Krótka historia starożytnego Egiptu - sp1

Krótka historia starożytnego Egiptu
Około IV tysiąclecia nastąpiło pustynnienie obszaru Afryki (powstała m.in. Sahara) co spowodowało
przenoszenie się ludności na teren doliny Egiptu. Zasiedlany był głównie teren delty Nilu. Około roku 3100
Górny Egipt (ten na południu, przy pierwszej katarakcie) podbił Dolny.
W Egipcie było 30 dynastii.
Egipt rozwinął się dzięki corocznym, regularnym (a co za tym idzie dającym się przewidzieć) wylewom Nilu,
który przynosił żyzne muły zapewniające przy odpowiednim nakładzie sił i środków oraz odpowiedniej
organizacji dwukrotne, wysokie plony w ciągu roku. Dzięki tak sprzyjającym warunkom rolnictwo, które
stanowiło podstawowe zajęcie ludności, zapewniało nadwyżki żywności, co pozwalało na jej magazynowanie na
okresy nieurodzaju oraz na eksport. Równocześnie, od początku IV tysiąclecia p.n.e., posługiwano się w Egipcie
żaglowymi łodziami do transportu materiałów po Nilu i opanowano obróbkę miedzi. Pod koniec tego tysiąclecia
zaczęto stosować pismo hieroglificzne.
Hieroglify były pismem obrazkowym. System pisma hieroglificznego kształtował się za panowania trzech
pierwszych dynastii, na przełomie IV i III tysiąclecia p.n.e. Utrzymywał się przez trzy tysiące lat, aż do okresu
rzymskiego.
Niemal równocześnie z powstaniem pisma hieroglificznego w okresie Starego Państwa, jako wynik szybkiego
pisania niektórych tekstów wykształciła się kursywa hieroglificzna. Zaznaczano w niej tylko kontury znaków,
pomijano zaś szczegóły.
Państwem kierowali dynastyczni władcy – faraonowie, którym przydawano boskie pochodzenie, uznając ich
za synów boga-słońca Re (Ra). Wierzono iż ich dusze żyją tak długo aż ich ciała się nie rozłożą bądź dopóki nie
zniknie imię zmarłego i dlatego mumifikowano ciała zmarłych władców, umieszczając je w specjalnie w tym
celu budowanych grobowcach
Kanon w sztuce egipskiej
Postać ludzka
Sylwetkę ludzką przedstawiano tak, aby wszystkie zasadnicze elementy były dobrze widoczne: głowa, trójkątny
tułów, obie ręce i nogi. Jest to postać zbliżona w zasadzie do profilu, ale tors jest wyobrażony frontalnie i w
okolicach brzucha skręcony w bok. Frontalnie zaznaczone są również barki, ramiona i ręce, z profilu
przedstawiona jest głowa, ale oko musiało być zaznaczone od frontu. Z profilu przedstawiano również nogi. W
sylwetce kobiecej piersi zaznaczano z profilu. Układ figury ludzkiej w kanonie był dwojaki: człowieka
przedstawiano jako postać kroczącą lub siedzącą. Stroje i ozdoby zależały od okresu historycznego, zawsze
stanowiły trwały element w przedstawianiu postaci.
Wizerunek władcy
Nieco inne zasady obowiązywały w sposobie przedstawiania klasy rządzącej, władców i najwyższych
dostojników państwowych, Władca wyobrażany był w pozie stojącej lub kroczącej. W takiej postawie ukazywał
się publicznie, a poddani oglądali go tylko z oddali. Rysy twarzy miał powszechnie znane, jego wizerunki
bowiem pojawiały się w świątyniach. Oczywiście był to portret oficjalny, przedstawiany w "bezczasowej
młodości"., z ukrytymi niedostatkami anatomicznej budowy jego ciała, bez uwzględniania jakichkolwiek uczuć
na obliczu władcy.
Mastaba – pierwsze grobowce egipskie
Piramidy – grobowce faraonów
Piramidy – grobowce faraonów
Świątynia – wejście główne
Sfinks
`
Urny
Mumifikacja zwłok
Maska z grobowca Tutenchamona – jednego
z faraonów Egiptu
Egipski papirus z hieroglifami i sceną rodzajową
z Księgi Umarłych
Rzeźba siedzącego skryby (pisarza)
Posąg Ramzesa II w Luksorze