D - Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

Sygn. akt IV Ka 376/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 15 lipca 2014 roku.
Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:
Przewodniczący SSO Ireneusz Grodek
Protokolant Agnieszka Olczyk
przy udziale ----------po rozpoznaniu w dniu 15 lipca 2014 roku
sprawy B. S.
obwinionego z art. 124 § 1 kw
z powodu apelacji wniesionej przez obwinionego
od wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim
z dnia 17 kwietnia 2014 roku sygn. akt II W 454/13
na podstawie art. 437 § 2 kpk i art. 438 pkt 1 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw, art. 118 § 2 kpw zmienia zaskarżony
wyrok w ten sposób, że uniewinnia obwinionego B. S. od zarzucanego mu czynu;
koszty postępowania w sprawie przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.
Sygn. akt IV Ka 376 / 14
UZASADNIENIE
B. S. obwiniony został o to, że w dniu 6 lipca 2013 r. na terenie posesji przy ul. (...) w T. M.., woj. (...), umyślnie
dokonał uszkodzenia krzewu bzu poprzez podcięcie kilku gałęzi, powodując straty w wysokości 20 złotych na szkodę
P. S., tj. o czyn z art. 124 § 1 kw.
Wyrokiem zaocznym z dnia 17 kwietnia 2014 r. w sprawie II W 454 / 13 Sad Rejonowy w Tomaszowie Maz.:
1. obwinionego uznał winnym dokonania zarzuconego czynu i za to na podstawie art. 124 § 1 kw w zw. z art. 39 § 1
i 2 kw wymierzył mu karę nagany;
2. zwolnił obwinionego od opłaty oraz od wydatków, które przejął na rachunek Skarbu Państwa.
Powyższy wyrok zaskarżył obwiniony, podnosząc zarzuty:
- naruszenia prawa procesowego poprzez rozpoznanie sprawy pomimo braku skutecznego doręczenia obwinionemu
zawiadomienia o rozprawie;
- wydanie wyroku w oparciu o nierzetelne i nieprawdziwe ustalenia co do własności krzewu bzu.
W konkluzji skarżący wnosił o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie go od zarzuconego czynu, ewentualnie o jego
uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania lub umorzenie postępowania wobec „ oczywistego braku
podstaw do prowadzenia sprawy i wydania orzeczenia ”.
Sąd Okręgowy zważył co następuje:
Co do pierwszego z opisanych wyżej zarzutów – stosownie do treści art. 133 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 132 § 1 i 2 kpk w
zw. z art. 38 § 1 kpw, jeżeli doręczenia nie można dokonać adresatowi osobiście ( bądź w razie chwilowej nieobecności
adresata w jego mieszkaniu – dorosłemu domownikowi, administracji domu, dozorcy domu lub sołtysowi, którzy
podjęliby się oddać pismo adresatowi ) pismo przesłane za pośrednictwem operatora pocztowego pozostawia się
w najbliższej placówce pocztowej tego operatora. O pozostawieniu pisma doręczający umieszcza zawiadomienie w
oddawczej skrzynce pocztowej bądź na drzwiach mieszkania adresata lub w innym widocznym miejscu ze wskazaniem,
gdzie i kiedy pismo pozostawiono oraz, że należy je odebrać w ciągu 7 dni. W razie bezskutecznego upływu tego terminu
należy czynność zawiadomienia powtórzyć jeden raz. Jeśli pismo nie zostanie odebrane, uznaje się je za doręczone z
ostatnim dniem „ drugiego ” siedmiodniowego terminu – chodzi o termin biegnący od dnia powtórnego awizowania.
Korespondencja obejmująca wezwanie dla B. S.do stawienia się na rozprawę wysłana została na adres, jaki w toku
całego postępowania obwiniony przywoływał jako miejsce zamieszkania i stałego pobytu oraz jako adres dla doręczeń.
Korespondencja ta nie została przez obwinionego podjęta pomimo podwójnej jej awizacji, która miała miejsce w
dniach 26 lutego 2014 r. oraz 6 marca 2014 r., wskutek czego po dniu 14 marca 2014 r. doręczyciel zwrócił pismo
nadawcy – Sądowi Rejonowemu w Tomaszowie Maz. Z powyższego wynika, iż tryb doręczeń, o jakim mowa w art. 133
§ 1 i 2 kpk w zw. z art. 132 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 38 § 1 kpw został dochowany, w związku z czym zarzut, iż skarżący nie
został powiadomiony prawidłowo o terminie rozprawy, na której zapadło zaskarżone orzeczenie, nie jest prawidłowy.
Co do drugiego z zarzutów – ustalenia Sądu I instancji co do własności nieruchomości oraz krzewu bzu, który na niej
porastał, były prawidłowe. Opierając na odpisie zwykłym księgi wieczystej tej nieruchomości Sąd Rejonowy trafnie
wskazał, iż stanowi ona współwłasność czterech osób w częściach równych – B. S., H. J., W. Z. i P. S., których udziały
wynosiły po 1 / 4. Stosownie do treści art. 48 kc, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części
składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa
i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania. Część składowa rzeczy nie może zaś być odrębnym przedmiotem
własności i innych praw rzeczowych ( art. 47 § 1 kc ). Z powyższego wynika, iż współwłasność nieruchomości wyżej
wymienionych osób dotyczyła także posadzonego na nim krzewu bzu.
Sąd Rejonowy z obrazą art. 124 § 1 kw uznał natomiast, iż zachowanie obwinionego wyczerpało znamiona wykroczenia
stypizowanego w tym przepisie. Penalizuje on zachowanie tego, kto cudzą rzecz umyślnie niszczy, uszkadza lub
czyni niezdatną do użytku, jeżeli szkoda nie przekracza 1/4 minimalnego wynagrodzenia. Nie wchodząc bliżej w
mogące budzić wątpliwości zagadnienie, czy czynności sprawcze określone w art. 124 § 1 kw, dokonane wobec rzeczy
wspólnej przez jednego ze współwłaścicieli, mogłyby zostać potraktowane jako odnoszące się do rzeczy „ cudzej ” ( por.
komentarze do art. 278 kk i art. 284 kk, odnoszące się do zbliżonej problematyki przywłaszczenia oraz zaboru w
celu przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej, stanowiącej przedmiot współwłasności, przez jednego z właścicieli i
prezentowane tam orzecznictwo i literaturę dotyczące tej problematyki w: Kodeks Karny. Komentarz, red. prof. dr
hab. Alicja Grześkowiak, prof. dr hab. Krzysztof Wiak, rok wydania: 2013, Wydawnictwo: C.H. Beck, wydanie: 2,
opubl. Legalis; Kodeks karny. Komentarz, red. prof. dr hab. Ryszard Stefański, Rok wydania: 2013, Wydawnictwo:
C.H.Beck, Wydanie: 7, opubl. Legalis; Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Komentarz do art. 222 – 316, red.
prof. Andrzej Wąsek, prof. dr hab. Robert Zawłocki, rok wydania: 2010, wydawnictwo: C.H.Beck, Wydanie: 4; opubl
Legalis), to nawet dopuszczając taką możliwość uznać należy, iż ingerencja prawa wykroczeń nie będzie wchodzić w
grę w przypadku podejmowania przez jednego ze współwłaścicieli drobnych, dokonanych z zachowaniem umiaru i
mieszczących się w ramach rozsądnego zarządzania rzeczą wspólną czynności, nawet jeśli skutkowałyby naruszeniem
jej substancji i były podejmowane bez zgody pozostałych współwłaścicieli. Zachowanie obwinionego sprowadzało się
zaś do wycięcia kilku gałęzi krzaku bzu, dokonanych po okresie jego kwitnienia ( a więc nie zakłócających walorów bzu
jako krzewu ozdobnego ), które zaczęły się ocierać o elewację budynku od strony pomieszczeń zamieszkiwanych przez
obwinionego. Tego rodzaju konieczne zabiegi, zbliżone do pielęgnacyjnych, nie noszą cech niszczenia, uszkodzenia,
czy też czynienia niezdatnym do użytku wspomnianego krzewu w rozumieniu art. 124 § 1 kw. Uznając więc, iż czyn
obwinionego nie wyczerpał znamion wykroczenia w typ przepisie określonego, należało orzec jak w sentencji.