Projekt dystraktora do leczenia retrogenii s.161-162

Projekt dystraktora do leczenia retrogenii s.161-162

Katarzyna IGNATIUK, Martyna KOC, Piotr BORKOWSKI,
Katedra Inżynierii Materiałowej i Biomedycznej, Politechnika Białostocka, Białystok
PROJEKT DYSTRAKTORA DO LECZENIA RETROGENII
PROJECT OF THE DISTRACTOR FOR RETROGENIA TREATMENT
Słowa kluczowe: osteogeneza dystrakcyjna, dystraktor, retrogenia
1.WSTĘP
Mechaniczne rozciąganie tkanek, przy pomocy aparatów dystrakcyjnych indukuje
proces tworzenia nowej tkanki kostnej[1]. W pracy przedstawiono własną propozycję
konstrukcji dystraktora do leczenia retrogenii (tyłożuchwia morfologicznego), z funkcją
kątowego korygowania wady zgryzu. Przedstawione rozwiązanie zakłada możliwość
rozsunięcia elementów kostnych o 30 mm i uwzględnia zastosowanie mechanizmu śrubowego
i przegubu krzyżakowego.
Ponadto, w odpowiedzi na pojawiający się problem z przemieszczaniem płytek podczas ich
przymocowywania do elementów kostnych, zaproponowano konstrukcję instrumentarium,
które ten problem rozwiązuje.
2. PROJEKT DYSTRAKTORA DO RETROGENII
Ramiona dystraktora są przymocowywane do kości za pośrednictwem płytek dokostnych.
Przekręcenie zewnętrznego ramienia dystraktora powoduje obrót mechanizmów
krzyżakowych, a to pozwala na wykręcenie śruby z ramienia wewnętrznego dystraktora
i rozsunięcie elementów kostnych. Aby ruch rozsuwania odbywał się po ustalonej trajektorii,
cały mechanizm jest przytrzymywany osłonką z nitinolu, która pod wpływem temperatury
ciała dostosowuje się do pożądanego, wcześniej ustalonego kształtu.
Rys. 1. Konstrukcja własna dystraktora bez
osłonki z nitinolu
XII Konferencja Naukowa Majówka Młodych Biomechaników im. prof. Dagmary Tejszerskiej
3. PROJEKT INSTRUMENTARIUM
DOKOSTNYCH.
DO
PRZYTRZYMYWANIA
s. 162
PŁYTEK
Przykręcenie płytki dokostnej jednym wkrętem powoduje jej przemieszczenie i stwarza
potrzebę repozycji. Zaproponowane rozwiązanie pozwala przytrzymać płytkę przy kości, nie
zasłaniając przy tym pola operacyjnego. Przekręcenie uszek z wkrętem (rys.2, pkt 2.)
powoduje wkręcenie ich części gwintowanej w tulejkę (rys.1. pkt.1) i rozsunięcie lub zsunięcie
ramion (rys.3.pkt.2) chwytających płytkę.
Rys. 2. Konstrukcja własna instrumentarium do
podtrzymywania płytek dokostnych: 1-wkręt z
uszkami, 2-tulejka z uszkami
Rys. 3. Dolny mechanizm instrumentarium
do przytrzymywania płytki dokostnej: 3-ramię,
4-łącznik ramienia z uszkami dolnymi, 5- sworzeń,
6-sworzeń, 7-uszka dolne, 8-seger
4.PODSUMOWANIE
Zaproponowane w pracy konstrukcje są próbą udoskonalenia istniejących rozwiązań
w leczeniu tyłożuchwia morfologicznego oraz możliwością rozwiązania problemów, jakie
zostały zasygnalizowane w dziedzinie chirurgii szczękowej. Konstrukcja dystraktora pozwala
na dystrakcję żuchwy z jej kątowym ustawieniem, co pozwala na szersze pole manewru
w leczeniu tej wady. Koncepcja konstrukcji instrumentarium do przytrzymywania płytek
dokostnych ma zadanie usprawnienia pracy lekarza i umożliwienie mu dokładniejszego
umiejscowienia płytek, będących kluczowym elementem w pozycjonowaniu dystraktora.
LITERATURA
[1] Karłowska I.: Zarys współczesnej ortodoncji. Podręcznik dla studentów i lekarzy
dentystów. Wyd.3. Wydawnictwo Lekarskie- PZWL, Warszawa,2008
[2] N.Madan, M. Natashekara,S.Kumar, D.P.Ashwin: Transport Distraction Osteogenesis for
Reconstruction of Mandibular Defects; Journal of Maxillofacial and Oral
Surgery Volume: 10; Issue: 2; June 2011; s. 93 -100,
[3]www.rch.org.au/kidsinfo/fact_sheets/Jaw_distraction_mandibular_distraction_osteogenesis