przedstawia

przedstawia
W kinach od 6 marca 2015
Czas trwania: 92 min
Produkcja: Polska 2015
1
OBSADA:
Prokurator – Janusz Gajos
Anna – Maja Ostaszewska
Olga – Justyna Suwała
Przyjaciółka Prokuratora – Ewa Dałkowska
Lekarz – Adam Woronowicz
Asystent Prokuratora – Tomasz Ziętek
Kobieta, która straciła syna – Małgorzata Hajewska-Krzysztofik
Pielęgniarka – Ewa Kolasińska
Grabarz – Roman Gancarczyk
Sąsiad – Władysław Kowalski
TWÓRCY:
Reżyseria – Małgorzata Szumowska
Scenariusz – Małgorzata Szumowska, Michał Englert
Producent – Nowhere sp. z o. o.
Producent wykonawczy – Lambros Ziotas
Zdjęcia – Michał Englert
Montaż – Jacek Drosio
Dźwięk – Kacper Habisiak M.P.S.E., Marcin Kasiński M.P.S.E., Marcin Jachyra
Scenografia – Elwira Pluta
Kostiumy – Katarzyna Lewińska, Julia Jarża-Brataniec
Charakteryzacja – Agnieszka Hodowana
II reżyser – Hubert Koprowicz, Majka Skryśkiewicz
Kierownik produkcji – Marek Bączyk
Koprodukcja – D35, Kino Świat, Mazowiecki Fundusz Filmowy
Dystrybucja w Polsce – Kino Świat
Sprzedaż międzynarodowa – MEMENTO FILMS INTERNATIONAL
Przy wsparciu Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej
2
KRÓTKO O FILMIE
Nowy film Małgorzaty Szumowskiej, autorki głośnych i wielokrotnie
nagrodzonych na świecie „33 scen z życia”, „Sponsoringu” i „W imię…”, za który
reżyserka otrzymała Srebrnego Niedźwiedzia na tegorocznym festiwalu
filmowym w Berlinie.
Cyniczny prokurator (Janusz Gajos) i jego cierpiąca na anoreksję córka (Justyna
Suwała) próbują, każde na swój sposób, odnaleźć się po tragicznej śmierci
najbliższej osoby. Gdy pewnego dnia terapeutka dziewczyny – Anna (Maja
Ostaszewska) oznajmi im, że zmarła skontaktowała się z nią z zaświatów i ma dla
nich wiadomość, będą zmuszeni zweryfikować swoje poglądy na życie i na śmierć.
Film „Body/Ciało” znalazł się w elitarnym gronie tytułów nominowanych do
Złotego Niedźwiedzia i przyniósł Małgorzacie Szumowskiej Srebrnego
Niedźwiedzia dla najlepszego reżysera 65. MFF Berlinale. Stawia to ją obok
największych nazwisk polskiego kina – Romana Polańskiego, Andrzeja Wajdy
i Krzysztofa Kieślowskiego. W obsadzie, jak zawsze u autorki „Sponsoringu” i „33
scen z życia”, znakomite nazwiska – Janusz Gajos („Układ zamknięty”), Maja
Ostaszewska („W imię…”), Adam Woronowicz („Pani z przedszkola”), Ewa
Dałkowska („Korczak”), Władysław Kowalski („Bogowie”), Tomasz Ziętek, aktorskie
odkrycie „Kamieni na szaniec” i Małgorzata Hajewska-Krzysztofik („33 sceny
z życia”). W roli filmowej córki Janusza Gajosa brawurowo debiutuje
wszechstronnie utalentowana Justyna Suwała. Autorem zdjęć jest Michał Englert,
laureat festiwalu Sundance („Nieulotne”) i FPFF w Gdyni za inny z obrazów
Szumowskiej – „33 sceny z życia”.
3
PRASA O FILMIE
„Śmiały, nieprzewidywalny, poruszający, intensywny” – Karel Och, dyrektor
artystyczny festiwalu w Karlowych Warach
„Ta opowieść o życiu i śmierci momentami przypomina wczesne obrazy Krzysztofa
Kieślowskiego” – Peter Yeung, brytyjski krytyk
„Bardzo surowa czarna komedia, która ukazuje komiczne strony nieszczęść”
– Sueddeutsche Zeitung
„Mroczna komedia, która – stawiając pytanie o sens życia i śmierci – wiedzie
do optymistycznego finału, wywołując uśmiech i rozbawienie widza” – Variety
„Sylwetki bohaterów na czele z postacią graną przez polskiego weterana – Janusza
Gajosa – zapadają w pamięć” – Screen Daily
„Świetny występ trójki głównych aktorów, a zwłaszcza obiecującej debiutantki
– Justyny Suwały” – Hollywood Reporter
„Mroczna perła festiwalu. Szumowska wprowadza do kina nowy gatunek”
– Frankfurter Allgemeine Zeitung
„Chwyta za gardło! Najlepszy, najbardziej spełniony film Małgorzaty Szumowskiej”
– Newsweek
„To najbardziej udany film w karierze Małgorzaty Szumowskiej. Prawdziwe ciary
na prawdziwym ciele” – Filmweb
„To jak dotąd najbardziej udany film reżyserki” – Onet
„Szumowska wyrasta na jedną z ważniejszych europejskich autorek” – Polityka
„Jednym słowem: sukces!” – Stopklatka
4
EKSPLIKACJA REŻYSERSKA
„Body/Ciało” to prosta i zdawać się może naiwna historia, momentami
sentymentalna. O taką historię nam chodziło. Coś zrozumiałego i jasnego. Po co?
Po to, żeby skupić się na tym JAK ta historia ma być opowiedziana, bo współczesne
kino to język, jakim opowiadasz. Prawie wszystko zostało już powiedziane i te
straszne, i te przekraczające, i te piękne treści.
Chcemy opowiedzieć naszą historię z dystansem, z inteligentną ironią, a przede
wszystkim z humorem. „Body/Ciało” to momentami czarna komedia. Każdy
szczegół jest tu ważny. To jaki kostium będzie nosić Anna i Prokurator, jak będą
chodzić? Szybko czy wolno jeździć samochodem?
Ten film powstanie na detalach, na wyśmienitej grze aktorskiej Gajosa
i Ostaszewskiej otoczonych grupą naturszczyków, choćby młodych dziewczyn
grających anorektyczki, w tym Justynę.
Ten film musi opowiedzieć o absurdzie życia, jego pięknie, brzydocie, ale nade
wszystko absurdzie. Bo nie mamy wpływu na życie, ono kieruje nami, często
najdziwniejszymi ścieżkami.
„Body/Ciało” to również opowieść o ciele, o stosunku do ciała, o relacji z nim.
Z tym ciałem już starym, z tym młodym, które chce być inne, jest nielubiane przez
właściciela, o ciele, które już odeszło i jest tylko skorupą, o ciele astralnym,
w które wierzy Anna. To również opowieść o kraju, o Polsce, która też jest jakimś
symbolicznym „ciałem”. Miejscem, po którym chodzimy, które kochamy
lub nie znosimy, plujemy na nie lub je wywyższamy.
Cały drugi plan: szpital psychiatryczny, sąd, zakład fryzjerski, towarzystwo
spirytystyczne, terapia anorektyczek, sąsiedzi, sklep spożywczy, to rys
dokumentalny
naszej
opowieści,
to
właśnie
Warszawa
i Polska.
To opowieść o samotności człowieka, również o samotności we współczesnej
Polsce, gdzie religia zdewaluowała się i ludzie szukają własnych ścieżek duchowych
z lepszym bądź gorszym skutkiem.
5
ROZMOWA Z MAŁGORZATĄ
AUTENTYCZNOŚCI”
SZUMOWSKĄ:
„W
KINIE
POSZUKUJĘ
Jak wpadłaś na pomysł filmu „Body/Ciało?
Przygody z filmami, które w ostatnich latach wymyślam wspólnie z Michałem
Englertem, zawsze zaczynały się w podobny sposób – od jakiejś sceny, którą jedno
z nas widziało, gdzieś na ulicy, albo intrygującej historii przeczytanej w gazecie;
nierzadko od jednej sceny w filmie, bądź nawet teledysku, czy podczas
przeglądania filmików na YouTube. Zupełnie nieoczekiwanie pojawiał się element,
z którego zaczynała się cała opowieść.
W przypadku tego filmu było tak, że Michał zobaczył coś, co miało związek
z oględzinami miejsca zbrodni. Ja akurat pracowałam wtedy nad zupełnie innym
projektem – chciałam zająć się tematem anoreksji. Wycofałam się jednak z tego,
uznając, że nie jest to temat na cały film – jest to zbyt hermetyczny świat.
Połączyliśmy siły, pomysły i napisaliśmy całkowicie inny tekst, który traktował
o ciele i tym, co jest z nim związane, ale nie w sposób dosłowny. Nie chcieliśmy iść
w stronę erotyki, bo to już przerobiliśmy we wcześniejszych filmach.
W związku z metodami, jakie stosujesz, podczas pracy na planie, częstymi
zmianami i improwizacjami, nigdy nie wiadomo, w którym kierunku pójdą Twoje
filmowe dzieci. „Body/Ciało” jest już gotowe. Czego widz może spodziewać się
po tym seansie?
W tym filmie najbardziej lubię to, że dla każdego będzie on, o czymś innym. Ludzie
odnajdą w nim siebie i swoje problemy. Ciało, które się tu pojawia występuje
w przeróżnych postaciach – i jako ciało martwe, i ciało astralne, czyli duchy; jest
też dziewczyna chora na anoreksję, która zmaga się ze swoją cielesnością. Ale dla
mnie to przede wszystkim film o wierze, o tym, jak bardzo ludzie pragną w coś
wierzyć; wierzyć, że istnieje życie po śmierci, że nie wszystko kończy się wraz z
nią. Współczesny świat tę wiarę ludziom utrudnia. Ludzie są zagubieni, a Kościół
przestał odgrywać rolę duchowego przewodnika, jaką spełniał w czasach komuny,
czy jeszcze w latach 90. Zaczynamy poszukiwać innych form wiary i religijności.
Bohaterka grana przez Maję Ostaszewską jest trochę spirytystką, trochę
buddystką, zanurzoną jednocześnie w katolickiej tradycji. Z kolei Janusz Gajos gra
człowieka, który nie wierzy kompletnie w nic, co jednak utrudnia mu życie, jest
przez to absolutnie nieszczęśliwy. W pewnym momencie daje się jednak uwieść.
Zaczyna wierzyć, że jest coś więcej, mieć nadzieję na kontakt ze zmarłą żoną, która
przyjdzie do niego i powie mu coś, co odmieni jego życie. To samo dotyczy ich
córki, która bardzo tęskni za matką.
6
„Body/Ciało” pisaliście z Michałem pod konkretnych aktorów. Co zdecydowało,
że postawiłaś na te właśnie nazwiska?
Dlaczego Gajos? Bo uważam, że jest to aktor w polskim kinie niewykorzystany. Od
wielu lat nie zagrał żadnej roli dramatycznej, która pokazywałaby jak dobrym jest
aktorem kinowym. Takiej roli dawno nie miał i myślę, że na taką właśnie czekał!
Wiem też, że Janusz wiele ról odrzuca, ale coś mi mówiło, że ta mu się spodoba.
Pisząc scenariusz, musieliśmy wierzyć, że nam nie odmówi, bo nie znajdowaliśmy
żadnego godnego zastępcy. Samotny ojciec, nie radzący sobie z nastoletnią córką
i alkoholem – Janusz Gajos idealnie pasował nam do tego opisu, nosi w sobie
pewien smutek.
Co do Mai. W Polsce nie ma ról dla aktorek po czterdziestym roku życia, a jest
wiele wybitnych aktorek w tym wieku, których talent marnuje się, bo w filmach
grają bardzo rzadko albo wręcz wcale. To samo dotyczy Mai, która szerszej
publiczności znana jest z serialu, a tak naprawdę jest wybitną aktorką teatralną,
która pracuje u Warlikowskiego. Ma takie możliwości, że zagra wszystko, co jej
napiszę. Do dwóch głównych ról wzięłam więc aktorów wybitnych, do tych
mniejszych również, jak np. Małgosia Hajewska-Krzysztofik, która zagrała w „33
scenach z życia”.
Maja Ostaszewska kojarzona jest przede wszystkim z serialu telewizyjnego, ale
również z pięknych sesji zdjęciowych w ekskluzywnych magazynach, na których
wygląda wręcz zjawiskowo. Tymczasem w „Body/Ciało” zdecydowała się na
drastyczną zmianę wizerunku…
Myślę, że każda aktorka marzy o roli, w której może się zmienić i pokazać od
zupełnie innej strony, również fizycznej. Maja zagrała w moim filmie bez makijażu,
obcięła włosy, ufarbowała je, gra w brzydkich, niemodnych ciuchach, można
powiedzieć, że się oszpeciła. Pomimo tego była bardzo zadowolona, że może
stworzyć taką właśnie kreację, ani przez chwilę nie widziałam w niej żadnych
obaw. Jestem przekonana, że przełamanie wizerunku jest dla aktora czymś
wspaniałym. Szkoda, że w polskim kinie jest tak mało tego typu kreacji, brakuje
bohaterek z krwi i kości. Z kolei gazety, o których wspomniałeś, te rozkładówki,
cała ta kolorowa prasa, dają nam całkowicie plastikowy, niemający nic wspólnego
z rzeczywistością obraz kobiety.
Co powiesz o pozyskaniu Tomka Ziętka, który coraz śmielej poczyna sobie
w polskim kinie?
Tomek Ziętek został wyłoniony z castingu, na którym było zaledwie 6 osób.
Od razu było jasne, że jest znacznie lepszy od innych. Charakteryzuje go
naturalność, która zdarza się u jednej osoby na tysiąc, kamera go uwielbia. Poza
tym to jest chłopak niesamowicie wyluzowany, ani razu nie widziałam, aby jakoś
7
szczególnie spiął się z powodu tego, że gra z Gajosem. To świadczy o sile
młodego aktora – jeśli nie spina się w obliczu takiego autorytetu, to znaczy, że coś
z niego będzie.
Crème de la crème twoich odkryć to jednak Justyna Suwała, dziewczyna nie
tylko o niesamowitym fizis, ale również talencie. Jak udało ci się ją odkryć?
Historia odkrycia Justyny związana jest z facebookiem. Pracuje dla nas chłopak,
prawdziwy, jak go przezywamy, król facebooka, ma tam masę znajomych. Dawid
poszalał w internecie i wspólnie wyłoniliśmy grupę 12 kandydatek, które
zaprosiliśmy na casting. Gdy do pokoju weszła Justyna, od razu wiedzieliśmy
z Michałem Englertem, że to jest właśnie to! Justyna sprawiała wrażenie, jakby
znalazła się u nas zupełnie przypadkowo. Cały czas podkreślała, że nie jest pewna
tej decyzji, nie wie czy chce być aktorką, że niespecjalnie jej zależy. To wszystko
udało uchwycić się na zdjęciach – tę jej naturalność, zwyczajność, luz. Została więc
z nami, musiała nieco schudnąć, przefarbować włosy. Co ważne, ona również nie
czuła żadnego napięcia w związku z tym, że gra z Januszem Gajosem. Podeszła
do tego bardzo naturalnie i to jest w niej niezwykłe.
Czy wizja terapii, jaką prezentujecie w filmie to wytwór waszej wyobraźni czy ma
ona oparcie w rzeczywistości?
Tak, spotykaliśmy się z prawdziwą terapeutką, podglądaliśmy podobne spotkania,
sami również mieliśmy okazję w nich uczestniczyć. Terapia jest sytuacją bardzo
filmową, bardzo intensywnie działa na emocje. Te sceny kręciliśmy na żywo, bez
prób, stąd autentyczność emocji Justyny i pozostałych dziewcząt.
BIOGRAMY – TWÓRCY
MAŁGORZATA SZUMOWSKA
Urodziła się w 1973 roku w Krakowie. Jest absolwentką Łódzkiej Szkoły Filmowej.
Karierę rozpoczęła od filmów krótkometrażowych. Jej „Wniebowstąpienie” było
prezentowane w ramach Cinéfondation na festiwalu filmowym w Cannes. Debiut
fabularny „Szczęśliwy człowiek” oraz drugi film „Ono” były nominowane do
Europejskiej Nagrody Filmowej w kategorii Odkrycie. W 2005 roku „Ono” pojawiło
się także na festiwalu filmowym Berlinale w sekcji Panorama oraz w oficjalnej
selekcji festiwalu Sundance. W 2008 roku jej „33 sceny z życia” zostały
uhonorowane Srebrnym Lampartem. Kolejny film Szumowskiej „Sponsoring”,
z udziałem Juliette Binoche, otwierał sekcję Panorama na festiwalu Berlinale
w 2012 roku oraz został sprzedany do ponad 40 krajów na całym świecie. Za film
„Body/Ciało” otrzymała Srebrnego Niedźwiedzia dla najlepszego reżysera 65. MFF
Berlinale.
8
Wybrana filmografia:
2013 W IMIĘ…
MFF Berlinale – Konkurs Główny
MFF Berlinale – Teddy Award
MFF Dortmund|Cologne – Nagroda Główna
MFF Neisse Film Festiwal Zittau – Najlepszy Film
MFF Mix Milano – Nagroda Główna
2012 SPONSORING
MFF Berlinale – Panorama
MFF Toronto
MFF Tribeca
2008 33 SCENY Z ŻYCIA
MFF Locarno – Srebrny Lampart
2004 ONO
MFF Berlinale – Panorama
MFF Sundance – oficjalna selekcja
Europejska Nagroda Filmowa – nominacja w kategorii Odkrycie
2000 SZCZĘŚLIWY CZŁOWIEK
Europejska Nagroda Filmowa – nominacja w kategorii Odkrycie
1999 CISZA
MICHAŁ ENGLERT
Operator filmowy i scenarzysta. Jest synem aktorki Marty Lipińskiej i reżysera
Macieja Englerta. Ukończył Wydział Operatorski PWSFTviT w Łodzi w 2000.
Współpracował między innymi z Jackiem Borcuchem i Małgorzatą Szumowską.
Laureat nagrody za najlepsze zdjęcia na 33. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych
do obrazu „33 sceny z życia” w 2008 roku oraz prestiżowej nagrody za najlepsze
zdjęcia w dramacie zagranicznym za film „Nieulotne” na festiwalu Sundance 2013.
Wybrana filmografia:
2014 – „Pani z przedszkola”
2013 – „Bilet na księżyc”
2013 – „Kongres”
2013 – „W imię...”
2012 – „Nieulotne”
2011 – „Sponsoring”
2010 – „Skrzydlate świnie”
2009 – „Miłość na wybiegu”
2009 – „Wszystko co kocham”
9
2008 – „33 sceny z życia”
2008 – „Rozmowy nocą”
2004 – „Ono”
2000 – „Szczęśliwy człowiek”
BIOGRAMY – AKTORZY
JANUSZ GAJOS
Urodził się 23 września 1939 roku w Dąbrowie Górniczej. Aktor teatralny i filmowy,
profesor nauki o sztukach pięknych, fotograf. Studiował na Wydziale Aktorskim
PWSFTiT w Łodzi (1961–1965), dyplom uzyskał w 1971 roku. Debiutował w filmie
Marii Kaniewskiej „Panienka z okienka” w roli Pietrka (1964). Jako aktor
występował w Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi, teatrach warszawskich
(Komedia, Polski, Kwadrat i Dramatyczny) (od 1970), Teatrze Powszechnym
w Warszawie (od 1985), Teatrze Narodowym w Warszawie (2003). W 2003 roku
został wykładowcą PWSFTiT w Łodzi, a w 2006 członkiem rady programowej
Fundacji Centrum Twórczości Narodowej. Występował w roli Tureckiego
w odcinkach Kabaretu Olgi Lipińskiej oraz w skeczach telewizyjnego programu
specjalnego Kabaretu Dudek pt. „W telewizyjnej kawiarni”. Zajmuje się również
fotografią, pierwszą wystawę swoich zdjęć zorganizował w Katowicach (2002).
Wybrana filmografia:
2013 – „Układ zamknięty”
2011-2012 – „Bez tajemnic”
2011 – „Wygrany”
2009 – „Mniejsze zło”
2007 – „Ekipa”
2006 – „Jasminum”
2005 – „PitBull”
2005 – „Zakochany Anioł”
2002 – „Zemsta”
2001 – „Przedwiośnie”
2000 – „Żółty szalik”
2000 – „To ja, złodziej”
2000 – „Weiser”
1999 – „Fuks”
1998 – „Ekstradycja 3”
1997 – „Szczęśliwego Nowego Jorku”
1996 – „Ekstradycja 2”
1996 – „Poznań '56”
1995 – „Łagodna”
1994 – „Śmierć jak kromka chleba”
10
1993 – „Straszny sen Dzidziusia Górkiewicza”
1993 – „Trzy kolory: Biały”
1992 – „Psy”
1992 – „Szwadron”
1991 – „Panny i wdowy”
1990 – „Ucieczka z kina „Wolność”
1988 – „Piłkarski poker”
1988 – „Mistrz i Małgorzata”
1988 – „Dekalog IV”
1986 – „Big Bang”
1983 – „Stan wewnętrzny”
1983 – „Alternatywy 4”
1982 – „Przesłuchanie”
1981 – „Wojna światów – następne stulecie”
1981 – „Wahadełko”
1981 – „Limuzyna Daimler-Benz”
1981 – „Człowiek z żelaza”
1979 – „Pełnia”
1979 – „Kung-fu”
1979 – „Dyrygent”
1978 – „Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz?”
1977 – „Milioner”
1976 – „Karino”
1975-1977 – „Czterdziestolatek”
1974 – „Karino”
1970 – „Wakacje z duchami”
1966-1970 – „Czterej pancerni i pies”
MAJA OSTASZEWSKA
Urodziła się w Krakowie w rodzinie artystycznej – jej ojciec, Jacek Ostaszewski, jest
założycielem grupy Osjan. Jest absolwentką VII Liceum Ogólnokształcącego
im. Zofii Nałkowskiej w Krakowie. W 1996 roku ukończyła krakowską PWST. Była
w zespołach Teatru Dramatycznego, TR Warszawa (wcześniej Teatr Rozmaitości),
Teatru Narodowego. Od 2008 roku jest w zespole Nowego Teatru Krzysztofa
Warlikowskiego. Laureatka Nagrody im. Aleksandra Zelwerowicza przyznawanej
przez redakcję miesięcznika „Teatr” za sezon 2006/2007, za rolę Harper Pitt
w przedstawieniu „Anioły w Ameryce” Tony’ego Kushnera w TR Warszawa
(reż. Krzysztof Warlikowski). Popularność i sympatię widzów małego ekranu
zdobyła dzięki roli w serialu „Na dobre i na złe”, w którym przez 5 lat wcielała się
w postać Małgorzaty Donovan, siostry Zosi Stankiewicz (Małgorzata Foremniak).
W latach 2011-2013 grała u boku Borysa Szyca i Piotra Adamczyka w serialu
11
„Przepis na życie”.
Wybrana filmografia:
2014 – „Jack Strong”
2013 – „W imię…”
2011 – „Uwikłanie”
2009 – „Janosik. Prawdziwa historia”
2008 – „Ile waży koń trojański?”
2007 – „Katyń”
2006 – „S@motność w sieci”
2003 – „Przemiany”
1999 – „Patrzę na Ciebie, Marysiu”
JUSTYNA SUWAŁA
Urodziła się w 1990 roku w Warszawie. Nie ukończyła żadnej wyższej szkoły,
najdłużej – bo pół roku – wytrzymała na rzeźbie na warszawskiej ASP. Pracowała
jako stylistka dla magazynów, obecnie zajmuje się scenografią i rekwizytami.
Na stałe pracuje jako asystentka redaktora naczelnego magazynu „La Vie”.
Produkuje i jest konsultantką artystyczną wystaw – aktualnie współpracuje
z Witkiem Orskim i Weroniką Ławniczak, wcześniej z galerią Czułość. Gra i śpiewa
w zespole Norma razem z Łukaszem Zembatym i Błażejem Worsztynowiczem.
Współpracowała z kolektywem NO MUDA, który zajmuje się ekorecyklingową
sztuką w przestrzeni miejskiej. Występem w „Body/Ciało” debiutuje jako aktorka.
TOMASZ ZIĘTEK
Urodził się w 1989 roku w Inowrocławiu. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego
im. Bolesława Krzywoustego w Słupsku. Ukończył Studium Wokalno-Aktorskie
im. Danuty Baduszkowej przy Teatrze Muzycznym w Gdyni. Gra na gitarze
akustycznej i śpiewa w trójmiejskim zespole „The Fruitcakes”. W teatrze
zadebiutował w 2005 roku w sztuce „Betlejem polskie” na deskach Nowego
Teatru w Słupsku; w filmie – w 2011 rolą Zbyszka Godlewskiego w produkcji
„Czarny Czwartek. Janek Wiśniewski padł”. W 2014 roku zrobiło się o nim głośno
za sprawą filmu Roberta Glińskiego „Kamienie na szaniec”. W 2015 roku
zobaczymy go aż w trzech tytułach: „Carte blanche” Jacka Lusińskiego,
„Body/Ciało” Małgorzaty Szumowskiej oraz „Demonie” Marcina Wrony.
EWA DAŁKOWSKA
Wybitna aktorka teatralna, od 2008 roku w Nowym Teatrze Krzysztofa
Warlikowskiego. Za rolę Elizabeth Costello w przedstawieniu „Koniec” w reżyserii
Krzysztofa Warlikowskiego otrzymała Nagrodę im. Aleksandra Zelwerowicza oraz
Feliksa Warszawskiego.
12
W 1970 roku ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Wrocławskim, a dwa lata
później została absolwentką PWST w Warszawie. W latach 1972-74 występowała
w Teatrze Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach. Następnie
na ponad trzydzieści lat związała się z Teatrem Powszechnym w Warszawie.
W okresie stanu wojennego działała w podziemiu, współtworząc Teatr Domowy.
W 2007 roku została odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski
za „wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce
(...)”. W tym samym roku dostała medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis, przyznany
artystom teatru zaangażowanym w działalność opozycyjną w dniach stanu
wojennego w Polsce. Ewa Dałkowska wystąpiła w kilkudziesięciu filmach;
do najważniejszych należą bez wątpienia: „Sprawa Gorgonowej” Janusza
Majewskiego (1977), „Bez znieczulenia” i „Korczak” Andrzeja Wajdy (1978 i 1990),
„Kobieta z prowincji” Janusza Majewskiego (1984) czy „Mistyfikacja” Jacka
Koprowicza (2010). Podkładała polski dubbing w serii filmów o „Harrym Potterze”.
Wydała dwie płyty. Piosenki w jej wykonaniu można znaleźć na albumach: „Zimy
żal” – piosenki z Kabaretu Starszych Panów oraz „Kochać lirycznie” – 21 poetyckich
piosenek o miłości.
Wybrana filmografia:
2013 – „Głęboka woda” (serial tv)
2008 – „Stary człowiek i pies”
2006 – „Kawałek nieba”
2005 – „Skazany na bluesa”
2004 – „Oficer” (serial tv)
2001 – „Przedwiośnie”
1999-2000 – „Trędowata” (serial tv)
1999 – „Torowisko”
1999 – „Córy szczęścia”
1993 – „Komedia małżeńska”
1991 – „Panny i wdowy” (serial tv)
1990 – „Korczak”
1985 – „Medium”
1984 – „Rok spokojnego słońca”
1983 – „Życie Kamila Kuranta” (serial tv)
1983 – „Nadzór”
1981 – „Spokojne lata”
1980 – „Głosy”
1978 – „Bez znieczulenia”
1978 – „Aktorzy prowincjonalni”
1977 – „Sprawa Gorgonowej”
1975 – „Noce i dnie”
13