. Ulica rozciągająca się wzdłuż letniska
Były dom letniskowy w Kulautuva obecnie
16
17
Jeszcze w latach I-wszej wojny światowej Niemcy chcieli zrobić z
Kulautuva kurort światowy. W tych czasach głośni lekarze z Królewca doradzali swoim pacjentom wyjazd nie do wód za granicą,
tylko do Kulautuva. Twierdzono, że częstokroć tu przybywający
odzyskiwali zdrowie, nawet tacy, którym lekarze już nie dawali
nadziei na powrót do zdrowia.
Kulautuva przyciągał letników nie tylko sosnowym powietrzem,
doskonale urządzoną plażą, lecz również różnorodnymi rozrywkami. W 1935 r. przedsiębiorca Romanas Polovinskas zbudował
restaurację-kawiarnię. Zbudował on również dwupiętrowy hotel, który pod względem swojej nowoczesności i gustownego
wystroju przodował w państwach bałtyckich. Hotel miał 18 pokojów, stylowe meble, centralne ogrzewanie, prąd elektryczny,
zimną i gorącą wodę, doskonale urządzoną wentylację, prysznice damskie i męskie. Były tu również pokoje hazardowe. To
miejsce rozrywki wyjątkowo upodobali sobie ambasadorzy zagranicznych państw. Często spędzali tu weekendy. Wielu z nich
spędzało tu lato, misje poszczególnych krajów wynajmowały
Tablica pamiątkowa V. Augustauskasa
Obecnie ulica ta zwana jest Aleją Akacjową.
Najliczniej odwiedzane było sanatorium Owsija Portnova ‘Poilsis’, którego budowę rozpoczęto jeszcze w 1929 r., a rozbudowano w 1935 r. W tej lecznicy
nie tylko latem, lecz również zimą leczyło się wiele osób z Litwy i z zagranicy.
Tu kurs leczenia przechodzili obcokrajowcy z Łotwy, Estonii, Francji i nawet
Kanady. Leczono od ówcześnie nazywanej choroby cukrowej, schorzeń serca,
dolegliwości gastrycznych, podagry, problemów z nerwami, nadciśnienia, anemii. Lecznica była bardzo odpowiednia dla osób pragnących wzmocnić się po
operacjach. Miała własną oranżerię i ogród.
Park pór roku w centrum
18
19
miejsca wypoczynkowe. W sadzie, nieopodal willi, znajdowały się korty tenisowe, place do innych
gier, fontanna. Sala rozrywkowa została urządzona
w budynku dworca autobusowego.
W Kulautuva działały dwa targi. Jeden z nich specjalizował się w sprzedaży ryb.
Rzeźba Madonny w Kulautuva
Powierzchnia największego podkowieńskiego kurortu stanowiła około 300 ha. Na terenie uzdrowiska znajdowały się dwa parki, staw z łabędziami,
których w 1939 r. było aż sześć. Z okazji jubileuszu
przywódcy narodu postawiono rzeźbę św. Marii
Panny, jeszcze zwanej Madonną z Kulautuva (rzeźbiarz Stasys Stanišauskas). W Kulautuva działała
kaplica katolicka, której założycielem był pierwszy
proboszcz Kulautuva Donatas Lynartas. W 1935 r.
otwarto synagogę żydowską. Ozdobą Kulautuva
były wypielęgnowane wille. Należały one do adwokata Liudvikasa Šmulkštysa, wiceministra spraw
wewnętrznych Brunonasa Štencelisa, primadonny
Dom letniskowy przedsiębiorcy Romana Polovinskasa
Drewniany kosciół p.w. Najświętszej Marii Panny oraz dzwonnica
20
21
bardów. Co roku w lipcu odbywa się tu festiwal ‘Aleja Akacjowa’. Festiwal, organizowany od 2001 r., w chwili obecnej przyciąga tysiące widzów.
Z inicjatywy urzędników Rejonu Kowieńskiego oraz Miasta, wiosną 2010 r. odnowiono trasę turystyczno-poznawczą „Kaunas-Zapyškis-Kulautuva-Kaunas”. Statek Dyrekcji
Dróg Wód Lądowych „Tolstojus” co niedzielę, przez cały
sezon żeglugi, przewoził na pokładzie do Kulautuva żądnych nowości i zwiedzania turystów.
Festiwal „Akacijų alėja”
(tłum. „Akacjowa aleja”)
operowej Vladislavy Polovinskaitė-Grigaitienė, generała brygady
Jonasa Sutkusa, ministra w Sztokholmie pisarza Jurgisa Savickasa
i in.
Obecnie nazwa Kulautuva jest najlepiej znana miłośnikom poezji śpiewanej, ponieważ każdego lata miasteczko staje się stolicą
Statek „Tolstojus”
UNIA EUROPEJSKA
EUROPEJSKI FUNDUSZ
ROZWOJU REGIONALNIEGO
SĄSIEDZI W DZIAŁANIU
Fundusz małych projektów
Projekt Nr. SPF/PL/2009/44 „Przedstawienie możliwości turystycznych Sejneńszczyzny oraz Rejonu Kowieńskiego“ jest wdrażany w ramach Celu 3: Europejska Współpraca Terytorialna Program
Współpracy Transgranicznej “Litwa-Polska”, który ma na celu wspieranie zrównoważonego rozwoju
obszaru przygranicznego Litwy i Polski, poprzez podniesienie ekonomicznej, społecznej i terytorialnej spójności. Program jest współfinansowany z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego
oraz budżetu państwa.
Partnerzy projektu:
Administracja
Samorządu
Rejonu
Kowieńskiego
Starostwo
powiatowe
w Sejnach
Głównym celem projektu jest poprawa warunków do rozwoju turystyki
Rejonu Kowieńskiego i Powiatu Sejneńskiego poprzez tworzenie atrakcyjnego wizerunku regionu.
Największym problemem dotyczącym oba regiony – Powiat Sejneński
o Rejon Kowieński jest niewystarczająca zbyt mało dostępna promocja
zarówno już istniejących jak i nowopowstałych produktów turystycznych.
Organizowane imprezy – produkty turystyczne – są doskonałą i dobrą
okazją do zapoznania się z historią regionów, ich tradycjami i innymi
zasobami i produktami turystycznymi.
OBIEKTY TURYSTYCZNE
’’ Drewniany kościół pw. Najśw. Marii Panny i
dzwonnica.
’’ Rzeźba Najśw. Marii Panny, poświęcona 60-leciu
Prezydenta A. Smetony (rzeźb. S. Stanišauskas).
’’ Skwer rzeźb – Dolina bogów i bogiń.
’’ Dom dyrektora kurortu – pułkownika V. Augustauskasa. Obecnie – Centrum Informacji Turystycznej Rejonu Kowieńskiego.
’’ Kamień pamiątkowy „Poległym za wolność”, postawiony w 1938 r. w rocznicę 20-lecia Niepodległości Litwy.
’’ Dawna synagoga w Kulautuva.
’’ Szlak rekreacyjno-zdrowotny o długości ok. 3 km
w sosnowym lesie w Kulautuva.
’’ Park wypoczynkowy w Kulautuva.
’’ Przenośna przystań w Kulautuva.
Efektem transgranicznym realizowanego projektu będzie nawiązanie
współpracy i kontaktów między różnymi środowiskami z Polski i Litwy.
Wskaźniki produktu projektu:
Oboje partnerzy wydali 5 wydawnictw promujących produkty turystyczne. Rejon Kowieński wydał publikacje: „Mapa Rejonu Kowieńskiego“, „Dwór Raudondvaris“ i „Historia kurortów w Rejonie Kowieńskim“,
w ogólnym nakładzie 7000 szt.
Partnerzy zorganizowali po dwie imprezy. Rejon Kowieński – „Festiwal
Latawców“ i „Święto Dni Zamku“, Powiat Sejneński – „Dożynki“ i „Zawody Wędkarskie“.
Dom dyrektora uzdrowiska, pułkownika
V. Augustauskasa, w którym utworzono Centrum Informacji Turystycznej
Rejonu Kowieńskiego
Stworzono 1 stronę internetową. Strona została rozbudowana i zawiera
wszystkie niezbędne informacje o regionach obu partnerów.
UDK 615.8(474.5)(091)
Hi-134
ISBN 978-9955-737-76-6
Historia kurortów w Rejonie Kowieńskim
Wydanie na zamówienie Samorządu Rejonu Kowieńskiego
Savanorių pr. 371, LT-49500 Kaunas
www.krs.lt
Opracowanie – Inga Talalaitė
Zdjęcia – Samorząd Rejonu Kowieńskiego, Muzeum ku pamięci Józefa Naujalisa oraz UAB „V3 studija”
Tłumaczenie – UAB „Kaligrafija“
Projektant – Monika Adomavičiūtė
Wydawnictwo
UAB V3 studija
www.v3studija.lt
Druk
Spaudos namai Arx Baltica
www.arxbaltica.lt
© Kauno rajono savivaldybė, 2010
© Kauno rajono turizmo informacijos centras, 2010