Spośród wszystkich polskich królowych Jadwiga

Patronka
Wpisany przez Administrator Marcin
czwartek, 18 listopada 2010 17:07 - Poprawiony poniedziałek, 20 lutego 2012 17:14
Spośród wszystkich polskich królowych Jadwiga Andegaweńska najbardziej wpisała się w
pamięć naszego narodu. Każde dziecko zna jej imię. Rzesze rodaków i cudzoziemców wiedzie
do Krakowa wdzięczna pamięć o pięknej dziewczynie, która poświęciła swą młodzieńczą miłość
interesom kraju, dobrej i mądrej, ubóstwianej przez poddanych i darzonej respektem przez
możnych ówczesnego świata.
Była najmłodszą córką króla Węgier i Polski Ludwika Andegaweńska i Elżbiety Bośniaczki. W
jej żyłach płynęła krew węgierska i polska. Przyszła na świat prawdopodobnie w roku 1374 na
zamku w Budzie, jednym z najwspanialszych dworów średniowiecznej Europy. Swoje
dzieciństwo przeżyła w atmosferze bardzo silnej więzi rodzinnej i autentycznej religijności. Z
domu rodzinnego wyniosła staranne wychowanie i wykształcenie. Decyzja o losach Jadwigi
zapadła bardzo wcześnie, gdyż Ludwik Węgierski pragnął wszystkim swoim córkom zapewnić
korony królewskie. W wieku zaledwie czterech lat Jadwigę zaręczono i zaślubiono z
ośmioletnim Wilhelmem Habsburgiem. Sakrament ten stawał się ważny już bez dodatkowych
ceremonii kościelnych po osiągnięciu przez Jadwigę 12 – tu lat. Królewna wraz z Wilhelmem
miała zasiąść na tronie węgierskim. W Polsce natomiast władać miała siostra Jadwigi – Maria.
Śmierć Ludwika Węgierskiego pokrzyżowała te ustalenia. Marię obwołano królową Węgier.
Pretendentką do korony polskiej została więc Jadwiga.
Dorastająca dziewczynka stała się jedną z najatrakcyjniejszych partii w Europie. Powszechnie
uważano, że ten, kto uzyska jej rękę, zasiądzie na tronie polskim. Mimo dziecięcych ślubów,
Wilhelm nie był jedynym kandydatem na męża Jadwigi. Panowie polscy nie chcieli się zgodzić
na to małżeństwo. Mieli inne plany. Przetargi między innymi, a matką Jadwigi trwały prawie dwa
lata . W końcu Elżbieta Bośniaczka wysłała córkę do Krakowa. W pierwszych dniach
października 1384 r. starożytnym traktem wjechała do Polski nowa jej królowa. Panowie
1/4
Patronka
Wpisany przez Administrator Marcin
czwartek, 18 listopada 2010 17:07 - Poprawiony poniedziałek, 20 lutego 2012 17:14
małopolscy, ich żony, rycerstwo wyruszyli naprzeciw i zaraz po przyjeździe, nie pozwalając
nawet wypocząć, ukoronowali ją w katedrze wawelskiej. 16 październik 1384 r. złota korona
spoczęła na dziewczęcej głowie Jadwigi.
Po koronacji wszystkie dokumenty państwowe zaczęto wystawiać w imieniu nowego monarchy
– dziesięcioletniej dziewczynki. Rządzili naturalnie otaczający ją dostojnicy.
Oni też – kierując się dobrem państwa – wybrali dla niej kandydata na męża – księcia
litewskiego – Jagiełłę.
W zamian za rękę królowej, przyrzekł on ochrzcić Litwę i przyłączyć ją do Polski. Dla Jadwigi
oznaczało to zerwanie z Wilhelmem którego znała i lubiła oraz poślubnie obcego poganina
budzącego w niej lęk o grozę. Dlatego też podjęła próbę uniknięcia tego małżeństwa. Szansę
taką dawał fakt, że w tym czasie pełnoletni już Wilhelm przybył do Krakowa, aby dopełnić
warunków małżeństwa. Czujni panowie polscy nie wpuścili go jednak na Wawel. Wówczas
królowa postanowiła opuścić zamek. Dotarła do bramy zamkowej, ale przejście było zamknięte.
Chwyciła więc topór i zamierzała nim utorować sobie przejście. Na drodze stanął jej jednak
sędziwy podskarbi koronny, Dymitr z Goraja. Zdołał on przekonać szczerze religijną królową o
konieczności poświęcenia, o obowiązku wobec korony i państwa. Jadwidze topór wypadł z ręki.
Odtąd nigdy już nie zobaczyła Wilhelma.
Spośród świadków tych wydarzeń nikt nie przypuszczał zapewne, w jak szczególny sposób ta
młodziutka królowa zwiąże swój los z losem narodu polskiego.
Małżeństwo Jadwigi i Jagiełły oraz będąca jego następstwem unia polsko-litewska była
ogromnie ważnym wydarzeniem, które zmieniło cały układ sił w Środkowej i Wschodniej
Europie. Polska po połączeniu z Litwą stała się obszarem trzykrotnie większym oraz potęgą
zdolną do stawienia czoła zagrażającemu jej zakonowi krzyżackiemu.
Jadwiga, przeciwna zbrojnemu rozwiązaniu konfliktów, łagodziła zatargi z krzyżakami, ale
przepowiedziała, że po jej śmierci nic nie zdoła uchronić ich od klęski. Tak też się stało.11 lat po
śmierci Jadwigi, w roku 1410 wojska polsko-litewskie rozgromiły zakon krzyżacki w bitwie pod
Grunwaldem.
2/4
Patronka
Wpisany przez Administrator Marcin
czwartek, 18 listopada 2010 17:07 - Poprawiony poniedziałek, 20 lutego 2012 17:14
Mimo młodego wieku królowa angażowała się w sprawy polityczne i cieszyła się dużym
poważeniem. Wiele uwagi zwracała też na rozwój kultury. Sama wykształcona, rozumiała
korzyści płynące z nauki. Do najpilniejszych jej trosk należało odnowienie Akademii
Krakowskiej. Założył ją, jako drugą w Europie Środkowej, król Kazimierz Wielki w 1364 r.
Jednak za rządów Ludwika Węgierskiego akademia upadła. Odbudowa istniejących wydziałów
oraz utworzenie nowego wydziału teologicznego, o który starała się królowa wymagało wielu
pieniędzy. Dawała na to wszystko Jadwiga. Nie tylko za życia, ale i po śmierci dostatnio ją
wyposażyła. Przeznaczyła na jej rzecz większość swoich klejnotów, szat, sreber. Gdy w XIX w.
otwarto grób królowej znaleziono tam jedynie drewniane berło i imitację korony. A odnowiona
przez Jadwigę akademia, dzisiejszy Uniwersytet Jagielloński, niedawno dochodziła 600- lecie
panowanego otwarcia .
W czasie swojego 15-letniego panowania w Polsce Królowa Jadwiga podbiła serce poddanych
przede wszystkim niezwykłą dobrocią. Wiele kościołów chlubi się że je fundowała i odnawiała.
Wiele klasztorów po dziś dzień nazywa je swoją dobrodziejką.
Powszechnie znane są legendy o Jej trosce o ubogich. Nawet jeśli są to tylko legendy,
świadczą o tym jak głębokie było przekonanie ludu o dobroci Jadwigi.
Królowa zmarła w opinii świętości. W ciągu wieków niejednokrotnie starano się o Jej
kanonizację, ale wydarzenia historyczne odsunęły te poczynania na dalszy plan. Dopiero Jan
Paweł II 8 czerwca 1997r. w czasie mszy św. na krakowskich błoniach ogłosił Jadwigę świętą.
Dzień 8 czerwca jest również naszym świętem. Jadwiga patronuje naszej nauce i pracy. Już w
1911r , gdy budowano najstarszą część budynku, w którym się obecnie znajdujemy, na
frontowej ścianie, w niszach umieszczono figury Jadwigi i Jagiełły. W czasach zaborów było to
przypomnieniem najświetniejszego okresu historii Polski oraz wyrazem patriotycznych uczuć
budowniczych szkoły i mieszkańców Humnisk.
3/4
Patronka
Wpisany przez Administrator Marcin
czwartek, 18 listopada 2010 17:07 - Poprawiony poniedziałek, 20 lutego 2012 17:14
4/4