Streszczenie. Katecheza X. Ks. Jan Klinkowski. Areopagi i arterie
Transkrypt
Streszczenie. Katecheza X. Ks. Jan Klinkowski. Areopagi i arterie
Streszczenie. Katecheza X. Ks. Jan Klinkowski. Areopagi i arterie współczesności w dziele kształtowania kultury chrześcijańskiej (nauka, sztuka, mass media). Kultura jest aktywnym uczestnictwem w akcie stwórczym Bożego piękna. Chrześcijanin stara się przy pomocy łaski Bożej zostać pięknym człowiekiem i próbuje w miarę zdobywania zdolności tworzyć przestrzeń piękna w otaczającej go rzeczywistości. Stąd wszystkie działania człowieka zmierzające do wyrażenia piękna można wpisać w obszar kultury. Jan Paweł II w 1999 r., skierował do artystów następujące słowa: „Jaka jest różnica między Stwórcą a twórcą? Ten, kto stwarza, daje samo istnienie, wydobywa coś z nicości – i ten ściśle określony sposób działania jest właściwy wyłącznie Wszechmogącemu. Twórca natomiast wykorzystuje coś, co już istnieje i czemu on nadaje formę i znaczenie”. Taki sposób działania jest właściwy człowiekowi jako obrazowi Boga. Bóg dopełnił dzieła stworzenia, stwierdził, że wszystko jest bardzo piękne (Rdz 1,31). Człowiek został powołany, by w swoim życiu i w swoim środowisku odzwierciedlać piękno Bożego stworzenia. Nad pięknem pochylali się ludzie różnych epok i kultur. W tradycji greckiej klasyczna równowaga ciała i ducha, wyrażona w pojęciu kalokagathia (kalos kai agathos- piękny i dobry), ukazywała stan człowieka doskonałego fizycznie i pięknego moralnie. Człowiek powinien odznaczać się siłą mięśni, ale także wielkodusznością, odwagą, poczuciem godności, prostolinijnością, a nade wszystko poczuciem wewnętrznej wolności. W Starym Testamencie na wyrażenie piękna stosuje się termin tob, który wyraża trzy przymiotniki: agathos – dobry, kalos – piękny, krestos – pożyteczny. W Nowym Testamencie w pojęciu kalos jest ukryta idea dobra. Jezus przedstawia się jako Dobry Pasterz, słyszymy o dobrym słudze, dobrym żołnierzu. Wielokrotnie rzeczy nazywane są kalos, co oznacza po prostu dobre. Symbolem tej wyjątkowej harmonii dobra i piękna jest obraz raju, gdzie stworzenia żyją według woli Bożej. Ludzki grzech jednak złamał Bożą harmonię, zdeformował piękno ukryte w stworzeniu. Grzech wprowadzający nieporządek w stworzony świat domagał się interwencji Boga. Człowiek zostaje zaproszony do odtwarzania Bożego piękna w świecie przy pomocy łaski Bożej. Wzór piękna został nam dany w Jezusie Chrystusie. Nasze upodobanie do Chrystusa zbliża nas do świętości. Paradoksalnie piękno najpełniej objawia się w wydarzeniu krzyża, gdy Bóg z miłości do człowieka ofiaruje swojego Syna, by wyzwolić ludzi z grzechu. Darowanie grzechu ludziom przywraca pierwotne piękno stworzeniu. Z tej perspektywy możemy powiedzieć, że człowiek jest piękny. Każdy chrześcijanin jest poniekąd artystą, gdy pokonuje w sobie grzech i odzwierciedla w sobie obraz Chrystusa. Istnieje jednak niebezpieczeństwo ubóstwienia piękna w rzeczywistości stworzonej. Piękno dla wielu ludzi staje się celem życiowym. Ludzie przeżywają dramat, kiedy ich wygląd odbiega od wzoru piękna prezentowanego w mediach. Nie potrafią zaakceptować procesu starzenia się, choroby, bo nie odnajdują w życiu piękna ducha. Wyznawca Chrystusa stara się łączyć troskę o ciało z pięknem moralnym. Troszczy się o ciało, ponieważ Chrystus przyjął ludzką naturę, ale nade wszystko zabiega o realizację wytycznych Ewangelii w swoim życiu, bo jego celem jest świętość.