zestaw do szkoleń symulacji bomb reagujących na ruch / min pułapek

Transkrypt

Winston House, 2 Dollis Park London, N3 1HF, Wielka Brytania
Tel: +44 (0) 20 8457 9111;
Faks: +44 (0) 20 8457 9222;
E-mail: [email protected]
ZESTAW DO SZKOLEŃ SYMULACJI BOMB
REAGUJĄCYCH NA RUCH / MIN PUŁAPEK
Siedziba: 5 NORTH END ROAD, LONDYN, NW11 7RJ, Nr rejestracyjny 3637866
Tel: +44 (0) 20 8457 9111;
Faks: +44 (0) 20 8457 9222;
1: Odkręć śruby palcowe
i otwórz wieko na zawiasach
2: Otwórz pudełko
3: Wyjmij klucz uzbrajający
z tylnego prawego boku pudełka.
Na zdjęciu przedstawiony widok
zawleczki uzbrajającej
5: Włóż zawleczkę przez otwór
w przedniej ściance pudełka
4: Zamknij wieko i przykręć
z powrotem śruby palcowe
6: Wprowadź na miejsce,
a następnie wyjmij. Urządzenie
jest teraz uzbrojone i zadziała po
otwarciu.
Tel: +44 (0) 20 8457 9111;
Faks: +44 (0) 20 8457 9222;
1: ŚWIATŁOCZUŁA
2: MIKROWYŁĄCZNIK
NACISKU WYŁ (OFF)
3: CZUJNIK
PRZECHYŁU
4. CZUJNIK DRGAŃ
Tel: +44 (0) 20 8457 9111;
Faks: +44 (0) 20 8457 9222;
5: PRZEWÓD REAGUJĄCY
NA PRZERWANIE I INGERENCJĘ
WYJMIJ MAŁĄ PĘTLĘ Z DRUTU
I WŁÓŻ JĄ PRZEZ OTWORY
Z TYŁU I Z PRZODU PUDEŁKA,
NACISKAJĄC PRZYCISKI
KONEKTORÓW. URZĄDZENIE
ZADZIAŁA PO ZDJĘCIU
JEDNEGO Z PRZEWODÓW
6: ELEKTROMAGNETYCZNY CZUJNIK
ZBLIŻENIOWY
7: MIKROWYŁĄCZNIK
REAGUJĄCY NA
PODNOSZENIE
8/9: SYMULOWANE ŁADUNKI
WYBUCHOWE
JEDEN WYPOSAŻONY
W ZAPALNIK ALUMINIOWY,
A DRUGI W ZAPALNIK MIEDZIANY.
ZAPROJEKTOWANO JE TAK,
ABY PASOWAŁ DO PUDEŁKA
KAŻDEJ Z MIN PUŁAPEK
IMPROWIZOWANE URZĄDZENIA WYBUCHOWE
BOMBY PODKŁADANE
POD SAMOCHODAMI 1 — RODZAJE
Spód samochodu jest idealnym miejscem do ataku terrorystycznego. Metalowa, nierówna
powierzchnia, często pokryta brudem i błotem, zawiera profile i elementy, które pozwalają
na łatwe umieszczenie i ukrycie obiektu. Samo jego położenie (blisko nad ziemią) utrudnia
wizualne wykrycie ładunku.
Bomby podkładane pod samochodami mogą być bombami statycznymi, które wybuchają
po okresie zwłoki, lub też być sposobem zabójstwa osoby lub grupy osób przebywających
w samochodzie. Główne metody działania wykorzystują urządzenia z magnesami, ponieważ
umożliwia to stosunkowo łatwe i szybkie umieszczenie urządzenia na metalowym podwoziu
samochodu.
URZĄDZENIA AKTYWOWANE CZUJNIKAMI
I URZĄDZENIA AKTYWOWANE ZDALNIE
Metody działania wykorzystują głównie krótką zwłokę do uzbrojenia, co umożliwia
umieszczenie i uzbrojenie urządzenia, po aktywacji, gdy ofiara/ofiary znajdują się wewnątrz
pojazdu. Do podstawowych czynników aktywujących urządzenie należą: drgania, ruch,
ciepło lub, czasem, aktywacja zdalna sygnałem radiowym.
Wykrycie jest możliwe przy wykorzystaniu urządzeń, które umożliwiają przeglądanie
spodu pojazdu oraz przez zachowanie czujności u tych, którzy mogą być narażeni na
potencjalne zagrożenie. Arkusz danych 1 przedstawia gamę typów stosowanych urządzeń.
Może występować kilka widocznych sygnałów ostrzegawczych świadczących o fakcie, że
urządzenie zostało podłożone. Arkusz danych 2 wyszczególnia i wskazuje niektóre z tych
typowych sygnałów.
KOSTKI KRUSZĄCE I ZAPALNIKI
„SPECJALNY ZAPALNIK ELEKTRONICZNY”
WRAŻLIWY NA CIEPŁO
Te urządzenia pochodzą z armii jugosłowiańskiej
i posiadają korpusy podobne wizualnie do różnych
rodzajów czujników, w tym dźwięku i światła. Urządzenie
wrażliwe na ciepło umieszczone w pobliżu silnika lub
układu wydechowego włączy się po uruchomieniu silnika.
ROSYJSKA KOSTKA TROTYLU (TNT)
Z ZAPALNIKIEM O DZIAŁANIU ELEKTRYCZNYM
CZUJNIK PRZYSPIESZENIA/RUCHU
Urządzenia wykrywające ruch/przyspieszenie są
uaktywniane podczas ruchu pojazdu. Czułość można
dostosować tak, aby zainicjować wybuch w określonej
odległości od początku podróży.
CZESKA KOSTKA TROTYLU (TNT)
Z ZAPALNIKIEM SZARPANYM
FUNKCJA ZDALNEGO STEROWANIA DROGĄ RADIOWĄ
Urządzenie jest aktywowane zdalnie po wejściu ofiary do
samochodu, przy użyciu sygnału radiowego z nadajnika
do odbiornika zlokalizowanego w urządzeniu. Operacje
często wymagają wykonywania pod kontrolą wzroku.
JUGOSŁOWIAŃSKA KOSTKA TROTYLU (TNT)
Z ZAPALNIKIEM SZARPANYM/NACISKOWYM
IMPROWIZOWANE BOMBY
MAGNETYCZNE
WOJSKOWE BOMBY MAGNETYCZNE
WERSJA Z MAGNESEM
Z GŁOŚNIKA RADIOWEGO
ROSYJSKA BOMBA
TYPU SPM
Drewniane pudełko
z umieszczonymi wewnątrz
bateriami, timer 1-godzinny,
mikrowyłącznik, obwód testowy
i rtęciowy czujnik przechyleniowy.
ROSYJSKA
BOMBA TYPU
MPM (PODOBNA
DO BRYTYJSKIEJ
TYPU „CLAM”)
WERSJA Z MAGNESEM
Z ODZYSKU
Większe urządzenie z silnymi
magnesami, zdolny do utrzymania
przeszło 1 kg plastycznego
materiału wybuchowego
ROSYJSKA BOMBA
TYPU MZD-21
TYP Z MAGNESEM
W KSZTAŁCIE PODKOWY
Wczesne urządzenie
wykorzystujące materiał
wybuchowy i TPU (Zespół timera i
zasilania).Magnesy mocowane przy
użyciu czarnej taśmy.
JUGOSŁOWIAŃSKA
BOMBA
TYPU MPR-85
TYP Z MAGNESEM
W KSZTAŁCIE PUDEŁKA
NA LUNCH
Zawartość zamknięta
w plastikowym pudełku na
lunch/śniadanie z magnesem
przyklejonym do górnej
powierzchni.
TYP Z GRANATEM
RĘCZNYM
Mały magnes w kształcie podkowy
przyklejony taśmą do granatu
ręcznego z linką od zawleczki
obwiązaną wokół osi.
WIETNAMSKA
BOMBA
TYPU MBZ-79
BOMBY PODKŁADANE POD SAMOCHODAMI 2
— SYGNAŁY OSTRZEGAWCZE
Jeśli ostrożny zamachowiec nie pozostawił żadnych śladów swojej aktywności, oznacza to,
że miał dość czasu, aby umieścić urządzenie na miejscu i nie musiał bezpośrednio narażać
swojego bezpieczeństwa.
Dlatego całkiem prawdopodobne jest, że w przeciwnym razie pozostawi znaki ostrzegawcze,
na podstawie których będzie można wywnioskować, że pod pojazdem został umieszczony
ładunek.
Urządzenia wybuchowe są zwykle uzbrajane przed umieszczeniem na miejscu. Mechanizmy
zabezpieczające są wyłączane na urządzeniu w ostatnim momencie. Zapalniki/detonatory
są często podłączane bezpośrednio przed uzbrojeniem urządzenia. Przed umieszczeniem
urządzenia w miejscu operacji należy zdjąć płytki, które osłaniają otwarte magnesy.
ŚLADY WSKAZUJĄCE NA ZAWLECZKĘ UZBRAJAJĄCĄ
Ten przykład wykorzystuje duży gwóźdź użyty jako wskaźnik skali.
Urządzenie jest uzbrajane zwykle po ustawieniu w miejscu operacji,
zawleczka uzbrajająca może równie dobrze zostać pod lub w pobliżu
pojazdu.
ŚLADY SYGNALIZUJĄCE OBECNOŚĆ ZAWLECZKI
Zapalniki mechaniczne i mechanizmy zwłoczne są zwykle zabezpieczane
zawleczką, czasem połączoną z drutem lub linką. Aby włączyć zapalnik lub
timer, zawleczkę należy wyjąć.
BĄDŹ UWAŻNY
Wszystkie te elementy mogą być źródłem sygnałów ostrzegawczych, od zawleczek do osłon
zapalników/detonatorów i sygnalizatorów, do zawleczek i płytek utrzymujących magnesy.
Takie elementy muszą zostać usunięte i mogą znajdować się pod lub w pobliżu pojazdu.
Należy również rozejrzeć się wokół pojazdu na wypadek, gdyby elementy te zostały
porzucone w jego pobliżu. Sprawdzić samochód pod kątem występowania niezwykłych
zjawisk. Czy pod lub obok samochodu występują ślady naruszonego błota i czy na karoserii
samochodu występują odciski palców lub ślady brudu? Poniżej przedstawiamy wybrane znaki
ostrzegawcze, pogrupowane w różne kategorie.
ŚLADY WSKAZUJĄCE NA DETONATOR/ZAPALNIK
Są one zwykle owinięte w papier do pakowania i dostarczane z małym
plastikowym markerem wskazującym zwłokę. Do zabezpieczenia przed
zwarciem stosowane są również: czarna taśma izolacyjna i osłony ochronne.
ŚLADY SYGNALIZUJĄCE OBECNOŚĆ PŁYTEK MOCUJĄCYCH
Magnesy są zwykle osłaniane płytką osłaniającą, którą należy zdjąć, aby
zapewnić pełne działanie magnesu. Rozmiar i kształt płytki zależy od
rozmiaru magnesów użytych w urządzeniu.
BĄDŹ ŚWIADOMY
Samochód ma brudne koła,
ale przyjrzyj się dokładniej
— jest luźna ziemia pod
progiem — bądź świadomy tego,
dlaczego ten materiał mógł się
tam znaleźć?
Czy jest tam coś jeszcze?
Podłoże miejsca parkingowego
ma materiał o nieregularnym
wzorze — przyjrzyj się
dokładniej, czy nie ma
niebieskich przewodów,
zielonych zawleczek i czarnej
taśmy izolacyjnej.
Zdjęcie przedstawia
przesadzony efekt brudnych/
tłustych odcisków palców
na nadkolu — bądź uważny,
rzeczywiste ślady nie są tak
intensywne.
Sprawdź sąsiednie
miejsce parkingowe. Mało
prawdopodobne, aby wszystkie
ślady były razem — wykaż się
czujnością, sprawdzając obszar
wokół samochodu
BĄDŹ CZUJNY
ŹRÓDŁA ZASILANIA 1
Źródło energii elektrycznej lub bateria, pod którą to nazwą jest znana najpowszechniej, jest podstawowym
elementem większości rodzajów improwizowanych urządzeń wybuchowych. Wiele z nich jest powszechnie
dostępnych w handlu, a te bardziej specjalistyczne można nabyć w sklepach dla elektroników.
W zależności od typu, rozmiar, kształt i moc baterii znacznie się różni. Dzięki nowoczesnej technologii baterie
stają się mniejsze i trwalsze przy zachowaniu użytecznego poziomu napięcia.
Zadaniem poniższego zbioru plakatów jest przedstawienie przekroju dostępnych typów, z krótkim podsumowaniem
sposobów ich rozpoznawania i cech technicznych.
TYP: PP3
Inna nazwa
Napięcie:
Wymiary:
Budowa:
TYP: AA
6AM6, MN 1604, 6LR61, E-BLOCK
9V
47 x 26 x 17 mm
Alkaliczna, chlorkowo-cynkowa, niklowo-wodorkowa (8,4 V),
Cynkowo powietrzna (8,4) i litowo-manganowa
Inna nazwa
Napięcie:
Wymiary:
Budowa:
Uwagi: Bardzo powszechnie stosowany typ baterii, o stosunkowo niewielkich wymiarach,
a jednak o dobrym napięciu roboczym (mimo, że trwałość nie jest równie dobra jak
w przypadku innych typów, takich jak AA). Używana w szeregu typów urządzeń, takich jak
w urządzeniu z linii Philipine Airline, Pan Am lot 103 oraz urządzeniach z tub pocztowych/
ładunków z fajerwerków stosowanych przez ALF (Front Wyzwolenia Zwierząt).
PP3 ALKALICZNA
AM3, MN1500, LR6, SP/HP7, MIGNON
1.5 V
50 x 14 mm (średnica)
Alkaliczna, cynkowo-chlorkowa, niklowo-kadmowa
(1,2 V), niklowo-wodorkowa (1,2 V) i litowo-manganowa (3,6 V)
Uwagi: Kolejny powszechnie używany typ baterii, zwykle łączony w szereg (bieguny
dodatnie z ujemnymi), aby dostarczyć wyższe napięcie niezbędne do aktywacji zapalników,
które potrzebują napięcia wyższego niż 1,5 V.
Oddziały Provisional IRA stosowały (oprócz innych) oprawki na 4 baterie AA w wielu
swoich zespołach timer-zasilanie (TPU), improwizowanych materiałach wybuchowych
i improwizowanych urządzeniach zapalających.
PP3 CYNKOWO-WĘGLOWA
POJEDYNCZA BATERIA AA
ZESTAW 4 X BATERIA AA
TYP: Ogniwa pastylkowe
Inna nazwa
Napięcie:
Wymiary:
Budowa:
BATERIA PP3 ROZEBRANA W CELU PREZENTACJI ELEMENTÓW
Baterie guzikowe
od 1,5 do 3 V
2,1 x 6,8 mm (średnica) — 6,2 x 16 mm (średnica) alkaliczna
7,9 x 3,6 mm (średnica) – 5.4 x 11,5mm (średnica) tlenkowo-srebrowa
3,7 x 5,9 mm (średnica) — 6,2 x 15,6 mm (średnica) cynkowo-powietrzna
1,6 x 16 mm (średnica) — 5,4 x 23 mm (średnica) Litowa
Typ LR — alkaliczna
Typ SR — tlenkowo-srebrowa
Typ DA — cynkowo-powietrzna
Typ CR/BR — litowa
Uwagi: Małe wymiary i jak sugeruje nazwa, mogą przypominać pastylki, są one zwykle
łączone szeregowo, aby uzyskać użyteczne napięcie, przez lutowanie lub zastosowanie
zewnętrznych obudów z folii plastikowej.
CZTERY OGNIWA PP3s 1,5 V POŁĄCZONE W CELU
STWORZENIA PRYMITYWNEGO ŹRÓDŁA ZASILANIA 6 V
RÓŻNE RODZAJE I ROZMIARY
OGNIW PASTYLKOWYCH
ŹRÓDŁA ZASILANIA 2
TYP: „Baterie cienkie”
Inna nazwa
Napięcie:
Budowa:
Polapulse, cieczowe ogniwo, o typie karty kredytowej
3 V (najmniejsze) 39 x 30 x 1 mm
6 V (Polapulse) 90 x 75 x 4 mm
Litowa
Uwagi: W tym konkretnym typie baterii litowej cele umieszczone są w laminowanym rękawie
z folii, który można, w razie potrzeby, delikatnie zgiąć, aby umieścić go na miejscu. Bateria
bardzo użyteczna w bombach umieszczanych w listach ze względu na jej płaski kształt.
Ten rodzaj baterii był stosowany w „neonazistowskich urządzeniach wybuchowych”
wysyłanych do dziennikarzy w Niemczech, a ostatnio w „urządzeniach z muzycznymi
kartkami z życzeniami” wysyłanych do redakcji gazety Al-Hayat.
TYP: Ogniwo C
Inna nazwa
Napięcie:
Wymiary:
Budowa:
AM2, MN1400, LR14, SP/HP11, BABY
1,5 V
alkaliczna, chlorkowo-cynkowa, niklowo-kadmowa (1,2 V),
niklowo-metalowo-wodorkowa (1,2 V) Ilitowo-manganowa (3,6 V)
Uwagi: Pośredni rozmiar baterii pomiędzy ogniwem AA a D. Ten rozmiar jest stosowany jako
standardowe wyposażenie w wielu urządzeniach elektrycznych, w tym w radiomagnetofonach
i latarkach.
TYP: Ogniwo D
Inna nazwa
Napięcie:
Wymiary:
Budowa:
AM1, MN1300, LR20, SP/HP2, MONO
1,5 V
alkaliczna, chlorkowo-cynkowa, niklowo-kadmowa (1,2 V),
niklowo-metalowo-wodorkowa (1,2 V) Ilitowo-manganowa (3,6 V)
Uwagi: Ta bateria jest największą powszechnie dostępną baterią walcową.
OGNIWO D
OGNIWO C OGNIWO AA
PP3
TYP: Typ osiowy
Napięcie:
Wymiary:
Budowa:
3V
25 x 14,5 mm (średnica) Tylko korpus 116 x 14,5 mm (średnica)
W tym przewody osiowe
Zwykle litowo-manganowa
Uwagi: Stosowana do celów komercyjnych jako aplikacja podtrzymująca pamięć
TYP: 12 V miniaturowe lub do instrumentów
TYP: Memoguard
Uwagi: Ta bateria w rzeczywistości wykonana jest z ośmiu baterii pastylkowych 1,5 V.
Ogniwa utrzymywane są razem cienką zewnętrzną osłoną metalową baterii. Taki zestaw
zapewnia (stosunkowo) wysokie napięcie w małym opakowaniu.
Uwagi: Stosowana jako źródło zasilania w stanie czuwania dla komputerów, dostępna
w różnych rozmiarach. Skonstruowana specjalnie z myślą o montażu na płytkach
drukowanych (PCB).
Inna nazwa
Napięcie:
Wymiary:
Budowa:
GP23A, GP27A, GP11A (6 v-pół 23A)
12 V
GP23A 28,5 x 10 mm
(średnica)
Alkaliczna
Inna nazwa
Napięcie:
Wymiary:
Budowa:
Podtrzymywacze pamięci komputera
3V
28 x 28 x 6 mm
Litowo-manganowa
URZĄDZENIA Z OGNIWEM „E-CELL”
Ogniwo E-CELL lub mikrokulometr jest stosowane w przemyśle jako
precyzyjny timer i licznik impulsów. Jest małe, odporne na uderzenia
i wibracje, zużywa niewiele prądu.
Ogniwa E-CELL mogą mieć korpus metalowy lub szklany, oba
typy były stosowane przez terrorystów do konstruowania zespołów
czasowo-zasilających (TPU). Urządzenia z ogniwem E-CELL były
konstruowane przez Organizację Wyzwolenia Palestyny (PLO) oraz
przez Afrykański Kongres Narodowy (ANC) zarówno w Rodezji
(Zimbabwe), jak i RPA.
Główną zaletą dla terrorysty planującego zamach bombowy jest
prostota i precyzja z jaką ogniwo można programować.
Metalowe ogniwo E-CELL zawiera prostą srebrną obudowę, która
działa jako zarówno elektroda srebrna, jak i pojemnik na elektrolit
(wodny roztwór kwaśnego fosforanu srebra). Pojemnik ze srebra jest
zamykany korkiem z elastomeru i uszczelnieniem epoksydowym.
Przejście przez uszczelnienie stanowi elektroda złota. Zasadniczo
ogniwo E-CELL jest małym systemem do galwanizacji.
PROGRAMOWANIE
Gdy prąd przechodzi przez złotą elektrodę, elektrony wychodzą
przez obudowę, elektrodę srebrną, jeden atom srebra natomiast
pozostaje na złotej elektrodzie dla każdego z elektronów. Proces
ten jest kontynuowany przez cały czas przepływu prądu. Czas
galwanizacji jest rejestrowany i może wynosić do 3000 godzin przy
baterii o napięciu 9 V.
FUNKCJA ODMIERZANIA CZASU (TIMER)
Ogniwo E-CELL ma odwrócone styki tak, że prąd wchodzi przez
elektrodę srebrną, a wychodzi przez elektrodę złotą. W celu
przejścia każdego z elektronów jeden atom srebra jest usuwany
ze złotej elektrody aż do ich całkowitego wyczerpania. Proces
ten dokładnie podwaja czas potrzebny do galwanizacji elektrody
złotej. Po wyczerpaniu srebra przepływ elektronów ustaje, a ogniwo
działa jak kondensator — następuje wzrost napięcia na ogniwie
wystarczający do uruchomienia tranzystora, który kieruje prąd do
zapalnika.
Informacje techniczne na temat ogniwa E-Cell otrzymaliśmy dzięki
uprzejmości Bruce’a B Kofflera, Securesearch Inc w Toronto
URZĄDZENIE Z OGNIWEM E-CELL, WIEKO ZDJĘTE.
URZĄDZENIE ZAWIERA LASKĘ KOMERCYJNEGO MATERIAŁU
WYBUCHOWEGO, BATERIĘ, OGNIWO E-CELL ZE STYKAMI
SPRĘŻYNOWYMI, ZWIĄZANY Z NIMI OBWÓD, WYŁĄCZNIK GŁÓWNY
ORAZ MIKROWYŁĄCZNIK/KOŁECZKOWY WŁĄCZNIK UZBRAJANIA
ZEWNĘTRZNEGO
USZCZELNIENIE USZCZELNIENIE Z
EPOKSYDOWE ELASTOMERU
WIDOK Z GÓRY METALOWYCH I SZKLANYCH OGNIW E-CELL
BIEŻĄCY PRZEPŁYW
ELEKTRONY WYCHODZĄ
PRZEZ ZŁOTĄ ELEKTRODĘ
ELEKTRODA
ZŁOTA
ELEKTROLIT
JEDEN ATOM SREBRA POZOSTAJE
NA ELEKTRODZIE ZŁOTEJ DLA KAŻDEGO
Z ELEKTRONÓW
JEDEN ATOM SREBRA JEST USUWANY
Z ELEKTRODY ZŁOTEJ DLA KAŻDEGO
ELEKTRONU AŻ DO WYCZERPANIA
SYMULOWANE ZDJĘCIE RTG METALOWEGO I SZKLANEGO OGNIWA E-CELL
DZIAŁANIE TIMERA OGNIWA E-CELL
SREBRNA OBUDOWA/ELEKTRODA
ELEKTRONY
WYCHODZĄ
PRZEZ SREBRNĄ
OBUDOWĘ
BIEŻĄCY PRZEPŁYW
RADIOWE URZĄDZENIE BAROMETRYCZNE
Prezentowane urządzenie wykorzystuje podzespoły
podobne do stosowanych w urządzeniu radiowym Toshiba
Bomb Beat 435, które było przyczyną katastrofy lotu 103
linii Pan Am w Lockerbie.
Zastosowano nowoczesny radiomagnetofon kasetowy,
ponieważ radio Toshiba nie jest produkowane od ponad
dziesięciu lat. Toshiba już nie produkuje radioodtwarzaczy
kasetowych.
Urządzenie stanowi również ilustrację kilku
charakterystycznych bomb radiowych. Głośnik został
wymontowany, aby zapewnić miejsce na materiał
wybuchowy i zastosowane zostały niestandardowe baterie.
Urządzenie wykorzystuje zespół mieszka z barometru
aneroidowego podłączonego do przekaźnika
zamykającego i wykonanego domowym sposobem
elektronicznego timera.
Ładunkiem wybuchowym jest kostka SEMTEXU-H
o wadze około 450 g.
URZĄDZENIE ZE ZDJĘTYM
TYŁEM I UCHWYTEM
URZĄDZENIE ZOSTAŁO PRYMITYWNIE
ZAKAMUFLOWANE
Obwód elektryczny jest podłączony przez część
elementów oryginalnych.
URZĄDZENIE Z WYJĘTYM SILNIKIEM MAGNETOFONU
W CELU ODSŁONIĘCIA MIESZKA BAROMETRU
SYMULOWANE ZDJĘCIE RTG RADIA Z DWIEMA
ENERGIAMI, OD GÓRY, ZAPALNIK I DODATKOWY
OBWÓD GINĄ W PŁYTCE DRUKOWANEJ,
NIESTANDARDOWA BATERIA JEST WYRAŹNIE
WIDOCZNA.
TO SAMO ZDJĘCIE RTG Z NAŁOŻONYM OBRAZEM
GŁOŚNIKA. MAGNES PIERŚCIENIOWY GŁOŚNIKA JEST
ZUPEŁNIE WYRAŹNY, PODOBNIE JAK JEGO BRAK.
SYMULOWANE ZDJĘCIE RTG Z DWIEMA ENERGIAMI
RADIA, RZUT Z BOKU. WIDAĆ WYRAŹNIE MATERIAŁ
WYBUCHOWY I ZAPALNIK, NIESTANDARDOWE
BATERIE SĄ MNIEJ WYRAŹNE.
TO SAMO ZDJĘCIE RTG Z NAŁOŻONYM GŁOŚNIKIEM.
KOSTKA WYBUCHOWA ZOSTAŁA ROZCIĘTA,
A ZAPALNIK WYJĘTY. SEMTEX JEST ZAWINIĘTY
W METALOWĄ FOLIĘ, DWA ARKUSZE
GRUBEGO BRĄZOWEGO PAPIERU
I W KOŃCU W ARKUSZ BIAŁEGO PAPIERU,
NA KTÓRYM ZNAJDUJE SIĘ KSERO SCHEMATU
Z INSTRUKCJI RADIA (W JĘZYKU NIEMIECKIM).
URZĄDZENIE Z ELEMENTAMI
ELEKTRONICZNYMI I PŁYTKĄ DRUKOWANĄ
WYJĘTĄ ABY ODSŁONIĆ ŁADUNEK
WYBUCHOWY, GŁOŚNIK I NIEKTÓRE
ELEMENTY RAMY ZOSTAŁY WYCIĘTE NA
MATERIAŁ WYBUCHOWY.
URZĄDZENIE HINDAWI
To była bezduszna próba wykorzystania niewinnej, naiwnej osoby do przemycenia
wyrafinowanej bomby na pokład samolotu liniowego.
W 1984 roku w Londynie jordański Arab, Nezar Mansour Hindawi, lat 32, spotkał
Irlandkę pracującą jako pokojówka. Była to 30-letnia Anne Murphy. Zostali kochankami,
a ona poroniła, aby ponownie zajść w ciążę. Mniej więcej w tym czasie Hindawi zniknął
na ponad rok, wrócił w kwietniu 1986 roku po to, by oznajmić Murphy, że chce ożenić
się z nią w Izraelu. Poinformował ją, że będzie musiał się trzymać ustalonego planu
podróży i dlatego Murphy musi lecieć do Izraelu sama, a on spotka się z nią w Hotelu
Hilton w Tel Avivie. Dzień przed odlotem Murphy, Hindawi wyraził swoje niezadowolenie
jej bagażem i kupił jej torbę na kółkach „Blue Ace” do której przepakował zawartość jej
wszystkich walizek, dodając do tego kalkulator, którego nigdy przedtem nie widziała.
Na Heathrow torba podręczna przeszła badanie w promieniach X bez alarmu,
jednak funkcjonariusze bezpieczeństwa El Al. zdecydowali się przeszukać torbę
(prawdopodobnie podejrzenie wzbudził fakt, że Murphy chce zatrzymać się w Hiltonie
w Tel Avivie mimo, że ma mało pieniędzy). Kalkulator został sprawdzony i stwierdzono,
że działa. Jednemu z funkcjonariuszy nie spodobała się waga pustej torby. Po jej
przejrzeniu pod plastikowym dnem znaleziono paczkę owiniętą w folię włożoną między
dwa arkusze białego kartonu. W jednej z okładzin znajdował się otwór odsłaniający
zawartość wybuchowego ładunku Semtexu-H. Wezwano policję i ewakuowano
terminal.
Paczka miała kształt dopasowany do plastikowej tacki znajdującej się na spodzie torby
podręcznej i zawierała 1,5 kg materiału wybuchowego Semtex-H, ale bez urządzenia
uruchamiającego.
Podejrzewano istnienie urządzenia „dawcy” i zawartość torby przejrzano dogłębnie.
W końcu stwierdzono, że kalkulator ma śruby mocujące wklejone klejem epoksydowym.
Kalkulator został rozebrany i okazało się, że zawiera timer elektroniczny owinięty
w białą taśmę, a w większą taśmę i folię metalową owinięta była paczka zawierająca
48 g materiału wybuchowego Semtex-H i elektroniczny zapalnik.
Timer nastawiono na 5 godzin i 1 minutę, zwłoka obliczona na zdetonowanie bomby
nad morzem, w pobliżu wybrzeża Grecji.
Skórzana torba podręczna „Blue Ace” z widoczną płaską sztabą
materiału SEMTEX-H umieszczoną pomiędzy arkuszami kartonu
pod plastikową podłogą torby. Kalkulator widoczny w położeniu
optymalnym. Przy tak małym ładunku dawcy, niewielka odległość
do ładunku głównego jest niezbędna do wywołania wybuchu
harmonizującego.
Burza w mediach, jaka się wywiązała później doprowadziła do wczesnego aresztowania
Hindawiego, który został już wcześniej skazany na 46 lat więzienia przez Centralny Sąd
Kryminalny.
Ładunek „dawcy” znajdował się w bezpośredniej bliskości ładunku głównego. Gdyby
funkcjonariusze służb bezpieczeństwa przepakowali go na górę torby, ładunek główny
mógłby nie zostać zdetonowany.
Owinięta w plastik 1,5 kg sztaba materiału SEMTEX-H ze zdjętą
jedną z okładzin kartonowych i odsłoniętym rogiem ładunku. Górna
i dolna okładzina były przymocowane klejącą taśmą dwustronną.
Anne Murphy,
lat 30 w czasie incydentu.
Nowoczesny kalkulator COMMODORE otwarty w celu przedstawienia części
timera i zapalnika. Te wczesne kalkulatory zawierały w sobie wystarczająco dużo
wolnego miejsca.
Mimo że nowoczesne kalkulatory są cieńsze niż ten, którego użył
Hindawi, zdjęcie przedstawia, w jaki sposób można rozmieścić timer
(2 godzinny), zapalnik i materiał wybuchowy. Materiał wybuchowy ma
masę około 35 g
BOMBY MOŹDZIERZOWE IMPROWIZOWANE PRZEZ „IRA” 1
BOMBY MOŹDZIERZOWE Mk. 6 PROVISIONAL IRA W WIELORUROWEJ WYRZUTNI
BLOK ODPALANIA
Z PIERŚCIENIAMI ZASŁONOWYMI
ŹRÓDŁO ZASILANIA
ROZPÓRKA WSPORCZA
ŚRUBY DO REGULACJI KĄTA
WYRZUTU
ELEKTRONICZNY ZESPÓŁ
NAPĘDOWO-ZASILAJĄCY Mk 15/2
BOMBY MOŹDZIERZOWE IMPROWIZOWANE PRZEZ „IRA” 2
MOŹDZIERZ PROVISIONAL IRA MARK 6
Moździerz Mark 6 został użyty po raz pierwszy na początku lat 80-tych XX wieku; pierwsza wersja
wykorzystywała ślepy nabój kalibru 0,22 cala z ładunkiem pędnym z chloranu sodu, który został
umieszczony w rurze wyrzutni na nieruchomym urządzeniu. Kolejne wersje wykorzystywały ładunek
pędny z czarnego prochu z zapalnikiem z żarówki do lampy błyskowej, które mogły być odpalane
zdalnie.
Ładunek wybuchowy zawierał pierwotnie 500 g materiału wybuchowego ANAL. Późniejsze wersje
wykorzystywały ładunek plastycznego materiału wybuchowego Semtex-H; bomby ostatnio odpalone
na lotnisku Heathrow były tej późniejszej konstrukcji.
Bomby użyte na Heathrow zostały odpalone z wyrzutni pięciorurowej. Rura środkowa wypełniona
ładunkiem ślepym i zaczopowana, aby usunąć przeszkody.
Maksymalny zasięg bomb wynosił około 910 metrów przy kącie wyrzutu 50° i dwóch przyrostowych
ładunkach czarnego prochu.
Moździerze z Heathrow zostały odpalone przy użyciu elektrycznych timerów z długą zwłoką przy
wykorzystaniu jako źródła zasilania 6 V akumulatorów motocyklowych.
DANE TECHNICZNE (MODEL PÓŹNIEJSZY)
DŁUGOŚĆ CAŁKOWITA: 376 mm
DŁUGOŚĆ KORPUSU:
158 mm
ŚREDNICA KORPUSU:
60 mm
ŚREDNICA ZACZOPOWANIA: 64-66 mm
ŁADUNEK GŁÓWNY:
500 g SEMTEX-H
MASA (NAPEŁNIONY)
2,27 kg
ZASIĘG:
155-910 m (W ZALEŻNOŚCI OD KĄTA I ŁADUNKU
1:Sekcja bomby w rurze wyrzutni z widocznym materiałem pędnym z prochu
czarnego i ładunkach przyrostowych, przybitka ze złożonej gazety,
wypełnienie z materiału Semtex-H, wzmacniacz z Semtexu-H i zwykły
zapalnik, ślepy nabój kalibru 0,22 cala, sprężyna buforowa, iglica i łopatka
uzbrajająca.
2:Podczas odpalenia żarówka lampy błyskowej zapala ładunek pędny
i przyrostowy. Blok bezwładnościowy z zapalnikiem kalibru 0,22 cala jest
zabezpieczony przed kontaktem z iglicą przez sprężynę buforową.
3:Podczas lotu łopatka uzbrajająca wkręca iglicę całkowicie w bombę.
4:Podczas uderzenia blok bezwładnościowy naprowadza ślepy nabój 0,22
na iglicę, wysyłając strumień ognia do zwykłego zapalnika.
5:Zapalnik powoduje eksplozję ładunku wzmacniającego, który detonuje
ładunek główny.
WYRZUTNIA UMIESZCZONA W ZAKRYTYM DOLE Z PŁYTĄ PODSTAWY
I PŁYTĄ POKRYWY. PODCZAS ODPALENIA CZOP Z ŚRODKOWEJ
RURY POWODUJE UNIESIENIE PŁYTY POKRYWY I ODKŁADU ZIEMI.
NIEWYPAŁ
NA ŚREDNIM PLANIE BOMBA ZAKOPAŁA SIĘ AŻ PO ŁOPATKI
NA BETONIE/ASFALCIE BOMBA PRAWDOPODOBNIE ROZPADNIE SIĘ
NA CZĘŚCI.
WYKONANIA ZESPOŁÓW TIMERA I ZASILANIA BOMB „IRA”1
PIRA TPU Mk 1
140 x 100 mm
60 min TIMER
BATERIA EVER READY 126
PIRA TPU Mk 2
178 x 115 x 40 mm
60 min MEMOPARK
PIRA TPU Mk 3
165 x 115 x 50 mm
60 min MEMOPARK
PIRA TPU Mk 5a
145 x 85 x 25 mm
60 min MEMOPARK
2 x BATERIE HP 7 1,5 V
PIRA TPU Mk 5b
145 x 85 x 25 mm 25 mm
60 min MEMOPARK
PIRA TPU Mk 5c
145 x 85 x 25 mm
120 min PARKING TIMER
PIRA TPU Mk 7
155 x 115 mm
BUDZIK
PIRA TPU Mk 8
140 x 90 x 80 mm
BUDZIK
2 x BATERIE HP 7 1,5v
PIRA TPU Mk 9
65 x 70 x 80 mm
120 min TIMER
PARKINGOWY
PIRA TPU Mk 10
125 x 80 x 75 mm
120 min TIMER PARKINGOWY
BATERIA EVERY READY PP7
PIRA TPU Mk 4
145 x 85 x 25 mm
60 min MEMOPARK
PIRA TPU Mk 6
200 x 115 x 75 mm
60 min MEMOPARK
PIRA TPU Mk 11
160 x 105 x 45 mm
60 min WŁOSKI MINITIMER
2X BATERIE HP 7 1,5 V
WYKONANIA ZESPOŁÓW TIMERA I ZASILANIA BOMB „IRA”2
PIRA TPU Mk 12
147 x 85 x 25 mm
PIERWSZY RODZAJ
OBWODU ELEKTRONICZNEGO
4 x BATERIE HP 1,5 V
PIRA TPU Mk 15/1
145 x 100 x 40 mm
60 min MEMOPARK
PIRA TPU Mk 17
193 x 103 x 30 mm
2-godzinny TIMER MECHANICZNY
60 min. RTĘCIOWY
MIKROPRZEŁĄCZNIK
PRZECHYLENIOWY MEMOPARK
PIRA TPU Mk 13
217 x 130 x 57 mm
BUDZIK
PIRA TPU Mk 15/2
145 x 85 x 25 mm
60 min MEMOPARK
MIKOWYŁĄCZNIK
PIRA TPU Mk 14 a
140 x 70 x 70 mm
BUDZIK
PIRA TPU Mk 16/1
142 x 72 x 30 mm
60 min MIKROWYŁĄCZNIK
MEMOPARK STYKI TIMER
ELEKTRONICZNY
4x BATERIE HP 7 1,5 V
PIRA TPU Mk 14 b
140 x 70 x 70 mm
BUDZIK
PIRA TPU Mk 16/2
145 x 80 x 30 mm
60 min MIKROWYŁĄCZNIK
MEMOPARK STYKI TIMER
ELEKTRONICZNY
4x BATERIE HP 7 1,5 V
PIRA TPU Mk 18
368 x 146 x 3140 mm
CZUJNIK SANGAMO Z CENTRALNEGO
OGRZEWANIA Z WTYCZKĄ
DO ŁADOWANIA ZEWNĘTRZNEGO
BATERIA EVER READY 6 V I 2,5 KG SEMTEXU-H
TECZKI I TORBY
Teczka lub torba stanowi prosty, ale skuteczny sposób
przenoszenia urządzenia na miejsce operacji. Osoby z torbą lub
teczką nie wzbudzają dużych podejrzeń, dodatkowo urządzenie
można również pozostawić bez wzbudzania większych podejrzeń.
Obecnie ostrzeżenia o pozostawionych w miejscach publicznych
bez opieki torbach są dość powszechne.
Zgodnie z kierunkiem ruchu wskazówek od góry po lewej:
1: Teczka IRA. Teczka z 2 kg blokiem materiału wybuchowego SEMTEX-H,
jednogodzinna zwłoka z „memopark” do uzbrojenia timera i pułapka światłoczuła.
2: Teczka Samsonite. Ten rodzaj teczki zawiera plastyczny materiał wybuchowy
umieszczony pomiędzy wewnętrzną a zewnętrzną podszewką teczki. Timer
i źródło zasilania są ukryte w kieszeni teczki, natomiast zapalnik jest wmontowany
w miejscu blisko nóżek teczki, aby znacznie utrudnić wykrycie. Teczka jest
również wyposażona w pułapkę reagującą na jej uniesienie wmontowaną w jedną
z nóżek oraz pułapkę reagującą na otwarcie.
3: Torba z rączką. Torba kryje dużą ilość improwizowanego materiału
wybuchowego i zespół timera/zasilania PIRA (TPU). Takie urządzenia można
było uzbrajać i pozostawiać bez zwracania uwagi.
4: Bomba w walizce. Ciekły materiał wybuchowy, taki jak nitrometan lub
nitrogliceryna jest ukryty w butelkach po winie zapakowanych w walizce wraz
z innymi typowymi elementami. Mechanizmem spustowym jest bliskowschodni
zespół timera/zasilania (TPU) typu „blue-box”, który wykorzystuje zegarek
naręczny jako główne urządzenie zwłoczne oraz dołączony zapalnik. Pudełko leży
na butelkach. Ten typ urządzenia znany jest pod nazwą „dawcy”, ponieważ w tym
przypadku zespoły timera/zasilania (TPU), aby nastąpiła pełna detonacja, muszą
znajdować się w bezpośredniej bliskości ładunku głównego.
5: Urządzenie „Hindawi”. Wykorzystywało ono torbę na kołach z plastycznym
materiałem wybuchowym ukrytym w dolnej, wzmocnionej sekcji torby, oraz
kalkulator jako źródło inicjacji. Identycznie jak w urządzeniu 4 przedstawionym
powyżej, urządzenie wykorzystuje metodę na „dawcę” i dlatego kalkulator musi
znajdować się w pobliżu ładunku głównego.
URZĄDZENIA ZAPALAJĄCE
Jest to powszechnie stosowane przez terrorystów urządzenie, którego
zadaniem jest bardziej zapłon niż detonacja. Katalizatorem głównym jest
silnie palny materiał, taki jak chloran sodu (środek chwastobójczy) zmieszany
z cukrem pudrem lub czarnym prochem. Oba typy materiału nie wymagają do
inicjacji zastosowania komercyjnego zapalnika.
1: Urządzenie zapalające PIRA. Przezroczyste pudełko z plastiku z zewnętrznym
źródłem zasilania i timerem elektronicznym. Substancja zapalająca jest umieszczona
po lewej stronie pudełka, a inicjację zapewnia stłuczona żarówka z lampy błyskowej.
W górnej i dolnej ściance pudełka wywiercone są otwory, a wczesne wersje miały
kapsułki zapalniczek wypełnione żelatyną przyklejone taśmą na zewnątrz. Te wersje
kapsuł nie są już dostępne.
Symulowany obraz RTG urządzenia został przedstawiony poniżej.
2: Urządzenie zapalające w pudełku na kasety audio. Urządzenie w pudełku na kasety
magnetofonowe stanowiło wcześniejszą wersję urządzenia zapalającego typu PIRA.
Dwie baterie AA są zlutowane razem w szereg i wmontowane na szerokość pudełka,
tworząc źródło zasilania. Timer elektroniczny jest zamontowany po stronie prawej,
natomiast substancja zapalająca umieszczona jest po stronie lewej. Inicjator stanowi
stłuczona żarówka z lampy błyskowej. Ten typ urządzenia został zarzucony ze względu
na trudności w zapewnieniu niezawodnego źródła zasilania dla baterii z lutowanymi
połączeniami oraz z powodu ograniczonego miejsca na materiał zapalający.
3: Urządzenie zapalająco-wybuchowe na proch czarny. Bomba w rurze na proch czarny z puszką benzyny
przyklejoną taśmą na zewnątrz. Zespół timera/zasilania (TPU) w drewnianym pudełku jest również
przymocowany taśmą na zewnętrz puszki z benzyną. Takie urządzenie może powodować poważne zniszczenia.
4 i 5 Urządzenia zapalające na proch czarny. Oba wykorzystują jako metodę inicjacji żarówki z lampy błyskowej,
oba również wykorzystują włączniki szarpane, których zadaniem jest zadziałanie w momencie zdejmowania
wieka.
URZĄDZENIA MAGNETYCZNE I MINY PUŁAPKI
BOMBY PODKŁADANE POD POJAZDAMI
1: Bomby podkładane pod samochodami z magnesem w kształcie podkowy. Materiał wybuchowy jest owinięty w czarny
plastikowy worek, a obwód zapewniający zwłokę uzbrajania umieszczony jest w drewnianym pudełku przymocowanym
taśmą do spodu materiału wybuchowego. Dwa magnesy w kształcie podkowy są przymocowane do góry materiału
wybuchowego, co umożliwia umieszczenie bomby w miejscu pod samochodem. Zadaniem urządzenia jest działanie jako
zwykła bomba czasowa.
2: Bomby IRA podkładane pod samochodami z magnesem pierścieniowym. Materiał wybuchowy, źródło zasilania i zapalnik
są umieszczone w drewnianym pudełku z dwoma mocnymi magnesami pierścieniowymi zamontowanymi na górze. Timer
„Memopark” jest wykorzystywany jako mechanizm zapewniający zwłokę do uzbrojenia, natomiast mikrowyłącznik stanowi
element stykający. Inicjacja ładunku jest uzyskiwana przez zadziałanie rtęciowego włącznika przechyleniowego w taki
sposób, że bezwładność poruszającego się pojazdu zwiera obwód i detonuje bombę.
3: Bomby podkładane pod samochodami z magnesem w kształcie pierścienia. Nowoczesna wersja powyższego urządzenia
z timerem „Memopark” zastąpionym przez jednogodzinny minutnik kuchenny i wyposażona w spust z włącznikiem
reagującym na przechył. Urządzenie jest umieszczone w pudełku z czarnego plastiku, a timer jest również często malowany
farbą w sprayu, aby zwiększyć kamuflaż. Urządzenie to ma również obwód TEST/ARM, który umożliwia zmienianie czułości
włącznika/czujnika rtęciowego.
MINY PUŁAPKI
Funkcja pułapki improwizowanego urządzenia wybuchowego (IED) jest często wbudowana w urządzenie główne jako
mechanizm spustowy reagujący na otwarcie, podniesienie urządzenia lub światło. Miny pułapki mogą być również osobnymi
urządzeniami.
Przedstawiamy dwa przykłady:
Po prawej — Obwód reagujący na upadek typu IRA. Elementy urządzenia umieszczone są w drewnianym pudełku,
a wieko jest przybite gwoździami. Mechanizmem spustowy jest realizowany przez przekaźnik magnetyczny zaadaptowany
z dostępnego w handlu alarmu przeciwwłamaniowego, a jako mechanizm zwłoki do uzbrojenia wykorzystywany jest timer
„Memopark”. Pudełko jest z kolei umieszczone w torebce z improwizowanym materiałem wybuchowym z różnokolorowymi
przewodami biegnącymi wokół pudełka. Pudełka nie można wyjmować ze względu na niebezpieczeństwo poruszenia
pułapki światłoczułej. Przecięcie przewodów spowoduje odcięcie zasilania obwodu umożliwiające działanie alarmu
przeciwwłamaniowego i odpalenie zapalnika, który znajduje się w bezpośredniej bliskości głównego ładunku.
Poniżej — pułapka z rtęciowym czujnikiem/włącznikiem przechyleniowym w plastikowym pudełku. Urządzenie to jest bardziej
skomplikowane niż to wygląda na pierwszy rzut oka. Z zewnętrznym źródłem zasilania i włącznikiem suwakowym Wł./Wył.
zamontowanym na zewnątrz obudowy. Wieko uszczelnione i zamocowane na swoim miejscu. Timer „Memopark” zapewnia
zwłokę do uzbrojenia. Zacisk baterii jest zamocowany na klej, w ten sposób każda próba rozłączenia spowoduje zadziałanie
czujnika rtęciowego. Włącznik Wł./Wył. stanowi zakamuflowany mechanizm pułapki powodujący zadziałanie urządzenia przy
wykryciu ruchu w każdym z kierunków.
URZĄDZENIA UKRYTE 1
URZĄDZENIA UKRYTE
Zgodnie z kierunkiem ruchu wskazówek od góry po prawej:
1: Improwizowane urządzenie wybuchowe (IED)
w radiomagnetofonie kasetowym. Radiomagnetofon z ukrytym
w aparacie improwizowanym urządzeniem wybuchowym.
Zasilanie jest podawane z baterii zamontowanej wewnątrz
radia, a głośnik i mechanizm silnika kasety zostały
wymontowane, aby zapewnić wystarczającą ilość miejsca na
materiał wybuchowy i mechanizm spustowy.
2: Improwizowane urządzenie wybuchowe (IED) w miękkiej
zabawce. Improwizowane urządzenie wybuchowe (IED) można
wbudować do korpusu miękkiej zabawki. Terroryści doskonale
wiedzą, że urządzenia używać będą niewinne dzieci.
3. Improwizowane urządzenie wybuchowe (IED) w telefonie
komórkowym. Telefon komórkowy można zmodyfikować
w taki sposób, aby umieścić w nim niewielką ilość materiału
wybuchowego. Takie urządzenia mogą być również stosowane
jako urządzenia „dawcy” umieszczane w pobliżu ładunku
głównego lub jako urządzenie służące do zamordowania
określonej osoby.
4: Zestaw pierwszej pomocy. Typowe zielone pudełko jest
częstym elementem wyposażenia biur i sklepów. Wewnątrz
elementy improwizowanego urządzenia wybuchowego (IED)
są ukryte przy użyciu standardowego opakowania.
5: Improwizowane urządzenie wybuchowe (IED) w suszarce do
włosów. Urządzenie jest wmontowane do korpusu głównego
suszarki, którą można łatwo umieścić w torbie bez wzbudzania
żadnych podejrzeń. Włącznik wykorzystuje włącznik główny
suszarki i na zewnątrz brak jest jakichkolwiek wyraźnych
śladów modyfikacji.
URZĄDZENIA UKRYTE 2
URZĄDZENIA UKRYTE
Zgodnie z kierunkiem ruchu wskazówek od
góry po lewej:
1: Improwizowane urządzenie wybuchowe
(IED) w pudełku na lunch/śniadanie. Typowe
pudełko na śniadanie/lunch dla dzieci zapewnia
wystarczającą ilość miejsca do wbudowania
znacznej wielkości improwizowanego
urządzenia wybuchowego (IED), przedstawiona
wersja wykorzystuje osiem lasek komercyjnego
materiału wybuchowego. Zespół timera/
zasilania jest typu elektronicznego,
zapewniając długi czas zwłoki, a pudełka
te są często wyposażone w funkcję pułapki
reagującej na otwarcie lub podniesienie
i w ten sposób niewinnie wyglądające pudełko
na śniadanie można porzucić z uruchomionym
timerem i z uzbrojonymi funkcjami pułapek.
5: Improwizowane urządzenie wybuchowe
(IED) w kalkulatorze. Przekrój przedstawia
sposób umieszczenia materiału
wybuchowego i zapalnika z tyłu kalkulatora,
natomiast timer i źródło zasilania
wykorzystują standardową komorę baterii.
Kalkulator działa normalnie. Ograniczone
miejsce na materiał wybuchowy sprawia,
że to urządzenia „dawcy” należy umieścić
bardzo blisko ładunku głównego.
2: Improwizowane urządzenie wybuchowe (IED) w dzbanku
do kawy. Urządzenia te wykorzystywano głównie w latach
80-tych XX wieku i składały się one ze szklanego dzbanka do
kawy z plastikową nakrętką. Plastyczny materiał wybuchowy
był umieszczony w korpusie głównym dzbanka i otoczony
zwykle nakrętkami i śrubami jako elementami odłamkowymi.
Mikrowyłącznik jest wciskany w dno dzbanka przez rurkę
w celu utrzymania zamkniętego obwodu urządzenia. Dzbanek
po rzuceniu i uderzeniu roztrzaska się, otwierając mikrowyłącznik
i zwierając obwód do zapalnika, detonując ładunek i rozrzucając
„metalowe konfetti”.
3: Improwizowane urządzenie wybuchowe (IED) w puszce
spożywczej. Urządzenie wyposażone jest w plastyczny materiał
wybuchowy zamontowany w korpusie głównym puszki,
z gwoździami umieszczonymi w materiale wybuchowym, których
zadaniem jest działanie jako dodatkowe odłamki. Urządzenie
zwłoczne, źródło zasilania i zapalnik są wmontowane w wieczko,
które może być wciśnięte lub wkręcone w korpus główny.
Całkowita waga puszki nie jest dużo wyższa niż wypełnionej
zwykłą zawartością i brak w niej włącznika uzbrajającego.
4: Improwizowane urządzenie wybuchowe (IED) w kasecie
wideo. Mimo że standardowa kaseta ma dwa przezroczyste
okienka na powierzchni górnej do kontroli ilości taśmy pozostałej
na szpuli, użycie fotografii w okienku pozwala na wyjęcie taśmy
i zastąpienie jej materiałem wybuchowym i źródłem zasilania.
Miniaturowy obwód zwłoczny (timera) łatwo ukryć, a włącznik
uzbrajający jest zlokalizowany pod przednią klapką. Urządzenia
tego typu opakowane w karton można również aktywować przy
użyciu komórki światłoczułej. W ten sposób, gdy taśma zostaje
wyjęta z rękawa, urządzenie jest uaktywniane.
BOMBY W RURACH I AKTYWACJA ZDALNA
BOMBY W RURACH
1: Bomba w rurze metalowej. Rura żeliwna z gwintowanymi końcami
wykorzystująca plastyczny materiał wybuchowy jako ładunek główny stanowi
potężną broń z dużymi odłamkami powstającymi po inicjacji. Typ przedstawiony
na ilustracji wyposażony jest w timer z zegarka naręcznego i komercyjny
zapalnik elektryczny. Można spotkać również zapalnik uderzeniowy, który
przekształca urządzenie w bombę do rzucania.
2: Bomba w rurze plastikowej. Standardowe elementy instalacji hydraulicznych
są stosowane jako rury i korki. Stosowany jest timer elektroniczny, a ładunek
główny jest w formie czerwonych główek zapałek z inicjatorem ze stłuczonej
żarówki.
3: Bomba w żeliwnym kolanku. Podobne do urządzenia odkrytego w Irlandii
Północnej w latach 2001/2. Odkryto dwa rodzaje: pierwszy wykorzystuje
zapalnik i działa jako urządzenie typu „zapal i rzuć”, natomiast drugie
wykorzystuje zapalnik uderzeniowy jako przykrywkę, więc urządzenie wygląda
jak „niewypał”. Czujnik reagujący na przechył jest jednak ukryty w urządzeniu
i uruchamia bombę po jej podniesieniu.
AKTYWACJA ZDALNA
Zadaniem tych urządzeń jest praca zdalna z odpaleniem ładunku głównego,
gdy ofiara znajduje się w pobliżu. Poniżej przedstawiamy następujące
rodzaje:
Od góry po prawej — urządzenie przewodowe: Przewód widoczny jest po lewej stronie rury przepustowej, która biegnie
pod drogą. Bombę można wówczas aktywować elektrycznie, gdy pojazd najedzie na właściwy odcinek drogi.
U góry — urządzenie sterowane drogą radiową. Mechanizm radiowy zaadaptowany z zestawu „hobby”. Urządzenie
można umieścić na miejscu i sterować ze znacznej odległości przy użyciu nadajnika.
Po prawej — urządzenie inicjowane „odbiorczą” lampą błyskową. Drewniane pudełko z plastycznym materiałem
wybuchowym i elektrycznym zapalnikiem wyposażono we wrażliwą lampę błyskową zamontowaną u góry. Urządzenie
działa, gdy silna lampa błyskowa jest skierowana bezpośrednio do urządzenia odbiorczego, które reaguje na błysk.
ELEMENTY SKŁADOWE — TIMERY 1
ZEGARKI NARĘCZNE
Zegarki naręczne są powszechnie stosowanymi timerami i mechanizmami zapewniającymi zwłokę
do uzbrojenia improwizowanych urządzeń wybuchowych (IED). Zastąpiono je jednak w dużym stopniu,
częściowo ze względu na powszechną dostępność zegarków cyfrowych, ale również ze względu na
niezawodność i długość czasu zwłoki, nowocześniejszymi systemami.
Mały otwór wywiercony lub wytopiony w pokrywie tarczy, w który wklejany jest mosiężny styk.
Odpowiednio dla krótkich lub długich zwłok usuwana jest wskazówka minutowa lub godzinowa.
Gdy pozostawiona wskazówka dotyka bolca styku, następuje zamknięcie obwodu przez obudowę
zegarka.
TIMERY MEMOPARK
Te timery o mechanizmie zegarkowym produkowano w Szwajcarii i stosowano, jak nazwa wskazuje,
jako przypomnienie dla kierowców parkujących na parkometrach.
Szczególnie Provisional I.R.A. stosowała je w swoich zespołach timer/zasilanie, głównie jako mechaniczny
mechanizm zwłoczny do uzbrajania bomb. Początkowo pręt był przyklejony do obracającego się środka
timera, a stosowany był stycznik słupkowy. W późniejszych urządzeniach pręt wciskał mikrowyłącznik,
który zamykał obwód do timera elektronicznego.
Widok w rozwinięciu przedstawia elementy składowe, a obraz RTG prezentuje sposób, w jaki mosiężny
mechanizm zegarowy nadaje timerowi charakterystyczny obraz RTG.
Ten rodzaj timera nie jest już powszechnie dostępny.
ELEMENTY SKŁADOWE ZESPOŁÓW TIMER/ZASILANIE (TPU)
— TIMERY 2
TIMERY CYFROWE
Nowoczesny timer cyfrowy jest niezwykle
dokładnym urządzeniem mierzącym
czas, często wyposażonym w funkcję
alarmu, którą można wykorzystać
do uruchamiania improwizowanych
urządzeń wybuchowych (IED).
Wykorzystywanie sygnału alarmu
w obwodzie jest jednak znacznie bardziej
skomplikowane i wymaga znacznego
doświadczenia z zakresu elektroniki,
aby zapewnić sukces działania.
TIMERY MECHANICZNE
Timer mechaniczny lub minutnik
kuchenny są generalnie
projektowane na zwłokę
jednogodzinną. Timer/minutnik
przedstawiony po lewej stronie
wyposażono w nakładkę
z elektronicznym przełącznikiem,
natomiast typ przedstawiony
po prawej stronie nie ma takiego
złącza i wymaga dokonania
modyfikacji w celu wbudowania
go w obwód. Mosiężny styk
jest przymocowany do górnej
powierzchni timera, który z kolei
można ustawić w taki sposób, aby
zamykał ramię mikrowyłącznika,
zamykając obwód.
TIMERY ELEKTRONICZNE
Wykonany domowym sposobem timer wyposażony jest w płytkę drukowaną, zwykłą płytkę
lub można go zmontować z elementów lutowanych. Do elementów podstawowych należą
zintegrowane obwody, oporniki i kondensatory. Ilustracja (po lewej) przedstawia timer pracujący
w układzie kaskady ze zwłoką około sześciu godzin. W obwodzie zamontowano czerwoną diodę
LED. Po ukryciu za innymi obwodami timery elektroniczne wyjątkowo trudno rozpoznać.
Po wyizolowaniu najbardziej wyraźną ich cechą jest masa lutowanych styków.
Ilustracja (po prawej) przedstawia timer elektroniczny wbudowany w zespół timera/zasilania
(TPU) PIRA z jednogodzinnym mechanicznym timerem „memopark” i timerem elektronicznym
dla dłuższych czasów zwłoki.
ELEMENTY SKŁADOWE ZESPOŁÓW TIMER/ZASILANIE (TPU)
— WYŁĄCZNIKI
MIKROWYŁĄCZNIKI
Mikrowyłącznik jest
miniaturowym włącznikiem
naciskowym, który można
podłączyć do pracy zarówno
w pozycji otwartej, jak
i zamkniętej. Mikrowyłączniki
są powszechnie stosowane
wraz z timerami mechanicznymi
zmodyfikowanymi przy pomocy
ramienia mosiężnego, które
może zamykać włącznik, gdy
czas timera dobiega końca.
Mikrowyłączniki są również
stosowane w obwodach
reagujących na manipulację.
Mikrowyłącznik daje
charakterystyczny obraz
w promieniach RTG z wyraźnie
widocznymi stykiem młotkowym i
wlutowanymi przewodami,
ale trudno wyizolować go na tle
innych elementów.
Rtęć jest silną trucizną, ale jednocześnie bardzo dobrze przewodzi prąd elektryczny. Ogólnie
rzecz biorąc, włączniki tego typu składają się z rurek ze stykiem z jednej strony i małą bańką rtęci
zamkniętą w rurce. Gdy rurka zostanie przechylona, rtęć przesuwa się w dół i łączy się ze stykami,
zamykając obwód włącznika.
Włączniki/czujniki rtęciowe są stosowane jako czujniki reagujące na manipulowanie podłożonymi
bombami. Występują dwa podstawowe typy tych włączników, w przezroczystych plastikowych
rurkach lub w rurkach metalowych.
RTĘCIOWE WŁĄCZNIKI/
CZUJNIKI PRZECHYLENIOWE
WŁĄCZNIKI SUWAKOWE
WŁĄCZNIKI ŚWIATŁOCZUŁE
Przedstawione typy włączników przeznaczone są do montażu
na płytkach drukowanych (PCB). Włącznik/czujnik jest
zwykle stosowany jako włącznik główny lub włącznik typu
ON/OFF. Jednak w przypadku improwizowanych urządzeń
wybuchowych (IED) włączniki mogą być stosowane jako
element obejściowy sterujący bezpośrednio funkcją pułapki.
Wymiary włącznika mogą różnić się zarówno pod względem
wysokości, jak i szerokości.
Czasem występujące również pod nazwa „fotodioda” czujniki reagują na światło.
O ile generalnie ich zadaniem jest uruchamianie urządzenia, gdy światło dotrze
do ogniwa, można je również montować w taki sposób, aby uruchomienie
następowało po wyłączeniu źródła światła.
Rozmiary i kształt są różne, począwszy od włącznika o kształcie okrągłym,
do malutkich, ledwie zauważalnych włączników pionowych, stanowiących grupę
elementów montowanych na płytce drukowanej (PCB).
KAMPANIA BOMBOWA „IRA” W WIELKIEJ BRYTANII
Z LAT 90-TYCH
KAMPANIA BOMBOWA „IRA” Z LAT 90-TYCH
W sierpniu 1994 roku IRA ogłosiła całkowite zawieszenie działań wojskowych. Po tym nastąpiły przyszłe negocjacje mające na celu trwały pokój w Irlandii Północnej.
Zawieszenie ognia miało jednak nie trwać długo i w dniu 9 lutego 1996 zdetonowano potężną bombę w kompleksie biurowym Canary Wharf w Londynie. W wybuchu
zginęły dwie osoby, a straty szacowano na 85 milionów funtów. Oznaczało to wznowienie kampanii bombowej na wyspie Wielkiej Brytanii, która miała trwać do lipca
1997 roku, gdy wznowiono zawieszenie broni.
Cele w toku tej nowej kampanii były skierowane na infrastrukturę, aby spowodować maksymalne straty zarówno w sensie
ekonomicznym, jak i w sensie wprowadzenia zamieszania w życiu codziennym.
Kolejność wydarzeń była następująca:
Sześć dni po ataku bombowym w Canary Wharf rozbrojono bombę wykorzystującą 2 kg materiału Semtex umieszczoną w torbie
podręcznej w okolicy Charing Cross Road w Londynie.
Trzy dni później zamachowiec bombowy zginął, gdy zbyt wcześnie zdetonował bombę, jadąc autobusem w centrum Londynu.
W kwietniu 1996 roku dwa urządzenia podłożono pod mostem Hammersmith w Zachodnim Londynie. Zapalniki w obu urządzeniach
zadziałały, ale ładunek główny, którym było 12 kg Semtexu, nie eksplodował.
W czerwcu 1996 roku, w ruchliwy sobotni ranek, wybuchła ogromna bomba podłożona w furgonetce przy Arndale Shopping Centre
w Manchesterze.
Mimo ostrzeżenia telefonicznego, dzięki któremu policja ewakuowała większość ludności z rejonu centrum Manchesteru, wybuch
ranił około 200 osób, niektóre poważnie. Eksperci zajmujący się usuwaniem bomb zostali wezwani do podejrzanej furgonetki,
ale bomba wybuchła przed rozbrojeniem. Bomba ta była największą bombą IRA zdetonowaną na wyspie Wielkiej Brytanii, powodując
zniszczenia na powierzchni około 50,000 metrów kwadratowych sklepów i na powierzchni biurowej o połowie tej wartości. Niektóre
budynki były tak poważnie uszkodzone, że zostały całkowicie zburzone. W ciągu następnych czterech lat budynki w większości odbudowano. W lipcu 1996 roku
został uknuty plan podłożenia bomb pod urządzenia elektryczne w Londynie i w okolicy, a policja odkryła w rejonie Londynu składniki do 36 bomb. W marcu 1997
roku zdetonowano dwie bomby na linii kolejowej w Wilmslow, Cheshire. Spowodowało to chaos w sieci kolejowej. Dnia 3 kwietnia 1997 r. znaleziono i rozbrojono dwie
bomby pod mostem na autostradzie M6 niedaleko Bescot w West Midlands. Każda z bomb zawierała 2 kg Semtexu. Dwa dni później, w wyniku zagrożenia bombowego,
odwołano wyścigi konne Grand National, co spowodowało całkowitą ewakuację toru. Nie znaleziono żadnych urządzeń.
Od 18 do 19 kwietnia 1997r. w serii zapowiadanych ostrzeżeń o bombach i po podłożeniu 25 kwietnia dwóch bomb na autostradzie, ruch na głównych trasach
przelotowych i na drogach obwodnicy Londynu spowodował długotrwały chaos w okresie kampanii do wyborów generalnych w Wielkiej Brytanii.
W maju 1997 r. Partia Pracy wygrywa brytyjskie wybory generalne, a w lipcu 1997 r. IRA ogłasza nowe zawieszenie broni.
BOMBY IRA Z AUTOSTRADY M6
Zespół timer/zasilanie (TPU) wskazuje na odejście od poprzednich konstrukcji, które wszystkie jako obudowy wykorzystywały drewniane pudełka. Ta konstrukcja
wykorzystuje półprzezroczyste pudełko plastikowe na żywność.
Timer jest mechanicznym mechanizmem 2-godzinnym, a źródłem zasilania są 4 baterie AA. Dwa przewody wystające z boku pudełka są umieszczone w plastikowym
gniazdku połączeniowym. Zapalnik miał być podłączony do tego samego gniazdka połączeniowego. Dwa włączniki dwustabilne zamontowano do wieka pudełka
— oznaczone jako „A” i „B”. Mała czerwona dioda LED jest zamontowana pomiędzy timerem a włącznikami dwustabilnymi.
Zadanie jednego z włączników jest badanie integralności obwodu, dioda LED zapala się natomiast jako wskaźnik gotowości obwodu do działania. Drugi włącznik
dwustabilny zostanie włączony na pozycję „Wł” po umieszczeniu urządzenia na miejscu z podłączonym zapalnikiem i wraz z materiałem wybuchowym.
(po lewej) Model zespołu timer/zasilanie (TPU)
(po prawej) Podobny model, z zamontowanym zapalnikiem
i blokiem symulowanego materiału SEMTEX H
ZAMACHOWIEC Z LONDYNU WYKORZYSTUJĄCY BOMBY
Z GWOŹDZIAMI
ZAMACHOWIEC Z LONDYNU WYKORZYSTUJĄCY BOMBY Z GWOŹDZIAMI
W kwietniu 1999 roku w okresie trzech weekendów podłożono trzy bomby z gwoździami, które eksplodowały w różnych rejonach Londynu. Pierwsza
z nich została podłożona pod supermarketem na Electric Avenue, w Brixton, w Południowym Londynie, druga na Brick Lane we Wschodnim Londynie,
a trzecia w pubie w Soho, w Centralnym Londynie. Pierwsze dwie bomby podłożono w rejonach gęsto zamieszkanych przez ludność czarną
i azjatycką. Trzecią, w Soho, podłożono w pubie popularnym wśród społeczności homoseksualistów.
Wszystkie bomby były podobnej konstrukcji. Wykorzystywały wypełnienie z fajerwerków jako materiał wybuchowy wmontowany do dwóch rur.
Zastosowano timer z budzika, a urządzenie było przykryte workami gwoździ. Elementy zostały umieszczone w zamykanej na zamek błyskawiczny
torbie sportowej.
Pierwsza bomba została podłożona pod supermarketem w pobliżu ruchliwego targowiska na otwartym powietrzu. Torba wzbudziła podejrzenia osób
handlujących, którzy przesuwali ją kilka razy przed wezwaniem policji. Bomba wybuchła wkrótce po przybyciu policji, raniąc około 50 osób. Skutek
zastosowania gwoździ, które stanowiły odłamki, spowodował znacznie więcej ran niż można było tego oczekiwać.
Drugą bombę również przeznaczono do podłożenia w ruchliwym rejonie targowiska na Brick Lane. Bomba została jednak podłożona w sobotę, gdy
w rejonie było spokojnie, ponieważ targ odbywał się w niedzielę. Torbę pozostawiono na pobliskiej ulicy, ponieważ w przeciwnym wypadku łatwo byłoby
ją zauważyć. Bomba wybuchła, raniąc 13 osób.
Trzecią bombę podłożono w pubie Admiral Duncan Pub w Soho w ruchliwy piątkowy wieczór. W wybuchu zginęły trzy osoby, a ponad 70 zostało
rannych, z których niektórzy poważnie, z utratą kończyn włącznie.
Policji udało się zidentyfikować zamachowca na podstawie materiału z telewizji przemysłowej w Brixton. Obraz został rozpowszechniony publicznie
i kolega z pracy rozpoznał i zidentyfikował na nim Richarda Copelanda. Policja później aresztowała zamachowca, który w czerwcu 2000 r. został
skazany za trzy morderstwa i podłożenie bomb na karę sześciokrotnego dożywotniego pozbawienia wolności.
U 23-letniego Copelanda zdiagnozowano schizofrenię paranoidalną i złożono apelację w związku z ograniczoną odpowiedzialnością za czyn.
Oskarżyciele nie zaakceptowali tej linii obrony.
Przed atakami bombowymi Copeland wstąpił do neonazistowskiego Ruchu Narodowo Socjalistycznego (National Socialist Movement) i zeznał,
że informacje niezbędne do skonstruowania bomb uzyskał z książki „ściągniętej” z Internetu. Mimo, że do odpowiedzialności za zamachy bombowe
przyznawały się pewne grupy, Copeland przyznał, że działał sam, z rozmysłem i jego celem były grupy etniczne i środowiska gejowskie.
(u góry po lewej) — Kopia SDD urządzenia
umieszczona w typowej torbie sportowej. Urządzenie
jest ukryte w kartonowym pudełku.
(powyżej) — Urządzenie w kartonowym pudełku
z widocznymi dwiema rurami wypełnionymi materiałem
wybuchowym pozyskanym z fajerwerków i przykrytym
workami z gwoździami mającymi służyć jako odłamki.
Timer i baterie są zamontowane w pojemniku
z niebieskim wieczkiem.
(po lewej) — Widoczny budzik służący za timer i źródło
zasilania. Proszę zwrócić uwagę na przewody łączące
źródło zasilania z inicjatorami z żarówek do lampy
błyskowej wewnątrz rur.
URZĄDZENIE ZAMONTOWANE W BUTACH
Z LINII AMERICAN AIRLINES
RICHARD REID
Richard Reid, obywatel brytyjski, urodzony w roku 1973 stał się znany
jako zamachowiec z bombą w butach (ang. „shoe bomber”)
22 grudnia 2001 r. został aresztowany za próbę zdetonowania bomby
ukrytej w butach. Wsiadł na pokład lotu 63 American Airlines z Paryża
do Miami. W trakcie lotu podejrzenia jednego z członków personelu
pokładowego wzbudził zapach siarki w kabinie samolotu. Jak opowiadał,
zobaczył Reida próbującego zapalić zapałkę, aby odpalić zapalnik
w bucie. Po walce, Reid poddał się personelowi pokładowemu
i pasażerom, a samolot został skierowany do Bostonu, gdzie
zamachowiec został aresztowany. Reida skazano potem w USA na
karę dożywotniego więzienia za szereg zarzutów związanych z tym
konkretnym zdarzeniem.
Mówi się, że Reid przeszedł na Islam podczas pobytu w ośrodku dla
młodych przestępców pod Londynem w roku 1994. W połowie roku
2001 mieszkał i pracował w Amsterdamie, a na początku grudnia 2001
przeprowadził się do Brukseli. 15 grudnia 2001 roku wyjechał z Brukseli
do Paryża, a 17 kupił bilet na lot z Paryża do Miami i stamtąd na wyspę
Antigua. 21 grudnia udaremniono mu wejście na pokład lotu 63 do
Miami, ponieważ podejrzenia personelu bezpieczeństwa wzbudził fakt,
że podróżuje bez żadnego bagażu podręcznego. W końcu pozwolono
mu lecieć, ale nie skorzystał z lotu w tym dniu. Powrócił następnego dnia
i pozwolono mu wejść na pokład lotu 63 do Miami.
Opisy bomby są różne, ale mówi się, że była ukryta w podeszwie
i wyściółce codziennych butów. Plastyczny materiał wybuchowy, którym
podobno był PETN, został zamontowany jako ładunek główny w bucie.
Zapalnik, który miał zawierać TATP (trójnadtlenek trójacetonu) został
zlokalizowany pomiędzy ładunkiem głównym a kawałkiem zapalnika
z prochu czarnego ukrytego w sznurówkach. Zapalenie zapalnika miało
zapewnić wystarczający zapłon, aby umożliwić TATP zdetonowanie
ładunku głównego. Do spowodowania wybuchu, który wyrwałby dziurę
Richard Reid po aresztowaniu w Stanach Zjednoczonych
w poszyciu samolotu wystarczyła niewielka ilość plastycznego materiału
wybuchowego.
W listopadzie 2003 r. druga osoba, Saajid Badat, została aresztowana po
przeszukaniu w domu jego rodziców w Gloucester, w którym znaleziono
elementy identycznych butów. Badat w roku 2000 pojechał do Pakistanu, gdzie
podobno spotkał Richarda Reida. Po powrocie do Wielkiej Brytanii Badat i Reid
podróżowali do Pakistanu i Afganistanu w listopadzie 2001, gdzie otrzymali
buty z bombą. Oboje mężczyzn wróciło osobno do Wielkiej Brytanii w grudniu
2001 r. Badat skontaktował się ze swoim doradcą i powiedział mu, że nie jest
pewny, czy chce kontynuować misję i mimo, że zarezerwował lot z Manchesteru
do Amsterdamu, nie poleciał. Kontynuował studia, ukrywając bombę w domu
rodziców aż do jej odkrycia w 2003 r. Badat został skazany na karę 13 lat
więzienia w lutym 2005 r., mimo że sędzia uznał, że zrezygnował z wykonania
złego czynu.
Modele SDD butów Richarda Reida
Proszę zwrócić uwagę na szczegół buta. Wewnętrzna powierzchnia buta
została usunięta do zdjęcia. Materiał symulujący PETN jest wciśnięty
w podstawę buta. Pomarańczowy lont jest wciśnięty w materiał wybuchowy
i podłączony do rurki z przezroczystego plastiku wypełnionego symulowanym
TATP. Czarny zapalnik lontowy jest zamocowany do drugiego otwartego
końca rurki, a następnie przeciągnięty przez sznurówki buta.
URZĄDZENIE Z LINII PHILIPPINE AIRLINES
RAMZI YOUSEF
Jesienią 1994 Ramzi Yousef i inni zamieszkali w Manili na Filipinach planowali szereg dalekosiężnych akcji
terrorystycznych. Operacja jest znana pod nazwą „Operacja Bojinka”. Pochodzenie tego słowa nie jest znane.
Niektórzy twierdzą, że jest to tłumaczenie z języka serbsko-chorwackiego, inni, że było to słowo w slangu przyjęte
przez oddziały frontowe Rosjan walczących w Afganistanie. Mówi się, że operacja została zaplanowana przez Al-Ka’idę.
Pierwsza część planu zakładała ewentualne zabójstwo prezydenta Clintona podczas jego wizyty w Manili w listopadzie
1994 r. Plan ten jednak zarzucono, ponieważ ochrona prezydenta była zbyt silna. Doprowadziło to jednak do drugiego
planu, zabicia papieża Jana Pawła II w styczniu 1995 r., również podczas jego wizyty na Filipinach. Zabójstwo miało polegać na tym, że zamachowca
samobójca przebrany za księdza starałby się dostać się w pobliże papieża przed zdetonowaniem bomby.
Jednak po skoncentrowaniu celów dwóch akcji na jednym, głównym celem „Operacji Bojinka” stało się zaatakowanie Stanów Zjednoczonych dwiema
metodami. Pierwszą było zaatakowanie 11 samolotów lecących do Stanów Zjednoczonych w styczniu 1995 r. Wszystkie z wybranych lotów miały więcej
niż jedno międzylądowanie i bomby miały być podłożone pomiędzy siedzeniami samolotu w pobliżu kamizelek ratunkowych zanim zamachowiec opuści
samolot na pierwszym z lotnisk. Bomba miała wówczas eksplodować podczas lotu nad Pacyfikiem.
Drugi plan zakładał załadowanie lekkiego samolotu materiałami wybuchowymi i uderzenie nim w budynki CIA w stanie Virginia. Współpracownik Yousefa
przyznał się do planów dalszego porwania komercyjnych samolotów i uderzenie nimi w ważne cele w Stanach Zjednoczonych. Jakieś sześć lat później ta
sama stara metoda zostanie użyta do ataku na wieże WTC i Pentagon.
Zamachowcy wynajęli mieszkanie w Manili, w którym projektowali i budowali bomby. W drugiej połowie 1994 roku przeprowadzono szereg prób
bombowych na Filipinach w ramach doskonalenia projektu i konstrukcji urządzeń wybuchowych. 11 grudnia1994 r. Yousef wyruszył, aby wypróbować
jedną z jego bomb lotniczych w locie 434 z Manili do Tokio (patrz niżej).
Przed wizytą papieża Jana Pawła II i planowanymi datami ataków na samoloty lecące do Stanów Zjednoczonych, pożar w mieszkaniu w Manili
zaalarmował najpierw straż pożarną, a potem policję. Wewnątrz mieszkania odkryto ogromną ilość sprzętu do produkcji bomb, w tym wiele różnych
chemikaliów i aparatów do wytwarzania materiałów wybuchowych. Yousef uciekł z Manili, ale wielu innych aresztowano, w tym jego głównego
współpracownika. W mieszkaniu znaleziono również laptopa Yousefa, który zawierał pliki z wieloma szczegółami planów.
Yousefa aresztowano w Pakistanie w lutym 1995 i poddano ekstradycji do Stanów Zjednoczonych. Został uznany za winnego i skazany za część planów
ataku bombowego na World Trade Centre w 1993 r.
LOT 434 PHILIPPINE AIRLINES
Ramzi Yousef osobiście przeprowadził tą operację jako próbę zamachu
bombowego na 11 samolotów lecących do USA w styczniu 1995 r. Wszedł na
pokład samolotu lecącego z Manili do Cebu, a następnie do Tokio.
Przemycił elementy swojej bomby na pokład samolotu i zmontował w toalecie.
Następnie podłożył bombę pod siedzeniem 27F, ustawiając timer na detonację
4 godziny później. Wysiadł z samolotu w Cebu. Japoński biznesmen wsiadł
na pokład samolotu w Cebu i usiadł na miejscu 27F. Jakieś 2 godziny później
przed lądowaniem w Tokio, bomba eksplodowała. Samolot był w stanie
awaryjnie wylądować na Okinawie. Japoński biznesmen umarł później
z powodu odniesionych ran, ale żaden z pozostałych pasażerów ani załogi
nie odniósł obrażeń.
Bomba została umieszczona w takim miejscu w samolocie, które znajdowało
się blisko zbiornika paliwa na skrzydle, który nawet, gdyby był pusty
wzmocniłby znacznie wybuch. W tym konkretnym samolocie konstrukcja była
jednak inna niż zwykle i zbiorniki nie były zlokalizowane w bezpośredniej
bliskości siedzenia.
Sama bomba składała się z zegarka cyfrowego z funkcję alarmu. Jako źródła
zasilania użyto dwóch 9 Vbaterii PP3, a zapalnik wykorzystywał żarnik żarówki.
Materiałem wybuchowym miała być nitrogliceryna umieszczona w plastikowej
butelce po płynie do szkieł do kontaktowych, która zawierała również element
stabilizujący, którym miała być wata. Jako włącznik zastosowano mały obwód
elektroniczny. Elementy zostały przemycone przez Yousefa, który miał na sobie
zegarek, przy sobie butelkę z płynem do szkieł i ukrytą w wydrążonym schowku
w butach baterię.
Twierdzi się, że ilość materiału wybuchowego użytego w czasie prób stanowiła
jedynie jedną dziesiątą planowanego ładunku dla bomb głównych.
Modułowe elementy modelu SDD
urządzenia z samolotu Philippine Airlines
i (poniżej) to samo urządzenie po
podłączeniu elementów.

zestaw do szkoleń symulacji bomb reagujących na ruch / min pułapek

Transkrypt

Podobne dokumenty