HRSpot - Taxonline.pl

HRSpot
Biuletyn zespołu ds. podatków
pracowniczych i doradztwa
personalnego
Polska
Nr 71, wrzesień 2012
Obciążenia
pracownicze
Przedstawiamy
P
rzedstawiamy kolejne wydanie biuletynu
poświęconego szeroko rozumianemu
obszarowi spraw pracowniczych.
Przyznanie pracownikom akcji w ramach
programu akcji warunkowych - brak
obowiązków spółki jako płatnika PIT
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w uzasadnieniu
ustnym z dnia 17 września 2012 r. stwierdził, że przychód po stronie
pracowników polskiej
polskiej spółki, w przypadku nieodpłatnego nabycia
akcji w ramach programu akcji warunkowych organizowanego przez
szwajcarską spółkę z grupy, powstanie dopiero w momencie
odpłatnego zbycia akcji niezależnie od faktu, że koszt uczestnictwa
pracowników w programie akcyjnym ponoszony jest przez polską
spółkę. Jednocześnie, przychód ten należy zaliczyć jako przychód
z kapitałów pieniężnych, opodatkowany zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 6
lit. a ustawy o PIT.
Wyrok został wydany w wyniku skargi na interpretację indywidualną
wydaną w przedmiotowej sprawie przez Dyrektora Izby Skarbowej
w Warszawie, który nie zgodził się ze stanowiskiem Wnioskodawcy,
że w związku z przekazaniem pracownikom bezpłatnych akcji na
spółce polskiej nie będą ciążyły obowiązki płatnika aani żadne inne
obowiązki informacyjne. Zdaniem organu podatkowego w sytuacji,
gdy spółka polska, jako pracodawca, ponosi koszty funkcjonowania
programu akcyjnego, wydatki takie stanowią dla pracowników
przychody ze stosunku pracy w momencie otrzymania lub
postawienia do ich dyspozycji akcji spółki szwajcarskiej. Pracownicy
postawienia
nie otrzymaliby bowiem przedmiotowego świadczenia, gdyby nie
łączący ich ze spółką stosunek pracy. W związku z tym spółka polska
zobowiązana jest pobrać zaliczkę na PIT.
WSA nie podzielił jednak stanowiska organu podatkowego i uchylił
zaskarżoną interpretację indywidualną, przedstawiając uzasadnienie
opisane powyżej.
Wygrane w konkursach – konsekwencje PIT
Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej
z dnia 6 września 2012 r. stwierdził, że wygrane w organizowanych
przez powiat konkursach z zakresu ochrony środowiska, które nie są
ogłaszane w środkach masowego przekazu, w całości podlegają
opodatkowaniu 10% zryczałtowanym PIT zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 2
ustawy o PIT.
Jednocześnie zdaniem organu podatkowego, przyznawane przez
powiat nagrody dla uczestników innych konkursów - z zakresu
kultury fizycznej i turystyki, które uznać można za konkursy
z dziedziny sportu, zwolnione są z opodatkowania, jeśli jednorazowa
wartość tych nagród nie przekracza kwoty 760 zł. Jeżeli wartość
nagród przekroczy 760 zł, to zryczałtowany podatek pobierany jest
od całości kwoty wygranej.
Wynagrodzenie członków zarządu wspólnoty
mieszkaniowej opodatkowane PIT
Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia
3 września 2012 r. stwierdził, że dieta z tytułu pełnienia funkcji
Przewodniczącego Zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej stanowi
przychód z innych źródeł podlegający opodatkowaniu PIT.
W omawianej sprawie Wnioskodawca stał na stanowisku,
że otrzymywana przez niego dieta w wysokości 250 zł miesięcznie
przeznaczona jest na pokrycie kosztów związanych działaniem
w imieniu i na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej. Zdaniem
Wnioskodawcy dieta ta stanowi, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 17 ustawy
o PIT, zwrot kosztów otrzymanych przez osoby wykonujące czynności
związane z pełnieniem obowiązków społecznych i obywatelskich,
który do kwoty 2 280 zł zwolniony jest z PIT.
Organ podatkowy nie zgodził się z powyższym stanowiskiem uznając,
że pełnienie obowiązków społecznych i obywatelskich ma miejsce
przede wszystkim w przypadku czynności i zadań związanych
z wykonywaniem funkcji publicznych i państwowych. Nie odnosi się
to natomiast do członków wspólnoty mieszkaniowej. Osoby te pełnią
swoje obowiązki na podstawie wyboru, a do ustalenia ich
wynagrodzenia konieczna jest w uchwała wspólnoty mieszkaniowej.
Jednocześnie wynagrodzenie to stanowi przychód dla celów
podatkowych.
Human Resources
Pracownicy są mniej zmotywowani, ale
rzadziej rezygnują z pracy
Według niedawno opublikowanego raportu PwC Saratoga HC
Benchmarking, rok 2011 przyniósł zmiany w obszarze postaw
pracowniczych.
Widoczny jest spadek wskaźnika rezygnacji z pracy z inicjatywy
pracowników, który spadł z 6,6% w 2010 r. do 4,9% w 2011 r.
Nieznacznie zwiększyła się natomiast liczba zwolnień z decyzji
pracodawcy (6,1% w 2011 r. w stosunku do 5,8% w roku 2010).
Symptomy te świadczą o osłabieniu „rynku pracownika” na rzecz
powrotu „rynku pracodawcy”.
Spadkowi poziomu rezygnacji towarzyszy jednocześnie znaczny
wzrost poziomu absencji do poziomu 6,3% (w 2009 r.: 5,5%; 2010 r.:
5,8%). Ta zmiana może wskazywać na spadek motywacji oraz
zmniejszenie identyfikacji pracowników z firmą.
Zaobserwowany trend rodzi zatem potrzebę przyjrzenia się satysfakcji
oraz motywacji pracowników oraz podjęcia kroków, które pozwolą
zapobiec niekorzystnym, z punktu widzenia pracodawcy, zjawiskom,
tj. wzrost absencji chorobowych.
Poziom absencji w Polsce
6,5%
6,3%
6,0%
5,5%
5,8%
5,5%
5,0%
4,5%
4,0%
2009 r.
Prawo pracy
2010 r.
2011 r.
Źródło: Raport PwC, Saratoga HC Benchmarking 2012
Dziennikarz podczas podróży służbowej
Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 maja 2012 r. (sygn. akt II PK
223/11) uznał, że prywatna podróż zagraniczna, na którą dziennikarz
wybrał się bez zlecenia ani nawet akceptacji pracodawcy, nie jest
podróżą służbową, pomimo opublikowania przez pracodawcę
materiałów z tej wyprawy.
W powyższej sprawie powód wykonujący zawód dziennikarza
domagał się zasądzenia należności tytułem zwrotu kosztów podróży
służbowej, z której pracodawca – wydawnictwo prasowe opublikował materiały prasowe.
Dziennikarz w ramach wykonywanej pracy niejednokrotnie brał
udział w posiedzeniach organów samorządu terytorialnego oraz
spotkaniach poświęconych funkcjonowaniu lokalnej społeczności.
Co istotne, nie konsultował swojego dnia pracy z pracodawcą, który
pozwalał mu na dużą swobodę co do godzin pracy, jak również
wyboru terminów urlopów wypoczynkowych.
Sporny wyjazd, za który dziennikarz domagał się zwrotu kosztów,
został zorganizowany oraz w większości opłacony przez zagraniczne
gminy partnerskie. Z ustalonego stanu faktycznego wynika,
że pracownik nie konsultował z pracodawcą możliwości wyjazdu,
a także nie wniósł o zwrot należności bezpośrednio po powrocie
z podróży, której zażądał dopiero po rozwiązaniu z nim stosunku
pracy. Sąd Najwyższy stanął na stanowisku, że w sytuacji, w której
pracodawca nie miał wiadomości co do możliwości wzięcia udziału
przez pracownika w wyjeździe, nie zlecił ani nie określił oczekiwanego
zadania służbowego, wyklucza uznanie takiego wyjazdu za podróż
służbową w rozumieniu art. 775 § 1 Kodeksu pracy. Nie zmienia to
również fakt, że materiały pochodzące z wyjazdu zostały następnie
wykorzystane przez pracodawcę i opublikowane wraz z opisem
dziennikarskim.
Wypłata wynagrodzenia jako podstawowy
obowiązek pracodawcy
W przedmiotowej sprawie Sąd Najwyższy przyznał racje powódce,
która zarzuciła swojemu pracodawcy ciężkie naruszenie
podstawowych obowiązków polegające na braku wypłaty należnego
wynagrodzenia, uzasadniające rozwiązanie umowy o pracę bez
wypowiedzenia z winy pracodawcy oraz wypłatę odszkodowania
(wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2012 r., sygn. akt II PK
220/11).
W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia, Sąd Najwyższy podkreślił,
że art. 55 §11 Kodeksu pracy dający pracownikowi uprawnienie do
rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia w razie ciężkiego
naruszenia przez pracodawcę podstawowych obowiązków
wynikających ze stosunku pracy stanowi odpowiednik art. 52 § 1 pkt 1
Kodeku pracy uprawniający pracodawcę do natychmiastowego
zakończenia stosunku pracy. Sąd uznał, że samo naruszenie nawet
podstawowego obowiązku pracownika nie uzasadnia automatycznego
zastosowania art. 55 §11 Kodeksu pracy.
Zdaniem Sądu, pojęcie „ciężkiego naruszenia podstawowych
obowiązków” należy interpretować jako bezprawne działanie lub
zaniechanie, polegające na niedopełnieniu podstawowych
obowiązków objętych treścią stosunku pracy noszące znamiona
ciężkości w znaczeniu subiektywnym (jako rodzaj winy pracodawcy)
oraz obiektywnym (zależny od okoliczności konkretnej sprawy).
Podkreślił równocześnie, że niedopełnienie ciążącego na pracodawcy
obowiązku w postaci wypłaty należnego wynagrodzenia należy
oceniać przez pryzmat dochowania należytej staranności, jakiej
można domagać się od podmiotu zawodowo trudniącego się
działalnością gospodarczą. Oznacza to tym samym, że dla oceny
zastosowania art. 55 §11 Kodeksy pracy będą miały znaczenie m.in.
takie czynniki jak uporczywość działań pracodawcy, część
niezapłaconego wynagrodzenia, a także okres spóźnienia z wypłatą.
Na podstawie stanu faktycznego przedmiotowej sprawy, Sąd
Najwyższy stanął na stanowisku, że wypłata wynagrodzenia po
upływie przeszło 3 miesięcy dokonana wskutek interwencji
Państwowej Inspekcji Pracy uzasadniała wypowiedzenie stosunku
pracy przez pracownika bez zachowania okresu wypowiedzenia
i uprawnia do żądania odszkodowania.
Kontakt z nami
Camiel van der Meij
Partner
Doradztwo podatkowe
+48 22 523 4959
[email protected]
Katarzyna Serwińska
Dyrektor
Doradztwo podatkowe
+48 22 523 4794
[email protected]
Artur Kaźmierczak
Dyrektor
Doradztwo w zakresie
strategicznego zarządzania HR
+48 22 523 7490
[email protected]
Monika Sojda-Gerwatowska
Counsel
Doradztwo w zakresie
prawa pracy
+48 22 523 7382
[email protected]
www.pwc.pl
www.taxonline.pl
HRSpot jest publikacją działu prawno-podatkowego PwC.
Uwaga: Wszelkie zawarte w niniejszej publikacji informacje mają charakter orientacyjny – publikacja nie może stanowić jedynej
podstawy podejmowanych działań. Przed podjęciem jakichkolwiek działań należy zasięgnąć fachowej porady.
© 2012 PricewaterhouseCoopers Sp. zo.o. Wszystkie prawa zastrzeżone. W tym dokumencie nazwa "PwC" odnosi się do
PricewaterhouseCoopers Sp. z o.o., firmy wchodzącej w skład sieci PricewaterhouseCoopers International Limited, z których każda
stanowi odrębny i niezależny podmiot prawny.