scenariusz

SCENARIUSZ
2
Jadwiga Sawicka
UBRANIE JEST WAŻNYM MOTYWEM TWÓRCZOŚCI JADWIGI SAWICKIEJ
— Jakie wrażenie wywołuje w nas widok pustego ubrania?
— Jak wyobrażamy sobie osoby, które mogłyby nosić ubrania wyrzeźbione
przez artystkę w plastelinie, sfotografowane lub namalowane na płótnie?
— Dlaczego Sawicka wykonuje właśnie takie obiekty?
Jadwiga Sawicka, Bez tytułu, 1999,
fot. Marek Krzyżanek, Agencja Medium, kolekcja Zachęty — Narodowej Galerii Sztuki
TWOJE UBRANKO TEŻ MOŻE BYĆ DOWODEM NA HARMONIĘ ŚWIATA.
TO JEST NEGATYW — WYPEŁŃ GO KSZTAŁTEM.
(JADWIGA SAWICKA)
ZAGADNIENIA
— rzeźba współczesna
— problem konserwacji materiałów nietrwałych
— motyw ubrania w sztuce
— znaczenie ubrania
INFORMACJE, OK 35 MIN.
1. BIOGRAM
Jadwiga Sawicka urodziła się w 1959 roku w Przemyślu, gdzie obecnie mieszka i pracuje jako nauczycielka
angielskiego. Współpracuje z Galerią Czarna w Warszawie.
3
Jadwiga Sawicka
ARTYSTKA TWORZY:
OBRAZY,
FOTOGRAFIE,
OBIEKTY,
INSTALACJE TEKSTOWE
Jadwiga Sawicka studiowała na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, w pracowni Jerzego Nowosielskiego. Dyplom obroniła w 1984 roku. Jerzy Nowosielski jako profesor był silną osobowością, miał
duży wpływ na studentów. Sawicka przyznaje, że czasy studiów były dla niej trudne — to czas „kopiowania”, jej
sztuka nie miała indywidualnego rysu, trudno jej było osiągnąć artystyczną tożsamość. W latach 80. sięgała po
popularne wtedy style, często w wywiadach podkreśla, że nie miała wtedy własnego.
W JEDNYM Z WYWIADÓW SAWICKA MÓWIŁA:
MAM WRAŻENIE, ŻE WCALE WTEDY NIE ISTNIAŁAM.
BYŁAM CZYMŚ ROZMYTYM, BEZ KONKRETNYCH KONTURÓW
I OPINII NA JAKIKOLWIEK TEMAT.
Prace malarskie z lat 80. w zasadzie nie istnieją — artystka przemalowała wszystkie płótna, które powstały
w ekspresyjnej stylistyce. Zdarła farbę i malowała od nowa. Wydaje się, że dopiero w latach 90. odnalazła
własną drogę twórczą. Zrezygnowała z osobistych wątków na rzecz obserwacji rzeczy i zjawisk z codzienności.
Artystka stała się szerzej znana pod koniec lat 90.
W JEJ TWÓRCZOŚCI MOŻNA ZAUWAŻYĆ
DWA NURTY:
DZIAŁAŃ ZE ZWYKŁYMI UBRANIAMI
I DZIAŁAŃ Z JĘZYKIEM.
4
2. OGLĄDANIE PRACY I TYFLOGRAFIK
Warsztaty w Zachęcie, fot. D. Kucner
3. AUDIODESKRYPCJA PRACY
NA PŁYCIE ZNAJDUJE SIĘ PLIK
DO ODSŁUCHANIA AUDIODESKRYPCJI.
DO SCENARIUSZA DOŁĄCZONY
JEST SKRYPT.
4. MATERIAŁ RZEŹBIARSKI A PROBLEMY KONSERWACJI
— Z jakich materiałów zazwyczaj robi się rzeźby?
— Jakie cechy ma plastelina?
— Co różni ją od tradycyjnych materiałów rzeźbiarskich?
— Jak się zachowuje, gdy jej dotykamy?
— Dlaczego Sawicka wybrała do realizacji tej pracy właśnie plastelinę?
— Czy waszym zdaniem to dobry wybór i czy pozwala pracy na długie życie?
5
Warsztaty w Zachęcie, fot. D. Kucner
ZGODNIE Z WOLĄ ARTYSTKI USZKODZONA
W JAKIKOLWIEK SPOSÓB PRACA, RÓWNIEŻ ODBARWIONA
Z POWODU SILNEGO DZIAŁANIA ŚWIATŁA,
BĘDZIE MUSIAŁA ZOSTAĆ ZNISZCZONA.
Te starania wydają się być niewspółmierne do wartości materiału, z jakiego jest wykonany.
ZNACZENIE DZIEŁA NIE ZAWSZE
ZALEŻY OD MATERIAŁU,
WIĄŻE SIĘ RACZEJ Z WARTOŚCIAMI SYMBOLICZNYMI,
NIEMATERIALNYMI.
To tak jak z dzieckiem, które uwielbia landrynki. Kiedy wreszcie zasłuży i dostanie swoją nagrodę, zamiast zjeść
landrynkę, chowa ją do pudełka na później.
Ale jeśli jego wyczekana nagroda upadnie mu na ziemię, w piasek, będzie nie do odzyskania.
— Co ma wspólnego plastelina z ubraniem?
— Jaka osoba mogłaby nosić taki kostium: w jakim wieku, o jakim usposobieniu?
6
5. INNE PRACE Z PLASTELINY
Pod koniec lat 90. Sawicka wykonała z plasteliny wiele innych prac:
Jadwiga Sawicka,
Spódnica, 1999
Jadwiga Sawicka,
Spodnie, 1999
Jadwiga Sawicka,
Niebieska bluzka, 1999
Jadwiga Sawicka, Biustonosz, 1997
Jadwiga Sawicka,
Marynarka, 1997
Jadwiga Sawicka, Biustonosz, 1999
7
6. PRACE JADWIGI SAWICKIEJ PRZEDSTAWIAJĄCE UBRANIA
Ubrania na wieszakach zwisają swobodnie. Wyglądają jak eksponaty ze sklepów z używaną odzieżą — „ciuchy
po kimś”. To ubrania typowe, odległe od trendów ostatniej mody. Pozbawione cech indywidualnych — nie ma
w nich śladu ekscentryczności. Fotografowane są pojedynczo, na kolorowym tle.
Przykładowe prace:
Jadwiga Sawicka,
Czarny płaszcz, 2002
Jadwiga Sawicka,
Czarna Sukienka, 2002
Jadwiga Sawicka,
Czarna Sukienka, 2002
Jadwiga Sawicka,
Czarny garnitur, 2003
Jadwiga Sawicka,
Sukienka, 2002
Jadwiga Sawicka,
Czerwona spódnica, 2002
8
7. KALENDARZYK Z WYSTAWAMI
Sawicka zaprojektowała kalendarz na rok 2007 ze zdjęciami wystaw sklepowych. Na okładce znalazło się zdjęcie
witryny sklepu z używaną odzieżą. W oknie wisi sukienka w różowe kwiaty. Artystka uchwyciła w kadrze fragment rzeczywistości, jaki sama mogłaby skomponować do swoich obrazów.
Okładka kalendarza
Rozkładówka
Jadwiga Sawicka,
Kalendarzyk z wystawami, 2007
8. TEKST: NIEOBECNE CIAŁO
„(…) w sztuce Sawickiej ciało jest nieobecne. Są za to ubrania — pokrowce na ciało: części garderoby lepione
z plasteliny albo malowane na płótnie. Sawicka maluje portrety marynarek, spodni, sukienek do Pierwszej
Komunii, butów”.
Stach Szabłowski, Wypisz, wymaluj, „Zwierciadło”, 2010
— Co to znaczy, że ciało jest nieobecne?
— Czy ubranie może coś o nas powiedzieć?
— W jaki sposób go używamy, żeby podkreślić swoje cechy czy zamiary?
— Czy robimy to świadomie?
— Kiedy powiedzielibyśmy, że ubranie jest jedynie „pokrowcem na ciało”?
9
9. TEKST JADWIGI SAWICKIEJ: KRĘPUJĄCA MODA, KRĘPUJĄCA FORMA
CD
Odzież zdobi, okrywa i daje świadectwo. Nieodparta logika wynikająca z funkcjonalności pozornie ułatwia
zadanie. Niestety, ciało nie zawsze może sprostać nawet nieprzesadnie wygórowanym wymaganiom. Wiadomo,
że z przyczyn obiektywnych ideał nie jest osiągalny dla każdego i oczywiście, że technicznie nie jest żadnym
problemem dostosowanie się do kształtów najdalej nawet odbiegających od idealnych.
— Czy jest to jednak właściwe?
Nie powinno się odbiegać zbyt daleko od ideału, bo im dalej tym niebezpieczniej. Na terenach najbardziej
oddalonych królują słaba wola i absurdalne ekscesy. Proporcjonalnie do odległości zwiększa się możliwość
estetycznych niepowodzeń.
Jadwiga Sawicka, tekst do wystawy Kobieta o Kobiecie w Galerii BWA w Bielsku-Białej
— Czy moda stawia przed nami krępujące wymagania?
— Czy są wygórowane?
— W jakim ubraniu czuję się najlepiej?
— W jakim ubraniu czują się dobrze ludzie starsi, w jakim dzieci?
Czy jest takie samo?
— Czy ubrania, które Sawicka fotografuje, maluje, lepi z plasteliny,
to ubrania idealnych ludzi?
— Czy ubrania narzucają nam pewne formy zachowania?
10. PRZEDMIOTY SAWICKIEJ
Ołówek z wielokrotnie powtórzonym napisem: „Niedysponowana, niepożądana”. Napis znika, gdy ołówek jest
temperowany. Kto tu kogo temperuje, ogranicza? Sprawia, że się kończy, ale i staje się użyteczny?
Cukierek opakowany jak krówka w różowy papierek z wielokrotnie powtórzonym napisem: „Kłamliwe”.
Co jest kłamliwe: gest podarowania cukierka czy obietnica słodyczy w środku?
Pudełko — składany sześcian z napisem „Nic w środku”. Na każdej ze ścian napis inaczej złamany, widoczny
w całości lub we fragmentach”.
Jadwiga Sawicka,
Ołówki Niedysponowana,
Niepożądana, 2001
Jadwiga Sawicka,
Cukierek czekoladowy
Kłamliwe, 2003
10
Jadwiga Sawicka,
Pudełko Nic w środku,
2003
CD
Bo w sztuce jestem materialistką i interesuje mnie powierzchnia rzeczy, opakowanie i zakrycie. Interesuje mnie
rozdźwięk pomiędzy obietnicą a zawartością. Wiadomo, że reklamie nie powinno się ufać — przymiotniki w niej
powinny być traktowane z dużą rezerwą. Mimo wszystko ciągle jeszcze oczekujemy, że to, co napisane na
wierzchu, powinno odnosić się do tego, co jest w środku.
Jadwiga Sawicka, Między obietnicą a zawartością, „Przemyski Przegląd Kulturalny”
W jednym z tekstów pojawiło się określenie „ubrania jako opakowania na ludzkie ciało”.
— Czy ubranie, tak jak reklamowe pudełka, które opisuje Sawicka, może być fałszywą obietnicą zawartości?
— Czy ubrania, które Sawicka fotografuje, maluje i lepi z plasteliny. Są takie?
11. ODNOŚNIKI
o artystce
http://culture.pl/pl/tworca/jadwiga-sawicka
prace Jadwigi Sawickiej na stronie poświęconej jej twórczości
fotografie ubrań
http://www.jadwigasawicka.pl/nowa/fotografie04.html
okładki kalendarza
http://www.jadwigasawicka.pl/nowa/przedmioty.html
przedmioty
http://www.jadwigasawicka.pl/nowa/przedmioty.html
inne prace artystki w kolekcji Zachęty – Narodowej Galerii Sztuki
http://otwartazacheta.pl/index.php?action=view%2Fsearch&lang=pl&fraza=sawicka
tekst do wystawy Kobieta o kobiecie w galerii BWA w Bielsku-Białej, 1996
http://www.jadwigasawicka.pl/nowa/teksty08.html
Stach Szabłowski, Wypisz, wymaluj, „Zwierciadło”, 2010
http://zwierciadlo.pl/2010/bez-kategorii/wypisz-wymaluj
Między obietnicą a zawartością, „Przemyski Przegląd Kulturalny”, nr 2, 2006, s. 4–5
http://redakcja.pbp.webd.pl/ppk02.pdf
Szczekam na wszystko, rozmowa z Jadwigą Sawicką przeprowadzona w grudniu 2002
http://www.otwartapracownia.com/czlonkowie/sawicka/teksty/002_pol.html
11
AUDIODESKRYPCJA
JADWIGA SAWICKA, BEZ TYTUŁU, 1999
WYMIARY: 30 CM DŁUGOŚCI, 20 CM SZEROKOŚCI, 5 CM WYSOKOŚCI
MATERIAŁ: PLASTELINA
PRACA W KOLEKCJI ZACHĘTY — NARODOWEJ GALERII SZTUKI
Rzeźba Jadwigi Sawickiej Bez tytułu to różowy, jednoczęściowy kostium kąpielowy. Kostium jest położony
płasko, plecami do dołu. Przypomina wystawiane w sklepach na plastikowych stelażach stroje kąpielowe,
prezentowane tak, by odtwarzały kształt kobiecego ciała. W przeciwieństwie do kostiumu z tkaniny, który
położony płasko nie zachowuje kształtu noszącej go wcześniej osoby, plastelinowy kostium Sawickiej
odtwarza w trzech wymiarach zarys piersi, wcięcie w talii i otwory na nogi. Powierzchnia plastelinowego
kostiumu nie jest równomiernie napięta: materiał jest rozciągnięty, marszczy się, tworząc dwie półkoliste
fałdy na brzuchu i podbrzuszu, a przy pachwinach zagina się wzdłuż skośnej linii. Kostium ma klasyczny,
sportowy krój: szerokie ramiączka, półkolisty dekolt, niezbyt głębokie wycięcia na uda. Przez otwory na
nogi widać jego wewnętrzną część, od strony pośladków.
Rzeźba jest wykonana z różowej plasteliny o malinowym odcieniu. Powierzchnia jest gładka, jakby wyślizgana od ciągłego pocierania palcami, błyszczy. W wielu miejscach można zauważyć niewielkie nacięcia,
bruzdy, drobniejsze kawałki plasteliny wklejone w powierzchnię rzeźby. Mają przypadkowy charakter
i wynikają z nietrwałego charakteru plasteliny. Poza tymi drobnymi nierównościami uwagę zwraca wklęsła
linia pod biustem i zagłębienie w fałdzie na brzuchu.
Kostium Sawickiej powstał w 1999 roku i należy do serii prac, w których artystka rzeźbi (wykorzystując
plastelinę) i fotografuje zwykłe ubrania: spódnice, biustonosze, koszule, spodnie.
Z wywiadu, który opiekunowie kolekcji Zachęty przeprowadzili z artystką wiemy, że uszkodzona w jakikolwiek sposób praca Sawickiej: zniekształcona w transporcie czy przy montażu lub odbarwiona z powodu
silnego działania światła, będzie musiała zostać zniszczona. Plastelina jest bardzo rzadko używanym
materiałem rzeźbiarskim, kojarzonym raczej z dziecięcymi pracami ręcznymi. Pospolita i nietrwała, nie
daje się konserwować. Kostium Sawickiej ma już czternaście lat. Ile plastelinowych modeli mogłoby w tym
czasie wykonać dziecko? Czy przetrwałyby one próbę czasu?
Włączając pracę Sawickiej do kolekcji, Zachęta podjęła się trudnego zadania jej ochrony. Plastelinowy
kostium na co dzień leży w pudełku wyłożonym gąbką, nakryty kloszem. Wyjeżdża na inne wystawy tylko
z zachowaniem specjalnych warunków i pod eskortą pracownika Zachęty. Te starania wydają się być niewspółmierne do wartości materiału, z jakiego jest wykonany. Ale znaczenie dzieła nie zawsze zależy od
materiału, wiąże się raczej z wartościami symbolicznymi, niematerialnymi. To tak jak z dzieckiem, które
uwielbia landrynki. Kiedy wreszcie zasłuży i dostanie swoją nagrodę, zamiast zjeść landrynkę, chowa ją
do pudełka na później. Ale jeśli jego wyczekana nagroda upadnie mu na ziemię, w piasek, będzie nie do
odzyskania.
Opracowanie: Katarzyna Kucharska-Hornung
13
DZIAŁANIA WARSZTATOWE, MAX 1 GODZ. 15 MIN.
1. WSTĘP
KIEDY NOSIMY UBRANIE, REAGUJE ONO
NA KAŻDY NASZ RUCH, JEST „ŻYWE”.
GDY JE ZDEJMUJEMY — ZAMIERA, TRACI OSOBOWOŚĆ.
W części warsztatowej potraktujemy ubranie jako materiał rzeźbiarski. W kolejnych zadaniach
spróbujemy odwzorować za jego pomocą różne stany emocjonalne.
2. POTRZEBNE MATERIAŁY
— ubrania — jeden egzemplarz dla każdego uczestnika
(można zaproponować wykorzystanie większej liczby)
— płaska powierzchnia do układania ubrań, np. prześcieradło, dywan, złączone stoły
— opcjonalne: aparat fotograficzny do dokumentowania powstałych prac
Warsztaty w Zachęcie, fot. D. Kucner
3. WSKAZÓWKI DLA PROWADZĄCEGO
W SCENARIUSZU ZAWARTO AŻ 5 ZADAŃ.
OSOBA PROWADZĄCA WARSZTATY
MOŻE ZREDUKOWAĆ ICH LICZBĘ DO 4 LUB 3.
Każde z zadań wraz z dyskusją i ewentualną audiodeskrypcją omawianych prac może zająć
około 15 minut.
14
Każdy z uczestników zrealizuje wszystkie zadania przy użyciu tej samej części garderoby.
— Wybieranie ubrania w zależności od tematu jest bardzo łatwym rozwiązaniem. Na temat „Wesoły”
pokazujemy kolorową zwiewną sukienkę, a na temat „Smutny” — pomięty szary sweter.
Większym wyzwaniem jest uzyskanie wrażenia wesołego nastroju za pomocą garderoby
o ponurym wyglądzie.
— Zmienianie ubrań w każdym zadaniu utrudnia zaobserwowanie różnic w podejściu do poszczególnych
tematów przez jednego uczestnika.
Przygotowujemy ubrania bez napisów i rozbudowanych ilustracji.
— Niedobrze, jeśli odpowiedź na zadanie zawiera się już w samym nadruku, a nie w sposobie
ułożenia ubrania.
Po każdym zadaniu, a przed dyskusją niewidomi zapoznają się z kilkoma realizacjami sąsiadów.
— W tym czasie niesłyszący i chętni niewidomi fotografują swoje rzeźby.
W trakcie dyskusji uczestnicy konfrontują ze sobą interpretacje poszczególnych prac.
— Może dzięki tej dodatkowej interpretacji autor danej pracy odkryje w niej coś nowego,
czego nie przewidział?
4. ZADANIE NR 1 „JAK NAJDZIWNIEJ”
Na rozruszanie grupy i ośmielenie do wykorzystywania ubrania w niekonwencjonalny sposób.
Każdy z uczestników wybiera jedną część garderoby (dla chętnych dwie lub trzy, lecz do końca
warsztatów uczestnik musi zachować ten sam zestaw).
UKŁADAMY UBRANIA W JAK NAJDZIWNIEJSZY SPOSÓB:
ODWAŻNIE!
SUPŁY!
WYWLEKANIE NA LEWĄ STRONĘ!
PRZEWLEKANIE NOGAWKI PRZEZ NOGAWKĘ!
ZAPINANIE KRZYWO GUZIKÓW!
WSZYSTKIE CHWYTY DOZWOLONE!
Chcemy sprawdzić, jak można na różne sposoby wykorzystać
materiał, którym dysponujemy.
OMÓWIENIE:
— Czy czyjaś praca mnie zaskoczyła?
— W jakiej sytuacji ubranie mogłoby przyjąć taką formę?
— Gdyby to ubranie nosiła teraz jakaś wyobrażona postać,
co ona teraz robi? Jak się czuje?
— Jakie emocje wyraża moja praca?
— Jakie emocje wyraża praca sąsiada?
— Czy moje odczucia zgadzają się z zamierzeniami
drugiego uczestnika?
Warsztaty w Zachęcie,
fot. D. Kucner
15
5. ZADANIE NR 2 „NEUTRALNIE”
UKŁADAMY UBRANIA JAK NAJZWYCZAJNIEJ.
TAK, BY NIE WYRAŻAŁO ŻADNYCH EMOCJI.
JAKBY NIE MIAŁO WŁAŚCICIELA
JAKBY NIKT GO NIE NOSIŁ, NIKT W NIM NIE ŻYŁ!
OMÓWIENIE:
—
—
—
—
Co się zmieniło w ułożeniu mojego ubrania w porównaniu do poprzedniego zadania?
Czy w obrębie grupy wszyscy potraktowaliśmy temat w podobny sposób?
Czy czyjeś podejście do tego tematu jest dla mnie zaskakujące?
Jak rozumiemy neutralność? Czy to jest spokój, minimalizm?
6. ZADANIE NR 3 „SMUTNO”
KAŻDY Z UCZESTNIKÓW MOŻE ZASTANOWIĆ SIĘ:
JAKI ASPEKT SMUTKU CHCIAŁBY UWYPUKLIĆ W SWOJEJ PRACY?
JAK ZACHOWUJĄ SIĘ NASZE UBRANIA, GDY TRACIMY DOBRY NASTRÓJ?
JAK POKAZAĆ, ŻE RZEŹBA WYRAŻA UCZUCIE PRZYGNĘBIENIA
LUB ODCZUCIE BÓLU?
SPRÓBUJMY UŁOŻYĆ JE TAK, BY WYRAŻAŁY TAKI NASTRÓJ.
— Czy ubranie jest wtedy bardziej pomięte, czy równo złożone?
— Ułożone przodem czy tyłem do wierzchu?
— Zwinięte w kłębek, czy leżące płasko?
OMÓWIENIE:
—
—
—
—
Co się zmieniło w ułożeniu mojego ubrania w porównaniu do poprzedniego zadania?
Czy w obrębie grupy wszyscy potraktowaliśmy temat w podobny sposób?
Czy czyjeś podejście do tego tematu jest dla mnie zaskakujące?
Jak rozumiemy smutek?
16
7. ZADANIE NR 4 „RADOŚNIE!”
JAK ZACHOWUJĄ SIĘ NASZE UBRANIA,
GDY JESTEŚMY RADOŚNI, SZCZĘŚLIWI?
ZASTANÓWMY SIĘ, CZY TAKIE UBRANIE:
TAŃCZY,
LECI NA WIETRZE,
LEŻY NA ŁĄCE,
SKACZE,
A MOŻE PŁYWA W WODZIE?
MATERIAŁ JEST:
NAPIĘTY CZY LUŹNY?
LEŻY GŁADKO CZY JEST POGNIECIONY?
Spróbujmy nie tworzyć rzeźby od nowa, tylko przekształcić poprzednią.
Jakie cechy formy w rzeźbie smutnej zmienić, aby uzyskać pogodny nastrój?
OMÓWIENIE:
—
—
—
—
Co się zmieniło w ułożeniu mojego ubrania w porównaniu do poprzedniego zadania?
Czy w obrębie grupy wszyscy potraktowaliśmy temat w podobny sposób?
Czy czyjeś podejście do tego tematu jest dla mnie zaskakujące?
Jak rozumiemy radość?
8.ZADANIE NR 5 „WESOŁO, ALE RAZEM!
JAK DOTĄD PRACOWALIŚMY OSOBNO.
SPRÓBUJMY TERAZ, W ATMOSFERZE RADOŚCI,
NAWIĄZAĆ KONTAKT Z SĄSIADAMI.
Możemy wyobrazić sobie, że każde z naszych ubrań jest ożywioną istotą.
OMÓWIENIE:
—
—
—
—
—
Jak nasze rzeźby funkcjonują w grupie?
Czy tworzą rzeczywiście grupę, czy każda wygląda inaczej?
Czy wolę pracować w grupie, czy osobno?
Czy w naszych pracach widać różne temperamenty?
Co mówi ubranie o człowieku, który je nosi?
17
9. PYTANIA NA PODSUMOWANIE:
W dotychczasowych zadaniach formowaliśmy pewien materiał i w ten sposób nadawaliśmy mu znaczenie.
Po zebraniu doświadczeń w czasie warsztatu warto się zastanowić:
— jakie znaczenie nadaje ubraniom Jadwiga Sawicka?
— czy samodzielne wykonanie zadań z ubraniami spowodowało, że inaczej odbieram teraz
prace Sawickiej?
— czy ubranie może nie wyrażać żadnych treści?
— czy możemy „zawiesić” znaczenia, jakie niosą ze sobą części garderoby, tak jak w życiu codziennym
odwieszamy ubrania na wieszak?
Warsztaty w Zachęcie, fot. D. Kucner
W scenariuszu zamieszczono zdjęcia prac Jadwigi Sawickiej, dzięki uprzejmości artystki.
18
Przygotowanie części INFOMRACJE:
Katarzyna Kucharska-Hornung
Przegotowanie części WARSZTATY:
Katarzyna Guzowska
Opracowanie scenariusza:
Paulina Celińska
Redakcja:
Robert Więckowski
Organizator i wydawca:
Fundacja Kultury bez Barier
Współpraca merytoryczna:
Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki
Projekt „Warsztat na Zachętę”
dofinansowany ze środków Ministra Kultury
i Dziedzictwa Narodowego,
w ramach programu Edukacja kulturalna.
Tekst scenariusza dostępny na licencji Creative Commons Uznanie Autorstwa — Na Tych Samych Warunkach 3.0 Polska
(treść licencji dostępna na stronie: http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/pl/legalcode).
Pewne prawa zastrzeżone na rzecz Fundacji Kultury bez Barier oraz podmiotów dysponujących poszczególnymi prawami autorskimi.