Magiczny detektyw - Creatio Fantastica

Creatio Fantastica
PL ISSN: 2300-2514 R. XII, 2016, nr 2 (53)
Mateusz Kozieł
Magiczny detektyw
Akta Dresdena to cykl książek opowiadających o pewnym chicagowskim detektywie. Konkretniej rzecz ujmując, detektywie zajmującym się sprawami niecodziennymi. W
momencie, kiedy zdarza się znaleźć zwłoki, z których ktoś wyciął najsmaczniejsze partie
mięsa lub osuszył ciało z krwi, niewiele pozostaje pracy dla policjantów z wydziału zabójstw, którzy, tak jak każdy normalny człowiek, wolą nie dopuszczać do siebie myśli o
tym, co widzieli, a tym bardziej o tym, że być może strachy z dzieciństwa wcale nie są tylko
wytworami wyobraźni.
Tom Butcher ma na swoim koncie już kilka książek. Martwy rewir jest siódmym
z kolei tomem, traktującym o losach Harry'ego Dresdena. Dla osoby nieznającej poprzednich części wstrzelenie się w klimat opowieści i miejsce akcji, nie sprawia jednak wielkiego kłopotu. Mamy tutaj do czynienia z analogiczną sytuacją jak w cyklu Jo Nesbø o perypetiach genialnego policjanta Harry'ego Hole’a. W obu przypadkach można rozpocząć
czytanie od którejkolwiek części, bo mimo, że wszystkie następują po sobie, to nie odgrywa to większej roli, jeśli chodzi o fabułę. Historia rozpoczyna się w momencie, kiedy
główny bohater, kulejący czarodziej, wraca do swojego niewielkiego mieszkanka. Opisuje
te cztery ściany jako miejsce niespecjalnie przystosowane do prowadzenia życia towarzyskiego, które jednak jest czyste. W miarę czyste. A w zasadzie powinno być, bo kiedy Harry
przekracza próg widzi, że pies Myszek (sięgający mu do pasa – a jeszcze nie przestał rosnąć) jest nienakarmiony, a mieszkanie znajduje się w opłakanym stanie. Niemal natychmiast z pokoju wybiega półnaga dziewczyna w przykrótkiej koszulce i ulatnia się z pomieszczenia. Mag nie jest tym faktem zdumiony, gdyż od pewnego czasu pomieszkuje u
niego przyrodni brat, przystojny wampir sycący się nie krwią, lecz uniesieniem.

Recenzja książki: Jim Butcher, Martwy rewir [Dead beat], przekł. Wojciech Szypuła, Warszawa: Mag 2016,
ISBN: 9788374806282, ss. 624.
1
Warto tutaj wspomnieć, iż postać ta wykreowana została bardziej z humorem i jest
poniekąd paszkwilem na Zmierzch, co nie umniejsza jej zasług.
Wracając do fabuły, Harry jest zły na brata, że ten nie zrobił nic pożytecznego. Zabiera się więc za sprzątanie, gdyż ma nadzieję, że wieczorem zawita do niego znajoma.
Bohater w tej sferze zachowuje się nieco jak podlotek, czego autor nie omieszkał pokazać,
przy czym ma pewne cechy introwertyka (na przykład nie jest pewien, czy powinien zaprosić przyjaciółkę na kolację, mimo, że bardzo by chciał, aby było między nimi coś więcej
niż przyjaźń; przy czym ona również wysyła mu wyraźne sygnały). Niestety, przyjaciółka
znudzona czekaniem na niezdarne amory okaleczonego maga, wybiera się z kimś innym
na wakacje, pozwalając łaskawie, aby Harry Dresden podlewał jej kwiatki. Nie mija dużo
czasu, kiedy detektyw zostaje zaproszony na rozmowę ze swoim wrogiem, wampirzycą
Mavrą, która stawia mu ultimatum: albo znajdzie dla niej pewną czarnoksięską księgę,
albo przyjaciółka Harry'ego zostanie zniszczona przez ujawnienie pewnych zdjęć. Chcąc
nie chcąc, bohater zostaje wciągnięty w wir wydarzeń, które niedługo później staną się
bardzo krwawe i nabiorą tempa.
Akcja powieści toczy się w Chicago, gdzie czytelnik zawita do sklepu z księgami
magicznymi, pozna sprzymierzeńców Harry'ego – wilkołaki jeżdżące nowymi SUVami,
patologa lubującego się w nutach polki, czy czaszkę mającą niezgłębione pokłady wiedzy.
Nie zabraknie też i „tych złych”, którzy dziwnym trafem również szukają tej samej książki,
co Mavra, i nie cofną się przed niczym, aby ją zdobyć.
Martwy rewir czyta się bardzo szybko i płynnie. Nie ma czasu na stagnację i znudzenie, ponieważ ciągle coś się dzieje, mimo że wydarzenia głównowątkowe nabierają
rozpędu dopiero około dwusetnej strony. Całość utrzymana jest w klimacie książek i filmów z lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych. Poza tym, zachowane są wszelkie stereotypy, wszystko co złe ma największą moc w Halloween, a wydarzenia z przeszłości nie
dają o sobie zapomnieć. Jest nieco inne pojmowanie magii, niż to do którego w ostatnich
latach można było przywyknąć. Używanie czarów wyczerpuje, tak jak wysiłek fizyczny
(podniesienie samochodu za pomocą zaklęć udaje się Dresdenowi pod wpływem adrenaliny, a nie ze względu na wyszkolenie) i przypomina nieco o prawa fizyki (Harry wzmacnia
siłę czarów za pomocą odpowiednich przedmiotów koncentrujących energię kinetyczną).
To miła odmiana oraz powrót do dawnych lat, kiedy nie wszystko było tak sztampowe i
bezbarwne. Fabuła jest ciekawa, utrzymuje czytelnika przez długi czas w koncentracji i
pozwala na zagłębienie się w lekturze bez nużących opisów.
2
Polecam Martwy rewir każdej osobie, nawet nielubującej się w tematyce magii, ponieważ jest to powieść – po prostu – dobra, napisana z humorem, ale jednocześnie nie bez
nawiązań do konwencji kryminału. Z wielką chęcią sięgnę także po poprzednie, jak i po
kolejne części cyklu i pozostaje mi mieć nadzieję, że autor uniknie pokusy dopisywania
ich tylko dla zysku.
3