Omówienie zmian w przepisach la od 2009 do 2012

Omówienie wprowadzonych zmian
w przepisach przeprowadzania zawodów w lekkiej atletyce
w okresie od Kongresu IAAF w Berlinie w 2009 roku do dnia 31.12.2011 r.
1. Przepisy ogólne – dotyczące wszystkich konkurencji
Kolejny Kongres IAAF przeprowadzony tradycyjnie przed kolejnymi mistrzostwami świata, (dla przypomnienia - odbyły się w tym roku w Berlinie) wprowadził szereg zmian do obowiązujących przepisów IAAF.
Poniższe omówienie dokonanych zmian nie obejmuje wszystkich zmian, jakie zostały wprowadzone w
przepisach IAAF, a jedynie obejmuje te przepisy, które wprowadzają inny niż dotychczas lub zmieniony
sposób postępowania przy przeprowadzaniu zawodów w lekkiej atletyce. Wszystkie wprowadzone zmiany
natomiast będą zamieszczone w nowym polskim wydaniu przepisów.
Mając na uwadze możliwość uatrakcyjnienia zawodów w lekkiej atletyce, już na samym początku przepisów (art. 100) jest wprowadzony zapis w którym podkreśla się, że z wyjątkiem Igrzysk Olimpijskich i Mistrzostw Świata, dopuszcza się modyfikację regulaminu określającego sposób przeprowadzania dowolnej
konkurencji w stosunku do obowiązujących przepisów IAAF. Jednakże taka modyfikacja musi być zatwierdzona przez odpowiednie ciało (stosownie do rangi imprezy – tzn. stowarzyszenie kontynentalne w przypadku imprez o randze europejskiej lub macierzystą federację krajową na terenie kraju w którym organizowany jest miting). Ponadto zastrzega się, że wprowadzane nowe regulaminy nie mogą dawać więcej
uprawnień zawodnikom niż to wynika z obowiązujących przepisów IAAF. Dobrym przykładem zastosowania
powyższego przepisu jest regulamin przeprowadzania Drużynowych Mistrzostw Europy rozgrywanych od
tego roku (poprzednio jako Puchar Europy w lekkoatletyce). W powyższych zawodach w skokach wysokich
wprowadzono przepis, że zawodnik traci prawo do dalszych skoków, gdy w konkursie miał cztery nieudane
próby. Pozostaje jednak nadal ważny ogólny przepis obowiązujący w przepisach IAAF, że trzy kolejne nieudane próby eliminują zawodnika z konkursu. W ten sposób zachowany jest warunek, że wprowadzana modyfikacja w przepisach nie stwarza jakichkolwiek ułatwień w stosunku do obowiązujących przepisów IAAF.
W art. 110 dopisano akapit, w którym mówi się, że liczba sędziów desygnowanych do przeprowadzenia danych zawodów oraz okres pobytu tych sędziów jest określany w przepisach technicznych IAAF. Przepisy te mogą być modyfikowane przez odpowiednie lokalne władze (np. stowarzyszenia kontynentalne dla
zawodów obejmujących dany kontynent) dopasowując liczbę sędziów i ich czas pobytu na zawodach do
lokalnych potrzeb.
W art. 112, w którym mowa o obowiązkach i uprawnieniach delegata technicznego, zamiast dotychczasowego opisowego omówienia, wymieniono w sposób enumeratywny kompetencje delegata technicznego. Do dotychczas istniejących zapisów dodano:
- obowiązek przedstawienia raportu pisemnego obejmujący stan przygotowań do zawodów jak i omówienie przeprowadzenia samych zawodów.
- przesłania do odpowiedniej komórki propozycji programu minutowego oraz minimów kwalifikacyjnych
uprawniających do udziału w danych zawodach.
- sporządzenia listy sprzętu zawodniczego jakie może być użyty podczas zawodów a który ma być dostarczony przez organizatora jak również ten który może być dostarczony przez zawodnika.
- określenia minimów kwalifikacyjnych do udziału w finale dla konkurencji technicznych oraz zasady przeprowadzania rund kwalifikacyjnych w konkurencjach biegowych.
W art. 113 skreślono ostatnie zdanie. To oznacza, że delegat techniczny nie ma prawa do zarządzenia
badań płci zawodnika, jeśli uzna to za wskazane.
W art. 120 do listy sędziów przeprowadzających zawody dopisano sędziego głównego sędziów mierzących czas przy użyciu transponderów i odpowiednią liczbę asystentów. Wprowadzenie tego zapisu związane jest z coraz częstszym przeprowadzaniem biegów, zarówno na trasie jak i na bieżni, z użyciem transponderów.
W art. 123 w którym dotychczas bardzo ogólnie sformułowano obowiązki i prawa kierownika technicznego, obecnie zamieszczono enumeratywnie wymienione jego kompetencje. Do dotychczas istniejącego
tekstu zapisanego obecnie jako ppkt. a) dodano następujące zapisane obowiązki:
b) rozmieszczanie i usuwanie urządzeń i sprzętu zgodnie z technicznym planem organizacyjnym zatwierdzonym dla danych zawodów przez delegatów technicznych,
c) zapewnienie, że prezentacja techniczna miejsc rozgrywania konkurencji jest zgodna z ww. planem,
d) sprawdzanie i oznaczanie sprzętu własnego zawodników który został dopuszczony do zawodów na mocy
art. 187.2,
e) zapewnić, iż przed zawodami otrzymał wszelkie stosowne certyfikaty stosownie do art. 135.
W odniesieniu do rozbudowanego już art. 125 w którym mowa o obowiązkach arbitrów dopisano pod
koniec punktu 2 zapis mający na celu podkreślenie, że arbiter posiada uprawnienia do podejmowania
działania i ewentualnych decyzji zgodnie z obowiązującym regulaminem w oparciu o własne obserwacje.
W art. 125.5 w którym mowa o udzielaniu/udzieleniu ostrzeżeń lub wykluczania zawodnika z zawodów
dodano akapit mówiący o tym, że wszystkie decyzje o wykluczeniu lub udzieleniu ostrzeżenia podjęte przez
arbitra powinny być przekazane do sekretariatu zawodów oraz do pozostałych arbitrów na danych zawodach. Wprowadzenie powyższego akapitu związane jest z niedawno dodanym artykułem, iż jeśli w danych
zawodach udzielono ostrzeżenie danemu zawodnikowi za niesportowe zachowanie to następne ostrzeżenie
(żółta kartka) w tych zawodach (ale np. w innej konkurencji lub w konkursie finałowym) skutkuje wykluczeniem zawodnika z danych zawodów (czyli otrzymuje kartkę czerwoną). Żeby ten przepis mógł być egzekwowany, o udzieleniu ostrzeżenia powinni być poinformowani wszyscy sędziowie pełniący funkcje arbitra
na tych zawodach.
Ponadto w art. 125 dodano punkt 6 o następującym brzmieniu:
Na podstawie dostępnych dowodów rzeczowych, arbiter może dokonać zmiany
podjętej w pierwszej instancji jak i dotyczącej złożonego protestu) o ile nowa decyzja
zastosowanie. Zazwyczaj tego typu zmiana decyzji może zostać podjęta wyłącznie
dekoracji dla danej konkurencji lub przed decyzją podjętą w danej kwestii przez Komisję
tychczasowe punkty 6 i 7 stają się odpowiednio punktami 7 i 8.
decyzji (zarówno
nadal może mieć
przed ceremonią
Odwoławczą. Do-
Pod art. 127.4 dodano notkę nr 2, w której podkreśla się, że sędzia torowy zobowiązany jest przekazać arbitrowi informację o zaistniałych nieprawidłowościach w czasie rozgrywania konkurencji biegowej
także wtedy, gdy zawodnik lub zespół nie ukończy biegu. Celem wprowadzenia takiego przepisu jest nie
tylko podkreślenie konieczności posiadania pełnej dokumentacji zawodów ale głównie umożliwienie podjęcia przez arbitra lub sędziego głównego biegów decyzji odzwierciedlającej rzeczywisty przebieg konkurencji.
Jako przykład zastosowania powyższego przepisu i wynikających z niego konsekwencji dobrze może opisać następująca sytuacja jaka zdarza się często w biegu sztafetowym. Zawodnik mający odebrać pałeczkę
rozpoczął bieg zbyt wcześnie w rezultacie czego, nadbiegający zawodnik nie przekazał pałeczki w strefie
zmian partnerowi. W tej sytuacji zawodnik uznając, że dalszy jego bieg bez pałeczki nie ma sensu zatrzymuje się i nie kończy biegu. W efekcie sędziowie na mecie stwierdzają, że dany zespół sztafetowy nie
ukończył biegu. Otrzymanie jednak informacji od sędziego torowego pozwala na podjęcie prawidłowej decyzji przez arbitra tzn. dyskwalifikacji zespołu sztafetowego za nie przekazanie pałeczki w strefie zmian.
W konsekwencji dopisania do sędziów przeprowadzających zawody funkcje sędziego głównego sędziów mierzących czas przy użyciu transponderów, zmodyfikowano art. 128 poprzez uwzględnienie w tym
artykule tej funkcji. Dotyczy to oczywiście sytuacji, gdy na zawodach będzie używany odpowiedni sprzęt
elektroniczny służący do pomiaru czasu biegu lub chodu zawodników.
W art. 137 w którym mowa o konieczności weryfikacji urządzeń pomiarowych przed rozpoczęciem zawodów, dodano, że czynności te powinny być wykonywane pod nadzorem arbitra (oraz międzynarodowego
obserwatora technicznego, jeśli jest to możliwe), a sporządzony i podpisany protokół z przeprowadzonej
weryfikacji powinien być dołączony do protokołu sędziowskiego.
W art. 140 utrzymano warunek, iż zawody, o których mowa w art. 1.1(a) muszą być przeprowadzane
na stadionie, który posiada certyfikat IAAF klasy I, jednakże skreślono zapis mówiący, iż nawierzchnia musi
być syntetyczna.
Art. 141 mówiący o kategoriach wiekowych został rozbudowany i rozszerzony o kategorie płci. Obecne
brzmienie tego artykułu jest następujące:
Kategorie wieku i płci
1. Zawody przeprowadzane zgodnie z niniejszymi przepisami mogą być podzielone na grupy wiekowe
zgodnie z następującą klasyfikacją:
Juniorzy młodsi i juniorki młodsze: zawodnicy, którzy 31 grudnia roku, w którym są rozgrywane zawody, będą mieć 16 lub 17 lat;
Juniorzy i juniorki: zawodnicy, którzy 31 grudnia roku, w którym są rozgrywane zawody, będą mieć
18 lub 19 lat;
Weterani i weteranki: w przypadku konkurencji rozgrywanych na stadionie - zawodnicy, którzy ukończyli 35 lat; w przypadku konkurencji rozgrywanych poza stadionem - zawodnicy, którzy ukończyli 40
lat.
2. Zawodnik będzie uprawniony do udziału w zawodach o danej kategorii wiekowej przeprowadzanych
zgodnie z niniejszymi przepisami, jeśli jego wiek zawiera się w odpowiedniej z ww. grup wiekowych.
Zawodnik powinien móc przedstawić dowód zaświadczający o jego wieku poprzez pokazanie ważnego paszportu. Zawodnik, który nie przedstawi takiego dowodu lub odmówi przedstawienia go, nie
ma prawa udziału w takich zawodach.
Kategoria płci
1. Zawody przeprowadzane zgodnie z niniejszymi przepisami są podzielone na rozgrywane w kategorii
mężczyzn lub w kategorii kobiet (z wyjątkiem tzw. zawodach mieszanych organizowanych w ograniczonych przypadkach zgodnie z zapisami art. 147 poniżej).
2. Zawodnik, będzie mógł wziąć udział w zawodach w kategorii mężczyzn, jeśli jest uznawany zgodnie
z prawem za mężczyznę i posiada uprawnienia do udziału w zawodach, o których mówią odpowiednie przepisy IAAF.
3. Zawodniczka będzie mogła wziąć udział w zawodach w kategorii kobiet, jeśli jest uznawana zgodnie
z prawem za kobietę i posiada uprawnienia do udziału w zawodach, o których mówią odpowiednie
przepisy IAAF.
4. Rada IAAF zatwierdzi przepisy, które określą uprawnienia do udziału w zawodach w kategorii kobiet
a) kobietom które zmieniły płeć (zmiana płci z męskiej na żeńską),
b) kobietom z hyperandrogenezą.
Zawodnik/zawodniczka który/a odmawia, pomija lub odrzuca spełnienia obowiązujących w tym zakresie przepisów nie będzie uprawniona do udziału w zawodach.
W art. 143 w którym mowa o strojach zawodników, dodano uwagę o następującej treści:
Odpowiedni związek lub federacja może określić w regulaminie zawodów obowiązek używania koszulek w
identycznym kolorze z przodu i z tyłu.
W biegach długodystansowych na bieżni, powinien być widoczny dla zawodników duży zegar wyświetlający czas biegu. Wiadomo, że obecność takich urządzeń jest zapewniona na dużej rangi zawodów. Dla-
tego w art. 144.1 w którym mowa o pomocy zawodnikowi, dodano akapit, w którym mówi się, że można
zezwolić na podawanie międzyczasów zawodnikom przez osoby postronne (np. trenerom) pod warunkiem,
że międzyczasy będą podawane wszystkim zawodnikom i tylko wtedy gdy nie ma widocznego dla biegnących zawodników zegara mierzącego czas biegu.
W zmienionych niedawno przepisach dopuszczono możliwość warunkowego („under protest”) udziału
zawodnika w biegu w przypadku złożenia przez niego ustnego protestu wobec decyzji startera. Jednakże
zaznaczono, że takiej możliwości nie ma, gdy falstart został zarejestrowany przez aparaturę falstartową
posiadającą autoryzację IAAF.
W art. 144, w którym mowa o dozwolonej i niedozwolonej pomocy zawodnikom, dodano podpunkt, w
którym wyjaśnia się, że dopuszcza się korzystanie przez zawodników w czasie trwania konkurencji z urządzeń osobistych i czujników służących do monitorowania pracy serca, prędkości lub rytmu poruszania się
pod warunkiem, że urządzenia te nie są wykorzystywane do komunikowania się z inną osobą. Najczęściej
takie urządzenia zawodnicy startujący w długich biegach i chodzie sportowym umieszczają na piersiach pod
koszulką.
W art. 146, w którym mowa o protestach, uściślono kilka zapisów poprzez dopisanie w poszczególnych podpunktach następujących uzupełnień:
W art. 146 ppkt. 3 dopisano, iż w przypadku zgłaszania protestu osoba która go składa, może złożyć
taki protest tylko wtedy, gdy dotyczy on tej rundy konkurencji, w której strona składająca protest (lub odwołanie od decyzji) bierze bezpośredni udział (lub gdy dotyczy konkurencji, w której naliczane są punkty do
klasyfikacji drużynowej). Zapis ten jest powtórzony w ppkt. 6 tego artykułu.
W art. 146.4(b) mówiącym o zgłaszanych protestach ustnych w konkurencjach technicznych, wstawiono uwagę dotyczącą skoków wysokich. A mianowicie, w przypadku zgłoszonego protestu ustnego w którym
zawodnik kwestionuje krzywdzący jego zdaniem werdykt sędziowski, arbiter ma prawo dopuścić zawodnika
do warunkowego dalszego udziału w konkursie i wykonywania dalszych prób. Ponadto dodano jednakże, że
wykonywane warunkowo próby będą uznane za ważne tylko w wyniku decyzji arbitra lub komisji odwoławczej uwzględniającej protest zawodnika.
W art. 146 dodano, że decyzja Komisji Odwoławczej zmieniająca decyzje arbitra może być podjęta
wyłącznie przed Ceremonią Dekoracji dla danej konkurencji, chyba że odpowiednie ciało zarządzające zadecyduje, iż okoliczności uzasadniają inne postępowanie.
W art. 147 dodano uwagę, iż w przypadku wspólnego startu mężczyzn i kobiet w konkurencjach technicznych, należy korzystać z oddzielnych kart wyników, a wyniki ogłaszać osobno dla każdej płci.
W związku z tym, że coraz częściej organizuje się zawody lekkoatletyczne poza stadionem (np. w Polsce mityng tzw. „Skok o tyczce na molo”) w art. 147 dopisano punkt 2 o następującej treści:
2. Wyniki konkurencji, które zazwyczaj rozgrywane są na stadionie, a w danym przypadku organizowane są
w innym miejscu (takim jak rynek, inny obiekt sportowy, plaża itd.) będą uznane jako ważne i pełnoprawnie zatwierdzone, jeśli zostały uzyskane przy spełnieniu wszystkich poniższych warunków:
a) właściwe ciało zarządzające odpowiednio do art. 1-3 wydało zgodę na rozgrywanie danej konkurencji
b) odpowiednio wykwalifikowany panel krajowych delegatów technicznych został powołany i oddelegowany do danej konkurencji
c) w przypadku gdy jest to wymagane, sprzęt i przybory używane w danej konkurencji spełniają wymagania przepisów IAAF
d) konkurencja jest rozgrywana w miejscu lub z wykorzystaniem urządzenia, które spełnia wymagania
przepisów IAAF, na potwierdzenie czego, zgodnie z art. 135, Urzędowy Mierniczy wydał Certyfikat
w oparciu o pomiary wykonane w dniu rozgrywania konkurencji.
Obecny zapis w wersji polskiej przepisów staje się punktem nr 1 tego artykułu.
2. Konkurencje biegowe
W art. 160.1 w którym określa się ogólne wymagania jakie musi spełniać bieżnia lekkoatletyczna (do
szczegółowego opisu odsyła się do fachowego wydawnictwa IAAF) dodano, że na obydwu prostych może
nie być krawężnika i wtedy zastępuje go biała linia o szerokości 5 cm. Ponadto dodano, że umieszczane
pochylone chorągiewki lub pachołki tam gdzie nie ma krawężnika na wirażu lub także na prostej (np. przy
rozgrywaniu biegu z przeszkodami) powinny być rozstawione nie rzadziej niż co 10 metrów.
W art. 162, który dotyczy procedury startu, w punkcie 1 dodano uwagę następującej treści: w przypadku konkurencji mających start poza stadionem, linia startu może mieć do 30 cm szerokości i może być
dowolnego koloru znacząco kontrastującego z podłożem w miejscu startu.
W dotychczasowych przepisach wprowadzono konieczność używania wypowiadanych w języku angielskim komend startera na zawodach najwyższej rangi (tj. wymienionych w art. 1.1(a), (b) i (c)). W obecnych przepisach dodano do wyżej wymienionych również zawody wymienione w art. 1.1 w podpunktach (e)
i (i). W praktyce oznacza, iż w Polsce na zawodach zaliczanych do EA Premium Permit Meeting (a w Polsce
mamy w każdym roku co najmniej dwa takie mityngi), starterzy będą wydawać komendy po angielsku.
W art. 162.5 w którym opisuje się procedurę startu i możliwość wstrzymania przez zawodnika procedury startu, dodano następujące dwie sytuacje:
- jeśli zawodnik po komendzie „na miejsca” lub „gotów” nie zajmie swojego miejsca w odpowiednim
(tzn. racjonalnym do sytuacji) czasie lub
- jeśli zawodnik po komendzie „na miejsca” przeszkadza innym zawodnikom poprzez wydawanie
dźwięków lub w inny sposób
To starter powinien wstrzymać procedurę startu. W takiej sytuacji arbiter startu powinien udzielić takiemu
zawodnikowi ostrzeżenie za niesportowe zachowanie (lub zdyskwalifikować zawodnika, jeśli jest to drugie
jego przewinienie na tych zawodach) zgodnie z artykułami 125.5 i 145.2 i we wszystkich takich przypadkach, gdy powodem przerwania procedury startowej są nadzwyczajne okoliczności (tzn. nie wywołane falstartem zawinionym przez zawodnika) lub gdy arbiter nie zgadza się z decyzją startera o zaistnieniu falstartu, powinna być pokazana wszystkim startującym w tym biegu zawodnikom zielona kartka, co oznacza, że
żaden z zawodników nie dopuścił się falstartu.
Zaostrzono przepisy dotyczące startu. Zgodnie z nowymi przepisami w konkurencjach biegowych
(nie dotyczy rozgrywanych w ramach wieloboju) nie jest dopuszczalny falstart, co oznacza, że konsekwencją każdego falstartu będzie wykluczenie zawodnika z danego biegu. Zaostrzono także przepisy dotyczące
biegów rozgrywanych w ramach wieloboju, gdzie dopuszcza się jeden falstart na bieg. Innymi słowy obowiązujące dotychczas przepisy związane z falstartem w konkurencjach biegowych będą miały zastosowanie
przy przeprowadzaniu konkurencji biegowych rozgrywanych w ramach wieloboju. Zmodyfikowano zatem
odpowiednio zapisy art. 162 pkt 6 i 7.
Zmieniono treść art. 162.4 i brzmi on obecnie następująco: W biegach powyżej 400m (z wyjątkiem
sztafet 4x200m, szwedzkiej i 4x400m) start należy wykonywać z pozycji wysokiej. Po komendzie „na miejsca”, zawodnicy powinni zbliżyć się do linii startu i przyjąć pozycję startową przed linią (całkowicie wewnątrz
przydzielonego toru w konkurencjach gdzie ruch po starcie odbywa się po torach). W pozycji startowej zawodnikom nie wolno dotykać ręką lub rękami jakiejkolwiek części podłoża i/ani nie wolno dotykać stopą linii
startu i powierzchni za nią. Gdy starter uzna, że wszyscy zawodnicy przyjęli prawidłową nieruchomą pozycję
startową, powinien nastąpić strzał.
W art. 162.8 mowa jest o stosowanych kartkach w przypadku falstartu. Obecnie w konkurencjach
indywidualnych zawodnikowi powodującemu false start pokazywana jest czerwono-czarna kartka (kolory na
przekątnych połowach), natomiast pozostałym zawodnikom żółto-czarna kartka (kolory na przekątnych połowach). W konkurencjach wielobojowych przy pierwszym falstarcie zawodnikowi który spowodował falstart
oraz pozostałym zawodnikom pokazywana jest żółto-czarna kartka (kolory na przekątnych połowach) natomiast przy następnych falstartach postępujemy jak przypadku konkurencji indywidualnych.
Wobec dodania w art. 162 nowego punktu 8, dotychczasowe punkty 8 i 9 w polskiej wersji przepisów staja się odpowiednio punktami 9 i 10.
Konsekwencją wydarzenia jakie miało miejsce podczas finałowego biegu na 10 000 metrów kobiet
w Berlinie, jest doprecyzowanie zapisów mówiących o starcie z dwóch różnych linii startowych. Jak pamiętamy, grupa zawodniczek startująca z zewnętrznej linii startowej (usytuowanej na 5 i dalszych torach) zbyt
wcześnie zeszła po starcie do bandy. Aby uniknąć w przyszłości podobnych sytuacji nieco zmodyfikowano
zapis art. 162.9 poprzez podkreślenie, iż od początku linii startu umieszczonej na zewnętrznych torach aż
do zejścia na przeciwległej prostej na bieżni, powinny być odpowiednie oznakowania.
W art. 163 w którym mowa o pomiarze siły wiatru, dodano iż dla zatwierdzenia rekordu świata niezbędne jest wykonywanie pomiaru siły wiatru przy użyciu wiatromierza ultradźwiękowego.
W art. 164.1 dodano uwagę mówiącą, iż w przypadku konkurencji mających metę poza stadionem,
linia mety może mieć do 30 cm szerokości i może być dowolnego koloru znacząco kontrastującego z podłożem w miejscu mety.
W art. 165.19 dodaje się akapit mówiący o tym, że sędzia fotofiniszu powinien nadzorować testowanie kamery fotofiniszu zapewniając jej dokładne wyregulowanie. We współpracy z arbitrami biegów i startu, powinien zainicjować wykonanie testu „zero” przed rozpoczęciem każdej sesji, aby zapewnić że urządzenie uruchomione automatycznie przez pistolet startera lub zatwierdzoną aparaturę falstartową działa
zgodnie z dokładnością określoną w art. 165.14 (tzn. do 1/1000 sekundy).
W art. 165.24 dodano, iż system do pomiaru czasu biegu może być uruchamiany przez urządzenie
zsynchronizowane z sygnałem startera.
W związku z wprowadzeniem pomiaru przy użyciu tansponderów oraz funkcji sędziego głównego dodano punkt 25 do art. 165 w którym jest mowa o kompetencji sędziego głównego pomiaru czasu i brzmi on
następująco:
Sędzia główny transponderowego pomiaru czasu jest odpowiedzialny za funkcjonowanie systemu.
Przed rozpoczęciem zawodów, powinien spotkać się z obsługą techniczną systemu i zapoznać się z urządzeniem. Powinien nadzorować test urządzenia i upewnić się, że przemieszczenie transpondera przez linię
mety zarejestruje czas zawodnika na mecie. We współpracy z arbitrem, powinien zapewnić warunki umożliwiające, jeśli to konieczne, zastosowanie art. 165.24 f).
W związku z tym, że na zawodach najwyższej rangi, IAAF dopuszcza możliwość zgłoszenia przez dany kraj jednego zawodnika w danej konkurencji, który nie musi się legitymować uzyskaniem ustalonego
minimum dopuszczającym do udziału w danych zawodach, w art. 166.1 dopuszczono możliwość przeprowadzenia wstępnych rund eliminacyjnych, w których wzięliby udział tylko ci zawodnicy, którzy zostali zgłoszeni do zawodów bez spełnienia warunku uzyskania minimum (tzw. „entry standard”) do udziału w tych
zawodach.
W art. 166.2 w którym mowa o rozstawianiu zawodników w kolejnych rundach biegów eliminacyjnych,
dodano iż po pierwszej rundzie biegów eliminacyjnych dopuszcza się możliwość zmiany zawodników pomiędzy poszczególnymi seriami przy zachowaniu pozycji w rankingu określonym według zasad omówionych
w art. 166.3.
W szczególnych przypadkach dopuszcza się do udziału w biegu na 800 metrów więcej zawodników niż
jest torów na bieżni. W takiej sytuacji na jednym torze startuje dwóch zawodników. W art. 166.4 w notatce
zaznaczono jednoznacznie, że takiej sytuacji o rozstawieniu zawodników decyduje delegat techniczny.
W art. 167 mówiącym o jednakowym wyniku i miejscach, dodano akapit, w którym mówi się, że w przypadku sklasyfikowania na tym samym miejscu dwóch zawodników, a tylko jeden z nich może zostać zakwalifikowany do finału lub dalszych rund, powinno się decydować poprzez losowanie. Ponadto podkreśla się, że
w przypadku stwierdzenia remisu w dowolnym biegu (dotyczy to także pierwszego miejsca) taki wynik jest
utrzymywany i nie przeprowadza się dalszych biegów w celu rozdziału miejsc pomiędzy zawodnikami zajmującymi miejsce ex aequo.
W art. 168 który mówi o biegu przez płotki, punkt 7a zmienił nieco treść i obecnie jego brzmienie jest
następujące:
(a) w momencie pokonywania płotka stopa lub noga zawodnika znajduje się obok płotka (z którejkolwiek jego strony) poniżej poziomu wyznaczonego przez górną część płotka.
W art. 170 mówiącym o rozgrywaniu biegów sztafetowych wprowadzano szereg zmian zarówno w
2009 roku a także następnie kolejne zmiany zostały wprowadzone w wyniku decyzji kongresu w Daegu w
2011 roku. W efekcie nastąpiły radykalne zmiany tego artykułu w układzie numeracji poszczególnych punktów jednakże najczęściej nie prowadzące do zmian o charakterze merytorycznym. Dlatego też poniżej
ograniczę się do wymienienia nowych zapisów, wprowadzających ważne dla przeprowadzania zawodów
zmiany w stosunku do zapisów istniejących w wersji polskiej przepisów. A mianowicie:
- w pierwszym punkcie nowej wersji tego artykułu jednoznacznie określono jakie biegi sztafetowe są
uznawane za standardowe. Są to następujące dystanse: 4x100m, 4x200m, 100m-200m-300m-400m (sztafeta szwedzka) 4x400m, 4x800m, 4x1500m.
- określając wymiary pałeczki sztafetowej, zamiast jak dotychczas obwodu przyjęto, że zewnętrzna
średnica pałeczki powinna wynosić 40mm (±2mm).
- podkreślono, że zabronione jest używanie przez uczestników sztafety rękawiczek jak również stosowanie materiałów (innych niż te dopuszczone na mocy art. 144.2 f) ani innych substancji do nakładania lub
smarowania dłoni w celu uzyskania lepszej przyczepności. Ponadto dodano następujący zapis dotyczący
upuszczenia pałeczki przez zawodnika A mianowicie, w sytuacjach gdy pałeczka została upuszczona tak, iż
przemieszcza się w bok lub w kierunku biegu (w tym także poza linię mety), zawodnik który upuścił pałeczkę, musi po jej podniesieniu wrócić co najmniej do miejsca, w którym pałeczka po raz ostatni znajdowała się
w jego ręce, zanim będzie kontynuował udział w wyścigu. Jeśli tam gdzie to konieczne, procedury te zostały
zachowane i nie został utrudniony bieg żadnego innego zawodnika, to upuszczenie pałeczki nie skutkuje
dyskwalifikacją. Jednakże, jeśli zawodnik nie postąpił zgodnie z tym przepisem, jego zespół należy zdyskwalifikować.
- dopisano jedno – dość wydawałoby się oczywiste zdanie, które jednak stawia kropkę nad „i” – a mianowicie, że każdy zawodnik sztafety może biec tylko na jednej zmianie.
- opisano w nowej formie sposób rozgrywania poszczególnych sztafet. A mianowicie:
Sztafetę 4x100m należy rozgrywać w całości po torach.
Sztafetę 4x200m można rozgrywać w każdy z poniższych sposobów:
(a) tam gdzie to możliwe, całkowicie po torach (cztery wiraże po torach),
(b) po torach na dwóch pierwszych zmianach jak również część trzeciej zmiany aż do najbliższej granicy zejścia jak to jest opisane w art. 163.5, gdzie zawodnicy mogą zejść ze swoich torów (trzy wiraże
po torach),
(c) po torach na pierwszej zmianie aż do bliższej krawędzi linii zejścia określonej w art. 163.5, gdzie
zawodnicy mogą opuścić swoje tory (jeden wiraż po torach).
Uwaga: W przypadku startu nie więcej niż czterech zespołów, można korzystać z opcji c)
Sztafetę szwedzką należy rozgrywać po torach dla pierwszych dwóch zmian oraz częściowo dla trzeciej
zmiany aż do bliższej krawędzi linii zejścia określonej w art. 163.5, gdzie zawodnicy mogą opuścić
swoje tory (dwa wiraże po torach).
Sztafetę 4x400m można rozgrywać w każdy poniższych sposobów:
(a) po torach na pierwszej zmianie oraz częściowo na drugiej zmianie, aż do bliższej krawędzi linii zejścia określonej w art. 163.5, gdzie zawodnicy mogą opuścić swoje tory (trzy wiraże po torach),
(b) po torach na pierwszej zmianie, aż do bliższej krawędzi linii zejścia określonej w art. 163.5, gdzie
zawodnicy mogą opuścić swoje tory (jeden wiraż po torach).
Uwaga: W przypadku startu nie więcej niż czterech zespołów, zaleca się zastosowanie opcji b).
Sztafetę 4x800m można rozgrywać w każdy z poniższych sposobów:
(a) po torach na pierwszej zmianie, aż do bliższej krawędzi linii zejścia określonej w art. 163.5, gdzie
zawodnicy mogą opuścić swoje tory (jeden wiraż po torach).
(b) bez torów.
Sztafetę 4x1500m należy biec bez torów.
W sztafetach 4x100m i 4x200m zawodnicy z wyjątkiem tych biegnących na pierwszej zmianie a także
zawodnicy na drugiej i trzeciej zmianie w sztafecie szwedzkiej, mogą zaczynać bieg nie dalej niż 10 metrów przed strefą zmian (patrz art. 170.3). Na każdym torze można zaznaczyć ten dozwolony rozbieg.
Jeśli zawodnik nie przestrzega tego przepisu, jego zespół należy zdyskwalifikować.
3. Konkurencje techniczne
W art. 180 w punkcie 2 do zabronionych do używania sprzętu lub obiektów w czasie rozgrywania zawodów dopisano w punkcie b) tyczki. Obecne podpunkty „b” i „c” stają się odpowiednio „c” i „d”.
W art. 180.4 po zdaniu: Zawodnicy powinni startować zgodnie z wylosowaną kolejnością. Dodano
zdanie: Wobec zawodnika nie przestrzegającego tej zasady należy zastosować zapisy artykułów 125.5 i
145.2
W art. 180.5 dopisano stwierdzenie odnoszące się do konkurencji technicznej (z wyjątkiem skoków
wysokich) mówiące o uzyskaniu tych samych wyników w treści: Jeśli dwóch lub więcej zawodników legitymują się tym samym rezultatem, należy postępować zgodnie z zapisami art. 180.19. Jeśli po tym nadal nie
ma rozstrzygnięcia, zawodników sklasyfikowanych na tym samym miejscu należy zakwalifikować do udziału
w finale.
W obecnie obowiązujących przepisach (tj. od 1 stycznia 2012 roku) w konkurencjach technicznych jest
jasno powiedziane, że po piątej kolejce nie zmieniamy kolejności wykonywania prób. Utrzymano jedynie taką zmianę po trzeciej kolejce (art. 180.5). Dodano także uwagę o następującej treści: Uwaga (iii): Dopuszcza się, iż odpowiedni organ może określić w regulaminie, że gdy w konkursie bierze udział więcej niż
ośmiu zawodników, wszyscy uczestniczący mogą mieć cztery próby. Powyższa uwaga może mieć zastosowanie np. w rozgrywkach ligowych lub w Pucharze Europy a więc tam gdzie w regulaminie imprezy zakłada się wykonywanie tylko czterech prób.
W zapisach mówiących o ilości i kolejności wykonywania prób (art. 180.5) w konkurencjach technicznych, dodano notatkę nr 2 w której mowa iż w przypadku warunkowego dopuszczenia przez arbitra do
dalszego udziału w konkursie, zawodnik taki powinien wykonywać próby jako pierwszy w każdej nowej kolejce.
W art. 180.8 dopisano pierwsze zdanie o następującym brzmieniu: Zawodnicy normalnie powinni być
w przypadkowy sposób rozdzieleni na dwie grupy eliminacyjne, jednakże tam gdzie jest to możliwe, reprezentantów tych samych krajów lub drużyn, powinno umieścić się w różnych grupach.
Uproszczona została tabela (art. 180.17) w której zamieszczono czasy na wykonanie prób w konkurencjach rozgrywanych w ramach wieloboju poprzez połączenie dwóch ostatnich wierszy. Było to możliwe,
gdyż obowiązują te same limity czasu na wykonanie próby, gdy w konkursie pozostaje jeden zawodnik lub
w przypadku wykonywania kolejnych prób przez tego samego zawodnika. Ponadto skreśla się sentencję
(która poprzedzona jest znakiem „*”) zamieszczoną dotychczas pod tabelą, co usuwa wątpliwość dotyczącą
czasu wykonania próby, gdy zawodnik rozpoczyna skoki w konkursie.
W art. 180.18 mówi się, że delegat techniczny lub właściwy arbiter mają prawo w uzasadnionym przypadku zmienić miejsce lub czas rozgrywania danej konkurencji. Jednocześnie dodaje się, że zmiana siły lub
kierunku wiatru nie jest wystarczającym powodem do zmiany miejsca lub czasu przeprowadzenia konkursu.
W obecnie wprowadzonych zmianach odchodzi się od konieczności przeprowadzania ewentualnych
dogrywek (nawet gdy chodzi o pierwsze miejsce) w rzutach i skokach długich. Dlatego też skreślono drugi
akapit w art. 180.20.
W art. 181.2 dopisano następujący akapit: W przypadku skoków wysokich (tj. skoku wzwyż lub skoku o
tyczce), jeśli któryś z zawodników nie jest obecny na miejscu zawodów, podczas gdy wszyscy pozostali
zawodnicy obecni na miejscu zawodów zakończyli udział w zawodach, arbiter po upływie czasu przeznaczonego na wykonanie próby tego zawodnika, powinien uznać, że taki zawodnik zrezygnował z dalszego
udziału w zawodach.
W odniesieniu do skoków wysokich (tzn. wzwyż i o tyczce) dopuszcza się przeprowadzanie dogrywki o
pierwsze miejsce wyróżniając trzy następujące sytuacje:
- jeśli wszyscy uprawnieni do udziału w dogrywce wyrażają gotowość udziału w dogrywce, należy umożliwić wykonywanie prób przez tych zawodników i wyłonić zwycięzcę postępując zgodnie z zapisami
art. 181.8
- jeśli tylko jeden zawodnik deklaruje gotowość wykonywania prób w dogrywce, podczas gdy pozostali
odmawiają takiego udziału to taki zawodnik zostaje automatycznie uznany za zwycięzcę. Zawodnik
taki powinien przystąpić do wykonywania próby.
- jeśli wszyscy uprawnieni do udziału w dogrywce odmawiają udziału w dogrywce, wszystkich należy
sklasyfikować na pierwszym miejscu.
Wobec zaistniałej kontrowersji stosowania przez naszą zawodniczkę tyczki z nawiniętymi na niej
plastrami tworzącymi małą obrączkę, Rada IAAF od maja 2011 roku wprowadziła zapis w art. 183.11.
Obecnie brzmienie tego punktu jest następujące:
11. Zawodnicy mogą korzystać z własnych tyczek. Żaden zawodnik nie ma prawa używać tyczki innego
zawodnika bez zgody właściciela.
Tyczka może być wykonana z dowolnego materiału albo z połączenia różnych materiałów. Jej długość i
średnica mogą być dowolne, ale powierzchnia musi być gładka. Tyczka może być owinięta taśmą na końcu
uchwytu (aby chronić ręce) oraz taśmą lub/i innym odpowiednim materiałem na dolnym jej końcu (aby chronić tyczkę). Taśma umieszczona na końcu uchwytu musi być jednolita z wyjątkiem przypadkowo nakładających się warstw i nie może prowadzić do nagłych zmian średnicy tyczki takich jak tworzenie się „pierścieni”
na tyczce.
W art. 185.1 wyszczególniono przypadki w których skok w dal uważa się za nieważny. W podpunkcie
f) tego punktu uszczegółowiono, że za „pierwszy ślad”, o którym jest mowa w tym akapicie, jest uważany
ślad pozostający po stopie zawodnika.
W konkurencjach rzutowych (art. 187) dotychczasowe przepisy pozwalały na używanie odpowiednich
substancji (głównie talku) do smarowania dłoni lub także szyi w konkurencji pchnięcia kulą. Ponieważ
stwierdzono, że w konsekwencji stosowania takich substancji pozostają one także na używanym przez zawodnika sprzęcie, postanowiono dopisać iż dopuszcza się także smarowanie talkiem lub inną podobną substancją używanego przez zawodnika sprzętu.
W art. 187 wprowadzono następujące wagi sprzętu:
Sprzęt
Juniorki
Kobiety
Juniorzy
Juniorzy
Seniorzy
Kula
Dysk
Młot
Oszczep
młodsze
3.000kg
1.000kg
3.000kg
500g
Juniorki/Seniorki
4.000kg
1.000kg
4.000kg
600g
młodsi
5.000kg
1.500kg
5.000kg
700g
6.000kg
1.750kg
6.000kg
800g
7.260kg
2.000kg
7.260kg
800g
W art. 187.14 doprecyzowano, że dotknięcie górnej krawędzi obręczy koła do rzutów traktuje się jak
dotknięcie górnej części obręczy, a więc jest niedozwolone.
4. Zawody halowe
Zgodnie z nowymi przepisami, wyklucza się możliwość budowania bieżni, która ma powierzchnię
drewnianą, dopuszczając tylko bieżnie syntetyczne. Skreślono zatem w art. 211 zapis o drewnianym podłożu. Głównym powodem wprowadzenia powyższego ograniczenia jest umożliwienie zawodnikom używania
butów startowych, które mogą być wyposażone w kolce o długości 6 mm.
5. Chód sportowy
Po zdarzeniach jakie miały miejsce podczas Igrzysk Olimpijskich w Sydney dodano uprawnienie sędziemu głównemu chodu sportowego do podjęcia decyzji o dyskwalifikacji zawodnika, jeśli jego sposób
poruszania się na finiszowych metrach dystansu nie jest zgodny z definicją chodu sportowego. Do art.
230.3(a) w którym mowa o powyższych uprawnieniach sędziego głównego, dopisano iż w przypadkach
podjęcia decyzji przez sędziego głównego o zdyskwalifikowaniu zawodnika na ostatnich metrach dystansu,
powinien on (mowa o zawodniku) być poinformowany o dyskwalifikacji przez pokazanie mu czerwonego
znaku przez sędziego głównego lub jego zastępcę tak szybko jak to jest możliwe (również po przejściu linii
mety).
W art. 230.4, doprecyzowano, iż sędzia główny chodu ma prawo jednoosobowo podjąć decyzję o dyskwalifikacji zawodnika na ostatnich 100 metrach dystansu.
W najwyższej rangi międzynarodowych zawodach w chodzie sportowym stosuje się system automatycznego przekazywania do sekretarza informacji o przesłanych do sędziego głównego czerwonych kartkach. Do art. 230.6(e) w którym mowa o powyższym, dodano zapis mówiący o zawodach, w których taki
system nie jest używany i wtedy obowiązkiem sędziego głównego, niezwłocznie po zakończonych zawodach, jest przekazanie arbitrowi informacji o udzielonych dyskwalifikacjach zgodnie z art. 230.3(a) lub
230.6(a) wskazując numer zawodnika i czas przekazania informacji o zdyskwalifikowaniu zawodnika. Ponadto sędzia główny chodu powinien poinformować o wszystkich czerwonych kartkach, jakie otrzymali od
sędziów chodu poszczególni zawodnicy.
Na zawodach w których startuje duża liczba zawodników (dotyczy to również biegów ulicznych lub maratońskich) należy przypomnieć o zbliżającym się momencie startu na pięć, trzy i jedną minutę przed startem.
6. Biegi uliczne
W biegach ulicznych w art. 240.6 w którym mowa w pierwszym zdaniu, że start powinien nastąpić po
wystrzale z pistoletu, dodano iż start może również nastąpić po wystrzale z działka, sygnale z rogu lub przy
użyciu innego podobnego urządzenia.
W odniesieniu do punktów odżywczych (art. 240.8) dodano podpunkt, w którym mowa, iż uprawnione
osoby na punkcie odżywczym mogą podawać pożywienie zawodnikowi stojąc zarówno za stołem lub obok
niego ale nie dalej niż 1 metr. W każdym jednak przypadku nie mają oni prawo wchodzenia na trasę biegu
lub przeszkadzania zawodnikom w pokonywaniu dystansu.
7. Rekordy świata
W art. 260.8 dopisano, że rejestruje się halowe rekordy świata juniorów.
Do artykułów mówiących o warunkach jakie muszą być spełnione, aby można zatwierdzić dany rezultat
jako nowy rekord świata, wprowadzono kilka drobnych acz ważnych uzupełnień. I tak mając na uwadze
wprowadzone przepisy o warunkowym dopuszczaniu do dalszego udziału w zawodach w art. 260.11 dodano, iż również wynik uzyskany przez zawodnika, który brał udział w zawodach zgodnie z art. 146.4(a) i (b),
w którym właśnie jest mowa o warunkowym udziale zawodnika w biegu.
Uściślono, iż do uznania rekordu w biegach do 800 metrów włącznie - a nie jak dotychczas tylko do
400 metrów (art. 260.22(b)) - jest niezbędne użycie w pełni zautomatyzowanego urządzenia do pomiaru
czasu posiadającego odpowiednią autoryzację.
W konkurencjach indywidualnych, w których jest mierzona siła wiatru, tylko przy małej sile wspomagającej zawodnika, może być uznany rekord świata. Podobne, aczkolwiek mniej rygorystyczne przepisy, obowiązują w wieloboju. W dotychczasowych przepisach dotyczących wieloboju (art. 260.27) wystarczyło spełnić jeden z dwóch warunków mówiących o sile wiatru. Obecnie pozostawiono tylko jeden warunek, mówiący
że średnia prędkość wiatru – rozumiana jako średnia arytmetyczna wartości zmierzonych w poszczególnych
konkurencjach – nie przekracza wartości 2 m/s. Należy zatem skreślić z polskich przepisów podpunkt „a” i
pozostawić jedynie obecny podpunkt „b”.
W konkurencjach rzutowych po uzyskaniu lepszego wyniku niż obecny rekord, niezbędne jest niezwłoczne sprawdzenie, czy sprzęt spełniał wszystkie wymagania określone przepisami.
Opracował: Janusz Krynicki