Regress Progress info, PDF - Centrum Sztuki Współczesnej Zamek

Regress Progress info, PDF - Centrum Sztuki Współczesnej Zamek

Materiały prasowe Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski
LABORATORIUM PRZYSZŁOŚCI / LABORATORY OF THE FUTURE
Akt 1 / Act 1 REGRESS PROGRESS
21 czerwca 2011– 15 stycznia 2012
21 June 2011 – 15 January 2012
► Projekty specjalne / Special projects:
Pawel Althamer, Cai Guo-Qiang, Simon Leung, raumlaborberlin
► Wystawy / Exhibitions:
GDZIE JEST ZIELONY KRÓLIK? / WHERE IS THE GREEN RABBIT?
KRAJOBRAZ PRZYSZŁOŚCI / LANDSCAPE OF THE FUTURE
Zakrojony na dużą skalę projekt ma na celu zdefiniowanie obszarów refleksji
artystycznej oraz intelektualnej wobec kwestii dotyczących przyszłości. Czy przyszłość jest
już w dużej mierze przewidywalna, czy też nadal stanowi temat zdolny pobudzić
wyobraźnię? A może jest tak, że spełniły się już wszystkie nasze oczekiwania i żyjemy na
najwspanialszym z możliwych światów, którego wcale nie trzeba zmieniać, a tylko starać się
zachować status quo? Dzisiaj myślenie o przyszłości koncentruje się raczej na tym, czego
nam może niedługo zabraknąć niż na tym, co jeszcze możemy mieć. Myślenie kategoriami
deficytu wydaje się być inspirującą strategią, korzystnie wpływającą na kwestie estetyczne i
społeczne. A zatem może w niektórych dziedzinach korzystniejsze byłoby zwijanie się
zamiast rozwijania, regres zamiast progresu?
Pytanie to dotyczy wielu sfer życia społecznego i politycznego, rodzi więc potrzebę
krytycznej oceny tak niepodważalnych pojęć, jak kapitalizm i modernizm, z którymi łączy się
potężna idea postępu. Czy postęp, to koło napędowe naszej cywilizacji, stanowi teraz jej
zagrożenie? Idea postępu to jedna z fundamentalnych idei oświeconej cywilizacji. Czy
jednak (jeśli nadal ma być ideą obowiązującą) nie powinien zostać wsparty swoją antytezą,
1
przeformułowanym pojęciem regresu, który rozumiany jako ograniczenie, wycofanie się,
zwolnienie tempa, recycling, repetycja – stałby się w rzeczywistości kierunkiem
progresywnym?
Laboratorium przyszłości Regress / Progress podejmuje próbę sformułowania
artystycznej i intelektualnej refleksji w tym obszarze. Jest to projekt wieloelementowy,
dynamicznie zmieniający się w ciągu sześciu miesięcy trwania, o charakterze „work in
progress”. Składają się na niego wystawy, prezentacje i warsztaty, a także wykłady i
dyskusje, w których udział wezmą wybitni artyści oraz przedstawiciele wielu dyscyplin
naukowych, teoretycy sztuki, kulturoznawcy, socjologowie, ekonomiści, politolodzy.
This grand-scale project aims to define the areas of artistic and intellectual reflection
on issues pertaining to the future. Is the future already fairly easy to predict or is it still a topic
that fires the imagination? Or maybe all our expectations have already been met and we live
in the best of all possible worlds, which there is no need to change but only try to maintain
status quo? Nowadays, thinking about the future means considering what we might shortly
run out of rather than what we might be left with. Thinking in terms of a shortage seems an
inspiring strategy, beneficial for aesthetic and social issues. Therefore, maybe in some areas
decline would prove more advantageous than development, regress instead of progress?
Because this question pertains to many areas of social and political life, it calls for a
critical assessment of such absolute notions as capitalism and modernism, which incorporate
the great idea of progress. Is progress the flywheel of our civilization or does it pose a threat?
The idea of progress is one of the fundamental ideas of enlightened civilization. If it is,
however, to continue as the prevailing idea, it should not be supported but its antithesis – the
redefined notion of regress, which being understood as a restriction, withdrawal, slowing the
pace, recycling and repetition would in reality become a trend of progress?
Laboratory of the future Regress/Progress is a project which attempts to formulate the
artistic and intellectual reflection on this. It is a compound project of a work-in-progress
character, dynamically changing throughout its lifetime of six months. It comprises
exhibitions, presentations, workshops, lectures and panel discussions, which will be attended
by famous artists and representatives of many fields of science, art theorists, culture experts,
sociologists, economists and political scientists.
► Paweł Althamer
Mur / The Wall, 2011
specjalny projekt / special project
Zespół szkół Lauder-Morasha oraz zespół szkół waldorfskich, ul. Staszica 11A, Warszawa.
Projekt Pawła Althamera realizowany jest we współpracy z uczniami i nauczycielami
znajdujących się w jednym budynku szkół. Szkoły te sąsiadują ze sobą, utrzymują bardzo
2
bliskie i przyjazne kontakty, jednakże społeczności tych szkół nie mogą swobodnie, pomimo
tego, że chciałyby – podczas przerw lub zajęć - komunikować się i integrować ze sobą.
Pomiędzy częściami budynku, w których znajdują się szkoły, nie ma żadnego przejścia, a na
zewnątrz oddzielone są one od siebie murem, który został wybudowany ze względów
bezpieczeństwa wokół szkoły Lauder-Morasha.
Paweł Althamer zaproponował społecznościom tych szkół realizację dwuczęściowego
projektu pod nazwą Mur. Pierwsza część projektu, realizowana w szkołach w dniach 20 i 21
czerwca, składa się z warsztatów, w których uczestniczą uczniowie obydwu szkół. Podczas
tych warsztatów uczniowie spróbują przedyskutować sytuację, w jakiej znajdują się ich
szkoły, wynikającą z wymogów systemu bezpieczeństwa, których część stanowi mur,
dokonać analizy jej różnorodnych uwarunkowań oraz zaproponować swoje własne,
odzwierciedlające ich punkt widzenia, rozwiązania. Druga część projektu, która ma być
realizowana we wrześniu, na początku roku szkolnego, będzie poświęcona wprowadzeniu w
życie propozycji uczniów . Jednym z przewidywanych rozwiązań, przedstawionych na
pierwszych warsztatach – może utopijnym, ale wartym też być może wprowadzenia w życie
nawet na chwilę – jest budowa kładki nad oddzielającym tereny szkół murem.
Paweł Althamer, ur. w 1967 w Warszawie, gdzie mieszka i pracuje. Rzeźbiarz, performer,
akcjoner, twórca instalacji, filmów wideo.
Lauder-Morasha school complex and Waldorf school complex, ul. Staszica 11A, Warsaw
Paweł Althamer’s project has involved the cooperation of students and teachers in one of the
school’s buildings. The schools are adjacent and maintain close and friendly relations,
however the schools’ communities cannot, despite their keen interest, to freely communicate
and integrate during recess or classes. There is no passage between the parts of the
building which the schools occupy, and they are separated off by a wall form the outside,
which was constructed for reasons of safety around the Lauder-Morasha school.
Paweł Althamer suggested the school communities to get involved in a project entitled “The
Wall”, which consists of two parts. The first stage, carried out on 20 and 21 June, is a
workshop, which will be attended by students from both schools. During the workshop, the
students will attempt to discuss the present situation of their schools, which results from
safety requirements, represented in part by the wall, and analyse its various determinants
and suggest their own solutions that reflect their point of view. The second stage, to be
carried out in September at the beginning of the school year, will be devoted to the
implementation of the solutions suggested by the students. One of the envisaged solutions to
presented at the first workshop, which might be considered idyllic, yet still worth
3
implementing, even for a brief moment, is the construction of an overpass over the wall
separating the two schools.
Paweł Atlhamer, born in 1967 in Warsaw, where he lives and works. Sculptor and
performance artist working in video, installation and action art.
► Cai Guo-Qiang
Summer Solstice, 2011
kurator / curator: Fabio Cavallucci
U progu lata w CSW Cai Guo-Qiang prezentuje projekt Summer Solstice (Letnie Przesilenie):
gdy zbliżamy się do Zamku, widzimy, że z jego wieżyczek wyrastają piękne drzewa – brzozy.
Właściwa sztuce Wschodu medytacja nad upływem czasu, kołowrotem natury i ulotnością
życia wpisuje się w słowiańską mistykę brzozy. „Drzewa brzozy od dawna służyły twórczości
artystów: kora poprzedziła papier jako nośnik rysunków i poezji. Dziś z wnętrza muzeum
wyrastają brzozy i muzeum staje się ich domem, jak doniczka bonsai. Białe gałęzie wystają z
okien, falują jak natchnione duchem flagi. Wyglądają tak, jakby dziko wyrosły z ptasich
odchodów malujących parapet. I artysta jest ptakiem” – pisze artysta.
I tak kontemplując w domu Muz (mouseion) intrygujące brzozowe bonsai, wkraczamy w
kolisty, cykliczny czas natury.
Cai Guo-Qiang to pracujący od 16 lat w Nowym Jorku artysta pochodzenia chińskiego. Jego
artystyczną sygnaturą są projekty pirotechniczne i wielkoformatowe instalacje multimedialne.
Zasłynął serią monumentalnych interwencji typu environment art, z użyciem prochu w
przestrzeni otwartej, przeznaczonych do oglądania z lotu ptaka.
In early summer this year at the CCA in Warsaw Cai Guo-Qiang is going to present Summer
Solstice. Already when approaching the Castle, we can see lush birches growing out of its
towers. Meditation on the passage of time, circularity of nature and fleetingness of life
characteristic for Eastern art is inscribed into the Slavic mysticism of the birch. “Birch trees
have long served the creativity of the artists, the bark having preceded paper as a medium
for drawings and poetry. Today, birch trees grow out from within the museum building, the
museum becoming their home, like a bonsai pot. The white branches reach out of the
windows, waving like spirited flags. They look as though they have grown wildly from the bird
droppings on the windowsill. And the artist too is a bird,” writes the artist. And so,
contemplating an intriguing bonsai birch in the home of the Muses (mouseion), we enter the
circular and cyclical time of nature.
Cai Guo-Qiang is a Chinese-born artist who has worked in New York for the past 16 years.
Pyrotechnical projects and multimedia large-scale installations are his artistic flagship. He
made a name for himself with a series of monumental interventions of environmental art with
the use of gunpowder in open space, intended to be admired from a bird’s eye view.
4
► Simon Leung
WAW, 1993 - 2011
kurator / curator: Rirkrit Tiravanija
WAW jest trylogią autorstwa Simona Leunga, owocem dwudziestoletniej współpracy z
pisarzem i tłumaczem Warrenem Niesłuchowskim. Składają się na nią obrazy: Warren Piece
(in the ‘70s), War After War oraz Artist in Residence, stanowiące rozbudowaną refleksję nad
życiem przeżywanym poza granicami konwencjonalnego społeczeństwa. Życie Warrena,
który mieszka w Warszawie od 2005 roku, jest walką jednostki o przetrwanie. Urodził się on
w obozie dla uchodźców tuż po II wojnie światowej, ale już w dzieciństwie wyemigrował do
Stanów Zjednoczonych. Jako dorosły mężczyzna został wcielony do armii amerykańskiej w
czasie wojny w Wietnamie. Zdezerterował i przybył do Paryża w sam raz, aby zdążyć na
wydarzenia maja 1968 roku, które nieodwracalnie zmieniły jego postrzeganie bycia częścią
świata. W swoich projektach Leung zawiera wątki z opowieści Warrena, rozbudowuje je w
bogate portrety, które kontemplują biografię jednego człowieka oraz to, jak generują modele
skłaniające do refleksji nad technologią i artyzmem „indywidualizmu”. Według Leunga jest
on, tak jak mit historycznego postępu, powtórzeniem tematów, a nie faktów. WAW jest
miejscem, w którym Warren wylądował i z którego, tak jak migrujący ptak, odleci ponownie.
Simon Leung urodził się w Hong Kongu i studiował na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los
Angeles, Uniwersytecie Columbia oraz na niezależnym programie studiów Muzeum Sztuki
Amerykańskiej Whitney. Uczestniczył min. w Biennale Weneckim (2003), Biennale Withney
(1993) oraz wystawiał prace w Pat Hearn Gallery, Fundacji Generali (Wiedeń), 1a Space
(Hongkong), NGKB (Berlin) i w Sala Mendoza (Caracas). W roku 2008 otrzymał stypendium
Guggenheima i nagrodę Art Journal za esej zatytułowany „The Look of Law”.
WAW is a trilogy of Simon Leung’s two-decade collaboration with the writer/translator Warren
Niesłuchowski. Consisting of Warren Piece (in the ‘70s), War After War, and Artist in
Residence, they are an extended meditation on a life lived beyond the boundaries of
conventional society. A Warsaw resident since 2005, Warren’s life is a singular approach to
survival. Born in a refugee camp just after WWII, he immigrated to the United States as a
child and was a conscript in the US military during the Vietnam War. When he became a
deserter, he found his way to Paris just in time for May ’68, which irrevocably altered his
perception of being in the world. Leung’s projects pick up on strands of Warren’s stories,
expand them into extended portraits that reconsider both the specific biography of one man
and how they generate models to reflect on the technology and artistry of “selfhood” which
Leung proposes is, like the myth of historical progress, a repetition of themes rather than
realities. WAW is where Warren has landed, and where he will, like a migratory bird, take off
again.
5
Simon Leung was born in Hong Kong and studied at the University of California Los Angeles,
Columbia University, and the Whitney Independent Study Program. Leung has participated in
the Venice Biennale (2003), the Whitney Biennial (1993) and has also exhibited at Pat
Hearn Gallery, the Museum of Modern Art, the Museum of Contemporary Art, the Art Institute
of Chicago, the Generali Foundation (Vienna), 1a Space (Hong Kong), NGBK (Berlin), and
Sala Mendoza (Caracas). In 2008, he received a Guggenheim fellowship and the Art Journal
Award for his essay The Look of Law.
Simon Leung
WAW, 1993 – 2011
Projekt specjalny / special project
składa się z 3 prac / consists of 3 works:
***
Simon Leung
Warren Piece, 1993 (remake 2011)
fotografie, teksty, 3 wideo / photographs, texts, 3 videos
Praca Warren Piece (in the ‘70s) powstała w 1993 roku, gdy Warren pracował w PS1 w
Nowym Jorku, a Leung był tam artystą-rezydentem. Składa się na nią pięć obrazów oraz trzy
nagrania wideo (wyświetlane na monitorach), które dokumentują ich współpracę oraz
przedstawiają refleksję Leunga nad życiem Warrena i nad pierwszą wystawą PS1
zatytułowaną „Pokoje” (Rooms). Nagrania ukazują jak współpracujący artyści wykonują
ćwiczenia Grotowskiego, życie Warrena w latach 1968–1975 oraz wywiad z Vito Acconcim,
między innymi na temat jego uczestnictwa w wystawie „Pokoje”.
Warren Piece (in the ‘70s) was made in 1993 when Warren was an employee and Leung
was an artist-in-residence at PS1 in New York. It is comprised of five wall pieces and three
videos (on monitors) generated from their process of collaboration and Leung’s reflections on
Warren’s life and PS1’s first exhibition, “Rooms.” The videos show the collaborators doing
Grotowski exercises; a narrative of Warren’s life between 1968-1975; and an interview with
Vito Acconci, on among other topics, his participation in “Rooms.”
***
Simon Leung
War After War, 2011
wideo blue-ray / blue-ray video, 90’
6
War After War jest zarazem 90-miutnowym, liniowym filmem oraz cyklicznym obrazem,
stworzonym by odtworzyć to, co według Leunga jest istotą istnienia Warrena, jako
kosmopolity/nomady/gościa/uchodźcy, przybywającego i odchodzącego, pomieszkującego u
przyjaciół w Europie i Ameryce. Esej Immanuela Kanta „O wiecznym pokoju” posłużył jako
scenariusz do tego obrazu. Jego fragmenty odczytują przyjaciele Warrena, którzy przez
ostatnie dziesięć lat gościli go u siebie.
War After War is simultaneously a 90-minute linear film and a cyclical video loop designed to
duplicate what Leung considers as Warren’s existence in the figure of a cosmopolitan /
nomad / guest / refugee, coming and going as he stays with friends through out Europe and
America. Immanuel Kant’s essay “Perpetual Peace” functions as a script of the film. Warren’s
friends who over the last decade have provided him a temporary bed narrate the passages.
***
Simon Leung
Artist in residence, 2011
fotografie na plexi, drewno, stal, 3 wideo
photographs on plexiglass, wood, steel, 3 videos
Artist in residence to projekt koncepcyjny, posiadający zarówno formę fizyczną, jak i będący
rzeźbą wykorzystującą obraz wideo. Na potrzeby swojego projektu w MAK Center w Los
Angeles na początku bieżącego roku, Leung uczynił z Warrena „artystę rezydenta” (który stał
się tym samym dziełem Leunga).
Projekt ten odzwierciedla potrzeby Warrena, stale
będącego gościem, oraz opiera się na projekcie Leunga z PS1, w czasach gdy on sam był
artystą-rezydentem. Trzy obrazy wideo (wyświetlane na płaskich monitorach) są luźno oparte
na trzech wcześniejszych nagraniach z 1993 roku.
Artist in residence is a conceptual project that also finds a physical form as a video sculpture.
For Leung’s project at the MAK Center in Los Angeles earlier this year, he arranged for
Warren to be an “artist in residence” (as Leung’s work). This project is based on both the
logic of Warren’s needs as a professional guest and on Leung’s PS1 project when he was
the artist-at-residence. The three videos (on flat screens) are loosely based on the three
earlier videos from 1993.
► grated futures
getting behind the scenes
instalacja przestrzenna / spatial setting
raumlaborberlin
7
podstawę dla instalacji GRATED FUTURES tworzy scenariusz świata po szoku
paliwowym.
przyszłość
stechnologizowanego
niewiele
świata
z
będzie
połowy
mieć
XX
wspólnego
wieku,
w
z
którym
wyobrażeniem
dominowały
wyrafinowane powierzchnie. przyszłość – naszym zdaniem – będzie raczej surowa i
bardzo bezpośrednia. przestrzenie będą bardziej kompaktowe niż dziś w wyniku
dostępu ludzi do superzaawansowanych technologicznie urządzeń. z drugiej strony –
brakować będzie podstawowych środków do życia i szczęścia. chcemy stworzyć
miejsce przypominające pod pewnymi względami scenę, która pozwala dotrzeć za
niektóre kulisy.
wejście do sali prowadzi przez struktury tuneli czasu, które zaznaczają przejście od
teraźniejszości do naszej wizji przyszłości GRATED FUTURES. osią tego świata jest tunel,
który pozwala na podróż w czasie i przestrzeni. przekształca się od stołu w ogród z
tarasem, a dalej w krajobraz mieszkania i kończy w zamkniętej świętej przestrzeni
zawierającej „maszynę do marzeń”. ramy, częściowo za zasłonami, zaznaczają
kolejne epizody na drodze przez tunel.
instalacja przestrzenna nie jest martwym obiektem, ale ma być przestrzenią użytkową,
służącą wypracowaniu relacji politycznych i społecznych przez otwarcie na publiczną
dyskusję.
raumlaborberlin jest kolektywem 8 berlińskich architektów, założonym w 1999 roku,
który
pracuje
interdyscyplinarnie
w
polu
architektury,
urbanistyki,
sztuki
i
performance. koncentruje się na przekształceniach urbanistycznych i relacjach
pomiędzy przestrzenią publiczną a prywatną. artystyczne i architektoniczne
interwencje służą jako narzędzia komunikacji i procesualnego projektowania, na
przecięciu kultury i planowania.
the setting for the installation GRATED FUTURES is a post-oil-shock-scenario. The future
will have hardly anything to do with the mid 20th-century imagination of a
technologised world, dominated by refined surfaces. we much more think the future
to be raw and very straight forward. spaces will be more stressed than today, as
technologically super-advanced appliances will be at hand of humans, which, on
the other hand, are missing basic access to support their life and happiness. we want
to create a setting resembling some aspects of a stage, which allows to get behind
some scenes.
the room is entered through time-tunnel-structures, which mark the transit from today
to our future vision of the GRATED FUTURES. the spine of this world is a wormhole that
lets one travel through time and space. it turns from a table into a terrace garden
into a sitting landscape and ends in the enclosed sacred space which contains the
8
‘dream machine’. a series of frames, partly fitted with curtains, mark different
episodes on the way through the wormhole.
the spatial setting, being not a dead object but a living space that is lived in, aims at
elaborating political and social relationships by opening to a public discussion.
raumlaborberlin is a network-collective of 8 architects in Berlin, founded in 1999,
which works interdisciplinarily on issues of architecture, urban planning, art and
performance. The focus of raumlaborberlin’s works is urban transformations and
relationships between private and public space. Artistic and architectural
interventions serve as tools of communication and procesual design, at the
intersection of culture and planning.
► Wystawy:
GDZIE JEST ZIELONY KRÓLIK? / WHERE IS THE GREEN RABBIT?
KRAJOBRAZ PRZYSZŁOŚCI / LANDSCAPE OF THE FUTURE
► GDZIE JEST ZIELONY KRÓLIK? / WHERE IS THE GREEN RABBIT?
kurator / curator: Ewa Gorządek
Hubert Czerepok, Fischli & Weiss, Vadim Fishkin, William Kentridge, Robert Kuśmirowski,
Aleksandra Mir, Steven Pippin, Sascha Pohflepp
Zielony królik Alba to żywe dzieło sztuki stworzone na zamówienie amerykańskiego
artysty Eduardo Kaca. Kac współpracował z francuskimi naukowcami, którzy wszczepili do
genomu królika gen zielonej fluorescencji. Futerko Alby – albinosa o czerwonych oczach –
emanowało
w
niewidocznych
promieniach
ultrafioletowych
zieloną
poświatą.
Kac
zaprezentował Albę po raz pierwszy na festiwalu w Avignon w 2000 roku i zielony królik od
razu stał się symbolem przyszłego, wspaniałego – a zarazem budzącego niepokój – świata
zaawansowanej nauki i technologii.
W części wystawy Laboratorium Przyszłości – Regress/Progress, podejmującej wątek
relacji sztuki z dziedzinami wiedzy naukowo-technicznej, próżno jednak szukać dzieł
przypominających zaawansowane technologicznie kreacje. Nie ma „zielonego królika” – a
prezentowane prace nie zawsze w bezpośredni sposób odnoszą się do zakreślonego
tematu. Wywołują raczej refleksję nad relatywnością takich pojęć, jak „progresywny” i
„regresywny” w kontekście myślenia o przyszłości, które zawsze zawiera w sobie dużą dozę
spekulacji.
9
Rozwój technologiczny nabiera olbrzymiego przyspieszenia, a zmiany, jakie ze sobą
niesie, są widoczne w każdej dziedzinie życia. Sztuka też na różne sposoby usiłuje korzystać
z jego potencjału. Zielony królik Kaca czy trzecie ucho wszczepione w przedramię Stelarca
to może najbardziej spektakularne tego przykłady. Na wystawie wątek technologiczny został
podjęty w perspektywie melancholijno-refleksyjnej, zachęcającej do namysłu i kontemplacji,
nie zaś w celu podziwiania możliwości, jakie zaawansowana technika i nauka XXI wieku
otwiera przed sztuką.
The green rabbit Alba is a live work of art created for the American artist Eduardo
Kaca. Kac cooperated with French scientists who introduced a green fluorescence gene into
the rabbit’s genome. The fur of Alba, a red-eyed albino, glows green when illuminated by
invisible ultraviolet light. Kac presented Alba for the first time at a festival in Avignon in the
year 2000 and the green rabbit immediately became a symbol of the incredible, albeit
disturbing, future world of advanced science and technology.
In the “Laboratory of the Future – Regress/Progress” part of the exhibition, which
addresses the issue of the relation between art and disciplines of science and technology,
one will not encounter works that resemble technologically advanced creations. The “green
rabbit” is absent and the displayed works often only indirectly refer to the imposed theme.
They provoke reflection on the relativity of such notions as “progressive” and “regressive” in
the context of the future, which always involves a great deal of speculation.
Technological development is accelerating rapidly and changes which result are
visible in every aspect of life. Art also attempts to make use of this potential in various ways.
Kac’s green rabbit or the third ear implanted into Stelarc’s forearm are perhaps the most
spectacular examples of this. The theme of technology at the exhibition is approached with
melancholy and reflection, inspiring thought and contemplation rather than encouraging to
marvel at the possibilities that 21st century advanced technology and science create for art.
► KRAJOBRAZ PRZYSZŁOŚCI / LANDSCAPE OF THE FUTURE
kurator / curator: Fabio Cavallucci
Michał Budny, Søren Dahlgaard, Christian Falsnaes, Carlos Garaicoa, Elodie Pong,
Katarzyna Przezwańska, François Roche, Superflex, Nico Vascellari.
W niniejszej wystawie „krajobraz” nie jest fizycznym elementem otaczającego środowiska, a
zjawiskiem kulturowym – pewnym rodzajem przestrzeni mentalnej. Zamiast podejmować
próby wyobrażenia sobie otaczającego świata przyszłości, stara się odkryć nasze jego
postrzeganie.
10
Znajdziemy się w dwuwarstwowej rzeczywistości, w której góry czy aglomeracje miejskie
przeplatać się będą w naszych umysłach z obrazami, które znamy z ekranów naszych
komputerów. Poza wizjami katastroficznymi, takimi jak zmiany klimatu czy też naiwnymi i
dziecinnymi obrazami ludzkości, która odrodziła się i przetrwała, pojawia się wizja regresji –
powrotu do prostych kształtów i zwykłych materiałów. Recycling i gromadzenie pozostają
najbardziej prawdopodobnymi pojęciami opisującymi najbliższą przyszłość.
Artyści: Søren Dahlgaard, Christian Falsnaes, Carlos Garaicoa, Elodie Pong, Katarzyna
Przezwańska, François Roche, Superflex i Nico Vascellari, nie zostali wybrani w wyniku
racjonalnej i przemyślanej decyzji, lecz przez szczęśliwy traf. Podjęto próbę kreacji pojęcia
krajobrazu w umyśle widza, nie zaś jego opisu przez pokazywanie przyszłości, której
przecież nikt z nas dziś nie zna.
In the present exhibition, the landscape does not denote a feature of the surrounding
environment but a cultural setting, a sort of mental space. Rather than attempting to
envisage the environment of the future, it seeks to discover our perception of this
environment.
We will live in a two-layer reality, where natural mountains or urban agglomerations
intertwine in our minds with those seen on our computer screens. Apart from catastrophic
visions, such as climatic changes, or the naïve and childish images of humankind that
survives as a reborn one, there is the conjecture of regression, a return to basic shapes and
plain materials. Notions of recycling and collecting continue to seem the most credible
hypotheses for the near future.
The artists Søren Dahlgaard, Christian Falsnaes, Carlos Garaicoa, Elodie Pong, Katarzyna
Przezwańska, François Roche, Superflex and Nico Vascellari were chosen not on the basis
of a purely rational and premeditated judgement but by sheer serendipity, in an attempt to
invoke the notion of the landscape in the mind of the viewer rather than describing it –
presenting a future that no one can know today.
11