Lewicowi mentorzy Baracka Obamy

Transkrypt

środa, 01 lutego 2012 16:21
W listopadzie 2008 r. w Stanach Zjednoczonych miało miejsce szokujące wydarzenie:
Amerykanie wybrali prezydenta w ekstremalnym stopniu związanego z komunistami i
radykałami.
Paul Kengor politolog, Grove City College, Pensylwania
Mówią o tym rozmaite źródła - od
Franka Marshalla Davisa, mentora Baracka Obamy z okresu jego dzieciństwa, po jego pastora
z Chicago Jeremiasza Wrighta. Wskazują one na niepokojącą liczbę radykałów i agitatorów z
okresu rewolucji lat 60. Niemożliwe jest wymienienie tutaj ich wszystkich, podam jednak w tym
tekście kilka przykładów.
Studenci na Rzecz Demokratycznego Społeczeństwa
W 2008 r. grupa byłych radykałów z lat 60. założyła organizację nazwaną "Postępowcy dla
Obamy". Jej członkowie i osoby ją wspierające byli także liderami stworzonej w latach 60.
organizacji Studenci na Rzecz Demokratycznego Społeczeństwa (Students for a Democratic
Society - SDS). Grupa ta, mimo że została stworzona w latach 60., ma swoje korzenie w
socjalistycznej Lidze na Rzecz Demokracji Przemysłowej (League for Industrial Democracy),
która z kolei wywodzi się z powołanej do życia w latach 30. Studenckiej Ligi na Rzecz
Demokracji Przemysłowej (Student League for Industrial Democracy). SDS przyciągała
rozmaite grupy komunistyczne, takie jak Postępowa Partia Pracy Maoistów (Maoist Progressive
Labor Party).
SDS przyjmowała maoistów na salonach dokładnie w tym samym czasie, kiedy przewodniczący
Mao był osobiście zaangażowany w dokonywanie czystek i głodzenie na śmierć. Zginęło wtedy
około 60-70 milionów ludzi - początkowo w wyniku jego katastrofalnej polityki kolektywizacji
nazywanej Wielkim Skokiem Naprzód (lata 1957-1960), a następnie podczas szaleństwa
znanego pod nazwą Kulturalnej Rewolucji (lata 1966-1969).
Najważniejszym graczem w okresie tworzenia się SDS był Tom Hayden, urodzony w grudniu
1939 r. w Detroit, w stanie Michigan. Hayden rozpoczął swoją działalność jako student
Uniwersytetu w Michigan, który z czasem stał się "gniazdem" SDS. Hayden pełnił funkcję
przewodniczącego SDS w 1962 i 1963 roku. Stworzył także manifest ideologiczny tej partii Port Huron Statement. Był to akt założycielski SDS.
Sława i wpływy Haydena wzrosły w 1968 roku. Został on aresztowany na konwencji
Demokratów, kiedy to radykałowie, hippisi, komuniści oraz protestujący przeciwko wojnie
zaburzyli obrady Narodowego Konwentu Demokratów. Było to wydarzenie niemające
precedensu w amerykańskiej historii.
Hayden był jednym z tzw. Siódemki z Chicago, razem z Jerrym Rubinem i Abbie Hoffman, który
skończył, odgrażając się, że wrzuci LSD do miejskiego ujęcia wody. W tym samym roku
Hayden wraz z delegacją SDS udał się w podróż po krajach bloku komunistycznego, gdzie według obserwatora Sola Sterna, który przebywał tam jako uprzywilejowany korespondent
radykalnego magazynu "Ramparts" [Wały Obronne - przyp. tłum.] - "członkowie SDS prowadzili
wraz z komunistami seminarium poświęcone sposobom prowadzenia walki psychologicznej w
kampanii przeciwko Stanom Zjednoczonym".
Akcje Haydena wzrosły, kiedy zabrał on jeden ze swoich kontrowersyjnych "oddziałów" do
1/7
Kambodży i Wietnamu razem z młodą aktorką Jane Fondą.
Jane to osobna historia. Młoda, bogata aktorka była tancerką go-go dla komunizmu. Regularnie
opowiadała studentom: "Gdybyście zrozumieli, czym jest komunizm, modlilibyście się na
kolanach o to, żeby pewnego dnia zostać komunistami". Po swoim przyjeździe do Hanoi Jane
została cheerleaderką i luksusową panienką Vietcongu. Jej podróż została w części
zorganizowana przez Wilfreda Burchetta (zdemaskowanego później jako sowiecki agent), który
podobno także pomagał Fondzie pisać jej przemowy. Cały komunistyczny świat sławił "heroizm"
Jane, jaki manifestowała swoją "antyimperialistyczną" i antyamerykańską postawą. Jej twarz
pokazywały wszystkie media, w sposób szczególny zachwycała się nią komunistyczna prasa.
Śliczna Jane flirtowała i bawiła się z komunistycznym wrogiem, szczerząc zęby w uśmiechu na
tle broni Vietcongu, toteż Sowieci i północny Wietnam byli nią urzeczeni. Urzeczony był także
Tom Hayden. Krótko po teatrzyku, jaki odegrała Jane, jego małżeństwo się zakończyło. Jane
została jego drugą żoną.
W tym czasie nastąpił także koniec SDS. Rozpadła się ona na rywalizujące ze sobą frakcje, z
których najbardziej niesławną stała się działająca w Stanach Zjednoczonych komunistyczna
grupa terrorystów o nazwie Weathermen.
Od SDS do grupy Weathermen
Kluczowi przywódcy, którzy przeszli z SDS do grupy Weathermen, to: Bernardine Dohrn, Bill
Ayers, Jeff Jones, Michael Klonsky, Carl Davidson, John Jacobs, Kathy Boudin i Mark Rudd.
Wśród prowodyrów w procesie przemiany z SDS w grupę Weathermen była Bernardine Dohrn,
urodzona jako Bernardine Ohrnstein w Milwaukee w stanie Wisconsin w styczniu 1942 roku.
Młoda panna Dohrn wychowała się na przedmieściach, w środowisku klasy średniej. Prowadziła
normalne życie nastolatki, uczęszczała do liceum, była cheerleaderką, należała do klubu
tanecznego, działała w organizacjach społecznych, wydawała szkolną gazetkę. Wyjechała z
Milwaukee, aby podjąć naukę na uczelni. Studiowała prawo na Uniwersytecie w Chicago,
otrzymując dyplom licencjata i magistra prawa, odpowiednio w 1963 i 1967 roku.
Kiedy zaczęła pracować w swoim zawodzie, zetknęła się z radykałami komunistycznymi.
Pracowała bowiem w Narodowej Gildii Prawników (National Lawyers Guild), prawnym zapleczu
Komunistycznej Partii USA (CPUSA). W 1967 r. przyjechała do Nowego Jorku, aby podjąć
pracę w Gildii. Dzięki temu stowarzyszeniu wkroczyła na scenę krajowej polityki. Wkrótce okaże
się, że będzie ona jednym z głównych obecnych na tej scenie radykałów.
Dziewczyna ze środkowego wschodu była zakorzeniona w ruchu radykałów poprzez kilka
powiązań, które kierowały każdym jej ruchem od A do Z. Pierwszym z nich był Jeff Jones, z
którym chodziła na randki, zanim poderwał ją Bill Ayers.
Jones był nowojorskim "działaczem terenowym" SDS, głównym hersztem radykalnych
oddziałów w Columbii i Cornell, godnych spadkobierców radykalnych profesorów z New York
City i Itaki. Był on jednym z trzech działaczy SDS zaproszonych do Hanoi w grudniu 1967 r.
przez Wietnamską Unię Studentów. Od Dohrn był młodszy o pięć lat. W 1969 r. wspólnie z
Bernardine brał udział w przynajmniej jednym incydencie, jaki amerykański Kongres określił
mianem "sprowokowanego przez SDS aktu przemocy bądź zachęcania do przemocy".
Innym młodym człowiekiem, który przypadł do gustu pannie Dohrn, był Bill Ayers, który odbił
Bernardine Jeffowi Jonesowi. W 1968 r. Ayers był jeszcze płotką, ale uczył się szybko.
2/7
Ayers pochodził z Chicago. Czempion proletariatu wiedział, gdzie znaleźć pieniądze. Jego
ojciec Thomas Ayers był grubą rybą w świecie korporacyjnym, miał udziały w rozmaitych
kompaniach, fundacjach i na uniwersytetach. Stał na czele Zarządu Commonwealth Edison w
Chicago.
W czasie rewolucji 1968 r. młody Ayers był członkiem oddziału SDS w Ohio i Michigan.
Podobnie jak Hayden, był on studentem Uniwersytetu w Michigan przygotowującym się do
życia ideałami rewolucji.
Inni towarzysze byli zajęci agitowaniem na Uniwersytecie Columbia, prawdopodobnie
najgorszym amerykańskim uniwersytecie, jeśli chodzi o wpływy komunistów i radykałów. Wśród
nich najbardziej wpływowym człowiekiem był Mark Rudd. Urodził się on jako Mark William
Rudnitsky w Irvington w New Jersey w czerwcu 1947 roku. Jego rodzice byli żydowskimi
imigrantami z Polski i Litwy.
Rudd odnalazł swoje powołanie na Uniwersytecie Columbia, gdzie został szefem
uniwersyteckiego koła SDS. Udało mu się praktycznie zapalić tę uczelnię ogniem rewolucji w
czasie szokującej rewolty studenckiej w 1968 roku.
Tym młodym ludziom nie podobali się ani Demokraci, ani Republikanie. W tym czasie
amerykańskim prezydentem był Lyndon B. Johnson, stanowczo potępiany przez nich z powodu
wojny w Wietnamie. "Hey, hey, LBJ, how many kids did you kill today?" ("Hej, hej, LBJ, ile dzieci
dzisiaj zabiłeś?") - śpiewali towarzysze z Uniwersytetu Columbia, kiedy szedł on Piątą Aleją z
91 na 72 Ulicę.
To było to, przeciwko czemu walczyli młodzi aparatczycy. Co było natomiast tym, o co walczyli?
Sporo z nich - a dokładnie: wielu liderów - wspierało wrogów, popierali oni północny Wietnam i
komunizm. Popierali Mao, Castro, Che, Lenina, a niektórzy nawet Stalina. Bardzo niewielu z
nich wywodziło się z klasy pracującej. Większość z nich były to rozpieszczone, bogate dzieci,
tzw. czerwone pieluszki, dzieci żyjących na wysokim poziomie materialnym, gruntownie
wykształconych rodzin z Nowego Jorku i północnego wschodu.
Na Uniwerytecie Columbia, jak powie Rudd, uczęszczał on z wielką pasją na spotkania SDS,
urzeczony "pasjonującymi debatami prowadzonymi przez studentów wyższych lat i
absolwentów, którzy opowiadali o chińskiej rewolucji kulturalnej, rewolucji kubańskiej, o naturze
amerykańskiego społeczeństwa klasowego... Wszyscy oni zgadzali się co do jednego
rozwiązania: rewolucji marksistowskiej".
Inspirację znaleźli w liście Che Guevary, jaki tuż przed śmiercią w Boliwii napisał na temat
"niegasnącego boju". Che powiedział w nim: "Każda z naszych akcji jest okrzykiem bojowym
przeciw imperializmowi i hymnem na cześć ludzkości zjednoczonej przeciwko największemu
wrogowi rodzaju ludzkiego: Stanom Zjednoczonym. Gdziekolwiek zaskoczy nas śmierć,
powitajmy ją".
Mark Rudd i jego komunistyczni przyjaciele opłakiwali śmierć swojego ukochanego Che. Od tej
pory czcili go jako swojego "męczennika rewolucji i świętego" (słowa Rudda), ogłaszając
pogrzeb Stanów Zjednoczonych - "największego wroga rodzaju ludzkiego".
To była ich religia, ich wiara. Che traktowali jak Jezusa Chrystusa: "Podobnie jak chrześcijanin
pragnie naśladować Chrystusa - napisze Rudd - gorąco pragnąłem być rewolucjonistą takim jak
3/7
Che, niezależnie od tego, jaką cenę miałbym za to zapłacić".
Grupa Weathermen
Weathermen byli grupą jeszcze bardziej radykalną niż SDS. Rudd treściwie podsumował cele
powstania tej grupy: "Moi przyjaciele i ja stworzyliśmy podziemną, rewolucyjną grupę
partyzantów zwaną Weathermen, mającą za cel obalenie przemocą rządu Stanów
Zjednoczonych".
Może wydawać się niewiarygodne, że między tymi amerykańskimi studentami znajdowali się
staliniści, ale tak właśnie było. Według Rudda, do stalinistów należał Mike Klonsky. Był on
krajowym sekretarzem SDS. Siedzibą sekretariatu było Chicago. Klonsky poglądy miał jeszcze
bardziej lewackie niż Mark Rudd. Rudd przywołuje spotkanie z 1969 r., kiedy Klonsky "kilka
razy" powiedział mu, że "Stalin jest nowatorski".
Członkowie grupy Weathermen promowali przemoc i szybko zeszli do podziemia, tworząc
grupę Weather Underground. W 1974 r. członkowie grupy opublikowali swój manifest: "Pożar
buszu: Polityka rewolucyjnego antyimperializmu". Stanowił on "polityczne stanowisko grupy
Weather Underground" i został podpisany przez czterech członków Weather Underground: Billa
Ayersa, Bernardine Dohrn, Jeffa Jonesa i Celię Sojourn. Dedykowali oni swój manifest między
innymi Sirhan Sirhanowi, zabójcy Roberta F. Kennedy´ego.
"Jesteśmy organizacją partyzancką", wyjaśniali autorzy. "Jesteśmy kobietami i mężczyznami
komunizmu działającymi w podziemiu w Stanach Zjednoczonych od ponad czterech lat".
Dążenia młodych komunistów zawarte w manifeście brzmiały: "Potrzebujemy rewolucyjnej partii
komunistycznej po to, aby prowadzić walkę, integrować działania i nadawać walce kierunek,
zwiększać naszą siłę i budować nowe społeczeństwo".
"Dopiero zaczęliśmy", kontynuowała czwórka fanatyków. Ślubowali oni: "Jedyne możliwości to
zwycięstwo albo śmierć". Ten "program rewolucyjny" był jedną z "pilnych i palących potrzeb
strategicznych". "Naszym celem - pisali - jest obalenie władzy amerykańskiego imperializmu i
unieszkodliwienie go".
Jeśli coś dotychczas nie byłoby jasne, jeżeli chodzi o nawoływanie do przemocy, Weather
Underground mówili jeszcze mocniej. Cytując "przesłanie Che", w manifeście ślubowali:
"Jedyną drogą do ostatecznego pokonania imperializmu i zbudowania socjalizmu jest
rewolucyjna wojna". Owa "wojna", jak zapowiadali autorzy manifestu, "będzie długa i
skomplikowana. Będzie wymagała prowadzenia bitew masowych i bitew ukrytych, pokojowych i
z użyciem siły. Bez walki zbrojnej zwycięstwo nie jest możliwe".
Che Guevara stał się "chłopakiem z plakatu". Książka "Pożar buszu" zawierała piękne ilustracje
komunistycznego rewolucjonisty nadające mu boski rys. "Na naszej półkuli", pisało czterech
autorów, "Che Guevara zobowiązuje nas do tego, abyśmy stworzyli dwa, trzy, wiele
Wietnamów, do tego, żebyśmy obalili amerykański imperializm... i otworzyli nowy front walki w
obrębie samych Stanów Zjednoczonych". Ten front został otwarty.
Ayers, Dohrn i Barack Obama
Weathermen byli gotowi stosować każdy rodzaj przemocy. W radykalizmie przodowali
4/7
zwłaszcza Bill Ayers i Bernardine Dohrn, dwoje najbardziej hardkorowych członków Weather
Underground. Ta dwójka przemierzała Amerykę jako uciekinierzy poszukiwani i ścigani przez
FBI.
Mimo to, co zaskakujące, żadne z nich nie spędziło ani jednego dnia w więzieniu. Ich prawnicy
ochraniali ich, co skłoniło Ayersa do wyznania później: "Piekielnie winny i wolny jak ptak!
Ameryka to wspaniały kraj!".
Do lat 80. zarówno Ayers, jak i Dohrn zamienili swoje życie uciekinierów na pracę w salach
wykładowych. Zostali profesorami i wzięli ślub.
Po uzyskaniu doktoratu w Kolegium Nauczycielskim Columbia Ayers zaangażował się w
Chicago w działalność polityczną i edukacyjną. I to właśnie tutaj miała miejsce wymowna scena
szczególnej polityki historycznej, kiedy to Ayers i jego przyszła żona Dohrn otrzymali "polityczne
namaszczenie" od radykalnej senator stanu Illinois Alice Palmer.
Palmer reprezentowała w senacie stanu Illinois 13. dzielnicę Chicago. W 1995 r. jej celem stał
się amerykański Kongres. W roli swojego następcy najchętniej widziała młodego polityka ze
stanu Illinois. Nazywał się Barack Obama.
Latem 1995 r. Palmer przyprowadziła Obamę do domu Billa Ayersa i Bernardine Dohrn, gdzie
dwoje byłych poszukiwanych dało mu swoje polityczne błogosławieństwo.
To nie było ich jedyne spotkanie. Ayers i Obama pracowali razem na różnych polach. Obaj byli
członkami rady Fundacji Woodsa w Chicago, pracowali nad "reformą szkolnictwa" poprzez
Chicago Annenberg Challenge, pracowali przy panelu dla młodych prawników organizowanym
przez Michelle Obamę, występowali razem jako mówcy podczas dyskusji panelowych
odbywających się w Chicago, mieli wiele obszarów wspólnych, wliczając w to związki z
budzącymi niepokój postaciami, takimi jak Rashid Khalidi, promowali się wzajemnie w
książkach i artykułach, a nawet na winietach książek, utrzymywali stosunki sąsiedzkie (dzieliły
ich trzy domy) i inne związki. Ich relacje miały charakter zarówno zawodowy, jak i prywatny i
były bardzo zróżnicowane.
11 września 2001
Oczy publiczności nie były szczególnie nakierowane na Ayersa aż do poranka 11 września
2001 r. - o ironio, strasznego dnia w historii Ameryki.
Tego właśnie poranka "New York Times" opublikował artykuł zatytułowany: "Nie żałuję miłości
do materiałów wybuchowych - protestujący przeciwko wojnie opowiada o życiu z grupą
Weathermen". Artykuł był poświęcony Billemu Ayersowi. Otwierały go mrożące krew w żyłach
słowa, tak bardzo złowieszcze w świetle tego, co stało się tego ranka w Nowym Jorku. "Nie
żałuję podkładania bomb" - mówił nieprzejawiający skruchy Bill Ayers. "Czuję, że nie zrobiliśmy
wszystkiego, co można było zrobić".
Były członek SDS i uciekinier, członek Weather Underground rozmawiał z reporterką "Timesa"
Dinitią Smith w swoim dziewiętnastowiecznym domu w dzielnicy Hyde Park w Chicago.
Rozmawiała ona z Ayersem o jego najnowszej książce, wspomnieniach, trafnie zatytułowanych
"Dni ucieczki", która, o ironio, została wydana we wrześniu 2001 roku.
W numerze "New York Timesa" z 11 września 2001 r., kiedy Nowy Jork i Waszyngton skąpane
były w dymie i krwi w wyniku zamachu, którego dokonali zagraniczni terroryści, Ayers chwalił
się swoim udziałem w podkładaniu bomb - właśnie w Nowym Jorku i Waszyngtonie.
5/7
Poprzez stworzoną przez siebie sieć terroryzmu wewnątrzkrajowego Ayers wraz z
towarzyszami w 1970 r. podłożyli bomby pod kwaterę główną nowojorskiej policji - atakując tych
samych ludzi, którzy w chwili, kiedy ukazał się ten artykuł, umierali, ponieważ poświęcili swoje
życie, ratując niewinnych ludzi w budynkach World Trade Center. Ayers i jego przyjaciele
podłożyli bomby także w budynkach Kapitolu w 1971 r., kiedy to Bernardine Dohrn przy
współudziale jeszcze jednej osoby podłożyła bombę w damskiej toalecie. W 1972 r. zaatakowali
oni także Pentagon.
Tak, Pentagon ucierpiał od bomb dwukrotnie: w 1972 r. za sprawą Billa Ayersa, Bernardine
Dohrn i ich sieci komunistycznych terrorystów-szaleńców oraz w dniu ukazania się artykułu w
2001 r. przez Osamę bin Ladena i jego islamistycznych terrorystów-szaleńców.
Dzień ataku na Pentagon w 1972 r. wywołuje u Ayersa idylliczne wspomnienia: "Wszystko było
absolutnie doskonałe tego dnia, kiedy zbombardowałem Pentagon", powiedział Ayers na
łamach "New York Timesa" 11 września 2001 roku. To był piękny dzień - zupełnie jak poranek
11 września 2001 roku. To był doskonały dzień na zbombardowanie Pentagonu.
Czy Bill Ayers zrobiłby to jeszcze raz?
"Nie mogę wykluczyć takiej możliwości" - powiedział Ayers reporterowi "Timesa". Wyznał on, że
wciąż żywi pewien sentyment do bomb, do ich "poezji i formy". Ayers, pisał "Times", wciąż widzi
poezję w "dzikiej eksplozji hałasu i koloru, błysku, w świecach dymnych", a szczególnie w
potężnych, głośnych wybuchach.
Na amerykańskiej ziemi nigdy nie było potężniejszego i głośniejszego wybuchu niż ten z 11
września 2001 roku.
Postępowcy na Rzecz Obamy
Rola Billa Ayersa w otoczeniu Baracka Obamy wyszła na jaw w Stanach Zjednoczonych w
czasie kampanii prezydenckiej z 2008 r., kiedy to konserwatyści usiłowali pokazać te związki, a
liberałowie ze złością zamykali na nie oczy i uszy.
Mniej zauważone było pojawienie się w 2008 r. grupy nazywanej Postępowcami na Rzecz
Obamy, która to grupa przypominała zebranie SDS z lat 60. Podczas gdy postać Billa Ayersa
została przypomniana opinii publicznej przez konserwatywnych komentatorów, Postępowcy na
Rzecz Obamy przeszli niezauważeni nawet przez prawicę i zostali taktycznie zignorowani przez
media głównego nurtu, które służyły w przeważającej mierze jako nieoficjalne przedłużenie
kampanii prezydenckiej Obamy.
Na czele Postępowców na Rzecz Obamy stanął człowiek, który kiedyś przewodził SDS: Tom
Hayden. Był on jednym z czterech "członków założycieli" Postępowców na Rzecz Obamy.
Oprócz "członków założycieli" grupę tę poparło 94 "intelektualistów", takich jak Mark Rudd, Carl
Davidson, Jane Fonda, członkowie rodziny Michaela Klonsky´ego i inni. Uniwersytet Columbia
oczywiście także był reprezentowany. Jeśli nawet nie przez samego Rudda, który w pewnym
momencie przestał utrzymywać z nim związki, to poprzez reprezentantów obecnej kadry, takich
jak Todd Gitlin, były lider SDS, który dzisiaj jest profesorem dziennikarstwa, socjologii oraz
zasiada w katedrze uniwersyteckiego programu z dziedziny komunikacji.
6/7
Nie ma przesady w stwierdzeniu, że lista Postępowców na Rzecz Obamy przypomina listę
członków SDS wzywanych w celu złożenia zeznań za prowadzenie działalności wywrotowej w
latach 60. i że nazwiska te przewijają się w dokumentach amerykańskiego Kongresu z grudnia
1969 r. poświęconych działalności SDS.
***
Wiele jeszcze można by było powiedzieć o związkach Baracka Obamy z radykałami.
Informacje zawarte w tym artykule to zaledwie wierzchołek góry lodowej. Nie ma na przykład
informacji o hawajskim mentorze Obamy Franku Marshallu Davisie, który był pełnoprawnym
członkiem Komunistycznej Partii USA (nr legitymacji partyjnej - 47544). Podobnie nie
wspomniałem o pastorze Jeremiaszu Wrighcie, heretyku, bluźniercy i głosicielu bredni. Na
temat związków Obamy z radykałami można by napisać całą serię książek.
Żaden prezydent nie miał do tej pory podobnych związków z ekstremistami. Nigdy dotąd w
amerykańskiej historii obywatele Stanów Zjednoczonych nie wybierali na prezydenta człowieka
z równie niepokojącego otoczenia. W wielu wymiarach Obama rzeczywiście przełamał
schemat...
tłum. Agnieszka Żurek
-------------------------------------------------------------------------------Paul Kengor jest autorem książek "Bóg i Ronald Reagan", "Krzyżowiec: Ronald Reagan i
upadek komunizmu", które zostały przetłumaczone na język polski. Ostatnio wydał książkę
"Dupes: Jak wrogowie Ameryki zmanipulowali zwolenników postępu na przestrzeni stu lat".
za: NDz Sobota-Niedziela, 21-22 stycznia 2012, Nr 17 (4252) (kn)
7/7

Lewicowi mentorzy Baracka Obamy

Transkrypt

Podobne dokumenty

Chrześcijaństwo, oświeceniowy liberalizm i wolność

Kuba Dobroszek_esej_IImiejsce

Program Gali Sportu Akademickiego