Instrukcja dla autorów prac przeznaczonych bezpośrednio do druku

Instrukcja przygotowania prac przeznaczonych bezpośrednio do druku
w Wydawnictwie Akademii Morskiej w Gdyni
(materiały konferencyjne, materiały pomocnicze do dydaktyki)
Uprzejmie prosimy o przygotowanie pracy zgodnie z niżej podanymi wytycznymi:
1. Wydawnictwo przyjmuje wydruk komputerowy pracy składający się z luźnych, jednostronnie zadrukowanych i kolejno ponumerowanych kartek A-4, z tekstem w formacie B-5 ISO
(250 mm x 175 mm), oznaczanym niekiedy jako koperta B-5 (envelope B-5), oraz zapis
cyfrowy pracy na CD-ROM-ie (programy: Word, LaTeX, Exel, Corel; inne programy wymagają
konsultacji z Wydawnictwem).
2. Przy przygotowywaniu pracy do wydania prosimy o korzystanie z szablonów (pliki do
pobrania na stronie internetowej Wydawnictwa).
3. Tekst główny
− czcionka Times New Roman, wielkość czcionki – 11 punktów, interlinia – 1,
− marginesy: lewy – 2,3 cm, prawy – 2,3, górny i dolny w zależności od sposobu paginacji
stron:
przy żywej paginie: górny – 3 cm, dolny – 2 cm;
w przypadku paginacji zwykłej (na dole strony): górny – 2 cm, dolny – 3 cm;
− tekst wyjustowany, wcięcia akapitowe w całym tekście ujednolicone (przy użyciu tabulatora –
0,75 cm, a nie spacji),
− włączone dzielenie wyrazów,
maksymalna liczba kolejnych przeniesień – 3; nie dzieli się wyrazów dwusylabowych,
jednosylabowych, liczb, akronimów;
preferowanym miejscem podziału dwuwyrazowych wyrazów połączonych dywizem (-) jest
dywiz; powtarza się go na początku następnego wiersza,
długość ostatniego wiersza powinna być większa niż wielkość wcięcia akapitowego,
nie pozostawia się na końcu wiersza: wyrazów jednoliterowych, tytułów naukowych,
inicjałów stojących przed nazwiskiem, liczb arabskich lub rzymskich, liczb przed skrótami
miar i wag, wyrazów, po których nastepują skróty itp., itd., skrótów jednoliterowych,
skrótów tj., np., tzn.,
− do formatowania tekstu nie używa się twardych ani zwykłych spacji,
− wyróżnienia w tekście:
odmianą pochyłą (kursywą) składa się tłumaczenia polskich wyrazów lub wyrażeń, łacińskie
nazwy systematyczne i ich skróty, litery i cyfry oznaczające szczegóły rysunków
i przywoływane w tekście.
4. Układ pracy
−
−
−
−
−
−
−
strona tytułowa,
strona redakcyjna,
spis treści,
wstęp (strona nieparzysta),
tekst zasadniczy (strona nieparzysta, następne rozdziały – od nowych kolejnych stron),
spis literatury (bibliografia),
załączniki.
5. Okładka powinna wyglądać tak samo jak strona tytułowa (te same informacje, ta sama czcionka, ten
sam układ).
1
6. Strona tytułowa powinna zawierać następujące dane: imię i nazwisko autora (autorów), tytuł
pracy oraz miejsce i rok wydania. Jeśli praca ma redaktora naukowego – jego imię i nazwisko
umieszcza się pod tytułem.
Wszystkie napisy na stronie tytułowej powinny byc złożone czcionką bezszeryfową (np. Arial, Optima),
największy – tytuł pracy, potem – imię i nazwisko autora/redaktora, mniejszą czcionką miejsce i rok
wydania).
7. Strona redakcyjna powinna zawierać następujące informacje:
−
−
−
−
−
–
imię i nazwisko recenzenta,
nazwy autorów i współtwórców niewymienione na stronie tytułowej,
imię i nazwisko redaktora (jeśli taki był; jeśli autor po napisaniu książki oddaje ją bezpośrednio
do druku, musi być umieszczona informacja: „Za redakcję i skład odpowiada autor” oraz imię
i nazwisko korektora – podaje wydawnictwo,
informację o zastrzeżeniu praw autorskich (copyright),
międzynarodowy znormalizowany numer książki (ISBN) lub wydawnictwa ciągłych (ISSN),
metryczkę, a w niej: nazwę wydawcy, miejsce i datę wydania, oznaczenie wydania.
8. Spis treści umieszcza się przed tekstem zasadniczym. Może obejmować tytuły rozdziałów
maksymalnie do trzeciego stopnia, np. rozdziały: l, 2, 3, podrozdziały: 1.1, 1.2, 1.3 oraz 1.1.1,
1.1.2, 1.1.3. Nie numeruje się wstępu i zakończenia.
9. Paginacja
a) zwykła – na dole strony:
− w lewym rogu dla stron parzystych,
− w prawym rogu dla stron nieparzystych.
Nie numeruje się cyframi strony tytułowej ani redakcyjnej, ale strony te mają numerację domyślną
(1 i 2). Kolejna strona (spis treści) jest stroną 3. – wpisuje się cyferkę.
Nie umieszcza się numeracji zwykłej na stronach kończących dany rozdział/artykuł, jeżeli na tych
stronach tekst kończy się wyżej niż połowa strony, oraz na pojedynczych stronach wypełnionych
całkowicie przez tabele lub ilustracje;
b) żywa pagina (na górze strony):
− cyferki w lewym górnym rogu dla stron parzystych, w prawym górnym rogu dla stron
nieparzystych,
− tekst :
w książce będącej dziełem jednego autora: na stronicach parzystych – tytuły partii
tekstu wyższego rzędu (część, rozdział), na stronach nieparzystych – tytuły partii
tekstu niższego rzędu (podrozdział),
do żywej paginy nie wprowadza się nazw autorów ani tytułu dzieła lub tomu;
żywa pagina w zbiorze dzieł wielu autorów obejmuje: na stronach parzystych
inicjały imion i nazwiska autorów, a nas tronach nieparyzstych – numery i tytuły
części (dzieł).
w zbiorze artykułów różnych autorów: na stronach parzystych inicjał i nazwisko
autora, a na nieparzystych tytuł artykułu.
Nie umieszcza się żywej paginy na stronach, na których znajdują się tytuły rozdziałów, części, spis
treści, literatura itd. oraz na stronach niezadrukowanych (wakatach).
10. Tytuły rozdziałów, podrozdziałów i rozdziałów 3. stopnia
−
−
−
−
−
wyboldowane,
odpowiednio czcionka Arial 14, 12, 11 pkt,
oddzielone od tekstu dodatkowym odstępem,
na końcu tytułów rozdziałów i podrozdziałów nie stawia się kropki,
tytuły niemieszczące się w jednej linii dzieli się logicznie; nie pozostawia się wyrazów
jednoliterowych na końcu wiersza.
2
11. Przypisy
Do wyboru:
a) dolne – numeracja liczbowa, czcionka 9 pkt, interlinia pojedyncza. Należy stosować
numerację ciągłą w ramach artykułu bądź rozdziału. Jeśli przypisy w pracy jednego autora są
nieliczne, można stosować numerację ciągłą w całym maszynopisie;
b) w tekście – pozycje literatury (liczby) w nawiasach kwadratowych.
Uwaga: w jednej pracy stosuje się jeden rodzaj przypisów (albo dolne, albo w tekście).
W przypisach dolnych, powołując się po raz pierwszy na dane dzieło, stosuje się pełny zapis
bibliograficzny z numerami stron, np.:
J. Kowalski, ABC jeździectwa, Wydawnictwo Zielone, Warszawa 1990, s. 7–8.
Powołując się kolejny raz na to samo dzieło, należy zapisać:
– jeśli jest to przypis następny po tym, w którym przytoczone jest dzieło:
Ibidem, s. 10–11;
– jeśli przypis, w którym powołujemy się na dane dzieło, oddziela kilka następnych przypisów,
a potem znowu przytaczamy powyższe dzieło:
J. Kowalski, op. cit., s. 15.
– jeśli powołujemy sie na kilka dzieł danego autora, to cytując jego kolejne dzieła, nie wystarczy
napisać op. cit., ale trzeba zapisać przynajmniej początek tytułu danego dzieła.
Przykład:
1. J. Kowalski, ABC jeździectwa, Wydawnictwo Zielone, Warszawa 1990, s. 5–7.
2. Ibidem, s. 10–11.
3. A. Nowak, XYZ, Wydawnictwo TECH, Gdańsk 1999, s. 68.
4. J. Kowalski, op. cit., s. 15.
5. J. Kowalski, O dobrym wychowaniu, Latinum, Toruń 2002, s. 72.
6. Na każde ciało zanurzone w cieczy/gazie działa siła wyporu.
7. J. Kowalski, O dobrym..., s. 10.
12. Tabele
– wyraz „tabela” (9 pkt, bold, Arial) podaje się zawsze w pełnym brzmieniu w prawym górnym rogu
nad tabelą wraz z jej numerem,
– tytuł tabeli – Arial, 9 pkt,
– numeracja (liczby arabskie) w podręcznikach: do każdego rozdziału oddzielna (nie do
podrozdziału!): 1.1, 1.2, .... 5.1, 5.2,
– numeracja oddzielna dla tabel i dla rysunków,
– każde zestawienie powinno mieć tytuł – nad tabelą, wycentrowany, czcionka 9 pkt (tytuł bez kropki
na końcu)
– nagłówki tabeli (8 pkt, bold),
– linie tabeli pojedyncze, niepogrubione,
– czcionka tabeli 8 pkt,
– mieszczące się w formacie (nie poza marginesami),
– każda tabela musi mieć swoje źródło, z którego pochodzi jej treść, umieszczone:
a) pod tabelą (wyrównanie do lewej, czcionka Times New Roman, 7 pkt, kursywa),
np. Źródło: J. Kowalski, Technologie XXI wieku, PWN, Warszawa 1999, s. 5. – w wypadku,
gdy w całej pracy stosuje się przypisy dolne;
b) obok tytułu tabeli w nawiasie kwadratowym (numer pozycji literatury) – w wypadku, gdy
w całej pracy stosuje się przypisy w tekście (patrz punkt 11b).
Informacji o źródle można nie podawać jedynie w wypadku, gdy tabele są autorskie
i wynika to wyraźnie z tekstu,
– tabele niekolorowe (chyba że autor uzgodni to z kierownikiem Wydawnictwa).
3
13. Rysunki i zdjęcia
− w skali 1:1, mieszczące się w zasadniczym formacie pracy (nie poza marginesami),
− umieszczone w tekście w miejscu bezpośrednio związanym z poruszanym zagadnieniem, do
którego odnosi się dany rysunek czy zdjęcie,
− opatrzone wycentrowanym podpisem z numerem – wyraz „rysunek” zawsze skracamy do „Rys.”,
czcionka Arial 9 pkt (np. Rys. 1. Model statku),
− bez kropki na końcu podpisu,
− numeracja (liczby arabskie) w podręcznikach w obrębie rozdziału (ale nie podrozdziału),
dwuczęściowa: pierwsza część to numer rozdziału, a druga – kolejny numer rysunku
w rozdziale: 1.1, 1.2, .... 5.1, 5.2,
− większe mapy, fotografie (takie na całą stronę lub większe) mogą być nienumerowane – jako
wstawka nienumerowana na końcu lub w środku pracy,
− wyraźne,
− czarno-białe, bez szarych poddruków,
– oddzielone jednowierszowym odstępem od tekstu,
– objaśnienia do rysunku należy zapisywać za pomocą półpauzy, np. 1 – kadłub, 2 – silnik,
czcionką mniejszą niż zasadniczy tekst (9 pkt)
− każdy rysunek czy zdjęcie musi mieć swoje źródło – chyba że jest to opracowanie własne. Źródło
podajemy:
a) pod podpisem rysunku – wyrównanie do lewej, czcionka 7 pkt, kursywa,
z kropką na końcu, np. Źródło: J. Kowalski, ABC składu komputerowego, Galaktyka,
Warszawa 1999, s. 6. – w wypadku, gdy w całej pracy stosujemy przypisy opisowe (dolne),
b) obok podpisu do rysunk w nawiasie kwadratowym (numer pozycji literatury) – wypadku gdy
w całej pracy stosuje się przypisy w tekście (patrz punkt 11b).
14. Elementy tekstu
−
Listy wyliczeniowe w tekście
Sposób oznaczania list wyliczeniowych w tekście musi być ujednolicony.
W tekstach technicznych stosuje się:
kropki – wyliczenia pierwszego stopnia,
myślniki – drugiego stopnia,
kolejne stopnie – do uzgodnienia.
−
Imiona i nazwiska cytowane w tekście należy podawać w całej pracy według jednolitej zasady:
albo podajemy całe imię i nazwisko, albo tylko inicjał i nazwisko,
stosujemy albo oryginalną, albo spolszczoną formę pisowni imienia i nazwiska (nie zaleca się
spolszczać imion i nazwisk),
imiona i nazwiska pisane w oryginalnej formie alfabetami niełacińskimi zaleca się podawać
w transkrypcji,
nazwiska polskie, jak również obce się odmienia. Proszę korzystać z najnowszego słownika
ortograficznego.
−
Daty – w cyfrowych zapisach dat należy stosować jednolicie w obrębie książki cyfry arabskie
lub rzymskie oraz jednakowe znaki interpunkcyjne.
−
Skróty – należy je podawać w obrębie pracy w sposób konsekwentny (np. nie należy pisać
w jednym miejscu „w r. 2010”, a winnym „w roku 2010”).
Skróty nieprzyjęte ogólnie, mogące budzić wątpliwości lub ustalone specjalnie dla danego dzieła
należy objaśniać w wykazie skrótów. Jeżeli skróty występują tylko we fragmencie dzieła, można
je objaśnić w samym tekście lub w przypisach na dole strony, na której występują po raz
pierwszy.
4
15. Wzory
Wzory matematyczne powinny być składane zgodnie z polską normą BN-65/7440-05:
− umieszczone w osobnym wierszu(ach) i traktowane jako integralna część zdania. Po wzorach
wyodrębnionych z tekstu można stosować interpunkcję, chyba że zmienia to ich sens,
− kolejno numerowane (liczby arabskie), numeracja w podręcznikach w obrębie rozdziału (ale nie
podrozdziału), dwuczęściowa: pierwsza część to numer rozdziału, a druga – kolejny numer wzoru
w rozdziale: 1.1, 1.2, .... 5.1, 5.2,
− wyśrodkowane, numeracja w nawiasach okrągłych po prawej stronie obok wzoru,
− oznaczenia we wzorach pisane są kursywą, a wskaźniki cyfrowe pismem prostym; wskaźniki
takie jak skróty matematyczne: max, min, sin, cos itd., skróty jednostek miar lub oznaczenia
chemiczne składamy pismem prostym.
− między znakami dodawania, odejmowania, równości, mniejszości i większości we wzorach
stawia się spacje (np. 1 + 1 = 2);
spacje stawia się także między liczbą a jednostką miary, np. 10 kg;
nie stawia się spacji tylko po liczbie przed stopniami Celsjusza (10ºC).
16. Spis literatury powinien być umieszczony na końcu dzieła w porządku alfabetycznym:
− według nazwisk autorów (nie redaktorów!), a w ramach jednego autora alfabetycznie według
tytułów,
− w wypadku prac zbiorowych – według tytułów dzieł.
Powinien zawierać następujące elementy:
• Książki
a) indywidualnych autorów
nazwisko autora
inicjał imienia
tytuł dzieła (kursywą)
wydawnictwo
miejsce wydania (miasto)
rok wydania
Przykład:
Kowalski J., ABC jeździectwa, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1999.
b) prace zbiorowe
tytuł dzieła (kursywą)
skrót „red.”, inicjał imienia i nazwisko redaktora
wydawnictwo
miejsce wydania (miasto)
rok wydania
Przykład:
Kognitywne podstawy języka i językoznawstwa, red. E. Tabakowska, Wydawnictwo Książkowe,
Kraków 2001.
• Artykuły w wydawnictwie zwartym
nazwisko autora i inicjał imienia
tytuł artykułu (kursywą)
[w:] tytuł dokumentu macierzystego (kursywą)
numer tomu
inicjał imienia i nazwisko redaktora
5
wydawnictwo
miejsce wydania
rok wydania
Przykład:
Jarecki M., Dwa aspekty języka i dwa typy zaburzeń afatycznych, [w:] W poszukiwaniu istoty języka,
t. I, red. H. Mruk, Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, Gdańsk 1989.
• Artykuły w wydawnictwie ciągłym
nazwisko autora i inicjał imienia
tytuł artykułu (kursywą)
nazwa dokumentu macierzystego
rok wydania
oznaczenie zeszytu
Przykład:
Jankowski F., Telefon bezprzewodowy typu CD-2091, Przegląd Elektrotechniczny, 2007, 83, no. 12.
Kowalski M., ABC, Zeszyty Naukowe Akademii Technicznej nr 122, Poznań 2009.
• Dokumenty elektroniczne
elementy jak wymienione wyżej oraz
typ nośnika (online, CD-ROM, dyskietka) w nawiasach kwadratowych
data dostępu (dla dokumentów dostępnych online) w nawiasach kwadratowych
adres w World Wide Web (dla dokumentów dostępnych online)
Przykład:
Nowak D., Jankowski Z., Układy mechaniczne [online], Current Research in Social Psychology
2001, 6(9), s. 124–133, http://www.uiowa.edU/~grpproc/crisp/crisp.6.9.htm [3.07.2001].
Wright F., Constitutional History, [w:] The Canadian Encyklopedia [CD-ROM], Macintosh
version 1.1., McClelland & Stewart, Toronto 1993.
Uwaga! W literaturze nie podaje się numerów stron (podaje się je w przypisach oraz w źródłach do
rysunków i tabel).
Ważniejsze skróty stosowane w zapisie bibliograficznym:
cz. – część
no. – numer czasopisma anglojęzycznego
Nr. – numer czasopisma niemieckojęzycznego
nr – numer czasopisma polskiego
R. – rocznik
red. – redaktor
s. – strona (nawet w pozycjach anglojęzycznych proszę nie używać skrótu p [page], tylko s.)
t. – tom
vol. – wolumin
[w:] – zamieszczono w:
wyd. – wydanie
z. – zeszyt
Ogólnie jest taka zasada, że zapis literaury ma pomóc czytelnikowi, tzn. jeśli na stronie tytułowej
czasopisma podany jest wolumin i numer (vol., no.), to podajemy je oba, jeśli rok – też, w wypadku
Zeszytów Naukowych podajemy też miasto.
Dodatkowych informacji dotyczących technicznego przygotowania prac udzielają redaktorzy
Wydawnictwa AM: tel. w. 593, pok. C-37a.
6