Suknia angielska - Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie

Suknia angielska (robe à la anglaise) 1780-90
Pełna rekonstrukcja według wskazówek Janet Arnold.
Rekonstrukcję wykonała i opisała Aleksandra Kajdańska.
Materiały:
Bawełna we wzory toile de Jouy. Toile de Jouy – tak nazywamy materiał drukowany w
ozdobne ornamenty, krajobrazy, postacie pasterek i pasterzy, scenki rodzajowe. Toile oznacza
materiał, a Jouy to nazwa miasta (Jouy en Josas), gdzie zaczęto po raz pierwszy produkować
tę tkaninę w końcu XVIII wieku. Ornament jest zawsze drukowany w sposób
monochromatyczny. Najbardziej popularne toile de Jouy to wzory w kolorze niebieskim,
indygo lub błękitne, ale można również spotkać kolory takie, jak w czerwień czy zieleń, a
nawet czerń. W 1759 r. Christophe-Philippe Oberkampf założył w Jouy en Josas fabrykę, w
której produkował właśnie toile de jouy, drukując na materiale wzory. Materiał ten
wykorzystywano często do wystroju wnętrz, stał się również popularny jako materiał
obiciowy do krzeseł, kanap i foteli, a także był stosowany jako tapety na ścianę.
Ta suknia angielska ma dość specyficzny wykrój, jest bowiem kombinacją i połączeniem góry
sukni z dołem spódnicy z tylną częścią spódnicy. Tył sukni jest doszyty do tyłu spódnicy.
Charakterystyczną cechą tego stroju jest naszyty wokół dekoltu marszczony kołnierz, który
ściągało się sznureczkiem. Przypinano go do góry sukni. Tył sukni zszyty jest z tylną częścią
spódnicy. Z przodu spódnica jest przytwierdzana w talii bawełnianymi troczkami.
Etapy szycia
Najpierw kopiujemy wykrój według wskazówek z książki. Dopasowujemy do pożądanych
wymiarów. Pamiętajmy, że suknia jest noszona na gorset, halkę i wałek.
Materiał: Toile de jouy, bawełna na podszewkę (tylko góra sukni).
Nici: Gutermann, nici jedwabne. Jeśli nie ma dostępu do nici jedwabnych, można zastąpić
nićmi bawełnianymi.
Jeśli wykrój jest już gotowy, rozmieszczamy go na tkaninie i wykrawamy z niej wszystkie
potrzebne elementy stroju. To samo robimy z podszewką. Zszywamy wszystkie elementy
pleców z podszewki i z materiału wierzchniego.
Ściegi:
Ścieg za igłą, źródło:
https://www.austintatiousofferings.com/pages.php?pID=5&CDpath=1
Fastryga, źródło:
http://www.embroiderersguild.com/stitch/stitches/running.html
ETAP 1.
Najpierw zszywamy górę sukni, boki oraz ramiona – zarówno z materiału, jak i z podszewki.
ETAP 2.
Zszywamy rękawy z podszewki i z materiału. Przykładamy materiał do podszewki i upinamy
górę do pożądanego rozmiaru i według określonych na wykroju zaszewek. Brzegi dołu
rękawa podwijamy do środka i zaszywamy ściegiem krytym.
Ścieg kryty. Ilustracja z książki Patchworkowe torebki Ellen Kharade.
Rękaw wszyty ściegiem za igłą. Brzegi podszywamy bawełnianą taśmą ze skosu.
W niektórych zachowanych obiektach można zaobserwować ten typ podszywania brzegów
tkaniny: za pomocą taśmy ze skosu, którą bardzo często wykonywano z resztek. Było to
ekonomiczne, gdyż zużywało się tkaninę w całości bez konieczności kupowania pasmanterii.
ETAP 3.
Kołnierz. Wycinamy według wykroju – im będzie dłuższy, tym bardziej będziemy go ściągać
sznurkiem i będzie wymagał większego zmarszczenia. Kołnierz jest bez podszewki. Jego
brzegi wycinamy w zygzaki. Oryginalnie zygzakowaty brzeg jest podszyty bawełnianą albo
jedwabną taśmą ze skosu. Ja musiałam to zmienić, gdyż zabrakło mi bawełnianej taśmy ze
skosu, która jest rzadko dostępna, a nie chciałam używać sztucznej. Wykorzystałam więc inny
sposób ozdobienia brzegów kołnierza – ząbkowanie krawieckie (ang. pinking). Jest to metoda
dekorowania tkaniny delikatnymi nacięciami, tzw. rzezanie, także na brzegach tkaniny, dla
utworzenia wzorów w postaci ząbków poprzez ich perforację przy pomocy małych
modelowanych dziurkaczy – przebijaków. Moje ząbkowanie zrobiłam za pomocą
ząbkowanych nożyczek.
Na lewej stronie kołnierza przyszywamy taśmę bawełnianą ze skosu, przez którą potem
przeciągamy bawełniany sznurek. Sznurek trzeba mocno przymocować do końca drugiego
brzegu taśmy.
Górne brzegi kołnierza wykańczamy taśmą ze skosu. Następnie kołnierz przyszywamy do
brzegów góry sukni. Ale tylko do ramion – nie przyszywamy całego kołnierza do przodu
sukni, w tym miejscu będzie on upinany szpilkami po ściągnięciu sznureczkiem.
ETAP 4.
Wszywanie paneli do sznurowania. Suknia ta ma dość nietypowe jak na koniec XVIII
wieku zapięcie, które jest sznurowane. Wygląda to trochę na styl rustykalno-pasterski. Do
sznurowania są potrzebne panele z dziurkami, przez które przeciągamy sznurek i regulujemy
w ten sposób zapięcie stanika. Każdy panel jest wzmocniony fiszbinem. Używam fiszbinów
bambusowych.
Każdy z fiszbinów wszywamy ściegiem za igłą, później robimy dziurki, obszywając je
ściegiem na okrętkę i przyszywamy do przodu góry wąziutkim ściegiem za igłą.
ETAP 5.
Spódnica. Zszywamy dwa kawałki materiału ze sobą ściegiem za igłą. Wyrównujemy
długość spódnicy, biorąc poprawkę na buty na obcasie. Tylną część spódnicy przyszywamy
do górnej tylnej części sukni, robiąc odpowiednio plisy w talii. Warto wymodelować to na
manekinie z założoną całą bielizną i z wałkiem na biodrach, jeśli chcemy, aby spódnica
układała się ładnie z tyłu. Przód spódnicy modelujemy według pożądanych rozmiarów
pliskami i wszywamy bawełnianą taśmę do sznurowania. Od góry spódnicy po obu bokach
powinno zostać ok. 30 cm niezszytej tkaniny, tak aby można było swobodnie założyć suknię i
zawiązać przód wokół talii.
BIBLIOGRAFIA I IKONOGRAFIA:
1. Janet Arnold, Pattern of Fashion 1 1660-1860
2. Zachowany ubiór 1780–90 w The Gallery of English Costume, Manchester
3. Jane Ashelford, The Art of Dress. Clothes and Society 1500–1914, The National Trust,
1996
4. Suknia angielska z drukowanej bawełny z 1790 roku z Snowshill Collection, Snowshill
Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie
ul. S.K. Potockiego 10/16
02-958 Warszawa