amy elliott dunne

GILLIAN FLYNN
ZAGINIONA
DZIEWCZYNA
(Gone Girl)
Przełożyła Magdalena Koziej
Wydanie polskie: 2013
Wydanie oryginalne: 2012
Tytuł oryginału: Gone Girl
Copyright © 2012 by Gillian Flynn
This translation published by arrangement with Crown Publishers, an
imprint of the Crown Publishing Group, a division of Random House,
Inc.All rights reserved.
Copyright for the Polish Edition © 2013 G+J Gruner+Jahr Polska
Sp. z o.o. & Co. Spółka Komandytowa
02-674 Warszawa, ul. Marynarska 15
Dział handlowy: tel. 22 360 38 41–42
faks 22 360 38 49
Sprzedaż wysyłkowa:
Dział Obsługi Klienta, tel. 22 360 37 77
Redakcja: Małgorzata Grudnik-Zwolińska
Korekta: Bronisława Dziedzic-Wesołowska
Projekt okładki: Wioletta Wiśniewska
Zdjęcie na okładce: Arman Zhenikeyev/Shutterstock
Redakcja techniczna: Mariusz Teler
Redaktor prowadząca: Agnieszka Koszałka
ISBN: 978-83-7778-297-2
Skład i łamanie: KATKA, Warszawa
Wszelkie prawa zastrzeżone. Reprodukowanie, kopiowanie
w urządzeniach przetwarzania danych, odtwarzanie w jakiejkolwiek
formie
oraz wykorzystywanie w wystąpieniach publicznych – również częściowe
– tylko za wyłącznym zezwoleniem właściciela praw autorskich.
Skład wersji elektronicznej:
Virtualo Sp. z o.o.
Dla Bretta:
światła
mego
i
Flynna:
światła mego życia,
A
Dla mojej Mani, Harrego i Macia
życia,
seniora
juniora
także
W miłości przejawia się nieskończona zmienność świata; kłamstwa, nienawiść, a nawet morderstwa są w nią wplecione; w miłości nieuchronnie
rozkwitają jej przeciwieństwa, jest ona cudowną różą zalatującą lekko
krwią.
Tony Kushner, The Illusion
CZĘŚĆ PIERWSZA
CHŁOPAK TRACI
DZIEWCZYNĘ
NICK DUNNE
DZIEŃ ZAGINIĘCIA
Kiedy myślę o swojej żonie, od razu staje mi przed oczami jej głowa.
Najpierw sam kształt. Gdy ujrzałem Amy po raz pierwszy, zobaczyłem
właśnie tył jej głowy, i było coś pięknego w tych krzywiznach. Przypominała lśniące, twarde ziarno kukurydzy albo skamielinę z rzecznego łożyska. W epoce wiktoriańskiej powiedziano by, że ma wyborny kształt głowy.
Łatwo sobie wyobrazić jej czaszkę.
Rozpoznałbym tę głowę wszędzie.
I to, co w środku. O tym też myślę: o jej umyśle. Jej mózg, wszystkie te
zwoje i myśli kursujące po nich jak szybkie, oszalałe stonogi. Jak dziecko
wyobrażałem sobie, że otwieram jej czaszkę, rozwijam mózg niczym szpulkę i przeszukuję go, próbując uchwycić i przyszpilić jej myśli. O czym myślisz, Amy? To właśnie pytanie zadawałem najczęściej w trakcie naszego
małżeństwa, nawet jeśli nie wypowiadałem go na głos i nie kierowałem do
osoby, która mogłaby na nie odpowiedzieć. Sądzę, że takie pytania wiszą
jak chmury burzowe nad każdym związkiem. O czym myślisz? Jak się czujesz? Kim jesteś? Co sobie zrobiliśmy? Co zrobimy?
Moje oczy rozwarły się dokładnie o szóstej rano. Bez ptaszęcego trzepotu rzęs, łagodnego pomrugiwania przed całkowitym oprzytomnieniem.
Przebudzenie było mechaniczne. Straszne kliknięcie powiek, jak u lalki
brzuchomówcy: świat jest czarny i nagle, ta-dam! 6.00, powiedział mi budzik, prosto w twarz, to była pierwsza rzecz, którą zobaczyłem. 6.00. Inaczej niż zwykle. Rzadko budziłem się o tak równej godzinie. Byłem człowiekiem budzącym się o zwichrowanych porach: 8.43, 11.51, 9.26. Wiodłem
życie bez budzika.
W tej właśnie chwili o 6.00 słońce wspięło się ponad kontur dębów na
tle nieba, objawiając swoje jestestwo gniewnego bóstwa w pełnej letniej kra-
sie. Jego odbicie mknęło ognistą smugą przez rzekę ku naszemu domowi,
długi, grzmiący paluch wymierzony we mnie, przebijający się przez delikatne zasłony sypialni. Oskarżający: Byłeś widziany. Będziesz widziany.
Wylegiwałem się w łóżku, które było naszym nowojorskim łóżkiem stojącym w nowym domu, który wciąż nazywaliśmy „nowym”, choć przebywaliśmy w nim od dwóch lat. To wynajęty dom tuż nad Missisipi, podmiejski i krzykliwie nowobogacki, taki, do jakiego aspirowałem jako dzieciak
mieszkający w wyłożonym kosmatymi dywanami dwupoziomowcu
w skromniejszej części miasta. Ten dom od razu wydaje się znajomy – okazały, mało wyzywający, nowy, nowy dom, którego, jak można się było spodziewać, moja żona nie cierpi.
„Czy mam usunąć sobie duszę, zanim wejdę do środka?”. Jej pierwsze
słowa po przyjeździe. To był kompromis: Amy zażądała, byśmy wynajęli,
a nie kupili dom w moim małym, rodzinnym miasteczku w Missouri, kurczowo trzymając się nadziei, że nie utkniemy tu na długo. Jedyne domy do
wynajęcia były skupione na tym splajtowanym osiedlu: miniaturowym wymarłym mieście zdegradowanych przez recesję, przecenionych rezydencji
należących do banków, w dzielnicy, którą zamknięto, zanim jeszcze została
otwarta. To był kompromis, ale ona postrzegała tę kwestię zupełnie inaczej.
Dla Amy był to złośliwy kaprys z mojej strony, wredne, samolubne wwiercenia noża. Zawlokłem ją, niby jakiś jaskiniowiec, do miasta, którego zajadle unikała, i zmusiłem, by mieszkała w takim domu, z jakich zwykła szydzić. Sądzę, że nie ma mowy o kompromisie, gdy tylko jedna strona go dostrzega, lecz nasze kompromisy na ogół tak wyglądały. Jedno z nas było zawsze wściekłe. Zazwyczaj Amy.
Nie wiń mnie za ten konkretny żal, Amy. Żal Missouri. Zrzuć winę na
ekonomię, pecha, wiń moich rodziców, swoich rodziców, internet, ludzi,
którzy używają internetu. Parałem się piórem. Pisałem o telewizji, filmach
i książkach. Gdy ludzie jeszcze czytali coś na papierze, gdy kogoś obchodziło jeszcze, co myślę. Przyjechałem do Nowego Jorku w późnych latach
dziewięćdziesiątych, kiedy dobiegały już końca dni zachłystywania się
świetnością, choć wówczas nikt jeszcze o tym nie wiedział. W Nowym Jorku roiło się od pisarzy, prawdziwych pisarzy, bo tu były czasopisma, prawdziwe czasopisma, całe mnóstwo. W tym czasie internet stanowił jeszcze
coś w rodzaju egzotycznego zwierzaka trzymanego w kącie świata wydawniczego – rzućcie mu trochę karmy, patrzcie, jak podryguje na smyczce, ale
słodziak, na pewno nie zagryzie nas w nocy. Pomyśleć tylko: były czasy,
gdy świeżo upieczeni absolwenci college’ów mogli przyjechać do Nowego
Jorku i zarabiać na pisaniu. Nie zdawaliśmy sobie sprawy z tego, że podejmujemy pracę w zawodzie, który zniknie w ciągu dekady.
Miałem pracę przez jedenaście lat, a potem nagle szast-prast zostałem
bez niej. W całym kraju zaczęły padać czasopisma, ulegając nagłej infekcji
wywołanej przez bankrutującą gospodarkę. Pisarze (mojego pokroju: początkujący powieściopisarze, zadumani myśliciele, ludzie, których mózgi
nie pracują wystarczająco szybko, by mogli pisać na blogach, Tweeterze,
tworzyć linki, głównie stare, uparte chwalipięty) mieli przerąbane. Byliśmy
jak modystki albo producenci batów; nasz czas dobiegł końca. Trzy tygodnie po tym, jak trafiłem na zieloną trawkę, Amy też straciła pracę, jaka
tam ona była. (Teraz czuję, jakby Amy zaglądała mi przez ramię, kwitując
uśmieszkiem to, że tak długo omawiałem swoją karierę, swoje niepowodzenie, a jej doświadczenie zawodowe zbyłem jednym zdaniem. Powiedziałaby, że to typowe. Cały Nick, powiedziałaby. To taki jej refren: Cały
Nick… i cokolwiek następuje potem, jest złe). Dwoje bezrobotnych dorosłych, przez wiele tygodni przewalaliśmy się po mieszkaniu w brooklyńskiej kamienicy, w skarpetkach i piżamach, ignorując przyszłość, rozrzucając nieotwarte listy po stolikach i sofach, jedząc lody o dziesiątej rano, a popołudniami zapadając w drzemkę.
A potem pewnego dnia zadzwonił telefon. Na drugim końcu linii była
moja siostra bliźniaczka. Margo wróciła do domu, kiedy rok wcześniej wylali ją z pracy w Nowym Jorku – ta dziewczyna wyprzedza mnie o krok we
wszystkim, nawet gdy chodzi o gówniane szczęście. Margo dzwoniła z dobrego starego North Carthage w Missouri, z domu, w którym się wychowaliśmy, i kiedy słuchałem jej głosu, stanęła mi przed oczami, gdy miała
dziesięć lat, z ciemną czupryną włosów, w szortach ogrodniczkach, siedziała na pomoście dziadków. Jej ciało było przygarbione jak stara poducha,
chude nogi majtały w wodzie, a ona patrzyła, jak rzeka obmywa jej rybiobiałe stopy, taka uważna, stateczna już jako dziecko.
Go mówiła ciepłym, opanowanym głosem, nawet gdy zmroziła mnie
wieścią, że nasza niezłomna matka jest umierająca. Ojciec już prawie się
wyniósł na tamten świat – jego (paskudny) umysł, jego (nędzne) serce osuwały się w mrok, kiedy kroczył, klucząc, w stronę wielkiej szarej niwy. Jednak wyglądało na to, że matka go wyprzedzi. Zostało jej pół roku, może
rok. Domyśliłem się, że Go poszła sama na rozmowę z lekarzem, wszystko
dokładnie zapisała swoim niechlujnym pismem, a teraz ze łzami w oczach
próbowała odcyfrować to, co zanotowała. Daty i dawki.
– Kurwa, nie mam pojęcia, co tu jest napisane, to chyba dziewięć. Ale
czy to ma sens? – zastanawiała się, a ja jej przerwałem.
Oto było zadanie, cel leżący na wyciągniętej dłoni mojej siostry jak śliwka. Omal nie krzyknąłem z ulgi.
– Wrócę, Go. Przeprowadzimy się z powrotem w nasze strony. Nie może być tak, że to wszystko będzie na twojej głowie.
Nie uwierzyła mi. Słyszałem jej oddech na drugim końcu linii.
– Mówię poważnie, Go. Bo czemu nie? Tu przecież nic nie ma.
Długi wydech.
– A co z Amy?
Nad tym nie zastanawiałem się odpowiednio długo. Po prostu założyłem, że spakuję swoją nowojorską żonę razem z jej nowojorskimi zainteresowaniami, nowojorską dumą, oderwę od nowojorskich rodziców – zostawimy za sobą rozgorączkowaną, fascynującą manhattańską krainę przyszłości – po czym przesiedlę ją do małego miasteczka nad Missouri
i wszystko będzie dobrze.
Jeszcze nie rozumiałem, jak głupie i optymistyczne było to założenie.
Tak, w stylu cały Nick. Nie wiedziałem, że doprowadzi do nieszczęścia.
– Amy się zgodzi. Amy…
W tym miejscu powinienem dodać „Amy kocha mamę”. Jednak nie
mogłem powiedzieć Go, że Amy kocha naszą matkę, bo Amy wciąż ledwie
ją znała. Spotkały się raptem kilka razy i zawsze rozstawały się skonsternowane. Amy roztrząsała potem całymi dniami rozmowy, które ze sobą odbyły – „A co ona miała na myśli, mówiąc…” – jakby moja matka była
przedstawicielką jakiegoś starożytnego plemienia, przybywającą z tundry
z naręczem surowego mięsa z jaka i kościanymi guzikami na wymianę
i próbowała wyciągnąć od Amy coś, czego tamta nie była skłonna zaofero-
wać.
Amy nie zależało na poznaniu mojej rodziny, nie chciała poznać miejsca mojego urodzenia, a jednak z jakichś powodów sądziłem, że przeprowadzka w rodzinne strony to dobry pomysł.
Mój poranny oddech ogrzał poduszkę i zmieniłem temat rozmyślań. To
nie był dzień na przewidywania czy żale, lecz na działanie. Z dołu dobiegały od dawna niesłyszane odgłosy: Amy przygotowywała śniadanie. Łomot
drzwiczek w drewnianych szafkach (stuk-stuk!), grzechot szklanych i blaszanych pojemników (dzyń-dzyń!), przestawianie i wybieranie spośród kolekcji metalowych garnków i rondli (szur-szur!). Kulinarna orkiestra dostrajająca instrumenty, a potem dziarsko klekocząca do finału, forma do
ciasta tocząca się po podłodze, uderzająca w ścianę jak czynele. Powstawało coś imponującego, prawdopodobnie naleśniki, bo naleśniki są na specjalne okazje, więc dziś Amy chce przyrządzić coś takiego.
To nasza piąta rocznica ślubu.
Podszedłem boso do krawędzi schodów i przystanąłem, zasłuchany,
przebierając palcami w miękkim, rozciągniętym od ściany do ściany dywanie, którego Amy z zasady nie cierpiała, i zastanawiałem się, czy jestem już
gotów dołączyć do żony. Amy była w kuchni, nieświadoma moich wahań.
Nuciła coś melancholijnego i znanego. Wytężyłem słuch, by rozpoznać melodię – jakiś folkowy kawałek? Kołysanka? – i wtedy poznałem temat z filmu M*A*S*H. Suicide is painless1. Zszedłem na dół.
Przystanąłem niepewnie w drzwiach, obserwując żonę. Jej pszeniczne
włosy były związane, kucyk podrygiwał wesoło jak skakanka, z roztargnieniem ssała oparzony palec, nucąc pod nosem. Potrafiła zabawnie zmieniać
słowa piosenek. Na pierwszej randce leciał w radiu utwór Genesis ze słowami: „Zdaje się, jakby jej dotyk był niewidzialny”. Amy zanuciła zamiast
tego: „Ona bierze mój kapelusz i kładzie go na najwyższej półce”. Gdy spytałem ją, skąd jej przyszło do głowy, że te słowa choć w nikłym stopniu
przypominają oryginał, odparła, że zawsze myślała, iż kobieta z piosenki
naprawdę kocha mężczyznę, bo kładzie jego kapelusz na najwyższej półce.
Suicide is painless (ang.) – samobójstwo jest bezbolesne (wszystkie przypisy pochodzą od tłumaczki).
1
Wtedy już wiedziałem, że mi się spodobała, że naprawdę podoba mi się ta
dziewczyna, która na wszystko ma wyjaśnienie.
Niepokojące jest przywoływanie ciepłego wspomnienia, jeśli czuje się
całkowity chłód.
Amy zerknęła na naleśnik smażący się na patelni i oblizała coś z nadgarstka. Wyglądała triumfująco, żonkowato. Gdybym wziął ją w ramiona,
poczułbym zapach jagód i cukru pudru.
Kiedy zauważyła, że stoję w drzwiach i gapię się na nią, odziany w wymięte bokserki, z nastroszonymi włosami, oparła się o blat kuchenny i powiedziała:
– No, cześć, przystojniaczku.
Żółć i lęk podeszły mi do gardła. Pomyślałem sobie: Dobra, spadam
stąd.
Bardzo późno zbierałem się do pracy. Po powrocie w rodzinne strony
siostra i ja popełniliśmy głupstwo. Zrealizowaliśmy to, o czym zawsze rozmawialiśmy. Otworzyliśmy bar. W tym celu pożyczyliśmy pieniądze od
Amy, osiemdziesiąt tysięcy dolarów, co dawniej stanowiło dla niej drobną
kwotę, ale teraz było niemal całym majątkiem. Przyrzekłem, że wszystko jej
zwrócę, z odsetkami. Nie chciałem być facetem, który pożycza od własnej
żony – czułem, jak ojciec krzywi usta na samą myśl o tym. No cóż, faceci są
różni, jego najbardziej potępiające zdanie, którego niewypowiedziany dalszy ciąg brzmi: a z ciebie żaden facet.
Ale to była naprawdę praktyczna decyzja, sprytne posunięcie biznesowe. Zarówno Amy, jak ja musieliśmy obrać nową drogę zawodową, a ta
miała być moja. Ona wybierze coś pewnego dnia, albo i nie, a tymczasem
mogliśmy zapewnić sobie jakiś dochód dzięki ostatniemu z funduszy powierniczych Amy. Tak samo jak wypasione domiszcze, które wynająłem,
bar nawiązywał symbolicznie do moich dziecięcych wspomnień – było to
miejsce, dokąd chodzą jedynie dorośli i robią dorosłe rzeczy. Może dlatego
uparłem się, by kupić ten bar, gdy zostałem pozbawiony środków do życia.
To miało być przypomnienie, że mimo wszystko jestem dorosły, że jestem
dojrzałym mężczyzną, użytecznym człowiekiem, chociaż straciłem pracę,
która mi to wszystko zapewniała. Już więcej nie popełnię tego błędu: wielkie stada pismaków gazetowych będą nadal trzebione – przez internet, re-
cesję, amerykańskich odbiorców, którzy wolą oglądać telewizję albo zabawiać się grami wideo czy drogą elektroniczną informować przyjaciół,
że deszcz jest do dupy! Ale nie stworzono takiej aplikacji, która zapewni
rausz po bourbonie w upalny dzień w chłodnym, ciemnym barze. Na świecie zawsze będzie zapotrzebowanie na drinki.
Nasz bar stoi na rogu ulicy i ma przypadkowy, chaotyczny wystrój.
Najfajniejszym elementem jest masywny wiktoriański kontuar, z głowami
smoków i anielskimi twarzami wyłaniającymi się z dębowego drewna –
ekstrawagancka snycerka w tych gównianych plastikowych czasach. Reszta
wystroju jest byle jaka, to wystawa najbardziej dziadowskiego designu ze
wszystkich dekad: podłoga z linoleum z ery Eisenhowera o płytkach powyginanych na brzegach jak przypalone tosty; wątpliwej urody boazerie prosto z domowych pornosów z lat siedemdziesiątych; halogeny podłogowe,
przypadkowy hołd dla mojej sypialni w akademiku z lat dziewięćdziesiątych. Wszystko razem tworzy dziwnie przytulne wnętrze i wygląda nie jak
bar, lecz czyjeś nieco zaniedbane, niedokończone mieszkanie. I jest jeszcze
taki wesoły, swojski akcent: dzielimy parking z miejscową kręgielnią, więc
gdy drzwi otwierają się na oścież, wejściu klientów towarzyszy aplauz padających kręgli.
Nazwaliśmy bar Bar. „Ludzie będą myśleli, że jesteśmy ironistami,
a nie kreatywnymi bankrutami”, wykoncypowała siostra.
Tak, sądziliśmy, że jesteśmy sprytnymi nowojorczykami, że nazwa jest dowcipem, którego nikt nie chwyci, a przynajmniej nie skuma tak
jak my. Na metapoziomie. Wyobrażaliśmy sobie, że miejscowi będą kręcili
nosami: „Co to za nazwa: Bar?”. Jednak nasza pierwsza klientka, siwowłosa kobieta w okularach dwuogniskowych i różowym dresie powiedziała:
„Podoba mi się ta nazwa. Zupełnie jak w Śniadaniu u Tiffany’ego, gdzie kot
Audrey Hepburn nazywa się Kot”.
Od razu przestaliśmy zadzierać nosa, co tylko wyszło nam na dobre.
Wjechałem na parking. Zaczekałem, aż z kręgielni dobiegnie stukot padających kręgli – dzięki, dzięki, przyjaciele – po czym wysiadłem z samochodu. Rozejrzałem się z podziwem po okolicy, gdyż nadal nie nudził mnie
ten swojski widok: przysadzisty budynek poczty z jasnej cegły po drugiej
stronie ulicy (obecnie zamknięta w soboty), skromny beżowy biurowiec
nieco dalej (obecnie zamknięty, kropka). Miasto nie było zamożne, już nie,
wcale. Cholera, nie było nawet oryginalne, jako jedno z dwóch Carthage
w Missouri. Nasze to niby Północne Carthage, co brzmi, jakby to były dwa
bliźniacze miasta, choć dzieli je kilkaset kilometrów, i to nasze jest gorsze:
urocze miasteczko z lat pięćdziesiątych, które rozrosło się w typowe średniej wielkości przedmieście i uznano to za postęp. A jednak tu dorastała
moja mama, tu wychowywała mnie i Go, więc miejsce ma pewną historię.
Przynajmniej dla mnie.
Idąc do baru przez poprzerastany chwastami betonowy parking, spojrzałem w stronę drogi i ujrzałem rzekę. Zawsze to uwielbiałem w naszym
mieście: nie jest wzniesione na jakiejś bezpiecznej skarpie z widokiem na
Missisipi – lecz nad samą rzeką. Mógłbym iść dalej drogą i wejść prosto
w toń, pokonać łagodny metrowy spadek i być w drodze do Tennessee.
Każdy budynek w mieście ma wyrysowane ręcznie linie oznaczające, dokąd doszła rzeka w czasie powodzi z roku 1961, 1975, 1984, 1993, 2007,
2008, 2011. I tak dalej.
Teraz rzeka nie była wezbrana, choć płynęła natarczywie, poznaczona
silnymi prądami. Wraz z rzeką poruszał się żwawo długi sznur idących gęsiego mężczyzn, sunących z oczami wbitymi w stopy, ze spiętymi ramionami, zmierzających z uporem donikąd. Gdy im się przyglądałem, jeden
z nich niespodziewanie uniósł na mnie wzrok, jego twarz pogrążona była
w cieniu, owalna ciemność. Odwróciłem się.
Poczułem nagłą, silną potrzebę, by wejść do środka. Zanim uszedłem
sześć metrów, szyję pokryły mi kropelki potu. Słońce nadal było wściekłym
okiem na niebie. Byłeś widziany.
Poczułem skurcz w brzuchu i przyspieszyłem kroku. Musiałem się napić.
AMY ELLIOTT
8 stycznia 2009
WPIS DO DZIENNIKA
Tra la la! Pisząc te słowa, uśmiecham się od ucha do ucha jak adoptowana sierota. Jestem zażenowana tym, że czuję się taka szczęśliwa, niby jakaś nastolatka z komiksu w technikolorze, która rozmawia przez telefon,
włosy ma związane w kucyk, a w dymku nad jej głową widnieje napis: Poznałam chłopca!
Poznałam. To potwierdzony empirycznie fakt. Poznałam chłopaka,
wspaniałego, świetnego faceta, zabawnego i bardzo cool. Pozwolę sobie
odmalować tę scenę, bo zasługuje na to, by zachować ją dla potomności
(nie, proszę, tak daleko jeszcze nie zaszłam. Potomność! Fe). A jednak. To
nie sylwester, ale sam początek Nowego Roku. Jest zima: wcześnie zapada
mrok, przejmujące zimno.
Carmen, prawie nowa przyjaciółka – no, niby-przyjaciółka, ledwie koleżanka, typ znajomej, z którą nie można w ostatniej chwili odwołać spotkania – namówiła mnie, żebym poszła z nią na jedno z przyjęć dla pisarzy
w Brooklynie. Lubię przyjęcia dla pisarzy, lubię pisarzy, jestem dzieckiem
pisarzy, jestem pisarką. Nadal uwielbiam pisać to słowo – PISARKA –
w każdym formularzu, kwestionariuszu, dokumencie, gdy pada pytanie
o moje zajęcie. No dobra, wymyślam quizy osobowościowe, nie wypowiadam się na łamach o Wielkich Sprawach, ale sądzę, że mam prawo nazywać siebie pisarką. Ten dziennik traktuję jako formę pracy nad sobą: doskonalenie umiejętności, zbieranie szczegółów i obserwacji. Próba wyrażenia
tego, co nieopisywalne, i przećwiczenia tych wszystkich pisarskich chwytów. (Uśmiecham się od ucha do ucha jak adoptowana sierota, to przecież całkiem niezłe). Ale naprawdę sądzę, że moje quizy kwalifikują mnie przy-
najmniej do honorowej nazwy. Prawda?
Na przyjęciu znajdziesz się w otoczeniu prawdziwych utalentowanych pisarzy,
zatrudnionych przez powszechnie znane, szacowne gazety i czasopisma. Ty piszesz
jedynie quizy do szmatławców dla kobiet. Gdy ktoś spyta, czym się zajmujesz, to:
a) Z zażenowaniem odpowiadasz: „Piszę quizy, taka tam głupia robota”.
b) Przypuszczasz atak i mówisz: „Teraz zajmuję się pisaniem, ale myślę
o czymś ambitniejszym i bardziej interesującym. A ty? Co robisz?
c) Szczycisz się swoimi osiągnięciami: „Piszę quizy osobowościowe,
wykorzystując wiedzę, którą posiadam jako magister psychologii. A,
i tak zabawnie się składa, że jestem prototypem bohaterki uwielbianej serii
książek dla dzieci. Pewnie znasz Niezwykłą Amy? No właśnie, więc wypchaj
się, snobie”.
Odpowiedź: c, oczywiście c.
W każdym razie przyjęcie organizuje jeden z dobrych znajomych Carmen, który pisze o filmach do specjalistycznego czasopisma i zdaniem Carmen jest bardzo zabawny. Przez chwilę martwię się, że ona chce nas ze
sobą spiknąć, a mnie to nie odpowiada. Mnie trzeba zwabić w zasadzkę,
przyłapać, gdy się tego nie spodziewam, niczym dzikiego szakala. W przeciwnym razie jestem zbyt skrępowana. Czuję, że staram się być czarująca,
i wtedy zdaję sobie sprawę, że oczywiście to widać, w związku z czym próbuję być jeszcze bardziej czarująca, by zrekompensować ten fałszywy czar,
a wówczas na ogół zmieniam się w Lizę Minnelli: tańczę w rajstopach i cekinach, błagam o miłość. Są i rozcapierzone, wyciągnięte dłonie, i melonik,
i mnóstwo zębów.
Ale nie, słuchając, jak Carmen rozpływa się nad swoim znajomym, wyciągam wniosek, że to ona na niego leci, więc dobrze.
Wdrapujemy się na trzecie piętro po wypaczonych schodach i wkraczamy w szum, ciepło bijące z ciał i aurę „pisarskości”: dużo okularów w czarnych oprawkach i bujnych czupryn, podrabiane kowbojskie koszule i wrzosowe golfy; czarne wełniane dwurzędowe kurtki rozrzucone na kanapie,
spływające na podłogę; niemiecki plakat z filmu Ucieczka gangstera (Ihre Chance war gleich Null!) na jednej ze ścian pokrytych spękaną farbą.
Ze stereo leci TakeMe Out zespołu Franz Ferdinand.
Faceci okupują stolik karciany, na którym zgromadzony jest cały alkohol, po kilku łykach znów sobie dolewają, bo wiedzą, że niewiele zostało.
Przepycham się tam, torując sobie drogę łokciami, i podtykam swój plastikowy kubek jak uliczny żebrak, po czym dostaję grzechoczące kostki lodu
polane wódką od faceta o przemiłej twarzy w koszulce ze Space Invaders.
Wkrótce będziemy skazani na butelkę wyglądającego na truciznę zielonego likieru jabłkowego, ironiczny nabytek gospodarza, o ile ktoś nie wyskoczy po napitki, co wydaje się mało prawdopodobne, bo najwyraźniej
każdy jest przekonany, że fatygował się ostatnim razem. Czuć, że to styczniowe przyjęcie, wszyscy są przeżarci i przesłodzeni po świętach, rozleniwieni, a jednocześnie poirytowani. To przyjęcie, na którym ludzie zbyt
dużo piją i wszczynają wymyślne utarczki słowne, wydmuchują dym przez
otwarte okno, chociaż gospodarz prosił, by wychodzili na zewnątrz. Rozmawialiśmy już ze sobą na tysiącu imprez świątecznych, nie mamy sobie
nic do powiedzenia, jesteśmy gremialnie znudzeni, ale nie chce nam się
wracać na styczniowy chłód, kości jeszcze nas bolą od wdrapywania się po
schodach metra.
Carmen mnie porzuciła dla gospodarza-fatyganta, prowadzą ożywioną
rozmowę w kącie kuchni, obydwoje przygarbieni, zwróceni do siebie twarzami, tworzą kształt serca. Dobrze. Zamierzam coś zjeść, żeby mieć jakieś
zajęcie poza staniem pośrodku pokoju i uśmiechaniem się jak nowy dzieciak w szkolnej stołówce. Jednak prawie wszystko już zżarte. Na dnie wielkiej michy tupperware walają się resztki czipsów. Na stoliku kawowym
stoi nietknięta taca z supermarketu ze zdrewniałymi marchewkami, sękatymi selerami i spermowatym dipem, wokół walają się pety niby bonusowe
warzywka. Pod wpływem impulsu nachodzi mnie to, co zwykle: A co by
było, gdybym teraz zeskoczyła z balkonu w teatrze? Gdybym zaczęła całować się z tym, który siedzi naprzeciwko mnie w metrze? Gdybym na tym
przyjęciu usiadła sobie na podłodze i spałaszowała wszystko z tej tacy,
łącznie z petami?
– Proszę, nie jedz nic stąd – mówi.
To jest on (dam-dam-DAM!), choć ja jeszcze tego nie wiem (dam-damdammm). Wiem, że ten facet będzie do mnie mówił, obnosi się z pewnością
siebie jak z ironicznym T-shirtem, ale ona lepiej do niego pasuje. To typ fa-
ceta, którego zachowanie sugeruje, że często się bzyka, to facet, który lubi
kobiety, facet, który by mnie dobrze zerżnął. A ja chciałabym być dobrze
zerżnięta! Moje życie randkowe krąży wokół trzech typów mężczyzn: wymuskanych absolwentów Ivy League, którzy uważają siebie za postaci
z powieści Fitzgeralda, wygadanych kolesiów z Wall Street z symbolem
dolara w oczach, uszach i na ustach, i wrażliwych bystrzaków, którzy są
tak samokrytyczni, że wszystko wydaje się żartem. Kolesie z Fitzgeralda
odstawiają w łóżku nieudolne porno, robią dużo hałasu i akrobacji, z marnym skutkiem. Finansiści szaleją i wiotczeją. Bystrzaki pieprzą się tak, jakby komponowały jakiś kawałek minimalistycznego rocka: ta ręka brzdąka
tutaj, a ten palec zapewnia miły basowy rytm… To brzmi, jakbym była niezłą zdzirą, co? Niech policzę… jedenastu. Nieźle. Zawsze sądziłam, że
dwanaście to rozsądna liczba, że można by na tym poprzestać.
– Poważnie – ciągnie numer 12 (ha!). – Odejdź od tej tacy. James ma
jeszcze ze trzy inne rzeczy do jedzenia w lodówce. Mógłbym przyrządzić ci
oliwkę z musztardą. Jednak tylko jedną oliwkę.
Jednak tylko jedną oliwkę. To zdanie jest umiarkowanie śmieszne, ale zakrawa na wspólny dowcip, który będzie coraz śmieszniejszy w miarę nostalgicznego powtarzania. Myślę sobie: Za rok od dzisiaj będziemy szli razem przez Brooklyn Bridge o zachodzie słońca i jedno z nas szepnie „Jednak tylko jedną oliwkę” i zaczniemy się śmiać. (Przyłapuję się na tym.
Koszmar. Gdyby wiedział, że już rozważam, co będzie za rok, wziąłby nogi
za pas, a ja musiałabym mu w tym kibicować).
Głównie, muszę przyznać, uśmiecham się, bo jest cudowny. Rozpraszająco cudowny, tak że oczy wychodzą ci na wierzch i masz ochotę powiedzieć, na zasadzie: „koń, jaki jest, każdy widzi”, „Wiesz, że jesteś cudowny,
prawda?” – po czym kontynuować rozmowę. Założę się, że faceci go nie
znoszą: wygląda jak bogaty chłopak – łajdak z filmów dla nastolatków z lat
80. Taki, który dokucza wrażliwym odmieńcom, taki, który kończy z tortem na twarzy, bita śmietana spływa mu za kołnierz, a wszyscy w knajpie
pękają ze śmiechu.
Jednak on się nie zachowuje jak taki facet. Ma na imię Nick. Jestem zachwycona. Sprawia wrażenie miłego i zwyczajnego, i taki właśnie jest. Gdy
się przedstawia, ja odpowiadam:
– No, to jest prawdziwe imię.
Rozpromienia się i recytuje:
– Nick to taki gość, z którym możesz pójść na piwo, a jak mu zarzygasz
samochód, słowa ci nie powie. Nick!
Bombarduje mnie okropnymi kalamburami. Łapię trzy czwarte z jego
aluzji filmowych. No, może dwie trzecie. (Ku pamięci: wypożyczyć
film Pewna sprawa). Nie muszę go prosić, by nalał mi kolejnego drinka, bo
sam na to wpada, wywęszywszy gdzieś resztki dobrego alkoholu. Rości sobie prawa do mnie, oflagował mnie: Byłem pierwszy, jest moja, moja.
Miło jest, po moich ostatnich doświadczeniach z nerwowymi, pełnymi szacunku postfeministycznymi mężczyznami, być terytorium. Ma piękny
uśmiech, taki koci. Gdy się do mnie uśmiecha, niemal spodziewam się, że
lada moment wykaszle żółte piórka kanarka Tweety’ego. Nie pyta, jak zarabiam na życie, co jest fajną odmianą. (Czy wspominałam o tym, że jestem
pisarką?). Mówi do mnie z tym swoim akcentem znad krętej Missisipi: urodził się i wychował w Missouri, w okolicach Hannibal, rodzinnych stronach Marka Twaina, skąd tamten czerpał inspirację do Tomka Sawyera.
Mówi, że będąc nastolatkiem, pracował na parowcu: obiady i jazz dla turystów. Gdy się zaśmiewam (impertynencka nowojorska dziewczyna, która
nigdy nie odważyła się zapuścić do środkowych, nieogarnionych stanów,
w których Mieszka Wielu Innych Ludzi), informuje mnie, że Missoura to magiczne miejsce, najpiękniejsze na świecie, że nie ma wspanialszego
stanu. Spojrzenie ma szelmowskie, rzęsy długie. Wyobrażam sobie, jak wyglądał jako chłopiec.
Bierzemy razem taksówkę na powrót, uliczne światła zmieniają się
w przyprawiające o zawrót głowy smugi, gdy samochód pędzi, jakbyśmy
byli ścigani. Jest pierwsza w nocy, dwanaście przecznic od mego mieszkania utykamy w jednym z niespodziewanych nowojorskich korków, więc
wymykamy się z taksówki w chłód, w wielkie Co Teraz?, a Nick zaczyna
odprowadzać mnie do domu, obejmując mnie w pasie, twarze tężeją nam
od chłodu. Kiedy skręcamy za róg, widzimy, że do miejscowej piekarni
przyszła właśnie dostawa cukru pudru, który jest wsypywany do piwnicy
z baryłki, jakby to był cement, i widzimy tylko cień dostawcy w białej, słodkiej chmurze. Ulica jest w kłębach, Nick przyciąga mnie do siebie, znów po-
syła mi ten swój uśmiech, ujmuje kosmyk moich włosów między dwa palce
i przesuwa je do końca, a potem dwukrotnie pociąga, jakby szarpał dzwonek. Na końcach rzęs ma cukier puder i zanim się ku mnie pochyli, strzepuje cukier z moich ust, żeby poczuć ich smak.
NICK DUNNE
DZIEŃ ZAGINIĘCIA
Otworzyłem na oścież drzwi do swojego baru, wślizgnąłem się w mrok
i po raz pierwszy tego dnia wziąłem głęboki oddech, wdychając zapach papierosów i piwa, ostrą woń lejącego się wąską strużką bourbona, kwaśny
odór starego popcornu. W środku była tylko jedna klientka, siedziała samotnie na samym końcu baru: starsza pani o imieniu Sue, która bywała
u nas w każdy czwartek ze swoim mężem, zmarłym przed trzema miesiącami. Teraz przychodzi co czwartek sama, nie tyle żeby porozmawiać, ile
posiedzieć przy piwie z krzyżówką, dla zachowania rytuału.
Moja siostra stała za barem, włosy miała upięte do tyłu obciachowymi
klamerkami, ręce zaróżowione od zanurzania szklanek po piwie w gorących mydlinach. Go jest szczupła i ma dziwną twarz, co nie znaczy, że nieładną. Po prostu trzeba jej się dokładniej przyjrzeć: mocno zarysowana
szczęka, wąski, ładny nos, ciemne okrągłe oczy. Gdybyśmy przenieśli się
do filmu z odpowiedniej epoki, na jej widok mężczyzna zsunąłby do tyłu
fedorę, gwizdnął i powiedział: „Co za kobitka, niech mnie dunder świśnie!”. Twarz królowej komedii z lat trzydziestych nie zawsze przekłada się
na nasze czasy wróżek-księżniczek, ale ze wspólnie spędzonego czasu
wiem, że moja siostra bardzo podoba się mężczyznom, co stawia mnie
w tym dziwnym braterskim położeniu, że jestem dumny i nieufny zarazem.
– Czy jeszcze robi się klops pimento? – spytała Go zamiast powitania,
nie podnosząc wzroku, po prostu wiedziała, że to ja, a ja na jej widok jak
zwykle czuję ulgę: może nie układa się świetnie, ale będzie dobrze.
Moja bliźniaczka Go. Tyle razy wypowiadałem te słowa, że stały się
uspokajającą mantrą. Moja Twingo. Urodziliśmy się w latach siedemdziesiątych, a wtedy bliźniaki były dość rzadkie, trochę magiczne: kuzyni jed-
norożca, rodzeństwo elfów. Mamy ze sobą nawet pewną więź telepatyczną.
Go jest naprawdę jedyną osobą na świecie, z którą jestem całkiem sobą. Nie
czuję potrzeby tłumaczenia jej swego postępowania. Nie wyjaśniam, nie
wątpię, nie martwię się. Nie mówię jej wszystkiego, już nie, ale jak dotąd
mówię więcej niż komukolwiek innemu. Tyle, ile mogę. Spędziliśmy dziewięć miesięcy plecy w plecy, osłaniając się wzajemnie. Stało się to naszym
życiowym nawykiem. Nigdy nie miało dla mnie znaczenia, że jest dziewczyną, dziwne u tak nieśmiałego dzieciaka. Co tu gadać? Ona zawsze była
po prostu cool.
– Taki ostro przyprawiony klops mięsny z piklami i papryką podawany
często na lunch? Chyba tak.
– Musimy kupić – powiedziała. Uniosła jedną brew. – Jestem zaintrygowana.
Bez pytania nalała mi z dozownika trochę piwa do kufla wątpliwej czystości. Gdy zauważyła, że patrzę na brudny brzeg, uniosła kufel do ust
i oblizała brzeg, pozostawiając ślinę na szkle. Postawiła kufel przede mną.
– Lepiej, mój książę? – spytała.
Go uważa, że to ja dostałem od naszych rodziców wszystko co najlepsze, że byłem chłopcem, którego sobie zaplanowali, jedynym dzieckiem, na
jakie ich było stać, a ona wślizgnęła się na ten świat, uczepiona mojej kostki, niechciana i obca. (Dla ojca szczególnie niechciana i obca). Uważa, że
musiała radzić sobie sama przez całe dzieciństwo, żałosna istota w przypadkowych używanych ubraniach, bez (zapomnianych) pozwoleń na wycieczki szkolne, z ograniczonym kieszonkowym i pełna żalu. W tej wizji
może być wiele prawdy, choć trudno mi to przyznać.
– Tak, mój nędzny kmieciu – odparłem i odprawiłem ją królewskim gestem.
Usiadłem skulony nad piwem. Musiałem posiedzieć i wypić jedno albo
i trzy piwa. Nerwy miałem wciąż zszarpane po poranku.
– Co z tobą? – spytała. – Jesteś cały w nerwach.
Pstryknęła we mnie mydlinami, więcej wody niż mydła. Włączyła się
klimatyzacja, mierzwiąc nam czubki włosów. Spędzaliśmy w Barze więcej
czasu, niż trzeba. Stał się naszym dziecięcym klubem, którego nigdy nie
mieliśmy. Pewnej pijackiej nocy w zeszłym roku, gdy mama jeszcze żyła,
ale koniec był bliski, potrzebując pocieszenia, dorwaliśmy się do pudeł
w jej piwnicy i buszowaliśmy wśród zabawek i gier, wydając z siebie achy
i ochy, przerywane łykami piwa z puszki. Boże Narodzenie w sierpniu.
Gdy mama zmarła, Go przeprowadziła się do naszego dawnego domu, po
czym powoli i po trochu przenosiliśmy swoje zabawki do Baru: laleczka
Strawberry Shortcake, teraz pozbawiona zapachu, wylądowała pewnego
dnia na stołku przy barze (prezent ode mnie dla Go). Maleńki model samochodu Hot Wheels El Camino, bez jednego kółka, pojawił się na półce
w rogu (prezent od Go dla mnie).
Myśleliśmy o wprowadzeniu wieczorów z grami planszowymi, choć
większość naszych klientów była zbyt stara, by żywić sentyment do Głodnych Hipopotamów albo Gry Życia z tymi plastikowymi samochodzikami,
do których trzeba powsadzać maleńkie pary małżeńskie i dzieci. Już nie pamiętam, kto wygrywa (Głębokie przemyślenia na temat produktów firmy
Hasbro).
Go dolała mi piwa, i sobie też. Jej lewa powieka lekko opadała. Było dopiero południe i zastanawiałem się, jak długo już pije. Miała trudną dekadę.
Moja oderwana od rzeczywistości siostra, korba naukowa o duszy rodeo,
rzuciła college i przeniosła się na Manhattan w późnych latach dziewięćdziesiątych. Założyła oryginalną firmę typu dot.com, zarabiała wielki
szmal przez dwa lata, a i potem mimo pęknięcia bańki spekulacyjnej na
światowych giełdach w 2000 roku pozycja Go pozostała niezachwiana. Była
bliżej dwudziestki niż trzydziestki; poradziła sobie. Następnie zrobiła dyplom i dołączyła do odzianego w szare garnitury świata bankowości inwestycyjnej. Utrzymywała się na średnim poziomie, nie robiła nic efekciarskiego, w niczym nie zawiniła, ale straciła pracę – szybko – gdy nastał
krach finansowy w 2008. Nawet nie wiedziałem, że wyjechała z Nowego
Jorku, dopóki nie zadzwoniła z domu mamy: „poddałam się”. Błagałem,
żeby wróciła, przymilając się na wszelkie sposoby, lecz na drugim końcu linii słyszałem tylko naładowaną złością ciszę. Po odłożeniu słuchawki powędrowałem zmartwiony do jej mieszkania przy stacji Bowery i zobaczyłem Gary’ego, jej ukochanego fikusa z pożółkłymi liśćmi wystawionego na
schody przeciwpożarowe, i wiedziałem, że już nigdy nie wróci.
Wydawało się, że Bar ją rozweselił. Prowadziła księgi rachunkowe, na-
lewała piwo. Prawie regularnie podkradała napiwki ze słoja, ale pracowała
więcej ode mnie. Nigdy nie rozmawialiśmy o dawnym życiu. Było, minęło,
a my o dziwo wcale się tym nie przejmowaliśmy.
– No i jak? – spytała Go, która zwykle w ten sposób zaczynała rozmowę.
– Ech.
– Co ech? Ech źle? Źle wyglądasz.
Wzruszyłem ramionami na tak, ona uważnie zlustrowała moją twarz.
– Amy? – spytała.
To było łatwe pytanie. Znów wzruszyłem ramionami na potwierdzenie,
zawarłem też w tym geście pytanie: co robić?
Go poczęstowała mnie rozbawionym spojrzeniem, stojąc z łokciami
rozpostartymi na barze, brodą podpartą na dłoniach, gotowa do przenikliwej analizy mojego małżeństwa. Go, jednoosobowy zespół ekspertów.
– Co z nią?
– Zły dzień. Po prostu zły dzień.
– Nie daj jej się dołować. – Go zapaliła papierosa. Paliła dosłownie jednego dziennie. – Kobiety są stuknięte.
Go nie zaliczała siebie do kategorii kobiet, słowa tego używała szyderczo.
Dmuchnąłem dym Go z powrotem w jej stronę.
– Dziś jest nasza rocznica. Pięć lat.
– Ho, ho.
Moja siostra odrzuciła głowę do tyłu. Była druhną, całą w fioletach –
„cudowna, kruczowłosa, odziana w ametysty kobitka”, jak określiła ją matka Amy – ale ona nie zaprzątała sobie pamięci rocznicami.
– Rany. Kurwa. Koleś. Szybko zleciało.
Wydmuchała więcej dymu w moją stronę, leniwa zabawa w łapanie
raka.
– A więc przygotuje to swoje, co się zowie, polowanie…
– Poszukiwanie skarbów – powiedziałem.
Moja żona uwielbiała gry, zwłaszcza umysłowe, ale też zwykłe zabawy,
i na naszą rocznicę zawsze organizowała starannie przygotowane poszukiwanie skarbów, w którym każda wskazówka prowadziła do kryjówki z ko-
lejną wskazówką, aż wreszcie docierałem do końca i znajdowałem prezent.
Tak robił zawsze jej ojciec w rocznicę ślubu jej rodziców, i nie myślcie sobie,
że nie dostrzegam genderowej zamiany ról, że nie łapię aluzji. Jednak ja nie
wychowałem się w domu Amy, wyrosłem w swoim domu, i ostatnim prezentem ojca dla mamy, jaki pamiętam, było żelazko, stojące na blacie kuchennym, niezawinięte w papier.
– Zrobimy zakład o to, jak bardzo wścieknie się na ciebie w tym roku? –
pyta Go, uśmiechając się nad brzegiem kufla.
Problem z poszukiwaniem skarbów Amy jest taki, że nigdy nie kapuję
jej wskazówek. W pierwszą rocznicę, jeszcze w Nowym Jorku, rozgryzłem
dwie na siedem. To był mój najlepszy rok. Wskazówka wprowadzająca:
Mała knajpka, w której wcześniej nie bywałeś,
Ale na jesieni, we wtorek, tam mnie całowałeś.
Czy jako dzieci braliście udział w konkursach ortograficznych? Ta sekunda w śnieżnej zadymce po ogłoszeniu słowa, gdy przeszukujesz mózg,
by zobaczyć, czy potrafisz je napisać? To było coś takiego, panika w pustce.
– Irlandzki bar w niezbyt irlandzkim miejscu – nie dawała za wygraną
Amy.
Zagryzłem usta i zacząłem wzruszać ramionami, omiatając wzrokiem
nasz salon, jakby mogła się gdzieś w nim pojawić odpowiedź. Dała mi kolejną bardzo długą minutę.
– Zgubiliśmy się w deszczu – dodała błagalnym tonem podszytym złością.
Dokończyłem wzruszenie ramion.
– McMann’s, Nick. Pamiętasz, jak zgubiliśmy się w czasie deszczu
w Chinatown, szukając restauracji dim sum, która miała być w pobliżu pomnika Konfucjusza, ale okazało się, że są dwa takie pomniki, i skończyliśmy w tym przypadkowym irlandzkim barze, cali przemoknięci, wypiliśmy kilka kolejek whisky, a wtedy ty złapałeś mnie i pocałowałeś, i to
było…
– Jasne! Trzeba było wspomnieć o Konfucjuszu, od razu bym załapał.
– Pomnik się nie liczył. Chodziło o knajpę. O chwilę. Sądziłam, że to
było coś wyjątkowego. – Wypowiedziała te słowa ze śpiewną dziecinną intonacją, która kiedyś wydawała mi się urocza.
– Bo było. – Przyciągnąłem ją do siebie i pocałowałem. – Oto moja wyjątkowa rocznicowa rekonstrukcja tego historycznego wydarzenia. Chodźmy
zrobić to znowu w McMann’s.
Barman w McMann’s, wielki, brodaty niedźwiadek, wyszczerzył zęby
w uśmiechu na nasz widok, nalał nam whisky i podsunął mi kolejną wskazówkę.
Kiedy mi źle, smutno i nic mnie nie bawi,
Idę tam, gdzie humor mi się poprawi.
Okazało się, że chodzi o pomnik Alicji z krainy czarów w Central Parku
– Amy mówiła mi o nim, wie, że mówiła, wiele razy – który w dzieciństwie
pocieszał ją w trudnych chwilach. Nie pamiętam żadnej z tych rozmów.
Uczciwie przyznaję, że nie pamiętam. Mam trochę ADHD, a poza tym moja
żona zawsze wydawała mi się olśniewająca, w najczystszym znaczeniu
tego słowa: że traci się ostrość spojrzenia, jak przy patrzeniu w jasne światło. Wystarczyło mi, że jestem blisko niej i słucham, jak mówi, ale nie zawsze było ważne, co mówi. Powinno być, ale nie było.
Zanim dobrnęliśmy do końca dnia i wymiany prezentów – tradycyjnych papierowych prezentów na pierwszą rocznicę – Amy już się do mnie
nie odzywała.
– Kocham cię, Amy. Wiesz, że cię kocham – powiedziałem, drepcząc
krok w krok za nią wśród rodzinek otumanionych turystów stojących pośrodku chodnika z rozdziawionymi gębami. Amy przemykała się wśród
tłumu w Central Parku, manewrując pomiędzy biegaczami o laserowych
oczach i wrotkarzami o nożycowych nogach, klęczących rodziców i maluchów pędzących wężykiem, jak pijacy, tuż przede mną, z zaciśniętymi
ustami, spiesząc się donikąd. Próbowałem ją dogonić, chwycić za rękę.
Wreszcie przystanęła i z nieruchomą twarzą słuchała, jak się tłumaczę.
Z trudem powstrzymywałem jednocześnie wybuch złości.
– Amy, nie rozumiem, dlaczego muszę udowadniać ci swoją miłość, pamiętając te same rzeczy co ty, w ten sam sposób co ty. To nie znaczy, że nie
kocham naszego wspólnego życia.
Stojący w pobliżu klown wydmuchał balon w kształcie zwierzątka, jakiś mężczyzna kupił różę, dziecko polizało lody w rożku, i narodziła się autentyczna tradycja, której nigdy nie zapomnę: Amy zawsze popadała
w przesadę, a ja nigdy nie byłem wart wysiłku. Wszystkiego najlepszego
z okazji rocznicy ślubu, dupku.
– Skoro to piąta rocznica, domyślam się, że naprawdę się wścieknie – ciągnęła Go. – Mam nadzieję, że kupiłeś jej naprawdę dobry prezent.
– Mam go na liście sprawunków.
– Jaki jest symbol piątej rocznicy? Papier?
– Papier jest na pierwszą – odpowiedziałem.
Po nieoczekiwanie bolesnym pierwszorocznicowym poszukiwaniu
skarbów Amy sprezentowała mi wykwintną papeterię. Moje inicjały były
wytłoczone u góry strony, a papier był tak kremowy, że niemal spodziewałem się, że zwilgotnieją mi od niego palce. Ja z kolei ofiarowałem żonie jaskrawoczerwonego latawca kupionego w sklepie wielobranżowym, wyobrażając sobie park, pikniki, ciepłe powiewy letniego wiatru. Żadnemu
z nas nie podobał się prezent, każde z nas wolałoby dostać to, co otrzymało
to drugie. O.Henry na opak2.
– Srebro? – zgadywała Go. – Brąz? Kość słoniowa? Muszla? Pomóż.
– Drewno – podpowiedziałem. – Z drewna nie ma romantycznych prezentów.
Przy drugim końcu baru Sue starannie złożyła gazetę i zostawiła ją na
blacie wraz z pustym kuflem i pięciodolarowym banknotem. W milczeniu
wymieniliśmy uśmiechy, po czym wyszła.
– Już wiem – powiedziała Go. – Idź do domu, zerżnij ją jak należy, a potem chlaśnij ją penisem, krzycząc: „masz tu swoje drewno, suko!”.
Roześmialiśmy się. A potem oboje w tym samym momencie i tak samo
się zarumieniliśmy. To był jeden z tych świńskich, niesiostrzanych żartów,
które Go lubiła ciskać we mnie jak granat. Z tego też powodu w szkole
średniej krążyły plotki o tym, że się potajemnie bzykamy. Byliśmy ze sobą
nader blisko; mieliśmy swoje dowcipy, szeptaliśmy po kątach w czasie ba2
Aluzja do opowiadania O.Henry’ego The Gift of the Magi.
lang. Jestem pewien, że nie muszę tego mówić, ale wy nie jesteście Go, moglibyście coś opacznie zrozumieć, więc jednak powiem: moja siostra i ja
nigdy się nie pieprzyliśmy ani nawet nigdy o tym nie myśleliśmy. Po prostu naprawdę się lubimy.
Go odstawiła pantomimę przedstawiającą chlastanie mojej żony kutasem.
Nie, Amy i Go nigdy nie mogły się zaprzyjaźnić. Obie zbyt zachłannie
broniły swego terytorium. Go przyzwyczaiła się do bycia dziewczyną alfa
w moim życiu, Amy przywykła do tego, że jest dziewczyną alfa w życiu
każdego. Chociaż mieszkały w tym samym mieście – i to dwukrotnie: najpierw w Nowym Jorku, potem tutaj – ledwie się znały. Przemykały przez
moje życie jak świetnie skoordynowane czasowo aktorki na scenie, jedna
już była za drzwiami, gdy wchodziła ta druga, a przy rzadkich okazjach,
gdy obie znalazły się w tym samym pokoju, wydawały się skonsternowane
sytuacją.
Zanim Amy i ja związaliśmy się na serio, zaręczyliśmy się, pobraliśmy,
dowiadywałem się czasem, co myśli o niej Go, bo zapisywała gdzieś tu czy
tam jakieś zdanie. To dziwne, ale nie mogę jej namierzyć, znaczy rozgryźć, kim
jest naprawdę. Albo: Gdy jesteś z nią, tak jakbyś nie był sobą. I: Jest różnica pomiędzy kochaniem kogoś a kochaniem samej idei tej osoby. A wreszcie: Najważniejsze,
że jesteś z nią naprawdę szczęśliwy.
Wtedy jeszcze Amy rzeczywiście potrafiła mnie uszczęśliwić.
Amy też miała różne uwagi na temat Go: Ona jest bardzo… taka z Missouri, prawda? Albo: Gdy się jest z nią, trzeba być w odpowiednim nastroju. I: Trochę się na tobie wiesza, pewnie dlatego, że nie ma nikogo innego.
Miałem nadzieję, że gdy wszyscy znajdziemy się w Missouri, te dwie
wreszcie sobie odpuszczą – zgoda na niezgodę, wolność bycia sobą. Żadna
nie dała za wygraną. Go jest zabawniejsza niż Amy, więc walka była nierówna. Amy jest bystra, nieznośna, sarkastyczna. Amy potrafi mnie rozwścieczyć, umie rzucić inteligentną, zjadliwą uwagę, ale Go zawsze mnie
rozśmieszała. Niebezpiecznie jest śmiać się ze współmałżonków.
– Go, umawialiśmy się chyba, że już nigdy więcej nie wspomnisz o moich genitaliach – powiedziałem. – Bo w naszej bliźniaczej relacji ja nie mam
żadnych genitaliów.
Odezwał się telefon. Go wzięła jeszcze jeden łyk piwa i odebrała, przewróciła oczami i odrzekła z uśmiechem:
– Oczywiście, że tu jest, chwileczkę! – Bezgłośnie wyszeptała: – Carl.
Carl Pelley mieszkał po drugiej stronie ulicy, naprzeciwko naszego
domu. Od trzech lat na emeryturze. Od dwóch rozwiedziony. Tuż po rozwodzie przeprowadził się na nasze osiedle. Zajmował się handlem obwoźnym – wyposażenie na przyjęcia dla dzieci – i czułem, że po czterdziestu latach życia w motelach w domu wcale się nie czuje po domowemu. Zjawiał
się w Barze niemal codziennie z cuchnącą torebką z baru szybkiej obsługi
Hardee’s, narzekając na wydatki, dopóki nie zaproponowaliśmy mu pierwszego drinka na koszt firmy. (To była kolejna rzecz, której dowiedziałem się
o Carlu z jego wizyt w Barze – że był nieźle funkcjonującym, lecz poważnie
uzależnionym alkoholikiem). Wyrażał chęć spożycia wszystkiego, „czego
chcemy się pozbyć”, i rzeczywiście: przez cały miesiąc Carl pił jedynie mętny napój alkoholowy Zimas, circa 1992, który odkryliśmy w piwnicy. Gdy
kac zatrzymywał Carla w domu, znajdował jakiś pretekst, by zadzwonić:
„Twoja skrzynka jest dziś zapchana, Nicky, chyba przyszła jakaś paczka”.
Albo: „Zanosi się na deszcz, może chcesz zamknąć okna”. Oczywiście
wszystko zmyślał. Chciał po prostu usłyszeć brzęk szkła, gulgot nalewanych drinków.
Wziąłem słuchawkę, zacząłem potrząsać przy niej pojemnikiem z lodem, żeby Carl mógł sobie wyobrazić swój dżin.
– Hej, Nicky – odezwał się bełkotliwie Carl. – Przepraszam, że przeszkadzam. Pomyślałem jednak, że powinienem cię zawiadomić… twoje
drzwi są otwarte na oścież, a kot wyszedł na zewnątrz. Chyba coś jest nie
tak, no nie?
Mruknąłem coś w odpowiedzi.
– Poszedłbym sprawdzić, ale niezbyt dobrze się czuję – dodał z trudem
Carl.
– Nie ma sprawy – powiedziałem. – I tak już miałem się zbierać do
domu.
To piętnaście minut samochodem, prosto na północ River Road. Gdy
wjeżdżam na nasze osiedle, czasem przechodzi mnie dreszcz od samego
patrzenia na te wszystkie ziejące ciemnymi oknami domy – domostwa, któ-
re nigdy nie zaznały obecności mieszkańców albo miały właścicieli i widziały, jak ich eksmitują, i odtąd budynek stał triumfalnie opróżniony, wyzuty z ludzi.
Kiedy wprowadziliśmy się z Amy, nasi nieliczni sąsiedzi zrobili nam
nalot: kobieta w średnim wieku, samotna matka trójki dzieci przybyła z zapiekanką, młody ojciec trojaczków z sześciopakiem piwa (żonę zostawił
w domu z trojaczkami), starsza para chrześcijan mieszkających parę domów dalej i oczywiście Carl z naprzeciwka. Rozsiedliśmy się na naszej tylnej werandzie i patrzyliśmy na rzekę, a oni wszyscy mówili z żalem o regulowanych stawkach kredytów hipotecznych, zerowych odsetkach i zerowych zaliczkach, a potem zauważyli, że Amy i ja jako jedyni mamy dostęp
do rzeki i jako jedyni nie mamy dzieci.
– Tylko was dwoje? W tym ogromnym domu? – dziwiła się samotna
matka, rozdzielając między gości jakąś breję jajeczną.
– Tylko nas dwoje – potwierdziłem z uśmiechem i pokiwałem z uznaniem głową, gdy wziąłem do ust trochę jej potrawy.
– Może być wam samotnie.
Co do tego miała rację.
Cztery miesiące później pani Jajeczna przegrała batalię o hipotekę
i zniknęła w nocy wraz z trójką dzieci. Jej dom stał teraz pusty. Na szybie
okna salonu wisiał przyklejony taśmą dziecięcy rysunek przedstawiający
motyla, jaskrawe flamastry wyblakły i zbrązowiały na słońcu. Nie tak dawno, gdy przejeżdżałem wieczorem koło tego domu, ujrzałem mężczyznę
z brodą, zapuszczonego, wyglądającego zza rysunku, unoszącego się
w ciemności jak jakaś smutna ryba akwariowa. Zobaczył, że go zauważyłem, i wycofał się w głąb pomieszczenia. Następnego dnia zostawiłem na
schodkach wejściowych papierową torbę z kanapkami, przez tydzień stała
nietknięta w słońcu, gnijąc, aż wreszcie ją zabrałem i wyrzuciłem.
Cisza. Na osiedlu zawsze panowała niepokojąca cisza. Gdy zbliżałem
się do naszego domu, wyraźnie słysząc warkot silnika, zobaczyłem, że kot
istotnie siedzi na schodach. Nadal na schodach, dwadzieścia minut po telefonie Carla. To było dziwne. Amy kochała kota, kot został pozbawiony pazurów, nigdy nie wypuszczała go na zewnątrz, nigdy przenigdy, ponieważ
ten kot, Bleecker, był słodki, ale niezwykle durny, i pomimo czipa wszcze-
pionego gdzieś w jego tłuste, futrzaste ciało Amy wiedziała, że nigdy już
nie ujrzy zwierzaka, jeśli wypuści go z domu. Od razu podreptałby do Missisipi – tu-tup – i popłynął do Zatoki Meksykańskiej, prosto w paszczę
głodnego rekina.
Okazało się, że kot nie miał nawet tyle rozumu, by przebrnąć przez
schody. Bleecker siedział przycupnięty na skraju ganku – tłusty, lecz dumny wartownik. Kiedy wtoczyłem się na podjazd, Carl wyszedł z domu i stanął na swoich schodkach wejściowych, i czułem, że zarówno kot, jak i starszy pan przyglądają mi się, gdy wysiadam z samochodu i idę w stronę
domu, czerwone peonie rosnące na granicy działek wyglądały na grube
i soczyste, jakby prosiły, by je zjeść.
Już się zasadzałem, by złapać kota, gdy ujrzałem, że drzwi frontowe są
otwarte. Wprawdzie Carl już mi to powiedział, ale co innego usłyszeć, a co
innego zobaczyć. To nie było zwykłe uchylenie- drzwi- na chwilę- przy wystawianiu śmieci. To było ziejące-na oścież- złowieszcze otwarcie.
Carl przystanął po drodze, czekając na moją reakcję, a ja jak w jakiejś
okropnej sztuce performance odegrałem Zaniepokojonego Męża. Przystanąłem pośrodku schodków i zmarszczyłem brwi, a potem pokonałem szybko ganek, przeskakując po dwa stopnie i wołając żonę po imieniu.
Cisza.
– Amy, jesteś tu?
Pobiegłem od razu na górę. Nie ma Amy. Deska była rozłożona, żelazko włączone, sukienka czekała na prasowanie.
– Amy!
Gdy zbiegłem na dół, ujrzałem Carla ujętego w ramę otwartych drzwi,
z rękami na biodrach, wgapionego we mnie.
Skręciłem gwałtownie do salonu i stanąłem jak wryty. Dywan lśnił pokryty szklaną miazgą, stolik do kawy był strzaskany. Boczne stoliki były
przewrócone na bok, książki rozłożone na podłodze niczym talia kart. Nawet ciężki zabytkowy podnóżek sterczał z cienkimi nóżkami w górze, niby
jakieś martwe stworzenie. Wśród tego całego bałaganu leżały ostre nożyczki.
– Amy!
Zacząłem biegać, wykrzykując jej imię. Wpadłem do kuchni, gdzie czaj-
nik przypalał się na kuchence, zbiegłem do sutereny, gdzie zastałem pusty
pokój gościnny, wyskoczyłem na zewnątrz przez tylne drzwi. Pognałem
przez podwórko na wąski pomost wychodzący na rzekę. Wyjrzałem na
bok, by sprawdzić, czy Amy nie siedzi w łódce wiosłowej przywiązanej do
pomostu, w której znalazłem ją pewnego dnia, bujającą się na wodzie,
z twarzą wystawioną do słońca i przymkniętymi oczami. Gdy zerknąłem
wtedy w dół i oślepiany refleksami na wodzie spojrzałem na jej piękną, nieruchomą twarz, nagle otworzyła niebieskie oczy, ale nic do mnie nie powiedziała, ja też się nie odezwałem, a potem wróciłem sam do domu.
– Amy!
Nie było jej na wodzie ani w domu. Amy tam nie było.
Amy zniknęła.
AMY ELLIOTT
18 WRZEŚNIA, 2005
WPIS DO DZIENNIKA
Ho, ho, ho. Zgadnijcie, kto wrócił? Nick Dunne, chłopak z przyjęcia na
Brooklynie, całujący w cukrowej chmurze, pan Znikalski. Osiem miesięcy,
dwa tygodnie, kilka dni ani słowa, i nagle się wyłania, jakby to była część
planu. Okazuje się, że zgubił mój numer telefonu. Miał wyładowaną komórkę, więc zapisał go na kartce samoprzylepnej. Włożył kartkę do kieszeni w dżinsach, a dżinsy do pralki, która zamieniła kartkę w papkę w kształcie cyklonu. Próbował ją rozprostować, ale odczytał tylko 3 i 8. (Tak powiedział).
Potem miał kocioł w pracy i nagle zrobił się marzec, więc było żenująco
późno na próby odnalezienia mnie. (Tak powiedział).
Oczywiście, że byłam wściekła. Ale już nie jestem. Pozwólcie, że ustawię
scenę. (Ona powiedziała). Dzisiaj. Porywisty wrześniowy wiatr. Idę sobie
Siódmą Aleją, oddając się lunchowej kontemplacji wystaw przed knajpkami na chodniku – sznury plastikowych pojemników z różnymi odmianami
melonów, ułożone na lodzie niczym okazja dnia – i nagle czuję, że jakiś facet uczepił się mnie jak rzep. Zmierzyłam intruza kątem oka i rozpoznałam.
To był on. Chłopak z „Poznałam chłopaka!”.
Nie przestałam iść, tylko odwróciłam się do niego i powiedziałam:
a) Czy ja cię znam? (manipulacyjne, wyzywające)
b) O rany, ale się cieszę, że cię widzę! (ochocze, służalcze)
c) Pierdol się. (agresywne, gorzkie)
d) No cóż, zajęło ci to sporo czasu, prawda, Nick? (lekkie, żartobliwe,
niefrasobliwe)
Odpowiedź: d
A teraz jesteśmy ze sobą. Razem, razem. To było takie proste.
Timing jest dość interesujący. Można by rzec, korzystny. (I ja tak powiem). Wczoraj wieczorem odbyła się promocja książki moich rodziców. Niezwykła Amy i Wielki Dzień. Rand i Marybeth nie mogli się powstrzymać. Dali imienniczce swojej córki to, czego nie potrafią dać córce:
męża! Tak, w dwudziestej książeczce serii Niezwykła Amy wychodzi za
mąż! Juhuuuu! Nikogo to nie obchodzi. Nikt nie chciał, żeby Amy dorosła,
a ja najbardziej ze wszystkich. Zostawcie ją w podkolanówkach i wstążkach
we włosach i pozwólcie dorosnąć mnie, nieskrępowanej przez literackie alter ego, broszurową lepszą połowę, „ja”, którym powinnam być.
Elliottowie zawdzięczają Amy chleb z masłem, i dobrze nam służyła,
więc chyba nie mogę pożałować jej doskonałego partnera. Oczywiście jej
mężem zostanie ten zacniak Zdolny Andy. Będą jak moi rodzice: taaacy
szczęśliwi.
A jednak niepokojące jest to, że wydawca zaplanował tak niski nakład.
Nowy tomik Niezwykłej Amy w latach osiemdziesiątych wychodził w stu tysiącach egzemplarzy. Teraz wydano go w dziesięciu tysiącach. Impreza
promocyjna była, zgodnie z tym, niezbyt olśniewająca. Od czapy. Jak wydać przyjęcie dla osoby fikcyjnej, która zaczęła swój żywot jako nad wiek
rozwinięta słodka sześciolatka, a teraz jest trzydziestoletnią przyszłą panną
młodą, która nadal wyraża się jak dziecko? („Jejciu, pomyślała Amy, mój
kochany narzeczony zamienia się w okropnego zrzędziocha, kiedy nie
może postawić na swoim…”. To prawdziwy cytat. Cała książka doprowadza mnie do szału i mam ochotę walnąć Amy prosto w jej głupią, nieskazitelną waginę). Ten tomik jest wydany na fali nostalgii, w nadziei że kupią
go kobiety, które wychowały się na Niezwykłej Amy, ale nie wiem, kto
chciałby to czytać. Ja oczywiście przeczytałam. I dałam książce swoje błogosławieństwo – wielokrotnie. Rand i Marybeth obawiali się, że mogę potraktować małżeństwo Amy jako przytyk do mojego stanu cywilnego. („Sądzę, że kobieta nie powinna wychodzić za mąż przed ukończeniem trzydziestu pięciu lat”, powiedziała moja mama, która wyszła za ojca jako
dwudziestotrzylatka).
Rodzice zawsze obawiali się, że będę traktowała Amy zbyt osobiście –
powtarzali, że nie powinnam odczytywać jej przez swój pryzmat. A jednak
nie mogę nie zauważyć, że ilekroć coś schrzanię, Amy robi to dobrze. Gdy
wreszcie rzuciłam skrzypce w wieku dwunastu lat, w następnym tomiku
Amy okazała się talentem muzycznym. („Jejciu, gra na skrzypcach to ciężka praca, ale tylko dzięki temu można się doskonalić w tej dziedzinie!”).
Gdy w wieku szesnastu lat olałam zawody tenisowe juniorów, by spędzić
weekend na plaży z przyjaciółmi, Amy wybrała grę. („Jejciu, wiem, że fajnie jest spędzać czas z przyjaciółmi, ale gdybym nie zjawiła się na turnieju,
zawiodłabym siebie i innych”). To wszystko wkurzało mnie na maksa, jednak kiedy poszłam na Harvard (a Amy wybrała, jak należało, Alma Mater
moich rodziców), uznałam, że to zbyt groteskowe, by się nad tym zastanawiać. To, że moi rodzice, psychologowie dziecięcy, wybrali tę szczególną, publiczną formę wyrażania pasywnej agresji wobec własnego dziecka, było nie
tylko pokręcone, lecz również głupie, dziwne, a nawet w pewnym sensie
komiczne. Olać to.
Przyjęcie promocyjne było równie schizofreniczne jak sama książka.
Odbywało się w Bluenight w okolicy Union Square, w jednym z tych cienistych salonów z fotelami uszakami i lustrami w stylu art déco, dzięki którym masz się niby poczuć jak młoda przedstawicielka bohemy. A do tego
jeszcze kieliszki z martini chwiejące się na tacach niesionych wysoko przez
kelnerów z przyklejonymi uśmiechami na ustach i zachłanni, znacząco łypiący dziennikarze, którzy za kołnierz nie wylewają, więc rzucają się na
darmowe drinki przed udaniem się w jakieś lepsze miejsce.
Moi rodzice krążą po sali, trzymając się za ręce – ich miłość jest zawsze
częścią opowieści o Niezwykłej Amy: mąż i żona wykonujący wspólnie kreatywną pracę przez całe ćwierćwiecze. Bratnie dusze. Właśnie tak o sobie
mówią, i chyba tak jest. Mogę zaręczyć, studiując ich przez wiele lat, samotne jedyne dziecko. Nigdy nie zderzali się ostrymi krawędziami, nie wbijali
w siebie kolców, po prostu płynęli przez życie jak dwie złączone meduzy –
instynktownie kurcząc się i rozkurczając, płynnie wypełniając wzajemną
przestrzeń. Wydaje się, że łatwo osiągnąć takie braterstwo dusz. Mówi się,
że dzieci z rozbitych rodzin mają ciężko, ale te pochodzące z zaczarowanych małżeństw muszą się zmierzyć ze szczególnymi wyzwaniami.
Ja muszę oczywiście siedzieć na jakiejś aksamitnej kozetce w rogu sali,
z dala od hałasu, by udzielać wywiadów żałosnej garstce młodych stażystów, którym wydawcy wyznaczyli zadanie „pochwycenia cytatu”.
Jak odbiera pani to, że Amy ostatecznie wychodzi za Andy’ego? Bo pani chyba
nie jest mężatką, prawda?
Pytanie zadaje:
a) Zażenowany chłopak z wyłupiastymi oczami, balansujący notatnikiem na torbie kurierskiej.
b) Przesadnie wystrojona dziewczyna o gładko zaczesanych włosach
w szpilkach w stylu „zerżnij mnie”.
c) Rozentuzjazmowana, wytatuowana dziewczyna w stylu rockabilly,
która jest zainteresowana Amy bardziej, niż wskazuje na to jej wygląd.
d) Wszyscy wyżej wymienieni.
Odpowiedź: d
Ja: Och, jestem zachwycona małżeństwem Amy i Andy’ego, życzę im wszystkiego najlepszego. Ha, ha.
Moje odpowiedzi na wszystkie inne pytania, kolejność przypadkowa:
Niektóre fragmenty są zainspirowane przeze mnie, a niektóre to zwykła fikcja.
Obecnie jestem szczęśliwą singielką, nie ma w moim życiu żadnego Zdolnego
Andy’ego!
Nie, nie sądzę, że Amy zbytnio upraszcza dynamikę relacji damsko-męskich.
Nie, nie powiedziałabym, że Amy jest staroświecka; myślę, że to klasyka.
Tak, jestem singielką. Obecnie nie ma w moim życiu Zdolnego Andy’ego.
Dlaczego Amy jest niezwykła, a Andy tylko zdolny? Hm, no cóż, czy nie znasz
wielu silnych, wspaniałych kobiet, które wiążą się ze zwykłymi facetami, jakimiś
Przeciętnymi Joe i Zdolnymi Andy’mi? Nie, żartuję, nie zapisuj tego.
Tak, jestem singielką.
Tak, moi rodzice to bez wątpienia bratnie dusze.
Tak, chciałabym, żeby pewnego dnia mnie też to spotkało.
Tak, singielką, zasrańcu.
W kółko te same pytania, a ja próbuję udawać, że są inspirujące. Oni
z kolei próbują udawać, że pobudzają do myślenia. Dzięki Bogu za otwarty
bar.
Potem już nikt nie chce ze mną rozmawiać – szybko poszło – a dziewczyna z PR-u udaje, że to dobrze: Możesz wreszcie wrócić do znajo-
mych! Wkręcam się ponownie w (mały) tłumek, przed którym moi zarumienieni z emocji rodzice odgrywają na całego rolę gospodarzy. Rand obdarza gości zębicznym uśmiechem prehistorycznej ryby-potwora, Marybeth epatuje wesołymi kurzymi podrzutami głowy. Dłonie mają splecione,
rozśmieszają się wzajemnie, cieszą swoim towarzystwem, zachwyceni sobą
wzajemnie – a ja myślę: Kurwa, jaka jestem samotna.
Idę do domu i łykam łzy. Mam prawie trzydzieści dwa lata. Jeszcze nie
jestem stara, zwłaszcza jak na Nowy Jork, ale prawda jest taka, że
od lat nikt mi się nawet nie spodobał. Jakie jest więc prawdopodobieństwo,
że poznam kogoś, kogo pokocham, nie mówiąc już o tym, że pokocham na
tyle mocno, by za niego wyjść? Jestem znużona tym, że nie wiem, z kim
będę i czy w ogóle z kimś będę.
Mam wiele zamężnych przyjaciółek – niewiele szczęśliwych w małżeństwie, ale wiele zamężnych. Te nieliczne szczęśliwe są jak moi rodzice:
zdziwione tym, że jestem sama. Bystra, ładna, miła dziewczyna, dziewczyna z tyloma zainteresowaniami i pasjami, fajną pracą, kochającą rodziną. I powiedzmy to sobie: z pieniędzmi. Marszczą brwi i udają, że się zastanawiają,
z jakimi facetami mogłyby mnie zeswatać, lecz wszystkie wiemy, że brakuje takich, że ci fajni są już zajęci. Wiem, że w skrytości ducha myślą, że coś
ze mną nie tak, że mam jakiś ukryty feler, przez który trudno mnie zadowolić i przez który ja nie potrafię zadowolić mężczyzn.
Te przyjaciółki, które nie odnalazły swoich bratnich dusz – tylko po
prostu założyły rodziny – traktują mój stan cywilny jeszcze bardziej lekceważąco. Nie tak trudno znaleźć męża, powiadają. Żaden związek nie jest
doskonały, mówią; one, które zadowalają się obowiązkowym seksem i rytualnym pierdzeniem w łóżku, zasiadają wspólnie z mężami przed telewizorem zamiast rozmawiać, wierzą, że kapitulacja ze strony męża – tak, kotku, dobrze, kotku – oznacza ugodę. Robi, co mu każesz, bo nie obchodzi go
to na tyle, by się spierać, myślę. Twoje małostkowe żądania sprawiają tylko, że czuje się lepszy albo zaczyna żywić urazę, i pewnego dnia zerżnie
swoją śliczną, młodą koleżankę z pracy, która niczego się od niego nie domaga, a tobie szczęka opadnie ze zdziwienia.
Dajcie mi faceta, który ma w sobie trochę woli walki, faceta, który potrafi wytknąć mi jakieś głupoty. (Ale zarazem trochę je lubi). I nie pakujcie
mnie w taki związek, w którym będziemy ciągle się dziobać, przemycać obraźliwe słowa pod płaszczykiem dowcipów, przewracać oczami i „żartobliwie” sprzeczać się w obecności naszych przyjaciół, w nadziei że przeciągniemy ich na naszą stronę kłótni, która w ogóle ich nie obchodzi. Te
okropne związki pod hasłem gdyby tylko: To małżeństwo byłoby wspaniałe,
gdyby tylko… i czujesz, że lista tych gdyby tylko jest o wiele dłuższa, niż
każde z nich sądzi.
Wiem, że dobrze robię, unikając takiej stabilizacji, choć wcale nie czuję
się przez to lepiej, gdy moi znajomi kojarzą się w pary, a ja zostaję w piątkowy wieczór w domu z butelką wina, przygotowuję dla siebie jakieś ekstrawaganckie danie i mówię sobie: jest doskonale, jakbym miała randkę
sama ze sobą. Albo gdy szlajam się po przyjęciach i imprezach w barach,
wyperfumowana i pełna nadziei, obnosząc siebie po sali niby jakiś podejrzany deser. Tak samo gdy chodzę na randki z mężczyznami, którzy są
mili, przystojni i bystrzy – idealni na papierze – przy których jednak czuję
się, jakbym była za granicą, próbując wytłumaczyć, o co mi chodzi, dać się
poznać. Czyż nie o to właśnie chodzi w każdym związku: dać się komuś
poznać, zrozumieć? On mnie rozumie. Ona mnie rozumie. Czy to nie magiczne zdanie?
Tak więc męczysz się przez cały wieczór z mężczyzną idealnym na papierze – wyterkotane dowcipy do niego nie docierają, błyskotliwe uwagi
trafiają jak kulą w płot. A może nawet facet rozumie, że rzuciłaś błyskotliwą uwagę, ale, nie wiedząc, co z nią począć, trzyma ją w ręku jak konwersacyjną flegmę, którą później wytrze. Spędzacie kolejną godzinę, próbując
się odnaleźć, wyczaić, pijecie nieco za dużo i trochę za bardzo się staracie.
I wracasz do domu, do zimnego łóżka i myślisz, było świetnie. I twoje życie
jest ciągiem takich świetnie.
I oto nagle wpadasz na Nicka Dunne’a na Siódmej Alei, gdy kupujesz
melona pokrojonego w kostkę, i bum, on cię zna, on cię wyczuwa, i ty jego
też. Oboje te same rzeczy uważacie za warte zapamiętania. (Jednak tylko jedną oliwkę). Macie ten sam rytm. Klik. Po prostu się znacie. I oto nagle ni
stąd, ni zowąd masz: czytanie w łóżku i gofry w niedzielę i śmianie się z niczego i jego usta na twoich. To tak dalece wykracza poza świetnie, że wiesz, że
już nigdy więcej do tego świetnie nie możesz wrócić. Szybko poszło. My-
ślisz: Oto reszta mojego życia. Wreszcie nadeszła.
NICK DUNNE
DZIEŃ ZAGINIĘCIA
Najpierw czekałem na policję w kuchni, ale gryzący swąd spalonego
czajnika osadzał mi się w gardle i nasilał odruch wymiotny, więc przeniosłem się na ganek, usiadłem na najwyższym schodku i siłą woli starałem się
uspokoić. Ciągle próbowałem dodzwonić się na komórkę Amy, ale wciąż
włączała się poczta głosowa i szybki komunikat z obietnicą, że Amy oddzwoni. Amy zawsze natychmiast oddzwaniała. Minęły trzy godziny i zostawiłem pięć wiadomości, a Amy nie oddzwoniła.
Nie spodziewałem się, że to zrobi. Powiedziałem potem policji: Amy
nigdy nie zostawiłaby czajnika na ogniu, wychodząc z domu. Ani otwartych drzwi. Ani ubrania, które czeka na uprasowanie. Ta kobieta robiła, co
miała zrobić, i nigdy nie rezygnowała z podjętego projektu (na przykład
swego niewydarzonego męża), nawet gdy uznała, że jej się nie podoba.
W czasie naszego dwutygodniowego miodowego miesiąca na plażach Fidżi stanowiła dość posępny widok, gdy z uporem przedzierała się przez
milion mistycznych stron Kroniki ptaka nakręcacza, rzucając wściekłe spojrzenia na mnie, gdy pożerałem kolejny thriller. Po naszej przeprowadzce do
Missouri, utracie pracy, jej życie obracało się (wywracało?) wokół niekończących się małych, nieistotnych projektów. Sukienka zostałaby wyprasowana.
No i był jeszcze salon ze śladami walki. Już wiedziałem, że Amy nie oddzwoni. Chciałbym, by zaczęła się kolejna część.
Była najładniejsza pora dnia, bezchmurne lipcowe niebo, wolno zachodzące słońce niby reflektor punktowy zamieniający wszystko w złote i luksusowe, we flamandzki obraz. Przyjechała policja. To wydawało się takie
zwyczajne, ja siedzący na schodkach, ptak dający popołudniowy koncert na
drzewie, dwójka policjantów wysiadająca niespiesznie z samochodu, jakby
wpadli na piknik do sąsiadów. Młodzi funkcjonariusze, po dwudziestce,
pewni siebie i bez inwencji, przyzwyczajeni do uspokajania zmartwionych
rodziców nastolatków, które nie przestrzegają godziny policyjnej. Latynoska z długim ciemnym warkoczem i czarnoskóry chłopak o postawie komandosa. Carthage stało się nieco (bardzo nieco) mniej białe podczas mojej
nieobecności, ale nadal panowała w nim silna segregacja. Jedynymi kolorowymi, jakich widywałem na co dzień, byli dostawcy, sanitariusze, listonosze. Gliny. „Tu jest tylu białych, że to aż niepokojące”, powiedziała raz
Amy, która w manhattańskim tyglu miała tylko jedną przyjaciółkę Afroamerykankę. Zarzuciłem jej mydlenie oczu tym, że kręcą ją mniejszości etniczne, jako malownicze tło. Skutki były opłakane.
– Pan Dunne? Jestem posterunkowa Velásquez – przedstawiła się kobieta. – A to posterunkowy Riordan. Zdaje się, że martwi się pan o swoją
żonę?
Riordan spojrzał na drogę, ssąc cukierek. Widziałem, że śledzi ptaka,
który poderwał się z rzeki. Potem skierował wzrok na mnie, a pogardliwy
grymas jego ust powiedział mi, że zobaczył to co wszyscy. Mam gębę,
w którą chce się przywalić: jestem irlandzkim dzieciakiem z klasy robotniczej uwięzionym w ciele zarozumialca z funduszem powierniczym. Dużo
się uśmiecham, by to nadrobić, ale strategia działa sporadycznie. W college’u nosiłem nawet przez jakiś czas fałszywe okulary, z nieoptycznymi
szkłami, dzięki którym chciałem zyskać przyjazną, niegroźną aurę. „Chyba
wiesz, że wyglądasz w nich na jeszcze gorszego kutasa?”, zauważyła trzeźwo Go. Wyrzuciłem okulary i uśmiechałem się jeszcze szerzej.
– Proszę wejść do środka – powiedziałem, gestem zapraszając policjantów.
Weszli na schodki przy akompaniamencie piskliwych i szurających odgłosów, jakie wydawały ich pasy i broń. Stanąłem w drzwiach do salonu
i wskazałem na zniszczenia.
– Ojej – jęknął posterunkowy Riordan i szybko strzelił kłykciami. Nagle
przestał wyglądać na znudzonego.
Wsparci o blat stołu w jadalni Riordan i Velásquez zadawali mi te
wszystkie wstępne pytania: kto, gdzie, jak długo. Aż strzygli uszami z ciekawości. Zadzwonili, gdzie trzeba, poza zasięgiem mojego słuchu, i Rior-
dan poinformował mnie, że oficerowie z dochodzeniówki są już w drodze.
Odczułem posępną dumę, że potraktowano mnie poważnie.
Riordan pytał mnie po raz drugi, czy ostatnio widziałem jakichś obcych
w okolicy, po raz trzeci przypominał o włóczących się po Carthage bandach bezdomnych, kiedy odezwał się telefon. Rzuciłem się do aparatu
i odebrałem.
– Panie Dunne, tu Wzgórze Wygody – odezwał się opryskliwy głos kobiecy. Dzwoniła kobieta z domu opieki, w którym umieściliśmy naszego
wyniszczonego przez alzheimera ojca.
– Nie mogę teraz rozmawiać, oddzwonię – warknąłem i odłożyłem słuchawkę.
Nie znosiłem bab, które pracowały na Wzgórzu Wygody: nigdy się nie
uśmiechały, nie umiały człowieka pocieszyć. Prawdopodobnie dlatego, że
tak marnie im płacono. Wiedziałem, że moja złość tak naprawdę nie jest
skierowana przeciw nim – do szału doprowadzało mnie to, że mojemu ojcu
nie spieszyło się na tamten świat, podczas gdy mama była już w ziemi.
To Go powinna wysłać czek. Byłem prawie pewien, że w lipcu wypadała jej kolej. I całkiem pewien, że ona sądziła to samo o mnie. Już nam się to
wcześniej zdarzało. Go powiedziała, że oboje wciąż podświadomie zapominamy o wysyłaniu czeków, bo tak naprawdę chcemy zapomnieć o ojcu.
Opowiadałem właśnie Riordanowi o dziwnym mężczyźnie, którego widziałem w opuszczonym domu w sąsiedztwie, gdy odezwał się dzwonek
przy drzwiach. Dzwonek przy drzwiach. Zabrzmiał tak normalnie, jakbym
czekał na pizzę.
Weszło dwoje śledczych, wyraźnie zmęczonych wielogodzinną służbą.
Mężczyzna był chudy jak szczapa, o twarzy gwałtownie zwężającej się do
drobnego podbródka. Kobieta była zaskakująco, wręcz bezczelnie brzydka,
brzydsza „niż ustawa przewiduje”: okrągłe oczka osadzone głęboko jak guziczki, długi krzywy nos, skóra upstrzona kaszakami, długie rzadkie włosy
w kolorze kotów z kurzu. Mam dużo sympatii do brzydkich kobiet. Zostałem wychowany przez trio kobiet, na które trudno było patrzeć – moją babcię, mamę i jej siostrę – i wszystkie były bystre, na swój sposób zabawne,
silne, bardzo dobre kobiety. Amy była pierwszą ładną dziewczyną, z którą
się spotykałem, tak na serio.
Brzydula odezwała się pierwsza, niby echo panny posterunkowej Velásquez.
– Pan Dunne? Jestem oficerem z wydziału dochodzeniowo-śledczego,
nazywam się Rhonda Boney. To mój partner, detektyw Jim Gilpin. Podobno niepokoi się pan o żonę.
W brzuchu mi zaburczało tak głośno, że wszyscy usłyszeli, ale udaliśmy, że nie.
– Możemy się rozejrzeć, proszę pana? – spytał Gilpin.
Miał wory pod oczami i białe włoski w nastroszonych wąsach. Jego koszula nie była pognieciona, lecz nosił ją tak, jakby była, wyglądał, jakby
cuchnął papierosami i wystygłą kawą, chociaż wcale nie cuchnął. Pachniał
mydłem firmy Dial.
Wprowadziłem ich do salonu, jeszcze raz pokazując zniszczenia. Dwoje
młodych posterunkowych klęczało na podłodze, jakby chcieli, by ich zastano przy jakimś pożytecznym zajęciu. Boney poprowadziła mnie do krzesła
w jadalni, z dala od śladów walki, które jednak pozostały w zasięgu wzroku.
Rhonda Boney zadała mi te same podstawowe pytania, na które już odpowiedziałem Velásquez i Riordanowi, nie odrywając ode mnie uważnych
wróblich oczu. Gilpin przykucnął, lustrując salon.
– Czy dzwonił pan do przyjaciół albo rodziny, do ludzi, z którymi mogłaby przebywać pańska żona? – spytała Rhonda Boney.
– Ja… Nie. Jeszcze nie. Chyba czekałem na was.
– Aha. – Uśmiechnęła się. – Niech zgadnę: beniaminek?
– Co?
– Jest pan najmłodszym dzieckiem w rodzinie.
– Mam siostrę bliźniaczkę. – Wyczułem, że mnie ocenia. – Czemu pani
pyta?
Ulubiony wazon Amy leżał na podłodze, nienaruszony, oparty o ścianę. Był to prezent ślubny, japońskie dzieło sztuki, które Amy chowała co
tydzień, gdy przychodziła sprzątaczka, w przekonaniu, że zostałby stłuczony.
– Tak tylko zgaduję, bo to wyjaśnia, dlaczego pan czekał na nas: jest
pan przyzwyczajony do tego, że ktoś inny wszystkim kieruje – odparła Boney. – Mój młodszy brat też jest taki. Chodzi o kolejność narodzin. – Zapi-
sała coś w notatniku.
– Okej. – Wzruszyłem z irytacją ramionami. – Podać pani też mój znak
zodiaku czy możemy wreszcie zacząć?
Boney uśmiechnęła się do mnie uprzejmie, wyczekująco.
– Czekałem, bo ona najwyraźniej nie jest z jakąś zaprzyjaźnioną osobą –
powiedziałem, wskazując na bałagan panujący w salonie.
– Mieszka pan tu od mniej więcej dwóch lat, tak?
– Dwa miną we wrześniu.
– Skąd się pan przeniósł?
– Z Nowego Jorku.
– Miasta czy stanu?
– Miasta.
Wskazała na górę, pytając o pozwolenie bez pytania, a ja skinąłem i ruszyłem za nią, Gilpin za nami.
– Zarabiałem pisaniem – wyrzuciłem z siebie, zanim zdążyłem się powstrzymać. Nawet teraz, po dwóch latach, nie chciałem, by ktoś przypadkiem pomyślał, że nie miałem innego życia poza tym tutaj.
– Robi wrażenie – zauważyła Boney.
– A o czym pan pisał? – spytał Gilpin.
Rozłożyłem odpowiedź na kilka schodków: pisałem do czasopisma
(stopień), o popkulturze (stopień) do czasopisma dla mężczyzn. Na szczycie schodów zerknąłem za siebie i zobaczyłem, że Gilpin ogląda się na salon. Ale zareagował.
– Popkulturze? – zawołał, wspinając się na schody. – Z czym dokładnie
się to wiąże?
– Pisałem o kulturze popularnej – wyjaśniłem. Weszliśmy na szczyt
schodów, gdzie czekała na nas Boney. – O filmach, telewizji, muzyce, a nie,
no wiecie, o sztuce wysokiej, wyrafinowanych dziełach.
Skrzywiłem się. Wyrafinowanych dziełach? Jakie to protekcjonalne. Chyba muszę wam, kmiotki, przetłumaczyć swoją wypowiedź z języka angielskiego z Wykształconego Wschodniego Wybrzeża na angielski ze Środkowozachodniej Wiochy: łoglądałem ruchome łobrazki, rozkminiałem, ło co tam
biega, i wszyćko łopisywałem.
– Ona bardzo lubi filmy – powiedział Gilpin, wskazując na Boney.
Boney potwierdziła skinieniem głowy.
– Teraz prowadzę Bar w mieście – dodałem.
Miałem też zajęcia w college’u, ale dodawanie tej informacji wydało mi
się nagle zbyt namolne. Nie byłem przecież na randce.
Boney zajrzała do łazienki, zatrzymując mnie i Gilpina w przejściu.
– Bar? – spytała. – A, wiem który. Zamierzałam tam wpaść. Spodobała
mi się nazwa. Bardzo meta.
– Niezły pomysł – zauważył Gilpin. Boney ruszyła w stronę sypialni,
a my za nią. – Życie w otoczeniu piwa nie jest takie złe.
– Czasami odpowiedź tkwi na dnie butelki – powiedziałem, po czym
znów się skrzywiłem, bo pomyślałem, że to niestosowna uwaga.
Weszliśmy do sypialni.
– Znam to uczucie – zaśmiał się Gilpin.
– Widzicie, że żelazko jest włączone? – zacząłem.
Boney pokiwała głową, otworzyła drzwi garderoby i weszła do środka,
pstrykając we włącznik światła, po czym przesuwała rękami w lateksowych rękawiczkach po bluzkach i sukienkach, wchodząc w głąb. Nagle
wydała okrzyk zaskoczenia, schyliła się, odwróciła – trzymała doskonale
kwadratowe pudełko opakowane w wykwintny srebrny papier.
Poczułem skurcz żołądka.
– Czyjeś urodziny? – spytała.
– Nasza rocznica ślubu.
Boney i Gilpin drgnęli jak pająki i próbowali to zatuszować.
Gdy wróciliśmy do salonu, młodych posterunkowych już nie było. Gilpin przyklęknął i przyglądał się uważnie przewróconemu podnóżkowi.
– Trochę już świruję… – zacząłem.
– Nie dziwię ci się, Nick – powiedział szczerze Gilpin. Miał bladoniebieskie oczy, które jakby drgały w miejscu, taki wnerwiający tik.
– Czy możemy coś zrobić? Żeby znaleźć moją żonę. No bo widać, że jej
tu nie ma.
Boney wskazała portret ślubny na ścianie. Ja w smokingu, cały zestaw
zębów zastygły w twarzy, ramiona otaczają oficjalnym gestem talię Amy.
Amy z blond włosami nakręconymi i polakierowanymi, z welonem powiewającym na wietrzyku Cape Cod, oczy otwarte zbyt szeroko, ponieważ za-
wsze mrugała w ostatniej chwili i wtedy bardzo starała się tego nie zrobić.
Dzień po Dniu Niepodległości, siarka z fajerwerków mieszająca się z solą
oceanu – lato.
Na Cape Cod było nam dobrze. Pamiętam, jak po paru miesiącach znajomości dowiedziałem się, że Amy, moja dziewczyna, jest całkiem zamożną, wychuchaną jedynaczką bardzo twórczych rodziców. Wręcz swego rodzaju ikoną dzięki imienniczce z serii książek dla dzieci, którą mgliście pamiętałem z dzieciństwa. Niezwykła Amy. Amy wytłumaczyła mi to spokojnym, wyważonym tonem, jakbym był pacjentem wybudzającym się ze
śpiączki. Jakby musiała to już robić wiele razy przedtem i zawsze sprawiało
jej to przykrość – przyznanie się do bogactwa było odbierane ze zbyt wielkim entuzjazmem, odkrywała sekretną tożsamość, której sama nie stworzyła.
Amy powiedziała mi, kim jest, a potem pojechaliśmy do zabytkowego
domu Elliottów nad Nantucket Sound, pływaliśmy żaglówką, a ja myślałem: Jestem chłopakiem z Missouri i sunę po oceanie z ludźmi, którzy widzieli o wiele więcej ode mnie. Nawet gdybym zaczął teraz starać się to
nadrobić, żył na wysokiej stopie, i tak mogę im nie dorównać. Ale nie czułem zawiści. Byłem zadowolony. Nigdy nie aspirowałem do bogactwa ani
sławy. Moi rodzice nie byli wielkimi wizjonerami, którzy widzieli swoje
dziecko jako przyszłego prezydenta. Wychowali mnie pragmatyczni ludzie, którzy wyobrażali sobie swego syna jako przyszłego urzędnika, zarabiającego jakieś tam pieniądze. Byłem oszołomiony już samym przebywaniem w towarzystwie Elliottów, z którymi żeglowaliśmy po oceanie, a potem wracaliśmy do ich luksusowego domu, wybudowanego w 1822 roku
przez kapitana wielorybnictwa, i przygotowywaliśmy posiłki z organicznych, zdrowych produktów, których nazw nie umiałem nawet wymówić.
Quinoa. Myślałem, że to jakaś ryba.
Wzięliśmy ślub na plaży pod ciemnoniebieskim letnim niebem, jedliśmy i piliśmy w białym namiocie, który wydymał się jak żagiel, a po paru
godzinach wymknąłem się z Amy w ciemność, ku falom, bo czułem się nierealnie, byłem przekonany, że stałem się jedynie migotaniem. Wilgotna
mgła na skórze zniechęciła mnie do spaceru. Amy zaciągnęła mnie z powrotem do złociście rozświetlonego namiotu, w którym ucztowali bogo-
wie; wszystko było ambrozją. Całe moje zaloty tak wyglądały.
Boney nachyliła się, by dokładnie przyjrzeć się Amy.
– Pańska żona jest bardzo ładna – zauważyła.
– Tak, jest piękna – przyznałem i poczułem, jak ściska mnie w brzuchu.
– Która to dziś rocznica?
– Piąta.
Przestępowałem z nogi na nogę, chcąc coś wreszcie zrobić. Nie chciałem, by rozmawiali o urodzie mojej żony, lecz żeby poszli mojej pieprzonej
żony poszukać. Jednak nie powiedziałem tego głośno; często nic nie mówię, nawet jeśli powinienem. Powstrzymuję się i gromadzę niepokojąco
wiele złogów: w piwnicy mojego brzucha są setki butelek wściekłości, rozpaczy, lęku, ale nie widać tego po mnie.
– Piąta, wielka sprawa. Niech zgadnę, rezerwacja w Houston? – spytał
Gilpin.
To była jedyna ekskluzywna restauracja w mieście. „Koniecznie musicie wpaść do Houston”, powiedziała moja mama, gdy tu się sprowadziliśmy, uważając, że to taki wyjątkowy sekret Carthage, mając nadzieję, że to
zadowoli moją żonę.
– Oczywiście, w Houston.
To było piąte kłamstwo, jakim uraczyłem policję. Dopiero się rozkręcałem.
AMY ELLIOTT DUNNE
5 LIPCA 2008
WPIS DO DZIENNIKA
Pęcznieję z miłości! Jestem krzepka od zapału! Chorobliwie otyła
z przywiązania! Szczęśliwy, krzątający się bąk małżeńskiego entuzjazmu.
Aktywnie bzyczę wokół niego, dogadzając mu na wszystkie możliwe sposoby. Stałam się dziwną istotą. Zostałam żoną. Przyłapuję się na tym, że
nieudolnie, nienaturalnie tak steruję statkiem konwersacji, by móc wymówić jego imię. Zostałam żoną, zostałam nudziarą, skonfiskowano mi moją
kartę Niezależnej Młodej Feministki. Mam to w nosie. Uzupełniam mu debet na koncie, przycinam włosy. Stałam się tak retro, że niedługo użyję słowa pugilares, wychodząc w luźnym tweedowym płaszczu, z ustami umalowanymi na czerwono do salonu piękności. Nic mnie nie martwi. Wydaje mi
się, że wszystko się uda, każdy kłopot zamieni w zabawną historię opowiadaną przy kolacji. Dziś zabiłem włóczęgę, kotku!…hahahaha! Ale ubaw!
Nick jest jak dobry mocny drink: daje wszystkiemu właściwą perspektywę. Nie inną perspektywę, tylko właściwą. Z Nickiem tak naprawdę nie
ma znaczenia to, że rachunek za elektryczność jest zapłacony z kilkudniowym opóźnieniem, że mój ostatni quiz wypadł słabo. (Mój ostatni, nie żartuję: „Jakim byłabyś drzewem?”. Ja na przykład jestem jabłonią! To nic nie
znaczy!). Nieważne, że najnowsza Niezwykła Amy zgodnie z przewidywaniami została bezwzględnie zjechana przez krytykę, a sprzedaż po słabym
starcie szokująco spadła. Nie ma znaczenia, na jaki kolor pomaluję nasz pokój, jak bardzo się spóźnię z powodu korków oraz czy segregowane przez
nas śmieci rzeczywiście są poddawane recyklingowi. (Nowy Jorku, bądź ze
mną szczery, robisz to?). To wszystko się nie liczy, bo znalazłam sobie kogoś do pary. To Nick, swobodny i spokojny, bystry i zabawny, i nieskom-
plikowany. Niezneurotyzowany, szczęśliwy. Miły. Z dużym penisem.
Wszystko to, czego w sobie nie cierpię, zostało zepchnięte w jakieś zakamarki mózgu. Może właśnie to najbardziej w nim lubię – to, jaka dzięki
niemu jestem. Nie jak się czuję, tylko jaka jestem. Jestem zabawna. Swobodna. Gotowa. Czuję się naturalnie szczęśliwa i całkowicie usatysfakcjonowana. Jestem żoną! Dziwnie jest wypowiadać te słowa. (Ale tak na poważnie,
Nowy Jorku, jak to jest z tym recyklingiem? Puść farbę).
Robimy głupie rzeczy, na przykład w ostatni weekend pojechaliśmy do
Delaware, bo żadne z nas nigdy nie uprawiało tam seksu. Pozwólcie, że
opiszę tę scenę, bo teraz to już naprawdę jest dla potomności. Przekraczamy granicę stanu – Witamy w Delaware!, głosi znak, a także Nic dziwnego i Pierwszy Stan oraz Dom Zakupów Wolnych od Podatku.
Delaware, stan wielu bogaczy.
Wskazuję Nickowi pierwszą drogę gruntową, jaką dostrzegam, i tłuczemy się po wybojach przez jakieś pięć minut, aż wjeżdżamy w sosnowy zagajnik. Nic nie mówimy. On cofa swój fotel. Ja podwijam spódnicę. Nie
mam na sobie majtek, widzę, jak usta mu się rozchylają, a twarz rozluźnia
i przybiera odurzony, zdeterminowany wyraz, jak zawsze, gdy jest podniecony. Siadam na nim, twarzą w stronę przedniej szyby. Jestem przyciśnięta
do kierownicy i gdy się poruszamy, klakson cicho popiskuje, jakby mnie
przedrzeźniał, a moja ręka przyciśnięta do przedniej szyby przesuwa się po
niej z piskiem. Nick i ja możemy mieć orgazm gdziekolwiek, żadne z nas
nie czuje skrępowania, i jesteśmy z tego dość dumni. Potem wracamy do
domu. Jem suszoną wołowinę i jadę z bosymi stopami na desce rozdzielczej.
Uwielbiamy nasz dom. Dom zbudowany przez Niezwykłą Amy. Brooklyński dom z elewacją z piaskowca kupiony przez moich rodziców, z cudownym widokiem na Manhattan. Jest ekstrawagancki, wpędza mnie
w poczucie winy, ale jest doskonały. Zwalczam aurę rozpuszczonej bogatej
dziewczynki, gdzie tylko mogę. Dużo rzeczy robimy sami. W ciągu dwóch
weekendów pomalowaliśmy ściany: wiosenna zieleń, blada żółć, aksamitny błękit. Teoretycznie. Żaden kolor nie wyszedł tak, jak się spodziewaliśmy, lecz udajemy, że i tak nam się podobają. Zapełniamy dom bibelotami
z pchlich targów; kupujemy płyty do adaptera Nicka. Ostatniego wieczoru
siedzieliśmy na starym perskim dywanie, popijaliśmy wino i słuchaliśmy
trzaskających winyli, gdy niebo pociemniało, zapaliły się światła na Manhattanie, a Nick powiedział: „Właśnie tak to sobie zawsze wyobrażałem.
Dokładnie tak”.
W weekendy gadamy przykryci czterema warstwami pościeli, twarze
mamy rozgrzane pod zalaną słońcem żółtą kołdrą. Nawet podłogi są wesołe: dwie stare skrzypiące klepki, które wołają do nas, gdy tylko przekroczymy drzwi. Uwielbiam ten dom, jestem zachwycona tym, że jest nasz, że
z antyczną lampą podłogową wiąże się pewna wspaniała historia, to samo
ze stojącym koło dzbanka do kawy krzywym glinianym kubkiem, w którym zawsze leży tylko jeden spinacz do papieru. Całymi dniami rozmyślam o miłych rzeczach, które mogę zrobić dla Nicka – kupić mydło miętowe, które spocznie w jego dłoni jak ciepły kamień, a może cienki płat pstrąga, który mogłabym mu przygotować i podać, jako odę do jego dni na statku rzecznym. Wiem, jestem śmieszna. Ale zachwyca mnie to. Nie miałam
pojęcia, że mogę tak zbzikować na punkcie faceta. To prawdziwa ulga.
Rozczulam się nawet nad jego skarpetkami, które rzuca w takich rozkosznie dziwnych skrętach, jakby szczeniak przywlókł je z drugiego pokoju.
To nasza pierwsza rocznica ślubu, a ja pęcznieję z miłości, choć wszyscy
nas uprzedzali, że pierwszy rok będzie bardzo trudny, tak jak byśmy byli
naiwnymi dziećmi idącymi na wojnę. Wcale nie było trudno. Jesteśmy sobie przeznaczeni. To nasza pierwsza rocznica ślubu i Nick wychodzi z pracy w porze lunchu. Czeka na niego przygotowane przeze mnie poszukiwanie skarbów. Wskazówki są związane z nami, z naszym pierwszym wspólnie przeżytym rokiem.
Gdy mój kochany mężulek kicha,
Czeka go tam pysznej zupki micha.
Odpowiedź: zupa tom yum z tajskiej restauracji na President Street.
Kierownik będzie czekał tam po południu z miską zupy do spróbowania
i kolejną wskazówką.
Potem McMann w Chinatown i pomnik Alicji w Central Parku. Wielki
objazd Nowego Jorku. Skończymy na targu rybnym na Fulton Street, gdzie
kupimy dwa piękne homary i ja będę trzymała je w pojemniku, a Nick będzie się nerwowo wiercił na siedzeniu obok mnie w taksówce. Pognamy do
domu, potem wrzucę homary do nowego rondla na naszej starej kuchni,
z finezją dziewczyny, która niejedno lato spędziła na Cape Cod, podczas
gdy Nick będzie chichotał i udawał, że się chowa ze strachu za drzwiami
kuchni.
Zasugerowałam, żebyśmy kupili hamburgery. Nick wolał gdzieś wyjść
– do pięciogwiazdkowego lokalu, na bajerze – gdzie jest bezbłędna obsługa, a kelnerzy rzucają nazwiskami znanych osób. Homary są więc znakomitą przekąską, a zarazem tym, co wszyscy nam zalecają (i zalecają, i zalecają) w kwestii małżeństwa: kompromisem!
Zjemy homary z masłem i będziemy się kochać na dywanie, a kobieta
z jednej z naszych starych jazzowych płyt będzie śpiewać nam głosem
z drugiego krańca tunelu. Powoli ubzdryngolimy się dobrą szkocką, Nicka
ulubioną. Wręczę mu prezent – papeterię z monogramem, z Crane&Co.,
którą chciał, z wyrazistym ciemnozielonym nadrukiem wykonanym bezszeryfową czcionką, na grubym kremowym papierze, który wchłonie atrament i jego słowa pisarza. Papeteria dla pisarza i dla żony pisarza, liczącej
chyba na parę listów miłosnych.
Potem może znów będziemy uprawiać seks. I zjemy późno w nocy
hamburgery. I jeszcze napijemy się szkockiej. Voilà! Najszczęśliwsza para
w okolicy! A mówią, że małżeństwo to taka harówka.
NICK DUNNE
NOC PO ZAGINIĘCIU
Boney i Gilpin przenieśli przesłuchanie do komisariatu, który wygląda
jak upadający bank spółdzielczy. Zostawili mnie samego w małym pokoju
na czterdzieści minut, a ja zmuszałem się do bezruchu. Gdy się udaje spokojnego, w jakimś sensie jest się spokojnym. Przygarbiłem się nad stołem,
podparłem ręką brodę. Czekałem.
– Chcesz zadzwonić do rodziców Amy? – spytała Boney.
– Nie chcę, by wpadli w panikę – odparłem. – Jeśli nie odezwie się
przez kolejną godzinę, to do nich zadzwonię.
Odbyliśmy trzy rundy tej rozmowy.
Wreszcie gliniarze przyszli i usiedli przy stole naprzeciwko mnie.
Zwalczyłem chęć śmiechu z tego powodu, że to tak bardzo przypominało
program telewizyjny. To był ten sam pokój, który widziałem, gdy późną
nocą oglądałem kablówkę w ostatnim dziesięcioleciu, a ta dwójka gliniarzy
– znużonych, poważnych – zachowywała się jak gwiazdy takiego programu. Kompletna lipa. Boney trzymała nawet papierowy kubek z kawą i brązową kopertę wyglądającą na rekwizyt. Rekwizyt gliniarza. Poczułem zawroty głowy, przez chwilę wydawało mi się, że wszyscy coś udajemy: Zagrajmy w Zaginięcie żony!
– Dobrze się czujesz, Nick? – spytała Boney.
– Tak, a co?
– Uśmiechasz się.
Zawroty głowy natychmiast zniknęły, jakby zsunęły się na podłogę
z kafelków.
– Przepraszam, ale to wszystko…
– Wiem – przerwała Boney, posyłając mi spojrzenie, które było jak klepnięcie po plecach. – Wiem, to jest zbyt dziwne. – Odchrząknęła. – Przede
wszystkim chcemy się upewnić, że czujesz się tu dobrze. Jeśli czegoś potrzebujesz, od razu powiedz. Im więcej informacji możesz nam podać już
teraz, tym lepiej, ale możesz wyjść w każdej chwili, to żaden problem.
– Jestem do dyspozycji.
– Okej, świetnie, dziękuję – powiedziała. – Hm, no dobra. Najpierw
chcę załatwić upierdliwe rzeczy. Bzdety. Jeśli twoja żona rzeczywiście została uprowadzona – a tego nie wiemy, ale jeśli tak się okaże – chcemy złapać tego kolesia, a kiedy to zrobimy, chcemy go przycisnąć. Tak żeby nie
mógł się wyślizgnąć. Żeby nie miał pola manewru.
– Jasne.
– Tak więc musimy cię wykluczyć, szybko i gładko. Żeby koleś nie
mógł nam zarzucić, że cię nie wykluczyliśmy, wiesz, co mam na myśli?
Mechanicznie skinąłem głową. Tak naprawdę nie wiedziałem, o co jej
chodzi, ale chciałem sprawiać wrażenie jak najbardziej skłonnego do
współpracy.
– Jestem do dyspozycji.
– Nie chcemy cię denerwować – dodał Gilpin. – Chcemy tylko zabezpieczyć wszystkie bazy.
– Nie ma sprawy.
To zawsze mąż, pomyślałem. Wszyscy wiedzą, że to zawsze mąż, więc
dlaczego nie mogą tego po prostu powiedzieć. Podejrzewamy cię, ponieważ jesteś mężem, a to zawsze bywa mąż. Obejrzyj sobie program Dateline.
– Świetnie, Nick – odezwała się Boney. – Pozwól więc, że najpierw weźmiemy ci wacikiem próbkę śliny z wnętrza policzka, byśmy mogli wykluczyć w domu każde DNA nienależące do ciebie. Zgadzasz się?
– Jasne.
– Chciałabym też zbadać twoje ręce na obecność prochu. Po prostu na
wypadek…
– Zaraz, zaraz. Czy znaleźliście coś, co wskazuje na to, że moja żona…
– Nie, nie, Nick. – Gilpin wpadł mi w słowo.
Przyciągnął krzesło do stołu i usiadł na nim jak na koniu. Zastanawiałem się, czy gliniarze naprawdę tak siedzą. A może zrobił tak jakiś inteligentny aktor, a potem gliniarze zaczęli go naśladować, bo widzieli, że robią
tak aktorzy grający policjantów, i że wygląda to cool.
– To tylko mądry protokół – ciągnął Gilpin. – Próbujemy zabezpieczyć
wszystkie bazy: sprawdzić twoje ręce, wziąć próbkę śliny i gdyby jeszcze
można było sprawdzić samochód…
– Oczywiście. Jak powiedziałem, jestem do waszej dyspozycji.
– Dziękuję, Nick. Naprawdę to doceniam. Czasami ludzie utrudniają
nam zadanie tylko dlatego, że mogą.
Ja postępowałem całkiem odwrotnie. Ojciec nasycił moje dzieciństwo
poczuciem niewymownej winy; był typem człowieka, który czai się w oczekiwaniu na rzeczy, na które mógłby się wściec. Go stała się przez to bardzo
defensywna i nie dawała sobie wciskać żadnego nieuzasadnionego kitu. Ja
zostałem odruchowym lizusem. Mama, tata, nauczyciele: Zrobię wszystko, co
ułatwi wam pracę. Łaknąłem bezustannej akceptacji. „Ty to byś skłamał,
oszukał, ukradł – cholera, nawet zabił – by przekonać ludzi, że dobry z ciebie koleś”, powiedziała raz Go. Staliśmy w kolejce po deser lodowy
z Yonah Schimmel’s, niedaleko od dawnego nowojorskiego mieszkania Go
– oto jak dobrze zapamiętałem tę chwilę – i straciłem cały apetyt na lody,
bo to, co powiedziała, było tak bardzo prawdziwe, a ja nigdy nie zdawałem
sobie z tego sprawy. Już gdy to mówiła, pomyślałem: Nigdy tego nie zapomnę, to jedna z tych chwil, które na zawsze zachowam w pamięci.
Gawędziliśmy z policjantami o fajerwerkach w Dniu Niepodległości
i o pogodzie, podczas gdy badano mi ręce na obecność prochu i pobierano
wacikiem próbkę śliny z wnętrza policzka. Udawanie, że to normalne, jak
wizyta u dentysty.
Kiedy było po wszystkim, Boney postawiła przede mną kolejny kubek
z kawą, ścisnęła mnie za ramię.
– Przepraszam za to. Najgorsza część pracy. Sądzisz, że możesz nam teraz odpowiedzieć na kilka pytań? To by nam naprawdę pomogło.
– Oczywiście, zaczynajcie.
Położyła na stole przede mną wąski magnetofon cyfrowy.
– Można? Dzięki temu nie będziesz musiał odpowiadać w kółko na te
same pytania.
Chciała mnie nagrać, żebym nie mógł potem zmieniać wersji. Powinienem wezwać adwokata, pomyślałem, ale tylko winni potrzebują adwokata,
więc skinąłem głową: Nie ma sprawy.
– A więc: Amy – zagaiła Boney. – Od jak dawna tutaj mieszkacie?
– Około dwóch lat.
– A ona pochodzi z Nowego Jorku.
– Tak.
– Pracowała, miała pracę?
– Nie. Pisała quizy osobowościowe.
Detektywi wymienili zdumione spojrzenia.
– Do czasopism dla nastolatków, dla kobiet – wyjaśniłem. – No wiecie:
„Czy jesteś typem zazdrośnicy? Zrób sobie quiz i się dowiedz! Czy faceci
uważają, że jesteś onieśmielająca? Zrób sobie quiz i się dowiedz!”.
– Super, uwielbiam to – powiedziała Boney. – Nie sądziłam, że jest taka
praca. No, że się coś takiego pisze. W ramach regularnego zajęcia.
– Hm, już nie. W internecie pełno jest teraz darmowych quizów. Te pisane przez Amy były inteligentniejsze – miała dyplom z psychologii – to
znaczy ma. – Parsknąłem zażenowany swoją gafą. – Ale inteligentne nie
przebije darmowego.
– A co potem?
Wzruszyłem ramionami.
– Potem przenieśliśmy się tutaj. Teraz siedzi w domu.
– No więc macie dzieci? – zaświergotała Boney, jakby usłyszała dobre
wieści.
– Nie.
– Och. Więc co robi całymi dniami?
Sam się nad tym zastanawiałem. Amy była kiedyś kobietą, która robiła
różne rzeczy, wszystkiego po trochu, cały czas. Gdy zamieszkaliśmy razem, intensywnie zgłębiała tajniki kuchni francuskiej, popisując się umiejętnościami błyskawicznego siekania i przyrządzania boeuf bourguignon. Na
jej trzydzieste czwarte urodziny polecieliśmy do Barcelony, gdzie olśniła
mnie tym, że potrafi się porozumieć po hiszpańsku, bo przez parę miesięcy
brała w tajemnicy lekcje. Moja żona miała błyskotliwy, niespokojny umysł,
zachłanną ciekawość. Jednak jej obsesje były często napędzane chęcią rywalizacji. Chciała oszałamiać mężczyzn i budzić zawiść kobiet: Oczywiście
Amy umie przyrządzać francuskie przysmaki, mówić płynnie po hiszpańsku, uprawiać ogród, robić na drutach, kupować akcje, latać samolotem i wyglądać przy tym
jak modelka, która właśnie zwiała z wybiegu. Musiała przez cały czas być Niezwykłą Amy. Tutaj, w Missouri, kobiety robią zakupy w supermarkecie
Target, gotują pracochłonne sycące posiłki i śmieją się, że tak mało pamiętają z hiszpańskiego, którego uczyły się w szkole średniej. Rywalizacja ich nie
interesuje. Niepowstrzymane pragnienie zdobywania nowych osiągnięć
witane jest z pełnym akceptacji rozłożeniem rąk i może odrobiną politowania. To było chyba najgorsze wyjście z możliwych dla mojej żony: miasto
zadowolonych przegranych w wyścigu.
– Ma liczne hobby – odpowiedziałem.
– Czy coś cię niepokoiło? – spytała Boney, która sama wyglądała na zaniepokojoną. – Czy nie obawiasz się, że może nadużywać alkoholu albo
brać narkotyki? Nie chcę niczego imputować twojej żonie, ale wiele gospodyń domowych, więcej, niż sądzisz, spędza dzień w ten sposób. Dni dłużą
się w samotności. A jak z alkoholu przejdzie się na narkotyki – niekoniecznie od razu na heroinę, lecz choćby leki przeciwbólowe na receptę – ma się
do czynienia z różnymi nieprzyjemnymi osobnikami. Teraz sporo takich tu
handluje.
– Handel narkotykami bardzo się rozbuchał – dodał Gilpin. – Było dużo
zwolnień w policji – jedna piąta sił – i brakuje nam personelu. Przekroczyliśmy budżet i jest naprawdę ciężko.
– W zeszłym tygodniu trafiła mi się gospodyni domowa, miła babka,
której wybito zęby z powodu działki oksykodonu.
– Nie, Amy czasem wypija kieliszek wina, ale nie bierze narkotyków.
Boney zmierzyła mnie wzrokiem. Widać było, że takiej odpowiedzi
oczekiwała.
– Ma tutaj jakichś przyjaciół? Chcielibyśmy do nich zadzwonić, po prostu żeby sprawdzić… bez obrazy. Czasem współmałżonek jest ostatnią osobą, która zdaje sobie sprawę, że w grę wchodzą narkotyki. Ludzie się tego
wstydzą, zwłaszcza kobiety.
Przyjaciele. W Nowym Jorku Amy co tydzień nawiązywała i zrywała
coraz to nowe przyjaźnie. Tak samo jak zarzucała różne projekty. Bardzo
się tymi przyjaciółkami ekscytowała: na przykład Paulą, która dawała jej
lekcje śpiewu i miała sakramencko dobry głos (Amy chodziła do szkoły
z internatem w Massachusetts; uwielbiałem, gdy wyrwało jej się coś tak
bardzo typowego dla Nowej Anglii: sakramencko dobry); Jessie z kursu projektowania mody. Ale kiedy pytałem o Jessie albo Paulę miesiąc później,
Amy patrzyła na mnie, jakbym zmyślał.
Byli też różni faceci, którzy włóczyli się za Amy, ochoczo wykonując
różne mężowskie zadania, których jej mąż się nie imał. Naprawić nogę
krzesła, upolować ulubiony gatunek azjatyckiej herbaty. Mężczyźni, którzy, jak zapewniała, byli jej przyjaciółmi, tylko przyjaciółmi. Amy trzymała
ich dosłownie na wyciągnięcie ręki – na tyle daleko, bym nie mógł się złościć, i na tyle blisko, żeby na jej skinienie wykonywali wszystkie polecenia.
W Missouri… dobry Boże, naprawdę nie wiedziałem. Dopiero teraz to
do mnie dotarło. Ależ z ciebie dupek, pomyślałem. Mieszkaliśmy tu od
dwóch lat i gdy przeminęły pierwsze szalone miesiące pełne różnych przyjęć powitalnych, Amy nie spotykała się z nikim regularnie. Miała moją
mamę, która teraz już nie żyła, i mnie – a naszą główną formą konwersacji
były atak i obrona. Gdy mieszkaliśmy tu już od roku, spytałem ją raz z fałszywą galanterią: „Jak się pani podoba w North Carthage, pani Dunne?”.
„Ma pan na myśli New Carthage?” – odparła. Nie dopytywałem się, co to
za aluzja, lecz wiedziałem, że w zamierzeniu była obraźliwa.
– Ma kilku dobrych przyjaciół, ale głównie na wschodzie.
– A rodzice?
– Mieszkają w Nowym Jorku.
– Wciąż jeszcze do nikogo nie zadzwoniłeś? – spytała Boney ze speszonym uśmiechem.
– Robiłem do tej pory wszystkie inne rzeczy, o które mnie poprosiliście.
Nie miałem możliwości.
Podpisałem pozwolenie na namierzenie kart kredytowych, bankomatów, komórki. Podałem telefon Go i nazwisko Sue, wdowy z Baru, która
prawdopodobnie mogłaby potwierdzić godzinę mojego przybycia.
– Beniaminek. – Pokręciła głową. – Naprawdę przypominasz mi mojego
młodszego brata. – Klepnięcie. – To komplement, słowo daję.
– Ma bzika na jego punkcie – powiedział Gilpin, skrobiąc coś w notatniku. – No dobra, więc wyszedłeś z domu około siódmej trzydzieści i zjawiłeś
się w Barze około południa, a w międzyczasie byłeś na plaży.
Około piętnastu kilometrów od naszego domu jest plaża, niezbyt przy-
jemna kupa piachu, mułu i odłamków szkła z butelek po piwie. Okrągłe
śmietniki są zapełnione z czubem styropianowymi kubkami i brudnymi
pieluchami. Ale jest tam stół piknikowy ustawiony pod wiatr, na który
przyjemnie pada słońce, a gdy się patrzy prosto na rzekę, można ignorować resztę.
– Czasem biorę kawę, gazetę i po prostu tam sobie siedzę. Trzeba korzystać z lata.
Nie, nie rozmawiałem z nikim na plaży. Nie, nikt mnie nie widział.
– W tygodniu jest tam bardzo spokojnie – zauważył Gilpin.
Gdyby policjanci porozmawiali z kimś, kto mnie zna, od razu by się dowiedzieli, że rzadko chodzę na plażę, a już na pewno nie wybieram się tam
nigdy z kawą, by rozkoszować się porankiem. Mam irlandzką jasną karnację i zero cierpliwości do gapienia się we własny pępek – nie jestem chłopakiem z plaży. Powiedziałem tak policji, bo to był pomysł Amy, żebym
usiadł w jakimś miejscu, gdzie będę mógł pobyć w samotności i popatrzeć
na ukochaną rzekę, rozmyślając o naszym życiu. Dziś rano, gdy zjedliśmy
naleśniki, oparła się o blat stołu i powiedziała: „Wiem, że przechodzimy
trudny okres. Wciąż bardzo cię kocham, Nick, i wiem, że nad wieloma rzeczami muszę popracować. Chcę być dla ciebie dobrą żoną, chcę, żebyś był
moim mężem i był szczęśliwy. Ale musisz postanowić, czego chcesz”.
Widać było, że przećwiczyła tę przemowę, uśmiechnęła się z dumą, kiedy skończyła. I choć żona odniosła się do mnie tak życzliwie, myślałem:
Oczywiście wszystko to sobie wyreżyserowała. Chce mieć obraz mnie siedzącego nad rwącą rzeką, z rozwichrzonymi przez wiatr włosami, rozmyślającego o naszym wspólnym życiu z oczami wbitymi w horyzont. Nie
mogę tak po prostu pójść do Dunkin’ Donuts.
Musisz postanowić, czego chcesz. Na nieszczęście Amy ja już wcześniej to
postanowiłem.
Boney oderwała wzrok od notatek i spojrzała na mnie bystro.
– Czy możesz podać mi grupę krwi żony? – spytała.
– Och, nie, nie znam.
– Nie znasz grupy krwi żony?
– Może zero? – zgadywałem.
Boney zmarszczyła brwi, a potem wykonała głęboki oddech, jak w jo-
dze.
– No dobra, Nick, teraz powiem, co myśmy zrobili w tej sprawie –
oznajmiła.
Wymieniła wszystko: komórka Amy jest monitorowana, zdjęcie rozesłano, karty kredytowe są namierzone. Znani przestępcy seksualni mieszkający w okolicy zostali przesłuchani. W naszym rozległym sąsiedztwie są
zbierane wywiady z mieszkańcami. Telefon domowy jest na podsłuchu, na
wypadek gdyby ktoś zadzwonił w sprawie okupu.
Nie wiedziałem, co powiedzieć. Grzebałem w pamięci w poszukiwaniu
właściwej odpowiedzi: co na filmach mówi mąż w takiej sytuacji? Zależy
od tego, czy jest winny, czy nie.
– Jakoś mnie to nie uspokaja. Waszym zdaniem jest to uprowadzenie
czy zaginięcie, o co właściwie chodzi?
Znałem statystyki, znałem je z programów telewizyjnych podobnych
do tego, w którym obecnie sam występowałem: jeśli w ciągu pierwszych
czterdziestu ośmiu godzin coś nie drgnie w sprawie, prawdopodobnie pozostanie nierozwiązana. Pierwsze dwie doby są kluczowe.
– Bo przecież moja żona zniknęła. Zaginęła!
Uświadomiłem sobie, że po raz pierwszy powiedziałem to jak należy:
spanikowany i wściekły. Mój ojciec potrafił wyrażać gorycz, wściekłość
i niesmak na mnóstwo sposobów. Walcząc przez całe życie o to, by nie stać
się taki jak on, stopniowo w ogóle oduczyłem się okazywania negatywnych
emocji. To był kolejny powód, dla którego sprawiałem wrażenie palanta –
mogłem mieć kłębowisko naolejonych węgorzy zamiast żołądka, a nic nie
można było odczytać z mojej twarzy, a tym bardziej ze słów. To był stały
problem: zbyt wiele kontroli albo całkowity jej brak.
– Nick, traktujemy to niezwykle poważnie – zapewniła Boney. – Teraz,
gdy rozmawiamy, faceci z laboratorium badają mieszkanie, więc za chwilę
będziemy mieć więcej informacji. Tymczasem im więcej możesz nam powiedzieć o swojej żonie, tym lepiej. Jaka ona jest?
Przyszły mi do głowy słowa używane zwykle przez mężów: słodka,
wspaniała, miła, wspierająca.
– W jakim sensie?
– Scharakteryzuj ją jakoś – podsunęła Boney. – Na przykład powiedz,
co jej kupiłeś na piątą rocznicę ślubu. Biżuterię?
– Jeszcze nic – odpowiedziałem. – Zamierzałem poszukać czegoś po południu. – Spodziewałem się, że powie znów „beniaminek”, ale tego nie zrobiła.
– Okej. Opowiedz mi coś o niej. Czy jest otwarta, towarzyska? Czy jest –
nie wiem, jak to ująć – nowojorska? Czy mogłaby zrobić coś, co ktoś uznałby za obraźliwe? Jakoś nadepnąć komuś na odcisk?
– Nie wiem. Nie jest osobą, która unika obcych, ale nie jest też na tyle
szorstka, by sprowokować kogoś do tego, by ją… skrzywdził.
To było moje jedenaste kłamstwo. Obecnie Amy była wystarczająco
szorstka, by chcieć kogoś zranić, czasami. Mówię właśnie o obecnej Amy,
która tylko w nikłym stopniu przypominała kobietę, w której się zakochałem. Nastąpiła transformacja odwrotna do tej, która następuje w bajkach,
gdy opada złe zaklęcie. W ciągu zaledwie kilku lat dawna Amy, łatwa
w pożyciu, roześmiana dziewczyna, dosłownie zrzuciła z siebie samą siebie, a z kupki skóry i osobowości leżącej na podłodze wynurzyła się ta
nowa oschła, rozgoryczona Amy. Moja żona nie była już moją żoną, lecz
zwojem drutu kolczastego, który rzucał mi wyzwanie, a ja nie nadawałem
się do rozplątywania swoimi grubymi, zdrętwiałymi, nerwowymi palcami.
Palcami wieśniaka. Niezdarnymi paluchami, niezdatnymi do skomplikowanego, niebezpiecznego zadania rozsupływania Amy. Gdybym uniósł zakrwawione kikuty, ona by tylko westchnęła i zajrzała do swojego tajnego
umysłowego notesu, w którym wyszczególniała wszystkie moje ułomności,
słabości i braki, zapisywała, czym ją rozczarowałem. Moja dawna Amy
była zabawna, do cholery. Była śmieszna. Rozśmieszała mnie. Zapomniałem, jak to jest. I ona też się śmiała. Śmiech wydobywał się z samego gardła, zza tego małego języczka, skąd wychodzi najlepszy śmiech. Uwalniała
swoje żale, jakby rozrzucała ziarno dla ptaków: oto są, a za chwilę ich nie
ma.
Nie była tym, kim się stała, kogo najbardziej się bałem: wściekłą kobietą. Nie radziłem sobie z rozzłoszczonymi kobietami. Wydobywały ze mnie
coś nieprzyjemnego.
– Czy jest apodyktyczna? – spytał Gilpin. – Lubi dyrygować innymi?
Pomyślałem o kalendarzu Amy, który wybiegał na trzy lata naprzód,
a gdy sprawdziło się, co będzie za rok, rzeczywiście znajdowało się umówione spotkania: dermatolog, dentysta, weterynarz.
– Ona lubi wszystko planować, nie uznaje improwizacji. Lubi sporządzać listy i odhaczać kolejne punkty. Doprowadzać sprawy do końca. Dlatego bez sensu jest to, że…
– To może doprowadzić człowieka do szaleństwa – wtrąciła ze współczuciem Boney. – Jeśli człowiek sam tak nie postępuje. Ty wyglądasz mi na
typ osobowości B.
– Chyba jestem bardziej niefrasobliwy – przyznałem. Potem dodałem
to, co powinienem: – Świetnie się uzupełniamy.
Spojrzałem na zegar na ścianie, a Boney dotknęła mojej ręki.
– Słuchaj, może zadzwonisz teraz do rodziców Amy? Jestem pewna, że
to docenią.
Było wpół do pierwszej w nocy. Rodzice Amy chodzą spać o dziewiątej
i o dziwo bardzo się tym chełpią. Teraz są już pogrążeni w głębokim śnie,
więc dla nich to będzie nagły telefon w środku nocy. Zwykle wyłączają komórki za piętnaście dziewiąta, więc Rand Elliott będzie musiał przejść
z łóżka na sam koniec korytarza, by odebrać stary ciężki telefon stacjonarny. Będzie szukał okularów, włącznika lampki nocnej. Będzie wyłuszczał
sobie różne przyczyny nocnego telefonu, z powodu których nie trzeba się
martwić, wszystkie nieszkodliwe sytuacje, które mogły spowodować, że
ktoś właśnie dzwoni o tak nieludzkiej porze.
Wykręciłem numer dwukrotnie i rozłączyłem się, zanim ktoś odebrał.
Kiedy się ostatecznie połączyłem, w uchu zabrzęczał mi głęboki głos Marybeth, nie Randa. Ledwie wydusiłem „Marybeth, tu Nick”, gdy odebrało mi
mowę.
– O co chodzi, Nick?
Wziąłem oddech.
– Coś z Amy? Mów.
– Ja… eee… przepraszam, że dzwonię tak późno…
– Mów, do cholery!
– N-nie możemy znaleźć Amy – wyjąkałem.
– Nie możesz znaleźć Amy?
– Nie wiem…
– Amy zaginęła?
– Jeszcze tego nie wiadomo na pewno…
– Kiedy to się stało?
– Nie wiemy na pewno. Wyszedłem rano tuż po siódmej…
– I dopiero teraz do nas dzwonisz?
– Przepraszam, nie chciałem…
– Jezu. Graliśmy wieczorem w tenisa. W tenisa, a mogliśmy przecież…
Boże. Czy powiadomiłeś policję?
– Jestem w komisariacie.
– Daj kogoś, kto tam rządzi, Nick. Proszę.
Jak dzieciak, poszedłem poszukać Gilpina. Moja teściówka chce z tobą
porozmawiać.
Telefon do Elliottów nadał sprawie charakter oficjalny. Nadzwyczajna
wieść, że Amy zaginęła, wydostała się na zewnątrz.
Gdy wracałem do sali przesłuchań, usłyszałem głos ojca. Czasami,
w szczególnie żenujących sytuacjach, słyszę jego głos w głowie. Ale to był
jego głos tutaj, prawdziwy. Słowa wydobywały się jak mokre bąble z cuchnącego mokradła. Suka suka suka. Gdy ojcu odebrało rozum, upodobał sobie
to słowo w odniesieniu do każdej kobiety, która go choć w najmniejszym
stopniu irytowała: suka suka suka. Zajrzałem do sali konferencyjnej i ujrzałem ojca siedzącego na ławce pod ścianą. Kiedyś był przystojnym mężczyzną, miał wyrazistą twarz, podbródek z dołkiem. Irytująco pociągający, jak
opisała go jedna z moich ciotek. Teraz mamrotał coś do podłogi, blond włosy miał zmierzwione, ubłocone spodnie, a ręce podrapane, jakby przedzierał się przez cierniste krzewy. Po brodzie ściekała lśniąca strużka śliny, jak
ślad zostawiony przez ślimaka. Napinał i rozluźniał mięśnie ramion, które
jeszcze mu nie zwiotczały. Obok niego siedziała spięta policjantka z ustami
zaciśniętymi ze złości i próbowała go ignorować: Suka suka suka suka mówiłem ci suko.
– Co się dzieje? – spytałem. – To mój ojciec.
– Odebrał pan wiadomość?
– Jaką wiadomość?
– Żeby przyjechał pan po ojca – powiedziała wolno i wyraźnie, jakbym
był tępym dziesięciolatkiem.
– Ja… moja żona zaginęła. Siedzę tu od wielu godzin.
Gapiła się na mnie, najwyraźniej nie kojarząc, o co chodzi. Widziałem,
że zastanawia się, czy spuścić z tonu i przeprosić, zapytać o coś. Wtedy ojciec znów zaczął swoje suka suka suka i postanowiła jednak skorzystać ze
swojej przewagi.
– Personel Wzgórza Wygody próbował się z panem skontaktować
przez cały dzień – oświadczyła oficjalnym tonem. – Dziś wczesnym rankiem pański ojciec opuścił budynek wyjściem przeciwpożarowym. Jak pan
widzi, ma drobne zadrapania, ale nie doznał poważnych uszkodzeń ciała.
Przed kilkoma godzinami zabraliśmy go z River Road, był zdezorientowany. Próbowaliśmy się do pana dodzwonić.
– Byłem tutaj – odparłem. – W pokoju obok, dlaczego, do cholery, nikt
tego nie skojarzył?
Suka suka suka, powiedział ojciec.
– Proszę nie mówić do mnie tym tonem, proszę pana.
Suka suka suka.
Boney kazała posterunkowemu odwieźć ojca do domu opieki, żeby
można było skończyć przesłuchanie. Staliśmy na schodach przed komisariatem i patrzyliśmy, jak wsiada do samochodu, wciąż coś mamrocząc.
Przez cały czas nie zarejestrował mojej obecności. Gdy ruszyli, nawet się
nie obejrzał.
– Chyba nie jesteście ze sobą blisko? – spytała.
– Najdalej jak można – odparłem.
Policja skończyła zadawanie pytań i około drugiej wsadzono mnie do
samochodu patrolowego, radząc, bym się dobrze wyspał i wrócił o jedenastej, bo w południe będzie konferencja prasowa.
Nie zapytałem, czy mogę wrócić do domu. Poprosiłem, by zawieźli
mnie do Go, bo wiedziałem, że nie śpi, więc napije się ze mną i zrobi mi kanapkę. To było żałosne, ale chciałem tylko, żeby jakaś kobieta zrobiła mi
kanapkę i o nic mnie nie pytała.
– Może jej poszukamy? – zaproponowała Go, gdy zjadłem. – Możemy
się przejechać po okolicy.
– To bez sensu – odparłem ponuro. – Niby gdzie mam szukać?
– Nick, to kurewsko poważna sprawa.
– Wiem, Go.
– Więc zachowuj się stosownie, Lance. Przestań, kurwa, myumhmm.
Zawsze wydawała ten dziwny odgłos, by wyrazić mój brak zdecydowania. Towarzyszyło temu przewracanie oczami i przypomnienie mojego
oficjalnego imienia. Jak się ma taką twarz jak ja, nie potrzeba jeszcze imienia Lance. Podała mi szklaneczkę szkockiej.
– I wypij to, ale tylko tyle. Nie chcesz mieć jutro kaca. Gdzie ona się podziewa, do kurwy nędzy? Boże, aż mi niedobrze.
Nalała sobie szklaneczkę, wzięła duży łyk, a potem próbowała sączyć
płyn, chodząc po kuchni.
– Nie martwisz się, Nick? Że na przykład jakiś facet zobaczył ją na ulicy
i postanowił zabrać? Uderzył ją w głowę i…
– Dlaczego mówisz, że ktoś ją uderzył w głowę, co to ma, kurwa, znaczyć.
– Przepraszam, nie zamierzałam odmalować takiego obrazu, po prostu… Nie wiem, myślę wciąż o tym. O jakimś świrze.
Chlusnęła sobie jeszcze trochę szkockiej do szklanki.
– A propos świrów: dzisiaj ojciec znowu zwiał, znaleźli go spacerującego po River Road. Teraz jest znów na Wzgórzu.
Wzruszyła ramionami: okej. Ojciec wymknął się z domu opieki już trzeci raz w ciągu półrocza. Go zapaliła papierosa, wciąż myśląc o Amy.
– No bo… czy nie moglibyśmy z kimś porozmawiać? – spytała. – Albo
coś zrobić.
– Jezu, Go! Naprawdę chcesz, bym się poczuł jeszcze bardziej bezsilny?
– warknąłem. – Nie mam pojęcia, co robić. Nie ma telefonu alarmowego dla
mężów zaginionych żon. W komisariacie powiedzieli, że mogę iść. No to
wyszedłem. Robię, co mi każą.
– Oczywiście – mruknęła Go, która miała długą, lecz daremną misję
zrobienia ze mnie buntownika.
Nie udało się. W liceum przestrzegałem godziny policyjnej, jako pisarz
dotrzymywałem terminów, nawet fałszywych. Szanuję zasady, bo gdy ich
się przestrzega, wszystko idzie gładko, zwyczajnie.
– Kurwa, Go, za parę godzin wracam do komisariatu. Czy mogłabyś
choć przez chwilę być dla mnie miła? Proszę. Piekielnie się boję.
Odbyliśmy pięciosekundowy konkurs mierzenia się wzrokiem, a potem
Go napełniła moją szklankę jeszcze raz, na przeprosiny. Usiadła obok, położyła mi rękę na ramieniu.
– Biedna Amy – powiedziała.
AMY ELLIOTT DUNNE
21 KWIETNIA 2009
WPIS DO DZIENNIKA
Biedna ja. Pozwólcie, że opiszę tę scenę: Campbell, Insley i ja jesteśmy
w Soho, jemy kolację w Tableau. Mnóstwo tart z kozim serem, klopsików
z jagnięciny i rukoli, nie wiem zresztą, o co tyle szumu. Nie spieszymy się:
najpierw kolacja, potem drinki w przytulnym kąciku, który zarezerwowała
Campbell, w minigarderobie, w której możesz kosztownie poleniuchować,
w miejscu, które niewiele się różni od twojego salonu. Ale co tam, fajnie jest
czasem robić niemądre, modne rzeczy. Wszystkie jesteśmy przesadnie wystrojone w krzykliwie kolorowe sukienki, zabójcze szpilki i jemy z małych
talerzy małe kąski, które są tak samo dekoracyjne i lekkie jak my.
Ustaliłyśmy, że nasi mężowie przyłączą się do nas na ostatniego drinka.
Tak więc siedzimy sobie po kolacyjce wciśnięte w nasz kącik, popijając
drinki – mojito, martini i (ja) bourbona – przyniesione przez kelnerkę, która
mogłaby pójść na casting do roli „dziewczyny ze świeżą twarzą, która właśnie wysiadła z autobusu”.
Nie bardzo mamy już o czym gadać. Jest wtorek i to wyraźnie się czuje.
Drinki pijemy powściągliwie: Insley i Campbell mają rano jakieś spotkania,
a ja mam robotę, więc nie rozkręcamy się przed długim wieczornym balem,
lecz wyhamowujemy i robimy się mało błyskotliwe, znudzone. Już byśmy
wyszły, gdyby nie to, że czekamy na ewentualne zjawienie się mężczyzn.
Campbell wciąż zerka na swój BlackBerry, Insley studiuje swoje napięte
łydki pod różnymi kątami. Pierwszy przychodzi John – wielkie przeprosiny dla Campbell, uśmiechy i pocałunki dla nas wszystkich, mężczyzna zachwycony, że tu jest, że przyleciał z drugiego końca miasta na końcówkę
naszej nasiadówki i może wyżłopać drinka, a potem odwieźć żonę do
domu. George zjawia się dwadzieścia minut później – zażenowany, spięty,
w lakonicznych słowach usprawiedliwia się pracą, a Insley warczy na niego: „Spóźniłeś się czterdzieści minut”. „Tak, przepraszam, że zarabiam na
nas”, odpowiada uszczypliwie. Potem ledwie się do siebie odzywają, rozmawiają tylko z pozostałymi.
Nick się nie pojawia. Nawet nie dzwoni. Czekamy kolejne czterdzieści
pięć minut. Cambell zatroskana („Pewnie zatrzymało go jakieś nagłe zlecenie”, mówi, uśmiechając się do poczciwego Johna, który nigdy nie dopuszcza do tego, by jakieś nagłe zlecenia kolidowały z planami jego żony). Złość
Insley na męża topnieje, gdy zdaje sobie sprawę, że jest on dopiero drugi
na podium palantów w tej grupie. („Jesteś pewna, kochanie, że nie napisał
nawet esemesa?”).
Ja tylko się uśmiecham.
– Kto go tam wie, gdzie poszedł. Nieważne, zobaczymy się w domu.
Faceci wyglądają na zaskoczonych: Chcesz powiedzieć, że tak można?
Dostać przepustkę na wolny wieczór bez przykrych konsekwencji? Bez
wpędzania w poczucie winy, złości i dąsania się?
Cóż, kto może, ten może, wy raczej nie.
Nick i ja czasem się śmiejemy, a wręcz zaśmiewamy w głos, z okropnych rzeczy, które kobiety każą wyprawiać mężczyznom w celu udowodnienia miłosnego zaangażowania. Bezsensowne zadania, niezliczone poświęcenia, ciągłe małe kapitulacje. Nazywamy takich facetów tańczącymi
małpami.
Nick przyjdzie do domy słony od potu, rozluźniony po piwku wypitym na stadionie baseballowym, a ja zwinę się w kłębek na jego kolanach,
zapytam o mecz, spytam, czy jego przyjaciel Jack dobrze się bawił, a on odpowie: „Och, miał syndrom tańczącej małpy – biedna Jennifer miała «naprawdę stresujący tydzień» i naprawdę potrzebowała jego towarzystwa
w domu”.
Albo jego kumpel z pracy, który nie może pójść na drinka, bo jego
dziewczyna bardzo chce, żeby wpadł do jakiegoś bistra, gdzie ona je kolację z przyjezdną przyjaciółką. Więc wreszcie mogą się spotkać. A ona będzie mogła zaprezentować, jaką ma posłuszną małpkę: Przychodzi, jak tylko
go wezwę, i patrz, jaki zadbany!
Noś to, a nie noś tamtego. Zrób to teraz, a tamto, jak będziesz mógł, czyli teraz.
I koniecznie, ale to koniecznie, zrezygnuj dla mnie z rzeczy, które kochasz, by udowodnić, że mnie kochasz najbardziej.
To kobiecy konkurs sikania – gdy obijamy się po swoich klubach książki i koktajlach, najbardziej lubimy wyszczególniać poświęcenia, jakie poczynili dla nas mężczyźni. Hasło i odzew, a odzew brzmi: „Och, jakie
to urocze”.
Całe szczęście, że nie jestem w tym klubie. Nie biorę w tym udziału, nie
rajcuje mnie przymus emocjonalny, zmuszanie Nicka do odgrywania roli
kochanego mężusia – wzruszającego ramionami, wesolutkiego, obowiązkowegoidę wynieść śmieci, kochanie! faceta. Wymarzonego faceta każdej żony,
kontrapunktu dla męskiej fantazji o słodkiej, namiętnej, zrelaksowanej kobiecie, która uwielbia seks i mocne drinki.
Lubię myśleć, że jestem wystarczająco pewna siebie i dojrzała, by wiedzieć, że Nick mnie kocha i nie musi tego bez przerwy udowadniać. Nie
muszę odgrywać wciąż przed przyjaciółkami żałosnych scenariuszy stworzonych dla tańczących małp. Jestem zadowolona, że pozwalam mu być
sobą.
Nie wiem, dlaczego kobietom przychodzi to z takim trudem.
Kiedy wracam do domu z kolacji, moja taksówka podjeżdża akurat
w chwili, gdy Nick wysiada ze swojej. Stoi na ulicy z rozpostartymi ramionami i szerokim uśmiechem na twarzy.
– Kochanie!
Biegnę i wpadam mu w ramiona, a on przyciska nieogolony policzek
do mojej twarzy.
– Jak spędziłeś wieczór? – pytam.
– Chłopaki grały dziś po pracy w pokera, więc przyłączyłem się na
chwilę. Mam nadzieję, że się nie gniewasz?
– Ależ skąd – odpowiadam. – Miałeś lepszą zabawę niż ja.
– Kto przyszedł?
– Campbell i Insley ze swoimi tańczącymi małpami. Nuda. Upiekło ci
się.
Przyciąga mnie do siebie – te silne ramiona – i ciągnie po schodach.
– Ależ ja cię kocham – mówi.
Potem seks, mocny drink, wycieńczenie i noc przespana w słodkim
szczurzym kłębowisku w naszym wielkim, miękkim łóżku. Biedna ja.
NICK DUNNE
DZIEŃ PO ZAGINIĘCIU
Nie posłuchałem rady Go w kwestii chlania. Siedząc samotnie na sofie,
wytrąbiłem pół butelki i poczułem kolejnego kopa adrenaliny właśnie wtedy, gdy myślałem, że wreszcie zasnę. Oczy mi się kleiły, poprawiłem poduszkę, wreszcie zamknąłem oczy i wówczas ujrzałem swoją żonę, z blond
włosami sklejonymi krwią, szlochającą i nieprzytomną z bólu, wijącą się po
kuchennej podłodze. Wołającą mnie po imieniu. Nick, Nick, Nick!
Wciąż pociągałem z butelki, zmuszając się do zaśnięcia, wszystko na
nic. Sen jest jak kot: przychodzi tylko wtedy, kiedy go ignorujesz. Wypiłem
jeszcze i ciągnąłem swoją mantrę. Przestań myśleć, łyk, opróżnij umysł,
łyk, dobra, teraz to już na poważnie, opróżnij umysł, zrób to teraz, łyk. Jutro musisz być bystry, potrzebujesz snu! Łyk. Udało mi się tylko zapaść w niespokojną drzemkę przed świtem, a godzinę później obudziłem się z kacem. Nie
powalającym, ale solidnym. Byłem rozdrażniony i otępiały. Oczadziały.
Może nawet jeszcze trochę pijany. Powlokłem się do subaru Go, ruszając
się jak w obcym ciele, jakbym miał nogi przymocowane tył naprzód. Go
oddała mi tymczasowo samochód; policja z wdziękiem przyjęła moją nieco
zużytą jettę do inspekcji, razem z moim laptopem – tylko formalność, zapewniono. Pojechałem do siebie, by przebrać się w jakieś przyzwoite ciuchy.
Trzy samochody policyjne stały przed domem, a nieliczni sąsiedzi kręcili się w pobliżu. Nie zauważyłem Carla, ale byli Jan Teverer – ta chrześcijanka, i Mike, ojciec trzyletnich trojaczków z in vitro – Trinity, Topher i Talullah. („Nienawidzę całej trójki za same imiona”, powiedziała Amy, surowy sędzia wszystkiego, co modne. Gdy wspomniałem, że imię Amy kiedyś
też było modne, żona odparła: „Nick, przecież znasz historię mojego imienia”. Nie miałem pojęcia, o co jej chodzi).
Jan skinęła z dystansu, nie nawiązując kontaktu wzrokowego, ale Mike
podszedł do mnie, gdy wysiadłem z samochodu.
– Tak mi przykro, stary, jeśli tylko mogę w czymś pomóc, daj znać. Co
tylko chcesz. Dziś rano skosiłem trawniki, więc o to przynajmniej nie musisz się martwić.
Mike i ja na zmianę kosiliśmy trawę przed wszystkimi domami z osiedla opuszczonymi przez wywłaszczonych właścicieli – ulewne wiosenne
deszcze zamieniły podwórka w dżungle, co spowodowało napływ szopów.
Były wszędzie: grzebały w nocy w śmietnikach, wkradały się do piwnic,
wylegiwały się na gankach jak leniwe zwierzęta domowe. Koszenie trawy
ich nie zniechęciło, ale teraz przynajmniej widzieliśmy, jak nadchodzą.
– Dziękuję bardzo, dziękuję – powiedziałem.
– Człowieku, moja żona odchodzi od zmysłów, odkąd się dowiedziała.
– Przykro mi – odrzekłem. – Muszę… – Wskazałem na drzwi.
– Siedzi i płacze nad zdjęciami Amy.
Byłem przekonany, że dziś w nocy wyskoczyło tysiąc internetowych
zdjęć, by zaspokoić żałosne potrzeby takich kobiet jak żona Mike’a. Nie solidaryzuję się z królowymi dramatów.
– Słuchaj, chciałem spytać… – zaczął Mike.
Poklepałem go po ramieniu i znów wskazałem na drzwi, jakby czekały
mnie naglące sprawy. Odwróciłem się, zanim zdążył zadać jakieś pytania,
i zastukałem w drzwi własnego domu.
Posterunkowa Velásquez odeskortowała mnie na górę, weszła ze mną
do mojej własnej sypialni, do garderoby – minąłem doskonale srebrne kwadratowe pudełko z prezentem – i pozwoliła grzebać w moich rzeczach.
Czułem się spięty, wybierając ubrania na oczach tej młodej kobiety z długim brązowym warkoczem, kobiety, która zapewne mnie osądzała, formowała sobie jakąś opinię o mnie. Wreszcie złapałem jakieś ubrania na chybił
trafił, wyszedł oficjalno-nieoficjalny strój, spodnie i krótkie rękawy, jakbym
wybierał się na jakąś konwencję. Pomyślałem, że to ciekawy temat na esej,
dobór garderoby po zaginięciu ukochanej osoby. Zachłanny, szukający tematów pisarz, którego nie mogłem w sobie wyłączyć.
Upchnąłem wszystko byle jak w torbie i obejrzałem się na pudełko
z prezentem na podłodze.
– Mogę zajrzeć do środka? – spytałem.
Zawahała się, ale postanowiła zachować ostrożność.
– Przykro mi, proszę pana. Nie teraz.
Brzeg pudełka został starannie rozcięty.
– Czy ktoś zaglądał do środka?
Skinęła głową.
Obszedłem Velásquez, zbliżyłem się do pudełka.
– Skoro już zostało sprawdzone…
Zastąpiła mi drogę.
– Nie mogę na to pozwolić, proszę pana.
– To jakieś żarty. Przecież to jest dla mnie, od mojej żony…
Znów ją okrążyłem, schyliłem się i gdy już miałem rękę na rogu pudełka, błyskawicznie chwyciła mnie od tyłu, otaczając ramieniem moją klatkę
piersiową. Poczułem gwałtowny przypływ furii dlatego, że ta kobieta ośmielała się mówić mi, co mam robić w moim własnym domu. Nawet jeśli
bardzo się starałem być synem swojej matki, głos ojca odzywał się nieproszony w mojej głowie, wkładając mi tam okropne myśli, wstrętne słowa.
– To miejsce przestępstwa, proszę pana…
Głupia dziwka.
Nagle jej partner, Riordan, znalazł się też w sypialni i dopadł do mnie,
ja usiłowałem strząsnąć ich oboje z pleców – dobra, już dobra, kurwa! –
a oni ciągnęli mnie siłą po schodach. Jakaś kobieta tkwiła na czworakach
przy drzwiach wejściowych i gmerała przy deskach podłogowych, szukając, jak sądzę, śladów krwi. Spojrzała na mnie beznamiętnie, po czym znów
spuściła wzrok.
Jadąc do Go, by się przebrać, nakazałem sobie spokój. To była tylko jedna z wielu czekających mnie dokuczliwych i głupich rzeczy, które policja
będzie robić w trakcie tego dochodzenia (lubię wyłącznie zasady, które
mają jakiś sens), więc musiałem się opanować: nie wchodź w konflikt z glinami, powiedziałem sobie. Powtarzać w razie potrzeby: nie wchodź w konflikt
z glinami.
W komisariacie wpadłem od razu na Boney, która powiedziała „Twoi
teściowie są tutaj, Nick” pokrzepiającym tonem, jakby dawała mi gorącego
muffina.
Marybeth i Rand Elliott stali objęci. W komisariacie wyglądali, jakby
pozowali do zdjęć promocyjnych. Zawsze tak ich widziałem, poklepujących się po rękach, ocierających podbródkami, przytulających policzkami.
Gdy odwiedzałem ich dom, obsesyjnie odchrząkiwałem – uwaga, wchodzę! –
bo Elliottowie mogli czulić się gdzieś za rogiem. Całowali się w usta przy
każdym pożegnaniu, a Rand zawsze kładł rękę na pupie żony, gdy obok
niej przechodził. To było mi zupełnie obce. Moi rodzice rozwiedli się, kiedy
miałem dwanaście lat i chyba tylko kiedy byłem bardzo mały, widziałem,
jak wymieniali beznamiętny pocałunek w policzek, gdy nie można było
tego uniknąć. Boże Narodzenie, urodziny. Suche usta. W najlepszych
dniach małżeństwa ich komunikacja miała charakter operacyjny: Mleko
znów się skończyło. (Kupię dzisiaj.) Muszę mieć to porządnie wyprasowane. (Zrobię to dzisiaj.) Czy to tak trudno kupić mleko? (Milczenie.) Zapomniałaś wezwać
hydraulika (Westchnienie.) Cholera jasna, wkładaj płaszcz, ale już, i idź po to cholerne mleko. Teraz! Takie komunikaty i rozkazy pochodziły od mojego ojca,
kierownika średniego szczebla w firmie telefonicznej, który traktował moją
matkę w najlepszym razie jak niekompetentną pracownicę. A w najgorszym? Nigdy jej nie bił, ale czysta, niewyartykułowana wściekłość wypełniała dom całymi dniami, tygodniami, z czasem powietrze stawało się od
niej wręcz wilgotne, ciężko było oddychać, ojciec krążył po domu sztywnym krokiem, z wystającą dolną szczęką, co nadawało mu wygląd zranionego, mściwego boksera, zgrzytał przy tym zębami tak głośno, że było to
słychać na drugim końcu pokoju. Rzucał rzeczami w pobliże matki, lecz nie
dokładnie w nią. Jestem pewien, że mówił sobie: Nigdy jej nie uderzyłem.
Z powodu tego szczegółu technicznego nie postrzegał siebie jako zwyrodnialca. Jednak zamienił nasze życie rodzinne w niekończącą się podróż
w niewłaściwym kierunku z rozwścieczonym kierowcą, wakacje, które nigdy nie miały szansy być przyjemnością. Zaraz doprowadzisz do tego, że zawrócę! Proszę, zrób to.
Nie sądzę, by ojcu chodziło w szczególności o matkę. Po prostu nie lubił kobiet. Uważał, że są głupie, niekonsekwentne, irytujące. Ta głupia suka.
Tym ulubionym wyrażeniem określał każdą kobietę, która go zdenerwowała: kierowca, kelnerka, nasze nauczycielki, z której żadnej nie spotkał, bo
spotkania nauczycielek z rodzicami były przecież trefną domeną kobiet.
Wciąż pamiętam, jak Geraldine Ferraro została w 1984 kandydatką na prezydenta i dowiedzieliśmy się o tym z wiadomości oglądanych przy kolacji.
Moja matka, drobna, urocza mama, położyła dłoń na głowie Go i powiedziała: „Myślę, że to wspaniałe”. Ojciec wyłączył wtedy telewizor i warknął: „To żart. Wiecie, że to jakiś cholerny żart. Jak oglądanie małpy na rowerze”.
Musiało minąć jeszcze pięć lat, by matka wreszcie zdecydowała, że ma
dość. Pewnego dnia przyszedłem ze szkoły, a ojca nie było. Rankiem jeszcze był, a po południu już nie. Mama usadziła nas przy stole w jadalni
i oświadczyła: „Uzgodniliśmy z waszym ojcem, że dla wszystkich będzie
lepiej, gdy zamieszkamy osobno”. Go wybuchnęła płaczem i zawołała:
„Jezu, nienawidzę was!”, a potem, zamiast wybiec do swojego pokoju, jak
przewidywał scenariusz, podeszła do mamy i ją objęła.
Ojciec odszedł, a szczuplutka, zbolała mama stała się gruba i szczęśliwa
– dosyć gruba i niezwykle szczęśliwa – jakby miała być taka zawsze: sflaczały balon, który nabrał powietrza. W ciągu roku zmieniła się płynnie
w wiecznie zajętą, ciepłą, radosną osóbkę, którą pozostała do śmierci, a jej
siostra rzucała uwagi w rodzaju: „Dzięki Bogu, że wróciła dawna Maureen”, jakby kobieta, która nas do tej pory wychowywała, była jakąś oszustką.
Co do ojca, przez wiele lat rozmawiałem z nim przez telefon przeciętnie
raz na miesiąc, uprzejmie relacjonując nowości, w ramach recitalu rzeczy,
które się wydarzyły. Jedyne pytanie, jakie zadawał na temat Amy, brzmiało:
„Jak Amy?”, i nie oczekiwał więcej niż „w porządku”. Pozostał uparcie
zdystansowany, nawet gdy po sześćdziesiątce popadł w demencję. Gdy
przychodzisz przed czasem, nigdy się nie spóźniasz. Ta mantra ojca dotyczyła
również nadejścia choroby Alzheimera – powolnego osuwania się, po którym nastąpił nagły, stromy spadek. Musieliśmy przenieść naszego niezależnego, mizoginicznego ojca do wielkiego domu cuchnącego bulionem
z kurczaka i sikami, gdzie był otoczony kobietami i skazany na ich pomoc.
Ha.
Ojciec miał pewne ograniczenia. Tak mówiła nam zawsze mama, kobieta o dobrym sercu: „Ma pewne ograniczenia, ale nie chce nikogo skrzywdzić”. To było wspaniałomyślne z jej strony, bo on jednak krzywdził. Wąt-
pię, czy moja siostra kiedykolwiek wyjdzie za mąż. Gdy jest smutna, niezadowolona czy zła, musi być sama – boi się zlekceważenia swoich kobiecych
łez przez mężczyznę. Ja też tak źle reaguję. Wszystko, co we mnie dobre,
pochodzi od mamy. Mogę żartować, śmiać się, drażnić, świętować, wspierać i chwalić – działam w świetle słonecznym, ogólnie mówiąc – lecz nie
potrafię radzić sobie z wściekłą ani zapłakaną kobietą. Amy mogłaby wam
wiele o tym powiedzieć. Na pewno by powiedziała, gdyby tu była.
Przyglądałem się Randowi i Marybeth przez chwilę, zanim mnie zauważyli. Zastanawiałem się, jak bardzo są na mnie wściekli. Zachowałem
się niewybaczalnie, nie dzwoniąc do nich tak długo. Z powodu mojego
tchórzostwa teściowie będą mieli na zawsze zakarbowaną w pamięci tę
partię tenisa: ciepły wieczór, leniwe żółtozielone piłki odbijające się od boiska, pisk butów tenisowych, czwartkowy wieczór spędzany jak zwykle,
podczas gdy zniknęła ich córka.
– Nick – powiedział Rand Elliott, gdy mnie zobaczył.
Dopadł mnie w trzech susach, a ja nastawiłem się na cios, lecz on tylko
rozpaczliwie mocno mnie uścisnął.
– Jak to wszystko znosisz? – wyszeptał przy mojej szyi i zaczął się kołysać. Wreszcie głośno przełknął, tłumiąc szloch, i chwycił mnie za ramiona.
– Odnajdziemy Amy, Nick. Nie może być inaczej. Uwierz w to, dobrze?
Rand Elliott jeszcze przez kilka sekund mierzył mnie błękitnym spojrzeniem, po czym znów chwyciła go rozpacz – trzy dziewczęce szlochy wydobyły się z niego jak czkawka – a Marybeth go objęła, wtulając twarz
w pachę męża.
Gdy oderwaliśmy się od siebie, spojrzała na mnie wielkimi przerażonymi oczami.
– To po prostu, po prostu jakiś cholerny koszmar – powiedziała. – Jak
się masz, Nick?
Kiedy Marybeth pytała „jak się masz?”, nie był to zwrot grzecznościowy, lecz pytanie egzystencjalne. Studiowała moją twarz i wiedziałem, że
studiuje również mnie i będzie nadal zwracać uwagę na każdą moją myśl
i zachowanie. Elliottowie sądzili, że nad wszystkimi cechami należy się zastanawiać, osądzać je i kategoryzować. Każda coś znaczy, może zostać wykorzystana. Mama, Tata i Maleństwo byli bardzo wykwalifikowaną trójką
z trzema dyplomami z psychologii – myśleli więcej rankiem przed dziewiątą rano niż większość ludzi przez cały miesiąc. Pamiętam, jak raz odmówiłem kawałka kruchego placka z wiśniami przy kolacji, a Randy natychmiast
uniósł czujnie głowę i powiedział: „Ach, co za obrazoburca! Gardzi łatwym, symbolicznym patriotyzmem”. Gdy próbowałem obrócić to w żart,
mówiąc, że nie lubię również ciasta drożdżowego z wiśniami, Marybeth
dotknęła ramienia Randa i wyjaśniła: „To przez rozwód. Wszystkie przysmaki podjadane dla poprawienia nastroju, desery, które rodzina wspólnie
spożywa, wywołują u Nicka złe wspomnienia”.
Było to głupie, choć niezwykle miłe. Ci ludzie wkładali tyle energii
w to, by mnie rozgryźć. Odpowiedź: nie lubię wiśni.
O jedenastej trzydzieści w komisariacie było gwarno i głośno. Dzwoniły
telefony, ludzie krzyczeli coś do siebie przez cały pokój. Kobieta, której nazwiska nie zarejestrowałem, a kojarzyłem jedynie jako gadające czupiradło,
nagle objawiła się u mego boku. Nie miałem pojęcia, od jak dawna tam jest.
– …ale najważniejsze w tym wszystkim jest to, Nick, żeby zmusić ludzi
do szukania Amy. Muszą wiedzieć, że Amy ma kochającą rodzinę, która
pragnie jej powrotu. To będzie bardzo wyważone. Nick, będziesz musiał…
Nick?
– Tak.
– Ludzie będą chcieli usłyszeć krótkie oświadczenie jej męża.
Z drugiego końca pokoju pędziła Go. Zostawiła mnie w komisariacie,
potem wpadła na pół godziny do Baru, by tam wszystko ogarnąć, a teraz
wróciła i zachowywała się, jakby zostawiła mnie na tydzień, zygzakiem
wymijała biurka, ignorując młodego posterunkowego, który najwyraźniej
miał za zadanie dyskretnie i bez niepotrzebnego zamieszania ją wprowadzić.
– Trzymasz się jakoś? – spytała Go, obejmując mnie jedną ręką, uściskiem kumpla. Dzieciakom Dunne’ów uściski niezbyt dobrze wychodzą.
Kciuk Go wylądował na moim prawym sutku. – Szkoda, że nie ma tu
z nami mamy – szepnęła, a ja właśnie pomyślałem sobie to samo. – Żadnych nowych wieści? – spytała, gdy oderwała się ode mnie.
– Nic, kurwa.
– Wyglądasz, jakbyś się czuł okropnie.
– Kurewsko podle – przyznałem.
Już chciałem dodać, że byłem idiotą, że nie posłuchałem jej w sprawie
alkoholu, gdy rzekła:
– Ja też bym wysuszyła butelkę. – Poklepała mnie po plecach.
– Już czas – powiedziała kobieta od PR-u, znów zjawiając się niczym
diabeł z pudełka. – Jak na weekend po Dniu Niepodległości jest całkiem
niezła frekwencja.
Zaczęła zaganiać nas wszystkich do ponurej sali konferencyjnej – aluminiowe żaluzje, składane krzesła i grupka znudzonych dziennikarzy –
a potem na podwyższenie.
Poczułem się jak trzeciorzędny mówca na pośledniej konwencji, w tych
swoich biznesowo-niedbałych granatach, zwracając się do niechętnej widowni złożonej ze zmęczonych podróżą w samolocie ludzi, którzy fantazjują o tym, co by zjedli na lunch. Jednak widziałem, że dziennikarze wyraźnie się ożywili na mój widok – co tu dużo gadać: młodego, przystojnego
faceta – a potem PR-ówka postawiła na pobliskim stojaku powiększone
zdjęcie Amy w najlepszym wydaniu. Była tak olśniewająca, że człowiek
zerkał na nią ponownie, zadając sobie pytanie: Chyba nie może być aż tak
piękna? Może być, i była, a ja wpatrzyłem się w portret swojej żony i aparaty to zarejestrowały. Pomyślałem o tym dniu w Nowym Jorku, gdy ją odnalazłem: blond włosy, tył jej głowy, tylko tyle widziałem, ale wiedziałem, że
to ona, i poczytałem sobie za znak. Ileż milionów głów widziałem w życiu,
lecz wiedziałem, że to piękna czaszka Amy sunie przede mną po Siódmej
Alei. Wiedziałem, że to Amy i że będziemy razem.
Włączono kamery. Obejrzałem się i zobaczyłem reflektory punktowe.
To było surrealistyczne. Ludzie zawsze tak mówią, by opisać chwile, które
są zaledwie niecodzienne. Pomyślałem: Nie macie, kurwa, pojęcia, co to jest
surrealistyczne. Kac naprawdę mi teraz doskwierał, lewe oko pulsowało
jak serce.
Trzaskały aparaty, a dwie rodziny stały razem, wszyscy mieliśmy usta
ściągnięte w cienką kreskę. Tylko Go przypominała normalną osobę. Reszta
wyglądała jak kukły ludzkie podparte kijami. Amy na stelażu wydawała
się bardziej obecna od nas. Wszyscy widzieliśmy wcześniej takie konferencje prasowe – gdy zginęła jakaś kobieta. Byliśmy zmuszeni odegrać scenkę,
której oczekiwali widzowie telewizyjni: zmartwiona, lecz pełna nadziei rodzina. Oczy nieprzytomne od kofeiny i ramiona jak u szmacianej lalki.
Ktoś wypowiedział moje imię, a obecni przełknęli wyczekująco ślinę. Czas na show.
Gdy oglądałem później wiadomości, nie rozpoznałem własnego głosu.
Ledwie zidentyfikowałem swoją twarz. Alkohol buzował jak oliwa tuż pod
powierzchnią skóry i nadawał mi wygląd mięsistego nicponia, na tyle zmysłowego, by budzić podejrzenia. Bałem się, że głos mi zadrży, więc cedziłem słowa i brzmiało to tak, jakbym skandował ceny akcji.
„Chcemy tylko, żeby Amy wróciła bezpiecznie do domu…”. Zupełnie
nieprzekonujący, odłączony. Równie dobrze mógłbym odczytywać jakieś
przypadkowe cyfry.
Rand Elliott wystąpił do przodu i próbował mnie ratować z opresji:
– Nasza córka Amy to cudowna, pełna życia dziewczyna. Jest naszym
jedynym dzieckiem. Jest bystra, piękna i dobra. Naprawdę jest Niezwykłą
Amy. Chcemy ją odzyskać. Nick też.
Położył dłoń na moim ramieniu, otarł oczy, a ja mimowolnie skamieniałem. Znów mój ojciec: Mężczyźni nie płaczą.
Rand ciągnął:
– Chcemy, by znów była tu, gdzie jej miejsce: ze swoją rodziną. Założymy ochotnicze centrum poszukiwań Amy w Days Inn…
Dzienniki pokazały Nicka Dunne’a, męża zaginionej kobiety, który stał
jak kołek obok swego teścia, z założonymi rękami, szklistym wzrokiem
i wyglądał niemal na znudzonego, kiedy rodzice Amy szlochali. A potem
coś jeszcze gorszego. Moja odwieczna odpowiedź, potrzeba, by przypominać ludziom, że nie jestem palantem, że mimo bezdusznego spojrzenia, nadętej gęby miły ze mnie gość.
Tak więc pojawił się nie wiadomo skąd, gdy Rand błagał o powrót swojej córki: uśmiech mordercy.
AMY ELLIOTT DUNNE
5 LIPCA 2010
WPIS DO DZIENNIKA
Nie będę obwiniać Nicka. Nie winię go. Odmawiam, odmawiam! – nie
zamienię się w pyskatą wścieklicę. Gdy wychodziłam za Nicka, złożyłam
sobie dwa przyrzeczenia. Pierwsze: zero oczekiwań od tańczącej małpy.
Drugie: nigdy, przenigdy nie powiem: Jasne, proszę bardzo (jeśli chcesz wrócić do domu później, wyjechać z kumplami na weekend, zrobić coś, co
chcesz robić), a następnie karać go za to, że robił to, co rzekomo było jasne,
proszę bardzo. Obawiam się, że jestem niebezpiecznie bliska złamania obu
tych przyrzeczeń.
No i tak: Jest trzecia rocznica naszego ślubu i siedzę sama w naszym
mieszkaniu, twarz mam ściągniętą jak maska od łez, bo, no cóż, bo: dziś po
południu dostaję wiadomość głosową od Nicka i już wiem, że będzie źle,
już w tej samej sekundzie, gdy zaczynam odsłuchiwać wiadomość, bo
orientuję się, że dzwoni z komórki, w tle słyszę męskie głosy i następuje
długachna pauza, jakby się zastanawiał, co powiedzieć, a potem rozlega się
jego głos zniekształcony nieco przez wnętrze taksówki, głos, który już jest
nieco bełkotliwy i rozwlekły od alkoholu, i wiem, że będę zła – ten szybki
wdech, zaciśnięte usta, napięcie ramion, to uczucie typu tak, nie chcę się
wściekać, ale zaraz na bank się wścieknę. Czy mężczyznom jest znane to uczucie? Nie chcesz być wściekła, ale niemalże jesteś do tego zobowiązana. Bo
zasada, dobra zasada, miła zasada została złamana. A może „zasada” to złe
słowo. Etykieta? Konwenans? Jednak zasada/etykieta/konwenans – nasza
rocznica – została pogwałcona w słusznej sprawie, rozumiem, a jakże. Plotki okazały się prawdziwe: zwolniono szesnastu dziennikarzy z czasopisma
Nicka. Jedną trzecią zespołu. Nicka oszczędzono, na razie, a on oczywiście
czuje się zobowiązany do tego, by zabrać pozostałych na popijawę. Faceci
stłoczeni w taksówce mkną na Drugą Aleję, udając dzielnych. Kilku pojechało do domów, do swoich żon, ale zaskakująco wielu zostało. Nick spędzi nasz rocznicowy wieczór, fundując tym facetom drinki, łażąc z nimi po
klubach ze striptizem i różnych spelunkach, flirtując z dwudziestodwulatkami (Mojego kumpla właśnie wylali z pracy, może byś go przytuliła na pocieszenie?). Ci bezrobotni mężczyźni będą mówić Nickowi, że równy z niego
gość, bo będzie płacił za ich drinki kartą kredytową podłączoną do mojego
rachunku bankowego. Nick będzie się świetnie bawił w naszą rocznicę,
o której zresztą nawet nie wspomniał, nagrywając wiadomość. Powiedział
jedynie: wiem, że mieliśmy pewne plany, ale…
Jestem dziewczyną. Po prostu myślałam, że to się stanie tradycją: po całym mieście porozrzucałam liściki miłosne, przypominające o naszym
ostatnim wspólnie spędzonym roku, przygotowałam poszukiwanie skarbów. Wyobrażam sobie trzecią wskazówkę podrygującą na taśmie klejącej
w zgięciu litery V rzeźby Roberta Indiany Love w pobliżu Central Parku. Jutro jakiś znudzony dwunastoletni turysta wlokący się noga za nogą za rodzicami oderwie ją, przeczyta, wzruszy ramionami i pozwoli odfrunąć
z wiatrem, jakby to był papierek po gumie do żucia.
Finał poszukiwania skarbów był doskonały, choć teraz już nie jest. To
przecudowna, zabytkowa teczka. Skórzana. Trzecia rocznica to skóra. Prezent związany z pracą to może nie najlepszy pomysł, zwłaszcza że obecnie
w pracy nie jest zbyt różowo. W kuchni mam dwa żywe homary, jak zawsze. Czy raczej: bo miało być jak zawsze. Muszę zadzwonić do mamy
i spytać, czy mogę przetrzymać je przez dzień, ospale ruszające się
w skrzynce, czy też muszę, z zapuchniętymi oczami, zatłuc je i ugotować
nie wiadomo po co. Zabiję dwa homary, których nawet nie zjem.
Tata zadzwonił, by złożyć nam życzenia z okazji rocznicy, a ja podniosłam słuchawkę i chciałam zachować spokój, ale nagle zaczęłam płakać,
gdy tylko się odezwałam – łkałam okropnie – więc musiałam wyjaśnić mu,
co się stało, a on na to, żebym otworzyła butelkę wina i trochę się rozluźniła. Tata jest zawsze rzecznikiem folgowania różnym zachciankom dla poprawy nastroju. No i jeszcze Nick będzie wściekły, że powiedziałam Randowi, a Rand oczywiście zrobi ten swój ojcowski numer, poklepie Nicka po
ramieniu i powie: „Słyszałem, Nicky, że miałeś jakąś pilną popijawę w waszą rocznicę?”. I zachichocze. Tak więc Nick się dowie i będzie na mnie zły,
bo chce, by moi rodzice pozostawali w przekonaniu, że jest doskonały –
cały się rozpromienia, kiedy opowiadam im, jaki to z niego cudowny zięć
bez żadnej skazy.
Oprócz dzisiejszej nocy. Wiem, wiem, zachowuję się jak dziewczyna.
***
Jest piąta rano. Wstaje słońce, prawie tak jasne jak lampy uliczne, które
już pogasły. Zawsze lubię tę zmianę, kiedy właśnie nie śpię. Czasami nie
mogę spać, zwlekam się wtedy z łóżka i chodzę po ulicach o świcie, i gdy
światła gasną, wszystkie naraz, zawsze czuję, jakbym widziała coś wyjątkowego. Oto zgasły latarnie uliczne!, mam ochotę obwieścić. W Nowym Jorku
o trzeciej czy czwartej nad ranem jeszcze nie ma spokoju – zbyt wielu maruderów wychodzi z barów i nawołuje się wzajemnie, pakując się do taksówek, albo wrzeszczy coś do komórek, gorączkowo zaciągając się ostatnim
papierosem przed snem. Piąta nad ranem to najlepsza pora, kiedy stukot
obcasów na bruku wydaje się zakazany. Wszyscy ludzie zostali odłożeni
do swoich pudełek, a ty masz cały teren dla siebie.
Oto co się stało: Nick wrócił do domu tuż po czwartej, otoczony bańką
odoru z piwa, papierosów i smażonych jajek, łożysko smrodu. Jeszcze nie
spałam, czekając na niego, mózg mi się lasował po maratonie Prawa i porządku. Usiadł na naszym podnóżku, gapił się na prezent na stole i nic nie
mówił. Ja z kolei wpatrywałam się w niego. Najwyraźniej nie zamierzał
mnie przeprosić – słuchaj, przepraszam, że wszystko się tak dziś pochrzaniło.
Tylko tego chciałam, szybkiego przyznania się.
– Wszystkiego najlepszego z okazji dnia po rocznicy – zaczynam.
On wzdycha, głęboki jęk niezadowolenia.
– Amy, miałem wyjątkowo podły dzień. Proszę, nie wpędzaj mnie jeszcze w poczucie winy.
Nick wychowywał się u boku ojca, który nigdy przenigdy za nic nie
przepraszał, więc gdy czuje, że coś spieprzył, przechodzi do ataku. Wiem
o tym i zwykle potrafię to przeczekać. Zazwyczaj.
– Ja tylko złożyłam ci życzenia z okazji rocznicy ślubu.
Wszystkiego najlepszego, mężu palancie, który zostawiłeś mnie samą
w ten tak ważny dla mnie dzień.
Siedzimy w milczeniu przez minutę, żołądek zwija mi się w supeł. Nie
chcę być tą złą. Nie zasługuję na to. Nick wstaje.
– No i jak było? – pytam z przygnębieniem.
– Jak było? Chujowo. Szesnastu moich przyjaciół zostało bez pracy.
Było ponuro. Za parę miesięcy mnie pewnie też wywalą.
Przyjaciół. Połowy z tych facetów nawet nie lubi, jednak nic nie mówię.
– Wiem, że teraz to wydaje się tragiczne, Nick, lecz…
– Dla ciebie to nie jest tragiczne, Amy. Nie, dla ciebie nigdy nie będzie
tragiczne. Ale dla nas wszystkich? O, to co innego.
Znowu to samo. Nick ma mi za złe, że nigdy nie musiałam martwić się
o pieniądze i nigdy mi to nie grozi. Uważa, że przez to nie jestem tak twarda jak inni, i mogłabym się z nim co do tego zgodzić. Ale przecież pracuję.
Odbijam kartę w fabryce. Niektóre z moich koleżanek nigdy w życiu nie
zarabiały, a o ludziach pracujących wypowiadają się z takim samym politowaniem, z jakim mówi się o grubej dziewczynie z „miłą twarzą”. Pochylają
się do przodu i wzdychają: „Ellen oczywiście musi pracować”, jakby to
była kwestia ze sztuki Noëla Cowarda. Mnie nie zaliczają do tej grupy, bo
zawsze mogę rzucić pracę, jeśli tylko będę chciała. Mogłabym zorganizować swoje dni wokół komitetów dobroczynnych, takich zajęć jak dekorowanie domu, uprawianie ogrodu, wolontariat, zresztą sądzę, że nie ma nic
złego w budowaniu swojego życia wokół takich spraw. Większość pięknych, dobrych rzeczy jest tworzona przez kobiety, którymi ludzie pogardzają. Ale ja pracuję.
– Nick, przecież jestem po twojej stronie. Damy sobie radę bez względu
na okoliczności. Moje pieniądze są twoimi pieniędzmi.
– Nie według intercyzy.
Jest pijany. Wspomina o intercyzie tylko po pijaku. Wtedy wracają
wszystkie pretensje. Powtarzałam mu setki, dosłownie setki razy: intercyza
wiąże się z interesami. Nie jest dla mnie, nawet nie dla moich rodziców.
Jest dla prawników moich rodziców. Nie mówi nic o nas, o mnie i o tobie.
Idzie w stronę kuchni, rzuca portfel i zmięte dolarówki na stolik do
kawy, zgniata jakąś notatkę i wrzuca do śmieci razem z wieloma paragonami.
– To syfiasta gadka, Nick.
– Bo syfiaście się czuję, Amy.
Podchodzi do barku – ostrożnym, pijackim krokiem przywodzącym na
myśl przedzieranie się przez grzęzawisko – i nalewa sobie kolejnego drinka.
– Pochorujesz się – ostrzegam.
Podnosi szklankę w geście toastu.
– Ty po prostu tego nie kumasz, Amy. Bo nie możesz. Pracowałem od
czternastego roku życia. Nie jeździłem na jakieś pieprzone obozy tenisowe
ani obozy pisania kreatywnego, ani przygotowujące na studia, ani nie robiłem tych innych gównianych rzeczy, które najwidoczniej robili wszyscy
z Nowego Jorku, ponieważ wycierałem stoły w centrum handlowym, kosiłem trawniki albo jechałem do Hannibal i przebierałem się za pieprzonego
Hucka Finna dla turystów, czyściłem o północy patelnie.
Mam ochotę się roześmiać, a nawet zarechotać. Wybuchnąć śmiechem,
którym zarażę Nicka i zaraz będzie po wszystkim. Ta litania żałosnych
prac. Będąc żoną Nicka, zawsze pamiętam o jednym: ludzie muszą robić
okropne rzeczy dla pieniędzy. Odkąd wyszłam za mąż za Nicka, zawsze
macham ludziom przebranym za coś do żarcia.
– Musiałem pracować o wiele ciężej niż inni ludzie w redakcji, żeby
w ogóle się tam dostać. Dwadzieścia lat harowałem, by znaleźć się tu, gdzie
teraz jestem, i teraz wszystko pójdzie się gonić, a przecież nie umiem, kurwa, robić nic innego. Mogę najwyżej wrócić do domu i znów zostać szczurem rzecznym.
– Chyba jesteś trochę za stary, żeby odgrywać Hucka Finna.
– Pierdol się, Amy.
A potem idzie do sypialni. Jeszcze nigdy się tak do mnie nie odezwał,
ale wyszło mu to tak gładko, że przypuszczam – a nigdy jeszcze mi to nie
przyszło do głowy – że musiał to sobie nieraz pomyśleć. Wiele razy. Nigdy
nie myślałam, że będę taką kobietą, której mąż mówi, żeby się pierdoliła.
A przecież przyrzekaliśmy sobie, że nigdy nie będziemy się kładli wściekli
do łóżka. Sztuka kompromisu, komunikacja i nigdy nie chodzić spać, gdy
się jest rozzłoszczonym – trzy rady dawane nowożeńcom. Ale ostatnio zdaje się, że tylko ja idę na kompromis, nasza komunikacja jest nieskuteczna,
a Nickowi bardzo dobrze się chodzi spać, gdy jest wściekły. Potrafi wyłączyć emocje, jakby zakręcał zawór. Już chrapie.
Nie mogę się powstrzymać, chociaż to nie moja sprawa, chociaż Nick
byłby wściekły, gdyby wiedział, że to robię: podchodzę do śmietnika i wyjmuję paragony, by się dowiedzieć, gdzie spędził noc. Dwa bary, dwa kluby
ze striptizem. Wyobrażam go sobie w każdym z nich, jak rozmawia o mnie
z koleżkami, bo musiał mówić o mnie, skoro tak łatwo mu przyszło rzucać
mi w twarz te wszystkie małostkowe, podłe słowa. Wyobrażam ich sobie
w jednym z droższych klubów ze striptizem, tych ekskluzywnych, które
utwierdzają mężczyzn w przekonaniu, że są stworzeni do tego, by rządzić,
że kobiety mają im usługiwać. Specjalnie jest tam zła akustyka i łomocze
muzyka, żeby nikt nie musiał rozmawiać, kobieta ze sztucznie powiększonymi piersiami siedzi okrakiem na kolanach mojego męża (który przysięga,
że to tylko zabawa), włosy spływają jej na plecy, usta ma mokre od błyszczyku, ale ja nie powinnam się czuć zagrożona, to takie sobie chłopięce żarty, powinnam się z tego śmiać, być dobrym kumplem.
Potem rozwijam zmiętą karteczkę i widzę dziewczęce pismo – Hannah
– i numer telefonu.
Chciałabym, żeby było tak jak na filmach, jakieś głupie imię CanDee
albo Bambie, Misti z dwoma serduszkami nad każdym „i”. Widząc coś takiego, możesz przewrócić oczami, lecz to jest Hannah, czyli prawdziwa kobieta, przypuszczalnie taka jak ja. Nick nigdy mnie nie zdradził, przysiągł
mi to, ale wiem, że okazji mu nie brakuje. Mogłabym zapytać o Hannah,
a on by powiedział: Nie mam pojęcia, czemu dała mi swój numer; nie chciałem
być niegrzeczny, więc wziąłem. Co może być prawdą. Albo i nie. Mógł mnie
zdradzić i nigdy się do tego nie przyznać, a potem myśleć o mnie coraz gorzej, bo się nie kapnęłam. Patrzyłby na mnie przy kuchennym stole, jak niewinnie pałaszuję płatki śniadaniowe, i wiedział, że jestem idiotką, a jak
można szanować idiotkę?
Teraz znów płaczę, z Hannah w ręku.
To typowo kobiece, prawda? Bierzesz jedną noc chłopaka i metodą kuli
śnieżnej zamieniasz w niewierność, która zniszczy twoje małżeństwo.
Nie wiem, co mam robić. Czuję się jak jakaś megiera albo durne popychadło – już sama nie wiem, co bardziej. Nie chcę być zła, nie mogę się nawet połapać, czy powinnam być wściekła. Rozważam przeniesienie się do
hotelu, żeby teraz on się zastanawiał, gdzie ja się podziewam.
Przez kilka minut zostaję tam, gdzie jestem, a potem biorę oddech
i wchodzę do nasączonej wyziewami alkoholowymi sypialni. Gdy kładę się
do łóżka, odwraca się do mnie, otacza mnie ramionami i przyciska twarz
do mojej szyi. W tym samym momencie mówimy oboje „przepraszam”.
NICK DUNNE
DZIEŃ PO ZAGINIĘCIU
Rozbłysły flesze, a ja przestałem się uśmiechać, ale nie dość szybko. Poczułem falę gorąca wspinającą się po szyi, a na nosie pojawiły się krople
potu. Głupio, Nick, głupio. A potem, gdy wreszcie jakoś wziąłem się w garść,
konferencja się skończyła i było za późno na zrobienie odmiennego wrażenia.
Wyszedłem razem z Elliottami, nisko schylając głowę, gdy znów strzelały flesze. Byłem już prawie przy wyjściu, kiedy z drugiego końca sali
przytruchtał do mnie Gilpin.
– Mogę na minutkę, Nick? – spytał, zatrzymując mnie.
Kiedy zmierzaliśmy do gabinetu na tyłach komisariatu, przekazał mi
najświeższe wiadomości:
– Sprawdziliśmy ten dom w sąsiedztwie, do którego ktoś się włamał,
wygląda na to, że jacyś ludzie tam koczowali, więc posłaliśmy tam ekipę
z laboratorium. Odkryliśmy też jeszcze jeden dom na krańcu osiedla,
w którym byli dzicy lokatorzy.
– No właśnie to mnie martwi – powiedziałem. – Ludzie koczują teraz
wszędzie. Całe miasto jest pełne wściekłych, bezrobotnych ludzi.
Carthage było, aż do zeszłego roku, miasteczkiem opanowanym przez
jedną firmę, a ta firma miała w ręku Riverway Mall, miasteczko samo w sobie, które zatrudniało niegdyś cztery tysiące miejscowych – jedną piątą populacji. Zostało zbudowane w roku 1985, centrum handlowe, które miało
przyciągać zakupowiczów z całego Środkowego Zachodu. Pamiętam jeszcze dzień otwarcia: ja, Go, mama i tata oglądaliśmy zabawę zza pleców tłumu na wielkim parkingu, ponieważ ojciec zawsze chciał mieć możliwość
szybkiego odjazdu, skądkolwiek. Nawet na meczach baseballowych parkowaliśmy przy wyjściu i wychodziliśmy z meczu w ósmej rundzie, ja i Go,
jak można się domyślić, nadąsani i porażeni słońcem, z naszych buź wysmarowanych musztardą wydobywały się jęki: „Nigdy nie oglądamy do
samego końca”. Lecz tym razem nasze oddalone miejsce było pożądane, bo
mieliśmy doskonały widok na imprezę: zniecierpliwiony tłum przestępujący kolektywnie z nogi na nogę, burmistrz na czerwono-biało-niebieskim
podium, zwielokrotnione przez echo słowa – duma, wzrost, dobrobyt, sukces –
przewalające się nad nami, żołnierzami na polu bitewnym konsumpcjonizmu, uzbrojonymi w pokryte winylem książeczki czekowe i pikowane torby na zakupy. A potem otwarcie drzwi. I pęd do środka z klimatyzacją,
muzakiem, uśmiechniętymi sprzedawcami, którzy byli naszymi sąsiadami.
Ojciec pozwolił nam tego dnia nawet wejść do środka, nawet sam stanął
w kolejce, a potem nam wręczył: oblepione potem papierowe kubki wypełnione po brzegi napojem pomarańczowym.
Przez ćwierć wieku Riverway Mall było darem niebios. Potem przyszła
recesja, zabierała sklep po sklepie, aż wreszcie zbankrutowało całe centrum. Teraz jest to dwieście tysięcy metrów kwadratowych echa. Żadna firma nie rościła sobie praw do Riverway Mall, żaden biznesmen nie obiecał
wskrzeszenia, nikt nie wiedział, co z nim począć ani co się stanie z tymi
wszystkimi ludźmi, którzy tam pracowali, łącznie z moją matką, która straciła pracę w sklepie Shoe-Be-Doo-Be – dwie dekady klękania i masowania,
układania pudełek i zbierania wilgotnych pończoszek skończyły się bez ceregieli.
Upadek centrum handlowego właściwie doprowadził do bankructwa
Carthage. Ludzie stracili pracę, domy. Nikt nie spodziewał się, że kiedykolwiek będzie lepiej. Nigdy nie oglądamy do samego końca. Jednak wyglądało na
to, że tym razem Go i ja będziemy świadkami końca. Jak wszyscy.
Bankructwo doskonale współgrało z moją psyche. Przez wiele lat byłem znudzony. Nie chodzi mi o jękliwą, niespokojną dziecięcą nudę (choć
nie byłem ponad to), ale gęsty, przytłaczający marazm. Wydawało mi się,
że nie ma już do odkrycia nic nowego. Nasze społeczeństwo było całkowicie rujnująco naśladowcze. Stanowiliśmy pierwsze istoty ludzkie, które niczego nie zobaczą po raz pierwszy. Gapiliśmy się na cuda świata tępym
wzrokiem, rozczarowani. Mona Liza, piramidy, Empire State Building.
Zwierzęta z dżungli przypuszczające na siebie atak, rozpadanie się od-
wiecznych lodowców, wybuchy wulkanów. Nie przypominam sobie żadnej niezwykłej rzeczy widzianej na własne oczy, której bym nie porównywał do filmu albo programu telewizyjnego. Pieprzona komercja. Znacie tę
okropną śpiewkę zblazowanych: Widzieeeeliśmy to. Rzeczywiście wszystko
widziałem, a najgorsze jest to, co sprawia, że mam ochotę palnąć sobie
w łeb: doświadczenie z drugiej ręki jest zawsze lepsze. Ujęcie bywa wyrazistsze, obraz ostrzejszy, kąt, pod jakim kamera filmuje, i ścieżka dźwiękowa oddziałują na moje emocje w sposób, w jaki rzeczywistość już nie potrafi. Właściwie nie wiem, czy jesteśmy jeszcze ludźmi, ci z nas, którzy są jak
większość z nas, którzy dorastali z telewizją, filmami, a teraz jeszcze internetem. Jeśli ktoś nas zdradza, wiemy, jakie słowa wypowiedzieć; gdy umiera ukochana osoba, wiemy, jakie słowa wypowiedzieć. Jeśli chcemy odegrać ogiera, cwaniaczka albo głupka, wiemy, jakie słowa wypowiedzieć.
Wszyscy korzystamy z tego samego wyświechtanego scenariusza.
W tych czasach bardzo trudno być osobą, po prostu prawdziwą, rzeczywistą osobą, a nie zbiorem cech charakteru wybranych z pojemnego automatu z charakterami.
A skoro wszyscy odgrywamy jakieś role, nie może istnieć coś takiego
jak bratnia dusza, bo przecież nasze dusze nie są oryginalne.
Doszło do tego, że wydaje się, jakby nic nie miało znaczenia, bo nie jestem prawdziwą osobą i wszyscy inni też nie.
Zrobiłbym wszystko, by znów poczuć się rzeczywisty.
Gilpin otworzył drzwi do tego samego pokoju, w którym przesłuchiwali mnie poprzedniego wieczoru. Na środku stołu stało srebrne pudełko
z prezentem od Amy.
Stanąłem jak wryty i wgapiłem się w pudełko na środku stołu, tak złowieszczo wyglądające w tej nowej scenerii. Zdjął mnie lęk. Dlaczego nie
znalazłem go wcześniej? Powinienem je znaleźć.
– Proszę bardzo – powiedział Gilpin. – Chcemy, byś to zobaczył.
Otworzyłem pudełko tak ostrożnie, jakby w środku mogła być głowa.
Znalazłem tylko gładką niebieską kopertę z napisem PIERWSZA WSKAZÓWKA.
– Wyobraź sobie, jak nas zatkało – zauważył z uśmieszkiem Gilpin. –
Badamy sprawę zaginięcia osoby i znajdujemy u niej kopertę z napisem
PIERWSZA WSKAZÓWKA.
– Chodzi o poszukiwanie skarbów, które moja żona…
– Jasne. Na waszą rocznicę. Twój teść wspominał o tym.
Otworzyłem kopertę, wyjąłem grubą kartkę w kolorze nieba – z sygnowanej papeterii Amy – złożoną na pół. Poczułem, jak żółć podchodzi mi do
gardła. Poszukiwania skarbów zawsze prowadziły do jednego pytania:
Kim jest Amy? (O czym myśli moja żona? Co było dla niej ważne w ostatnim roku? W których chwilach czuła się najszczęśliwsza? Amy, Amy, Amy,
pomyśl o Amy).
Przeczytałem pierwszą wskazówkę z zaciśniętymi zębami. Biorąc pod
uwagę atmosferę, jaka panowała w naszym małżeństwie w ostatnim roku,
na pewno postawi mnie w okropnym świetle. A nie potrzebowałem dodatkowego pogorszenia swego wizerunku.
Wyobraźmy sobie, że jestem twoją studentką…
Przy tak mądrym, przystojnym nauczycielu.
Mój umysł staje otworem (nie mówiąc o ciele!)
Będąc twoją studentką, nie liczyłabym na róże,
Lecz na pikantną randkę na twoim dyżurze.
Pospiesz się więc, bo przecież nie można wykluczyć,
Że ja też potrafię cię paru rzeczy nauczyć.
To był przewodnik po życiu alternatywnym. Gdyby wszystko potoczyło się zgodnie z wizją mojej żony, wczoraj kręciłaby się w pobliżu mnie,
kiedy bym czytał wiersz, obserwując mnie wyczekująco, a nadzieja emanowałaby z niej jak gorączka: Proszę, odgadnij to. Proszę, odgadnij mnie.
Wreszcie powiedziałaby: No i? A ja na to:
– Wiem, o co chodzi! Miała na myśli mój gabinet. Na uczelni. Jestem
tam profesorem kontraktowym. Hm. To musi być to. – Zmrużyłem oczy
i jeszcze raz przeczytałem tekst. – W tym roku wymyśliła mi łatwą wskazówkę.
– Mam cię tam zawieźć? – spytał Gilpin.
– Nie, mam samochód Go.
– Więc pojadę za tobą.
– Sądzisz, że to ważne?
– No wiesz, pokazuje, co robiła dzień czy dwa przed zaginięciem, więc
nie może być nieważne. – Rzucił okiem na liścik. – To urocze, wiesz? Jak
z filmu: poszukiwanie skarbów. My z żoną wymieniamy kartki i najwyżej
fundujemy sobie jakieś żarcie. Wygląda na to, że wy robiliście to jak należy.
Dbaliście o romantyzm.
Potem Gilpin spojrzał na swoje buty, zawstydzony, i zadzwonił kluczykami na znak, że czas w drogę.
College wspaniałomyślnie zapewnił mi trumienny gabinet, w którym
mieściły się zaledwie biurko, dwa krzesła i parę półek. Przedzieraliśmy się
z Gilpinem przez tłumek studentów z letnich kursów, złożony z zadziwiająco młodych dzieciaków (znudzone, ale zajęte, z palcami wystukującymi
wiadomości albo wyszukującymi muzykę) oraz poważniejszych starszych
ludzi, którzy pewnie byli odrzutami z centrum handlowego, próbującymi
zdobyć nowe kwalifikacje zawodowe.
– Czego uczysz? – spytał Gilpin.
– Dziennikarstwa. Pisania do czasopism.
Jakaś dziewczyna wystukująca esemesa zapomniała, na czym polega
chodzenie, i o mało na mnie nie wpadła. Zeszła na bok, nawet nie podnosząc wzroku. Poczułem się jak stary zrzęda: precz z mojego trawnika!
– Myślałem, że już nie zajmujesz się dziennikarstwem.
– Ten, kto potrafi – działa. Kto nie potrafi – uczy innych… – Uśmiechnąłem się.
Otworzyłem drzwi, wszedłem do dusznego gabinetu, w powietrzu wirowały drobiny kurzu. Wziąłem sobie wolne na lato, nie byłem tu od tygodni. Na biurku leżała kolejna koperta z napisem DRUGA WSKAZÓWKA.
– Ten klucz zawsze nosisz na kółku z innymi kluczami? – spytał Gilpin.
– Tak.
– Więc Amy mogła go pożyczyć, by tu wejść?
Oddarłem bok koperty.
– Mamy jeszcze zapasowy w domu.
Amy zrobiła kopie wszystkiego – zdarzało mi się zapodziewać klucze,
karty kredytowe, komórki, ale nie chciałem mówić o tym Gilpinowi, by nie
usłyszeć kolejnej złośliwości na temat beniaminka.
– Czemu pytasz?
– Och, chcę się tylko upewnić, że nie musiała pokonać jakiejś przeszkody w postaci dozorcy czy kogoś takiego.
– Nie zauważyłem, by krążyli tu jacyś faceci w typie Freddy’ego Kruegera.
– Nie widziałem tych filmów – odparł Gilpin.
W kopercie były dwie kartki. Jedna oznaczona sercem, na drugiej widniał napis WSKAZÓWKA.
Dwa liściki. Inaczej niż zwykle. Ścisnął mi się żołądek. Bóg raczy wiedzieć, co Amy miała do powiedzenia. Otworzyłem kartkę z sercem. Żałowałem, że pozwoliłem Gilpinowi tu przyjechać, a potem dostrzegłem
pierwsze słowa.
Mój kochany Mężu,
Uznałam, że to doskonałe miejsce – ta świątynia wiedzy – by powiedzieć ci, że jesteś nadzwyczajnym człowiekiem. Nie mówię Ci tego
wystarczająco często, ale jestem zadziwiona Twoim umysłem: wszystkimi danymi i anegdotami, które masz w głowie, dziwnymi faktami,
które pamiętasz, niesamowitą umiejętnością rzucania cytatów z różnych filmów, błyskotliwym poczuciem humoru, ujmowaniem wszystkiego w piękne słowa. Po wielu wspólnie spędzonych latach para
może zapomnieć o wzajemnym zachwycie. Pamiętam, jak się poznaliśmy, jak byłam tobą oczarowana, więc chcę skorzystać z tej okazji, by
Ci powiedzieć, że nadal jestem i tak właśnie o Tobie myślę: jesteś
WSPANIAŁY.
Poczułem napływ śliny w ustach. Gilpin czytał mi przez ramię i wreszcie westchnął.
– Cudowna kobieta – powiedział. Potem odchrząknął. – Hm, to twoje?
Użył gumki i końcówki ołówka, by podnieść damskie majtki (właściwie
były to majteczki, koronkowe, czerwone – ale wiem, że kobiety dostają gęsiej skórki, gdy słyszą to słowo – wystarczy wyguglować nienawidzę słowa majteczki, by to sprawdzić). Zwisały z przełącznika prądu.
– O rany, co za żenada.
Gilpin czekał na wyjaśnienie.
– Raz Amy i ja… no wiesz, czytałeś jej liścik. Czasami przydaje się trochę pikanterii.
Gilpin wyszczerzył zęby w uśmiechu.
– A, rozumiem, jurny profesor i niegrzeczna studentka. Jasne. Wy naprawdę byliście dobrzy w te klocki.
Sięgnąłem po majtki, ale Gilpin zdążył już wyjąć z kieszeni torebkę na
dowody i wsunął je do niej.
– Tak na wszelki wypadek – powiedział nie wiedzieć czemu.
– Och, proszę, nie – jęknąłem. – Amy umarłaby… – Ugryzłem się w język.
– Nie przejmuj się, Nick. Takie są przepisy, przyjacielu. Nawet nie
wiesz, jakie przeszkody musimy pokonywać. Na wszelki wypadek, na wszelki
wypadek. Śmiechu warte. A co ze wskazówką?
Znów pozwoliłem mu czytać sobie przez ramię, jego irytująco świeży
zapach mnie rozpraszał.
– Co to znaczy? – spytał.
– Nie mam pojęcia – skłamałem.
Wreszcie pozbyłem się Gilpina, a potem ruszyłem bez celu autostradą,
żeby zadzwonić z jednorazowego telefonu komórkowego. Nikt nie odebrał.
Nie nagrałem się na sekretarkę. Pędziłem jeszcze przez jakiś czas drogą, tak
jakbym miał jakiś cel podróży, a potem zawróciłem i jechałem czterdzieści
pięć minut z powrotem do miasta, by spotkać się z Elliottami w Days Inn.
Wszedłem do holu, gdzie kłębił się tłum członków Stowarzyszenia Sprzedawców ze Środkowego Zachodu – na każdym kroku walizki na kółkach,
których właściciele siorbali darmowe drinki z małych plastikowych kubeczków i nawiązywali kontakty przy akompaniamencie gardłowego, wymuszonego śmiechu, gmerając w kieszeniach w poszukiwaniu wizytówek.
Wjechałem windą z czterema facetami, wszyscy łysieli i byli ubrani w płócienne spodnie i koszulki polo, identyfikatory majtały im się na zaokrąglonych brzuchach mężusiów.
Marybeth otworzyła drzwi, rozmawiając przez komórkę. Wskazała
w stronę telewizora i wyszeptała:
– Mamy tam zimne przekąski, jeśli chcesz coś zjeść, kochanie.
Potem weszła do łazienki i zamknęła drzwi, skąd dobiegł jej przytłumiony głos, gdy kontynuowała rozmowę.
Wyłoniła się stamtąd kilka minut później, akurat kiedy zaczynały się lokalne wiadomości z St. Louis o piątej, w których najpierw poinformowano
o zaginięciu Amy.
– Doskonałe zdjęcie – mruknęła Marybeth, patrząc w ekran, z którego
spoglądała na nas Amy. – Jak ludzie je zobaczą, będą dokładnie wiedzieli,
jak Amy wygląda.
Sądziłem, że ten portret Amy – ujęcie twarzy pozostałe po jej krótkim
flircie z aktorstwem – jest piękny, lecz niepokojący. Zdjęcia Amy sprawiały
wrażenie, jakby naprawdę patrzyła z nich na odbiorcę i wodziła za nim
wzrokiem, jak to bywa ze staroświeckimi wizerunkami w nawiedzonych
domach.
– Musimy dostarczyć im też jakieś niepozowane zdjęcia – powiedziałem. – Takie codzienne.
Elliottowie pokiwali jednocześnie głowami, ale się nie odezwali, wpatrzeni w ekran. Gdy wiadomości dobiegły końca, Rand przerwał milczenie.
– Niedobrze mi – jęknął.
– Wiem – odrzekła Marybeth.
– Jak to wszystko znosisz, Nick? – spytał Rand, skulony, z rękami na
kolanach, jakby przygotowywał się, by wstać z sofy, lecz nie był w stanie
tego zrobić.
– Prawdę mówiąc, jestem cholernie skołowany. Czuję się taki bezużyteczny.
– Wiesz, muszę spytać, co z waszymi pracownikami? – Rand wreszcie
wstał. Podszedł do minibaru, nalał sobie napoju imbirowego, a potem
zwrócił się do mnie i Marybeth: – Macie na coś ochotę? – Pokręciłem głową,
a Marybeth poprosiła o wodę sodową.
– Nalać ci do tego kapkę dżinu, kochanie? – spytał Rand, a jego niski
głos podniósł się nieco przy ostatnim słowie.
– Tak, jasne, poproszę. – Marybeth przymknęła oczy, zgięła się wpół
i zatrzymała twarz między kolanami. Potem wzięła głęboki oddech i usiadła dokładnie w poprzedniej pozycji, jakby to wszystko było jakimś ćwicze-
niem jogi.
– Dałem im listę wszystkich osób – powiedziałem. – Ale to spokojna firma, Rand. Nie sądzę, aby tam należało szukać.
Rand przyłożył rękę do ust i przesunął ją w górę, tak że skóra z policzków wybrzuszyła się pod oczami.
– My oczywiście robimy to samo z naszą firmą, Nick.
Rand i Marybeth określali serię o Niezwykłej Amy jako firmę, co zawsze wydawało mi się dość niemądre. Bądź co bądź są to książki dla dzieci
o doskonałej dziewczynce uwidocznionej na każdej okładce jako komiksowa wersja mojej Amy. Ale oczywiście to jest (była) firma, duża i dochodowa. Przez prawie dwie dekady używano tych książeczek w szkole podstawowej, głównie z powodu quizów na końcu każdego rozdziału.
Na przykład w trzeciej klasie Niezwykła Amy przyłapała swego przyjaciela Briana na tym, że przekarmiał klasowego żółwia. Próbowała przemówić mu do rozumu, ale gdy Brian nadal bez opamiętania pasł zwierzaka,
nie miała innego wyjścia, jak tylko zakablować na niego nauczycielce.
„Pani Tibbles, nie chcę być skarżypytą, ale sama już nie wiem, co robić.
Próbowałam rozmówić się z Brianem, ale.. chyba potrzebuję pomocy osoby
dorosłej…”. Efekt uboczny:
1) Brian powiedział Amy, że zdradziła ich przyjaźń i przestał z nią rozmawiać.
2) Jej nieśmiała koleżanka Suzy powiedziała, że Amy nie powinna mówić nic nauczycielce, tylko bez wiedzy Briana zabierać żółwiowi jedzenie.
3) Arcyrywalka Amy, Joanna, powiedziała, że Amy była zazdrosna, bo
sama chciała karmić żółwia.
4) Amy nie dała za wygraną – czuła, że postąpiła właściwie.
Kto miał rację?
O, to proste, bo Amy zawsze ma rację, w każdej sytuacji. (Nie myślcie,
że nie używałem tego argumentu w kłótniach z prawdziwą Amy, bo robiłem to, nawet często).
Quizy – pisane przez dwoje psychologów, którzy są rodzicami, tak jak ty! –
miały na celu odkrycie cech charakteru dzieci. Czy twoje maleństwo jest
nadąsanym bachorem, jak Brian, który nie potrafi znieść, że ktoś mu zwraca uwagę? A może pozbawioną kręgosłupa moralnego asekurantką, tak jak
Suzy? Wredną intrygantką, jak Joanna? Czy może jest doskonałe, jak Amy?
Książki zaczęły być bardzo modne wśród rodzącej się klasy japiszonów: zostały kostką Rubika rodzicielstwa. Elliottowie stali się bogaci. W pewnym
momencie szacowano, że w każdej szkolnej bibliotece w Ameryce jest jakaś
książka z serii o Niezwykłej Amy.
– Martwicie się, że to może mieć jakiś związek z Niezwykłą Amy? – spytałem.
– Jest parę osób, które naszym zadaniem warto by było sprawdzić – zaczął Rand.
Rozkaszlałem się ze śmiechu.
– Czy myślicie, że Judith Viorst porwała Amy dla Alexandra, żeby nie
miał już więcej Strasznych, Potwornych, Złych, Bardzo Złych Dni?
Rand i Marybeth obrzucili mnie jednocześnie spojrzeniami, w których
zaskoczenie mieszało się z rozczarowaniem. To był okropny, pozbawiony
smaku komentarz – mój mózg nieraz bekał takimi niewłaściwymi myślami
w niefortunnych momentach. Umysłowy gaz, którego nie potrafiłem kontrolować. Na przykład zaczynałem nucić w duchu piosenkę Bony Moronie,
za każdym razem gdy widziałem swoją nową znajomą policjantkę. She’s as
skinny as a stick of macaroni3, skandował mój mózg, gdy detektyw Rhonda
Boney mówiła, że trwają poszukiwania ciała mojej zaginionej żony w rzece. Mechanizm obronny, mówiłem sobie, po prostu dziwaczny mechanizm
obronny. Chciałbym, żeby przestał się włączać.
Powoli zmieniłem ułożenie nóg i odezwałem się ostrożnie, jakby moje
słowa były nieporęcznym stosem kruchej porcelany.
– Przepraszam. Sam nie wiem, dlaczego to powiedziałem.
– Wszyscy jesteśmy zmęczeni – usłużnie podsunął Rand.
– Naślemy gliny na Viorst – dodała Marybeth. – I na tę sukę Beverly
Cleary. – Był to nie tyle żart, ile przebaczenie.
– Chyba powinienem wam powiedzieć. Gliny, co normalne w takim
wypadku…
– Najpierw biorą pod lupę męża, wiem – wtrącił Rand. – Powiedziałem
im, że tracą czas. Te pytania, które nam zadawali…
3
She’s as skinny as a stick of macaroni (ang.) – Jest chuda jak makaron.
– Były obraźliwe – dokończyła Marybeth.
– A więc rozmawiali z wami? O mnie? – Podszedłem do minibaru, niedbale nalałem sobie dżinu. Wypiłem trzy łyki i od razu poczułem się gorzej. Żołądek wciskał mi się w przełyk. – O co pytali?
– Czy kiedykolwiek skrzywdziłeś Amy, czy Amy mówiła, że jej groziłeś? – wyliczała Marybeth. – Czy jesteś babiarzem, czy Amy wspominała
o tym, że ją zdradzasz? Bo to do niej podobne, prawda? Powiedziałam im,
że nie wychowaliśmy jakiejś ofiary losu.
Rand położył mi rękę na ramieniu.
– Nick, przede wszystkim powinniśmy zapewnić cię o jednym: wiemy,
że nigdy, przenigdy byś nie skrzywdził Amy. Opowiedziałem nawet policji
o tym, jak raz uratowałeś mysz w domku na plaży przed tą klejową pułapką. – Spojrzał na Marybeth tak, jakby nie znała tej historii, a ona natychmiast nadstawiła uszu. – Przez godzinę starał się zagonić to cholerstwo do
kąta, a potem dosłownie wywiózł z miasta. Czy tak postąpiłby facet, który
krzywdzi żonę?
Poczułem gwałtowny przypływ silnego poczucia winy i nienawiści do
samego siebie. Przez sekundę myślałem, że się rozpłaczę, wreszcie.
– Kochamy cię, Nick – zapewnił Rand, ściskając mnie na koniec.
– Tak, kochamy – zawtórowała mu Marybeth. – Jesteś naszym synem.
Przykro nam, że po zaginięciu Amy musisz jeszcze mieć do czynienia
z czymś takim – chmurą podejrzeń.
Nie podobało mi się wyrażenie chmura podejrzeń. O wiele bardziej wolałem określenia rutynowe śledztwo albo zwykła formalność.
– Zastanawiali się nad rezerwacją w restauracji na tamten wieczór – dodała Marybeth, rzucając mi nazbyt niedbałe spojrzenie.
– Jaką rezerwacją?
– Podobno powiedziałeś im, że zarezerwowałeś stolik w Houston, ale
sprawdzili to i nie było żadnej rezerwacji. Wyraźnie ich to zainteresowało.
Nie zrobiłem rezerwacji i nie miałem prezentu. Bo gdybym zamierzał
zabić Amy tego dnia, nie potrzebowałbym rezerwacji na wieczór ani prezentu, bo przecież bym nie musiał jej go dawać. Typowe postępowanie niezwykle pragmatycznego zabójcy.
Jestem pragmatyczny aż do przesady – moi przyjaciele na pewno mo-
gliby zwrócić na to uwagę policji.
– Ach, nie. Nie zrobiłem rezerwacji. Widocznie źle mnie zrozumieli.
Wyjaśnię im to.
Padłem na sofę naprzeciw Marybeth. Nie chciałem, by Rand znów mnie
dotykał.
– Aha, jasne. To dobrze – skwitowała Marybeth. – Czy ona… czy urządziliście w tym roku poszukiwanie skarbów? – Jej oczy znów poczerwieniały. – Zanim…
– Tak, dali mi dziś pierwszą wskazówkę. Gilpin i ja znaleźliśmy drugą
w moim gabinecie w college’u. Próbuję ją rozwikłać.
– Możemy rzucić okiem? – spytała moja teściowa.
– Nie mam jej przy sobie – skłamałem.
– Czy ty… będziesz próbował znaleźć rozwiązanie, Nick? – spytała Marybeth.
– Tak, Marybeth, znajdę je.
– Zżymam się na myśl, że rzeczy, których dotykała, zostały gdzieś tam,
samotne…
Zadzwonił mój telefon, ten jednorazowy, i rzuciłem okiem na wyświetlacz, po czym zgłuszyłem sygnał. Musiałem się pozbyć tego aparatu, ale
jeszcze nie teraz.
– Powinieneś odbierać wszystkie telefony, Nick – zauważyła Marybeth.
– Rozpoznałem numer – to przedstawiciel funduszu absolwentów mojego college’u szukający pieniędzy.
Rand usiadł obok mnie na kanapie. Stare, sfatygowane poduchy zapadły się znacznie pod naszym ciężarem, więc polecieliśmy na siebie, stykając
się ramionami, co Randowi zapewne nie przeszkadzało. Należał do facetów, którzy chętnie się ze wszystkimi obściskują, nie pytając, czy ktoś ma
na to ochotę.
Marybeth znów nawiązała do firmy:
– Sądzimy, że mógł ją zabrać jakiś obsesjonista Amy. – Zwróciła się do
mnie, jakby błagała o potwierdzenie. – Kręcili się wokół przez wiele lat.
Amy lubiła wspominać mężczyzn, którzy mieli na jej punkcie obsesję.
Zniżonym głosem, przy kieliszku wina, w różnych okresach naszego małżeństwa, opisywała tych stalkerów, facetów, którzy nadal gdzieś tam byli,
wciąż o niej myśleli, pragnęli jej. Podejrzewałem, że te opowieści są podkolorowane. Mężczyźni zawsze byli niebezpieczni do pewnego stopnia – na
tyle, bym się martwił, ale nie aż tak, by wymagało to zaangażowania policji. Krótko mówiąc, teatralny świat, w którym miałem odegrać rolę bohatera o szerokim torsie broniącego jej honoru. Amy była zbyt niezależna, zbyt
nowoczesna, by potrafiła przyznać prawdę: chciała grać młodą damę.
– A ostatnio?
– Nie, ostatnio nie – przyznała Marybeth, przygryzając wargę. – Ale
była taka jedna zaburzona dziewczyna w liceum.
– Jak bardzo zaburzona?
– Miała obsesję na punkcie Amy. To znaczy Niezwykłej Amy. Nazywała się Hilary Handy – kreowała się na najlepszą książkową przyjaciółkę
Amy, Suzy. Na początku to było nawet urocze. Ale potem zupełnie jej to
już nie odpowiadało – chciała być Niezwykłą Amy, a nie jej pomagierką
Suzy. Zaczęła więc naśladować naszą Amy. Ubierała się tak jak ona, przefarbowała włosy na blond, wystawała pod naszym domem w Nowym Jorku. Pewnego dnia szłam ulicą, a ona podbiegła do mnie, ta dziwna dziewczyna, wzięła mnie pod ramię i powiedziała: „Teraz będę twoją córką. Zamierzam zabić Amy i zostać waszą nową Amy. Bo przecież wam wszystko
jedno, prawda? Dopóki macie Amy”. Jak gdyby nasza córka była fikcyjnym
utworem, który ona może napisać na nowo.
– Wreszcie uzyskaliśmy sądowy zakaz zbliżania się do Amy, bo
w szkole zepchnęła Amy ze schodów – wtrącił się Rand. – Bardzo zaburzona dziewczynka. Ten typ mentalności nie znika.
– A potem był Desi – odezwała się Marybeth.
– Potem Desi – powtórzył Rand.
Nawet ja wiedziałem o Desim. Amy chodziła do szkoły z internatem
w Massachusetts, Wickshire Academy – widziałem jej zdjęcia w spódniczkach do lacrosse’a i opaskach na włosy, zawsze z jesiennymi barwami
w tle, jakby szkoła miała siedzibę nie w konkretnym miejscu, lecz w miesiącu. W październiku. Desi Collings chodził do męskiej szkoły z internatem,
która była sparowana z Wickshire. W opowieściach Amy Desi jawił się jako
blada, romantyczna postać, a ich zaloty były typowe dla szkół z internatem:
mecze futbolowe w chłodne dni, bale w przegrzanych salach, liliowe bukie-
ciki przy sukience i przejażdżki staroświeckim jaguarem. Wszystko trąciło
nieco połową dwudziestego wieku.
Amy spotykała się z Desim całkiem na poważnie przez rok. Potem zaczął wydawać jej się niepokojący: mówił o ich związku tak, jakby już byli
zaręczeni, znał liczbę i płeć ich dzieci. Mieli mieć czwórkę potomstwa, samych chłopców. Podejrzanie przypominało to rodzinę Desiego, a gdy przywiózł swoją matkę na spotkanie z Amy, zrobiło jej się słabo z powodu uderzającego podobieństwa jej do pani Collings. Kobieta pocałowała ją chłodno
w policzek i mruknęła cicho do ucha: „Powodzenia”. Amy nie potrafiła odgadnąć, czy było to ostrzeżenie, czy groźba.
Gdy Amy zerwała z Desim, wciąż kręcił się po kampusie Wickshire,
upiorna postać w ciemnych blezerach, oparta o zimowe, bezlistne dęby.
Pewnej lutowej nocy Amy wróciła z potańcówki i znalazła go na swoim
łóżku. Leżał nagi na kołdrze, przymulony po niegroźnym przedawkowaniu leków. Wkrótce potem opuścił szkołę.
Jednak wciąż do niej wydzwaniał, nawet teraz, a wiele razy w ciągu
roku przysyłał grube listy, które Amy mi pokazywała, a potem wyrzucała
bez otwierania. Stempel pocztowy pochodził z St. Louis. Czterdzieści minut drogi od nas. „To jedynie okropny, nieszczęsny zbieg okoliczności”,
mówiła Amy. Desi miał w St. Louis krewnych ze strony matki. Tyle wiedziała, ale nie zależało jej, by dowiedzieć się czegoś więcej. Raz wygrzebałem taki wysmarowany jakimś sosem list ze śmietnika i przeczytałem. Był
zupełnie banalny: przynudzanie o tenisie, podróżach i innych wyszukanych zajęciach. O spanielach. Próbowałem wyobrazić sobie tego szczupłego
dandysa, faceta z muszką i w rogowych okularach, jak wpada do naszego
domu i chwyta Amy miękkimi, wymanikiurowanymi dłońmi. Potem wrzuca ją do bagażnika staroświeckiego roadstera i wiezie ją… na poszukiwanie
antyków w Vermont. Desi. Czy ktokolwiek mógłby uwierzyć, że to był
Desi?
– Właściwie Desi mieszka nie tak daleko – zauważyłem. – W St. Louis.
– A widzisz? – rzucił Rand. – Dlaczego gliniarze jeszcze nie zbadali tego
tropu?
– Ja to zrobię – oświadczyłem. – Po jutrzejszym poszukiwaniu.
– Policja najwyraźniej sądzi, że to jest… blisko domu – odezwała się
Marybeth.
Zatrzymała na mnie wzrok ciut za długo, potem zadrżała, jakby strząsała z siebie jakąś myśl.
AMY ELLIOTT DUNNE
23 SIERPNIA 2010
WPIS DO DZIENNIKA
Lato. Ptaszki. Słońce. Łaziłam dziś po Prospect Park, z podrażnioną
skórą, obolałymi kośćmi. Zmagałam się z przygnębieniem. To pewien postęp, bo ostatnie trzy dni spędziłam w domu, siedząc w tej samej nieświeżej
piżamie i czekając na piątą, kiedy pozwalałam sobie wreszcie na drinka.
Próbowałam myśleć o ludziach cierpiących w Darfurze. Patrzeć na wszystko z odpowiedniej perspektywy. Co jest chyba jednak poważnym nadużyciem wobec ludzi z Darfuru.
Tak dużo się wydarzyło w ostatnim tygodniu. Myślę, że chodzi właśnie
o to, że wszystko działo się naraz i nadwerężyło mnie emocjonalnie. Nick
stracił pracę miesiąc temu. Recesja niby mija, ale jakoś tego nie widać. Tak
więc Nick stracił pracę. Była druga fala zwolnień, tak jak przewidział – zaledwie parę tygodni po pierwszej. Ups, nie zwolniliśmy wystarczająco dużo ludzi. Idioci.
Z początku myślałam, że Nick sobie z tym poradzi. Sporządza długą listę rzeczy, które zawsze zamierzał zrobić. Niektóre z nich to drobiazgi:
zmienia baterie w zegarkach i ustawia je po zmianie czasu, wymienia rurę
pod zlewem i przemalowuje wszystkie pokoje, które nam się nie podobały
po poprzednim malowaniu. W ogóle wiele rzeczy robi na nowo. Miło jest
czymś takim się zajmować, gdy się nie ma nic do roboty. Potem zabiera się
do poważniejszych spraw: Czyta Wojnę i pokój. Podejmuje niezobowiązującą próbę nauki arabskiego. Dużo czasu spędza, usiłując odgadnąć, jakie
umiejętności będą cenione na rynku pracy w najbliższych dekadach. Serce
mi się kraje, ale ze względu na niego staram się tego po sobie nie pokazywać.
Wciąż pytam go: „Czy na pewno dobrze się czujesz?”.
Na początku zadaję to pytanie na serio, przy kawie, nawiązując kontakt
wzrokowy, kładąc rękę na jego dłoni. Potem rzucam je niedbale, lekko,
w przelocie. Później staram się, by zabrzmiało czule, powtarzam je w łóżku, gładząc go po włosach.
Zawsze odpowiada to samo: „Czuję się dobrze. Naprawdę nie chcę
o tym gadać”.
Napisałam quiz, który doskonale pasuje do obecnych czasów: „Jak znosisz zwolnienie z pracy?”.
a) Siedzę w piżamie i jem dużo lodów – dąsanie się ma efekt terapeutyczny.
b) Wypisuję ohydne rzeczy o swoim dawnym szefie w sieci, wszędzie,
gdzie się da – fajnie jest dać upust frustracji!
c) Zanim pojawi się nowa praca, staram się robić użyteczne rzeczy
w nowo zdobytym czasie wolnym, na przykład uczyć się cenionych na rynku pracy języków albo wreszcie przeczytać Wojnę i pokój.
To był komplement dla Nicka – c jako właściwa odpowiedź – ale on tylko kwaśno się uśmiechnął, gdy mu pokazałam quiz.
Kilka tygodni później krzątanina ustała, przestał wykonywać użyteczne
rzeczy, jakby pewnego ranka obudził się pod zniszczonym, zakurzonym
napisem Na co mi to, kurwa? Ma tępe spojrzenie. Gapi się w telewizor, surfuje po stronach pornograficznych, ogląda porno w telewizji. Zamawia
dużo jedzenia na wynos, obok przepełnionego kosza piętrzy się stos styropianowych tacek. Nie rozmawia ze mną, zachowuje się, jakby sama czynność mówienia sprawiała mu ból fizyczny, a ja jestem podłą kobietą, która
się tego od niego domaga.
Wzrusza ramionami, gdy mówię mu, że straciłam pracę. W zeszłym tygodniu.
– To straszne, przykro mi – bąka. – Ale przynajmniej masz pieniądze,
które zapewnią ci miękkie lądowanie.
– My mamy pieniądze. Jednak lubiłam swoją pracę.
Zaczyna śpiewać You Can’t Always Get What You Want4, fałszując, piskliwie, zataczając się lekko w tańcu, a ja zdaję sobie sprawę, że jest pijany.
Późne popołudnie, piękny dzień z niebieskim niebem, a nasz dom jest
przesiąknięty wilgocią, gęstym, słodkim odorem psującego się chińskiego
jedzenia, wszystkie zasłony są zaciągnięte, więc zaczynam chodzić od pomieszczenia do pomieszczenia, by je wywietrzyć, odsuwam zasłony,
wzniecam drobiny kurzu, a gdy wchodzę do ciemnej sypialni, potykam się
o torbę leżącą na podłodze, a potem jeszcze jedną i jeszcze jedną, jak kot
z kreskówki, który wchodzi do pokoju pełnego pułapek na myszy. Gdy zapalam światła, widzę kilkanaście toreb z zakupami, wszystkie ze sklepów,
do których nie chodzą ludzie zwolnieni z pracy. To sklepy z luksusową
męską odzieżą, gdzie ręcznie dopasowuje się garnitury, a sprzedawcy
przynoszą pojedyncze krawaty przewieszone przez ramię klientom, którzy
siedzą rozparci wygodnie w skórzanych fotelach. Jednym słowem całe to
badziewie jest na miarę.
– Co to ma być, Nick?
– Na rozmowy o pracę. Gdy ktoś w ogóle zacznie na nowo zatrudniać.
– Potrzebowałeś tego aż tyle?
– Przecież mamy pieniądze. – Uśmiecha się do mnie ponuro, z rękami
założonymi na piersi.
– Może byś przynajmniej zechciał to wszystko powiesić?
Niektóre plastikowe opakowania zostały rozdarte przez Bleeckera.
Kupka kocich rzygowin leży obok garnituru za trzy tysiące dolarów. Ręcznie szyta biała koszula jest pokryta rudym futrem w miejscu, gdzie kot
uciął sobie drzemkę.
– Chyba raczej nie – odpowiada i szczerzy się do mnie w uśmiechu.
Nigdy nie byłam zrzędą. I szczyciłam się tym. Dlatego wkurza mnie, że
Nick zmusza mnie do zrzędzenia. Nie przeszkadza mi pewna niedbałość,
lenistwo czy niefrasobliwość. Zdaję sobie sprawę, że mam raczej typ osobowości A, a on nie, więc staram się nie narzucać mu swoich porządnickich
You Can’t Always Get What You Want (ang.) – Nie zawsze możesz mieć to,
co chcesz.
4
jazd z robieniem list zadań itd. Nick nie jest facetem, któremu przyjdzie do
głowy, żeby odkurzyć mieszkanie albo wymyć lodówkę. On po prostu nie
widzi takich rzeczy. No i dobrze. Naprawdę. Jednak cenię pewien standard
życia – czy to fair zwrócić komuś uwagę, że śmieci nie powinny dosłownie
wychodzić z kubła, a talerze sterczeć w zlewie przez tydzień z obsychającym na nich sosem po fasolowym burrito. Tak postępuje dobry dorosły
współlokator. Nick już nic teraz nie robi, więc muszę zrzędzić, a to mnie
wkurza. Zamieniasz mnie w osobę, którą nigdy nie byłam i którą nigdy nie chciałam być, zrzędliwą jędzę, bo nie wywiązujesz się z podstawowych zobowiązań
w naszym układzie. Nie rób tak, to nie w porządku.
Wiem, wiem, wiem, że utrata pracy jest niesamowicie stresująca,
zwłaszcza dla mężczyzn, ponoć stres jest porównywalny z tym po śmierci
w rodzinie. Sytuacja bywa trudniejsza dla takiego mężczyzny jak Nick, który zawsze pracował, więc biorę głęboki oddech, zbijam swoją wściekłość
w czerwoną gumową kulę i mentalnie wykopuję ją w przestrzeń.
– Hm, a czy masz coś przeciwko temu, że ja powieszę te ubrania, żeby
ci się nie pogniotły?
– Wieszaj sobie do woli.
Jego i jej zwolnienie z pracy, czy to nie urocze? Wiem, że jesteśmy większymi szczęściarzami niż reszta: kiedy tylko zaczynam się zamartwiać forsą, wchodzę do internetu i sprawdzam swój fundusz powierniczy. Nigdy
nie nazywałam tego funduszem powierniczym, dopóki Nick nie zaczął.
Tak naprawdę nie jest to taki znowu wielki majątek. To znaczy, jest niezły,
spory – 785 404 dolary oszczędności, które mam dzięki rodzicom. Jednak
nie jest to kwota, która pozwala zrezygnować na zawsze z pracy, zwłaszcza
w Nowym Jorku. Rodzicom chodziło o zapewnienie mi bezpieczeństwa finansowego, bym nie musiała podejmować wyborów z powodu pieniędzy –
w kształceniu, pracy zawodowej – ale nie aż takiego, by kusiła mnie całkowita bezczynność. Nick się z tego podśmiewa, ale ja sądzę, że to wspaniały
gest ze strony rodziców. (I właściwy, bo ich książki to plagiat z mojego
dzieciństwa).
Aż mi niedobrze, jak sobie pomyślę o zwolnieniach z pracy, naszych
zwolnieniach, gdy dzwoni ojciec i pyta, czy mogliby wpaść do nas z mamą.
Muszą z nami porozmawiać. Dziś po południu, najlepiej natychmiast, jeśli
można. Oczywiście, że można, mówię, a w głowie dudni mi rak, rak, rak.
Kiedy rodzice stają w drzwiach, sprawiają wrażenie, jakby starannie się
przygotowali do tej wizyty. Ojciec jest cały odprasowany, pozapinany, wypastowany i wyświeżony, tylko ma wory pod oczami. Matka ubrała się
w jedną z jaskrawych purpurowych sukienek, które zawsze wkłada na wykłady i ceremonie, a przynajmniej wkładała, gdy jeszcze otrzymywała zaproszenia na takie imprezy. Mówi, że ten kolor wymaga pewności siebie.
Wyglądają świetnie, ale są jakby zawstydzeni. Zapraszam ich na sofę
i przez chwilę siedzimy w milczeniu.
– Dzieciaki, mama i ja, no cóż, wygląda na to, że… – zaczyna ojciec, po
czym przerywa, by odkaszlnąć. Kładzie dłonie na kolanach, jego wielkie
kłykcie bieleją. – Wpakowaliśmy się w piekielne problemy finansowe.
Nie wiem, jak powinnam zareagować: szok, pocieszanie, rozczarowanie? Rodzice nigdy nie zwierzali mi się z żadnych kłopotów. Nie sądzę
zresztą, by mieli ich wiele.
– Prawda jest taka, że postępowaliśmy nieodpowiedzialnie – ciągnie
Marybeth. – Przez ostatnie dziesięć lat żyliśmy tak, jakbyśmy zarabiali tyle
samo pieniądzy co przez poprzednie dwadzieścia lat, a tak nie było. Nie zarabialiśmy nawet połowy, ale wypieraliśmy ten fakt ze świadomości. Byliśmy… optymistyczni, tak można by to łagodnie nazwać. Po prostu myśleliśmy, że następna książka o Amy załatwi sprawę. Tak się nie stało. A my
wciąż podejmowaliśmy złe decyzje. Głupio inwestowaliśmy. Głupio wydawaliśmy. I teraz mamy.
– Jesteśmy bankrutami – mówi Rand. – Nasz dom, tak samo jak ten
dom, wszystko przepadło.
Myślałam – założyłam – że kupili nam dom za gotówkę. Nie miałam
pojęcia, że wciąż go spłacają. Czuję ukłucie wstydu, że żyłam pod kloszem,
co Nick zawsze powtarza.
– Jak powiedziałam, podjęliśmy wiele błędnych decyzji mających poważne konsekwencje – kontynuuje Marybeth. – Powinniśmy napisać książkę: Niezwykła Amy i zmienna pożyczka hipoteczna. Oblalibyśmy każdy quiz.
Byłaby to opowieść ku przestrodze. Przyjaciółka Amy, Wendy Chcę to Teraz.
– Harry Głowa w Piasku – dodaje Rand.
– I co teraz będzie? – pytam.
– To zależy od ciebie – mówi tata.
Mama wygrzebuje z torebki przygotowane w domu materiały i kładzie
przed nami na stoliku – słupki, wykresy, diagramy kołowe wydrukowane
z ich domowego komputera. Z bólem wyobrażam sobie, jak rodzice ślęczeli
nad podręcznikiem komputerowym, by móc ładnie mi przedstawić swoją
propozycję.
Marybeth wali prosto z mostu:
– Chcielibyśmy spytać, czy mogłabyś pożyczyć nam trochę pieniędzy
ze swojego funduszu powierniczego, byśmy mogli postanowić, co począć
z resztą życia.
Rodzice siedzą przed nami jak dwoje przejętych dzieciaków z college’u mających nadzieję na pierwszy staż. Ojciec podryguje kolanem, dopóki matka nie kładzie na nim delikatnie czubka palca.
– Pieniądze z funduszu są wasze, więc oczywiście możecie z niego pożyczyć – oświadczam. Chcę to już mieć za sobą, nie mogę znieść wyrazu
nadziei na twarzach rodziców. – Ile potrzebujecie, by wszystko spłacić i poczuć komfort finansowy na jakiś czas?
Ojciec spogląda na buty. Matka bierze głęboki oddech.
– Sześćset pięćdziesiąt tysięcy – mówi.
– Ach. – Tylko tyle jestem w stanie z siebie wydusić. To prawie wszystko, co mamy.
– Amy, chyba powinniśmy to przedyskutować… – zaczyna Nick.
– Nie, nie, możemy to zrobić – przerywam mu. – Przyniosę książeczkę
czekową.
– Właściwie to… – wtrąca Marybeth – najlepiej by było, gdybyś jutro
zrobiła przelew internetowy na nasze konto. Bo inaczej trzeba by czekać aż
dziesięć dni.
Wtedy wiem, że są w poważnych tarapatach.
NICK DUNNE
DWA DNI PO ZAGINIĘCIU
Obudziłem się na rozkładanej kanapie w apartamencie Elliottów, wykończony. Uparli się, by mnie zatrzymać na noc – mój dom jeszcze nie został mi udostępniony – i nalegali na to tak samo usilnie, jak niegdyś chwytali rachunek pod koniec obiadu: gościnność jako dzika siła natury. Musisz
pozwolić nam zrobić to dla siebie. Więc pozwoliłem. Przez całą noc słuchałem
ich chrapania przez drzwi sypialni, jedno miarowe i głębokie – jak donośne
uderzenia drwala, a drugie urywane i nierówne, jakby śpiąca osoba śniła,
że tonie.
Ja zawsze potrafiłem wyłączyć się jak światło. „Teraz zasnę”, mówiłem,
układałem ręce jak do modlitwy przy policzku i zzzz, zapadałem w głęboki
sen – podczas gdy moja cierpiąca na bezsenność żona wierciła się w łóżku
obok mnie. Jednak ostatniej nocy czułem się jak Amy, mój mózg ciągle był
na chodzie, ciało spięte. Przeważnie byłem człowiekiem, który dobrze się
czuł w swojej skórze. Gdy Amy i ja siadaliśmy na kanapie, by oglądać telewizję, ja zmieniałem się natychmiast w topniejący wosk, a moja żona wciąż
się wierciła i kręciła przy moim boku. Spytałem ją kiedyś, czy nie ma przypadkiem zespołu niespokojnych nóg – właśnie leciała reklama dotycząca tej
dolegliwości, twarze aktorów marszczyły się niespokojnie, gdy potrząsali
łydkami i pocierali uda – a Amy odpowiedziała: „Mam zespół niespokojnego wszystkiego”.
Obserwowałem, jak sufit hotelowego pokoju szarzeje, różowieje, żółknie, a wreszcie zwlokłem się z posłania, by ujrzeć słońce świecące wprost
we mnie, zza rzeki, znowu, trzeci stopień poparzenia słonecznego. I nagle
wyskoczyły mi z głowy nazwiska – bing! Hilary Handy. Tak ładnie się nazywa, a jest oskarżana o takie zatrważające czyny. Desi Collings, były obsesjonista, który mieszka godzinę drogi stąd. Uznałem, że oboje należą do
mnie. Teraz mamy czasy pod hasłem „zrób to sam”: opieka zdrowotna,
nieruchomości, dochodzenie policyjne. Wejdź do internetu i sam się, kurwa, wszystkiego dowiedz, bo ludzie są przepracowani i brakuje personelu.
Jestem dziennikarzem. Przez ponad dziesięć lat zarabiałem na życie wywiadami z ludźmi i potrafiłem wyciągnąć z nich, co trzeba. Nadawałem się do
tego zadania, a Marybeth i Rand też w to wierzą. Byłem wdzięczny, że dali
wyraz zaufania do mnie, męża, nad którym zawisła cienka chmura podejrzeń. A może tylko się oszukuję, używając słowa cienka?
Days Inn przeznaczył na ochotnicze centrum poszukiwań Amy Dunne
rzadko używaną salę balową. Miejsce było dość niestosowne – brązowe
plamy i zastarzałe zapachy – ale tuż po wschodzie słońca Marybeth zabrała
się do roboty, by je odmienić. Odkurzała, przecierała wszystko płynem dezynfekującym, ustawiła tablice informacyjne i rząd telefonów, powiesiła
wielki portret Amy na ścianie. Ten plakat – na którym Amy miała spokojne, pewne siebie spojrzenie, oczy, które podążały za obserwatorem – wyglądał jak z kampanii prezydenckiej. Rzeczywiście, gdy Marybeth skończyła, całe pomieszczenie zapowiadało szumnie skuteczność – zajadła nadzieja
przegranego polityka z mnóstwem prawdziwych wyznawców, którzy nie
zamierzają odpuścić.
Tuż po dziesiątej rano zjawiła się Boney, rozmawiała przez komórkę.
Poklepała mnie po ramieniu i zaczęła gmerać przy drukarce. Ochotnicy napływali stadkami: Go i kilka przyjaciółek naszej zmarłej matki. Pięć czterdziestokilkuletnich kobiet, wszystkie w rybaczkach, jakby przyszły na próbę pokazu tanecznego: dwie z nich – szczupłe, blond i opalone – ubiegały
się o przywództwo, pozostałe pogodnie przystały na rolę drugoplanową.
Przyczłapała też grupa krzykliwych siwowłosych starszych pań, usiłujących wzajemnie się przegadać, kilka z nich pisało esemesy. To ten typ starszych ludzi, którzy mają zaskakująco dużo energii, tyle młodzieńczego wigoru, że musisz się zastanawiać, czy przypadkiem się nie popisują. Zjawił
się tylko jeden mężczyzna, przystojny facet mniej więcej w moim wieku,
dobrze ubrany, sam, który nie zdawał sobie sprawy, że swoją obecność powinien jakoś wyjaśnić. Przyglądałem się Samotnikowi, który węszył przy
ciastach i rzucał spojrzenia na plakat z Amy.
Boney skończyła podłączanie drukarki, złapała przaśnie wyglądającego
muffina i podeszła do mnie.
– Czy macie oko na wszystkich, którzy zgłaszają się na ochotników? –
spytałem. – To znaczy na wypadek gdyby…
– Czyjeś nadmierne zainteresowanie wydało się podejrzane? Oczywiście.
Oderwała brzegi muffina i wsadziła sobie do ust. Zniżyła głos i dodała:
– Ale prawdę mówiąc, seryjni mordercy oglądają te same filmy w telewizji co my. Wiedzą, że my wiemy, że oni lubią…
– Włączać się w śledztwo.
– Otóż to. – Pokiwała głową. – Więc teraz bardziej uważają z takimi rzeczami. Ale oczywiście sprawdzamy różnych dziwnych typków, by się
upewnić, że są, no wiesz, tylko dziwnymi typkami.
Uniosłem brew.
– Na przykład Gilpin i ja prowadziliśmy kilka lat temu sprawę Kayli
Holman. Pamiętasz ją?
Pokręciłem głową: nic mi nie dzwoni.
– W każdym razie zobaczysz, że taka sprawa przyciąga wiele upiorów.
I uważaj na te dwie. – Boney wskazała dwie ładne czterdziestoparolatki. –
One wyglądają mi na pewien typ. Zbyt mocno zainteresowane pocieszaniem zmartwionego męża.
– Och, daj spokój…
– Żebyś się nie zdziwił. Taki przystojny facet jak ty. To się zdarza.
Właśnie wtedy jedna z tych kobiet, bardziej blond i bardziej opalona,
spojrzała na nas, nawiązała kontakt wzrokowy i posłała mi nieśmiały, łagodny uśmiech, po czym opuściła głowę jak kot, który czeka, by go pogłaskać.
– Ale ona będzie za to ciężko pracować, będzie Miss Zaangażowania –
powiedziała Boney. – Więc dobrze.
– Jak się skończyła sprawa Kayli Holman? – spytałem.
Pokręciła głową: nie.
Weszły jeszcze cztery kobiety, przekazując sobie kolejno butelkę z płynem z filtrem przeciwsłonecznym. Wcierały go sobie w nagie ręce, ramiona
i nosy. Pokój pachniał olejkiem kokosowym.
– A tak przy okazji, Nick – odezwała się Boney. – Pamiętasz, jak spyta-
łam, czy Amy ma przyjaciół w mieście – co z Noelle Hawthorne? Nie wspomniałeś o niej. Zostawiła nam dwie wiadomości.
Spojrzałem na nią tępo.
– Noelle z waszego osiedla? Matka trojaczków?
– Nie, one nie są przyjaciółkami.
– Zabawne. Najwyraźniej jej się wydaje, że i owszem.
– To często się zdarza Amy – powiedziałem. – Wystarczy, że raz z kimś
porozmawia, a potem ta osoba się do niej przyczepia. Okropne.
– Jej rodzice mówią to samo.
Zastanawiałem się, czy nie zapytać Boney o Hilary Handy i Desiego
Collingsa. Jednak postanowiłem, że tego nie zrobię. Wypadłbym lepiej,
gdybym sam przypuścił atak. Chciałem, żeby Rand i Marybeth zobaczyli
mnie w akcji. Nie mogłem otrząsnąć się ze spojrzenia, którym obdarzyła
mnie Marybeth: policja zdaje się myśleć, że to jest… blisko domu.
– Ludzie sądzą, że ją znają, bo gdy dorastają, czytają książki – powiedziałem.
– Coś w tym jest – przyznała Boney, kiwając głową. – Ludzie chcą wierzyć, że znają innych ludzi. Rodzice chcą wierzyć, że znają swoje dzieci.
Żony chcą wierzyć, że znają swoich mężów.
***
Minęła kolejna godzina i ochotnicze centrum poszukiwań zaczęło przypominać piknik rodzinny. Wpadło kilka moich dawnych dziewczyn, by się
przywitać i przedstawić swoje dzieci. Jedna z przyjaciółek mamy, Vicky,
przyszła z trójką wnuczek, nieśmiałymi małolatami ubranymi na różowo.
Wnuki. Moja mama dużo mówiła o wnukach, jakby bez wątpienia miała je mieć – gdy tylko kupiła jakiś nowy mebel, wyjaśniała, że wybrała właśnie ten, ponieważ „będzie dobry, jak zjawią się wnuki”. Chciała dożyć
wnuków. Wszystkie jej przyjaciółki już jakieś miały. Amy i ja zaprosiliśmy
kiedyś mamę i Go na obiad, by uczcić najbardziej dochodowy tydzień
w barze. Oświadczyłem, że jest powód do świętowania, a mama zerwała
się z krzesła, wybuchnęła płaczem, objęła Amy, która także zaczęła szlochać, i wydusiła w jej ciasnym uścisku: „On mówi o Barze”. Wtedy mama
próbowała udawać, że też jest tym podekscytowana. „Macie jeszcze mnóstwo czasu na dzieci”, powiedziała swym najbardziej pocieszycielskim tonem, co tylko wzmogło łzy Amy. Było to dziwne, bo Amy postanowiła, że
nie chce dzieci, i powtarzała to często, ale łzy przewrotnie dały mi cień nadziei, że może zmieniła zdanie. Bo tak naprawdę wcale nie zostało nam
„mnóstwo czasu”. Gdy przeprowadziliśmy się do Carthage, Amy miała
trzydzieści siedem lat. W październiku miała skończyć trzydzieści dziewięć.
Pomyślałem nagle: Trzeba będzie urządzić jakieś fałszywe urodziny
czy coś, jeśli to ma nadal trwać. Musimy urządzić jakąś imprezę, dla wolontariuszy, dla mediów – coś, co przyciągnie uwagę. Będę musiał udawać
pełnego nadziei.
– Syn marnostrawny powrócił – powiedział ktoś nosowym głosem, a ja
odwróciłem się i ujrzałem chudego faceta w rozciągniętym T-shircie, czochrającego podkręconego wąsa.
Był to dawny kumpel Stucks Buckley, który upodobał sobie dla mnie
przezwisko „syn marnotrawny”, choć nie potrafił go nawet poprawnie wymówić ani nie rozumiał jego znaczenia. Chyba uważał, że to ekscentryczny
synonim słowa „drań” czy coś w tym stylu. Stucks Buckley brzmiało jak
nazwisko baseballisty, i tym właśnie Buck chciał zostać, tylko że brakowało
mu talentu, miał tylko mocne postanowienie. Był najlepszy w mieście
w okresie młodzieńczym, ale to nie wystarczyło. W college’u przeżył największy szok w życiu, gdy nie włączono go do drużyny, i potem wszystko
się spieprzyło. Teraz pracował dorywczo i przeważnie był najarany, więc
miewał różne odjazdy. Kilka razy wpadł do Baru, by zdobyć jakąś pracę,
ale kręcił nosem na każdą gównianą codzienną robotę, którą mu oferowałem, żując wnętrze policzka, niezadowolony: „Daj spokój, stary, musisz
mieć dla mnie coś innego, co tam jeszcze masz?”.
– Stucks – powiedziałem tytułem powitania, aby wybadać, czy jest
w przyjaznym nastroju.
– Ponoć policja koncertowo pieprzy sprawę – zagaił, wtykając dłonie
pod pachy.
– Chyba za wcześnie, by tak mówić.
– Daj spokój, człowieku, te pedalskie poszukiwania? Więcej wysiłku
wkładali w odszukanie psa burmistrza.
Twarz Stucksa była ogorzała od słońca. Gdy nachylił się ku mnie, poczułem bijący od niego żar i chuch o woni płynu do płukania ust.
– Niby dlaczego nie zgarnęli jeszcze niektórych typków? Jest w czym
wybierać, a oni nie wzięli pod lupę ani jednego. Ani jednego! A co z Blue
Book Boys? O to właśnie spytałem panią detektyw: Co z Blue Book Boys?
Nawet nie raczyła odpowiedzieć.
– Co za Blue Book Boys? To jakiś gang?
– To faceci, których wylano zeszłej zimy z zakładu Blue Book. Bez rozwiązania umowy o pracę, prosto na bruk. Widzisz czasem bezdomnych
włóczących się po mieście grupami, którzy wyglądają na porządnie wkurzonych? To pewnie Blue Book Boys.
– Nadal nie kojarzę: zakład Blue Book?
– No wiesz, drukarnia River Valley. Na skraju miasta. Produkowali niebieskie zeszyty, których używało się w college’ach do pisania esejów i innych bzdur.
– A, nie wiedziałem.
– Teraz w college’ach używa się komputerów i innych takich, więc pa,
pa Blue Book Boys.
– Rany, całe to miasto schodzi na psy – mruknąłem.
– Blue Book Boys piją, ćpają, napadają na ludzi. To znaczy, zawsze to
robili, ale co jakiś czas musieli przerwać, by w poniedziałek wrócić do pracy. Teraz szaleją na całego.
Stucks wyszczerzył w uśmiechu wyszczerbione zęby. Włosy miał
upstrzone farbą; od czasów szkolnych latem zajmował się malowaniem domów. „Specjalizuję się w wykańczaniu”, mówił i czekał, czy chwyciłeś
dowcip. Jeśli się nie śmiałeś, tłumaczył, o co mu chodzi.
– Czy gliny sprawdziły centrum handlowe? – spytał Stucks.
Wzruszyłem ze zdziwienia ramionami.
– Cholera jasna, człowieku, podobno byłeś dziennikarzem? – Stucks zawsze sprawiał wrażenie, że wkurza go mój poprzedni zawód, tak jakby pozostawał on niezdemaskowaną zbyt długo blagą. – Blue Book Boys urządzili sobie w centrum miłe miasteczko. Mają tam squaty, uprawiają dilerkę.
Policja co jakiś czas ich przegania, ale następnego dnia wracają. No i wła-
śnie to powiedziałem pani detektyw: Przeszukajcie pieprzone centrum. Faceci
stamtąd miesiąc temu zgwałcili zbiorowo jakąś dziewczynę. No wiesz, jak
zbierze się banda wściekłych facetów, to lepiej, żeby kobieta nie wchodziła
im w drogę.
Zmierzając na teren poszukiwań wyznaczony na popołudnie, zadzwoniłem do Boney i zapytałem, gdy tylko odebrała:
– Dlaczego centrum handlowe nie jest przeszukiwane?
– Centrum będzie przeszukane, Nick. Policjanci właśnie tam jadą.
– A, to dobrze. Bo mój kumpel…
– Stucks, wiem, znam go.
– Mówił mi o…
– Blue Book Boys, wiem. Zaufaj nam, Nick, wiemy o nich. Zależy nam
na odnalezieniu Amy tak samo jak tobie.
– Dobrze, dziękuję.
Mój słuszny gniew się wyczerpał, wypiłem kawę z wielkiego styropianowego kubka i pojechałem na przydzielony mi obszar. Tego popołudnia
przeszukiwano trzy miejsca: teren cumowania łodzi Gully (obecnie znane
jako Miejsce, w którym Nick spędził Poranek w Dniu Zaginięcia, Niewidziany przez Nikogo), lasek przy strumyku Millera (który raczej nie zasługiwał na to miano, bo za linią drzew widać było budynki z barami szybkiej
obsługi) oraz park Wolky, teren wypoczynkowy, gdzie odbywano wycieczki i przejażdżki konne. Tam właśnie mnie przydzielono.
Gdy przyjechałem, miejscowy funkcjonariusz instruował właśnie tłumek składający się z kilkunastu osób. Wszyscy mieli grube nogi, obcisłe
szorty, okulary przeciwsłoneczne, czapki, maść cynkową na nosach. Wyglądało to jak początek campingu.
Ekipy telewizyjne przyjechały, by nakręcić materiał dla lokalnych stacji.
Był to weekend obchodów Dnia Niepodległości; Amy zostanie wciśnięta
pomiędzy relacje z jarmarków stanowych i konkursów kulinarnych przy
grillu. Jakiś młody reporter krążył wokół mnie jak uprzykrzona mucha, zarzucając mnie bezsensownymi pytaniami. Gdy poczułem, że uwaga jest
skupiona na mnie, moje ciało natychmiast zesztywniało, stało się nieludzkie, moja „zmartwiona” twarz trąciła fałszem. W powietrzu unosiła się woń
końskiego nawozu.
Reporterzy wkrótce podążyli za ochotnikami, którzy ruszyli na poszukiwania na szlaki. (Jaki dziennikarz trzyma na widelcu podejrzanego męża
i odchodzi? Tylko kiepski, marnie opłacany pismak, którego zostawiono po
wywaleniu z pracy dziennikarzy z prawdziwego zdarzenia). Młody umundurowany policjant powiedział, że mam stać – dokładnie tutaj – przy wejściu na szlaki, obok tablicy informacyjnej, na której powiewało mnóstwo
starych ogłoszeń, jak również plakat o zaginionej Amy. Żona spoglądała na
mnie ze zdjęcia, była dziś wszędzie, prześladowała mnie na każdym kroku.
– Co mam robić? – spytałem policjanta. – Czuję się tu jak jakiś palant.
Muszę coś robić.
Gdzieś w głębi lasu ponuro zarżał koń.
– Potrzebujemy cię właśnie tutaj, Nick. Bądź przyjazny, zachęcaj ludzi
do współpracy. – Wskazał jaskrawopomarańczową chłodziarkę obok mnie.
– Zaproponuj coś do picia. A potem kieruj każdego do mnie. – Odwrócił się
i odszedł w stronę stajni.
Dotarło do mnie, że naumyślnie trzymają mnie z dala od potencjalnego
miejsca zbrodni. Nie wiedziałem, co o tym sądzić.
Stałem bez celu, udając, że zajmuję się napojami chłodzącymi, a wtedy
wjechał SUV ze spóźnialskimi, lśniącoczerwony jak lakier do paznokci. Ze
środka wysiadły czterdziestolatki z ochotniczego centrum poszukiwań.
Najładniejsza z kobiet, którą Boney uznała za groupie, podniosła w górę zebrane w kucyk włosy, żeby koleżanka mogła opryskać jej szyję płynem
przeciw owadom, wystudiowanym gestem rozwiewała opary płynu. Zerknęła na mnie spod oka. Potem odłączyła się od koleżanek, puściła włosy,
które rozsypały się jej na ramiona, i ruszyła w moją stronę. Na twarzy miała ten zbolały, współczujący uśmiech w rodzaju jakże mi przykro. Do tego
wielkie brązowe oczy kuca, różową bluzeczkę, która kończyła się tuż nad
wyprasowanymi białymi szortami, sandałki na wysokich obcasach, włosy
skręcone w złote pierścienie. Tak się nie przychodzi na poszukiwania, pomyślałem.
Błagam, paniusiu, tylko nic do mnie nie mów.
– Cześć, Nick, jestem Shawna Kelly. Tak mi przykro. – Mówiła niepotrzebnie donośnym głosem, przypominającym ryk osła, jakiegoś zaczarowanego, napalonego osła. Wyciągnęła rękę, a ja poczułem przypływ niepo-
koju, gdy koleżanki Shawny zaczęły się oddalać jednym ze szlaków, oglądając się na nas przez ramię, jak grupa psiapsiółek na parę.
Zaoferowałem jej to, co miałem: podziękowania, wodę, zażenowanie.
Shawna nie ruszała się z miejsca, jakby wcale nie zamierzała odejść, choć
znacząco patrzyłem przed siebie, na ścieżkę, na której zniknęły jej koleżanki.
– Chyba masz przyjaciół, krewnych, którzy opiekują się teraz tobą, Nick
– powiedziała, odganiając gza. – Mężczyźni zapominają o tym, że muszą
o siebie dbać. Potrzebujesz jedzenia na pocieszenie.
– Jedliśmy głównie zimne przekąski, no wiesz, szybko, łatwo. – Wciąż
czułem w gardle smak salami, opar wędzonki unosił się z mojego żołądka.
Uświadomiłem sobie, że od rana nie szczotkowałem zębów.
– Och, biedaku. Zimne przekąski się nie nadają. – Pokręciła głową, złote
pierścionki włosów zalśniły w słońcu. – Musisz zachować siły. Ale masz
farta, bo ja robię pyszną zapiekankę z kurczakiem. Wiesz co? Jutro podrzucę trochę do naszego centrum. Możesz podgrzać ją sobie w mikrofalówce,
gdy zechcesz zjeść dobry, ciepły obiad.
– Och, to zbyt duży kłopot, naprawdę. Radzimy sobie.
– Będziesz sobie lepiej radził, jak zjesz porządny posiłek – zapewniła,
poklepując mnie po ramieniu.
Cisza. Spróbowała zażyć mnie z innej mańki.
– Mam nadzieję, że to nie wiąże się z problemem… naszych bezrobotnych – powiedziała. – Słowo daję, że składam zażalenie za zażaleniem.
W zeszłym miesiącu jeden włamał mi się do ogrodu. Włączył się czujnik
ruchu, więc wyjrzałam z domu, a tu proszę, facet klęczy na grządce i żre
pomidory. Wgryzał się w nie jak w jabłka, jego twarz i koszula były pokryte sokiem i nasionami. Próbowałam go wystraszyć, ale zanim zwiał, napakował do kieszeni co najmniej dwadzieścia. Tak czy siak ci Blue Book Boys
mają przerąbane. Nic innego nie potrafią.
Poczułem nagle powinowactwo z gromadą Blue Book Boys, wyobraziłem sobie, jak wkraczam do ich pełnego goryczy obozu, powiewając białą
flagą: Jestem waszym bratem, też pracowałem przy druku. Mnie też komputery
ukradły pracę.
– Nie mów mi, że jesteś zbyt młody, by pamiętać Blue Books, Nick – po-
wiedziała Shawna. Dziabnęła mnie palcem w żebra, aż podskoczyłem bardziej, niż należało.
– Jestem tak stary, że nie pamiętałem o Blue Books, dopóki mi nie przypomniałaś.
Roześmiała się.
– Ile masz lat? Trzydzieści jeden, dwa?
– Powiedzmy, że trzydzieści cztery.
– Dzieciak.
Właśnie wtedy nadeszły trzy energiczne starsze panie. Jedna gmerała
przy komórce, wszystkie miały na sobie solidne płócienne spódnice, tenisówki i golfy bez rękawów odsłaniające galaretowate ramiona. Skinęły mi
z uszanowaniem, a potem rzuciły pełne dezaprobaty spojrzenie, gdy ujrzały Shawnę. Wyglądaliśmy jak para gospodarzy na ogrodowym grillu. Zupełnie nieodpowiednio.
Proszę, odejdź, Shawna, pomyślałem.
– Tak więc ci bezdomni mogą być naprawdę agresywni, groźni dla kobiet – ciągnęła swój wywód Shawna. – Wspomniałam o tym detektyw Boney, ale odnoszę wrażenie, że za mną nie przepada.
– Dlaczego tak sądzisz? – Już wiedziałem, co zaraz usłyszę, mantrę
wszystkich atrakcyjnych kobiet.
– Kobiety mnie jakoś nie lubią. – Wzruszyła ramionami. – Tak to już
jest. Czy Amy miała, to znaczy ma dużo koleżanek w mieście?
Wiele kobiet – przyjaciółki mamy, Go – zapraszało Amy do klubów
książki, na przyjęcia Amwaya albo babskie wieczorki w Chili. Amy, jak
można się było spodziewać, na ogół odmawiała, a gdy kilka razy dała się
namówić, wróciła wściekła: „Zamówiłyśmy milion smażonych świństw
i piłyśmy koktajle zrobione z lodów”.
Shawna przyglądała mi się, chciała dowiedzieć się czegoś o Amy, znaleźć się w jednym klubie z moją żoną, która by jej nie znosiła.
– Sądzę, że ma taki sam problem jak ty – powiedziałem powściągliwym
tonem.
Uśmiechnęła się.
Odejdź, Shawna.
– Trudno jest przeprowadzić się do nowego miasta – zauważyła. –
Trudno nawiązać przyjaźnie, im człowiek starszy, tym trudniej. Ona jest
w twoim wieku?
– Trzydzieści osiem.
Wyglądało na to, że to też ją ucieszyło.
Spierdalaj.
– Mądry facet, lubi starsze kobiety.
Śmiejąc się, wyjęła komórkę z przepastnej seledynowej torby.
– Chodź no tu – powiedziała i otoczyła mnie ramieniem. – Pokaż mi
wspaniały uśmiech zapiekankowy.
Miałem ochotę ją uderzyć za tę jej obcesowość, dziewczęcość: próbę masowania swojego ego przez męża zaginionej kobiety. Przełknąłem wściekłość, próbowałem się przełamać i zachować zupełnie odwrotnie, niż chciałem: być miły. Uśmiechnąłem się więc jak robot, gdy przycisnęła twarz do
mego policzka i zrobiła zdjęcie telefonem, trzask fałszywej migawki mnie
otrzeźwił.
Odwróciła telefon i ujrzałem nasze opalone twarze przyciśnięte do siebie, uśmiechnięte, jakbyśmy byli na randce na meczu baseballowym. Patrząc na swój wazeliniarski uśmiech, opadające powieki, pomyślałem, że
znienawidziłbym takiego kolesia od pierwszego wejrzenia.
AMY ELLIOTT DUNNE
15 WRZEŚNIA 2010
WPIS DO DZIENNIKA
Piszę gdzieś w Pensylwanii. Południowo-zachodni róg. Motel przy autostradzie. Nasz pokój wychodzi na parking i gdy wyjrzę zza sztywnych
beżowych zasłon, widzę ludzi kłębiących się we fluorescencyjnym świetle.
To takie miejsce, gdzie ludzie się kłębią. Znów mam jazdę emocjonalną.
Zbyt dużo się wydarzyło i za szybko, a teraz jestem w południowo-zachodniej Pensylwanii, a mój mąż śpi sobie bezczelnie wśród paczuszek czipsów
i cukierków, które kupił w automacie w holu. Kolacja. Jest na mnie zły, bo
nie jestem fajną kumpelką. Sądziłam, że udało mi się stworzyć przekonującą fasadę – hurra, nowa przygoda! – ale chyba jednak nie.
Teraz, gdy patrzę wstecz, widzę, że było tak, jakbyśmy czekali, aż coś
się wydarzy. Jakbyśmy siedzieli pod wielkim dźwiękoszczelnym, chroniącym od wichru kloszem, a potem ten klosz spadł – i okazało się, że jest coś
do zrobienia.
Dwa tygodnie temu trwamy w swoim zwykłym bezrobotnym stanie:
częściowo ubrani, odrętwiali z nudy, szykujemy się do zjedzenia w milczeniu śniadania, które przeciągamy, jak się da, czytając gazetę od deski do
deski. Teraz czytamy już nawet dodatek motoryzacyjny.
O dziesiątej dzwoni komórka Nicka i że to Go, od razu poznaję po jego
głosie. Jest pełen wigoru, chłopięcy, tak jak zawsze, gdy z nią rozmawia.
Kiedyś tak brzmiał, gdy rozmawiał ze mną.
Idzie do sypialni i zamyka drzwi, zostawia mnie z dwoma właśnie
przyrządzonymi jajkami po benedyktyńsku trzęsącymi się na talerzach.
Stawiam jego talerz na stole naprzeciwko swojego i siadam, zastanawiając
się, czy mam czekać z jedzeniem. Myślę sobie, że gdyby to do mnie ktoś za-
dzwonił, wróciłabym i powiedziałabym Nickowi, by jadł, albo podniosłabym palec: tylko minutka. Byłabym świadoma obecności drugiej osoby, mojego współmałżonka, pozostawionego w kuchni z jajkami na talerzach.
Czuję się źle z tym, że tak myślałam. Bo wkrótce słyszę zmartwione pomruki, pełne niepokoju wykrzykniki i łagodne słowa pocieszenia dobiegające zza drzwi. Zaczynam się zastanawiać, czy Go ma problem z jakimś
chłopakiem. Ona często przeżywa rozstania. Nawet te, które są z jej inicjatywy, wymagają od Nicka dużo pocieszania i uspokajania.
Tak więc gdy Nick wchodzi, robię swoją zwykłą minę biedna Go, a jajka
zdążyły już stwardnieć. Widzę go i od razu wiem, że nie chodzi o Go.
– Moja mama… – zaczyna i siada. – Cholera. Moja mama ma raka.
Czwarte stadium, są przerzuty do wątroby i kości. A to bardzo źle, to…
Kryje twarz w dłoniach, a ja podchodzę i go obejmuję. Kiedy podnosi
głowę, oczy ma suche. Jest spokojny. Nigdy nie widziałam swojego męża
płaczącego.
– To za dużo dla Go, zwłaszcza przy alzheimerze ojca.
– Alzheimer? Alzheimer? Od kiedy?
– Od jakiegoś czasu. Na początku myśleli, że to wczesna demencja, ale
to coś więcej, coś gorszego.
Od razu myślę, że coś jest z nami nie w porządku, i pewnie nie da się
tego naprawić, skoro mojemu mężowi nie przyszło do głowy, by mnie powiadomić o czymś takim. Czasami czuję się tak, jakby prowadził jakąś osobistą rozgrywkę, brał udział w jakimś niezadeklarowanym konkursie na
nieprzeniknioność.
– Dlaczego nic mi o tym nie powiedziałeś?
– Ojciec raczej nie jest osobą, o której lubię mówić.
– Ale…
– Amy. Proszę. – Patrzy tak, jakbym zachowywała się niedorzecznie,
jakby był o tym przekonany, więc sama się zaczynam zastanawiać, czy to
prawda. – Ale do rzeczy. Go mówi, że mama będzie potrzebowała chemioterapii… będzie bardzo, bardzo chora. Będzie potrzebowała pomocy.
– Czy mamy poszukać dla niej jakiejś opieki domowej? Pielęgniarki?
– Jej ubezpieczenie nie obejmuje czegoś takiego.
Patrzy na mnie, z rękami skrzyżowanymi na piersi, i wiem, do czego
zmierza: chce, bym zaproponowała pieniądze, lecz nie możemy zapłacić,
bo oddałam pieniądze rodzicom.
– No dobrze, kochanie – mówię. – Co chcesz zrobić?
Stoimy naprzeciw siebie, ostateczna rozgrywka, jakbyśmy mieli walczyć, lecz nikt mnie o tym nie poinformował. Wyciągam rękę, by go dotknąć, a on tylko na nią patrzy.
– Musimy wrócić. – Wpatruje się we mnie szeroko otwartymi oczami.
Pstryka palcami, jakby chciał pozbyć się z nich czegoś lepkiego. – Odpuścimy sobie wszystko w tym roku i pojedziemy zrobić to, co należy. Nie
mamy pracy, nie mamy pieniędzy, nic nas tu nie trzyma. Nawet ty musisz
to przyznać.
– Nawet ja muszę? – Jakbym już stawiała jakiś opór. Czuję przypływ
wściekłości, którą tłumię.
– Tak właśnie postąpimy. Zrobimy, co należy. Tym razem pomożemy moim rodzicom.
Oczywiście to właśnie musimy zrobić i oczywiście gdyby przedstawił
mi ten problem nie tak, jakbym była jego wrogiem, sama bym to właśnie
powiedziała. Ale on wyszedł z sypialni, od razu traktując mnie jak problem, z którym należy sobie poradzić. Byłam rozgoryczonym głosem, który
należało zdławić.
Mój mąż jest najlojalniejszym człowiekiem na ziemi, dopóki nim jest.
Widziałam, jak jego oczy zrobiły się dosłownie o ton ciemniejsze, gdy poczuł się zdradzony przez przyjaciela, i to wieloletniego, drogiego przyjaciela, a potem już nigdy nie wspomniał o nim słowem. Popatrzył na mnie wtedy tak, jakbym była przedmiotem, którego w razie potrzeby należy się pozbyć. To spojrzenie przejęło mnie grozą.
Tak więc to zostaje postanowione szybko, bezdyskusyjnie: opuszczamy
Nowy Jork. Jedziemy do Missouri. Do domu w Missouri, nad rzeką, w którym zamieszkamy. To surrealistyczne, a ja nie należę do ludzi, którzy nadużywają tego słowa.
Wiem, że będzie dobrze. Po prostu to jest bardzo odległe od tego, co sobie wyobrażałam. Kiedy myślałam o swoim życiu. Nie jest to złe, ale…
Gdybym mogła zgadywać, gdzie zaniesie mnie życie, tego bym nie odgadła. To mnie przeraża.
Pakowanie ciężarówki jest minitragedią. Nick jest zdeterminowany, pełen poczucia winy, usta ma zasznurowane, bierze się do roboty, unika patrzenia na mnie. Ciężarówka tkwi przed domem godzinami, blokując ruch
na naszej małej ulicy, błyskając światłami awaryjnymi – niebezpieczeństwo,
niebezpieczeństwo, niebezpieczeństwo – gdy Nick chodzi schodami w górę
i w dół, jednoosobowa linia montażowa, nosząc pudła z książkami, sprzętem kuchennym, krzesła, stoliki. Zabieramy naszą antyczną sofę – szeroką,
firmy Chesterfield, którą tata nazywa naszym zwierzątkiem domowym, bo
tak ją lubimy. To ostatnia rzecz, którą spakujemy; zroszone potem, niezręczne dwuosobowe zadanie. Znoszenie potężnego mebla po schodach (Zaczekaj, muszę odsapnąć. Podnieś z prawej. Czekaj, za szybko! Uważaj,
moje palce, moje palce!) będzie samo w sobie bardzo potrzebnym ćwiczeniem
budującym zespół. Po załadowaniu sofy kupimy lunch w delikatesach na
rogu, kanapki do zjedzenia w drodze. Zimne napoje gazowane.
Nick pozwala mi zatrzymać sofę, inne nasze duże rzeczy pozostawimy
w Nowym Jorku. Jeden z kolegów Nicka odziedziczy łóżko; facet przyjedzie później do naszego pustego domu – zostanie tu tylko kurz i kable –
i weźmie łóżko, a potem będzie wiódł swoje nowojorskie życie w naszym
nowojorskim łóżku, będzie jeść chińszczyznę o drugiej w nocy i używając
prezerwatyw, uprawiać leniwy seks z wstawionymi, wyszczekanymi
dziewczynami pracującymi w PR. (Nasz dom przejmie hałaśliwa para, mężuś i żonka prawnicy, którzy są bezwstydnie, bezczelnie rozradowani, że
robią taki dobry interes. Nienawidzę ich).
Znoszę jeden pakunek na cztery dźwigane przez zasapanego Nicka. Poruszam się wolno, szurając nogami, jakby bolały mnie kości, ogarnia mnie
gorączkowa niezdarność. Wszystko boli. Nick mija mnie w biegu, pędząc
na górę lub w dół, krzywi się, warczy: „Dobrze się czujesz?”, i gna dalej, zanim odpowiem, zostawia mnie z rozdziawioną buzią, postać z kreskówki
z czarną czeluścią ust. Nie czuję się dobrze. Będzie dobrze, ale teraz nie jest.
Chciałabym, by mąż mnie objął, pocieszył, utulił. Choć przez chwilę.
Wewnątrz ciężarówki Nick miota się z pudłami. Jest dumny, że tak
świetnie umie pakować. Zawsze zapełnia (zapełniał) zmywarkę, pakował
torby na wakacje. Jednak przed trzecią wiadomo, że sprzedaliśmy albo rozdaliśmy zbyt wiele ze swojego dobytku. Wielkie wnętrze ciężarówki jest
zapełnione tylko do połowy. To daje mi jedyną satysfakcję tego dnia, tę gorącą, wredną satysfakcję płynącą z samego brzucha, jak rtęć. Dobrze, myślę.
Bardzo dobrze.
– Możemy zabrać łóżko, jeśli bardzo chcesz – mówi Nick, patrząc nade
mną na ulicę. – Mamy dość miejsca.
– Nie, obiecałeś je Wally’emu, niech je sobie weźmie – odpowiadam
półgębkiem.
Nie miałem racji. Powiedz po prostu: Nie miałem racji, przepraszam,
weźmy łóżko. Powinnaś mieć swoje stare, wygodne łóżko w nowym miejscu. Uśmiechnij się i bądź dla mnie miły. Dzisiaj bądź dla mnie miły.
Nick wzdycha głośno.
– Okej, jeśli tego chcesz. Amy? Czy na pewno tego chcesz?
Stoi, nieco zdyszany, opiera się o stos pudeł, na tym na górze widać napis: ZIMOWE UBRANIA AMY.
– To twoje ostatnie słowo w sprawie łóżka, Amy? Bo proponuję ci, że
mogę je dla ciebie zapakować.
– Aleś ty łaskawy – mówię na wydechu, jak rzucam większość ripost:
psik perfum ze starego dozownika. Jestem tchórzem. Nie lubię konfrontacji. Podnoszę pudło i ruszam w stronę ciężarówki.
– Co mówisz?
Kręcę tylko głową. Nie chcę, by zobaczył, że płaczę, bo to go jeszcze
bardziej rozzłości.
Dziesięć minut później słychać łomot na schodach – łup! łup! łup! Nick
sam ciągnie po schodach sofę.
Nawet nie mogę spojrzeć za siebie, gdy opuszczamy Nowy Jork, bo
w ciężarówce nie ma tylnego okna. W lusterku bocznym śledzę horyzont
(czyż w powieściach wiktoriańskich nie było mowy o tym, że coś znika za
horyzontem, gdy nieszczęsna bohaterka musi opuścić siedzibę przodków?),
ale nie widzę żadnego dobrego budynku – ani Cryslera, ani Empire State,
ani Flatiron, nie pojawiają się w małym lśniącym trójkącie.
Moi rodzice wpadli do nas poprzedniego wieczoru i sprezentowali nam
rodzinny zegar z kukułką, który tak lubiłam w dzieciństwie. Cała nasza
trójka płakała i przytulała się, a Nick wetknął ręce w kieszenie i obiecał, że
się mną zaopiekuje.
Obiecał, że się mną zaopiekuje, a jednak się boję. Czuję, że źle się dzieje,
bardzo źle, i że będzie jeszcze gorzej. Nie czuję się jak żona Nicka. W ogóle
nie czuję się jak osoba: jestem czymś, co się pakuje i rozpakowuje, jak sofa
albo zegar z kukułką. Jestem czymś, co wywozi się na złomowisko, wrzuca
do rzeki, jeśli trzeba. Nie czuję się już realna. Czuję się, jakbym mogła zniknąć.
NICK DUNNE
TRZY DNI PO ZAGINIĘCIU
Policja nie znajdzie Amy, chyba że ktoś będzie chciał, by została znaleziona. To stało się jasne. Przeszukano wszystko zielone i brązowe: wiele kilometrów błotnistej rzeki Missisipi, wszystkie szlaki i trasy wycieczkowe,
nasz smutny zestaw przerzedzonych lasków. Jeśli jeszcze żyła, ktoś musiałby ją oddać. Jeśli nie żyła, natura musiała ją zwrócić. Taka była namacalna
prawda, jak kwaśny smak na czubku języka. Kiedy zjawiłem się w ochotniczym centrum poszukiwań, zdałem sobie sprawę, że wszyscy to wiedzą.
W pomieszczeniu wyczuwało się ogólną apatię i poczucie klęski. Podszedłem bezmyślnie do stołu z ciastami i próbowałem przekonać się do zjedzenia czegoś. Ciasto z owocami i kruszonką. Doszedłem do wniosku, że
nie ma jedzenia bardziej przygnębiającego niż ciasto owocowe z kruszonką,
które od samego początku wygląda na nieświeże.
– Ja nadal uważam, że jest w rzece – mówił jakiś ochotnik do swego
kumpla, gdy gmerali brudnymi paluchami w ciastach. – Zaraz za domem
tego gościa, przecież nie ma łatwiejszej drogi.
– Wypłynęłaby do tej pory w wirze albo przy śluzie.
– Nie, jeśli została pocięta. Wystarczy odrąbać nogi i ręce… ciało może
dopłynąć aż do zatoki. Albo co najmniej do Tuniki.
Odwróciłem się, zanim mnie zauważyli.
Mój były nauczyciel, pan Coleman, siedział przy stoliku do kart, zgarbiony nad telefonem informacyjnym i coś zapisywał. Gdy pochwyciłem
jego spojrzenie, znacząco popukał się w czoło i wskazał na telefon. Wczoraj
przywitał mnie słowami: „Moją wnuczkę przejechał pijany kierowca,
więc…”. Coś mruknęliśmy do siebie i niezgrabnie poklepaliśmy się po plecach.
Zabrzęczał mój telefon, ten jednorazowy – nie wiedziałem, gdzie go
trzymać, więc nosiłem przy sobie. Zadzwoniłem i oddzwoniono do mnie,
ale nie mogłem odebrać. Wyłączyłem aparat i rozejrzałem się po sali, by się
upewnić, że Elliottowie tego nie widzieli. Marybeth stukała w swój BlackBerry, a potem odsunęła go od siebie na wyciągnięcie ręki, żeby móc odczytać tekst na ekranie. Kiedy mnie ujrzała, podbiegła szybkim krokiem,
trzymając BlackBerry przed sobą jak talizman.
– Ile godzin jedzie się stąd do Memphis? – spytała.
– Niecałe pięć samochodem. Co jest w Memphis?
– Mieszka tam Hilary Handy. Stalkerka Amy ze szkoły średniej. Czyżby to był zbieg okoliczności?
Nie wiedziałem, co powiedzieć: owszem?
– Tak, Gilpin też mnie spławił. Nie możemy przeznaczyć środków na zbadanie czegoś, co zdarzyło się ponad dwadzieścia lat temu. Dupek. Ten facet zawsze
traktuje mnie, jakbym była na skraju histerii. Rozmawia w mojej obecności
tylko z Randem, zupełnie mnie ignorując, jakbym była jakaś głupia i mąż
musiał mi wszystko tłumaczyć. Dupek.
– Miasto zbankrutowało – powiedziałem. – Sądzę, że naprawdę nie
mają odpowiedniego budżetu, Marybeth.
– Ale my mamy. Mówię poważnie, Nick, ta dziewczyna była świrnięta.
I wiem, że przez te wszystkie lata próbowała się z Amy kontaktować. Amy
mi o tym mówiła.
– A mnie nigdy.
– Ile może kosztować taka wyprawa? Pięćdziesiąt dolarów? Dobra. Pojedziesz? Powiedziałeś, że możesz pojechać. Proszę. Nie uspokoję się, dopóki się nie dowiem, że ktoś z nią porozmawiał.
Wiedziałem, że to prawda, bo jej córka też potrafiła tak nieustannie się
zamartwiać. Amy mogła spędzić cały wieczór, niepokojąc się, że zostawiliśmy włączony piecyk, chociaż akurat tego dnia w ogóle nie gotowaliśmy.
A czy drzwi są zamknięte? Jestem pewien? Była mistrzynią najczarniejszych scenariuszy na wielką skalę. Bo nie chodziło tylko o to, że drzwi nie
zostały zamknięte, ale jeszcze w mieszkaniu byli mężczyźni, którzy czekali,
by ją zgwałcić i zabić.
Poczułem, jak skóra pokrywa mi się cienką warstwą potu, bo wreszcie
obawy mojej żony się spełniły. Wyobraźcie sobie straszliwą satysfakcję,
gdy się wie, że wszystkie te lata zmartwień się opłaciły.
– Oczywiście, że pojadę. I po drodze zatrzymam się w St. Louis, by spotkać się z tym drugim, Desim. Masz to na bank.
Odwróciłem się, by dokonać dramatycznego wyjścia, lecz po paru metrach dorwał mnie znowu Stucks, którego twarz była jeszcze opuchnięta od
snu.
– Słyszałem, że policja przeszukała wczoraj centrum handlowe – powiedział, drapiąc się po szczęce. W drugiej ręce trzymał lukrowanego pączka,
nietkniętego. W przedniej kieszeni spodni widać było wybrzuszenie
w kształcie obwarzanka. Prawie zażartowałem: Czy to ciasteczko, czy
może…
– Tak, nic nie znaleźli.
– Bo poszli w dzień, kretyni. – Schylił głowę, rozejrzał się wokół, jakby
się bał, że go usłyszą. Przysunął się bliżej do mnie. – Trzeba iść w nocy,
wtedy tam są. W dzień siedzą nad rzeką albo demonstrują.
– Demonstrują?
– No wiesz, siadają przy drogach wylotowych na autostradę z napisami: Zwolnieni z pracy, Prosimy o pomoc, Zbieram na piwo i tak dalej – wyjaśnił,
lustrując salę.
– Aha.
– A w nocy są wszyscy w centrum handlowym.
– To chodźmy tam dziś w nocy – zaproponowałem. – Ty, ja i ktoś jeszcze.
– Joe i Mikey Hillsam – podsunął Stucks. – Oni by się na to pisali.
Hillsamowie byli ze trzy, cztery lata starsi ode mnie, miejscowe łobuzy.
Faceci, którzy urodzili się bez genu strachu, nieczuli na ból. Wysportowane
dzieciaki, które latem biegały na krótkich, umięśnionych nogach, grały
w baseball, piły piwo, podejmowały dziwne wyzwania: jazda na deskorolce po rowach kanalizacyjnych, wspinanie się na golasa na wieżę ciśnień.
Gdy ci kolesie zjawiali się gdzieś z dzikim spojrzeniem w nudny sobotni
wieczór, wiadomo było, że coś się wydarzy, może nic dobrego, ale zawsze
coś. Jasne, że Hillsamowie by się na to pisali.
– Dobra – powiedziałem. – To wieczorem idziemy.
Trefna komórka znów rozdzwoniła się w mojej kieszeni. Widocznie nie
wyłączyłem jej, jak należy.
– Odbierzesz? – spytał Stucks.
– Nie.
– Powinieneś odbierać wszystkie telefony, stary. Naprawdę powinieneś.
Nie było już nic do roboty. Nie zaplanowano żadnych wypraw poszukiwawczych, nie brakowało ulotek, telefony były obsługiwane. Marybeth
zaczęła odsyłać ochotników do domu. Tylko stali i jedli, znudzeni. Podejrzewam, że Stucks wyniósł w kieszeniach połowę jedzenia ze stolika śniadaniowego.
– Mieliście jakieś wieści od detektywów? – spytał Rand.
– Nie – odpowiedzieliśmy jednocześnie z Marybeth.
– To może być dobry znak, prawda? – rzucił Rand z nadzieją w oczach,
a Marybeth i ja przytaknęliśmy. Jasne.
– Kiedy jedziesz do Memphis? – zapytała.
– Jutro. Dziś w nocy ja i moi znajomi przeszukamy ponownie centrum
handlowe. Uważamy, że wczoraj nie zostało to zrobione jak należy.
– Świetnie – pochwaliła Marybeth. – Właśnie takie działanie jest potrzebne. Gdy podejrzewamy, że coś nie zostało zrobione porządnie za
pierwszym razem, bierzemy się do tego sami. Bo – nie jestem zachwycona
tym, co zdziałano do tej pory.
Rand położył rękę na ramieniu żony, co oznaczało, że ten refren powtarzał się już wielokrotnie.
– Chciałbym pójść z tobą, Nick – powiedział. – Dziś w nocy.
Rand był ubrany w bladoniebieską koszulkę do golfa i oliwkowe
spodnie, włosy miał zaczesane w lśniący ciemny hełm. Wyobraziłem sobie,
jak próbuje rozpaczliwie zakumplować się na wstępie z braćmi Hillsamami
– Hej, ja też lubię strzelić sobie piwko, a jak tam wasz zespół sportowy? – i poczułem przypływ zakłopotania.
– Jasne, Rand. Oczywiście.
Miałem dziesięć bitych godzin do wykorzystania. Pozwolono mi już
odebrać samochód – który, jak sądzę, zbadano, odkurzono i zdjęto odciski
palców – więc skorzystałem z podwózki do komisariatu autem pewnej
ochotniczki, jednej z tych zażywnych, gadatliwych starszych pań, które ro-
biły się nieco nerwowe, gdy były ze mną sam na sam.
– Odwożę pana Dunne’a do komisariatu, ale wrócę za pół godziny –
powiedziała do jednej ze swoich koleżanek. – Najpóźniej za pół godziny.
Gilpin nie pomyślał, by włączyć drugi liścik Amy do dowodów, bo zbyt
się nakręcił tymi majtkami. Wsiadłem do swojego samochodu, otworzyłem
drzwi na oścież i czekając, aż się nieco ochłodzi w środku, przeczytałem
ponownie drugą wskazówkę żony:
Wyobraź sobie, że wprost szaleję za Tobą,
Wspólna przyszłość jest wielką niewiadomą.
Przywiozłeś mnie tu i opowiadasz, jaki był z ciebie łobuziaczek,
Co chodził w wytartych dżinsach i miał na gumce daszek.
Pieprzyć wszystkich, których gdzieś tam zostawiliśmy.
Daj całusa… udawajmy, że właśnie się chajtnęliśmy.
Chodziło o Hannibal w Missouri, rodzinne miasteczko Marka Twaina,
gdzie pracowałem latem, gdy dorastałem, gdzie włóczyłem się po mieście
przebrany za Hucka Finna, w starym słomianym kapeluszu i naumyślnie
obszarpanych dżinsach, uśmiechając się łobuzersko, zachęcając ludzi do
odwiedzenia Ice Cream Shoppe. To była jedna z tych historyjek, które się
opowiada przy kolacji, przynajmniej w Nowym Jorku, bo nikt inny nie
mógł się pod nią podłączyć. Nikt nie mógł powiedzieć: A tak, ja też.
Wzmianka o daszku na gumce była nawiązaniem do naszego wspólnego żartu. Gdy po raz pierwszy opowiadałem Amy, jak grałem Hucka, siedzieliśmy przy kolacji i piliśmy już drugą butelkę wina, a ona była uroczo
wstawiona. Kiedy piła, uśmiechała się szeroko i miała zaróżowione policzki. Pochylała się nad stołem, jakbym miał w sobie magnes. Zaczęła mnie
pytać, czy nadal mam jeszcze daszek na gumce, czy włożę go dla niej, a kiedy spytałem, skąd u licha przyszło jej do głowy, że Huck nosił daszek na
gumce, przełknęła i powiedziała: „Ojej, chodziło mi o słomkowy kapelusz!”. Jakby to były wymienne określenia. Potem za każdym razem, gdy
oglądaliśmy mecz tenisowy, zawsze komplementowaliśmy słomkowe kapelusze graczy.
To jednak dziwne, że Amy wybrała Hannibal, bo nie przypominam so-
bie, byśmy przeżyli tam szczególnie miłe bądź niemiłe chwile, po prostu
spędziliśmy tam czas. Pamiętam, jak przechadzaliśmy się tam mniej więcej
przed rokiem, wskazując na różne przedmioty, czytając afisze i mówiąc „to
ciekawe”, a to drugie odpowiadało „tak”. Potem wybrałem się do Hannibal
bez Amy (ach ten mój sentymentalizm) i spędziłem cudowny dzień, z szerokim uśmiechem na twarzy, pogodzony ze światem. Jednak z Amy
wszystko było jakby nieruchome, wyjęte z pamięci. Trochę żenujące. Pamiętam, że w pewnym momencie zacząłem jej opowiadać jakąś głupawą
historyjkę o dziecięcej wycieczce do tego miasta i zobaczyłem w jej oczach
pustkę. W głębi duszy wpadłem w furię, przez dziesięć minut sam się nakręcałem swoją złością, bo na tym etapie naszego małżeństwa byłem przyzwyczajony do tego, że jestem na nią zły, sprawiało mi to niemal przyjemność, jak obgryzanie paznokci: wiesz, że powinieneś przestać, że to wcale
nie jest takie przyjemne, jak ci się zdaje, ale nie możesz się powstrzymać
przed mamlaniem. Oczywiście, na zewnątrz, niczego nie dałem po sobie
poznać. Po prostu dalej łaziliśmy, czytaliśmy afisze i pokazywaliśmy sobie
różne rzeczy.
To było dość przykre przypomnienie, jak niewiele mieliśmy dobrych
wspomnień od czasu przeprowadzki, skoro moja żona była zmuszona wybrać Hannibal do swego poszukiwania skarbów.
Dojechałem do Hannibal w dwadzieścia minut, minąłem wspaniały
gmach sądu z okresu „pozłacanego wieku”, w którym obecnie znajdował
się tylko bar z pieczonymi skrzydełkami w suterenie, a potem szereg zamkniętych przybytków publicznych – zrujnowane banki lokalne, zlikwidowane kina – i skierowałem się ku rzece.
Zaparkowałem nad Missisipi, tuż przed łodzią Mark Twain. Za darmo.
(Wciąż nie mogłem się nacieszyć tą nowością, hojnie udostępnianymi bezpłatnymi parkingami). Ze słupów latarni zwisały smętnie transparenty z facetem z białą grzywą, plakaty zwijały się z gorąca. Był upalny dzień, powietrze rozgrzane jak od suszarki do włosów, ale mimo to Hannibal zdawało się niepokojąco spokojne. Szedłem wzdłuż kilku szeregów sklepików
z pamiątkami – pikowane kołdry, antyki i ciągutki – i widziałem wiele znaków z napisem „na sprzedaż”. Dom Becky Thatcher został zamknięty do
remontu, a ten z kolei miał zostać opłacony z funduszy, których jeszcze nie
zebrano. Za dziesięć dolców można było wypisać sprayem swoje imię na
białym płocie Tomka Sawyera, ale znalazło się niewielu chętnych.
Usiadłem na stopniu przed pustą witryną sklepową. Uświadomiłem sobie, że przywiodłem Amy do końca wszystkiego. Dosłownie doświadczaliśmy końca pewnego sposobu życia. Tego określenia używałem tylko w odniesieniu do plemion z Nowej Gwinei albo dmuchaczy szkła z Appalachów. Recesja zamknęła działalność centrum handlowego. Komputery zakończyły żywot drukarni Blue Book. Carthage zostało doprowadzone do
bankructwa. Jego siostrzane miasto Hannibal traciło na znaczeniu na rzecz
bardziej efektownych, głośniejszych, bardziej komiksowych miejsc turystycznych. Moja ukochana Missisipi była zżerana od końca przez azjatyckiego karpia, który przedzierał się nią do jeziora Michigan. Niezwykła
Amy się skończyła. To był koniec mojej kariery, kariery Amy, koniec mego
ojca, mojej matki. Koniec naszego małżeństwa. Koniec Amy.
Z rzeki dobiegł upiorny gwizd syreny parowca. Miałem przepocony
cały tył koszuli. Zmusiłem się, by wstać. By kupić bilet wycieczkowy. Przeszedłem trasę, którą pokonałem razem z Amy, wyobrażałem sobie, że żona
idzie przy mym boku. Tamten dzień też był upalny. Jesteś WSPANIAŁY.
W mojej wyobraźni szła obok mnie, i tym razem się uśmiechała. Poczułem
mdłości.
Oprowadziłem w myślach swoją żonę po głównych szlakach turystycznych. Siwowłosa para zatrzymała się, by zerknąć na dom Huckleberry’ego
Finna, ale nie pofatygowała się, by zajrzeć do środka. U wylotu ulicy jakiś
facet przebrany za Twaina – białe włosy, biały garnitur – wysiadł z forda
focusa, przeciągnął się, zerknął na opustoszałą uliczkę i dał nura do pizzerii. I oto staliśmy na miejscu, przy oszalowanym deskami budynku, który
był salą sądową ojca Samuela Clemensa. Napis przy wejściu głosił: J.M. Clemens, sędzia pokoju.
Daj całusa… udawajmy, że właśnie się chajtnęliśmy.
To jest takie miłe i łatwe, Amy. Tak, jakbyś naprawdę chciała, bym odnalazł te
wskazówki, miał dobre samopoczucie. Rób tak dalej, to pobiję swój rekord.
W środku nie było nikogo. Przykląkłem na brudnej podłodze z desek
i zajrzałem pod pierwszą ławkę. Zostawiając wskazówki w miejscach publicznych, Amy zawsze przyklejała je pod czymś, na wyściółce z gum do
żucia i kurzu, i zawsze okazywało się to trafionym pomysłem, bo nikt nie
lubi zaglądać w takie miejsca. Pod pierwszą ławką nic nie znalazłem, ale
z drugiej coś zwisało. Wdrapałem się tam i szarpnąłem błękitną kopertę
Amy, odrywając kawałek przezroczystej taśmy.
Cześć, Kochany Mężu,
Znalazłeś! Bystry facet. Może pomaga to, że w tym roku postanowiłam, że poszukiwanie skarbów nie będzie koszmarną wymuszoną
wędrówką przez moje tajemne osobiste wspomnienia.
Natchnął mnie twój ukochany Mark Twain:
„Co powinno się zrobić z człowiekiem, który wymyślił obchodzenie rocznic? Zabić takiego to zbyt mało”.
Wreszcie rozumiem to, co powtarzasz rok za rokiem, że to poszukiwanie skarbów powinno być naszym wspólnym świętowaniem,
a nie testem sprawdzającym, czy pamiętasz każdą rzecz, jaką pomyślałam czy powiedziałam w ciągu roku. Można by się spodziewać, że
jest to coś, co dorosła kobieta sama powinna zrozumieć, ale… myślę,
że od tego są mężowie. By wskazywać to, czego same nie widzimy,
nawet jeśli to zajmuje pięć lat.
Tak więc chciałabym teraz tutaj, w ulubionym miejscu dzieciństwa Marka Twaina, podziękować Ci za twój DOWCIP. Naprawdę jesteś najzabawniejszą, najdowcipniejszą osobą, jaką znam. Mam wspaniałą pamięć zmysłową: pamiętam te wszystkie razy, gdy nachylałeś
się do mojego ucha – czuję Twój oddech łaskoczący moją małżowinę,
nawet teraz, gdy piszę te słowa – i szeptałeś coś tylko do mnie, żeby
mnie rozśmieszyć. Jakie to wielkoduszne, myślę sobie teraz, gdy mąż
stara się rozśmieszyć swoją żonę. I zawsze wybierałeś odpowiedni
moment. Pamiętasz, jak Insley i jej tańcząca małpa zmusili nas, byśmy
przyszli podziwiać ich dziecko i złożyliśmy obowiązkową wizytę
w ich dziwnie doskonałym, nadmiernie ukwieconym, przesłodzonym
domu? Byli tacy zadufani w sobie, robili protekcjonalne uwagi na temat naszego bezdzietnego stanu, no i jeszcze ten ich ohydny synek,
pokryty śliną, duszoną marchewką i chyba nawet odrobiną kału – był
nagi i miał na sobie tylko śliniaczek z falbanką oraz buciki robione na
drutach – i gdy sączyłam sok pomarańczowy, nachyliłeś się ku mnie
i szepnąłeś: „Później też tak się ubiorę”. Dosłownie zakrztusiłam się
ze śmiechu. Była to jedna z tych chwil, gdy mnie uratowałeś, rozśmieszyłeś we właściwym czasie. „Jednak tylko jedną oliwkę”. Więc pozwól mi znów to powiedzieć: jesteś DOWCIPNY! A teraz mnie pocałuj!
Zrobiło mi się ciężko na duszy. Za pomocą poszukiwania skarbów
Amy zamierzała zbliżyć nas na powrót do siebie. A było za późno. Gdy pisała te wskazówki, nie miała pojęcia o stanie mojego umysłu. Dlaczego,
Amy, nie mogłaś zrobić tego wcześniej?
Nigdy nie potrafiliśmy się zgrać w czasie.
Rozwinąłem kartkę z kolejną wskazówką, przeczytałem ją, włożyłem
do kieszeni, po czym ruszyłem z powrotem do domu. Wiedziałem, gdzie
szukać, ale nie byłem jeszcze na to gotowy. Nie zniósłbym kolejnego komplementu, kolejnego miłego słowa od swojej żony, kolejnej gałązki oliwnej.
Moje uczucia do niej zbyt szybko zmieniały się z gorzkich w słodkie.
Pojechałem do Go, spędziłem kilka godzin samotnie, pijąc kawę i przerzucając kanały w telewizji, niespokojny i wkurzony, zabijając czas przed
wyjazdem do centrum handlowego.
Moja bliźniaczka wróciła do domu tuż po siódmej, wykończona po samotnej zmianie w barze. Spojrzenie, które rzuciła na telewizor, powiedziało
mi, że powinienem był go wyłączyć.
– Co robiłeś dzisiaj? – spytała, zapalając papierosa i siadając ciężko przy
starym stoliku karcianym matki.
– Zarządzałem centrum poszukiwawczym… a teraz o jedenastej pojedziemy przeszukać centrum handlowe – odpowiedziałem. Nie chciałem
mówić jej o wskazówce Amy. Miałem już wystarczająco duże poczucie
winy.
Go zaczęła rozkładać karty do pasjansa, ich miarowy szmer na stole
brzmiał jak nagana. Przechadzałem się po pokoju. Ignorowała mnie.
– Oglądałem telewizję, żeby czymś zająć myśli.
– Wiem.
Odwróciła waleta.
– Musi być coś, co mogę zrobić – powiedziałem, krążąc po salonie.
– No cóż, za kilka godzin przeszukasz centrum handlowe – odparła, nie
siląc się na żadne słowa otuchy. Odwróciła trzy karty.
– Mówisz tak, jakbyś uważała, że to strata czasu.
– Ależ nie. Wszystko warto sprawdzać. Przecież Davida Berkowitza dorwali dzięki biletowi parkingowemu, prawda?
Go była trzecią osobą, która podała mi ten przykład, to musi być mantra dla beznadziejnych spraw. Usiadłem naprzeciwko niej.
– Nie byłem dostatecznie zmartwiony z powodu Amy – oświadczyłem.
– Wiem o tym.
– Może i nie. – Wreszcie na mnie spojrzała. – Zachowywałeś się dziwnie.
– Myślę, że zamiast panikować, skupiłem się na tym, by być na nią
wkurzony. Ponieważ ostatnio tak źle się między nami układało, czuję, że to
niewłaściwe, bym zbytnio się martwił, bo nie mam do tego prawa. Coś
w tym rodzaju.
– Zachowywałeś się dziwnie, muszę przyznać – potwierdziła Go. – Ale
sytuacja też jest dziwna. – Zgasiła papierosa. – Nie obchodzi mnie, jak się
zachowujesz przy mnie. Jednak miej się na baczności w obecności innych,
dobra? Ludzie wydają sądy. Szybko.
Wróciła do pasjansa, ale ja pragnąłem jej uwagi.
– Chyba powinienem zajrzeć do taty – zagadnąłem. – Nie wiem, czy powiedzieć mu o Amy.
– Nie. Nie mów. On zachowywał się wobec niej jeszcze dziwniej niż ty.
– Zawsze miałem wrażenie, że ona przypomina mu jakąś dawną dziewczynę czy kogoś, kto go zostawił. Po tym jak… – Wykonałem ręką gest pikowania na oznaczenie alzheimera – …zachowywał się tak nieuprzejmie
i okropnie, ale…
– Zarazem tak, jakby chciał na niej zrobić wrażenie – wtrąciła. – Durnowaty dwunastolatek pochwycony w ciało sześćdziesięcioośmioletniego
dupka.
– Czy kobiety nie sądzą, że wszyscy mężczyźni są w głębi serca durno-
watymi dwunastolatkami?
– Jeśli serce pasuje.
Osiem po jedenastej Rand czekał na nas w automatycznych drzwiach
hotelu, mrużąc oczy w ciemności, by nas nie przeoczyć. Hillsamowie przyjechali furgonetką, Stucks i ja jechaliśmy na pace. Rand przytruchtał do nas,
ubrany w golfowe szorty w kolorze khaki i świeżo wyprasowany T-shirt
z napisem „Middlebury”. Z zaskakującą łatwością wskoczył na tył, usadowił się na kole zapasowym i swobodnie się wszystkim przedstawił, jakby
był gospodarzem mobilnego talk show.
– Bardzo mi przykro z powodu Amy, Rand – zagaił głośno Stucks, gdy
ruszyliśmy z parkingu z nadmierną prędkością i zjechaliśmy na szosę. – To
urocza osoba. Raz zobaczyła mnie, gdy malowałem dom, ociekając potem,
i podjechała do sklepu, kupiła wielki napój gazowany, i przywiozła mi go,
gdy jeszcze wciąż tkwiłem na drabinie.
To było kłamstwo. Amy wcale nie obchodził Stucks ani jego zapotrzebowanie na napoje chłodzące, nie chciałoby jej się nawet nasikać dla niego
do kubka.
– To do niej podobne – powiedział Rand.
Poczułem przypływ niepożądanej, niedżentelmeńskiej irytacji. Może
wzdragała się przed tym moja dziennikarska natura, ale fakty pozostawały
faktami, a ludzie nie musieli przerabiać Amy na ukochaną przyjaciółkę
wszystkich tylko dlatego, że było to emocjonalnie wskazane.
– Middlebury, co? – ciągnął Stucks, wskazując na T-shirt Randa. – Macie świetną drużynę rugby.
– O, tak – przyznał Rand, znów szeroko uśmiechnięty, po czym przez
całą drogę do centrum handlowego wiedli ze Stucksem niezbyt przekonującą dyskusję o rugby, przekrzykując hałas silnika, szum powietrza, odgłosy nocy.
Wreszcie Joe Hillsam zaparkował furgonetkę przy ścianie sklepu Mervyns, a my wyskoczyliśmy z samochodu, rozprostowaliśmy nogi, otrząsnęliśmy się z odrętwienia. Noc była parna, oświetlona cienkim rogalikiem
księżyca. Zauważyłem, że Stucks ma na sobie – może dla żartu, może nie –
T-shirt z napisem „Oszczędzaj gaz, pierdź do dzbanka”.
– No więc tak. To miejsce, do którego idziemy, jest cholernie niebez-
pieczne, nie będę ściemniał, że nie – zaczął Mikey Hillsam.
W ciągu lat nieźle się rozrósł, tak samo jak jego brat. Teraz nie tylko klaty mieli jak beczki, lecz całe ciała. Gdy stali ramię w ramię, stanowili dwa
ponadstukilowe mięśniaki.
– Przyjechaliśmy tu kiedyś z Mikeyem, sam nie wiem po co, chyba żeby
się rozejrzeć, i ledwie ocaliliśmy tyłki – dodał Joe. – Dziś nie będziemy ryzykować.
Wyciągnął z samochodu długą płócienną torbę, a gdy rozsunął suwak,
ujrzeliśmy kilka kijów baseballowych. Zaczął je uroczyście rozdawać. Gdy
doszedł do Randa, zawahał się.
– Chcesz? – spytał.
– Jasne, że tak – potwierdził ochoczo Rand, a pozostali pokiwali głowami i uśmiechnęli się aprobująco, atmosfera w kółku zrobiła się kumplowska.
– Chodźcie – rzucił Mikey i poprowadził nas wzdłuż elewacji. – Obok
Spencera są drzwi z rozwalonym zamkiem.
Minęliśmy ciemne okna sklepu Shoe-Be-Doo-Be, w którym mama pracowała przez ponad połowę mojego życia. Pamiętam jeszcze, jaka była
podekscytowana, gdy szła starać się o zatrudnienie w tym najcudowniejszym z miejsc – centrum handlowym! – i wyruszyła na jarmark pracy w pewien sobotni poranek w jasnym brzoskwiniowym spodnium, czterdziestoletnia kobieta po raz pierwszy w życiu szukająca płatnego zajęcia, a potem
wróciła do domu rozpromieniona: Nie wyobrażamy sobie nawet, jaki
w centrum panuje ruch, ile tam różnych sklepów! I kto wie, w którym ona
będzie pracować? Zgłosiła się aż do dziewięciu! Sklepów z ubraniami,
sprzętem stereo, a nawet do modnego sklepiku z prażoną kukurydzą. Gdy
tydzień później ogłosiła, że została sprzedawczynią w sklepie z butami, jej
dzieci były rozczarowane.
– Będziesz musiała dotykać różnych śmierdzących stóp – narzekała Go.
– Spotkam różnych interesujących ludzi – sprostowała mama.
Zajrzałem w ciemne okno. Wnętrze było zupełnie puste, tylko przy
ścianie leżała bezużyteczna miarka do stóp.
– Moja mama tu pracowała – powiedziałem do Randa, zmuszając go,
by został wraz ze mną nieco w tyle za innymi.
– Co to było za miejsce?
– Całkiem miłe, dobrze ją traktowano.
– Chodzi mi o to, co sprzedawano?
– A, buty.
– No jasne! Buty. To mi się podoba. Coś, czego ludzie naprawdę potrzebują. A pod koniec dnia wiadomo, co robiłeś: sprzedałeś buty pięciu osobom. Nie tak jak z pisaniem, co?
– Dunne, ruszaj się! – Stucks stał oparty o otwarte drzwi; pozostali już
weszli do środka.
Wchodząc, spodziewałem się znajomego zapachu centrum handlowego, tej pustki o ustalonej temperaturze. Zamiast tego poczułem woń starej
trawy i ziemi, zapach z zewnątrz we wnętrzu, do którego nie pasował.
W budynku panował ciężki, gorący zaduch, jakbyśmy byli w środku materaca. Trzech z nas miało wielkie latarki, których światło wydobywało
z mroku niepokojące obrazy. To były peryferia, po komecie, po zombi, po
ludzkości. Błotniste ślady po kółkach wózków na zakupy tworzyły szalone
pętle na białej podłodze. Szop żuł jakiś psi przysmak w wejściu do damskiej toalety, jego oczy rozbłysły jak dziesięciocentówki.
W centrum panowała cisza, głos Mikeya odbijał się echem, tak jak nasze
kroki i pijacki chichot Stucksa. Nasz atak nie byłby zaskoczeniem, o ile
w ogóle coś takiego postało nam w głowie.
Gdy doszliśmy do głównej promenady, przestrzeń jakby się rozdęła:
cztery piętra, schody i windy krzyżujące się w ciemności. Zebraliśmy się
obok wyschłej fontanny i czekaliśmy, aż ktoś obejmie przywództwo.
– To jaki jest plan, chłopaki? – spytał Rand z powątpiewaniem w głosie.
– Wy znacie to miejsce, a ja nie. Musimy ustalić, jak systematycznie…
Usłyszeliśmy za plecami grzechot podnoszonej kraty.
– Hej, tam jest jeden! – wrzasnął Stucks. Skierował latarkę na mężczyznę w powiewającym płaszczu przeciwdeszczowym, który wyskoczył
z wejścia do sklepu Claire i uciekał od nas co sił w nogach.
– Zatrzymać go! – wrzasnął Joe.
Zaczął ścigać mężczyznę, grube podeszwy jego butów tenisowych waliły w ceramiczne płytki, Mikey pędził tuż za nim, wyławiając światłem latarki nieznajomego, bracia wrzeszczeli szorstko: „Stój, hej, koleś, chcemy
o coś spytać”. Facet nawet się nie obejrzał. „Powiedziałem, żebyś się zatrzymał, skurwielu!”. Uciekający nie odpowiadał na te wrzaski, ale przyspieszył i pędził korytarzem, coraz to umykając przed światłem latarki, płaszcz
powiewał za nim jak peleryna. Potem wykazał się akrobatycznymi umiejętnościami: przeskoczył przez śmietnik, lawirował przy brzegu fontanny,
a wreszcie prześlizgnął się pod metalową kratą przy wejściu do sklepu
Gapa i zniknął.
– Skurwiel! – Hillsamowie pokryli się przedzawałową czerwienią na
twarzy, szyi, palcach. Położyłem się na podłodze i próbowałem wsunąć się
pod kratę, poczynając od stóp, łydek, ale utknąłem w pasie.
– Nie przejdę – stęknąłem. – Kurwa!
Wygramoliłem się spod kraty i oświetliłem wnętrze sklepu. Było puste
oprócz stosu wieszaków, które ktoś zgromadził na środku, jakby chciał rozpalić ognisko.
– Wszystkie sklepy łączą się na zapleczu z korytarzem do przewozu
śmieci, po którym biegną rury – powiedziałem. – Pewnie jest już teraz na
drugim końcu centrum.
– Więc chodźmy tam – zarządził Rand.
– Wyłazić, pojeby! – krzyknął Joe, z głową odrzuconą do tyłu, zmrużonymi oczami.
Jego głos rozniósł się echem po budynku. Zaczęliśmy iść bezładnie, ciągnąc za sobą kije, oprócz Hillsamów, którzy walili swoimi w kraty i drzwi,
jakby byli na wojskowym patrolu w szczególnie parszywej strefie wojennej.
– Lepiej wyjdźcie do nas, nim my do was przyjdziemy! – krzyknął Mikey. – O, witam!
W wejściu do sklepu z artykułami dla zwierząt siedzieli skuleni na kocach wojskowych mężczyzna i kobieta, włosy mieli mokre od potu. Mikey
stanął nad nimi, oddychając ciężko, ocierając czoło. To była scena jak z filmu wojennego, kiedy to sfrustrowani żołnierze natykają się na niewinnych
wieśniaków, i dzieją się złe rzeczy.
– Czego, kurwa? – warknął mężczyzna z podłogi.
Był wychudzony, jego ściągnięta twarz jakby się rozpuszczała. Splątane
włosy sięgały mu do ramion, oczy miał pełne smutku, zwrócone w górę:
ograbiony Jezus. Kobieta była w lepszym stanie, z czystymi, pulchnymi ra-
mionami i nogami; jej rzadkie włosy były tłuste, lecz uczesane.
– Jesteś jednym z chłopaków z Blue Book? – spytał Stucks.
– Nie jestem żadnym chłopakiem – mruknął mężczyzna, krzyżując ramiona.
– Okażcie trochę szacunku, do kurwy nędzy – warknęła kobieta. Wyglądała, jakby miała się rozpłakać. Odwróciła się od nas, udając, że patrzy
w dal. – Mam dość tego, że nikt nie okazuje krztyny szacunku.
– Zadaliśmy ci pytanie, koleżko – przypomniał Mikey, zbliżając się do
faceta i kopiąc go w podeszwę stopy.
– Nie jestem z Blue Book – odparł mężczyzna. – Po prostu powinęła mi
się noga.
– Bzdura.
– Tu jest dużo różnych ludzi, nie tylko z Blue Book. Ale jeśli ich szukacie…
– To idźcie, idźcie, znajdźcie ich – wtrąciła kobieta, wykrzywiając usta.
– Poprzeszkadzajcie im trochę.
– Koczują w Dziurze – powiedział mężczyzna. Gdy patrzyliśmy na niego tępo, wskazał w tamtym kierunku. – Mervyns, na samym końcu, tam
gdzie kiedyś była karuzela.
– I pierdolę was bardzo – mruknęła kobieta.
Po karuzeli pozostała okrągła plama, jak krąg zbożowy. Amy i ja przejechaliśmy się raz na niej tuż przed zamknięciem centrum. Dwoje dorosłych obok siebie na lewitujących króliczkach, bo moja żona chciała zobaczyć centrum, w którym spędziłem kawał dzieciństwa. Chciała posłuchać
moich opowieści. Nie było z nami tak całkiem źle.
Krata wejściowa do Mervyns została wyłamana, więc sklep był otwarty
na oścież i zapraszał do wejścia jak w ranek wyprzedaży w Dzień Prezydentów. Z wnętrza wszystko usunięto, poza wyspami, na których kiedyś
stały kasy, a teraz pokładali się na nich ludzie w różnych stadiach odurzenia narkotykowego, pod znakami z napisami Biżuteria, Kosmetyki, Pościel.
Oświetlały ich kempingowe lampy gazowe, które migotały jak pochodnie.
Kilku facetów ledwie uniosło powieki, gdy przechodziliśmy, inni leżeli jak
kłody. W dalekim kącie dzieciaki, które chyba niedawno przestały być nastolatkami, maniakalnie recytowały przemówienie Lincolna spod Gettys-
burga. „Teraz jesteśmy zaangażowani w wielką wojnę domową…”. Jakiś
facet leżał rozciągnięty na dywanie w nieskazitelnych dżinsowych szortach
i białych butach tenisowych, jakby był w drodze na mecz swoich dzieci.
Rand gapił się na niego, jakby mógł go znać.
W Carthage panowała większa epidemia narkotykowa niż kiedykolwiek. Gliny były tu przecież zaledwie wczoraj, a ćpuny już zdążyły na powrót się zamelinować, jak zdeterminowane muchy. Gdy przedzieraliśmy
się pomiędzy ludzkimi stosami, jakaś otyła kobieta podjechała do nas cicho
na elektrycznym skuterze. Miała pryszczatą, mokrą od potu twarz, kocie
zęby.
– Kupujecie albo spadacie, to nie plac zabaw – powiedziała.
Stucks poświecił jej w twarz latarką.
– Kurwa, zabierz to!
Posłuchał.
– Szukam swojej żony – zagaiłem. – Amy Dunne. Zaginęła w czwartek.
– Pokaże się w końcu. Obudzi się i powlecze do domu.
– Nie martwimy się, że chodzi o narkotyki – wyjaśniłem. – Niepokoją
nas niektórzy mężczyźni stąd. Słyszeliśmy różne pogłoski.
– W porządku, Melanie! – zawołał ktoś.
Na skraju sekcji dla dzieci smukły facet opierał się o nagiego manekina,
przyglądając się nam z krzywym uśmieszkiem.
Melanie wzruszyła ramionami, znudzona, wkurzona, i odjechała. Facet
nie spuszczał z nas oczu.
– Hej, Lonnie! Hej, chłopaki! Dupki wróciły. Pięciu – zawołał w stronę
przebieralni na tyłach sklepu, skąd wystawały cztery pary stóp, faceci koczowali w osobnych boksach.
Kopnął w naszą stronę pustą puszkę po piwie. Trzy pary stóp zaczęły
się poruszać, faceci gramolili się, by wstać. Jedna para stóp pozostała nieruchoma, widocznie ich właściciel spał albo odleciał.
– Tak, skurwiele, wróciliśmy – powiedział Mikey Hillsam.
Trzymając kij bejsbola jak bilardowy, dziabnął manekina w tors, między piesiami. Lalka przechyliła się, a facet z wdziękiem usunął ramię, gdy
padała, jakby to była wyreżyserowana scena.
– Szukamy informacji o zaginionej dziewczynie – dodał Mikey.
Trzech facetów z przebieralni dołączyło do swojego kumpla. Wszyscy
mieli na sobie T-shirty z wakacyjnymi nadrukami. Miejscowe instytucje
charytatywne zostały nimi zasypane przed latem – studenci pozbywali się
starych pamiątek.
Wszyscy mężczyźni byli nabici i muskularni, na ich ramionach rysowały się wystające niebieskie żyły. Za nimi ukazał się facet z długimi, opadającymi wąsami i włosami związanymi w kucyk – Lonnie. Wyłonił się z największej przebieralni w kącie, ciągnąc za sobą długą rurę. Miał na sobie Tshirt z logo korporacji studentek Gamma Phi. Spotkaliśmy ochroniarza.
– Co jest? – zawołał Lonnie.
– „Nie możemy poświęcić, nie możemy wyświęcić, nie możemy uświęcić tej ziemi…” – recytowały dzieciaki podniesionymi głosami zbliżającymi
się do pisku.
– Szukamy Amy Dunne, pewnie widzieliście ją w wiadomościach, zaginęła w czwartek – wyjaśnił Joe Hillsam. – Miła, ładna, urocza kobieta, porwana z własnego domu.
– Coś słyszałem. No i? – rzucił Lonnie.
– To moja żona – powiedziałem.
– Wiemy, co wy tu wyprawiacie – ciągnął Joe, zwracając się tylko do
Lonniego, który odrzucił kucyk do tyłu, twarz mu stwardniała. Jego palce
pokryte były spłowiałymi zielonymi tatuażami. – Wiemy o gwałcie zbiorowym.
Zerknąłem na Randa, by zobaczyć, jak to wszystko znosi, patrzył na nagiego manekina na podłodze.
– Gwałt zbiorowy – powtórzył Lonnie, odrzucając głowę do tyłu. – Co
ty mi tu pieprzysz…
– Wy, faceci z drukarni Blue Book…
– Gadasz, jakbyśmy byli jakąś bandą – żachnął się Lonnie. – Nie jesteśmy zwierzętami, dupku. Nie kradniemy kobiet. Ludzie chcą mieć dobre
samopoczucie, choć nam nie pomagają. Widzicie, nie zasługują na nic, to banda gwałcicieli. Brednie. Wyniósłbym się w cholerę z tego miasta, gdyby drukarnia oddała mi zaległe wypłaty. Ale nic nie dostałem. Żaden z nas nie dostał. Dlatego tu tkwimy.
– Damy wam pieniądze, dużo forsy, jeśli powiecie nam cokolwiek
o zniknięciu Amy – zapewniłem. – Znacie sporo ludzi, może coś wam się
obiło o uszy.
Wyjąłem zdjęcie Amy. Hillsamowie i Stucks wyglądali na zaskoczonych i zdałem sobie sprawę, że oczywiście potraktowali to tylko jako odwrócenie uwagi. Podetknąłem zdjęcie Lonniemu, spodziewając się, że ledwie na nie spojrzy. Ale on pochylił się nad nim bliżej.
– O cholera – mruknął. – To ona?
– Poznajesz ją?
Wyglądał na naprawdę zszokowanego.
– Chciała kupić spluwę.
AMY ELLIOTT DUNNE
16 PAŹDZIERNIKA 2010
WPIS DO DZIENNIKA
Szczęśliwej rocznicy, Amy! Okrągły miesiąc jako mieszkanka Missouri
i już jestem na dobrej drodze, by zostać wzorową mieszkanką Środkowego
Zachodu. Tak, zarzuciłam wszystko, co związane ze Wschodnim Wybrzeżem. Robię notatki, honoruję tradycję. Jestem Margaret Mead cholernego
Missisipi.
Co nowego? Nick i ja jesteśmy obecnie uwikłani w coś, co nazwałam
(na swój użytek) Tajemnicą Zegara z Kukułką. Hołubiona pamiątka rodzinna wygląda groteskowo w nowym domu. Tak wyglądają wszystkie nasze
rzeczy z Nowego Jorku. Nasza czcigodna słoniowata kanapa firmy Chesterfield i jej dziecko – podnóżek z kompletu – siedzą w salonie jak oszołomione, jakby ktoś uśpił je strzałką na grubego zwierza w naturalnym otoczeniu, a potem ocknęły się w niewoli, wśród podróbek wytwornych dywanów, syntetyczego drewna i gipsowanych na gładko ścian. Jakże tęsknię
za naszym dawnym domem – tymi wszystkimi wybrzuszeniami, fałdami
i rysami pozostawionymi przez dziesięciolecia. (Przerwa na korektę postawy). Ale nowe też jest miłe! Po prostu inne. Zegar by się z tym nie zgodził.
Kukułka też ma trudności z przystosowaniem się do nowego miejsca: ptaszek wyskakuje jak w pijanym widzie dziesięć minut po czasie, czyli pełnej
godzinie, siedemnaście przed, czterdzieści jeden po. Wydaje z siebie jęk konającego – ku-krrrw – który za każdym razem wywabia Bleeckera z jakiejś
kryjówki. Kot truchta z dzikim wzrokiem, zaaferowany, z ogonem jak
szczotka do butelek, a potem wyciąga łepek ku piórkom i miauczy.
– Rany, twoi rodzice muszą mnie naprawdę nienawidzić – mówi Nick,
kiedy tylko oboje słyszymy ten hałas, choć ma na tyle rozumu, by nie pro-
ponować pozbycia się zegara.
Właściwie ja też chętnie bym go wywaliła. Bądź co bądź to ja (bezrobotna) siedzę całymi dniami w domu i czekam wciąż na skrzek kukułki, oglądając film za filmem, nastawiam się w duchu na kolejny wybuch szalonej
patronki za plecami i odczuwam zarówno ulgę (no, wreszcie!), jak i złość
(o, znowu!), za każdym razem, gdy nadchodzi.
Sporo szumu robiono wokół zegara na parapetówce (ojej, patrzcie, zabytkowy zegar!), którą mama Maureen Dunne uparła się urządzić. A właściwie
nie uparła się, mama Mo na nic nie nalega. Ona po prostu sprawia, że rzeczy się dzieją, bo to oczywiste. Od pierwszego ranka po przeprowadzce,
kiedy pojawiła się na naszym progu z powitalną jajecznicą i wielką paczką
papieru toaletowego (co nie wróżyło nic dobrego, jeśli chodzi o jajecznicę),
mówiła o parapetówce, jakby to był fakt. To kiedy parapetówka? Czy pomyśleliście już, kogo mam zaprosić na parapetówkę? Chcecie parapetówkę czy może coś
śmiesznego, na przykład składkowe przyjęcie? Ale tradycyjne parapetówki są zawsze przyjemne.
I nagle już była wyznaczona data, a przypadła ona na dzisiaj, i rodzina
Dunne’ów oraz znajomi strząsali październikową mżawkę z parasoli i starannie, sumiennie szurali butami na wycieraczce, którą Maureen przyniosła
nam dziś rano. Napis na niej głosi: Każdy, kto tu wchodzi, jest przyjacielem.
Mata jest z Costco. Mieszkając cztery tygodnie nad Missisipi, zdążyłam już
się dowiedzieć, czym są zakupy hurtowe. Republikanie jeżdżą do Sam’s
Club, demokraci do Costco. Wszyscy kupują hurtem, bo wszyscy – w przeciwieństwie do manhattańczyków – mają miejsce na przechowywanie
dwudziestu czterech słoików marynat. I – w przeciwieństwie do manhattańczyków – wiedzą, jak spożytkować dwadzieścia cztery słoiki marynat.
(Żadne spotkanie nie może się obejść bez tacy obrotowej zastawionej marynatami i hiszpańskimi oliwkami prosto ze słoika. Oraz lizawkami).
Scena jest następująca: to jeden z tych dni, gdy ludzie przynoszą ze
sobą zapach z zewnątrz, woń deszczu na rękawach, we włosach. Starsze
kobiety – przyjaciółki Maureen – przytargały różne rzeczy do jedzenia
w plastikowych, nadających się do zmywarki pojemnikach, o których
zwrot później poproszą. Poproszą nie raz. Teraz już wiem, że mam je umyć
i rozwieźć po domach, ale zaraz po przyjeździe nie miałam pojęcia, że obo-
wiązuje tu taka zasada. Oddałam do recycklingu wszystkie plastikowe pojemniki i dlatego musiałam odkupić nowe. Najlepsza przyjaciółka Maureen, Vicky, natychmiast zauważyła, że jej pojemnik jest nowiutki, prosto ze
sklepu, podszywa się pod jej własny, a kiedy wyjaśniłam całe to zamieszanie, wytrzeszczyła na mnie oczy ze zdziwienia: A więc tak się robi w Nowym
Jorku.
Wracając do parapetówki: starsze panie są koleżankami Maureen jeszcze z komitetów rodzicielskich, klubów książki, sklepu Shoe-Be-Doo-Be
w centrum handlowym, gdzie Maureen spędzała czterdzieści godzin tygodniowo, wsuwając buty z rozsądnym obcasem na słupku na stopy kobiet
w pewnym wieku. (Potrafi określić rozmiar buta na oko – damska ósemka,
wąska – to jej stały popisowy numer na przyjęciach). Wszystkie koleżanki
Mo uwielbiają Nicka i mają do opowiedzenia mnóstwo uroczych historyjek
o tym, co miłego Nick dla nich zrobił w przeszłości.
Młodsze kobiety, stanowiące pulę potencjalnych koleżanek Amy, to
same tlenione blondynki, które noszą taką samą wycieniowaną fryzurę
i klapki. Są córkami przyjaciółek Maureen, wszystkie uwielbiają Nicka
i również mają do opowiedzenia mnóstwo uroczych historyjek o tym, co
miłego Nick dla nich zrobił w przeszłości. Większość z nich straciła pracę
po zamknięciu centrum handlowego albo ich mężowie stracili pracę po zamknięciu centrum, więc wszystkie oferują mi przepisy na „tanie i łatwe posiłki”, które zwykle stanowią zapiekankę zrobioną z zupy w puszce, masła
i jakiejś przekąski.
Mężczyźni są mili i cisi, przysiadają we własnych kółkach i gadają
o sporcie, uśmiechając się życzliwie do mnie.
Wszyscy są mili. Są dosłownie tak mili, jak potrafią. Maureen, której
przypadek raka jest najcięższy spośród wszystkich w trzech okolicznych
stanach, przedstawia mnie swoim przyjaciołom w sposób, w jaki prezentuje się nieco niebezpieczne zwierzę domowe: „To żona Nicka, Amy, która urodziła się i wychowała w Nowym Jorku”. A jej przyjaciółki, pulchne
i serdeczne, natychmiast zachowują się tak, jakby miały zespół Tourette’a:
powtarzają słowa –Nowy Jork! – składając dłonie i mówią coś, na co trudno
odpowiedzieć, a mianowicie: to musiało być świetne. Albo piskliwie śpiewają: New York, New York, kołysząc się na boki i machając dłońmi jak w musi-
calu. Koleżanka Maureen ze sklepu z obuwiem, Barb, recytuje, przeciągając
zgłoski: „New York City! Dawaj linę”, a ponieważ patrzę na nią zmieszana,
dodaje: „O, to z tej starej reklamy sosu pomidorowego!”, a gdy nadal nie
kojarzę, rumieni się, kładzie mi rękę na ramieniu i mówi: „Nie powiesiłabym cię”.
Ostatecznie wszyscy chichoczą i przyznają, że nigdy nie byli w Nowym
Jorku. Albo że byli raz, ale niespecjalnie im się podobało. Wtedy rzucam
coś w rodzaju: spodobałoby ci się albo na pewno nie każdemu się tam podoba,
albomhmm, bo już nie mam nic do powiedzenia.
– Zachowuj się przyjaźnie, Amy – syczy mi Nick do ucha, gdy uzupełniamy napoje w kuchni (mieszkańcy Środkowego Zachodu uwielbiają dwa
litry napoju gazowanego, zawsze dwa litry, które rozlewa się do wielkich
czerwonych plastikowych kubków, zawsze.
– Przecież jestem – odpowiadam jękliwie.
To rani moje uczucia, bo gdyby spytać kogokolwiek w tym pokoju, czy
zachowywałam się przyjaźnie, wiem, że by to potwierdził.
Czasami wydaje mi się, że Nick ustanowił jakąś wersję mnie, która nie
istnieje. Odkąd się tu wprowadziliśmy, wychodziłam na babskie wieczorki,
odbywałam marsze dobroczynne, robiłam zapiekanki dla jego taty i pomagałam sprzedawać bilety na loterię. Wyciągnęłam ostatnie pieniądze, żeby
dać je Nickowi i Go na zakup baru, który zawsze chcieli mieć, a nawet włożyłam czek w kartkę w kształcie kufla piwa – Powodzenia! – a Nick ledwie
mi podziękował. Nie wiem, co robić. Staram się.
Roznosimy napoje gazowane, uśmiecham się jeszcze szerzej i śmieję
jeszcze głośniej, ucieleśnienie wdzięku i dobrego humoru, pytam ludzi, czy
mogę ich jeszcze czymś poczęstować, chwalę kobiety, że przyrządziły
pyszne sałatki, pasty krabowe i koreczki z plastrów marynat zawiniętych
w serek i salami.
Zjawia się tata Nicka z Go. Stoją cicho w progu, Środkowozachodni Gotyk. Bill Dunne żylasty i wciąż przystojny, z małym plastrem na czole, Go
skrzywiona, z włosami upiętymi spinkami, z oczami odwróconymi od ojca.
– Nick – mówi Bill Dunne, potrząsając jego dłonią, i wchodzi do środka,
marszcząc brwi na mój widok.
Go wchodzi za nim, łapie Nicka i odciąga go z powrotem na próg, szep-
cząc: „Nie mam pojęcia, w jakim dziś jest stanie. To znaczy, czy ma dziś zły
dzień, czy tylko się zgrywa”.
– Dobra, nie przejmuj się, będę miał na niego oko.
Go wzrusza z irytacją ramionami.
– Naprawdę, Go. Łap piwo i wyluzuj się trochę. Na godzinę jesteś
zwolniona z dyżuru przy ojcu.
Myślę: Gdybym ja była na jej miejscu, narzekałby, że jestem przewrażliwiona.
Starsze panie krążą wciąż wokół mnie, opowiadają, jak to Maureen zawsze mówiła, że Nick i ja jesteśmy wspaniałą parą, i miała rację, jesteśmy
dla siebie stworzeni.
Wolę te życzliwe banały od gadek, których się nasłuchaliśmy przed ślubem. Małżeństwo to kompromis i ciężka praca, a potem jeszcze więcej ciężkiej pracy, komunikowania się i kompromisów. A potem praca. „Porzućcie
wszelką nadzieję, wy, którzy wchodzicie”.
Przyjęcie zaręczynowe w Nowym Jorku było jeszcze gorsze, wszyscy
goście rozgrzani winem i żalem, jakby każda para małżeńska pokłóciła się
w drodze do klubu. Albo przypomniała sobie coś nieprzyjemnego. Jak
Binks. Binks Moriarty, osiemdziesięcioośmioletnia matka przyjaciółki mojej
mamy, zatrzymała mnie przy barze i wrzasnęła: „Amy, muszę z tobą porozmawiać”, głosem jak z pogotowia. Pokręciła cennymi pierścionkami na
palcach o obrzmiałych knykciach – skręt, obrót, skrzyp – pogładziła moje
ramię (ten dotyk starszej osoby – zimne palce macające twoją miłą, miękką
i ciepłą, młodą skórę), a potem powiedziała mi, że jej zmarły mąż, z którym
spędziła sześćdziesiąt trzy lata, miał problem z „utrzymaniem tego
w spodniach”. Binks powiedziała to z uśmiechem pod tytułem zaraz padnę,
nie przejdzie mi to przez gardło, spoglądając zasnutymi kataraktą oczami. „Po
prostu nie mógł utrzymać tego w spodniach”, powiedziała natarczywie
starsza pani, gdy jej dłoń chłodziła moje ramię w śmiertelnym uścisku.
„Ale kochał mnie bardziej niż je wszystkie. Ja to wiem i ty to wiesz”. Morał
płynący z tej historii: pan Binks był niewiernym kutasem, ale wiesz, małżeństwo to kompromis.
Wycofałam się szybko i zaczęłam krążyć w tłumie, uśmiechając się do
pomarszczonych twarzy, które miały w sobie tę obwisłość, znużenie i roz-
czarowanie, to, czego nabierają twarze ludzi w średnim wieku. Większość
z nich była pijana i tańczyła jak w czasach swojej młodości – kołysząc się do
country-club funka – a to wydawało się jeszcze gorsze. Właśnie przeciskałam się w stronę tarasu, by zażyć trochę świeżego powietrza, gdy kolejna
ręka chwyciła mnie za ramię. Mama Nicka, mama Maureen, z wielkimi
czarnymi laserowymi oczami, przejętą twarzą mopsa. Wpychając do ust
krakersa z kozim serem, Maureen wydusiła: „Nie jest łatwo połączyć się
z kimś w parę na zawsze. To rzecz godna podziwu i cieszę się, że to robicie,
ale o rany, przyjdą dni, że będziecie tego żałować. I dobrze się stanie, jeżeli
ten żal będzie się przeciągał tylko na dni, a nie na miesiące”. Musiałam wyglądać na zszokowaną, bo dodała szybko: „Będziecie mieli też dobry czas.
Wiem, że tak. Wy dwoje. Będziecie mieli dużo dobrych chwil. Więc… wybacz mi, kochanie, to, co powiedziałam wcześniej. Jestem po prostu głupią
starą rozwódką. Jejku, wypiłam za dużo wina”. Pomachała mi na do widzenia i czmychnęła, przedzierając się między innymi rozczarowanymi parami.
– Nie powinno cię tu być – odzywa się nagle Bill Dunne i zwraca się do
mnie: – Co tu robisz? Nie wolno ci tu być.
– Jestem Amy – mówię, dotykając jego ręki, jakby to mogło go przebudzić.
Bill zawsze mnie lubił. Nawet jeśli nie miał mi nic do powiedzenia, widziałam, że mnie lubi, po sposobie, w jaki na mnie patrzył, jakbym była
rzadkim ptakiem. Teraz robi gniewną minę, wypycha pierś do przodu, jak
karykatura młodego marynarza, który wszczyna burdę. Go, która jest
w pobliżu, odstawia jedzenie i przygotowuje się, by do nas podejść, spokojnie, jakby próbowała złapać muchę.
– Dlaczego jesteś w naszym domu? – pyta Bill Dunne, wykrzywiając
usta. – Masz tupet, paniusiu.
– Nick? – woła Go za siebie, nie głośno, lecz nagląco.
– Już idę – odpowiada Nick i zjawia się natychmiast. – Hej, tato, to moja
żona, Amy. Pamiętasz Amy? Przenieśliśmy się tu, żeby cię częściej widywać. Jesteś w naszym nowym domu.
Nick piorunuje mnie wzrokiem: to ja upierałam się, żeby zaprosić jego
ojca.
– Ja tylko mówię, Nick, że to nie jest jej miejsce – odzywa się Bill Dunne,
dźgając palcem wskazującym w stronę mojej twarzy, ludzie cichną, kilku
mężczyzn nadchodzi powoli, ostrożnie z innego pokoju, ręce trzymając
w pogotowiu. – Ta mała dziwka myśli, że może robić, co jej się podoba.
Wparowuje mama Mo, obejmuje byłego męża, jak zawsze wykorzystując okazję.
– Ależ oczywiście, że właśnie tu jest jej miejsce, Bill. To jej dom. To żona
twojego syna. Pamiętasz?
– Ma się stąd wynieść, rozumiesz, Maureen? – Strząsa jej rękę i znów
rusza na mnie. – Głupia suka. Głupia suka.
Nie wiadomo, czy ma na myśli mnie czy Maureen, lecz nagle spogląda
na mnie i zaciska usta.
– To nie twoje miejsce – powtarza.
– Wyjdę – mówię i odwracam się, wychodzę prosto w deszcz.
Nie można się przejmować słowami chorego na alzheimera, myślę, starając się potraktować to lekko. Zataczam pętlę po okolicy, czekając, aż zjawi
się Nick i zabierze mnie z powrotem do domu. Krople deszczu padają na
mnie łagodnie, moczą mnie. Naprawdę wierzę, że Nick za mną wyjdzie.
Odwracam się w stronę domu i widzę tylko zamknięte drzwi.
NICK DUNNE
CZTERY DNI PO ZAGINIĘCIU
Rand i ja siedzieliśmy w pustym centrum poszukiwań o piątej rano i piliśmy kawę, czekając, aż policja przesłucha Lonniego. Amy patrzyła na nas
z plakatu na ścianie. Jej zdjęcie wyglądało, jakby była zaniepokojona.
– Zupełnie nie rozumiem, dlaczego nic ci nie powiedziała, jeśli się czegoś bała – odezwał się Rand. – Dlaczego miałaby to przed tobą zatajać?
Amy zjawiła się w centrum handlowym, by kupić broń w walentynki,
właśnie w ten dzień, jak powiedział nasz przyjaciel Lonnie. Była nieco
zmieszana, nieco zdenerwowana: „Może to niemądre, ale… sądzę, że potrzebny mi pistolet”. Jednak przede wszystkim była wystraszona. Powiedziała Lonniemu, że ktoś wzbudza jej niepokój. Nie podała żadnych szczegółów, ale gdy spytał ją, jakiej broni potrzebuje, powiedziała: „takiej, która
szybko kogoś powstrzyma”. Kazał jej wrócić za kilka dni i wróciła. Nie był
w stanie załatwić jej pistoletu („To nie moja działka, człowieku”), ale teraz
żałuje, że mu się nie udało. Dobrze ją zapamiętał, potem od czasu do czasu
zastanawiał się, co z nią, tą słodką blondynką z przestraszoną twarzą, która
próbowała kupić pistolet w walentynki.
– Kogo mogła się bać? – spytał Rand.
– Opowiedz mi jeszcze raz o tym Desim – poprosiłem. – Spotkałeś go
kiedyś?
– Parę razy był u nas w domu. – Rand zmarszczył brwi, grzebiąc w pamięci. – Miły z wyglądu, bardzo zabiegał o Amy, traktował ją jak księżniczkę. Ale jakoś nigdy go nie polubiłem. Nawet gdy wszystko układało się
między nimi dobrze – młoda miłość, pierwsza miłość Amy – nawet wtedy
go nie lubiłem. Był bardzo nieuprzejmy wobec mnie, z niewiadomych powodów. Bardzo zaborczy wobec Amy, wciąż trzymał ją w objęciach. Wydało mi się dziwne, bardzo dziwne, że nie stara się być dla nas miły. Więk-
szość młodych mężczyzn chce mieć dobre relacje z rodzicami.
– Ja chciałem.
– I udało ci się! – Uśmiechnął się. – Denerwowałeś się akurat tyle, ile
trzeba, to było urocze. Desi zawsze zachowywał się wstrętnie.
– Mieszka niecałą godzinę drogi stąd.
– To prawda. A Hilary Handy? – spytał Rand, pocierając oczy. – Nie
chciałbym wydać się seksistą, ale ona była jeszcze bardziej przerażająca niż
Desi. Bo ten cały Lonnie nie powiedział przecież, że Amy bała się mężczyzny.
– Nie, powiedział tylko, że się bała – przyznałem. – Jest jeszcze ta Noelle Hawthorne, która mieszka blisko nas. Powiedziała policji, że przyjaźniły
się z Amy, a ja wiem, że wcale nie. Nie były nawet koleżankami. Jej mąż
mówił, że wpadła w histerię. Że oglądała zdjęcia Amy, płacząc. Wtedy pomyślałem, że chodzi o zdjęcia w internecie, ale… może to były aktualne
zdjęcia Amy? Może ona ją prześladowała?
– Próbowała rozmawiać dziś ze mną, gdy byłem trochę zajęty – powiedział Rand. – Zacytowała Niezwykłą Amy, a konkretnie tomik Niezwykła
Amy i wojna z przyjaciółką. „Przyjaciele to ludzie, którzy nas znają najlepiej”.
– Zupełnie jak Hilary – zauważyłem. – Tylko dorosła.
Spotkaliśmy się z Boney i Gilpinem tuż po siódmej w restauracji sieci
IHOP przy autostradzie, by się z nimi ostro rozmówić: to skandal, że odwalaliśmy za nich robotę, znajdowaliśmy tropy. Jeśli miejscowe gliny nie radziły sobie ze sprawą, należało wezwać FBI.
Pulchna kelnerka o bursztynowych oczach przyjęła od nas zamówienia,
nalała nam kawy i, najwyraźniej mnie rozpoznawszy, trzymała się w zasięgu słuchu, dopóki Gilpin jej nie odprawił. Była niczym uprzykrzona mucha. W trakcie dolewania napojów, rozkładania sztućców i dostarczania jedzenia, które pojawiło się szybko jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, cała nasza rozmowa co chwila grzęzła: To nie do pomyślenia… nie, za kawę
dziękuję… aż trudno uwierzyć, że… oczywiście, może być żytnie…
Zanim skończyliśmy swoje wywody, Boney wpadła nam w słowo:
– Rozumiem, że chcecie brać udział w śledztwie. Ale to, co zrobiliście,
było niebezpieczne. Musicie nam zostawić takie zadania.
– Chodzi właśnie o to, że ich nie wykonujecie – odparłem. – Nigdy nie
zdobylibyście tej informacji o pistolecie, gdybyśmy się wczoraj w nocy tam
nie wybrali. Co powiedział wam Lonnie?
– To samo, co wy powiedzieliście, że powiedział – odrzekła Gilpin. –
Amy chciała kupić pistolet, była wystraszona.
– Zdaje się, że ta informacja nie zrobiła na was szczególnego wrażenia –
warknąłem. – Myślicie, że kłamał?
– Nie – zaprzeczyła Boney. – Nie ma powodu, by facet ściągał na siebie
uwagę policji. Twoja żona zrobiła na nim wielkie wrażenie. Był bardzo poruszony tym, co ją spotkało. Pamięta specyficzne szczegóły. Powiedział, że
miała na sobie zielony szal. No wiesz, nie zimowy szalik, tylko taką modną
dużą chustę. – Wykonała gest świadczący o tym, że uważa modę za dziecinadę, niewartą uwagi. – Szmaragdowy szal. Coś ci się kojarzy?
Skinąłem głową.
– Ma taki jeden, który często nosi do niebieskich dżinsów.
– I broszka na marynarce – złote A?
– Tak.
Boney wzruszyła ramionami: sprawa ustalona.
– Nie sądzicie, że mogła zrobić na nim tak wielkie wrażenie, że … ją porwał? – spytałem.
– Ma alibi. Solidne – odparła Boney, patrząc na mnie wymownie. –
Prawdę mówiąc, zaczęliśmy szukać… innego rodzaju motywu.
– Bardziej… osobistego – dodał Gilpin. Spojrzał z powątpiewaniem na
swoje naleśniki, przybrane truskawkami i bitą śmietaną. Zaczął odsuwać to
wszystko na brzeg talerza.
– Bardziej osobistego – powtórzyłem. – Czy to znaczy, że wreszcie zamierzacie porozmawiać z Desim Collingsem albo Hilary Handy? Czy ja
mam to zrobić? – Właściwie to przyrzekłem Marybeth, że wyruszę do nich
dzisiaj.
– Oczywiście, że to zrobimy – zapewniła Boney tonem dziewczyny,
która chce udobruchać nieznośną matkę zapewnieniami, że będzie się lepiej odżywiać. – Wątpimy, że to dobry trop, ale ich przesłuchamy.
– No to super, dziękuję, że wykonujecie swoją pracę, tak jakby – powiedziałem. – A co z Noelle Hawthorne? Jeśli chcecie szukać kogoś blisko
domu, mieszka na naszym osiedlu i wydaje się, że ma obsesję na punkcie
Amy.
– Wiem, dzwoniła do nas, jest na naszej liście. – Gilpin pokiwał głową. –
Dzisiaj.
– Dobrze. Co jeszcze robicie?
– Nick, właściwie to chcielibyśmy cię prosić, byś poświęcił nam trochę
czasu, trochę wysilił dla nas pamięć – oświadczyła Boney. – Współmałżonkowie często wiedzą więcej, niż im się wydaje. Chcemy na przykład, byś
się zastanowił nad tą kłótnią, a właściwie tą awanturą, którą wasza sąsiadka, pani… Teverer słyszała na dzień przed zaginięciem Amy.
Rand spojrzał na mnie czujnie.
Jan Teverer, chrześcijańska pani od zapiekanki, która unikała mojego
wzroku.
– Chodzi mi o to, czy to możliwe, że – wiem, że trudno o tym słuchać,
panie Elliott – Amy była pod wpływem jakichś środków? – spytała Boney.
Niewinny wzrok. – No bo może jednak kontaktowała się z jakimiś nieciekawymi typami w naszym mieście. Tu jest pełno handlarzy narkotyków.
Może zadała się z niewłaściwymi ludźmi i dlatego chciała zdobyć pistolet.
Musi być jakiś powód, dla którego chciała mieć pistolet do samoobrony
i nie powiedziała o tym mężowi. Poza tym, Nick, chcielibyśmy, byś zastanowił się jeszcze raz nad tym, gdzie byłeś pomiędzy godziną kłótni, czyli
mniej więcej jedenastą wieczorem, wtedy gdy ostatni raz ktoś słyszał głos
Amy…
– Oprócz mnie.
– Oprócz ciebie – a południem, gdy zjawiłeś się w barze. Jeśli kręciłeś
się po mieście, jechałeś na plażę, zatrzymałeś przy porcie, ktoś musiał cię
widzieć. Nawet gdyby to był przypadkowy przechodzień, no wiesz, na
przykład ktoś, kto wyprowadzał psa. Jeśli mógłbyś nam pomóc, myślę, że
to byłoby naprawdę…
– Pomocne – dokończył Gilpin. Nadział truskawkę na widelec.
Oboje przyglądali mi się troskliwie, z sympatią.
– To byłoby niezwykle pomocne – powtórzył Gilpin milszym tonem.
Po raz pierwszy usłyszałem o kłótni – że o niej wiedzą – i postanowili
powiedzieć mi o tym przy Randzie, udając przy tym, że nie myślą: mamy
cię!
– Jasne – zgodziłem się.
– Czy mógłbyś nam powiedzieć, o co się pokłóciliście? – spytała Boney.
– A co powiedziała wam pani Teverer?
– Nie chcę tego rozważać, skoro mogę zapytać ciebie. Więc o co? – Nalała sobie trochę śmietanki do kawy.
– Właściwie o nic – mruknąłem. – Dlatego o tym nawet nie wspomniałem. Po prostu się sprzeczaliśmy, jak to bywa w małżeństwie.
Rand spojrzał na mnie, jakby nie miał zielonego pojęcia, o czym mówię:
Sprzeczka? Zdarza się w małżeństwie? Jak to?
– Chodziło o kolację – skłamałem. – Co przygotujemy na naszą rocznicę? Amy bardzo tradycyjnie traktuje te sprawy…
– Homar – przerwał Rand. Zwrócił się do gliniarzy: – Amy co roku
przygotowuje dla Nicka homara.
– Właśnie. Ale w tym mieście nigdzie nie można dostać homara, to znaczy żywego, więc była sfrustrowana. Miałem rezerwację w Houston…
– Przecież powiedziałeś, że nie miałeś – wtrącił Rand, marszcząc brwi.
– Tak, przepraszam, wszystko mi się już miesza. Myślałem o tym, by
zrobić tam rezerwację. Rzeczywiście powinienem sprowadzić samolotem
homara.
Gliniarze unieśli brwi. Cóż za fantazja.
– To wcale nie jest takie drogie. W każdym razie wdaliśmy się w kłótnię, a ona rozkręciła się bardziej, niż powinna. – Zjadłem kawałek ciasta naleśnikowego. Czułem, jak żar bije mi spod kołnierzyka. – Godzinę później
śmialiśmy się z tego.
– Hm. – To było wszystko, co powiedziała Boney.
– A gdzie się wybierasz na poszukiwanie skarbów? – spytał Gilpin.
Wstałem, położyłem pieniądze na stoliku, gotowy do drogi. Nie zamierzałem zaczynać się bronić.
– Nigdzie, jeszcze nie teraz. Trudno jasno myśleć, gdy tyle się dzieje.
– Dobra – zakończył Gilpin. – Mało prawdopodobne, by poszukiwanie
skarbów było kluczową sprawą, kiedy wiemy, że czuła się zagrożona wiele
miesięcy temu. Ale informuj mnie na bieżąco, dobra?
Wyszliśmy w upał. Kiedy Rand i ja wsiedliśmy do auta, Boney zawołała:
– Hej, Nick, czy Amy nadal nosi dwójkę?
Zmarszczyłem brwi.
– Czy nosi rozmiar dwa? – powtórzyła.
– Tak, sądzę, że tak – odpowiedziałem. – Tak, nosi.
Boney zrobiła minę oznaczającą hmmmm i wsiadła do samochodu.
– O co chodzi? – spytał Rand.
– A kto ich tam wie.
Przez większość drogi do hotelu milczeliśmy, Rand patrzył na migające
za oknem rzędy fast foodów, ja myślałem o swoim kłamstwie – o wielu
kłamstwach. Musieliśmy krążyć po parkingu, by znaleźć miejsce przed
Days Inn. Najwyraźniej konwencja sprzedawców była hitem sezonu.
– Wiesz, to zabawne, jaki jestem prowincjonalny, spędziwszy całe życie
w Nowym Jorku – powiedział Rand, z ręką na klamce. – Gdy Amy mówiła
o przeprowadzce tutaj, o tym, że zamieszka z tobą nad Missisipi, wyobrażałem sobie… zieleń, pola, jabłonie, i te wielkie stare czerwone stodoły.
A muszę ci powiedzieć, że tu jest dość brzydko. – Roześmiał się. – Nie
przychodzi mi na myśl ani jeden przykład piękna w tym mieście. Oprócz
mojej córki.
Wysiadł i pomaszerował szybko w stronę hotelu, a ja nie próbowałem
go dogonić. Wszedłem do ochotniczego centrum poszukiwań kilka minut
po nim, zająłem miejsce przy ustronnym stoliku na końcu sali. Musiałem
zająć się szukaniem skarbów, zanim wskazówki znikną, odgadnąć, dokąd
Amy chciała mnie zabrać. Postanowiłem odsiedzieć tu parę godzin, a potem pojechać po trzecią wskazówkę. Tymczasem wybrałem pewien numer
telefonu.
– Tak? – odezwał się zniecierpliwiony głos. W tle słychać było płacz niemowlęcia. Słyszałem, że kobieta zdmuchuje włosy z twarzy.
– Dzień dobry, czy mówię z Hilary Handy?
Odłożyła słuchawkę. Zadzwoniłem jeszcze raz.
– Słucham!
– Witam. Chyba nas coś rozłączyło.
– Proszę wpisać ten numer na listę tych, pod które się nie dzwoni…
– Hilary, nic nie sprzedaję, dzwonię w sprawie Amy Dunne… Amy Elliott.
Cisza. Niemowlę znów zakwiliło, niebezpiecznie wahając się między
śmiechem a napadem złości.
– O co chodzi?
– Nie wiem, czy widziałaś komunikat w telewizji, ale zaginęła. Zaginęła
piątego lipca w okolicznościach potencjalnie wskazujących na przemoc.
– Och, przykro mi.
– Jestem Nick Dunne, jej mąż. Obdzwaniam jej starych przyjaciół.
– Doprawdy?
– Zastanawiam się, czy ostatnio miałaś z Amy jakiś kontakt.
Westchnęła do słuchawki, trzy długie oddechy.
– Czy chodzi o te bzdury w szkole średniej? – Gdzieś dalej w tle dziecięcy błagalny głos krzyknął: „Maaamo! Chooodź do mnie!” – Za chwilę,
Jack – zawołała za siebie. Potem zwróciła się do mnie rozwścieczonym głosem: – Więc o to chodzi? Dlatego do mnie dzwonisz? To było dwadzieścia
lat temu. Nawet więcej, cholera.
– Wiem, wiem. Słuchaj, muszę spytać. Byłbym dupkiem, gdybym tego
nie zrobił.
– Jezu, kurwa mać. Jestem teraz matką trójki dzieci. Nie rozmawiałam
z Amy od szkoły średniej. Dostałam nauczkę. Gdybym spotkała ją na ulicy,
przeszłabym szybko na drugą stronę. – Dziecko zawyło. – Muszę iść.
– Tylko jedno szybkie pytanie, Hilary…
Odłożyła słuchawkę i natychmiast zawibrowała moja trefna komórka.
Zignorowałem ją. Muszę gdzieś ukryć to cholerstwo.
Nagle wyczułem czyjąś obecność, obecność kobiety w pobliżu, ale nie
podniosłem oczu, w nadziei że odejdzie.
– Nie ma jeszcze dwunastej, a ty wyglądasz już, jakbyś cały dzień był
na nogach, biedaku.
Shawna Kelly. Miała włosy zebrane wysoko w koński ogon. Wydęła ku
mnie współczująco usta pokryte błyszczykiem.
– Jesteś gotów spróbować mojej zapiekanki z kurczaka?
Trzymała naczynie żaroodporne tuż pod biustem, pokrywająca je folia
zaparowała. Wypowiedziała pytanie, jakby była gwiazdą filmu wideo z lat
osiemdziesiątych.
– Zjadłem spore śniadanie. Ale dziękuję. To bardzo miłe z twojej strony.
Zamiast odejść, usiadła. Nogi wystające spod turkusowej tenisowej
spódniczki były tak mocno wysmarowane balsamem, że aż błyszczały.
Kopnęła mnie czubkiem nieskazitelnej tenisówki.
– Dobrze śpisz, kotku?
– Trzymam się.
– Musisz spać, Nick. Jak będziesz wykończony, na nic się nie zdasz.
– Może niedługo wyjdę, spróbuję się zdrzemnąć przez parę godzin.
– Myślę, że powinieneś. Koniecznie.
Nagle poczułem do niej wielką wdzięczność. Poruszyła czułą strunę syneczka mamusi. Niebezpiecznie. Zdław to, Nick.
Czekałem, aż odejdzie. Musiała odejść – ludzie zaczęli nas obserwować.
– Jeśli chcesz, mogę cię od razu odwieźć do domu – zaproponowała. –
Drzemka na pewno ci się przyda.
Sięgnęła ręką do mego kolana, a ja poczułem wściekłość na nią za to, że
nie rozumie, iż powinna odejść. Zostaw tę cholerną zapiekankę, ty lepka kurwo,
i spadaj! Czuła struna syneczka tatusia. Też niedobrze.
– A może byś tak pomogła Marybeth? – rzuciłem obcesowo i wskazałem swoją teściową stojącą przy ksero i robiącą niezliczone kopie zdjęcia
Amy.
– Dobrze. – Ociągała się jeszcze, więc zacząłem ją wprost ignorować. –
To cię zostawiam. Mam nadzieję, że zapiekanka będzie smakowała.
Odprawa ją zabolała, to było widać, bo nie nawiązała przed odejściem
kontaktu wzrokowego ze mną, tylko odwróciła się na pięcie i oddaliła wolnym krokiem. Zrobiło mi się głupio, zastanawiałem się, czy jej nie przeprosić, być dla niej miłym. Nie idź za tą kobietą, rozkazałem sobie.
– Jakieś wieści? – To była Noelle Hawthorne, która zajęła miejsce właśnie zwolnione przez Shawnę. Była od niej młodsza, ale zdawała się starsza
– pulchne ciało z posępnymi, szeroko rozstawionymi pagórkami piersi.
Zmarszczone brwi.
– Na razie nic nowego.
– Wygląda na to, że dobrze nad wszystkim panujesz.
Zwróciłem głowę w jej stronę, nie wiedząc, co powiedzieć.
– Czy ty w ogóle wiesz, kim ja jestem? – spytała.
– Oczywiście. Jesteś Noelle Hawthorne.
– Jestem przyjaciółką Amy.
Muszę przypomnieć policji: Jeśli chodzi o Noelle, są dwie możliwości.
Albo jest kłamliwą kurwą, której zależy na rozgłosie – chce się podłączyć
pod znajomość z zaginioną kobietą – albo ma świra. Stalkerka, która koniecznie chciała się z Amy zaprzyjaźnić, a gdy Amy ja olała…
– Czy masz jakieś informacje o Amy, Noelle? – spytałem.
– Oczywiście, Nick. Była moją najlepszą przyjaciółką.
Patrzyliśmy na siebie przez kilka sekund.
– Czy podzielisz się tymi informacjami?
– Policja wie, gdzie mnie znaleźć. Jeśli kiedykolwiek to zrobią.
– To wielka pomoc, Noelle. Dopilnuję, by z tobą porozmawiali.
Jej policzki poczerwieniały, dwie ekspresjonistyczne plamy koloru.
Oddaliła się. Przyszła mi do głowy niemiła myśl, jedna z tych, które
wyskakują bez mojej kontroli. Pomyślałem: Kobiety są kurewsko popieprzone. Bez żadnych określeń typu niektóre kobiety albo wiele kobiet.
Kobiety są popieprzone.
Gdy zapadła noc, pojechałem do pustego domu mego ojca, wskazówka
Amy leżała obok mnie na siedzeniu pasażera.
Przywiozłeś mnie tu, więc może dręczy cię sumienie.
Muszę przyznać, że było to pewne zaskoczenie.
Ale przecież dużego wyboru nie mieliśmy,
„Tu się zadomowimy”, postanowiliśmy.
Do brązowego domku zabierzmy naszą miłość.
Cudny, kochany mężu, okaż wspaniałomyślność.
Ta wskazówka wydawała się bardziej enigmatyczna niż wcześniejsze,
ale byłem pewien, że właściwie ją odgadłem. Amy wreszcie mi wybaczyła,
że zabrałem ją do Carthage. Może dręczy cię sumienie… [ale] tu się zadomowimy. Brązowy domek to dom ojca, który w rzeczywistości był niebieski, lecz
Amy zaszyfrowała tu kolejną informację znaną tylko nam dwojgu. Zawsze
bardzo lubiłem te nasze prywatne żarty, dzięki nim czułem się bardziej
związany z Amy niż przez wszystkie zwierzenia, namiętny seks czy rozmowy do samego świtu. „Brązowy domek” dotyczył ojca, a Amy była jedy-
ną osobą, której opowiedziałem tę historię. Chodziło o to, że po rozwodzie
widywałem go tak rzadko, że postanowiłem myśleć o nim jako o postaci
z książki. Nie był moim prawdziwym ojcem – który by mnie kochał i spędzał ze mną czas, ale życzliwą i niezbyt ważną osobą, która nazywała się
pan Brown5. Ów pan był bardzo zajęty, wykonywał jakieś ważne zadania
dla Stanów Zjednoczonych i czasem (bardzo rzadko) wykorzystywał mnie
jako przykrywkę, by móc swobodniej poruszać się po mieście. Amy miała
łzy w oczach po wysłuchaniu tej opowiastki, choć w moim zamierzeniu
była to tylko zabawna historyjka z mojego dzieciństwa. Powiedziała mi, że
teraz to ona jest moją rodziną, że kocha mnie wystarczająco mocno, by zrekompensować mi dziesięciu okropnych ojców, i że teraz to my jesteśmy
Dunne’ami, nasza dwójka. A potem wyszeptała mi do ucha: „Jest do wykonania pewne zadanie, do którego byś się świetnie nadawał…”.
Co do wspomnianej „wspaniałomyślności”, była to kolejna próba pojednania.
Gdy ojciec pogrążył się w alzheimerze, postanowiliśmy sprzedać jego
dom, więc Amy i ja udaliśmy się tam i pakowaliśmy rzeczy dla organizacji
dobroczynnej. Amy była oczywiście szalejącym derwiszem pakowania, a ja
grzebałem w rzeczach ojca jak mucha w smole. Dla mnie każda była zagadkowa. Kubek z bardziej widocznymi śladami po kawie to pewnie jego ulubiony, myślałem. Czy to prezent? Kto mu go dał? A może sam go sobie kupił? Sądziłem, że ojciec samo kupowanie uważał na przejaw zniewieściałości. A jednak inspekcja szafy wykazała obecność pięciu nowiutkich par butów, jeszcze w pudełkach ze sklepu. Czy kupił je dla siebie sam, wyobrażając sobie innego, bardziej towarzyskiego Billa Dunne’a niż ten, który powoli ginął w samotności? Czy poszedł do Shoe-Be-Doo-Be, zażądał pomocy od
matki, kolejnego z jej wielu życzliwych gestów. Oczywiście nie podzieliłem
się tymi przemyśleniami z Amy, więc jestem pewien, że jak to często ze
mną bywa, wyszedłem na obiboka.
– Proszę. Pudło. Dla organizacji dobroczynnej – powiedziała, przyłapawszy mnie, gdy siedziałem na podłodze, oparty o ścianę i gapiłem się na
jeden z butów. – Włóż te wszystkie buty do pudła, dobrze?
5
Brown (ang.) – brązowy.
Byłem zawstydzony, warknąłem na nią, ona coś mi odburknęła, no i zaczęło się… jak zwykle.
Powinienem dodać na obronę Amy, że dwukrotnie spytała, czy chcę
porozmawiać, czy jestem pewien, że chcę kontynuować to, co robimy. Czasami opuszczam takie szczegóły, bo jest mi to na rękę. Prawdę mówiąc,
chciałem, by czytała w moich myślach, żebym nie musiał zniżać się do kobiecej sztuki artykulacji. Czasami tak samo jak Amy prowadziłem gierki
typu: zgadnij, o co mi chodzi. O tym też wcześniej nie wspomniałem.
Jestem wielkim fanem kłamstwa przez przemilczenie.
Podjechałem pod dom ojca tuż po dziesiątej. Był to schludny domek,
dobry na początek (albo koniec). Dwie sypialnie, dwie łazienki, jadalnia,
przestarzała, ale porządna kuchnia. Znak z napisem „Na sprzedaż” rdzewiał na podwórku przed budynkiem. Przez cały rok zero zainteresowania.
Wszedłem do dusznego wnętrza, uderzyła mnie fala gorąca. Tani
alarm, który zainstalowaliśmy po trzecim włamaniu, zaczął piszczeć jak
mechanizm bomby zegarowej. Wklepałem kod, który doprowadzał Amy
do szału, bo przeczył wszelkim zasadom dotyczącym kodów. Była to data
mojego urodzenia: 15877.
Kod odrzucony. Spróbowałem ponownie. Kod odrzucony. Po plecach spływały mi krople potu. Amy zawsze groziła, że zmieni kod. Mówiła, że to
bez sensu mieć kod, który tak łatwo odgadnąć, ale ja znam prawdziwą
przyczynę. Miała mi za złe, że to była data moich urodzin, a nie data naszego ślubu. Po raz kolejny wybrałem siebie zamiast nas. Moja na poły słodka
tęsknota za Amy zniknęła. Znów dźgnąłem palcem klawisze z numerami,
coraz bardziej spanikowany, gdy alarm odliczał piskiem kolejne sekundy,
aż wreszcie przeszedł w alarm przeciwwłamaniowy.
Biiiip Biiiip!Biiiip!
Moja komórka powinna teraz zadzwonić, żebym mógł odwołać
alarm: to tylko ja, idiota. Jednak komórka nie dzwoniła. Czekałem pełną minutę, alarm przypominał mi film o statku podwodnym zatopionym przez
torpedę. Lipcowy upał zapuszkowany w zamkniętym domu szemrał wokół
mnie. Cały tył koszuli miałem już przepocony. Cholera jasna, Amy! Obejrzałem urządzenie, szukając numeru operatora, ale nic nie znalazłem. Podsunąłem krzesło i zacząłem szarpać aparat, wyrwałem go ze ściany, wisiał na
przewodach, gdy mój telefon wreszcie się odezwał. Opryskliwy głos po
drugiej stronie zażądał, bym podał imię pierwszego kota Amy.
Biiiip Biiiip!Biiiip!
To był najgorszy ton z możliwych – pełen samozadowolenia, rozdrażniony, obojętny – i fatalne pytanie, bo nie znałem odpowiedzi, co doprowadziło mnie do szewskiej pasji. Bez względu na to, ile wskazówek rozwiążę,
zostanę skonfrontowany z jakimś drobiazgiem znanym tylko Amy, co mnie
ostatecznie zbije z tropu.
– Proszę posłuchać, jestem Nick Dunne, to jest dom mojego ojca, ten
alarm został założony przeze mnie – warknąłem. – Więc nieważne, kurwa,
jak się nazywał pieprzony pierwszy kot mojej żony.
Biiiip Biiiip!Biiiip!
– Proszę nie mówić do mnie takim tonem, proszę pana.
– Przyszedłem tylko na chwilę, by wziąć coś z domu ojca, i zaraz wychodzę, dobrze?
– Muszę natychmiast zawiadomić policję.
– Czy może pani wyłączyć to cholerstwo, żebym mógł spokojnie pomyśleć?
Biiiip Biiiip!Biiiip!
– Alarm jest wyłączony.
– Nie jest.
– Proszę pana, już prosiłam, by nie zwracał się pan do mnie takim tonem.
Ty pieprzona suko.
– Wiesz co? Pierdolę to, kurwa!
Rozłączyłem się i natychmiast przypomniałem sobie imię pierwszego
kota Amy: Stuart.
Oddzwoniłem do dystrybutora alarmu, połączyłem się z inną operatorką, rozsądną osobą, która wyłączyła alarm i, dzięki jej za to, odwołała policję. Naprawdę nie byłem w nastroju, by się tłumaczyć.
Usiadłem na cienkim, tanim dywanie i zmusiłem się do głębokiego oddychania, serce biło mi mocno. Po minucie, gdy ramiona mi się rozluźniły,
przestałem zaciskać zęby i pięści, a serce powróciło do normalnego rytmu,
wstałem i natychmiast miałem ochotę wyjść, jakbym chciał dać Amy naucz-
kę. Jednak kiedy wstałem, zauważyłem niebieską kopertę pozostawioną na
blacie kuchennym jak liścik do męża.
Wziąłem głęboki oddech, wypuściłem powietrze – nowe nastawienie –
i otworzyłem kopertę, wyciągnąłem kartkę oznaczoną serduszkiem.
Cześć, Kochanie,
A więc oboje mamy cechy, nad którymi chcemy popracować. Ja
mam swój perfekcjonizm, okazywane czasem (myślenie życzeniowe?)
zadufanie w sobie. A Ty? Wiem, że martwi Cię to, iż czasem jesteś
zbyt wycofany, nie potrafisz być czuły ani opiekuńczy. Cóż, chcę Ci
powiedzieć tutaj, w domu Twojego ojca – że to nieprawda. Nie jesteś
swoim ojcem. Musisz wiedzieć, że jesteś dobrym człowiekiem, uroczym, miłym człowiekiem. Karałam Cię za to, że nie umiałeś czasem
odczytać moich myśli, zachowywać się dokładnie tak, jak chciałam,
byś się zachowywał w danym momencie. Karałam Cię za to, że jesteś
prawdziwym, oddychającym człowiekiem. Rozstawiałam Cię po kątach, zamiast ufać w to, że znajdziesz własną drogę. Nie wierzyłam ci
na słowo: że bez względu na to, ile popełniamy błędów, zawsze mnie
kochasz i chcesz, bym była szczęśliwa. A to powinno wystarczyć każdej dziewczynie, prawda? Martwię się, że mówiłam Ci często rzeczy,
które wcale nie są prawdą, a Ty w nie uwierzyłeś. Więc teraz jestem
tu, by Ci powiedzieć: jesteś CIEPŁY. Jesteś moim słońcem.
Gdyby Amy była ze mną, jak planowała, przytuliłaby się do mnie, tak
jak to zwykła robić, przykładając twarz do nasady mojej szyi, pocałowałaby
mnie, uśmiechnęłaby się i powiedziała: „Jesteś, wiesz. Moim słońcem”. Ze
ściśniętym gardłem rozejrzałem się po raz ostatni po domu ojca i wyszedłem, zamykając drzwi. W samochodzie otworzyłem kopertę z napisem
CZWARTA WSKAZÓWKA. Zbliżaliśmy się do końca.
Wyobraź sobie, że jestem niegrzeczną dziewczynką,
Więc trzeba mnie ukarać, czyli posiąść, byle szybko.
To jest tam, gdzie masz fanty na piątą rocznicę schowane,
Wybacz, jeśli to wszystko robi się zbyt ukartowane.
W słoneczne południe była tu przednia zabawa,
Potem na koktajlu wesoła popijawa.
Pełen słodkich westchnień natychmiast tam biegnij,
Otwórz drzwi i wielką niespodziankę odkryj.
Ścisnęło mnie w żołądku. Nie wiedziałem, co to ma znaczyć. Przeczytałem jeszcze raz. Nic mi nie przychodziło do głowy. Amy przestała traktować mnie ulgowo. A więc jednak nie dokończę poszukiwania skarbów.
Poczułem przypływ rozdrażnienia. Co za pieprzony dzień. Boney na
mnie polowała, Noelle była świrnięta, Shawna wściekła, Hilary rozżalona,
babka z firmy ochroniarskiej była suką, a moja żona zabiła mi ostatecznego
ćwieka. Czas zakończyć ten przeklęty dzień. Była tylko jedna kobieta, której towarzystwo mogłem teraz znieść.
Go wystarczyło jedno spojrzenie na mnie – roztrzęsionego, z zaciśniętymi ustami, wykończonego upałem w domu ojca – by usadzić mnie na kanapie i oświadczyć, że przygotuje późną kolację. Pięć minut później szła
ostrożnie ku mnie, niosąc na starej telewizyjnej tacy awaryjny posiłek Dunne’ów: grillowany ser, chipsy o smaku barbecue, plastikowy kubek z…
– To nie kool-aid – powiedziała. – Piwo. Picie kool-aid uznałam za zbyt
wielki regres.
– Jesteś bardzo dziwnie opiekuńcza, Go.
– Ty gotujesz jutro.
– Mam nadzieję, że lubisz zupę z puszki.
Usiadła na kanapie obok mnie, podkradła mi czipsa i spytała, zbyt niedbale:
– Jak sądzisz, czemu gliny pytały mnie, czy Amy nadal nosi rozmiar
dwa?
– Jezu, ci to za cholerę nie odpuszczą – powiedziałem.
– Nie przeraziło cię to? No wiesz, bo może znaleźli jej ubranie czy coś
takiego?
– Wtedy poprosiliby mnie o identyfikację. Prawda?
Zastanawiała się nad tym przez chwilę, ze ściągniętą twarzą.
– Tak, chyba masz rację – przyznała. Jej twarz pozostała ściągnięta, do-
póki nie zauważyła, że patrzę, a potem się uśmiechnęła. – Nagrałam mecz,
chcesz obejrzeć? Dobrze się czujesz?
– Tak.
Czułem się okropnie, w żołądku miałem pełno tłuszczu, w głowie zamęt. Może chodziło o tę wskazówkę, której nie umiałem odgadnąć, wydawało mi się, że coś przeoczyłem. Zrobiłem jakiś poważny błąd, a skutki
będą opłakane. Może to moje sumienie przebijało się na powierzchnię z sekretnego lochu zapomnienia?
Go włączyła mecz i przez kolejne dziesięć minut wypowiadała jedynie
komentarze do gry, i tylko pomiędzy kolejnymi łykami piwa. Go nie lubiła
grillowanego sera, wygrzebywała masło orzechowe ze słoika i smarowała
nim krakersy. Kiedy zaczęła się przerwa reklamowa, zatrzymała nagranie
i powiedziała:
– Gdybym miała fiuta, zerżnęłabym to masło orzechowe. – Specjalnie
strzepnęła na mnie okruchy krakersów.
– Myślę, że gdybyś miała fiuta, zdarzyłoby się dużo różnych niedobrych rzeczy.
Przewinęła kolejną rundę, w której nic ciekawego się nie wydarzyło,
Cards przegrywali pięcioma punktami. Gdy zaczęła się kolejna przerwa reklamowa, Go znów zatrzymała nagranie i odezwała się:
– Zadzwoniłam dziś, żeby zmienić taryfę telefoniczną, a kiedy czekałam na połączenie z konsultantem, leciała piosenka Lionela Ritchiego – słuchasz go czasem? Ja lubię Penny Lover, ale grali tam jakąś inną, w każdym
razie gdy jakaś babka w końcu odebrała, powiedziała, że obsługa klienta
mieści się w Baton Rouge, co było dziwne, bo mówiła bez akcentu, i wyjaśniła, że wychowała się w Nowym Orleanie, i mało kto wie – jak nazwać
babkę z Nowego Orleanu? Nowoorleanka? – w każdym razie ponoć oni
w ogóle nie mają żadnego wyraźnego akcentu. Powiedziała, że jeśli chodzi
o moją taryfę, taryfę A, to…
Go i ja uprawialiśmy grę zainspirowaną przez naszą mamę, która lubiła
snuć w nieskończoność takie koszmarnie prozaiczne historie. Go czasem
nawet podejrzewała, że mama się z nas skrycie nabija. Od jakichś dziesięciu
lat, gdy rozmowa kulała, jedno z nas zaczynało opowiadać na przykład
o naprawie jakiegoś sprzętu albo wykorzystaniu kuponów rabatowych. Go
była twardszą zawodniczką ode mnie. Potrafiła ględzić nieprzerwanie i tak
długo, że to stawało się nie do zniesienia, aż wreszcie robiło się komiczne.
Go przeszła teraz do opowieści o lampce w swojej lodówce i nie wyglądało na to, że szybko wymięknie. Przepełniony nagłą, wielką wdzięcznością, pochyliłem się i ucałowałem ją w policzek.
– Za co to?
– Po prostu dziękuję.
Poczułem, że mam oczy pełne łez. Spojrzałem w bok, by je odpędzić,
a Go powiedziała:
– No więc potrzebowałam trzech baterii typu A, które, jak się okazuje,
są inne od tych tranzystorowych. Musiałam więc odszukać kwitek, żeby
zwrócić baterię tranzystorową…
Skończyliśmy oglądać mecz. Cards przegrali. Gdy nagranie dobiegło
końca, Go wyłączyła dźwięk w telewizorze.
– Chcesz pogadać czy jeszcze się jakoś rozerwać? Czego tylko potrzebujesz.
– Idź do łóżka, Go. Ja jeszcze się chwilę pokręcę. Ale zaraz chyba też się
położę. Potrzebuję snu.
– Chcesz ambien?
Moja bliźniaczka była zagorzałą zwolenniczką najprostszych sposobów.
Nie dla niej nagrania z muzyką relaksacyjną albo krzykami wielorybów.
Strzel sobie pigułkę i odpłyń.
– Nie.
– Jest w szafce z lekarstwami, gdybyś zmienił zdanie. Akurat teraz
wspomaganie snu może okazać się przydatne…
Wisiała mi nad głową jeszcze przez chwilę, a potem, jak to Go, potruchtała korytarzem, wcale nie śpiąca, i zamknęła za sobą drzwi sypialni, wiedząc, że najlepiej będzie zostawić mnie samego.
Nie każdy ma taki dar: wie, kiedy się odpierdolić. Ludzie uwielbiają gadać, a ja nigdy nie byłem wielkim gadułą. Wciąż prowadzę monolog wewnętrzny, ale słowa często nie dochodzą do ust. Ładnie dziś wygląda, myślę na przykład, lecz nie przyjdzie mi do głowy, by powiedzieć to głośno.
Moja mama mówiła, moja siostra mówiła. Wychowano mnie do słuchania.
Tak więc siedziałem sam na kanapie, nie gadałem, czułem się dekadencko.
Przejrzałem jeden z magazynów Go, pobuszowałem po kanałach telewizyjnych, a wreszcie zatrzymałem się na czarno-białym filmie, w którym faceci
w fedorach pisali liściki, a ładna pani domu powiedziała policjantom, że jej
mąż wyjechał do Fresno, na co ci spojrzeli na siebie znacząco i pokiwali
głowami. Pomyślałem o Gilpinie i Boney, a mój żołądek podskoczył.
Telefon jednorazowy, który miałem w kieszeni, wydał cichy pisk, oznaczający, że przyszedł esemes:
jestem na zewnatrz otworz drzwi
AMY ELLIOTT DUNNE
28 KWIETNIA 2011
WPIS DO DZIENNIKA
Po prostu trzeba kontynuować kontynuowanie, mawia mama Mo, a gdy to
mówi – z takim przekonaniem, akcentując każde słowo, jakby to rzeczywiście była opłacalna strategia życiowa – banał przestaje być pustymi słowami i zmienia się w coś realnego. Wartościowego. Kontynuować kontynuowanie, właśnie!, myślę.
Za to właśnie lubię Środkowy Zachód: ludzie nie robią ze wszystkiego
wielkiego halo. Nawet ze śmierci. Mama Mo będzie po prostu kontynuować kontynuowanie, dopóki rak jej nie wykończy, a potem umrze.
Tak więc robię swoje i staram się dostrzegać jasne strony, w głębokim, dosłownym sensie, jak mama Mo. Robię swoje bez szemrania: wożę Mo na
wizyty u lekarza i chemoterapię. Zmieniam cuchnącą wodę w wazonie
z kwiatami w pokoju ojca Nicka i przywożę ciasteczka dla personelu, żeby
go dobrze traktowano.
Staram się dostrzegać jasne strony w złej sytuacji, a sytuacja jest bardzo
zła, ponieważ mój mąż, który mnie tu przywiózł, który mnie wykorzenił,
by móc być bliżej swych niedomagających rodziców, zachowuje się tak, jakby stracił całe zainteresowanie zarówno mną, jak wspomnianymi niedomagającymi rodzicami.
Nick kompletnie spisał ojca na straty: nawet nie wymawia jego imienia.
Wiem, że za każdym razem, gdy dzwonią do nas ze Wzgórza Wygody,
Nick ma nadzieję usłyszeć wiadomość o śmierci ojca.
Co do Mo, Nick siedział ze swoją mamą w czasie jednej sesji chemioterapeutycznej, po czym oświadczył, że to nie do wytrzymania. Powiedział,
że nienawidzi szpitali, nienawidzi chorych, nienawidzi wolno upływające-
go czasu, kroplówki sączącej się sennie jak melasa. Po prostu nie mógł tego
robić. A gdy próbowałam go do tego przekonać, wzmocnić jego morale,
mówiąc, że musi zrobić to, co musi być zrobione, powiedział, bym ja się tym
zajęła. Więc się zajęłam, musiałam. Oczywiście mama Mo bierze na siebie
ciężar jego winy. Siedziałyśmy pewnego dnia, oglądając komedię romantyczną na moim komputerze, ale głównie gadając, podczas gdy kroplówka
kapała… tak… wolno, a Mo, jak jakaś bohaterka romansu rozciągnięta na
sofie, zwróciła się do mnie i powiedziała:
– Nie złość się na Nicka. Za to, że nie chce robić takich rzeczy. Zawsze
miałam bzika na jego punkcie, rozpuszczałam go – jakżeby inaczej? Ta buzia. Tak więc trudno mu robić trudne rzeczy. Naprawdę nie mam mu tego
za złe, Amy. Naprawdę.
– A powinnaś – odparłam.
– Nick nie musi udowadniać miłości do mnie – zapewniła, klepiąc mnie
po ręce. – Wiem, że mnie kocha.
Podziwiam bezwarunkową miłość Mo, nawet bardzo. Nie mówię jej
więc, co znalazłam na komputerze Nicka, to znaczy ofertę książkową dla
wydawnictwa, a mianowicie wspomnienia manhattańskiego dziennikarza,
który powraca do swych korzeni w Missouri, by zaopiekować się podupadającymi na zdrowiu rodzicami. Nick ma różne dziwne rzeczy w komputerze i czasem nie mogę się oprzeć, by trochę tam nie powęszyć – to daje mi
pojęcie, o czym myśli mój mąż. Historia jego poszukiwań internetowych
wykazała, że ostatnio były to: czarne kryminały, strona internetowa jego
dawnego czasopisma, informacje na temat Missisipi, to znaczy możliwości
spływu stąd do zatoki. Wiem, co sobie wyobraża: że będzie płynął Missisipi jak Huck Finn, a potem napisze o tym artykuł. Nick zawsze szuka tematów.
W trakcie myszkowania, natknęłam się na ofertę książkową.
Podwójne życie: wspomnienia o końcach i początkach będą szczególnie przemawiać do mężczyzn z Generacji X, mężczyzn-chłopców, którzy zaczynają
doświadczać stresów i presji związanych z opieką nad starzejącymi się rodzicami. W Podwójnym życiu skupię się na:
– swoim rosnącym zrozumieniu dla zaburzonego, chłodnego ojca
– swojej bolesnej, wymuszonej transformacji z beztroskiego młodzieńca
w głowę rodziny, gdy zmagam się z rychłą śmiercią ukochanej matki
– urazie, jaką odczuwa moja manhattańska żona z powodu odmiany
w swoim niegdyś czarującym życiu. Muszę nadmienić, że moja żona to
Amy Elliott Dunne, będąca inspiracją bestsellerowej serii Niezwykła Amy.
Propozycja nie została ukończona. Pewnie Nick zdał sobie sprawę
z tego, że nigdy nie zrozumie swego chłodnego ojca, że wymigiwał się od
wszystkich obowiązków „głowy rodziny”, a ja nie okazywałam gniewu
w związku z nowym życiem. Pewną frustrację, owszem, ale nie wściekłość
wartą książkowego opisu. Przez tyle lat mój mąż wychwalał emocjonalną
twardość mieszkańców Środkowego Zachodu: stoiccy, skromni, pozbawieni afektacji! Jednak tacy ludzie nie dostarczają dobrego materiału do wspomnień. Wyobraźcie sobie notkę na obwolucie: Ludzie, którzy zachowywali się
na ogół dobrze, a potem umarli.
Zabolały mnie słowa o „urazie, którą odczuwa moja manhattańska
żona”. Może czuję się… uparta. Myślę o tym, jak bezustannie miła i słodka
jest Maureen, i martwię się, że Nick i ja nie pasujemy do siebie. Że on byłby
szczęśliwszy z kobietą, która uwielbia zajmować się mężem i prowadzić
dom, i wcale nie dyskredytuję tych umiejętności. Sama chciałabym je mieć.
Chciałabym pamiętać o tym, by Nick miał swoją ulubioną pastę do zębów,
znać numer kołnierzyka jego koszuli, być bezwarunkowo kochającą kobietą, której największym szczęściem jest uszczęśliwianie mężczyzny.
Przez jakiś czas tak było w moim związku z Nickiem. Ale okazało się
nietrwałe. Jestem za bardzo samolubna. Jedynaczka, jak stale podkreśla
Nick.
Ciągle próbuję. Kontynuuję kontynuowanie, a Nick lata po mieście, jakby był znowu młodziakiem. Jest zachwycony, że znów zajął należne sobie
miejsce króla balu maturalnego. Schudł z pięć kilo, zmienił fryzurę, kupił
nowe dżinsy, wygląda oszałamiająco. Wiem to tylko dlatego, że czasem
udaje mi się rzucić na niego okiem, gdy wraca na chwilę do domu, by zaraz
wyjść ponownie, zawsze w udawanym pośpiechu. „Nie spodobałoby ci
się”, to jego standardowa odpowiedź za każdym razem, gdy pytam, czy
mogę iść z nim, gdziekolwiek się udaje. Zupełnie jakby pozbył się swoich
rodziców, kiedy już nie byli mu potrzebni, i porzuca mnie, bo nie pasuję do
jego nowego życia. Musiałby się postarać, bym poczuła się tu komfortowo,
a on nie chce tego robić. Chce tylko dobrze się bawić.
Stop. Przestań. Muszę dostrzegać jasne strony. Dosłownie. Muszę wydobyć swego męża spośród czarnych, posępnych myśli i rzucić na niego trochę wesołego złocistego światła. Muszę się bardziej postarać uwielbiać go
jak niegdyś. Nick reaguje na uwielbienie. Po prostu chciałabym, żeby było
po obu stronach tak samo. W mojej głowie kłębi się tyle myśli o Nicku, że
przypomina ul: Nicknicknicknicknick! A gdy wyobrażę sobie jego umysł, słyszę swoje imię jako nieśmiały brzęk kryształu, który pojawia się raz, może
dwa razy na dzień i szybko zanika. Chciałabym, żeby myślał o mnie tyle,
ile ja o nim.
Czy to źle? Sama już nie wiem.
NICK DUNNE
CZTERY DNI PO ZAGINIĘCIU
Stała w pomarańczowym blasku latarni ulicznych, w cienkiej sukience
na ramiączkach, włosy jej się pofalowały od wilgoci. Andie. Weszła szybko,
z rozpostartymi ramionami, by mnie uścisnąć, a ja syknąłem: „czekaj, czekaj!”, i zamknąłem drzwi, zanim zdążyła przywrzeć do mnie. Przycisnęła
policzek do mojej piersi, a ja położyłem rękę na jej nagich plecach i zamknąłem oczy. Czułem mdlącą mieszaninę ulgi i przerażenia, coś jak: wreszcie
przestaniesz się drapać, lecz nagle zdajesz sobie sprawę, że powodem ulgi
jest dziura w skórze.
Mam kochankę. Teraz jest moment, kiedy muszę o tym powiedzieć,
a wy przestaniecie mnie lubić. Jeśli w ogóle mnie lubiliście. Mam ładną,
młodą, bardzo młodą kochankę, a na imię jej Andie.
Wiem. To źle.
– Kochanie, czemu, kurwa, nie zadzwoniłeś? – zapytała, z twarzą wciąż
przyciśniętą do mego torsu.
– Wiem, kotku, wiem. Nawet sobie nie wyobrażasz, co to był za koszmar. Jak mnie znalazłaś?
Wciąż mnie ciasno obejmowała.
– W twoim domu jest ciemno, więc pomyślałam, że spróbuję u Go.
Andie znała moje zwyczaje, moje domy. Byliśmy ze sobą od jakiegoś
czasu. Mam śliczną, bardzo młodą kochankę, jesteśmy ze sobą od jakiegoś
czasu.
– Martwiłam się o ciebie, Nick. Dostawałam świra. Siedzę sobie u Madi,
telewizja włączona, aż tu nagle jakiś facet, który wygląda jak ty, mówi o zaginięciu swojej żony. I nagle uświadamiam sobie: to jesteś ty. Masz pojęcie,
jak mną trzepnęło? A ty nawet nie próbowałeś się ze mną skontaktować.
– Zadzwoniłem.
– Nic nie mów, siedź cicho, nic nikomu nie mów, dopóki nie pogadamy. To rozkaz, a nie próba skontaktowania się ze mną.
– Przeważnie nie byłem sam. Ciągle ktoś się przy mnie kręcił. Rodzice
Amy, Go, policja. – Oddychałem wprost w jej włosy.
– Amy po prostu zniknęła?
– Tak.
Oderwałem się od niej i usiadłem na kanapie, a ona usiadła koło mnie,
przyciskając nogę do mojej, ocierając się o mnie ramieniem.
– Ktoś ją zabrał.
– Nick? Dobrze się czujesz?
Czekoladowe włosy spływały falami na jej brodę, obojczyk, piersi, i patrzyłem na pojedynczy kosmyk drżący w strumieniu oddechu.
– Nie, nie bardzo. – Położyłem palec na ustach na znak, by mówiła ciszej, i wskazałem korytarz. – Moja siostra.
Siedzieliśmy obok siebie w milczeniu, w telewizji migał stary film policyjny, faceci w fedorach właśnie kogoś aresztowali. Poczułem, jak jej ręka
wślizguje się w moją. Oparła się o mnie, jakbyśmy szykowali się na noc filmową, rozleniwiona, beztroska para. Nagle przyciągnęła moją twarz i mnie
pocałowała.
– Andie, nie – wyszeptałem.
– Tak, potrzebuję cię. – Znów mnie pocałowała i wdrapała mi się na kolana, usiadła na mnie okrakiem, podciągając bawełnianą sukienkę, jeden
z jej klapków upadł na podłogę. – Nick, tak się o ciebie martwiłam. Muszę
poczuć na sobie twoje ręce, tylko o tym myślałam. Boję się.
Andie była cielesną dziewczyną i nie jest to szyfr na chodziło o seks. Lubiła się przytulać, dotykać, często przeczesywała palcami moje włosy albo
przyjacielsko drapała mnie po plecach. Z dotykania czerpała pociechę
i pewność. I tak, no dobra. Lubiła też seks.
Jednym szybkim szarpnięciem opuściła górną część sukienki i położyła
moje dłonie na swoich piersiach. Moja wierna jak pies żądza wypłynęła na
powierzchnię.
Chcę cię zerżnąć. Prawie powiedziałem to głośno. Jesteś CIEPŁY, powiedział głos żony w moim uchu. Szarpnąłem się. Byłem taki zmęczony, pokój
pływał mi przed oczami.
– Nick? – Jej dolna warga była mokra od mojej śliny. – Co jest? Czy
z nami nie jest okej? Chodzi o Amy?
Zawsze czuło się, że Andie jest młoda – miała dwadzieścia trzy lata,
więc to oczywiste – ale teraz uświadomiłem sobie, jak groteskowo była
młoda, jak nieodpowiedzialnie, katastrofalnie młoda. Rujnująco młoda. Zawsze irytowało mnie imię mojej żony w jej ustach. Często je wypowiadała.
Lubiła rozmawiać o Amy, jakby była ona bohaterką jakieś koszmarnej opery mydlanej. Andie nigdy nie robiła z Amy wroga; zamieniała ją w postać.
Wciąż mnie wypytywała o nasze wspólne życie, o Amy: „Co robiliście razem w Nowym Jorku, powiedzmy, w weekendy?”. Gdy powiedziałem jej
o operze, otworzyła usta ze zdziwienia. „Poszliście do opery? Co miała na
sobie? Suknię do samej ziemi? A do tego szal czy futro? I biżuteria, i fryzura?”. Były też pytania typu: „Jacy byli przyjaciele Amy? O czym rozmawialiśmy? Jaka jest Amy, ale tak naprawdę? Czy jest taka jak dziewczynka
z książek, tak doskonała?”. To była ulubiona książka Andie z dzieciństwa: Amy.
– Moja siostra jest w drugim pokoju, kochanie. Nie powinno cię tu
w ogóle być. Bardzo chcę, żebyś była, ale naprawdę nie powinnaś przychodzić, mała. Dopóki wszystko się nie wyjaśni.
JESTEŚ WSPANIAŁY, JESTEŚ DOWCIPNY, JESTEŚ CIEPŁY. A teraz
mnie pocałuj!
Andie wciąż siedziała na mnie, z piersiami na wierzchu, sutki twardniały jej od chłodu klimatyzacji.
– Kochanie, teraz chcę przede wszystkim wyjaśnić, jak to jest z nami.
Upewnić się, że wszystko jest okej. – Przycisnęła się do mnie, ciepła i bujna.
– Tylko tego potrzebuję. Proszę, Nick, dostaję świra. Znam cię: wiem, że nie
chcesz teraz o tym rozmawiać, i nic nie szkodzi. Ale chcę… byś był ze mną.
Chciałem wtedy tylko ją pocałować, tak jak za pierwszym razem: zderzenie zębów, jej twarz nachylona ku mojej, włosy łaskoczące moje ręce,
mokry pocałunek, a ja myślałem tylko o nim, bo niebezpiecznie byłoby myśleć o czymś innym poza tym, jakie to przyjemne. Jedyną rzeczą, która powstrzymała mnie teraz od zaciągnięcia jej do sypialni, było nie tyle poczucie, że to jest złe – przerobiliśmy już wiele odcieni zła – ile że to naprawdę
niebezpieczne.
No i jeszcze z powodu Amy. Wreszcie była Amy, ten głos, który zdążył
zadomowić się w moim uchu w ciągu połowy dekady, głos mojej żony, ale
teraz już mnie nie łajał, był znów słodki. Złościło mnie, że trzy liściki od
żony mogły tyle zdziałać. Sprawiły, że czułem się rozmiękczony i sentymentalny.
Absolutnie nie miałem prawa do popadania w sentymentalizm.
Andie wtulała się we mnie, a ja zastanawiałem się, czy policja wzięła
dom Go pod obserwację, czy powinienem nasłuchiwać pukania do drzwi.
Miałem bardzo młodą, bardzo ładną kochankę.
Matka zawsze nam mówiła: jeśli zamierzacie coś zrobić i chcecie się dowiedzieć, czy nie jest to przypadkiem zły pomysł, wyobraźcie sobie, że
wiadomość o waszym uczynku wydrukowano w gazecie, do powszechnej
wiadomości.
Nick Dunne, niegdysiejszy dziennikarz, którego duma została zraniona, gdy
w 2010 roku wyrzucono go z pracy, zgodził się prowadzić kurs dziennikarstwa
w North Carthage Junior College. Starszy, żonaty mężczyzna szybko wykorzystał
swoją pozycję, by nawiązać gorący romans z jedną ze ślicznych młodych studentek.
Byłem ucieleśnieniem najgorszego lęku każdego pisarza: banałem.
Pozwólcie, że dla waszej uciechy dodam jeszcze kilka banałów do kompletu. To się stało niepostrzeżenie. Nie chciałem nikogo skrzywdzić. Zaangażowałem się bardziej, niż oczekiwałem. Ale to coś więcej niż przygoda.
Więcej niż masaż ego. Ja kocham Andie. Naprawdę.
Na mój kurs – „Jak rozpocząć karierę prasową” – zapisało się czternaście różnie uzdolnionych osób. A właściwie dziewczyn. Mógłbym powiedzieć „kobiet”, ale sądzę, że określenie „dziewczyny” jest bliższe rzeczywistości. Wszystkie chciały pisać dla prasy. Nie dla tej z rozmazaną czcionką
na marnym papierze, lecz dla błyszczących magazynów ilustrowanych.
Naoglądały się filmów i wyobrażały sobie siebie w następującej roli: dziewczyna pędzi po Manhattanie, z latte w jednej ręce, komórką w drugiej, uroczo łamie obcas w designerskich szpilkach, zatrzymując taksówkę, i wpada
prosto w ramiona czarującego, rozbrajającego mężczyzny o bratniej duszy
i ujmująco opadających na oczy włosach. Nie miały pojęcia, jak głupi i naiwny był wybór takiego przedmiotu kierunkowego. Zamierzałem im to
uświadomić, wykorzystując historię o swoim wylaniu z pracy jako poucza-
jącą przypowieść. Chociaż wcale nie chciałem kreować się na tragiczną postać. Wyobrażałem sobie, że przekażę tę historię nonszalancko, żartobliwie
– też mi coś. Więcej czasu do pracy nad powieścią.
Przez pierwsze zajęcia odpowiedziałem na tyle podszytych podziwem
pytań, że zacząłem stroszyć piórka, łaknąć odzewu. Nie mogłem się już
zdobyć na to, by opisać, jak było naprawdę: wezwanie do gabinetu redaktora prowadzącego w drugiej turze zwolnień, przejście tą przeklętą ścieżką
pomiędzy długimi rzędami kubików, wszystkie oczy zwrócone na mnie,
kroczącego na egzekucję, choć ja nadal miałem nadzieję, że zamiast wyroku
usłyszę coś zupełnie innego – że pismo potrzebuje mnie teraz bardziej niż
kiedykolwiek – tak!, spodziewałem się, że to będzie dodająca otuchy gadka,
wszystkie ręce na pokład itd. Ale nie, mój szef powiedział tylko: „Sądzę, że
niestety wiesz, dlaczego cię wezwałem”, trąc oczy pod okularami, by pokazać, jaki to jest zmęczony i przybity.
Chciałem się czuć jak superkoleś, więc nie powiedziałem studentkom
o swoim upadku. Oznajmiłem, że mój powrót stał się konieczny z powodu
choroby w rodzinie, co było prawdą, tak, wmawiałem sobie, szczerą prawdą, a poza tym brzmiało bardzo heroicznie. A śliczna, piegowata Andie siedziała tuż przede mną, szeroko rozstawione niebieskie oczy pod grzywą
czekoladowych kręconych włosów, pełne usta lekko rozchylone, niesamowicie duże, prawdziwe piersi oraz długie chude nogi i ręce, no po prostu
jak jakaś kosmiczna lalka do pieprzenia, tak różna od mojej eleganckiej,
arystokratycznej żony, jak to tylko możliwe. Andie wydzielała cielesne ciepło i woń lawendy, wystukiwała notatki na swoim laptopie, zadawała
chropawym głosem pytania typu: „Jak przekonać człowieka będącego źródłem informacji, by ci zaufał, otworzył się przed tobą?”. A ja myślałem sobie: Skąd się, kurwa, wzięła ta dziewczyna? Czy to ma być jakiś żart?
Zadajecie sobie pytanie: dlaczego? Zawsze byłem wierny Amy. Byłem
facetem, który wcześniej wychodził z baru, gdy jakaś kobieta zaczynała za
bardzo flirtować, gdy jej dotyk robił się zbyt przyjemny. Nie zdradzałem
żony. Nie lubię (nie lubiłem?) takich kolesiów: nieuczciwych, nieokazujących szacunku, małostkowych, zepsutych. Nigdy wcześniej nie uległem.
Wtedy jeszcze byłem szczęśliwy. Z niechęcią myślę o tym, że odpowiedź
jest taka prosta, ale czułem się szczęśliwy przez całe życie, a teraz już nie,
tymczasem Andie była tuż obok, ociągała się z wychodzeniem po zajęciach,
zadawała mi pytania na mój temat, których Amy nigdy nie stawiała, nie
ostatnio. Sprawiała, że czułem się wartościowym człowiekiem, a nie jakimś
idiotą, który stracił pracę, palantem, który znów zapomniał opuścić deskę
klozetową, niedołęgą, który nie potrafił nic porządnie zrobić, cokolwiek to
było.
Pewnego dnia Andie przyniosła mi jabłko. Red delicious6 (tytuł wspomnień o naszym romansie, gdybym je kiedykolwiek spisał). Poprosiła, bym
zerknął na zarys jej tekstu. Była to charakterystyka striptizerki z klubu w St.
Louis i przypominała jakiś kawałek z „Penthouse’a”. Andie zaczęła jeść
moje jabłko, gdy czytałem, oparta o moje ramię, sok osiadał śmiesznie na jej
wardze, a ja wtedy pomyślałem: Cholera, ta dziewczyna próbuje mnie
uwieść, głupio zszokowany, starzejący się Benjamin Braddock7.
Zadziałało. Zacząłem myśleć o Andie jako o ucieczce, możliwości.
Opcji. Wracałem do domu, gdzie Amy leżała zwinięta w ciasny kłębek na
sofie, patrząc w ścianę, w milczeniu, nigdy nie rozpoczynała pierwsza rozmowy, zawsze czekała, wciąż prowadząc grę w przełamywanie lodów,
wieczne wyzwanie mentalne – co dziś uszczęśliwi Amy? Myślałem sobie:
Andie by tego nie zrobiła. Jak gdybym ją znał. Andie by się śmiała z tego
żartu, Andie by się spodobała ta historia. Andie była miłą, śliczną, biuściastą irlandzką dziewczyną z mojego rodzinnego miasta, bezpretensjonalną
i wesołą. Andie siedziała w pierwszym rzędzie na moich zajęciach i wyglądała na poruszoną, na zainteresowaną.
Gdy myślałem o Andie, brzuch nie bolał mnie tak, jak przy myśli o żonie – ten ciągły lęk przed powrotem do własnego domu, gdzie nie byłem
mile widziany.
Zacząłem wyobrażać sobie, jak mogłoby to się stać. Zacząłem łaknąć jej
dotyku – tak, było tak, jak w kiepskich piosenkach z lat 80. – łaknąłem jej
dotyku, łaknąłem dotyku w ogóle, bo żona mojego unikała. W domu przemykała koło mnie jak ryba, pozostając poza zasięgiem moich rąk w kuchni
czy na schodach. Telewizję oglądaliśmy w milczeniu na dwóch poduchach
6
7
Red – czerwony; delicious (ang.) – pyszny, wyśmienity.
Bohater film Absolwent Mik’a Nicholsa z 1967 r.
sofy, osobnych, jakby to były tratwy. W łóżku odwracała się ode mnie, piętrząc między nami koce i prześcieradła. Kiedyś obudziłem się w nocy i wiedząc, że ona śpi, odsunąłem nieco ramiączko jej koszuli nocnej, a potem
przycisnąłem policzek i dłoń do jej nagiego ramienia. Potem nie mogłem
już zasnąć, tak byłem sobą zdegustowany. Wysunąłem się z łóżka i masturbowałem się pod prysznicem, wyobrażając sobie Amy, pożądliwy sposób,
w który niegdyś na mnie patrzyła, te przymknięte, osłonięte ciężkimi powiekami oczy skupione na mnie, sprawiające, że czułem się widziany. Po
wszystkim usiadłem w wannie i patrzyłem na otwór odpływowy przez
strumień wody. Mój penis leżał żałośnie na lewym udzie, jak jakieś zwierzątko wyrzucone na brzeg. Siedziałem na dnie wanny, upokorzony, starając się nie płakać.
A więc stało się. W czasie dziwnej, niespodziewanej burzy śnieżnej na
początku kwietnia. Nie w kwietniu tego roku, lecz poprzedniego. Pracowałem sam w Barze, ponieważ Go spędzała wieczór z mamą. Zmienialiśmy
się w pracy, by siedzieć z mamą w domu i oglądać kiepskie programy w telewizji. Choroba postępowała szybko, mamie nie został nawet rok życia.
Wtedy akurat czułem się całkiem nieźle – mama i Go siedziały sobie razem w ciepłym domu i oglądały jeden z plażowych filmów z Annette Funicello, a w Barze panował ruch i goście byli ożywieni i zadowoleni, jakby
mieli za sobą udany dzień. Ładne dziewczyny były miłe dla brzydkich
chłopaków. Ludzie stawiali obcym kolejki ot tak sobie. Panowała odświętna atmosfera. A potem wieczór dobiegł końca, przyszła pora, by zamknąć
Bar, ludzie się rozeszli. Właśnie miałem zaryglować drzwi, gdy Andie
otworzyła je na oścież i weszła do środka, niemal na mnie wpadając, i poczułem słodkawy zapach piwa w jej oddechu, woń dymu ze spalonego
drewna w jej włosach. Zamarłem na tę irytującą chwilę, kiedy próbuje się
wpleść w nowy kontekst kogoś, kogo dotąd widziało się w innych dekoracjach. Andie w Barze. Zaśmiała się jak piracka dziewka i odsunęła mnie na
bok.
– Właśnie zakończyłam fantastycznie koszmarną randkę i musisz się ze
mną napić – powiedziała.
Płatki śniegu zebrały się na ciemnych falach jej włosów, rozkoszne piegi
lśniły, policzki miała jasnoróżowe, jakby ktoś dał jej właśnie w twarz. Miała
cudowny głos, z początku jakby słodko przytłumiony, a potem bardzo seksowny.
– Proszę, Nick, muszę zmyć z ust smak tej fatalnej randki.
Pamiętam, że się śmialiśmy, a ja myślałem, co to za ulga być z kobietą
i słyszeć jej śmiech. Była w dżinsach i kaszmirowym swetrze z dekoltem
w serek. Jest jedną z tych dziewczyn, które wyglądają lepiej w dżinsach niż
w sukience. Jej twarz, ciało są zwyczajne w najlepszym znaczeniu tego słowa. Zająłem pozycję za barem, a ona wślizgnęła się na stołek, skanując
wzrokiem butelki stojące za mną.
– Czego sobie pani życzy?
– Zaskocz mnie – powiedziała.
– Bu! – rzuciłem żartobliwie, wydymając usta.
– A teraz zaskocz mnie drinkiem.
Pochyliła się do przodu, tak że przedziałek między jej piersiami był na
wysokości baru, piersi wypchnięte do przodu. Nosiła wisiorek na cienkim
złotym łańcuszku: wsunął się pomiędzy piersi, pod sweterek. Nie bądź
taki, pomyślałem. Nie bądź facetem, który ślini się na widok miejsca,
w którym skrył się wisiorek.
– Na jaki smak masz ochotę? – spytałem.
– Cokolwiek mi dasz, będę zadowolona.
To zdanie zwróciło moją uwagę, jego prostota. Myśl, że mogę zrobić
coś, co uszczęśliwi kobietę, i że to będzie łatwe. Cokolwiek mi dasz, będę zadowolona. Poczułem ogromną falę ulgi. I wtedy zrozumiałem, że już nie kocham Amy.
Już nie kocham swojej żony, pomyślałem, odwracając się po dwa kieliszki. Ani trochę. Jestem do czysta wymieciony z miłości, nieskazitelny.
Przyrządziłem ulubiony koktajl: Bożonarodzeniowy Poranek, gorąca kawa
i zimny sznaps miętowy. Wypiłem z nią jeden, a gdy zadrżała i roześmiała
się – ten jej radosny wybuch – nalałem nam drugą kolejkę. Piliśmy przez
godzinę po zamknięciu Baru, a ja trzykrotnie wymówiłem słowo żona, bo
patrzyłem na Andie i wyobrażałem sobie, jak zdejmuję z niej ubrania.
Ostrzeżenie dla niej, minimum tego, co mogłem zrobić: Mam żonę. Zrób
z tym, co chcesz.
Siedziała naprzeciwko mnie, z brodą podpartą na dłoniach, uśmiecha-
jąc się do mnie.
– Odprowadzisz mnie do domu? – spytała.
Już wcześniej napomykała o tym, że mieszka blisko centrum miasta, że
musi któregoś wieczoru wpaść do Baru i mnie tam odwiedzić, i czy wspominała już, że mieszka w pobliżu? Mój umysł został na to przygotowany:
w myślach wielokrotnie pokonywałem kilka przecznic dzielących mnie od
nijakich ceglanych domów osiedla, na którym mieszkała. Tak więc gdy nagle znalazłem się na ulicy i odprowadzałem ją do domu, wcale nie wydawało się to dziwne, nie odezwał się dzwonek ostrzegawczy, który by powiedział: To nie jest zwykła sytuacja, tego zwykle nie robimy.
Szliśmy pod wiatr, w wirującej śnieżnej zadymce, pomogłem jej zawinąć ponownie czerwony, robiony na drutach szalik raz, dwa, a za trzecim
razem otulałem ją już dokładnie, nasze twarze znalazły się blisko siebie, jej
policzki były radośnie zaróżowione, jak na sankach w czasie ferii świątecznych, i było to coś, co nie mogło się zdarzyć w sto innych nocy, ale tej nocy
stało się możliwe. Rozmowa, alkohol, burza, szalik.
Chwyciliśmy się wzajemnie w tej samej chwili, pchnąłem ją na drzewo
dla uzyskania lepszego oparcia, z patykowatych gałęzi opadła na nas kupka śniegu, zaskakujący, komiczny moment, który sprawił, że jeszcze uporczywiej zapragnąłem jej dotknąć, dotknąć wszędzie naraz, jedną rękę wsunąłem pod sweter, drugą pomiędzy nogi. A ona mi na to pozwoliła.
Odsunęła się ode mnie, szczękając zębami.
– Chodź ze mną na górę.
Zamarłem.
– Chodź na górę – powtórzyła. – Chcę być z tobą.
Seks nie był fantastyczny, nie za pierwszym razem. Byliśmy dwoma
ciałami przyzwyczajonymi do innych rytmów, prawie wcale nie wyczuwaliśmy się wzajemnie, a poza tym ja tak dawno nie byłem w kobiecie, więc
doszedłem pierwszy, szybko, po czym nadal się ruszałem, trzydzieści kluczowych sekund, gdy już zacząłem w niej więdnąć, wystarczająco długo,
by ją zaspokoić, nim całkiem oklapłem.
Było więc miło, lecz rozczarowująco, antyorgazmowo, tak jak muszą się
czuć dziewczyny, gdy oddają dziewictwo: więc o to całe zamieszanie? Jednak
podobało mi się, gdy się wokół mnie owinęła, i że była taka miękka, jak so-
bie wyobrażałem. Nowa skóra. Młoda, myślałem niewdzięcznie, mając
przed oczami Amy i to jej ciągłe aplikowanie balsamów do ciała, siedzenie
w łóżku i gniewne oklepywanie.
Poszedłem do łazienki Andie, wysikałem się i patrząc na siebie w lustrze, zmusiłem się do powiedzenia: „Zdradziłeś żonę. Oblałeś jeden
z głównych męskich testów. Nie jesteś dobrym człowiekiem”. A kiedy nie
zrobiło to na mnie żadnego wrażenia, pomyślałem: Naprawdę nie jesteś
dobrym człowiekiem.
Straszne jest to, że gdyby seks okazał się oszałamiający, to mógłby być
jednorazowy skok w bok. Ale był jedynie znośny, a ponieważ zostałem
wiarołomcą, nie chciałem pozwolić, by stało się tak z powodu czegoś zupełnie przeciętnego. Wiedziałem więc, że będzie następny raz. Nie obiecałem sobie, że już nigdy. A następny był bardzo, bardzo dobry, a kolejny był
wspaniały. Wkrótce Andie stała się fizycznym kontrapunktem dla wszystkich cech Amy. Śmiała się ze mną i rozśmieszała mnie, nie zaprzeczała od
razu temu, co mówiłem, ani nie przewidywała moich zamiarów. Nigdy się
na mnie nie złościła. Była łatwa. Wszystko było tak cholernie łatwe. Myślałem sobie: Miłość sprawia, że chcesz być lepszym człowiekiem – tak, jasne.
Ale może miłość, prawdziwa miłość, daje ci również przyzwolenie, byś był
taki, jaki jesteś.
Zamierzałem powiedzieć o wszystkim Amy. Wiedziałem, że tak się
musi stać. Ale wciąż jej nic nie mówiłem, a mijał miesiąc za miesiącem.
I minęło ich wiele. Głównie powstrzymywało mnie tchórzostwo. Nie mogłem się zdobyć na tę rozmowę, mierziło mnie, że musiałbym się tłumaczyć. Nie wyobrażałem sobie omawiania kwestii rozwodowych z Randem
i Marybeth, bo przecież na pewno włączyliby się w aferę. Jednak częściowo, prawdę mówiąc, chodziło o mój silny pragmatyzm – to niemal groteskowe, jaki potrafiłem być praktyczny (wyrachowany?). Nie zwróciłem się
do Amy z prośbą o rozwód między innymi dlatego, że to jej pieniądze sfinansowały Bar. Właściwie należał do niej i na pewno by go sobie wzięła.
Nie wyobrażałem sobie, że spojrzę w oczy swojej bliźniaczce, która będzie
próbowała odgrywać dzielną po stracie kolejnych kilku lat życia. Tak więc
pozwoliłem sobie dryfować w tej żałosnej sytuacji, zakładając, że w pewnej
chwili Amy przejmie kontrolę, zażąda rozwodu, a wtedy zostanę dobrym
facetem.
To pragnienie, by uciec przed sytuacją, pozostając bez winy, było haniebne. Im większym niegodziwcem się stawałem, tym bardziej pragnąłem
Andie, która wiedziała, że nie jestem taki zły, jak bym się wydawał, gdyby
moją historię opublikować w prasie i dać do czytania obcym ludziom. Amy
się z tobą rozwiedzie, powtarzałem sobie w myślach. Nie może pozwolić,
by to tak dłużej trwało. Jednak gdy przeminęła wiosna i nadeszło lato, potem jesień, a następnie zima, a ja zdradzałem już żonę we wszystkich porach roku – z przyjemnie niecierpliwą kochanką – było jasne, że coś trzeba
zrobić.
– Chodzi o to, że ja cię kocham, Nick – powiedziała Andie, tutaj, surrealistycznie, na kanapie mojej siostry. – Nieważne, co się stanie. Naprawdę
nie wiem, co jeszcze powiedzieć, czuję się dość… – wyrzuciła ręce w górę –
głupio…
– Niepotrzebnie. Ja też nie wiem, co powiedzieć. Nie ma nic do powiedzenia.
– Możesz powiedzieć, że mnie kochasz, bez względu na to, co się dzieje.
Pomyślałem: Nie mogę już wymawiać tych słów. Wymamrotałem je raz
czy dwa, wpijając usta w jej szyję, ogarnięty nieokreśloną tęsknotą. Słowa
wyszły na zewnątrz, a potem dużo więcej innych słów. Pomyślałem o śladach, które pozostawiliśmy po swoim burzliwym, na poły jawnym romansie. Za mało się tym przejmowałem. Jeśli w bloku jest kamera ochrony, zostałem uwieczniony na nagraniach. Kupiłem telefon jednorazowy przeznaczony specjalnie do kontaktowania się z Andie, ale te wszystkie wiadomości głosowe i tekstowe wędrowały przecież na jej abonamentowy telefon
komórkowy. Wysłałem jej nieprzyzwoitą walentynkę, którą teraz oczami
wyobraźni widziałem jako smakowity kąsek dla prasy: mój wierszyk,
w którym wyznaję, że jestem zauroczony jej cipką. Poza tym Andie to dwudziestotrzylatka. Przypuszczalnie moje słowa, mój głos, a nawet moje zdjęcia zostały zarejestrowane na różnych urządzeniach elektronicznych. Pewnej nocy w przypływie zazdrości, zaciekawiony i zaborczy, przejrzałem
zdjęcia w jej telefonie i odkryłem mnóstwo zdjęć kilku eks uśmiechających
się dumnie w jej łóżku, i pomyślałem, że wkrótce dołączę do klubu, a nawet poniekąd chciałem się w nim znaleźć – i jakoś mnie to nie zmartwiło,
choć takie zdjęcie można przecież rozesłać w sieci milionom ludzi w nagłym, trwającym zaledwie sekundę przypływie mściwości.
– Sytuacja jest niesamowicie dziwna, Andie. Musisz być cierpliwa.
Odsunęła się ode mnie.
– Nie możesz powiedzieć, że mnie kochasz, bez względu na to, co się
dzieje?
– Kocham cię, Andie. Naprawdę. – Wytrzymałem jej spojrzenie. Mówienie „kocham cię” było teraz niebezpieczne, ale niemówienie również.
– To przeleć mnie – wyszeptała. Zaczęła rozpinać mi pasek.
– Musimy być teraz bardzo ostrożni. Ja… Bardzo by mi zaszkodziło,
gdyby policja się o nas dowiedziała. To by wyglądało gorzej niż źle.
– Niepokoi cię to?
– Jestem mężczyzną, któremu zaginęła żona i który ukrywa, że ma…
dziewczynę. Tak, kiepsko to wygląda. Kryminalnie.
– I dość ohydnie.
Piersi wciąż miała na wierzchu.
– Ludzie nas nie znają, Andie. Będą myśleli, że to jest ohydne.
– Rany, jakbym oglądała jakiś marny czarny kryminał.
Uśmiechnąłem się. To ja zapoznałem Andie z filmami noir – Bogartem, Wielkim snem, Podwójnym ubezpieczeniem, całą klasyką. Właśnie to tak
bardzo mi się podobało w naszym związku – że mogę pokazywać jej różne
rzeczy.
– A może po prostu powiemy o wszystkim policji? – zaproponowała. –
Czy tak nie byłoby lepiej…
– Nie. Andie, nawet o tym nie myśl. Nie.
– Przecież się dowiedzą…
– Dlaczego? Niby jak? Czy mówiłaś komuś o nas, skarbie?
Rzuciła mi niespokojne spojrzenie. Zrobiło mi się nieprzyjemnie: nie tak
wyobrażała sobie ten wieczór. Cieszyła się ze spotkania ze mną, oczekiwała
gorącej randki, fizycznego potwierdzenia więzi, a mnie interesowało wyłącznie, czy mój tyłek jest bezpieczny.
– Przepraszam cię, skarbie, ale muszę wiedzieć – powiedziałem.
– Nie mówiłam, o kogo konkretnie chodzi.
– Co to znaczy?
– To znaczy – wyjaśniła, podciągając wreszcie sukienkę – że moje przyjaciółki i mama wiedzą, że się z kimś spotykam, ale nie znają twojego nazwiska.
– I nie opisywałaś mnie nikomu, tak? – dopytywałem się bardziej natarczywie, niż chciałem, czując się, jakbym podtrzymywał spadający mi na
głowę sufit. – Dwoje ludzi wie o tym, Andie. Ty i ja. Jeśli mi pomożesz, jeśli
mnie kochasz, wówczas tylko my będziemy wiedzieli, a policja nigdy nas
nie wytropi.
Obwiodła palcem moją szczękę.
– A co będzie, jeśli… nigdy nie odnajdą Amy?
– Ty i ja, Andie, będziemy razem bez względu na to, co się wydarzy.
Ale tylko wtedy, gdy zachowamy ostrożność. Jeśli nie, możliwe, że… sprawa wygląda tak podejrzanie, że mogę wylądować za kratkami.
– Może uciekła z kimś – zasugerowała, opierając policzek o moje ramię.
– Może…
Czułem, jak jej dziewczęcy umysł pracuje na pełnych obrotach, przemienia zniknięcie Amy w skandaliczny romansik, ignorując wszelkie fakty,
które nie pasują do tej zmyślonej opowieści.
– Ona nie uciekła. To o wiele poważniejsza sprawa. – Ująłem ją palcem
pod brodę, by na mnie spojrzała. – Andie? Potraktuj to bardzo poważnie,
dobrze?
– Przecież tak to traktuję – obruszyła się. – Tylko że muszę częściej
z tobą rozmawiać. Widywać cię. Inaczej świruję, Nick.
– Na razie musimy się przyczaić. – Chwyciłem ją za ramiona, tak żeby
musiała na mnie spojrzeć. – Moja żona zniknęła, Andie.
– Ale ty przecież…
Wiem, co chciała powiedzieć – ty przecież jej nie kochasz – jednak była na
tyle bystra, by zmilczeć.
Otoczyła mnie ramionami.
– Słuchaj, nie chcę się kłócić. Wiem, że zależy ci na Amy i że na pewno
bardzo się martwisz. Ja też. Wiem, że… Nawet nie jestem w stanie sobie
wyobrazić tej presji. Postaram się więc trzymać w cieniu jeszcze bardziej
niż poprzednio, o ile to możliwe. Ale pamiętaj, że mnie też to dotyka. Muszę mieć jakieś wiadomości od ciebie. Raz dziennie. Po prostu dzwoń, jak
będziesz mógł, nawet na kilka sekund, żebym usłyszała twój głos. Raz
dziennie, Nick. Codziennie. Inaczej oszaleję. Oszaleję. – Uśmiechnęła się
i wyszeptała: – A teraz mnie pocałuj.
Pocałowałem ją bardzo delikatnie.
– Kocham cię – powiedziała, a ja pocałowałem ją w szyję i wymamrotałem odpowiedź. Siedzieliśmy w ciszy, telewizor błyskał obrazami.
Przymknąłem oczy. A teraz mnie pocałuj: kto to powiedział?
Ocknąłem się raptownie tuż po piątej. Go już wstała, z łazienki na końcu korytarza dobiegał szum wody. Potrząsnąłem Andie – już piąta, piąta –
i zapewniając, że kocham i będę dzwonił, sterowałem szybko w stronę
drzwi, jak po żenującej jednonocnej przygodzie.
– Pamiętaj, dzwoń codziennie – wyszeptała Andie.
Usłyszałem, że Go wychodzi z łazienki.
– Codziennie – obiecałem i skryłem się szybko za zamykanymi drzwiami, wypuściwszy Andie.
Gdy się odwróciłem, Go stała w salonie.
Szczęka jej opadła ze zdziwienia, ale z reszty ciała biła furia: dłonie na
biodrach, wysoko uniesione brwi.
– Nick. Ty cholerny idioto.
AMY ELLIOTT DUNNE
21 LIPCA 2011
WPIS DO DZIENNIKA
Ależ ze mnie idiotka. Czasami patrzę na siebie i myślę: Nic dziwnego,
że Nick uważa mnie za osobę śmieszną, niepoważną i rozpuszczoną w porównaniu z jego mamą. Maureen umiera. Ukrywa chorobę za szerokim
uśmiechem i luźnymi ozdobnymi bluzami, na każde pytanie o zdrowie odpowiada: „Och, wszystko dobrze, a jak ty się miewasz, kochanie?”. Umiera,
ale nie zamierza tego przyznać, jeszcze nie. Tak więc wczoraj dzwoni do
mnie rano i pyta, czy chcę się wybrać na wycieczkę z nią i jej przyjaciółkami – ma dobry dzień, chce jak najwięcej przebywać poza domem – więc godzę się natychmiast, choć wiem, że będą pewnie robić rzeczy, które nieszczególnie mnie interesują: grać w pinochle, brydża, wykonywać jakieś
prace dla kościoła, które zwykle wiążą się z sortowaniem rzeczy.
– Będziemy za piętnaście minut – zapowiada. – Włóż coś z krótkimi rękawami.
Sprzątanie. Na pewno chodzi o sprzątanie. Praca, przy której trzeba się
urobić po łokcie. Wkładam bluzkę z krótkimi rękawkami i dokładnie za
piętnaście minut otwieram drzwi Maureen, łysej pod robioną na drutach
czapeczką, chichoczącej ze swoimi dwiema przyjaciółkami. Wszystkie mają
na sobie takie same T-shirty z aplikacją, wśród dzwoneczków i wstążeczek
wije się napis The PlasMamas8.
Przychodzi mi na myśl, że założyły zespół muzyczny, ale po chwili gramolimy się wszystkie do starego chryslera Rose – naprawdę starego, takiego ze wspólnym szerokim przednim siedzeniem, babcinego samochodu,
który pachnie damskimi papierosami – i wesolutko jedziemy sobie
8
Plasma (ang.) – osocze, plazma.
do ośrodka dla dawców osocza.
– Obstawiamy poniedziałki i czwartki – wyjaśnia Rose, zerkając na
mnie w lusterku wstecznym.
– Aha – mówię. No bo jak na coś takiego odpowiedzieć? A, to te fantastyczne dni osocza!
– Wolno oddawać dwa razy w tygodniu – mówi Maureen, a dzwoneczki na jej bluzie pobrzękują. – Za pierwszym razem dostajesz dwadzieścia
dolarów, za drugim trzydzieści. Dlatego wszyscy są dziś w świetnych humorach.
– Będziesz zachwycona – zapewnia Vicky. – Wszyscy siedzą i gadają
sobie, jak w salonie piękności.
Maureen ściska moje ramię i mówi cicho:
– Ja już nie mogę oddawać, więc pomyślałam sobie, że ty mnie zastąpisz. To może być dla ciebie przyjemny sposób zdobycia pieniędzy na
drobne wydatki – dobrze, jak dziewczyna ma trochę własnej gotówki.
Duszę w sobie przypływ gniewu: Miałam więcej niż trochę własnej gotówki, ale oddałam ją twojemu synowi.
Wychudzony mężczyzna w kusej kurtce dżinsowej kręci się po parkingu jak bezdomny pies. W środku budynku jest czysto. Miejsce jest dobrze
oświetlone, pachnące sosną, z chrześcijańskimi plakatami na ścianach,
same gołąbki i mgiełki. Wiem, że nie mogę tego zrobić. Igły. Krew. To nie
dla mnie. Właściwie nie mam innych fobii, ale te dwie są bardzo silne.
Mdleję, jak przetnę skórę papierem. Chodzi o naruszanie skóry: zdzieranie,
nacinanie, przekłuwanie. W czasie zabiegów chemioterapii Maureen nigdy
nie patrzę, gdy wkłuwają jej igłę.
– Cześć, Cayleese! – woła Maureen, kiedy wchodzimy, a potężna ciemnoskóra kobieta w niezupełnie medycznym fartuchu odpowiada:
– Witaj, Maureen! Jak się czujesz?
– Och, świetnie, świetnie, a jak ty się miewasz?
– Jak długo to robiłaś? – pytam.
– Przez jakiś czas – odpowiada wymijająco Maureen. – Cayleese jest
ulubienicą wszystkich, bardzo gładko wprowadza igłę. Dla mnie to było
ważne, bo mam takie ruchome wałki.
Wyciąga przedramię z węzłowatymi żyłami. Gdy poznałam Mo, była
gruba, teraz już nie jest. To dziwne, ale lepiej wyglądała z tuszą.
– Zobacz, połóż palce na żyle.
Rozglądam się w nadziei, że Cayleese nas ponagli do wejścia.
– No spróbuj.
Przykładam czubek palca do żyły i czuję, jak się spod niego usuwa. Zalewa mnie żar.
– A więc to nasz nowy nabytek? – pyta Cayleese, która nagle znalazła
się przy moim boku. – Maureen wciąż się tobą przechwala. Musisz wypełnić kilka formularzy…
– Przepraszam, ale nie mogę. Chodzi o igły, o krew. Mam silną fobię na
tym tle. Naprawdę nie mogę tego zrobić.
Przypominam sobie, że jeszcze nic dziś nie jadłam, i czuję silny zawrót
głowy. Szyja mi wiotczeje.
– Warunki mamy tu bardzo higieniczne, jesteś w dobrych rękach – zapewnia Cayleese.
– Nie o to chodzi, naprawdę. Ja nigdy nie oddaję krwi. Mój lekarz się na
mnie złości, bo nie jestem w stanie wykonać raz w roku choćby testu na poziom cholesterolu.
Tak więc Maureen i ja tylko czekamy na pozostałe. To wszystko zajmuje dwie godziny, Vicky i Rose siedzą podłączone do maszyn, jakby były dojone. Nawet oznakowano je na palcach, żeby nie mogły nigdzie oddać osocza więcej niż dwa razy w tygodniu – znaki ukazują się w purpurowym
świetle.
– To wątek z Jamesa Bonda – mówi Vicky i wszystkie chichoczą.
Maureen nuci motyw z Bonda (jak sądzę), a Rose układa dłonie
w kształt pistoletu.
– Czy nie mogłybyście, staruszki, choć raz się przymknąć? – woła siwowłosa kobieta siedząca cztery fotele dalej.
Wychyla się zza trzech półleżących ciał tłustych facetów – zielononiebieskie tatuaże na rękach, szczecina na policzkach, właśnie tak wyobrażałam sobie dawców osocza – grozi palcem wolnej ręki.
– Mary! Myślałam, że przyjdziesz jutro!
– Tak zamierzałam, ale od tygodnia czekam na zasiłek i zostało mi tylko pudełko chrupek śniadaniowych i puszka kukurydzy!
Wszystkie się śmieją, jakby groźba śmierci głodowej była śmieszna. To
miasto czasem mnie przerasta. Tyle rozpaczy, tyle zaparcia się jej. Zaczynam się czuć chora – to ciurkanie krwi, długie plastikowe wstęgi krwi kursujące z ciał do maszyn, ludzie, którzy są, no tak, dojeni. Gdziekolwiek spojrzę, widzę krew, w otwartej przestrzeni, gdzie krwi być nie powinno.
Ciemna, niemal purpurowa.
Wstaję, by pójść do łazienki, obmyć twarz zimną wodą. Robię dwa kroki i uszy mi się zatykają, pole widzenia zawęża, czuję bicie serca, własną
krew, i gdy padam, mówię: „Ojej. Przepraszam”.
Ledwie pamiętam powrót do domu. Maureen otula mnie w łóżku,
przynosi szklankę soku jabłkowego, stawia na nocnym stoliku miseczkę
zupy. Usiłujemy dodzwonić się do Nicka. Go mówi, że nie ma go w Barze.
Nie odbiera komórki.
Facet znika.
– Jako chłopak był taki sam, taki już z niego włóczykij – tłumaczy Maureen. – Najgorsze, co można mu zrobić, to uziemić go w jego pokoju.
Przykłada mi do czoła chłodny kompres z mokrej ścierki, jej oddech ma
cierpką woń aspiryny.
– Masz odpoczywać, zrozumiano? Będę wydzwaniać do tego chłopaka,
aż ściągnę go do domu.
Kiedy Nick wraca, już śpię. Budzę się, słysząc, że bierze prysznic,
i sprawdzam godzinę: 23.04. Widocznie wylądował jednak w Barze – lubi
wejść po zmianie pod prysznic, zmyć ze skóry woń piwa i słonego popcornu. (Przynajmniej tak twierdzi).
Wślizguje się do łóżka, a gdy odwracam się do niego z otwartymi oczami, wygląda na przerażonego, że nie śpię.
– Przez kilka godzin próbowałyśmy się z tobą skontaktować – mówię.
– Siadła mi bateria. Zemdlałaś?
– Powiedziałeś, że bateria ci siadła.
Następuje chwila wahania i wiem, że będzie kłamał. Najgorsze uczucie:
gdy musisz czekać i przygotowywać się na kłamstwo. Nick jest staroświecki, potrzebuje wolności, nie lubi się tłumaczyć. Na przykład od tygodnia
jest umówiony z kolegami i wyczekuje do ostatniej chwili, mówiąc mi nonszalanckim tonem na godzinę przed partią pokera: „Wiesz, pomyślałem, że
wpadnę dziś do chłopaków na pokera, jeśli nie masz nic przeciwko temu”.
I stawia mnie w sytuacji tej niefajnej, jeśli coś innego sobie zaplanowałam.
Nikt nie chce być żoną, która zabrania mężusiowi grać w pokerka, sekutnicą w lokówkach i wałkiem do ciasta w ręku. Przełykasz więc rozczarowanie i mówisz: nie ma sprawy. Nie sądzę, by robił to złośliwie, tak po prostu
został wychowany. Jego ojciec zawsze robił to, co mu się żywnie podobało,
a jego matka się na to godziła. Aż wreszcie się z nim rozwiodła.
Zaczyna snuć swoje kłamstwa. Nawet go nie słucham.
NICK DUNNE
PIĘĆ DNI PO ZAGINIĘCIU
Oparłem się o drzwi i popatrzyłem na siostrę. Wciąż czułem zapach
Andie i chciałem zachować to doznanie choć na chwilę, bo teraz, gdy odeszła, mogłem się cieszyć myślą o niej. Zawsze miała smak karmelu i pachniała lawendą. Lawendowy szampon, lawendowy balsam do ciała. „Lawenda przynosi szczęście”, wyjaśniła mi kiedyś. Fart bardzo mi się przyda.
– Ile ma lat? – spytała Go, z rękami na biodrach.
– Od tego chcesz zacząć?
– Ile ma lat, Nick?
– Dwadzieścia trzy.
– Dwadzieścia trzy. Cudownie.
– Go, przestań…
– Nick. Czy zdajesz sobie sprawę, jaki jesteś popieprzony? – przerwała
Go. – Popieprzony kretyn. – To słowo tak często używane w dzieciństwie
uderzyło mnie, jakbym miał znowu dziesięć lat.
– Sytuacja nie jest idealna – przyznałem cicho.
– Idealna sytuacja! Przecież ty… zdradzasz żonę, Nick. Co się z tobą
stało? Zawsze byłeś takim porządnym facetem. A może tylko mnie, głupiej,
się tak zdawało?
– Nie.
Wbiłem wzrok w podłogę, w to samo miejsce, w które wpatrywałem się
jako dzieciak, kiedy mama sadzała mnie na sofie i mówiła mi, że jestem
lepszy niż to, co właśnie zrobiłem.
– No i co? Jesteś facetem, który zdradza żonę, to się już nie odstanie –
powiedziała Go. – Jezu, nawet nasz ojciec nie zdradzał. Jesteś taki… to znaczy, twoja żona zniknęła, kto wie, gdzie Amy się podziewa, a ty tu sobie
urządzasz schadzki z tą małą…
– Go, bardzo mi się podoba ta rewizjonistyczna wersja historii, w której
występujesz jako orędowniczka Amy. Bo wiesz, nigdy jej nie lubiłaś, nawet
na samym początku, a odkąd zniknęła, zachowujesz się, jakbyś…
– Owszem, współczuję twojej zaginionej żonie, Nick. I niepokoję się
o nią. Pamiętasz, jak ci wcześniej powiedziałam, że zachowujesz się dziwnie? Ty… twoje zachowanie jest jakieś chore.
Przemierzała pokój w tę i z powrotem, obgryzając paznokieć kciuka.
– Policja wkrótce się o tym dowie, a ja nawet nie mam pojęcia, co jest
grane – gorączkowała się. – Kurwa, Nick, jestem przerażona. Pierwszy raz
naprawdę się o ciebie boję. Aż trudno mi uwierzyć, że jeszcze tego nie wyczaili. Przecież na pewno sprawdzili twoje billingi telefoniczne.
– Dzwoniłem z telefonu jednorazowego.
Przystanęła.
– To jeszcze gorzej. Wygląda na… działanie z premedytacją.
– Zdrada z premedytacją, Go. Tak, ponoszę za to winę.
Poddała się na chwilę, klapnęła na sofę, oswajając się z nową sytuacją.
Tak naprawdę czułem ulgę, że Go wie.
– Jak długo to trwa? – spytała.
– Nieco ponad rok.
Zmusiłem się do tego, by oderwać wzrok od podłogi i spojrzeć jej
w twarz.
– Ponad rok? I nie puściłeś pary z ust.
– Bałem się, że każesz mi to skończyć. Że będziesz źle o mnie myślała
i wtedy będę musiał to zrobić. A nie chciałem. Bo z Amy…
– Ponad rok – powtórzyła Go. – Niczego się nie domyślałam. Osiem tysięcy rozmów po pijaku, a ty nigdy nie zaufałeś mi na tyle, by to wyznać.
Nie wiedziałam, że potrafisz to zrobić, całkowicie coś przede mną ukrywać.
– To jedyna rzecz.
Go wzruszyła ramionami: Jak mogę ci teraz wierzyć?
– Kochasz ją? – spytała z przekąsem, by podkreślić, że to mało prawdopodobne.
– Tak. Naprawdę myślę, że tak. Tak myślałem. Tak sądzę.
– Chyba zdajesz sobie sprawę z tego, że gdybyś się z nią normalnie
umawiał na randki, regularnie spotykał, mieszkał z nią, znalazłaby w tobie
różne wady? Znalazłaby cechy, które doprowadzałyby ją do szału. I miałaby wobec ciebie oczekiwania, które by ci nie odpowiadały. I złościłaby się
na ciebie.
– Nie mam już dziesięciu lat, Go. Wiem, jak to jest w związkach.
Znów wzruszyła ramionami: Czyżby?
– Potrzebujemy adwokata – oświadczyła. – Dobrego adwokata, który
potrafi zadbać o PR, bo różne stacje telewizyjne, programy z kablówek już
węszą przy sprawie. Musimy zadbać o to, by media nie zmieniły cię w podłego męża, który się łajdaczy, bo gdy tak się stanie, będzie przerąbane.
– Go, chyba trochę dramatyzujesz. – Właściwie się z nią zgadzałem, ale
nie mogłem znieść, że wypowiadała te słowa. Musiałem je zdyskredytować.
– Bo sytuacja jest dramatyczna. Zadzwonię do paru osób.
– Rób, co chcesz, jeśli ci to poprawi samopoczucie.
Go dziabnęła mnie mocno w mostek dwoma palcami.
– Kurwa, nie pogrywaj sobie ze mną, Lance. „Och, dziewczyny zawsze
przesadzają”. Bzdura. Jesteś w fatalnej sytuacji, przyjacielu. Wyjmij wreszcie głowę z dupy i zacznij pomagać mi to wszystko naprawić.
Pod koszulą czułem palący ból w miejscu, gdzie dźgnęła mnie Go. Odwróciła się i, dzięki Bogu, poszła do swojego pokoju. Siedziałem odrętwiały
na sofie. Potem położyłem się, przyrzekając sobie, że wstanę.
Przyśniła mi się Amy: pełzła po podłodze w naszej kuchni, wspierając
się na kolanach i dłoniach, próbowała dotrzeć do tylnych drzwi, ale krew
zalewała jej oczy; poruszała się tak wolno, tak wolno. Jej ładna głowa była
dziwnie zniekształcona, wgnieciona po prawej stronie. Krew skapywała
z długiego kosmyka jej włosów, Amy jękliwie wypowiadała moje imię.
Obudziłem się i wiedziałem, że czas wracać do domu. Musiałem zobaczyć to miejsce – miejsce zbrodni – musiałem się z nim zmierzyć.
***
Panował upał i nikogo nie było na zewnątrz. Nasze sąsiedztwo było tak
samo puste i wyludnione jak w dniu, w którym Amy zniknęła. Wszedłem
frontowymi drzwiami i zmusiłem się do oddychania. Dziwne, że taki nowy
dom może sprawiać wrażenie nawiedzonego, nie w sensie romantycznym,
jak w powieściach wiktoriańskich, ale naprawdę, przerażająco, ohydnie.
Dom z historią, a stał dopiero trzy lata. Wszędzie widniały ślady pozostawione przez techników laboratoryjnych: wszystkie powierzchnie były
czymś wysmarowane, lepiły się, miały ślady smug. Usiadłem na kanapie,
która pachniała kimś obcym, jakąś wyrazistą wodą po goleniu. Otworzyłem okna mimo upału, wpuściłem trochę powietrza. Bleecker zbiegł truchcikiem po schodach, wziąłem go na ręce, pogłaskałem, a on się rozmruczał.
Jakiś glina szczodrze napełnił jego miseczkę. Miły gest po zdemolowaniu
domu. Ostrożnie postawiłem kota na dolnym schodku, po czym wspiąłem
się do sypialni, rozpinając koszulę. Położyłem się w poprzek łóżka i wtuliłem twarz w poduszkę w tej samej granatowej powłoczce, na którą gapiłem
się w poranek naszej rocznicy. Poranek zaginięcia.
Odezwał się telefon. Go. Odebrałem.
– Ellen Abbott ma dziś w samo południe wydanie specjalne swojego
programu. O Amy. I o tobie. Kiepsko to wygląda. Chcesz, żebym wpadła?
– Nie, mogę obejrzeć sam, dzięki.
Oboje zawiesiliśmy głos. Każde z nas czekało, aż to drugie przeprosi.
– Dobra, pogadamy później – powiedziała wreszcie Go.
Ellen Abbott na żywo był programem w kablówce specjalizującym się
w historiach o zaginionych, zamordowanych kobietach. Gospodynią programu jest wściekła jak osa Ellen Abbott, była prokuratorka i adwokatka
walcząca o prawa ofiar przestępstw. Na początku ukazała się Ellen, z wymodelowaną fryzurą, ustami lśniącymi od błyszczyku, groźnie wpatrzona
w oko kamery. „Mam dziś do przekazania szokującą historię: Oto piękna,
młoda kobieta, która była inspiracją do napisania książek z serii Niezwykła
Amy, zaginęła. W domu pobojowisko. Mężuś to Lance Nicholas Dunne, bezrobotny dziennikarz, który obecnie jest właścicielem baru kupionego za pieniądze żony. Chcecie wiedzieć, jak bardzo się martwi? Oto zdjęcia zrobione tuż
po tym, jak jego żona Amy Elliott Dunne zaginęła piątego lipca – w piątą
rocznicę ich ślubu”.
Przebitka na moje zdjęcie z konferencji prasowej, kretyński uśmiech.
Kolejne, gdy macham i uśmiecham się niczym królowa piękności, wysiadając z samochodu (odpowiadałem na machanie Marybeth, a uśmiechałem
się automatycznie). No a potem zdjęcie z komórki z Shawną Kelly, specjalistką od zapiekanek. Policzek przy policzku, wyszczerzone białe zęby. Potem na ekranie pojawia się prawdziwa Shawna, opalona, kształtna i posępna, kiedy Ellen przedstawia ją Ameryce. Na całym ciele występują mi krople potu.
ELLEN: A więc – Lance Nicholas Dunne… Czy mogłabyś opisać nam
jego zachowanie, Shawno? Spotkałaś go, gdy wszyscy szukali w terenie
jego zaginionej żony, tymczasem Lance Nicholas Dunne… jak się zachowywał?
SHAWNA: Był bardzo spokojny, bardzo miły.
ELLEN: Zaraz, zaraz. Mówisz, że był miły i spokojny? Jego żona zaginęła, Shawno. Jaki facet może być wówczas spokojny i miły dla innych kobiet?
Groteskowe zdjęcie znów pojawiło się na ekranie. Nie wiedzieć czemu
wyglądaliśmy teraz jeszcze weselej.
SHAWNA: Właściwie to nawet trochę ze mną flirtował…
Powinieneś był być dla niej bardziej miły, Nick. Trzeba było zeżreć tę cholerną
zapiekankę.
ELLEN: Flirtował? Nie wiadomo, co dzieje się z jego żoną, a Lance
Dunne… no cóż, przykro mi, Shawno, ale to zdjęcie jest po prostu… obrzydliwe, niestety nie znajduję na to innego słowa. Tak nie wygląda niewinny
mężczyzna…
Potem występowała już głównie Ellen Abbott, profesjonalna podżegaczka, i z uporem maniaka roztrząsała kwestię braku mojego alibi: „Dlaczego Lance Nicholas Dunne nie ma alibi aż do dwunastej? Gdzie był tego
ranka?” – pytała z tym swoim śpiewnym akcentem szeryfa z Teksasu.
Wszyscy jej goście przyznali, że wygląda to dość kiepsko.
Zadzwoniłem do Go, która powiedziała:
– No wiesz, udało ci się przeżyć prawie cały tydzień bez nagonki.
Potem sklęliśmy tę jebaną Shawnę, pierdolniętą dziwkę.
– Zrób dzisiaj coś naprawdę pożytecznego, działaj – poradziła Go. – Ludzie będą cię teraz obserwować.
– Nie mógłbym siedzieć spokojnie, nawet gdybym chciał.
Pojechałem do St. Louis bliski furii, powtarzając sobie w głowie pro-
gram, odpowiadając na pytania Ellen, zamykając jej gębę właściwymi słowami. Dziś, Ellen Abbott, ty jebana cipo, namierzyłem jednego ze stalkerów Amy.
Desi Collings. Wytropiłem go, by wydobyć z niego prawdę. Ja, bohaterski mąż.
Gdybym miał na podorędziu jakąś podniosłą muzykę, tobym ją sobie puścił. Ja, miły facet pochodzący z klasy robotniczej, staję do walki z rozpuszczonym zamożnym lalusiem. Media na pewno się na to rzucą. Obsesyjni
stalkerzy są o wiele bardziej intrygujący niż przeciętni zabójcy żon. A przynajmniej Elliottowie to docenią. Zadzwoniłem do Marybeth, usłyszałem
włączoną pocztę.
Kiedy dojechałem do domu Desiego, musiałem zmienić wyobrażenie
o nim. Nie był zamożny, lecz wręcz obrzydliwie bogaty. Facet mieszkał
w rezydencji w Ladue, która musiała kosztować co najmniej pięć milionów
dolarów. Pobielona cegła, czarne lakierowane okiennice, lampy gazowe,
bluszcz. Włożyłem na to spotkanie przyzwoity garnitur i krawat, ale dzwoniąc do drzwi, uświadomiłem sobie, że gajerek za czterysta dolców w tej
okolicy wyglądał żałośnie, i lepiej było przyjść po prostu w dżinsach. Usłyszałem kroki dochodzące z głębi domu, a potem drzwi otworzyły się z takim odgłosem jak przy otwieraniu lodówki. Buchnęło na mnie chłodne powietrze.
Desi wyglądał tak, jak ja zawsze chciałem wyglądać: bardzo przystojny,
bardzo przyzwoity gość. Chodziło chyba o oczy, a może zarys szczęki. Miał
głęboko osadzone migdałowe oczy, oczy pluszowego misia, i dołeczki
w obu policzkach. Widząc nas razem, od razu byście odgadli, że to on jest
ten dobry.
– Ach – powiedział, przyglądając mi się. – Jesteś Nick. Nick Dunne.
O Boże, tak mi przykro z powodu Amy. Wejdź, proszę.
Wprowadził mnie do salonu o surowym wystroju, który zapewne stanowił uosobienie wizji męskości jakiegoś dekoratora. Dużo ciemnych, niewygodnych, obitych skórą mebli. Wskazał mi fotel o szczególnie sztywnym
oparciu. Próbowałem się w nim wygodnie usadowić, ale okazało się, że
umożliwiał jedynie przyjęcie pozycji karconego ucznia: siedź prosto i słuchaj.
Desi nie zapytał, co robię w jego salonie. Nie wyjaśnił też, jak to możliwe, że natychmiast mnie rozpoznał. Coraz częściej zdarzało się, że ludzie
na mój widok zamierali albo szeptali coś sobie do ucha.
– Napijesz się czegoś? – spytał Desi, zwierając dłonie: najpierw interesy.
– Nie, dziękuję.
Usiadł naprzeciwko mnie. Jego nienaganny strój był utrzymany w różnych odcieniach granatu i kremowej bieli, nawet sznurowadła wyglądały
na wyprasowane. Nosił się jednak swobodnie. Wbrew moim oczekiwaniom nie był godnym lekceważenia fircykiem, lecz raczej dżentelmenem
w każdym calu: mężczyzną, który potrafi zacytować wielkiego poetę, zamówić rzadki gatunek whisky oraz kupić kobiecie gustowną starą biżuterię. Sprawiał wręcz wrażenie takiego, który instynktownie wie, czego pragną kobiety. Siedząc naprzeciw niego, czułem, że mam wymięty garnitur
i zachowuję się niezdarnie. Nachodziła mnie ochota, by zacząć mówić
o futbolu i pierdzieć. Faceci w jego typie zawsze tak na mnie działali.
– Co z Amy? Są jakieś tropy? – spytał Desi.
Wyglądał znajomo, może przypominał jakiegoś aktora.
– Nic pewnego.
– Zabrano ją… z domu. Zgadza się?
– Z naszego domu, tak.
Nagle go rozpoznałem: to był ten facet, który pojawił się samotnie
pierwszego dnia poszukiwań i rzucał ukradkowe spojrzenia na fotografię
Amy.
– Byłeś w ochotniczym centrum poszukiwań, prawda? Pierwszego
dnia.
– Tak – przyznał rozsądnie. – Właśnie chciałem to powiedzieć. Szkoda,
że nie mieliśmy okazji wtedy porozmawiać, chciałem wyrazić swoje współczucie.
– Z daleka przybyłeś.
– Mógłbym to samo powiedzieć o tobie. – Uśmiechnął się. – Bardzo lubię Amy. Gdy usłyszałem, co się stało, po prostu nie mogłem siedzieć bezczynnie. To okropne, co powiem, Nick, ale gdy obejrzałem pierwsze wiadomości, od razu pomyślałem: nic dziwnego.
– Nic dziwnego?
– Nic dziwnego, że ktoś jej zapragnął – powiedział. Miał głęboki tembr
głosu, stworzony do pogawędek przy kominku. – Z nią zawsze tak było.
Potrafiła sprawić, że ludzie jej pragnęli. Zawsze. Znasz ten stary banał:
mężczyźni pragnęli jej, a kobiety chciały być nią. Tak właśnie było z Amy.
Desi złożył duże dłonie na spodniach. Nie na portkach, na spodniach.
Trudno mi było zgadnąć, czy prowadzi ze mną jakąś gierkę. Nakazałem sobie ostrożność. Ta zasada obowiązuje, gdy w wywiadach porusza się potencjalnie drażliwe tematy: nie obrażaj rozmówcy, chyba że musisz, najpierw zaczekaj, aż sam zapędzi się w kozi róg.
– Twój związek z Amy był bardzo silny, prawda? – spytałem.
– Nie chodziło jedynie o jej wygląd – odpowiedział Desi. Wsparł się na
kolanie, zapatrzył w dal. – Oczywiście wiele o tym myślałem. Pierwsza miłość. Tak, wszystko sobie przemyślałem. Zapatrzony we własny pępek. Za
dużo filozofowania. – Uśmiechnął się, jakby pragnął usunąć się w cień. Pojawiły się dołeczki w policzkach. – Bo widzisz, gdy Amy cię lubi, gdy jest
tobą zainteresowana, jej uwaga daje ci tyle ciepła, pewności siebie, wręcz
cię otula. Jest jak ciepła kąpiel.
Uniosłem brwi.
– Wysłuchaj mnie do końca – poprosił. – Dobrze się czujesz sam ze
sobą. Zupełnie dobrze, może po raz pierwszy w życiu. A potem ona dostrzega twoje wady, uświadamia sobie, że jesteś kolejną zwykłą osobą,
z którą musi się zadawać – jesteś w rzeczywistości Zdolnym Andym,
a w prawdziwym życiu on nigdy by nie zadowolił Niezwykłej Amy. Tak
więc jej zainteresowanie słabnie, przestajesz się czuć świetnie sam ze sobą,
powraca dawny chłód, czujesz się, jakbyś leżał nago na zimnej posadzce
w łazience, i pragniesz tylko znaleźć się z powrotem w wannie.
Znałem to uczucie – tkwiłem na posadzce od trzech lat. Poczułem niesmak na myśl, że dzielę te doznania z innym mężczyzną.
– Jestem pewien, że wiesz, co mam na myśli – powiedział Desi
i uśmiechnął się do mnie porozumiewawczo.
W dodatku z dziwnym mężczyzną, pomyślałem. Kto porównuje żonę
innego mężczyzny do kąpieli, w której chce się zanurzyć? W dodatku zaginioną żonę.
Za Desim stał długi niski, politurowany stolik z fotografiami oprawionymi w srebrne ramki. Na środku znajdowało się duże zdjęcie Desi i Amy
ze szkoły średniej w białych strojach tenisowych. Byli tak niedorzecznie
przestylizowani, tak ociekający forsą, jakby wycięto ich z jakiegoś filmu
Hitchcocka. Wyobraziłem sobie Desiego jako nastolatka, który zakrada się
do pokoju Amy w internacie, zrzuca ubranie na podłogę, wsuwa się między chłodne prześcieradła i połyka ampułki. Czeka, aż go znajdą. To była
forma kary, wyraz wściekłości, ale nie w takim stylu jak w moim domu.
Zrozumiałem, czemu policja się nim nie zainteresowała. Desi podążył za
moim wzrokiem.
– Och, trudno mieć o to do mnie pretensje. – Uśmiechnął się. – Czy wyrzuciłbyś tak doskonałe zdjęcie?
– Dziewczyny, której nie znam od dwudziestu lat? – wymknęło mi się.
Uświadomiłem sobie, że zabrzmiało to zbyt agresywnie. Niezbyt rozsądnie.
– Znam Amy – warknął Desi. Wziął głęboki oddech. – Znałem ją. Bardzo dobrze. Nadal żadnych tropów? Muszę spytać… Jej ojciec, czy on…
jest tam?
– Oczywiście.
– Nie sądzę, żeby… Na pewno był w Nowym Jorku, kiedy to się stało?
– Tak. A co?
Desi wzruszył ramionami: Pytam tak z ciekawości. Bez szczególnego powodu. Przez pół minuty siedzieliśmy w milczeniu, mierząc się nieruchomym
spojrzeniem. Żaden z nas nie mrugnął.
– Właściwie przyjechałem po to, by usłyszeć, co mi powiesz, Desi.
Ponownie próbowałem wyobrazić sobie, jak Desi porywa Amy. Czy ma
gdzieś w pobliżu dom nad jeziorem? Tacy jak on zawsze mają. Czy to
prawdopodobne, że ten wyrafinowany, światowy mężczyzna przetrzymuje
Amy w jakiejś wyszykowanej suterenie? Amy przemierza dywan w tę i we
w tę, śpi na zakurzonej kanapie w jakimś jaskrawym kolorze à la lata sześćdziesiąte, cytrynowym albo koralowym. Żałowałem, że nie towarzyszą mi
tu Boney i Gilpin i że nie słyszą tego tonu posiadacza w głosie Desiego: Znam Amy.
– Ja? – Desi się roześmiał. Zaśmiał się gromko. Doskonała fraza na określenie tego odgłosu. – A cóż ja ci mogę powiedzieć? Twierdzisz przecież, że
jej nie znam.
– A ty właśnie oświadczyłeś, że znasz.
– Na pewno nie tak jak ty.
– Prześladowałeś ją w szkole. Zachowywałeś się jak stalker.
– Stalker? Nick. Przecież ona była moją dziewczyną.
– Ale potem już nie. A ty nie chciałeś się odczepić.
– Przeżywałem rozstanie. Nie wykraczało to poza normę.
– Uważasz, że próba samobójcza w jej pokoju mieści się w normie?
Poderwał głowę, przymrużył oczy. Otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, a potem spuścił wzrok na swoje dłonie.
– Nie mam pojęcia, o czym mówisz, Nick – oświadczył w końcu.
– Mówię o tym, że prześladowałeś moją żonę. W szkole średniej. Teraz.
– O co ci tak naprawdę chodzi? – Znów się roześmiał. – Boże, myślałem,
że zbierasz pieniądze na jakiś fundusz związany z poszukiwaniami. Zresztą chętnie bym coś wpłacił. Jak powiedziałem, nigdy nie przestało mi zależeć, by Amy układało się w życiu jak najlepiej. Czy ją kocham? Nie. Już jej
nie znam, nie tak naprawdę. Czasem wymieniamy okazjonalne listy. Ale to
ciekawe, żeś się tu zjawił. Chyba próbujesz trochę namieszać, co? Bo muszę
ci powiedzieć, Nick, że z tego, co widziałem w telewizji, nie wyglądasz na
rozpaczającego, zmartwionego męża. Wydajesz się całkiem zadowolony.
Nawiasem mówiąc, policja już ze mną rozmawiała, pewnie dzięki tobie.
Albo rodzicom Amy. Dziwne, że o tym nie wiedziałeś – można by sądzić,
że informują o wszystkim męża, który jest czysty.
Poczułem, jak zaciska mi się żołądek.
– Przyjechałem, bo chciałem zobaczyć wyraz twojej twarzy, gdy mówisz o Amy – oznajmiłem. – I muszę ci powiedzieć, że jej wyraz mnie zaniepokoił. Zdajesz się taki jakiś… rozstrojony.
– Jeden z nas musi – odparł Desi, znów bardzo trzeźwym tonem.
– Kochanie? – Głos dobiegł z głębi domu i znów usłyszałem stukot podeszew drogich butów zbliżający się do salonu. – Jaki tytuł miała ta książka…
Kobieta była jak zamazany obraz Amy, odbicie Amy w zaparowanym
lustrze. Ta sama kolorystyka, niezwykle podobne rysy, ale ćwierć wieku
starsza. Ciało, rysy nieco znoszone, spłowiałe jak delikatna tkanina. Nadal
była piękna, kobieta, która postanowiła ładnie się zestarzeć. Ukształtowana
jak jakaś figurka origami: sterczące łokcie, wystające obojczyki. Była w tur-
kusowej dopasowanej sukni i potrafiła sprawić, tak jak Amy, że kiedy znajdowała się w pokoju, podążało się za nią wzrokiem. Posłała mi dość drapieżny uśmiech.
– Witam. Jestem Jacqueline Collings.
– Mamo, to mąż Amy, Nick – przedstawił mnie Desi.
– Amy. – Kobieta znów się uśmiechnęła. Miała głos, który sprawiał
wrażenie, jakby dobywał się z dna studni, głęboki i dziwnie rezonujący. –
Zainteresowała nas ta historia. Nawet bardzo. – Chłodnym tonem zwróciła
się do syna: – Nie możemy przestać myśleć o wspaniałej Amy Elliott, nieprawdaż?
– Obecnie Amy Dunne – sprostowałem.
– Naturalnie – przyznała Jacqueline. – Przykro mi, Nick, że musisz
przechodzić przez coś takiego. – Przez chwilę mi się przyglądała. – Przepraszam, ale muszę… nie wyobrażałam sobie Amy z takim… amerykańskim chłopakiem. – Zdawało się, jakby nie mówiła ani do mnie, ani do Desiego. – Dobry Boże, on ma nawet dołek w brodzie.
– Przyjechałem sprawdzić, czy pani syn dysponuje jakimiś informacjami – wyjaśniłem. – Wiem, że przez ostatnie lata napisał do mojej żony wiele
listów.
– Ach, listy! – Jacqueline uśmiechnęła się ze złością. – Pisanie listów to
taki interesujący sposób spędzania czasu, nieprawdaż?
– Amy ci je pokazywała? – wtrącił Desi. – Jestem zaskoczony.
– Nie. – Zwróciłem się do niego. – Wyrzucała je nieotwarte, zawsze.
– Wszystkie? Zawsze? Wiesz to na pewno? – spytał Desi, wciąż się
uśmiechając.
– Kiedyś wyszperałem jeden ze śmieci – znów zwróciłem się do Jacqueline – żeby zobaczyć, co jest grane.
– Brawo! – pochwaliła Jacqueline zalotnie. – Tego właśnie oczekiwałabym od własnego męża.
– Amy i ja zawsze pisywaliśmy do siebie – powiedział Desi. Miał taką
samą intonację jak jego matka, narzucającą wrażenie, że chcesz usłyszeć
wszystko, co mówi. – To było nasze, osobiste. Uważam, że e-maile są takie… pospolite. Nikt ich nie przechowuje, bo są bezosobowe. Martwię się
o potomnych. Wszystkie te cudne listy miłosne – od Simone de Beauvoir do
Sartre’a, Samuela Clemensa do żony Olivii… no, nie wiem, zawsze myślę
o tym, co będzie stracone.
– Czy przechowujesz wszystkie moje listy? – spytała Jacqueline.
Patrzyła na nas z góry, stojąc przy kominku i wodząc żylastą ręką po
jego obramowaniu.
– Naturalnie.
Obróciła się ku mnie z eleganckim wzruszeniem ramion.
– Po prostu byłam ciekawa.
Zadrżałem i w pierwszym odruchu chciałem zbliżyć się do kominka
w poszukiwaniu ciepła, ale przypomniałem sobie, że jest przecież lipiec.
– Wydaje mi się dość dziwne, że z takim oddaniem pisałeś listy przez te
wszystkie lata – powiedziałem. – Przecież ci nie odpisywała.
Oczy Desiego nagle się ożywiły.
– Och – westchnął tylko, jak ktoś, kto nagle zauważył niespodziewany
fajerwerk.
– A mnie z kolei zadziwia to, Nick, że przychodzisz tu i wypytujesz Desiego o jego relację – czy raczej brak relacji – z twoją żoną – oświadczyła Jacqueline Collings. – Czy ty i Amy nie jesteście ze sobą blisko? Gwarantuję
ci, że Desi nie utrzymywał prawdziwych kontaktów z Amy od wielu lat.
Całe dekady.
– Po prostu sprawdzam, Jacqueline. Czasem trzeba coś zobaczyć na
własne oczy.
Jacqueline ruszyła w stronę drzwi; odwróciła się i skinieniem głowy
dała do zrozumienia, że czas już na mnie.
– Ależ zuch z ciebie, Nick. Doprawdy. Zrób to sam. Czy sam budujesz
też swoje werandy? – Roześmiała się z tego słowa i otworzyła przede mną
drzwi.
Wpatrzyłem się w zagłębienie u nasady jej szyi, zastanawiając się, czemu nie nosi pereł. Takie kobiety zawsze noszą na szyi taką grubą grzechotliwą pętlę. Czułem jej zapach, kobiecy, waginalny, dziwnie lubieżny.
– Interesująco było cię poznać, Nick – syknęła. – Miejmy nadzieję, że
Amy wróci bezpiecznie do domu. A tymczasem, następnym razem, gdybyś
chciał się skontaktować z Desim… – wcisnęła mi w rękę gruby, kremowy
kartonik – …najpierw zadzwoń, proszę, do naszego adwokata.
AMY ELLIOTT DUNNE
17 SIERPNIA 2011
WPIS DO DZIENNIKA
Wiem, że zabrzmi to jak wyznanie egzaltowanej nastolatki, ale śledzę
nastroje Nicka. Jego nastawienie do mnie. Po prostu by się upewnić, że nie
oszalałam. Mam kalendarz i rysuję serce każdego dnia, gdy wydaje mi się,
że Nick znów mnie kocha, a czarne kwadraty, gdy zdaje się, że nie. Cały zeszły rok był w czarnych kwadratach, przeważnie.
A teraz? Dziewięć dni z rzędu same serca. Może po prostu musiał się
dowiedzieć, jak bardzo go kocham i jaka stałam się nieszczęśliwa. Może jego
serce się odmieniło. To wyrażenie zachwyca mnie jeszcze bardziej niż kiedyś.
Quiz: Po ponad roku chłodu nagle wydaje się, że twój mąż znów cię kocha. Ty:
a) Gadasz w kółko o tym, jak bardzo cię zranił, żeby mógł jeszcze trochę
cię poprzepraszać.
b) Jeszcze przez jakiś czas traktujesz go chłodno – trzeba dać mu nauczkę!
c) Nie nagabujesz go w kwestii zmiany zachowania – wiesz, że wyzna
ci wszystko, gdy nadejdzie stosowna chwila, a tymczasem bombardujesz go miłością, żeby czuł się bezpieczny i kochany, bo tak właśnie bywa w małżeństwie.
d) Domagasz się wyjaśnienia, co było nie tak: każesz mu o tym bez
przerwy mówić, by ukoić własną neurozę.
Odpowiedź: c
Jest sierpień, tak cudny, że nie zniosłabym więcej czarnych kwadratów,
ale nie, są jedynie serca. Nick zachowuje się znów jak mój mąż, słodki, kochający i durny. Zamawia dla mnie czekoladki z mojego ulubionego sklepu
w Nowym Jorku, by sprawić mi frajdę, i dołącza do nich głupi wierszyk.
A właściwie limeryk:
Pewna dziewczyna z Manhattanu
Spała w jedwabnej pościeli dla szpanu.
Wpadł w poślizg jej mąż,
Sprawca wielu ciąż,
I musieli zakupić kołyskę z rattanu.
Szkoda, że nasze życie seksualne nie było tak beztroskie, jak sugeruje
wierszyk. Ale w ostatnim tygodniu rzeczywiście… mieliśmy bzykanko? Robiliśmy to? To było coś bardziej romantycznego niż uprawiać seks, lecz mniej
ckliwego niż kochać się. Wrócił z pracy i pocałował mnie w usta, i dotykał
mnie, jakbym naprawdę tam była. Prawie się rozpłakałam, czułam się taka
samotna. Być całowana w usta przez męża, cóż za dekadencja.
Co jeszcze? Zabiera mnie na pływanie do stawu, w którym pluskał się
jako dziecko. Już sobie wyobrażam małego Nicka chlapiącego wariacko rękami, twarz i ramiona spalone słońcem na czerwono, bo (tak jak teraz) nie
chce używać kremów z filtrem, co zmusza mamę Mo do biegania za nim
z mleczkiem do opalania, które wciera w niego, gdy tylko uda jej się go dorwać.
Zabrał mnie w różne ulubione miejsca z dzieciństwa, o co od dawna już
go prosiłam. Prowadzi mnie na brzeg rzeki i całuje, kiedy wiatr rozwiewa
moje włosy („Na te dwie rzeczy najbardziej lubię patrzeć”, szepcze mi do
ucha). Całuje mnie w zabawnym małym forcie na placu zabaw, który dawniej uważał za swoją przebieralnię („Zawsze chciałem przyprowadzić tu
dziewczynę, doskonałą dziewczynę, no i spójrz na mnie tylko”, szepcze mi
do ucha). Dwa dni przed ostatecznym zamknięciem centrum handlowego
jeździmy razem na króliczkach na karuzeli, a nasz śmiech niesie się po pustej hali.
Zabiera mnie na deser lodowy do ulubionej cukierni, a ponieważ jest
ranek, mamy cały lokal dla siebie, powietrze jest aż lepkie od zapachu słod-
kości. Całuje mnie i mówi, że w tym miejscu przeżywał katusze, gdy jąkał
się na wielu różnych randkach. Szkoda, że nie mógł wtedy obiecać swojemu ja ze szkoły średniej, że pewnego dnia powróci tu z dziewczyną swoich
marzeń. Objadamy się lodami, a potem turlamy się do domu i włazimy do
łóżka. Jego ręka na moim brzuchu, sami nie wiemy, kiedy zapadamy
w drzemkę.
Oczywiście neurotyczka we mnie pyta: gdzie kryje się haczyk? Przemiana Nicka jest tak nagła i tak cudowna, że czuje się, jakby… że na pewno
czegoś chce. Albo już coś zrobił i jest taki miły, zanim się dowiem, co jest
grane. Martwię się. W zeszłym tygodniu przyłapałam go, jak szperał w pudle z papierami z napisem PAŃSTWO DUNNE! (wykaligrafowanym
moim najładniejszym pismem w szczęśliwszych dniach). Są tam różne
dziwne dokumenty, które się przechowuje w małżeństwie, określające
wspólne życie. Martwię się, że poprosi, bym zgodziła się na obłożenie Baru
drugą hipoteką, na pożyczkę poręczoną naszą polisą na życie albo sprzedaż obligacji długoterminowych, które miały być nieruszane przez trzydzieści lat. Powiedział, że chciał tylko sprawdzić, czy wszystko jest na miejscu, ale był dziwnie podenerwowany. Serce by mi pękło, gdybym zajadała
się lodami o smaku gumy do żucia, a on obróciłby się ku mnie i powiedział: Wiesz, co jest ciekawe, jeśli chodzi o drugą hipotekę…
Muszę o tym napisać, wyrzucić te myśli z siebie. Kiedy widzę słowa na
papierze, wiem, że to jakieś wariactwo. Jestem neurotyczna, podejrzliwa
i brak mi pewności siebie.
Nie pozwolę, by moje najgorsze ja zrujnowało mi małżeństwo. Mąż
mnie kocha. Kocha mnie i wrócił do mnie, i właśnie dlatego tak miło się do
mnie odnosi. Tylko z tego powodu.
Po prostu: Oto moje życie. Wreszcie mi je zwrócono.
NICK DUNNE
PIĘĆ DNI PO ZAGINIĘCIU
Przed domem Desiego usiadłem w buchającym gorącem samochodzie,
opuściłem szyby i sprawdziłem telefon. Miałem nagraną wiadomość od
Gilpina: „Cześć, Nick. Musimy dziś ustalić parę rzeczy, przekazać ci nowe
informacje, zadać kilka pytań. Spotkajmy się o czwartej u ciebie, dobrze?
Ehm… dziękuję”.
Po raz pierwszy wydano mi polecenie. Nie jakieś tam „Czy moglibyśmy… chcielibyśmy, jeśli nie masz nic przeciwko temu”. Nie, po prostu:
„Musimy… Spotkajmy się…”.
Spojrzałem na zegarek. Trzecia. Lepiej, żebym się nie spóźnił.
Letni pokaz lotniczy – parada odrzutowców i śmigłowców zataczających pętle nad Missisipi, warczące parowce wycieczkowe, zgrzyt zębatek –
wypadał za trzy dni, więc loty próbne trwały już w najlepsze, gdy zjawili
się Gilpin i Rhonda. Pierwszy raz od Tego Dnia byliśmy znowu wspólnie
w moim salonie.
Dom stał akurat na trasie przelotów; hałas był taki, jakby wizg wiertarki udarowej połączyć z łomotem lawiny. Moi znajomi gliniarze i ja próbowaliśmy prowadzić rozmowę pomiędzy kolejnymi wybuchami warkotu.
Rhonda bardziej niż zwykle przypominała ptaka – przestępowała z nogi na
nogę, jej głowa obracała się w różne strony, gdy wzrok wędrował po pokoju, ożywiając się na widok różnych przedmiotów, które mogłyby się do
czegoś przydać – sroka wypatrująca miejsca na gniazdo. Gilpin kręcił się
w pobliżu, zagryzając wargi, przytupując. Nawet pokój wydawał się niespokojny: w promieniach popołudniowego słońca wirowały drobiny kurzu. Odrzutowiec przeleciał tuż nad domem, okropny hałas rozdarł niebo.
– No więc jest parę spraw do omówienia – powiedziała Rhonda, kiedy
powróciła cisza. Usiedli wraz z Gilpinem, jakby oboje nagle postanowili za-
bawić u mnie dłużej. – Kilka rzeczy trzeba wyjaśnić, o kilku cię poinformować. Rutynowe postępowanie. Ale, jak zwykle, mówię, że jeśli chcesz rozmawiać przy adwokacie…
Wiedziałem z programów telewizyjnych i filmów, że tylko winni biorą
sobie adwokata. Ci autentycznie rozpaczający, zamartwiający się, niewinni
mężowie nigdy tego nie robią.
– Nie chcę, dzięki – wtrąciłem szybko. – I właściwie ja też mam dla was
pewną informację. O dawnym stalkerze Amy, tym facecie, z którym się
spotykała w szkole średniej…
– Desi…eee… Collings – przerwał Gilpin.
– Właśnie. Wiem, że już z nim rozmawialiście i że z jakichś powodów
nie jesteście nim zainteresowani, więc dziś pojechałem do niego sam. By się
upewnić, że… wszystko w porządku. I wcale tak nie sądzę. Myślę, że powinniście wziąć tego faceta pod lupę. Przecież przeniósł się do St. Louis…
– Mieszkał tu już trzy lata przed waszą przeprowadzką – wpadł mi
w słowo Gilpin.
– Dobra, w każdym razie mieszka w St. Louis. Łatwo dojechać. Amy
kupiła pistolet, bo bała się…
– Desi jest w porządku, Nick. Miły z niego facet – odezwała się Rhonda.
– Nie sądzisz? Właściwie wydaje mi się podobny do ciebie. Prawdziwy złoty chłopiec, beniaminek.
– Jestem bliźniakiem, nie jedynakiem – przypomniałem. – Trzy minuty
starszy od siostry.
Rhonda najwyraźniej próbowała mi dopiec, sprawdzała, czy może mnie
rozdrażnić, ale choć niby to wiedziałem, i tak czułem, że zalewa mnie fala
wściekłości za każdym razem, gdy zarzucała mi, że jestem beniaminkiem.
– W każdym razie zarówno Desi, jak i jego matka zaprzeczają temu, że
kiedykolwiek prześladował Amy i że w ogóle kontaktował się z nią w przeszłości, oprócz przesyłania okazjonalnych życzeń.
– Moja żona powiedziałaby wam coś zupełnie przeciwnego. Pisał do
Amy listy, przez lata – pojawił się też w centrum poszukiwań, Rhondo.
Wiedzieliście o tym? Był tam pierwszego dnia. Mówiliście, że trzeba zwracać uwagę na facetów, którzy włączają się w śledztwo…
– Desi Collings nie jest podejrzany – ucięła, unosząc dłoń.
– Ale…
– Desi Collings nie jest podejrzany – powtórzyła.
To był dla mnie cios. Chciałem oskarżyć ją o to, że ulega sugestiom Ellen Abbott, lecz chyba lepiej było nie wspominać o tym programie.
– No dobra, a co z tymi wszystkimi facetami, którzy wisieli na naszym
telefonie informacyjnym?
Podszedłem do stołu w jadalni i zgarnąłem listę z nazwiskami i numerami, którą wcześniej niedbale tam rzuciłem. Zacząłem odczytywać nazwiska.
– Proszę, kolesie, którzy „włączyli się w śledztwo”: David Samson,
Murphy Clark – dawni absztyfikanci – Tommy O’Hara, Tommy O’Hara,
Tommy O’Hara, aż trzy telefony, Tito Puente – to tylko durny żart.
– Czy oddzwoniłeś do któregoś z nich? – spytała Boney.
– Nie. Czy to nie wasze zadanie? Nie wiem, z kim warto rozmawiać,
a kto jest świrem. Nie mam czasu dzwonić do palantów, którzy podają się
za Tita Puente.
– Nie przykładałabym szczególnej wagi do linii informacyjnej, Nick –
zauważyła Rhonda. – Gdzie drwa rąbią… No wiesz, odebraliśmy też mnóstwo telefonów od twoich byłych dziewczyn. „Chcę się przywitać. Jak się
masz?”. Ludzie są dziwni.
– Może przejdziemy do pytań – rzucił ponaglająco Gilpin.
– Właśnie. Może zaczniemy od pytania, gdzie byłeś tego ranka, gdy
zniknęła twoja żona – powiedziała Boney, nagle jakby skruszona, pełna
szacunku. Weszła w rolę dobrej policjantki i oboje doskonale o tym wiedzieliśmy. No, chyba że naprawdę była po mojej stronie. Wydaje się możliwe, że czasem glina jest po twojej stronie, prawda?
– Byłem na plaży.
– I wciąż nie możesz przypomnieć sobie nikogo, kto cię wówczas widział? – spytała Boney. – Bardzo by nam pomogło, gdybyśmy skreślili ten
drobiazg z listy.
Pozwoliła, by zapadło pełne współczucia milczenie. Rhonda potrafiła
nie tylko w odpowiednim momencie zamilknąć, lecz również wprowadzić
w otoczeniu dowolny nastrój, jak ośmiornica wydzielająca atrament.
– Wierzcie mi, też bardzo bym chciał. Ale nie. Nikogo nie pamiętam.
Boney uśmiechnęła się z ubolewaniem.
– Dziwna sprawa, bo wspomnieliśmy, ot tak mimochodem, paru osobom o tej plaży i wszystkie powiedziały… Powiedzmy, że były zdziwione.
Ponoć to do ciebie nie pasuje. Nie jesteś typem plażowicza.
Wzruszyłem ramionami.
– Że niby nie wyleguję się całymi dniami na piasku? Jasne, że nie. Ale
wypić na plaży poranną kawę? O tak.
– O, to mogłoby pomóc – ożywiła się Boney. – Gdzie tego ranka kupiłeś
kawę? – Zwróciła się do Gilpina, jakby w poszukiwaniu poparcia. – To by
pomogło ustalić ramy czasowe, prawda?
– Przygotowałem kawę tutaj.
– Och. – Zmarszczyła brwi. – To dziwne, bo nie masz w domu żadnej
kawy. Pamiętam, jak pomyślałam sobie, że to dziwne. Osoba uzależniona
od kawy zwraca uwagę na takie rzeczy.
Jasne, niechcący zauważyłaś, pomyślałem. Znam pewną glinę, co się
zwie Bony Moronie… Jej pułapki są takie oczywiste, że od razu widać ściemę.
– Miałem w lodówce kubek ze starą kawą. Podgrzałem ją sobie. –
Wzruszyłem ramionami: też mi coś.
– Hm. Ta kawa musiała chyba trochę postać sobie w lodówce. W śmietniku nie znalazłam żadnego filtra ani opakowania po kawie.
– Kilka dni. Ale była smaczna.
Uśmiechnęliśmy się do siebie: Ja wiem i ty wiesz. Rozgrywka się zaczęła.
Rzeczywiście przyszły mi do głowy te idiotyczne słowa: rozgrywka się zaczęła. Jednak w pewnym sensie byłem zadowolony. Teraz druga runda.
Boney zwróciła się do Gilpina, trzymając ręce na kolanach, skinęła głową. Gilpin jeszcze przez chwilę przygryzał wargę, a wreszcie wskazał zabytkowy podnóżek, niski stolik, uporządkowany salon.
– Mamy pewien problem, Nick – zaczął. – Widzieliśmy wiele domów,
w których doszło do przemocy…
– Mnóstwo takich domów – wtrąciła Boney.
– Tak, mnóstwo. Ten pokój – pamiętasz, jak wyglądał? Przewrócony
podnóżek, stolik, wazon na podłodze. – Położył mi przed samym nosem
zdjęcie. – To miało wyglądać na miejsce, w którym stoczono walkę, praw-
da?
W głowie aż mi zahuczało, a potem ucichło. Uspokój się.
– Miało wyglądać?
– Ale nie wyglądało – ciągnął Gilpin. – Od razu odnieśliśmy takie wrażenie. Szczerze mówiąc, wydawało się, jakby ktoś wszystko zainscenizował. Przede wszystkim tylko tu było pobojowisko. Dlaczego poza tym pokojem wszędzie panował porządek? To dziwne. – Wręczył mi kolejne zdjęcie, zbliżenie. – I spójrz tu, na ten stos książek. Powinny leżeć z przodu stolika, prawda? Tam jest ich miejsce, tak?
Skinąłem głową.
– Więc kiedy stolik został wywrócony, powinny zsunąć się głównie o,
tutaj, podążając za trajektorią przewracającego się mebla. Zamiast tego leżą
za nim, tak jakby ktoś zrzucił je, zanim przewrócił stolik.
Gapiłem się tępo w fotografię.
– I patrz tutaj. To dopiero ciekawe – mówił dalej. – Wskazał trzy cienkie
staroświeckie ramki na obramowaniu kominka. Tupnął nogą i natychmiast
wszystkie się przewróciły. – Ale jakimś cudem w czasie szamotaniny nie
upadły.
Pokazał mi zdjęcie stojących prosto ramek. Miałem nadzieję – nawet po
wpadce z rzekomą rezerwacją w hotelu Houston – że trafili mi się tępi gliniarze jak z jakiegoś filmu, lokalni funkcjonariusze chcący się przypodobać,
ufający swemu ziomkowi: Skoro tak twierdzisz, stary. Ale nie udało mi się na
takich trafić.
– Nie wiem, co chcecie przez to powiedzieć – wybełkotałem. – To jest
zupełnie… Nie wiem, co o tym myśleć. Chcę tylko znaleźć żonę.
– Tak samo jak my, Nick – zapewniła Rhonda. – Jest jeszcze jedna rzecz.
Ten podnóżek – pamiętasz, jak leżał przewrócony do góry nogami? – Poklepała przysadzisty mebel, wskazała na cztery nóżki, najwyżej dwucentymetrowej wysokości. – Widzisz, ten mebel ma nisko położony punkt ciężkości właśnie z powodu krótkich nóżek. Poducha praktycznie leży na podłodze. Spróbuj go wywrócić. – Zawahałem się. – No, dalej, spróbuj – nalegała Boney.
Pchnąłem mebel, ale tylko przesunął się po podłodze, zamiast się wywrócić. Skinąłem głową. Zgadzałem się co do punktu ciężkości.
– Mówię poważnie, pochyl się niżej, jeżeli musisz, i przewróć ten podnóżek do góry nogami – rozkazała Boney.
Przykląkłem, pchnąłem podnóżek pod innym kątem, wreszcie włożyłem rękę pod spód i pchnąłem. Nawet wówczas uniósł się, jedna połowa
zawisła w powietrzu, po czym mebel opadł z powrotem. Musiałem unieść
go i odwrócić ręcznie.
– Dziwne, co? – powiedziała Boney, choć w jej głosie nie było wcale
zdziwienia.
– Nick, czy sprzątałeś w domu tego dnia, gdy zniknęła twoja żona? –
spytał Gilpin.
– Nie.
– Bo technik sprawdził podłogę luminolem i z przykrością muszę cię
powiadomić, że podłoga w kuchni cała świeciła. Rozlało się tam sporo
krwi.
– Grupa krwi Amy B plus – wtrąciła Boney. – I nie mówimy tu o paru
kroplach, tylko o kałuży krwi.
– O Boże. – Poczułem rozżarzoną kulę w klatce piersiowej. – Ale przecież…
– Twoja żona musiała wyjść z tego pokoju – wpadł mi w słowo Gilpin. –
Jakoś, przynajmniej teoretycznie, dotarła do kuchni – nie strącając żadnego
z tych bibelotów na stoliku przed wejściem – a potem upadła w kuchni,
gdzie straciła mnóstwo krwi.
– Którą później ktoś starannie wytarł – dodała Rhonda, wpatrując się
we mnie.
– Chwileczkę. Po co ktoś miałby próbować zatuszować ślady krwi,
a potem robił bałagan w salonie…
– Dowiemy się tego, Nick, nie martw się – odparła spokojnie Rhonda.
– Nie rozumiem tego, już nic nie rozumiem…
– Usiądź – powiedziała Boney. Wskazała mi krzesło w jadalni. – Jadłeś
już coś? Może chcesz kanapkę?
Pokręciłem głową. Boney odgrywała na zmianę dwa typy kobiet: raz
władczą, raz opiekuńczą, sprawdzając, która jest skuteczniejsza.
– Jak ci się układa w małżeństwie, Nick? – spytała. – No wiesz, pięć lat,
nie tak daleko od kryzysu siódmego roku.
– W małżeństwie wszystko było dobrze – zapewniłem. – Jest dobrze.
Nie doskonale, ale dobrze.
Zmarszczyła nos: Kłamiesz.
– Myślicie, że mogła uciec? – spytałem ze zbyt wielką nadzieją w głosie.
– Zainscenizować taką scenę zbrodni i zwiać?
Boney zaczęła wyliczać, co temu przeczy: nie używała komórki, kart
kredytowych ani bankomatowych. W ostatnich tygodniach nie wypłacała
większych sum gotówką.
– No i ta krew – dodał Gilpin. – Wybacz, jeśli zabrzmi to strasznie: krwi
było sporo. Trzeba by nieźle się zranić… ja bym nie mógł tego sobie zrobić.
To byłyby głębokie rany. Czy twoja żona ma stalowe nerwy?
– Tak. – Ma też ostrą fobię na punkcie krwi, ale poczekam, aż błyskotliwi detektywi sami do tego dojdą.
– Wydaje się to zupełnie nieprawdopodobne – oświadczył Gilpin. –
Gdyby zraniła się tak poważnie, po co potem by wycierała krew?
– Tak więc bądź z nami szczery, Nick – zażądała Boney, pochylając się
nad kolanami, by móc nawiązać ze mną kontakt wzrokowy, bo patrzyłem
w podłogę. – Jak wam się ostatnio układało w małżeństwie? Jesteśmy po
twojej stronie, ale musimy znać prawdę. Zresztą ukrywanie prawdy może
cię postawić w złym świetle.
– Zdarzały się sprzeczki.
Przypomniałem sobie Amy w sypialni tej ostatniej nocy, całą twarz
miała usianą czerwonymi plamami, jak zwykle, gdy była wściekła. Wypluwała z siebie słowa – małostkowe, pełne furii – a ja słuchałem, próbując je
zaakceptować, bo były prawdziwe, formalnie rzecz biorąc, wszystko, co
mówiła, było prawdą.
– Opisz nam te sprzeczki – poprosiła Boney.
– Nic szczególnego, zwykłe nieporozumienia. Amy wszystko w sobie
dusi. Nazbiera się dużo drobiazgów i wtedy bum! Ale potem zaraz jest po
sprawie. Nigdy nie kładliśmy się wściekli do łóżka.
– W tę środową noc też nie? – dopytywała się Boney.
– Nigdy – skłamałem.
– Czy kłóciliście się głównie o pieniądze?
– Sam nawet nie wiem, o co były te kłótnie. Ot, takie tam.
– A jakie „takie tam” były tej nocy przed jej zniknięciem? – spytał Gilpin z krzywym uśmieszkiem, jakby chciał powiedzieć: mam cię!
– Mówiłem, że poszło o homara.
– I o co jeszcze? Przecież nie wrzeszczeliście przez całą godzinę z powodu homara.
W tym momencie Bleecker sturlał się do połowy schodów i gapił się na
nas spoza tralek.
– O inne domowe sprawy, jak to w małżeństwie. O kuwetę – dodałem.
– Kto ma czyścić kuwetę.
– Wrzeszczeliście na siebie z powodu kuwety – powtórzyła Boney.
– No wiesz, chodziło o zasadę. Ja dużo pracuję, a Amy nie, więc sądzę,
że byłoby dobrze, gdyby dbała o dom. Przynajmniej o tyle, o ile.
Gilpin wzdrygnął się jak inwalida wytrącony z popołudniowej drzemki.
– Jesteś staroświeckim facetem, tak? Ja też. Cały czas mówię żonie: nie
umiem prasować, nie umiem zmywać. Nie mam pojęcia o gotowaniu.
A więc, kochanie, zróbmy tak, że ja będę łapać złych facetów, to akurat potrafię, a ty od czasu do czasu wrzucisz rzeczy do pralki. Rhonda, jak miałaś
męża, to zajmowałaś się domem?
Boney wyglądała na autentycznie wkurzoną.
– Ja też łapię złych facetów, ty idioto.
Gilpin spojrzał na mnie i przewrócił oczami, prawie spodziewałem się,
że rzuci zaraz jakiś dowcip – chyba ktoś tu ma ciotę – bo trochę przesadzał.
Potarł swoją przebiegłą lisią szczękę i dodał:
– A więc chciałeś, by twoja żona była gospodynią domową. – Powiedział to takim tonem, że zabrzmiało całkiem rozsądnie.
– Chciałem tego, czego chciała Amy. Było mi wszystko jedno. – Teraz
apelowałem do Boney, detektyw Rhondy Boney patrzącej na mnie ze
współczującą miną, która wreszcie zdawała się przynajmniej po części autentyczna. (Ale nie jest, upomniałem się w myślach). – Amy nie mogła się
zdecydować, co tu robić. Nie mogła znaleźć pracy, a Bar jej nie interesował.
No i w porządku, powiedziałem, że jeśli chce zostać w domu, to nie ma
sprawy. Ale w domu też była nieszczęśliwa. I czekała, aż to naprawię. Tak
jakbym rządził jej szczęściem.
Boney nic nie powiedziała, jej twarz była pozbawiona wyrazu jak
woda.
– Zabawnie być bohaterem przez jakiś czas, rycerzem na białym koniu,
lecz na dłuższą metę to nie działa. Nie mogłem sprawić, by była szczęśliwa.
Nie chciała być szczęśliwa. Pomyślałem, że jak zacznie zajmować się różnymi praktycznymi rzeczami…
– Na przykład kocią kuwetą – wtrąciła Boney.
– Tak, pomyślałem, że jak będzie czyścić kuwetę, robić zakupy, zadzwoni po hydraulika, żeby naprawił kapiący kran, który doprowadzał ją
do szału…
– Rany, to rzeczywiście wygląda na prawdziwy plan zdobycia szczęścia. Mnóstwo radochy.
– Chodziło mi o to, by robiła cokolwiek. Wszystko jedno co. Najlepsze,
co można w tej sytuacji. A nie siedzieć i czekać, aż wszystko za nią załatwię.
Zdałem sobie sprawę, że mówię coraz głośniej i sprawiam wrażenie
rozzłoszczonego, a przynajmniej przekonanego o własnej słuszności, ale to
była prawdziwa ulga. Zacząłem od kłamstwa – kociej kuwety – a zmieniłem w zadziwiający wybuch szczerości. Zrozumiałem, dlaczego przestępcy
za dużo gadają: bo tak przyjemnie opowiedzieć swoją historię komuś obcemu, kto nie będzie jej podważał, komuś, kto musi wysłuchać twojej wersji
(a raczej udaje, że tak jest, poprawiłem się w myślach).
– A jak było z tą przeprowadzką do Missouri? – spytała Boney. – Przeniosłeś tu Amy wbrew jej woli?
– Wbrew woli? Nie. Zrobiliśmy to, co musieliśmy. Ja nie miałem pracy,
Amy też, moja mama była chora. Zrobiłbym to samo dla Amy.
– Miło, że tak mówisz – mruknęła Boney pod nosem.
Nagle wydała mi się bardzo podobna do Amy: potępiające riposty na
bezdechu, wypowiadane tak, że nie byłem pewien, czy się nie przesłyszałem. A gdy zadawałem to właściwe pytanie, czyli: Co mówisz?, zawsze odpowiadała tak samo: Nic. Spiorunowałem Boney wzrokiem, zaciskając usta,
a potem pomyślałem sobie: Może to część planu, by sprawdzić, jak zachowujesz się wobec wściekłej, niezadowolonej kobiety. Próbowałem się
uśmiechnąć, ale wyglądało na to, że wzbudziłem w niej jeszcze większą od-
razę.
– A stać was na to, by Amy nie pracowała? – zainteresował się Gilpin.
– Ostatnio mieliśmy pewne kłopoty finansowe – przyznałem. – Gdy się
pobieraliśmy, Amy była bogata, bardzo bogata.
– No jasne – powiedziała Boney. – Ta cała seria o Niezwykłej Amy.
– Tak, zarobili na niej kupę forsy w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych. Ale wydawca w końcu ich olał. Powiedział, że Amy już się wyeksploatowała. I zaczęło być cienko. Rodzice Amy musieli pożyczyć od nas
pieniądze, by utrzymać się na powierzchni.
– Chcesz powiedzieć, od twojej żony?
– Niech będzie. A potem większość ostatnich pieniędzy Amy z funduszu powierniczego poszła na kupno baru, i od tej pory to ja zarabiam na nasze utrzymanie.
– A więc gdy żeniłeś się z Amy, była bardzo bogata – upewnił się Gilpin.
Skinąłem głową. Myślałem o tym, jak wypadł narrator mojej opowieści:
mąż, który trwa u boku żony mimo okropnego kryzysu w jej rodzinie.
– Wiedliście chyba bardzo przyjemne życie.
– O tak, było cudownie, naprawdę super.
– A teraz ona prawie zbankrutowała, a twój styl życia jest zupełnie inny
od tego, w który się wżeniłeś. Nie pisałeś się na coś takiego.
Uświadomiłem sobie, że narrator wypadł bardzo źle.
– No bo, owszem, sprawdziliśmy twoje finanse, Nick, i cóż, nie wyglądają zbyt dobrze – zaczął Gilpin, próbując zmienić ton oskarżycielski na pełen troski i niepokoju.
– Z Barem wszystko w porządku – zapewniłem. – Zwykle tak bywa, że
nowy interes potrzebuje trzech, czterech lat na rozkręcenie.
– Moją uwagę zwróciły karty kredytowe – odezwała się Boney. – Zadłużenie na kartach kredytowych w wysokości dwustu dwunastu tysięcy
dolarów. Dosłownie mnie zatkało. – Pomachała do mnie wachlarzem wyciągów bankowych z czerwoną czcionką.
Moi rodzice fanatycznie unikali kart kredytowych – używali ich tylko
w wyjątkowych okolicznościach, spłacali od razu w następnym miesiącu. Nie kupujemy tego, za co nie możemy zapłacić. To była dewiza rodzinna
Dunne’ów.
Ale my nie… przynajmniej ja nie… a przecież Amy by tego nie zrobiła…
– Mogę to zobaczyć? – wyjąkałem, właśnie gdy przelatujący nisko bombowiec zagrzechotał szybami.
Roślinka stojąca na gzymsie kominka straciła pięć ładnych purpurowych listków. Zmuszeni do zachowania milczenia przez dziesięć rozsadzających mózg sekund, patrzyliśmy, jak listki sfruwają na podłogę.
– A w czasie tej szarpaniny, co to się tu rzekomo odbyła, nie spadł ani
jeden – mruknął zgryźliwie Gilpin.
Wziąłem papiery od Boney i ujrzałem swoje imię i nazwisko, tylko
moje, w różnych wersjach: Nick Dunne, Lance Dunne, Lance N. Dunne,
Lance Nicholas Dunne, na kilkunastu różnych kartach kredytowych, na
których dług wynosił od 62, 78$ do 45 602, 33$ i był w różnych stadiach zalegania ze spłatą. Na górze każdego wyciągu bankowego widniały złowieszcze słowa: WEZWANIE DO ZAPŁATY.
– Kurwa! To przecież kradzież tożsamości albo coś takiego! – zawołałem. – Rachunki nie są moje. Patrzcie na to, co za paranoja: przecież ja nawet nie gram w golfa. – Ktoś wydał ponad siedem tysięcy dolarów w kilku
klubach. – Każdy wam to powie, że nie mam zielonego pojęcia o golfie. –
Starałem się, aby zabrzmiało to skromnie – jeszcze jedna rzecz, której nie potrafię – lecz detektywi nie chwycili przynęty.
– Znasz Noelle Hawthorne? – spytała Boney. – Tę przyjaciółkę Amy,
którą radziłeś nam sprawdzić?
– Zaraz, chcę porozmawiać o tych rachunkach, bo przecież nie są moje
– nie dawałem za wygraną. – Poważnie, trzeba to sprawdzić.
– Sprawdzimy, nie ma sprawy – odparła beznamiętnym tonem Boney. –
Noelle Hawthorne?
– Dobrze. Poradziłem, byście mieli na nią oko, bo latała po mieście
i rozpaczała z powodu Amy.
Boney uniosła brew.
– Odnoszę wrażenie, że cię to złościło.
– Nie, ale jak już mówiłem, wydawała się za bardzo załamana, tak jakoś
fałszywie. Ostentacyjnie. Jakby chciała zwrócić na siebie uwagę. Miała ob-
sesję na punkcie Amy.
– Rozmawialiśmy z Noelle – poinformowała Boney. – Uważa, że twoja
żona była udręczona z powodu problemów małżeńskich, niepokoiły ją
kwestie finansowe, martwiła się, że ożeniłeś się z nią dla pieniędzy. Twierdzi też, że żona obawiała się twojej wybuchowości.
– Nie wiem, czemu Noelle wygaduje takie rzeczy. Nie sądzę, by wymieniły z Amy choćby kilka słów.
– To zabawne, co mówisz, bo w salonie Hawthorne’ów stoi mnóstwo
zdjęć Noelle z twoją żoną – odparła Boney, marszcząc brwi.
Zrobiłem to samo co ona: prawdziwe zdjęcia Noelle z Amy? Boney ciągnęła:
– Zdjęcia z zoo w St. Louis z października, z pikniku z trojaczkami,
z weekendowego spływu w czerwcu zeszłego roku oraz w zeszłym miesiącu.
– Przez ten cały czas, kiedy tu mieszkaliśmy, Amy nigdy nie wypowiedziała przy mnie imienia Noelle. Poważnie.
Gorączkowo myślałem o tym, co działo się w zeszłym miesiącu, i przypomniałem sobie weekend, na który wyjechałem z Andie; powiedziałem
Amy, że robię wypad z kumplami do St. Louis. Po powrocie do domu zastałem ją wściekłą, z zaróżowionymi policzkami. Utrzymywała, że przez
cały weekend oglądała kiepskie programy w telewizji kablowej i czytała
nudne książki na pomoście. A tymczasem wybrała się na spływ? Nie. Nie
przychodziło mi do głowy nic bardziej odstręczającego dla Amy niż typowy środkowozachodni spływ: piwa podskakujące w chłodziarkach przywiązanych do łodzi kanoe, głośna muzyka, pijani faceci, miejsca kempingowe poznaczone kałużami wymiocin.
– Czy jesteście pewni, że na tych zdjęciach była moja żona?
Spojrzeli po sobie, jakby pytając: czy on się zgrywa?
– Nick – odezwała się Boney. – Nie mamy powodów, by sądzić, że kobieta na zdjęciach nie jest twoją żoną. Wygląda dokładnie tak jak ona i według Noelle Hawthorne, matki trojga dzieci, będącej najlepszą przyjaciółką
twojej żony w tym mieście, jest właśnie twoją żoną.
– Twoją żoną, którą – muszę dodać – zdaniem Noelle, poślubiłeś dla
pieniędzy – dorzucił skwapliwie Gilpin.
– Wcale nie żartuję – zaoponowałem. – Przecież dziś każdy może zrobić
fotomontaż na laptopie.
– No dobra, przed chwilą byłeś przekonany, że za tym wszystkim stoi
Desi Collings, a teraz przerzuciłeś się na Noelle Hawthorne – zauważył
uszczypliwie Gilpin. – Wygląda na to, że na siłę szukasz podejrzanego.
– Kogoś oprócz mnie? Owszem. Słuchajcie, nie ożeniłem się z Amy dla
forsy. Powinniście porozmawiać z rodzicami Amy. Znają mnie, mój charakter.
Ale nie wiedzą wszystkiego, pomyślałem ze ściśniętym żołądkiem. Boney przyglądała mi się jakby ze współczuciem. Gilpin sprawiał wrażenie,
że mnie w ogóle nie słucha.
– Podniosłeś ubezpieczenie na życie Amy do miliona dwustu tysięcy –
powiedział z udawanym znużeniem w głosie. Nawet przeciągnął ręką po
długiej, wąskiej twarzy.
– Amy sama to zrobiła! – odparłem szybko. Gliniarze patrzyli na mnie
bez słowa. Czekali. – To znaczy, ja wypełniłem papiery, ale pomysł był
Amy. Nalegała. Przysięgam, mnie wcale na tym nie zależało, to Amy powiedziała – że w związku ze zmianą sytuacji finansowej będzie się czuła
pewniej czy coś w tym rodzaju, że to dobra decyzja. Kurwa, nie mam pojęcia, dlaczego chciała to zrobić. Nie pytałem.
– Z historii wyszukiwarki w twoim laptopie wynika, że przed dwoma
miesiącami ktoś szukał informacji na temat: spławianie ciała rzeką Missisipi.
Możesz nam to wyjaśnić? – spytała Boney.
Zaczerpnąłem dwa głębokie oddechy, dziewięć sekund, by wziąć się
w garść.
– Boże, to był tylko durny pomysł literacki – powiedziałem. – Myślałem
o tym, by napisać książkę.
– Aha – skwitowała Boney.
– Słuchajcie, wiem, co jest grane – zacząłem. – Wielu ludzi ogląda sensacyjne programy, w których mąż zawsze występuje jako czarny charakter
i zabija swoją żonę, więc jestem teraz postrzegany właśnie w taki sposób.
Normalne, niewinne zdarzenia są interpretowane na moją niekorzyść. To
polowanie na czarownice.
– Tak byś wytłumaczył te rachunki z kart kredytowych? – spytał Gilpin.
– Już wam mówiłem, że nie umiem tego wyjaśnić, bo nie mam z nimi
nic wspólnego. To wasz psi obowiązek, by się dowiedzieć, co jest, kurwa,
grane!
Siedzieli w milczeniu, obok siebie, czekając.
– Jakie działania są podejmowane obecnie w celu znalezienia mojej
żony? – spytałem. – Jakie tropy badacie, poza mną?
Dom zaczął wibrować, niebo rozdarł huk i przez okno wychodzące na
tyły domu ujrzeliśmy odrzutowiec przelatujący z rykiem tuż nad rzeką.
– F-10 – powiedziała Rhonda.
– Nieee, za mały – odparł Gilpin. – To na pewno…
– To był F-10 – powtórzyła.
Boney nachyliła się ku mnie, splótłszy dłonie.
– Musimy się upewnić, że jesteś w stu procentach czysty, Nick. To nasz
obowiązek – oświadczyła. – Wiem, że ty też tego pragniesz. Dlatego chcemy, byś pomógł nam rozwikłać parę kwestii, które wciąż zbijają nas z tropu.
– Może już czas, bym postarał się o adwokata.
Gliniarze znów wymienili spojrzenia, jakby wcześniej o coś się założyli.
AMY ELLIOTT DUNNE
21 PAŹDZIERNIKA 2011
WPIS DO DZIENNIKA
Zmarła mama Nicka. Nie byłam w stanie nic pisać, bo mama Nicka nie
żyje, a jej syn stracił kotwicę. Słodka, twarda Maureen. Była wciąż na nogach i żyła aktywnie aż do ostatnich dni przed śmiercią, nie chcąc słyszeć
o żadnym oszczędzaniu się. „Chcę żyć, dopóki tylko się da”, mówiła. Robiła na drutach czapeczki dla innych pacjentek po chemioterapii (ona sama
powiedziała dość dość dość po pierwszej serii, brak zainteresowania przedłużaniem życia, jeśli to miało oznaczać „więcej rurek”), więc zapamiętam ją
w otoczeniu jaskrawych kłębków wełny: czerwonych, żółtych i zielonych,
gdy szybko poruszała palcami, druty pobrzękiwały, a ona mówiła tym
swoim głosem zadowolonego kota, przypominającym głębokie, senne pomrukiwanie.
I nagle pewnego wrześniowego poranka przebudziła się, ale tak naprawdę się nie obudziła, nie została Maureen. Z dnia na dzień stała się kobietą małą jak ptaszek, same zmarszczki i wyschnięta skorupa, strzelała
oczami po pokoju, nie mogąc niczego zlokalizować, ze sobą włącznie.
A potem było hospicjum, łagodnie oświetlone, pogodnie urządzone miejsce
z obrazami przedstawiającymi kobiety w czapeczkach i pofałdowane
wzgórza, z automatami serwującymi przekąski i kawę. Hospicjum nie miało jej uzdrowić ani jej pomóc, tylko zapewnić spokojną śmierć, i trzy dni
później zmarła. Całkiem niepostrzeżenie, tak jak Maureen by sobie tego życzyła (chociaż jestem pewna, że przewróciłaby oczami, słysząc ostatnie
zdanie).
Ceremonia czuwania przy zwłokach była skromna, lecz miła – setki ludzi, bardzo podobna do Maureen siostra z Omaha, tętniąca życiem w jej za-
stępstwie. Nalewała kawę i baileys, rozdawała ciasteczka i opowiadała zabawne historie o Mo. Pochowaliśmy Maureen w wietrzny, ciepły poranek.
Go i Nick wspierali się na sobie, a ja stałam w pobliżu, czując się intruzem.
Tej nocy w łóżku Nick pozwolił mi otoczyć się ramionami, gdy leżał do
mnie tyłem, ale po kilku minutach wstał, szepcząc: „Muszę zaczerpnąć powietrza”, i wyszedł z domu.
Jego matka zawsze mu matkowała – uparła się, by przychodzić do nas
raz w tygodniu i prasować, a jak już skończyła, mówiła: „Pomogę w sprzątaniu”. Po jej wyjściu zaglądałam do lodówki i widziałam, że obrała dla
Nicka grapefruita, podzieliła go na cząstki i schowała do hermetycznego
pojemnika, zaglądałam do pojemnika na chleb, a tam wszystkie kromki
były obkrojone ze skórki, każda włożona z powrotem, na pół naga. Jestem
żoną trzydziestoczteroletniego faceta, któremu nadal przeszkadza skórka
w chlebie.
Przez pierwsze tygodnie po odejściu mamy starałam się robić to samo.
Odkrawałam skórkę od chleba, prasowałam mu T-shirty, piekłam placek
z jagodami według przepisu Maureen.
– Nie potrzebuję, by mnie traktować jak małe dziecko, naprawdę, Amy
– powiedział na widok chleba bez skórki. – Pozwalałem mamie to robić, bo
ją to uszczęśliwiało, ale wiem przecież, że nie lubisz tego całego nadskakiwania.
Tak więc wróciliśmy do czarnych kwadratów. Słodki, czuły, kochający
Nick zniknął. Powrócił szorstki, rozdrażniony, wściekły Nick. W trudnych
chwilach powinno się szukać oparcia we współmałżonku, lecz Nick chyba
jeszcze bardziej się ode mnie oddalił. Jest syneczkiem mamusi, która umarła. Ze mną nie chce mieć do czynienia.
Gdy tego potrzebuje, używa mnie do seksu. Przyciska mnie do stołu
albo do ramy w nogach łóżka i posuwa mnie w milczeniu, tylko pod koniec
wydaje z siebie kilka szybkich jęków, a potem mnie puszcza, kładzie dłoń
na moim krzyżu, jedyny intymny gest, i mówi coś, co ma niby wyglądać na
element gry: „Jesteś tak seksowna, że czasem nie mogę nad sobą zapanować”. Wypowiada te słowa martwym głosem.
Quiz: Twój mąż, z którym kiedyś mieliście wspaniałe pożycie seksualne, stał się daleki i zimny – pragnie seksu wyłącznie na swoich warunkach,
kiedy mu się podoba. Ty:
a) Odmawiasz seksu – nie wygra w tej grze!
b) Płaczesz, jęczysz i domagasz się odpowiedzi, których nie jest gotów
udzielić, co jeszcze bardziej go od ciebie odstręcza.
c) Wierzysz, że to przejściowe kłopoty w długim małżeństwie – on jest
w dołku – więc próbujesz rozumieć i wszystko przeczekać.
Odpowiedź: c. Prawda?
Martwię się, że moje małżeństwo się rozpada, a ja nie mam pojęcia, co
robić. Niby wydaje się oczywiste, że powinnam zwrócić się do rodziców,
którzy są oboje psychologami, ale duma mi nie pozwala. Nie nadają się do
porad dotyczących małżeństwa, są przecież bratnimi duszami. Oni znają
tylko szczyty, nie doliny – jeden nieskończony wybuch małżeńskiej ekstazy. Nie mogę im powiedzieć, że właśnie rozpieprzam to, co mi jedynie pozostało: małżeństwo. Zaraz by upichcili kolejną książkę, fikcyjną naganę:
Amy zażywająca rozkoszy fantastycznego, przynoszącego satysfakcję, nieznającego wstrząsów małżeństwa… bo tak sobie postanowiła.
Martwię się. Przez cały czas. Wiem, że jestem już za stara jak na gust
mojego męża. Sześć lat temu byłam jego ideałem i słyszałam obcesowe
uwagi na temat kobiet dobiegających czterdziestki: że jego zdaniem są żałosne, przesadnie wystrojone, przesiadują w barach, nie widzą, że nie są już
pociągające. Wracał z jakiejś popijawy, a ja pytałam, jak było w barze,
wszystko jedno w jakim, a on odpowiadał: „Pełen Beznadziejnych Spraw”.
To był jego szyfr oznaczający kobiety w moim obecnym wieku. Wówczas,
ledwie po trzydziestce, śmiałam się wraz z nim, jakby mnie to miało nigdy
nie dotyczyć. Teraz ja jestem jego Beznadziejną Sprawą, a on jest ze mną
w pułapce i może dlatego jest wciąż taki wściekły.
Rozkoszowałam się terapią dzidziusiową. Codziennie chodzę do Noelle
i pozwalam jej trojaczkom po sobie łazić. Pulchne rączki w moich włosach,
lepki oddech na mojej szyi. Można zrozumieć, dlaczego kobiety straszą
dzieci, że je zjedzą: Mam ochotę ją schrupać! Można by go łyżkami jeść! Chociaż
gdy patrzę czasem, jak cała trójka drepcze chwiejnie do mamy, jeszcze zaspana po drzemce, przecierając oczy, małe rączki dotykają jej kolana albo
ręki, jakby to była baza domowa, jakby dzieciaki wiedziały, że są bezpieczne… czasami bardzo mi przykro.
Wczoraj spędziłam szczególnie intensywne popołudnie u Noelle, więc
może dlatego zrobiłam coś głupiego.
Nick wraca do domu i zastaje mnie w sypialni, tuż po prysznicu, i już
wkrótce przyciska mnie do ściany, wchodzi we mnie. Gdy jest po wszystkim, puszcza mnie, a ja widzę mokry pocałunek zostawiony przez moje
usta na niebieskiej ścianie. Siedzi na brzegu łóżka, dysząc, i bąka: „Przepraszam. Potrzebowałem cię”.
Nawet na mnie nie patrzy.
Podchodzę do niego i otaczam go ramionami, udając, że to, co robiliśmy przed chwilą, jest całkiem normalne, przyjemny małżeński rytuał,
i mówię:
– Wiesz, tak sobie pomyślałam…
– Tak?
– Że może to dobry czas. By założyć prawdziwą rodzinę. Spróbować
zajść w ciążę. – Wiem, że to wariactwo, już gdy to mówię, ale nie mogę się
powstrzymać – stałam się szaloną kobietą, która chce zajść w ciążę, bo to
uratuje jej małżeństwo.
To takie upokarzające, zamienić się w kogoś, z kogo się niegdyś szydziło.
Odskakuje ode mnie.
– Teraz? To najgorszy moment na powiększanie rodziny, Amy. Nie
masz pracy…
– Wiem, ale na początku i tak chciałabym zostać z dzieckiem w domu…
– Moja mama niedawno umarła, Amy.
– A to byłoby nowe życie, nowy początek.
Chwyta mnie za ramiona i patrzy mi prosto w oczy, po raz pierwszy
w tym tygodniu.
– Amy, ty chyba sądzisz, że teraz, gdy moja mama nie żyje, wrócimy
sobie rozkosznie do Nowego Jorku, będziemy mieli dzieci i odzyskasz swoje dawne życie. Ale nie mamy wystarczająco dużo pieniędzy. Ledwie starcza
nam na życie tutaj. Nie zdajesz sobie sprawy, jaką presję odczuwam, dzień
w dzień, gdy próbuję ogarnąć cały ten bajzel, w którym tkwimy. Zarobić na
pieprzone utrzymanie. Nie dam rady utrzymać ciebie, siebie i jeszcze do
tego dzieci. Będziesz chciała zapewnić im wszystko, co miałaś sama, gdy
dorastałaś, a ja nie mogę tego zrobić. Nie będzie prywatnych szkół dla małych Dunne’ów, nie będzie lekcji tenisa ani skrzypiec, ani domków letniskowych. Nasze ubóstwo by cię mierziło. Nienawidziłabyś takiego życia.
– Nie jestem taka płytka, Nick.
– Czy naprawdę sądzisz, że to świetny moment na dzieci?
Zbliżyliśmy się niebezpiecznie do tematu naszego małżeństwa i widzę,
że on już żałuje, iż się odzywał.
– Mamy wiele stresów, kochanie – mówię. – Było ostatnio trochę nieporozumień i przyznaję, że wiele w tym mojej winy. Zupełnie nie wiem, co tu
ze sobą począć…
– Więc będziemy jedną z tych par, która decyduje się na dziecko po to,
by naprawić swoje małżeństwo? Bo to przecież taka skuteczna metoda.
– Będziemy mieć dziecko, bo…
Jego oczy ciemnieją, stają się jakieś psie, i znów chwyta mnie za ramiona.
– Po prostu… Nie, Amy. Nie teraz. Nie chcę jeszcze jednego stresu. Nie
zniosę jeszcze jednej rzeczy, o którą bedę musiał się martwić. Już prawie
wysiadam. Załamię się.
Przynajmniej ten jeden raz wiem, że mówi prawdę.
NICK DUNNE
SZEŚĆ DNI PO ZAGINIĘCIU
Pierwsze dwie doby są kluczowe w śledztwie. Od zaginięcia Amy minął już prawie tydzień. Dziś wieczorem odbędzie się czuwanie ze świecami
w parku imienia Tomka Sawyera, który według prasy „był ulubionym zakątkiem Amy Elliott Dunne”. (O ile wiem, noga Amy nigdy nie postała
w tym miejscu, które poza nazwą nie ma żadnego uroku. To pospolity, pozbawiony drzew skwer, z piaskownicą pełną zwierzęcych odchodów, zupełnie obcy duchowi Twaina). W ciągu ostatniej doby sprawa przebiła się
do mediów krajowych, wszędzie ją roztrząsano.
Niech Bóg błogosławi wiernych Elliottów. Marybeth zadzwoniła do
mnie wczoraj wieczorem, gdy usiłowałem się jakoś pozbierać po nalocie
policyjnym. Moja teściowa widziała program Ellen Abbott i nazwała ją
„oportunistyczną kurwą ratingową”. Niemniej jednak większość dnia zastanawialiśmy się nad tym, jak radzić sobie z mediami.
A media (mój były klan, moi ludzie!) kształtowały całą historię po swojemu. Z upodobaniem postrzegały ją przez pryzmat Niezwykłej Amy i długiego małżeństwa Elliottów. Zniknęły kąśliwe komentarze o zawieszeniu
serii czy groźbie bankructwa wiszącej nad autorami – teraz były tylko serdeczności i kwiaty dla Elliottów. Media ich kochały.
Mnie nie za bardzo. Wyciągano na światło dzienne niepokojące kwestie.
Nie tylko informacje, które ostatnio wyciekły – mój brak alibi, podejrzenie,
że scena zbrodni została zaaranżowana – analizowano również cechy mojego charakteru. Doniesiono, że w szkole średniej nigdy nie chodziłem z żadną dziewczyną dłużej niż kilka miesięcy i że byłem babiarzem. Odkryto, że
mój ojciec mieszka na Wzgórzu Wygody, gdzie rzadko go odwiedzam,
więc jestem niewdzięcznym synem.
– Problem w tym, że cię nie lubią – mówiła Go po każdym nowym ma-
teriale w mediach. – To poważny problem, Lance.
Media wskrzesiły moje pierwsze imię, którego nienawidzę od szkoły
podstawowej i które rugowałem na początku każdego roku szkolnego, gdy
nauczyciel czytał listę obecności: „Mam na imię Nick! Proszę mi mówić
Nick!”. Zawsze we wrześniu ten sam obrządek pierwszego dnia szkoły. Potem zawsze jakiś mądrala paradował na przerwie jak afektowany goguś
i mówił przeciągle: „Cześć, jestem Laaaaance”. Ale wkrótce zapominano
o moim pierwszym imieniu na cały rok.
Nie teraz. Teraz było wszędzie w wiadomościach, koszmarne, składające się z trzech słów miano zarezerwowane dla seryjnych morderców i zabójców: Lance Nicholas Dunne – i nie było nikogo, komu mógłbym wpaść
w słowo i to zmienić.
Rand, Marybeth, Go i ja podjechaliśmy na czuwanie jednym samochodem. Nie było jasne, ile informacji przekazano Elliottom, ile poznali obciążających rewelacji na temat swojego zięcia. Na pewno powiedziano im
o „zaaranżowanej” scenie zbrodni.
– Zamierzam zaangażować swoich ludzi, którzy powiedzą nam coś zupełnie odwrotnego – że w tym miejscu jednak odbyła się szamotanina –
oznajmił mi poufnym tonem Rand. – Prawda jest plastyczna, trzeba tylko
wybrać odpowiedniego eksperta.
Rand nie wiedział o innych rzeczach: kartach kredytowych, polisie na
życie, krwi i Noelle, najlepszej przyjaciółce mojej żony rzucającej na mnie
oskarżenia o znęcanie się, chciwość, zastraszanie. Miała dziś wieczorem po
czuwaniu wystąpić w programie Ellen Abbott. Noelle i Ellen będą mogły
wspólnie, na oczach widowni, wyrazić obrzydzenie do mojej osoby.
Nie wszystkich ode mnie odrzucało. W zeszłym tygodniu Bar przeżywał najazd klientów. Setki ludzi pakowało się tam, by sączyć piwo i pogryzać popcorn w knajpie będącej własnością Lance’a Nicholasa Dunne’a, być
może mordercy. Go musiała zatrudnić czterech nowych pracowników do
obsługi. Wpadła tam raz i powiedziała, że więcej nie da rady, nie zniesie
tego tłumu gapiów, cholernych sępów, żłopiących nasz alkohol i wymieniających się opowiastkami o mnie. To było wstrętne. A jednak, zauważyła
trzeźwo Go, pieniądze będą potrzebne, jeśli…
Jeśli. Amy zniknęła przed sześcioma dniami, a wszyscy rozumowali-
śmy w kategoriach „jeśli”.
Podjechaliśmy do parku w ciszy, w której słychać było tylko stukot paznokci Marybeth o szybę.
– Czuję się jak na podwójnej randce – powiedział ze śmiechem Rand.
Ten śmiech był nieco histeryczny: cienki i piskliwy. Rand Elliott, genialny psycholog, autor bestsellerów, przyjaciel wszystkich, był w rozsypce.
Marybeth zaaplikowała sobie lekarstwo: kilka głębszych odmierzonych
z absolutną precyzją. Akurat tyle, by się nieco znieczulić, ale zachować
trzeźwość. Rand z kolei zupełnie tracił głowę; niemal się spodziewałem, że
wkrótce wyskoczy mu ona z ramion, jak diabełek z pudełka – kukuuuu!
Jego gadatliwość weszła w stadium maniakalne: spoufalał się z każdym,
kto mu się nawinął, obłapiał się z gliniarzami, reporterami, ochotnikami.
Szczególnie zakolegował się z naszym „kontaktem” z Days Inn, niezdarnym, nieśmiałym chłopakiem o imieniu Donnie, z którego Rand lubił się
podśmiewać i informował go o tym. „Och, tak tylko się z ciebie podśmiewam, Donnie”, mówił, a Donnie szczerzył się od ucha do ucha.
– Czy ten dzieciak nie mógłby się gdzie indziej dowartościowywać? –
gderałem przy Go poprzedniego wieczoru.
Powiedziała, że jestem zazdrosny, bo ktoś będący figurą mojego ojca
lubi kogoś bardziej ode mnie. Owszem.
Marybeth poklepała Randa po plecach, gdy szliśmy w stronę parku, a ja
pomyślałem: Jak ja bym chciał, żeby ktoś wykonał taki gest wobec mnie,
i nagle wyrwał mi się z gardła urywany szloch. Chciałem, by ktoś to zrobił,
nie wiedziałem, kto: Andie czy Amy.
– Nick? – zagadnęła Go. Uniosła rękę w stronę mojego ramienia, ale ją
gwałtownie odepchnąłem.
– Przepraszam. Dziwny wybuch, bardzo nie w stylu Dunne’ów.
– Nie ma sprawy. Oboje nie czujemy się sobą – odparła Go i odwróciła
wzrok.
Od czasu gdy odkryła moją sytuację – jak nazywaliśmy moją niewierność – nabrała do mnie dystansu, często patrzyła w dal, twarz miała zamyśloną. Próbowałem nie odczuwać o to do niej żalu.
Weszliśmy do parku, ekipy telewizyjne stały już wszędzie, nie tylko lokalne, lecz ogólnokrajowe. Dunne’owie i Elliottowie przemaszerowali
przed zebranym tłumem, Rand uśmiechał się i kiwał głową jak dygnitarz
w czasie oficjalnej wizyty. Boney i Gilpin zjawili się niemal natychmiast
i podążali krok za nami jak przyjazne pointery; stawali się znajomym elementem, jak meble, i o to najwyraźniej chodziło. Boney miała na sobie
ubranie, które wkładała na każdy występ publiczny: praktyczną czarną
spódnicę i szarą bluzkę w paski, jej oklapnięte włosy były zebrane po bokach spinkami. Znam dziewczynę, która zwie się Bony Moronie… Noc była
parna; pod każdą pachą Boney widniała ciemna uśmiechnięta buźka
z potu. Ona sama też uśmiechnęła się do mnie, jakby wczorajsze oskarżenia
– bo to przecież były oskarżenia, prawda? – nie zostały wyartykułowane.
Elliottowie i ja weszliśmy na schodki prowadzące na prowizoryczną,
chwiejną scenę. Obejrzałem się na swoją bliźniaczkę, która skinęła do mnie
głową i pokazała na migi, żebym głęboko oddychał, a ja przypomniałem
sobie o oddychaniu. Setki twarzy były zwrócone w naszą stronę oraz pstrykające, błyskające fleszami aparaty. Tylko się nie uśmiechaj, powiedziałem sobie. Nie uśmiechaj się.
Z kilkudziesięciu T-shirtów z napisem Znajdź Amy, które mieli na sobie
ludzie stojący w pierwszym rzędzie, wpatrywała się we mnie moja żona.
Go powiedziała, że muszę wygłosić mowę („Musisz się uczłowieczyć,
i to szybko”), zatem podszedłem do mikrofonu. Był nisko ustawiony, sięgał
mi do połowy brzucha, więc mocowałem się z nim przez chwilę, lecz udało
mi się go podnieść zaledwie o trzy centymetry. Coś takiego w normalnych
warunkach by mnie wkurzyło, ale nie mogłem sobie pozwolić na publiczne
okazywanie złości, zatem wziąłem głęboki oddech, schyliłem się i przeczytałem słowa napisane przez moją siostrę:
– Moja żona, Amy Dunne, zaginęła przed tygodniem. Nie potrafię opisać katuszy, które przeżywa nasza rodzina. Zniknięcie Amy spowodowało
wielką wyrwę w naszym życiu. Amy jest miłością mego życia, sercem rodziny. Tym, którzy jej nie znają, pragnę powiedzieć, że jest zabawna, czarująca i dobra. Jest mądra i pełna ciepła. Jest moją pomocnicą i partnerką
w każdej dziedzinie życia.
Podniosłem wzrok na tłum i jak za sprawą czarów ujrzałem Andie, na
której twarzy malował się niesmak. Szybko spojrzałem znów na kartkę.
– Amy jest kobietą, z którą pragnę się zestarzeć, i wiem, że tak się sta-
nie.
PAUZA. ODDECH. NIE UŚMIECHAĆ SIĘ.
Stanie stanie stanie. Ostatnie słowa niosły się echem przez głośniki, toczyły ku rzece.
– Gdybyście mieli jakiekolwiek informacje, prosimy was o kontakt. Zapalamy dziś wieczór świece, w nadziei że Amy wkrótce wróci bezpiecznie
do domu. Kocham cię, Amy.
Umykałem wzrokiem, gdzie się dało, byle nie patrzeć na Andie. Park
rozjarzył się światłem świec. Powinno się zachować chwilę ciszy, ale niemowlęta płakały, a jakiś potykający się bezdomny pytał głośno: „Hej, co tu
jest grane?”. Ktoś wyszeptał imię Amy, a facet spytał jeszcze głośniej: „Co?
Po co to jest?”.
Ze środka tłumu zaczęła się przedzierać w stronę sceny Noelle Hawthorne. Trojaczki były przyklejone do niej, jedno na biodrze, dwa uczepione
jej spódnicy, wszystkie zdawały się absurdalnie małe mężczyźnie, który nie
ma do czynienia z dziećmi. Noelle parła do przodu przez tłum, który rozstępował się przed nią i dziećmi. Szła wprost ku podium, a gdy tam wreszcie dotarła, spojrzała na mnie z dołu. Spiorunowałem ją wzrokiem – bądź
co bądź ta kobieta mnie szkalowała – i po raz pierwszy zauważyłem wypukłość na jej brzuchu. Uświadomiłem sobie, że znowu jest w ciąży. Na chwilę szczęka mi opadła ze zdziwienia – Jezu, czwórka dzieciaków – i później
owo spojrzenie miało być analizowane i omawiane. Większość ludzi będzie
przekonana, że wyraziły się w nim wściekłość i lęk.
– Cześć, Nick. – Jej głos został wzmocniony przez podniesiony tylko do
połowy mikrofon i popłynął w tłum.
Zacząłem gmerać przy mikrofonie, ale nie zdołałem znaleźć wyłącznika.
– Chciałam tylko zobaczyć twoją twarz – powiedziała i wybuchnęła
płaczem. Szloch przetoczył się nad tłumem, wszyscy zamarli. – Gdzie ona
jest? Co zrobiłeś z Amy? Co zrobiłeś ze swoją żoną?!
Żoną żoną, powtórzyło echo. Dwa zaniepokojone dzieciaki Noelle zaczęły płakać.
Noelle przez chwilę nie mogła wydusić z siebie słowa, tak bardzo płakała. Była wściekła, nieopanowana i chwyciła mikrofon za nóżkę, po czym
przewróciła, tak że znalazł się na jej poziomie. Zastanawiałem się, czy go jej
nie wyrwać, lecz wiedziałem, że nie mogę przeciwstawiać się tej kobiecie
w sukience ciążowej, z trzema dzieciakami przy boku. Przeszukałem wzrokiem tłum w poszukiwaniu Mike’a Hawthorne’a – kontroluj swoją żonę – ale
nigdzie go nie było. Noelle się odwróciła i przemówiła do tłumu.
– Jestem przyjaciółką Amy! – Przyjaciółką przyjaciółką przyjaciółką. Słowa
zagrzmiały nad parkiem wraz z lamentem jej dzieci. – Pomimo moich starań policja nie traktuje mnie poważnie. Przedstawiam więc tę sprawę naszemu miastu, temu miastu, które Amy pokochała, a ono ją pokochało! Ten
mężczyzna, Nick Dunne, powinien odpowiedzieć na kilka pytań. Musi
nam powiedzieć, co zrobił ze swoją żoną!
Boney rzuciła się z boku sceny, by dotrzeć do Noelle, a ta odwróciła się
i spojrzały sobie w oczy. Boney wykonała nagły ruch, jakby przecinała sobie gardło: Przestań mówić!
– Swoją ciężarną żoną!
Już nie było widać świec, bo flesze oszalały. Stojący obok mnie Rand
wydał z siebie odgłos jak pisk balonu. Stojąca pod sceną Boney dotknęła
palcami miejsca między brwiami, jakby rozbolała ją głowa. Widziałem
wszystko w gorączkowych stroboskopowych rozbłyskach światła, które
zgadzały się z moim pulsem.
Spojrzałem w tłum w poszukiwaniu Andie, zobaczyłem, że wpatruje
się we mnie, twarz miała zaróżowioną i wykrzywioną, policzki mokre od
łez, a gdy nawiązaliśmy kontakt wzrokowy, wymówiła bezgłośnie: „skurwiel”, i zaczęła chwiejnie wycofywać się przez tłum.
– Powinniśmy już iść. – Siostra nagle znalazła się przy mnie, szeptała
mi do ucha, ciągnęła za rękę. Flesze błyskały mi w twarz, a ja tkwiłem nieruchomo, jak potwór Frankensteina, przerażony i poruszony pochodniami
wieśniaków. Błysk, błysk. Zaczęliśmy iść, rozdzielając się na dwie partie: ja
i siostra wycofywaliśmy się do samochodu Go, a Elliottowie stali z otwartymi ustami, na scenie, pozostawieni sami sobie. Reporterzy zarzucali mnie
pytaniami. „Nick, czy Amy była w ciąży?”. „Nick, czy byłeś zły z powodu
ciąży Amy?”. Wymykałem się z parku, klucząc, jakbym był pod obstrzałem. W ciąży, w ciąży, w ciąży. Słowa pulsowały w letnim nocnym powietrzu
wraz z cykadami.
AMY ELLIOTT DUNNE
15 LUTEGO 2012
WPIS DO DZIENNIKA
Przeżywam teraz dziwny okres. Muszę myśleć w ten sposób, próbować
nabrać do rzeczy dystansu. Ha ha, ależ to były czasy, pomyślę z rozbawieniem w przyszłości, gdy jako mądra osiemdziesięcioletnia staruszka
w spłowiałej lawendowej sukni będę dudlić martini. Ojej, cóż za historia! Dziwna, okropna opowieść o czymś, co przeżyłam.
Bo z moim mężem dzieje się coś bardzo złego, teraz jestem już tego
pewna. Owszem, przeżywa stratę matki, ale chodzi o coś więcej. Czuję, że
to jest wymierzone we mnie, nie smutek, lecz… czasem czuję, że mi się
przygląda, podnoszę wzrok i widzę na jego twarzy grymas obrzydzenia,
jakby przyłapał mnie na robieniu czegoś ohydnego, a nie na przykład na jedzeniu płatków śniadaniowych rano albo szczotkowaniu włosów wieczorem. Ciągle chodzi wściekły, ma wahania nastroju. Zaczęłam się zastanawiać, czy to nie jest uwarunkowane fizycznie – jak w wypadku alergii na
zboża, które doprowadzają ludzi do szaleństwa, albo zarodników pleśni
zatykających mózg.
Poprzedniej nocy zeszłam na dół i zobaczyłam, jak siedzi przy stole
w jadalni, z głową wspartą na dłoniach, wpatrzony w wyciąg z kart kredytowych. Patrzyłam na swego męża, tak samotnego, w kałuży światła rzucanego przez lampę. Miałam ochotę podejść do niego, usiąść wraz z nim
i spróbować wspólnie rozwiązać problem, jak partnerzy. Nie zrobiłam tego,
wiedząc, że tylko bym go wkurzyła. Czasem się zastanawiam, czy u podstaw jego niechęci do mnie nie leży przypadkiem właśnie to, że pozwolił
mi poznać swoje wady. I nienawidzi mnie za to, że je znam.
Uderzył mnie. Mocno. Dwa dni temu walnął mnie, a ja upadłam i ude-
rzyłam głową o wyspę kuchenną, zamroczyło mnie na kilka sekund. Naprawdę nie wiem, co o tym powiedzieć. To było bardziej szokujące niż bolesne. Mówiłam mu właśnie, że mogę postarać się o jakąś pracę, jako wolny
strzelec, żebyśmy mogli powiększyć rodzinę, wieść prawdziwe życie…
– A jak nazwiesz nasze obecne życie? – spytał.
Męczarnia, pomyślałam. Ale zachowałam milczenie.
– Jak byś to nazwała, Amy? Co? A więc to nie jest życie według panny
Niezwykłej?
– Nie tego oczekuję od życia – powiedziałam, a on dopadł do mnie
w trzech susach i zdążyłam jeszcze pomyśleć: Sprawia wrażenie, jakby
chciał… a potem przyłożył mi i upadłam.
Oboje aż zachłystnęliśmy się powietrzem. Trzymał pięść, którą mnie
uderzył, w drugiej dłoni, i wyglądał, jakby miał się rozpłakać. Było mu więcej niż przykro, był przerażony. Jedno chcę jasno powiedzieć: wiem, co robiłam, świadomie celowałam w czułe miejsca. Patrzyłam, jak zwija się
w coraz ciaśniejszy splot – chciałam, by wreszcie coś powiedział, coś zrobił.
Nawet jeśli to jest coś złego, coś najgorszego, zrób coś, Nick! Nie zostawiaj
mnie tu jak jakiegoś ducha.
Tylko nie zdawałam sobie sprawy, że zrobi coś takiego.
Nigdy się nie zastanawiałam, jak bym zareagowała, gdyby mąż mnie
zaatakował, bo nie wywodzę się z kręgów, w których bija się żony. (Tak,
znam te filmy ze stacji Lifetime: przemoc przekracza wszelkie bariery socjoekonomiczne. Ale: Nick?). Chyba wygląda na to, że się wymądrzam. To
jednak wydaje mi się takie niedorzeczne: jestem bitą żoną. Niezwykła Amy
i damski bokser.
Bardzo mnie przepraszał. Wręcz się kajał. Obiecał zastanowić się nad
terapią małżeńską; nie sądziłam, że kiedykolwiek do tego dojdzie. Ale cieszę się z tego. Jest takim dobrym człowiekiem, tak w głębi, że mam ochotę
odwołać wszystko, co napisałam, uwierzyć, że naprawdę był to tylko incydent, spowodowany stresem, w jakim obecnie żyjemy. Zapominam czasem, że on też to odczuwa. Czuje się odpowiedzialny za to, że mnie tu
sprowadził, ciężko mu znieść moje niezadowolenie, a kogoś takiego jak
Nick – kto wierzy, że człowiek jest kowalem własnego losu – to może doprowadzać do szału.
A więc ten mocny cios, jeden szybki cios, sam w sobie nawet tak bardzo
mnie nie przeraził. Najbardziej przestraszył mnie wyraz jego twarzy, gdy
leżałam, mrugając, na podłodze, a w głowie mi huczało. Po minie widać
było, że z trudem powstrzymał się przed kolejnym uderzeniem. Jakże
chciał mi jeszcze dołożyć! Jak trudno było mu się opanować. Jak patrzy na
mnie od tej pory: poczucie winy i obrzydzenie poczuciem winy. Całkowite
obrzydzenie.
A oto najbardziej mroczna część opowieści. Pojechałam wczoraj do centrum handlowego, w którym połowa miasta zaopatruje się w narkotyki,
i jest to proste, jak wykupienie leku na receptę. Wiem to od Noelle: jej mąż
jeździ tam czasem, by kupić sobie blanta. Mnie nie chodziło o trawkę,
chciałam kupić pistolet, tak na wszelki wypadek. Na wypadek gdyby sprawy z Nickiem przybrały całkiem zły obrót. Dopiero gdy już tam dojeżdżałam, uświadomiłam sobie, że są walentynki. Były walentynki, a ja zamierzałam kupić pistolet, a potem ugotować kolację dla męża. Pomyślałam sobie: Ojciec Nicka miał rację co do ciebie. Jesteś głupią suką. Bo jeśli myślisz,
że mąż może cię skrzywdzić, to odchodzisz. Ale przecież nie można opuścić
męża, który niedawno stracił matkę. Po prostu nie można. Trzeba być do
cna złą kobietą, by zrobić coś takiego, chyba że coś jest naprawdę nie tak.
Musisz naprawdę wierzyć w to, że twój mąż chce cię skrzywdzić.
Ja tak naprawdę nie sądzę, że Nick mógłby mnie skrzywdzić.
Po prostu z pistoletem czułabym się bezpieczniej.
NICK DUNNE
SZEŚĆ DNI PO ZAGINIĘCIU
Go wepchnęła mnie do samochodu i zaczęła oddalać się od parku. Minęliśmy Noelle, która z Boney i Gilpinem szła do ich radiowozu, jej wystrojone trojaczki dreptały za nią jak ogon latawca. Z piskiem opon opuszczaliśmy tłum: setki twarzy, cielesny pointylizm gniewu wymierzony wprost
we mnie. Właściwie to uciekliśmy. Dosłownie.
– Zasadzka – mruknęła Go.
– Zasadzka? – powtórzyłem, wciąż jeszcze oszołomiony.
– Sądzisz, że to było przypadkowe, Nick? Trojaczkowa Cipa już złożyła
zeznania przed policją. Nie było mowy o ciąży.
– A może oni racjonują sensacyjne informacje.
Boney i Gilpin już słyszeli o ciąży mojej żony i postanowili to jakoś wykorzystać w swojej strategii. Najwyraźniej rzeczywiście wierzyli w to, że ją
zabiłem.
– W przyszłym tygodniu Noelle będzie we wszystkich kablówkach
twierdzić, że jesteś mordercą, a ona jest najlepszą przyjaciółką Amy szukającą sprawiedliwości. Kurwa pragnąca rozgłosu.
Przycisnąłem twarz do szyby, obsunąłem się w dół na siedzeniu. Podążało za nami wiele wozów transmisyjnych. Jechaliśmy w milczeniu, Go oddychała coraz wolniej. Obserwowałem rzekę, gałąź, która podskakiwała na
falach, płynąc na południe.
– Nick? – odezwała się wreszcie. – Czy to…
– Nie wiem, Go. Amy nic mi nie mówiła. Jeśli była w ciąży, dlaczego
powiedziała o tym Noelle, a nie mnie?
– A dlaczego próbowała kupić pistolet i nic ci nie powiedziała? – spytała Go. – To wszystko nie ma sensu.
Zaszyliśmy się u Go – ekipy telewizyjne zapewne okupowały mój dom
– i gdy tylko wszedłem do środka, zadzwonił mój telefon, ten oficjalny. Elliottowie. Nabrałem powietrza, dałem nura do swojej dawnej sypialni
i odebrałem.
– Muszę cię o coś spytać, Nick – odezwał się Rand, w tle słychać było
telewizję. – Musisz mi powiedzieć. Czy wiedziałeś, że Amy jest w ciąży?
Milczałem, starając się odpowiednio wyrazić, że moim zdaniem ciąża
jest mało prawdopodobna.
– Odpowiedz mi, do cholery!
Wzburzenie Randa podziałało na mnie uspokajająco. Odpowiedziałem
cichym, łagodnym głosem, głosem odzianym w kardigan.
– Amy i ja nie staraliśmy się o dzieci. Ona nie chciała zajść w ciążę,
Rand, nie wiem, czy kiedykolwiek zamierzała. My nawet nie… mieliśmy
zbyt często zbliżeń. Byłbym… bardzo zaskoczony, gdyby była w ciąży.
– Noelle powiedziała, że Amy była u lekarza, by potwierdzić ciążę. Policja już wystawiła nakaz ujawnienia wyników badań. Dziś wieczorem je
poznamy.
Zastałem Go w salonie, gdzie siedziała przy karcianym stoliku mamy
z kubkiem zimnej kawy. Obróciła się ku mnie akurat na tyle, by pokazać,
że wie o mojej obecności, ale nie pokazała mi twarzy.
– Dlaczego wciąż kłamiesz, Nick? – spytała. – Elliottowie nie są twoimi
wrogami. Czy nie powinieneś im przynajmniej powiedzieć, że to ty nie
chciałeś mieć dzieci? Dlaczego szkalujesz Amy?
Znów zdusiłem w sobie wściekłość. Aż mnie paliło od niej w żołądku.
– Jestem wykończony, Go. Cholera jasna. Musimy teraz o tym rozmawiać?
– A znajdziemy na to lepszy czas?
– Chciałem mieć dzieci. Przez jakiś czas próbowaliśmy, bez powodzenia. Zaczęliśmy nawet rozważać jakieś terapie leczenia bezpłodności. Ale
Amy wkrótce zdecydowała, że nie chce dzieci.
– Mówiłeś mi, że to ty nie chcesz.
– Robiłem dobrą minę do złej gry.
– Och, fantastycznie, kolejne kłamstwo – rzuciła Go. – Nie wiedziałam,
że z ciebie taki… To, co mówisz, Nick, nie trzyma się kupy. Byłam przecież
na tej kolacji dla uczczenia dobrych przychodów w Barze, kiedy to mama
pomyślała, że chcecie nam ogłosić, że spodziewacie się dziecka, a potem
Amy się rozpłakała.
– No wiesz, trudno mi wyjaśnić wszystko, co Amy robiła. Nie mam,
kurwa, pojęcia, dlaczego rok temu się rozryczała!
Go siedziała w milczeniu, pomarańcza ulicznej latarni tworzyła aureolę
wokół jej profilu, jak u gwiazdy rocka.
– To będzie dla ciebie prawdziwy sprawdzian, Nick – mruknęła, nie patrząc na mnie. – Ty zawsze byłeś na bakier z prawdą, zawsze oszukiwałeś,
jeśli sądziłeś, że ci to oszczędzi kłopotów. Zawsze szedłeś na łatwiznę. Mówiłeś mamie, że idziesz na trening baseballowy, podczas gdy tak naprawdę
już odszedłeś z drużyny. Mówiłeś mamie, że idziesz do kościoła, a szedłeś
do kina. To jakiś dziwny wewnętrzny przymus.
– To co innego niż baseball, Go.
– Zupełnie co innego. Ale ty wciąż oszukujesz jak mały chłopiec. Ciągle
rozpaczliwie dążysz do tego, by wszyscy uważali cię za ideał. Za nic nie
chcesz być tym złym, więc mówisz rodzicom Amy, że nie chciała mieć
dzieci. Nie mówisz mi, że zdradzasz żonę. Przysięgasz, że karty kredytowe
wystawione na twoje nazwisko nie są twoje, przysięgasz, że zabawiłeś jakiś
czas na plaży, choć nienawidzisz plaży, przysięgasz, że twoje małżeństwo
było szczęśliwe. Po prostu nie wiem już, w co wierzyć.
– Chyba sobie żartujesz?
– Od zniknięcia Amy wciąż tylko kłamiesz. Martwi mnie to. Nie wiem,
co jest grane.
Na chwilę zapadło milczenie.
– Go, czy mówisz to, co myślę, że mówisz? Bo jeśli tak, to znaczy, że
coś, kurwa, między nami umarło.
– Pamiętasz tę grę, w którą bawiliśmy się z mamą, gdy byliśmy mali?:
Czy kochałabyś mnie, gdybym? Czy kochałabyś mnie, gdybym uderzył
Go? Czy kochałabyś mnie, gdybym obrabował bank? Czy kochałabyś mnie,
gdybym kogoś zabił?
Nic nie odpowiedziałem. Mój oddech przyspieszył.
– Nadal bym cię kochała – oznajmiła Go.
– Go, czy naprawdę potrzebujesz, bym to powiedział?
Milczała.
– Nie zabiłem Amy.
Milczała.
– Wierzysz mi? – spytałem.
– Kocham cię.
Dotknęła mojego ramienia, a potem poszła do swojego pokoju, zamknęła drzwi. Czekałem, aż zapali światło, ale nie zrobiła tego.
Dwie sekundy później zadzwonił telefon. Tym razem ten jednorazowy,
którego powinienem się pozbyć, ale nie mogłem, bo zawsze, zawsze musiałem odbierać telefon od Andie. Raz dziennie, Nick. Musimy rozmawiać raz
dziennie.
Uświadomiłem sobie, że zgrzytam zębami.
Wziąłem głęboki oddech.
Na dalekim krańcu miasta są pozostałości starego fortu z czasów Dzikiego Zachodu i mieści się tam kolejny park, w którym nikt nie bywa. Z budynków pozostała jedynie piętrowa drewniana wieża obserwacyjna, otoczona zardzewiałymi huśtawkami i bujawkami. Spotkaliśmy się tam raz
z Andie i obmacywaliśmy się w cieniu wieży.
Trzykrotnie zatoczyłem wielkie pętle wokół miasteczka w starym samochodzie mamy, by się upewnić, że nikt mnie nie śledzi. Jazda tam była
szaleństwem – nie minęła jeszcze dziesiąta – ale już nie mogłem dłużej wymawiać się od randki. Muszę cię zobaczyć, Nick, dziś wieczorem, natychmiast,
bo inaczej, przysięgam, że oszaleję. Gdy podjechałem do fortu, uderzyła mnie
odludność tego miejsca, i co to oznacza: Andie nadal chciała spotykać się ze
mną w samotnych, ciemnych zakątkach, ze mną, zabójcą ciężarnej żony.
Szedłem w stronę wieży, przedzierając się przez gęstą, drapiącą trawę, widziałem zarys jej sylwetki w maleńkim okienku wieży.
Ona cię doprowadzi do zguby, Nick. Szybko pokonałem resztę drogi.
Godzinę później czaiłem się w swoim obleganym przez paparazzich
domu, czekając. Rand powiedział, że przed północą będzie wiadomo, czy
moja żona była w ciąży. Gdy telefon zadzwonił, odpowiedziałem natychmiast, ale okazało się, że to cholerne Wzgórze Wygody. Mój ojciec znowu
uciekł. Powiadomiono policję. Jak zawsze rozmawiali ze mną tak, jakbym
był jakimś idiotą. „Jeśli to się zdarzy ponownie, pański ojciec nie będzie już
mógł u nas dłużej przebywać”. Zrobiło mi się niedobrze i przeszył mnie
chłód na myśl o tym, że ojciec mógłby ze mną zamieszkać: dwaj żałośni,
wściekli dranie, bez wątpienia można by z tego zrobić najgorszą komedię
o tetrykach na świecie. Zakończyłaby się morderstwem i samobójstwem.
Bam! Zderzenie z ciężarówką. Śmiech „z puszki”.
Rozłączyłem się i spojrzałem przez ciemne okno na rzekę – uspokój się,
Nick – i ujrzałem jakąś postać skuloną przy hangarze dla łodzi. Najpierw
pomyślałem, że to jakiś zbłąkany dziennikarz, potem rozpoznałem te zaciśnięte pięści i sztywne ramiona. Wzgórze Wygody znajdowało się o pół godziny drogi po River Road. Zapamiętał dom, choć nie mógł zapamiętać
mnie.
Wyszedłem w mrok i zobaczyłem, jak macha stopą nad wodą, gapiąc
się na rzekę. Wyglądał mniej niechlujnie niż poprzednio, ale wionął od niego cierpki zapach potu.
– Tato? Co ty wyprawiasz? Wszyscy się o ciebie martwią.
Spojrzał na mnie ciemnobrązowymi oczami, bystrymi oczami, nie zmętniałymi jak często bywa u starszych ludzi. Gdyby były tak mlecznie zamglone, nie robiłyby tak niepokojącego wrażenia.
– Powiedziała, żebym przyszedł – warknął. – Powiedziała, żebym przyszedł. To mój dom, mogę przyjść, kiedy zechcę.
– Całą drogę szedłeś pieszo?
– Mogę przychodzić, kiedy chcę. Możesz mnie nienawidzić, ale ona
mnie kocha.
O mało się nie roześmiałem. Nawet mój ojciec wymyślał sobie jakąś relację z Amy.
Kilku fotografów stojących na trawniku przed domem zaczęło robić
zdjęcia. Musiałem zaciągnąć jakoś ojca do domu. Już sobie wyobrażałem,
jaki artykuł upichcą do tego materiału zdjęciowego. Jakim ojcem był Bill
Dunne, jakiego mężczyznę wychował? Jezu, jeśli ojciec zacznie ciskać gromy na suki… Zadzwoniłem do Wzgórza Wygody i po krótkim użeraniu się
wysłali po niego sanitariuszy. Urządziłem pokaz, odprowadzając go łagodnie do sedana, mrucząc coś uspokajająco, kiedy fotoreporterzy trzaskali
zdjęcia.
Mój tata. Uśmiechnąłem się, gdy odjechał. Starałem się, by wyglądało to
na uśmiech dumnego syna. Reporterzy spytali mnie, czy zabiłem żonę.
Właśnie wycofywałem się do domu, gdy podjechał samochód policyjny.
Boney, stawiając czoło paparazzim, weszła do środka, by mi przekazać
wiadomość. Zrobiła to łagodnie, ściszonym głosem.
Amy była w ciąży.
Moja żona zginęła wraz z moim dzieckiem w brzuchu. Boney patrzyła
na mnie, czekając na moją reakcję – miała ją opisać w raporcie – więc powiedziałem sobie: Zachowuj się właściwie, nie spieprz tego, zachowuj się,
jak powinien reagować mężczyzna, gdy słyszy taką wiadomość. Ukryłem
twarz w dłoniach i wymamrotałem: „O Boże, O Boże”, a gdy to mówiłem,
ujrzałem swoją żonę na podłodze w kuchni, z rękami na brzuchu i zmiażdżoną głową.
AMY ELLIOTT DUNNE
26 CZERWCA 2012
WPIS DO DZIENNIKA
Jeszcze nigdy w życiu nie czułam się tak żywa. Jest jasny dzień, z niebieściutkim niebem, ptaki omdlewają od upału, za domem rzeka wartko toczy wody, a ja jestem całkiem żywa. Przerażona, podekscytowana,
ale żywa.
Dziś rano, gdy się obudziłam, Nicka już nie było. Usiadłam na łóżku
i spojrzałam w sufit, na którym pojawiła się złocista plama słońca, drozdy
śpiewały tuż za oknem, a mnie zebrało się na wymioty. Gardło kurczyło mi
się i rozkurczało jak serce. Powiedziałam sobie, że nie zwymiotuję, a potem
pognałam do łazienki i to zrobiłam: żółć, gorąca woda i jeden podskakujący
groszek. Gdy mój żołądek się kurczył, łzy leciały mi z oczu i z trudem łapałam oddech, skulona nad sedesem, zaczęłam dokonywać obliczeń, które robią wyłącznie kobiety. Biorę pigułki antykoncepcyjne, raz czy dwa zdarzyło mi się zapomnieć – ale co z tego, mam przecież trzydzieści osiem lat, biorę pigułki od prawie dwudziestu lat. Przecież nie zajdę przypadkiem w ciążę.
Testy znalazłam za szybą zamykaną na kluczyk. Musiałam wytropić
zatroskaną wąsatą kobietę, żeby mi otworzyła witrynę, i pokazać, czego
chcę, podczas gdy stała nade mną zniecierpliwiona. Wręczyła mi test, obrzuciła mnie klinicznym spojrzeniem i powiedziała: „Powodzenia”.
Nie wiedziałam, co będzie oznaczało „powodzenie”: wynik pozytywny
czy negatywny. Pojechałam do domu i trzykrotnie przeczytałam instrukcję,
potem trzymałam patyczek pod właściwym kątem przez tyle minut, ile
trzeba, a potem położyłam na brzegu umywalki i uciekłam, jakby to była
bomba. Trzy minuty, więc włączyłam radio i oczywiście leciała w nim pio-
senka Toma Petty’ego – czy obecnie można włączyć radio i nie usłyszeć tej
piosenki? Tak więc odśpiewałam wszystkie słowa American Girl, a potem
wślizgnęłam się do łazienki, jakby test był czymś, do czego muszę się zakradać, serce biło mi bardziej gorączkowo, niż powinno, i okazało się, że jestem w ciąży.
Nagle popędziłam trawnikiem, a potem ulicą, waliłam w drzwi Noelle,
a kiedy je otworzyła, wybuchnęłam płaczem, pokazałam jej patyczek i zawołałam: „Jestem w ciąży!”.
A więc jeszcze ktoś oprócz mnie to wie, boję się.
Po powrocie do domu myślałam o dwóch rzeczach.
Po pierwsze: w przyszłym tygodniu jest rocznica naszego ślubu. Wskazówki będą listami miłosnymi, a na końcu będzie czekała piękna staroświecka kołyska. Przekonam go, że należymy do siebie. Jako rodzina.
Po drugie: chciałabym mieć ten pistolet.
Teraz czasem się boję, gdy mój mąż wraca do domu. Kilka tygodni
temu Nick zaproponował, żebyśmy popływali razem tratwą, unoszeni prądem, pod niebieskim niebem. Kiedy to usłyszałam, dosłownie uczepiłam
się słupka przy balustradzie schodów. Bo oczami wyobraźni ujrzałam, jak
kołysze tratwą, najpierw niby to drażniąc się ze mną, śmiejąc z mojego
przerażenia, a potem jego twarz tężeje, nabiera wyrazu determinacji, a ja
wpadam do wody, w mulistą brązową wodę, drapią mnie patyki, piaszczyste dno, a on jest na mnie, przytrzymuje mnie pod powierzchnią silnym ramieniem, dopóki nie przestaję walczyć.
Nic na to nie poradzę. Nick ożenił się ze mną, kiedy byłam młoda, bogata i piękna, a teraz jestem biedna, bezrobotna, przed czterdziestką. Już
nie jestem taka ładna, zaledwie ładna jak na swoje lata. Prawda jest taka, że
moja wartość spadła. Widzę to po tym, jak Nick na mnie patrzy. Nie jest to
spojrzenie faceta, który wie, że przegrał uczciwy zakład. To spojrzenie kogoś, kto czuje się wyprowadzony w pole. A niedługo może to być spojrzenie kogoś, kto jest w pułapce. Gdyby nie dziecko, mógłby się ze mną rozwieść. Ale teraz tego nie zrobi, nie on, Nick Porządny Gość. Nie zniósłby,
gdyby wszyscy w tym tak ceniącym wartości rodzinne miasteczku myśleli,
że porzucił żonę z dzieckiem. Będzie wolał zostać i męczyć się ze mną.
Cierpieć, pogrążając się w żalu i złości.
Nie zrobię aborcji. Ono już od sześciu tygodni jest w moim brzuchu, ma
wielkość ziarnka soczewicy, rosną mu oczy, płuca i uszy. Kilka godzin
temu poszłam do kuchni i znalazłam pojemnik z suchą soczewicą, który
Maureen dała mi na ulubioną zupę Nicka. Wyjęłam jedno ziarnko i położyłam na blacie. Było mniejsze niż paznokieć mojego najmniejszego palca,
malusieńkie. Nie mogłam patrzeć, jak tak leży na tym zimnym blacie, więc
je podniosłam, ułożyłam w zagłębieniu dłoni i głaskałam koniuszkiem palca. Teraz jest w kieszonce mojego T-shirta, bym mogła je mieć blisko.
Nie zrobię aborcji i nie rozwiodę się z Nickiem, jeszcze nie, bo wciąż
pamiętam, jak pewnego letniego dnia zanurkował w oceanie, stanął na rękach, majtając nogami w górze, a potem wyskoczył z najpiękniejszą muszlą
przeznaczoną dla mnie, a ja pozwoliłam, by moje oczy oślepiło słońce, a potem je zamknęłam i widziałam kolory migające jak krople deszczu pod powiekami, gdy Nick całował mnie słonymi ustami, a ja myślałam: Jestem
szczęściarą, to mój mąż, mężczyzna, który będzie ojcem moich dzieci. Będziemy wszyscy tacy szczęśliwi.
Ale mogę się mylić, gruntownie się mylić. No bo jak on czasem na mnie
patrzy? Ten słodki chłopak z plaży, mężczyzna moich marzeń, ojciec mojego dziecka? Czasem przyłapuję go na tym, jak patrzy na mnie tymi czujnymi oczami, owadzimi oczami, zimna kalkulacja, i myślę: Ten człowiek
mógłby mnie zabić.
Kiedy więc to znajdziecie, a ja nie będę żyła, no to cóż…
Przepraszam, to nie jest zabawne.
NICK DUNNE
SIEDEM DNI PO ZAGINIĘCIU
Czas nadszedł. Dokładnie o godzinie ósmej czasu centralnego i dziewiątej nowojorskiego odebrałem telefon. Moja żona na pewno była w ciąży.
Ja na pewno byłem głównym – jedynym – podejrzanym. Zamierzałem wynająć prawnika, dzisiaj, i to takiego, którego nie chciałem, ale koniecznie potrzebowałem.
Tanner Bolt. Ponura konieczność. Wystarczy obejrzeć parę programów
sądowych, w których przedstawia się prawdziwe zbrodnie, a natychmiast
wyskoczy spryskana samoopalaczem twarz Tannera Bolta, oburzona
i przejęta na użytek kolejnego bohatera koszmarnego show, czyli klienta,
którego reprezentuje. Zdobył sławę, gdy miał trzydzieści cztery lata i był
obrońcą Cody’ego Olsena, restauratora z Chicago oskarżonego o uduszenie
swojej ciężarnej żony i podrzucenie jej ciała na wysypisko śmieci. Psy szkolone do tropienia zwłok odkryły zapach trupa w bagażniku mercedesa
Cody’ego, po sprawdzeniu jego laptopa okazało się, że ktoś wydrukował
sobie mapkę dojazdu do najbliższego wysypiska śmieci w ten poranek, kiedy zaginęła żona Cody’ego. Półgłówek. Gdy Tanner Bolt pokazał, na co go
stać, wszyscy – departament policji, dwa chicagowskie gangi, niezadowolony bramkarz w klubie – byli zamieszani w morderstwo oprócz samego
Cody’ego, który opuścił salę sądową jako wolny człowiek i stawiał potem
wszystkim wokół koktajle.
Dziesięć lat później Tanner Bolt był już znany jako Jastrząb Mężusiów –
wyspecjalizował się w pikowaniu na głośne sprawy, w których reprezentował mężczyzn oskarżonych o zamordowanie swoich żon. Udawało mu się
wybronić ponad połowę klientów, co nie było kiepskim wynikiem, zważywszy na to, że sprawy zazwyczaj wyglądały beznadziejnie, a oskarżeni
byli wyjątkowo odstręczający – faceci zdradzający żony, narcystyczni, so-
cjopaci. Inny przydomek Tannera Bolta brzmiał Obrońca Palantów.
Byłem z nim umówiony o czternastej.
„Mówi Marybeth Elliott. Proszę zostawić wiadomość, oddzwonię” –
powiedziała głosem bardzo podobnym do głosu Amy. Amy, która nie oddzwoni.
Pędziłem na lotnisko, by lecieć do Nowego Jorku na spotkanie z Tannerem Boltem. Gdy poprosiłem Boney o pozwolenie na opuszczenie miasta,
wydawała się rozbawiona: Tak naprawdę policja wcale tego nie robi. Tak się
dzieje tylko w telewizji.
„Cześć, Marybeth, to znowu Nick. Muszę koniecznie z tobą porozmawiać. Chcę ci powiedzieć… eee… ja naprawdę nic nie wiedziałem o tej ciąży, jestem tak samo zszokowany jak wy… eee… Poza tym chcę powiedzieć,
że wynajmuję adwokata. Chyba nawet Rand to sugerował. Wiesz, że nie
potrafię nagrywać wiadomości. Mam nadzieję, że oddzwonisz”.
Kancelaria Tannera Bolta znajdowała się w samym środku miasta,
w pobliżu miejsca, w którym niegdyś pracowałem. Winda porwała mnie na
dwudzieste piąte piętro, ale sunęła tak gładko, że nie byłem pewien, czy
w ogóle jedzie, dopóki nie zatkały mi się uszy. Na dwudziestym szóstym
wsiadła blondynka o zaciśniętych ustach w eleganckiej garsonce. Niecierpliwie przytupywała, czekając na zamknięcie drzwi, a potem warknęła do
mnie: „Dlaczego nie nacisnął pan guzika?”. Posłałem jej uśmiech, który rezerwuję dla rozdrażnionych kobiet, taki wyluzowujący, który Amy nazwała „uśmiechem Nicka ulubieńca”, a wtedy ta kobieta mnie rozpoznała.
„Ojej”, powiedziała. Wyglądała, jakby poczuła jakiś smród. A gdy wysiadłem pospiesznie na piętrze Tannera, sprawiała wrażenie, jakbym potwierdził jej oczekiwania.
Ten facet był najlepszy, a ja potrzebowałem najlepszego, choć z niechęcią myślałem też o tym, że mam być z nim kojarzony – z tą kanalią, z tym
showmanem, z tym prawnikiem winnych. Już z założenia tak nie znosiłem
Tannera Bolta, że spodziewałem się, iż jego kancelaria będzie wyglądała jak
plan filmowy Policjantów z Miami. Jednak kancelaria Bolt&Bolt wyglądała
zgoła inaczej, była pełna godności, bardzo prawnicza. Za nieskazitelnymi
szklanymi drzwiami ludzie w świetnie skrojonych garniturach kursowali
zaaferowani pomiędzy gabinetami.
Młody, urodziwy mężczyzna w krawacie barwy egzotycznego owocu
powitał mnie, a następnie usadowił w lśniącej szklano-lustrzanej recepcji
i wielkopańskim tonem zaproponował wodę (nie skorzystałem), a następnie powrócił do lśniącego biurka i podniósł równie lśniący telefon. Usiadłem na sofie i zapatrzyłem się w dal, gdzie na tle nieba widać było dźwigi
podrywające się i pikujące jak mechaniczne ptaki. Potem wyjąłem ostatnią
wskazówkę Amy z kieszeni. Pięć lat to drewno. Czy to właśnie miała być
końcowa nagroda poszukiwania skarbów? Coś dla dziecka: rzeźbiona dębowa kołyska, drewniana grzechotka? Coś dla naszego dziecka i dla nas,
by zacząć wszystko od początku, Dunne’owie odnowieni.
Kiedy nadal jeszcze wpatrywałem się we wskazówkę, zadzwoniła Go.
– Czy między nami wszystko okej? – spytała natychmiast.
Moja siostra przypuszczała, że mogę być mordercą żony.
– Jak dalece to jest i będzie kiedykolwiek możliwe, zważywszy na okoliczności.
– Nick, przepraszam. Dzwonię, by powiedzieć, że bardzo mi przykro.
Obudziłam się i czułam się kompletnie oszalała. Czułam się okropnie. Straciłam głowę. To był chwilowy odpał. Naprawdę, bardzo cię przepraszam.
Milczałem.
– Musisz mi wybaczyć, Nick. No wiesz, zmęczenie, stres i… przepraszam… naprawdę.
– W porządku – skłamałem.
– Właściwie dobrze, że tak się stało. To oczyściło powietrze…
– Na pewno była w ciąży.
Poczułem skurcz w żołądku. Znów miałem wrażenie, że zapomniałem
o jakiejś kluczowej sprawie. Coś przeoczyłem i za to zapłacę.
– Przykro mi – powiedziała Go. – Właściwie to…
– Nie mogę o tym mówić. Nie mogę.
– Okej.
– Jestem w Nowym Jorku. Na spotkaniu z Tannerem Boltem.
Głośno wypuściła powietrze.
– Dzięki Bogu. Udało ci się tak szybko to załatwić?
– To świadczy o tym, jak mam przechlapane.
Gdy zadzwoniłem i podałem swoje nazwisko, od razu przełączono
mnie do Tannera, czekałem najwyżej trzy sekundy. A kiedy Tanner usłyszał o przesłuchaniu w salonie, o ciąży, kazał mi wskoczyć do najbliższego
samolotu.
– Cholernie się denerwuję – dodałem.
– To była mądra decyzja. Poważnie.
Znów milczenie.
– On chyba nie może tak naprawdę nazywać się Tanner Bolt, prawda? –
spytałem, próbując rozluźnić atmosferę.
– Słyszałam, że to anagram Ratner Tolb.
– Naprawdę?
– Nie.
Zaśmiałem się, co było nie na miejscu, ale dobrze mi zrobiło. Wtedy zobaczyłem, że anagram właśnie do mnie idzie z drugiego końca sali – czarny
prążkowany garnitur, krawat w kolorze limonki, uśmiech rekina. Szedł
z wyciągniętą ręką, ustawioną na tryb potrząśnij–uderz.
– Nick Dunne, jestem Tanner Bolt. Proszę za mną, bierzmy się do roboty.
Gabinet Tannera Bolta był zaprojektowany tak, by przypominać wnętrze ekskluzywnego klubu golfowego przeznaczonego wyłącznie dla mężczyzn: wygodne skórzane fotele, półki zapchane prawniczymi książkami,
gazowy kominek, w którym pełgały płomienie poruszane powiewem klimatyzowanego powietrza. Usiądź sobie, zapal cygaro, ponarzekaj na żonę,
opowiedz jakiś wątpliwy dowcip, tak między nami mężczyznami.
Bolt celowo nie usiadł za biurkiem. Wskazał mi miejsce przy dwuosobowym stoliku, jakbyśmy mieli grać w karty. To rozmowa między nami, partnerami, powiedział Bolt bez słów. Usiądziemy sobie przy tym stoliku i odbędziemy naradę wojenną.
– Moje honorarium, panie Dunne, wynosi sto tysięcy dolarów. Oczywiście to dużo pieniędzy. Dlatego chcę jasno postawić sprawę, wyjaśnić, co
mam do zaoferowania i czego oczekuję od pana.
Patrzył na mnie, nie mrugnąwszy okiem, uśmiechał się życzliwie i czekał, aż skinę głową. Tylko Tanner Bolt mógł sobie pozwolić na to, by zmusić mnie, swojego klienta, żebym do niego przyleciał, by powiedzieć mi, jak
mam przed nim zatańczyć, żeby dać mu swoje pieniądze.
– Ja wygrywam, panie Dunne. Wygrywam sprawy, które są nie do wygrania, a ta, którą wkrótce mogą panu wytoczyć, jest – nie chciałbym, by
zabrzmiało to protekcjonalnie – bardzo trudna. Kłopoty finansowe, konflikty małżeńskie, ciąża żony. Media są przeciwko panu, opinia publiczna również.
Pokręcił sygnetem na prawej dłoni i czekał, aż dam mu jakiś sygnał, że
słucham. Często słyszałem zdanie: Po czterdziestce każdy ma taką twarz, na
jaką sobie zasłużył. Czterdziestoletnia twarz Bolta była wypielęgnowana,
prawie pozbawiona zmarszczek, przyjemnie zaokrąglona od ego. Oto pewny siebie mężczyzna, najlepszy w swojej dziedzinie, mężczyzna, który lubi
swoje życie.
– Nie będzie więcej przesłuchań policyjnych beze mnie – oświadczył
Bolt. – Bardzo żałuję, że to już nastąpiło. Zanim dojdziemy do kwestii
prawnych, musimy zająć się opinią publiczną, bo na razie jest tak, że
wszystko wycieka: twoje karty kredytowe, polisa ubezpieczeniowa na życie, prawdopodobnie zaaranżowana scena zbrodni, krew starta z podłogi.
Bardzo źle to wygląda, przyjacielu. I mamy błędne koło: gliniarze myślą, że
pan to zrobił, informują opinię publiczną. Ludzie są oburzeni, domagają się
aresztowania. Po pierwsze więc: trzeba znaleźć innego podejrzanego. Po
drugie: musimy zyskać poparcie rodziców Amy, to bezsprzecznie jest bardzo ważne, po trzecie: musimy naprawić pański wizerunek, bo jeśli dojdzie
do rozprawy, wpłynie to na ławę przysięgłych. Zmiana miejsca rozprawy
już nic teraz nie znaczy – kablówka przez całą dobę, internet, cały świat jest
salą rozpraw. Tak więc kluczową sprawą jest, byśmy zaczęli to wszystko
odkręcać.
– Mnie również na tym zależy, proszę mi wierzyć.
– Jak mają się sprawy z rodzicami Amy? Czy uda nam się nakłonić ich
do tego, by złożyli wspierające oświadczenie?
– Nie rozmawiałem z nimi, odkąd zostało potwierdzone, że Amy była
w ciąży.
– Jest w ciąży. – Tanner rzucił mi kose spojrzenie. – Jest. Ona jest w ciąży. Nigdy, przenigdy proszę nie mówić o żonie w czasie przeszłym.
– Kurwa. – Na chwilę zakryłem twarz dłonią. Nawet nie zauważyłem,
co powiedziałem.
– Mnie to nie przeszkadza – Bolt zbył przekleństwo wspaniałomyślnym
gestem – ale proszę uważać na innych. I to bardzo. Od tej chwili nie chcę,
by otwierał pan usta, dopóki pan się dobrze nie zastanowi nad tym, co chce
powiedzieć. A więc nie rozmawiał pan z rodzicami Amy. To mi się nie podoba. Zakładam, że próbował pan się z nimi skontaktować?
– Nagrałem kilka wiadomości.
Bolt nabazgrał coś w żółtym notatniku.
– Okej, musimy przyjąć, że to dla nas zła wiadomość. Ale musisz ich
namierzyć, Nick. Tylko nie w jakimś miejscu publicznym, gdzie sfilmuje cię
telefonem jakiś dupek. Nie możemy sobie pozwolić na kolejny numer à la
Shawna Kelly. Albo wyślij siostrę z misją pojednawczą, niech sprawdzi, co
w trawie piszczy. Tak, zrób to, tak będzie nawet lepiej.
– Dobrze.
– Musisz mi przygotować listę, Nick. Listę wszystkich miłych rzeczy,
jakie zrobiłeś dla Amy w ciągu ostatnich kilku lat. Chodzi o romantyczne
gesty, szczególnie w ubiegłym roku. Ugotowałeś jej rosół, gdy była chora,
wysyłałeś listy miłosne, gdy wyjeżdżałeś w interesach. Nic zbyt ostentacyjnego. Biżuteria mnie nie obchodzi, chyba że wybraliście jakiś drobiazg na
wspólnych wakacjach czy coś w tym rodzaju. Potrzebujemy czegoś naprawdę osobistego, jak z filmów romantycznych.
– A jeśli ja nie jestem typem faceta z filmów romantycznych?
Tanner zacisnął usta, a potem znów je wydął.
– Wymyśl coś, Nick, okej? Wyglądasz na dobrego faceta. Jestem pewien, że w zeszłym roku zrobiłeś coś miłego.
Nie mogłem sobie przypomnieć ani jednej miłej rzeczy, którą zrobiłem
w ostatnich dwóch latach. W Nowym Jorku w pierwszych latach małżeństwa rozpaczliwie pragnąłem zadowolić swoją żonę, powrócić do tych beztroskich dni, gdy biegła przez parking pod drugstorem i rzucała mi się
w ramiona, spontanicznie świętując kupno lakieru do włosów. Jej twarz
wciąż przyciśnięta do mojej, jasne niebieskie oczy szeroko otwarte, jasne
rzęsy zaczepiają o moje, gorąco jej oddechu tuż pod moim nosem, śmieszność tej sytuacji. Przez dwa lata próbowałem, choć moja dawna żona wymknęła się gdzieś niepostrzeżenie, ale ja wciąż tak się starałem – bez gniewu, bez kłótni, ciągłe płaszczenie się, kapitulacja, wersja mnie z sitco-
mu: Tak, kochanie. Oczywiście, kotku. Pieprzona energia ługowana z mego
ciała, gdy rozgorączkowane jak uciekający zając myśli próbują dojść, jak ją
uszczęśliwić. I w odpowiedzi na każde działanie, każdą próbę ona tylko
przewracała oczami albo wzdychała ze smutkiem. Takie niby: ty po prostu
nic nie rozumiesz.
Zanim wyjechaliśmy do Missouri, miałem już tego wszystkiego po
dziurki w nosie. Ogarniał mnie wstyd na myśl o tym, kim się stałem – pełzający, zgryźliwy, skulony gad. Tak więc nie byłem romantyczny. Nawet
nie byłem miły.
– Potrzebna jest mi też lista osób, które mogły skrzywdzić Amy, które
mogły mieć coś przeciwko niej.
– A właśnie, wygląda na to, że Amy próbowała na początku tego roku
kupić pistolet.
– Gliny o tym wiedzą?
– Tak.
– A ty wiedziałeś?
– Nie, dowiedziałem się dopiero od kolesia, od którego chciała kupić
broń.
Zastanawiał się dokładnie przez dwie sekundy.
– Założę się, że ich teoria jest taka, że chciała zabezpieczyć się przed
tobą – powiedział. – Była wyizolowana, przerażona. Chciała wierzyć w ciebie, ale czuła, że coś jest nie tak, więc wolała mieć pistolet, na wypadek
gdyby jej najgorsze obawy się ziściły.
– Ho, ho, niezły jesteś.
– Mój tata był gliną – wyjaśnił. – Ale ten pomysł z pistoletem mi się podoba. Teraz musimy znaleźć kogoś, kto pasuje do tej teorii oprócz ciebie. To
może być wszystko. Może kłóciła się z sąsiadem o szczekającego psa, może
musiała ostudzić zaloty jakiegoś namolnego gościa, cokolwiek ci przyjdzie
do głowy, na pewno się przyda. A co wiesz o Tommym O’Hara?
– A właśnie! Wiem, że kilkakrotnie dzwonił na linię informacyjną.
– W dwa tysiące piątym został oskarżony o zgwałcenie Amy na randce.
Rozdziawiłem usta, ale nic nie powiedziałem.
– Umawiała się z nim od czasu do czasu. Pewnego razu zaprosił ją do
siebie na kolację, sprawy wymknęły się spod kontroli, i on ją zgwałcił, jak
twierdzi moje źródło.
– Kiedy to było dokładnie?
– W maju.
Czyli w ciągu tych ośmiu miesięcy, kiedy straciłem Amy – między naszym noworocznym spotkaniem a odnalezieniem jej na Siódmej Alei.
Tanner poprawił krawat, przekręcił wysadzaną brylantami obrączkę
ślubną, obserwował moją reakcję.
– Nie powiedziała ci o tym.
– Nigdy o tym nie słyszałem – przyznałem. – A zwłaszcza od Amy.
– Zdziwiłbyś się, jak wiele kobiet nadal uważa to za stygmat. Wstydzą
się.
– Nie mogę w to uwierzyć. Ja…
– Staram się nie zjawiać na takim spotkaniu jak to bez nowych informacji dla moich klientów – oświadczył. – Chcę ci pokazać, jak poważnie traktuję twoją sprawę. I jak bardzo mnie potrzebujesz.
– Ten facet mógłby być podejrzanym?
– Jasne, czemu nie – potwierdził Tanner zbyt pogodnie. – Użył niegdyś
przemocy wobec twojej żony.
– Był w więzieniu?
– Wycofała zarzuty. Przypuszczam, że nie chciała zeznawać. Jeśli zdecydujemy się na współpracę, sprawdzę go. A tymczasem pomyśl o kimkolwiek, kto interesował się twoją żoną. Najlepiej, żeby to był ktoś mieszkający
w Carthage. To bardziej wiarygodne. No dobra…
Tanner założył nogę na nogę, wysunął dolne zęby, niepokojąco zachodzące na siebie i nie tak nieskazitelne jak doskonały, przypominający sztachety w płocie górny łuk. Przez chwilę zatrzymał te krzywe zęby na dolnej
wardze.
– Teraz będzie najtrudniejsze, Nick – zaczął. – Musisz być ze mną całkowicie szczery, inaczej się nie da. Powiedz mi wszystko o swoim małżeństwie, powiedz mi najgorsze rzeczy. Bo jak wiem to, co najgorsze, mogę coś
zaplanować. Ale jak zostanę zaskoczony, mamy przesrane. A jak my mamy
przesrane, to ty masz przejebane. Bo ja odlatuję wtedy swoim odrzutowcem.
Wziąłem głęboki oddech i spojrzałem mu w oczy.
– Zdradzałem Amy – powiedziałem.
– Okej. Z wieloma kobietami czy z jedną?
– Nie, nie z wieloma. Wcześniej tego nie robiłem.
– A więc z jedną kobietą? – spytał Bolt i umknął wzrokiem, zatrzymując
go na akwareli przedstawiającej żaglówkę. Pokręcił przez chwilę obrączką.
Wyobraziłem sobie, jak dzwoni później do żony i mówi jej: Choć raz chciałbym mieć do czynienia z facetem, który nie jest dupkiem.
– Tylko z jedną dziewczyną, ona jest…
– Nie mów dziewczyna, nigdy nie mów dziewczyna – przerwał mi. – Kobieta. Jedna kobieta, która jest dla ciebie kimś wyjątkowym. Czy właśnie to
zamierzałeś powiedzieć?
Oczywiście, że tak.
– Wiesz, Nick, wyjątkowa to właściwie gorzej, niż gdyby była tylko
okej. Jak długo to trwało?
– Nieco ponad rok.
– Czy rozmawiałeś z nią po zniknięciu Amy?
– Tak, przez telefon jednorazowy. I raz osobiście. Dwa razy. Ale….
– Osobiście…
– Nikt nas nie widział. Mogę przysiąc. Tylko moja siostra.
Wziął głęboki oddech, znów spojrzał na żaglówkę.
– I co ona… jak jej na imię?
– Andie.
– Jak ona zachowuje się w tej sytuacji?
– Zachowywała się wspaniale, dopóki nie dowiedziała się o ciąży. Teraz myślę, że jest nieco… wytrącona z równowagi. A nawet bardzo. Jest, jak
by to powiedzieć… potrzebująca to chyba złe słowo…
– Nazwij to, jak chcesz, Nick. Skoro jest potrzebująca…
– Tak. Czepliwa. Domaga się różnych zapewnień. To urocza dziewczyna, ale jest młoda, a to wszystko jest przecież takie trudne.
Tanner Bolt podszedł do minibaru i wyjął clamato. Cała lodówka była
wypakowana buteleczkami z tym napojem. Otworzył butelkę i opróżnił ją
w trzech łykach, a potem otarł usta serwetką.
– Będziesz musiał zerwać zupełnie i na zawsze wszelki kontakt z Andie
– oświadczył. Chciałem coś powiedzieć, lecz on przerwał mi, mierząc we
mnie dłonią. – Natychmiast.
– Nie mogę ot tak nagle z nią zerwać.
– To nie podlega żadnej dyskusji, Nick. Daj spokój, koleś, czy naprawdę
muszę ci to mówić? Nie możesz latać na randki, gdy twoja ciężarna żona
przepadła jak kamień w wodę. Bo pójdziesz, kurwa, do więzienia. Teraz
chodzi tylko o to, żeby tak wszystko załatwić, by nie zwróciła się przeciwko tobie. Żeby ona nie chciała się mścić, rozgłosić wszystkiego, żeby zostały
jej tylko miłe wspomnienia. Musisz sprawić, by uwierzyła, że to było coś
autentycznego, by zależało jej na twoim bezpieczeństwie. Jak ci idzie zrywanie?
Otworzyłem usta, ale nie czekał.
– Przygotujemy cię na tę rozmowę tak, jak opracujemy strategię na
przesłuchanie, okej? Jeśli więc chcesz, bym był twoim adwokatem, polecę
do Missouri, założę tam obóz i możemy wziąć się na serio do roboty. Mogę
być z tobą już od jutra. To jak?
– Zgoda.
Wróciłem do Carthage przed kolacją. Dziwne, że gdy Tanner wytarł
Andie z obrazu – kiedy stało się jasne, że ona po prostu nie może zostać –
szybko to zaakceptowałem, nie rozpaczałem po niej. W trakcie dwugodzinnego lotu przeszedłem od zakochany w Andie do niezakochany w Andie. Jakbym przeszedł przez drzwi. Nasza znajomość natychmiast nabrała odcienia
sepii: przeszłość. Jakie to dziwne, że zniszczyłem swoje małżeństwo z powodu tej dziewczyny, z którą nie miałem nic wspólnego oprócz tego, że
oboje lubiliśmy się pośmiać i wypić zimne piwo po seksie.
Oczywiście, dobrze, że to zakończyłeś, powiedziałaby Go. Zrobiło się
za poważne.
Ale był lepszy powód: Amy rozrastała się w moim umyśle. Zniknęła,
a jednak była bardziej obecna niż ktokolwiek. Zakochałem się w Amy, bo
przy niej byłem nadzwyczajnym Nickiem. Miłość do niej wyposażała mnie
w nadludzkie cechy, sprawiała, że czułem się żywy. Nawet w tych najłatwiejszych chwilach było z nią trudno, bo jej mózg wciąż pracował, pracował – musiałem się wysilać, by dotrzymać jej kroku. Przez godzinę rzeźbiłem zwykły e-mail do niej, zostałem studentem wiedzy tajemnej, która pozwalała mi utrzymać jej zainteresowanie: Poeci Jezior, zasady pojedynków,
rewolucja francuska. Jej umysł był szeroki i głęboki, stawałem się przy niej
mądrzejszy. I bardziej uprzejmy, bardziej aktywny, bardziej żywotny, niemal naelektryzowany, bo dla Amy miłość była jak narkotyki, alkohol albo
porno: zero stabilizacji. Za każdym razem musiało być intensywniej niż poprzednio, by osiągnąć ten sam rezultat.
Amy sprawiła, że uwierzyłem w swoją wyjątkowość, w to, że dorastam
do jej poziomu. Sami nawarzyliśmy sobie piwa. Bo nie potrafiłem sprostać
oczekiwaniu, że jestem kimś wielkim. Zacząłem łaknąć tego, co łatwe
i przeciętne, i nienawidziłem siebie za to. Ostatecznie zrozumiałem, że chcę
ją za to wszystko ukarać. Przemieniłem ją w szorstkie, kolczaste stworzenie, jakim się stała. Udawałem, że jestem pewnym typem człowieka, a okazałem się zupełnie innym. Gorzej, przekonałem sam siebie, że nasza tragedia to wyłącznie jej sprawka. Przez lata zmieniłem siebie w coś, co jej zarzucałem: kulę słusznej nienawiści.
W trakcie lotu do domu tak długo wpatrywałem się we wskazówkę numer cztery, że nauczyłem się jej na pamięć. Chciałem sam siebie dręczyć.
Nic dziwnego, że jej liściki były tym razem tak inne: moja żona była w ciąży, chciała zacząć wszystko od początku, przywrócić nam oszałamiającą,
pełną szczęścia żywotność. Wyobrażałem sobie, jak krąży po mieście i chowa te urocze liściki, niecierpliwie jak uczennica wyczekując, kiedy dotrę do
końca – dowiem się, że jest ze mną w ciąży. Drewno. To na pewno była staroświecka kołyska. Znałem swoją żonę: na pewno chodziło o zabytkową
kołyskę. Chociaż wskazówka nie była utrzymana w tonie stosownym dla
kobiety przy nadziei.
Wyobraź sobie, że jestem niegrzeczną dziewczynką,
Więc trzeba mnie ukarać, czyli posiąść, byle szybko.
To jest tam, gdzie masz fanty na piątą rocznicę schowane,
Wybacz, jeśli to wszystko robi się zbyt ukartowane.
W słoneczne południe była tu przednia zabawa,
Potem na koktajlu wesoła popijawa.
Pełen słodkich westchnień natychmiast tam biegnij,
Otwórz drzwi i wielką niespodziankę odkryj.
Byłem już prawie w domu, gdy odgadłem, o co chodzi. Fanty na piątą
rocznicę: to będzie coś z drewna. Ukarać to znaczy zabrać kogoś do drewutni. Chodziło o szopę za domem mojej siostry, w której przechowywało się
zapasowe części do kosiarki i zardzewiałe narzędzia – rozwalający się budynek gospodarczy, jakby żywcem wzięty z jakiegoś krwawego horroru,
buda, w której ktoś powoli morduje biwakowiczów. Go nigdy tam nie zachodziła, po wprowadzeniu się do domu mamy często żartowała, że spali
tę graciarnię. Zamiast tego pozwoliła, by jeszcze bardziej zarosła zielskiem
i pajęczynami. Zawsze sobie żartowaliśmy, że to świetne miejsce na pochówek.
Nie może tak być.
Przejechałem przez miasto, ze stężałą twarzą, zimnymi dłońmi. Samochód Go stał na podjeździe, ale przemknąłem pod oświetlonym oknem
w salonie, a potem zszedłem stromym zboczem i wkrótce znalazłem się
poza zasięgiem jej wzroku, poza zasięgiem czyjegokolwiek wzroku. W zacisznym zakątku.
Na samym końcu podwórza, na skraju linii drzew stała szopa.
Otworzyłem drzwi.
Nienienieniennie.
CZĘŚĆ DRUGA
CHŁOPAK SPOTYKA DZIEWCZYNĘ
AMY ELLIOTT DUNNE
DZIEŃ ZAGINIĘCIA
Jestem o wiele szczęśliwsza, będąc martwa.
Technicznie rzecz biorąc, zaginiona. Wkrótce uznana za martwą. Więc
skrótowo mówmy martwa. Upłynęło dopiero kilka godzin, ale już czuję się
lepiej: rozluźnione stawy, miękkie mięśnie. W pewnym momencie rano poczułam, że coś dziwnego, innego niż zwykle dzieje się z moją twarzą. Spojrzałam w lusterko wsteczne – okropne Carthage siedemdziesiąt kilometrów za mną, mój zadowolony z siebie mąż obija się w swoim lepkim barze, podczas gdy afera wisi nad jego zasraną nieświadomą niczego głową –
i zobaczyłam, że się uśmiecham. Ha! Coś nowego.
Lista zadań na dziś – jedna z wielu list kontrolnych, które sporządziłam
w ciągu ostatniego roku – leży obok mnie na siedzeniu pasażerskim, kropla
krwi tuż przy punkcie numer dwadzieścia dwa: skaleczyć się. Ale przecież
Amy boi się widoku krwi, powiedzą czytelnicy dziennika. (Dziennik, tak! Zaraz dojdziemy do mojego błyskotliwego dziennika). Nie, wcale się nie boję,
ale przez ostatni rok tak utrzymywałam. Kilka razy mówiłam o tym Nickowi, a gdy odpowiadał: „Nie przypominam sobie, żebyś tak bała się krwi”,
powtarzałam: „Przecież ci już mówiłam, tyle razy ci mówiłam!”. Nick tak
łatwo zapomina o problemach innych ludzi, że w to wierzył. Omdlenie
w ośrodku dawców osocza było ładnym zagraniem. Naprawdę to zrobiłam, nie tylko napisałam, że zrobiłam. (Nie denerwujcie się, rozwikłamy te
kwestie: co jest prawdą, co nie jest, a co mogłoby być).
Punkt 22: skaleczyć się, był na liście od dawna. Teraz zadanie zostało
zrealizowane i boli mnie ręka. I to bardzo. Trzeba wyjątkowej samodyscypliny, by przeciąć cienką jak papier warstwę skóry i dobrać się do mięśnia.
Chcesz, żeby było dużo krwi, ale nie aż tyle, że zemdlejesz i znajdą cię kilka
godzin później w czerwonej kałuży, a na dodatek trzeba będzie się gęsto
tłumaczyć. Najpierw przyłożyłam przecinak do kartonu do nadgarstka; patrząc na plątaninę żył, czułam się jak saper w filmie akcji: przetniesz niewłaściwy przewód i umrzesz. Wreszcie zrobiłam nacięcie po wewnętrznej
stronie górnej części ręki, zagryzając zęby na szmacie, żeby nie wrzasnąć.
Jedno długie, głębokie, dobre cięcie. Przez dziesięć minut siedziałam później ze skrzyżowanymi nogami na podłodze, pozwalając krwi stopniowo
wyciekać, aż uzyskałam ładną grubą kałużę. Potem wyczyściłam ją tak
kiepsko, jak zrobiłby to Nick po rozwaleniu mi głowy. Chcę, by dom opowiadał historię konfliktu pomiędzy prawdą a fałszem. Zainscenizowana scena zbrodni w salonie, ale krew wyczyszczona: to nie mogła być Amy!
Tak więc warto było się skaleczyć. Jednak, choć minęło parę godzin,
rana pod rękawem i opaską uciskową nadal pali. (Punkt 30: ostrożnie opatrzyć ranę, upewniając się, że krew nie skapnęła tam, gdzie nie powinna.
Owinąć w coś przecinak do kartonu i schować do kieszeni, by później się
go pozbyć.
Punkt 18: Zainscenizować scenę zbrodni w salonie. Przewrócić podnóżek. Odfajkowane.
Punkt 12: Włożyć pierwszą wskazówkę do pudełka i schować tak, żeby
policja znalazła je, zanim oszołomiony mąż pomyśli, by tego poszukać. To
musi trafić do raportu policyjnego. Chcę, by Nick został zmuszony do rozpoczęcia poszukiwania skarbów (jego ego zmusi go do zakończenia). Odfajkowane.
Punkt 32: Przebrać się w pospolite ciuchy, włosy ukryć pod czapką,
zejść nad rzekę, przemknąć się nad samą wodą na koniec osiedla. Zrobić to,
choć wiesz, że Tevererowie, jedyni sąsiedzi, którzy mają widok na rzekę,
będą w kościele. Zrób to, bo nigdy nie wiadomo. Ty zawsze robisz jeden
krok więcej niż inni, taka już jesteś.
Punkt 29: Pożegnaj się z Bleeckerem. Po raz ostatni powąchaj jego cuchnący koci oddech. Napełnij jego miseczkę, na wypadek gdyby potem o tym
zapomniano w ogólnym zamieszaniu.
Punkt 33: Spieprzaj w dodge’u.
Odfajkowane, odfajkowane, odfajkowane.
Mogłabym jeszcze więcej opowiedzieć wam o tym, jak to wszystko wykombinowałam, ale chcę, byście mnie najpierw poznali. Nie Amy z Dzien-
nika, która jest postacią fikcyjną (a Nick twierdził, że wcale nie jestem pisarką! Dlaczego w ogóle go słuchałam?), ale Rzeczywistą Amy. Jaka kobieta
zrobiłaby coś podobnego? Pozwólcie, że opowiem wam pewną historię,
prawdziwą historię, a wtedy może zaczniecie wszystko rozumieć.
Na początek: nigdy nie powinnam była się urodzić.
Moja matka miała przed moim urodzeniem pięć poronień i dwukrotnie
urodziła martwe dziecko. Raz w roku, na jesieni, jakby to był obowiązek
przypisany tej porze roku, taki płodozmian. To były same dziewczynki,
wszystkie dostały na imię Hope9.
Jestem pewna, że to była sugestia mojego ojca – jego optymistyczny impuls, hipisowska żarliwość. „Nie możemy tracić nadziei, Marybeth”. Ale
tracili ją raz za razem.
Lekarze kazali im przestać się starać o dziecko, lecz oni nie posłuchali.
Nie są z tych, którzy rezygnują. Próbowali i próbowali, aż wreszcie przyszłam na świat ja. Moja matka nie spodziewała się, że przeżyję, nie mogła
myśleć o mnie jako o rzeczywistym niemowlęciu, żyjącym dziecku, dziewczynce, która przyjedzie do domu. Gdyby poszło źle, byłabym Hope 8. Jednak ja przybyłam na ten świat, wrzeszcząc, jaskraworóżowa. Rodzice byli
zaskoczeni i uświadomili sobie, że nigdy nie rozważali kwestii imienia, takiego prawdziwego, dla prawdziwego dziecka. Przez pierwsze dwa dni
mojego pobytu w szpitalu pozostawałam bezimienna. Każdego ranka matka słyszała, jak otwierają się drzwi do jej pokoju, i czuła, że pielęgniarka
zwleka z wejściem (zawsze wyobrażałam sobie, że wygląda staroświecko
w falującej białej spódnicy i w tym zawijanym czepku, który przypomina
pudełko z chińszczyzną). Pielęgniarka przystawała w drzwiach, a matka
pytała, nawet nie podnosząc głowy: „Czy ona jeszcze żyje?”.
Gdy pozostałam przy życiu, nazwali mnie Amy, bo było to zwyczajne
imię, bardzo popularne, imię, które nadano tysiącom dziewczynek w tym
roku, więc może bogowie nie zauważą tej jednej wśród mnóstwa innych.
Marybeth powiedziała, że gdyby mogła znowu wybierać, nazwałaby mnie
Lydia.
Dorastałam, czując się wyjątkowa, dumna. Byłam dziewczynką, która
9
Hope (ang.) – nadzieja.
walczyła z nicością i zwyciężyła. Był tylko jeden procent szansy, ale mnie
się udało. Po drodze zniszczyłam macicę swojej matki – mój własny prenatalny marsz Shermana. Marybeth już nie mogła mieć kolejnego dziecka.
W dzieciństwie czerpałam z tego faktu wielką radość: tylko ja, jedynie ja,
wyłącznie ja.
W dni, kiedy przypadały rocznice narodzin-śmierci kolejnych Hope,
matka siadywała przykryta pledem w fotelu bujanym, sączyła gorącą herbatę i mówiła, że „chce mieć trochę czasu dla siebie”. Nie było w tym żadnego dramatyzowania, matka jest zbyt rozsądna, by wyśpiewywać elegie,
ale była wtedy zamyślona, wycofana, a ja, bardzo potrzebujące stworzenie,
nie mogłam tego znieść. Wdrapywałam się mamie na kolana, wciskałam jej
przed nos jakiś rysunek, przypominałam sobie o jakiejś informacji ze szkoły, którą koniecznie musiałam jej natychmiast przekazać. Ojciec próbował
jakoś odciągać moją uwagę, zabrać mnie do kina, przekupić słodyczami.
Jednak żaden podstęp się nie sprawdzał. Nie chciałam dać matce nawet
tych kilku minut.
Zawsze byłam lepsza niż te wszystkie Hope, bo przecież mnie się udało. Zawsze byłam też zazdrosna – siedem martwych tańczących księżniczek. Udało im się osiągnąć doskonałość bez żadnych starań, bez mierzenia
się z choćby jedną chwilą istnienia, a ja utknęłam tu, na ziemi, i każdego
dnia muszę próbować, codziennie jest szansa być mniej niż doskonałą.
To bardzo wycieńczający sposób życia. Żyłam tak, aż skończyłam trzydzieści jeden lat.
A potem, przez jakieś dwa lata, wszystko było okej. Z powodu Nicka.
Nick mnie kochał. Koooooochał. Ale on nie kochał mnie. On kochał
dziewczynę, która nie istnieje. Udawałam, jak zwykle, że mam jakąś osobowość. Nie mogę się przed tym powstrzymać. Tak jak niektóre kobiety regularnie zmieniają stroje, ja zmieniam osobowość. Jaka maska publiczna dobrze leży, jaka jest upragniona, au courant? Sądzę, że większość ludzi tak
postępuje, tylko się do tego nie przyznaje albo pozostaje przy jednej masce,
bo jest zbyt głupia albo leniwa, by się przerzucić na coś innego.
Tego wieczoru na brooklyńskim przyjęciu grałam dziewczynę, która
ma styl, dziewczynę, której taki facet jak Nick pragnie: Fajna Laska. Mężczyźni zawsze uważają, że to zdecydowany komplement, prawda. Jest fajną
laską. Oznacza to, że jestem seksowną, błyskotliwą, dowcipną kobietą, która
uwielbia piłkę nożną, pokera, świńskie dowcipy i bekanie, która bawi się
w gry wideo, pije tanie piwo, lubi orgietki we troje i seks analny, i wpycha
sobie do gęby hot dogi i hamburgery, jakby była ochoczą ofiarą największego na świecie kulinarnego gwałtu zbiorowego, ale udaje jej się o dziwo
wciąż nosić rozmiar XS, ponieważ fajne laski są przede wszystkim seksowne. Seksowne i wyrozumiałe. Fajne Laski nigdy się nie wściekają, one tylko
uśmiechają się z pewnym rozczarowaniem, ale też miłośnie, i pozwalają
swoim mężczyznom robić, co im się podoba. Masz mnie gdzieś? Nic nie szkodzi. Jestem Fajną Laską.
Mężczyźni rzeczywiście sądzą, że taka dziewczyna istnieje. Może dają
się oszukać dlatego, że tak wiele kobiet chce się pod nią podszywać. Bardzo
długo Fajna Laska działała mi na nerwy. Widziałam różnych facetów –
przyjaciół, współpracowników, obcych – którzy dostawali bzika na punkcie tej udawaczki. Korciło mnie, by usadzić tych kolesiów i spokojnie powiedzieć: Nie jesteś na randce z prawdziwą kobietą, jesteś z kobietą, która widziała
zbyt wiele filmów; ich scenariusze napisali nieporadni społecznie mężczyźni, pragnący wierzyć w to, że taka kobieta istnieje i mogłaby ich pocałować. Mam ochotę
chwycić takiego nieszczęśnika za klapy albo torbę i powiedzieć: Ta suka tak
naprawdę nie lubi chili dogów – nikt aż tak za nimi nie przepada! A Fajne Laski
są jeszcze bardziej żałosne: one nawet nie udają, że są kobietami, którymi
chcą być, one udają kobiety, jakich pragną mężczyźni. A, i jeśli nie jesteś
Fajną Laską, błagam, byś nie wierzyła w to, że twój facet nie pragnie Fajnej
Laski. Oczywiście może chodzić o jakąś inną jej wersję – jeśli on jest wegetarianinem, Fajna Laska będzie lubiła tofu i miała świetny kontakt z psami.
A jeśli on jest wyluzowanym artystą, Fajna Laska może być wytatuowaną
okularnicą, która uwielbia komiksy. Są różne wariacje wystawy sklepowej,
ale wierzcie mi, on pragnie Fajnej Laski, która, ogólnie rzecz ujmując, lubi
to samo co on, i nigdy, kurwa, nie narzeka. (Jak dowiesz się, że nie jesteś
Fajną Laską? Bo on rzuca teksty w rodzaju: „Lubię silne kobiety”. Jeśli
mówi ci coś takiego, to znaczy, że niedługo przeleci jakąś inną babkę. Bo
„Lubię silne kobiety” to zaszyfrowany komunikat „Nienawidzę silnych kobiet”).
Czekałam cierpliwie – wiele lat – na to, by wahadło wychyliło się
w drugą stronę: mężczyźni zaczynają czytać Jane Austen, uczą się robić na
drutach, udają, że kochają wszechświat, organizują przyjęcia, na których
robi się albumy z wycinków, oraz obściskują się wzajemnie, podczas gdy
my się temu pożądliwie przyglądamy. A potem mówimy: „Tak, to Fajny
Facet”.
Tak się nigdy nie stało. Zamiast tego kobiety w całym kraju zmówiły
się, by popierać naszą degradację. Wkrótce Fajna Laska stanie się standardem. Mężczyźni uwierzyli w jej istnienie – nie jest tylko wymarzoną dziewczyną, jedną na milion. Każda ma być taka, a jeśli ty nie jesteś, to znaczy, że
z tobą jest coś nie tak.
Perspektywa bycia Fajną Laską jest pociągająca. Kogoś takiego jak ja,
kto lubi wygrywać, kusi, by być dziewczyną, której pragną wszyscy faceci.
Kiedy poznałam Nicka, od razu wiedziałam, że on też tego pragnie, i dla
niego byłam gotowa spróbować. Biorę na siebie swoją porcję winy. Chodzi
o to, że na początku naprawdę za nim szalałam. Wydał mi się perwersyjnie
egzotyczny, poczciwy chłopak z Missouri. Tak cholernie miło było mieć go
przy sobie. Wydobył ze mnie cechy, o których istnieniu nie wiedziałam:
lekkość, humor, swobodę. Było tak, jakby mnie wydrążył i napełnił pierzem. Pomógł mi zostać Fajną Laską – nie umiałabym nią być przy nikim
innym. Nie chciałabym nią być. Nie mogę powiedzieć, że całkiem mi to nie
odpowiadało: Jadłam ciasteczka w czekoladzie, chodziłam boso, przestałam się zamartwiać. Oglądałam durne filmy i jadłam żywność doprawianą
chemikaliami. Nie sięgałam myślą dalej niż pierwszy krok w każdym działaniu, to była kluczowa sprawa. Piłam colę i nie martwiłam się o recycling
puszki ani o kwas bulgoczący w moim żołądku, kwas tak mocny, że może
rozpuścić monetę. Szliśmy na głupi film, a ja nie przejmowałam się obraźliwym seksizmem ani tym, że ważnych ról nie grają przedstawiciele żadnych
mniejszości. Nie zastanawiałam się nawet nad tym, czy film ma jakikolwiek
sens. Nie martwiłam się tym, co nastąpi. Nic nie miało konsekwencji, żyłam
w danej chwili, czułam, że robię się coraz płytsza i głupsza. Ale również
szczęśliwa.
Przed Nickiem tak naprawdę nigdy nie czułam się osobą, bo zawsze
byłam produktem. Niezwykła Amy musi być błyskotliwa, kreatywna, dobra, życzliwa, mądra i szczęśliwa. My chcemy tylko, żebyś była szczęśliwa.
Rand i Marybeth w kółko to powtarzają, ale nigdy nie wyjaśniają, jak to się
robi. Tyle lekcji i możliwości, i korzyści, a oni nigdy nie nauczyli mnie, jak
być szczęśliwą. Pamiętam, że inne dzieci zawsze zbijały mnie z tropu.
Szłam na jakieś przyjęcie urodzinowe i patrzyłam, jak dzieciaki chichoczą
i robią różne miny, i próbowałam zachowywać się tak jak one, ale nie wiedziałam, dlaczego tak się robi. Siedziałam tam, gumka od urodzinowego kapelusika wpijała mi się w podbródek, ziarenka dekoracyjne z tortu barwiły
mi zęby na niebiesko, a ja próbowałam wykombinować, dlaczego niby to
wszystko ma być takie rzekomo zabawne.
Z Nickiem wreszcie zrozumiałam. Bo z nim naprawdę świetnie się bawiłam. To było jak randkowanie z wydrą morską. Przed nim nie znałam nikogo na swoim poziomie, kto byłby szczęśliwy w tak naturalny sposób. Był
błyskotliwy, oszałamiająco przystojny, dowcipny, czarujący i oczarowany.
Ludzie go lubili. Kobiety go uwielbiały. Sądziłam, że stworzymy doskonały
związek: najszczęśliwsza para pod słońcem. Oczywiście miłość to nie zawody. Ale nie widzę sensu w byciu razem, jeśli się nie jest najszczęśliwszym.
Przez te pierwsze lata – gdy udawałam kogoś innego – byłam prawdopodobnie szczęśliwsza niż kiedykolwiek wcześniej czy później. Sama nie
wiem, co o tym sądzić.
Ale to musiało się skończyć, bo to nie była prawda, to nie byłam ja. To
nie byłam ja, Nick! Myślałam, że wiesz. Że to tylko taka gra. Wydawało mi
się, że mamy taki układ, mrugamy do siebie porozumiewawczo, a każde
z nas wie, co jest grane. Bardzo się starałam być bezproblemowa. Ale nie
sposób było ciągnąć tego w nieskończoność. Zresztą okazało się, że on też
nie potrafi sprostać swojej roli: dowcipne przekomarzanki, mądre gry, romantyzm, zaloty. Wszystko zaczęło się samo walić. Byłam wściekła i rozżalona na Nicka, że był taki zaskoczony, gdy stałam się sobą. Za to, że nie
wiedział, że to musi się skończyć, że naprawdę wierzył, iż poślubił tę istotę,
ten wytwór wyobraźni miliona onanistów z palcami uwalanymi spermą,
samozadowolonych. Naprawdę go zatkało, kiedy poprosiłam, by posłuchał,
co do niego mówię. Nie mógł uwierzyć w to, że wcale nie przepadam za
tym, by na żywca zdzierano mi woskiem włosy z cipki, ani nie uwielbiam
robić mu loda na każde zawołanie. I że mam coś przeciwko temu, że nie
zjawi się na spotkaniu z moimi przyjaciółmi. Ten niedorzeczny wpis
w dzienniku? Nie muszę odgrywać wciąż przed przyjaciółkami żałosnych scenariuszy stworzonych dla tańczących małp. Jestem zadowolona, że pozwalam mu być
sobą. To był właśnie typowy, kretyński tekst Fajnej Laski. Co za pizda. No
bo ja tego nie rozumiem: przecież jak pozwalasz facetowi, by ci pokrzyżował plany albo odmówił zrobienia czegoś dla ciebie, to przegrywasz. Nie dostajesz tego, czego chcesz. To dość jasne. Oczywiście, może będzie bardzo
zadowolony, może powie, że jesteś najfajniejszą laską na świecie, ale powie
tak, bo udało mu się postawić na swoim. Nazywa cię Fajną Laską, żeby cię
wykiwać! Oto co robią faceci: próbują przekonać cię, że według nich jesteś
Fajną Laską, a wtedy spełniasz ich życzenia. Zupełnie jak sprzedawca, który mówi: „Ile pani da za te śliczności”, a ty wcale jeszcze nie zgodziłaś się
cokolwiek kupić. To koszmarne zdanie, które tak lubią faceci: „Wiem, że
nie miałabyś nic przeciw temu, żebym…”. Owszem, miałabym. Po prostu
to powiedz. Nie przegrywaj, ty głupia cipo.
A więc to musiało się skończyć. Poświęcając się Nickowi, czując się bezpiecznie z Nickiem, będąc z nim szczęśliwa, uświadomiłam sobie, że gdzieś
jest Prawdziwa Amy, i że ona jest o wiele lepsza, bardziej interesująca,
skomplikowana i wymagająca niż Fajna Amy. Ale Nick i tak wolał Fajną
Amy. Wyobrażacie sobie, że wreszcie pokazujecie prawdziwą osobowość
współmałżonkowi, swojej bratniej duszy, a jemu się ona nie podoba? I chyba
wówczas pojawiła się nienawiść. Dużo o tym myślałam i sądzę, że wtedy
właśnie to się zaczęło.
NICK DUNNE
SIEDEM DNI PO ZAGINIĘCIU
Ledwie wszedłem do szopy, musiałem oprzeć się o ścianę i z trudem łapałem oddech.
Wiedziałem, że będzie źle. Domyśliłem się tego od razu po rozwikłaniu
wskazówki: szopa. W słoneczne południe była tu przednia zabawa,/Potem na
koktajlu wesoła popijawa. Bo ten opis nie dotyczył mnie i Amy. Chodziło
o mnie i Andie. Szopa była jednym z wielu dziwnych miejsc, w których
uprawiałem seks z Andie. Nie bardzo mieliśmy gdzie się spotykać. Jej blok
mieszkalny się nie nadawał, bo panował tam wieczny ruch. Rachunki za
motele wypłynęłyby w wyciągach z kart kredytowych, a moja żona nie
była ani ufna, ani głupia. (Andie miała MasterCard, ale wyciągi przesyłano
do jej mamy. Nieprzyjemnie mi to przyznać). Tak więc szopa oddalona od
domu siostry wydawała się bezpiecznym miejscem, gdy Go była w pracy.
Tak samo jak opuszczony dom mego ojca. (Przywiozłeś mnie tu, więc może
dręczy cię sumienie./Muszę przyznać, że było to pewne zaskoczenie./Ale przecież
dużego wyboru nie mieliśmy,/„Tu się zadomowimy”, postanowiliśmy…). I jeszcze
kilka razy zdarzyło się to w moim gabinecie na uczelni (Wyobraźmy sobie, że
jestem twoją studentką/Przy tak mądrym, przystojnym nauczycielu./Mój umysł
staje otworem (nie mówiąc o ciele!). No i raz zrobiliśmy to w samochodzie Andie, zaparkowanym na drodze gruntowej w Hannibal, gdzie zabrałem ją
raz na jednodniowy wypad, była to o wiele bardziej satysfakcjonująca wersja mojej banalnej wycieczki z Amy. (Przywiozłeś mnie tu i opowiadasz, jaki
był z ciebie łobuziaczek, /Co chodził w wytartych dżinsach i miał na gumce daszek).
Każda wskazówka była ukryta w miejscu, gdzie zdradzałem Amy. Wykorzystała poszukiwanie skarbów, by zabrać mnie na objazd miejsc związanych z moją niewiernością. Zrobiło mi się niedobrze, kiedy wyobraziłem
sobie, jak Amy jedzie za mną, zupełnie tego nieświadomym, samochodem
– do domu mojego ojca, do Go, do cholernego Hannibal – patrzy, jak pieprzę się z tą śliczną młodą dziewczyną, i krzywi usta z niesmakiem i triumfalnym uśmieszkiem.
Bo wiedziała, że przykładnie mnie za to ukarze. Teraz, na ostatnim
przystanku, Amy pokazała mi, jaka była cwana. W szopie piętrzyły się
wszystkie duperele i gadżety, do których nabycia na karty kredytowe nie
chciałem się przyznać przed Boney i Gilpinem. I przysięgałem, że nie mam
pojęcia o ich istnieniu. Absurdalnie drogie kije golfowe, zegarki, konsole do
gry, ciuchy od ekskluzywnych projektantów. Wszystko to leżało sobie
i czekało na terenie posiadłości mojej siostry, jakbym przechowywał te rzeczy do czasu śmierci żony, bo wreszcie będę mógł się zabawić.
Zapukałem do drzwi Go, a kiedy otworzyła, paląc papierosa, powiedziałem, że muszę jej coś pokazać, odwróciłem się i poprowadziłem ją bez
słowa do szopy.
– Patrz – powiedziałem, wprowadzając ją do środka.
– Czy to… te wszystkie rzeczy z kart kredytowych? – spytała Go piskliwie i niemal histerycznie.
Zasłoniła ręką usta i odstąpiła krok ode mnie, a ja uświadomiłem sobie,
że przez sekundę sądziła, że się przyznaję do tych zakupów.
Nigdy nie będziemy mogli wymazać tej chwili. Już za tę jedną rzecz
nienawidziłem swojej żony.
– Amy mnie wrabia, Go – powiedziałem. – Go, Amy kupiła to wszystko. Ona mnie wrabia.
Jakby się ocknęła. Mrugnęła raz, potem drugi, a potem lekko potrząsnęła głową, jakby chciała pozbyć się tego obrazka: Nick zabójcą żony.
– Amy mnie wrabia. Że niby ją zamordowałem. Rozumiesz? Jej ostatnia
wskazówka doprowadziła mnie wprost tutaj i nie, nie wiedziałem o istnieniu tych wszystkich rzeczy. To jej efektowne oświadczenie: Uwaga! Nick
idzie za kratki!
Poczułem, jakby wielka bania powietrza zbierała mi się w głębi gardła –
jakbym miał zaszlochać albo się roześmiać. Zaśmiałem się.
– Bo tak przecież będzie, cholera! Tak będzie!
Pospiesz się więc, bo przecież nie można wykluczyć,/ Że ja też potrafię
cię paru rzeczy nauczyć. Ostatnie słowa pierwszej wskazówki Amy. Jak
mogłem tego nie dostrzec?
– Skoro cię wrabia, czemu cię o tym informuje? – Go nadal wpatrywała
się jak urzeczona w zawartość szopy.
– Bo perfekcyjnie to wszystko urządziła. Zawsze potrzebowała potwierdzenia, pochwały, przez cały czas. Chce, bym wiedział, że jestem załatwiony. Nie mogła się powstrzymać. Bez tego nie miałaby frajdy.
– Nie – powiedziała Go, obgryzając paznokieć. – Chodzi o coś innego.
O coś więcej. Czy dotykałeś tu czegoś?
– Nie.
– To dobrze. Pytanie brzmi…
– Jak ona sobie wyobraża moją reakcję po znalezieniu tego inkryminującego dowodu na posesji siostry – wtrąciłem. – Bo czegokolwiek się po
mnie spodziewa, czegokolwiek chce, muszę zrobić odwrotnie. Jeśli sądzi,
że stracę głowę i będę próbował pozbyć się całego tego szajsu, gwarantuję
ci, że znalazła sposób, bym się na tym przejechał.
– No tak, ale tutaj tego nie możesz zostawić – zauważyła Go. – Bo na
tym to na pewno się przejedziesz. Jesteś pewien, że to była ostatnia wskazówka? Gdzie twój prezent?
– O, cholera. Musi być gdzieś tutaj.
– Nie wchodź tam – przestrzegła mnie Go.
– Muszę. Nie wiadomo, co jeszcze przyszykowała.
Wszedłem ostrożnie do przejmująco wilgotnej szopy, trzymając ręce
przy bokach, posuwając się delikatnie na czubkach butów, by nie zostawiać
śladów. Zaraz za płaskoekranowym telewizorem leżała niebieska koperta
Amy, na górze wielkiego pudła owiniętego w piękny srebrzysty papier.
Wyniosłem kopertę i pudełko na ciepłe powietrze na zewnątrz. To coś
w środku było ciężkie, ważyło ponad dziesięć kilo i składało się z wielu
części, które przesuwały się z grzechotem, gdy ustawiałem pudło na ziemi
przy naszych stopach. Go mimowolnie zrobiła szybko krok do tyłu. Rozdarłem kopertę.
Drogi Mężu,
Teraz pozwolę sobie powiedzieć, że znam cię lepiej, niż jesteś
w stanie sobie wyobrazić. Wiem, że czasami sądzisz, iż poruszasz się
po tym świecie samotny, niewidziany, niezauważony. Ale nie wierz
w to nawet przez sekundę. Przestudiowałam cię dokładnie. Wiem, co
zamierzasz zrobić, zanim to zrobisz. Wiem, gdzie byłeś, i wiem, dokąd zmierzasz. Na tę rocznicę zorganizowałam wyprawę: podążaj
swoją ukochaną rzeką, w górę, w górę, w górę! I nie musisz się trudzić
szukaniem rocznicowego prezentu. Tym razem prezent sam do ciebie
przyjdzie! Więc usiądź, odpręż się, bo już PO WSZYSTKIM!
– Co jest w górze rzeki? – spytała Go, a ja jęknąłem.
– Wysyła mnie tam.
– Pieprzyć ją. Otwórz pudełko.
Ukląkłem i delikatnie uniosłem pokrywkę pudełka czubkami palców,
jakbym spodziewał się wybuchu. Cisza. Zajrzałem do środka. Na dnie pudełka leżały dwie drewniane lalki, jedna obok drugiej. Wyglądały jak mąż
i żona. Facet był ubrany w strój błazna i uśmiechał się od ucha do ucha,
trzymał laskę lub patyk. Wyjąłem tę lalkę, jej kończyny podskakiwały
z podnieceniem, jak u tancerza robiącego rozgrzewkę. Żona była ładniejsza,
delikatniejsza i sztywniejsza. Twarz miała zszokowaną, jakby zobaczyła coś
niepokojącego. Pod nią leżało maleńkie dziecko, które mogło być przyczepione do niej wstążeczką. Lalki były zabytkowe, ciężkie i duże, prawie rozmiaru lalek brzuchomówcy. Uniosłem mężczyznę, chwyciłem gruby kołek
przeznaczony do poruszania, a jego ręce i nogi drgnęły szaleńczo.
– Dostaję gęsiej skórki – powiedziała Go. – Przestań.
Pod lalkami leżała złożona na pół kartka gładkiego błękitnego papieru.
Pismo Amy jak połamany latawiec, same trójkąty i kropki. Przeczytałem:
Początek cudownej nowej historii, Nick! „Tak to się robi!”.
Dobrej zabawy.
Na stole w kuchni mamy rozłożyliśmy wszystkie wskazówki Amy
z poszukiwania skarbów oraz pudełko z lalkami. Gapiliśmy się na to
wszystko, jakbyśmy gromadzili elementy do układanki.
– Po co miałaby zawracać sobie głowę poszukiwaniem skarbów, skoro
miała… ten swój plan? – spytała Go.
Określenie plan natychmiast zaczęło funkcjonować między nami zamiast: zainscenizowanie swojego zaginięcia i wrabianie cię w morderstwo.
Brzmiało mniej obłąkańczo.
– Przede wszystkim w celu odwrócenia mojej uwagi. Chciała, bym
uwierzył, że nadal mnie kocha. Uganiam się za jej wskazówkami po całym
bożym świecie, przekonany, że moja żona chce naprawić nasze małżeństwo, zacząć wszystko od nowa…
Zrobiło mi się niedobrze na myśl o tym, w jak pensjonarski, pełen rozmarzenia nastrój wprowadziły mnie jej liściki. Poczułem wstyd. Wstyd
przenikający do szpiku kości, taki, który staje się częścią twojego DNA, który cię zmienia. Po tych wszystkich latach Amy wciąż umiała mną manipulować. Potrafiła mnie odzyskać paroma liścikami. Byłem jej marionetką.
Znajdę cię, Amy. Miłosne słowa, intencje pełne nienawiści.
– Chodziło o to, bym się nie zreflektował i nie pomyślał: Hej, to przecież wygląda, jakbym zamordował swoją żonę, ciekawe dlaczego? – dodałem.
– Poza tym policja uznałaby to za dziwne – a ty również – gdyby Amy
nie zorganizowała w tym roku poszukiwania skarbów, nie kontynuowała
tej tradycji – dorzuciła Go. – Wyglądałoby na to, że wie, że ma zniknąć.
– To mnie bardzo martwi – powiedziałem, wskazując lalki. – Są tak niezwykłe, że muszą coś znaczyć. No bo gdyby zależało jej tylko na odciągnięciu mojej uwagi, końcowym prezentem mogłoby być byle co z drewna.
Go przesunęła palcem po błazeńskim ubraniu lalki-faceta.
– Są bez wątpienia bardzo stare. Zabytkowe. – Zadarła ubrania lalek
i odsłoniła kołeczek na facecie. Dziewczyna miała kwadratowy otwór
w głowie. – Czy to ma znaczenie seksualne? Facet z tą dużą drewnianą
rączką jak kutas. U kobitki jej brak. Została tylko dziura.
– To chyba dość oczywiste stwierdzenie: mężczyźni mają penisy, a kobiety waginy?
Go pogmerała palcem w dziurze, by sprawdzić, czy czegoś tam nie
ukryto.
– Więc co Amy chce przez to powiedzieć?
– Moja pierwsza myśl, gdy je zobaczyłem: kupiła zabawki. Mama, tata,
dziecko. Bo była w ciąży.
– Czy ona w ogóle jest w ciąży?
Zalała mnie fala rozpaczy. A raczej odwrotnie. Fala nie nadeszła, nie
przetoczyła się po mnie, lecz nastąpił odpływ: poczucie, że coś odchodzi,
ciągnie mnie za sobą. Nie mogłem już mieć nadziei, że moja żona jest w ciąży, ale nie mogłem też zmusić się do tego, by mieć nadzieję, że nie jest.
Go poruszyła lalką-facetem, ścisnęła ją za nos, a potem pstryknęła
w głowę.
– Jesteś marionetką – powiedziała.
Roześmiałem się.
To samo pomyślałem. Ale dlaczego facet i babka? Amy przecież nie jest
marionetką, lecz kuglarzem, mistrzem marionetek.
– A o co chodzi w tym: „Tak to się robi”? Niby co?
– Wykańcza mnie?
– Czy Amy tak czasem nie mawiała? A może to cytat z serii o Niezwykłej
Amy? Albo…
Podeszła szybko do komputera i odszukała frazę. Wyskoczyły jej słowa
piosenki zespołu Madness: That’s the Way to Do It.
– O, pamiętam ten zespół – powiedziała Go. – Świetna kapela ska.
– Ska – powtórzyłem, prawie wybuchając histerycznym śmiechem. –
Świetnie.
Słowa piosenki mówiły o panu złotej rączce, który potrafi wykonać
wiele napraw w domu – łącznie z elektryką i hydrauliką – i który woli, by
płacono mu gotówką.
– Kurwa, jak nie znoszę tych lat osiemdziesiątych – mruknąłem. – Słowa piosenek są zawsze bez sensu.
– Ale jeśli to wskazówka, o co w niej chodzi? – zastanawiała się Go, odwracając się do mnie, patrząc mi uważnie w oczy. – To piosenka o złotej
rączce. Kimś, kto ma dostęp do twojego domu, może robić różne naprawy.
Albo instalować różne urządzenia. I nie będzie po tym śladu, bo płaci mu
się gotówką.
– Ktoś, kto zainstalował kamery wideo? – spytałem. – Amy parę razy
wyjeżdżała za miasto w czasie trwania… romansu. Może sądziła, że uda jej
się nas sfilmować?
Go spojrzała na mnie pytająco.
– Nie, nigdy, nigdy u nas w domu – zapewniłem.
– A może chodzi o jakieś tajemne drzwiczki? – zasugerowała. – Jakiś
fałszywy panel, za którym ukryła coś, co… nie wiem, uwolni cię od zarzutów?
– Myślę, że to jest to. Tak, Amy używa piosenki Madness, by dać mi
klucz do wolności. Muszę tylko odszyfrować ich chytre ska-kody.
Go się roześmiała.
– Jezu, może jesteśmy stuknięci. Jak myślisz? Czy to jakieś szaleństwo?
– To nie żadne szaleństwo. Wrobiła mnie. Trudno inaczej wytłumaczyć
magazyn rzeczy na twoim podwórku. I to bardzo typowe dla Amy, że cię
w to wciągnęła, usmarowała trochę moim brudem. To na pewna robota
Amy. Prezent, pieprzony przebiegły liścik, który niby to mam zrozumieć.
Nie, to ma związek z lalkami. Spróbuj wbić ten cytat ze słowem „marionetki”.
Opadłem na kanapę, całe moje ciało było odrętwiałe i napięte. Go odgrywała rolę sekretarki.
– O Boże! To lalki Punch i Judy. Nick! Ależ z nas kretyni. Przecież to
dyżurny tekst Puncha: „Tak to się robi!”.
– Okej. Stary teatrzyk kukiełkowy. To było brutalne, prawda?
– Co za paranoja…
– Go, tam była przemoc, tak?
– Tak. Przemoc. Rany, ona jest pierdolnięta.
– On ją bije, tak?
– Czekaj, czytam… już wiem. Punch zabija ich dziecko. – Podniosła na
mnie wzrok. – A gdy Judy mu się przeciwstawia, bije ją. Na śmierć.
Ślina napłynęła mi do gardła.
– A za każdym razem, gdy robi coś okropnego i uchodzi mu to na sucho, mówi: „Tak to się robi!” – Wzięła Puncha i posadziła go sobie na kolanie, łapiąc palcami drewniane rączki, jakby trzymała niemowlę. – Mądrzy
się nawet po zamordowaniu żony i dziecka.
Spojrzałem na lalki.
– A więc zdradza mi scenariusz ukartowanej zguby.
– W głowie mi się to nie mieści. Pieprzona psychopatka.
– Go?
– No jasne. Nie chciałeś, by była w ciąży, wściekłeś się i zabiłeś ją oraz
nienarodzone dziecko.
– Brakuje punktu kulminacyjnego – zauważyłem.
– Nastąpi wtedy, gdy dostaniesz nauczkę, z której nigdy nie skorzystał
Punch, czyli zostaniesz złapany i osądzony za morderstwo.
– A w Missouri stosuje się karę śmierci – powiedziałem. – Niezła zabawa.
AMY ELLIOTT DUNNE
DZIEŃ ZAGINIĘCIA
Wiecie, jak się dowiedziałam? Zobaczyłam ich. Oto jak głupi jest mój
mąż. W pewien śnieżny kwietniowy wieczór czułam się wyjątkowo samotnie. Piłam ciepłe amaretto w towarzystwie Bleeckera i czytałam, leżąc na
podłodze, gdy nagle nadeszła śnieżyca, słuchałam starych trzeszczących
płyt, jak robiliśmy niegdyś z Nickiem (ten wpis był prawdziwy). Nagle
przyszedł mi do głowy romantyczny pomysł: zrobię mu niespodziankę
w Barze, wypijemy parę drinków, a potem będziemy łazić razem po pustych ulicach, trzymając się za ręce w rękawiczkach. Będziemy szli po wyludnionym śródmieściu, a on przyciśnie mnie do ściany, pocałuje w tumanach śniegu wyglądających jak obłoki z cukru pudru. Owszem, tak bardzo
pragnęłam go odzyskać, że chciałam odtworzyć na nowo tamtą chwilę. Byłam gotowa znów udawać kogoś innego. Pamiętam, jak pomyślałam: Możemy jeszcze znaleźć sposób, by wszystko naprawić. Wiara! Pojechałam za
nim aż do Missouri, bo nadal wierzyłam, że znów mnie pokocha, tak samo
mocno i intensywnie jak kiedyś, dzięki czemu wszystko znów będzie dobrze. Wiara!
Przyjechałam akurat w chwili, gdy z nią wychodził. Byłam na cholernym parkingu, sześć metrów za nim, a on nawet nie zarejestrował mojej
obecności, byłam duchem. Jeszcze jej nie obejmował, jeszcze nie, ale ja już
wiedziałam. Poznałam to po tym, że był tak bardzo zorientowany na nią. Poszłam za nimi i nagle przycisnął ją do drzewa – w samym środku miasta –
i pocałował. Nick mnie zdradza, pomyślałam w osłupieniu i zanim zdołałam wydusić z siebie choć słowo, oni już szli do jej mieszkania. Czekałam
przez godzinę, siedząc na schodach – zsiniałe paznokcie, szczękające zęby –
i pojechałam do domu. Nigdy się nie dowiedział, że wiem.
Zyskałam więc nową maskę publiczną, nie z wyboru. Zostałam Prze-
ciętną Durną Kobietą Mającą Przeciętnego Męża Fiuta. Nick samodzielnie
od-niezwyklił Niezwykłą Amy.
Znam kobiety, których maski publiczne są całkowicie utkane z łagodnej
miernoty. Ich życie to lista braków: niedoceniający ich chłopak, pięć kilo
nadwagi, lekceważący szef, przebiegła siostra, mąż, który lubi zrobić skok
w bok. Zawsze wysłuchiwałam ich historii, kiwając współczująco głową
i myśląc, że są głupie, bo pozwoliły, by takie rzeczy się wydarzyły, co za
brak dyscypliny! A teraz jestem jedną z nich! Jestem jedną z kobiet, które
mają do opowiedzenia mnóstwo historii, po których wysłuchaniu ludzie kiwają głową ze współczuciem i myślą: Biedna durna suka.
Już sobie wyobrażałam tę opowieść, jaką frajdę sprawiłoby ludziom jej
opowiadanie: Niezwykła Amy, dziewczyna, która nigdy nie popełniała błędów, pozwoliła się zawlec, bez grosza, na kompletne zadupie, gdzie jej mąż
rzucił ją dla młodszej kobiety. Jakie to łatwe do przewidzenia, pospolite, jakie zabawne. A jej mąż? Szczęśliwy jak nigdy. Nie. Nie mogłabym na to pozwolić. Nie. Nigdy. Nigdy. Nie będzie tak, że zrobi mi coś takiego i jeszcze
do tego wygra. O nie.
Zmieniłam nazwisko dla tego gówniarza. Historyczne zapisy zostały
zmienione – Amy Elliott na Amy Dunne, jak gdyby nigdy nic. Nie, on nie
może wygrać.
Zaczęłam więc wymyślać inną historię, lepszą historię, która zniszczyłaby Nicka za to, co mi zrobił. Historię, która przywróci moją doskonałość.
Uczyni mnie bohaterką, nieskazitelną i uwielbianą.
Bo wszyscy kochają Martwą Dziewczynę.
To dość ekstremalne posunięcie, by wrabiać męża w zamordowanie
mnie. Chcę, byście wiedzieli, że to wiem. Różni mądrale powiedzą: „Powinna po prostu zebrać resztki godności i odejść. Być ponad to. Dwie złe
rzeczy razem wzięte nie czynią jednej dobrej”. Wszystko to, co mówią
tchórzliwe kobiety, myląc swoją słabość z moralnością.
Nie rozwiodę się z nim, bo on tego właśnie chce. I nie przebaczę mu, bo
nie mam ochoty nadstawiać drugiego policzka. Czy wyrażam się wystarczająco jasno? Takie zakończenie mi nie odpowiada. Zły facet wygrywa? Pieprzyć go.
Przez ponad rok czułam zapach jej cipy na koniuszkach jego palców,
gdy wślizgiwał się obok mnie do łóżka. Widziałam, jak wpatruje się w swoje odbicie w lustrze, pindrząc się na te ich randki niczym napalony pawian.
Wysłuchiwałam wszystkich jego kłamstw – począwszy od prostych, dziecinnych łgarstw po wymyślne kombinacje. Czułam smak karmelu na jego
wyschniętych od pocałunków ustach, mdląca słodycz, której tam wcześniej
nie było. Czułam szczecinę na jego policzkach, której nie lubię, i on o tym
dobrze wie, ale najwidoczniej ona lubi. Wszystkimi pięcioma zmysłami
cierpiałam katusze z powodu zdrady. Przez ponad rok.
Tak więc możliwe, że mi trochę odbiło. Wiem, że wrabianie męża
w morderstwo wykracza poza granice tego, co mogłaby zrobić przeciętna
kobieta.
Ale to jest potrzebne. Nick musi dostać nauczkę. On jeszcze nigdy nie
dostał nauczki! Prześlizguje się przez życie z czarującym uśmiechem, z glejtem ukochanego dziecka, oszukując i migając się, pełen wad i taki samolubny, i nikt nigdy nie zgłasza do niego żadnych pretensji. Sądzę, że dzięki
temu doświadczeniu stanie się lepszym człowiekiem. A przynajmniej pokorniejszym. Gnojek.
Zawsze uważałam, że mogłabym popełnić morderstwo doskonałe. Ludzie, których łapią, to ci, którzy nie mają wystarczająco dużo cierpliwości,
którym nie chce się planować. Znów się uśmiecham, gdy zmieniam dziadowski samochód, wykorzystany w pierwszej fazie ucieczki, na auto z pięciobiegową skrzynią biegów (Carthage już sto pięćdziesiąt kilometrów za
mną) i uzbrajam się w spokój, kiedy wymija mnie pędząca ciężarówka –
moje auto sprawia wrażenie, jakby miało odlecieć za każdym razem, gdy
przejeżdża obok samochód ciężarowy z naczepą. Uśmiecham się, bo ten samochód pokazuje, jaka jestem sprytna. Znalazłam go w ogłoszeniach drobnych, kupiłam za tysiąc dwieście dolarów gotówką, pięć miesięcy temu,
więc nikt nie ma mnie już świeżo w pamięci. Ford festiva z 1992 roku,
mały, niepozorny. Spotkałam się ze sprzedającymi w nocy, na parkingu
przed Walmartem w Jonesboro w Arkansas. Pojechałam tam pociągiem
z plikiem banknotów w torebce. Osiem godzin w każdą stronę, podczas
gdy Nick był na wypadzie z kumplami. (Przez wypad z kumplami rozumiem pieprzenie się z tą dziwką). Posiłek w wagonie restauracyjnym: strzęp
sałaty z dwoma pomidorkami koktajlowymi w menu występujący pod
szumną nazwą sałatki. Siedziałam obok melancholijnego farmera wracającego do domu po pierwszych odwiedzinach u nowo narodzonej wnuczki.
Wyglądało na to, że parze, która sprzedawała forda, zależy na dyskrecji
tak samo jak mnie. Kobieta siedziała w samochodzie z niemowlęciem mającym smoczek w ustach i patrzyła, jak jej mąż wymienia ze mną kluczyki na
gotówkę. Potem ona wysiadła, a ja wsiadłam. Rach-ciach i po wszystkim.
W lusterku wstecznym zobaczyłam, jak wchodzą z forsą do Walmarta.
Trzymałam samochód na długoterminowych parkingach w St. Louis. Jeździłam tam dwa razy w miesiącu i zmieniałam miejsce. Płaciłam gotówką.
Nosiłam bejsbolówkę. Łatwizna.
To tylko przykład mojej cierpliwości, umiejętności planowania, pomysłowości. Jestem z siebie zadowolona; za trzy godziny dojadę do gęstych lasów wyżyny Ozark i celu swojej podróży, małego archipelagu leśnych chat.
Można płacić gotówką za tygodniowy wynajem i mają kablówkę, co jest
konieczne. Zamierzam zaszyć się tam na jakiś tydzień, może dwa. Nie chcę
być w drodze, gdy zrobi się o mnie głośno w mediach. A to ostatnie miejsce, które Nick uzna za moją kryjówkę, kiedy już się kapnie, że się ukrywam.
Ten odcinek drogi jest wyjątkowo brzydki. Szarzyzna środkowozachodnich stanów. Po kolejnych trzydziestu kilometrach widzę przy zjeździe z drogi pozostałości po opuszczonej małej stacji benzynowej, pustej,
lecz jeszcze nie zabitej dechami. Podjeżdżam z boku i widzę otwarte na
oścież drzwi do damskiej łazienki. Wchodzę – nie ma prądu, ale jest wypaczone metalowe lustro, a z kranu leci woda. Jest parno, upalnie, a popołudniowe słońce jasno świeci. Wyjmuję z torebki nożyczki i brązową farbę do
włosów. Strzygę włosy, obcinając grube pasma. Wkładam ścinki blond
włosów do plastikowej torebki. Powietrze chłodzi mi kark, czuję, że głowa
jest lekka, jak balon – poruszam nią kilka razy dla przyjemności. Nakładam
farbę, spoglądam na zegarek, staję w drzwiach i patrzę na rozciągający się
przede mną płaski krajobraz usiany barami szybkiej obsługi i motelami.
Czuję, jak Indianin płacze. (Nickowi nie spodobałby się ten żart. Naśladowczy! A potem by dodał: „Chociaż słowo naśladowczy jako określenie krytyczne samo w sobie jest naśladowcze”). Muszę wyrzucić go z głowy – ciągle narusza mój styl, mimo że jest tak daleko. Myję włosy w umywalce,
woda jest ciepła, więc się pocę, a potem wracam do samochodu, zabierając
ze sobą torbę z włosami i śmieci. Zakładam okulary w niemodnej drucianej
oprawie, przeglądam się w lusterku i znowu uśmiecham. Nick i ja nigdy
byśmy nie zostali małżeństwem, gdybym tak wyglądała, kiedy się poznaliśmy. Można by tego wszystkiego uniknąć, gdybym nie była taka ładna.
Punkt 34: Zmienić wygląd. Odfajkowane.
Nie do końca wiem, jak być Martwą Amy. Staram się pojąć, co to dla
mnie oznacza, kim się stanę na kolejne kilka miesięcy. Kimkolwiek, jak sądzę, oprócz osób, którymi już byłam. Lista jest długa: Niezwykła Amy.
Szpanerka z lat 80. Miłośniczka Sportów i Zdrowego Stylu Życia, Zarumieniona Pierwsza Naiwna, Dowcipna Wyrafinowana Elegantka, Bystra Ironiczna Dziewczyna i Niekonwencjonalna Ślicznotka (najnowsza wersja Miłośniczki Sportów i Zdrowego Stylu Życia), Fajna Laska i Kochana Żona,
Niekochana Żona, Mściwa Wzgardzona Żona. Amy z Dziennika.
Spodziewam się, że polubiliście Amy z Dziennika. Była wymyślona tak,
by dała się lubić. By polubił ją ktoś taki jak wy. Nie rozumiem, dlaczego
niby to ma być komplement, że ktokolwiek może cię polubić. Nieważne.
Sądzę, że wpisy wyszły bardzo ładnie, a nie było to wcale takie proste. Musiałam stworzyć postać przyjaznej, choć nieco naiwnej kobiety, która kocha
swojego męża i widzi pewne jego wady (w przeciwnym razie wyszłaby na
idiotkę), ale jest mu szczerze oddana. Jednocześnie jednak jej relacja prowadzi czytelnika (w tym wypadku gliniarzy, nie mogę się doczekać, kiedy
znajdą dziennik) do wniosku, że Nick rzeczywiście zamierzał mnie zabić.
Tyle wskazówek do odpakowania, tyle niespodzianek!
Nick zawsze szydził z moich niekończących się list. („To tak, jakbyś starała się być wiecznie niezadowolona, zamiast cieszyć się chwilą, bo zawsze
jest coś, co trzeba poprawić”). Ale kto wygrywa? Ja, bo moja lista, główna
lista zatytułowana Pieprzyć Nicka Dunne’a, była rygorystyczna – najbardziej
kompletna, pedantyczna lista, jaką kiedykolwiek spisano. Widniał tam
punkt: Zrobić wpisy do dziennika od roku 2005 do 2012. Dziennik pisany
przez siedem lat, nie codziennie, ale co najmniej dwa razy w miesiącu. Czy
macie pojęcie, jakiej to wymaga dyscypliny? Czy Fajna Laska Amy byłaby
zdolna do czegoś takiego? Prześledzić bieżące wydarzenia każdego tygodnia, konsultując się z własnymi starymi terminarzami, by upewnić się, że
nic ważnego nie umknęło mojej uwagi, a potem wymyślić, jak Amy
z Dziennika zareagowałaby na każde wydarzenie. Przeważnie nieźle się
bawiłam. Czekałam, aż Nick wyjdzie do Baru albo na spotkanie z kochanką, tą wciąż wysyłającą esemesy, żującą gumę banalną kochanką z akrylowymi paznokciami i w dresowych spodniach z różnymi napisami na tyłku
(nie jest dokładnie taka, ale równie dobrze mogłaby być), nalewałam sobie
kawy albo otwierałam butelkę wina, brałam jeden z moich trzydziestu
dwóch różnych długopisów i opisywałam swoje życie na nowo.
Muszę przyznać, że gdy to robiłam, czasami trochę mniej nienawidziłam Nicka. Bo patrzyłam na niego nieprzytomnymi oczami Fajnej Laski.
Czasami Nick wracał do domu, cuchnąc piwem albo wilgotnymi chusteczkami higienicznymi, którymi wycierał się po stosunku ze swoją kochanką
(nigdy nie udawało mu się całkiem usunąć tego smrodu, musi mieć cuchnącą cipę), i uśmiechał się do mnie z poczuciem winy, był taki przymilny,
że prawie myślałam: Nie zrobię tego. Ale natychmiast wyobrażałam go sobie z nią, ubraną w stringi, jak pozwala mu się poniżać, ponieważ podszywa się pod Fajną Laskę, więc udaje, że uwielbia ciągnąć druta, oglądać mecze i się zachlewać. I wtedy myślałam: Wyszłam za debila. Wyszłam za faceta, który zawsze wybierze coś takiego, a jak się znudzi tą głupią cipą, po
prostu znajdzie inną dziewczynę, która udaje, że jest tą dziewczyną, i nigdy
w życiu nie będzie musiał się starać.
I tak umacniałam się w swoim postanowieniu.
W sumie sto pięćdziesiąt dwa wpisy do dziennika i sądzę, że przez cały
czas udawało mi się przemawiać jej głosem. Bardzo starannie spisałam tę
postać, Amy z Dziennika. Została tak zaprojektowana, by przemówić do
gliniarzy oraz do opinii publicznej, jeśli fragmenty dziennika zostaną opublikowane. Muszą czytać ten dziennik, jakby to była jakaś gotycka tragedia.
Cudowna kobieta o złotym sercu – miała całe życie przed sobą, mogła mieć
wszystko – czy co tam się wygaduje o kobietach, które umarły – wybiera
nieodpowiedniego partnera i płaci najwyższą cenę. Muszą mnie polubić. To
znaczy ją.
Moi rodzice będą zmartwieni, oczywiście, ale jak mam im współczuć,
skoro mnie tak urządzili, a potem porzucili? Nigdy tak naprawdę nie przyznali, że zarabiali na moim istnieniu, że powinnam dostawać tantiemy. Po-
tem, gdy wypompowali ze mnie moje pieniądze, ci niby to „feministyczni”
rodzice pozwolili Nickowi wywieźć mnie do Missouri, jakbym była jakimś
przedmiotem, żoną zamawianą drogą pocztową, jakimś towarem wymiennym. Dali mi na pamiątkę pieprzony zegar z kukułką. Dzięki za trzydzieści
sześć lat służby! Zasłużyli na to, by myśleć, że nie żyję, bo praktycznie rzecz
biorąc, na taki stan mnie skazali: bez pieniędzy, bez domu, bez przyjaciół.
Zasługują też na to, by cierpieć. Jeśli nie potraficie troszczyć się o mnie, gdy
żyję, to tak, jakbyście uczynili mnie martwą. Tak jak Nick, który niszczył
i odrzucał prawdziwą mnie po kawałku – jesteś zbyt poważna, Amy, zbyt
spięta, Amy, za dużo myślisz, za bardzo wszystko analizujesz, już nie jesteś zabawna, przy tobie czuję się bezużyteczny, Amy, przy tobie czuję się źle, Amy. Nonszalancko odrzucał całe kawały mnie: moją niezależność, dumę, szacunek dla
samej siebie. Ja oddawałam, a on brał i brał. Wyzuł mnie z istnienia, jak ten
chłopiec z Drzewa darów.
I jeszcze ta dziwka, wolał tę kurewkę ode mnie. Zabił moją duszę, co
powinno być uznane za zbrodnię. Właściwie to jest zbrodnia. Przynajmniej
moim zdaniem.
NICK DUNNE
SIEDEM DNI PO ZAGINIĘCIU
Musiałem zadzwonić do Tannera, swojego świeżo zatrudnionego adwokata, ledwie parę godzin po pierwszej rozmowie, i wypowiedzieć zdanie, po którym pożałuje, że wziął moje pieniądze: „Myślę, że moja żona
mnie wrabia”. Nie widziałem jego twarzy, ale już sobie wyobrażałem, jak
przewraca oczami, krzywi się, a na jego twarzy pojawia się wyraz znużenia
typowy dla człowieka, który zarabia na życie wysłuchiwaniem kłamstw.
– No cóż – powiedział wreszcie po długiej pauzie. – Będę tam jutro z samego rano i wszystko wyjaśnimy – karty na stół – a tymczasem siedź cicho,
dobra? Nigdzie się nie ruszaj, idź spać.
Go posłuchała jego rady; połknęła dwie pigułki nasenne i zostawiła
mnie tuż przed jedenastą, gdy siedziałem, kipiąc ze złości, na jej kanapie.
Często wychodziłem jednak za dom i biorąc się pod boki, wpatrywałem się
z wściekłością w szopę, jakby to był drapieżnik, którego mogę odstraszyć.
Nie wiem, co próbowałem w ten sposób osiągnąć, ale nie mogłem się powstrzymać. Z trudem zmuszałem się, by posiedzieć przez parę minut
w domu, a potem znów wychodziłem, by się gapić.
Kiedy za którymś razem właśnie wszedłem do środka, usłyszałem pukanie do tylnych drzwi. Niech to szlag. Dochodziła północ. Gliny wchodziłyby frontowymi drzwiami – prawda – a dziennikarze jeszcze nie namierzyli domu Go (choć to się wkrótce zmieni, kwestia dni lub godzin). Stałem,
wytrącony z równowagi, niezdecydowany w salonie, gdy znów rozległo
się pukanie do drzwi, głośniejsze, a ja zakląłem pod nosem i próbowałem
poczuć złość zamiast strachu. Staw temu czoło, Dunne.
Otworzyłem drzwi na oścież. To była Andie. Cholerna Andie, śliczna
jak z obrazka, wystrojona na tę okazję. Wciąż do niej nie docierało, że wkłada mi stryczek na szyję.
– Prosto na szyję, Andie. – Wciągnąłem ją do środka, a ona wbiła wzrok
w moją rękę na swoim ramieniu. – Wkładasz mi, kurwa, stryczek prosto na
szyję.
– Weszłam tylnymi drzwiami – powiedziała.
Nadal mierzyłem ją wściekłym spojrzeniem, ale nie przeprosiła, dała mi
odpór. Widziałem, jak jej rysy tężeją.
– Musiałam cię zobaczyć, Nick. Mówiłam ci, że muszę codziennie się
z tobą widzieć albo przynajmniej porozmawiać z tobą przez telefon, a dziś
zniknąłeś. Była tylko poczta głosowa.
– Jak się nie odzywam, to znaczy, że nie mogę rozmawiać, Andie. Jezu,
byłem w Nowym Jorku, żeby załatwić sobie adwokata. Przylatuje jutro
z samego rana.
– Załatwiałeś adwokata. I to tak cię zaabsorbowało, że nie mogłeś zadzwonić do mnie i porozmawiać przez dziesięć sekund?
Miałem chęć ją spoliczkować. Wziąłem głęboki oddech. Muszę zerwać
z Andie. Nie chodziło wyłącznie o ostrzeżenie Tannera, które dźwięczało
mi w głowie. Moja żona mnie znała: wiedziała, że zrobię niemal wszystko,
by uniknąć konfrontacji. Liczyła na to, że postąpię głupio, że pozwolę, by ta
znajomość trwała, a wreszcie dam się przyłapać. Trzeba więc ją zakończyć.
Ale muszę to zrobić właściwie. Musisz sprawić, by uwierzyła, że to było coś autentycznego.
– Udzielił mi ważnej rady – zacząłem. – Rady, której nie mogę zignorować.
Ostatniej nocy, w czasie tego wymuszonego spotkania w forcie, byłem
dla niej bardzo miły i czuły. Naobiecywałem jej mnóstwo różnych rzeczy,
byle tylko ją uspokoić. Nie spodziewała się tego, co zamierzałem teraz zrobić. Nie przyjmie tego dobrze.
– Rady? Świetnie. Czy poradził, żebyś nie traktował mnie jak jakiś
drań?
Poczułem, jak wzbiera we mnie wściekłość. Tak jakby szykowała się
pyskówka w szkole średniej. Trzydziestoczteroletni mężczyzna w środku
najgorszej nocy w swoim życiu użera się z wkurzoną dziewczyną, jak
w szkolnej szatni. Potrząsnąłem nią raz, mocno, maleńka kropla śliny wylądowała na jej dolnej wardze.
– Ty nic nie rozumiesz, Andie. Tu nie chodzi o jakiś żart, lecz o moje życie.
– Ja po prostu… cię potrzebuję – powiedziała, patrząc na swoje ręce. –
Wiem, że ciągle to powtarzam, ale to prawda. Nie dam rady, Nick. Dłużej
tak nie wytrzymam. Rozpadam się. Wciąż tak się boję.
Ona się boi. Wyobraziłem sobie, że policja stuka do drzwi i zastaje mnie
z dziewczyną, którą pieprzyłem w poranek, gdy zniknęła moja żona. Odszukałem ją tego dnia – od tej pierwszej nocy nigdy nie byłem w jej mieszkaniu, ale poszedłem tam tego ranka, bo przez wiele godzin z bijącym sercem zbierałem się, by powiedzieć Amy: Chcę rozwodu. Kocham kogoś innego.
Musimy z tym skończyć. Nie mogę udawać, że cię kocham, nie mogę obchodzić
rocznicy – to byłoby jeszcze gorsze niż sama zdrada. (Wiem: kwestia dyskusyjna). Kiedy zbierałem się w sobie, by to zrobić, Amy uprzedziła mnie, częstując tymi swoimi wyznaniami miłosnymi (kłamliwa suka!) i wymiękłem.
Poczułem się jak skończony drań i tchórz i – paragraf 22 – pragnąłem, by
Andie poprawiła mi samopoczucie.
Ale Andie nie była już antidotum na moje nerwy. Wręcz przeciwnie.
Dziewczyna owijała się wokół mnie nawet teraz, nie zważając na nic,
jak zielsko.
– Posłuchaj, Andie – powiedziałem, robiąc głęboki wydech, nie pozwalając jej usiąść, trzymając w pobliżu drzwi. – Jesteś dla mnie wyjątkową
osobą. Niesamowicie dobrze to wszystko znosisz… – Musisz sprawić, by zależało jej na twoim bezpieczeństwie.
– Bo wiesz… – Jej głos zadrżał. – Tak mi żal Amy. To jest chore. Wiem,
że nie mam nawet prawa, by smucić się z jej powodu ani o nią martwić.
A poza tym, że mi smutno, mam wielkie poczucie winy. – Oparła głowę
o moją pierś. Cofnąłem się i trzymałem ją na odległość ręki, tak by musiała
na mnie spojrzeć.
– Myślę, że możemy to teraz naprawić. Chyba nawet musimy naprawić
– powiedziałem, cytując Tannera.
– Powinniśmy pójść na policję – oświadczyła. – Jestem twoim alibi na
ten ranek, po prostu im powiemy.
– Możesz mi zapewnić alibi najwyżej na godzinę – odparłem. – Nikt nie
widział ani nie słyszał Amy od jedenastej wieczorem. Policja może uznać,
że zabiłem ją, zanim się z tobą spotkałem.
– To ohydne.
Wzruszyłem ramionami. Przez sekundę zastanawiałem się, czy nie powiedzieć jej o Amy – moja żona mnie wrabia – ale szybko odrzuciłem ten pomysł. Andie nie potrafiłaby brać udziału w rozgrywce na poziomie Amy.
Chciałaby grać w mojej drużynie i pociągnęłaby mnie w dół. Byłaby kulą
u nogi. Znów położyłem ręce na jej ramionach i podjąłem przerwany wątek.
– Posłuchaj, Andie, jesteśmy teraz w koszmarnym stresie, dużą rolę odgrywa tu poczucie winy. Chodzi o to, Andie, że jesteśmy dobrymi ludźmi.
Spodobaliśmy się sobie, jak sądzę, właśnie dlatego, że cenimy podobne
wartości. Chcemy traktować ludzi przyzwoicie, postępować, jak należy.
I wiemy, że to, co robimy, jest złe.
Jej zachowanie uległo nagłej zmianie – mokre oczy, delikatny dotyk
zniknęły. Coś dziwnie drgnęło w jej twarzy, jakby ktoś zaciągnął roletę, jakby przesunął się jakiś cień.
– Musimy to zakończyć, Andie. Myślę, że oboje o tym wiemy. To takie
trudne, ale tego wymaga uczciwość. Myślę, że oboje udzielilibyśmy sobie
tej rady, gdybyśmy mieli jasny osąd. Choć bardzo cię kocham, nadal jestem
mężem Amy. Muszę postąpić właściwie.
– A jak ją znajdą? – Nie powiedziała martwą albo żywą.
– Wtedy możemy się zastanowić.
– Wtedy! A co, zanim to nastąpi?
Bezradnie wzruszyłem ramionami: do tej pory nic.
– No co, Nick? Mam się odpierdolić, tak?
– To brzydki dobór słów.
– Ale o to ci właśnie chodzi. – Uśmiechnęła się znacząco.
– Przykro mi, Andie. Nie sądzę, że to w porządku, żebym teraz był
z tobą. To niebezpieczne i dla ciebie, i dla mnie. Sumienie mi na to nie pozwala. Tak właśnie się czuję.
– Taaa? A wiesz, jak ja się czuję? – W jej oczach raptem pojawiły się łzy,
które zaczęły płynąć strumieniem po policzkach. – Czuję się jak durna studentka, którą zacząłeś posuwać, bo byłeś znudzony żoną, a układ ze mną
był bardzo wygodny. Mogłeś wrócić do domu i zjeść kolację z Amy, zaba-
wiać się w barze, który kupiłeś za jej forsę, a potem spotkać się ze mną
w domu twojego umierającego ojca i branzlować się przy moich cyckach,
bo twoja wstrętna żona nigdy ci, biedaczkowi, na to nie pozwalała.
– Andie, wiesz, że to nie…
– Jesteś gnojem. Co z ciebie za facet?
– Andie, proszę. – Pohamuj to, Nick. – Myślę, że wszystko nieco wyolbrzymiasz, bo nie mogłaś o tym wszystkim rozmawiać…
– Pierdol się. Myślisz, że jestem jakąś głupią gówniarą, żałosną studentką, którą możesz pokierować? Trwam przy tobie mimo wszystko – choć gadają przecież, że możesz być mordercą – a jak robi się trochę ciężko, to ty
co? O nie. Nie bredź mi tu o sumieniu, uczciwości, poczuciu winy ani uczuciu, że postępujesz słusznie. Rozumiesz? Bo jesteś zdradliwym, tchórzliwym, samolubnym gównem.
Odwróciła się ode mnie, szlochając i zachłystując się powietrzem, a ja
próbowałem ją zatrzymać, chwyciłem ją za rękę.
– Andie, to nie jest…
– Precz z łapami!
Ruszyła do tylnych drzwi, a ja wyobraziłem sobie, co teraz się stanie.
Nienawiść i wstyd buchały z niej jak żar. Wiedziałem, że otworzy butelkę
wina albo dwie, a potem powie przyjaciółce albo matce i to się rozniesie jak
infekcja.
Zaszedłem jej drogę, odcinając dostęp do drzwi – Andie, proszę – a ona
wyciągnęła rękę, by mnie spoliczkować, lecz ją chwyciłem, w samoobronie.
Nasze połączone ręce poruszały się miarowo z góry na dół, jak jacyś szaleni
partnerzy w tańcu.
– Puść mnie, Nick, bo przysięgam, że…
– Zostań minutkę, posłuchaj…
– Puść mnie!
Przysunęła swoją twarz do mojej, jakby zamierzała mnie pocałować.
Ugryzła mnie. Odskoczyłem do tyłu, a ona wypadła na zewnątrz.
AMY ELLIOTT DUNNE
PIĘĆ DNI PO ZAGINIĘCIU
Możecie nazywać mnie Ozark Amy. Zaszyłam się w Ukrytym Siedlisku
(trudno o bardziej odpowiednią nazwę) i siedzę cicho, przyglądając się
wszystkim dźwigniom i zapadniom, które wcześniej przygotowałam.
Ukryłam się przed Nickiem, ale myślę o nim więcej niż kiedykolwiek.
Wczoraj w nocy o 22.04 zadzwonił mój telefon jednorazowy. (Tak, Nick, nie
jesteś jedynym, który zna ten stary trick z „tajnym telefonem”). Dzwonili
z agencji ochrony. Oczywiście nie odpowiedziałam, lecz wiem, że Nick dotarł już do domu swego ojca. Wskazówka numer trzy. Zmieniłam kod dwa
tygodnie przed swoim zniknięciem i wskazałam swój telefon jednorazowy
jako pierwszy, pod który należy zadzwonić. Już sobie wyobrażam, jak Nick
wchodzi do zakurzonego, zapyziałego domu ojca z moim liścikiem w ręku,
gmera przy panelu z alarmem… a czas nagli. Biiiip biiip biiip! Jego numer
podałam jako drugi w kolejności, jeśli byłabym nieosiągalna (a oczywiście
jestem).
Uruchomił alarm i rozmawiał z kimś z agencji ochrony, a więc został
zarejestrowany i wiadomo, że był w domu ojca po moim zniknięciu. Co jest
dobre dla planu. Nie jest niezawodny, ale wcale nie musi być taki. Zostawiłam policji wystarczająco dużo śladów, by mogła aresztować Nicka: zainscenizowana scena zbrodni, wytarta krew, wyciągi z kart kredytowych.
Nawet najbardziej niekompetentne gliny znajdą to wszystko. Noelle wkrótce rozpuści wieści o mojej ciąży (o ile jeszcze tego nie zrobiła). To zupełnie
wystarczy, zwłaszcza gdy policja odkryje Zdolną Andie (zdolną do robienia loda na zawołanie). Tak więc każdy z tych dodatków to tylko bonusowy środkowy paluszek w górze. Zabawne pułapki. Przyjemnie mi myśleć
o tym, że jestem kobietą, która umie zastawiać sidła.
Ellen Abbott również jest częścią mojego planu. Największy kablowy
program kryminalny w kraju. Uwielbiam Ellen Abbott, z matczyną troską
odnoszącą się do zaginionych kobiet, którym poświęca swój program.
A gdy dorwie się do podejrzanego, zazwyczaj męża, zachowuje się jak
wściekły pies. Jest obrończynią kobiet w Ameryce. Dlatego bardzo chcę, by
zajęła się moją historią. Opinia publiczna musi obrócić się przeciw Nickowi. To będzie dodatkowa kara, oprócz więzienia. Kochany Nicky zawsze
przykłada ogromną wagę do tego, czy jest lubiany, więc niech wie, że
wszyscy go nienawidzą. A mnie Ellen przyda się jako źródło bieżących informacji o postępach w dochodzeniu. Czy policja znalazła już mój dziennik? Czy dowiedzieli się o Andie? Czy odkryli podwyższoną polisę na życie? To najtrudniejsza część planu: czekać, aż głupi ludzie kapną się, co
i jak.
Raz na godzinę włączam telewizję w swoim pokoiku, nie mogę się doczekać, kiedy Ellen zajmie się moją historią. Musi to zrobić, nie wyobrażam
sobie, by mogła się temu oprzeć. Jestem ładna, Nick też, no jeszcze ten smaczek z Niezwykłą Amy. Tuż przed południem odpala racę, obiecując raport
specjalny. Siedzę przed telewizorem, wgapiona w ekran: pospiesz się, Ellen. A raczej: pospiesz się, Ellen. To nas łączy: obie jesteśmy ludźmi i postaciami medialnymi. Amy i Amy, Ellen i Ellen.
Reklama tamponów, reklama detergentu, reklama podpasek, reklama
Windeksu. Można by pomyśleć, że kobiety tylko sprzątają albo krwawią.
I nareszcie! Oto jestem! Mój debiut!
Gdy tylko pokazuje się Ellen i patrzy spode łba jak Elvis, wiem, że będzie dobrze. Kilka moich zdjęć, na których ślicznie wyglądam, fotka Nicka
z uśmieszkiem pod tytułem „kochajcie mnie”, pstryknięta na pierwszej
konferencji prasowej. Informacja: Odbyły się szeroko zakrojone, bezowocne
poszukiwania „pięknej młodej kobiety, która miała bardzo udane życie”.
Informacja: Nick już ma przesrane, bo zrobił sobie zdjęcia z miastową ślicznotką w trakcie trwania poszukiwań. Najwyraźniej właśnie to zmobilizowało Ellen, bo jest wściekła. Oto on, Nick w wydaniu słodziaka, w trybie
„kochają mnie wszystkie kobiety”, jego twarz przyciśnięta do gęby jakiejś
obcej kobiety, jakby byli kumplami od kieliszka.
Co za idiota. Jestem zachwycona.
Ellen Abbott bardzo podkreśla fakt, że z naszego podwórka za domem
można dostać się od razu nad Missisipi. Zastanawiam się, czy już był jakiś
wyciek na temat tego, co znaleziono w komputerze Nicka. Zadbałam, by
w historii przeglądarki znalazły się śluzy i zapory na Missisipi oraz sformułowanie spławianie ciała rzeką Missisipi. Bez wdawania się w szczegóły.
Mogłoby się zdarzyć – to mało prawdopodobne, ale jest precedens – że rzeka zaniosłaby moje ciało aż do oceanu. Muszę przyznać, że nawet było mi
siebie żal, kiedy wyobrażałam sobie swoje szczupłe, nagie, blade ciało unoszone przez prąd, kolonię ślimaków uczepioną jednej nagiej nogi, włosy falujące jak wodorosty. Wyobrażałam sobie, jak wreszcie docieram do oceanu
i spływam na samo dno, moje rozmoknięte ciało odchodzi od kości w miękkich strzępach, powoli rozmywam się w toni, jak akwarela, aż wreszcie zostają same kości.
Ale cóż, jestem romantyczką. Myślę, że w prawdziwym życiu, gdyby
Nick mnie zabił, po prostu zawinąłby moje ciało w torbę na śmieci i wywiózł na jedno z wysypisk znajdujących się w promieniu stu kilometrów.
Po prostu by się mnie pozbył. Nawet zabrałby ze sobą kilka przedmiotów –
zepsuty toster, którego już nie warto naprawiać, stos kaset VHS, które zamierzał wyrzucić – by wyprawa się opłaciła.
Zresztą ja też uczę się żyć oszczędnie. Dziewczyna musi dbać o budżet,
gdy jest martwa. Miałam czas na planowanie, zgromadzenie gotówki. Dałam sobie całe dwanaście miesięcy pomiędzy decyzją o zaginięciu a zaginięciem. Większość ludzi dlatego właśnie wpada, planując morderstwa;
brakuje im wystarczającej samodyscypliny, by czekać. Zebrałam 10 200$
gotówką. Gdybym wycofała tyle z konta w ciągu jednego miesiąca, natychmiast zostałoby to zauważone. Ale ja wypłacałam gotówkę z kart kredytowych na nazwisko Nicka – kart, z powodu których będzie wyglądał na pazernego drania. Kolejne 4400$ wyciągnęłam w ciągu wielu miesięcy z naszych rachunków bankowych: wypłaty po dwieście, trzysta dolarów, tak
żeby nie przyciągać niczyjej uwagi. Okradałam też Nicka, wyjmowałam
mu pieniądze z kieszeni, raz dwadzieścia, kiedy indziej dziesięć, niespieszne, rozważne gromadzenie zapasów. To było tak, jak w tym planie oszczędzania, gdy pieniądze, które byście wydali rano na Starbucksa, wkładacie
do dzbanka, a pod koniec roku macie półtora tysiąca dolców. Poza tym zawsze kradłam napiwki, kiedy byłam w Barze. Jestem pewna, że Nick winił
za to Go, a Go Nicka, lecz żadne z nich nic nie powiedziało, bo współczuło
temu drugiemu. Bardzo rozsądnie gospodaruję pieniędzmi. Tej forsy zupełnie mi wystarczy do czasu, gdy się zabiję. Zamierzam ukrywać się tak
długo, by zobaczyć, jak Nick Dunne staje się światowym pariasem. Poczekam, aż zostanie aresztowany, osądzony i zaprowadzony do więzienia,
w pomarańczowym uniformie i kajdankach. Będę patrzeć, jak się wije,
oszołomiony, poci i przysięga, że jest niewinny, a będzie załatwiony na całego. Potem udam się na południe, jadąc wzdłuż rzeki, gdzie spotkam się
ze swoim ciałem, udawanym ciałem Innej Amy płynącym do Zatoki Meksykańskiej. Zapiszę się na jakiś pijacki rejs, taki, który umożliwi mi dostanie
się na głębinę bez konieczności okazywania dowodu tożsamości. Wypiję
mnóstwo dżinu z lodem, połknę tabletki nasenne i kiedy nikt nie będzie patrzył, wypadnę cicho za burtę, z kieszeniami pełnymi kamieni Virginii Woolf. Utopienie się wymaga dyscypliny, ja mam jej pod dostatkiem. Moje ciało może nigdy nie zostać odkryte albo wypłynie wiele tygodni czy miesięcy
później – w takim stanie rozkładu, że nie sposób będzie ustalić daty zgonu
– i dostarczę ostatni dowód, dzięki któremu Nick na pewno zostanie zaprowadzony na wyściełany krzyż, więzienny stół, na którym wpompują mu
truciznę, i umrze.
Chciałabym doczekać jego śmierci, lecz biorąc pod uwagę nasz system
prawny, zajęłoby to pewnie wiele lat, a ja nie mam ani tyle pieniędzy, ani
wytrzymałości. Jestem gotowa dołączyć do wszystkich Hope.
Trochę już nadszarpnęłam swój budżet. Wydałam około pięciuset dolarów na przedmioty mające upiększyć leśną chatę – dobrą pościel, porządną
lampę, prześcieradła, które nie są sztywne jak blacha po latach chlorowania. Staram się przyjmować wszystko, co mi dają. Kilka domków dalej
mieszka małomówny facet, hipisowaty wyrzutek w typie Grizzly’ego
Adamsa, chałupnicza wersja dzianego wielbiciela zdrowej żywności i sportów na wolnym powietrzu – brodacz w pierścionkach z turkusami i z gitarą, na której grywa czasem w nocy na swojej tylnej werandzie. Mówi, że ma
na imię Jeff, a ja mam rzekomo na imię Lydia. Ledwie uśmiechamy się do
siebie przy przypadkowych spotkaniach, ale przynosi mi ryby. Zdarzyło
się to już kilkakrotnie. Ryby pachną świeżością, są oskrobane, wypatroszone i pozbawione głów, i dostaję je w wielkiej przenośnej lodówce. „Świeże
ryby!”, mówi, pukając, a jeśli nie otwieram natychmiast, znika, zostawiając
torbę na schodkach przed drzwiami. Smażę ryby na porządnej patelni, którą kupiłam w kolejnym Walmarcie, i są całkiem dobre, a poza tym są za
darmo.
– Skąd bierzesz te ryby? – pytam.
– Z miejsca, gdzie dobrze biorą – odpowiada.
Dorothy, która pracuje w recepcji i już zdążyła mnie polubić, przynosi
mi pomidory ze swojego ogrodu. Jem pomidory, które pachną ziemią,
i ryby pachnące jeziorem. Myślę, że jeszcze w tym roku Nick zostanie zamknięty w pomieszczeniu, które pachnie wyłącznie jak zamknięta przestrzeń. Sztuczne zapachy: dezodorant, stare buty, jedzenie bogate w skrobię, zapyziałe materace. Jego najgorszy lęk, osobisty koszmar senny: znajduje się w więzieniu, wie, że nie popełnił zbrodni, ale nie jest w stanie tego
udowodnić. Nicka zawsze prześladowały sny, w których był krzywdzony,
wpadał w pułapkę, stawał się ofiarą sił będących poza jego kontrolą.
Kiedy coś takiego mu się przyśniło, wstawał z łóżka, pętał się po domu,
ubierał się i wychodził, włóczył się po ulicach w pobliżu domu, szedł do
parku – w Missouri, w Nowym Jorku – łaził, gdzie chciał. To facet, który
lubi przebywać na wolnym powietrzu, choć nie jest typem autostopowicza,
obozowicza, nie umie rozpalić ogniska. Nie potrafiłby złowić ryby i mi jej
podarować. Jednak ceni posiadanie różnych możliwości, lubi mieć wybór.
Chce wiedzieć, że może wyjść na zewnątrz, nawet jeśli wybierze siedzenie
na kanapie i oglądanie zapasów przez trzy godziny.
Ciekawe, co słychać u tej małej zdziry. Andie. Spodziewałam się, że
wytrzyma dokładnie trzy dni. Potem nie będzie mogła się powstrzymać, by
nie udostępnić. Wiem, że lubi „udostępniać”, bo jestem jedną z jej znajomych na Facebooku. Moje dane na profilu są wymyślone (Madeleine Elster,
ha!), fotografia ukradziona z reklamy kredytów hipotecznych (blondynka,
uśmiechnięta, czerpiąca korzyści z historycznie niskich rat procentowych).
Przed czterema miesiącami Madeleine ni z tego, ni z owego spytała Andie,
czy może zostać jej znajomą, a Andie, jak ufne szczenię, od razu się zgodziła. Tak więc znam tę dziewczynkę całkiem dobrze, a także jej liczne rozpływające się nad różnymi drobiażdżkami znajome, które często ucinają sobie
drzemki, uwielbiają grecki jogurt i pinot grigio, a udostępnianie sobie wza-
jemnie tych informacji sprawia im wielką frajdę. Andie jest dobrą dziewczyną, co znaczy, że nie umieszcza na stronie swoich zdjęć z „imprez” ani
lubieżnych wiadomości. Wielka szkoda. Wolałabym, by media znalazły
zdjęcia, na których chleje, całuje się z dziewczynami albo pokazuje w stringach, kiedy już wyjdzie na jaw, że jest dziewczyną Nicka. To umocniłoby
jej wizerunek niszczycielki domowego ogniska.
Niszczycielka. Moje domowe ognisko wprawdzie przygasło, ale płomień jeszcze pełgał, kiedy po raz pierwszy pocałowała mojego męża, wsadziła mu łapę w spodnie, wślizgnęła się z nim do łóżka. Brała jego kutasa
w usta, całego, żeby czuł, jaki jest wielki, gdy się dławiła. Pozwalała sobie
wsadzać w tyłek, głęboko. Pozwalała, by jej się spuszczał na twarz, na cycki, a potem to zlizywała, mhm, pycha. O tak, na pewno pozwalała. To taki
typ. Byli ze sobą ponad rok. Spędzali razem wszystkie święta. Przejrzałam
wyciągi z jego kart kredytowych (te prawdziwe), by zobaczyć, co kupił jej
na Gwiazdkę, lecz okazał się zaskakująco ostrożny. Zastanawiam się, jak to
jest być kobietą, której trzeba kupować prezenty za gotówkę. To chyba dość
wyzwalające uczucie. Gdy się jest nieudokumentowaną dziewczyną, nie
trzeba dzwonić po hydraulika ani wysłuchiwać przynudzania faceta na temat pracy czy w kółko mu przypominać, żeby kupił cholerne żarcie dla
kota.
Muszę ją złamać. Trzeba, by 1) Noelle powiedziała komuś o mojej ciąży;
2) policja znalazła dziennik; 3) Andie zwierzyła się komuś z romansu. Chyba postrzegałam ją stereotypowo. Sądziłam, że dziewczyna, która pięć razy
dziennie umieszcza ogólnodostępne informacje o swoim życiu na Facebooku, nie będzie potrafiła dochować tajemnicy. Czasem tylko napomykała
coś o moim mężu:
Widziałam się dziś z panem Przystojniakiem.
(Och, opowiadaj natychmiast!)
(Kiedy wreszcie poznamy tego ogiera?)
(Bridget lubi to)
Pocałunek wymarzonego faceta wszystko poprawia.
(Święta prawda!)
To kiedy poznamy Wymarzonego?
(Bridget lubi to!)
Jak na dziewczynę z tego pokolenia jest zadziwiająco dyskretna. To dobra dziewczyna (jak na cipę). Wyobrażam ją sobie, z tą twarzą w kształcie
serca przechyloną na bok, łagodnie zmarszczonymi brwiami. Chcę tylko, byś
wiedział, że jestem po twojej stronie, Nick. Jestem tu dla ciebie. Pewnie piekła mu
ciasteczka.
Kamery Ellen Abbott wędrują teraz po ochotniczym centrum poszukiwań, które wygląda trochę obskurnie. Dziennikarka mówi, że moje zniknięcie „wstrząsnęło miasteczkiem”, a za jej plecami widzę stół zastawiony
domowymi zapiekankami i ciastami dla biednego Nicka. Nawet teraz tego
dupka otaczają kobiety, które się nim opiekują. Zdesperowane kobiety, które dostrzegły swoją szansę. Przystojny, wrażliwy mężczyzna – no dobra,
może i zabił żonę, ale jeszcze nie wiadomo. To nie jest pewne. Na razie dobrze jest mieć mężczyznę, dla którego można gotować, w wieku czterdziestu paru lat jest to odpowiednik jeżdżenia rowerem przed domem ładnego
chłopaka w podstawówce.
Znów pokazują zdjęcie wyszczerzonego Nicka zrobione komórką. Wyobrażam sobie tę miastową zdzirę w jej samotnej, błyszczącej kuchni – trofeum kupione za forsę z alimentów – coś pichci i piecze, a jednocześnie prowadzi wyimaginowaną rozmowę z Nickiem: Nie, tak naprawdę to mam czterdzieści trzy lata. Nie, no, poważnie! Nie, faceci wcale się za mną nie uganiają, naprawdę, mężczyźni w tym mieście nie są zbyt interesujący, a przynajmniej większość…
Czuję ukłucie zazdrości, widząc tę kobietę z policzkiem przyciśniętym
do twarzy mojego męża. Jest ładniejsza ode mnie w obecnym stanie. Jem
batoniki Hershey i godzinami pławię się w basenie w upalnym słońcu,
z chloru skóra zrobiła mi się gumowata jak u foki. Jestem opalona, co wcześniej mi się nie zdarzało – nie taka brązowa, śmiała opalenizna. Opalona
skóra to zniszczona skóra, a pomarszczona dziewczyna się nikomu nie podoba. Przez całe życie chodziłam wysmarowana kremami z filtrem. Pozwoliłam sobie na odrobinę opalenizny przed samym zniknięciem, a teraz, pięć
dni po, jestem prawie brązowa. „Brązowa jak czekoladka!”, mówi stara Dorothy, kierowniczka ośrodka. „Jesteś brązowa jak czekoladka, dziewczyno!” , mówi z zachwytem, gdy przychodzę, by zapłacić gotówką za kolejny
tydzień wynajmu.
Mam ciemną skórę, krótko ścięte, mysie włosy, okulary intelektualistki.
W ciągu kilku miesięcy przed zniknięciem przytyłam pięć kilo – co starannie ukrywałam pod luźnymi sukienkami, choć mój mąż i tak nie zwracał na
mnie uwagi, a teraz jeszcze kolejny kilogram. Uważałam, by przez kilka
miesięcy przed zniknięciem nie robiono mi zdjęć, więc opinia publiczna będzie znała tylko bladą, chudą Amy. Na pewno już nią nie jestem. Czasem
czuję, jak mój tyłek się trzęsie, gdy idę. Mam na czym usiąść, jak to się niegdyś mówiło. Nigdy wcześniej tak nie było. Moje ciało było pięknie, doskonale wyważone, skalibrowane. Nie tęsknię za nim. Nie tęsknię za spojrzeniami mężczyzn. Co za ulga, że mogę wejść do spożywczaka, a potem sobie wyjść i nie łypie na mnie żaden typek we flanelowej koszuli bez rękawów, rzucający jakiś mizoginistyczny tekst, jakby mu się odbiło nachosami
z serem. Teraz nikt nie jest w stosunku do mnie niegrzeczny, choć też nikt
nie jest miły. Nikt nie wychodzi z siebie, by mi się przypodobać, nie za bardzo, nie naprawdę, nie tak, jak kiedyś.
Jestem przeciwieństwem Amy.
NICK DUNNE
OSIEM DNI PO ZAGINIĘCIU
Gdy wzeszło słońce, trzymałem kostkę lodu przy policzku. Minęło parę
godzin, a ja wciąż czułem ugryzienie: dwie bruzdy w kształcie klamerek.
Nie mogłem iść za Andie – gorsze ryzyko niż jej wściekłość, więc w końcu
do niej zadzwoniłem. Poczta głosowa.
Powstrzymać, to trzeba powstrzymać.
„Andie, przepraszam. Nie wiem, co robić. Nie wiem, co się dzieje. Proszę, wybacz mi. Proszę”.
Nie powinienem się nagrywać, ale pomyślałem: Przecież ona może
mieć nagrane setki wiadomości ode mnie. Gdyby zrobiła listę przebojów
z tych najbardziej sprośnych, najbardziej śmiałych, które nagrywałem, kiedy byłem napalony… każda kobieta z ławy przysięgłych skazałaby mnie
już tylko za to. Wiedzieć, że zdradzałem żonę, to jedno, a usłyszeć mój
mocny nauczycielski głos, który opowiada uczennicy o moim wielkim,
twardym…
Zarumieniłem się w świetle brzasku. Kostka lodu stopniała.
Usiadłem na schodkach Go, dzwoniłem do Andie co dziesięć minut,
bez skutku. Nie chciało mi się spać, nerwy miałem napięte jak postronki,
gdy o 6.12 wjechała na podjazd Boney. Nic nie powiedziałem, kiedy szła
w moją stronę, niosąc dwa styropianowe kubki.
– Hej, Nick. Przywiozłam ci kawę. Wpadłam zobaczyć, co u ciebie.
– Jasne.
– Domyślałam się, że cię nosi. Po tych wiadomościach o ciąży.
Z namaszczeniem wlała dwa pojemniczki śmietanki do mojej kawy, tak
jak lubię, i podała mi kubek.
– Co to? – spytała, wskazując mój policzek.
– O co ci chodzi?
– Chodzi mi o to, co masz na twarzy, Nick. Wielki różowy ślad… – Nachyliła się bliżej. – Wygląda na ugryzienie.
– To pewnie pokrzywka. Jak jestem zestresowany, robi mi się coś takiego.
– Hmm… – Zamieszała swoją kawę. – Wiesz, że jestem po twojej stronie, prawda, Nick?
– Tak.
– Jestem. Naprawdę. Chciałabym, byś mi zaufał. Dochodzimy do takiego momentu, że nie będę mogła ci pomóc, jeśli mi nie zaufasz. Wiem, że to
brzmi jak typowa kwestia gliniarza, ale to prawda.
Siedzieliśmy w dziwnym, niemal przyjacielskim milczeniu, popijając
kawę.
– No więc chciałam ci coś powiedzieć, zanim się dowiesz z innego źródła – odezwała się wreszcie rześkim tonem. – Znaleźliśmy torebkę Amy.
– Co?
– Tak, nie ma w niej forsy, lecz jest dowód tożsamości, komórka.
W Hannibal, wyobraź sobie. Nad brzegiem rzeki, na południe od miejsca,
gdzie przybijają parowce. Nasza hipoteza: ktoś chciał, by wyglądało na to,
że została wrzucona do rzeki przez sprawcę, gdy opuszczał miasto, kierując się przez most do Illinois.
– Ktoś chciał, by wyglądało…?
– Torebka nie była pod wodą. Na górze przy suwaku są jeszcze odciski
palców. Czasem odciski mogą utrzymać się nawet w wodzie, choć… Daruję ci wykład, mówię tylko, że prawdopodobnie torebka została podrzucona
na brzeg po to, by została znaleziona.
– Mam wrażenie, że mówisz mi to z jakiegoś powodu.
– Te odciski należą do ciebie, Nick. Nie ma w tym nic aż tak dziwnego,
mężczyźni często zaglądają do torebek swoich żon. Ale jednak… – Roześmiała się, jakby wpadła na świetny pomysł. – Muszę cię spytać: czy nie byłeś przypadkiem ostatnio w Hannibal?
Rzuciła to tak niedbale, z przekonaniem, że błysnęła mi myśl: policja
ukryła urządzenie namierzające pod moim samochodem przed tym rankiem, kiedy pojechałem do Hannibal.
– Po co miałbym jechać do Hannibal, by pozbyć się torebki żony?
– Powiedzmy, że zabiłeś żonę i zainscenizowałeś scenę zbrodni
w domu, starając się nas przekonać, że została zaatakowana przez kogoś
obcego. A potem zorientowałeś się, że zaczynamy cię podejrzewać, więc
chciałeś podrzucić coś, co znów skłoniłoby nas do szukania na zewnątrz.
To tylko teoria. W tej chwili niektórzy z moich ludzi są pewni, że to zrobiłeś, więc przypasują dowolną teorię. Pozwól więc, że ci pomogę: byłeś
ostatnio w Hannibal?
Pokręciłem głową.
– Musisz porozmawiać z moim adwokatem, Tannerem Boltem.
– Tanner Bolt? Jesteś pewien, że tak chcesz to rozgrywać, Nick? Wydaje
mi się, że jak dotąd byliśmy z tobą całkiem fair, postępowaliśmy otwarcie.
Bolt to… ostatnia deska ratunku. Tego faceta zatrudniają ludzie, którzy są
winni.
– Cóż, wygląda na to, że jestem waszym głównym podejrzanym, Rhondo. Muszę zatroszczyć się o siebie.
– Spotkajmy się wszyscy razem, gdy się zjawi, dobrze? Porozmawiamy
sobie.
– Oczywiście, taki mamy plan.
– Człowiek z planem – mruknęła Boney. – Nie mogę się doczekać tego
spotkania. – Wstała, ruszyła w stronę samochodu, a potem rzuciła przez ramię: – Na pokrzywkę dobry jest oczar wirginijski.
Po godzinie rozległ się dzwonek przy drzwiach. Stanął w nich Tanner
Bolt w pastelowobłękitnym garniturze i pomyślałem, że tak właśnie się stylizuje, kiedy „wybiera się na Południe”. Rozglądał się po okolicy, lustrując
samochody na podjazdach, szacując domy. W pewnym sensie przypominał
mi Elliottów – wciąż wszystko badał, analizował. Mózg pozbawiony wyłącznika.
Usadowiliśmy się przy kuchennym stole – ja, Tanner i Go, która właśnie się przebudziła i trzymała kubek ze swoją pierwszą poranną kawą.
Rozłożyłem wszystkie wskazówki Amy, jak jakaś okropna wróżka karty do
tarota.
Tanner nachylił się ku mnie, mięśnie szyi miał napięte.
– No dobra, Nick, przedstaw mi dowody – powiedział. – Twierdzisz, że
twoja żona to wszystko zaaranżowała. Udowodnij mi to! – Dźgnął stół pal-
cem wskazującym. – Bo nie ruszę do przodu z kutasem w jednej ręce i szaloną historią o wrabianiu w morderstwo w drugiej. No, chyba że mnie
przekonasz. Chyba że to wszystko trzyma się kupy.
Wziąłem głęboki oddech i starałem się pozbierać myśli. Zawsze lepiej
mi szło pisanie niż mówienie.
– Zanim zaczniemy, musisz zrozumieć pewną kluczową kwestię związaną z Amy. Jest niesamowicie bystra. Jej umysł jest bardzo żywy, nigdy
nie pracuje na jednym poziomie. Ona jest jak te niekończące się wykopaliska archeologiczne: myślisz, że dotarłeś do ostatniej warstwy, ale wbijasz
jeszcze raz łopatę i docierasz do nowego szybu kopalni. Z labiryntem korytarzy i bezdennych dołów.
– No dobra – mruknął Tanner. – Zatem…
– Druga rzecz, którą musisz wiedzieć o Amy, to, że ma silne poczucie
sprawiedliwości. Jest jedną z tych osób, które nigdy się nie mylą, ona
wprost uwielbia dawać innym nauczkę, wymierzać karę.
– No dobrze, więc…
– Pozwól, że ci coś opowiem, krótką historyjkę. Jakieś trzy lata temu jechaliśmy do Massachusetts. Na drodze był koszmarny ruch i kierowca
pewnej ciężarówki doprowadził Amy do szału. Nie chciała go przepuścić,
więc minął nas z warkotem i wepchnął się na siłę. To nie było bardzo niebezpieczne, choć przez sekundę naprawdę przerażające. Znasz te plakietki
na tyłach ciężarówek: „Jak jadę?”. Kazała mi zadzwonić pod podany tam
numer i przekazać numery rejestracyjne tego kierowcy. Myślałem, że na
tym się skończyło. Dwa miesiące później – dwa miesiące – wchodzę do sypialni, a Amy rozmawia przez telefon i podaje komuś te same numery rejestracyjne. Przygotowała całą opowiastkę: jechała ze swoim dwuletnim
dzieckiem, a kierowca prawie zepchnął ją z szosy. Powiedziała, że dzwoni
już czwarty raz. Prześledziła nawet trasy, którymi jeździły ciężarówki tej
firmy, by móc wybrać właściwe drogi odpowiednie do jej fałszywych prawie wypadków. Pomyślała o wszystkim. Była z tego naprawdę dumna. Zamierzała doprowadzić do wyrzucenia tego faceta z pracy.
– Jezu, Nick… – mruknęła Go.
– Hm, bardzo… oświecająca historia, Nick – powiedział Tanner.
– To tylko jeden z przykładów.
– A teraz pomóż mi zebrać to wszystko do kupy – poprosił. – Amy odkrywa, że ją zdradzasz. Aranżuje swoją śmierć. Przygotowuje scenę zbrodni, która już na pierwszy rzut oka wydaje się podejrzana. Załatwia cię na
cacy kartami kredytowymi, polisą na życie i tym tajnym sezamem.
– Wszczyna ze mną kłótnię w noc poprzedzającą zniknięcie i stoi przy
otwartym oknie, żeby sąsiadka słyszała wrzaski.
– O co poszło?
– O to, że jestem samolubnym dupkiem. Czyli mniej więcej o to, co zawsze. Sąsiadka nie słyszała, jak Amy mnie później przeprosiła, bo tego już
nie miała usłyszeć. Pamiętam, że zaskoczyło mnie to, jak szybko doszło do
pogodzenia. Rankiem robiła mi naleśniki, by przeprosić za awanturę.
Znów zobaczyłem ją przy kuchence, jak zlizuje cukier puder z palca,
nucąc coś do siebie, i wyobraziłem sobie, jak podchodzę do niej i potrząsam
nią, aż…
– No a co z tym poszukiwaniem skarbów? – spytał Tanner. – Jaką masz
teorię na ten temat?
Wskazówki leżały rozłożone na stole. Tanner podniósł kilka i upuścił je
na stół.
– To tylko bonusowy środkowy paluszek w górze – powiedziałem. –
Znam swoją żonę, możesz mi wierzyć. Wiedziała, że musi zorganizować
poszukiwanie skarbów, bo inaczej wyglądałoby to podejrzanie. No więc organizuje i oczywiście to ma osiemnaście różnych znaczeń. Spójrz na pierwszą wskazówkę.
Wyobraźmy sobie, że jestem twoją studentką,
Przy tak mądrym, przystojnym nauczycielu.
Mój umysł staje otworem (nie mówiąc o ciele!).
Będąc twą uczennicą, nie czekałabym na róże,
Lecz na pikantną randkę na twoim dyżurze.
Pospiesz się więc, bo przecież nie można wykluczyć,
Że ja też potrafię cię paru rzeczy nauczyć.
– To cała Amy. Czytam to i myślę: Hej, moja żona ze mną flirtuje. Nie.
Ona nawiązuje do… mojej zdrady. Palec w górze po raz pierwszy. No więc
idę do swojego gabinetu z Gilpinem i co na mnie tam czeka? Damska bielizna. Ani trochę niezbliżona do rozmiaru Amy. Gliny dopytywały się, jaki
rozmiar nosi Amy, nie domyślałem się dlaczego.
– Przecież Amy nie wiedziała, że Gilpin będzie z tobą – zauważył Tanner, marszcząc brwi.
– Jednak cholernie dobrze to wykombinowała – wtrąciła Go. – Pierwsza
wskazówka była częścią sceny zbrodni, a więc gliny musiały się o niej dowiedzieć. Poza tym wspomniała o dyżurze. Logiczne więc, że zajrzą do gabinetu, z Nickiem czy bez.
– Więc czyje to majteczki? – spytał Tanner. Go zmarszczyła nos, słysząc
słowo „majteczki”.
– Któż to wie? – powiedziałem. – Przypuszczałem, że należą do Andie,
ale… Amy pewnie je po prostu kupiła. Chodzi przede wszystkim o to, że
nie są w rozmiarze Amy. Co prowadzi do wniosku, że w moim gabinecie
wydarzyło się coś nieprzyzwoitego z udziałem kogoś, kto nie był moją
żoną. Palec w górze po raz drugi.
– No a gdyby gliniarza nie było z tobą, gdy wszedłeś do gabinetu? –
spytał Tanner. – Albo gdyby nikt nie zauważył tych majteczek?
– To nie miało dla niej znaczenia, Tanner! Poszukiwanie skarbów jest
tylko dla zabawy. Wcale go nie potrzebuje. Ona tak wszystko przefajnowała, by mieć pewność, że w obiegu jest milion obciążających dowodów. To
charakterystyczne dla mojej żony: ona wkłada zarazem pas do pończoch
i podwiązki.
– Dobra. Druga wskazówka – uciął Tanner.
Wyobraź sobie, że wprost szaleję za Tobą,
Wspólna przyszłość jest wielką niewiadomą.
Przywiozłeś mnie tu i opowiadasz, jaki był z ciebie łobuziaczek,
Co chodził w wytartych dżinsach i miał na gumce daszek.
Pieprzyć wszystkich, których gdzieś tam zostawiliśmy.
Daj całusa… udawajmy, że właśnie się chajtnęliśmy.
– Dotyczy Hannibal – powiedziałem. – Amy i ja pojechaliśmy tam raz,
więc tak to odczytałem, ale to jest też kolejne miejsce, gdzie… spotkałem się
z Andie.
– I jeszcze ci się nie zapaliła czerwona lampka? – spytał Tanner.
– Nie, byłem zbyt przejęty liścikami Amy. Rany, ona zna mnie na wylot. Dokładnie wie, co chcę usłyszeć. Jesteś bystry, jesteś dowcipny. Musiała
mieć niezły ubaw, wiedząc, że nadal może tak mną kręcić. Nawet na odległość. Chodzi o to, że… rany, zaczynałem się znów w niej zakochiwać.
Ścisnęło mnie za gardło. Ta głupia historia o na wpół rozebranym,
ohydnym dziecku jej przyjaciółki Insley. Amy wiedziała, że to właśnie najbardziej lubiłem w naszym związku, kiedy jeszcze go lubiłem: nie wielkie
chwile, romantyzm przez wielkie R, ale nasze skryte wewnętrzne dowcipy.
A teraz używała ich przeciwko mnie.
– I wiesz co? – powiedziałem. – Właśnie zaleziono torebkę Amy w Hannibal. Jestem pewien, że ktoś mnie tam zidentyfikuje. Cholera, zapłaciłem
za bilet wycieczkowy kartą kredytową. A więc znowu kolejny dowód
i Amy zadbała o to, by można mnie było z nim powiązać.
– A gdyby nie znaleziono torebki? – spytał Tanner.
– Nieważne – odpowiedziała Go. – Zmusza Nicka do biegania w kółko,
zabawia się nim. Zapewne wielką frajdę sprawiła jej sama świadomość, że
czytanie tych słodkich liścików wpędziło go w poczucie winy, bo wie, że ją
zdradzał, a ona rzekomo właśnie zaginęła.
Starałem się nie skrzywić, słysząc niesmak w jej głosie, kiedy mówiła
o zdradzie.
– A gdyby Gilpin był nadal z Nickiem, gdy pojechał on do Hannibal? –
drążył Tanner. – Gdyby był z nim przez cały czas i wiedział, że Nick nie
podrzucił torebki?
– Amy zna mnie na tyle dobrze, by spodziewać się, że pojadę sam. Wie,
że nie chciałbym, aby ktoś obcy patrzył, jak czytam jej liścik, oceniał moje
reakcje.
– Naprawdę? Skąd wiesz?
– Po prostu wiem. – Wzruszyłem ramionami. Wiedziałem, po prostu
wiedziałem. – Trzecia wskazówka – uciąłem i wepchnąłem ją w rękę Tannera.
Przywiozłeś mnie tu, więc może dręczy cię sumienie.
Muszę przyznać, że było to pewne zaskoczenie.
Ale przecież dużego wyboru nie mieliśmy,
„Tu się zadomowimy”, postanowiliśmy.
Do brązowego domku zabierzmy naszą miłość.
Cudny, kochany mężu, okaż wspaniałomyślność.
– Błędnie to odczytałem, sądząc, że słowa „przywiozłeś mnie tu” oznaczają Carthage, bo ona znowu nawiązuje do domu mojego ojca i…
– To kolejne miejsce, w którym posuwałeś Andie – wpadł mi w słowo
Tanner. – Przepraszam za wulgarność – zwrócił się do mojej siostry.
Go pokazała gestem ręki, że to nieważne.
Tanner mówił dalej:
– A zatem, Nick, mamy inkryminujące damskie majtki w twoim gabinecie, gdzie posuwałeś Andie, inkryminującą torebkę Amy w Hannibal, gdzie
posuwałeś Andie, oraz inkryminujący skarb złożony z sekretnych zakupów
na karty kredytowe w szopie, gdzie również posuwałeś Andie.
– No tak…
– A więc co jest w domu twojego ojca?
AMY ELLIOTT DUNNE
SIEDEM DNI PO ZAGINIĘCIU
Jestem w ciąży! Świat dowiedział się o tym dzięki tobie, Noelle Hawthorne, ty kretynko. Od dnia, gdy wycięła ten swój numer na czuwaniu
(wolałabym, by mnie nie przyćmiła, ale brzydule potrafią być takimi złodziejkami efektów!), nienawiść do Nicka wzrosła. Zastanawiam się, czy
może oddychać, skoro dławi go zewsząd taka furia.
Wiedziałam, że kluczem do zdobycia czasu antenowego, całodobowych, gorączkowych, żądnych krwi, niekończących się relacji Ellen Abbott
jest ciąża. Niezwykła Amy jest kusząca sama w sobie. Ale Niezwykłej Amy
z brzuchem wręcz nie można się oprzeć. Amerykanie lecą na łatwiznę, a łatwo jest lubić ciężarne kobiety – są jak kaczuszki, zajączki albo pieski. Jednak zadziwia mnie, że te zadufane w sobie, zachwycone sobą, łażące jak
kaczki baby są tak uprzywilejowane. Tak jakby trudno było rozłożyć nogi
i pozwolić się facetowi spuścić.
Wiecie, co rzeczywiście jest trudne? Udawanie, że się jest w ciąży.
Uważajcie, to robi wrażenie. Zaczęło się od mojej pozbawionej mózgu
przyjaciółki Noelle. Na Środkowym Zachodzie jest pełno takich ludzi: dość
miłych. Dość miłych, ale z duszami z plastiku – łatwo uformować, łatwo
zetrzeć. Kolekcja nagrań tej kobiety to wyłącznie składanki kupione w supermarketach. Na jej regałach na książki są same ilustrowane prymitywne
publikacje o Irlandczykach w Ameryce, futbolu, 11 września oraz kotkach.
Wiedziałam, że do swojego planu potrzebuję łatwo ulegającej wpływom
przyjaciółki, której naopowiadam strasznych historii o Nicku i która bardzo
się do mnie przywiąże, pozwoli sobą manipulować, nie będzie się zbytnio
zastanawiała nad tym, co mówię, bo będzie się czuła uprzywilejowana, że
to słyszy. Wybór Noelle był oczywisty, a kiedy powiedziała mi, że znowu
jest w ciąży – trojaczki jej widocznie nie wystarczały – uświadomiłam sobie,
że ja też mogę.
Wyszukanie informacji w internecie: jak opróżnić sedes z wody przed
naprawą.
Noelle zaproszona na lemoniadę. Dużo lemoniady.
Noelle robi siusiu do sedesu, w którym nie da się spuścić wody. Obie
jesteśmy tym bardzo zażenowane!
Słoiczek, siusiu z sedesu do słoiczka.
Dobrze odegrana opowieść o mojej fobii na punkcie igieł i krwi.
Słoiczek z siuśkami schowany w mojej torebce, umówienie wizyty u lekarza (och, nie mogę zrobić badania krwi, panicznie boję się igieł… a, wystarczy badanie moczu, to dobrze).
Potwierdzenie, że jestem w ciąży w dokumentacji medycznej.
Biegnę do Noelle z dobrymi wieściami.
Doskonale. Nick ma kolejny motyw, zostaję słodką zaginioną ciężarną,
rodzice cierpią jeszcze bardziej, Ellen Abbott nie może mi się oprzeć. Naprawdę bardzo mnie to kręciło, że w końcu zostałam oficjalnie wybrana do
programu spośród setek innych przypadków. To jak konkurs talentów: starasz się, jak możesz, a potem wymyka ci się to z rąk, wszystko zależy od sędziów.
No i jak ona nienawidzi Nicka! A jak mnie kocha! Jednak wolałabym,
by moim rodzicom nie okazywano takich względów. Oglądam ich w kolejnych relacjach, mama taka chuda i piskliwa, więzadła na szyi zawsze napięte, jak gałęzie. Tata poczerwieniał ze strachu, oczy ma trochę za bardzo
wytrzeszczone, uśmiech od ucha do ucha. Jest dość przystojnym facetem,
ale zaczyna wyglądać karykaturalnie, jak opętany klown. Wiem, że powinno mi być ich żal, a nie jest. Zawsze byłam dla nich jedynie symbolem, chodzącym ideałem. Uosobieniem Niezwykłej Amy. Nie nawal, jesteś Niezwykłą Amy. Naszym jedynym dzieckiem. To nie w porządku, że na jedynakach ciąży taka odpowiedzialność – dorastasz ze świadomością, że nie wolno ci sprawić zawodu, nie wolno umrzeć. Nie ma zmienników raczkujących w pobliżu. Jesteś tylko ty. Dlatego desperacko pragniesz być bez skazy, a także zachłystujesz się swoją mocą. Stąd biorą się despoci.
Dziś rano poszłam do biura Dorothy po jakiś gazowany napój. Urzęduje w małym wyłożonym boazerią pokoiku. Jej biurko służy chyba wyłącz-
nie do prezentowania kolekcji szklanych kul z miejsc, które wydają się niewarte upamiętnienia: Gulf Shores, Alabama, Hilo, Arkansas. Gdy widzę takie szklane kule, nie mam skojarzeń z żadnym rajem, lecz wyobrażam sobie od razu spoconych prostaków z oparzeniami słonecznymi wlokących
za sobą jęczące, niezdarne dzieci, którym dają klapsa jedną ręką, a w drugiej trzymają nieulegające biodegradacji styropianowe kubki z gorącymi
słodkimi napojami.
Dorothy ma też jeden z tych plakatów z lat siedemdziesiątych przedstawiający kotka na drzewie. Powiesiła go całkiem na serio. Lubię wyobrażać
sobie, jak wpada na jakąś zachwyconą sobą sukę z Williamsburga z grzywką Bettie Page i spiczastych oprawkach, która ma taki sam plakat „dla jaj”.
Chciałabym posłuchać, jak się spierają. Ironiczni ludzie zawsze wymiękają,
gdy są skonfrontowani ze szczerością, to ich kryptonit. Dorothy jest posiadaczką jeszcze jednego klejnotu przyklejonego taśmą obok automatu z napojami: plakatu, na którym siedzi maluch, który zasnął na sedesie; Zbyt
zmęczony, by siusiać, głosi napis. Myślałam o tym, by go podwędzić – podważyć paznokciem pożółkłą taśmę, prowadząc z Dorothy pogawędkę dla
odwrócenia jej uwagi. Założę się, że dostałabym za to niezłą forsę na Ebayu
– fajnie byłoby mieć jakiś dochód – ale nie mogę tego zrobić, bo to by zostawiło elektroniczny ślad, a ja mnóstwo się naczytałam na ten temat w książkach opisujących prawdziwe zbrodnie. Elektroniczne ślady są złe: nie używaj telefonu zarejestrowanego na twoje nazwisko, bo można będzie cię zlokalizować dzięki masztom telefonii komórkowej. Nie używaj kart kredytowych ani bankomatowych. Korzystaj wyłącznie z komputerów publicznych o dobrej przepustowości łączy. Uważaj na kamery, które mogą być
zamontowane na ulicy, zwłaszcza koło banków albo w ruchliwych uliczkach przy knajpach. No ale tu nie ma knajp. Nie ma też kamer. Wiem, bo
spytałam o to Dorothy, pod pretekstem sprawdzenia, czy w kompleksie
domów jest bezpiecznie.
– Nasi klienci raczej nie są w typie tych, co występują w Big Brotherze –
powiedziała. – Nie żeby byli jakimiś kryminalistami, ale raczej nie lubią, jak
się ich namierza.
No rzeczywiście, nie wyglądają na takich. Choćby mój przyjaciel Jeff,
który funkcjonuje o dziwnych porach i wraca z podejrzanych wypraw
z mnóstwem ryb, które przechowuje w wielkich przenośnych lodówkach.
Na pewno znalazłby się na niego jakiś haczyk. W domku najbardziej oddalonym od mojego mieszkają facet z babką, którzy prawdopodobnie mają
koło czterdziestki, ale są tak wyniszczeni metą, że wyglądają co najmniej na
sześćdziesięciolatków. Przeważnie siedzą w chacie, okazjonalnie wypadają
tylko do pralni – z oszalałym wzrokiem przebiegają przez wysypany żwirem parking, niosąc ciuchy w torbach na śmieci, coś w rodzaju nagłych
wiosennych porządków. „Cześć cześć”, mówią, zawsze dwa razy, dwa
kiwnięcia głową, i pędzą dalej. Facet czasem nosi węża boa owiniętego wokół szyi, ale ani on, ani ja nigdy nie komentujemy jego obecności. Oprócz
tych stałych mieszkańców przewija się tu sporo samotnych kobiet, zwykle
ze śladami pobicia. Niektóre wyglądają na zawstydzone, inne są straszliwie
smutne.
Jedna wprowadziła się wczoraj, blondynka, bardzo młoda, z brązowymi oczami i rozciętą wargą. Siedziała na werandzie od frontu – chata obok
mojej – paląc papierosa, a kiedy nawiązałyśmy kontakt wzrokowy, wyprostowała się dumnie, wysuwając brodę do przodu. Ani myśli za nic nikogo
przepraszać. Postanowiłam sobie: Muszę być taka jak ona. Będę studiować
jej zachowanie. Mogę być taka przez jakiś czas – twarda dziewczyna, nad
którą się ktoś znęcał, więc się ukrywa, póki burza nie przejdzie.
Po kilku godzinach siedzenia przed telewizorem – szukanie wiadomości na temat Amy Elliott Dunne – wślizgnęłam się w wilgotne bikini, by
pójść na basen. Trochę się popławić w wodzie, odpocząć od swego umysłu
megiery. Wieści o ciąży sprawiły mi wielką frajdę, ale o tylu rzeczach wciąż
nie wiem. Planowałam dokładnie, lecz sporo sytuacji znajduje się poza
moją kontrolą, psują one moją wizję tego, jak powinno być. Andie nie odegrała swojej roli. Może trzeba będzie dopomóc w znalezieniu dziennika.
Policja nie zrobiła nic, by Nicka aresztować. Nie wiem, co odkryli, i to mi
się nie podoba. Kusi mnie, by zadzwonić na linię informacyjną i pchnąć ich
w odpowiednim kierunku. Poczekam jeszcze kilka dni. Mam na ścianie kalendarz i za trzy dni od dziś zrobiłam wpis ZADZWONIĆ DZISIAJ. Żeby
wiedzieć, ile zgodziłam się czekać. Gdy znajdą dziennik, sprawy potoczą
się szybko.
Na zewnątrz jest znowu gorąco jak w dżungli, cykady nacierają ze-
wsząd. Mój materac dmuchany jest różowy we wzorek w syrenki. Jest dla
mnie za mały – łydki zanurzam w wodzie, ale mogę pływać na nim bez
celu przez dobrą godzinę, a wymyśliłam, że obecna „ja” właśnie to lubię.
Widzę blond główkę podskakującą w drodze przez parking, a potem
dziewczyna z rozciętą wargą przechodzi przez zamykaną na łańcuch bramkę z ręcznikiem kąpielowym będącym w wyposażeniu chaty, nie większym
od ściereczki, paczką fajek Merits, książką i kremem z filtrem 120. Rak płuc,
ale nie skóry. Sadowi się wygodnie i ostrożnie nakłada krem do opalania,
co różni ją od innych bitych kobiet, które tu przychodzą – one smarują się
grubo oliwką dla dzieci i zostawiają tłuste ślady na leżakach stojących na
trawie.
Dziewczyna kiwa mi głową, tak jak robią faceci, gdy zajmują miejsce
przy barze. Czyta Kroniki marsjańskie Raya Bradbury’ego. Dziewczyna sci-fi.
Bite kobiety lubią eskapizm, no jasne.
– Niezła książka – zagajam niezobowiązująco.
– Ktoś zostawił w mojej chacie. Miałam jeszcze do wyboru Czarnego
Księcia. – Zakłada grube, tanie okulary przeciwsłoneczne.
– Też niezła. Ale Czarny rumak lepsza.
Patrzy na mnie przez okulary. Dwoje czarnych pszczelich oczu.
– Hm.
Wraca do książki, przyjmując pozycję teraz czytam znaną z zatłoczonych
samolotów. A ja jestem uprzykrzoną wścibską sąsiadką, która anektuje cały
podłokietnik i rzuca teksty w rodzaju: „W interesach czy dla przyjemności?”.
– Jestem Nancy – mówię. Nowe imię – nie Lydia – co nie jest rozsądne
na tym zatłoczonym terenie, ale jakoś tak samo wyszło. Mój mózg czasami
pracuje za szybko, co nie wychodzi mi na dobre. Myślałam o dziewczynie
z rozciętą wargą, jej smutnej aurze (towar z drugiej ręki), potem o znęcaniu
się i prostytucji, a następnie o Oliverze, moim ulubionym musicalu z dzieciństwa, i nieszczęsnej dziwce Nancy, która kochała swego brutalnego mężczyznę aż do chwili, gdy ją zabija. Potem zastanawiałam się, dlaczego moja
feministyczna matka w ogóle oglądała ze mną musical Oliver!, zważywszy
na to, że piosenka As Long as He Needs Me jest właściwie melodyjnym peanem na cześć przemocy domowej. Potem przyszło mi do głowy, że Amy
z Dziennika też została zamordowana przez swego mężczyznę, właściwie
to była bardzo podobna do…
– Jestem Nancy – mówię.
– Greta.
Brzmi jak wymyślone imię.
– Miło cię poznać, Greto.
Odpływam na materacu. Słyszę za sobą trzask zapalniczki Grety, a potem smugi dymu przepływają mi nad głową jak tumany śniegu.
Czterdzieści minut później Greta siedzi na skraju basenu i macha nogami w wodzie.
– Gorąca – mówi. – Woda.
Ma zachrypnięty, twardy głos, od papierosów i kurzu prerii.
– Jak w wannie.
– Niezbyt orzeźwiająca.
– Jezioro jest niewiele chłodniejsze.
– I tak nie umiem pływać – mówi.
Jeszcze nigdy nie spotkałam osoby, która nie umiałaby pływać.
– Ja też ledwie, ledwie – kłamię. – Tylko pieskiem.
Majta nogami, falki łagodnie kołyszą moim materacem.
– Jak tu jest? – pyta.
– Miło. Spokojnie.
– Dobrze. Tego mi trzeba.
Odwracam się, by na nią spojrzeć. Ma na szyi dwa złote łańcuszki, dokładnie okrągły siniec rozmiaru śliwki obok lewej piersi i koniczynkę wytatuowaną tuż nad linią bikini. Kostium jest nowiutki, w kolorze wiśniowym,
tani. Ze sklepu z akcesoriami wodniackimi, gdzie kupiłam materac.
– Jesteś sama? – pytam.
– Bardzo.
Nie wiem, o czym dalej rozmawiać. Czy jest jakiś kod, którego używają
między sobą maltretowane kobiety, język, którego nie znam?
– Masz problem z facetem?
Unosi brwi, co chyba oznacza potwierdzenie.
– Ja też – wzdycham.
– Przecież nas ostrzegano – mówi. Nabiera wody w dłoń, pozwala, by
spłynęła po torsie. – Mama powiedziała mi pierwszego dnia szkoły: „Trzymaj się z dala od chłopaków. Albo będą ciskać w ciebie kamieniami, albo
zaglądać ci pod spódniczkę”.
– Powinnaś to sobie wydrukować na T-shircie.
Śmieje się.
– Ale to prawda. Zawsze się potwierdza. Moja matka mieszka w lesbijskiej wiosce w Teksasie. Ciągle myślę, że może powinnam do niej dołączyć.
Wszystkie babki wyglądają tam na szczęśliwe.
– Lesbijska wioska?
– To coś takiego jak ta, no jak jej tam… komuna. Grupka lesbijek kupiła
ziemię, założyła własne społeczeństwo, coś w tym rodzaju. Zakaz wstępu
dla facetów. Dla mnie brzmi to kapitalnie: świat bez facetów. – Znów nabiera wody w dłoń, podnosi okulary, moczy twarz. – Niestety nie lubię cipek.
Śmieje się, szczekliwym śmiechem wściekłej starej kobiety.
– No więc czy są tutaj jacyś dranie, z którymi mogłabym zacząć się spotykać? – pyta. – To mój model: uciec od jednego, wpaść na drugiego.
– Tu przez większość czasu bywa dość pusto. Jest Jeff, facet z brodą,
właściwie dość miły. Był tu przede mną.
– Jak długo zostaniesz?
Milczę. To dziwne, ale nie wiem dokładnie, jak długo tu będę. Zamierzałam zostać, dopóki Nicka nie aresztują, ale nie mam pojęcia, czy to szybko nastąpi.
– Kiedy przestanie cię szukać, co? – zgaduje Greta.
– Coś w tym rodzaju.
Przygląda mi się uważnie, marszczy brwi. Mój żołądek się zaciska. Czekam, aż powie: wyglądasz znajomo.
– Nigdy nie wracaj do faceta ze świeżymi sińcami. Nie dawaj mu satysfakcji – radzi uroczyście Greta. Wstaje, zbiera rzeczy. Wyciera nogi w maleńki ręcznik. – No i dzień z głowy – konkluduje.
Z niewiadomych powodów unoszę kciuki w górę, czego nigdy dotąd
nie robiłam.
– Jak stąd wyjdziesz, wpadnij do mnie, jeśli chcesz – mówi. – Pooglądamy sobie telewizję.
Przynoszę świeżego pomidora od Dorothy, trzymając go na dłoni jak
lśniący prezent na nowe gospodarstwo. Greta podchodzi do drzwi i ledwie
mnie zauważa, jakbym odwiedzała ja od stu lat. Chwyta podanego pomidora.
– Świetnie, właśnie robię kanapki – rzuca. – Siadaj.
Wskazuje na łóżko – nie mamy tu saloników – i przechodzi do wnęki
kuchennej, w której widzę taką samą jak u mnie plastikową deskę do krojenia i tępy nóż. Kroi pomidora na plastry. Plastikowe opakowanie z wędliną
w plastrach leży na blacie, słodkawy zapach wypełnia pokój. Greta układa
dwie kanapki na papierowych talerzykach razem z garścią krakersów
i wraca do części sypialnej, już z pilotem w ręku, przeskakuje z jednego hałaśliwego kanału na inny. Siedzimy na brzegu łóżka, ramię przy ramieniu,
i gapimy się na ekran.
– Zatrzymaj mnie, jak coś zobaczysz – mówi Greta.
Wgryzam się w kanapkę. Plasterek pomidora zsuwa się z niej na bok,
a potem na moje udo.
The Beverly Hillbillies, Suddenly Susan, Armageddon.
Ellen Abbott na żywo. Moja fotografia wypełnia cały ekran. Znowu jestem głównym tematem. Wyglądam świetnie.
– Widziałaś to? – pyta Greta, nie patrząc na mnie, mówi tak, jakby moje
zaginięcie było powtórką jakiegoś fajnego filmu. – Ta kobieta ginie w piątą
rocznicę ślubu. Mąż od początku zachowuje się dziwnie, uśmiecha się
i w ogóle. Okazuje się, że podwyższył polisę ubezpieczeniową na życie
żony, a teraz właśnie odkryli, że była w ciąży. A facet wcale nie chciał mieć
dziecka.
Na ekranie pojawia się kolejne moje zdjęcie zestawione z Niezwykłą
Amy.
Greta odwraca się do mnie.
– Pamiętasz te książki?
– Jasne!
– A podobały ci się?
– Wszyscy je lubią, są takie urocze – odpowiadam.
Greta parska pod nosem.
– Są sztuczne – prycha.
Zbliżenie na mnie.
Czekam, aż powie, że jestem piękna.
– Nieźle się trzyma jak na swoje lata – mówi. – Mam nadzieję, że jak mi
stuknie czterdziestka, też będę tak wyglądać.
Ellen opowiada widzom moją historię, moje zdjęcie nadal jest na ekranie.
– Wygląda mi na to, że to była taka rozpuszczona bogata dziewczyna –
oświadcza Greta. – Widać, że jest bardzo wymagająca. No i wredna.
To po prostu nie fair. Nie zostawiłam żadnych dowodów, które mogłyby prowadzić do takich wniosków. Odkąd przeprowadziłam się do Missouri – no a przynajmniej od czasu gdy wymyśliłam swój plan – starałam się
być mało wymagająca, łatwa w obejściu, wesoła, czyli mieć te wszystkie cechy, których oczekuje się od kobiet. Machałam do sąsiadów, załatwiałam
różne sprawunki dla przyjaciółek Mo, raz nawet przywiozłam colę dla zawsze brudnego Stucksa Buckleya. Odwiedzałam ojca Nicka, żeby wszystkie pielęgniarki mogły zaświadczyć, jaka jestem miła, i szeptałam wciąż Billowi Dunne’owi: „Kocham cię, zamieszkaj z nami, kocham cię, zamieszkaj
z nami”, próbując dotrzeć do jego zasnutego pajęczynami mózgu. Sprawdzałam, czy zaskoczy. Ludzie ze Wzgórza Wygody nazywają takich jak ojciec Nicka włóczęgami – on bez przerwy ucieka. Spodobał mi się taki pomysł, że Bill Dunne, żywy symbol wszystkiego, w co Nick boi się zmienić,
przyczyna największej rozpaczy Nicka, lada chwila zacznie się zjawiać na
naszym progu.
– Dlaczego wydaje ci się wredna? – pytam.
Wzrusza ramionami. W telewizji leci reklama odświeżacza powietrza.
Kobieta rozpyla odświeżacz, żeby jej rodzina była szczęśliwa. Potem reklama bardzo cieniutkich podpasek stworzonych po to, by kobieta mogła nosić sukienkę, tańczyć i spotkać mężczyznę, wokół którego będzie później
rozpylać odświeżacz powietrza.
Czyść i krwaw. Krwaw i czyść.
– To po prostu widać – mówi Greta. – Robi wrażenie bogatej, znudzonej
suki. No wiesz, takie dziane babsko, które za pieniądze męża rozkręca jakiś
interesik: wypiek ciasteczek, sklepik z pocztówkami i takie tam gówna. Butiki.
W Nowym Jorku miałam mnóstwo koleżanek z takimi firmami – lubiły
przechwalać się, że pracują, choć tak naprawdę zajmowały się tylko drobiazgami, które sprawiały im przyjemność: wymyślić nazwę ciasteczka, zamówić papeterię, nosić śliczną sukienkę z własnego sklepu.
– To na pewno jedna z tych bogatych suk, które zadzierają nosa – wyrokuje Greta.
Wychodzi do łazienki, a ja zakradam się cicho do wnęki kuchennej,
otwieram lodówkę, pluję do kartonu z mlekiem, z sokiem pomarańczowym, do pojemniczka z sałatką ziemniaczaną, a potem wracam na palcach
na łóżko.
Szum spuszczanej wody. Greta wraca.
– Oczywiście to wcale nie znaczy, że należało jej się, by ją zabił – mówi
Greta. – Po prostu była jeszcze jedną kobietą, która źle wybrała faceta.
Patrzy wprost na mnie, a ja czekam, aż powie: „Hej, chwilunia…”.
Ale ona kładzie się na brzuchu jak dziecko, podpiera brodę tak, że jest
zwrócona twarzą do mojego wizerunku na ekranie.
– O cholera, zaczyna się – mówi Greta. – Ludzie nienawidzą tego faceta.
Program się rozkręca, a ja czuję się trochę lepiej. To apoteoza Amy.
Campbell MacIntosh, przyjaciółka z dzieciństwa: „Amy jest opiekuńczym, matczynym typem kobiety. Uwielbiała bycie żoną. I wiem, że byłaby
wspaniałą matką. Ale Nick – od razu rzucało się w oczy, że z nim coś nie
tak. Zimny, wyniosły i taki wyrachowany – miało się wrażenie, że bardzo
dobrze wie, jaka Amy jest bogata”.
(Campbell kłamie: ślina jej ciekła na widok Nicka, uwielbiała go. Na
pewno podobała jej się myśl, że ożenił się ze mną tylko dla pieniędzy).
Shawna Kelly, mieszkanka Carthage: „Bardzo mnie zdziwiło, że zupełnie się niczym nie przejmował w trakcie poszukiwań jego żony. Po prostu
gadał, zabijał czas. Flirtował ze mną, choć pierwszy raz mnie widział na
oczy. Próbowałam skierować rozmowę na Amy, ale on nie wykazywał żadnego zainteresowania.
(Jestem pewna, że ta zdesperowana stara zdzira wcale nie chciała
o mnie rozmawiać).
Steven „Stucks” Buckley, wieloletni przyjaciel Nicka Dunne’a: „Była
urocza. A Nick? Nie wyglądał na zmartwionego zniknięciem Amy. Ten fa-
cet zawsze był skupiony wyłącznie na sobie. Trochę nadęty. Że niby zrobił
w Nowym Jorku karierę i wszyscy powinni mu się teraz kłaniać”.
(Nie znoszę Stucksa Buckleya, i co to w ogóle za imię?).
Noelle Hawthorne – wygląda, jakby niedawno zrobiła sobie pasemka:
„Myślę, że ją zabił. Nikt tego nie powie, więc ja to zrobię. Znęcał się nad
nią, maltretował, a wreszcie zabił”.
(Dobry piesek).
Greta zerka na mnie, policzki ma wsparte na dłoniach, wybrzuszone,
na twarzy odbija jej się rozmigotany ekran.
– Mam nadzieję, że to nieprawda – mówi. – Że ją zabił. Miło jest pomyśleć, że może dała nogę, po prostu od niego uciekła i siedzi w jakiejś bezpiecznej kryjówce.
Macha nogami jak leniwa pływaczka. Nie wiem, czy przypadkiem
mnie nie podpuszcza.
NICK DUNNE
OSIEM DNI PO ZAGINIĘCIU
Przeszukaliśmy wszystkie dziury w domu ojca, co nie zabrało nam
dużo czasu, bo jest żałośnie mały. Szafki, szafy. Podniosłem końce dywanów, by zajrzeć pod spód. Sprawdziłem pralkę i suszarkę, wsadziłem rękę
do komina. Szukałem nawet za rezerwuarem.
– Zachowujesz się jak w Ojcu chrzestnym – zauważyła Go.
– Gdyby to był Ojciec chrzestny, znalazłbym to, czego szukamy, i wyszedłbym na zewnątrz, strzelając.
Tanner stał pośrodku salonu ojca i szarpał koniec limonkowego krawata. Go i ja byliśmy uwalani kurzem i brudem, ale biała koszula Tannera
z kołnierzykiem zapinanym na guziczki wręcz lśniła, jakby zachowała
w sobie stroboskopowy nowojorski szyk. Patrzył na róg szafki, zagryzał
wargę, szarpał krawat, zastanawiał się. Prawdopodobnie całymi latami doskonalił ten wygląd: Zamknij się, kliencie, przecież myślę.
– To mi się nie podoba – oświadczył wreszcie. – Jest wiele kwestii, których nie kontrolujemy, a ja nie pójdę do glin, dopóki sytuacja nie będzie
opanowana. Instynkt podpowiada mi, by uprzedzić zagrożenie – zgłosić
policji znalezisko z szopy, zanim będziemy przez to załatwieni na cacy. Ale
skoro nie wiemy, co zgodnie z intencją Amy mamy znaleźć, i nie wiemy,
jaki jest stan jej umysłu… Nick, czy chociaż się tego domyślasz?
Wzruszyłem ramionami.
– Jest wkurwiona.
– Naprawdę bardzo, ale to bardzo mnie to wszystko niepokoi. Sytuacja
jest bardzo drażliwa. Trzeba powiedzieć glinom o szopie. To my musimy
zgłosić to odkrycie. Wyłuszczę wam, co się stanie, gdy to zrobimy. A mianowicie: rzucą się na Go. Będą dwa możliwe scenariusze. Jeden: Go jest
twoją wspólniczką, pomogła ci ukryć te rzeczy na swojej posesji i prawdo-
podobnie wie, że zabiłeś Amy.
– Daj spokój, chyba nie mówisz poważnie…
– Nick, ta wersja to jeszcze nic – przerwał Tanner. – Oni mogą to zinterpretować, jak im się spodoba. A co powiesz na to: to Go ukradła twoją tożsamość, dysponowała tymi kartami kredytowymi. Kupiła te wszystkie
śmieci. Amy to odkryła, doszło do konfrontacji, Go zabiła Amy.
– W takim razie działajmy z jeszcze większym wyprzedzeniem – zaproponowałem. – Powiemy im o szopie i o tym, że Amy mnie wrabia.
– Myślę, że to zły pomysł tak w ogóle, a teraz konkretnie jeszcze gorszy,
jeśli Andie nie stoi po twojej stronie, to będziemy musieli powiedzieć im
o Andie.
– Dlaczego?
– Bo jak pójdziemy na policję z tą twoją historią, że Amy cię wrabia…
– Dlaczego ciągle mówisz „twoja historia”, jakbym to wymyślił? – wpadłem mu w słowo.
– Ha. Dobra uwaga. Jeśli wyjaśnimy glinom, w jaki sposób Amy cię
wrabia, będziemy musieli wyjaśnić, dlaczego to robi. A mianowicie: odkryła, że masz na boku bardzo ładną i bardzo młodą dziewczynę.
– Czy naprawdę musimy im powiedzieć?
– A co? Amy wrobiła cię w morderstwo, bo była… co…? Znudzona?
Zagryzłem wargi.
– Musimy podać im motyw Amy, w przeciwnym razie to się nie trzyma
kupy. Problem w tym, że jeśli położymy Andie, owiniętą w papier ozdobny, na ich progu, a oni nie kupią wersji z wrabianiem, wówczas podsuwamy im motyw morderstwa. Problemy finansowe. Odfajkowane. Ciąża
żony. Odfajkowane. Dziewczyna. Odfajkowane. To triumwirat mordercy.
Pójdziesz na dno. Kobiety będą się ustawiać w kolejce, by rozerwać cię na
strzępy. – Zaczął przechadzać się po pokoju. – Ale jeśli nic nie zrobimy,
a Andie sama się do nich zgłosi…
– Więc co proponujesz? – spytałem.
– Myślę, że gliny nas wyśmieją, jeśli teraz powiemy, że Amy cię wrobiła. To nieprzekonujące. Ja ci wierzę, ale to licha teoria.
– No a wskazówki do poszukiwania skarbów… – wtrąciłem.
– Nick, nawet ja nie rozumiem tych wskazówek – powiedziała Go. – To
wewnętrzna rozgrywka pomiędzy tobą i Amy. Tylko ty twierdzisz, że
wskazówki prowadzą do… inkryminujących sytuacji. No dajże spokój:
dżinsy i daszek na gumce równa się Hannibal?
– Mały brązowy domek to dom twojego ojca, który jest niebieski? – dodał Tanner.
Wyczuwałem wątpliwości Tannera. Musiałem pokazać mu prawdziwy
charakter Amy. Jej kłamliwość, mściwość, dążenie do zdobycia przewagi.
Potrzebowałem poparcia innych ludzi, ich potwierdzenia, że moja żona to
nie żadna Niezwykła Amy, lecz Mściwa Amy.
– Zobaczmy, czy da się dziś skontaktować z Andie – odezwał się wreszcie Tanner.
– Czy czekanie nie jest ryzykowne? – spytała Go.
Tanner skinął głową.
– Owszem. Musimy działać szybko. Jeśli wypłynie kolejny dowód, jeśli
policja dostanie pozwolenie na przeszukanie szopy, jeśli Andie zgłosi się na
policję…
– Nie zrobi tego – powiedziałem.
– Ugryzła cię, Nick.
– Nie, nie zrobi tego. Teraz jest wściekła, ale ona… Nie wierzę, że zrobiłaby mi coś takiego. Wie, że jestem niewinny.
– Nick, twierdzisz, że tego ranka, gdy zaginęła Amy, spędziłeś z Andie
około godziny.
– Tak, byłem u niej mniej więcej od dziesiątej trzydzieści, prawie do
dwunastej.
– Więc gdzie byłeś od siódmej trzydzieści do dziesiątej? – spytał Tanner. – Powiedziałeś, że wyszedłeś z domu o siódmej trzydzieści, tak? Gdzie
pojechałeś?
Przygryzłem policzek.
– Gdzie byłeś, Nick? Muszę wiedzieć.
– To nieistotne.
– Nick! – warknęła Go.
– Robiłem to, co zwykle robię rankiem. Udałem, że wychodzę, a potem
pojechałem do najbardziej oddalonej części naszego osiedla i… w jednym
z domów jest niezamknięty garaż.
– I? – dopytywał się Tanner.
– Czytałem.
– Słucham?
– Czytałem zaległe egzemplarze czasopisma, dla którego pracowałem.
Ciągle za nim tęskniłem. Chowałem stare egzemplarze jak pornografię
i czytałem je w tajemnicy, bo nie chciałem, żeby ktoś mi współczuł.
Podniosłem wzrok i zobaczyłem, że zarówno Tannerowi, jak i Go jest
mnie bardzo żal.
Tuż po dwunastej pojechałem do swojego domu i zastałem na ulicy
mnóstwo wozów transmisyjnych, dziennikarze koczowali na moim trawniku. Nie mogłem dostać się na podjazd, musiałem zaparkować przed domem. Wziąłem głęboki oddech, a potem wyskoczyłem z auta. Rzucili się na
mnie jak głodne ptaki, dziobiące i roztrzepotane, rozpierzchali się, a potem
znów nacierali gromadnie. „Nick, czy wiedziałeś o ciąży Amy? Nick, jakie
masz alibi? Nick, czy zabiłeś Amy?”.
Udało mi się wreszcie wejść do środka, zamknąłem za sobą drzwi. Po
obu stronach wejścia były jednak okna, więc rzuciłem się ku nim i prędko
opuściłem żaluzje, a tymczasem wciąż trzaskały migawki skierowanych na
mnie aparatów, padały kolejne pytania. „Nick, czy zabiłeś Amy?”. Gdy żaluzje opadły, przypominało to zakrycie kanarka na noc: hałas z zewnątrz
raptownie ustał.
Wszedłem na górę i z rozkoszą wziąłem prysznic. Zamknąłem oczy
i pozwoliłem, by woda zmyła kurz z domu ojca. Kiedy je otworzyłem,
pierwszą rzeczą, którą ujrzałem, była różowa golarka Amy na mydelniczce.
Wydała mi się złowieszcza, groźna. Moja żona jest obłąkana. Jestem mężem
psychopatki. To mantra każdego łajdaka: ożeniłem się z walniętą suką. Ale ja
poczułem drobną, przewrotną satysfakcję: rzeczywiście ożeniłem się
z wredną, szaloną kobietą. Nick, poznaj swoją żonę: osławiona wariatka. Nie
byłem aż takim łajdakiem, jak myślałem. Owszem, łajdaczyłem się, ale było
to jak odbojnik, podświadoma reakcja na pięć lat w jarzmie opętanej kobiety. Nic dziwnego, że tak mi się spodobała nieskomplikowana, dobroduszna
dziewczyna z rodzinnego miasteczka. Przecież ludzie, którym brakuje żelaza, łakną czerwonego mięsa.
Właśnie się wycierałem, gdy rozległ się dzwonek u drzwi. Wychyliłem
się z łazienki i znów usłyszałem wrzawę głosów: „Czy wierzysz swojemu
zięciowi, Marybeth? Jak to jest dowiedzieć się, że będziesz dziadkiem,
Rand? Czy myślisz, że Nick zabił twoją córkę, Marybeth?”.
Stali obok siebie na ganku, z ponurymi minami, sztywnymi plecami.
Przed domem zobaczyłem kilkunastu dziennikarzy i paparazzich, ale robili
taki hałas, jakby było ich dwa razy więcej. Czy wierzysz swojemu zięciowi,
Marybeth? Jak to jest dowiedzieć się, że będziesz dziadkiem, Rand?
Elliottowie weszli, mamrocząc pod nosem słowa powitania, ze spuszczonym wzrokiem, a ja zatrzasnąłem drzwi przed kamerami. Rand położył
mi rękę na ramieniu, lecz natychmiast ją cofnął pod spojrzeniem Marybeth.
– Przepraszam, byłem właśnie pod prysznicem. – Z włosów kapała mi
woda, moczyła mi T-shirt na ramionach. Marybeth miała tłuste włosy, wygniecione ubranie. Spojrzała na mnie, jakby brakowało mi piątej klepki.
– Tanner Bolt? Poważnie? – spytała.
– O co ci chodzi?
– Chodzi mi o to, Nick: Tanner Bolt, poważnie? Przecież on reprezentuje tylko ludzi winnych. – Nachyliła się ku mnie, chwyciła za brodę. – Co
masz na policzku?
– Pokrzywka. Ze stresu. – Odwróciłem się od niej. – To nieprawda, co
mówią o Tannerze Bolcie, Marybeth. Jest najlepszy w branży. Potrzebuję go
natychmiast. Policja zajmuje się wyłącznie moją osobą.
– Na to wygląda – przyznała. – A to wygląda na ugryzienie.
– To pokrzywka.
Marybeth westchnęła z irytacją i weszła do salonu.
– To stało się tutaj? – spytała. Twarz jej się dziwnie zapadła i pofałdowała – wory pod oczami, obwisłe policzki, opuszczone kąciki warg.
– Chyba tak. Doszło też do jakiejś… przepychanki, konfrontacji w kuchni.
– Bo była krew…
Marybeth dotknęła podnóżka, następnie podniosła na parę centymetrów w górę, a potem puściła.
– Wolałabym, żebyś tego wszystkiego nie uporządkował. Wydaje się,
jakby nigdy nic się tu nie stało.
– Marybeth, przecież on tu musi mieszkać – zauważył Rand.
– Nadal nie rozumiem, jak… to znaczy, a co, jeśli policja wszystkiego
nie znalazła? Co, jeśli… no nie wiem. Wygląda na to, że dali sobie spokój
z szukaniem. Odpuścili już sobie ten dom.
– Jestem pewien, że wszystko sprawdzili – powiedział Rand i ścisnął ją
za rękę. – Może spytamy, czy możemy przejrzeć rzeczy Amy, byś mogła
wybrać sobie coś wyjątkowego? – Spojrzał na mnie. – Czy nie masz nic
przeciwko temu, Nick? To byłoby pocieszające, gdybyśmy dostali jakąś jej
rzecz. – Zwrócił się znów do żony: – Może ten niebieski sweter, który zrobiła jej babcia?
– Nie chcę cholernego niebieskiego swetra, Rand!
Odepchnęła jego dłoń, zaczęła chodzić po pokoju, podnosić różne rzeczy. Pchnęła podnóżek czubkiem stopy.
– To ten podnóżek, Nick? – spytała. – To ten, który był przewrócony,
a ponoć nie powinien?
– Tak, właśnie ten.
Przystanęła, znów kopnęła mebel i zobaczyła, że nie daje się przewrócić.
– Marybeth, Nick jest na pewno wykończony. – Rand uśmiechnął się do
mnie porozumiewawczo. – Tak jak my wszyscy. Sądzę, że powinniśmy
zrobić to, po co tu przyszliśmy, i…
– Wiesz, po co tu przyszłam, Rand? Nie po jakiś głupi sweter Amy, do
którego będę się przytulać, jakbym była trzylatką. Chcę moją córkę. Nie
chcę jej rzeczy. One nic dla mnie nie znaczą. Chcę, by Nick nam powiedział, co tu się do diabła dzieje, bo ta cała sprawa zaczyna śmierdzieć. Jeszcze nigdy w życiu tak głupio się nie czułam. – Zaczęła płakać, ocierać łzy,
wyraźnie wściekła na siebie, że płacze. – Powierzyliśmy ci swoją córkę.
Ufaliśmy ci, Nick. Powiedz nam prawdę! – Podetknęła mi pod nos drżący
palec wskazujący. – Czy to prawda? Czy nie chciałeś dziecka? Przestałeś
kochać Amy? Skrzywdziłeś ją?
Miałem ochotę ją uderzyć. Marybeth i Rand wychowali Amy. Była dosłownie ich dziełem. Stworzyli ją. Chciałem powiedzieć: „To wasza córka
jest potworem”, ale nie mogłem – zanim poinformujemy policję – więc stałem oniemiały, zastanawiając się, co jej odrzec. Wyglądało na to, że milczę
jakby na przekór.
– Marybeth, ja bym nigdy…
– „Ja bym nigdy, ja nie mógłbym”, wciąż słyszę z twojej cholernej gęby
te zapewnienia. Nie mogę już nawet na ciebie patrzeć. Z tobą jest coś nie
tak. Masz jakiś feler, skoro zachowujesz się, jak się zachowujesz. Nawet jeśli okaże się, że jesteś niewinny, nigdy ci nie wybaczę, że tak lekko to
wszystko traktowałeś. Można by pomyśleć, że zgubiłeś cholerny parasol!
Po tym wszystkim, co Amy dla ciebie zostawiła, co dla ciebie zrobiła, oto co
dostaje w zamian! To… ty… ja ci nie wierzę, Nick. Po to właśnie przyjechałam. By powiedzieć, że w ciebie nie wierzę. Już nie.
Zaczęła szlochać, odwróciła się i wyskoczyła z domu frontowymi
drzwiami, co natychmiast sfilmowali podekscytowani kamerzyści. Wsiadła
do samochodu, a dwaj dziennikarze przycisnęli się do okna, stukali w nie,
starając się zmusić ją do powiedzenia czegoś. W salonie słychać było, jak
wciąż powtarzają jej imię. Marybeth… Marybeth…
Rand został, z rękami w kieszeniach, zastanawiając się, jaką rolę ma
odegrać. Głos Tannera – musimy mieć Elliottów po swojej stronie – grzmiał jak
chór grecki w moich uszach.
Rand otworzył usta, ale ja go uprzedziłem:
– Rand, co mogę zrobić?
– Po prostu to powiedz, Nick.
– Ale co?
– Ja nie chcę pytać, a ty nie chcesz odpowiadać. To jasne. Jednak muszę
usłyszeć, jak to mówisz. Że nie zabiłeś naszej córki.
Zaśmiał się i rozpłakał jednocześnie.
– Jezu, tracę głowę – powiedział. Zaróżowił się, potem zaczerwienił,
a wreszcie spurpurowiał. – Nie mam pojęcia, co się dzieje! Nic nie rozumiem! – Wciąż się uśmiechał. Łza zatrzymała się na jego brodzie, a potem
spadła na kołnierzyk koszuli. – Po prostu to powiedz, Nick.
– Rand, nie zabiłem Amy ani jej nie skrzywdziłem. – Wpatrywał się we
mnie. – Czy mi wierzysz? W żaden sposób nie zraniłem jej fizycznie.
Rand znów się roześmiał.
– Wiesz, co właśnie miałem odpowiedzieć? Że sam już nie wiem, w co
mam wierzyć. Ale natychmiast pomyślałem, że to czyjaś kwestia. Kwestia
z jakiegoś filmu, a nie coś, co ja powinienem powiedzieć. I przemknęło mi
przez myśl: czy ja jestem w jakimś filmie? Czy mogę przestać w nim grać?
Wiem, że nie mogę. Ale przez chwilę myślę sobie: Powiem coś innego,
a wtedy wszystko się zmieni. Tylko że wcale się nie zmieni, prawda?
Potrząsnął szybko głową jak jack russell i poszedł za żoną do samochodu.
Zamiast smutku poczułem niepokój. Zanim jeszcze Elliottowie odjechali z podjazdu, pomyślałem: Musimy szybko spotkać się z policją. Zanim teściowie zaczną publicznie rozprawiać o utracie wiary we mnie. Musiałem
udowodnić, że moja żona nie jest tą osoba, którą udawała. Nie jest Niezwykłą Amy, lecz Mściwą Amy. Od razu stanął mi w pamięci Tommy O’Hara –
facet, który trzykrotnie telefonował na linię informacyjną, ten, którego Amy
oskarżyła o gwałt. Tanner miał o nim trochę informacji: nie był Irlandczykiem w typie macho, jak go sobie wyobraziłem na podstawie nazwiska,
żadnym tam strażakiem ani gliną. Pisał dla całkiem przyzwoitej strony
w sieci, zamieszczającej ilustracje i teksty humorystyczne, z redakcją na
Brooklynie. Na zdjęciu, które udostępniono jako prezentację pracowników,
widniał chudy facet w okularach w ciemnej oprawie, z niesforną czupryną
grubych czarnych włosów i krzywym uśmieszkiem, w T-shircie zespołu
Bingos.
Odebrał po pierwszym sygnale.
– Mówi Nick Dunne – powiedziałem. – Dzwoniłeś do mnie w sprawie
mojej żony. Amy Dunne. Amy Elliott. Muszę z tobą porozmawiać.
Odpowiedziało mi milczenie, spodziewałem się, że odwiesi słuchawkę
tak jak Hilary Handy.
– Zadzwoń za dziesięć minut.
Tak zrobiłem. W tle usłyszałem odgłosy z baru, tak dobrze mi znane:
szmer rozmów, podzwanianie kostek lodu, nagle podniesione głosy, gdy
ludzie zamawiali drinki albo witali się z przyjaciółmi. Zatęskniłem za swoim Barem.
– No dobra, dziękuję – odezwał się. – Musiałem iść do baru. To temat
na zakrapianą rozmowę. – Jego głos docierał jakby z coraz bliższej odległości. Wyobraziłem sobie, jak siedzi przygarbiony nad drinkiem, osłaniając
dłonią usta przy telefonie.
– No więc – zacząłem – dostałem twoje wiadomości.
– Tak. Jeszcze jej nie odnaleziono, tak? Amy?
– Nie.
– Czy mogę spytać, co twoim zdaniem się stało?
A niech to szlag, zachciało mi się drinka. Poszedłem do kuchni – drugie
najlepsze miejsce po moim Barze – i nalałem sobie jednego. Starałem się nie
przesadzać z alkoholem, ale to było takie przyjemne: łyk szkockiej, ciemny
pokój z oślepiającym słońcem na zewnątrz.
– Czy mogę spytać, czemu zadzwoniłeś? – powtórzyłem.
– Oglądałem relacje w telewizji – powiedział. – Masz przejebane.
– Owszem. Chciałem z tobą porozmawiać, bo pomyślałem, że to… interesujące, że próbowałeś się skontaktować. Wziąwszy po uwagę to oskarżenie o gwałt.
– A, wiesz o tym.
– Wiem, że było oskarżenie o gwałt, ale niekoniecznie wierzę w to, że
jesteś gwałcicielem. Chciałem usłyszeć, co masz do powiedzenia.
– Taa… – Usłyszałem, jak bierze łyk szkockiej, pije do dna, grzechocze
kostkami lodu. – Pewnej nocy zobaczyłem tę historię w wiadomościach.
Twoją historię. I Amy. Siedziałem sobie w łóżku i jadłem tajskie żarcie. Zajmowałem się swoimi sprawami. Ale to było jak obuchem w głowę. Ona, po
tylu latach. – Zawołał do barmana, że chce kolejnego drinka. – No więc mój
adwokat zabronił mi z tobą gadać, ale… co mogę powiedzieć? Za miły jestem, kurwa. Nie mogę pozwolić, byś umarł. Jezu, szkoda, że w barach nie
można już palić. Do tej rozmowy przydałaby się też fajka.
– Opowiedz mi – poprosiłem. – O tym oskarżeniu. O gwałt.
– Tak jak mówiłem, stary, zobaczyłem tę relację, media wylewają na ciebie pomyje. Że niby to ty jesteś ten zły. A ja powinienem trzymać się od tej
sprawy z daleka – nie potrzebuję tej dziewczyny znów w swoim życiu. Ani
trochę. Ale, cholera, chciałbym, żeby mi ktoś wyświadczył taką przysługę.
– No więc wyświadcz mnie.
– Przede wszystkim wycofała zarzuty – wiesz o tym, tak?
– Wiem. Zrobiłeś to?
– Pierdol się. Oczywiście, że nie. A ty zrobiłeś?
– Nie.
– No więc.
Tommy znów krzyknął do barmana, że chce szkocką.
– Pozwól, że zapytam: czy twoje małżeństwo było udane? Amy była
szczęśliwa?
Milczałem.
– Nie musisz odpowiadać, domyślam się, że nie. Amy nie była szczęśliwa. Wszystko jedno dlaczego. Nawet nie będę pytał. Domyślam się, ale nie
będę pytał. Zapewne wiesz jedno: Amy lubi bawić się w Boga, kiedy nie
jest szczęśliwa. Starotestamentowego Boga.
– To znaczy?
– Wymierza karę – odparł Tommy. – Surową. – Parsknął śmiechem. –
Wiesz, powinieneś mnie zobaczyć – powiedział. – Nie wyglądam jak jurny
samiec alfa. Raczej jak wypierdek mamuta. Jestem konusem. Moją piosenką
karaoke jest Sister Christian, do głośnego wycia. Płaczę na Ojcu Chrzestnym
II. Za każdym razem. – Zakaszlał po kolejnym łyku. To chyba był dobry
moment, by trochę go zmiękczyć.
– Fredo? – spytałem.
– Tak, stary, jasne. Biedny Fredo.
– Zostałem pominięty…
Dla większości facetów lingua franca do rozmów z kumplami jest sport.
To był filmowy odpowiednik omówienia jakiegoś świetnego zagrania na
słynnym meczu. Obaj znaliśmy tę kwestię, a to eliminowało potrzebę całodniowego bicia piany w celu zacieśnienia kumplowskich więzów.
Znów wziął łyka.
– To było takie kurewsko absurdalne.
– Opowiedz.
– Nie nagrywasz tego czy coś? Nikt tego nie słucha? Bo sobie nie życzę.
– Tylko ty i ja. Jestem po twojej stronie.
– No więc spotkałem Amy na jakimś przyjęciu – chyba już z siedem lat
temu – i była taką cholernie fajną laską. Bardzo zabawna, nieco dziwna i…
fajna. Od razu poczułem, że nadajemy na tych samych falach, a mnie się to
nie zdarza z wieloma dziewczynami, a przynajmniej nie z takimi, co wyglądają jak Amy. Więc myślę sobie, że pewnie mnie nabiera. Gdzie tkwi haczyk? Ale zaczynamy się spotykać i trwa to przez parę miesięcy, dwa czy
trzy, i nagle już wiem, gdzie ten haczyk: nie jest dziewczyną, z którą rzeko-
mo się spotykałem. Ona potrafi cytować śmieszne rzeczy, ale właściwie to
ich nie lubi. W każdym razie woli się nie śmiać. A właściwie wolałaby, żebym ja też się nie śmiał ani żebym nie był zabawny, co stawia mnie w niezręcznej sytuacji, bo na tym polega moja praca, ale dla niej to tylko strata
czasu. No wiesz, nie mogłem wykombinować, dlaczego w ogóle zaczęła się
ze mną spotykać, bo staje się jasne, że nawet jej się nie podobam. Wiesz, co
mam na myśli?
Skinąłem głową, łyknąłem szkockiej.
– O tak. Wiem.
– No więc zaczynam wynajdywać różne wymówki, żeby tak często się
nie spotykać. Nie zrywam całkiem, bo nie jestem idiotą, a ona jest taka
śliczna. Mam nadzieję, że może coś się zmieni na lepsze. Jednak regularnie
wymawiam się od spotkań: utknąłem w pracy, mam deadline, przyjechał
przyjaciel z innego miasta, moja małpa jest chora, cokolwiek. No i zaczynam spotykać się z drugą dziewczyną, ot tak, od czasu do czasu, nic wielkiego. A przynajmniej mnie się tak wydaje. Jednak Amy się o tym dowiaduje – do tej pory nie wiem jak, wiem tylko, że kręciła się koło mojego
domu. Ale… cholera…
– Łyknij sobie.
Obydwaj bierzemy po łyku szkockiej.
– Amy przychodzi do mnie pewnego wieczoru – z tą drugą widywałem
się około miesiąca – no więc Amy wpada wieczorem i zachowuje się tak jak
dawniej. Ma na DVD pirackie nagranie komika, którego lubię, undergroundowy występ w Durham, przyniosła też burgery w torebce, no więc oglądamy sobie to DVD, ona owija swoją nogę wokół mojej, wtula się we mnie
i… przepraszam. To twoja żona. Chcę powiedzieć, że ta dziewczyna wiedziała, jak mnie podejść. No i w końcu…
– Uprawialiście seks.
– Owszem, seks za obopólnym przyzwoleniem. Ona wychodzi
i wszystko jest okej. Pocałunek na do widzenia przy drzwiach, te wszystkie
ceregiele.
– No a potem?
– Zjawiają się u mnie dwaj gliniarze, którzy przesłuchiwali Amy na
okoliczność gwałtu, i okazuje się, że miała „obrażenia spowodowane w wy-
niku gwałtu”. Ma też ślady po wiązaniu na nadgarstkach, a kiedy przeszukują moje mieszkanie, u wezgłowia łóżka są dwa więzy – z krawatów – wetknięte pod materac, i te więzy, cytuję, „odpowiadają śladom podwiązania
na nadgarstkach”.
– Przywiązywałeś ją?
– Nie, seks nie był nawet taki… no wiesz. To mnie kompletnie zbiło
z tropu. Musiała przywiązać te krawaty, gdy poszedłem się odlać czy coś.
No i wiesz, znalazłem się w niezłym bagnie. Bardzo źle to wyglądało. I nagle ona wycofała zarzuty. Parę tygodni później dostałem liścik, anonimowy, wydrukowany, o treści: Może następnym razem dobrze to sobie przemyślisz.
– I później już nigdy nie miałeś z nią kontaktu?
– Nigdy.
– I nie chciałeś wnieść oskarżenia przeciwko niej czy coś?
– Kurwa, nie. Byłem zadowolony, że zniknęła z mojego życia. No ale
w zeszłym tygodniu jem sobie tajskie żarcie, siedząc w łóżku, i oglądam tę
relację. O Amy. O tobie. Idealna żona, rocznica ślubu, brak ciała, przesrana
sprawa. Słowo daję, że aż się cały zlałem potem. Pomyślałem: To robota
Amy, awansowała do morderstwa. A niech to szlag. Mówię poważnie, stary. Założę się, że wszystko, co dla ciebie upichciła, trzyma się kupy. Kurwa,
masz się czego bać.
AMY ELLIOTT DUNNE
OSIEM DNI PO ZAGINIĘCIU
Jestem cała mokra po zabawie w zderzanie się łodziami. Udało nam się
pluskać dłużej, niż nam się należało za pięciodolarową opłatę, bo dwie
oszołomione słońcem nastolatki wolały przeglądać plotkarskie magazyny
i palić papierosy niż próbować przegonić nas z wody. Tak więc spędziliśmy dobre trzydzieści minut na naszych napędzanych silnikami od kosiarek statkach, taranując się wzajemnie i robiąc dzikie zwroty, aż wreszcie
nam się to znudziło i wyszliśmy dobrowolnie.
Greta, Jeff i ja, nietypowa paczka w dziwnym miejscu. Greta i Jeff zaprzyjaźnili się w jeden dzień, co jest tutaj nagminne, bo nie ma nic innego
do roboty. Myślę, że Greta zastanawia się, czy dokonać kolejnego poronionego wyboru partnera, wiążąc się z Jeffem. Jeffowi by się to spodobało. On
woli ją. Jest o wiele ładniejsza ode mnie, teraz, w tym miejscu. To taka tania
uroda. Chodzi w staniku od bikini, z wetkniętą w tylną kieszeń dżinsowych szortów koszulką, którą wkłada, gdy chce wejść do sklepu (T-shirty,
drewniane rzeźby, dekoracyjne kamienie) albo restauracji (burger, potrawy
z grilla, ciągutki). Chce, żebyśmy sobie pstryknęli zdjęcia w kostiumach
z Dzikiego Zachodu, ale nie zamierzam tego robić z powodów niezwiązanych z faktem, że nie chcę złapać wszy od jakiegoś kmiota znad jeziora.
W końcu decydujemy się na kilka rundek na zdewastowanym miniaturowym polu golfowym. Fałszywa trawa odłazi całymi kępami od podłoża,
aligatory i wiatraki, które niegdyś poruszały się automatycznie, są nieruchome. Jeff pełni honory domu, porusza skrzydłami wiatraka, kłapie szczękami aligatorów. Niektóre dołki nie nadają się do użytku – niby-trawa zawinęła się jak dywan, domek wiejski z kuszącą mysią dziurą się zawalił.
Tak więc pętamy się po polu, nie zwracając uwagi na kolejność dołków.
Nikt nawet nie zapisuje wyników.
Dawną Amy wyprowadziłoby to wszystko z równowagi: chaotyczność
tych działań, ich bezsensowność. Ale ja właśnie uczę się dryfować i całkiem
nieźle mi to wychodzi. Osiągam nadspodziewanie dobre wyniki w bezcelowości, jestem osobowościowym typem A, leserką alfa, liderką gangu dzieciaków ze złamanymi sercami, które szaleją po opustoszałym placu zabaw,
każde obolałe po zawodzie miłosnym. Przyłapuję Jeffa (rogacz, rozwiedziony, utrudnienia w spotkaniach z dziećmi) na tym, jak marszczy brwi,
gdy przechodzimy przez Tester Miłości: trzeba ścisnąć metalową rączkę
i patrzeć, jak temperatura uczuć rośnie od „tylko flirt” do „bratnia dusza”.
Dziwne jest to utożsamianie prawdziwej miłości z miażdżącym uściskiem –
od razu myślę o biednej poturbowanej Grecie, która często przykłada kciuk
do sińca na piersi, jakby to był jakiś guzik, który może wcisnąć.
– Twoja kolej – mówi do mnie Greta.
Wyciera swoją piłeczkę o szorty, bo dwa razy wpadła jej do rowu
z brudną wodą.
Zajmuję pozycję, parę razy kołyszę biodrami i posyłam swoją jaskrawoczerwoną piłeczkę prosto w otwór wejściowy domku dla ptaków. Znika na
sekundę, po czym wyłania się znowu i toczy po torze do dziury. Znika
i znów się pojawia. Czuję przypływ niepokoju – wszystko w jakimś momencie wyłania się z ukrycia, nawet ja. Martwię się, bo myślę, że moje plany się zmieniły.
Jak dotąd zmieniałam je tylko dwukrotnie. Pierwszy raz chodziło o pistolet. Zamierzałam go kupić i wówczas, w poranek zaginięcia, chciałam
się postrzelić. Nie jakoś niebezpiecznie: w łydkę albo nadgarstek. Zostawiłabym kulę ze swoją krwią i strzępem ciała. Doszło do walki! Amy została
postrzelona! Potem uświadomiłam sobie, że to jest zbyt macho nawet jak
dla mnie. Rana bolałaby przez wiele tygodni, a ja nie lubię bólu (nacięcie na
ramieniu prawie się zagoiło, dziękuję za troskę). Jednak pomysł z pistoletem mi się spodobał. Byłby niezłym MacGuffinem. Nie Amy została postrzelona, lecz Amy się czegoś bała. Tak więc odpicowałam się i pojechałam do
centrum handlowego w walentynki, żeby zostać zapamiętana. Nie udało
się kupić pistoletu, ale nic nie szkodzi, bo zmieniony plan mógł się bez niego obejść.
Kolejna zmiana planów jest o wiele bardziej ekstremalna. Postanowi-
łam, że nie umrę.
Nie brak mi dyscypliny koniecznej do tego, by się zabić, lecz nie mogę
znieść niesprawiedliwości. To nie fair, że ja mam umrzeć. Nie naprawdę.
Wcale nie chcę. Przecież nic złego nie zrobiłam.
Problemem są pieniądze. To niedorzeczne, że właśnie one stanowią największą przeszkodę. Mam tylko ograniczoną ilość forsy – obecnie jest to 9
132$. Będę potrzebowała więcej. Dziś rano poszłam pogadać z Dorothy, jak
zawsze trzymałam chusteczkę, żeby nie zostawiać odcisków palców (powiedziałam, że należała do mojej babci – staram się, by odnosiła wrażenie,
że w moim wypadku chodzi o jakąś utraconą fortunę z Południa, klimat à
la Blanche DuBois). Oparłam się o jej biurko, gdy opowiadała mi, z biurokratycznymi szczegółami, o leku przeciwzakrzepowym, na który jej nie
stać – ta kobieta to istna encyklopedia kłopotów medycznych. I wtedy powiedziałam, tak tylko by przetestować sytuację: „Wiem, jak to jest. Nie
mam pojęcia, skąd wytrzasnę forsę na chatę za tydzień czy dwa”.
Zamrugała, a potem wlepiła wzrok w telewizor, gdzie leciał jakiś program, w którym ludzie dużo krzyczeli i dużo płakali. Zajmuje się mną jak
babcia, na pewno pozwoli mi zostać bezterminowo, ośrodek jest w połowie
pusty, mała strata.
– To poszukaj pracy – mówi Dorothy, nie odwracając oczu od telewizora.
Uczestniczka konkursu podjęła złą decyzję, straciła nagrodę, dźwięk
uuuuaaaaa wyraża jej ból.
– No ale jaką? Co mogłabym tu znaleźć?
– Sprzątanie, opieka nad dziećmi.
Czyli miałabym zostać płatną żoną. Dałoby się z tego wykroić mnóstwo
ironicznych plakatów.
Prawda jest taka, że nawet w naszym poślednim Missouri nigdy nie
musiałam oszczędzać. Nie mogłam ot tak sobie wyjść i kupić nowy samochód, bo miałam taką zachciankę, lecz nie musiałam martwić się o codzienne wydatki, zbierać kuponów oszczędnościowych, kupować najtańszych
rzeczy, i umieć podać cenę mleka przebudzona w środku nocy. Moi rodzice
nigdy nie zawracali sobie głowy uczeniem mnie takich rzeczy, więc nie zostałam przez nich przygotowana do życia w prawdziwym świecie. Na
przykład gdy Greta narzekała, że w sklepiku w porcie zażądano od niej
pięciu dolarów za karton mleka, skrzywiłam się, bo koleś, który stał za
ladą, brał ode mnie zawsze dziesięć. Wydawało mi się, że to trochę dużo, a
nie wpadłam na to, że ten pryszczaty wyrostek po prostu rzucił taką cenę,
by sprawdzić, czy zapłacę.
Starałam się oszczędzać, lecz mój budżet, który zgodnie z zapewnieniami z internetu powinien mi starczyć nawet na dziewięć miesięcy, zaczął się
wyczerpywać.
Skończyliśmy grać w golfa – wygrałam oczywiście, wiem, bo liczyłam –
i idziemy na lunch do pobliskiej budki z hot dogami, a ja wymykam się za
nią, by wygrzebać pieniądze z pasa na pieniądze, który noszę pod koszulą.
Gdy się oglądam, widzę, że Greta poszła za mną i przyłapała mnie, zanim
zdążyłam go ukryć.
– Nie masz torebki? – parska rozbawiona.
To stały problem – uciekinier potrzebuje dużo gotówki, ale z definicji
nie ma gdzie jej przechowywać. Na szczęście Greta nie drąży tematu, wie,
że obie jesteśmy ofiarami. Siedzimy w słońcu na metalowej ławce piknikowej i jemy hot dogi, białe buły owinięte wokół parówek z fosforanów z sosem tak zielonym, że wygląda jak trucizna, i może to najlepsza rzecz, jaką
jadłam, bo jestem Martwą Amy, i jest mi wszystko jedno.
– Wiesz, co Jeff znalazł dla mnie w swojej chacie? – pyta Greta. – Książkę tego gościa od Kronik marsjańskich.
– Ray Bradburrow – podrzuca Jeff. Bradbury, myślę.
– No właśnie. Jakiś potwór tu nadchodzi – dodaje Greta. – Dobra jest.
Ostatnie zdanie wypowiada szczebiotliwie, z naciskiem, jakby tylko
tyle można było powiedzieć o książce: jest dobra albo zła. Podobała mi się
albo nie. Nie ma dyskusji o stylu pisania, tematach, niuansach, konstrukcji.
Tylko dobre albo złe. Jak hot dog.
– Przeczytałem ją, jak się tu sprowadziłem – mówi Jeff. – Dobra jest.
Trochę straszna.
Przyłapuje mnie na tym, że się mu przyglądam, i wykrzywia twarz,
udając jakiegoś stwora z szalonymi oczami i wywalonym językiem. Nie jest
w moim typie – futro na twarzy jest zbyt szczeciniaste, kombinuje coś
dziwnego z tymi rybami, ale jest miły dla oka. Atrakcyjny. Oczy ma bardzo
ciepłe, nie takie lodowate, błękitne jak Nick. Zastanawiam się, czy „ja” mogłabym się z nim przespać. Przyjemne, powolne ruchanko, jego ciało przyciśnięte do mojego, jego oddech w moim uchu, szczecina na moim policzku, nie ten samotny sposób, w jaki pieprzy się Nick, kiedy nasze ciała ledwie się stykają: pod odpowiednim kątem od tyłu, w kształcie litery L od
przodu, a potem natychmiast wyskakuje z łóżka i leci pod prysznic, zostawiając mnie pulsującą w plamie jego wilgoci.
– Hej, ty, coś taka milcząca? – pyta Jeff. Nigdy nie zwraca się do mnie
po imieniu, jakby dla podkreślenia faktu, że oboje wiemy o moim kłamstwie. Mówi o mnie ta pani, ładna babka albo per ty. Ciekawe, jak mówiłby
do mnie w łóżku. Może kotku.
– Myślę.
– Ho ho. – Jeff znów wykrzywia się w uśmiechu.
– Myślałaś o chłopaku, od razu zauważyłam – mówi Greta.
– Może.
– A ja myślałam, że obiecałyśmy sobie, że przez jakiś czas będziemy się
trzymać z dala od wszystkich dupków – przypomina Greta. – Przecież
mamy doglądać kur.
Poprzedniej nocy po programie Ellen Abbott byłam zbyt podekscytowana, by iść do siebie, więc wypiłyśmy na spółkę sześciopak piwa i wyobrażałyśmy sobie swoje samotnicze życie w lesbijskiej społeczności matki Grety,
jako jedyne okazy heteroseksualnych dziewczyn. Hodowałybyśmy kury,
wieszałybyśmy pranie na słońcu. Byłybyśmy obiektami delikatnych, platonicznych zalotów starszych kobiet o sękatych kłykciach i pobłażliwych
uśmiechach. Dżinsy, sztruks, drewniaki, i już nigdy nie trzeba przejmować
się makijażem, włosami czy paznokciami, rozmiarem biustu ani bioder, ani
też udawać wyrozumiałej żonki ani wspierającej dziewczyny, która uwielbia wszystko, co robi jej mężczyzna.
– Nie wszyscy faceci to dupki – mówi Jeff.
Greta wydaje z siebie nieokreślony pomruk. Wracamy do swoich domków na miękkich nogach. Czuję się jak balon z wodą pozostawiony na słońcu. Mam ochotę jedynie usiąść przy charczącym wentylatorze okiennym,
wystawić skórę na chłodny powiew i oglądać telewizję. Znalazłam kanał
z powtórkami, który pokazuje stare seriale z lat siedemdziesiątych i osiem-
dziesiątych, takie jak Quincy, The Love Boat czy Eight Is Enough, ale najpierw
leci Ellen Abbott, mój nowy ulubiony program!
Nic nowego, nic nowego. Ellen nie odżegnuje się jednak od różnych
spekulacji, zaprosiła całe mnóstwo obcych ludzi z mojej przeszłości, którzy
podają się za moich przyjaciół i mają do powiedzenia o mnie różne przemiłe rzeczy, nawet ci z nich, którzy nigdy zbytnio mnie nie lubili. Pośmiertna
sympatia.
Pukanie do drzwi i wiem, że to będzie Greta i Jeff. Wyłączam telewizję,
i oto stoją na moim progu, nie wiadomo po co.
– Co robisz? – pyta Jeff.
– Czytam – kłamię.
Stawia sześciopak z piwem na blacie, Greta wchodzi tuż za nim.
– Wydawało nam się, że słyszymy telewizję.
Trzy osoby tworzą tłum w tych ciasnych domkach. Na chwilę zatrzymują się przed drzwiami, a ja od razu zaczynam się denerwować – dlaczego blokują wyjście? – a potem się przesuwają i stają przed szafką nocną.
Tam znajduje się mój pas z pieniędzmi, w którym jest osiem tysięcy dolarów w gotówce. Setki, pięćdziesiątki i dwudziestodolarówki. Pas na pieniądze jest szkaradny, w cielistym kolorze, pomarszczony. Nie mogę nosić całej forsy – zostawiam trochę poutykane w chacie – staram się jednak mieć
przy sobie większość, a gdy to robię, czuję się jak dziewczyna, która nosi na
plaży stanik z dużymi poduszeczkami. Odczuwam perwersyjną przyjemność, wydając pieniądze, bo za każdym razem, gdy wyciągam banknot
dwudziestodolarowy, jest mniej forsy do ukrycia, do martwienia się, że mi
ją ukradną albo że ją zgubię.
Jeff włącza telewizor i pojawiają się Ellen Abbott oraz Amy. On kiwa
głową, uśmiecha się do siebie.
– Chcesz oglądać… Amy? – pyta Greta.
Nie jestem pewna, czy powiedziała to z przecinkiem: Chcesz oglądać,
Amy? czy Chcesz oglądać Amy?
– Nie. Jeff, może weźmiesz gitarę i posiedzimy sobie na werandzie?
Jeff i Greta wymieniają spojrzenia.
– Eeee… przecież właśnie to oglądałaś, prawda? – pyta Greta.
Wskazuje na ekran, na którym pokazują zdjęcie moje i Nicka na jakiejś
imprezie dobroczynnej, jestem w sukni, włosy mam upięte w kok i wyglądam niemal jak teraz, z krótkimi włosami.
– To nudne – mówię.
– Och, wcale nie – odpowiada Greta i rozwala się na moim łóżku.
Myślę sobie, jak głupio zrobiłam, wpuszczając tych dwoje do środka.
No i sądząc, że mogę ich kontrolować, a to zdziczałe istoty, nawykłe do
szukania korzyści, czyhające na czyjąś słabość, zawsze żyjące w niedostatku, podczas gdy dla mnie to coś nowego. Niedostatek. Ludzie, którzy trzymają na podwórzu za domem pumy albo szympansy w salonie, chyba czują się podobnie, gdy ich ulubieńcy wypruwają im nagle flaki.
– Wiecie co… przepraszam, ale nie czuję się najlepiej… Chyba za dużo
słońca.
Wyglądają na zaskoczonych i jakby lekko urażonych, a ja zastanawiam
się, czy się mylę – może są nieszkodliwi, a mnie dopadła paranoja. Chciałabym w to wierzyć.
– Jasne, nie ma sprawy – mówi Jeff.
Szurając stopami, wychodzą z chaty, Jeff po drodze zgarnia piwo. Minutę później słyszę warkliwy głos Ellen Abbott dobiegający z chaty Grety.
Oskarżycielskie pytania. Dlaczego… Dlaczego nie… Jak wytłumaczysz…
Dlaczego pozwoliłam sobie zawierać tu jakiekolwiek znajomości? Dlaczego nie trzymałam się na uboczu? Jak wytłumaczę swoje postępowanie, gdy
zostanę zdemaskowana?
Nie mogę na to pozwolić. Gdyby to się stało, byłabym najbardziej znienawidzoną kobietą na ziemi. Z pięknej, dobrej, nieszczęsnej, ciężarnej ofiary samolubnego, zdradzającego drania zmieniłabym się w zgorzkniałą
sukę, która wykorzystała dobre serca amerykańskich obywateli. Ellen Abbott zajmowałaby się mną w kolejnych programach, wściekli widzowie dawaliby upust swej nienawiści: „To kolejny przykład rozpuszczonej bogatej
dziewczyny, która robi, co jej się żywnie podoba, kiedy jej się podoba, i nie
myśli o uczuciach innych, Ellen. Myślę, że powinna gnić w więzieniu!”.
Tak by to było, na pewno. Czytałam sprzeczne informacje w internecie na
temat kar przewidzianych dla osób pozorujących własną śmierć albo wrabiających współmałżonka w takie wymyślone morderstwo, ale wiem, że
opinia publiczna byłaby brutalna. Bez względu na to, co robiłabym później
– karmiłabym sieroty czy tuliła trędowatych – po śmierci byłabym znana
jako Kobieta, Która Udawała Własną Śmierć i Wrobiła Własnego Męża
w Morderstwo.
Nie mogę na to pozwolić.
Kilka godzin później nadal nie śpię, rozmyślam w ciemnościach, gdy
słyszę delikatne pukanie do drzwi, pukanie Jeffa. Waham się przez chwilę,
potem otwieram, gotowa do przeprosin za swoją wcześniejszą nieuprzejmość. Pociera brodę, wlepiając wzrok w wycieraczkę, a potem podnosi na
mnie bursztynowe oczy.
– Dorothy mówi, że szukasz pracy – odzywa się wreszcie.
– Tak. Chyba tak.
– Mam coś na dzisiaj. Możesz zarobić pięćdziesiąt dolców.
Amy Elliott Dunne nie ruszyłaby się ze swojej chaty za pięćdziesiąt dolców, lecz Lydia i/albo Nancy potrzebuje pracy. Muszę się zgodzić.
– Kilka godzin, pięćdziesiąt dolców. – Wzrusza ramionami. – Mnie tam
wszystko jedno, ale pomyślałem, że mogę ci zaproponować.
– Co to jest?
– Łowienie ryb.
Byłam przekonana, że Jeff jeździ furgonetką, tymczasem on prowadzi
mnie do lśniącego forda typu hatchback, na którego widok serce się kraje,
bo jest to auto świeżo upieczonego absolwenta college’u z dużymi planami
i małym budżetem, a nie samochód, jakim powinien jeździć dorosły mężczyzna. Pod sukienką mam kostium kąpielowy, zgodnie z instrukcją Jeffa.
(„Nie bikini, ale jednoczęściowy, taki, w którym rzeczywiście będziesz mogła pływać”, podkreśla; nigdy nie zauważyłam go w pobliżu basenu, jednak doskonale wiedział, jaki strój tam nosiłam, co mi schlebiało, ale zarazem bardzo mnie zaniepokoiło).
Opuszcza okna, gdy jedziemy przez zalesione wzgórza, przydrożny pył
osiada na moich krótkich włosach. To kojarzy mi się z jakimś wideo z muzyką country: dziewczyna w sukience wychyla się przez okno, by owiał ją
wietrzyk w letnią noc. Widzę gwiazdy. Jeff ciągle coś sobie nuci.
Parkuje na drodze przy restauracji stojącej na palach wchodzących w jezioro, gdzie serwuje się potrawy z grilla i wielkie drinki o fatalnych nazwach: Sok Aligatora i Atak Okoniopstrąga. Wiem o tym, bo przy brzegach
jeziora unosi się mnóstwo popękanych, jaskrawych kubków z logo tej knajpy: Catfish10 Carl’s. Pomost przy knajpie wychodzi w wodę – klienci mogą
brać garście kociego żarcia z dozowników i wrzucać je w rozdziawione
gęby setek wielkich sumów, które czyhają w wodzie.
– Co właściwie będziemy robić, Jeff?
– Ty złapiesz je w podbierak, ja je zabiję. – Wysiada, idę za nim na tył
samochodu, który jest zastawiony lodówkami. – Włożymy je tutaj, do lodu,
a potem odsprzedamy.
– Odsprzedamy? Kto kupi kradzione ryby?
Jeff uśmiecha się leniwie jak kot.
– Mam swoich klientów – zapewnia.
I wtedy uświadamiam sobie, że on nie jest żadnym tam brzdąkającym
na gitarze kolesiem, który kocha pokój i naturę. Jest prostakiem i złodziejem, któremu się wydaje, że jest kimś więcej.
Wyciąga sieć, pudełko z chrupkami dla kotów i poplamione plastikowe
wiadro.
Nie zamierzam brać udziału w tym zakazanym rybim procederze, ale
„ja” jestem dość zainteresowana. Ile kobiet może powiedzieć o sobie, że
były częścią szajki szmuglującej ryby? „Ja” jestem skora do takich przygód.
Znów stałam się skora, odkąd umarłam. To, czego nie lubiłam, czego się
bałam, ograniczenia, które miałam – wszystko to ze mnie opadło. „Ja”
mogę robić, co mi się podoba. Duchowi wolno.
Schodzimy w dół zbocza, przemykamy pod tarasem Catfish Carl’s na
pomost, z pluskiem kołyszący się na kilwaterze przepływającej motorówki,
z której dobiega ryk Jimmy’ego Buffetta.
Jeff podaje mi podbierak.
– To trzeba zrobić szybko: wskoczysz do wody, zarzucisz sieć, zagarniesz ryby, podasz mi. Będzie ciężka, one się będą wić, więc uważaj. No
i nie wrzeszcz czy coś.
– Nie będę krzyczeć. Ale nie chcę wchodzić do wody. Mogę to zrobić
z pomostu.
– Powinnaś przynajmniej zdjąć sukienkę, bo ją zniszczysz.
10
Catfish (ang.) – sum.
– Nie przejmuj się tym.
Przez chwilę wygląda na niezadowolonego – on jest szefem, ja pracownicą, a jak dotąd wcale go nie słucham – potem odwraca się skromnie, ściąga koszulę i wręcza mi pudełko z kocim żarciem, nie patrząc na mnie, jakby się wstydził. Trzymam pudełko węższym otworem tuż nad wodą i nagle mknie ku mnie setka lśniących wygiętych grzbietów, wężowa ciżba,
ogony z wściekłością przecinają powierzchnię wody, i nagle gęby są tuż
pode mną, rybska przewalają się jedna przez drugą, by móc połknąć chrupki, jak tresowane zwierzęta, kierując ku mnie wygłodniałe pyski.
Zarzucam podbierak na środek stada i siadam na pomoście, by dobrze
się zaprzeć przy wyciąganiu ryb. Gdy podrywam sieć, jest w niej kilka wąsatych, śliskich sumów, usiłujących gorączkowo wskoczyć z powrotem do
wody, ich rozwarte wargi otwierają się i zamykają pomiędzy kwadratami
nylonowej nici, ich zbiorowa szarpanina sprawia, że podbierak podskakuje.
– Podnoś, podnoś!
Wpycham kolano pod uchwyt siatki i pozwalam, by na nim dyndała,
a Jeff sięga, chwyta jednego suma obiema rękami we frotowych rękawiczkach zapobiegających wyślizgiwaniu się ryby. Przesuwa ręce aż do ogona,
zamachuje się rybą jak pałką i rozwala jej głowę o bok pomostu. Tryska
krew. Cienka struga obryzguje mi nogi, twardy kawałek mięsa wpada mi
we włosy. Jeff wrzuca rybę do wiadra i łapie kolejną ze sprawnością robotnika przy taśmie montażowej.
Pracujemy, stękając i dysząc, przez pół godziny, opróżniamy cztery
podbieraki, aż wreszcie mam ręce jak z gumy, a lodówki są pełne. Jeff bierze puste wiadro, nabiera do niego wody z jeziora, zmywa flaki do rybiej
zagrody. Sumy pożerają wnętrzności swoich pobratymców. Pomost jest
czysty. Ostatnie wiadro wody Jeff wylewa na nasze zakrwawione stopy.
– Dlaczego musisz je tak roztrzaskiwać? – pytam.
– Nie mogę patrzeć, jak coś cierpi – odpowiada. – Szybka kąpiel?
– Ja niekoniecznie.
– Koniecznie, bo nie wpuszczę cię do samochodu. No chodź, szybko.
Nawet nie wiesz, ile tego syfu masz na sobie.
Zbiegamy z pomostu na pobliską kamienistą plażę. Brodzę po kostki
w jeziorze, a Jeff wbiega wielkimi susami na głębinę, rozpryskując wodę,
po czym rzuca się w nią z rozpostartymi ramionami. Gdy odpływa na bezpieczną odległość, odczepiam pas z pieniędzmi i owijam go w sukienkę,
kładę na brzegu z okularami na wierzchu. Wchodzę coraz głębiej, aż czuję,
jak ciepła woda zalewa moje uda, brzuch, szyję, a wtedy wstrzymuję oddech i zanurzam się cała.
Płynę daleko i szybko, zostaję pod powierzchnią dłużej, niż powinnam,
by uzmysłowić sobie, jak by to było tonąć – wiem, że mogłabym to zrobić,
gdybym musiała, a kiedy wynurzam się z jednym zdyscyplinowanym
wdechem, widzę, jak Jeff pruje w stronę brzegu, więc muszę płynąć szybko
jak morświn do mojego pasa z pieniędzmi i wdrapać się na skały tuż przed
nim.
NICK DUNNE
OSIEM DNI PO ZAGINIĘCIU
Gdy tylko skończyłem rozmowę z Tommym, zadzwoniłem do Hilary
Handy. Skoro moje „morderstwo” było kłamstwem, „gwałt” Tommy’ego
O’Hary był kłamstwem, to dlaczego „prześladowanie” Amy przez Hilary
Handy miałoby być prawdą? Socjopatka musiała przecież gdzieś ostrzyć
zęby, może robiła to w surowych marmurowych korytarzach Wickshire
Academy.
Gdy Hilary odebrała, wytrajkotałem szybko:
– Mówi Nick Dunne, mąż Amy Elliott. Naprawdę muszę z tobą porozmawiać.
– Dlaczego?
– Bardzo potrzebuję więcej informacji. O…
– Tylko nie mów „o przyjaźni” – przerwała ze złością.
– Nie. Chcę tylko usłyszeć twoją wersję. Absolutnie nie sądzę, że masz
cokolwiek wspólnego z moją żoną, z jej obecną sytuacją. Ale bardzo bym
chciał usłyszeć, co się wydarzyło. Tak naprawdę. Myślę, że mogłabyś rzucić pewne światło na… wzorzec zachowań Amy.
– Jaki znów wzorzec?
– Chodzi o to, że ludzi, którzy jej się narażą, spotykają złe rzeczy.
Dyszała ciężko w słuchawkę.
– Jeszcze dwa dni temu w ogóle bym z tobą nie rozmawiała – zaczęła. –
Jednak niedawno piłam drinka z przyjaciółmi, telewizja była włączona, pokazano ciebie, podano informacje o ciąży Amy. Wszyscy ludzie, z którymi
siedziałam, byli tacy na ciebie wściekli. Po prostu cię nienawidzili. A ja pomyślałam sobie wtedy, że wiem, jak to jest być w twojej skórze. Bo ona nie
jest martwa, prawda? To znaczy, nadal jej nie odnaleziono? Nie ma ciała?
– Zgadza się.
– Dobrze więc, to ci opowiem. O Amy. I o szkole średniej. I o tym, co
zaszło. Zaczekaj chwilę.
Na drugim końcu linii usłyszałem charakterystyczne odgłosy kreskówki – gumowe głosy i zwariowaną muzyczkę – a potem nagle zapadła cisza.
Jękliwe głosiki. „Idźcie oglądać na dole. Na dół, proszę”.
– No więc pierwszy rok szkoły. Jestem dziewczyną z Memphis. Pozostałe dziewczyny pochodzą ze Wschodniego Wybrzeża, słowo daję. To było
dziwne, czułam się inna. Te wszystkie uczennice z Wickshire sprawiały
wrażenie, jakby się wspólnie wychowywały – ten sam język, ciuchy, fryzury. I to nie było tak, że czułam się jak parias czy coś… po prostu niepewnie.
Amy miała już pozycję Tej Dziewczyny. Pamiętam, że już pierwszego dnia
wszystkie uczennice ją znały, rozmawiały wciąż o niej. Była Niezwykłą
Amy, czytałyśmy te książeczki w dzieciństwie, a poza tym była niesamowita. To znaczy…
– Tak, wiem.
– No jasne. I dość szybko wykazała zainteresowanie moją osobą, że
niby bierze mnie pod swoje skrzydła czy coś w tym rodzaju. Żartowała sobie, że skoro ona jest Niezwykłą Amy, to ja jestem jej przydupaską Suzy
i zaczęła mówić do mnie Suzy, a wkrótce wszystkie dziewczyny tak mnie
nazywały. A mnie to odpowiadało. Bo wiesz, podlizywałam się jej: skoczyć
po jakiś napój dla Amy, gdy chce jej się pić, wrzucić pranie do pralki, gdy
potrzebowała czystej bielizny. Zaczekaj.
Znów usłyszałem szelest jej włosów przy słuchawce. Marybeth przywiozła wszystkie albumy ze zdjęciami, na wypadek gdybyśmy potrzebowali jakichś zdjęć. Pokazała mi fotkę Amy i Hilary, policzek przy policzku,
uśmiechy. Mogłem więc wyobrazić sobie Hilary teraz, takie same jasnoblond włosy jak u mojej żony okalające bardziej pospolitą twarz o mętnych
orzechowych oczach.
„Jason, rozmawiam przez telefon – daj im kilka lizaków, to nie takie
trudne”.
– Przepraszam. Nasze dzieci nie mają dziś szkoły, a mąż nigdy się nimi
nie zajmuje, więc nie bardzo wie, co z nimi począć przez te dziesięć minut,
gdy z tobą rozmawiam. Wybacz. A więc… no tak, byłam małą Suzy, prowadziłyśmy tę grę i przez kilka miesięcy – sierpień, wrzesień, październik
– wszystko układało się świetnie. Taka intensywna przyjaźń, cały czas razem. A potem zdarzyło się kilka dziwnych rzeczy naraz i wiedziałam, że ją
wkurzyły.
– Co takiego?
– Chłopak z bratniej szkoły, który spotkał nas na jesiennym balu, następnego dnia dzwoni do mnie zamiast do Amy. Jestem pewna, że zrobił
tak, bo Amy była zbyt onieśmielająca, ale jednak… a kilka dni później podają oceny półsemestralne i moje okazują się nieco lepsze, niby cztery i jeden kontra cztery zero. Potem jedna z naszych koleżanek zaprasza mnie na
Święto Dziękczynienia do swojej rodziny. Mnie, a nie Amy. I znów myślę,
że to dlatego, że Amy onieśmielała ludzi. Nie była łatwa w obejściu, cały
czas człowiek czuł, że musi robić wrażenie. Ale ja wyczuwam, że coś się
zmieniło. Czuję, że jest naprawdę poirytowana, choć ona się do tego nie
przyznaje.
Zaczyna namawiać mnie do różnych rzeczy. Wtedy nie zdawałam sobie
z tego sprawy: ona zaczęła mnie wrabiać. Pyta, czy może ufarbować mi
włosy na taki sam kolor jak jej, bo mój blond jest taki mysi, i rzeczywiście,
wyglądają tak ładnie w jaśniejszym odcieniu. Potem zaczyna narzekać na
rodziców. To znaczy, ona zawsze na nich narzekała, teraz wygaduje na
nich na całego – że niby kochają ją tylko jako pomysł, a nie za to, kim jest
naprawdę – i twierdzi, że chce trochę się z nimi podrażnić. Sugeruje, bym
dzwoniła do nich, niby dla żartu, i mówiła, że jestem nową Niezwykłą
Amy. W weekendy jeździmy czasem do Nowego Jorku, a ona proponuje,
bym stała przed ich domem – pewnego razu namówiła mnie nawet, bym
wpadła na jej mamę i powiedziała, że zamierzam pozbyć się Amy i być jej
nową Amy czy jakieś brednie w tym stylu.
– I robiłaś to?
– To były zwykłe wygłupy, jakie wyczyniają dziewczyny. To znaczy,
wyczyniały, zanim wymyślono komórki i prześladowanie w cyberprzestrzeni. Ot, zabijanie czasu. Ciągle robiłyśmy różne psikusy, durne dowcipy. Jedna chciała drugą zakasować pod względem śmiałości i dziwaczności
numerów.
– I co potem?
– Nagle zaczyna się ode mnie dystansować. Odnosi się do mnie chłod-
no. Myślę, że już mnie nie lubi. Dziewczyny ze szkoły też tak dziwnie na
mnie patrzą. Jestem wykluczona z fajnego towarzystwa. No trudno.
A pewnego dnia zostaję wezwana do dyrektorki. Amy miała koszmarny
wypadek – skręcona kostka, złamana ręka, pęknięte żebra. Spadła z wysokich schodów i twierdzi, że to ja ją z nich zepchnęłam. Zaczekaj.
„Wracaj na dół, ale już. Idź na dół. Na dóóół”.
– Przepraszam. Już jestem. Nigdy nie miej dzieci.
– To Amy powiedziała, że ją zepchnęłaś? – spytałem.
– Tak, bo byłam obłąkana. Miałam obsesję na jej punkcie. Chciałam być
Suzy, a potem mi to nie wystarczało – musiałam zostać Amy. Przemawiały
za tym dowody, do których stworzenia ona sama namawiała mnie przez
kilka miesięcy. Jej rodzice oczywiście widzieli, jak czaiłam się pod ich domem. Teoretycznie nagabywałam jej mamę. Moje włosy były ufarbowane
na blond, a ciuchy podobne do ubrań Amy – kupiłam je razem z nią, lecz
nie mogłam tego udowodnić. Wszyscy jej przyjaciele też się w to włączyli,
opowiedzieli o tym, jak Amy przez ostatni miesiąc się mnie bała. Takie różne brednie. Wyszłam na kompletną wariatkę. Jej rodzice załatwili sądowy
zakaz zbliżania się do Amy. Ja przysięgałam wciąż, że nic nie zrobiłam, ale
byłam już tak udręczona, że chciałam opuścić szkołę. Nie walczyliśmy więc
z nakazem wydalenia. Chciałam być jak najdalej od niej. Przecież ta dziewczyna sama złamała sobie żebra. Bałam się jej – ta piętnastolatka sama tego
wszystkiego dokonała. Wyprowadziła w pole przyjaciół, rodziców, nauczycieli.
– I to wszystko tylko z powodu chłopaka, jakichś tam ocen i zaproszenia na Święto Dziękczynienia?
– Mniej więcej miesiąc po powrocie do Memphis dostałam list. Nie był
podpisany ani odręczny, ale oczywiście przysłała go Amy. Była to lista
z wyszczególnieniem wszystkich sytuacji, w których ją zawiodłam. Zupełne wariactwo: zapomniałaś poczekać na mnie po angielskim, dwa razy. Zapomniałaś, że mam alergię na truskawki, dwa razy.
– Jezu.
– Jednak czuję, że tak naprawdę chodziło o coś innego.
– O co?
– Wydaje mi się, że Amy chciała, by ludzie wierzyli, iż naprawdę jest
doskonała. A gdy się zaprzyjaźniłyśmy, dobrze ją poznałam. No i okazało
się, że wcale nie jest doskonała. No wiesz, błyskotliwa, urocza i w ogóle, ale
również kontrolująca, ma zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, jest kabotynką, trochę kłamczuchą. Mnie to zresztą nie przeszkadzało, ale jej tak. Pozbyła się mnie, bo wiedziałam, że nie jest doskonała. Ciekawa jestem, jak
było z tobą.
– Ze mną? Dlaczego?
– Przyjaciele dostrzegają wzajemnie swoje wady. Współmałżonkowie
widzą wszystko, co najgorsze. Skoro ukarała przyjaciółkę, z którą była blisko przez kilka miesięcy, rzucając się ze schodów, do czego byłaby zdolna
w wypadku mężczyzny, który był na tyle durny, by się z nią ożenić?
Rozłączyłem się, gdy któreś z dzieci Hilary przypuściło kolejny atak
i zaczęło śpiewać jakąś dziecięcą piosenkę. Natychmiast zadzwoniłem do
Tannera i zrelacjonowałem swoje rozmowy z Hilary i Tommym.
– Aha, więc mamy dwie historyjki, świetnie – powiedział tonem wskazującym, że wcale tak nie jest. – Andie się odezwała?
Nie.
– Jeden z moich ludzi czekał na nią przed jej blokiem – poinformował. –
Dyskretnie.
– Nie wiedziałem, że masz jakichś ludzi.
– Tak naprawdę musimy znaleźć Amy – ciągnął. – Nie sądzę, by taka
dziewczyna mogła długo pozostawać w ukryciu. Masz jakieś pomysły?
Wyobrażałem ją sobie na balkonie eleganckiego hotelu nad oceanem;
owinięta w biały szlafrok gruby jak dywan, sączy bardzo dobrego montracheta i śledzi postępy mojego zniszczenia w internecie, kablówkach i tabloidach. No i napawa się ciągłymi relacjami i zadymą wokół Amy Elliott
Dunne. Przychodzi na własny pogrzeb. Zastanawiałem się, czy była na tyle
samoświadoma, by wiedzieć, że ukradła pomysł Markowi Twainowi.
– Wyobrażam ją sobie nad oceanem – powiedziałem i zamilkłem, bo
poczułem się, jak jakiś uliczny wróżbita. – Nie. Nie mam pojęcia. Może być
dosłownie wszędzie. Nie sądzę, abyśmy ją ujrzeli, jeżeli sama nie zdecyduje
się wrócić.
– To wydaje się mało prawdopodobne – prychnął zniecierpliwiony Tanner. – Spróbujmy odnaleźć Andie i zobaczyć, co zamierza. Pole manewru
wyraźnie się nam zawęża.
***
Potem nadeszła pora kolacji, później zaszło słońce, a ja znów byłem
sam w swoim nawiedzonym domu. Myślałem o wszystkich kłamstwach
Amy i zastanawiałem się, czy ciąża była jednym z nich. Zrobiłem obliczenia. Amy i ja uprawialiśmy seks sporadycznie, a jednak to było możliwe.
W takim razie ona wiedziała, że ja to sobie mogę obliczyć.
Prawda czy kłamstwo? Jeśli kłamstwo, to wymyślone, by mi dokopać.
Zawsze zakładałem, że Amy i ja będziemy mieli dzieci. To była jedna
z przyczyn, dla których poślubiłem Amy – wyobrażałem sobie nasze
wspólne dzieci. Pamiętam ten pierwszy raz, gdy o tym pomyślałem, niecałe
dwa miesiące po tym, jak zaczęliśmy się spotykać. Szedłem z mojego
mieszkania w Kips Bay do ulubionego parku przy East River i przechodziłem koło wielkiego klocka LEGO budynku siedziby ONZ, przed którym
powiewały flagi niezliczonych państw. Dzieciakowi by się to podobało, pomyślałem. Te wszystkie kolory, zabawa pamięciowa z dopasowywaniem
poszczególnych flag do różnych krajów. To Finlandia, a to Nowa Zelandia.
Jednooki uśmiech Mauretanii. I wtedy uświadomiłem sobie, że nie myślę
o jakimś tam dziecku, któremu by się to spodobało, ale o naszym dziecku,
moim i Amy. Naszym dziecku, rozciągniętym na podłodze ze starą encyklopedią, tak jak ja robiłem, tyle że nasze dziecko nie byłoby samo, ja leżałbym obok niego. Pomagałbym mu w rozwijaniu pączkujących zainteresowań weksylologicznych – kojarzy się mniej z uczeniem się flag, a bardziej
ze studium irytacji, co pasowałoby do podejścia mojego ojca do mnie. Ale
nie mojego do mojego syna. Wyobrażałem sobie, jak Amy dołącza do nas
na podłodze, leży płasko na brzuchu, macha stopami w powietrzu, wskazuje Palau, żółtą kropkę na lewo od środka na niebieskim tle, bo byłem pewien, że właśnie flaga Palau byłaby jej ulubiona.
Od tamtej pory chłopiec był realny (czasami dziewczynka, lecz przeważnie chłopiec). Był nieunikniony. Doskwierała mi regularna, uporczywa
ojcowska tęsknota. Kilka miesięcy po ślubie przeżyłem dziwną chwilę
przed szafką z lekarstwami w łazience, gdy czyściłem zęby nitką. Pomyśla-
łem: Ona chce mieć dzieci, prawda? Powinienem spytać. Kiedy postawiłem
to pytanie – nie wprost, w zawoalowany sposób – powiedziała: „Oczywiście, kiedyś tak”. Ale każdego ranka przysiadała przy umywalce i połykała
pigułkę. Przez trzy lata robiła to każdego ranka, ja poruszałem niemrawo
temat, jednak nigdy nie wypowiedziałem wyraźnie słów: „Chcę, żebyśmy
mieli dziecko”.
Po zwolnieniach z pracy to stało się bardziej prawdopodobne. Nagle
pojawiła się nowa przestrzeń w naszym życiu i pewnego dnia przy śniadaniu Amy podniosła wzrok znad tosta i powiedziała: „Nie biorę już pigułek”. Tak po prostu. Nie brała przez trzy miesiące i nic. Niedługo po przyjeździe do Missouri umówiła nas na spotkanie z lekarzem w celu podjęcia
interwencji medycznej. Gdy Amy zaczynała jakiś projekt, nie lubiła się patyczkować: „Powiemy im, że staramy się od roku”, oświadczyła. Zgodziłem się jak idiota – wtedy już prawie się nie dotykaliśmy, ale nadal sądziliśmy, że posiadanie dziecka ma sens. Jasne.
– Ty też będziesz musiał się zbadać – powiedziała, gdy jechaliśmy do
St. Louis. – Będziesz musiał oddać spermę.
– Wiem. Dlaczego mi o tym mówisz?
– Sądziłam, że będziesz na to zbyt dumny. Pewny siebie i dumny.
Stanowiłem dość wstrętny koktajl obu tych cech, mimo to w ośrodku
badania płodności posłusznie wszedłem do dziwnego pokoiku przeznaczonego do samogwałtu: setki mężczyzn wchodziły tam wyłącznie po to, by
walić konia, grzać gruchę, trzepać kapucyna, brandzlować się i malować na
biało razem z Tomkiem Sawyerem i Huckiem.
(Czasem używam humoru w samoobronie).
W pokoju stał fotel z winylowym pokryciem, telewizor i stolik, na którym leżały pisma pornograficzne i stało pudełko z chusteczkami higienicznymi. Pornosy pochodziły z wczesnych lat dziewięćdziesiątych, sądząc po
fryzurach kobiet (tak, zarówno na górze, jak na dole), a numerki były średnio ostre. (Kolejny dobry temat na artykuł: kto wybiera pornosy do ośrodków badania płodności? Kto ocenia, co podrajcuje facetów, a jednocześnie
nie będzie zbyt poniżające dla wszystkich kobiet przebywających poza pokoikiem do poboru spermy, pielęgniarek, lekarek i pełnych nadziei, otumanionych hormonami żon?).
Odwiedziłem ten pokoik przy trzech różnych okazjach – lubią mieć
duże zapasy – podczas gdy Amy nie zrobiła nic a nic. Miała zacząć brać pigułki, ale tego nie zrobiła, a potem jeszcze bardziej nic nie robiła. To ona
miała zajść w ciążę, użyczyć swego ciała dziecku, więc na kilka miesięcy
przestałem ją poszturchiwać, obserwując buteleczkę z lekami, by sprawdzić, czy pigułek ubywa. Wreszcie, po kilku piwach pewnej zimowej nocy,
wdrapałem się po trzeszczących schodkach naszego domu, zdjąłem zaśnieżone ubranie i zwinąłem się obok niej w łóżku, z twarzą przy jej ramieniu,
chuchając na nią, grzejąc czubek nosa przy jej skórze. Wyszeptałem: „Zróbmy to, Amy, chcę mieć z tobą dziecko”, a ona powiedziała, że nie. Oczekiwałem nerwowości, ostrożności, martwienia się – Nick, czy będę dobrą
mamą? – dostałem szorstkie, zimne „nie”. „Nie” bez żadnych furtek. Nic
dramatycznego, nie jakieś tam wielkie halo, po prostu nie była już więcej
zainteresowana. „Bo uświadomiłam sobie, że na mnie spadną wszystkie
nieprzyjemne rzeczy – argumentowała. – Pieluchy, wizyty lekarskie, dyscyplina, a ty będziesz czasem nonszalancko się włączał i odgrywał Zabawowego Tatę. Ja bym odwaliła całą robotę, żeby wychować dzieci na porządnych ludzi, a ty byś to zniweczył, a one i tak kochałyby ciebie, a mnie by
nienawidziły”.
Powiedziałem Amy, że to nieprawda, ale mi nie wierzyła. Powiedziałem, że ja nie tylko chcę dziecka, ja go także potrzebuję. Muszę wiedzieć, że
mogę kochać kogoś bezwarunkowo, sprawić, że jakaś mała istota będzie
czuła się zawsze mile widziana i chciana bez względu na wszystko. Że
mogę być innym typem ojca niż mój własny. Że mogę wychować chłopca,
który nie będzie taki jak ja.
Błagałem ją. Pozostała niewzruszona.
Rok później dostałem informację drogą pocztową: klinika pozbędzie się
mojej spermy, jeśli się tam nie zgłosimy. Zostawiłem list na stole w jadalni
jako jawny wyrzut. Trzy dni później zobaczyłem go w koszu na śmieci. Potem już nie wracaliśmy do tego tematu.
Wtedy już od paru miesięcy spotykałem się potajemnie z Andie, więc
nie miałem prawa do narzekań. Jednak to nie ukoiło mojego pragnienia
i nie przestałem marzyć o naszym synku, moim i Amy. Przywiązałem się
do niego. Bo Amy i ja mielibyśmy wspaniałe dziecko.
Marionetki wpatrywały się we mnie niespokojnymi czarnymi oczami.
Wyjrzałem przez okno, zobaczyłem, że wozy transmisyjne zniknęły, więc
wyszedłem na dwór, w ciepłą noc. Czas na przechadzkę. Może jakiś samotny dziennikarz z brukowca szedł moim śladem, ale nawet jeśli, miałem to
gdzieś. Przeszedłem przez nasze osiedle, potem maszerowałem trzy kwadranse po River Road, następnie ulicą, która biegła przez sam środek Carthage. Trzydzieści minut w hałasie i spalinach – minąłem salony samochodowe z ciężarówkami wystawionymi apetycznie jak desery, sieci fast foodów, sklepy z alkoholem, małe hale targowe i stacje benzynowe – aż dotarłem do ulicy skręcającej do centrum. Przez całą drogę nie napotkałem
ani jednej osoby idącej pieszo, w przejeżdżających samochodach migały
tylko rozmazane twarze.
Zbliżała się północ. Mijałem Bar i kusiło mnie, by wejść do środka, zniechęcił mnie tłum. Na pewno czyha tam paru dziennikarzy. Ja bym tak zrobił. Ale chciałem znaleźć się w jakimś barze. Chciałem być otoczony przez
ludzi, dobrze się bawić, wyluzować się trochę. Maszerowałem przez kolejny kwadrans, aż dotarłem na drugi koniec centrum, do bardziej tandetnego, spelunkowatego baru, gdzie bywali młodsi ludzie, a w sobotnie wieczory łazienki były zawsze upstrzone rzygami. Do tego baru chadzali również
znajomi Andie, a więc może, kto wie, zabrali ją ze sobą. To byłby niezły łut
szczęścia, gdybym ją spotkał. Mógłbym wysondować chociaż z daleka,
w jakim jest nastroju. A jak jej nie będzie, przynajmniej się, kurwa, napiję.
Wcisnąłem się do wnętrza najgłębiej, jak się dało, jednak nigdzie nie
było śladu Andie. Twarz miałem częściowo przysłoniętą bejsbolówką.
Mimo to kilka razy poczułem, że budzę żywe zainteresowanie, gdy przeciskałem się przez tłum pijących: gwałtownie odwracające się głowy, oczy
rozszerzone, gdy mnie rozpoznano. To ten facet! To on?
Środek lipca. Zastanawiałem się, czy do października zyskam tak złą
sławę, że stanę się inspiracją dla jakichś halloweenowych kostiumów
w złym guście: blond czupryna i egzemplarz Niezwykłej Amy pod pachą. Go
mówiła, że parę osób dzwoniło z pytaniem, czy Bar ma jakieś reklamowe
T-shirty ze swoim logo. (Dzięki Bogu nie).
Usiadłem i zamówiłem szkocką u barmana, faceta mniej więcej w moim
wieku, który przyglądał mi się odrobinę za długo, zastanawiając się, czy
ma mnie obsłużyć. Wreszcie z urażoną miną, rozszerzonymi nozdrzami
postawił przede mną szklaneczkę. Gdy wyjąłem portfel, zastopował mnie
gestem dłoni.
– Nie chcę twojej forsy, człowieku.
Co za dupek.
Gdy zamachałem do niego za jakiś czas, by zamówić kolejnego drinka,
odwrócił głowę w moją stronę, pokręcił nią, a potem nachylił się do kobiety, z którą rozmawiał. Kilka sekund później zerknęła na mnie dyskretnie,
udając, że się przeciąga. Widać było, że ściszyła głos, kiwając głową. To on.
Nick Dunne. Barman więcej się przy mnie nie pojawił.
Nie można krzyknąć, nie można domagać się na siłę: Ej, koleś, nalejesz
mi wreszcie tego cholernego drinka? Nie można być dupkiem, za jakiego cię
uważają. Trzeba siedzieć cicho i to wszystko znosić. Nie wyszedłem. Siedziałem z pustą szklanką przed nosem i udawałem zamyślonego. Sprawdziłem telefon jednorazowy, na wypadek gdyby dzwoniła Andie. Nie. Potem wyjąłem zarejestrowany telefon i zagrałem partyjkę pasjansa, udając,
że jestem tym bardzo zaabsorbowany. To przez żonę: zrobiła ze mnie faceta, który nie może dostać drinka w rodzinnym miasteczku. Boże, jak ja jej
nienawidziłem.
– Czy to była szkocka?
Stała obok mnie dziewczyna mniej więcej w wieku Andie. Azjatka,
czarne włosy do ramion, urocza.
– Słucham?
– To, co piłeś. Szkocka?
– Tak, nie mogłem…
Poszła na koniec baru i stanęła na linii wzroku barmana z szerokim
uśmiechem na ustach, by zwrócić na siebie uwagę, a po chwili wróciła ze
szkocką w szklance o rozmiarze odpowiednim dla dużych chłopców.
– Bierz – powiedziała, szturchając mnie, a ja przyjąłem szklankę. –
Zdrowie. – Uniosła swojego musującego drinka. Stuknęliśmy się. – Mogę
usiąść?
– Właściwie to zaraz wychodzę …
Rozejrzałem się, by sprawdzić, czy nikt nie robi nam zdjęcia komórką.
– Nie szkodzi. – Uśmiechnęła się niedbale. – Mogłabym udawać, że nie
wiem, że jesteś Nick Dunne, ale nie zamierzam cię obrażać. Trzymam za
ciebie kciuki. Nieźle po tobie wszyscy jeżdżą.
– Dzięki. To hmm… dziwny czas.
– Serio, jestem za tobą. Wiesz, jak to jest, kiedy mówi się o efekcie CSI w sądzie? No bo ci, którzy siedzą w ławie przysięgłych, naoglądali
się tyle odcinków Kryminalnych zagadek Miami, że ich zdaniem wszystko
można udowodnić metodami naukowymi.
– Tak.
– A tu występuje Efekt Złego Męża. Wszyscy widzieli zbyt wiele programów dokumentalnych, w których mąż był zawsze mordercą, więc teraz
automatycznie zakładają, że mąż musi być winien.
– Właśnie tak jest – przyznałem. – Dziękuję ci. Właśnie tak jest. A Ellen
Abbott…
– Pieprzyć Ellen Abbott – rzuciła moja nowa przyjaciółka. – To chodzące, gadające, pełne nienawiści do mężczyzn wypaczenie systemu sprawiedliwości. – Znów uniosła szklankę.
– Jak masz na imię? – spytałem.
– Kolejna szkocka?
– Piękne imię.
Okazało się, że ma na imię Rebecca. Chętnie korzystała ze swojej karty
kredytowej i nie wylewała za kołnierz. (Jeszcze jedna kolejka? Jeszcze jedna?). Pochodziła z Muscatine w Iowa (kolejne miasto nad Missisipi) i przeniosła się do Nowego Jorku po licencjacie, by pracować w dziennikarstwie
(tak jak ja). Była asystentką w redakcjach trzech magazynów – pisma dla
panien młodych, pracujących mam i nastolatek – które wszystkie upadły
w ciągu ostatnich paru lat, więc teraz pracowała dla bloga kryminalnego
Ktotozrobił i przyjechała tu (chichot), by spróbować zrobić ze mną wywiad.
Ależ mi się spodobała ta jej młodzieńcza hucpa: Wyślijcie mnie samolotem do
Carthage – wielkie sieci telewizyjne nie zdołały go dorwać, ale mnie na pewno się
uda!
– Czekałam przed twoim domem z resztą świata, a potem pod komisariatem, a później uznałam, że muszę się napić. A ty akurat wchodzisz. To
zbyt doskonałe. I zbyt dziwne, no nie? – powiedziała.
Miała złote kolczyki w kształcie kółek, którymi bawiła się, zakładając
sobie włosy za uszy.
– Powinienem już iść… – mruknąłem trochę bełkotliwie. Język zaczynał
już mi się plątać.
– Ale nie powiedziałeś mi jeszcze, czemu tu jesteś – przerwała Rebecca.
– Muszę przyznać, że trzeba sporo odwagi, by wyjść do baru bez jakiegoś
przyjaciela czy innego wsparcia. Założę się, że wielu ludzi patrzy na ciebie
wilkiem.
Wzruszyłem ramionami: I co z tego.
– Ludzie osądzają każdy twój krok, choć nawet cię nie znają. Tak jak
z tym zdjęciem zrobionym komórką w parku. No bo pewnie jesteś taki jak
ja: uprzejmy, bo tak cię wychowano. Jednak nikt nie chce usłyszeć, jak było
naprawdę. Chcą tylko… mam cię! Wiesz, o co mi chodzi?
– Mam już dość ludzi, którzy osądzają mnie, bo pasuję do określonej foremki.
Uniosła brwi, kolczyki zadzwoniły.
Pomyślałem o Amy, która siedzi w swoim tajnym ośrodku kontrolnym,
gdziekolwiek on się, kurwa, znajduje, i osądza mnie z różnych punktów
widzenia, nawet z daleka wynajdując różne moje wady i niedociągnięcia.
Czy jest coś, co mogłoby ją skłonić do odwołania całego tego szaleństwa?
– Bo wiesz, ludzie myślą, że nasze małżeństwo przechodziło kryzys –
mówiłem dalej. – Ale właściwie, tuż przed zniknięciem, żona przygotowała
dla mnie poszukiwanie skarbów.
Amy chciałaby jednej z dwóch rzeczy: żebym dostał dobrą nauczkę
jako zły chłopiec, którym byłem, albo żebym dostał nauczkę i kochał ją tak,
jak na to zasługiwała, oraz był dobrym, posłusznym, ukaranym, małym
chłopcem bez fiuta.
– To cudowne poszukiwanie skarbów – powiedziałem i uśmiechnąłem
się tkliwie. Rebecca pokręciła głową i zmarszczyła lekko brwi. – Moja żona
zawsze urządzała poszukiwanie skarbów w rocznicę naszego ślubu – wyjaśniłem. – Każda wskazówka prowadzi do jakiegoś wyjątkowego miejsca,
w którym odnajduję kolejną wskazówkę i tak dalej. Amy… – Starałem się,
by oczy napełniły mi się łzami, wreszcie zadowoliłem się obtarciem ich. Zegar nad drzwiami wskazywał 00.37. – Zanim zaginęła, schowała wszystkie
wskazówki. Na ten rok.
– Zanim zaginęła w waszą rocznicę.
– I tylko dzięki temu jakoś się trzymam. Dzięki temu czuję, jakbym był
bliżej niej.
Rebecca wyjęła kieszonkową kamerę.
– Zgódź się na wywiad. Przed kamerą.
– To kiepski pomysł.
– Stworzę dobry kontekst – obiecała. – Właśnie tego potrzebujesz, Nick,
słowo daję. Bardzo potrzebujesz odpowiedniego kontekstu. No proszę cię,
tylko kilka słów.
Pokręciłem głową.
– To zbyt niebezpieczne.
– Powiedz to co przed chwilą. Poważnie, Nick. Jestem przeciwieństwem Ellen Abbott. I jestem anty-Ellen Abbott. Jestem ci teraz potrzebna. –
Podniosła kamerę, której malutkie czerwone oko zawisło na mnie.
– Daj spokój, wyłącz to.
– Pomóż dziewczynie. Mam wywiad z Nickiem Dunne’em? Moja kariera jest ustawiona. To będzie twój dobry uczynek na ten rok. Prooooszę! Co
ci szkodzi, Nick, tylko minutka. Jedna minuta. Przyrzekam, że przedstawię
cię w dobrym świetle.
Wskazała na pobliski boks, w którym bylibyśmy poza zasięgiem wzroku gapiów. Skinąłem głową i przesiedliśmy się, małe czerwone oko cały
czas było we mnie wycelowane.
– Co chcesz wiedzieć? – spytałem.
– Opowiedz mi o tym poszukiwaniu skarbów. Brzmi romantycznie.
Ekscentrycznie i cudownie romantycznie.
Przejmij kontrolę nad tą historią, Nick, pomyślałem. Zarówno dla opinii
publicznej, jak i dla żony. Właśnie teraz. Jestem mężczyzną, który kocha
swoją żonę, i ją znajdzie. Jestem mężczyzną, który kocha swoją żonę i jest
dobrym facetem. Takim, za którego warto trzymać kciuki. Jestem człowiekiem, który nie jest doskonały, lecz moja żona jest, i od tej pory będę bardzo, ale to bardzo posłuszny.
Było mi łatwiej to zrobić niż udawać smutek. Tak jak mówiłem, dobrze
działam w promieniach słońca. A jednak gardło mi się nieco zacisnęło, kiedy przygotowałem się, by wypowiedzieć te słowa.
– Moja żona to najfajniejsza dziewczyna, jaką kiedykolwiek spotkałem.
Ilu facetów może to o sobie powiedzieć? Ożeniłem się z najfajniejszą laską,
jaką znałem.
Tyjebanasukotyjebanasukotyjebanasuko. Wróć do domu, żebym mógł cię zabić.
AMY ELLIOTT DUNNE
DZIEWIĘĆ DNI PO ZAGINIĘCIU
Budzę się cała w nerwach. Trzeba wiać. Nie mogą mnie tu znaleźć, myślę zaraz po przebudzeniu; te słowa wybuchają w moim mózgu jak błysk
flesza. Dochodzenie nie postępuje wystarczająco szybko, w przeciwieństwie do topnienia mojego zapasu gotówki, a zachłanne anteny Jeffa i Grety
już są na mnie nastawione. I cuchnę rybą.
Zaniepokoiło mnie to szybkie płynięcie Jeffa w stronę brzegu, na którym leżała moja zwinięta sukienka i pas z pieniędzmi. Tak samo jak nastawanie Grety na oglądanie Ellen Abbott. A może mam paranoję? Zupełnie
jakbym słyszała głos Amy z Dziennika: Czy mój mąż zamierza mnie zabić, czy
tylko tak mi się wydaje? Pierwszy raz naprawdę mi jej żal.
Zadzwoniłam dwa razy na linię informacyjną w ochotniczym centrum
poszukiwań Amy Dunne i rozmawiałam z dwójką ludzi, którym podałam
dwie różne informacje. Trudno powiedzieć, jak szybko dotrą one do policji
– wolontariusze wydawali się całkowicie niezainteresowani. W ponurym
nastroju jadę do biblioteki. Muszę się spakować i wyjechać. Wyczyścić domek, używając środków dezynfekujących, wytrzeć swoje odciski palców,
odkurzaczem usunąć włosy. Wymazać Amy (i Lydię, i Nancy) i wyjechać.
Jeśli wyjadę, będę bezpieczna. Nawet jeśli Greta i Jeff podejrzewają, kim jestem, dopóki nie zostanę złapana, nie ma problemu. Amy Elliott Dunne jest
jak yeti – upragniona, legendarna – a autentyzm mętnej historii tej dwójki
kanciarzy z Ozark natychmiast zostanie podważony. Wyjadę jeszcze dziś.
Tak właśnie postanawiam, gdy wchodzę z pochyloną głową do chłodnej,
niemal pustej biblioteki z trzema wolnymi komputerami i otwieram internet, by poszukać wiadomości na temat Nicka.
Od czasu czuwania informacje wciąż się powtarzają – w kółko te same
fakty, coraz głośniej i donośniej, ale nie ma żadnych nowości. Jednak dziś
coś się zmieniło. Wstukuję dane Nicka do wyszukiwarki i widzę, że rozpętało się istne szaleństwo, bo mój mąż się upił i udzielił jakiegoś obłąkanego
wywiadu w barze, przypadkowej dziewczynie dzierżącej kieszonkową kamerę. Boże, dureń nigdy się niczego nie uczy.
WYZNANIA NICKA DUNNE’A!!!
PIJACKIE DEKLARACJE NICKA DUNNE’A!!!.
Serce mi skacze, języczek zaczyna pulsować. Mój mąż znowu sam się
załatwił.
Film się wreszcie załadował i oto pojawia się Nick. Z sennym spojrzeniem, którego nabiera, gdy jest pijany, ciężkimi powiekami i krzywym
uśmieszkiem na ustach mówi o mnie i wygląda jak ludzka istota. Wygląda
na szczęśliwego.
– Moja żona jest najfajniejszą dziewczyną, jaką spotkałem w życiu –
oznajmia. – Ilu facetów może to o sobie powiedzieć? Ożeniłem się z najfajniejszą laską, jaką znałem.
Czuję łaskotanie w żołądku. Tego się nie spodziewałam. Omal się nie
uśmiecham.
– Co w niej takiego fajnego? – pada pytanie z offu. Dziewczyna ma wysoki głos, niczym wesoła studentka.
Nick zaczyna opowiadać o poszukiwaniu skarbów, mówi, że to była
nasza tradycja, że zawsze pamiętałam różne żarciki znane wyłącznie nam
dwojgu, i że teraz tylko tyle mu po mnie zostało, więc musiał dokończyć te
poszukiwania. To była jego misja.
– Dziś wreszcie mi się udało dotrzeć do końca – mówi.
Głos ma zachrypnięty. W tle słychać gwar rozmów. Po powrocie do
domu będzie płukał gardło ciepłą wodą z solą, jak zawsze kazała mu robić
matka. Gdybym była z nim w domu, poprosiłby mnie o podgrzanie wody
i przygotowanie mu mieszanki, bo nigdy nie umie utrafić z odpowiednią
ilością soli.
– I dzięki temu… wiele zrozumiałem – ciągnie Nick. – Ona jest jedyną
osobą na świecie, która potrafi mnie zadziwić, wiesz? Jeśli chodzi o innych
ludzi, zawsze wiem, co powiedzą, bo wszyscy mówią to samo. Wszyscy
oglądamy te same programy, czytamy to samo, wszystko przetwarzamy.
Ale Amy jest doskonałą osobą. Ma władzę nade mną.
– Jak myślisz, gdzie jest teraz, Nick?
Mój mąż opuszcza wzrok na obrączkę, obraca ją dwukrotnie.
– Dobrze się czujesz, Nick?
– Szczerze? Nie. Zupełnie zawiodłem swoją żonę. Tak źle postępowałem. Mam tylko nadzieję, że jeszcze nie jest za późno. Dla mnie. Dla nas.
– Jesteś wyczerpany. Emocjonalnie.
Nick patrzy prosto w kamerę.
– Chcę moją żonę. Chcę, by tu była. – Bierze głęboki oddech. – Nie najlepiej wychodzi mi okazywanie uczuć. Wiem o tym. Ale ją kocham. Chcę,
by nic jej się nie stało. Na pewno nic jej nie jest. Muszę jej tyle rzeczy wynagrodzić.
– Co na przykład?
Śmieje się, a ja nawet teraz jestem pod urokiem tego pełnego goryczy
śmiechu. W lepszych dniach nazywałam go śmiechem z talk show: szybkie
spojrzenie w dół, niedbałe potarcie rogu ust kciukiem, zduszony chichot
czarującej gwiazdy filmowej tuż przed opowiedzeniem świetnej anegdoty.
– No wiesz, nie twoja sprawa. – Uśmiecha się. – Po prostu wiele muszę
jej wynagrodzić i już. Nie byłem takim mężem, jakim mógłbym być. Mieliśmy kilka trudnych lat i… zagubiłem się. Przestałem się starać. No wiesz,
słyszałem to zdanie tysiące razy: Przestaliśmy się starać. Każdy wie, że to
oznacza koniec małżeństwa – klasyka. Ale ja przestałem się starać. Moja
wina. Nie byłem facetem, którym powinienem był być.
Powieki Nicka są ciężkie, gadka nieskładna i słychać nawet nosowy akcent. Jest już nieźle zawiany, jeden drink przed całkowitym ubzdryngoleniem. Policzki ma zaróżowione od alkoholu. Palą mnie koniuszki palców,
gdy przypominam sobie jego gorącą skórę, gdy wleje w siebie kilka koktajli.
– No więc jak byś jej to wszystko wynagrodził?
Kamera drży przez chwilę, dziewczyna bierze swojego drinka.
– Jak jej to wynagrodzę? Po pierwsze zamierzam ją znaleźć i przywieźć
do domu. Możesz się o to ze mną założyć. A potem? Dam jej wszystko, czego będzie ode mnie potrzebowała. Od tej pory tak będzie. Bo zakończyłem
poszukiwanie skarbów i zostałem rzucony na kolana. Upokorzony. Nigdy
lepiej nie rozumiałem mojej żony niż teraz. Nigdy nie byłem tak pewny jak
teraz, co powinienem robić.
– Gdybyś mógł teraz porozmawiać z Amy, to co byś jej powiedział?
– Kocham cię. Znajdę cię. Ja…
Widzę, że jest gotów zacytować kwestię Daniela Day-Lewisa z Ostatniego Mohikanina „Zostań przy życiu. Znajdę cię”. Nie może się powstrzymać,
by nie podeprzeć szczerego wyznania cytatem z jakiegoś filmowego dialogu. Widzę, że ma te słowa na końcu języka. Jednak się powstrzymuje.
– Kocham cię na zawsze, Amy.
Co za szczerość, słowa prosto z serca. To zupełnie niepodobne do mojego męża.
Trzech patologicznie grubych prostaków na skuterach dzieli mnie od
porannej kawy. Ich tyłki wylewają się po obu stronach siodełek, ale oni
i tak muszą zeżreć kolejnego egg mcmuffina. Trzech ludzi dosłownie zaparkowało przede mną w kolejce w środku McDonalda.
Właściwie to się tym nie przejmuję. Jestem dziwnie wesoła pomimo
zmiany planów. W sieci filmik z Nickiem roznosi się jak wirus, a reakcje są
zadziwiająco pozytywne. Umiarkowanie optymistyczne. Może jednak ten facet nie zabił swojej żony. To najczęściej powtarzający się refren. Wystarczy, że
Nick przestał się pilnować, okazał emocje, i proszę bardzo. Oglądając ten
film, nie sposób sądzić, że on odgrywał komedię. Nie był to amatorski teatrzyk w stylu „przełykając łzy”. Mój mąż mnie kocha. A przynajmniej kochał mnie zeszłej nocy. Kiedy knułam jego zgubę w mojej lichej chacie
cuchnącej wilgotnymi ręcznikami, on mnie kochał.
To nie wystarczy. Oczywiście wiem o tym. Nie mogę zmienić swego
planu. Ale to pozwala mi spauzować. Mój mąż zakończył poszukiwanie
skarbów i jest zakochany. Jest też w wielkim stresie – na jednym policzku
dostrzegłam pokrzywkę.
Gdy podjeżdżam pod chatę, zastaję tam Dorothy, która puka do moich
drzwi. Jej włosy są wilgotne od upału, zaczesane do tyłu jak u ulizanego
maklera z Wall Street. Ma zwyczaj ocierania górnej wargi, a potem zlizywania potu z palców, więc kiedy się do mnie odwraca, trzyma palec wskazujący w ustach, jak posmarowaną masłem kolbę kukurydzy.
– A tuś mi, spóźnialska – mówi.
Zalegam z opłatą za chatę. Za dwa dni. Prawie mnie to śmieszy: zale-
gam z czynszem.
– Przepraszam, Dorothy. Wpadnę do ciebie za dziesięć minut.
– Zaczekam, jeśli nie masz nic przeciwko temu.
– Jeszcze nie wiem, czy zostanę. Może będę musiała ruszać w drogę.
– To i tak wisisz mi za dwa dni. Osiemdziesiąt dolarów, proszę.
Wślizguję się do chaty, odczepiam tandetny pas z forsą. Dziś rano policzyłam pieniądze na łóżku, powoli wykładając poszczególne banknoty,
drażniący ekonomiczny striptiz, i okazało się, że zostało mi o dziwo tylko
8849$. Życie sporo kosztuje.
Gdy otwieram drzwi, by wręczyć Dorothy pieniądze (zostało 8769$),
widzę na sąsiedniej werandzie Gretę i Jeffa. Patrzą, jak gotówka przechodzi
z ręki do ręki. Jeff nie gra na gitarze, Greta nie pali. Wydaje się, że stoją na
jej werandzie tylko po to, by mieć na mnie oko. Oboje machają do
mnie, cześć, kotku, a ja niemrawo odmachuję. Zamykam drzwi i zaczynam
się pakować.
To dziwne, jak niewiele teraz jest moje na tym świecie wobec tego, co
posiadałam kiedyś. Nie mam trzepaczki do ubijania jajek ani wazy do
zupy. Mam pościel i ręczniki, ale nie posiadam porządnego koca. Mam nożyczki, potrzebne do ciągłego masakrowania swoich włosów. Uśmiecham
się na myśl o tym, bo Nick nie miał żadnych nożyczek, gdy zamieszkaliśmy
razem. Brak nożyczek, żelazka, zszywacza, i pamiętam, że spytałam go, jak
może uważać siebie za cywilizowanego człowieka, nie mając nożyczek, na
co odparł, że oczywiście wcale nie jest cywilizowany, chwycił mnie w ramiona i rzucił na łóżko, padając na mnie, a ja się śmiałam, bo wtedy byłam
jeszcze Fajną Laską. Śmiałam się, zamiast pomyśleć, co to oznacza.
Moja rada: nie należy wychodzić za faceta, który nie ma choć jednej
pary porządnych nożyczek, bo to prowadzi do złych rzeczy.
Złożyłam i spakowałam ubrania do małego plecaka – te same trzy zestawy, które kupiłam przed miesiącem i trzymałam w samochodzie przeznaczonym do ucieczki, by nie zabierać niczego z domu. Wrzuciłam do
środka podróżną szczoteczkę do zębów, kalendarz, grzebień, emulsję do
opalania, pigułki nasenne, które kupiłam, gdy zamierzałam się otumanić
i utopić. Tanie kostiumy kąpielowe. To wszystko zabiera tak mało czasu.
Wkładam lateksowe rękawiczki i sprzątam. Czyszczę odpływy wody,
by usunąć włosy, które mogły w nich utkwić. Nie sądzę, by Greta i Jeff wiedzieli, kim jestem, ale jeśli wiedzą, nie chcę zostawiać żadnego dowodu,
i przez cały czas sobie powtarzam: To kara za to, że się odprężyłaś, że nie
myślałaś przez cały czas, cały czas. Zasługujesz na to, by cię złapać, skoro
tak głupio się zachowujesz, a co, jeśli zostawiłaś włosy w recepcji, a co, jeśli
twoje odciski palców są w samochodzie Jeffa albo w kuchni Grety, skąd
przyszło ci do głowy, że możesz się już nie martwić? Wyobrażam sobie, jak
policjanci obsypują proszkiem wnętrza chat, ale nic nie znajdują, i nagle,
jak w filmie, robię zbliżenie na swój jeden włos, unoszący się nad betonowym dnem basenu, który czeka na to, by mnie zgubić.
Potem kieruję uwagę w inną stronę: oczywiście, że nikt nie będzie cię tu
szukał. Policja miałaby tylko doniesienie kilku kombinatorów utrzymujących, że widzieli prawdziwą Amy Elliott Dunne w tanim ośrodku kempingowym w jakiejś zapadłej dziurze. Nic nieznaczący ludzie, którzy chcą się
poczuć ważniejsi, oto co by o nich pomyślano.
Stanowcze pukanie do drzwi. Tak jak pukają rodzice tuż przed otwarciem drzwi na całą szerokość: to miejsce należy do mnie. Stoję pośrodku
pokoju i zastanawiam się, że może by tak nie otwierać. Bum bum bum. Rozumiem teraz, dlaczego w tak wielu horrorach stosuje się ten chwyt – tajemnicze pukanie do drzwi – bo to ma moc koszmaru. Nie wiesz, co jest na
zewnątrz, ale wiesz, że otworzysz. Pomyślisz to co ja: przecież źli nie pukają.
Hej, kotku, wiemy, że tam jesteś, otwieraj!
Ściągam lateksowe rękawiczki, otwieram drzwi, a Greta i Jeff stoją na
mojej werandzie, słońce świeci za ich plecami, ich rysy są w cieniu.
– Hej, ślicznotko, możemy wejść? – pyta Jeff.
– Właśnie chciałam iść się z wami zobaczyć – odpowiadam, starając się
mówić nonszalancko, ale też z pewnym znużeniem. – Dostałam wiadomość
przez telefon. Muszę wracać do domu.
– Do domu w Luizjanie czy w Savannah? – pyta Greta. Rozmawiali
o mnie z Jeffem.
– Luiz…
– Nieważne – przerywa mi Jeff. – Wpuść nas na chwilę, to się pożegnamy.
Robi krok w moją stronę, a ja mam ochotę krzyknąć albo zatrzasnąć mu
drzwi przed nosem, lecz nie sądzę, aby to na coś się zdało. Lepiej udawać,
że wszystko jest w porządku, i mieć nadzieję, że to prawda.
Gdy są już w środku, Greta zamyka drzwi i opiera się o nie, a Jeff obchodzi sypialenkę, aneks kuchenny, gadając coś o pogodzie. Otwiera
drzwiczki szafek i schowków.
– Musisz wszystko wysprzątać, Dorothy zatrzyma twój depozyt, jeśli
tego nie zrobisz – mówi. – Jest okropnie upierdliwa. – Otwiera lodówkę, zagląda do zamrażalnika. – Nie wolno zostawić nawet ketchupu. Zawsze mi
się to wydawało dziwne. Przecież ketchup się nie psuje.
Otwiera szafę i podnosi prześcieradła z wyposażenia chaty, które tam
zwinęłam, potrząsa nimi.
– Zawsze strzepuję prześcieradła – mówi. – Po prostu, by się upewnić,
że nic nie utknęło w środku – jakaś skarpetka, majtki czy coś.
Otwiera szufladę szafki nocnej, klęka, zagląda za mebel.
– Dobra robota – orzeka, wstając i uśmiechając się. Ociera dłonie o dżinsy. – Masz wszystko.
Lustruje mnie od stóp do głów.
– Gdzie ją trzymasz, skarbie?
– Co?
– Forsę. – Wzrusza ramionami. – Nie utrudniaj. Ja i ona naprawdę jej
potrzebujemy.
Stojąca za mną Greta się nie odzywa.
– Mam około dwudziestu dolców.
– Kłamiesz – prycha Jeff. – Płacisz za wszystko, nawet czynsz, gotówką.
Greta widziała cię z plikiem forsy. Więc oddaj ją, wyjedź sobie i już nigdy
nie musimy się spotkać.
– Wezwę policję.
– Proszę bardzo! Czekam. – Jeff stoi ze skrzyżowanymi rękami, z kciukami wetkniętymi pod pachy.
– Twoje okulary są fałszywe – wtrąca Greta. – To zwykłe szkła.
Milczę i tylko patrzę na nią w nadziei, że się wycofa. Oboje wyglądają
na dość zdenerwowanych, więc może zmienią zdanie, powiedzą, że się ze
mnie nabijają, i wszyscy się pośmiejemy, udając, że nic się nie stało.
– I te twoje włosy, odrosty są jasne, i ten blond jest o wiele ładniejszy od
koloru, na który się pofarbowałaś – jak sierść chomika – a sama fryzura jest
ohydna, nawiasem mówiąc – ciągnie Greta. – Ukrywasz się – nie wiadomo
z jakiego powodu. Nie wiem, czy rzeczywiście chodzi o faceta, czy o coś innego, ale nie zadzwonisz na policję. Więc po prostu oddaj nam pieniądze.
– Jeff cię do tego namówił? – pytam.
– To ja namówiłam Jeffa.
Ruszam do drzwi, które Greta blokuje.
– Wypuść mnie.
– Daj nam forsę.
Chcę złapać za klamkę, lecz Greta rzuca się na mnie, popycha na ścianę,
jedną ręką mnie policzkuje, a drugą podwija mi sukienkę, szarpie za pas
z forsą.
– Greta! Przestań!
Jej gorąca, słona dłoń ląduje na mojej twarzy, miażdży mi nos, jednym
z paznokci drapie mnie w oko. Potem popycha mnie znów na ścianę, o którą walę głową, przygryzam sobie koniuszek języka. Przepychanka odbywa
się w ciszy.
Trzymam sprzączkę paska, ale oko mi łzawi i trudno mi walczyć, więc
wyszarpuje pas z mej zaciśniętej dłoni, zostawiając palące zadrapanie na
kłykciach. Znów mnie popycha i otwiera suwak, gmera w zwitku banknotów.
– Kurde, sporo tego – mruczy. – Jakieś… – liczy – ponad tysiąc, dwa
albo trzy tysie. Cholera, dziewczyno! Obrabowałaś bank?
– Możliwe – odzywa się Jeff. – Zdefraudowała.
Gdyby to był film, jeden z filmów Nicka, przywaliłabym Grecie w nos,
a ona padłaby zakrwawiona i nieprzytomna na podłogę. Potem kopem
w stylu karate załatwiłabym Jeffa. Ale prawda jest taka, że nie umiem się
bić, a ich jest dwoje, więc nie ma co próbować. Jak się na nich rzucę, chwycą mnie za nadgarstki, a ja będę miotać się jak dziecko, albo się wściekną
i spuszczą mi manto. Jeszcze nigdy mnie nie uderzono. Boję się zostać
przez kogoś zraniona.
– Jak chcesz zadzwonić na policję, to proszę bardzo – mówi Jeff.
– Pierdol się – szepczę.
– Przykro mi – odzywa się Greta. – W następnym miejscu bądź ostrożniejsza, dobra? Nie możesz wyglądać na samotnie podróżującą, ukrywającą
się dziewczynę.
– Dasz sobie radę – zapewnia Jeff.
Klepie mnie po ramieniu i wychodzą.
Na nocnym stoliku leży dziesięciocentówka i ćwierćdolarówka. To
wszystkie pieniądze, jakie mam.
NICK DUNNE
DZIEWIĘĆ DNI PO ZAGINIĘCIU
Dzień dobry! Usiadłem w łóżku z laptopem i z przyjemnością śledziłem
internetowe recenzje mojego zaimprowizowanego ad hoc wywiadu. Lewa
gałka oczna nieco pulsowała, bo miałem lekkiego kaca po taniej szkockiej,
poza tym czułem się wyśmienicie. Wczorajszej nocy rzuciłem pierwsze
zdanie mające zwabić moją żonę z powrotem. Przepraszam, wynagrodzę ci to,
od tej chwili będę robił wszystko, co chcesz, sprawię, że cały świat się dowie, jak jesteś wyjątkowa.
Bo dopóki Amy się nie pojawi, mam przejebane. Detektyw Tannera (żylasty, schludny facet, nie jakiś podpity, szemrany tajniak, na jakiego liczyłem) na razie nic nie znalazł – moja żona zagubiła siebie doskonale. Muszę
przekonać Amy, by do mnie wróciła, wywabić ją komplementami i poprzez kapitulację.
Odzew w sieci był pewną wskazówką, że zrobiłem dobry ruch, bo recenzje okazały się dobre, a nawet bardzo dobre.
Człowiek z Lodu topnieje!
WIEDZIAŁAM, że to dobry facet.
In vino veritas!
Może jednak jej nie zabił.
Może jednak jej nie zabił.
Może jednak jej nie zabił.
I przestali nazywać mnie Lance.
Koczujący pod moim domem operatorzy i dziennikarze kręcili się niespokojnie, chcieli uzyskać oświadczenie od faceta, który Może Jednak Jej
Nie Zabił. Wykrzykiwali w stronę moich zaciągniętych żaluzji: „Hej, Nick,
wyjdź i opowiedz nam o Amy. Hej, Nick, opowiedz nam o swoim poszuki-
waniu skarbów”. Dla nich była to tylko nowa grudka złota w gorączce walki o oglądalność, ale lepsze to niż: „Hej, Nick, czy zabiłeś swoją żonę?”.
I oto nagle zaczynają wykrzykiwać imię Go – uwielbiają ją, bo nie ma
pokerowej twarzy, od razu wiadomo, czy Go jest smutna, zła, zmartwiona,
wystarczy podpis pod zdjęciem i historia gotowa. „Margo, czy twój brat
jest niewinny? Margo, opowiedz nam o…”. „Tanner, czy twój klient jest
niewinny? Tanner…”.
Rozległ się dzwonek, a ja otworzyłem drzwi, chowając się za nie, bo
wciąż jeszcze byłem rozmamłany. Moje sterczące włosy i wymięte bokserki
opowiedziałyby własną historię. Poprzedniej nocy, przed kamerą, byłem
uroczo zadurzony, nieco wstawiony, in vino veritas. Teraz wyglądałem po
prostu jak pijak. Zamknąłem drzwi i czekałem na kolejne pochwalne recenzje mojego występu.
– Nigdy, nigdy więcej nie rób czegoś takiego – naskoczył na mnie Tanner. – Co się z tobą do cholery dzieje, Nick? Mam wrażenie, że trzeba ci
włożyć takie szelki, jakie noszą niemowlaki. Jak można być takim głupim?
– Widziałeś komentarze w sieci? Ludzie są zachwyceni. Staram się
przeciągnąć opinię publiczną na swoją stronę, jak mi kazałeś.
– Czegoś takiego nie robi się w niekontrolowanym środowisku – odparł. – A gdyby ona pracowała dla Ellen Abbott? A gdyby zaczęła zadawać
ci pytania trudniejsze niż „Co chcesz powiedzieć swojej żonie, mysiu-pysiu?” – Ostatnie słowa wymówił cienkim dziewczęcym głosikiem. Jego
twarz poczerwieniała pod pomarańczową sztuczną opalenizną, nadając mu
radioaktywny wygląd.
– Zdałem się na instynkt. Jestem dziennikarzem, Tanner, powinieneś mi
trochę zaufać, bo potrafię wyczuć podpuchę. A dziewczyna była autentycznie słodka.
Usiadł na kanapie, położył stopy na podnóżku, który tak niechętnie się
wywracał.
– Tak, twoja żona też kiedyś taka była – mruknął. – I Andie. Jak twój
policzek?
Nadal bolał. Ugryzienie zdawało się pulsować, gdy mi o nim przypomniał. Zwróciłem się do Go po wsparcie.
– To nie było mądre, Nick – powiedziała, siadając naprzeciw Tannera. –
Miałeś wielkie szczęście. Poszło dobrze, ale mogło być na odwrót.
– Naprawdę przesadzacie. Czy nie moglibyście choć przez chwilę cieszyć się z dobrych wiadomości? Trzydzieści sekund dobrych wiadomości
w ciągu ostatnich dziewięciu dni? Proszę.
Tanner ostentacyjnie spojrzał na zegarek.
– Okej, wal.
Gdy zacząłem mówić, strzelił z palców i cmoknął jak dorośli na dzieci,
kiedy te próbują im przerwać. Powoli opuścił palec, który wylądował na
tarczy zegarka.
– Okej, trzydzieści sekund minęło. Miałeś frajdę? – Zawiesił głos, by zobaczyć, czy coś powiem. Sarkastyczne milczenie nauczyciela po zadaniu
niesfornemu uczniowi pytania: Skończyłeś już? – Musimy porozmawiać.
Doszliśmy do punktu, w którym najważniejszą sprawą jest dokładne wyczucie czasu.
– Zgadzam się.
– Dziękuję. – Uniósł brew. – Chcę natychmiast powiadomić policję o zawartości szopy. Dobrze, że plebs znów cię kocha… o, przepraszam, nie
znów. Wreszcie. Dziennikarze znaleźli dom Go i nie czuję się bezpiecznie,
trzymając tę szopę, jej zawartość, w tajemnicy. Elliottowie…?
– Nie możemy już liczyć na ich poparcie – powiedziałem. – Wcale.
Znów milczenie. Tanner postanowił jednak mnie nie pouczać ani nawet
nie pytać, co się stało.
– Tak więc musimy zaatakować – oświadczyłem, czując się nietykalny,
wściekły, gotowy.
– Nick, nie uważaj się za niezniszczalnego tylko dlatego, że sprawy
przybrały raz przyjaźniejszy obrót – powiedziała Go. Wcisnęła mi w rękę
mocne środki przeciwbólowe, które wyjęła z torebki. – Pozbądź się kaca.
Musisz być dziś na chodzie.
– Będzie dobrze – zapewniłem. Połknąłem pigułki i zwróciłem się do
Tannera: – To co robimy? Zaplanujmy coś.
– Świetnie, posłuchaj – zaczął Tanner. – To zdumiewająco nieortodoksyjne, ale taki mam styl. Jutro robimy wywiad z Sharon Schieber.
– O rany… naprawdę?
Nie mogłem prosić o nic lepszego. Sharon Schieber była obecnie jedną
z najlepiej notowanych (w wieku 30–55) w telewizji (o szerszym zasięgu niż
kablówki) dziennikarek (dowód na to, że mogę mieć pełne szacunku relacje
z ludźmi posiadającymi waginy). Wiadomo, że rzadko zanurzała stopy
w nieczystych wodach dziennikarstwa kryminalnego, ale jeśli już to robiła,
była niezbicie przekonana o swej słuszności. Przed dwoma laty wzięła pod
swe jedwabiste skrzydła młodą matkę, którą wsadzono do więzienia za to,
że doprowadziła swoje nowo narodzone dziecko do śmierci, potrząsając
nim. Sharon Schieber zaprezentowała cały przebieg obrony sądowej – bardzo poruszającej emocjonalnie – w serii nocnych programów. Ta kobieta
wróciła do domu w Nebrasce, wyszła ponownie za mąż i spodziewa się
dziecka.
– To pewne – potwierdził Tanner. – Skontaktowała się ze mną, gdy tylko rozeszło się nagranie filmowe.
– A więc jednak się przydało. – Nie mogłem się powstrzymać.
– Zyskałeś nowy, interesujący rys. Przed emisją filmu było jasne, że to
zrobiłeś. Teraz istnieje nikła szansa, że jednak nie. Nie wiem, jak to się stało,
że wydawałeś się taki autentyczny…
– Bo służyło to określonemu celowi: odzyskać Amy – wtrąciła Go. – To
był manewr ofensywny. A wcześniej byłaby tylko pokazówka niezasłużonego, nieszczerego uczucia.
Podziękowałem jej uśmiechem.
– W takim razie cały czas pamiętaj o tym, że przyświeca temu określony cel – powiedział Tanner. – Nick, kawa na ławę: to działanie nieortodoksyjne. Większość prawników zamknęłaby ci usta. Ja chciałbym spróbować.
Media przeniknęły całe środowisko prawnicze. W dobie internetu, Facebooka, YouTube’a nie ma czegoś takiego jak bezstronna ława przysięgłych.
Nie istnieje tabula rasa. Osiemdziesiąt, a nawet dziewięćdziesiąt procent
sprawy jest przesądzone, zanim trafi ona na salę sądową. Dlaczego by więc
tego nie wykorzystać – samemu kontrolować historię. To ryzykowne posunięcie. Chcę zaplanować z wyprzedzeniem każde słowo, każdy gest, każdą
informację. A ty musisz być naturalny, budzić sympatię, bo inaczej wszystko obróci się przeciw tobie.
– To wydaje się łatwe – zauważyłem. – W stu procentach nagrane,
a jednak całkowicie autentyczne.
– Musisz bardzo starannie dobierać słowa i powiemy Sharon, że nie odpowiesz na niektóre pytania. Ona i tak ci je zada, ale wyuczysz się, jak recytować zdanie: „Z powodu pewnych przynoszących mi szkodę działań policji zaangażowanej w sprawę niestety nie mogę odpowiedzieć obecnie na to
pytanie, choć bardzo bym chciał…” – i będziesz recytował to przekonująco.
– Jak gadający pies.
– Jasne, jak gadający pies, który nie chce iść do więzienia. Jeśli przekonamy Sharon Schieber do zajęcia się twoją sprawą, wygraną mamy w kieszeni. To zdumiewająco nieortodoksyjne, ale taki mam styl – powtórzył
Tanner.
Lubił to zdanie, było jak motyw przewodni. Zamilkł na chwilę
i zmarszczył brwi, przybierając tę swoją niby to zamyśloną minę. Zamierzał
dodać coś, co mi się nie spodoba.
– O co chodzi? – spytałem.
– Musisz powiedzieć Sharon Schieber o Andie. Bo ten romans się wyda,
na pewno tak się stanie.
– Właśnie teraz, gdy ludzie zaczęli mnie lubić? Chcesz, bym wszystko
popsuł?
– Zapewniam cię, Nick – ile spraw prowadziłem? – Taka rzecz zawsze,
ale to zawsze wychodzi na jaw. A tak przynajmniej będziemy mieli nad
tym kontrolę. Powiesz jej o Andie i przeprosisz. Przeprosisz dosłownie, jakby od tego zależało twoje życie. Nawiązałeś romans, jesteś mężczyzną, słabym, głupim mężczyzną. Ale kochasz swoją żonę i jej to wynagrodzisz.
Zrobisz wywiad, następnego wieczoru będzie na antenie. Cała treść wywiadu jest objęta tajemnicą do czasu emisji – więc stacja nie może rzucać
aluzji na temat Andie w swoich zapowiedziach. Mogą najwyżej użyć słowa
„bomba”.
– A więc już im powiedziałeś o Andie?
– Boże, nie. Oświadczyłem tylko: mamy dla was niezłą bombę. Zrobicie
wywiad, a nam zostaną jeszcze dwadzieścia cztery godziny do emisji. Zanim to wybuchnie w telewizji, powiemy Boney i Gilpinowi o Andie i naszym odkryciu w szopie. Ojej, poskładaliśmy to wszystko dla was: Amy żyje
i wrabia Nicka! Jest obłąkana, zazdrosna i wrabia Nicka! To ci dopiero historia!
– Dlaczego by więc nie powiedzieć o tym Sharon Schieber? O tym, że
Amy mnie wrabia?
– Po pierwsze: Przyznajesz się do romansu z Andie, błagasz o wybaczenie, naród jest gotów ci wybaczyć, ludziom jest ciebie żal – Amerykanie
uwielbiają patrzeć na kajających się grzeszników. Jednak nie możesz ujawnić nic, co postawi twoją żonę w złym świetle. Nikt nie chce patrzeć, jak
mąż, który zdradzał żonę, oskarża ją o cokolwiek. Niech ktoś inny zrobi to
nazajutrz: Źródła zbliżone do policji ujawniły, że żona Nicka – ta, którą, jak
przysięga, kocha z całego serca – wrabia go! Świetnie to wypadnie w telewizji.
– A po drugie?
– Wyjaśnianie, jak Amy cię wrobiła, jest zbyt skomplikowane. Nie nadaje się na krótką migawkę w wiadomościach. Źle wypadłoby w telewizji.
– Niedobrze mi – jęknąłem.
– Nick, to … – zaczęła Go.
– Wiem, wiem, to trzeba zrobić. A wyobrażacie sobie, jak to jest wyjawić światu swój największy sekret? Wiem, że muszę to zrobić. I to chyba
rzeczywiście okaże się dobrym posunięciem. To jedyny sposób, by nakłonić
Amy do powrotu – przyznałem. – Ona chce, bym został publicznie upokorzony.
– Skarcony – wtrącił Tanner. – „Upokorzony” brzmi, jakbyś się nad
sobą użalał.
– … i bym publicznie przeprosił – ciągnąłem. – Ale to będzie, kurwa,
koszmarne.
– Zanim przejdę do dalszych kwestii, chciałbym jeszcze cię o czymś
uczciwie uprzedzić – oświadczył Tanner. – Sprzedanie policji wersji „Amy
wrabia Nicka” jest ryzykowne. Większość gliniarzy przywiązuje się do
swojej hipotezy na temat podejrzanego i nie jest otwarta na inne opcje. Istnieje więc ryzyko, że powiemy im o Amy, a oni nas wyśmieją i cię aresztują
– wtedy teoretycznie zdradzamy im linię obrony i mogą poczynić konkretne kroki, by ją zniszczyć w sądzie.
– Chwileczkę, to brzmi naprawdę groźnie, Tanner – wtrąciła się Go.
– Daj mi skończyć. Co do jednego chyba się nie mylisz, Nick. Myślę, że
Boney nie jest przekonana o twojej winie. Sądzę, że byłaby otwarta na alternatywną teorię. Cieszy się dobrą reputacją jako glina, która postępuje fair.
Glina, która ma dobry instynkt. Rozmawiałem z nią. Odniosłem dobre wrażenie. Myślę, że dowody prowadzą ją do ciebie, ale intuicja podpowiada
coś innego. A co ważniejsze, nawet gdyby doszło do rozprawy, i tak bym
nie wykorzystał intrygi Amy przy obronie.
– Jak to?
– Już mówiłem, jest zbyt skomplikowana, ława przysięgłych by za nią
nie nadążyła. Nie nadaje się dla telewizji, wierz mi, i nie nadaje się dla
ławy. Raczej poszlibyśmy w stronę O.J.11 Prosta historia: gliny są niekompetentne i chcą cię przyskrzynić, na potwierdzenie twojej winy istnieją wyłącznie poszlaki, a skoro rękawiczka nie pasuje, bla bla bla…
– Bla bla bla bardzo mnie podbudowuje.
Tanner posłał mi promienny uśmiech.
– Ławy przysięgłych mnie uwielbiają, Nick. Jestem taki jak oni.
– Wręcz przeciwnie, Tanner.
– Odwróć to: chcą myśleć, że są tacy jak ja.
Wszystko, co teraz robiliśmy, odbywało się wśród wyskakujących zewsząd paparazzich, więc Go, Tanner i ja opuszczaliśmy dom w blasku fleszy i przy trzasku migawek. („Nie patrz w dół – poinstruował mnie wcześniej Tanner – nie uśmiechaj się, ale nie wyglądaj na zawstydzonego. Nie
spiesz się, po prostu idź, daj im zrobić zdjęcia i zamknij drzwi, zanim zaczniesz ich wyzywać. Wtedy możesz używać sobie do woli”.) Jechaliśmy
do St. Louis na wywiad, do którego miała mnie przygotować Betsy, znana
telewizyjna prezenterka wiadomości, która została prawniczką. To ona była
tą drugą w firmie Bolt&Bolt.
Jechaliśmy koszmarną kawalkadą: Tanner i ja, potem Go i kilka wozów
transmisyjnych, ale gdy na horyzoncie pojawił się Łuk Wjazdowy, nie myślałem już o paparazzich.
Kiedy dotarliśmy do penthousu w hotelu, w którym zatrzymał się Tanner, byłem gotów podjąć wysiłek konieczny do tego, by dobrze wypaść
w wywiadzie. Znów zatęskniłem za swoim własnym tematem przewodnim: oto ja, w różnych ujęciach, szykuję się do wielkiej walki. Jaki jest men-
O.J. Simpson, słynny futbolista amerykański, aktor, w 1994 został oskarżony o zamordowanie byłej żony, a następnie uniewinniony.
11
talny odpowiednik gruszki bokserskiej?
Drzwi otworzyła nam zjawiskowa, bardzo wysoka czarnoskóra kobieta.
– Cześć, Nick. Jestem Betsy Bolt.
Wyobrażałem sobie Betsy Bolt jako drobniutką blond piękność z południa Stanów.
– Nie przejmuj się, wszyscy są zdziwieni, gdy widzą mnie po raz
pierwszy. – Betsy zaśmiała się, zauważywszy moje spojrzenie, i uścisnęła
mi dłoń. – Tanner i Betsy, to brzmi, jakbyśmy zeszli z okładki The Official
Preppy Guide, prawda?
– Preppy Handbook – poprawił Tanner i pocałował ją w policzek.
– Widzicie? On to wie – powiedziała.
Wprowadziła nas do imponującego lokum – salon oświetlały promienie
słońca wlewające się przez okna, które ciągnęły się od ściany do ściany, po
obu stronach pokoju były wejścia do sypialni. Tanner zarzekał się, że nie
może zatrzymać się w Carthage, w Days Inn, z powodu szacunku dla rodziców Amy. Jednak Go i ja podejrzewaliśmy, że powodem był pięciogwiazdkowy hotel, a najbliższy znajdował się w St.Louis.
Wdaliśmy się w grzecznościową rozmowę. Betsy opowiadała o swojej
rodzinie, college’u, karierze (wszystko wybitne, pierwszorzędne, fantastyczne) i każdy dostał coś do picia (napoje gazowane i clamato, upodobanie do którego Go i ja uznaliśmy za pozę Tannera, dziwactwo, jego zdaniem przydające mu charakteru, tak jak mnie fałszywe okulary w college’u). Potem Go i ja zapadliśmy się w skórzaną sofę, a Betsy usiadła naprzeciw nas, ze złączonymi nogami ułożonymi na bok, jak ukośnik. Ładna/profesjonalna. Tanner chodził za naszymi plecami, słuchając.
– No dobra, Nick – zaczęła Betsy. – Będę szczera, tak?
– Tak.
– Ty i telewizja. Oprócz tego barowego występu prezentowanego wczoraj na blogu Ktotozrobił jesteś koszmarny.
– Dlatego zajmowałem się dziennikarstwem pisanym – powiedziałem.
– Gdy widzę kamerę, twarz mi nieruchomieje.
– No właśnie – przyznała Betsy. – Wyglądasz jak przedsiębiorca pogrzebowy, taki z ciebie sztywniak. Znam trik, który pozwoli to naprawić.
– Alkohol? – spytałem. – Na nagraniu do blogu mi pomógł.
– Tu się nie przyda – odparła Betsy i zaczęła ustawiać kamerę wideo. –
Pomyślałam sobie, że najpierw zrobimy próbę generalną. Ja będę Sharon.
Zadam pytania, które prawdopodobnie ona zada, a ty odpowiesz tak, jak
byś to zrobił. W ten sposób zobaczymy, jak bardzo odbiegasz od poziomu.
– Znów się roześmiała. – Zaczekaj. – Miała na sobie niebieską obcisłą sukienkę, a z wielkiej torby wyciągnęła jeszcze sznur pereł. Uniform Sharon
Schieber. – Tanner?
Mąż zapiął sznur pereł na jej szyi, a gdy znalazły się na właściwym
miejscu, Betsy uśmiechnęła się szeroko.
– Staram się zachować maksimum autentyczności. Oprócz mojego akcentu z Georgii. I czarnej skóry.
– Widzę przed sobą Sharon Schieber – zapewniłem.
Włączyła kamerę, siadła naprzeciwko mnie, odetchnęła głęboko, spojrzała w dół, a następnie w górę.
– Nick, w tej sprawie jest wiele rozbieżności – zaczęła Betsy afektowanym telewizyjnym głosem Sharon. – Czy mógłbyś na początek opowiedzieć widzom o dniu, w którym zniknęła twoja żona?
– Tutaj opowiesz tylko o rocznicowym śniadaniu, które razem zjedliście
– wtrącił Tanner. – Bo o tym już wiadomo. Nie podajesz żadnych konkretnych godzin, nie rozwodzisz się nad tym, co było przed śniadaniem, a co
po. Podkreślasz jedynie, jakie cudowne było to wasze ostatnie wspólne
śniadanie. Dobra, jedziemy.
– Tak – odchrząknąłem. Kamera migotała na czerwono; Betsy miała
charakterystyczny dla dziennikarzy pytający wyraz twarzy. – Jak wiesz, to
była nasza piąta rocznica ślubu, Amy wstała wcześnie i robiła naleśniki…
Ręka Betsy wystrzeliła w moją stronę i poczułem, że pali mnie policzek.
– Co jest? – spytałem, próbując się pokapować, co się stało. Na moich
kolanach leżał wiśniowy żelek. Podniosłem go.
– Za każdym razem gdy się zepniesz i zamienisz tę przystojną twarz
w maskę przedsiębiorcy pogrzebowego, będę w ciebie pstrykać żelkami –
wyjaśniła Betsy, jakby to było rozsądne postępowanie.
– I to ma niby mnie rozluźnić?
– To działa – zapewnił Tanner. – Mnie też tak uczyła. Tylko że wtedy
używała chyba kamyków. – Wymienili małżeńskie uśmiechy: Eh, ty! Zo-
rientowałem się już, że stanowią jedną z tych par, które zawsze sprawiają
wrażenie, jakby grały w swoim własnym porannym talk show.
– Zacznij jeszcze raz, ale zatrzymaj się przy naleśnikach – instruowała
Betsy. – Czy to były twoje ulubione? A może jej? I co ty robiłeś tego ranka
dla swojej żony wtedy, gdy ona przygotowywała dla ciebie naleśniki?
– Spałem.
– A co jej kupiłeś w prezencie?
– Jeszcze nic.
– O rany! – Przewróciła oczami, patrząc na męża. – W takim razie rozpływaj się w zachwycie nad tymi naleśnikami, dobra? I opowiadaj o tym,
co zamierzałeś jej kupić tego dnia w prezencie. Bo przecież nie wróciłeś do
domu bez prezentu.
Zaczęliśmy od początku, a ja opisałem naszą naleśnikową tradycję, której tak naprawdę wcale nie było, i mówiłem o tym, jak starannie i cudownie
Amy zawsze dobierała prezenty (kolejny żelek wylądował koło mojego
nosa, więc natychmiast rozluźniłem szczękę), i jak ja, durny facet („Koniecznie odgrywaj męża kretyna”, poradziła Betsy) wciąż próbowałem zaskoczyć ją jakimś olśniewającym podarkiem.
– Zresztą ona nawet nie lubiła drogich, wymyślnych prezentów – zacząłem i dostałem papierową kulką od Tannera.
– Co?
– Czas przeszły. Przestań, do cholery, mówić o swojej żonie w czasie
przeszłym.
– Zdaje się, że ty i twoja żona mieliście pewne problemy – ciągnęła Betsy.
– Ostatnie lata były trudne. Oboje straciliśmy pracę.
– Dobrze, tak! – zawołał Tanner. – Oboje.
– Przeprowadziliśmy się tutaj, by pomóc w opiece nad moim ojcem,
który choruje na alzheimera, oraz moją zmarłą niedawno matką, która miała raka, a do tego jeszcze ciężko tyrałem w nowym miejscu.
– Dobrze, Nick – pochwalił Tanner.
– Nie zapomnij powiedzieć o tym, jak blisko byłeś z matką – dodała
Betsy, choć wcześniej nawet o niej nie wspomniałem. – Nikt temu nie zaprzeczy, prawda? Nie grożą nam żadne historyjki typu Kochany synalek?
– Nie, byliśmy z mamą bardzo sobie bliscy.
– Świetnie – ucieszyła się Betsy. – W takim razie często o niej wspominaj. I podkreślaj, że bar należy do ciebie i siostry. Kiedy mówisz o barze, zawsze wspominaj o siostrze. Jeśli masz bar sam, jesteś komediantem, lecz jeśli masz go na spółę z ukochaną siostrą bliźniaczką, jesteś…
– Irlandczykiem.
– Jedź dalej.
– Więc wszystko się kumulowało…
– Nie – przerwał Tanner. – Sugeruje, że się kumulowało, aż doprowadziło do wybuchu.
– Tak więc trochę nas zniosło na manowce, ale sądziłem, że piąta rocznica ślubu jest okazją do ożywienia naszej relacji…
– Odświeżenia! – zawołał Tanner. – Ożywianie sugeruje, że coś było
martwe.
– Odświeżenia naszej relacji…
– Kurwa, a jak się ma do tego odświeżania pewna dwudziestotrzylatka? – spytała Betsy.
Tanner cisnął w nią żelkiem.
– Trochę wypadłaś z roli, Bets.
– Przepraszam, ale jestem kobietą, a to cuchnie łgarstwem na kilometr.
Odświeżanie relacji, no nie! Ta dziewczyna wciąż jeszcze była na tapecie,
gdy zniknęła Amy. Kobiety cię znienawidzą, Nick, chyba że stawisz temu
czoło. Musisz śmiało się do tego przyznać, nie grać na zwłokę. Możesz dodać to w takim kontekście: Straciliśmy pracę, przeprowadziliśmy się, moi
rodzice byli umierający. A potem ja wszystko spieprzyłem. Sam już nie
wiedziałem, kim jestem, i niestety, uświadomiłem to sobie dopiero wtedy,
gdy straciłem Amy. Musisz przyznać, że jesteś palantem, i że to wszystko
była twoja wina.
– Czyli właściwie tak, jak powinni robić wszyscy mężczyźni – zauważyłem.
Betsy wzniosła oczy do sufitu.
– A z takim podejściem powinieneś bardzo uważać, Nick.
AMY ELLIOTT DUNNE
DZIEWIĘĆ DNI PO ZAGINIĘCIU
Jestem uciekinierką bez grosza. Jak pieprzona bohaterka filmu noir.
Tylko że ja siedzę w swoim fordzie na najdalszym krańcu parkingu wielkiego kompleksu barów szybkiej obsługi nad brzegiem Missisipi, a zapach
soli i wytwarzanego przemysłowo mięcha roznosi się w ciepłych podmuchach wiatru. Już wieczór – straciłam wiele godzin – ale nie mogę się stąd
ruszyć. Nie wiem, gdzie jechać. Samochód robi się mniejszy z godziny na
godzinę. Muszę kulić się w pozycji embrionalnej, bo w przeciwnym razie
drętwieją mi nogi. Na pewno tej nocy nie będę spała. Drzwi są zamknięte,
lecz w każdej chwili oczekuję stukania w okno i wiem, że gdy wyjrzę, zobaczę albo seryjnego mordercę z krzywymi zębami, który miło mnie zagadnie
(cóż to by była za ironia losu, gdybym została teraz zamordowana), albo
surowego, domagającego się dowodu tożsamości gliniarza (czyż to nie byłoby gorsze – zostać zdemaskowana na parkingu, kiedy wyglądam jak włóczęga?). Świecące nazwy restauracji nigdy nie gasną, parking jest niczym
boisko futbolowe. Znów myślę o samobójstwie, o tym, jak więzień podejmujący próby samobójcze spędza dwadzieścia cztery godziny w celi z zapalonym światłem, koszmarna myśl. Mam mało benzyny, więc jeszcze gorsza jest świadomość, że mogę jechać najwyżej godzinę w jakimś kierunku.
Muszę mądrze wybrać. Na południe jest Arkansas, na północ Iowa, zachód
to powrót do Ozarks. Mogę też ruszyć na wschód, przez rzekę do Illinois.
Dokądkolwiek pojadę, będzie ze mną rzeka. Albo ja podążę za nią, albo
ona za mną.
Nagle już wiem, co muszę zrobić.
NICK DUNNE
DZIESIĘĆ DNI PO ZAGINIĘCIU
W dniu wywiadu siedzimy wszyscy stłoczeni w wolnej sypialni
w apartamencie Tannera, przygotowując moje wypowiedzi, poprawiając
wygląd. Betsy zajęła się moim ubraniem, Go przystrzygła mi włosy nad
uszami nożyczkami do paznokci. Betsy próbowała mnie też namówić na
makijaż – puder – żeby twarz mi się nie świeciła. Mówiliśmy przyciszonymi głosami, bo ekipa Sharon instalowała się za drzwiami – wywiad będzie
rejestrowany w salonie apartamentu, z widokiem na Łuk Wjazdowy z St.
Louis. Brama wjazdowa na Zachód. Nie wiem, jaki cel miało ukazanie tego
punktu orientacyjnego, może chodziło o symbol środka kraju: Jesteś Tutaj.
– Potrzebujesz choć odrobiny pudru, Nick – oświadczyła wreszcie Betsy, podchodząc do mnie z puszkiem do makijażu. – Nos ci się poci, gdy się
denerwujesz. Nixon przegrał wybory z powodu spoconego nosa.
Tanner dyrygował wszystkim.
– Nie tak dużo z tej strony, Go – mówił. – Bets, uważaj z tym pudrem,
lepiej za mało niż za dużo.
– Trzeba było go nabotoksować – powiedziała.
Botoks eliminuje pot tak samo jak zmarszczki, więc ich klienci często
biorą serię zastrzyków z botoksu pod pachy, i coś takiego mnie też sugerowali. Subtelnie dając do zrozumienia, że pewnie wylądujemy na sali sądowej.
– Tak, jeszcze mi tylko brakowało, żeby prasa zwęszyła, że przechodziłem kurację botoksową, gdy moja żona była zaginiona – zaoponowałem. –
To znaczy jest zaginiona.
Wiedziałem, że Amy nie jest martwa, ale również zdawałem sobie sprawę, że znajduje się zupełnie poza moim zasięgiem. Była żoną w czasie
przeszłym.
– Dobrze – pochwalił Tanner. – Następnym razem pamiętaj o tym, zanim otworzysz usta.
O piątej zadzwonił telefon Tannera, a on spojrzał na wyświetlacz.
– Boney. – Włączył pocztę głosową. – Zadzwonię do niej później.
Nie chciał żadnych nowych informacji, przerw, pogłosek, które zmusiłyby nas do przeformułowania wystąpienia. Zgadzałem się z nim: nie
chciałem mieć teraz Boney w głowie.
– Jesteś pewien, że nie powinniśmy sprawdzić, czego chce? – spytała
Go.
– Chce sobie ze mną jeszcze trochę poigrać – powiedziałem. – Zadzwonimy do niej. Za kilka godzin. Może poczekać.
Pokręciliśmy się trochę po pokoju, jakby zbiorowo potwierdzając, że telefonem nie trzeba się przejmować. Na chwilę w pomieszczeniu zapadła cisza.
– Muszę przyznać, że jestem dziwnie podekscytowana spotkaniem
z Sharon Schieber – odezwała się wreszcie Go. – Ona ma klasę. Nie to co ta
Connie Chung.
Roześmiałem się, bo to właśnie było jej celem. Nasza matka uwielbiała
Sharon Schieber i nienawidziła Connie Chung – nigdy nie wybaczyła jej, że
wprawiła w zakłopotanie matkę Newta Gingricha. Chyba Newt nazwał
Hillary Clinton suką czy coś w tym rodzaju. Nie pamiętam samego wywiadu, tylko oburzenie mojej matki na dziennikarkę.
O szóstej weszliśmy do pokoju, gdzie ustawiono naprzeciw siebie dwa
krzesła, Łuk w tle. Wybrano dokładnie taki czas, w którym łuk już był rozświetlony, ale promienie zachodzącego słońca nie padały przez okna. Jedna
z najważniejszych chwil w moim życiu, pomyślałem, pod dyktatem kąta
nachylenia słońca. Producentka, której nazwiska nie zapamiętałem, podeszła do nas, stukając niebezpiecznie wysokimi obcasami, i wytłumaczyła
mi, czego powinienem oczekiwać. Pytania mogą być zadawane wielokrotnie, by wywiad sprawiał jak najbardziej naturalne wrażenie oraz by sfilmować reakcje Sharon przeznaczone na przebitki. Przed udzieleniem odpowiedzi nie mogę porozumiewać się z prawnikiem. Mogę zmienić dobór
słów w wypowiedzi, lecz nie wolno mi zmienić jej wymowy. Tu jest woda,
a teraz przyczepię mikrofon.
Ruszyliśmy w stronę przeznaczonego dla mnie krzesła, a Betsy trąciła
mnie w ramię. Gdy zerknąłem w dół, pokazała mi żelki, które miała w kieszeni.
– Pamiętaj… – powiedziała i pstryknęła w moją stronę palcami.
Nagle drzwi rozwarły się na oścież i wkroczyła Sharon Schieber, tak
płynnie, jakby zrodziła ją para łabędzi. Była piękną kobietą, która chyba
nigdy nie wyglądała dziewczęco. Kobieta, której nos prawdopodobnie nigdy nie świecił się od potu. Miała grube ciemne włosy i wielkie brązowe
oczy, które potrafiły posyłać spojrzenie łani albo jędzy.
– To Sharon! – szepnęła Go, naśladując podniecony ton naszej mamy.
Sharon obróciła się do Go i skinęła jej majestatycznie głową, po czym
podeszła do nas, by się przywitać.
– Jestem Sharon – odezwała się ciepłym, głębokim głosem, ujmując obie
ręce Go.
– Nasza mama panią uwielbiała – powiedziała Go.
– Miło mi – odparła Sharon, wkładając w to dużo ciepła.
Odwróciła się do mnie i już miała się odezwać, gdy producentka podeszła ze stukotem obcasów i wyszeptała jej coś do ucha. Zaczekała na reakcję
Sharon i znów zaczęła szeptać.
– Och. O Boże – powiedziała Sharon. Kiedy się do mnie odwróciła, na
jej twarzy nie było już śladu uśmiechu.
AMY ELLIOTT DUNNE
DZIESIĘĆ DNI PO ZAGINIĘCIU
Zadzwoniłam i umówiłam się. Spotkanie może odbyć się dopiero wieczorem – występują łatwe do przewidzenia komplikacje – więc zabijam
czas, pindrząc się i przygotowując.
Myję się w łazience McDonalda – zielony żel na mokrych papierowych
ręcznikach – i przebieram w tanią, cienką letnią sukienkę. Myślę o tym, co
powiem. O dziwo, bardzo jestem tym przejęta. Jestem znużona życiem
w norze: wspólna pralnia, czyjeś mokre majtki zawsze wczepione w bęben
pralki, które trzeba z wahaniem wyłuskać, róg dywanu w chacie zawsze
z niewiadomych przyczyn wilgotny, kapiący kran w łazience.
O piątej ruszam na północ, na umówione miejsce spotkania, do nadrzecznego kasyna o nazwie Horseshoe Alley. Wyłania się znikąd, błyskający neon w środku rachitycznego lasku. Dojeżdżam na ostatnich oparach
benzyny – banał, którego nigdy wcześniej nie urzeczywistniłam – parkuję
samochód i rozglądam się wokół: staruszkowie niby owady o połamanych
odnóżach pełzną w stronę świateł wsparci na laskach i chodzikach, wlokąc
butle z tlenem. Spośród grupek osiemdziesięcioparolatków wyłaniają się co
chwila maszerujący żwawo wystrojeni chłopcy, którzy obejrzeli za dużo filmów o Vegas i nie wiedzą, jacy są żałośni, gdy próbują naśladować luz Rat
Pack w swoich tanich garniturach, które noszą w lasach Missouri.
Idę pod rozświetlonym billboardem reklamującym występ – tylko dwa
wieczory! – zespołu z lat pięćdziesiątych, grającego w stylu doo-wop, który
reaktywował się po latach. Wnętrze kasyna jest lodowate i duszne. Podzwaniają monety wrzucane do otworów, rozlegają się wesołe elektroniczne dzwonki, które nie pasują do ponurych, zwiędłych twarzy ludzi siedzących przed maszynami, palących papierosy nad dyndającymi maskami tlenowymi. Moneta do środka, moneta do środka, moneta do środka, brzdęk,
brzdęk! Pieniądze idą na niedofinansowane szkoły publiczne, do których
uczęszczają ich znudzone, cholerne wnuki. Mija mnie grupka potykających
się, zalanych krzepkich chłopaków z przydługimi włosami, to kawalerski
wieczór, usta mają jeszcze mokre od alkoholu, nawet mnie nie zauważają.
Gadają o dziewczynach, załatwcie nam jakieś dziewczyny, ale oprócz mnie jedyne dziewczyny, jakie widzę, są w wieku ich babć. Chłopaki zatopią swoje rozczarowanie w kieliszkach i będą usiłowali nie zabić innych użytkowników drogi podczas powrotu do domu.
Czekam w głębi malutkiego baru po lewej od wejścia, jak zostało ustalone, i patrzę na zespół podstarzałych chłopaków śpiewający dla wielkiej
srebrzystowłosej widowni, która pstryka, klaszcze i gmera sękatymi palcami w miseczkach z orzeszkami ziemnymi. Kościotrupowaci piosenkarze,
ukrywający wyschnięte ciała pod połyskującymi smokingami, kołyszą się
powoli, ostrożnie na swoich protezach biodrowych, taniec konających.
Kasyno wydawało się na początku dobrym pomysłem – blisko szosy,
pełne pijaków i staruszków, a więc osobników z założenia niedowidzących.
Jednak źle się czuję w tym tłumie, niepokoją mnie kamery w każdym rogu,
drzwi, które mogą się zatrzasnąć w każdej chwili.
Już mam wyjść, gdy on się zjawia.
– Amy.
Wezwałam wiernego Desiego na pomoc (i do współudziału). Desiego,
z którym nigdy całkiem nie zerwałam kontaktu i który – wbrew temu, co
powiedziałam Nickowi i rodzicom – wcale nie działa mi na nerwy. Desi,
kolejny mężczyzna znad Missisipi. Zawsze wiedziałam, że może się przydać. Dobrze jest mieć przynajmniej jednego mężczyznę, którego można do
czegoś wykorzystać. Desi to typ rycerza na białym koniu. Uwielbia damy
w opałach. Przez te wszystkie lata po Wickshire zawsze gdy pytałam o jego
ostatnią dziewczynę, odpowiadał „Och, niestety nie radzi sobie najlepiej”.
Ale wiem, że to dobre dla Desiego – zaburzenia w odżywianiu, uzależnienie od środków przeciwbólowych, wyniszczające depresje. Jest najszczęśliwszy, gdy znajduje się przy łóżku. Nie w łóżku, lecz przycupnięty obok
z bulionem i sokiem, delikatnie wykrochmalonym głosem. Biedne maleństwo.
A teraz jest tutaj, w olśniewającym białym letnim garniturze (Desi
zmienia styl garderoby co miesiąc – co jest odpowiednie w czerwcu, nie nadaje się na lipiec – zawsze podziwiałam dyscyplinę, precyzję w doborze kostiumów Collingsów). Wygląda dobrze. Ja nie. Wiem, jakie wrażenie wywierają zaparowane okulary, dodatkowy wałek tłuszczu w pasie.
– Amy.
Dotyka mojego policzka, potem chwyta mnie w objęcia. Nie przytula,
Desi nie przytula, to bardziej przypomina okrycie przez szyte na miarę
ubranie.
– Skarbie. Nawet sobie nie wyobrażasz, co ja przeżyłem. Ten telefon.
Myślałem, że tracę zmysły. Że sobie to wyobrażam! Śniłem na jawie o tym,
że może jednak żyjesz, i proszę. Ten telefon. Dobrze się czujesz?
– Teraz tak – powiedziałam. – Teraz czuję się bezpieczna. To było
straszne.
Potem wybuchnęłam płaczem, płakałam prawdziwymi łzami, choć
tego nie miałam w planie, ale przynosiło mi to taką ulgę i tak doskonale pasowało do sytuacji, że pozwoliłam sobie zupełnie się w tym zatracić. Cały
stres ze mnie opadł: brawura potrzebna do wprowadzenia planu w życie,
lęk przed byciem pojmaną, utrata pieniędzy, zdrada, sponiewieranie, niezwykłość tego, że po raz pierwszy w życiu polegam tylko na sobie.
Wyglądam całkiem ładnie po płaczu trwającym około dwóch minut; jeśli nieco dłużej, cieknie mi z nosa i opuchlizna zostaje, ale po krótkim płaczu usta robią mi się pełniejsze, oczy większe, policzki zaróżowione. Liczę,
płacząc na wykrochmalonym ramieniu Desiego, raz Missisipi, dwa Missisipi – znów ta rzeka – i powściągam łzy po upływie minuty czterdziestu
ośmiu sekund.
– Przepraszam, że nie mogłem przyjechać wcześniej, skarbie – mówi
Desi.
– Wiem, jak intensywnie Jacqueline organizuje ci czas – oponuję. Matka
Desiego jest delikatnym tematem w naszej relacji.
Przygląda mi się.
– Wyglądasz zupełnie… inaczej – mówi. – Zwłaszcza na buzi jesteś pełniejsza. I twoje biedne włosy… – Gryzie się w język. – Amy. Nigdy nie sądziłem, że mogę odczuwać taką wdzięczność. Powiedz, co się wydarzyło.
Częstuję go gotycką opowieścią o zaborczości i wściekłości, o środko-
wozachodniej brutalności spod znaku steka i ziemniaka, ciąży na bosaka,
zwierzęcej dominacji. O gwałcie i pigułkach, alkoholu i pięściach. Spiczaste
buty kowbojskie i kopniak wymierzony w żebra, lęk i zdrada, apatia rodziców, izolacja i na koniec słowa Nicka: „Nigdy nie możesz mnie opuścić. Zabiję cię. Znajdę cię, choćby nie wiem co. Jesteś moja”.
I jeszcze o tym, jak musiałam zniknąć dla własnego bezpieczeństwa
i bezpieczeństwa nienarodzonego dziecka, i jak potrzebuję pomocy Desiego. Mojego wybawcy. Ta opowieść miała zaspokoić ciągoty Desiego do
sponiewieranych kobiet – obecnie byłam najbardziej udręczona ze wszystkich. Dawno temu, kiedy chodziłam do szkoły z internatem, opowiedziałam mu o nocnych wizytach ojca w mojej sypialni, o tym, jak w różowej koszulce z falbankami patrzyłam w sufit, zanim skończył. Desi kochał mnie
od tamtej pory, wiem, że wyobraża sobie nasze zbliżenia, fantazjuje o tym,
jaki byłby łagodny i uspokajający, wchodząc we mnie, głaszcząc mnie po
włosach. Wiem, że w jego wizjach cichutko płaczę, gdy mu się oddaję.
– Już nigdy nie mogę wrócić do dawnego życia, Desi. Nick mnie zabije.
Już nigdy nie będę czuła się bezpieczna. Ale nie mogę pozwolić, by trafił do
więzienia. Chciałam jedynie zniknąć. Nie sądziłam, że policja pomyśli, że
on to zrobił.
Zerkam z wdziękiem na zespół na scenie, gdzie kościotrupowaty siedemdziesięciolatek śpiewa o miłości. Siedzący w pobliżu facet z wyprostowanym kręgosłupem i przystrzyżonymi wąsami wrzuca kubek do kubła na
śmieci obok naszego stolika i robi skuchę (określenie, którego nauczyłam
się od Nicka). Żałuję, że nie wybrałam bardziej malowniczego miejsca.
A teraz ten facet mi się przygląda, przechylając na bok głowę w geście
przesadnej konsternacji. Gdyby to była kreskówka, podrapałby się po głowie, wydając przy tym gumowaty odgłos. Z jakichś powodów myślę: Wygląda jak gliniarz. Odwracam się do niego plecami.
– Nickiem zupełnie nie musisz się przejmować – powiedział Desi. – Daj
mi to zmartwienie, a ja się nim zajmę.
Wyciąga rękę, stary gest. Jest strażnikiem moich trosk, to rytualna gra,
w którą bawiliśmy się jako nastolatki. Ja udaję, że wkładam coś w jego
dłoń, a on zamyka wokół tego palce i rzeczywiście czuję się lepiej.
– Nickiem nie będę się zajmował. Mam nadzieję, że umrze za to, co ci
robił – oświadczył. – W zdrowym społeczeństwie tak by było.
– Ale my jesteśmy w niezdrowym, więc muszę pozostać w ukryciu.
Myślisz, że to okropne z mojej strony? – pytam, choć już znam odpowiedź.
– Ależ skąd, skarbie. Robisz to, do czego zostałaś zmuszona. Szaleństwem byłoby postępować inaczej.
Nie pyta o ciążę. Wiedziałam, że tak będzie.
– Jesteś jedyną osobą, która wie – mówię.
– Zaopiekuję się tobą. Co mogę zrobić?
Udaję, że się waham z odpowiedzią, zagryzam koniuszek wargi, odwracam wzrok, a potem znów patrzę na Desiego.
– Potrzebuję pieniędzy, by móc przeżyć przez jakiś czas. Myślałam
o pracy, ale…
– Och, nie, nie rób tego, jesteś dosłownie wszędzie – w wiadomościach,
we wszystkich gazetach. Ktoś by cię rozpoznał. Nawet z tą – dotyka moich
włosów – nową szykowną fryzurką. Jesteś piękną kobietą, a pięknym kobietom trudno zniknąć.
– Niestety masz chyba rację – przyznaję. – Nie chcę tylko, byś myślał, że
próbuję wykorzystać sytuację. Po prostu nie wiedziałam, do kogo mogłabym się zwrócić…
Kelnerka, zwykła brunetka przebrana za ładną brunetkę, podchodzi,
ustawia drinki na stole. Odwracam od niej twarz i widzę, że dziwny wąsacz stoi nieco bliżej, przygląda mi się z uśmieszkiem. To zbija mnie z tropu. Dawna Amy nigdy by tu nie przyjechała. Mój umysł jest przyćmiony
dietetyczną colą i zapachem mojego własnego ciała.
– Zamówiłam ci dżin z tonikiem – mówię.
Desi krzywi się nieco.
– Co? – pytam, ale już wiem.
– To mój wiosenny drink. Teraz piję jack and gingers.
– W takim razie zamówimy to dla ciebie, a ja wypiję twój dżin.
– Nie, w porządku, nie przejmuj się.
Kątem oka znów zauważam ciekawskiego wąsacza.
– Słuchaj, czy ten facet z wąsami – nie patrz teraz – gapi się na mnie?
Desi spogląda szybko w jego stronę, kręci głową.
– Patrzy na… piosenkarzy. – Wypowiada to słowo z powątpiewaniem.
– Jakaś drobna kwota ci nie wystarczy. Zmęczysz się ukrywaniem. Tym, że
nie możesz patrzeć ludziom w twarz. Życiem wśród – rozpościera ręce,
obejmując całe kasyno – ludzi, z którymi, jak sądzę, niewiele masz wspólnego. Żyjąc poniżej swojego poziomu.
– Tak będzie przez kolejne dziesięć lat. Dopóki się wystarczająco nie zestarzeję, a historia nie pójdzie w zapomnienie. Wtedy będę miała wreszcie
spokój.
– Co?! Zamierzasz robić to przez dziesięć lat, Amy?
– Ciii, nie wypowiadaj tego imienia.
– Cathy czy Jenny, czy Megan, czy cokolwiek, to niedorzeczne.
Kelnerka wraca, a Desi podaje jej dwudziestkę i odprawia gestem. Odchodzi z uśmiechem. Trzyma banknot rozłożony, jakby to była powieść.
Biorę łyk drinka. Dziecko nie będzie miało nic przeciwko temu.
– Nie sądzę, by Nick wniósł oskarżenie, gdybyś wróciła – mówi Desi.
– Co?
– Przyjechał, by się ze mną zobaczyć. Myślę, że poczuwa się do winy…
– Przyjechał, by się z tobą zobaczyć? Kiedy?
– W zeszłym tygodniu. Dzięki Bogu, że przed rozmową z tobą.
Nick wykazał więcej zainteresowania mną przez ostatnie dziesięć dni
niż przez kilka ostatnich lat. Zawsze chciałam, by mężczyzna wdał się
w bójkę o mnie – brutalną krwawą jatkę. Nick przepytujący Desiego to ładny początek.
– Co powiedział? – pytam. – Jakie zrobił na tobie wrażenie?
– Kompletnego dupka. Chciał zwalić to na mnie! Opowiedział mi jakąś
chorą historię o tym, jakobym rzekomo…
Zawsze lubiłam to kłamstwo, że Desi niby chciał się zabić z mojego powodu. Był rzeczywiście załamany po naszym zerwaniu i zachowywał się
irytująco, okropnie, łaził za mną po kampusie, w nadziei że do niego wrócę. Równie dobrze mógłby podjąć próbę samobójczą.
– Co Nick powiedział o mnie?
– Moim zdaniem jest świadomy, że teraz już nigdy nie może cię
skrzywdzić, bo ludzie wiedzą, kim jesteś, i ich obchodzisz. Musi pozwolić
ci bezpiecznie wrócić, a wtedy będziesz się mogła rozwieść i wyjść za właściwego mężczyznę. – Upił łyk drinka. – Nareszcie.
– Nie mogę wrócić, Desi. Nawet gdyby ludzie uwierzyli we wszystko,
co dotyczy znęcania się Nicka. I tak mnie znienawidzą – za to, że ich nabrałam. Zostanę największym pariasem na świecie.
– Będziesz moim pariasem i będę kochał cię bez względu na okoliczności, i zawsze cię obronię – oświadczył Desi. – Nigdy byś nie musiała mieć
z tym wszystkim do czynienia.
– Nie moglibyśmy z nikim utrzymywać kontaktów towarzyskich.
– Jeśli chcesz, możemy wyjechać z kraju. Mieszkać w Hiszpanii, we
Włoszech, gdziekolwiek sobie zażyczysz. Będziemy całymi dniami jeść
mango w słońcu, spać do późna, grać w scrabble, przeglądać leniwie książki, pływać w oceanie.
– A po śmierci zostanę bohaterką jakiegoś dziwnego przypisu – postać
z gabinetu osobliwości. Nie. Mam swoją dumę, Desi.
– Nie pozwolę ci wrócić do życia na kempingu. Nie ma mowy. Chodź
ze mną, umieszczę cię w domku nad jeziorem. Stoi na odludziu. Będę przywoził aprowizację i cokolwiek zechcesz, kiedy zechcesz. Możesz się tam
ukrywać, zupełnie sama, do czasu, aż postanowimy, co dalej.
„Domek nad jeziorem” był tak naprawdę rezydencją, a „aprowizacja”
oznaczała, że zostanę jego kochanką. Czułam tę potrzebę emanującą z niego jak gorąco. Niemal dygotał pod tym swoim garniturem, chcąc do tego
doprowadzić. Desi był kolekcjonerem: cztery samochody, trzy domy, wiele
kompletów garniturów i butów. Chciałby wiedzieć, że jestem schowana
pod kloszem. Ziszczenie wszelkich fantazji rycerza na białym koniu: ratuje
udręczoną księżniczkę z opresji i umieszcza w złoconym zamku, do którego nie ma wstępu nikt poza wybawicielem.
– Nie mogę. A jeśli policja coś wywęszy i przyjdą mnie tam szukać?
– Amy, policja myśli, że nie żyjesz.
– Nie, teraz muszę radzić sobie sama. Mogę cię prosić tylko o trochę gotówki?
– A jeśli odmówię?
– Wtedy będę wiedziała, że twoja oferta pomocy nie była szczera. Że jesteś taki jak Nick i chcesz sprawować nade mną kontrolę, bez względu na
to, jak ją zdobędziesz.
Desi milczał i sączył drinka z zesztywniałą szczęką.
– To dość potworne mówić coś takiego.
– To dość potworne tak się zachowywać.
– Ja się tak nie zachowuję – odparł. – Martwię się o ciebie. Spróbuj na jakiś czas schronić się w domku nad jeziorem. Jeśli będziesz się czuła przeze
mnie przytłoczona, jeśli będzie ci niewygodnie, odjedziesz. Najgorsze, co
może się zdarzyć, to kilka dni odpoczynku i relaksu.
Wąsacz nagle materializuje się przy naszym stoliku, na jego twarzy co
rusz pojawia się uśmiech.
– Przepraszam, czy jest pani może spokrewniona z rodziną Enloe? –
pyta.
– Nie – odpowiadam i odwracam się.
– Przepraszam, po prostu wygląda pani jak…
– Jesteśmy z Kanady, a teraz pan wybaczy… – przerywa mu warknięciem Desi, facet przewraca oczami, mruczy pod nosem „Jeeeezu” i wraca
do baru. Ale wciąż na mnie spogląda.
– Powinniśmy stąd wyjść – mówi Desi. – Pojedź ze mną do domku nad
jeziorem. Zabiorę cię tam teraz. – Wstaje.
W „domku” Desiego na pewno jest ogromna kuchnia, pokoje, po których będę mogła się włóczyć, wirować jak w musicalach, takie są przestronne. W domu są też zapewne wi-fi i kablówka – zaspokajające wszelkie moje
potrzeby centrum dowodzącego – oraz olbrzymia wanna, miękkie szlafroki
i łóżko, które nie grozi zawaleniem.
Byłby tam również Desi, ale z nim dam sobie radę.
Facet przy barze wciąż się na mnie gapi, już mniej życzliwie.
Pochylam się i delikatnie całuję Desiego w usta. To ma wyglądać na
moją decyzję.
– Jesteś cudownym mężczyzną. Przykro mi, że stawiam cię w takiej sytuacji.
– Chcę być w tej sytuacji, Amy.
Już wychodzimy, mijając szczególnie przygnębiający bar, we wszystkich kątach brzęczy TV i nagle widzę Zdzirę.
Zdzira na konferencji prasowej.
Andie wydaje się drobniutka i nieszkodliwa. Wygląda jak opiekunka
do dzieci, nie seksowna opiekunka z pornosów, lecz dziewczyna z tej samej
ulicy, ta, która naprawdę bawi się z dziećmi. Wiem, że to nie jest prawdziwa Andie, bo śledziłam ją w prawdziwym życiu. Nosi kuse bluzeczki, które eksponują jej piersi, i obcisłe dżinsy, długie rozpuszczone, falujące włosy. W rzeczywistości wygląda na gorący towar.
Teraz ma na sobie szmizjerkę i włosy zaczesane za uszy, i wygląda, jakby płakała, co można poznać po różowych poduszeczkach pod oczami.
Wygląda na wykończoną i zdenerwowaną, ale również bardzo ładnie. Jest
o wiele ładniejsza, niż myślałam. Nigdy nie widziałam jej z tak bliska. Ma
piegi.
– O cholera – mówi jakaś kobieta do swojej koleżanki, rudej, pijącej taniego caberneta.
– O nieeee, a już zaczęłam współczuć temu kolesiowi… – odpowiada ta
druga.
– Mam parę rzeczy w lodówce, które są starsze od tej dziewczyny. Co
za drań.
Andie stoi za mikrofonem i spuszcza oczy okolone ciemnymi rzęsami
na kartkę z oświadczeniem, która drży w jej ręce jaki liść. Jej górna warga
jest mokra, błyszczy w światłach kamer. Przeciąga nad nią palcem wskazującym, by zetrzeć pot.
– Hm. Oto moje oświadczenie: miałam romans z Nickiem Dunne’em od
kwietnia dwa tysiące jedenastego roku do lipca tego roku, gdy zaginęła
jego żona, Amy Dunne. Nick był moim nauczycielem w North Carthage Junior College, zaprzyjaźniliśmy się, a potem nasza relacja przerodziła się
w coś więcej.
Andie przerywa, by oczyścić gardło. Ciemnowłosa kobieta stojąca za
nią, niewiele starsza ode mnie, podaje jej szklankę wody, którą Andie szybko wypija, szklanka trzęsie się w jej dłoni.
– Bardzo się wstydzę tego, że zaangażowałam się w związek z żonatym
mężczyzną. To niezgodne z moim systemem wartości. Naprawdę wierzyłam w to, że jestem zakochana… – zaczyna płakać, głos jej drży – w Nicku
Dunne’em i że on też mnie kocha. Powiedział, że nie jest już w zażyłych
stosunkach z żoną i że wkrótce się rozwiodą. Nie wiedziałam, że Amy
Dunne jest w ciąży. Współpracuję z policją prowadzącą dochodzenie
w sprawie zaginięcia Amy Dunne i zrobię wszystko, co w mojej mocy, by
pomóc.
Głosik ma cienki, dziecięcy. Podnosi wzrok na ścianę kamer przed sobą
i wygląda na zszokowaną, znów spuszcza wzrok. Na jej pucołowatych policzkach wykwitają dwa jabłuszka rumieńców.
– Ja…ja… – zaczyna szlochać, a jej matka – ta kobieta musi być jej matką, mają te same olbrzymie oczy jak z filmu anime – otacza ją ramieniem.
Andie czyta dalej: – Tak mi przykro i wstyd z powodu tego, co zrobiłam.
I chciałabym przeprosić rodzinę Amy za to, że sprawiłam jej ból. Współpracuję z policją… a, już to mówiłam.
Uśmiecha się lekko, z zażenowaniem, a dziennikarze chichoczą z sympatią, by dodać jej otuchy.
– Biedactwo – użala się ruda.
To zdzira, nie ma co się nad nią użalać. Nie mogę uwierzyć, że komukolwiek jest żal Andie. Dosłownie odmawiam dania wiary w coś takiego.
– Jestem dwudziestotrzyletnią studentką – ciągnie. – Proszę tylko
o odrobinę prywatności, bym mogła dojść do siebie po bolesnych przeżyciach.
– Powodzenia – mruczę pod nosem, podczas gdy Andie się wycofuje,
a policjant odmawia zadawania pytań i odchodzą sprzed kamer. Łapię się
na tym, że przechylam się w lewo, jakbym mogła pójść za nimi.
– Biedne jagniątko – mówi starsza kobieta. – Wyglądała na przerażoną.
– Sądzę, że on to jednak zrobił.
– Był z nią ponad rok!
– Gnida.
Desi mnie szturcha i rozszerza pytająco oczy: czy wiedziałam o romansie? Czy dobrze się czuję? Moja twarz jest maską wściekłości – jagniątko,
psiakrew – ale mogę udawać, że to z powodu zdrady. Kiwam głową,
uśmiecham się blado. Dobrze się czuję. Już mamy wychodzić, gdy widzę
rodziców, jak zwykle trzymających się za ręce, którzy w tandemie podchodzą do mikrofonu. Matka wygląda, jakby właśnie ostrzygła sobie włosy.
Zastanawiam się, czy powinnam być zła o to, że w czasie mojego zniknięcia
ona znalazła czas na pindrzenie. Gdy ktoś umiera, a krewni żyją dalej, słyszysz, jak mówią o zmarłym: ten-a-ten chciałby, żeby tak było. A ja wcale
nie chcę.
Matka przemawia.
– Nasze oświadczenie będzie krótkie i potem nie będziemy odpowiadać
na żadne pytania. Po pierwsze, dziękujemy za ogromnie serdeczne wsparcie dla naszej rodziny. Wszystko wskazuje na to, że świat kocha Amy tak
samo jak my. Amy: tęsknimy za twoim ciepłym głosem, pogodą ducha,
twoją bystrością i dobrym sercem. Jesteś naprawdę niezwykła. Sprawimy,
że wrócisz do naszej rodziny. Wiem, że tak będzie. Po drugie, do tego ranka nie wiedzieliśmy, że nasz zięć Nick Dunne miał romans. Odkąd zaczął
się ten koszmar, był on mniej zaangażowany, mniej zainteresowany i zmartwiony, niż powinien. Wierząc mu na słowo, przypisywaliśmy to zachowanie szokowi. Z nową wiedzą już tak nie uważamy. Wycofaliśmy zgodnie
nasze poparcie dla Nicka. W miarę postępującego śledztwa możemy tylko
mieć nadzieję, że Amy do nas wróci. Jej historia musi toczyć się dalej. Świat
czeka na nowy rozdział.
– Amen – powiedział ktoś.
NICK DUNNE
DZIESIĘĆ DNI PO ZAGINIĘCIU
Występ się skończył, Andie i Elliottowie zniknęli z ekranu. Producentka Sharon wyłączyła telewizor czubkiem obcasa. Wszyscy obecni wpatrywali się we mnie, czekając na wyjaśnienie, jakbym był gościem, który narobił na przyjęciu na dywan. Sharon uśmiechnęła się do mnie zbyt promiennie, a ten pełen złości uśmiech naprężył botoks. Jej twarz zmarszczyła się
w nieodpowiednich miejscach.
– A cóż to znaczy, do cholery? – spytała afektowanym głosem.
Tanner wystąpił do przodu.
– To właśnie ta bomba. Nick był i jest w pełni gotowy, by to ujawnić
i porozmawiać o swoim postępowaniu. Przykro mi, że tak się to ułożyło
w czasie, ale w pewnym sensie to nawet lepiej dla ciebie, Sharon. Pokażesz
pierwszą reakcję Nicka.
– Obyś tylko miał coś ciekawego do powiedzenia, Nick – warknęła. –
Załóżcie mu mikrofon, zaczynamy – rzuciła do swojego zespołu.
Wyszło na to, że Sharon Schieber była mną zachwycona. W Nowym
Jorku w ścisłych kręgach dziennikarskich słyszałem plotki o tym, że ona
sama zdradzała męża, a potem do niego wróciła. Było to prawie dziesięć lat
temu, jednak liczyłem na to, że nadal jest zwolenniczką odpuszczania win.
Owszem, była. Rozpromieniała się w uśmiechu, hołubiła mnie, przypochlebiała się i drażniła ze mną. Wydymała pełne, błyszczące usta, przybierając
wyraz szczerego zainteresowania – broda podparta na kłykciach – i zadawała mi te swoje trudne pytania, a ja tym razem odpowiadałem na nie dobrze. Nie jestem oszałamiającym kłamcą kalibru Amy, ale gdy zajdzie potrzeba, też nieźle sobie radzę. Robiłem z siebie mężczyznę, który kocha
żonę, wstydzi się swej niewierności i jest gotów naprawić winę. Poprzedniej nocy, nie mogąc zasnąć z nerwów, wszedłem do sieci i znalazłem na-
granie z 1995, na którym Hugh Grant w programie Jaya Leno przepraszał
naród za sprośny wyczyn z dziwką. Jąkając się, zacinając i wijąc, jakby jego
skóra była dwa rozmiary za mała. Jednak bez usprawiedliwień. „Myślę, że
człowiek wie, kiedy postępuje dobrze, a kiedy źle. Ja zrobiłem coś złego…
no i cóż”. Cholera, koleś był dobry – wyglądał na zażenowanego, zdenerwowanego, tak roztrzęsionego, że chciało się wziąć go za rękę i powiedzieć:
„Stary, to nic wielkiego, przestań tak sobie dowalać”. Właśnie taki efekt
chciałem osiągnąć. Obejrzałem to nagranie tyle razy, że groziło mi zapożyczenie brytyjskiego akcentu.
Byłem atrapą. Mąż, któremu Amy zawsze zarzucała, że nie umie przepraszać, wreszcie to zrobił, używając słów i emocji pożyczonych od aktora.
To zadziałało. Sharon, postąpiłem źle, niewybaczalnie. Nie mam żadnego usprawiedliwienia. Sam siebie zawiodłem – nigdy nie sądziłem, że
mogę zdradzić żonę. To niewybaczalne i chcę tylko, by Amy wróciła do
domu, bym mógł przez resztę życia wszystko jej wynagrodzić, traktować
ją, jak na to zasługuje.
Och, tak, bardzo bym chciał potraktować ją, jak na to zasługuje.
Powiem jedno, Sharon: ja nie zabiłem Amy. Nigdy bym jej nie skrzywdził. Myślę, że mamy do czynienia z czymś, co bym określił
jako [śmiech] efekt Ellen Abbott. Mam na myśli ten żenujący, nieodpowiedzialny gatunek dziennikarstwa. Jesteśmy przyzwyczajeni do tego, że morderstwa kobiet dostajemy w opakowaniu rozrywkowym, co jest odrażające,
i kto jest zawsze winien w tych programach? Oczywiście mąż. Sądzę więc,
że opinii publicznej, a nawet do pewnego stopnia policji wbija się do głowy, że tak zawsze jest. Od samego początku praktycznie rzecz biorąc, zakładano, że zabiłem swoją żonę – bo taką historię wciąż nam się opowiada
– a to jest złe, moralnie złe. Ja nie zabiłem swojej żony. Chcę, by wróciła do
domu.
Wiedziałem, że Sharon spodoba się możliwość odmalowania Ellen Abbott jako żądnego sensacji i wysokiej oglądalności kurwiszcza. Wiedziałem,
że królewska Sharon z dwudziestoletnim doświadczeniem dziennikarskim,
która ma na koncie wywiady z Arafatem, Sarkozym i Obamą, będzie oburzona samą ideą Ellen Abbott. Jestem (byłem) dziennikarzem, wiem, jak to
działa, więc gdy wypowiedziałem te słowa – efekt Ellen Abbott – zauważy-
łem, jak drgnęły usta Sharon, jak delikatnie uniosła brwi, jak rozjaśniła jej
się cała twarz. Jej wygląd powiedział mi, że trafiłem w sedno.
Pod koniec wywiadu Sharon ujęła obie moje dłonie w swoje – chłodne,
z małymi odciskami, czytałem, że uwielbia grać w golfa – i życzyła mi powodzenia. „Będę mieć na ciebie oko, przyjacielu”, powiedziała, a potem pocałowała Go w policzek i odpłynęła z szelestem sukni, której tył stanowił
istne pole walki szpilek mających utrzymywać przód w nienagannym stanie.
– Kurwa, świetnie ci poszło – pochwaliła Go, kierując się do drzwi. –
Wydajesz się zupełnie inny niż wcześniej. Pewny siebie, ale nie zarozumiały. Nawet twoja szczęka wyglądała mniej… palantowato.
– Zlikwidowałem dołek w brodzie.
– Tak, prawie. Do zobaczenia w domu. – Klepnęła mnie po ramieniu jak
zawodnika.
Po rozmowie z Sharon Schieber udzieliłem jeszcze dwóch wywiadów –
dla kablówki i sieci telewizyjnej. Jutro pójdzie program Schieber, a potem
tamte, domino skruchy i wyrzutów sumienia. Przejmowałem kontrolę. Już
nie zamierzałem zadowolić się rolą prawdopodobnie winnego męża albo
emocjonalnie wycofanego męża czy zdradzającego bezdusznie męża. Byłem facetem, którego wszyscy znali – i na którego miejscu było już wielu
mężczyzn (i wiele kobiet): Zdradzałem, czuję się jak gówno, zrobię to, co należy,
by naprawić sytuację, bo jestem prawdziwym mężczyzną.
– Nieźle nam idzie – oświadczył Tanner, gdy skończyliśmy. – Sprawa
z Andie nie będzie taka okropna, jak mogłaby być, dzięki wywiadowi Sharon. Po prostu musimy działać z wyprzedzeniem.
Zadzwoniła Go, a ja odebrałem. Mówiła słabym, piskliwym głosem:
– Są tu gliny z nakazem rewizji szopy… i domu ojca. Oni… boję się.
***
Gdy się zjawiliśmy, Go paliła w kuchni papierosa i sądząc po przepełnionej kiczowatej popielniczce z lat siedemdziesiątych, była przy drugiej
paczce. Niezdarny, wymoczkowaty dzieciak ostrzyżony na jeża, w mundurze policyjnym, siedział obok niej na jednym ze stołków barowych.
– To jest Tyler – powiedziała. – Wychował się w Tennessee, ma konia,
który nazywa się Custard…
– Custer – sprostował Tyler.
– Custer, i ma alergię na orzeszki ziemne. To znaczy nie koń, tylko Tyler. A, i miał uszkodzenie obrąbka stawowego, to znaczy taki sam uraz jak
miotacze w baseballu, ale nie wie, jak mu się to zrobiło. – Zaciągnęła się papierosem. Jej oczy zaszły łzami. – Siedzi tu już dość długo.
Tyler próbował rzucić mi spojrzenie twardziela, skończyło się na tym,
że wgapił się w swoje wyglansowane buty.
Boney wyłoniła się zza szklanych przesuwanych drzwi na tyłach domu.
– Wielki dzień, chłopcy – rzuciła. – Szkoda, Nick, że nie raczyłeś poinformować nas, że masz dziewczynę. Zaoszczędziłbyś nam masę czasu.
– Z przyjemnością o tym porozmawiamy, tak samo jak o zawartości
szopy. Właśnie zamierzaliśmy was o tych obu sprawach powiadomić – zapewnił Tanner. – Szczerze mówiąc, gdybyście zrobili nam tę grzeczność
i pozwolili powiedzieć sobie o Andie, zaoszczędzono by wiele bólu. Ale wy
musieliście zorganizować konferencję prasową, potrzebny był wam rozgłos. To ohydne, że tak wystawiliście tę dziewczynę na widok publiczny.
– Jasne – mruknęła Boney. – A więc szopa. Pozwólcie ze mną, dobrze? –
Odwróciła się, maszerując w stronę szopy po wyschniętych kępach trawy.
Pajęczyna przyczepiona do jej włosów powiewała niby ślubny welon. Zobaczyła, że nie ruszyłem się z miejsca, i machnęła do mnie ze zniecierpliwieniem.
– No chodź – ponagliła mnie. – Nie ugryzie cię.
Szopa była oświetlona licznymi latarkami, przez co wyglądała jeszcze
bardziej złowieszczo.
– Kiedy byłeś tu po raz ostatni, Nick?
– Niedawno, doprowadziło mnie tu poszukiwanie skarbów ustawione
przez żonę. Ale to nie moje rzeczy i niczego nie dotykałem…
– Mój klient i ja mamy nową wybuchową teorię – wpadł mi w słowo
Tanner, lecz zaraz zamilkł. Ta sztuczna telewizyjna gadka wydawała się
tak okropna i tak nie na miejscu, że aż wszyscy się wzdrygnęliśmy z zażenowania.
– Och, wybuchową, fascynujące – mruknęła Boney.
– Właśnie mieliśmy was poinformować..
– Doprawdy? To doskonale się zgraliśmy w czasie – zauważyła. – Zostańcie tu, proszę.
Drzwi dyndały na zawiasach, wyłamany zamek wisiał z boku. Gilpin
był w środku, katalogował rzeczy.
– To te kije do golfa, którymi nie grasz? – spytał Gilpin, trącając lśniący
metalowy sprzęt.
– To nie są moje rzeczy, nie ja je tu umieściłem.
– To zabawne, bo wszystko się zgadza z listą zakupów na karty kredytowe, które rzekomo też do ciebie nie należą – warknęła Boney. – To jest,
jak na to mówią? Męska jaskinia w fazie realizacji, w oczekiwaniu, aż żona
zniknie na dobre. Przygotowałeś sobie fajne rozrywki, Nick.
Wyciągnęła trzy wielkie pudła kartonowe i ustawiła je u moich stóp.
– Co to jest?
Boney otworzyła je czubkiem palca dla okazania obrzydzenia, choć
miała rękawiczki. W środku było mnóstwo pornosów na DVD, na okładkach widniały ciała wszelkich kolorów i rozmiarów. Gilpin zachichotał.
– Jedno muszę ci przyznać, Nick… hm, każdy mężczyzna ma swoje potrzeby…
– Mężczyźni są bardzo wrażliwi na bodźce wzrokowe, tłumaczył mi zawsze mój były, gdy zdarzyło mi się go przyłapać – powiedziała Boney.
– Owszem, choć na widok tego szajsu nawet ja się rumienię, Nick –
odezwał się Gilpin. – Niektóre nawet przyprawiły mnie o mdłości, a ja tak
łatwo nie pękam.
Rozłożył kilka płyt jak brzydką talię kart. Większość tytułów sugerowała przemoc: Ostry anal, Brutalne robienie loda, Upokorzone kurwy, Sadystyczne pieprzenie dziwki, Zbiorowy gwałt zdzir i seria pod tytułem Okalecz dziwkę, osiemnaście odcinków, z okładkami przedstawiającymi kobiety skręcające się z bólu, podczas gdy pożądliwie spoglądający, śmiejący się
mężczyźni wkładają w nie różne przedmioty.
Odwróciłem wzrok.
– Ach, teraz się wstydzi – mruknął Gilpin.
Nie odpowiedziałem, bo zobaczyłem, jak pakują Go na tył radiowozu.
***
Spotkaliśmy się godzinę później na posterunku. Tanner odradzał, ja nalegałem. Odwołałem się do jego obrazoburczego, milionerskiego rodeokowbojskiego ego. Zamierzaliśmy powiedzieć policji prawdę. Nadszedł
czas.
Mogłem znieść to, że będą pogrywać ze mną, lecz nie z moją siostrą.
– Zgadzam się, bo myślę, że twoje aresztowanie jest nieuniknione, bez
względu na to, co zrobimy – powiedział. – Jeśli damy znać, że jesteśmy gotowi rozmawiać, możemy więcej dowiedzieć się o tym, co zgromadzili na
ciebie. Bez ciała będą się starali wyciągnąć z ciebie przyznanie się do winy,
więc zarzucą cię dowodami. A to może wystarczyć, by naprawdę ruszyć
z obroną.
– I damy im wszystko, tak? – spytałem. – Wskazówki, marionetki
i Amy. – Byłem spanikowany, chciałem jak najszybciej znaleźć się na posterunku; oczami wyobraźni widziałem, jak moja siostra poci się pod gołą żarówką, w otoczeniu gliniarzy.
– Jeśli pozwolisz mi mówić – zastrzegł Tanner. – Jeśli to ja będę mówił
o wrabianiu cię, nie będą mogli użyć tego przeciw nam w czasie procesu…
jeśli wystąpimy z inną linią obrony.
Zmartwiło mnie to, że mój prawnik uważał prawdziwą wersję zdarzeń
za kompletnie niewiarygodną.
Gilpin powitał nas na schodach przed posterunkiem, z puszką coli
w ręku, późny obiad. Gdy odwrócił się, by nas poprowadzić, zobaczyłem,
że tył koszuli ma przesiąknięty potem. Słońce już dawno zaszło, ale wilgoć
pozostała. Machnął raz rękami, koszula poruszyła się, a potem przywarła
z powrotem do jego skóry.
– Ciągle gorąco – mruknął. – W nocy ma być jeszcze gorzej.
Boney czekała na nas w sali konferencyjnej, tej, w której byliśmy pierwszej nocy. Nocy zaginięcia. Zaplotła rzadkie włosy we francuski warkocz
i upięła z tyłu głowy, co wyglądało dosyć żałośnie, i miała usta pomalowane szminką. Zastanawiałem się, czy to na randkę. Na sytuację pod tytułem
„zobaczymy się po północy”.
– Masz dzieci? – spytałem, odsuwając krzesło.
Wyglądała na zaskoczoną i podniosła w górę jeden palec.
– Jedno.
Nie podała imienia ani wieku, ani żadnych innych szczegółów. Boney
działała w trybie urzędowym. Próbowała nas przeczekać.
– Ty pierwsza – odezwał się Tanner. – Powiedz, co macie.
– Jasne – odparła. – Dobrze. – Włączyła magnetofon, rezygnując z formuły wstępnej, powiedziała: – Twierdzisz, Nick, że nie kupowałeś ani nie
dotykałeś przedmiotów znajdujących się w szopie twojej siostry.
– Tak – odpowiedział za mnie Tanner.
– Nick, twoje odciski palców są na prawie wszystkich przedmiotach
w tej szopie.
– To kłamstwo! Nie dotykałem niczego, żadnej z tych rzeczy! Oprócz
prezentu rocznicowego, który Amy zostawiła w środku.
Tanner dotknął mojego ramienia: Zamknij się, kurwa.
– Nick, twoje odciski palców są na pornosach, na kijach golfowych, na
pudełkach od zegarków, a nawet na telewizorze.
I wtedy do mnie dotarło, jaką Amy musiała mieć z tego frajdę. Mój głęboki, pełen zadowolenia sen (którym tak się zawsze przed nią chełpiłem,
przekonany, że gdyby tylko była bardziej zrelaksowana, bardziej podobna
do mnie, jej bezsenność by zniknęła) okazał się dla mnie zgubny. Zobaczyłem to: Amy na kolanach, mój chrapliwy oddech ogrzewa jej policzki, a ona
przyciska mi palce do różnych przedmiotów, przez wiele miesięcy. Może
nawet dosypywała mi środki nasenne. Pamiętam, jak przyglądała mi się
pewnego ranka, gdy się obudziłem ze sklejonymi ustami, i powiedziała:
„Śpisz jak potępiony, wiesz. Albo naćpany”. Byłem jednym i drugim, nie
wiedząc o tym.
– Chcesz wyjaśnić te odciski palców? – spytał Gilpin.
– Powiedzcie nam resztę – polecił Tanner.
Boney położyła na stole przed nami gruby jak Biblia skórzany segregator osmalony na brzegach.
– Poznajesz?
Wzruszyłem ramionami i pokręciłem głową.
– To dziennik twojej żony.
– Nie. Amy nie prowadziła dziennika.
– A właśnie że tak, Nick. Przez jakieś siedem lat – powiedziała Boney.
– No dobrze.
Wiedziałem, że stanie się coś złego. Moja żona znów wykazała się sprytem.
AMY ELLIOTT DUNNE
DZIESIĘĆ DNI PO ZAGINIĘCIU
Jedziemy drogami stanowymi do Illinois, do jakiegoś zapyziałego miasteczka nad rzeką i w wyjątkowo paskudnej okolicy spędzamy godzinę,
czyszcząc mój samochód, a następnie zostawiamy go tam z kluczykami
w stacyjce. Tak właśnie toczy się życie: para z Arkansas, która jeździła tym
autem, coś tam kombinowała. Pobyt w Ozark Amy był oczywiście podejrzany, miejmy nadzieję, że jakiś włóczęga z Illinois też się tym wozem
przez chwilę nacieszy.
Potem wracamy do Missouri przez pofałdowane wzgórza, aż wreszcie
widzę pomiędzy drzewami lśniące jezioro Hannafan. Ponieważ Desi ma
rodzinę w St. Louis, chciałby wierzyć, że okolica jest stara, stara jak
Wschodnie Wybrzeże, ale się myli. Jezioro Hannafan nie zostało nazwane
na cześć dziewiętnastowiecznego męża stanu ani bohatera wojny domowej.
To prywatne jezioro, wydrążone za pomocą maszyn przez tłustego dewelopera Mike’a Hannafana, który, jak się okazało, miał jeszcze drugą pracę,
polegającą na nielegalnym składowaniu niebezpiecznych odpadów. Wzburzona społeczność gorączkowo poszukuje nowej nazwy dla jeziora. Jestem
pewna, że rozważano nazwę jezioro Collings.
Chociaż jezioro zostało dobrze zaprojektowane – kilku wybrańców
może nawet po nim żeglować, ale nie pływać motorówkami – a wielkopański dom Desiego to szwajcarski château w amerykańskim stylu – nie padam z wrażenia. Taki zawsze był problem z Desim. Bądź sobie z Missouri
albo nie, ale nie udawaj, że jezioro „Collings” jest jeziorem Como.
Opiera się o swojego jaguara i kieruje spojrzenie na dom, żebym ja też
musiała przystanąć i go podziwiać.
– Zbudowaliśmy go z matką na wzór cudownego domku alpejskiego,
w którym zatrzymaliśmy się w Brienzersee – wyjaśnia. – Brakuje tylko pa-
sma górskiego.
To rażący brak, myślę, ale kładę rękę na jego ramieniu i mówię:
– Pokaż mi wnętrze. Na pewno jest przepiękne.
Desi oprowadza mnie po domu. Wielka jak katedra kuchnia – granity
i chrom – salon z ogromnym kominkiem wychodzącym na to, co mieszkańcy Środkowego Zachodu nazywają tarasem, okna z widokiem na lasy i jezioro. W pokoju rozrywkowym w suterenie jest stół do snookera, tarcza do
strzałek, dźwięk przestrzenny, barek i również wyjście na zewnątrz (na kolejny taras, jak mówią na Środkowym Zachodzie). Za pokojem rozrywkowym sauna, a przy niej piwniczka na wino. Na górze pięć sypialni, drugą
co do wielkości Desi przeznacza dla mnie.
– Kazałem ją przemalować – oznajmia. – Wiem, że uwielbiasz zgaszony
róż.
Już nie lubię, tak było w szkole średniej.
– Jesteś uroczy, Desi, dziękuję – mówię najszczerzej jak potrafię.
Moje podziękowania zawsze są dość wymuszone. Często wcale nie
dziękuję. Ludzie robią, co do nich należy, a potem oczekują nie wiadomo
jakiej wdzięczności – jak sprzedawcy mrożonego jogurtu, którzy stawiają
kubki na napiwki.
Desi przyjmuje podziękowania jak kot, którego się głaszcze; jego plecy
niemal prężą się z rozkoszy. Tak więc na razie warto się postarać.
Umieszczam torbę w swoim pokoju, próbuję zasygnalizować, że wieczorem chciałabym odpocząć – muszę zobaczyć, jak ludzie reagują na wyznania Andie i czy Nick został aresztowany – ale wygląda na to, że nie koniec z podziękowaniami. Desi postarał się, żebym była jego wieczną dłużniczką. Obdarza mnie charakterystycznym niespodziankowym uśmiechem, ujmuje za rękę (Mam ci jeszcze coś do pokazania) i ciągnie w dół po
schodach (Naprawdę mam nadzieję, że ci się to spodoba) do korytarza wychodzącego z kuchni (Było z tym dużo zachodu, ale efekt jest tego wart).
– Naprawdę mam nadzieję, że ci się spodoba – powtarza raz jeszcze
i otwiera drzwi na oścież.
To szklany pokój, oranżeria. W środku rosną tulipany, setki tulipanów
we wszystkich kolorach. Tulipany kwitną w połowie lipca w domu Desiego nad jeziorem. W specjalnym pokoju dla wyjątkowej dziewczyny.
– Wiem, że tulipany to twoje ulubione kwiaty, ale sezon jest taki krótki
– mówi Desi. – Więc urządziłem to dla ciebie. Będą kwitły przez cały rok.
Obejmuje mnie w talii i kieruje ku kwiatom, bym mogła w pełni je podziwiać.
– Tulipany każdego dnia w roku – mówię i próbuję sprawić, by oczy mi
rozbłysły.
Tulipany były moimi ulubionymi kwiatami w szkole średniej. To były
ulubione kwiaty wszystkich, gerbery lat osiemdziesiątych. Teraz lubię storczyki, które są przeciwieństwem tulipanów.
– Czy Nick pomyślałby o czymś takim dla ciebie? – Desi dyszy mi do
ucha, podczas gdy tulipany poruszają się leciutko pod wpływem rozpylanej od dołu wody.
– Nick nigdy nawet nie pamiętał, że lubię tulipany – udzielam właściwej odpowiedzi.
Ten gest jest niezwykle uroczy. Mój własny kwiatowy pokój, jak w bajce. A jednak przechodzi mnie nerwowy dreszcz: Zadzwoniłam do Desiego
zaledwie dwadzieścia cztery godziny temu, a te tulipany nie zostały właśnie zasadzone, pokój nie pachniał świeżą farbą. Daje mi to do myślenia:
więcej listów od niego w zeszłym roku, ich uwodzicielski ton… od jak
dawna chciał mnie tu przywieźć? Jak długo według niego zostanę? Tak
długo, by móc podziwiać kwitnące tulipany każdego dnia w roku.
– Mój Boże, Desi – mówię. – To jest jak bajka.
– Twoja bajka – odpowiada. – Chcę, byś zobaczyła, jakie może być życie.
W bajkach zawsze występuje złoto. Czekam, aż wręczy mi plik banknotów, gładką kartę kredytową, coś użytecznego. Wędrujemy z powrotem
przez wszystkie pokoje, żebym mogła ochać i achać nad wszystkimi detalami, których nie zauważyłam za pierwszym razem, a potem wracamy do
mojej sypialni, satynowo-jedwabnej, różowo-aksamitnej, dziewczęcego pokoiku spod znaku żelków i waty cukrowej. Gdy wyglądam przez okno, widzę wysoki mur otaczający dom.
– Desi, a czy mógłbyś zostawić mi trochę pieniędzy – wyrzucam z siebie nerwowo.
Udaje zaskoczonego.
– Nie będziesz tu przecież potrzebowała pieniędzy – mówi. – Nie musisz już płacić czynszu, w domu będzie mnóstwo jedzenia. Mogę przywieźć
ci nowe ubrania. Choć oczywiście w tym szykownym stylu ze sklepu
z przynętami na ryby też mi się podobasz.
– Chyba czułabym się pewniej, mając trochę gotówki. Na wszelki wypadek. Gdybym musiała szybko się stąd wynieść.
Otwiera portfel i wyciąga dwa banknoty dwudziestodolarowe. Wciska
mi je delikatnie w rękę.
– Proszę bardzo – rzuca pobłażliwym tonem.
Zastanawiam się, czy nie popełniłam wielkiego błędu.
NICK DUNNE
DZIESIĘĆ DNI PO ZAGINIĘCIU
Niepotrzebnie byłem takim chojrakiem. Cokolwiek jest w tym cholernym dzienniku, na pewno mnie zniszczy. Już sobie wyobrażam okładkę
opartej na faktach autentycznych powieści kryminalnej: nasze czarno-białe
zdjęcie ślubne na krwistoczerwonym tle, a na odwrocie obwoluty tekst: jako
dodatek szesnaście stron zawierających nigdy niepublikowane zdjęcia i fragmenty
prawdziwego dziennika Amy Elliott Dunne – głos zza grobu…
Gdy czasem znajdowałem tego rodzaju książki w domu, dziwiłem się
i nawet bawiło mnie to, że Amy oddaje się tak niskim przyjemnościom jak
czytanie szmirowatych opowieści bazujących na prawdziwych historiach
kryminalnych. Myślałem sobie, że pewnie chce się wyluzować, pozwala sobie na plażową lekturę.
O nie. Ona po prostu przeprowadzała studia.
Gilpin wyciągnął krzesło, usiadł na nim przodem do oparcia i pochylił
się ku mnie, wsparty na skrzyżowanych przedramionach – by wyglądać jak
filmowy glina. Dochodziła północ, ale wydawało się, że jest później.
– Opowiedz nam o niedawnej chorobie twojej żony – powiedział.
– Chorobie? Amy nigdy nie chorowała. Najwyżej raz w roku była przeziębiona.
Boney podniosła segregator, otworzyła na zaznaczonej stronie.
– W zeszłym miesiącu przygotowałeś dla Amy i dla siebie drinki, usiedliście na tylnej werandzie. Pisze tutaj, że drinki były koszmarnie słodkie,
i opisuje swój stan, który uznała za reakcję alergiczną: „Serce mi waliło, język miałam jak kołek, przyklejony do podniebienia. Nogi odmawiały mi
posłuszeństwa, gdy Nick prowadził mnie na górę po schodach”. – Włożyła
palec między kartki i podniosła wzrok, jakby sprawdzała, czy słucham. –
A gdy się obudziła następnego ranka, było tak: „Głowa mnie bolała, brzuch
miałam wzdęty, ale co dziwniejsze, czubki palców były niebieskawe, a kiedy spojrzałam w lustro, okazało się, że wargi też. Potem przez dwa dni nie
siusiałam. Czułam się taka słaba”.
Zniesmaczony pokręciłem głową. Już się trochę przywiązałem do Boney; spodziewałem się po niej czegoś lepszego.
– Czy to pismo twojej żony? – Boney przechyliła ku mnie segregator,
a ja ujrzałem czarny atrament i pochyłe, poszarpane pismo Amy przypominające wykres temperatury.
– Chyba tak.
– Nasz grafolog też tak sądzi.
Boney wypowiedziała te słowa z pewną dumą, a ja uświadomiłem sobie, że to pierwsza sprawa w karierze tej dwójki wymagająca ekspertów
z zewnątrz, pierwsza, przy której musieli skontaktować się ze specjalistami
od na przykład tak egzotycznych rzeczy jak analizowanie charakteru pisma.
– Wiesz, Nick, czego jeszcze się dowiedzieliśmy, gdy pokazaliśmy te
zapiski ekspertowi medycznemu?
– Zatrucie – parsknąłem. Tanner zmarszczył brwi: spokojnie.
Boney zająknęła się na chwilę; nie takiej informacji po mnie oczekiwano.
– Tak, Nick, dziękuję: zatrucie płynem przeciw zamarzaniu – potwierdziła. – Podręcznikowy przykład. Miała szczęście, że z tego wyszła.
– Z niczego nie wyszła, bo to się nigdy nie stało – oświadczyłem. – Jak
powiedziałaś, podręcznikowy przykład to mistyfikacja spisana na podstawie danych z internetu.
Boney zmarszczyła brwi, ale się nie odgryzła.
– Twój portret odmalowany w dzienniku nie jest zbyt ładny, Nick – ciągnęła, jednym palcem przesuwając wzdłuż warkocza. – Znęcanie się –
wciąż ją poszturchiwałeś, popychałeś. Stres – łatwo wybuchałeś gniewem.
Relacje seksualne na granicy gwałtu. Z końcowych zapisków wynika, że
bardzo się ciebie bała. Aż przykro to czytać. Pistolet, który nas tak zastanawiał, chciała kupić, jak pisze, dlatego, że się ciebie bała. Oto ostatni wpis:
„Ten człowiek mógłby mnie zabić”. To jej własne słowa.
Gardło mi się zacisnęło, poczułem się, jakbym miał zwymiotować.
Głównie lęk, a potem przypływ furii. Pierdolona kurwa, pierdolona kurwa, pizda, pizda, pizda.
– Co za sprytna, dogodna notka na zakończenie – zadrwiłem.
Tanner położył swoją dłoń na mojej, by mnie uciszyć.
– Wyglądasz teraz, jakbyś znów chciał ją zabić – zauważyła Boney.
– Nagadałeś nam samych kłamstw, Nick. – Gilpin przypuścił atak. – Powiedziałeś, że tego ranka byłeś na plaży. Wszystkie osoby, z którymi rozmawialiśmy, twierdzą, że nie znosisz plaży. Mówisz, że nic ci nie wiadomo
o zakupach na karty kredytowe. A tymczasem znajdujemy szopę pełną
tych przedmiotów, z twoimi odciskami palców. Twoja żona wykazywała
objawy zatrucia płynem przeciw zamarzaniu na kilka tygodni przed zniknięciem. Także wiesz… – zawiesił głos dla lepszego efektu.
– Coś jeszcze? – spytał Tanner.
– Mamy dowód na to, że byłeś w Hannibal, gdzie kilka dni później znaleziono torebkę twojej żony – dodała Boney. – Sąsiadka słyszała waszą kłótnię w noc poprzedzającą zniknięcie. No i jeszcze ta niechciana przez ciebie
ciąża. Bar zakupiony za pieniądze żony, który wróciłby do niej w wypadku
rozwodu. I oczywiście, oczywiście, ukrywana przez ponad rok dziewczyna
na boku.
– Teraz jeszcze możemy ci pomóc, Nick – zasugerował Gilpin. – Ale
gdy cię aresztujemy, już nie.
– Gdzie znaleźliście dziennik? W domu ojca Nicka? – spytał Tanner.
– Tak – potwierdziła Boney.
Tanner skinął mi głową: To tego nie znaleźliśmy.
– Niech zgadnę: anonimowa sugestia telefoniczna.
Żadne z policjantów nic nie powiedziało.
– Mogę spytać, w którym miejscu to znaleźliście? – spytałem.
– W piecu. Wiem, myślałeś, że to spaliłeś. Ogień chwycił, ale płomień
był za słaby i przygasł. Spaliły się tylko same brzegi – wyjaśnił Gilpin. – Dla
nas na szczęście.
Piec – kolejny żarcik Amy. Zawsze wyrażała zdziwienie, że tak mało się
znam na rzeczach, które powinien umieć mężczyzna. W czasie naszych poszukiwań zajrzałem do starego pieca ojca, pełnego rurek, drutów i kurków,
lecz wycofałem się, onieśmielony.
– Nie chodzi o szczęście. Mieliście to znaleźć – powiedziałem.
Boney uśmiechnęła się lewym kącikiem ust. Opadła na oparcie krzesła
i czekała, zrelaksowana jak gwiazda reklamująca mrożoną herbatę. Ze złością kiwnąłem głową Tannerowi: No, dalej.
– Amy Elliott Dunne żyje i wrabia Nicka Dunne’a w swoje niby-morderstwo – oświadczył.
Ścisnąłem kurczowo ręce i usiadłem prosto, próbując zrobić cokolwiek,
co nada mi aurę rozsądku. Boney gapiła się na mnie. Potrzebowałem fajki,
okularów, które mógłbym szybko zdjąć dla efektu, kilku encyklopedycznych tomów pod pachą. Kręciło mi się w głowie. To nie było śmieszne.
Boney zmarszczyła brwi.
– A cóż to znowu?
– Amy żyje i ma się dobrze. Wrabia Nicka – powtórzył mój pełnomocnik.
Wymienili spojrzenia, nachylając się nad stołem: Wierzysz temu facetowi?
– Dlaczego miałaby to robić? – spytał Gilpin, przecierając oczy.
– Bo go nienawidzi. To oczywiste. Był gównianym mężem.
Boney spojrzała na podłogę, wydychając głośno powietrze.
– Tu się na pewno z tobą zgodzę.
– Och, na litość boską – powiedział w tym samym momencie Gilpin.
– Czy ona jest szalona, Nick? – spytała Boney, nachylając się ku mnie. –
To, o czym mówisz, jest szaleństwem. Słyszysz? Potrzeba by z sześciu miesięcy, może nawet roku, żeby to wszystko ukartować. Musiałaby nienawidzić cię, chcieć zrobić ci krzywdę – poważną, straszną krzywdę – przez
cały rok. Czy wiesz, jak trudno jest tak długo powstrzymywać taką nienawiść?
Ona umiała. Amy umiała to robić.
– Dlaczego się po prostu nie rozwiodła? – warknęła Boney.
– To by nie przemawiało do jej… poczucia sprawiedliwości – odparłem.
Tanner znów na mnie spojrzał.
– Rany, Nick, nie jesteś już zmęczony tym wszystkim? – spytał Gilpin. –
Mamy to zapisane ręką twojej żony: „Ten człowiek mógłby mnie zabić”.
Ktoś im powiedział na jakimś szkoleniu: używajcie często imienia podejrzanego, poczuje się swobodniej, jak ze znajomymi. Ten sam pomysł co
w handlu.
– Czy byłeś ostatnio w domu ojca, Nick? – spytała Boney. – Na przykład dziewiątego lipca?
Kurwa. To dlatego Amy zmieniła kod alarmu. Zwalczyłem kolejną falę
obrzydzenia do samego siebie: żona podwójnie mnie podpuściła. Nie tylko
udało jej się mi wmówić, że niby to wciąż mnie kocha, ale jeszcze zmusiła
mnie, bym sam dostarczył dowodów przeciw sobie. Wredna, wredna baba.
O mało się nie roześmiałem. Boże, nienawidziłem jej, lecz trudno było nie
podziwiać tej suki.
Tanner zaczął mówić:
– Amy wykorzystała swoje wskazówki do tego, by zmusić mojego
klienta do udania się w różne miejsca, gdzie zostawiła dowody – Hannibal,
dom ojca – by sam się nimi obciążył. Mój klient i ja przynieśliśmy te wskazówki. Z grzeczności.
Wyjął wskazówki i liściki miłosne, rozłożył je jak talię przed trikiem
karcianym. Pociłem się, gdy Boney i Gilpin je czytali, pragnąłem, by unieśli
wzrok na mnie i powiedzieli, że teraz wszystko już jasne.
– No dobrze. Mówisz, że Amy tak cię nienawidziła, że spędziła wiele
miesięcy na przygotowaniach do wrobienia cię w morderstwo? – spytała
Boney spokojnym, opanowanym głosem rozczarowanego rodzica.
Spojrzałem na nią z konsternacją.
– To nie brzmi jak słowa wściekłej kobiety, Nick – dodała. – Wychodzi
ze skóry, by cię przeprosić, zasugerować, byście zaczęli od nowa, powiedzieć, jak bardzo cię kocha: „Jesteś ciepły. Jesteś moim słońcem… Jesteś
wspaniały… jesteś dowcipny”.
– Cholera, dajże spokój…
– Znowu, Nick, niezwykle dziwna reakcja jak na niewinnego człowieka
– oświadczyła Boney. – Oto czytamy słodkie słowa, może ostatnie słowa
żony do ciebie, a ty właściwie wyglądasz na rozwścieczonego. Nadal pamiętam tę pierwszą noc: Amy zaginęła, ty przychodzisz tutaj, zostawiamy
cię w tym pomieszczeniu na trzy kwadranse, a ty wyglądasz na znudzonego. Patrzyliśmy na ciebie na podglądzie, właściwie zasnąłeś.
– To nie ma nic do rzeczy – zauważył Tanner.
– Próbowałem zachować spokój.
– Wyglądałeś bardzo, ale to bardzo spokojnie – odparła Boney. – Ogólnie rzecz biorąc, zachowywałeś się… niestosownie. Obojętnie, nonszalancko.
– Taki po prostu jestem, nie widzicie? Jestem stoikiem. Do przesady.
Amy to wie… Ciągle na to narzekała. Że niewystarczająco współczuję, że
zamykam się w sobie, że nie radzę sobie z trudnymi emocjami – smutkiem,
poczuciem winy. Wiedziała, że będę sprawiał podejrzane wrażenie! Kurwa,
pogadajcie lepiej z Hilary Handy, dobra? Z Tommym O’Harą. Ja z nimi
rozmawiałem! Oni powiedzą wam, jaka ona jest.
– Rozmawialiśmy – odparł Gilpin.
– I?
– Hilary Handy po szkole średniej miała dwie próby samobójcze. Tommy O’Hara był dwa razy na odwyku.
– Pewnie przez Amy.
– Albo dlatego, że są ludźmi niestabilnymi emocjonalnie, ulegającymi
poczuciu winy – zawyrokowała Boney. – Wróćmy do poszukiwania skarbów.
Gilpin odczytał na głos drugą wskazówkę, naumyślnie monotonnym
głosem:
Przywiozłeś mnie tu i opowiadasz, jaki był z ciebie łobuziaczek,
Co chodził w wytartych dżinsach i miał na gumce daszek.
Pieprzyć wszystkich, których gdzieś tam zostawiliśmy.
Daj całusa… udawajmy, że właśnie się chajtnęliśmy.
– Mówisz, że to zostało napisane, by zmusić cię do pojechania do Hannibal? – spytała Boney.
Skinąłem głową.
– Tu nigdzie nie ma mowy o Hannibal – zauważyła. – Ani słówka.
– Daszek na gumce to taki nasz prywatny żarcik…
– A, żarcik – mruknął Gilpin.
– A co z następną wskazówką, małym brązowym domkiem? – spytała
Boney.
– Dom mojego ojca.
Na twarzy Boney znów pojawił się surowy wyraz.
– Nick, dom twojego ojca jest niebieski.
Popatrzyła na Tannera, przewracając oczami: Co za kit mi wciskacie?
– Wygląda mi na to, że wymyślasz „prywatne żarciki” w tych wskazówkach – oświadczyła. – To znaczy, mówisz to, co jest wygodne dla ciebie: odkryliśmy, że byłeś w Hannibal, a więc proszę bardzo: ta wskazówka
ma zaszyfrowany komunikat: jedź do Hannibal.
– A to końcowy prezent – powiedział Tanner, stawiając pudełko na stole. – Aluzja nie jest zbyt subtelna. To lalki Punch i Judy. Jak zapewne wiecie, Punch zabija Judy i jej dziecko. To zostało odkryte przez mojego klienta. Zamierzaliśmy wam to dostarczyć.
Boney przyciągnęła pudełko do siebie, włożyła lateksowe rękawiczki
i wyjęła lalki.
– Ciężkie – zauważyła. – Lite drewno.
Obejrzała koronkową sukienkę lalki, strój faceta. Podniosła go, obejrzała grubą drewnianą rączkę z wyżłobieniami.
Zamarła ze zmarszczonymi brwiami, trzymając lalkę w ręku. Potem odwróciła babkę do góry nogami, tak że zadarł jej się dół sukienki.
– Ta nie ma rączki – zwróciła się do mnie. – Czy kiedyś tu była?
– Skąd mam wiedzieć?
– Rączka o wymiarach pięć na dziesięć centymetrów, bardzo gruba
i ciężka, z wyżłobieniami umożliwiającymi dobry chwyt? – warknęła. –
Rączka jak jakaś cholerna pałka?
Gapiła się na mnie, a ja wiedziałem, co sobie myśli: Jesteś graczem. Jesteś
socjopatą. Jesteś mordercą.
AMY ELLIOTT DUNNE
JEDENAŚCIE DNI PO ZAGINIĘCIU
Dziś wieczorem jest szumnie zapowiadany wywiad Nicka z Sharon
Schieber. Zamierzałam obejrzeć go z butelką dobrego wina po gorącej kąpieli i jednocześnie nagrać całość, by móc wynotować wszystkie jego krętactwa. Chcę zapisać każde przesadne sformułowanie, półprawdę, wymysł
albo jawne kłamstwo, które wypowie, żeby móc lepiej uzbroić się potem
w furię przeciw niemu. Nieco przygasła po wywiadzie na blogu – jednym
przypadkowym wywiadzie nagranym po pijaku! – a na to nie mogę pozwolić. Nie zamierzam zmięknąć. Nie jestem głupia. A jednak nie mogę się
doczekać, co powie teraz o Andie, gdy wreszcie pękła. Jaki zwrot wykona.
Chcę oglądać samotnie, ale Desi wisi nade mną przez cały dzień, snuje
się za mną, dokądkolwiek pójdę, jak nagły przypływ złej pogody, nieunikniony. Nie mogę powiedzieć, żeby wyszedł, bo to jego dom. Już próbowałam, ale nie działa. Powie, że musi sprawdzić rurę w suterenie albo zajrzeć
do lodówki, by sprawdzić, co trzeba kupić do jedzenia.
Dalej też tak będzie, myślę. Takie będzie moje życie. Będzie się pojawiał, kiedy zechce, zostawał tak długo, jak zechce, łaził za mną, zagajając
rozmowę, potem usiądzie, skinie na mnie, bym też usiadła, później otworzy butelkę wina i nagle okaże się, że jemy wspólny posiłek, i nie ma sposobu, by to powstrzymać.
– Jestem bardzo zmęczona – mówię.
– Zaspokój swojego dobroczyńcę jeszcze przez chwilę – odpowiada,
przesuwając palcem po zagnieceniu swoich eleganckich spodni.
Wie, że dziś jest wywiad z Nickiem, więc wyjeżdża, a potem wraca
z moimi przysmakami: ser Manchego, trufle czekoladowe i butelka zimnego sancerre. Wyciąga nawet z kpiącą miną fritosy o smaku chilli i sera,
w których zasmakowałam, będąc Ozark Amy. Nalewa wina. Istnieje niepi-
sana umowa, żeby nie poruszać tematu ciąży, oboje wiemy, jak straszna byłaby dla mnie konieczność rozmawiania o tym po tych wszystkich poronieniach w mojej rodzinie.
– Jestem ciekaw, co ta świnia ma do powiedzenia na swoją obronę. –
Desi rzadko używa słów „bydlak” czy „gnojek”, mówi „świnia”, co w jego
ustach brzmi bardziej jadowicie.
Godzinę później zjedliśmy lekką kolację ugotowaną przez Desiego
i wysączyliśmy wino, które Desi przyniósł. Dał mi kęs sera i podzielił się ze
mną jedną truflą czekoladową. Odliczył mi dokładnie dziesięć fritosów,
a potem schował gdzieś paczkę. Nie podoba mu się zapach czipsów, obraża
go, jak twierdzi, ale najwięcej zastrzeżeń budzi w nim moja waga. Teraz
siedzimy obok siebie na sofie, opatuleni kocem z miękkiej przędzy, bo Desi
podkręcił klimatyzację, więc jest jesień w lipcu. Myślę, że zrobił to, by móc
rozpalić ogień i zwabić mnie pod koc, zdaje się, że ma październikową wizję nas dwojga. Przywiózł mi nawet prezent – golf w kolorze wrzosowym,
który, jak zauważyłam, znakomicie pasuje zarówno do koca, jak i do ciemnozielonego swetra Desiego.
– Wiesz, żałośni mężczyźni od wieków znęcają się nad silnymi kobietami, które zagrażają ich męskości – mówi Desi. – Mają taką kruchą psyche,
potrzebują tej kontroli…
Ja myślę o innym rodzaju kontroli. Tej pod płaszczykiem opieki: Tu
masz sweterek, który ochroni cię przed zimnem, kotku, włóż go i dopasuj
się do mojej wizji.
Nick przynajmniej taki nie był. Nick pozwalał mi robić, co chciałam.
Chcę tylko, by Desi siedział nieruchomo i się nie odzywał. Wierci się
nerwowo, jakby jego rywal był z nami w pokoju.
– Ciii – uciszam go, gdy moja ładna twarz pojawia się na ekranie, a potem kolejne zdjęcie, i jeszcze jedno, jak opadające liście, kolaż z Amy.
– Każda dziewczyna chciała być nią – zagaja głos Sharon zza kadru. –
Piękna, błyskotliwa, pomysłowa i bardzo bogata. On był facetem, którego
podziwiali wszyscy mężczyźni…
– Były wyjątki… – mruczy Desi.
– …przystojny, zabawny, bystry i czarujący. Jednak piątego lipca ich na
pozór doskonały świat legł w gruzach, kiedy Amy Elliott Dunne zniknęła.
Był to dzień piątej rocznicy ich ślubu.
Rekapitulacja. Moje zdjęcia, zdjęcia Andie, Nicka. Zdjęcia testu ciążowego i niezapłaconych rachunków. Wykonałam naprawdę dobrą robotę.
To jak namalowanie murala, cofnięcie się o krok i ocena: doskonale.
– A teraz jedyny wywiad z Nickiem Dunne’em, który przerywa milczenie, by opowiedzieć nie tylko o zaginięciu swojej żony, lecz również o swojej niewierności, i skomentować wszystkie plotki, które o nim krążą.
Czuję przypływ ciepła do Nicka, bo włożył mój ulubiony krawat, ten,
który mu kupiłam i który on uważa czy też uważał za zbyt jaskrawy. Jest
w kolorze pawiej purpury, przez co jego oczy są niemal fioletowe. Zgubił
w tym miesiącu brzuszek zadowolonego dupka, twarz jest szczuplejsza,
dołek w brodzie mniej widoczny. Włosy przycięte, ale nie ostrzyżone. Wyobrażam sobie, jak Go obsmycza brata tuż przed wyjściem przed kamerę,
wchodząc w rolę mamy Mo, krzątając się wokół niego, wycierając zwilżonym kciukiem jakieś miejsce na brodzie. Ma na sobie mój krawat, a gdy
podnosi rękę, robiąc jakiś gest, widzę, że włożył też zegarek ode mnie, staroświecki bulova spaceview, który kupiłam mu na trzydzieste trzecie urodziny, ale go nie nosił, bo rzekomo to nie w jego stylu.
– Jest wspaniale wymuskany jak na faceta, który sądzi, że jego żona zaginęła – warczy Desi. – Dobrze, że nie zaniedbał manikiuru.
– Nick nigdy by sobie nie zrobił manikiuru – mówię, patrząc na wypolerowane paznokcie Desiego.
– Przejdźmy do rzeczy, Nick – proponuje Sharon. – Czy masz coś
wspólnego ze zniknięciem swojej żony?
– Nie. Absolutnie, na sto procent nie – odpowiada Nick, utrzymując dobrze wyuczony kontakt wzrokowy. – Ale pozwolę sobie oświadczyć, Sharon, że daleko mi do niewinności, bo wiele mi można zarzucić, i na pewno
nie byłem dobrym mężem. Gdybym nie bał się tak bardzo o Amy, powiedziałbym, że w pewnym sensie to świetnie, że zniknęła…
– Przepraszam, Nick, ale sądzę, że wielu ludziom trudno będzie uwierzyć w to, co właśnie powiedziałeś teraz, gdy twoja żona zaginęła.
– Czuję się strasznie, okropnie i ponad wszystko chcę, by wróciła. Chcę
tylko stwierdzić, że brutalnie otworzono mi oczy. Aż mi się nie chce wierzyć w to, że jestem tak okropnym człowiekiem. Trzeba było czegoś takie-
go, by wytrącić mnie ze spirali egoizmu i otworzyć oczy na fakt, że jestem
najszczęśliwszym draniem na ziemi. To znaczy, miałem kobietę, która mi
dorównywała, ba, przewyższała mnie pod każdym względem, i pozwoliłem, by różne niepokoje – związane z utratą pracy, obawą, że nie potrafię
zadbać o rodzinę, że się starzeję – przyćmiły to wszystko.
– O nie, proszę… – zaczyna Desi, ale ja go uciszam. Dla Nicka przyznanie się przed światem, że nie jest dobrym facetem, to mała śmierć i to nie
w odmianie petite mort.
– I wiesz, Sharon, pozwól, że coś powiem. Powiem to od razu: zdradziłem. Nie okazałem szacunku żonie. Nie chciałem być mężczyzną, którym
się stałem, ale zamiast pracować nad sobą, wybrałem łatwe wyjście. Zdradziłem żonę z młodą kobietą, która ledwie mnie znała. Mogłem więc udawać wielkiego człowieka. Mogłem udawać faceta, którym chciałem być –
bystrego, pewnego siebie, odnoszącego sukcesy – bo ta młoda kobieta nie
znała mnie w innym wydaniu. Ta dziewczyna nie widziała, jak płaczę
w ręcznik w łazience w środku nocy, bo straciłem pracę. Nie znała moich
dziwactw i wad. Byłem głupcem, bo uważałem, że jeśli nie będę doskonały,
żona nie będzie mnie kochać. Chciałem być bohaterem Amy, a kiedy straciłem pracę, straciłem szacunek dla samego siebie. Nie mogłem już być bohaterem. Sharon, ja potrafię odróżnić dobro od zła. I – no cóż, postąpiłem źle.
– Co byś powiedział żonie, gdybyś wiedział, że gdzieś tam jest, że teraz
cię widzi i słucha?
– Powiedziałbym: Amy, kocham cię. Jesteś najwspanialszą kobietą, jaką
kiedykolwiek znałem. Nie zasługuję na kogoś takiego i jeśli wrócisz, przez
resztę życia będę robił wszystko, by ci to wynagrodzić. Znajdziemy sposób,
by zostawić za sobą ten koszmar, i będę dla ciebie najlepszym mężem na
świecie. Proszę, wróć do mnie, Amy.
Na sekundę przytyka poduszeczkę palca wskazującego do dołka w brodzie, nasz stary sekretny kod, który niegdyś stosowaliśmy, by przyrzec, że
się wzajemnie nie oszukujemy – ta sukienka naprawdę ładnie wygląda, ten
artykuł naprawdę był dobry. Jestem w tej chwili na sto procent szczery, nie
nabieram cię.
Desi nachyla się przede mną, by mi zasłonić ekran, i sięga po sancerre.
– Chcesz jeszcze wina, skarbie? – pyta.
– Ciiii.
Zatrzymuje program.
– Amy, jesteś kobietą o dobrym sercu. I wiem, że jesteś podatna na…
błagania. Ale wszystko, co on mówi, to kłamstwa.
Nick mówi dokładnie to, co chciałabym usłyszeć. Wreszcie.
Desi ustawia się tak, by patrzeć mi prosto w twarz, kompletnie zasłania
mi ekran.
– Nick urządza pokazówkę. Chce wyjść na dobrego, skruszonego faceta. Przyznaję, że nieźle wypadł. Jednak nie jest autentyczny – nawet nie
wspomniał o tym, że cię bił, znęcał się nad tobą. Nie wiem, jak zdołał cię do
siebie tak przywiązać. To chyba syndrom sztokholmski.
– Wiem – mówię. Wiem, co dokładnie powinnam odpowiadać Desiemu. – Masz rację. Całkowitą rację. Od bardzo dawna nie czułam się tak
bezpieczna jak teraz, Desi, lecz ja wciąż… widzę go i… walczę z tym, ale
krzywdził mnie… latami.
– Może nie powinniśmy dłużej tego oglądać – sugeruje, nawijając na
palec moje włosy, nachylając się zbyt blisko.
– Nie, zostaw – mówię. – Muszę się z tym zmierzyć. Z tobą. Z tobą
mogę to zrobić.
Biorę go za rękę. A teraz się, kurwa, przymknij.
Chcę tylko, by Amy wróciła do domu, bym mógł przez resztę życia
wszystko jej wynagrodzić, traktować ją, jak na to zasługuje.
Nick mi przebacza – ja ci wyciąłem numer, ty mi wycięłaś, pogódźmy się.
A jeśli ten kod jest prawdziwy? Nick chce, bym wróciła. Nick chce, bym
wróciła, by mógł mnie właściwie traktować. By przez resztę życia mógł
traktować mnie tak, jak powinien. To brzmi cudownie. Moglibyśmy wrócić
do Nowego Jorku. Wskaźniki sprzedaży książek o Niezwykłej Amy poszybowały w górę od czasu mego zniknięcia – trzy pokolenia czytelników
przypomniały sobie, jak mnie kochały. Moi pazerni, głupi, nieodpowiedzialni rodzice mogą wreszcie oddać mi pieniądze pożyczone z funduszu
powierniczego. Z odsetkami.
Bo chcę wrócić do dawnego życia. Czy raczej starego życia ze swoimi
starymi pieniędzmi i nowym Nickiem. Nickiem spod znaku Miłości – Honoru – Posłuszeństwa. Może dostał już nauczkę. Może będzie taki jak kie-
dyś. Bo ja marzyłam – uwięziona w chacie w Ozarks, uwięziona w rezydencji Desiego, miałam dużo czasu na marzenia – a ich tematem był Nick
z tych pierwszych dni znajomości. Sądziłam, że będę raczej fantazjować
o Nicku gwałconym w więzieniu, ale wcale nie, niezbyt dużo, ostatnio. Myślę o tych dniach na samym początku naszego związku, gdy leżeliśmy
obok siebie w łóżku, nadzy w chłodnej bawełnianej pościeli, a on po prostu
na mnie patrzył, wodząc palcem po mojej szczęce, od brody do ucha, aż zaczynałam się wiercić, czując to lekkie łaskotanie na płatku ucha, potem
w jego muszlowych zakamarkach, wzdłuż linii włosów. Ujmował kosmyk,
jak wtedy gdy pierwszy raz się całowaliśmy, przesuwał palce na jego koniec i delikatnie pociągał dwa razy, jakby to był sznurek od dzwonka. I mówił: „Jesteś lepsza niż każda książka, lepsza niż wszystko, co można wymyślić”.
Nick związał mnie z ziemią. Nick nie był taki jak Desi; Collings dostarcza mi rzeczy, których pragnę (tulipany, wino), by zmusić mnie do robienia
rzeczy, których on pragnie (kochać go). Nick po prostu chciał, bym była
szczęśliwa, tylko tyle, czysta sprawa. Może błędnie uznałam to za lenistwo.
„Chcę tylko, byś była szczęśliwa, Amy”. Ileż razy tak mówił, a ja odczytywałam jego słowa jako: Chcę tylko, byś była szczęśliwa, Amy, bo to oznacza
mniej pracy dla mnie. Może byłam niesprawiedliwa. No może nie tyle niesprawiedliwa, ile zdezorientowana. Żadna osoba, którą kochałam, nie żyła
bez ustalonego planu. Więc skąd mogłam wiedzieć?
To jest prawda. Musiała nastąpić ta okropna sytuacja, byśmy zdali sobie
z tego sprawę. Nick i ja pasujemy do siebie. We mnie jest pewien nadmiar,
a w nim pewien brak. Ja jestem ciernistym krzewem, jeżącym się z powodu
nadmiernej troski moich rodziców. On ma milion zadanych przez ojca draśnięć, w które pasują doskonale moje kolce.
Muszę wrócić do domu, do niego.
NICK DUNNE
CZTERNAŚCIE DNI PO ZAGINIĘCIU
Obudziłem się na sofie siostry z potwornym kacem i pragnieniem zabicia swojej żony. To się zdarzało dość często w tych dniach po rozmowie
z policją na temat dziennika. Wyobrażam sobie, że odnajduję Amy, która
zaszyła się w jakimś spa na Zachodnim Wybrzeżu. Sączy sobie sok ananasowy na sofie, jej zmartwienia odpływają daleko, bardzo daleko, ma nad
sobą doskonale niebieskie niebo, a ja brudny, cuchnący po nagłej podróży
przez kraj staję przed nią, zasłaniam słońce, czekam, aż spojrzy w górę. Potem moje ręce zaciskają się wokół jej doskonałej szyi, z tymi wszystkimi
więzadłami i zagłębieniami, i pulsem bijącym najpierw pospiesznie, a potem wolno, patrzymy sobie w oczy i wreszcie istnieje jakieś porozumienie.
Wkrótce zostanę aresztowany. Jeśli nie dziś, to jutro, jeśli nie jutro, to
pojutrze. Pozwolenie opuszczenia komisariatu uznałem za dobry znak, ale
Tanner oblał mnie wiadrem zimnej wody:
– Jeśli brak ciała, bardzo trudno kogoś skazać. Oni przygotowują
wszystkie niezbędne papierki. Rób to, co teraz musisz zrobić, bo gdy cię
aresztują, będziemy zajęci.
Tuż za oknem słyszę zgiełk – ludzie z ekip telewizyjnych witają się, jakby odbijali karty w fabryce. Migawki cykają niby niespokojna szarańcza,
gdy wszyscy fotografują drzwi domu Go. Nastąpił przeciek na temat mojej
„męskiej jaskini” z rzeczami na posesji siostry i mojego rychłego aresztowania. Żadne z nas nie ośmieliło się wyjrzeć za zasłonę.
Go weszła do pokoju we flanelowych bokserkach i T-shircie ze szkoły
średniej z napisem „Butthole Surfers”, niosąc pod pachą laptopa.
– Wszyscy znów cię nienawidzą – powiedziała.
– Kapryśne gnojki.
– Ostatniej nocy przeciekły informacje o szopie, torebce Amy i dzienni-
ku. Teraz wszędzie piszą: „Nick jest kłamcą”, „Nick jest zabójcą”, „Nick jest
kłamliwym zabójcą”. Sharon Schieber właśnie złożyła oświadczenie, w którym mówi, że jest zszokowana i rozczarowana obrotem spraw. A, i wszyscy
wiedzą o pornosach – Zabić dziwki.
– Okalecz dziwkę.
– Och, przepraszam. Tak więc Nick jest kłamliwym zabójcą i sadystą
seksualnym. Ellen Abbott wpadnie w szał. Jest zagorzałą przeciwniczką
porno.
– Jasne – powiedziałem. – Sądzę, że Amy doskonale sobie z tego zdaje
sprawę.
– Nick? – odezwała się głosem typu „obudź” się. – Jest źle.
– Go, nie ma znaczenia, co wszyscy myślą, musimy o tym pamiętać –
powiedziałem. – Teraz ważne jest tylko to, co myśli Amy. Czy zmiękła?
– Nick. Naprawdę sądzisz, że może tak szybko przejść od głębokiej nienawiści do ciebie do powtórnego zakochania się w tobie?
To była piąta rocznica naszej rozmowy na ten temat.
– Go, tak właśnie uważam. Amy nigdy nie miała w sobie wykrywacza
kitu. Jak się jej powiedziało, że pięknie wygląda, uznawała to za fakt. Jak
usłyszała od kogoś, że jest błyskotliwa, nie traktowała tego jako pochlebstwo, lecz należność. Tak więc, owszem, sądzę, że ona w dużym stopniu
naprawdę wierzy, że jeśli tylko potrafię dostrzec swoje błędy, oczywiście znów się w niej zakocham. Bo czemuż by nie?
– A jeśli okaże się, że jednak rozwinęła w sobie umiejętność wykrywania kitu?
– Znasz Amy, musi wygrywać. Bardziej od tego, że ją zdradzałem,
wkurzyło ją, że wybrałem kogoś innego. Będzie chciała, bym wrócił, choćby po to, by udowodnić, że zwyciężyła. Nie uważasz? Ujrzała, jak błagam,
by wróciła, bo jej powrót umożliwi mi oddawanie jej czci, trudno jej będzie
się temu oprzeć. Co ty na to?
– To niezła myśl – przyznała tonem, jakim można życzyć komuś wygranej na loterii.
– Hej, a masz, kurwa, jakąś lepszą?
Teraz bez przerwy w ten sposób na siebie warczeliśmy. Nigdy wcześniej tak nie było. Po odkryciu szopy policja dała Go niezły wycisk, jak
przewidywał Tanner. Czy wiedziała? Czy pomogła?
Tej nocy po przesłuchaniu spodziewałem się, że wróci wściekła, bluzgając przekleństwami, ale doczekałem się tylko zażenowanego uśmiechu,
gdy przemknęła koło mnie do swego pokoju w domu, który obłożyła podwójną hipoteką, aby pokryć honorarium Tannera.
Przez moje gówniane decyzje siostra znalazła się w groźnej sytuacji finansowej i prawnej. Tak więc Go była rozżalona, a ja zawstydzony, śmiertelna kombinacja dla dwojga ludzi uwięzionych na małej przestrzeni.
Spróbowałem zmienić temat:
– Zastanawiałem się, czyby nie zadzwonić teraz do Andie…
– Tak, genialny pomysł, Nick. Będzie mogła znów wystąpić w Ellen Abbott.
– Ona nie wystąpiła w Ellen Abbot, Go. Miała konferencję prasową, którą spożytkowała Ellen Abbott. Andie nie jest zła.
– Wzięła udział w konferencji prasowej, bo była na ciebie wściekła.
W pewnym sensie żałuję, że nadal jej nie posuwałeś.
– Fajnie.
– Co właściwie chciałbyś jej powiedzieć?
– Że ją przepraszam.
– Niewątpliwie jest ci kurewsko przykro – mruknęła.
– Po prostu żałuję, że to się tak okropnie zakończyło.
– Przy ostatnim spotkaniu Andie cię ugryzła – wycedziła Go. – Nie sądzę, abyście mieli sobie coś jeszcze do powiedzenia. Jesteś głównym podejrzanym w sprawie o morderstwo. Utraciłeś prawo do tego, by gładko zakończyć związek. Do jasnej cholery, Nick!
Mieliśmy siebie coraz bardziej dość, nie sądziłem, że kiedykolwiek tak
się może stać. To było coś więcej niż stres, zagrożenie, które sprowadziłem
na jej próg. Te dziesięć sekund tydzień temu, kiedy otworzyłem drzwi szopy, spodziewając się, że Go jak zwykle odczyta moje myśli, a ona pomyślała, że przyznaję się do zabójstwa żony: nie mogłem o tym zapomnieć, Go
również. Zdarzyło mi się teraz przyłapywać ją na tym, jak spogląda na
mnie z tym stalowym chłodem, z jakim patrzyła na naszego ojca: jeszcze jeden gówniany koleś zajmujący miejsce. Jestem pewien, że czasem ja z kolei
patrzyłem na nią nieszczęśliwymi oczami ojca: jeszcze jedna ładna kobieta,
która mnie nie znosi.
Wypuściłem powietrze, wstałem i uścisnąłem jej rękę, a ona mi odpowiedziała tym samym.
– Myślę, że powinienem pojechać do domu – oświadczyłem. Zrobiło mi
się niedobrze. – Nie zniosę tego dłużej. Tego czekania na aresztowanie.
Mam tego dość.
Zanim zdążyła mnie zatrzymać, chwyciłem klucze, otworzyłem na
oścież drzwi, i natychmiast zaczęły błyskać flesze, posypały się okrzyki
z koczującego przed domem tłumu, który był jeszcze większy, niż się obawiałem. „Hej, Nick, czy zabiłeś żonę?”. „Hej, Margo, czy pomogłaś bratu
ukryć dowody?”.
– Pieprzone hieny – warknęła Go.
Stanęła solidarnie obok mnie, w T-shircie Butthole Surfers i bokserkach.
Niektórzy spośród protestujących trzymali małe transparenty. Kobieta
z blond strąkami na głowie i w okularach przeciwsłonecznych potrząsnęła
swoim:Nick, gdzie jest Amy?
Okrzyki stawały się coraz głośniejsze, gorączkowe, były skierowane do
mojej siostry: „Margo, czy twój brat jest zabójcą żony? Czy Nick zabił swoją
żonę i dziecko? Margo, czy jesteś podejrzana? Czy Nick zabił swoją żonę?
Czy Nick zabił swoje dziecko?”.
Stałem i usiłowałem nie dać się zagonić z powrotem do domu. Nagle
Go przykucnęła za mną i odkręciła zawór z wodą znajdujący się przy schodach. W dodatku odkręciła na cały regulator, więc ze szlaucha trysnął mocny, równy strumień, którym opryskała tych wszystkich operatorów, protestujących i ładne dziennikarki w ślicznych kostiumikach przeznaczonych
do występu w telewizji, zmoczyła ich jak zwierzęta.
Dała mi wodną osłonę ogniową. Rzuciłem się w stronę samochodu
i przedarłem przez tłumek natrętów, zostawiając ich ociekających wodą na
trawniku przed domem, a Go śmiała się na całe gardło.
Dziesięć minut zajął mi mozolny przejazd spod domu do garażu; centymetr po centymetrze musiałem przedzierać się przez ocean rozwścieczonych ludzi. Przed wejściem stało co najmniej dwadzieścia osób, oprócz ludzi z ekip transmisyjnych. Jedną z pikietujących była moja sąsiadka Jan Teverer. Gdy nawiązaliśmy kontakt wzrokowy, skierowała swój transparent
w moją stronę: GDZIE JEST AMY, NICK?
Wreszcie znalazłem się w środku, a drzwi garażu opuściły się z warkotem. Usiadłem w rozgrzanym cementowym pomieszczeniu, ciężko dysząc.
Wszędzie czułem się teraz jak w więzieniu – otwierające się i zamykające drzwi, a ja nigdzie nie byłem bezpieczny.
Resztę dnia spędziłem, wyobrażając sobie, jak zabiłbym Amy. Tylko
o tym potrafiłem myśleć: znaleźć sposób, jak ją wykończyć. Jak by tu roztrzaskać ten szybko pracujący mózg. Jedno trzeba przyznać: być może
przez ostatnie kilka lat drzemałem, ale właśnie dzięki Amy się przebudziłem i byłem przytomny jak cholera. Znów byłem naelektryzowany jak
w pierwszych dniach naszego małżeństwa.
Chciałem coś zrobić, sprawić, by coś się stało, lecz nie miałem nic do
zrobienia. Późnym wieczorem wozy transmisyjne odjechały, mimo to nie
mogłem zaryzykować opuszczenia domu. Chciałem się przejść. Zacząłem
krążyć po domu. Byłem niebezpiecznie nakręcony.
Andie zrobiła mnie na szaro, Marybeth obróciła się przeciwko mnie, Go
straciła pokłady wiary we mnie. Boney złapała mnie w pułapkę. Amy mnie
zniszczyła. Nalałem sobie drinka. Wziąłem łyk, zacisnąłem palce wokół
szklanki, a potem rzuciłem nią w ścianę, patrzyłem, jak szkło wybucha niczym fajerwerk, usłyszałem koszmarny trzask, poczułem zapach bourbona.
Wściekłość w pięciu zmysłach. Te pierdolone kurwy.
Przez całe życie starałem się być porządnym facetem, facetem, który kocha i szanuje kobiety, nie ma kompleksów. No a teraz proszę, myślę okropne rzeczy o swojej bliźniaczce, o swojej teściowej, o swojej kochance. Wyobrażam sobie, że rozwalam głowę żonie.
Nagle rozległo się pukanie do drzwi, głośne, pełne wściekłości walenie,
które wyrwało mnie z koszmaru stworzonego w mózgu.
Otworzyłem drzwi na całą szerokość, witając wściekłość wściekłością.
To był mój ojciec, stał na progu niby potworna zjawa wezwana mocą
mojej nienawiści. Ciężko dyszał i pocił się. Miał urwany rękaw, rozczochrane włosy, ale w oczach czaiła się jak zwykle mroczna czujność, która sprawiała, że zdawał się przeraźliwie zdrowy na umyśle.
– Czy ona tu jest? – warknął.
– Kto, tato, kogo szukasz?
– Wiesz kogo.
Odepchnął mnie i wmaszerował do salonu, pozostawiając za sobą ślad
błota, pięści miał zaciśnięte, był nienaturalnie wychylony do przodu, musiał więc albo iść dalej, albo upaść. Sukasukasukasuka, mruczał. Pachniał
miętą. Prawdziwą miętą, nie syntetyczną. Ujrzałem zielone smugi na jego
spodniach, jakby przedarł się przez czyjś ogródek.
Mała suka, ta mała suka, mruczał wciąż pod nosem. Przeszedł przez jadalnię do kuchni, zapalając po drodze światła. Jakiś chrząszcz umknął pospiesznie po ścianie w górę.
Szedłem za ojcem i próbowałem go uspokoić.
– Tato, tato, usiądź. Może napijesz się wody. Tato…
Zaczął schodzić na dół, kawały błota odpadały z jego butów. Ręce zwinęły mi się w pięści. Oczywiście ten drań musiał się zjawić i jeszcze pogorszyć sytuację.
– Tato, do cholery! Nikogo tu nie ma oprócz mnie. Jestem tu tylko ja.
Otworzył na oścież drzwi pokoju gościnnego, a następnie wrócił do salonu, zupełnie mnie ignorując.
– Tato!
Nie chciałem go dotykać. Bałem się, że go uderzę. Bałem się, że się rozpłaczę.
Zagrodziłem mu drogę, gdy próbował iść na górę, do sypialni. Jedną
rękę położyłem na ścianie, drugą na barierce – ludzka barykada.
– Tato! Spójrz na mnie.
Wyrzucił z siebie słowa z wściekłością, jakby pluł:
– Powiedz jej, powiedz tej małej brzydkiej suce, że to nie koniec. Nie jest
lepsza ode mnie, powiedz jej to. Nie jest za dobra dla mnie. Co ona ma do
gadania? Ta brzydka suka musi się nauczyć…
Przysięgam, że na sekundę zrobiło mi się biało przed oczami, miałem
chwilę całkowitej, denerwującej jasności. Przestałem próbować zagłuszać
głos ojca, pozwoliłem, by dudnił mi w uszach. Nie byłem tym człowiekiem:
nie odczuwałem nienawiści do wszystkich kobiet, nie bałem się ich. Byłem
mizoginem wobec jednej tylko kobiety. Nawet jeśli nienawidziłem Amy,
koncentrowałem całą swoją furię, wściekłość i jad na jednej kobiecie, która
na to zasługiwała, nie czyniło mnie to moim ojcem. Świadczyło jedynie
o zdrowiu psychicznym.
Mała suka mała suka mała suka.
Jak nigdy nienawidziłem ojca za to, że przez niego naprawdę uwielbiałem te słowa.
Pierdolona suka pierdolona suka.
Chwyciłem go za ramię, mocno, zaprowadziłem siłą do samochodu, zatrzasnąłem drzwi. Przez całą drogę do Wzgórza Wygody powtarzał swoją
inkantację. Podjechałem pod dom przy wejściu zarezerwowanym dla ambulansów, podszedłem do samochodu od strony pasażera, otworzyłem
drzwi na całą szerokość, wywlokłem go, ciągnąc za rękę, i wprowadziłem
do środka.
Potem odwróciłem się i ruszyłem z powrotem do domu.
Pierdolona suka pierdolona suka.
Nie mogłem zrobić nic poza błaganiem. Ta suka, moja żona, zostawiła
mnie z niczym. Stałem ze swoim żałosnym fiutem w ręku, błagając ją o powrót. W druku, w sieci, telewizji, gdziekolwiek – mogłem tylko mieć nadzieję, że zobaczyła, jak odgrywam dobrego męża, wypowiadam słowa,
które ona chciała usłyszeć z moich ust: kapitulacja, całkowita. Ty masz rację,
a ja nie, zawsze. Wróć do mnie do domu (ty pierdolona pizdo). Wróć do domu, bym
mógł cię zabić.
AMY ELLIOTT DUNNE
DWADZIEŚCIA SZEŚĆ DNI PO ZAGINIĘCIU
Desi znów tu jest. Przychodzi niemal codziennie, snuje się po domu
z kokieteryjnym uśmiechem, staje w kuchni, gdy zachodzące słońce oświetla jego profil, bym mogła go podziwiać, ciągnie mnie za rękę do pokoju
z tulipanami, bym znów mogła mu dziękować, przypomina mi, jak jestem
bezpieczna i kochana.
Mówi, że jestem bezpieczna i kochana, chociaż nie pozwala mi wychodzić, przez co wcale nie czuję się bezpieczna ani kochana. Nie zostawia mi
kluczyków od auta ani domu, nie znam kodu otwierającego bramę. Jestem
dosłownie uwięziona – brama mierzy prawie pięć metrów, a w domu nie
ma żadnych drabin (sprawdzałam). Przypuszczam, że mogłabym podciągnąć jakieś meble do ściany, ustawić je w stos, wspiąć się na nie i spaść na
drugą stronę, a potem odkuśtykać czy odczołgać się, ale nie o to chodzi.
Chodzi o to, że jestem jego wielce cenionym, ukochanym gościem, a gość
powinien móc wyjechać, kiedy zechce. Kilka dni temu podjęłam ten temat.
– A co, jeśli będę musiała wyjechać? Natychmiast?
– Może powinienem się tu wprowadzić – ripostuje. – Wówczas mógłbym być tu przez cały czas i dbać o twoje bezpieczeństwo, a gdyby coś się
stało, moglibyśmy razem wyjechać.
– A gdyby twoja mama nabrała podejrzeń, przyjechała tu i zobaczyła,
że mnie ukrywasz? To byłoby straszne.
Jego matka. Umarłabym, gdyby tu przybyła, bo od razu by na mnie doniosła. Ta kobieta mnie nienawidzi, a wszystko z powodu incydentu
w szkole średniej – tyle lat minęło, a ona wciąż chowa urazę. Podrapałam
sobie twarz i powiedziałam Desiemu, że mnie zaatakowała (ta kobieta była
taka zaborcza i tak chłodno mnie traktowała, że równie dobrze mogłaby
zrobić coś takiego). Nie rozmawiali przez miesiąc. Ale jak widać, wreszcie
się pogodzili.
– Jacqueline nie zna kodu – mówi. – To mój dom nad jeziorem. – Robi
pauzę i udaje, że się namyśla. – Powinienem się tu wprowadzić. Tyle godzin w samotności na pewno ci nie służy.
Wcale nie spędzam dużo czasu w samotności. W ciągu zaledwie dwóch
tygodni został ustalony pewien porządek. A właściwie ustalił go Desi, mój
wykwintny strażnik więzienny, mój rozpieszczony dworzanin. Desi pojawia się tuż po dwunastej, zawsze w zapachu drogiego lunchu, który zżarł
z Jacqueline w restauracji z białymi obrusami, w takiej, do której mógłby
mnie zabrać, gdybyśmy przenieśli się do Grecji. (To kolejna możliwość,
którą wciąż prezentuje: Możemy przeprowadzić się do Grecji. Z jakichś powodów sądzi, że nigdy nie zostanę zidentyfikowana w maleńkiej rybackiej
greckiej wiosce, w której często spędzał wakacje i gdzie, wiem, wyobraża
nas sobie, jak sączymy wino, kochamy się leniwie o zachodzie słońca,
z brzuchami pełnymi ośmiorniczek). Pachnie lunchem, gdy wchodzi, roznosi ten zapach. Musiał natrzeć się za uszami gęsią wątróbką (jego matka
zawsze pachniała lekko waginalnie – jedzenie i seks, odorek Collingsów,
niezła strategia).
Tak więc wchodzi, a mnie od razu cieknie ślinka. Zapach. Przynosi mi
coś dobrego do jedzenia, choć nie tak dobrego, jak to, co sam jadł: odchudza mnie, zawsze wolał, by jego kobiety wyglądały na zabiedzone. Tak
więc przynosi mi cudną karambolę, spiczaste karczochy i kolczaste kraby,
produkty, których przygotowanie jest pracochłonne, nagroda za wysiłek
znikoma. Prawie wróciłam do swojej normalnej wagi, włosy mi odrastają.
Noszę je z opaską, którą mi kupił, i wróciłam do koloru blond dzięki farbie,
którą również mi dostarczył.
– Myślę, że będziesz lepiej się czuła, gdy zaczniesz bardziej przypominać wyglądem samą siebie, kotku.
Tak, chodzi niby tylko o moje dobre samopoczucie, a nie o to, że on
chce, bym wyglądała dokładnie jak kiedyś. Amy circa 1987.
Jem lunch, a on wisi nade mną, czekając na komplementy. (Obym już
nigdy więcej nie musiała wypowiadać tego słowa – dziękuję. Nie pamiętam,
aby Nick kiedykolwiek zawiesił głos, aby mi pozwolić sobie podziękować –
a właściwie aby mnie do tego zmusić). Kończę lunch, a on sprząta najlepiej
jak umie. Jesteśmy ludźmi nieprzyzwyczajonymi do sprzątania po sobie.
Dom zaczyna wyglądać na zamieszkany – dziwne plamy na blatach, kurz
na parapetach.
Lunch skończony, a Desi zabawia się mną przez chwilę: moimi włosami, moją skórą, ubraniem, moim umysłem.
– Spójrz na siebie – mówi, zakładając mi włosy za uszy, tak jak lubi,
rozpina jeden guzik w bluzce, by móc mi zajrzeć w dekolt. Wkłada palec
we wgłębienie między piersiami, wypełnia je. To obrzydliwe. – Jak Nick
mógł cię ranić, nie kochać cię, zdradzać? – Wciąż porusza te kwestie, werbalnie dźga rany. – Czyż nie byłoby cudownie po prostu zapomnieć o Nicku, o tych strasznych pięciu latach, i iść dalej? Masz tę szansę, wiesz, możesz zacząć zupełnie od początku z właściwym mężczyzną. Ilu ludzi może
to o sobie powiedzieć?
Owszem, chcę zacząć wszystko od początku z właściwym facetem, Nowym Nickiem. On znalazł się obecnie w złym położeniu, wręcz tragicznym. Tylko ja mogę uratować Nicka przede mną. Ale jestem w pułapce.
– Gdybyś kiedykolwiek stąd zniknęła, a ja bym nie wiedział, gdzie jesteś, musiałbym iść na policję, nie miałbym wyboru – mówi. – Nie miałbym
wyboru. Musiałbym się upewnić, że jesteś bezpieczna, że Nick… nie przetrzymuje cię gdzieś wbrew twojej woli. Że nie bierze cię siłą…
Groźba pod płaszczykiem troski.
Teraz patrzę na Desiego z jawnym obrzydzeniem. Czasem czuję, jakby
moja skóra była gorąca z obrzydzenia i z wysiłku, jaki wkładam, by je
ukryć. Zapomniałam, jaki on jest. Manipulacja, pomrukująca perswazja, delikatne zastraszanie. Facet, dla którego poczucie winy ma posmak erotyczny. A jeśli nie zdoła postawić na swoim, będzie stosował różne środki nacisku, następnie przejdzie do kar. Nick przynajmniej był na tyle męski, by
pójść wetknąć gdzieś fiuta. Desi będzie wpychał wszędzie te swoje woskowe, szczupłe palce, aż wreszcie dam mu to, czego chce.
Sądziłam, że mogę kontrolować Desiego, ale nie potrafię. Czuję, że zdarzy się coś bardzo złego.
NICK DUNNE
TRZYDZIEŚCI TRZY DNI PO ZAGINIĘCIU
Dni snuły się wolno i długo, a wreszcie roztrzaskały się o ścianę. Pewnego sierpniowego poranka poszedłem kupić coś do jedzenia, a po powrocie do domu zastałem w swoim salonie Tannera z Boney i Gilpinem. Na
stole, w plastikowej torebce na dowody, leżał gruby kołek z delikatnymi
żłobieniami ułatwiającymi chwyt.
– Znaleźliśmy to nad rzeką w pobliżu twojego domu w czasie pierwszych poszukiwań – powiedziała Boney. – Wtedy nie wiadomo było, co to
właściwie jest. Po prostu dziwny przedmiot wyrzucony przez rzekę, ale zatrzymywaliśmy wszystkie znaleziska. Gdy pokazałeś nam te lalki: Puncha
i Judy, zapaliła nam się lampka. Daliśmy to do laboratorium.
– I? – spytałem bezbarwnym głosem.
Boney wstała, spojrzała mi prosto w oczy.
– Wykryliśmy na tym krew Amy – oznajmiła ze smutkiem. – Ta sprawa
jest obecnie zaklasyfikowana jako zabójstwo. I uważamy, że to jest narzędzie zbrodni.
– Rhonda, daj spokój!
– Już czas, Nick – powiedziała. – Już czas.
Zaczynała się kolejna część.
AMY ELLIOTT DUNNE
CZTERDZIEŚCI DNI PO ZAGINIĘCIU
Znalazłam kawałek starego szpagatu i pustą butelkę po winie, zamierzam wykorzystać je do swojego projektu. A także trochę wermutu, oczywiście. Jestem gotowa.
Dyscyplina. To będzie wymagało dyscypliny i skupienia. Jestem gotowa do zadania.
Fiokuję się, by wyglądać, jak Desi lubi: delikatny kwiat. Włosy w luźnych falach, uperfumowane. Skóra zjaśniała mi po miesiącu przebywania
w zamkniętych pomieszczeniach. Jestem prawie bez makijażu: odrobina tuszu do rzęs, różu, przezroczysty błyszczyk. Wystroiłam się w obcisłą różową sukienkę, którą mi kupił. Nie włożyłam stanika. Ani majtek. Nawet butów, pomimo chłodu klimatyzacji. Trzaska ogień w kominku, w powietrzu
unosi się woń perfum, a kiedy on się zjawia po lunchu, nieproszony, witam
go z przyjemnością, otaczam ramionami i przywieram twarzą do jego szyi.
Pocieram swoim policzkiem o jego policzek. Ostatnio byłam dla niego coraz milsza, ale ten bliski kontakt cielesny jest nowością.
– O co chodzi, kotku? – pyta, zdziwiony i tak zadowolony, że niemal mi
wstyd.
– Ostatniej nocy miałam koszmarny sen – szepczę. – O Nicku. Po przebudzeniu marzyłam tylko o tym, byś tu był. A rankiem… Przez cały dzień
chciałam tylko, byś tu był.
– Mogę być tu zawsze, jeśli chcesz.
– Tak, chcę – oświadczam i unoszę ku niemu twarz, pozwalam się pocałować.
Całuje ohydnie, podskubuje mnie z wahaniem, jak ryba. Oto Desi pełen
szacunku dla swojej gwałconej, maltretowanej kobiety. Znów skubie wilgotnymi, chłodnymi ustami, ledwie mnie dotyka rękami, a ja chcę, żeby już
było po wszystkim, chcę mieć to za sobą, więc przyciągam go do siebie,
otwieram mu usta językiem. Chcę go ugryźć.
Odsuwa się.
– Amy – mówi. – Wiele przeszłaś. To za szybko. Nie chcę, byś robiła to
szybko, jeśli tego nie chcesz. Jeśli nie jesteś pewna.
Wiem, że będzie musiał dotknąć moich piersi, wiem, że będzie musiał
wepchnąć się we mnie, i chcę, żeby już było po wszystkim, ledwie mogę się
powstrzymać przed podrapaniem go na myśl, że to będzie się działo wolno.
– Jestem pewna – deklaruję. – Chyba byłam pewna już od czasu, gdy
mieliśmy szesnaście lat. Po prostu się bałam.
To nic nie znaczy, ale wiem, że po tych słowach mu stanie.
Znów go całuję, a potem pytam, czy mnie zabierze do naszej sypialni.
Kiedy już tam jesteśmy, zaczyna powoli mnie rozbierać, całować części
mojego ciała, które nie mają nic wspólnego z seksem – moje ramię, ucho,
a ja delikatnie odganiam jego ręce od swoich nadgarstków i kostek u nóg.
No zerżnij mnie już, do cholery. Po dziesięciu minutach łapię go za rękę
i wciskam ją sobie między nogi.
– Na pewno tego chcesz? – pyta, odsuwając się ode mnie.
Jest zaczerwieniony, zakręcony kosmyk włosów opada mu na czoło,
zupełnie jak w szkole średniej. Biorąc pod uwagę postępy, jakich dokonał
Desi, czuję się, jakbyśmy byli znów w moim pokoju w internacie.
– Tak, kochanie – mówię i skromnie sięgam po jego kutasa.
Kolejne dziesięć minut i wreszcie jest między moimi nogami, pompuje
delikatnie, powoli, bardzo wolno, kochając się ze mną. Robi przerwy na pocałunki i pieszczoty, aż wreszcie łapię go za pośladki i zaczynam pchać.
– Zerżnij mnie – szepczę. – Zerżnij mnie mocno.
Zamiera w bezruchu.
– To nie musi tak być, Amy. Nie jestem Nickiem.
O tak, zgadza się.
– Wiem, kochanie. Chcę tylko… byś mnie wypełnił. Czuję się taka pusta.
To go bierze. Krzywię się ponad jego ramieniem, gdy po kilku kolejnych pchnięciach dochodzi, a ja zauważam to w ostatniej chwili – a, to jego
żałosny spermojęk – i szybko wydaję z siebie ochy i achy, pojękuję cicho jak
kotek. Próbuję wydusić też parę łez, bo wiem, że wyobrażał sobie, jak przy
pierwszym zbliżeniu z nim cichutko kwilę.
– Kochanie, ty płaczesz – szepcze i zsuwa się ze mnie. Scałowuje łzę.
– Po prostu jestem szczęśliwa – odpowiadam. Bo właśnie takie rzeczy
mówi ten typ kobiet.
Przygotowałam dla nas martini, oznajmiam – Desi uwielbia wypić sobie dekadenckiego popołudniowego drinka – a kiedy podrywa się, by włożyć koszulę i przynieść szklanki, nalegam, by został w łóżku.
– Teraz dla odmiany ja chcę coś dla ciebie zrobić – mówię.
Lecę więc truchtem do kuchni, biorę dwie wielkie szklanki do martini.
Do swojej wlewam dżin i wkładam jedną oliwkę. Do jego szklanki trzy
oliwki, wlewam dżin, odrobinę oliwy, wermut i wrzucam ostatnie trzy
z moich tabletek nasennych, pokruszone.
Przynoszę martini, po czym następuje przytulanie i trącanie noskami,
a ja siorbię swój dżin. Muszę stępić ostrze.
– Nie smakuje ci moje martini? – pytam, bo wypił tylko łyczek. – Zawsze wyobrażałam sobie, że jestem twoją żoną i przyrządzam ci martini.
Wiem, że to głupie.
Robię nadąsaną minkę.
– Och, kochanie, to wcale niegłupie. Ja tylko się delektuję chwilą. Ale…
– Wypija wszystko duszkiem. – Jeśli sprawi ci to przyjemność…
Jest lekko oszołomiony, triumfujący, fiuta ma śliskiego po podboju.
Właściwie jest taki jak inni mężczyźni. Wkrótce robi się senny, a po chwili
już chrapie.
Mogę zaczynać.
CZĘŚĆ TRZECIA
CHŁOPIEC ODZYSKUJE
DZIEWCZYNĘ
(ALBO VICE VERSA)
NICK DUNNE
CZTERDZIEŚCI DNI PO ZAGINIĘCIU
Wyjście za kaucją, oczekiwanie na proces. Aresztowano mnie, a potem
wypuszczono. Depersonalizujące zamknięcie – zwolnienie z aresztu, rozpatrzenie prośby o kaucję, pobranie odcisków palców, zdjęcia, z profilu i en
face, przesuwanie mnie z miejsca na miejsce, całe to podejście do mnie sprawiło, że czułem się nie tyle jak zwierzę, ile jak produkt, coś tworzonego na
linii produkcyjnej. Tworzono Nicka Dunne’a, Zabójcę. Do rozpoczęcia mojego procesu pozostało kilka miesięcy (mój proces: to określenie kompletnie
mnie rozwalało, doprowadzało do niepohamowanego chichotu, obłędu).
Powinienem czuć się uprzywilejowany możliwością wyjścia za kaucją: zostawiono mnie w spokoju, kiedy było jasne, że mnie aresztują, tak więc
uznano, że nie ma ryzyka ucieczki. Być może Boney rzekła o mnie jakieś
dobre słowo. Miałem więc zostać we własnym domu jeszcze przez kilka
miesięcy, zanim odstawią mnie do więzienia i zabiją w imieniu stanu Missouri.
Tak, byłem szczęściarzem, wielkim szczęściarzem.
Nadszedł już sierpień, co wydawało mi się dziwne: Wciąż jest lato, myślałem. Jak mogło się tak wiele zdarzyć, a jeszcze nie nadeszła jesień? Było
potwornie gorąco. Pogoda na bez rękawka, jak określiłaby to moja mama,
zawsze skupiona na komforcie swoich dzieci, a nie na termometrze. Pogoda na bez rękawka, na marynarkę, na cienką kurtkę, na puchówkę – rok
w okryciach wierzchnich. Dla mnie w tym roku to będzie pogoda kajdanowa, potem może pogoda więziennego kombinezonu. Albo pogoda garnituru trumiennego, bo nie zamierzam iść do więzienia. Już prędzej się zabiję.
Tanner i jego zespół złożony z pięciu detektywów próbowali namierzyć
Amy. Jak dotąd bez skutku. To jakby próba złapania wody. Codziennie
przez te wszystkie tygodnie odgrywałem swoją gównianą rólkę: zostawia-
łem wiadomość dla Amy w formie filmiku wideo na blogu Rebecki Ktotozrobił. (Przynajmniej Rebecca pozostała lojalna). Na nagrania wkładałem
ubrania kupione przez Amy, czesałem się tak, jak ona lubi, próbowałem
czytać jej umysł. Moja wściekłość na nią była jak rozgrzany drut.
Wozy transmisyjne stały na moim trawniku przez większość poranków. Byliśmy jak żołnierze wrogich armii, usadowieni naprzeciw siebie na
odległość strzału, gapiący się na siebie przez pas ziemi niczyjej, osiągający
rodzaj perwersyjnego braterstwa. Był tam facet z głosem siłacza z kreskówki, do którego szczególnie się przywiązałem, nie wiedząc nawet, jak wygląda. Spotykał się z dziewczyną, która bardzo, ale to bardzo mu się podobała.
Codziennie rano jego głos wpadał przez moje okno, kiedy facet analizował
kolejną randkę. Wyglądało na to, że świetnie mu idzie. Chciałem usłyszeć
finał tej historii.
Zakończyłem właśnie wieczorne nagranie dla Amy. Miałem na sobie
zieloną koszulę, w której tak mnie lubiła, i mówiłem o wieczorze, gdy się
poznaliśmy na przyjęciu w Brooklynie; to wtedy wygłosiłem ten idiotyczny
tekst o oliwce – jednak tylko jedną oliwkę – który żenował mnie za każdym
razem, kiedy Amy go przypominała. Mówiłem o tym, jak wyszliśmy
z dusznego mieszkania na trzaskający mróz, jej ręka w mojej dłoni, pocałunek w chmurze cukru. To była jedna z niewielu historii, które relacjonowaliśmy tak samo. Ja opowiedziałem ją w rytmie dobranocki: uspokajająca,
znajoma i powtarzana. Zawsze kończąca się słowami: Wróć do mnie, Amy.
Wyłączyłem kamerę i opadłem na oparcie kanapy (zawsze filmowałem
się na kanapie pod wrednym, nieprzewidywalnym zegarem z kukułką, bo
wiedziałem, że gdybym nie pokazał Amy jej zegara, zastanawiałaby się,
czy wreszcie się go pozbyłem, a potem przestałaby się nad tym zastanawiać, tylko po prostu uwierzyłaby, że tak się stało, a wówczas mógłbym sobie gadać do woli, żadne słodkie słówka by nie pomogły na jej cichą ripostę: i do tego jeszcze wyrzucił mój zegar z kukułką). Kukułka zamierzała
właśnie wyskoczyć, jej zgrzytliwy mechanizm zaczął już się nakręcać nad
moją głową – jak zwykle ten dźwięk sprawił, że mimowolnie stężała mi
szczęka – gdy ludzie z ekip telewizyjnych wydali z siebie głośny, kolektywny, oceaniczny szum. Ktoś tam był. Usłyszałem mewie okrzyki kilku prezenterek.
Coś nie tak, pomyślałem.
Dzwonek u drzwi odezwał się trzy razy. Nick-Nick! Nick-Nick! NickNick!
Nie wahałem się ani chwili. W ostatnim miesiącu wyzbyłem się wszelkich wahań: przybywajcie kłopoty, no już!
Otworzyłem drzwi.
To była moja żona.
Wróciła.
Amy Elliott Dunne stała boso na progu w cienkiej różowej sukience,
która przywierała do niej, jakby była mokra. Na kostkach było widać ciemnofioletowe pręgi. Z jednego zwiotczałego nadgarstka zwisał kawałek
sznurka. Jej włosy były krótkie i wystrzępione, jakby ktoś niedbale je
strzygł tępymi nożyczkami, twarz posiniaczona, usta opuchnięte. Szlochała.
Kiedy wyrzuciła ku mnie ramiona, zauważyłem, że cały brzuch ma pokryty zaschłą krwią. Próbowała coś powiedzieć, otworzyła usta, potem
jeszcze raz, bezgłośnie, syrena wyrzucona na brzeg.
– Nick! – jęknęła wreszcie; ten dźwięk odbił się echem o ściany wszystkich pustych domów – i padła w moje ramiona.
Chciałem ją zabić.
Gdybyśmy byli sami, być może moje palce otoczyłyby jej szyję, wyczuły doskonałe zagłębienia w ciele. Poczuć silny puls pod opuszkami… ale
nie byliśmy sami, znajdowaliśmy się przed kamerami, a operatorzy właśnie
się zorientowali, kim jest ta dziwna kobieta, i ocknęli się tak jak zegar z kukułką w środku, kilka trzasków migawki, kilka pytań, a potem lawina hałasu i światła. Oślepiały nas flesze, nadbiegali reporterzy z mikrofonami,
wszyscy wykrzykiwali imię Amy, wywrzaskiwali, dosłownie wrzeszczeli.
Zrobiłem więc to, co należało, przygarnąłem ją do siebie i zawołałem
„Amy! O mój Boże! Kochanie!”, a potem przywarłem twarzą do jej szyi,
otoczyłem ciasno ramionami, dałem fotografom piętnaście sekund i wyszeptałem jej do samego ucha: „Ty pierdolona suko”. Potem pogłaskałem ją
po włosach, ująłem jej twarz w dwie kochające dłonie i szarpnięciem wciągnąłem Amy do środka.
Za drzwiami domagano się bisu, jak na koncercie rockowym:
„Amy!Amy!Amy!”. Ktoś rzucił garść kamyków w nasze okno. Amy! Amy!
Amy!
Moja żona przyjęła to wszystko tak, jakby jej się należało, i lekceważącym ruchem dłoni zbyła hałastrę na zewnątrz. Odwróciła się do mnie ze
znużonym, ale triumfalnym uśmiechem bohaterek starych filmów telewizyjnych: uśmiech na ustach ofiary gwałtu, kobiety, która przetrwała maltretowanie albo podpaliła śpiącego prześladowcę w łóżku, uśmiech po tym,
gdy drań wreszcie dostał za swoje i wiemy, że nasza bohaterka będzie mogła zacząć nowe życie. Stop-klatka.
Wskazałem na sznurek, wystrzępione włosy, zaschniętą krew.
– A więc jaka jest twoja opowieść, żono?
– Wróciłam – zaskomlała. – Wróciłam do ciebie.
Ruszyła do mnie z otwartymi ramionami. Odsunąłem się.
– Jaka jest twoja opowieść, Amy?
– Desi – wyszeptała, jej dolna warga drżała. – Porwał mnie Desi Collings. Był ranek. Ten ranek. Ranek w dniu naszej rocznicy ślubu. Rozległ się
dzwonek u drzwi, a ja pomyślałam… nie wiem, pomyślałam, że może to
kwiaty od ciebie.
Wzdrygnąłem się. Oczywiście znalazła sposób, by wpleść pretensje: że
rzadko przysyłałem jej kwiaty, podczas gdy jej ojciec przysyłał jej matce
kwiaty co tydzień od dnia ślubu. Czyli 2444 bukiety kwiatów kontra 4.
– Kwiaty… czy coś innego – ciągnęła – więc bez zastanowienia otworzyłam drzwi na oścież. I on tam stał, Desi, z tym wyrazem determinacji na
twarzy. Jakby od dawna się do tego szykował. A ja trzymałam rączkę od…
lalki Judy. Czy znalazłeś lalki? – Uśmiechnęła się do mnie przez łzy. Wyglądała tak uroczo.
– Och, znalazłem wszystko, co dla mnie zostawiłaś, Amy.
– Właśnie wtedy znalazłam tę rączkę od lalki Judy – widocznie odpadła
– trzymałam ją, gdy otworzyłam drzwi, i próbowałam go uderzyć, mocowaliśmy się i on mnie walnął. Mocno. A kiedy odzyskałam przytomność…
– Wrobiłaś mnie w morderstwo i znikłaś.
– Mogę wszystko wyjaśnić, Nick.
Patrzyłem na nią przez długą trudną chwilę. Ujrzałem dni w gorących
promieniach słońca – my rozciągnięci na piasku, jej ręka na moim torsie –
zobaczyłem rodzinne obiady w domu jej rodziców, kiedy to Rand wciąż
dolewał mi wina i poklepywał po ramieniu, zobaczyłem nas leżących na
dywanie w moim ciasnym nowojorskim mieszkaniu, kiedy to gadaliśmy,
gapiąc się na wirujący leniwie wentylator pod sufitem, i ujrzałem matkę
mojego dziecka i cudowne życie, które kiedyś dla nas planowałem. Przez
krótkie mgnienie, trwające dwa uderzenia serca, gorąco pragnąłem, żeby
mówiła prawdę.
– Właściwie to nie sądzę, byś mogła wszystko wyjaśnić – powiedziałem. – Ale wielką frajdę sprawi mi patrzenie, jak próbujesz to zrobić.
– Wypróbuj mnie już teraz.
Chciała ująć mnie za rękę, lecz odepchnąłem jej dłoń. Odszedłem od
niej, wziąłem głęboki oddech, a potem odwróciłem się, by stanąć z nią twarzą w twarz. Mojej żonie zawsze trzeba patrzeć prosto w oczy.
– No, śmiało, Nick. Wypróbuj mnie.
– Dobra. Dlaczego każda wskazówka była ukryta w miejscu, gdzie…
widywałem się z Andie?
Westchnęła, wbiła wzrok w podłogę. Jej kostki były obtarte.
– Nie wiedziałam o Andie, dopóki nie dowiedziałam się tego z telewizji… gdy leżałam przywiązana do łóżka Desiego, ukryta w jego domu nad
jeziorem.
– A więc to wszystko był… zbieg okoliczności?
– Te wszystkie miejsca dużo dla nas znaczyły – powiedziała. – Po jej policzku spłynęła łza. – Gabinet, w którym wskrzeszałeś w sobie na nowo zamiłowanie do dziennikarstwa…
Pociągnąłem nosem.
– Hannibal, w którym wreszcie zrozumiałam, jak są ci bliskie te strony.
Dom ojca – konfrontacja z mężczyzną, który tak bardzo cię zranił. Dom
matki, który obecnie należy do Go, dwie osoby, które uczyniły cię takim
dobrym człowiekiem. Ale… chyba nie dziwi mnie, że chciałeś znaleźć się
w tych miejscach razem z kimś… – spuściła głowę – w kim się zakochałeś.
Zawsze lubiłeś powtórki.
– A dlaczego w każdym z tych miejsc znajdowały się przedmioty, które
wrabiały mnie w rzekome morderstwo? Damskie majtki, twoja torebka,
twój dziennik. Wytłumacz się z tego dziennika pełnego kłamstw, Amy.
Tylko się uśmiechnęła i pokręciła głową, jakby było jej mnie żal.
– Wszystko, doprawdy wszystko mogę wyjaśnić.
Spojrzałem na tę słodką poznaczoną łzami twarz. Potem spuściłem
wzrok i zatrzymałem go na śladach krwi.
– Amy. Gdzie jest Desi?
Znów pokręciła głową, uśmiechając się ze smutkiem.
Ruszyłem z miejsca, by zadzwonić na policję, ale walenie do drzwi
wskazywało na to, że gliny są już na miejscu.
AMY ELLIOTT DUNNE
NOC PO POWROCIE
Nadal mam w sobie nasienie Desiego po ostatnim gwałcie, więc badanie medyczne wypada dobrze. Nadgarstki z obtarciami po sznurze, naruszona wagina, siniaki – ciało, które im zaprezentowałam, nosi podręcznikowe ślady. Lekarz w podeszłym wieku z wilgotnym oddechem i grubymi
palcami przeprowadza badanie miednicy – skrobiąc i zipiąc – a detektyw
Rhonda Boney trzyma mnie za rękę. Przypomina to uchwyt zimnych ptasich szponów. Wcale nie dodaje otuchy. Raz, gdy sądzi, że nie patrzę, na jej
twarzy pojawia się uśmiech. Jest zachwycona, że Nick jednak nie okazał się
tym złym. Tak, kobiety amerykańskie wzdychają teraz chórem.
Policję wysłano do domu Desiego, znajdą go tam nagiego i odsączonego, z osłupiałym wyrazem twarzy, z kilkoma pasmami moich włosów
w uścisku, łóżko przesiąknięte krwią. Nóż, którym go załatwiłam oraz którego użyłam do przecięcia więzów, będzie leżał w pobliżu na podłodze,
gdzie go upuściłam, oszołomiona, i odeszłam boso, nie wynosząc z domu
nic prócz jego kluczy – do samochodu, do bramy – a potem wsiadłam,
wciąż śliska od krwi, do jego zabytkowego jaguara i powróciłam jak dawno
zaginiony wierny zwierzak prosto do domu, do mego męża. Byłam zredukowana do stanu zwierzęcego; myślałam tylko o tym, by powrócić do Nicka.
Stary lekarz ma dla mnie dobre wiadomości; nie nastąpiło trwałe
uszkodzenie pochwy i nie trzeba robić łyżeczkowania – poroniłam zbyt
wcześnie. Boney, nadal wczepiona w moją dłoń, mruczy:
– Boże, coś ty przeszła. Jak sądzisz, dasz radę odpowiedzieć na parę pytań?
Rachu-ciachu, od kondolencji do przyszpilania. Zauważyłam, że brzydkie kobiety są zazwyczaj przesadnie ugrzecznione albo niezwykle obceso-
we.
Jesteś Niezwykłą Amy i przeżyłaś brutalne porwanie połączone z powtarzającymi się napaściami na tle seksualnym. Zabiłaś porywacza i powróciłaś do męża, o którego zdradzie niedawno się dowiedziałaś. Co robisz?
a) Stawiasz siebie na pierwszym miejscu i żądasz trochę czasu dla siebie, by móc się pozbierać.
b) Zbierasz się w sobie jeszcze na jakiś czas, by móc pomóc policji.
c) Zastanawiasz się, jakiego wywiadu udzielić w pierwszej kolejności –
bądź co bądź możesz jakoś skorzystać na tej męce, na przykład dostać ofertę napisania książki.
Odpowiedź: b. Niezwykła Amy zawsze stawia innych na pierwszym
miejscu.
Pozwolono mi się umyć w prywatnym pokoju w szpitalu. Potem przebieram się w ubrania, które Nick dostarczył dla mnie z domu – dżinsy z zagnieceniami od zbyt długiego leżenia w szafie, ładną bluzkę pachnącą kurzem. Boney i ja jedziemy na komendę, prawie nie rozmawiając. Pytam słabym głosem o rodziców.
– Czekają na ciebie w komendzie – mówi Boney. – Rozpłakali się, gdy
im powiedziałam. Z radości. Z niewymownej radości i ulgi. Bez obaw, pozwolimy wam się wyściskać do woli, zanim cię przepytamy.
Kamery są już na miejscu. Na nadmiernie oświetlonym parkingu panuje pełna nadziei atmosfera stadionu sportowego. Nie ma parkingu podziemnego, więc musimy podjechać od frontu, a oszalały tłum na nas napiera: widzę wilgotne usta i ślinę, wszyscy wykrzykują pytania, trzaskają flesze, błyskają światła kamer. Tłum pcha się na całego, odbijając lekko raz
w prawo, raz w lewo, bo wszyscy usiłują dostać się do mnie.
– Nie dam rady – mówię do Boney.
Mięsista dłoń mężczyzny rozpłaszcza się na szybie samochodu, gdy fotograf usiłuje utrzymać równowagę. Łapię zimną rękę policjantki.
– To dla mnie za dużo.
Klepie mnie i mówi: „zaczekaj”. Otwierają się drzwi budynku komendy
i wszyscy funkcjonariusze wypadają na schody. Formują szpaler po obu
moich stronach, odsuwając prasę, tworzą dla mnie gwardię honorową,
a Rhonda i ja wbiegamy do środka, trzymając się za ręce, jak pędzący w odwrotną stronę nowożeńcy. Wpadamy prosto na moich rodziców, którzy
czekają w drzwiach, a wszyscy robią nam zdjęcia, gdy stoimy objęci, mama
szepcze słodkadziewczynkasłodkadziewczynka, a tata szlocha tak głośno, że
niemal się krztusi.
***
Znów przerzucają mnie z miejsca na miejsce, jakbym nie miała już tego
dość. Wreszcie zostaję usadzona w maleńkim pokoiku z wygodnymi, choć
tanimi krzesłami biurowymi, takimi, w których zawsze człowiek spodziewa się znaleźć jakieś resztki jedzenia wbite w tapicerkę. Kamera migająca
w kącie, brak okien. Nie tak to sobie wyobrażałam. To nie zostało zaprojektowane pod kątem mojego poczucia bezpieczeństwa.
Otaczają mnie Boney, jej partner Gilpin i dwóch agentów FBI z St. Louis, którzy niemal nic nie mówią. Dają mi wodę, po czym Boney zaczyna.
B: Amy, najpierw chcemy ci szczerze podziękować, że zgodziłaś się porozmawiać z nami po tym, co przeszłaś. W takiej sprawie ważne jest, by
wszystko zapisać, póki się na świeżo pamięta. Nie wyobrażasz sobie, jakie
to ważne. A więc dobrze, że zrobimy to teraz. Jeśli zapiszemy wszystkie
szczegóły, będziemy mogli zamknąć sprawę, a ty i Nick wrócicie do swego
życia.
A: Tego właśnie chcę.
B: Zasługujesz na to. Tak więc jeśli jesteś gotowa, czy możemy zacząć
od ustalenia ram czasowych? O której Desi zjawił się w drzwiach twojego
domu? Pamiętasz to?
A: Około dziesiątej rano. Chyba tuż po, bo pamiętam, że słyszałam, jak
Tevererowie rozmawiają, idąc do samochodu, którym wybierali się do kościoła.
B: Co się stało, gdy otworzyłaś drzwi?
A: Od razu poczułam, że coś jest nie tak. Przede wszystkim Desi przez
całe życie pisał do mnie listy. Jednak jego obsesja z czasem jakby osłabła.
Wydawało się, że postrzega siebie po prostu jako starego przyjaciela, a ponieważ policja nic na to nie mogła poradzić, pogodziłam się z tym. Nigdy
nie sądziłam, że zamierza wyrządzić mi krzywdę, chociaż nie podobało mi
się to, że jestem tak blisko niego. To znaczy pod względem geograficznym.
Myślę, że właśnie to doprowadziło go do ostateczności. Świadomość, że jestem tak blisko. Wszedł do mojego domu z… Był spocony i jakiś taki podenerwowany, lecz również bardzo zdecydowany. Byłam na górze, właśnie
brałam się do prasowania sukienki, kiedy zauważyłam duży drewniany
kołek od lalki Judy na podłodze. Widocznie odpadł. Kiepska sprawa, bo
lalki już zdążyłam ukryć w szopie. Tak więc złapałam kołek i trzymałam go
w ręku, otwierając drzwi.
B: Bardzo dobra pamięć.
A: Dziękuję.
B: Co potem?
A: Desi wtargnął do środka i zaczął chodzić po salonie, bardzo podenerwowany czy wręcz rozgorączkowany. „Co robisz z okazji rocznicy ślubu?”, spytał. Przeraziło mnie, że wie o rocznicy i że wydaje się wściekły
z jej powodu. Nagle jego ręka wystrzeliła w moją stronę, chwycił mnie za
nadgarstek i wykręcił go za moimi plecami. Zaczęliśmy się mocować. To
była prawdziwa walka.
B: Co potem?
A: Kopnęłam go, wyrwałam się i pobiegłam do kuchni, gdzie znów się
szamotaliśmy, a on walnął mnie kołkiem od lalki. Zatoczyłam się, a on uderzył mnie jeszcze dwa czy trzy razy. Pamiętam, że przez chwilę nic nie widziałam, zamroczyło mnie, głowa mi pulsowała, próbowałam chwycić kołek, lecz on dźgnął mnie w ramię scyzorykiem. Pozostała blizna. Widzisz?
B: Tak, zanotowano to przy badaniu medycznym. Miałaś szczęście, że
ostrze przeszło tylko przez skórę.
A: Nie czułam, jakby to było zaledwie draśnięcie, zapewniam cię.
B: A więc dźgnął cię? Kąt wskazuje na to, że…
A: Nie jestem pewna, czy zrobił to specjalnie, czy ja niechcący nadziałam się na ostrze – byłam tak wytrącona z równowagi. Pamiętam jednak, że
drewniana rączka upadła na podłogę. Spojrzałam w dół i zobaczyłam, jak
zalewa ją krew z rany. Chyba wtedy zemdlałam.
B: Gdzie byłaś, gdy się ocknęłaś?
A: W swoim salonie, związana jak prosię.
B: Czy krzyczałaś, próbowałaś jakoś zwrócić uwagę sąsiadów?
A: Oczywiście. Krzyczałam. Nie słyszałaś, co powiedziałam? Byłam
bita, dźgnięta nożem i skrępowana przez mężczyznę, który przez wiele lat
miał obsesję na moim punkcie, który raz próbował popełnić samobójstwo
w mojej sypialni.
B: Dobrze, dobrze, Amy, przepraszam, tym pytaniem w żadnym razie
nie próbowałam dać do zrozumienia, że o coś cię obwiniamy. Po prostu
chcemy mieć pełny obraz sytuacji, tak abyśmy mogli zamknąć śledztwo
i byś ty mogła powrócić do swego życia. Chcesz może jeszcze wody, kawy
czy czegoś?
A: Miło byłoby wypić coś ciepłego. Jest mi bardzo zimno.
B: Nie ma sprawy. Możecie przynieść jej kawy? A co się stało później?
A: Myślę, że początkowo zamierzał obezwładnić mnie i porwać, a potem zaaranżować wszystko tak, by wyglądało na ucieczkę żony z domu, bo
kiedy się zbudziłam, właśnie kończył wycieranie krwi z podłogi w kuchni
i ustawiał równo stolik z antycznymi drobiazgami, który się przewrócił,
gdy biegłam do kuchni. Pozbył się też kołka od lalki. Ale zaczynało mu się
spieszyć i myślę, że stała się rzecz następująca: widzi zdemolowany salon
i myśli: Daj sobie spokój. Niech wygląda na to, że stało się coś złego. Zostawia więc drzwi wejściowe otwarte na oścież, przewraca kilka przedmiotów
w salonie. Przewraca podnóżek. Dlatego wszystko wyglądało tak dziwacznie: scena zbrodni była w połowie prawdziwa, a w połowie zainscenizowana.
B: Czy Desi umieścił inkryminujące przedmioty w każdym z miejsc
związanych z poszukiwaniem skarbów, to znaczy w gabinecie Nicka,
w Hannibal, domu ojca, szopie Go?
A: Co masz na myśli?
B: W gabinecie Nicka była para damskich majtek w nie twoim rozmiarze.
A: Pewnie należały do tej dziewczyny, z którą… się spotykał.
B: Nie należały do niej.
A: No nie wiem, trudno mi tu coś wyjaśnić. Może widywał się nie tylko
z jedną dziewczyną.
B: Twój dziennik znaleziono w domu jego ojca. Był częściowo spalony
w piecu.
A: Przeczytaliście go? To okropne. Jestem pewna, że Nick chciał się go
pozbyć – nie winię go, zwłaszcza że wy tak szybko uznaliście go za winnego.
B: Zastanawiam się, dlaczego miałby iść do domu ojca, by spalić dziennik.
A: Powinniście go o to spytać. (Pauza). Nick często tam chodził, aby być
sam. Ceni prywatność. Jestem więc pewna, że dla niego to wcale nie było
dziwne. Przecież nie mógł tego zrobić w naszym domu, bo to była scena
zbrodni – mogliście wrócić, znaleźć coś w popiele. W domu ojca mógł działać dyskretnie. Myślę, że to był sprytny ruch, zważywszy na to, że chcieliście wpakować go do więzienia.
B: Dziennik jest bardzo niepokojący. Jest świadectwem przemocy i twoich lęków związanych z tym, że Nick nie chce dziecka, że mógłby chcieć cię
zabić.
A: Naprawdę chciałabym, by ten dziennik spłonął. (Pauza). Powiem
szczerze: opisane są tam niektóre z naszych kłótni z ostatnich paru lat. Nie
jest to najwspanialszy obraz naszego małżeństwa ani Nicka, lecz muszę
przyznać, że robiłam wpisy do dziennika, tylko gdy byłam superszczęśliwa
albo bardzo nieszczęśliwa i chciałam wypuścić trochę pary i dlatego… zazwyczaj trochę dramatyzuję, kiedy się na coś nakręcę. Chodzi mi o to, że
sporo z tego to brzydka prawda – rzeczywiście raz mnie popchnął i nie
chciał mieć dziecka, i miał problemy finansowe, ale żebym się go bała? Muszę przyznać, przyznać z bólem, że to było tylko takie dramatyzowanie.
Problem polega chyba na tym, że wiele razy byłam prześladowana – przez
całe życie – ludzie mieli obsesję na moim punkcie – więc łatwo wpadam
w lekką paranoję.
B: Próbowałaś kupić pistolet.
A: No dobrze, łatwo wpadam w dużą paranoję, okej? Gdybyś przeżyła
to co ja, zrozumiałabyś.
B: Jest wpis o wieczorze, gdy wypiłaś drinka, a potem miałaś podręcznikowe objawy zatrucia płynem przeciw zamarzaniu.
A: (Długie milczenie). To dziwne. Tak, rzeczywiście byłam chora.
B: Dobrze, wróćmy do poszukiwania skarbów. Schowałaś lalki Puncha
i Judy w szopie?
A: Tak.
B: W śledztwie mocno skoncentrowaliśmy się na kwestii długów Nicka,
licznych zakupach na karty kredytowe oraz odkryciu zakupionych przedmiotów w kryjówce. Co pomyślałaś, kiedy otworzyłaś szopę i ujrzałaś te
wszystkie rzeczy?
A: Byłam na terenie Go, a nie jesteśmy ze sobą zbyt blisko, więc głównie czułam się, jakbym myszkowała tam, gdzie nie należy. Wtedy pomyślałam, że to jej rzeczy z Nowego Jorku. A później dowiedziałam się z wiadomości – Desi kazał mi wszystko oglądać – że to zakupy Nicka i… wiedziałam, że Nick miał problemy finansowe, on jest rozrzutny. Myślę, że się
wstydził. Kupował rzeczy pod wpływem impulsu, a potem nie mógł ich
zwrócić, więc je przede mną schował, by potem sprzedać w sieci.
B: Lalki Judy i Puncha to dość złowieszczy prezent urodzinowy.
A: Wiem! Teraz wiem. Nie pamiętałam historii o Punchu i Judy. Zobaczyłam żonę, męża i dziecko, lalki były wykonane z drewna, a ja byłam
w ciąży. Weszłam do internetu i znalazłam cytat z Puncha: „Tak to się
robi!”. Pomyślałam, że to urocze, nie wiedziałam, co to znaczy.
B: A więc byłaś związana. Jak Desi przetransportował cię do samochodu?
A: Wprowadził samochód do garażu i opuścił drzwi. Wciągnął mnie do
środka, wrzucił do bagażnika i odjechał.
B: Krzyczałaś?
A: Tak, wrzeszczałam, kurwa. A gdybym wiedziała, że każdej nocy
przez następny miesiąc Desi będzie mnie gwałcił, a potem układał się przy
mnie do snu, popijając pigułkę nasenną martini, by nie budziły go moje
szlochy, a policja będzie go przesłuchiwać i nic nie wyniucha, tylko będzie
dalej siedzieć, grzebiąc palcami w dupie, to może wrzeszczałabym jeszcze
głośniej. Tak, pewnie bym wrzeszczała.
B: Jeszcze raz proszę o wybaczenie. Czy można prosić o chusteczki dla
pani Dunne? A gdzie jej kawa… Dziękuję. Dobrze. Dokąd pojechaliście najpierw, Amy?
A: W kierunku St. Louis i pamiętam, że po drodze zatrzymał się
w Hannibal – usłyszałam gwizd parowca. Pewnie wtedy wyrzucił moją to-
rebkę. To była kolejna rzecz, którą zrobił, żeby zaaranżować przestępstwo.
B: To bardzo interesujące. Wydaje się, że w tej sprawie jest wiele dziwnych zbiegów okoliczności. Na przykład że Desi wyrzucił torebkę akurat
w Hannibal, gdzie Nick musiał się wybrać, kierowany twoją wskazówką,
w związku z czym my nabraliśmy później przekonania, że to on wyrzucił
tę torebkę. Albo że postanowiłaś ukryć prezent w tym samym miejscu,
w którym Nick chował rzeczy zakupione dzięki sekretnym kartom kredytowym.
A: Naprawdę? Muszę przyznać, że nie dostrzegam tu żadnych zbiegów
okoliczności. Ja widzę to następująco: banda gliniarzy uczepiła się teorii, że
mój mąż jest winny, a teraz, gdy ja żyję, a on jest najwyraźniej niewinny,
wyszli na wielkich idiotów, więc szukają na siłę jakichś dupochronów. Zamiast przyjąć odpowiedzialność za to, że jesteście niekompetentni i że spapraliście, kurwa, sprawę. Nick czekałby na wykonanie wyroku śmierci, a ja
leżałabym przykuta do łóżka i byłabym codziennie gwałcona, aż do samej
śmierci.
B: Przykro mi…
A: Uratowałam siebie, ocaliłam Nicka, a także wasze pieprzone, żałosne
dupy.
B: Jasne, masz rację, Amy. Przykro mi, jesteśmy tak… Tyle czasu spędziliśmy nad tą sprawą, że chcemy przestudiować wszystkie szczegóły,
które zlekceważyliśmy, by już więcej nie popełnić takich błędów. Ale masz
absolutną rację, tracimy z oczu główny fakt: jesteś bohaterką. Jesteś wielką
bohaterką.
A: Dziękuję. Doceniam te słowa.
NICK DUNNE
NOC PO POWROCIE
Pojechałem do komisariatu po żonę i zostałem powitany przez prasę
jak gwiazda rockowa, wybrany większością głosów prezydent oraz pierwszy człowiek na Księżycu w jednym. Musiałem powstrzymać się przed
uniesieniem złożonych rąk nad głową w uniwersalnym geście zwycięstwa.
Widzę, że teraz udajemy przyjaciół, pomyślałem.
Zastałem scenę przypominającą wakacyjne przyjęcie, które nie wypaliło. Kilka butelek szampana na biurku w otoczeniu papierowych kubeczków. Poklepywanie po plecach i wiwaty na cześć policji, potem więcej owacji dla mnie, jakby ci sami ludzie jeszcze wczoraj nie byli moimi prześladowcami. Jednak musiałem robić dobrą minę do złej gry. Nadstawiać plecy
do poklepywania. O tak, teraz wszyscy jesteśmy kumplami.
„Najważniejsze, że Amy jest bezpieczna”. Ćwiczyłem tę frazę w kółko.
Musiałem wyglądać jak czuły mąż, któremu kamień spadł z serca, zanim
się dowiem, jak sprawy dalej się potoczą. Dopóki się nie upewnię, że policja przejrzała jej wszystkie lepkie, zasnute pajęczynami kłamstwa. Dopóki
nie zostanie aresztowana – tak, zaczekam, aż zostanie aresztowana, a wtedy poczuję, jak mój mózg rozszerza się, a jednocześnie flaczeje – mój własny mózgowy zoom Hitchcocka – i pomyślę: Moja żona zamordowała człowieka.
– Dźgnęła go – powiedział młody policjant wyznaczony na oficera kontaktowego (mam nadzieję, że już nigdy nie będę korzystał z takiego pośrednictwa). Był to ten sam chłopak, który wyżalał się przed Go na temat
swojego konia, uszkodzenia obrąbka stawowego i alergii na orzeszki ziemne. – Dźgnęła prosto w tętnicę szyjną. Przy takim cięciu człowiek wykrwawia się w sześćdziesiąt sekund.
Sześćdziesiąt sekund to dużo czasu na to, by sobie uświadomić, że się
umiera. Wyobrażam sobie, jak Desi chwycił się obiema dłońmi za szyję
i czuł, jak krew tryska z każdym uderzeniem pulsu między jego palcami.
Im bardziej był przerażony, tym bardziej puls przyspieszał… a potem
zwolnił, a Desi wiedział, że to spowolnienie jest jeszcze gorsze. Tymczasem
Amy stała poza jego zasięgiem i przyglądała mu się z potępieńczym, zdegustowanym wyrazem twarzy jak uczennica, którą na lekcji biologii skonfrontowano z broczącym płodem świni. Wciąż trzymała w ręce mały skalpel.
– Dźgnęła go wielkim starym nożem rzeźniczym – powiedział chłopak.
– Ten facet siadywał obok niej na łóżku, ciął dla niej mięso i ją karmił. – Powiedział to tak, jakby karmienie wydawało mu się mniej ohydne niż
dźgnięcie nożem. – Pewnego dnia nóż zsunął się z talerza, a on nie zauważył…
– Jak mogła użyć noża, skoro była zawsze związana? – spytałem.
Chłopak spojrzał na mnie tak, jakbym właśnie zaserwował dowcip
o jego matce.
– Nie wiem, panie Dunne. Na pewno właśnie wyjaśniają takie szczegóły. Grunt, że pańska żona jest już bezpieczna.
Hurra. Dzieciak ukradł mi kwestię.
Przez otwarte drzwi do sali, w której przed sześciu tygodniami odbyła
się pierwsza konferencja prasowa, zauważyłem Randa i Marybeth, jak
zwykle stali blisko, wsparci o siebie, Rand całował czubek głowy Marybeth,
ona tuliła się do niego, a ja poczułem taki przypływ wściekłości, że miałem
ochotę cisnąć w nich zszywaczem. To wy, pełne uwielbienia i zachwytu
bałwany, stworzyliście to coś przebywające obecnie na końcu korytarza
i wysłaliście w świat, pomyślałem. Cudownie, co za doskonały potwór!
I czy spotka ich jakaś kara? Nie, nikt nie zakwestionował ich charakterów,
nie doświadczyli nic złego, opływał ich strumień miłości i wsparcia, Amy
zostanie im zwrócona i każdy będzie ją kochał jeszcze bardziej.
Moja żona już wcześniej była nienasyconą socjopatką. Kim stała się teraz?
Krocz uważnie, Nick, bardzo rozważnie stawiaj kroki.
Rand pochwycił moje spojrzenie i gestem poprosił, bym do nich dołączył. Uścisnął mi rękę na oczach kilku dziennikarzy, którym pozwolono
tam być. Marybeth nie zmieniła postawy: wciąż byłem mężczyzną, który
zdradzał jej córkę. Skinęła mi szybko głową i odwróciła się.
Rand nachylił się ku mnie tak blisko, że poczułem zapach jego gumy
miętowej.
– Mówię ci, Nick, tak nam ulżyło, że odzyskaliśmy Amy. Jesteśmy ci też
winni przeprosiny. I to wielkie. Niech Amy zdecyduje, co z waszym małżeństwem, ale ja chcę przynajmniej przeprosić za to, do czego doszło. Musisz zrozumieć, że…
– Rozumiem – wtrąciłem. – Wszystko rozumiem.
Zanim Rand zdołał kontynuować przeprosiny, pojawili się Tanner
i Betsy, którzy wyglądali, jakby urwali się z rozkładówki „Vogue’a” – świeżo wyprasowane spodnie, koszule z perłowymi guziczkami, błyszczące
złote zegarki i obrączki – a Tanner nachylił się do mojego ucha i wyszeptał:
„Daj mi sprawdzić, co jest grane”. Potem wpadła Go, z przerażeniem
w oczach i mnóstwem pytań: „Co to znaczy? Co stało się z Desim? Po prostu zjawiła się na twoim progu? Co to znaczy? Dobrze się czujesz? Co teraz
będzie?”.
To było dziwne zgromadzenie – ni to zjazd rodzinny, ni spotkanie
w poczekalni szpitalnej, atmosfera niby radosna, lecz podszyta niepokojem,
wszystko jak jakaś gra salonowa, w której nikt nie zna wszystkich zasad.
Tymczasem dwóch dziennikarzy, których Elliottowie dopuścili do naszego
azylu, zarzucali mnie pytaniami: „Jak cudownie jest mieć Amy z powrotem? Jak wspaniale się teraz czujesz? Jaką ulgę odczuwasz, Nick, z powodu
powrotu Amy?”.
„Odczuwam ogromną ulgę i jestem bardzo szczęśliwy”, mówiłem, tworząc mdłe PR-owskie oświadczenie. Nagle drzwi się otworzyły i weszła Jacqueline Collings, z ustami jak czerwona blizna, puder na jej twarzy był poznaczony łzami.
– Gdzie ona jest? – spytała mnie. – Gdzie ta kłamliwa suka? Zabiła mojego syna. Mojego syna.
Zaczęła płakać, reporter zrobił jej parę zdjęć.
– Co pani czuje, kiedy pani syn został oskarżony o porwanie i gwałt? –
spytał jeden z dziennikarzy sztywnym tonem.
– Co ja czuję? – warknęła. – Pyta pan na serio? Czy ludzie rzeczywiście
odpowiadają na takie pytania? Ta podła, bezduszna dziewczyna manipulowała moim synem przez całe życie – proszę to zapisać – manipulowała
i kłamała, a wreszcie go zamordowała, a teraz, nawet po jego śmierci, nadal
używa go…
– Pani Collings, jesteśmy rodzicami Amy – przerwała jej Marybeth. Próbowała dotknąć ramienia Jacqueline, lecz ta wzdrygnęła się i nie pozwoliła
się dotknąć. – Przykro mi z powodu pani bólu.
– Ale nie z powodu mojej straty. – Jacqueline była o dobrą głowę wyższa od Marybeth, piorunowała ją wzrokiem z góry. – Ale nie z powodu
straty – podkreśliła.
– Przykro mi z powodu… wszystkiego – odpowiedziała Marybeth,
a wtedy Rand znalazł się już przy niej, o głowę wyższy od Jacqueline.
– Co zamierzacie zrobić ze swoją córką? – spytała Jacqueline. Zwróciła
się do naszego młodego oficera kontaktowego, który próbował zachować
aurę służbowego autorytetu. – Co postanowiono w sprawie Amy? Bo kłamie, mówiąc, że mój syn ją porwał. Ona kłamie. Zabiła go, zamordowała
we śnie i nikt nie traktuje tego poważnie.
– To wszystko jest traktowane bardzo, ale to bardzo poważnie – zapewnił dzieciak w mundurze.
– Mogę prosić o kilka słów komentarza, pani Collings? – odezwał się
dziennikarz.
– Już go wygłosiłam. Amy Dunne zamordowała mojego syna. To nie
była samoobrona. Zamordowała go.
– Ma pani na to jakiś dowód?
Oczywiście nie miała.
W relacji dziennikarskiej będzie mowa o moim wycieńczeniu (jego wymizerowana twarz nosi piętno wielu bezsennych, pełnych lęku nocy)
i uldze Elliottów (oboje rodzice przywarli do siebie, czekając, aż ich jedyne
dziecko zostanie im oficjalnie zwrócone) oraz o niekompetencji glin (to było
tendencyjnie prowadzone dochodzenie, pełne ślepych uliczek i błędnych
zwrotów akcji, a departament policji koncentrował się zajadle na niewłaściwym człowieku). Z Jacqueline Collings artykuł rozprawi się jednym zdaniem: Po niezręcznej przepychance z Elliottami rozgoryczona Jacqueline
Collings została wyprowadzona z sali; powtarzała, że jej syn jest niewinny.
Jacqueline rzeczywiście wyprowadzono z sali do pokoju, w którym nagrano jej oświadczenie. Trzymano ją jednak z dala od o wiele lepszej historii: Triumfalny Powrót Niezwykłej Amy.
Gdy Amy została zwolniona po przesłuchaniu, wszystko zaczęło się od
nowa. Zdjęcia i łzy, uściski i śmiech, wszystko dla obcych, którzy chcieli zobaczyć i wiedzieć: Jak było? Amy, jak to jest uciec od swego porywacza i wrócić
do męża? Nick, jak to jest odzyskać żonę i za jednym zamachem odzyskać wolność?
Ja głównie milczałem. Przychodziły mi do głowy inne pytania, te same,
które pojawiały się w ciągu wielu lat, złowieszczy refren naszego małżeństwa: Co sobie myślisz, Amy? Jak się czujesz? Kim jesteś? Co sobie wzajemnie zrobiliśmy? Co zrobimy?
To, że Amy chciała wrócić do małżeńskiego łoża ze swym niewiernym
mężem, było z jej strony gestem królewskiej wspaniałomyślności. Wszyscy
okazali się co do tego zgodni. Prasa podążała za nami niczym ślubna procesja królewskiej pary, gdy nasza dwójka mknęła przez oświetlone neonami,
pełne barów szybkiej obsługi ulice Carthage do naszej McRezydencji nad
rzeką. Ileż Amy miała wdzięku, jaki sznyt! Książkowa księżniczka. A ja
oczywiście byłem żałosnym nikczemnym mężulkiem, który będzie kłaniał
jej się w pas i chodził na dwóch łapkach do końca swych dni. Dopóki ona
nie zostanie aresztowana. Jeśli to kiedykolwiek nastąpi.
Już samo to, że ją zwolniono, było niepokojące. Nawet więcej, to było
wręcz szokujące. Zobaczyłem ich wszystkich, jak wylewają się z pokoju
konferencyjnego, w którym przesłuchiwali ją przez cztery godziny, a potem
ją wypuścili: dwóch facetów z FBI z zatrważająco krótkimi włosami i nieprzeniknionymi twarzami, Gilpin, który wyglądał, jakby zjadł największy
stek w swoim życiu, i Boney, jedyna z zaciśniętymi jak kreska ustami
i zmarszczonymi brwiami. Spojrzała na mnie, przechodząc obok, uniosła
brew, i już jej nie było.
Potem, zbyt szybko, Amy i ja znaleźliśmy się z powrotem w domu,
sami w salonie, Bleecker wpatrywał się w nas błyszczącymi oczami. Na zewnątrz, za firankami, pozostały światła kamer telewizyjnych, które skąpały
nasz salon w dziwacznej, intensywnie pomarańczowej poświacie. Wyglądaliśmy jak w romantycznym blasku świec. Amy była przepiękna. Nienawidziłem jej. Bałem się jej.
– Tak naprawdę nie możemy spać w jednym domu… – zacząłem.
– Chcę zostać tu z tobą. – Wzięła mnie za rękę. – Chcę być z moim mężem. Chcę dać ci szansę bycia takim mężem, jakim chcesz być. Wybaczam
ci.
– Ty mnie wybaczasz?! Amy, dlaczego wróciłaś? Z powodu tego, co powiedziałem w wywiadach? Na filmikach internetowych?
– Czyż nie tego chciałeś? – spytała. – Czy nie to chciałeś mi przekazać
w tych nagraniach? Były doskonałe, przypominały mi o tym, co niegdyś
mieliśmy, jakie to było niezwykłe.
– Mówiłem tylko to, co chciałabyś usłyszeć.
– Wiem – a więc jak dobrze mnie znasz! – powiedziała Amy. Rozpromieniła się w uśmiechu. Bleecker zaczął robić ósemki wokół jej nóg. Wzięła
go na ręce i pogłaskała. Mruczał ogłuszająco. – Pomyśl o tym, Nick. Znamy
siebie na wylot. Znamy się lepiej niż ktokolwiek na świecie.
Prawda jest taka, że przez ostatni miesiąc ja też doznawałem tego uczucia, kiedy tylko nie życzyłem Amy źle. Nachodziło mnie w dziwnych chwilach – w środku nocy, gdy wstawałem, by się wysikać, rankiem, gdy nalewałem mleko do chrupek – nagle czułem cień podziwu, a co więcej, czułość
dla żony, w samym środku, w samych trzewiach. Że też wiedziała, co
chciałem przeczytać w tych wszystkich liścikach, potrafiła znów mnie do
siebie przywabić, a nawet przewidzieć wszystkie moje błędne kroki… ta
kobieta znała mnie na wylot. Lepiej niż ktokolwiek na świecie, ona mnie
znała. Przez cały ten czas myślałem, że jesteśmy sobie obcy, a okazało się,
że znamy się intuicyjnie, do kości, do krwi.
To było nawet romantyczne. Katastroficznie romantyczne.
– Nie możemy zacząć w tym samym miejscu, w którym byliśmy, Amy.
– Nie – przyznała. – Zaczniemy w tym, w którym jesteśmy obecnie.
Gdzie mnie kochasz i nigdy już nie zrobisz nic złego.
– Jesteś szalona, po prostu szalona, jeśli sądzisz, że zostanę. Zabiłaś
człowieka – powiedziałem.
Odwróciłem się do niej plecami, a wtedy wyobraziłem ją sobie z nożem
w ręku i jak coraz mocniej zaciska usta, ponieważ nie jestem jej posłuszny.
Odwróciłem się z powrotem. Tak, z moją żoną trzeba zawsze stać twarzą
w twarz.
– Żeby mu uciec.
– Zabiłaś Desiego, żeby wymyślić nową historię, żeby móc wrócić i być
ukochaną Amy, i nigdy nie musieć ponosić winy za to, co zrobiłaś. Czyż
nie widzisz ironii sytuacji? Zawsze nienawidziłaś tego, że ja nigdy nie ponosiłem konsekwencji swoich działań, prawda? No cóż, tym razem dostałem po dupie za wszystkie czasy. A co z tobą? Zamordowałaś człowieka,
człowieka, który, jak przypuszczam, cię kochał i ci pomagał. Teraz chcesz,
bym go zastąpił, bym cię kochał i ci pomagał, i… ja nie mogę. Nie zrobię
tego.
– Nick, chyba zostałeś wprowadzony przez kogoś w błąd – powiedziała. – Wcale mnie to zresztą nie dziwi, krąży przecież tyle plotek. Ale musimy to wszystko zapomnieć. Jeśli mamy ruszyć do przodu. I ruszymy. Cała
Ameryka tego pragnie. Świat potrzebuje dzisiaj takiej historii. Nas. Desi jest
tym złym. Nikt nie chce mieć dwóch złych. Oni chcą cię lubić, Nick. Jedyny
sposób na to, by cię znów pokochali, to zostać ze mną. To jedyna droga.
– Powiedz mi, co zaszło, Amy. Desi pomagał ci od samego początku?
Aż się żachnęła na te słowa. Ona przecież nie potrzebowała pomocy
żadnego faceta, chociaż najwyraźniej było wręcz odwrotnie.
– Oczywiście, że nie! – warknęła.
– Powiedz mi – nalegałem. – Co ci szkodzi, opowiedz mi wszystko, ponieważ ty i ja nie możemy ruszyć do przodu z tą twoją bajeczką. Co chwila
będę z tobą walczył. Wiem, że pomyślałaś o wszystkim. Nie próbuję przyłapać cię na jakimś potknięciu – jestem zmęczony próbami przechytrzenia
ciebie, to mnie przerasta. Chcę się jedynie dowiedzieć, co zaszło. Byłem
o krok od wyroku śmierci, Amy. Wróciłaś i mnie uratowałaś, a ja ci za to
dziękuję. Słyszysz, co mówię? Dziękuję ci, więc nie mów później, że tego
nie zrobiłem. Dziękuję. Ale muszę wiedzieć. Wiesz, że tego potrzebuję.
– Zdejmij ubranie – powiedziała.
Chciała się upewnić, że nie mam na sobie sprzętu nagrywającego. Rozebrałem się do naga, a ona dokładnie mnie obejrzała, przejechała dłonią pod
moją brodą, przez klatkę piersiową, plecy. Rozchyliła mi pośladki, wsunęła
dłoń między nogi, ujęła jądra i ścisnęła obwisłego kutasa, potrzymała przez
chwilę, by zobaczyć, czy coś się zadzieje. Zero reakcji.
– Jesteś czysty – zawyrokowała.
To było zamierzone jako dowcip, żarcik nawiązujący do filmu, z którego niby mieliśmy się oboje zaśmiać. Gdy nie zareagowałem, odsunęła się
ode mnie i dodała:
– Zawsze lubiłam patrzeć na ciebie, gdy byłeś nagi. To mnie uszczęśliwiało.
– Ciebie nic nie uszczęśliwiało. Czy mogę włożyć ubranie?
– Nie chcę martwić się o ukryte przewody w mankietach albo obszyciach. Musimy też pójść do łazienki i odkręcić wodę. Na wypadek gdybyś
założył podsłuch w domu.
– Naoglądałaś się zbyt wielu filmów.
– Ha! Nigdy nie sądziłam, że usłyszę to od ciebie.
Stanęliśmy w wannie i odkręciliśmy prysznic. Woda opryskała moje
nagie plecy i zwilżyła przód bluzki Amy, którą po chwili z siebie zdarła.
Potem zdjęła resztę ubrań, taki niby wesoły striptiz, i zawiesiła na ściance
kabiny prysznicowej z tym samym szerokim uśmiechem i wyzywającą
swobodą, które prezentowała, gdy się poznaliśmy – Jestem gotowa na
wszystko! – po czym odwróciła się, a ja czekałem, aż odrzuci włosy za plecy,
jak robiła, flirtując ze mną, ale obecnie włosy były na to za krótkie.
– Teraz jesteśmy sobie równi – oznajmiła. – To niegrzecznie być jedyną
ubraną osobą w towarzystwie.
– Myślę, że możemy darować sobie etykietę, Amy.
Patrz jedynie w jej oczy, nie dotykaj jej, nie pozwól, by cię dotknęła.
Zbliżyła się do mnie, położyła rękę na moim torsie, pozwoliła, by woda
ściekała jej między piersiami. Zlizała wyglądającą jak łza kropelkę z górnej
wargi i uśmiechnęła się. Amy nienawidziła rozpylonej wody z prysznica.
Nie lubiła, jak jej twarz robiła się mokra, nie znosiła, gdy krople wody młóciły jej ciało. Wiedziałem o tym, bo była moją żoną i wielokrotnie próbowałem ją obmacywać i dobierać się do niej pod prysznicem, lecz zawsze mnie
odprawiała. (Wiem, że to wydaje się seksowne, Nick, ale tak naprawdę
wcale nie jest, coś takiego ludzie robią tylko na filmach). A teraz udawała
coś przeciwnego, jakby zapomniała, że ją znam. Odsunąłem się od niej.
– Powiedz mi wszystko, Amy. Ale najpierw chcę wiedzieć: czy w ogóle
byłaś w ciąży?
***
Ciąża była kłamstwem. To wywołało we mnie najgłębszy smutek. Moja
żona jako morderczyni była przerażająca, odrażająca, ale kłamstwo o dziecku było prawie niemożliwe do zniesienia. Ciąża okazała się kłamstwem,
tak samo jak rzekomy lęk przed krwią – przez ostatni rok moja żona była
głównie kłamstwem.
– Jak wrobiłaś Desiego?
– Znalazłam kawał sznura w kącie jego piwnicy. Użyłam noża do steków do przecięcia go na cztery kawałki…
– Pozwolił ci mieć nóż?
– Byliśmy przyjaciółmi. Zapominasz o tym.
Racja. Myślałem o historyjce, którą opowiedziała policji: że Desi ją więził. Zapomniałem. Ona była taką dobrą bajarką.
– Gdy Desiego nie było ze mną, zawiązywałam kawałki sznura jak najmocniej wokół nadgarstków i kostek, żeby zostawiły te ślady.
Pokazała krwawe pręgi na nadgarstkach, przypominające bransoletki.
– Wzięłam butelkę po winie i codziennie ją sobie wpychałam w pochwę, żeby jej wnętrze wyglądało… jak trzeba. Jak u ofiary gwałtu. A dzisiaj pozwoliłam mu na seks, żeby mieć w środku jego nasienie, i wrzuciłam
proszki nasenne do jego martini.
– Pozwolił ci trzymać środki nasenne?
Westchnęła: nie nadążałem za nią.
– No tak, byliście przyjaciółmi.
– A potem… – Pokazała na migi, że przecięła mu tętnicę.
– To łatwe, tak?
– Musisz tylko zdecydować, że to zrobisz, a potem zrobić – wyjaśniła. –
Dyscyplina. Wykonanie zadania. Jak ze wszystkim. Nigdy nie mogłeś tego
pojąć.
Czułem, że jej nastrój tężeje. Nie podziwiałem jej dostatecznie.
– Opowiedz mi więcej – poprosiłem. – Powiedz, jak to zrobiłaś.
Godzinę później woda się ochłodziła, a Amy zakończyła naszą rozmowę.
– Musisz przyznać, że to bardzo błyskotliwe – powiedziała.
Gapiłem się na nią.
– Chodzi mi o to, że musisz to choć trochę podziwiać – ponagliła mnie.
– Ile to trwało, nim Desi wykrwawił się na śmierć?
– Czas spać – odparła. – Możemy jeszcze porozmawiać jutro, jeśli
chcesz. Teraz powinniśmy spać. Razem. Myślę, że to ważne. Dla zamknięcia. A właściwie dla przeciwieństwa zamknięcia.
– Amy, zostanę tu dziś w nocy, bo nie chcę zmagać się ze wszystkimi
pytaniami, które padną, jeśli tego nie zrobię. Ale będę spał na dole.
Przechyliła głowę, przyglądała mi się uważnie.
– Nick, ja nadal mogę zrobić ci różne złe rzeczy, pamiętaj o tym.
– Ha! Gorsze niż już zrobiłaś?
Wyglądała na zaskoczoną.
– O, jasne, że tak.
– Wątpię, Amy.
Ruszyłem ku drzwiom.
– Usiłowanie zabójstwa – przypomniała.
Zatrzymałem się.
– Taki był mój pierwotny plan: będę biedną, chorą żoną, która ma ciągle
nawracające dziwne dolegliwości, nagłe intensywne ataki, a potem okazuje
się, że te wszystkie koktajle, które przygotowywał jej mąż…
– Jak w dzienniku.
– Jednak uznałam, że usiłowanie zabójstwa nie jest wystarczająco dobre
dla ciebie. To musiało być coś większego. Chociaż pomysł z otruciem wciąż
chodził mi po głowie. Podobał mi się koncept, że przygotowujesz morderstwo. Że najpierw wypróbowujesz taką tchórzliwą drogę. Więc zdecydowałam się to zrobić.
– Sądzisz, że w to uwierzę?
– Te straszne wymioty, co za szok. Niewinna, przestraszona żona mogła zachować trochę tych rzygów, tak na wszelki wypadek. Trudno ją winić
za lekką paranoję. – Uśmiechnęła się z satysfakcją. – Zawsze trzeba mieć
plan awaryjny do planu awaryjnego.
– Ty naprawdę się trułaś.
– Nick, proszę, jesteś zszokowany? Ja się zabiłam.
– Muszę się napić – oświadczyłem. Wyszedłem, nim zdążyła się ode-
zwać.
Nalałem sobie drinka i usiadłem na sofie w salonie. Zza zasłon okiennych przenikał blask kamer oświetlających podwórze. Noc dobiegała końca. Świadomość, że nadejdzie ranek, a po nim następny, i kolejny, była dobijająca.
***
Tanner odebrał po pierwszym dzwonku.
– Ona go zabiła – powiedziałem. – Zabiła Desiego, bo… ją wkurzał, zabawiał się swoją przewagą nad nią, a ona doszła do wniosku, że może go
zabić i w ten sposób wrócić do dawnego życia, a całą winę zrzucić na niego.
Ona go zamordowała, Tanner. Właśnie mi to wyznała. Zwierzyła się.
– Nie sądzę, byś mógł to jakoś nagrać? Komórką czy coś?
– Byliśmy nadzy, przy odkręconym prysznicu, a ona mi wszystko wyszeptała.
– Nawet nie chcę pytać – rzucił. – Wy dwoje jesteście najbardziej popieprzonymi ludźmi, jakich spotkałem w życiu, a ja przecież specjalizuję się
w popaprańcach.
– Co z policją?
Westchnął.
– Udało jej się ich całkiem omamić. Jej historyjka jest niedorzeczna, ale
wcale nie mniej niż nasza. Amy bazuje na niezawodnej maksymie socjopatów.
– Mianowicie?
– Im większe kłamstwo, tym łatwiej w nie wierzą.
– Daj spokój, Tanner, musi być jakieś wyjście.
Podszedłem do schodów, by upewnić się, że Amy nie ma w pobliżu.
Mówiłem szeptem, ale jednak. Musiałem być ostrożny.
– Na razie musimy się podporządkować, Nick. Dopilnowała, byś zyskał
fatalny wizerunek: mówi, że wszystko, co napisała w dzienniku, jest prawdą. Że rzeczy z szopy są twoje. Że niby kupiłeś je wszystkie przy użyciu
kart kredytowych i wstydzisz się do tego przyznać. Ona jest przecież tylko
wychowywaną pod kloszem bogatą dziewczyną, cóż ona może wiedzieć
o potajemnym zdobywaniu kart kredytowych na nazwisko męża? I na litość boską, cała ta pornografia!
– Powiedziała mi, że nie było żadnej ciąży, udawała, używając sików
Noelle Hawthorne.
– Trzeba było od razu mówić! To bomba! Oprzemy się na zeznaniach
Noelle.
– Ona nic nie wiedziała.
Usłyszałem głębokie westchnienie. Nawet nie chciało mu się pytać, jak
to zrobiła.
– Będziemy się zastanawiać, obserwować – zdecydował. – Coś się załamie.
– Nie mogę zostać w tym domu z tym czymś. Grozi mi…
– Usiłowaniem zabójstwa… przy użyciu płynu przeciw zamarzaniu.
Tak, słyszałem, że to było w drinku.
– Chyba nie mogą mnie za to aresztować, co? Twierdzi, że nadal ma
trochę tych rzygów. Na dowód. Ale czy oni naprawdę mogą…
– Na razie nie przeciągaj struny, dobrze, Nick? – wtrącił. – Bądź miły.
Mówię to z wielką niechęcią, ale taka jest moja najlepsza porada prawna
w tym momencie: postaraj się być miły.
– To ma być twoja rada? Porada mojego jednoosobowego wymarzonego zespołu adwokackiego: postaraj się być miły? Pierdol się.
Rozłączyłem się rozwścieczony.
Zabiję ją, pomyślałem. Kurwa, zabiję tę sukę.
Zanurzyłem się w mroczną fantazję, na którą pozwalałem sobie przez
kilka ostatnich lat, kiedy Amy sprawiała, że czułem się nikim: wyobrażałem sobie, że walę ją młotkiem, miażdżę jej głowę aż do chwili, gdy przestaje mówić, wreszcie przestaje sączyć we mnie te słowa: przeciętniak, nudziarz, niezguła, niezaskakujący, niesatysfakcjonujący, nierobiący wrażenia. Nie, ogólnie mówiąc. W wyobraźni grzmociłem ją młotkiem, aż była
jak połamana zabawka, mamrocząca nie, nie, a wreszcie milknąca z charkotem. Ale to było za mało, więc przywróciłem ją do doskonałego stanu i zacząłem znów zabijać: otoczyłem palcami jej szyję – zawsze tak łaknęła zażyłości – a potem zaciskałem je i zaciskałem, a jej puls…
– Nick?
Odwróciłem się i ujrzałem Amy stojącą na najniższym schodku, w koszuli nocnej, z głową przechyloną na bok.
– Postaraj się być miły, Nick.
AMY ELLIOTT DUNNE
NOC PO POWROCIE
Odwraca się i gdy widzi, że tam stoję, na jego twarzy pojawia się strach.
To może mi się przydać. Bo nie zamierzam pozwolić mu odejść. Może myśleć sobie, że kłamał, kiedy mówił te wszystkie miłe rzeczy, które miały
mnie zwabić do domu. Ale ja wiem, że jest odwrotnie. Wiem, że Nick nie
umie tak kłamać. Wiem, że kiedy recytował te wszystkie słowa, uświadomił sobie, jak jest naprawdę. Ping! Bo takie uczucie, jakie nas łączyło, przenika człowieka do szpiku kości. Taka miłość może mieć remisję, lecz zawsze czeka na powrót. Jak najsłodszy rak świata.
Nie kupujecie tego? A co powiecie na to: Owszem, kłamał. Nie wierzył
w ani jedno pieprzone słowo, które wypowiedział. No cóż, mam to gdzieś,
i tak odwalił kawał dobrej roboty, bo ja go chcę, dokładnie takiego. Ten facet, którego udawał? Kobiety go kochają. Ja go kocham. Chcę go za męża.
To facet, którego sobie zakontraktowałam. Facet, na którego zasługuję.
Tak więc może wybrać: albo będzie mnie naprawdę kochał, jak kiedyś,
albo zmuszę go do posłuszeństwa i będzie musiał być mężczyzną, którego
poślubiłam. Dość już mam jego bajerów.
– Postaraj się być miły – mówię.
Wygląda jak dziecko, rozwścieczone dziecko. Zaciska pięści.
– Nie, Amy.
– Mogę cię zniszczyć, Nick.
– Już to zrobiłaś, Amy. – Widzę, jak rozpala go furia, aż drży ze złości. –
Dlaczego, na litość boską, w ogóle chcesz ze mną być? Jestem nudziarzem,
przeciętniakiem, nieciekawym, nieinspirującym facetem. Nie na twoim poziomie. Powtarzałaś mi to w kółko przez ostatnie lata.
– Tylko dlatego, że przestałeś się starać – mówię. – Byłeś doskonały, ze
mną. Byliśmy doskonali, gdy zaczynaliśmy, a potem przestałeś się starać.
Dlaczego?
– Przestałem cię kochać.
– Dlaczego?
– Ty przestałaś mnie kochać. Byliśmy chorą, kurewsko toksyczną wstęgą Mobiusa, Amy. Nie byliśmy sobą, gdy się w sobie zakochaliśmy, a gdy
staliśmy się sobą – niespodzianka! – byliśmy trucizną. Dopełnialiśmy się
wzajemnie w najohydniejszy, najbrzydszy z możliwych sposób. Ty wcale
mnie nie kochasz, Amy. Nawet mnie nie lubisz. Rozwiedź się ze mną. Rozwiedźmy się i spróbujmy być szczęśliwi.
– Nie rozwiodę się z tobą, Nick. Nie ma mowy. I przysięgam, że jeśli
spróbujesz odejść, poświęcę życie na to, by twoje uczynić strasznym.
A wiesz, że to potrafię.
Zaczyna miotać się po pokoju jak niedźwiedź w klatce.
– Amy, pomyśl o tym, jak bardzo do siebie nie pasujemy: dwie najbardziej roszczeniowe istoty na świecie utknęły ze sobą w związku. Rozwiodę
się z tobą, jeśli ty tego nie zrobisz.
– Naprawdę?
– Tak. Ale to ty powinnaś rozwieść się ze mną. Bo wiem, co sobie teraz
myślisz, Amy. Myślisz, że to nie będzie dobra historia: Niezwykła Amy
wreszcie zabija swojego szalonego porywacza-gwałciciela i wraca do domu
do… nudnego jak flaki z olejem rozwodu. Sądzisz, że to nie jest triumfalne.
Bo nie jest.
– Może pomyśl o tym tak: twoja historia to nie jakaś głupawa, żarliwa
opowiastka ocalonej. TV circa 1992. O nie. Jesteś twardą, pełną życia, niezależną kobietą. Zabiłaś porywacza, a następnie robisz porządki w domu: pozbywasz się niewiernego męża idioty. Kobiety będą tobą zachwycone. Nie
jesteś wystraszoną dziewczynką. Jesteś zajadłą, niebiorącą jeńców kobietą.
Pomyśl o tym. Wiesz, że mam rację. Czas przebaczeń minął. Jest passé. Pomyśl o tych wszystkich kobietach – żonach polityków, aktorkach – wszystkich znanych kobietach, które zostały zdradzone, one teraz nie zostają
z tymi draniami, którzy je oszukali. Minęły czasy pod hasłem „trwaj przy
mężczyźnie”. Nastały czasy spod znaku „rozwiedź się z kutasem”.
Czuję przypływ nienawiści do niego, za to, że wciąż próbuje wykręcić
się z naszego małżeństwa, chociaż mu powiedziałam – już trzy razy – że
nie może tego zrobić. Nadal sądzi, że ma władzę.
– I jak ja nie rozwiodę się z tobą, to ty rozwiedziesz się ze mną? – pytam.
– Nie chcę być mężem takiej kobiety jak ty. Chcę ożenić się z normalną
osobą.
Kawał gówna.
– Rozumiem. Chcesz powrócić do swojego kiepskiego, słabego, frajerskiego ja? Chcesz po prostu odejść? O nie! Nie zostaniesz nudnym Amerykaninem ze Środkowego Zachodu i nie weźmiesz sobie jakiejś nudziary
z sąsiedztwa. Już tego próbowałeś, pamiętasz, skarbie? Nawet jeślibyś
chciał, nie mógłbyś tego teraz zrobić. Byłbyś znany jako wstrętny babiarz,
który zostawił swoją porwaną, zgwałconą żonę. Sądzisz, że jakakolwiek fajna kobieta chciałaby tknąć cię palcem? Miałbyś szanse jedynie na…
– Psycholki? Walnięte suki? – Wskazuje na mnie, dźgając palcem powietrze.
– Nie nazywaj mnie tak.
– Walniętą suką?
To byłoby takie łatwe, wykreślić mnie w ten sposób. Byłby zachwycony, gdyby mógł tak łatwo się mnie pozbyć.
– Wszystko, co robię, Nick, robię z jakiegoś powodu – mówię. –
Wszystko, co robię, wymaga planowania, precyzji i dyscypliny.
– Jesteś małostkową, samolubną, zdyscyplinowaną psycholką, walniętą
suką…
– A ty jesteś mężczyzną – wchodzę mu w słowo. – Jesteś przeciętnym,
leniwym, nudnym, tchórzliwym, bojącym się kobiet mężczyzną. I beze mnie
byłbyś taki aż do znudzenia. Ale ja zrobiłam coś z ciebie. Nigdy nie osiągnąłeś takiego poziomu jak ze mną. I wiesz o tym. Jedyny okres w życiu,
w którym się sobie podobałeś, to ten, kiedy udawałeś kogoś, kto mnie mógłby
się podobać. A beze mnie? Beze mnie jesteś tylko swoim ojcem.
– Nie mów tak, Amy. – Zaciska pięści.
– Sądzisz, że nie został również skrzywdzony przez kobietę, tak jak ty?
– rzucam swoim najbardziej protekcjonalnym tonem, jakbym zwracała się
do szczeniaka. – Czyż nie uważał, że zasługuje na coś lepszego, niż dostał,
tak jak ty? Czy naprawdę wydaje ci się, że twoja mama to był jego najlep-
szy wybór? Jak myślisz, dlaczego was wszystkich tak nienawidził?
Rusza ku mnie.
– Zamknij się, Amy.
– Pomyśl, Nick, wiesz, że mam rację: Nawet jeśli znajdziesz miłą, zwykłą dziewczynę, codziennie będziesz myślał o mnie. Powiedz, że nie.
– Nie.
– Jak szybko zapomniałeś małą Zdolną Andie, gdy pomyślałeś, że znów
cię pokochałam? – pytam tonem biednego maleństwa. Nawet wysuwam
dolną wargę. – Po jednym liściku miłosnym, kotku? Czy wystarczył jeden
liścik? A może dwa? Dwa liściki, w których przysięgałam, że cię kocham,
że chcę cię odzyskać, pisałam, że według mnie jesteś wspaniały – podziałały? Jesteś DOWCIPNY, jesteś CIEPŁY, jesteś WSPANIAŁY. Jesteś taki żałosny. Sądzisz, że możesz znów być normalnym facetem? Znajdziesz miłą
dziewczynę i nadal będziesz o mnie myślał, i będziesz taki niezadowolony,
uwięziony w potrzasku nudnego, normalnego życia ze swoją zwykłą żoną
i dwójką przeciętnych dzieci. Pomyślisz o mnie, a potem spojrzysz na swoją żonę i pomyślisz: głupia suka.
– Zamknij się, Amy, mówię serio.
– Zupełnie jak twój ojciec. Bądź co bądź wszystkie okazujemy się sukami, prawda, Nick? Głupia suka, walnięta suka.
Łapie mnie za ramię i mocno potrząsa.
– Ja jestem suką, która czyni cię lepszym, Nick.
Przestaje się odzywać. Zużywa całą energię na to, by trzymać ręce przy
sobie. W oczach ma łzy. Cały się trzęsie.
– Jestem suką, która robi z ciebie mężczyznę.
Wtedy jego ręce lądują na mojej szyi.
NICK DUNNE
NOC PO POWROCIE
Wreszcie, tak jak sobie wcześniej wyobrażałem, czułem jej puls pod palcami. Nacisnąłem mocniej i zmusiłem ją, by przyklękła. Zachłystywała się
gdakliwie i drapała moje nadgarstki. Oboje klęczeliśmy, dziesięciosekundowa modlitwa twarzą w twarz.
Ty pierdolona, walnięta suko.
Łza spłynęła z mojej brody i spadła na podłogę.
Ty zabójcza, manipulująca, zła, szalona suko.
Błyszczące niebieskie oczy Amy patrzyły prosto w moje, bez mrugnięcia.
I wtedy z zakamarków mózgu wytoczyła się jak pijana przedziwna
myśl, która mnie oślepiła: Jeśli zabiję Amy, to kim będę?
Ujrzałem jaskrawy biały błysk. Wypuściłem żonę, jakby była rozpalonym żelazem.
Usiadła twardo na podłodze, zachłysnęła się, zakaszlała. Gdy wrócił jej
oddech, był urywany i chrapliwy, z dziwnym, niemal erotycznym piskiem
na końcu.
Kim wtedy będę? To nie było oskarżycielskie pytanie. Nie implikowało
świętoszkowatej odpowiedzi: Wtedy byłbyś zabójcą, Nick. Byłbyś tak zły jak
Amy. Byłbyś tym, za kogo cię wszyscy uważali. Nie. Pytanie było przerażająco
smutne i dosłowne: Kim byłbym bez Amy i jej reakcji? Ponieważ miała rację: jako mężczyzna robiłem najlepsze wrażenie, kiedy ją kochałem –
a w drugiej kolejności byłem w swoim najlepszym wydaniu, gdy jej nienawidziłem. Znałem Amy jedynie siedem lat, ale nie mogłem wrócić do życia
bez niej. Ponieważ miała rację: nie mogłem wrócić do przeciętnego życia.
Wiedziałem to, zanim powiedziała pierwsze słowo na ten temat. Już wyobrażałem sobie siebie ze zwyczajną kobietą – słodką, normalną dziewczy-
ną z sąsiedztwa – i wyobraziłem sobie, jak opowiadam tej zwyczajnej kobiecie historię Amy, mówię o tym, do czego się posunęła, by mnie ukarać
i by do mnie wrócić. Już widziałem oczami wyobraźni, jak ta słodka i pospolita dziewczyna bąka coś nieciekawego, w stylu: „O, nieeeee, o Bożeeee”, i wiedziałem, że jakaś cząstka mnie patrzyłaby na nią i myślała: Ty
nigdy dla mnie nie zamordowałaś. Nigdy nie wrobiłaś mnie w morderstwo. Nie wiedziałabyś nawet, jak zacząć to, co zrobiła Amy. To niemożliwe, by ci aż tak na mnie nie zależało. Rozpuszczony synek mamusi, który
jest we mnie, nie potrafiłby odnaleźć spokoju z tą normalną kobietą,
i wkrótce ona przestałaby być normalna, byłaby kimś poniżej jego poziomu, a wówczas głos mojego ojca – głupia suka – odezwałby się z całą mocą.
Amy miała całkowitą rację.
A więc może nie było dla mnie żadnego dobrego zakończenia.
Amy była toksyczna, a jednak zupełnie nie mogłem wyobrazić sobie
świata bez niej. Kim bym był, gdyby Amy odeszła? Nie istniały już żadne
możliwości wyboru, które by mnie interesowały. Jednak Amy musiała zostać przywołana do porządku. Amy w więzieniu to dobre zakończenie dla
niej. Schowana w pudełku, z którego nie mogłaby w żaden sposób wpływać na moje życie, ale w którym mógłbym ją czasem odwiedzać. A przynajmniej ją sobie wyobrażać. Puls, mój puls, gdzieś tam pozostawiony.
To ja muszę wpakować ją do więzienia. Ciąży na mnie ta odpowiedzialność. O ile Amy przypisuje sobie zasługę wydobycia ze mnie tego, co najlepsze, o tyle ja muszę wziąć na siebie winę za to, że rozkwitło w niej szaleństwo. Niejeden mężczyzna kochałby ją, byłby jej ślepo posłuszny i uważał, że spotyka go zaszczyt i szczęście, bo może to robić. Pewny siebie mężczyzna nie zmuszałby jej do udawania, że jest kimś innym. Mogłaby być
sobą, być taką, jaka jest: doskonała, nieelastyczna, wymagająca, błyskotliwa, kreatywna, fascynująca, pazerna i megalomańska.
Mężczyzna, który potrafiłby być pantoflarzem.
Mężczyzna, który umiałby utrzymać ją przy zdrowiu psychicznym.
Historia Amy mogłaby potoczyć się na milion innych sposobów, ale
ona spotkała mnie i wydarzyły się złe rzeczy. A więc teraz to właśnie ja
musiałem ją powstrzymać.
Nie zabić, lecz powstrzymać.
Włożyć do jednego z jej pudełek.
AMY ELLIOTT DUNNE
PIĘĆ DNI PO POWROCIE
Wiem, teraz już wiem na pewno, że muszę być z Nickiem bardziej
ostrożna. Nie jest tak oswojony jak kiedyś. Coś w nim zostało naelektryzowane, włączył się jakiś guzik. Podoba mi się to. Jednak muszę podjąć pewne środki ostrożności.
Potrzebne mi jeszcze jedno spektakularne zabezpieczenie.
Przygotowanie go zajmie mi trochę czasu. Ale robiłam to już wcześniej,
zajmowałam się planowaniem. Tymczasem możemy pracować nad naszą
odbudową. Zacząć od fasady. Będziemy mieć szczęśliwe małżeństwo,
choćby po jego trupie.
– Będziesz musiał spróbować znów mnie pokochać – powiedziałam
mu.
Było to następnego ranka po tym, jak niemal mnie zabił. Tak się złożyło, że był to dzień jego trzydziestych piątych urodzin, nie wspomniał
o tym. Mój mąż ma już dość prezentów ode mnie.
– Wybaczam ci wczorajszą noc – oświadczyłam. – Byliśmy bardzo zestresowani. Ale teraz będziesz musiał znowu spróbować.
– Wiem.
– Wszystko musi się zmienić – ciągnęłam.
– Wiem.
Tak naprawdę to jeszcze tego nie wie. Ale się dowie.
Za dnia odwiedzili nas rodzice. Rand, Marybeth i Nick nie szczędzili mi
uwagi. Poduszki. Wszyscy podtykają mi poduszki: panuje mylne przekonanie, że z powodu gwałtu i poronienia jestem obolała i delikatna. Jestem
krucha jak wróbelek, trzeba mnie trzymać łagodnie w dłoni, żebym się nie
połamała.
Wspieram stopy o osławiony podnóżek i stąpam delikatnie po podło-
dze w kuchni, na której się wykrwawiałam. Musimy dobrze się mną opiekować.
Jednak dziwnie się niepokoję, gdy widzę Nicka z kimś innym. Cały
czas wydaje się na skraju wybuchu, jakby rozsadzało mu płuca, bo na usta
cisną mu się słowa o mnie, potępiające słowa.
Zdałam sobie sprawę, że potrzebuję Nicka. Musi potwierdzić moją historię. Musi przestać oskarżać i zaprzeczać, przyznać, że ma wszystko na
sumieniu: karty kredytowe, rzeczy w szopie, podwyższenie polisy ubezpieczeniowej. W przeciwnym razie zawsze będę żyła w niepewności. W mojej
historii nie gra tylko kilka elementów, a to, czy zagrają, zależy od ludzi. Policja, FBI weryfikują moją opowieść. Wiem, że Boney bardzo by chciała
mnie przyskrzynić. Jednak wcześniej wszystko tak spartaczyli, wyszli na
takich durniów, że nie mogą mnie tknąć, nie mając dowodu. A nie mają.
Mają tylko Nicka, który przysięga, że nie zrobił tego, co według moich zeznań zrobił, a to niewiele, chociaż więcej, niżbym chciała.
Przygotowałam się nawet na wypadek, gdyby objawili się moi przyjaciele z Ozarks, Jeff i Greta, węsząc za uznaniem lub forsą. Powiedziałam już
policji, że Desi nie zawiózł mnie prosto do domu. Przez wiele dni przetrzymywał mnie z zasłoniętymi oczami, zakneblowaną i otumanioną jakimiś lekami – tak mi się wydaje, że było to wiele dni – w jakimś pokoju, może
w motelu? A może to było mieszkanie? Nie jestem pewna, te wspomnienia
są takie mętne. Byłam bardzo wystraszona, no i do tego te środki nasenne.
Jeśli Jeff i Greta wytkną z dziury spiczaste, nikczemne gęby i jakoś przekonają gliniarzy, by wysłali ekipę laboratoryjną do tego ośrodka na uboczu,
a tamci znajdą jakiś mój odcisk palca albo włos, to rozwiąże część zagadki.
Reszta to będą ich kłamstwa.
Jedynym problemem jest Nick, a jego wkrótce przeciągnę na swoją stronę. Byłam sprytna, nie zostawiłam żadnych innych dowodów. Być może
policja nie do końca mi uwierzy, ale nic nie zrobi. Poznaję to po tonie Boney – od tej pory będzie żyła w ciągłym rozdrażnieniu, a im bardziej zacznie się wściekać, tym bardziej ludzie będą ją lekceważyli. Już teraz przewraca oczami i rzuca konspiracyjnie jakieś uwagi, jak przekonana o własnej
słuszności świruska. Równie dobrze może sobie owinąć głowę folią.
Tak, śledztwo dobiega końca. Jeśli zaś chodzi o Niezwykłą Amy, jest
wręcz przeciwnie. Zawstydzony wydawca poprosił rodziców o kolejną
książkę z serii, a oni przystali na propozycję, w zamian za okrągłą sumkę.
Znów żerują na mojej psychice, robią na mnie szmal. Dziś rano opuścili
Carthage. Powiedzieli, że to ważne dla Nicka i dla mnie (w takiej kolejności), byśmy spędzili trochę czasu sami i uleczyli rany. Ale ja znam prawdę.
Chcą się wziąć do roboty. Twierdzą, że próbują „znaleźć odpowiedni ton”.
Ton, który mówi: Nasza córka została porwana i była regularnie gwałcona przez
potwora, którego musiała dźgnąć w szyję… lecz my wcale nie próbujemy zrobić na
tym forsy.
Nie obchodzą mnie ich próby odbudowania żałosnego imperium, ponieważ codziennie dzwonią do mnie różni wydawcy z prośbą, bym opowiedziała swoją historię. Moją historię: moją, moją, moją. Muszę tylko wybrać najkorzystniejszy kontrakt i zacząć pisać. No i jeszcze skaptować Nicka, byśmy wspólnie ustalili, jak ta historia się skończy. Szczęśliwie.
Wiem, że Nick nie jest jeszcze we mnie zakochany, ale będzie. Naprawdę w to wierzę. Co się odwlecze, to nie uciecze. Na razie zachowuje się jak
dawny Nick, a ja jak dawna Amy. Kiedy jeszcze byliśmy szczęśliwi. Kiedy
jeszcze nie znaliśmy się tak dobrze jak teraz. Wczoraj stałam na tylnej werandzie i patrzyłam, jak słońce wstaje nad rzeką, w dziwnie chłodny sierpniowy poranek, a gdy się odwróciłam, zobaczyłam, że Nick przygląda mi
się przez kuchenne okno. Uniósł pytająco kubek z kawą: chcesz? Skinęłam
głową i po chwili Nick stał koło mnie, powietrze pachniało trawą, a my piliśmy razem kawę i patrzyliśmy na wodę, i wydawało się to takie normalne
i dobre.
Jeszcze ze mną nie spał. Nocuje w pokoju gościnnym na dole, drzwi zamyka na klucz. Pewnego dnia się zmęczy i go dorwę, zaskoczę, nie będzie
miał sił na tę nocną bitwę, i pójdzie ze mną do łóżka. W środku nocy zjawię
się przed nim, przycisnę do niego. Przywrę jak wspinające się, wijące pnącze, aż zawłaszczę każdą jego część i uczynię go swoim.
NICK DUNNE
TRZYDZIEŚCI DNI PO POWROCIE
Amy sądzi, że ma kontrolę nad sytuacją, ale bardzo się myli. Albo się
pomyli.
Boney, Go i ja pracujemy razem. Gliny, FBI ani nikt inny już się raczej
sprawą nie interesują. Jednak wczoraj ni z tego, ni z owego zadzwoniła Boney. Nie przedstawiła się, kiedy odebrałem, od razu zagadała jak stara
przyjaciółka: „Pójdziesz ze mną na kawę?”. Zabrałem Go i spotkaliśmy się
z Boney w Pancake House. Gdy przyszliśmy, siedziała już w boksie, wstała
i uśmiechnęła się nieco blado. Prasa dała jej nieźle popalić. Powitanie wypadło niezdarnie, bo ja i Go nie wiedzieliśmy, czy podać jej rękę, czy ją
uściskać. Boney poprzestała na skinięciu głową.
Kiedy tylko przyniesiono jedzenie, zwróciła się do mnie:
– Mam jedną córkę. Trzynastoletnią. Mia. Tak jak Mia Hamm. Urodziła
się w dniu, gdy wygraliśmy mistrzostwa świata. No więc taką mam córkę.
Uniosłem brwi: Hm, ciekawe. Może jeszcze coś powiesz.
– Spytałeś mnie kiedyś, a ja nie odpowiedziałam… Zachowałam się nieuprzejmie. Byłam pewna, że jesteś niewinny, a potem… wszystko wskazywało na to, że jednak nie, więc mnie to wkurzyło. Że dałam się tak oszukać.
Dlatego nie chciałam nawet wypowiedzieć przy tobie imienia swojej córki.
– Nalała nam kawy z termosu. – A więc ma na imię Mia.
– No cóż, dziękuję – powiedziałem.
– Nie, to znaczy… co za pierdoły. – Wydmuchała powietrze w górę,
mocny powiew uniósł jej równo obciętą grzywkę. – Chciałam powiedzieć:
wiem, że Amy cię wrobiła. Wiem, że zamordowała Desiego Collingsa.
Wiem, lecz nie potrafię tego udowodnić.
– Co robią wszyscy inni, gdy ty wciąż pracujesz nad sprawą? – spytała
Go.
– Nie ma żadnej sprawy. Zajmują się już czymś innym. Gilpin całkiem
się wypisał. Ja dostałam polecenie z góry: skończ z tym gównem. Koniec
kropka. W krajowych mediach wyszliśmy na wielkich tępaków z prowincji.
Nie mogę nic zrobić, dopóki nie dostanę czegoś od ciebie, Nick. Masz coś?
Wzruszyłem ramionami.
– Mam tyle co wy. Przyznała mi się, ale…
– Przyznała się? Cholera, Nick, założymy ci podsłuch, żebyś ją nagrał.
– Nie da się. Ona myśli o wszystkim. Zna na wylot procedury policyjne.
Wszystko przestudiowała, Rhonda.
Oblała swoje naleśniki jaskrawoniebieskim syropem. Ja wbiłem widelec
w wypukłe żółtko sadzonego jajka i zakręciłem nim, rozmazując słońce.
– Bardzo mnie wkurza, jak mówisz do mnie per Rhonda.
– Ona ma wszystko przestudiowane, pani detektyw Boney.
Znów wydmuchała powietrze do góry, poruszając grzywkę. Ugryzła
kawałek naleśnika.
– Teraz i tak nie dostałabym sprzętu do podsłuchu.
– Ej, coś na pewno można zrobić – warknęła Go. – Nick, po jaką cholerę
siedzisz w tym domu, skoro nie możesz nic zdziałać?
– To wymaga czasu, Go. Muszę sprawić, by znów mi zaufała. Jeśli zacznie mówić różne rzeczy ot tak, od niechcenia, gdy nie jesteśmy całkiem
nadzy…
Boney przetarła oczy i zwróciła się do Go:
– Czy chcę o to pytać?
– Zawsze odbywają rozmowy pod prysznicem, gdy są całkiem nadzy
i leci woda – wyjaśniła Go. – Czy w prysznicu można umieścić pluskwę?
– Szepcze mi do ucha, gdy prysznic jest rozkręcony na maksa – wyjaśniam.
– Rzeczywiście ma wszystko przestudiowane – przyznała Boney. –
Sprawdziłam samochód, którym wróciła, jaguara Desiego. Kazałam przebadać bagażnik, w którym rzekomo umieścił ją Desi przy porwaniu. Myślałam, że nic nie znajdę i przyłapiemy ją na kłamstwie. Ona wytarzała się
w tym bagażniku, Nick. Psy wyczuły jej zapach. I znaleźliśmy trzy długie
włosy. Długie. Jej włosy przed obcięciem. Jak to zrobiła…
– Przewidywanie. Jestem pewien, że miała całą torebkę włosów, na
wszelki wypadek, gdyby chciała je gdzieś podrzucić, by mnie załatwić.
– Boże, wyobrażacie sobie mieć taką matkę? Nigdy by się nie dało nic
wykombinować. Zawsze wyprzedzałaby cię o trzy kroki.
– Boney, a wyobrażasz sobie, jak to jest mieć ją za żonę?
– W końcu pęknie – powiedziała. – W którymś momencie wymięknie.
– O nie – zapewniłem. – Czy nie mógłbym po prostu zeznawać przeciw
niej?
– Nie jesteś wiarygodny – odparła Boney. – Jedyną wiarygodność zapewnia ci Amy. Ona cię zrehabilitowała i ona może samodzielnie cię znów
pogrążyć. Jeśli wyjedzie z tą historią z płynem przeciw zamarzaniu…
– Muszę znaleźć te wymioty – wtrąciłem. – Jeśli się ich pozbędę i obnażymy inne jej kłamstwa…
– Trzeba prześledzić dziennik – dodała Go. – Wpisy z siedmiu lat? Muszą być jakieś rozbieżności.
– Poprosiliśmy Randa i Marybeth, żeby go przejrzeli, sprawdzili, czy
coś odbiega od rzeczywistości – powiedziała Boney. – Możecie sobie wyobrazić, co z tego wynikło. Myślałam, że Marybeth wydrapie mi oczy.
– No a co z Jacqueline Collings, Tommym O’Harą albo Hilary Handy? –
spytała Go. – Oni wszyscy znają prawdziwą Amy. Może tam coś znajdziemy.
Boney pokręciła głową.
– To nie wystarczy, wierzcie mi. Oni wszyscy są mniej wiarygodni niż
Amy. Chodzi tylko o opinię publiczną, ale obecnie departamentowi tylko
na tym zależy: na opinii publicznej.
Miała rację. Jacqueline Collings pojawiła się w kilku programach telewizji kablowej i zapewniała o niewinności swego syna. Na początku zawsze
udawało jej się zachować spokój, lecz matczyna miłość działała na jej szkodę i już po chwili sprawiała wrażenie pogrążonej w żałobie kobiety pragnącej desperacko zachować jak najlepszy obraz syna. Im bardziej prowadzący
okazywali jej współczucie, tym bardziej była opryskliwa i niesympatyczna.
Wkrótce z niej zrezygnowano. Zarówno Tommy O’Hara, jak Hilary Handy
zadzwonili do mnie, wściekli, że Amy nie została ukarana, zdecydowani
opowiedzieć swoją historię, ale nikt nie chciał rozmawiać z osobami, które
były kiedyś rzekomo stuknięte. Zaczekajcie, powiedziałem, pracujemy nad
tym. Hilary, Tommy, Jacqueline, Boney, Go i ja doczekamy się odpowiedniej chwili. Wmawiałem sobie, że w to wierzę.
– A jeśli uda nam się przynajmniej z Andie? – spytałem. – Jeśli przekonamy ją, żeby zeznała, że w każdym z miejsc, gdzie Amy ukryła wskazówkę, my, no wiesz, uprawialiśmy seks? Andie jest wiarygodna, ludzie ją kochają.
Po powrocie Amy Andie wróciła do swego dawnego radosnego ja. Wiedziałem to tylko ze zdjęć, które widywałem czasem w tabloidach. Dowiedziałem się z nich również, że spotyka się z chłopakiem w swoim wieku,
ładnym, kudłatym dzieciakiem ze słuchawkami dyndającymi zawsze na
szyi. Wyglądali razem bardzo pięknie, młodo i zdrowo. Prasa ich uwielbiała. Przykładem nagłówek: Miłość odnajduje Andie Hardy!, aluzja do tytułu
filmu George’a Seitza z roku 1938, którą mogło zrozumieć najwyżej
ze dwadzieścia osób. Wysłałem jej esemesa: Przepraszam. Za wszystko. Nie
odpowiedziała. Niech jej się wiedzie jak najlepiej, szczerze jej tego życzę.
– Zbieg okoliczności. – Boney wzruszyła ramionami. – To znaczy dziwny zbieg okoliczności, ale… to nie robi aż takiego wrażenia, by móc pchnąć
sprawę naprzód. Nie w tym klimacie. Musisz sprowokować żonę, by powiedziała ci coś użytecznego, Nick. To jedyna szansa.
Go z hukiem odstawiła kubek.
– Nie mogę uwierzyć, że odbywamy taką rozmowę – warknęła. – Nick,
nie chcę, byś dłużej przebywał w tym domu. Nie jesteś tajniakiem. To nie
twoje zadanie. Mieszkasz z morderczynią. Wynieś się stamtąd, do kurwy
nędzy. Przepraszam bardzo, kogo obchodzi, że ona zabiła Desiego? Nie
chcę, by zabiła również ciebie. No wiesz, któregoś dnia przypalisz jej ser na
grillu, a ja się dowiem przez telefon, że nieszczęśliwie spadłeś z dachu czy
coś. Wynieś się stamtąd.
– Nie mogę. Jeszcze nie. Ona nie pozwoli mi odejść. Za bardzo jej się
podoba ta gra.
– To przestań brać w niej udział.
Nie mogę. Jestem coraz lepszy w te klocki. Zostanę blisko niej, dopóki
jej nie przygwożdżę. Jedynie ja mogę to zrobić. Pewnego dnia wymknie się
jej coś, co okaże się przydatne. Tydzień temu wróciłem do naszej sypialni.
Nie uprawiamy seksu, ledwie się dotykamy, ale jesteśmy mężem i żoną
w małżeńskim łóżku, co na razie Amy zadowala. Głaszczę jej włosy. Biorę
kosmyk w palce, przejeżdżam nimi do końca i lekko ciągnę, jakbym poruszał dzwonek. Obojgu nam się to podoba. I to jest problem.
Udajemy zakochanych i robimy rzeczy, które lubimy robić, gdy jesteśmy zakochani, i czasami prawie czuje się, jakby to była miłość, bo tak doskonale poddajemy się wzajemnie próbie. Odświeżamy zapisane w ciele
wspomnienia wczesnej fazy naszego romansu. Gdy zapominam – a niekiedy zdarza mi się na krótko zapomnieć, kim jest moja żona – nawet lubię
przebywać w jej towarzystwie. Czy raczej z osobą, którą ona udaje. Fakty
są takie, że moja żona to morderczyni, która potrafi być bardzo zabawna.
Mogę dać jakiś przykład? Pewnego wieczoru sprowadziłem samolotem homara, jak za dawnych czasów, a ona udawała, że mnie z nim ściga, a ja
udawałem, że się chowam, a potem oboje w tej samej chwili rzuciliśmy dowcip z Annie Hall, i to było doskonałe, takie, jak powinno być, aż musiałem
na chwilę wyjść z pokoju. Słyszałem w uszach dudnienie serca. Musiałem
powtórzyć sobie swoją mantrę: Amy zabiła człowieka, i ciebie również zabije, jeśli nie będziesz bardzo, ale to bardzo ostrożny. Moja żona, bardzo zabawna,
piękna morderczyni, skrzywdzi mnie, jeśli wywołam jej niezadowolenie.
Jestem roztrzęsiony we własnym domu: na przykład w środku dnia stoję
w kuchni i robię sobie kanapkę, zlizuję z noża masło orzechowe, a nagle
odwracam się, widzę, że Amy jest w tym samym pomieszczeniu – te ciche
kocie kroki – i zaczynam drżeć. Ja, Nick Dunne, facet, który dawniej zapominał o tylu drobiazgach, teraz powtarza sobie rozmowy, by się upewnić,
że nie powiedział nic obraźliwego, nie uraził uczuć żony. Zapisuję wszystko, co się dzieje, co jej się podoba, a co nie, na wypadek gdyby mnie o to zagadnęła. Jestem świetnym mężem, bo bardzo się boję, że ona może mnie
zabić.
Nigdy nie rozmawialiśmy o mojej paranoi, bo udajemy zakochanych,
a ja udaję, że się jej nie boję. Jednak ona rzuca aluzje na ten temat: „Wiesz,
Nick, możesz spać ze mną w łóżku, spokojnie spać. Nic się nie stanie. Przyrzekam. To, co spotkało Desiego, było odosobnionym incydentem. Zamknij
oczy i śpij”.
Ale ja wiem, że nigdy nie zasnę. Nie mogę zamknąć oczu, gdy jestem
obok niej. To jak spanie z pająkiem.
AMY ELLIOTT DUNNE
OSIEM TYGODNI PO POWROCIE
Nikt mnie nie aresztował. Policja przestała mnie wypytywać. Czuję się
bezpieczna. A wkrótce będę jeszcze bezpieczniejsza.
Oto jak dobrze się czuję: Wczoraj zeszłam na dół na śniadanie, a słoik,
w którym trzymałam wymioty, stał na blacie kuchennym, pusty. Nick – ten
pasożyt – pozbył się owego małego narzędzia nacisku. Zamrugałam oczami, a potem po prostu wyrzuciłam słoik.
Teraz nie ma już znaczenia.
Dzieją się dobre rzeczy.
Podpisałam umowę na książkę: Oficjalnie mam pod kontrolą naszą historię. To cudownie symboliczne. Zresztą, czyż nie na tym polega każde
małżeństwo? Po prostu przedłużająca się gra w on-powiedział, ona-powiedziała? Hm, no cóż, ona mówi, świat będzie słuchał, a Nick będzie musiał
uśmiechać się i przytakiwać. Opiszę go takim, jakim chcę, by był: romantyczny i troskliwy, i bardzo, ale to bardzo skruszony – w związku z kartami
kredytowymi, zakupami i szopą. Skoro nie mogę go nakłonić, by powiedział to głośno, powie to w mojej książce. Potem pojedzie ze mną w podróż
promocyjną i będzie się bez przerwy uśmiechał.
Zatytułuję książkę bardzo prosto: Niezwykła. Wywołująca wielki zachwyt albo zdziwienie, zdumiewająca. To chyba podsumowuje moją historię.
NICK DUNNE
DZIEWIĘĆ TYGODNI PO POWROCIE
Znalazłem rzygi. Schowała je w kącie zamrażalnika w słoiku, w pudełku z brukselką. Pudełko było pokryte lodowym nalotem, musiało tam
tkwić od miesięcy. Wiem, że to był taki jej dowcip dla siebie samej: Nick nie
je warzyw, Nick nigdy nie czyści lodówki, Nick tu nie zajrzy.
Ale Nick zajrzał.
Okazuje się, że Nick wie, jak się czyści lodówkę, a nawet wie, jak ją rozmrażać. Wylałem rzygi do zlewu i zostawiłem słoik na blacie, żeby wiedziała.
Wrzuciła go do śmieci. Nie skomentowała ani słowem.
Coś jest nie tak. Nie wiem, o co chodzi, ale jest źle.
Czuję się, jakby moje życie było epilogiem. Tanner wziął nową sprawę.
Piosenkarz z Nashville odkrył, że żona go zdradza, a nazajutrz jej ciało znaleziono w kontenerze na śmieci w pobliżu ich domu, obok młotek z jego
odciskami palców. Tanner używa mnie jako narzędzia obrony. „Wiem, że
to źle wygląda, tak samo było z Nickiem Dunne’em, a wiecie, co się okazało”. Prawie czuję, jak mruga do mnie zza szkła kamery. Czasami przysyła
mi esemesa: U ciebie OK? albo: Masz coś?
Nie, nic.
Boney, Go i ja spotykamy się potajemnie w Pancake House, gdzie przesiewamy brudny piach opowieści Amy, próbując znaleźć coś użytecznego.
Przewertowaliśmy dziennik, polując czujnie na anachronizmy. Skończyło
się na desperackim szukaniu dziury w całym: „Rzuca komentarz na temat
Darfuru, czy w 2010 to było na tapecie?”. (Tak, znaleźliśmy nawet materiał
z George’em Clooneyem, który o tym rozmawiał). Moja najżałośniejsza sugestia brzmiała: „Amy żartuje we wpisie z lipca 2008 na temat zabicia bezdomnego, ale mnie się wydaje, że żarty o zabijaniu bezdomnych weszły
w modę dopiero w 2009”. „Panu już serdecznie dziękujemy”, powiedziała
na to Boney.
Ludzie się wykruszyli, zajęli się swoim życiem. Boney została. Go została.
A potem coś się stało. Wreszcie zmarł mój ojciec. W nocy, we śnie. Kobieta karmiła go łyżeczką przy ostatnim posiłku, kobieta położyła go do
łóżka przed ostatnim spoczynkiem, kobieta umyła go, gdy umarł, i kobieta
zadzwoniła, by przekazać mi wiadomości.
– Był dobrym człowiekiem – powiedziała tonem, w którym znudzenie
mieszało się z obowiązkową dawką empatii.
– Nie, nie był – odparłem, a ona roześmiała się tak serdecznie, jak najwyraźniej nie śmiała się od miesiąca.
Sądziłem, że poczuję się lepiej, gdy ten człowiek zniknie z powierzchni
ziemi, a tymczasem poczułem ogromną, przerażającą pustkę ziejącą w piersi. Przez całe życie porównywałem się z ojcem, a teraz on odszedł, i mogłem już mierzyć się tylko z Amy. Po skromnym, samotnym nabożeństwie
żałobnym nie wyszedłem z Go, lecz wróciłem do domu z Amy i przyciskałem ją do siebie. Właśnie tak, wróciłem do domu z żoną.
Muszę się wynieść z tego domu, myślałem. Muszę raz na zawsze skończyć z Amy. Spalić nas, żebym nigdy nie mógł wrócić.
Kim byłbym bez ciebie?
Muszę się tego dowiedzieć. Muszę opowiedzieć własną historię. To jasne.
Następnego ranka, gdy Amy była w swoim gabinecie i stukała w klawisze, opowiadając światu swoją Niezwykłą historię, wziąłem laptopa na dół
i wgapiłem się w biały lśniący ekran.
Zacząłem pisać pierwszą stronę własnej książki.
Zdradzałem, mam słaby kręgosłup moralny, boję się kobiet, jestem tchórzem
oraz bohaterem twojej historii. Ponieważ kobieta, którą zdradziłem – moja żona,
Amy Elliott Dunne – jest socjopatką i morderczynią.
Tak. Przeczytałbym to.
AMY ELLIOTT DUNNE
DZIESIĘĆ TYGODNI PO POWROCIE
Nick ciągle udaje. Oboje udajemy, że jesteśmy szczęśliwi, beztroscy
i zakochani. Jednak późno w nocy słyszę, jak stuka w klawiaturę. Pisze. Pisze swoją wersję, wiem o tym. Wiem, poznaję po gorączkowym wycieku
słów, klawisze stukają i klikają jak milion owadów. Próbuję się włamać do
jego komputera, kiedy śpi (chociaż teraz on sypia tak jak ja, niespokojnie
i nerwowo, a ja śpię tak jak on). Ale odrobił swoją lekcję, wie, że nie jest już
ukochanym Nickiem, któremu nie grozi nic złego. Już nie używa jako hasła
daty urodzin swojej mamy, Bleeckera albo swojej własnej. Nie mogę się
włamać.
A jednak wciąż słyszę, jak pisze, szybko i bez przerwy, wyobrażam sobie, jak siedzi pochylony nad klawiaturą, z podniesionymi ramionami,
przygryzając język, i wiem, że miałam rację, że się zabezpieczyłam. Że poczyniłam odpowiednie kroki.
Bo on nie pisze historii miłosnej.
NICK DUNNE
DWADZIEŚCIA TYGODNI PO POWROCIE
Nie wyprowadziłem się. Chciałem, by to wszystko było niespodzianką
dla mojej żony, która nigdy nie jest niczym zaskoczona. Chciałem wręczyć
jej maszynopis, gdy będę wychodził z domu, by podpisać umowę na książkę. Chciałem, by poczuła to mrowiące przerażenie na myśl o tym, że świat
za chwilę obleje ją gównem, a ona nic na to nie poradzi. Cóż, myślałem sobie, może nigdy nie pójdzie do więzienia i zawsze będą tylko jej słowa
przeciw moim, ale moja wersja jest przekonująca. Może wywołać rezonans
emocjonalny, jeśli nie prawny.
Niech więc każdy opowie się po czyjejś stronie. Drużyna Nicka, drużyna Amy. Niech to będzie jak gra: sprzedajmy trochę pieprzonych T-shirtów.
Na miękkich nogach poszedłem do Amy, by jej oznajmić, że już nie jestem częścią jej historii.
Pokazałem jej maszynopis, zaprezentowałem efektowny tytuł: Walnięta
suka. Taki mały prywatny żarcik. Oboje lubimy te żarciki. Spodziewałem
się, że rzuci się na mnie z pazurami, podrapie policzki, podrze ubranie, pogryzie mnie.
– Och, co za świetne wyczucie czasu – powiedziała wesoło i uśmiechnęła się od ucha do ucha. – Mogę ci coś pokazać?
***
Kazałem jej zrobić to jeszcze raz przy mnie. Nasikać na patyczek, podczas gdy sam przykucnąłem obok niej na podłodze w łazience, patrzyłem,
jak mocz wypływa z niej, oblewa patyczek i zmienia go w ciążowo-niebieski.
Potem wsadziłem ją do samochodu i zawiozłem do gabinetu lekarskiego, i patrzyłem, jak pobierają jej krew – bo ona wcale nie boi się widoku
krwi – i czekaliśmy dwie godziny na wyniki testu.
Amy była w ciąży.
– Oczywiście to nie moje – powiedziałem.
– Ależ twoje – odparła z uśmiechem. Próbowała wtulić się w moje ramiona. – Gratulacje, tatusiu.
– Amy… – zacząłem, bo oczywiście nie była to prawda, nie tknąłem
żony od jej powrotu.
A potem stanął mi przed oczami ten obraz: pudełko z chusteczkami,
winylowa leżanka, telewizor i pornografia, i moja sperma w jakimś szpitalnym zamrażalniku. Zostawiłem na stoliku notatkę z poleceniem jej zniszczenia, z żałosnego poczucia winy, a potem notka zniknęła, bo moja żona
poczyniła odpowiednie kroki, jak zwykle, a mianowicie poleciła, by nie
niszczyć materiału, lecz go zachować. Tak na wszelki wypadek.
Poczułem wielki przypływ radości – zupełnie mimowolnie – a potem
radość została przygwożdżona metalicznym przerażeniem.
– Będę musiała zrobić parę rzeczy, by się zabezpieczyć, Nick – powiedziała. – No bo z przykrością stwierdzam, że właściwie nie można ci zaufać. Na początek musisz oczywiście zniszczyć swoją książkę. I żeby
wreszcie uporządkować inne sprawy, potrzebne będzie oświadczenie pisemne pod przysięgą, że to ty kupiłeś wszystkie rzeczy znalezione w szopie i ukryłeś je tam oraz że kiedyś sądziłeś, że cię wrabiałam, ale teraz mnie
kochasz, ja kocham ciebie, i wszystko jest cacy.
– A jeśli odmówię?
Położyła rękę na małym, nieco wypukłym brzuchu i zmarszczyła brwi.
– Myślę, że to byłoby straszne.
Przez wiele lat walczyliśmy o kontrolę nad naszym małżeństwem, nad
naszą historią miłosną, nad historią naszego życia. Zostałem całkowicie,
ostatecznie ograny. Stworzyłem maszynopis, a ona stworzyła życie.
Mógłbym walczyć o przyznanie prawa do opieki nad dzieckiem, ale już
wiedziałem, że bym przegrał. Amy byłaby zachwycona możliwością walki
– Bóg jeden wie, jakie już przedsięwzięła kroki zapobiegawcze. Tak by
mnie załatwiła, że nie miałbym szans zostać nawet tatusiem na co drugi
weekend. Kontaktowałbym się ze swoim dzieckiem w dziwnych pokojach,
ze strażnikiem popijającym w pobliżu kawę, uważnie mnie obserwującym.
A może nawet gorzej. Mógłbym nagle zostać oskarżony o molestowanie,
znęcanie się, i już nigdy bym nie zobaczył swojego dziecka, wiedziałbym,
że jest ukryte gdzieś przede mną, a jego matka sączy kłamstwa w różowe
uszko.
– Nawiasem mówiąc, to chłopiec – powiedziała.
Więc jednak zostałem więźniem. Amy ma mnie na zawsze, a przynajmniej na tak długo, jak zechce, bo muszę ochronić swojego syna, spróbować
odkręcić, oddalić, odczynić wszystko, co zrobi Amy. Dosłownie oddam życie swojemu dziecku, i zrobię to z radością. Wychowam syna na dobrego
człowieka.
Zniszczyłem swoją opowieść.
Boney odebrała po pierwszym dzwonku.
– Pancake House? Za dwadzieścia minut? – spytała.
– Nie.
Poinformowałem Rhondę Boney, że zostanę ojcem, więc nie mogę już
dłużej uczestniczyć w żadnym dochodzeniu, zamierzam nawet wycofać
fałszywe twierdzenie, że żona mnie wrobiła, a także przyznać się do używania kart kredytowych.
Długie milczenie na drugim końcu linii.
– Hm… – mruknęła wreszcie. – Hm.
Wyobraziłem sobie, jak Boney przesuwa ręką po swoich rzadkich włosach, wciąga policzek.
– Uważaj na siebie, dobrze, Nick? – powiedziała wreszcie. – I uważaj na
malucha. – Roześmiała się. – Co będzie z Amy, gówno mnie obchodzi.
Poszedłem do domu Go, by powiadomić ją osobiście. Usiłowałem
sprzedać to jako radosną wiadomość. Dziecko, nie można przecież martwić
się, że będzie dziecko. Możesz nienawidzić sytuacji, ale nie dziecka.
Myślałem, że Go mnie uderzy. Stała tak blisko, że czułem jej oddech.
Dźgnęła mnie palcem wskazującym.
– Chcesz mieć po prostu pretekst, by z nią zostać – wyszeptała. – Ja
pierdolę, wy dwoje jesteście od siebie uzależnieni. Będziecie rodziną nuklearną w dosłownym znaczeniu tego słowa, wiesz? Wybuchniecie. Rozsadzi
was, kurwa. Czy naprawdę myślisz, że możesz to robić przez kolejne
osiemnaście lat? Nie sądzisz, że ona cię zabije?
– Nie, dopóki będę mężczyzną, którego poślubiła. Przez jakiś czas nim
nie byłem, ale mogę znów być.
– A nie pomyślałeś, że to ty możesz ją zabić? Chcesz zmienić się w ojca?
– Nie widzisz tego, Go? To właśnie moja gwarancja, że się w niego nie
zmienię. Będę musiał być najlepszym mężem i ojcem na świecie.
Wtedy Go wybuchnęła płaczem – widziałem to pierwszy raz od czasów
dzieciństwa. Osunęła się na podłogę, tam, gdzie stała, jakby nogi się pod
nią ugięły. Usiadłem obok i oparłem głowę o jej głowę. Gdy wreszcie się
wypłakała, spojrzała na mnie i powiedziała:
– Pamiętasz, Nick, jak powiedziałam, że nadal będę cię kochać, nawet
jeśli…? Będę cię kochać, bez względu na to, co się stanie, jeśli…
– Tak.
– No więc, wciąż cię kocham. Ale to łamie mi serce. – Zaszlochała jak
dziecko. – To nie tak miało być.
– Dziwny zwrot akcji – przyznałem, starając się ją nieco rozluźnić.
– Nie będzie próbowała nas rozdzielać, prawda?
– Nie. Pamiętaj, że ona również udaje kogoś lepszego.
Tak, wreszcie jestem odpowiednią partią dla Amy. Któregoś ranka obudziłem się obok niej i patrzyłem, jak wygląda tył jej czaszki. Usiłowałem
odczytać jej myśli. Wreszcie nie czułem, jakbym patrzył w słońce. Dorastam
do poziomu szaleństwa mojej żony. Bo czuję, że znów mnie odmienia: byłem nieopierzonym chłopakiem, a potem mężczyzną, dobrym i złym. Teraz
wreszcie jestem bohaterem. Warto mnie dopingować w niekończącej się
opowieści wojennej naszego małżeństwa. To opowieść, z którą mogę żyć.
Cholera, obecnie nie wyobrażam sobie swojej opowieści bez Amy. Jest moją
odwieczną antagonistką.
Jesteśmy jednym wielkim przerażającym punktem kulminacyjnym,
szczytowaniem.
AMY ELLIOTT DUNNE
DZIESIĘĆ MIESIĘCY, DWA TYGODNIE, SZEŚĆ DNI PO
POWROCIE
Mówiono mi, że miłość powinna być bezwarunkowa. Taka jest zasada,
każdy tak mówi. Ale jeśli miłość nie zna żadnych granic, limitów, warunków do spełnienia, dlaczego ktokolwiek miałby się starać postępować właściwie? Skoro wiem, że jestem kochana bez względu na wszystko, gdzie
jest wyzwanie? Mam kochać Nicka mimo wszystkich jego wad. I Nick ma
mnie kochać pomimo wszystkich moich dziwactw. Ale oczywiście żadne
z nas tego nie robi. Dlatego myślę, że wszyscy się mylą, bo miłość powinna
jednak spełniać wiele warunków. Miłość powinna wymagać od partnerów,
by przez cały czas starali się, jak tylko mogą. Miłość bezwarunkowa to miłość niezdyscyplinowana i jak wszyscy widzieliśmy, niezdyscyplinowana
miłość jest katastrofalna.
Więcej o miłości możecie przeczytać w Niezwykłej. Wkrótce w księgarniach!
Ale przede wszystkim: macierzyństwo. Jutro wypada termin. Tak się
składa, że to będzie nasza rocznica. Szósta. Żelazo. Myślałam o tym, by podarować Nickowi ładne kajdanki, ale może go to jeszcze nie rozbawić. To
takie dziwne, kiedy myślę o tym, że rok temu zajmowałam się niszczeniem
swojego męża. Teraz prawie udało mi się go już odtworzyć.
W ostatnich miesiącach Nick cały czas wolny poświęcał na nacieranie
mojego brzucha masłem kokosowym, bieganie po pikle, masowanie mi
stóp oraz robienie innych rzeczy, które powinni robić przyszli ojcowie. Hołubił mnie. Uczy się kochać mnie bezwarunkowo, pod wszystkimi moimi
warunkami. Myślę, że wreszcie jesteśmy na najlepszej drodze do osiągnięcia szczęścia. Wreszcie wykombinowałam, jak to zrobić.
Jesteśmy w przededniu stania się najlepszą na świecie, najbardziej świetlaną nuklearną rodziną.
Musimy tak dalej trzymać. Nick jeszcze nie całkiem opanował tę sztukę.
Dziś rano głaskał mnie po włosach i spytał, co jeszcze może dla mnie zrobić, a ja powiedziałam: „Jejku, Nick, dlaczego jesteś dla mnie taki dobry?”.
Powinien był odpowiedzieć: „Zasługujesz na to. Kocham cię”.
A on powiedział: „Bo mi cię żal”.
„Dlaczego?”.
„Bo codziennie rano musisz się budzić i być sobą”.
Naprawdę wolałabym, by tego nie powiedział. Wciąż o tym myślę. Nie
mogę przestać.
Nie mam nic więcej do dodania. Chciałam się tylko upewnić, że ostatnie słowo należy do mnie. Sądzę, że na to zasłużyłam.
PODZIĘKOWANIA
Muszę zacząć od Stephanie Kip Rostan, której mądre rady, rozsądne
opinie i dobry humor towarzyszyły mi już przy trzech książkach. Jest również osobą, z którą przemiło spędza się czas. Dziękuję za wszelkie wspaniałe wskazówki, które dostawałam przez lata. Dziękuję też bardzo Jimowi
Levine’owi i Danielowi Greenbergowi oraz wszystkim z Levine Greenberg
Literary Agency.
Lindsay Sagnette jest wprost wymarzoną redaktorką. Dziękuję za fachowe rady, za pozwolenie mi na odpowiednią dawkę uporu, za dawanie
mi bodźca do większego wysiłku i słowa zachęty na ostatnim odcinku –
gdyby nie ty, poprzestałabym na etapie 82,6 procent wykonanej roboty.
Wielkie podziękowania dla wydawczyni z Crown Molly Stern za informacje zwrotne, wsparcie, mądre komentarze, niespożytą energię.
Na moją wdzięczność zasługują również Annsley Rosner, Christine
Kopprasch, Linda Kaplan, Rachel Meier, Jay Sones, Karin Schulze, Cindy
Berman, Jill Flaxman i E. Beth Thomas. Jak zwykle dziękuję też Kirsty Dunscath i ekipie z Orion.
Z licznymi pytaniami dotyczącymi policji i procedur prawnych zwróciłam się do bardzo wyrozumiałych ekspertów. Dziękuję swojemu wujowi,
sędziemu Robertowi M. Schieberowi, i porucznikowi Emmetowi B. Helrichowi za to, że zawsze pozwalali mi wykorzystywać swoje pomysły. Wielkie podziękowania dla adwokatki Molly Hastings z Kansas City, która objaśniła swoją pracę z wielkim wdziękiem i przekonaniem. I niekończące się
podziękowania dla detektywa Craiga Enloe z Overland Park Police Depart-
ment za odpowiedź na moje 42 tysiące e-maili (skromnie licząc), jakie do
niego wysłałam w ciągu ostatnich dwóch lat. Wykazał się przy tym cierpliwością, humorem i przekazywał dokładnie tyle informacji, ile trzeba.
Wszelkie błędy pochodzą ode mnie.
Na moje podziękowania, z różnych powodów, zasługują również następujące osoby: Trish i Chris Bauer, Katy Caldwell, Jessica i Ryan Coxowie, Sarah i Alex Eckertowie, Wade Elliott, Ryan Enright, Mike i Paula
Hawthorne’owie, Mike Hillgamyer, Sean Kelly, Sally Kim, Sarah Knight,
Yocunda Lopez, Kameren i Sean Millerowie, Adam Nevens, Josh Noel, Jess
i Jack O’Donnellowie, Lauren „Fałszywe Stronnictwo Jesteśmy Świetni”
Oliver, Brian „Map App” Raftery, Javier Ramirez, Kevin Robinett, Julie
Sabo, gg Sakey, Joe Samson, Katie Sigelman, Matt Stearns, Susan i Errol
Stone, Deborah Stone, Tessa i Gary Toddowie, Jenny Williams, Josh Wolk,
Bill i Kelly Ye, Chicago’s Inner Town Pub (dom Bożonarodzeniowego Poranka), i niezatapialna Courtney Maguire.
Dziękuję całej mojej rodzinie z Missouri – wszystkim Schieberom, Welshe’om, Flynnom oraz innym pociotkom. Dzięki za miłość, wsparcie,
śmiech, bułki z piklami i bourbona z lodem, słowem, za uczynienie Missouri, jak powiedziałby Nick, „magicznym miejscem”.
Bardzo pomogły mi również opinie kilkorga czytelników, którzy są też
dobrymi przyjaciółmi. Marcus Sakey udzielił mi surowej rady dotyczącej
Nicka na samym wstępie, przy piwie i tajskim jedzeniu. David MacLean
i Emily Stone byli tak dobrzy, że przeczytali Zaginioną dziewczynę w przedślubnych miesiącach. Wyglądało na to, że lektura wcale im nie zaszkodziła,
a książce bardzo pomogła, więc dziękuję. Nic nie przeszkodzi wam w podróży na Kajmany!
Scott Brown: bardzo dziękuję za wszystkie pisarskie odosobnienia
w czasie tworzenia Zaginionej dziewczyny, a zwłaszcza za Ozarks. Cieszę się,
że w końcu jednak nie zatopiliśmy tej łodzi wiosłowej. Dziękuję za niezwykle wnikliwą lekturę oraz poszturchiwanie mnie i pomaganie w wyrażeniu
tego, co chciałam, do cholery, wyartykułować. Jesteś dobrym Potworem
i wspaniałym przyjacielem.
Dziękuję swojemu bratu, Travisowi Flynnowi, że zawsze był pod ręką
i mógł odpowiadać na pytania na temat tego, co jak działa. Serdeczności
dla Ruth Flynn, Brandona Flynna i Holly Bailey.
Podziękowania dla krewnych ze strony męża: Cathy i Jima Nolanów,
Jennifer Nolan, Megan, Pablo, Xawy Marroquin – oraz wszystkich innych
Nolanów i Samsonsów: bardzo dobrze wiem, jaką jestem szczęściarą, że
weszłam do waszej rodziny. Dziękuję za wszystko. Cathy, zawsze wiedzieliśmy, że masz wielkie serce, ale w zeszłym roku udowodniłaś to na wiele
sposobów.
Dziękuję też swoim rodzicom, Mattowi i Judith Flynnom. Dodający
otuchy, troskliwi, zabawni, dobrzy, kreatywni, wspierający i wciąż szaleńczo w sobie zakochani po ponad czterdziestu latach związku. Jak zawsze
mam dla was mnóstwo podziwu. Dziękuję, że jesteście dla mnie tacy dobrzy oraz za to, że zawsze namawiacie usilnie obcych ludzi, by kupowali
moje książki. I dziękuję, że jesteście tacy cudowni dla Flynna – staję się lepszym rodzicem od samego patrzenia na was.
Wreszcie moja gromadka.
Roy: dobry kotek.
Flynn: ukochany chłopczyk, uwielbiam cię! Poza tym jeśli czytasz to
przed rokiem 2024, jesteś za mały na tę lekturę. Natychmiast to odłóż i weź
frumble!
Brett: mąż! Ojciec mojego dziecka! Mój partner w tańcu, który w nagłych wypadkach serwuje grillowany ser. Facet, który potrafi wybrać wino.
Który świetnie wygląda w smokingu. Także jako zombi w smokingu. Facet,
który potrafi serdecznie się śmiać i cudownie gwizdać. Facet, który zna odpowiedź. Facet, który tak rozśmiesza moje dziecko, że turla się ze śmiechu!
I mnie też tak rozśmiesza. Facet, który pozwala zadawać mi przeróżne natarczywe, niewłaściwe, nachalne pytania na temat tego, jak to jest być facetem. Facet, który czytał i czytał ponownie, a potem czytał jeszcze raz,
i znów czytał moją książkę, i nie tylko udzielał mi rad, lecz również robił
drinka z bourbonem. Jesteś świetny, kochanie. Dziękuję, że się ze mną ożeniłeś.
Dwa słowa, zawsze.