Sierpniowy newsletter

NEWSLETTER
Sierpień 2016
Spis treści
TEMATY MIESIĄCA
2
Umowa cash pooling jest umową pożyczki – konsekwencje podatkowe
2
Kolejne wyroki w sprawach dotyczących obowiązku pobrania podatku u źródła
3
Liczy się data podpisu, a nie kiedy przyjdzie listonosz
6
OSTATNIE ORZECZENIA PODATKOWE
7
Auto zastępcze należy traktować tak jak testowe
7
Przekształcenie umożliwia większą amortyzację
8
Gwarancja od podmiotu powiązanego daje korzyść w CIT
8
Obowiązek podatkowy przy najmie powstaje w terminie uiszczenia czynszu
8
Zastrzeżenia prawne
8
Tematy miesiąca
Umowa cash pooling jest umową pożyczki – konsekwencje podatkowe
Na przestrzeni ostatnich kilkunastu miesięcy można zaobserwować odejście organów
podatkowych, jak i sądów drugiej instancji od dotychczas jednolicie obowiązującego
podejścia, w którym nienazwana umowa cash poolingu nie była zrównywana z umową
pożyczki.
Z taki podejściem, w którym cash pooling był traktowany jako umowa o wspólnym
zarządzaniu płynnością finansową, nie podlegająca restrykcyjnym przepisom ustawy z dnia
15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: Ustawa CIT), mieliśmy
do czynienia jeszcze w 2014 roku (WSA w Poznaniu z dnia 28 sierpnia 2014 roku, sygn. akt
I SA/Po 315-316/14; WSA w Warszawie z 22 października 2014 roku, sygn. akt III SA/Wa
1076/14) oraz w pierwszej połowie 2015 roku (WSA w Warszawie z dnia 30 stycznia 2015
roku, sygn. akt III SA/Wa 1144/14; WSA we Wrocławiu z dnia 22 lipca 2015 roku, sygn. akt
I SA/Wr 1112/15).
Dobrą passę dla podatników przerwały dwa wyroki NSA z dnia 30 września 2015 roku (sygn.
akt II FSK 3137/14 oraz II FSK 2033/14), w których to wyrokach stwierdzono, że transfer
środków pieniężnych za wynagrodzeniem pomiędzy uczestnikami w ramach umowy cash
poolingu mieści się w definicji pożyczki. Do momentu wydania powyższych wyroków,
w ocenie sądów, konieczne było, aby uznać umowę cash pooling za pożyczkę, aby obie
strony umowy (podmiot udzielający i biorący pożyczkę) były skonkretyzowane, a jej wartość
jasno określona.
W celu zdefiniowania umowy cash poolingu jako umowy pożyczki sądy odwołują się do
przepisów Ustawy CIT oraz Kodeksu cywilnego.
Zgodnie z art. 16 ust. 7b Ustawy CIT przez pożyczkę, o której mowa w ust. 1 pkt 60 i 61 oraz
art. 15c (przepisy o niedostatecznej kapitalizacji), rozumie się każdą umowę, w której dający
pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy,
a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy.
Natomiast przepisy Kodeksu cywilnego nie regulują umowy cash poolingu i w związku z tym
jest to umowa nienazwana, ale jej cechą - zgodnie z obowiązującą linią orzeczniczą jest to,
że jeden podmiot przekazuje pieniądze innemu na pokrycie zobowiązań. W zamian otrzymuje
ich zwrot wraz z odsetkami, będącymi jego wynagrodzeniem. Cechy te wskazują
na pożyczkę, gdzie zgodnie z art. 720 § 1 KC poprzez zawarcie umowy pożyczki dający
pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo
rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość
pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.
2
Podsumowując, przez umowę pożyczki Minister Finansów i sądy rozumieją każdą umowę,
w której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość
pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy i zapłacić odsetki,
nawet wówczas, gdy zobowiązania stron umowy wynikają z danej umowy w sposób
dorozumiany. Stąd brak sporządzonych umów pożyczki pomiędzy uczestnikami struktury nie
przekreśla uznania określonych transakcji jako pożyczki.
Należy podkreślić, że sposób kwalifikacji umów cash poolingu ma ogromne znaczenie
z punktu widzenia podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: CIT) oraz podatku
od czynności cywilno-prawnych (dalej: PCC).
Zrównanie umów cash poolingu z umowami pożyczek w wydawanych przez Ministra
Finansów interpretacjach oraz wyrokach NSA, w tym ostatnim wyroku NSA z dnia 07 lipca
2016 roku (sygn. akt II FSK 993/16 ) spowodowało nałożenie na podatników nie tylko
dodatkowych obowiązków raportowych (sporządzanie dokumentacji cen transferowych
zgodnie z art. 9a ust. 1 Ustawy CIT), ale również dodatkowe obciążenia podatkowe.
Jednym z nich będzie ograniczenie wynikające z przepisów o niedostatecznej kapitalizacji co
do zaliczania odsetek uzyskanych w ramach cash poolingu do kosztów uzyskania
przychodu. W związku z powyższym odsetki zapłacone, w wyniku zawarcia takich umów,
powyżej ustalonego limitu nie powinny być rozliczane jako koszty podatkowe (art. 16 ust. 1
pkt 60 i 61 Ustawy CIT).
Skoro do przejściowych transferów pieniężnych w ramach cash poolingu stosuje się według
sędziów NSA zarówno przepisy o cienkiej kapitalizacji, jak i o cenach transferowych to
z czasem może pojawić się również opinia, że odsetki wypłacane w ramach cash poolingu
powinny zostać także objęte podatkiem u źródła (art. 21 ust. 1 Ustawy CIT).
Podsumowując, wydany w ostatnim czasie wyrok NSA z dnia 07 lipca 2016 roku (sygn. akt II
FSK 993/16 ), dotyczący konsekwencji zawieranych umów cash poolingu, wpisuje
się w dotychczasową linię orzeczniczą. To niekorzystne podejście do klasyfikowania umów
cash poolingu stawia podatników w trudnej sytuacji na gruncie Ustawy CIT. Podatnicy
niejednokrotnie będą musieli się zmierzyć z problemem określenia stron „pożyczki”, aby
wywiązać się z obowiązków nakładanych przez Ministra Finansów i sędziów, co nie dość,
że będzie czasochłonne to jeszcze zwiększy koszty działalności podmiotów gospodarczych
w ramach jednej grupy kapitałowej.
Kolejne wyroki w sprawach dotyczących obowiązku pobrania podatku u źródła
W dniu 7 lipca bieżącego roku Naczelny Sąd Administracyjny rozpatrywał cztery sprawy
dotyczące podatku u źródła (sygn. akt II FSK 554/16, II FSK 227/16, II FSK 254/16, II FSK
49/16). We wszystkich sprawach Sąd stanął po stronie podatników, zgadzając
się, że w przedstawionych stanach faktycznych nie występuje obowiązek polskiego
podmiotu do pobrania podatku od wypłacanego honorarium na rzecz zagranicznego
3
kontrahenta. Dwa dni wcześniej Sąd przyznał, w analogicznym stanie faktycznym, rację
przedstawicielowi
ministerstwa
finansów
(sygn.
akt
II FSK 137/15).
Zgodnie
ze stanowiskiem organów podatkowych, reprezentowanym w każdej z wymienionych
powyżej spraw, wystarczającą przesłanką opodatkowania dochodu nierezydenta, i w efekcie
powstania obowiązku płatnika do pobrania podatku u źródła, jest fakt posiadania siedziby
podmiotu nabywającego usługi na terytorium Polski. Można odnieść wrażenie, że w opinii
organów skarbowych, siedziba nabywającego usługi definiuje miejsce powstania przychodu.
W doktrynie dominujące jest przychylne dla podatników stanowisko, zgodnie z którym
warunek posiadania siedziby na terytorium kraju przez nabywającego usługę, nie jest
wystarczającą determinantą powiązania powstania dochodu z terytorium danego kraju,
w interesującym nas przypadku Rzeczypospolitej Polskiej. W efekcie, podatkowi u źródła
podlegać będzie wyłącznie przychód nierezydenta powstały na skutek wykonania usługi,
która będzie na terenie państwa źródła wykonywana, bądź której realizacja związana jest
z terytorium państwa źródła. Pogląd wyrażony w doktrynie znalazł poparcie w szerokiej linii
orzeczniczej sądów administracyjnych, wskazać można zwłaszcza na ważny wyrok NSA
z dnia 5 listopada 2009 r., sygn. akt II FSK 2194/08. Podobnie jak w orzeczeniach z lipca
2016 roku, kwestią sporu było użyte przez ustawodawcę określenie „od dochodów,
które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej" w odniesieniu do nierezydentów
o ograniczonym obowiązku podatkowym. W ocenie sądu określenie to „należy rozumieć
szeroko, rozciągając je na dochody z usług świadczonych na obszarze Polski, dochody ze zbycia
rzeczy, odsetki, dywidendy, opłaty licencyjne, czynsze, itp.” W doktrynie prawa podatkowego
wymóg ten zwany jest łącznikiem przedmiotowym, który zgodnie z utrwalonym poglądem,
powinien być wyrażony expressis verbis w treści ustawy podatkowej oraz mieć charakter
zawężający potencjalny zasięg opodatkowania.
Warunek wystąpienia rezultatu usługi u kontrahenta polskiego, tak często podnoszony przez
organy podatkowe, nie został przez ustawodawcę zawarty w ustawie, w ocenie sądu
„na gruncie polskiego prawa podatkowego nie można wiązać ograniczonego obowiązku
podatkowego nierezydenta z uzyskaniem przychodu od kontrahenta, który jest spółką polską,
na postawie umowy o wykonanie usług, których realizacja nie jest związana z terytorium RP”. Sąd
podkreślił również pierwszeństwo wykładni językowej, w efekcie zastosowania której „dla
objęcia ograniczonym obowiązkiem podatkowym nierezydenta, wymagane jest aby jego dochód
został osiągnięty na terytorium RP”. Z zapisami ustawy bez znaczenia pozostaje również
iż zlecenie wykonania usług nierezydentowi dokonał polski przedsiębiorca i wypłata
wynagrodzenia za wykonanie zlecenia dokonana została z majątku polskiego przedsiębiorcy.
Sąd nie podzielił argumentacji organu wskazującego na "występujący gospodarczy związek
tego dochodu z terytorium Polski", opierający się na siedzibie płatnika oraz miejsca
dokonania płatności za zlecone usługi z terytorium kraju. „Ustawa podatkowa nie zawiera
literalnie takiej przesłanki. Wywiedzenie jej zaś w drodze szerokiej wykładni celowościowej – jak
to próbuje de facto czynić organ – jest nie tylko niezgodne z ww. poglądem doktryny, ale także
z poglądem wyrażonym w wyroku NSA z dnia 24 lipca 2004 r., sygn. akt I SA/Gd 1979/99 oraz
w uchwale NSA z dnia 20 marca 2000 r., sygn. akt FPS 14/99”.
4
Zgodnie więc z przedstawionym, wyrażonym tak w doktrynie prawa podatkowego jak
i podzielanym przez sądy administracyjne, przychylnym dla podatników stanowiskiem,
zwolnione z obowiązku pobrania podatku od źródła przez polskiego płatnika, będą wypłaty
na rzecz kontrahentów zagranicznych – nierezydentów podatkowych, za usługi wykonywane
na rzecz polskiego podmiotu, gdy rezultat nabywanej usługi będzie miał miejsce poza
granicami kraju. I tak przykładowo, gdy polski podmiot, w celu dochodzenia swoich
należności od kontrahentów zagranicznych, posługiwać się będzie pomocą, położonej
na terytorium kraju kontrahenta, kancelarii, która w ramach zleconych działań nie będzie
podejmować żadnych czynności na terytorium Polski, to dochód tej kancelarii zostanie
osiągnięty na terenie kraju, na którego terenie prowadzi ona swoja działalność, nie zaś
na terenie Polski – kraju siedziby zlecającego wykonanie usługi. Bardzo bogate orzecznictwo
pozwalało domniemywać, iż nieprecyzyjne określenie użyte przez ustawodawcę, zostało
wystarczająco jasno i precyzyjne wyjaśnione.
Tym większym zaskoczeniem jest pojawienie się wyroku z dnia 5 lipca (sygn. akt II FSK
137/15), w którym przy bardzo podobnym stanie faktycznym sąd podzielił, skrajnie
odmienne, stanowisko organu podatkowego. W wyroku tym spółka planowała strategię
wejścia na rynek kolumbijski, w tym celu nawiązała współpracę z kontrahentem
kolumbijskim, który miał podjąć działania dotyczące wyłącznie rynku kolumbijskiego.
W ocenie spółki – polskiego płatnika, nienależnie pobrała ona podatek u źródła
od wynagrodzenia należnego dla kolumbijskiego kontrahenta. Organ podatkowy ponownie
oparł swoja argumentacje na powstaniu dochodu na terytorium kraju ze względu na siedzibę
płatnika oraz fakt wypłaty wynagrodzenia z terytorium kraju.
Naczelny Sąd Administracyjny, odwołując się do zasady pierwszeństwa wykładni językowej
przepisów podatkowych, stwierdził, że skoro dodatkowych warunków nie formułuje ustawodawca,
nie wolno ich też formułować interpretatorowi. Jeżeli zatem jedyną przesłanką opodatkowania
dochodów nierezydenta w Polsce jest to, ażeby osiągnął je na terytorium Polski, a więc, ażeby
ich źródło znajdowało się w Polsce, to doszukiwanie się dalszych, pozanormatywnych warunków
takiego opodatkowania, jest nieuzasadnione. (A. Biegalski, Czynniki kształtujące zakres
jurysdykcji podatkowej państwa w odniesieniu do osób prawnych, w: "Kwartalnik Prawa
Podatkowego", Nr 1 z r. 2000). Sąd dodał, że adresatem stosowania łączników zawężających
potencjalny zasięg opodatkowania może być tylko normodawca, natomiast interpretator w drodze
wykładni wykraczającej poza językowy sens przepisu zasięgu opodatkowania zawężać nie
powinien. Przeprowadzone rozważania prowadzą więc do wniosku, że niesłuszne, a przede
wszystkim pozbawione normatywnego uzasadnienia, jest zanegowanie utożsamienia dochodów
osiąganych na terytorium RP z dochodami otrzymywanymi ze źródła znajdującego się na
terytorium RP, którym jest podmiot mający siedzibę na terytorium RP i stąd prowadzący operacje
gospodarcze oraz wypłacający wynagrodzenia, także za nabyte od nierezydenta usługi
niematerialne”. Sąd podkreślił, że odchodzi, od niekorzystnej dla organów podatkowych, linii
orzeczniczej argumentując iż rezultat nabywanej usługi odnosi się do rezydenta polskiego,
zlecającego jej wykonanie i której efekt zostanie wykorzystany w prowadzonej działalności
gospodarczej na terenie Polski.
5
Bardzo trudno jest ocenić czy wyrok ten jest zalążkiem kształtowania się nowej,
niekorzystnej dla podatników linii orzeczniczej. Na podpis Prezydenta RP czeka właśnie
ustawa zmieniająca ustawy o podatkach dochodowych właśnie w kwestiach dotyczących
podatku u źródła. Niestety ustawodawca nie wykorzystał nadarzającej się okazji
do ustawowego zdefiniowania „dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej”, która w gruntowny sposób mogłyby zakończyć batalię o interpretację tego
określenia.
Liczy się data podpisu, a nie kiedy przyjdzie listonosz
Postanowienie o przedłużeniu terminu zwrotu różnicy w VAT nabiera mocy prawnej w dniu
jego wydania, a nie dostarczenia pisma podatnikowi – orzekł WSA w Warszawie w wyroku
z 12 lipca br. (III SA/Wa 1735/15).
W przywołanej sprawie, Spółka która wystąpiła zwrot podatku VAT została poddana
procedurze przedłużenia terminu zwrotu podatku od towarów i usług. Naczelnik Urzędu
Skarbowego na podstawie art. 87 ust. 2 ustawy o VAT i wydał postanowienie w tym zakresie.
Spółka nie zaskarżyła samej zasadności przedłużenia zwrotu podatku VAT, a fakt,
że postanowienie to było błędnie doręczone. Według Spółki, postanowienie zostało błędnie
doręczone ponieważ zostało ono wydano 29 stycznia 2015 roku, a doręczone Spółce 3 lutego
2015 roku (to jest po upływie 60-dniowego terminu zwrotu VAT). Organ II instancji utrzymał
w mocy postanowienie Naczelnika urzędu skarbowego i uznał, że liczy się termin wydania
postanowienia, a nie jego doręczenia.
Spółka podnosiła z kolei argument, że samo sporządzenie i podpisanie postanowienia
o przedłużeniu terminu do zwrotu podatku VAT nie skutkuje wprowadzeniem go do obrotu
prawnego. Na poparcie tej tezy wskazano orzeczenie WSA w Warszawie z 28 stycznia 2016
roku (sygn. akt III SA/Wa 1026/15). W orzeczeniu tym WSA podkreślił, iż oba podejścia,
to jest uznawanie wydania postanowienia za skuteczne od wydania oraz od terminu
doręczenia, maja swoje uzasadnienie jednak drugie z nich należy uznać za bardziej
odpowiednie, z punktu widzenia standardów demokratycznego państwa prawnego.
Jednakże WSA w orzeczeniu III SA/Wa 1735/15 miał odmienne zdanie. Uznano, że kluczowa
jest tutaj data podpisania postanowienia przez Naczelnika urzędu skarbowego, a nie dzień,
kiedy korespondencję z urzędu odebrała Spółka. Według sądu, innego rodzaju podejście
skutkowałoby skróceniem czasu na weryfikację zasadności zwrotu podatku VAT
oraz mogłoby sprzyjać nieuczciwym praktykom i celowemu nieodbierania korespondencji
z urzędu. Wyrok jest nieprawomocny, jednakże jest to kolejny podobny wyrok (wyrok
Naczelnego Sądu Administracyjnego z 5 lipca 2016 r. sygn. akt I FSK 1943/15, I FSK
1468/15, I FSK 2081/15, I FSK 1539/15, I FSK 1893/15, I FSK 2208/15, I FSK 2039/15.
6
Pomimo wielu orzeczeń podobnych w tej sprawie, należy nie zgodzić się z wydanym
wyrokiem. Artykuł 212 Ordynacji podatkowej, który znajduje zastosowanie również
do postanowień, stanowi, że organ podatkowy, który wydał decyzję, jest nią związany
od chwili jej doręczenia. Przytoczony przepis ustanawia zasadę, że organ podatkowy
związany jest własną decyzją lub postanowieniem dopiero od momentu ich doręczenia,
a jedynie w przypadku wskazanym w tym przepisie decyzje lub postanowienia wiążą organ
od chwili ich wydania. Stwierdzanie to wskazuje, że pełne konsekwencje dotyczące wydanej
decyzji lub postanowienia są uzależnione od wprowadzenia jej do obrotu prawnego, o czym
nie może być mowy w przypadku tylko jego sporządzenia. Data wydania decyzji informuje
jedynie, iż w dniu tym sporządzona została decyzja, pozwala też ustalić, w jakim stanie
prawnym i faktycznym zapadło rozstrzygnięcie w sprawie.
Argumentacja, zgodnie z którą organ miałby utrudnione możliwości przedłużenia zwrotu
nie broni się ponieważ to na Państwie ciąży obowiązek wprowadzania takich regulacji,
aby pogodzić sprzeczne interesy stron. Dodatkowo należy wskazać, że podstawowe zasady
postępowania podatkowego, w tym zasada zaufania do organów podatkowych oraz zasada
udziału stron, odnoszą się również do przypadku przedłużenia terminu zwrotu w toku kontroli
podatkowej. Uzależnienie przedłużenia terminu zwrotu od faktycznego sporządzenia pisma
może rodzić wiele wątpliwości prawnych (np. brak możliwości kontroli daty faktycznego
sporządzenia postanowienia).
Ostatnie orzeczenia podatkowe
Auto zastępcze należy traktować tak jak testowe
Udostępnianie samochodów klientom, którzy swoje pojazdy oddali do serwisu, pozostaje
w ścisłym związku z działalnością dealera samochodowego. W związku z tym przysługuje
mu prawo do odliczenia całego VAT – uznał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku
z 26 lipca br. (I FSK 113/15). Sąd wyjaśnił, że udostępnienie takich pojazdów wpływa
bezpośrednio na uatrakcyjnienie warunków sprzedaży. Ten element oferty można uznać za
na tyle blisko związany z działalnością sprzedażową, że w tym zakresie dopuszczalne jest
przyznanie pełnego prawa do odliczenia VAT – stwierdził sąd.
7
Przekształcenie umożliwia większą amortyzację
Po przekształceniu spółki kapitałowej w osobową wspólnicy mogą zaliczać do kosztów
całość
odpisów
amortyzacyjnych.
Także
od
tej
części
wartości
początkowej,
która znajdowała się na jej kapitale zapasowym. Potwierdził to NSA wyrokiem z 9 sierpnia
2016 r., sygn. akt II FSK 1717/14. Sąd wyjaśnił, że w tym wypadku nie ma zastosowania
art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. d ustawy o CIT.
Gwarancja od podmiotu powiązanego daje korzyść w CIT
Z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 7 czerwca br. (I SA/Rz
349/16) wynika, że udzielenie nieodpłatnego poręczenia przez spółkę zależną jest
dla otrzymującego nieodpłatnym świadczeniem i skutkuje powstaniem przychodu z tego
tytułu. W sprawie chodziło o poręczenie udzielone przez spółkę zależną na rzecz dostawcy
gazu do spółki dominującej, z tytułu umowy kompleksowej dostawy paliwa.
Obowiązek podatkowy przy najmie powstaje w terminie uiszczenia czynszu
Zapłata zaliczki tytułem czynszu najmu nie powoduje w tym momencie powstania
obowiązku podatkowego w VAT. Nie ma też konieczności wystawienia faktury – orzekł WSA
w Krakowie w wyroku z 23 czerwca br. (I SA/Kr 528/16).
Zastrzeżenia prawne
KR Group zastrzega, że niniejszy Newsletter nie może zostać uznany za usługę doradztwa
podatkowego lub prawnego
8
KR Group to niezależna, szybko rozwijająca się grupa księgowo-audytorska o międzynarodowym
zasięgu. Nasza główna siedziba mieści się w Warszawie.
Od ponad szesnastu lat świadczymy profesjonalne usługi w zakresie obsługi księgowej,
podatkowej, audytu, doradztwa prawnego oraz płac i kadr.
Obecnie nasz zespół liczy ponad 120 osób. Członkowie kadry zarządzającej zdobywali swoje
doświadczenie zawodowe w największych firmach księgowych i konsultingowych.
Obecnie współpracujemy z międzynarodowymi klientami będącymi wiodącymi reprezentantami
swoich branż, takich jak: nieruchomości, handel detaliczny, produkcja, fundusze inwestycyjne,
informatyka, poszukiwanie i wydobywanie gazu, motoryzacja, FMCG, – w Polsce i w Europie
Środkowo-Wschodniej.
Staramy się, by zaufanie, zrozumienie i partnerstwo przyświecały naszym działaniom każdego
dnia. Dlatego jeśli planujesz rozpocząć działalność w Polsce lub w którymś z krajów regionu,
służymy pomocą w zakresie skomplikowanych procedur rejestracyjnych lub zaproponujemy zakup
gotowej Spółki, tak byś Ty od samego początku mógł skupić się na zarządzaniu firmą.
Rozumiemy wymogi współczesnego biznesu. Jesteśmy po to, by pomóc. Sprawdź nas!
NASZE BIURA
BIURO W WARSZAWIE
BIURO W GDAŃSKU
ul. Skaryszewska 7
Al. Grunwaldzka 82
03-802 Warszawa, Polska
80-244 Gdańsk, Polska
Email: [email protected]
Email: [email protected]
Tel.: (+48) 22 262 81 00
Tel.: (+48) 58 767 77 50
Fax: (+48) 22 100 65 14
Fax: (+48) 58 767 77 51
9