Indie (notatki)

REGION TURYSTYCZNY WYKŁAD 4
Indie - Kaszmir ( północne Indie)
Dżammu i Kaszmir- stan w północnych Indiach zajęty głównie przez Himalaje i Kotlinę Kaszmirską
(7200 km2) i częściowo Ladakh. Powierzchnia stanu 222 tys. km2
Rejon Kaszmiru był bardzo ważnym centrum buddyjskim, literatury, sztuki, muzyki. Terytorium
sporne od wielu lat między Indiami a Pakistanem. Produkcja znanego na świecie Jedwabiu.
1) mapa Kaszmiru
2) Śrinagar- Panorama na stolicę i łodzie mieszkalne na Jeziorze Dal.
3) Targ warzywny na Jeziorze Dal
Śrinagar- stolica letnia stanu; Dżammu-stolica zimowa. Piękny krajobraz i przyroda. Miasto leży nad
Jez. Dal w dolinie Kaszmirskiej na wysokości 1700 m n.p.m. Lata są tutaj łagodne, zimy śnieżne i
mroźne. Ulubione miasto wypoczynku Anglików. Jest to także jedyny region Indii gdzie muzułmanie
stanowią większość pośród innych wyznań i religii (hinduizm, buddyzm, sikhizm). ½ terytorium należy
do Pakistanu, druga połowa do Indii, część wschodnia do Chin Ladakh – najbardziej zachodni kraniec
Wyżyny Tybetańskiej. Kraina wciśnięta między główne pasmo Himalajów i Karakorum.
Gompa-Phyang- buddyjski klasztor na stokach Himalajów. Buddyjska Gompa(klasztor) ośrodkiem
studiów i miejscem odprawiania ceremonii- u wejścia do świątyni wzdłuż ścian rozmieszczone są
zwykle młynki modlitewne.
Poważną przeszkodą dla rozwoju turystyki jest tutejszy konflikt i nieustające zagrożenie
zamachami terrorystycznymi
Bengal Zachodni – powstał w 1947 r. z rozpadu Bengalu na część zachodnią (Indie) i wschodnią
obejmującą Pakistan Wschodni ( obecnie Bangladesz).
Kalkuta – stolica Bengalu Zachodniego, czwarte pod względem liczby ludności miasto Indii. Była
stolicą Indii Brytyjskich do 1911 roku. Port rzeczny i morski u ujścia Gangesu do Zatoki Bengalskiej.
Delhi – terytorium stołeczne Dehli (1483 km2), liczy ponad 12 mln ludności, założone w 1200 r.p.n.e.
Na miejscu dzisiejszego Delhi powstawało kolejno 8 miast. New Delhi (Nowe Delhi) zbudowane od
1911 do 1931 roku. Delhi to największe centrum komercyjne w północnych Indiach i 3 pod względem
PKB na osobę. 71% dochodów miasta pochodzi z sektora usług.]
Zabytki Delhi:
Czerwony Fort – zbudowany przez cesarza Szah Dżahana, położony nad rzeką Jamuną. Mury budowli
mają 2,5 km długości, wysokość od 33 m do 16 m przy dawnym korycie Jamuny, która obecnie płynie
ok. 1 km dalej od pustej fosy (Brama wejściowa, pałac cesarski, kryty bazar oraz muzea). Lista
UNESCO od 2007 roku.
Kutub Minar – najwyższy na świecie minaret zbudowany z cegieł, 73m wys., 14 m u podstawy, 3 m u
szczytu. Na liście UNESCO od 1993r.
Świątynie Delhi – 82% ludności stanowią Hindusi, kilkanaście procent muzułmanie, buddyści;
Dżama Masdżid (Meczet Piątkowy) to największy meczet w Indiach zbudowany przez Szah Dżahana
w 1654 roku. Może pomieścić 25 tys. wiernych.
W 2005 roku zbudowano z czerwonego piaskowca i marmuru największą świątynię hinduistyczną.
Bahaistyczna Świątynia Lotosu. Zbudowana w 1986 r. świątynia Lotosu ma kształt kwiatu
składającego się z ponad 20 płatków lotosu (narodowy kwiat Indii). Od czasu wybudowania świątyni
odwiedziło ja ponad 50 mln turystów. Wewnątrz świątyni brak jest wszelkich symboli religijnych, w
związku z tym każdy, niezależnie od wyznania może się w niej pomodlić.
Grobowiec Humayuna – od 1993 roku na liście UNESCO, z czerwonego piaskowca, największy
przykład architektury mogolskiej w Delhi
Jantar Mantar – obserwatorium astronomiczne wybudowane w 1724 roku, prowadzące obserwacje i
pomiary nieboskłonu bez uzycia teleskopu, który w tym czsie był już znany w Europie
Tadż Mahal – wzniesiony w Agrze w dawnej stolicy Indii (Agra była stolicą Indii do 1658 r. kiedy
przeniesiono stolicę do Delhi) przez cesarza Szah Dżahana w hołdzie dla swojej małżonki, która
zmarła przy porodzie 14 dziecka. Jest to mauzoleum miłości, arcydzieło sztuki architektonicznej
budownictwa muzułmańskiego epoki Wielkich Mogołów. W środku znajduje się grobowiec, na
zewnątrz stoją 4 minarety, odchylone od pionu, tak aby w przypadku trzęsienia ziemi nie uderzyć w
mauzoleum. Przy budowie mauzoleum brało udział podobno 20 tys. ludzi. Legenda mówi, że Szah
Dżahan rozkazał obciąć dłonie budowniczym mauzoleum aby nie stworzyli już nigdy podobnego
dzieła. Prawda jest taka, że do dnia dzisiejszego w konserwacji budowli biorą udział potomkowie
budowniczych. Mauzoleum wykonano z białego marmuru, dodatkowo dekorując kamieniami
szlachetnymi, z których część została wywieziona przez Anglików.
Bangalur –położony w płd. Indiach na Wyż. Dekan na wysokości 911 m n.p.m., nowoczesne miasto,
rozwój przemysłu wysokiej techniki, nowoczesne ośrodki lecznicze, wypoczynkowe dla bogatszej
ludności Indii
Dardżyling- miasto i kurort w Dardżylińskich Himalajach, stanowiących brzeżną część Sikkimskich
Himalajów, kulminujących pasmem Kanczendzongi (8580 m n.p.m.). Dardżylińskie Himalaje wznoszą
się ostra krawędzią od 200 m do 1000-1800 m n.p.m.. Wyższe grzbiety sięgają 2500-3600 m n.p.m.
Średnie temperatury lata sięgają na nizinie 280 C, a w Dardżylingu (2100 m n.p.m.) 16-170 C. Opad
roczny waha się od 2000-3000 mm na Nizinie Bengalskiej do 4000-5000 m na krawędzi gór. Opady
koncentrują się między majem a wrześniem w związku z napływającymi znad Zatoki Bengalskiej
wilgotnymi masami powietrza (monsun letni).
Dardżyling (miasto) leży na grzbiecie (2050-2150 m n.p.m.) z widokiem na cały Sikkim (maleńki
obszarowo stan w Indiach na granicy Nepalem, Tybetem i Bhutanem) z Kanchendzongą
(Kanchenjungą), która można oglądać w promieniach wschodzącego słońca wcześnie rano spod
hotelu. Miasto było na początku XIX w. obozem wojskowym i punktem targowym, a po zbudowaniu
drogi i kolejki wąskotorowej stało się centrum administracyjnym i ośrodkiem plantacji herbaty,
której uprawa sięga dziś do wysokości 2100 m n.p.m. Dziś liczy 100 tys. mieszkańców. Na zwiedzenie
zasługuje Instytut Himalaizmu, Tibetian Refuge Center, Planters Club i świątynie.
Wyżyna Meghalaya (Meghalaya- w sanskrycie „kraina chmur” położona jest w północno-wschodnich
Indiach w dorzeczu Brahmaputry i Meghny.
Wyżyna Meghalaya jest częścią dawnego lądu Gondwany, oddzielonym rowem przedgórskim
Brahmaputry od Himalajów na północy oraz uskokiem tektonicznym od Niziny Bengalskiej na
południu. Wyżyna ma charakter płaskowyżu wznoszącego się na wysokość do 1200-1600 m n.p.m.
Izolowane wzgórza osiągają 1900 m n.p.m. Zbudowana jest ze skał krystalicznych i granitowych
intruzji bazaltowych. Aktywność tektoniczna powoduje niemal codzienne trzęsienia ziemi
(najsilniejsze odnotowano w 1897 r.). Północny skłon wyżyny opada łagodnie w kierunku doliny
Brahmaputry, a południowy kończy się stromą 1000 m ścianą, rozciętą licznymi kanionami.
Klimat monsunowy, tropikalny u podnóża, wyższe partie monsunowy umiarkowany, temperatury
wahaja się od 240 C do 140 C na wysokości 2000 m n.p.m. W lipcu średnie wieloletnie temperatury
wszędzie przekraczają 200 C, natomiast w styczniu, średnie temperatury w szczytowych partiach
spadają poniżej 100 C. Na okres monsunowy (czerwiec – wrzesień) przypada 70% opadów.
Południowy skłon wyżyny ma zawsze wyższe roczne sumy opadów (3000-12000 mm) niż północny
(poniżej 3000 mm). Ekstremalne opady w Cherrapunji (Czerrapundżi): roczny 26 461 mm ( w latach
1860/61), 22 763 (w 1974), opad miesięczny: 9300 mm (sierpień 1861), opad dobowy: 1563 (1995).