Style strony Styl strony możemy zadeklarować umieszczając
Transkrypt
Style strony Styl strony możemy zadeklarować umieszczając
Style strony Styl strony możemy zadeklarować umieszczając w preambule polecenie \pagestyle{nazwa stylu} Standardowo dostępne są następujące: - Plain – główka (head) strony jest pusta, stopka (foot) zawiera wycentrowany numer strony. Ten styl przyjmowany jest jako domyślny, jeżeli żaden inny nie jest określony w preambule - empty – główka i stopka są puste nie drukują się numery stron - headings – główka zawiera numer strony, nazwę i tytuł rozdziału (paragrafu, zależenie od klasy dokumentu). Na stronie z tytułem główka jest pusta. Stopka jest zawsze pusta - myheadings – tak samo jak w stylu headings , ale trzeba samemu podać treść jaka ma być umieszczona w główce przy pomocy poleceń \markright{tekst} nie zawsze działa, zwłaszcza w article one zwykle są puste \markleft{tekst} nie zawsze działa \markboth{tekst lewy}{tekst prawy}. Działa Stopka tak jak w stylu headings jest pusta. Brak numeru na stronie zapewni nam umieszczenie gdziekolwiek na tej stronie polecenie, następna strona będzie miała kolejny numer (poprzednia strona była liczona, ale nie wyświetliła numeru – dziwne zdanie, ale dokładne). \thispagestyle{empty} \usepackage{lmodern} nadpisujemy fonty te co są fontami latin modern. \usepackage{hyperref} [pozwala na chodzenie między Pufami \hypersetup{pdfpagemode=FullScreen} od razu jak się odwołamy do czegoś to pokaże się na całym ekranie, w pełnym oknie \documentclass{twoside} np. w klasie report domyślnie jest jednostronnie ‘drukowanie’, a jak tak wpiszemy to będzie po obu stronach co widać chociażby po tym, żę na stronach parzystych i nieparzystych są w różnych rogach numery stron. W article też domyślnie jest jednostronnie. \usepackage[T1]{fontenc} o tym nie było mowy, ale było napisane, wiec fajnie byłoby sprawdzić co to Np. w klasie book nazwisko autora jest na stronie parzystej a tytuł dokumentu na nieparzystej w główce. Na pierwszej stronie jest tytuł, strona druga jest pusta i potem każdy rozdział zaczyna się na stronie nieparzystej. Zadziała nam \markboth{\centerline{Zofia Walczak}}{{\sc Style strony}} Wtedy na parzystych będzie hasło Zofia walczak wycentrowane, a na nieparzystych kapitalikami napisane style strony do lewej. Diagramy Pisanie prostych diagramów umożliwia pakiet amscd, który wczytujemy poleceniem \usepackage{amscd} Diagram otrzymujemy następująco A B H D $$ \begin{CD} A@>>>B\\ @VVV @VVV\\ D @= H \end{CD} $$ Strzałki poziome rysujemy: - @>>> pozioma strzałka skierowana w prawo - @<<< pozioma strzałka skierowana w lewo -@= dwie linie poziome - @| dwie linie pionowe A strzałki poziome: - @VVV – pionowa strzałka skierowana w dół - @AAA - pionowa strzałka skierowana do góry Etykietę umieszczamy między znakami > lub < oraz między literami V lub A. Diagramy możemy również składać używając innych pakietów. Jednym z nich jest pakiet diagrams autorstwa Paula Taylora. Jest to pakiet zawierający zestaw makr potrzebnych do rysowania dość skomplikowanych diagramów, wczytuje się go poleceniem \usepackage{diagrams} W standardowej dystrybucji TeX-a nie ma tego pakietu (jak i wielu innych). Aby można było go użyć najprościej jest umieścić plik diagrams.sty w tym samym katalogu w którym jest nasz plik (pobieramy z CTAN-a) PRZEPISAĆ ZE STRONY PRZYKŁADY DWÓCH FAJNYCH DIAGRAMÓW!! Każda strzałka może być opatrzona etykietą, której miejsce zależy od użytego oznaczenia i to: ^ na górze _ na dole < z lewej > z prawej ~ pośrodku Dla poszczególnych rodzajów strzałek wygląda to tak: - dla strzałek poziomych polecenie \rTo^f_g and \rTo^f_g - dla strzałek pionowych polecenia \dTo <f >g , \dTo^f_g i \dTo{f}{g} Dobrze jest przed tym poleceniami umieszczać \verb bo wtedy najlepiej wygląda - dla strzałek ukośnych o dodatnim nachyleniu pisząc - ale dla strzałek o nachyleniu ujemnym na górze = z prawej i na dole = a lewej więc - użycie tyldy spowoduje, że etykieta UZUPEŁNIĆ Poziome strzałki mogą być również umieszczane we wzorach w jednej linii. Wtedy piszemy po prostu $A \rTo^f \relax ^*B {}_s \1To_g$ Można również zmieniać wielkość fontu, który chcemy użyć do napisania wyrażenia nad strzałką \begin{displaymath} \hss UZUPEŁNIC \end{displaymath} Tworzenie dużych dokumentów Pracując nad dużym dokumentem wygodnie jest podzielić plik źródłowy na mniejsze części, Mamy dwie instrukcje ułatwiające pracę z podzielonymi plikami. Pierwsza \include{plik} lub \input{plik} Włącza do dokumentu zawartość innego pliku. Możemy ją umieścić gdziekolwiek w treści dokumentu. Polecenie \include{plik} rozpoczyna skład dołączonego teksty od nowej strony. Polecenie \input{plik} kontynuuje rozpoczętą stronę. Polecenia mogą znajdować się tylko w głównym dokumencie podobnie jak spis treści, bibliografia, preambuła, wszelkie ogólne rzeczy. Powyższe instrukcje umieszczaliśmy w treści dokumentu czyli po begin dokument. Poniższą instrukcję można umieścić tylko w preambule, pozwala ona wstawiać do tekstu jedynie wybrane pliki \includeonly{plik1,plik2,…} Nazwy plików należy oddzielać przecinkiem, nie wolno zostawiać ostępów między nazwami. To przydatne, gdy np. chcemy komuś wysłać tylko 3, 5, 7 rozdział z książki i wtedy nie trzeba tworzyć nowego pliku. Polecenie \include razem z \includeonly{PLIK1,PLIK2,…} umieszczonym w preambule powoduje, że dołączone mogą być tylko pliki wymienione w tym drugim poleceniu. Stosowanie obu tych poleceń ma tę zaletę , że informacje dotyczące wszystkich rodzajów numeracji są zachowane. Bo tylko przy includeonly i trzech plikach to nam się numeracja pomiesza. Plik wczytywany poleceniem \include lub \input NIE MOŻE ZAWIERAĆ PREAMBUŁY ANI POLECEN \BEGIN{DOCUMENT} \END{DOCUMENT} Argument poleceń \inopute, \include może zawierać pełną ścieżkę do pliku, Należy pamiętać, że bez względy na używany system operacyjny katalogi oddzielamy znakiem /, ale lepiej jednak mieć wszystkie te pliki w tym samym katalogu. Fantomy Fantomy są to niewidoczne odstępy poziome zajmujące dokładnie tyle miejsca co argument umieszczony w nawiasach klamrowych. Wywołuje się jke poleceniem \phantom{argument} Polecenie \phantom pozwala zarezerwować miejsce na znaki, które nie mają się pojawić w wydruku, np. $$ \Gamma_{ij}^{\phantom{ij}k} \qquad \textrm{i} \qquad \Gamma_{ij}^{k} $$ Wówczas pierwsze gamma będzie miało górny indeks oddalony od literki gamma, a dolna gamma będzie miała indeks górny nad dolnym, wtedy jak używamy tego, to możemy przesunąć o dokładną ilość w przeciwieństwie do np. \hspace. Format AMS-Latex Format ten powstał poprzez połączenie dwóch formatów AMS i Latex. Podstawowe klasy w tym formacie to - amsart – odpowiednik article - amsbook – odpowiednik klasy book - amsproc – do publikowania referatów z konferencji Podstawową i najczęściej używaną jest klasa amsart Różnice pomiędzy klasą article a amsart \title podobnie \author – zawiera tylko nazwisko autora \address – nowe polecenie \translator – tłumacz w sensie kto tłumaczył, nowe polecenie \dedicatory – nowe polecenie, dedykacja\ \curraddr – nowe polecenie pozwalające na podanie aktualnego adresu, gdy ktoś pracuje przez rok gdzie indziej i ma adres stały i tymczasowy \email nowe poleccenie drukuje adres elektroniczny \date podobnie \subjclass i \keywords związane ściśle z matematyką Klasa amsart ma więcej opcji i atrybutów niż tylko article. Na przykład można zadeklarować rozmiar czcionki od 8pt do 12 pt a nie jak w article tylko od 10pt do 12pt. Inne opcje -letterpaper, legalpaper, a4paper -Draft i final opcje drukowania -numeracja równań leqno I reqno - opcja fleqn – ustawia równania w stałej odległości od lewego marginesy a nie umieszcza ich centralnie (używana razem z opcją reqno) - numer w środowisku Split: opcje tbtags i centertags - drukowanie jedno i dwustronne: twoside i oneside - jedna lub dwie kolumny tekstu: onecolumn i twocolumn - strona tytułowa titlepage i notitlepage - fonty: można zablokować automatycznie wczytywanie fontów ams poleceniem noamsfonts można wczytać specjalną wersję fontów postscriptowych poleceniem psamsfonts oraz wyłączyć wczytywanie fontów matematycznych poleceniem nomach. Pakiet amsthm Pakiet ten udostepnia nam pewne style dla środowisk definiowanych za pomocą polcenia \newtheorem są to \theoremstyle{plain} – wszystkie środowiska są składane w taki sam sposób \theoremstyle{definition} \theoremstyle{remark} Środowiska składane w tych stylach różnią się typograficznie. Przyjęte jest ze w stylu Plain składa się twierdzenia lematy, wnioski, stwierdzenia, w definition: definicje ,warunki, przykłady, a w remark składa się uwagi, notatki, przypadki. W pakiecie amsthm mamy do dyspozycji tez polecenie \newtheorem* by nie numerował. Można również zamienić miejscami numer twierdzenia z jego nazwą zazwyczaj wszystkie środowiska typu twierdzenie SA numerowane w ten sam sposób wiec należy przed definicjami tych środowisk umieścić polecenie \swapnumbers W pakiecie amsthm mamy także definiowane środowisko proof. Używa się go tak jak każde środowisko. Nagłówek jest słowem dowód z kropka pisany italickiem. \begin{proof}[konieczność] gdy chcemy zmienić nagłówek.