L`enfant qui mesurait le monde de Matin Arditi Ed. Grasset Na

L`enfant qui mesurait le monde de Matin Arditi Ed. Grasset Na

L'enfant qui mesurait le monde de Matin Arditi
Ed. Grasset
Na greckiej wyspie Kalamaki zniszczonej przez kryzys, trzy osoby żyją obok siebie, każda
zamknięta w swojej samotności. Mały, milczący Yannis , mierzący tysiące rzeczy,
porównujący dane z tymi z poprzedniego dnia i przeliczający porządek świata. Jego matka
Maraki, wstaje o świcie i zarabia na życie łowiąc za pomocą takli. Eliot, emerytowany
architekt, który stracił córkę, kontynuuje poszukiwania, które rozpoczęła córka. Przemierza
Grecję w poszukiwaniu Złotej Liczby, opowiada Yannisowi wielkie starożytne mity, opisuje
życie bogów, ich pasje i zbrodnie ... Projekt budowy hotelu wprowadzi niepokój na wysepkę.
Czy nie lepiej byłoby zbudować szkołę, skupiającej najzdolniejszych i przygotowującej ich na
podbój świata?
Która z tych dwóch projektów zostanie zrealizowany? Podczas gdy mieszkańcy wyspy
zastanawiają się nad wyborem, zachodzą zmiany w relacjach pomiędzy trójką bohaterów,
dzięki przyjaźni, która rozwija się między autystycznym dzieckiem i starzejącym się
mężczyzną.
À Kalamaki, île grecque dévastée par la crise, trois personnages vivent l’un près de l’autre,
chacun perdu au fond de sa solitude. Le petit Yannis, muré dans son silence, mesure mille
choses, compare les chiffres à ceux de la veille et calcule l’ordre du monde. Maraki, sa mère,
se lève aux aurores et gagne sa vie en pêchant à la palangre. Eliot, architecte retraité qui a
perdu sa fille, poursuit l’étude qu’elle avait entreprise, parcourt la Grèce à la recherche du
Nombre d’Or, raconte à Yannis les grands mythes de l’Antiquité, la vie des dieux, leurs
passions et leurs forfaits... Un projet d’hôtel va mettre la population en émoi. Ne vaudrait-il
pas mieux construire une école, sorte de phalanstère qui réunirait de brillants sujets et les
préparerait à diriger le monde?
Lequel des deux projets l’emportera ? Alors que l’île s’interroge sur le choix à faire, d’autres
rapports se dessinent entre ces trois personnages, grâce à l’amitié bouleversante qui s’installe
entre l’enfant autiste et l’homme vieillissant.
Tropique de la violence de Natacha Appanah
Ed. Gallimard
„Nie zasypiaj, nie odpoczywaj, nie zamykaj oczu, to nie zostało skończone. Oni cię szukają.
Słyszysz ten hałas, jakby toczenia pustych beczek, jakby grzmot w styczniu, ale jesteś w
błędzie jeśli myślisz, że to jest to. Usłysz mój kraj krzyczący, wsłuchaj się w gniew, który
dochodzi do nas. Słyszysz tą muzykę, czujesz rozpalony węgiel blisko twojej poranionej
twarzy? Idą po ciebie.”
Tropic de la violence to zanurkowanie w piekło pozostawionej samej sobie młodości na
francuskiej wyspie Majotta, na Oceanie Indyjskim. W tym cudownym kraju, dzikim i na
krawędzi chaosu, skrzyżują się losy pięciu osób, by ujawnić przemoc życia codziennego.
«Ne t’endors pas, ne te repose pas, ne ferme pas les yeux, ce n’est pas terminé. Ils te
cherchent. Tu entends ce bruit, on dirait le roulement des barriques vides, on dirait le tonnerre
en janvier mais tu te trompes si tu crois que c’est ça. Écoute mon pays qui gronde, écoute la
colère qui rampe et qui rappe jusqu’à nous. Tu entends cette musique, tu sens la braise contre
ton visage balafré? Ils viennent pour toi.»
Tropique de la violence est une plongée dans l’enfer d’une jeunesse livrée à elle-même sur
l’île française de Mayotte, dans l’océan Indien. Dans ce pays magnifique, sauvage et au bord
du chaos, cinq destins vont se croiser et nous révéler la violence de leur quotidien.
Ma part de Gaulois de Magyd Cherfi
Ed. Actes Sud
To maturalny rok dla Magyd małej Arabki z ulicy Raphaël w północnych dzielnicach Tuluzy.
To co jest zwykłą formalnością dla Francuzów, staje się epokowym wydarzeniem dla
"tubylca". Wystarczy pomyśleć, to pierwsza arabska matura na osiedlu. Koniec tunelu,
zwieńczenie długiej walki z przeciwnościami losu, ciągłą presją zaborczej i wszechwładnej
matki i szydzących drwin bandy dzieciaków. Poza szkołą nie jest dobrze być
„intelektualistką”. W zamkniętym świecie gdzie każdy, każdego zna – Magyd, nierozłączny,
działacz Samir i zaangażowany artysta Momo przeżywają to na co dzień.
C’est l’année du baccalauréat pour Magyd, petit Beur de la rue Raphaël, quartiers nord de
Toulouse. Une formalité pour les Français, un événement sismique pour l’“indigène”. Pensez
donc, le premier bac arabe de la cité. Le bout d’un tunnel, l’apogée d’un long bras de fer avec
la fatalité, sous l’incessante pres sion énamourée de la toute-puissante mère et les quolibets
goguenards de la bande. Parce qu’il ne fait pas bon passer pour un “intello” après l’école,
dans la périphérie du “vivre ensemble” – Magyd et ses inséparables, Samir le militant et
Momo l’artiste de la tchatche, en font l’expérience au quotidien.
L’Autre qu’on adorait de Catherine Cusset
éd. Gallimard
"Kiedy myślisz o tym, co ci się przytrafia, masz wrażenie ,że znajdujesz się w świecie Davida
Lyncha. Blue Velvet, Twin Peaks. Uniwersyteckie miasto, ciało dwudziestoletniego chłopaka,
narkotyki, policja, piękna studentka, miłosna przygoda między nią a jej nauczycielem, który
ma dwa razy więcej lat: jest materiałem na skrypt wielkiego filmu.
To nie jest film. To twoje życie. "
L’autre qu’on adorait ożywia Thomas, człowieka o wybujałej witalności, który był
kochankiem, a później bliskim przyjacielem narratorki, i który popełnił samobójstwo w wieku
trzydziestu dziewięciu lat w Stanach Zjednoczonych. To dwunasta powieść Katarzyny Cusset,
w której odnajdujemy psychologiczną intensywność, gęsty styl i tempo, które złożyły się na
sukces Problème avec Jane, La haine de la famille i d’Un brillant avenir, z niesamowitą
empatią, nieustającą mechaniką towarzyszącą nieuchronnemu zejściu do piekieł.
«Quand tu penses à ce qui t’arrive, tu as l’impression de te retrouver en plein David
Lynch. Blue Velvet, Twin Peaks. Une ville universitaire, le cadavre d’un garçon de vingt ans,
la drogue, la police, une ravissante étudiante, une histoire d’amour entre elle et son professeur
deux fois plus âgé : il y a toute la matière pour un scénario formidable.
Ce n’est pas un film. C’est ta vie.»
L’autre qu’on adorait fait revivre Thomas, un homme d’une vitalité exubérante qui fut
l’amant, puis le proche ami de la narratrice, et qui s’est suicidé à trente-neuf ans aux ÉtatsUnis. Ce douzième roman de Catherine Cusset, où l’on retrouve l’intensité psychologique, le
style serré et le rythme rapide qui ont fait le succès du Problème avec Jane, de La haine de la
famille et d’Un brillant avenir, déroule avec une rare empathie la mécanique implacable
d’une descente aux enfers.
Règne animal de Jean-Baptiste Del Amo
éd. Gallimard
Règne animal to rozgrywająca się od początku do końca XX wieku, historia rodzinnego
gospodarstwa rolnego, która ma zostać zamieniona na przemysłową hodowlę świń. W tym
środowisku zdominowanym przez wszechobecność zwierząt, pięć pokoleń rodziny stawia
czoła kataklizmowi wojny, katastrofie gospodarczej i wzrostowi produkcji przemysłowej
pełnego przemocy, odzwierciedlającej przemoc rodową. Jedyne czarodziejskie miejsca to
dzieciństwo - Eleonory, matki rodu, Jérôme, ostatniego z rodu - i nieprzekupywalnej wolności
zwierząt. Czy to wystarczy by zatrzymać ludzkie szaleństwo?
Règne animal to ważna powieść o staczającej się ludzkości, pragnącej z całej siły
zdominować naturę, i która w tej bezlitosnej walce ujawnia całą swoją wściekłość– i całe
swoje nieszczęście.
Règne animal retrace, du début à la fin du vingtième siècle, l’histoire d’une exploitation
familiale vouée à devenir un élevage porcin. Dans cet environnement dominé par
l’omniprésence des animaux, cinq générations traversent le cataclysme d’une guerre, les
désastres économiques et le surgissement de la violence industrielle, reflet d’une violence
ancestrale. Seuls territoires d’enchantement, l'enfance – celle d’Éléonore, la matriarche, celle
de Jérôme, le dernier de la lignée – et l’incorruptible liberté des bêtes parviendront-elles à
former un rempart contre la folie des hommes?
Règne animal est un grand roman sur la dérive d’une humanité acharnée à dominer la nature,
et qui dans ce combat sans pitié révèle toute sa sauvagerie – et toute sa misère.
La succession de Jean-Paul Dubois
éd. L’Olivier
Paul Katrakilis mieszka w Miami od kilku lat. Mimo, że zaznał szczęścia to i tak jest
zupełnie niedostosowany do reszty świata. Nawet jaa-alai, rodzaj baskijskiego pelota, który
uprawia zawodowo, nie jest już w stanie sprawić by zapomniał o ciężarze, który nosi na
swoich ramionach. Telefon z francuskiego konsulatu informujący go o śmierci ojca sprawia,
ze musi stawić czoła rodzinnej pamięci, o której to bezskutecznie próbował zapomnieć.
Katrakilisowie nie są zwykłą rodziną: dziadek, Spyridon, lekarz Stalina, uciekł z ZSRR,
wywożąc w swoich walizkach fragment mózgu dyktatora; ojciec, Adrian, lekarz też był
nieczułym człowiekiem, bez powołania; Wujek Jules i matka Anna, żyli jak mąż i żona w
dużym wspólnym domu. Ponadto, ta rodzina wydaje się w jakiś sposób, skazana sama przez
się na zagładę.
Paul musi się zmierzyć się z tragiczną historią swojego przodka i zmusić się do opróżnienia
domu. Odkrywa dwa, czarne notesy prowadzone przez ojca. Nauczą go, jak nadać sens swojej
spuściźnie.
W La Succession, Jean-Paul Dubois opisuje nam wzruszającą historię gdzie nostalgiczne
przywołanie szczęścia towarzyszy smutkowi straty.
Paul Katrakilis vit à Miami depuis quelques années. Il a beau y avoir connu le bonheur, rien
n’y fait : il est complètement inadapté au monde. Même le jaï-alaï, cette variante de la pelote
basque dont la beauté le transporte et qu’il pratique en professionnel, ne parvient plus à
chasser le poids qui pèse sur ses épaules. L’appel du consulat de France lui annonçant la mort
de son père le pousse à affronter le souvenir d’une famille qu’il a tenté en vain de laisser
derrière lui.
Car les Katrakilis n’ont rien d’une famille banale : le grand père, Spyridon, médecin de
Staline, a fui autrefois l’URSS avec dans ses bagages une lamelle du cerveau du dictateur; le
père, Adrian, médecin lui aussi, était un homme insensible, sans vocation ; l’oncle Jules et la
mère, Anna, ont vécu comme mari et femme dans la grande maison commune. En outre, cette
famille semble, d’une manière ou d’une autre, vouée passionnément à sa propre extinction.
Paul doit maintenant se confronter à l’histoire tragique de son ascendance, se résoudre à vider
la demeure. Jusqu’au moment où il tombe sur deux carnets noirs tenus par son père. Ils lui
apprendront quel sens donner à son héritage.
Avec La Succession, Jean-Paul Dubois nous livre une histoire bouleversante où l’évocation
nostalgique du bonheur se mêle à la tristesse de la perte.
Petit Pays de Gaël Faye
éd. Grasset
1992 rok. Dziesięcioletni Gabriel, mieszka w Burundi ze swoim francuskim ojcem,
rwandyjską matką i siostrzyczką Aną w przytulnej dzielnicy cudzoziemców. Gabriel spędza
większość czasu z przyjaciółmi, miłymi łobuziakami. Spokojne życie słodkiego dzieciaka
skończy się w tym samym czasie, gdy ten "mały afrykański kraj" zostanie brutalnie
potraktowany. Gabriel obserwuje z niepokojem jak jego rodzice się rozstają, czuje zbliżającą
się wojnę cywilną oraz tragedię Rwandy. Cała dzielnica wrze. Falami wkracza przemoc,
przesyca ją i wszystko się zmienia. Gabriel myślał, że jest dzieckiem. Odkryje, że jest
metysem, Tutsi, Francuzem ...
En 1992, Gabriel, dix ans, vit au Burundi avec son père français, entrepreneur, sa mère
rwandaise et sa petite sœur, Ana, dans un confortable quartier d’expatriés. Gabriel passe le
plus clair de son temps avec ses copains, une joyeuse bande occupée à faire les quatre cents
coups. Un quotidien paisible, une enfance douce qui vont se disloquer en même temps que ce
« petit pays » d’Afrique brutalement malmené par l’Histoire. Gabriel voit avec inquiétude ses
parents se séparer, puis la guerre civile se profiler, suivie du drame rwandais. Le quartier est
bouleversé. Par vagues successives, la violence l’envahit, l’imprègne, et tout bascule. Gabriel
se croyait un enfant, il va se découvrir métis, Tutsi, Français…
Les Possédées de Frédéric Gros
éd. Albin Michel
W 1632 roku, w małym miasteczku Loudun, Matka Joanna od Aniołów, przełożona klasztoru
Urszulanek, nagle odczuwa drgawki i halucynacje. Wkrótce dołączają inne siostry, a władze
kościelne ogłaszają je "opętanymi". Zmuszone przez egzorcyzmy, demony uwięzione w ich
ciałach zdradzają swojego Pana , to Urbain Grandier, miejscowy proboszcz.
Historia opętanych z Loudun, na która złożyły się pożądania i intrygi polityczne i religijne
oraz spiski sądowe inspirowały licznych filmowców i publicystów. Frédéric Gros pisze
powieść o człowieku: Urbain Grandier, światłym słudze Kościoła, humaniście, miłośniku
kobiet, gotowym „bohaterze” kontrreformacji.
En 1632, dans la petite ville de Loudun, mère Jeanne des Anges, supérieure du couvent des
Ursulines, est brusquement saisie de convulsions et d’hallucinations. Elle est bientôt suivie
par d’autres sœurs et les autorités de l’Eglise les déclarent « possédées ». Contraints par
l’exorcisme, les démons logeant dans leurs corps désignent bientôt leur maître : Urbain
Grandier, le curé de la ville.
L’affaire des possédées de Loudun, brassant les énergies du désir et les calculs politiques, les
intrigues religieuses et les complots judiciaires, a inspiré cinéastes et essayistes. Frédéric Gros
en fait le roman d’un homme : Urbain Grandier, brillant serviteur de l’Eglise, humaniste
rebelle, amoureux des femmes, figure expiatoire toute trouvée de la Contre-Réforme.
Laëtitia ou la fin des hommes de Ivan Jablonka
éd. Seuil
W nocy z 18 na 19 stycznia 2011r., 50 metrów od domu zostaje uprowadzona Laetitia
Perrais, po czym zostaje ugodzona nożem i uduszona. Tygodniami szukano jej ciała. Miała 18
lat.
Zabójstwo to zamieniło się w sprawę wagi państwowej: Nicolas Sarkozy, ówczesny
prezydent skrytykował sędziów za brak nadzoru śledczego nad "domniemanym winnym", co
spowodowało wyjście na ulicę 8000 protestujących sędziów.
Ivan Jablonka spotkał krewnych dziewczyny i prowadzących dochodzenie. Był obecny
podczas procesu sądowego zabójcy w 2015r. Pracował nad tym wydarzeniem podobnie jak
badacz historii, traktując życie Laetitia jak społeczny fakt. Od wczesnego dzieciństwa,
Laetitia była źle traktowana, przyzwyczajona do życia w strachu. Jej droga strachu rzuca
światło zarówno na tragiczny koniec życia jak i na całe nasze społeczeństwo: to świat, w
którym kobiety są prześladowane, pobite, gwałcone, zabijane.
Dans la nuit du 18 au 19 janvier 2011, Laëtitia Perrais a été enlevée à 50 mètres de chez elle,
avant d’être poignardée et étranglée. Il a fallu des semaines pour retrouver son corps. Elle
avait 18 ans.
Ce fait divers s’est transformé en affaire d’État : Nicolas Sarkozy, alors président de la
République, a reproché aux juges de ne pas avoir assuré le suivi du « présumé coupable »,
précipitant 8 000 magistrats dans la rue.
Ivan Jablonka a rencontré les proches de la jeune fille et les acteurs de l’enquête, avant
d’assister au procès du meurtrier en 2015. Il a étudié le fait divers comme un objet d’histoire,
et la vie de Laëtitia comme un fait social. Car, dès sa plus jeune enfance, Laëtitia a été
maltraitée, accoutumée à vivre dans la peur, et ce parcours de violences éclaire à la fois sa fin
tragique et notre société tout entière : un monde où les femmes se font harceler, frapper,
violer, tuer.
Cannibales de Régis Jauffret
éd. Seuil
Noémie jest dwudziesto- czteroletnią malarką. Własnie zerwała z architektem Geoffreyem,
starszym od niej prawie trzydzieści lat, z którym miała kilkumiesięczny romans. Powieść
zaczyna się od listu skierowanego do matki mężczyzny, który pisze by przeprosić za odejście.
List adresowany raczej tradycyjną pocztą a nie elektroniczną, z obawy o przechwycenie.
Pomiędzy dwoma kobietami następuje wymiana listów. W wyniku zrodzonej przyjaźni
kobiety postanawiają zniszczyć Geoffreya.
Obie kobiety są namiętnymi kochankami. Staruszka dała synowi imię jedynego mężczyzny,
którego kochała, a który zginął w wypadku przed ślubem. Noémie jest „zbieraczką historii
miłosnych”, poszukującej ideału, podczas gdy Geoffrey próbuje bezskutecznie zapomnieć o
uwielbianej przez niego kochance.
Noémie est une artiste peintre de vingt-quatre ans. Elle vient de rompre avec Geoffrey, un
architecte de près de trente ans son aîné avec qui elle a eu une liaison de quelques mois. Le
roman débute par un courrier d’elle adressé à la mère de cet homme pour s’excuser d’avoir
rompu. Un courrier postal plutôt qu’un courrier numérique qu’elle craindrait de voir piraté.
Une correspondance se développe entre les deux femmes qui finissent par nouer des liens
diaboliques et projeter de dévorer Geoffrey.
Les deux femmes sont des amoureuses passionnées. La vieille dame a donné à son fils le
prénom du seul homme qu’elle ait jamais aimé, mort accidentellement avant son mariage.
Noémie est une « collectionneuse d’histoires d’amour », toujours à la recherche de l’idéal
tandis que Geoffrey s’efforce sans succès d’oublier cette amante qu’il a adorée.
Au commencement du septième jour de Luc Lang
éd. Stock
4ta rano w pięknym domu na obrzeżach Lasku Vincennes, dzwoni telefon. Tomasz,
informatyk, ojciec dwójki małych dzieci, dowiaduje się od policji, że jego żona miała właśnie
bardzo poważny wypadek na drodze, gdzie nie powinna była się znajdować.
Rozpoczyna się bezwzględne śledztwo, podczas gdy Camille znajduje się między życiem a
śmiercią. Każda z jego ról : męża, ojca, syna i brata jest walką. Dzień po dniu, odkrywa
rodzinne sekrety, które otwierają przepaść pod jego nogami.
Z Paryża do Hawru, od Pireneji do czarnej Afryki, Thomas jest wciągnięty przez podróż
poprzez burze, intymne terytoria i odległe rejony.
4 h du matin, dans une belle maison à l’orée du bois de Vincennes, le téléphone sonne.
Thomas, 37 ans, informaticien, père de deux jeunes enfants, apprend par un appel de la
gendarmerie que sa femme vient d’avoir un très grave accident, sur une route où elle n’aurait
pas dû se trouver.
Commence une enquête sans répit alors que Camille lutte entre la vie et la mort. Puis une
quête durant laquelle chacun des rôles qu’il incarne : époux, père, fils et frère devient
un combat. Jour après jour, il découvre des secrets de famille qui sont autant d’abîmes sous
ses pas.
De Paris au Havre, des Pyrénées à l’Afrique noire, Thomas se trouve emporté par une course
dans les tempêtes, une traversée des territoires intimes et des géographies lointaines.
Continuer de Laurent Mauvignier
éd. Minuit
Sibylle, której młodzieńcze lata wróżyły świetlaną przyszłość, była świadkiem, jak jej
życie legło w gruzach. Jak to się stało? Jak mogła pozwolić by jej życie przebiegło obok?
Jeśli ona uważa, że wszystko zaprzepaściła, postanawia nie dopuścić by jej syn Samuel,
poddał się nic nie robiąc.
Ma szalony plan, by wyjechać z nim na kilka miesięcy w podróż na koniach, w góry
Kirgistanu. Chce uratować syna, którego traci każdego dnia, i być może by odnaleźć
siebie.
Sibylle, à qui la jeunesse promettait un avenir brillant, a vu sa vie se défaire sous ses yeux.
Comment en est-elle arrivée là ? Comment a-t-elle pu laisser passer sa vie sans elle ? Si
elle pense avoir tout raté jusqu’à aujourd’hui, elle est décidée à empêcher son fils, Samuel,
de sombrer sans rien tenter.
Elle a ce projet fou de partir plusieurs mois avec lui à cheval dans les montagnes du
Kirghizistan, afin de sauver ce fils qu’elle perd chaque jour davantage, et pour retrouver,
peut-être, le fil de sa propre histoire.
Babylone de Yasmina Reza
éd. Flammarion
Sześćdziesięcioletnia Elisabeth mieszka w Paryżu w cichym budynku, gdzie regularnie
spotyka sąsiada z piętra wyżej. Razem chodzą po schodach "ona dla zachowania smukłej
sylwetki, on z powodu klaustrofobii" . Elisabeth jest od dawna żoną Piotra. Jean-Lino
mieszka od niedawna z rudowłosą i szaloną Lydią . Jean-Lino bardzo lubi wnuka Lydii,
który oddaje mu jego miłość.
W dniu swoich 60 urodzin, Jean-Lino zaprosza Elizabeth na wyścigów do Auteuil. Od tego
dnia od czasu do czasu spotykają się na kawie i luźnych rozmowach. "Uważałam go za
najłagodniejszego z mężczyzn".
Elisabeth postanawia zorganizować "święto wiosny", na który zaprosza Jean-Lino i jego
żonę. Po ciężkich przygotowaniach, wieczór przebiega normalnie, oprócz małej uwagi Lydie
na temat pochodzenia kurczaka (jest bardzo drażliwa w tej kwestii), co powoduje kilka
przykrych uwag ze strony Jean- Lino. Później, tuż po tym, jak ostatni goście opuścili
przyjęcie, do drzwi dzwoni Jean-Lino. Oświadcza Elizabeth i Pierre, że właśnie zabił żonę ...
Elisabeth, la soixantaine, vit à Paris dans un immeuble tranquille, où elle croise régulièrement
Jean-Lino son voisin du dessus dans les escaliers, qu'ils montent tous les deux à pied, "moi
pour conserver une silhouette potable, lui par phobie des lieux clos". Elisabeth est mariée
depuis longtemps à Pierre. Jean-Lino forme un couple plus récent avec Lydie, une femme
déjà grand-mère, rousse et chanteuse. Jean-Lino s'est pris d'affection pour le petit fils de
Lydie, qui le lui rend bien peu, contrairement à son chat.
Le jour de ses 60 ans, Jean-Lino invite Elizabeth aux courses à Auteuil. A la suite de cela,
Elisabeth se prend d'affection pour Jean-Lino. Ils échangent à l'occasion un café et quelques
confidences. "Je le percevais comme le plus doux des hommes", se souvient-elle.
Du coup, quand Elisabeth a l'idée d'organiser chez elle "une fête de printemps", elle décide
naturellement d'inviter Jean-Lino et sa femme. Après des préparatifs angoissants, la soirée se
déroule finalement tout ce qu'il y a de plus normalement, sauf une petite sortie de Lydie sur
l'origine contrôlée du poulet (elle est un peu crispée sur la question), qui donne lieu à
quelques moqueries de Jean-Lino. Plus tard, peu de temps après que les derniers convives ont
quitté la fête, la sonnette retentit. C''est Jean-Lino. Il annonce à Elisabeth et Pierre qu'il vient
de tuer sa femme…
Chanson Douce de Leila Slimani
éd. Gallimard
Kiedy Miriam, matka dwójki dzieci, postanawia, mimo sprzeciwu męża, wrócić do pracy w
kancelarii prawniczej. Rodzice zaczynają szukać niani. Po ostrym castingu, angażują Louise,
która szybko zdobywa sympatię dzieci i powoli zajmuje główne miejsce w domu. Stopniowo
pułapka wzajemnych zależności doprowadza do tragedii.
Poprzez szczegółowy opis pary i fascynującej i tajemniczej postaci niani, zostaje ukazana
nasza epoka, z jej koncepcją miłości i edukacji, relacji dominacji i pieniędzy, uprzedzeń klasy
czy kultury. Suchy i ostry styl Leila Slimani, gdzie przebijają poetyckie wybuchy, wprowadza
od pierwszych stron wciągającą opowieść.
Lorsque Myriam, mère de deux jeunes enfants, décide malgré les réticences de son mari de
reprendre son activité au sein d'un cabinet d'avocats, le couple se met à la recherche d'une
nounou. Après un casting sévère, ils engagent Louise, qui conquiert très vite l'affection des
enfants et occupe progressivement une place centrale dans le foyer. Peu à peu le piège de la
dépendance mutuelle va se refermer, jusqu'au drame.
À travers la description précise du jeune couple et celle du personnage fascinant et mystérieux
de la nounou, c'est notre époque qui se révèle, avec sa conception de l'amour et de l'éducation,
des rapports de domination et d'argent, des préjugés de classe ou de culture. Le style sec et
tranchant de Leïla Slimani, où percent des éclats de poésie ténébreuse, instaure dès les
premières pages un suspense envoûtant.
L’affaire Léon Sadorski de Romain Slocombe
éd. R. Laffont
Kwiecień 1942r. Kończy się ostra zima. W Paryżu czuć świąteczną atmosferę pomimo
kłopotów związanych z okupacją. Inspektor Leo Sadorski, zwolennik Marszałka Pétaina i
antysemita, to typowy gliniarz i jednocześnie czuły mąż. Pracuje bardzo poprawnie w
Trzeciej Sekcji Informacji ogólnych, kontroluje i zatrzymuje Żydów, wysyła ich do obozu w
Drancy. Czasami zdarza mu się, pomóc Brygadom Specjalnym w interwencjach przeciw
"terrorystom".
Sadorski zostaje nagle aresztowany przez gestapo i wysłany do Berlina, gdzie zostaje
wtrącony do więzienia. Celem Niemców jest pozyskanie informatora w prefekturze policji ...
Po powrocie do Paryża, ma odnaleźć swoją byłą kochankę, Teresą Gerst, tajemniczą
podwójną agentkę, podejrzaną przez gestapo o przynależność do anty-nazistowskiego ruchu.
Avril 1942. Au sortir d'un hiver rigoureux, Paris prend des airs de fête malgré les tracas de
l'Occupation. Pétainiste et antisémite, l'inspecteur Léon Sadorski est un flic modèle doublé
d'un mari attentionné. Il fait très correctement son travail à la 3e section des Renseignements
généraux, contrôle et arrête les Juifs pour les expédier à Drancy. De temps en temps, il lui
arrive de donner un coup de main aux Brigades spéciales, d'intervenir contre les « terroristes».
Mais Sadorski est brusquement arrêté par la Gestapo et transféré à Berlin, ou on le jette en
prison. Le but des Allemands est d'en faire leur informateur au sein de la préfecture de
police... De retour à Paris, il reçoit l'ordre de retrouver son ancienne maîtresse, Thérèse Gerst,
mystérieuse agent double que la Gestapo soupçonne d'appartenir à un réseau antinazi.
L'Insouciance de Karine Tuil
éd. Gallimard
Po powrocie z Afganistanu porucznik Roman Roller jest załamany. Na wojnie stracił wielu ze
swoich ludzi. Podczas turnusu dekompresyjnego organizowanego przez wojsko na Cyprze,
ma romans z dziennikarką i pisarką Marion Decker. Następnego dnia dowiaduje się, że jest
ona żoną François Vely, znanego francusko-amerykańskiego przedsiębiorcy, syna byłego
ministra i żydowskiego członka ruchu oporu. We Francji Marion i Romain spotkają się i
kontynuują w tajemnicy romantyczny romans pełen pasji. Francois zostaje oskarżony o
rasizm. Pozuje do gazet, siedząc na dziele sztuki przedstawiającym czarna kobietę. W
przededniu poważnej fuzji z amerykańską firmą, jego imperium jest zagrożone. Przyjaciel
Romana z dzieciństwa, syn imigrantów z Wybrzeża Kości Słoniowej, Diboula Osman, który
po zamieszkach w 2005r. stał się ważnym politykiem publicznie broni biznesmen, pociągając
wszystkich bohaterów w epicką powieść, która ukarze przemoc świata.
De retour d’Afghanistan où il a perdu plusieurs de ses hommes, le lieutenant Romain Roller
est dévasté. Au cours du séjour de décompression organisé par l’armée à Chypre, il a une
liaison avec la jeune journaliste et écrivain Marion Decker. Dès le lendemain, il apprend
qu’elle est mariée à François Vély, un charismatique entrepreneur franco-américain, fils d’un
ancien ministre et résistant juif. En France, Marion et Romain se revoient et vivent en secret
une grande passion amoureuse. Mais François est accusé de racisme après avoir posé pour un
magazine, assis sur une œuvre d’art représentant une femme noire. À la veille d’une
importante fusion avec une société américaine, son empire est menacé. Un ami d’enfance de
Romain, Osman Diboula, fils d’immigrés ivoiriens devenu au lendemain des émeutes de 2005
une personnalité politique montante, prend alors publiquement la défense de l’homme
d’affaires, entraînant malgré lui tous les protagonistes dans une épopée puissante qui révèle la
violence du monde.