wersja w formacie pdf

Seminaria Sai w Brindawanie 16/1973
16.
Wszelkie różnice na świecie odnoszą się
tylko do imienia i formy
Śatrau mitre putre bandhau
Ma kuru jatnam wigrahasandhau
Sarwasminnapi paśjatmanam
Sarwatrotsridźa bhedadźńanam
Śloka 25
Nie należy myśleć, że niektórzy są
twoimi wrogami, niektórzy
przyjaciółmi, inni dziećmi, a jeszcze
inni krewnymi i rozwijać do nich
przywiązanie lub niechęć.
Dostrzegaj w nich wszystkich atmę.
Porzuć ułudę i ignorancję.
Mamy przyjaciół i nieprzyjaciół, sympatie i antypatie, gdy tymczasem wedanta uczy
traktowania wszystkich jednakowo. Tak jak nie karzemy zębów za przypadkowe zranienie języka,
gdyż i zęby i język uważamy za części naszego ciała, tak samo powinniśmy pamiętać, że wieczna i
uniwersalna atma zamieszkuje w każdym i znajduje się wszędzie. Nie powinniśmy podkreślać różnic,
lecz skupiać się na jedności. Jeśli związki cielesne uznamy za ważne, wówczas indywidualne różnice
wysuną się na czoło. Z drugiej strony, powinniśmy pamiętać, że nauczyciel, aktor, guru i uczeń różnią
się między sobą tylko nazwą i formą. W nich wszystkich znajduje się ta sama atma, która przebywa
tam jako świadomość świadka. Obecność atmy we wszystkich tych imionach i formach decyduje o ich
jedności.
Z punktu widzenia tej Wielkiej Atmy wszystko, co widzicie, włącznie z waszym ciałem,
ostatecznie przynależy do tego wszechświata, który składa się z pięciu podstawowych żywiołów. Cały
doczesny świat kręci się dzięki waszemu ego. Przejawienia są preparowane przez umysł. Nasz
ostateczny cel to wzniesienie się z człowieczeństwa do boskości. Zatem, obecny przejściowy okres
1|S t r o n a
© Organizacja Sathya Sai
Seminaria Sai w Brindawanie 16/1973
naszego życia musimy wykorzystać do osiągnięcia tego wzniosłego celu.
Człowiek jest połączeniem ciała i atmy, kszetry i kszetradźni (pola i znawcy pola), domu i tego,
kto w nim mieszka. Można go traktować też jako prakriti i Paramatmę, tj. przyrodę i Boga. Jest on
niczym ziarno składające się z dwóch połówek: iluzji i rzeczywistości, albo ćary (ruchomego) i sthiry
(stałego). Gdyby nie było kszetradźni, tego, który mieszka w kszetrze, w ogóle nie pojawiałaby się
kwestia istnienia ciała. Dane słowo implikuje, że istnieje coś, co ono oznacza, a istnienie tej rzeczy
poprzedza użycie związanego z nią słowa. Słowo kszetradźńa, w porównaniu do kszetry, ma
dodatkowe litery „dźńa”. Zatem kszetra zawiera się w kszetradźni. Owe dodatkowe dźńa oznacza
dźńanę, czyli mądrość. Kszetra nie może istnieć bez kszetradźni, albo dźńana swarupy, czyli
ucieleśnienia mądrości.
Ciało jest żywe tylko, gdy mieszka w nim dźńana swarupa. Nasza wedanta mówi, że ciało jest
świątynią, w której przebywa Bóg w formie dźiwy. Bogu i ciału odpowiada inna para słów: sthira (coś,
co jest stałe) i ćara (coś, co się porusza). Przyroda znajduje się w ciągłym ruchu, podczas gdy
Paramatma jest stała, czyli sthira. Tym, co cały czas się zmienia, jest świat, a tym, co się nie zmienia,
jest Paramatma.
W naszej praktyce gospodarstwa domowego istnieje analogia urządzenia do mielenia. Składa
się ono z dwóch kamiennych kół. Kamień, który znajduje się pod spodem jest nieruchomy, zaś ten
nad nim ciągle obraca się. Wiedza, która dotyczy życia człowieka na tym świecie, nazywa się
hematarak widją. Obraca się ona ciągle wokół świata. W środku nieruchomego kamienia jest
zamocowany mały drewniany kołek, który możemy porównać do naszego celu. Gdy wsypiemy ziarno
w otwór, w którym mieści się kołek, wszystko, co odsunie się od środka, czyli od celu, zostanie
sproszkowane. Ziarno, które utrzymuje się blisko środka, nie zostanie zmielone – zachowa swoją
pierwotną postać.
Oznacza to, że kto utrzymuje w myślach Boga i stara się trzymać blisko Niego, nie zmienia się.
Kto zaś oddala się od Boga, ulega starciu na proszek i zmienia swoją postać. Nasze nadmierne
słabostki w stosunku do ciała utrudniają rozpoznanie naszego prawdziwego przeznaczenia. Pewną
wartość ma nawet skóra martwego zwierzęcia, ale ciało martwego człowieka nie ma w ogóle żadnej
wartości. Nie chcę przez to powiedzieć, że powinniście być niedbali, jeśli chodzi o ciało, bądź abyście
nie starali się o jego utrzymanie.
Mamy różne pojazdy do transportu osób. Mamy rowery, samochody, skutery, autobusy, itd.
Musimy o nie dbać, w miarę potrzeby dolewać oleju, tankować paliwo i utrzymywać na chodzie. Ciało
2|S t r o n a
© Organizacja Sathya Sai
Seminaria Sai w Brindawanie 16/1973
jest dla nas niczym rydwan. Tak samo jak dbamy o nasz motocykl lub samochód, uzupełniając olej i
paliwo, musimy też dbać o ciało, tak by mogło nieść nas w podróży przez życie. Musimy dostarczyć
mu niezbędnego pożywienia i utrzymywać je w dobrym stanie. I tak jak gdy wasz samochód utknie w
błocie, potrzebujecie pomocy wielu ludzi do wyciągnięcia go, tak samo, jeśli rydwan waszego życia
utknie w błocie rodziny, potrzebujecie pomocy wielu ludzi, satsangu itd., aby wydostać się z tego
bałaganu.
Dzisiaj nie prowadzimy rydwanu naszego ciała właściwą drogą. Przeciwnie, prowadzimy go
krętymi ścieżkami. Właśnie dlatego popadamy w kłopoty, a nawet tracimy niektóre części tego
pojazdu ciała. Około 80% ludzi traci żywotne części swoich ciał przez obieranie krętych ścieżek. Z
pozostałych 20%, 15% utrzymuje je niczym samochody w pawilonie wystawowym. Zdobią je, dobrze
ubierają i odżywiają. Jeśli mamy samochód przeznaczony do przewożenia podróżnych, i jeśli nie
wypełnia on tego zadania, powinniśmy traktować go jako kawałek metalu, a nie jako samochód.
Ciało jest jak łódź, którą przepływamy ocean życia. Powinno się go używać w celu
zrozumienia naszego źródła, czyli brahmana, który jest też naszym celem. W tym wersecie uczniowie
Śankary nauczali o potrzebie zrozumienia natury upodobań i uprzedzeń, potrzebie dążenia do
osiągnięcia świętych ideałów. Ciało składa się z pięciu żywiołów i dlatego na pewno umrze. Atma,
która zamieszkuje ciało, jest trwała i nie umrze. Jest ona nazywana samym Bogiem. Z tego powodu
uczniowie Śankary zadawali pytania takie jak: kim są twoi wrogowie, kim są przyjaciele, kim są bracia,
kim są krewni i wykonali święte zadanie, tłumacząc o atmie.
Boska błogość jest pożądanym przeznaczeniem człowieka. Zastanawiamy się, gdzie ta błogość
jest, jak można do tego miejsca błogości dotrzeć i co powinniśmy zrobić, by ją osiągnąć. Odpowiedzi
udzielili uczniowie Śankary. Powiedzieli oni, że błogość tę można znaleźć w dzieciach, które znajdują
się w stanie ekstazy, a które nie mają wiedzy o swoim otoczeniu. W miarę dorastania coraz bardziej
angażujemy się w zmysłowe pragnienia. Nawet przez chwilę nie pomyślimy o błogości przeżytej w
dzieciństwie.
Pewnego razu Chrystus powiedział, że błogość igra na delikatnych policzkach dzieci, w
których nie ma pragnień. Dzieci często okazują tę błogość w nadzwyczajny sposób. Błogość i
szczęście, jakie wykazują dzieci, nie ma odpowiednika w niczym innym na świecie. Na przykład, gdy
matka idzie drogą niosąc dziecko, dziecko czasami patrzy wstecz i śmieje się. Dzieci maja w sobie tę
niezwykłą cechę, że potrafią sprawić, iż dorośli również się śmieją. Wynika to z tego, że one jeszcze
nie uległy ułudzie o ważności ich ciał.
3|S t r o n a
© Organizacja Sathya Sai
Seminaria Sai w Brindawanie 16/1973
Dorośli są tak pogrążeni w myśleniu o swoim ciele i sprawach z nim związanych, że nawet
kiedy chcą się śmieć, nie mogą tego zrobić. Stwarzają tylko pozory śmiechu. Właśnie w tym
kontekście Bhagawadgita mówi, że ten, kto się śmieje, jest Narajaną, a ten, kto płacze jest narą
(człowiekiem). Gdy nara, reprezentowany przez Ardźunę, płakał przygnębiony, Narajana,
reprezentowany przez Krisznę, był beztroski nawet na polu bitwy.
Śmiejemy się tylko wtedy, gdy jesteśmy szczęśliwi. Kiedy jesteśmy szczęśliwi, nie tylko się
śmiejemy, ale także próbujemy śpiewać jakieś piosenki. Ci, którzy mają słodki głos, śpiewają
publicznie, a ci, co go nie mają, śpiewają przynajmniej w łazience. Kriszna miał słodki głos i doskonale
znał ragę (melodię) i talę (rytm), dlatego śpiewał Gitę nawet na polu bitwy. Słowo gita znaczy pieśń.
Jedynie Kriszna potrafił śpiewać wśród licznych trudności na polu bitwy. Pokazuje to, że Bóg jest
ucieleśnieniem szczęścia.
Młodzi uczniowie!
Musicie utrzymywać ciało w dobrym stanie. Powinniście je wykorzystywać w celu umocnienia
w tym kraju prawdy i prawości. Musicie pamiętać, że powinniście przywrócić kulturę Indii, której
jesteście strażnikami.
❋❋❋❋❋
Tłum. Kazik Borkowski
Źródło: http://www.sssbpt.info/english/sum1973.htm
(wersja robocza, 2.05.2013 r.)
4|S t r o n a
© Organizacja Sathya Sai