ŚCIANY FUNDAMENTOWE HYDROIZOLACJE

ŚCIANY
FUNDAMENTOWE
HYDROIZOLACJE
Na ławach wykonuje się ściany fundamentowe, które wystają 30-50 cm
ponad teren, zwykle do poziomu konstrukcji podłogi parteru. Ich szerokość
wynosi 25-45 cm i zaleŜy przede wszystkim od projektowanej grubości ścian
nośnych. Ściany fundamentowe mogą być betonowane w deskowaniach lub co jest obecnie bardzo popularne - murowane z bloczków albo pustaków
betonowych. Ściany fundamentowe ociepla się styropianem od zewnątrz lub od
wewnątrz.
Pod parterowymi budynkami murowanymi ściany fundamentowe moŜna
wykonywać bez ław, jeśli ich grubość jest wystarczająca do bezpiecznego
przeniesienia obciąŜeń z budynku na grunt. Ściany takie betonuje się albo w
całości w deskowaniu, albo powyŜej terenu - w deskowaniu, a poniŜej terenu bezpośrednio w gruncie. W tym drugim wariancie z oczywistych powodów
rezygnuje się z pionowej izolacji przeciwwilgociowej, a gdyby okazała się
potrzebna, trzeba przed jej ułoŜeniem dokonać pracochłonnego czyszczenia i
wyrównywania powierzchni ściany.
Po wymurowaniu ścian fundamentowych na gruncie rodzimym układa
się warstwami piasek, kaŜdą odpowiednio zagęszczając. Zamiast piasku
moŜna uŜyć pospółki, Ŝwiru lub keramzytu.
1
IZOLACJA CIEPLNA ŚCIAN FUNDAMENTOWYCH
MoŜe być ułoŜona na wewnętrznej lub zewnętrznej stronie
jednowarstwowej ściany fundamentowej. W ścianie trójwarstwowej ociepleniem
jest jej środkowa warstwa.
JeŜeli izolację cieplna ułoŜy się na wewnętrznej stronie ściany
fundamentowej, wtedy ocieplany jest tylko grunt pod podłogą. Dlatego lepszym
rozwiązaniem jest ocieplenie ściany na zewnątrz lub wykonanie ściany
trójwarstwowej. Ściany fundamentowe ociepla się zwykle styropianem albo
polistyrenem ekstrudowanym.
IZOLACJA PRZECIWWILGOCIOWA
SłuŜy do zabezpiecza ściany przed wilgocią przenikająca z gruntu.
Pierwsza izolację pozioma naleŜy ułoŜyć na ławie fundamentowej (w
przypadku budynków podpiwniczonych) i dopiero na niej moŜna murować
ścianę piwniczne. Druga (lub pierwsza w przypadku budynków nie
podpiwniczonych) izolacja pozioma oddziela ścianę domu znajdująca się nad
ziemią od ściany fundamentowej. Powinna ona mieć pozostawiony zakład do
połączenia z izolacją poziomą podłogi.
Oprócz izolacji poziomej naleŜy wykonać w budynku równieŜ izolację
pionową przeciwwilgociową na ścianach fundamentowych od zewnątrz. Wtedy
woda wsiąkająca w grunt przy ścianach fundamentowych nie będzie ich
zawilgacać. Izolację przeciwwilgociową (pozioma, pionową) moŜna wykonać z
papy, folii płaskiej lub tłoczonej. Izolację pionową fundamentów wykonuje się
teŜ z gotowych mas asfaltowo-kauczukowych.
2
Izolacja fundamentów, w zaleŜności od warunków gruntowo-wodnych,
moŜe
być
zaprojektowana
jako
przeciwwodna
(cięŜka)
lub
przeciwwilgociowa (lekka).
Powierzchniowe izolacje przeciwwodne powinny być zabezpieczone
przed uszkodzeniami mechanicznymi. Zabezpieczenie takie moŜe stanowić
obmurowanie ceglaną ścianką osłonową, materiał termoizolacyjny do
stosowania w styku z gruntem, płyty drenarskie lub specjalne membrany
polietylenowe z wytłoczkami dystansowymi. W ochronie piwnic przed
wilgocią szczególne znaczenie ma prawidłowe połączenie poziomej
izolacji podłogi z izolacją pionową ścian. Na styku tym występuje
największe zagroŜenie przedostania się wody do wnętrza.
3
Podstawowymi materiałami do izolacji przeciwwilgociowych są papy
izolacyjne.
Papy zwykłe w rolkach składają się z osnowy z tektury budowlanej lub z
włókna poliestrowego nasączanej bitumem (np. asfaltem) i dodatkowo
powleczonej bitumem z posypką. Znajdująca się na nich folia ochronna lub
posypką mineralna zabezpiecza przed sklejaniem podczas przechowywania
oraz przed promieniowaniem słonecznym.
Papy termozgrzewalne, modyfikowane są dodatkami uszlachetniającymi,
które zwiększają temperaturę mięknienia (lepsze właściwości w wysokich
temperaturach, poprawiają elastyczność w niskich temperaturach i zwiększają
odporność na starzenie.
O właściwościach wytrzymałościowych papy decyduje rodzaj osnowy,
zapewniającej mechaniczną odporność na rozrywanie lub przecięcie.
Rodzaj i ilość materiału bitumicznego decydują o szczelności i elastyczności
papy. Papy sprzedawane są w rolkach, na których podana jest gramatura
(cięŜar 1m2) osnowy oraz zawartość substancji bitumicznych na 1 m2
powierzchni. W zaleŜności od gramatury papy izolacyjne dzieli się na trzy
odmiany: l 400/1400; l 400/1600 i l 500/1600 (np. symbol 400/1400 oznacza, Ŝe
papę wykonano z tektury o gramaturze 400 g/m2 i powleczono 1400 g asfaltu).
Folie hydroizolacyjne stosuje się do hydroizolacji fundamentów, ścian oraz
podłóg na gruncie. Przy wykonywaniu izolacji pionowych folie przykleja się do
podłoŜa za pomocą lepików asfaltowych lub klejów. Folie stanowią
nieprzepuszczalną membranę dla wody i pary wodnej, ale są bardzo
wraŜliwe na uszkodzenia mechaniczne i przecięcia. Wymagają starannego
przygotowania podłoŜa oraz usunięcia wszelkich ostrych krawędzi. Do
wykonania lekkiej izolacji przeciwwilgociowej moŜna uŜyć płaskiej folii
budowlanej z polichlorku winylu (PVC) lub polietylenu małej gęstości (LDPE)
0,2-2 mm.
Membrany kubełkowe mają powszechne zastosowanie w układaniu izolacji
(tzw. kubełkowe). Dzięki wytłoczeniom nie przylegają całą powierzchnią do
podłoŜa. Wytworzona tak wolna przestrzeń - powietrzna szczelina
wentylacyjna - pozwala na odprowadzenie wilgoci z podłoŜa. Folię taką stosuje
się do izolacji pionowej ścian zewnętrznych, pod podłogą oraz od wewnątrz na
zawilgoconych juŜ powierzchniach.
4
Płynne lepiki, emulsje i powłoki bitumiczne
Płynne lepiki i emulsje wykorzystuje się
jako samodzielne powłoki hydroizolacyjne
lub do klejenia pap i folii oraz impregnacji
podłoŜa. Lepiki z róŜnego rodzaju materiałów
bitumicznych mogą być stosowane na zimno
lub na gorąco. W pierwszym wypadku,
powłoka
wysycha
po
odparowaniu
rozpuszczalnika, a w drugim, kiedy obniŜy się
jego temperatura. Lepiki mogą stanowić
samodzielną powłokę do izolacji pionowej w
suchych gruntach na uprzednio otynkowanych
ścianach. Asfaltowych emulsji rozpuszczalnych
w wodzie uŜywa się do zmniejszenia
nasiąkliwości i jako podkładu pod inne izolacje.
Mogą być one stosowane na podłoŜa
wilgotne.
Szpachlowe masy asfaltowe i asfaltowokauczukowe, to materiał zastępujący papy w
rolkach, zalecany w przypadku nieregularnych
kształtów
izolowanych
części
budynku.
Bitumiczne
powłoki
izolacyjne
moŜna
stosować w połączeniu z przylepioną do
bitumicznej powłoki flizeliną, która pełni rolę
wzmacniającej osnowy.
5
Beton wodoszczelny
Izolacje przeciwwodne przyziemia moŜna zastąpić przez wykonanie ścian
piwnic ze szczelnego betonu. Jest to beton o małej zawartości porów, z
drobnego kruszywa (16-32 mm), z zawartością cementu co najmniej 350
kg/m3 i z dodatkami uszczelniającymi. Konstrukcje z betonu
wodoszczelnego muszą posiadać rozwiązania wszystkich detali naraŜonych na
przenikanie wody. Dotyczy to w szczególności dylatacji konstrukcyjnych,
przerwy technologicznych i przebić instalacyjnych. Elementy uszczelniające
stanowią taśmy uszczelniające (do dylatacji konstrukcyjnych), rury
uszczelniające (do przerw przeciwskurczowych konstrukcji), blachy
szczelinowe (do styku ściany z płytą fundamentu), kołnierze wpustowe i inne
akcesoria kompletowane indywidualnie dla kaŜdego projektu.
Technologia
betonu
wodoszczelnego
stawia
wiele
wymogów
konstrukcyjnych:
grubość płyty fundamentowej musi wynosić co najmniej 30 cm, tak aby przy
pomiarze ugięcia wytworzyła się wyraźnie strefa ściskana.
grubość ścian fundamentowych powinna wynosić co najmniej 25 cm, dzięki
czemu moŜna prawidłowo wbudować blachę szczelinową na styku ściany
z płytą fundamentową.
wymagana
ilość zbrojenia
przeciwskurczowego wynosi dla płyt
fundamentowych i stropowych minimum 3 cm2/m krzyŜowo w kaŜdym
kierunku z obu stron płyty i minimum 2 cm2/m dla ścian.
6
Metody osuszania budynków
W starych budynkach nie posiadających poziomej izolacji wodoszczelnej
problem stanowi zjawisko kapilarnego podciągania wilgoci w
zawilgoconych ścianach piwnicznych. Osuszanie budynków jest równieŜ
konieczne w sytuacji, gdy uszkodzona została izolacja pozioma budynku a jej
odbudowa nie jest moŜliwa bez ogromnej ingerencji w konstrukcję. Skutecznym
sposobem zabezpieczenia przeciwwilgociowego w budynkach istniejących jest
wykonywanie poziomej przepony przeciwwilgociowej.
Metoda iniekcji krystalicznej polega na wierceniu głębokich otworów w
równoległych ścianach budynku, z zachowaniem równych odstępów. Do
otworów wprowadza się wodny roztwór cementu portlandzkiego zmieszanego z
mineralnym środkiem aktywacyjnym w odpowiednio dobranych proporcjach.
Proporcje te zaleŜą od ilości oraz składu chemicznego soli zawartych w
zawilgoconej ścianie. Nierozpuszczalny środek aktywacyjny, krystalizując tworzy nieprzepuszczalną, trwałą warstwę izolacyjną. Proces ten trwa około
tygodnia.
Iniekcja preparatów moŜe być wykonana metodą ciśnieniową (iniekcja w
poziomie, odwierty o średnicy 18 mm, rozmieszczone co 10 - 12,5 cm) lub
grawitacyjną (preparat wlewany w otwory o średnicy 30 mm, rozmieszczone co
15 cm).
Do zastosowania tej metody konieczna jest wentylacja osuszanych
pomieszczeń. Na całkowite wyschnięcie ścian i rozpoczęcie prac tynkarskich
trzeba czekać około dwóch miesięcy
Metoda termoiniekcji polega na nawiercaniu w zawilgoconej ścianie otworów
o średnicy 20 mm w rozstawie 20 cm, zwykle w dwóch rzędach.
Doprowadzane jest nimi suche powietrze za pomocą specjalistycznego
zestawu urządzeń wentylacyjnych (o określonej temperaturze i ustalonej
prędkości przepływu). Proces ten trwa od dwóch do kilku dni (w zaleŜności od
początkowej wilgotności i grubości ścian). Kiedy wilgotność murów spadnie
poniŜej 5%, w wykonane otwory wprowadza się środki hydrofobowe na
bazie Ŝywic silikonowych, które wnikają w strukturę muru. śywica
utwardza się tworząc barierę dla wilgoci.
Metoda elektroosmozy polega na usuwaniu wilgoci za pomocą prądu
stałego, przepływającego między elektrodami umieszczonymi w murze.
Pod wpływem tego zjawiska wilgoć przemieszcza się z górnej części ściany w
dolną, a następnie do gruntu.
7