D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Rzeszowie

Sygn. akt VI GC 272/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 8 stycznia 2016 r.
Sąd Okręgowy w Rzeszowie VI Wydział Gospodarczy
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSO Anna Harmata
Protokolant: protokolant Małgorzata Florek
po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2016 r. w Rzeszowie
na rozprawie
sprawy z powództwa: (...) Spółka z o.o. w R.
przeciwko: Towarzystwo (...) S.A.
w W.
o zapłatę
1. oddala powództwo
2. zasądza od powoda (...) Spółka z o.o. w R. na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) S.A.
w W. kwotę 3.617 zł (słownie: trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa
procesowego w postępowaniu.
Sygn. akt VI GC 272/15
UZASADNIENIE
wyroku z dnia 8 stycznia 2016 r.
Powód (...) Sp. z o.o. z siedzibą w R. wniósł o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z w W. kwoty 76.245
zł tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 3 marca 2011 r. do dnia zapłaty, a nadto o
zasądzenie kosztów postępowania w sprawie.
W uzasadnienia podał, że roszczenie objęte niniejszym pozwem wywodzi z treści umowy dobrowolnego ubezpieczenia
zawartego w dniu 13 stycznia 2011 r., potwierdzonej polisą numer (...). Przedmiotem ubezpieczenia, zgodnie
z wnioskiem nr (...) było mienie ruchome powoda w rozumieniu treści § 2 pkt 14 o.w.u. o łącznej wartości
odtworzeniowej w wysokości 2.000.000 zł. W niniejszym przypadku polisą objęte były motocykle, części zamienne
do motocykli oraz akcesoria motocyklowe. W dniu 29 stycznia 2011 r. doszło do pożaru w magazynie w miejscowości
P. 17, gdzie znajdowało się mienie powoda objęte umową ubezpieczenia. Na skutek pożaru w magazynie straty
materialne wyniosły ok. 1.500.000 zł. Uszkodzeniu uległy elementy konstrukcji budynku oraz rzeczy ruchome
zalegające w magazynie, przy czym na szkodę dochodzoną przedmiotowym pozwem, składają się rzeczy ruchome
wykazane w załączniku do kwoty 76.245 zł. Powód kwestionował w całości stanowisko pozwanego zaprezentowane
w decyzji o odmowie wypłaty odszkodowania z dnia 13 kwietnia 2011 r. W ocenie powoda, szkoda nie powstała
wskutek zawinionych przez niego okoliczności, a zamontowanie i eksploatowanie ogrzewnicy było właściwe,
zgodne z instrukcją obsługi przedmiotowego urządzenia i wszelkimi przepisami BHP, techniczno-budowlanymi
oraz przeciwpożarowymi, pozwany na etapie zawierania umowy nie zarzucał powodowi uchybień, co do stanu
technicznego budynku, jego systemu ogrzewania i zabezpieczeń pożarowych, które to okoliczności legły u podstaw
decyzji odmownej.
W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego
kosztów procesu. Podniósł zarzut powagi rzeczy osądzonej.
W uzasadnieniu zarzucił, iż sprawa dotyczy tego samego zdarzenia ubezpieczeniowego objętego polisą o numerze
(...) które było przedmiotem rozpoznania przez Sąd Okręgowy w R.pod sygn. akt VI GC 456/13, a stan faktyczny
powoływany w uzasadnieniu pozwu jest tożsamy ze stanem faktycznym powoływanym w uzasadnieniu pozwu w
sprawie VI GC 456/13. Powód w toczącym się wcześniej postępowaniu nie kwestionował treści opinii zalegających
w aktach sprawy, jak również w aktach szkody, dotyczących okoliczności powstania pożaru. Opinie te były podstawą
do wydania orzeczenia niekorzystnego dla powoda przez Sąd Okręgowy w R., który w uzasadnieniu stwierdził, że
wyłączną winę za zaistniałą szkodę ponosi powód, jego działania i zaniechania nie są objęte ochroną ubezpieczeniową.
Z treści opinii biegłych wynika, że przyczyną powstania pożaru nie był rodzaj zastosowanego urządzenia grzewczego,
lecz nieprzestrzeganie przez ubezpieczonego zasad obsługi i montażu stosowanego urządzenia w postaci nagrzewnicy,
jak również brak reakcji ubezpieczonego na zakłócenia pracy nagrzewnicy, choćby poprzez sprawdzenie jej sprawności
przez posiadającego odpowiednie kwalifikacje serwisanta.
Sąd ustalił i zważył co następuje:
W niniejszej sprawie w pierwszej kolejności należało rozstrzygnąć czy i w jakim zakresie Sąd orzekający w tej
sprawie uprawnionym był do czynienia samodzielnych ustaleń faktycznych, co implikowało z kolei decyzję w zakresie
określenia zakresu postępowania dowodowego do przeprowadzenia w tej sprawie.
Badając powyższe Sąd ustalił, iż przed tut. Sądem prowadzona była sprawa z powództwa R. sp z o.o. w R. przeciwko
Towarzystwu (...) SA w W. o zapłatę kwoty 76 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami - tytułem odszkodowania za
rzeczy ruchome zalegające w magazynie, wykazane w załączniku pn. zestawienie towarów zniszczonych z tytułu pożaru
29.01.2011, przy czym szkoda za ostatnią z 5 szyb (ostatnia pozycja) dochodzona była na kwotę 266, 56 zł. W sprawie
tej w dniu 15 lipca 2014r. zapadł wyrok, w którym Sąd Okręgowy oddalił powództwo. Wyrok ten jest prawomocny. W
uzasadnieniu niniejszego wyroku Sąd poczynił następujące ustalenia:
Na podstawie wniosku nr (...) z dnia 13 stycznia 2011 r. powód (...) Sp. z o.o. zawarł z pozwaną spółką
Towarzystwem (...) S.A. w W. umowę ubezpieczenia rzeczy ruchomych na okres od dnia 14 stycznia 2011 r. do dnia
13 stycznia 2012 r. Przedmiotem ubezpieczenia były rzeczowe składniki majątku obrotowego w postaci motocykli,
części zamiennych, akcesoriów motoryzacyjnych znajdujące się w budynku w P. 17. Wartość odtworzeniową
ustalono w umowie na kwotę 2.000.000 zł. Umowa ubezpieczenia obejmowała m.in. szkodę powstałą na skutek
pożaru, uderzenia pioruna, kradzieży z włamaniem, itd. We wniosku ubezpieczeniowym wskazano m.in., że
automatyczna instalacja do odprowadzania dymu i ciepła nie jest sprawna. Do ogrzewania budynku zastosowano
nagrzewnicę zakupioną przez powoda. Nagrzewnicę tą zamontował we własnym zakresie W. D.. Miało to charakter
tymczasowy, planowany był bowiem w terminie późniejszym remont generalny, obejmujący przebudowę instalacji.
Powyższa umowa ubezpieczenia została potwierdzona polisą ubezpieczenia rzeczy ruchomych nr (...) z dnia 13
stycznia 2011 r. Integralną część umowy stanowiły ogólne warunki ubezpieczenia (...) przyjęte uchwałą Zarządu
(...) S.A. nr (...) r. z dnia 17 listopada 2010 r. Na podstawie § 15 ust. 5 obowiązkiem ubezpieczonego było
min. przestrzeganie następujących powinności ubezpieczeniowych: -przestrzeganie powszechnie obowiązujących
przepisów, w tym przepisów prawa budowlanego, ochrony przeciwpożarowej, BHP, eksploatacji i konserwacji
budynków i budowli, budowy i eksploatacji urządzeń technicznych, wykonywania dozoru technicznego nad
urządzeniami oraz wykonywanie zobowiązań wymienionych w umowie ubezpieczenia (pkt. 1), - utrzymywanie
przedmiotu ubezpieczenia w należytym stanie technicznym, zapewnienie konserwacji i użytkowanie zgodnie z
zaleceniami producenta (pkt. 3), - stosowanie wszystkich zabezpieczeń przeciwkradzieżowych i przeciwpożarowych
zadeklarowanych we wniosku o ubezpieczenie i określonych w umowie ubezpieczenia oraz ich serwisowanie zgodnie
z zaleceniami producenta. Ponadto w ogólnych warunkach ubezpieczenia (...) zastrzeżono, że A. nie ponosi
odpowiedzialności za szkody powstałe wskutek niedopełnienia powinności ubezpieczeniowych określonych w § 15
OWU, w zakresie, w jakim nieprzestrzeganie powinności tych miało wpływ na powstanie szkody (§ 16 ust. 2 pkt. 22). W
dniu 29 stycznia 2011 r. doszło do pożaru przedmiotowego budynku. Pożar powstał w pomieszczeniu magazynowym
w rejonie rury spalinowej wychodzącej ze ściany oddzielającej to pomieszczenie od warsztatu. Nastąpiło zapalenie
się znajdujących we wnętrzu rury spalinowej zanieczyszczeń, co zwiększyło dodatkowo temperaturę powierzchni
zewnętrznej rury, zwłaszcza na jej początkowym odcinku. Na skutek powyższego znajdujące się w pobliżu rury
spalinowej materiały palne uległy zapaleniu. Przyczyną pożaru był nieprawidłowy stan techniczny instalacji grzewczej,
zwłaszcza kominowej oraz nieprawidłowa jej eksploatacja, w tym składowanie materiałów palnych przy rurze
spalinowej, niespełniający wymagań w zakresie odporności pożarowej. Instrukcja obsługi przedmiotowej nagrzewnicy
w pkt. 4.4 określała wymagania w zakresie podłączenia nagrzewnic do komina, wyraźnie wskazując, że montaż
urządzenia powinien być wykonany przez instalatora posiadającego stosowne uprawnienia. Istotnym elementem
każdego urządzenia spalającego paliwo, takiego jak przedmiotowa nagrzewnica, jest odprowadzanie spalin, które
są produktem spalania tego paliwa. Zapewnia to instalacja kominowa. Wymagania te co do nagrzewnicy zostały
podane w instrukcji obsługi. Instalacja kominowa w postaci rury stalowej zastosowana faktycznie przez W. D.
była niezgodna z powyższymi wymaganiami zarówno co do wymiarów, jak i sposobu prowadzenia, ale także co do
budowy (kwestia odporności ogniowej). Rura spalinowa nie posiadała żadnej izolacji termicznej, co nakazywał pkt
4.4 instrukcji. Z powodu nie wykonywania czyszczenia nagrzewnicy (5.5 instrukcji) we wnętrzu rury spalinowej
zgromadziły się zanieczyszczenia w postaci mazistego osadu sadzowego. W. D. dokonał samodzielnego montażu
urządzenia nagrzewnicy, która została wyprodukowana w 2010 r. przez firmę (...), jeszcze przed dniem zawarcia
umowy ubezpieczenia. Urządzenie to nie było wyposażone w automatyczną instalację do odprowadzania dymu i ciepła,
instalacja ta nie była zamontowana w pomieszczeniu magazynu. Powód w dniu 1 lutego 2011 r. zgłosił pozwanemu
szkodę. W tym samym dniu został sporządzony protokół szkody nr (...) (...), w którym opisano przedmiotowe
zdarzenie. Następnie, w dniu 12 lutego 2011 r. sporządzono protokół z inwentaryzacji przeprowadzonej w drodze spisu
z natury środków obrotowych zniszczonych na skutek pożaru.
Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego decyzją z dnia 13 kwietnia 201 r. (...) S.A. odmówiła powodowi
wypłaty odszkodowania za szkodę powstałą w związku z pożarem w dniu 29 stycznia 2011 r. w uzasadnieniu decyzji
wskazując, iż bezpośrednią przyczyną powstania pożaru był nieprawidłowy stan techniczny instalacji grzewczej,
zwłaszcza kominowej oraz nieprawidłowa jej eksploatacja, w tym składowanie materiałów palnych przy rurze
spalinowej niespełniającej wymagań w zakresie odporności pożarowej.
Jak wskazał Sąd Okręgowy okoliczności co do przebiegu zdarzenia, treści umowy zawartej pomiędzy stronami,
przebiegu postępowania likwidacyjnego, a także wysokości szkody w zakresie mienia ruchomego nie były w sprawie
sporne. Potwierdzone zresztą nadto zostały dowodami z dokumentów, z zeznań świadków M. L., R. S., K. M.
oraz słuchanego w charakterze strony powodowej W. D.. Przyczyny pożaru ustalone zostały natomiast w opinii
biegłego sądowego z zakresu ochrony przeciwpożarowej, ratownictwa technicznego i chemiczno – ekologicznego oraz
bezpieczeństwa higieny pracy A. B. (1) w wydanej w sprawie LSD (...) 7 Ds. (...) Odnośnie opinii biegłego sądowego
A. B. (1) wydanej w sprawie RSD (...), 7 Ds. (...), Sąd dopuścił ją jako dowód w niniejszej sprawie, wobec zgody obu
stron w tym zakresie, skoro opinia biegłego w innej sprawie, w tym w sprawie karnej, może być wykorzystana jako
materiał dowodowy sprawy wówczas, gdy żadna ze stron nie zgłasza do niej zastrzeżeń i nie żąda powtórzenia tego
dowodu w toczącym się postępowaniu .
Na podstawie powyższych ustaleń Sąd Okręgowy w omawianej sprawie przyjął, iż pozwany miał prawo odmówić
odszkodowania, zawarta pomiędzy stronami umowa była umową ubezpieczenia rzeczy ruchomych, której integralną
częścią były ogólne warunki ubezpieczenia (...) przyjęte uchwałą Zarządu (...) S.A. nr (...) r. z dnia 17 listopada
2010 r. Z treści opinii A. B. (2) wynikało, że pożar powstał w pomieszczeniu magazynowym w rejonie rury
spalinowej wychodzącej ze ściany oddzielającej to pomieszczenie od warsztatu. Przyczyną pożaru był nieprawidłowy
stan techniczny instalacji grzewczej, zwłaszcza kominowej oraz nieprawidłowa jej eksploatacja. Instrukcja obsługi
przedmiotowej nagrzewnicy w pkt. 4.4 określała wymagania w zakresie podłączania nagrzewnic do komina
wyraźnie wskazując, że montaż urządzenia powinien być wykonany przez instalatora posiadającego stosowne
uprawnienia. Montażu urządzenia nagrzewnicy, jeszcze przed dniem zawarcia umowy ubezpieczenia, dokonał
natomiast samodzielnie W. D., który takich uprawnień nie posiada. Dodać należy, że instalacja kominowa w postaci
rury stalowej zastosowana faktycznie przez W. D. (do tej instalacji nagrzewnica została podłączona) była niezgodna z
wymaganiami określonymi w instrukcji urządzenia, zarówno co do wymiarów, jak i sposobu prowadzenia, jak również
co do budowy (kwestia odporności ogniowej). Rura spalinowa nie posiadała bowiem żadnej izolacji termicznej, co
nakazywał pkt 4.4 instrukcji. Poza tym z powodu nie wykonywania czyszczenia nagrzewnicy (5.5 instrukcji) we
wnętrzu rury spalinowej zgromadziły się zanieczyszczenia w postaci mazistego osadu sadzowego. Przepis § 15 ust.
5 OWU nakładał natomiast na ubezpieczonego obowiązek przestrzegania powszechnie obowiązujących przepisów
dot. budowy i eksploatacji urządzeń technicznych, wykonywania dozoru technicznego nad urządzeniami oraz
wykonywania zobowiązań wymienionych w umowie ubezpieczenia (pkt. 1), utrzymywanie przedmiotu ubezpieczenia
w należytym stanie technicznym, zapewnienie konserwacji i użytkowanie zgodnie z zaleceniami producenta (pkt.
3). Powód powyższym obowiązkom uchybił, przede wszystkim poprzez montaż nagrzewnicy przez osobę, która nie
posiadała uprawnień w tym zakresie, niezastosowanie w konsekwencji tego wymaganych instrukcją materiałów
izolacyjnych, a nadto niekonserwowanie instalacji zgodnie z zaleceniami producenta, a skoro strony przyjęły ,
że pozwany nie ponosi odpowiedzialności za szkody powstałe wskutek niedopełnienia powyższych powinności, w
zakresie, w jakim nieprzestrzeganie ich miało wpływ na powstanie szkody – odmowa wypłaty odszkodowania, w
świetle w/wym. przepisów była uzasadniona.
Reasumując Sąd stwierdził, że strony zawarły umowę ubezpieczenia o treści jak wyżej omówiona, a przedmiotowa
szkoda powstała na skutek rażącego niedbalstwa powoda, polegającego na niewłaściwym, niezgodnym z instrukcją
zamontowaniu nagrzewnicy i jej eksploatowaniu. Brak jest również podstaw do przypisania odpowiedzialności
pozwanej spółce za powyższą szkodę z tytułu niewłaściwego ubezpieczenia.
Jak więc wynika z powyższego żądaniem pozwu w aktualnie rozpoznawanej sprawie oraz w sprawie Sądu Okręgowego
w Rzeszowie powołanej powyżej było odszkodowanie za szkodę w zakresie mienia tego samego powoda powstałą
wskutek tego samego zdarzenia, a więc pożaru w dniu 29.01.2011r. dochodzonej od tego samego pozwanego na
podstawie tej samej umowy ubezpieczenia , a to z dnia 13.01.2011r.
Różnica pomiędzy jedną, a drugą sprawą sprowadzała się jedynie do tego, iż w tej sprawie powód dochodził
odszkodowania za dalsze mienie ruchome. Jak bowiem wynikało z twierdzeń jednego i drugiego pozwu, wartość
szkody poniesionej na skutek w/w pożaru wynosiła 1.500.000 zł , w sprawie o sygn. akt VI GC 456 /13 powód
dochodził kwoty 76 000 zł, precyzując jej tytuł w piśmie z dnia 13 luty 2014r. jako wartość przedmiotów wymienionych
w kolejnych pozycjach zestawienia (k- 47 tych akt) , przy czym z pozycji zestawienia „szyby szybkiego montażu”
dochodzona była kwota 266,56 zł. W niniejszej sprawie natomiast powód dochodził kwoty 76 245, 00 zł jako wartości
przedmiotów wymienionych w zestawieniu z dnia 11.05.2015r. (k- 14 akt) , przy czym jak wynikało z porównania
obydwu zestawień i dokonanych obliczeń rachunkowych mienie ruchome stanowiące przedmiot odszkodowania w
obu sprawach było odmienne. Łącznie bowiem wartość zestawienia ( k- 48 akt sprawy VI GC 456/13) to kwota 100
603,44 zł jeżeli odjąć wartość ostatnich 8 pozycji co do których ruchomości powielają się w obu zestawieniach ( 21
760) oraz pozycji filtrów oleju ( 490) i dekli bocznych ( 1920) oraz pozycji niedochodzonej szyby (700 – 266,56zł =
433,44 zł) to uzyskana kwota to kwota 76 000 zł – żądanie pozwu w sprawie VI GC 456/13 . Tym samym wartość
szkody za rzeczy ruchome objęte pozwem w sprawie VI GC 272/15 według zestawienia z dnia 11.05.2015r. (k- 14) ,
pomimo, że w powyższym zakresie ( 8 w.w pozycji , filtry oleju i dekle) powtarza się z zestawieniem z dnia 11.05.2015r.
nie stanowi powielenia przedmiotu sprawy, ponieważ była wyłączona z żądania w tamtej sprawie.
Biorąc powyższe pod uwagę brak było podstaw dla uwzględnienia zarzutu pozwanego co do powagi rzeczy osądzonej.
Przepis art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. należy bowiem interpretować w powiązaniu z art. 366 k.p.c., z czego wynika, że
tożsamość roszczenia – w rozumieniu art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. – zachodzi tylko wówczas, gdy identyczne są i przedmiot
i podstawa sporu. W sprawie VI GC 456/13 Sądu Okręgowego w R. powód żądał zapłaty odszkodowania za inne
zniszczone przedmioty ruchome niż w niniejszej sprawie. Dlatego też nie może być mowy o tożsamości roszczeń
dochodzonych w obu postępowaniach.
W świetle poczynionych jednak ustaleń co do zakresu i przedmiotu postępowania w sprawie VI GC 456/13, aktualną
pozostawała jednak kwestia prejudycjalności zapadłego w niej orzeczenia.
Jak wskazano już bowiem powyżej żądaniem pozwu w aktualnie rozpoznawanej sprawie oraz w sprawie Sądu
Okręgowego w R. VI GC 456/13 było odszkodowanie za szkodę w zakresie mienia tego samego powoda powstałą
wskutek tego samego zdarzenia, a więc pożaru w dniu 29.01.2011r. dochodzonej od pozwanego na podstawie tej samej
umowy ubezpieczenia , a to z dnia 13.01.2011r., tylko za dalszą część utraconego mienia ruchomego.
Stosownie do treści art. 365 kpc orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd , które je wydał, lecz również
inne sądy oraz inne organy państwowe i organu administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych
także inne osoby.
Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela stanowisko wyrażone przez orzecznictwo iż :
- w procesie o dalszą – ponad prawomocnie uwzględnioną – część świadczenia z tego samego stosunku prawnego,
Sąd nie może w niezmienionych okolicznościach odmiennie orzec o zasadzie odpowiedzialności pozwanego (wyrok
SN z dnia 26.07.2001 IV CKN 388/00 lex nr 550972),
- instytucja związania sądu polega na niemożności kwestionowania poczynionych ustaleń, choćby wydawały się one
niewłaściwe i dotyczy prawomocnego orzeczenia wydanego w innym postępowaniu,
(postanowienie SN z dnia 21.10.2005 r. III CK 125/05 lex nr 371483).
- związanie treścią prawomocnego wyroku oznacza nakaz przyjmowania przez wszystkie podmioty wymienione w tym
przepisie, a więc także sądy, że w objętej orzeczeniem prawomocnym sytuacji faktycznej stan prawny przedstawiał
się tak, jak to wynika z sentencji wiążącego orzeczenia. Nie znaczy to, że motywy wyroku są dla omawianego nakazu
obojętne. W konkretnym przypadku związanie to rozciąga się na motywy wyroku w takich granicach, w jakich
stanowią one konieczne uzupełnienie rozstrzygnięcia niezbędne dla wyjaśnienia jego zakresu, w jakim indywidualizują
one sentencję - jako rozstrzygnięcie o przedmiocie sporu. Wyrazem statuowanej tym przepisem prawomocności
materialnej orzeczenia jest konieczność brania jej pod uwagę w kolejnym postępowaniu, w którym pojawia się dana
kwestia, która nie może już podlegać ponownemu badaniu (wyrok SA w Łodzi z dnia 27.03.2013r. III AUa 1077/12
LEX nr 1314780).
- zgodnie z art. 365 k.p.c., orzeczenie prawomocne wiąże strony i sąd, który je wydał, jak również inne sądy i organy
państwowe. Oznacza to, że w toku dalszego procesu sama zasada roszczenia powodów nie może być już w ogóle
badana, a więc nie może być też objęta postępowaniem dowodowym (wyrok SA w Poznaniu z dnia 20.03.2013r. I ACa
108/13, LEX nr 1298967).
- moc wiążąca prawomocnego orzeczenia (art. 365 § 1 k.p.c.) zapadłego między tymi samymi stronami w innej
sprawie o innym przedmiocie polega na zakazie dokonywania ustaleń i ocen prawnych sprzecznych z ustaleniami i
ocenami dokonanymi w sprawie już osądzonej. Sądy rozpoznające między tymi samymi stronami nowy spór muszą
przyjmować, iż dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak przyjęto to w prawomocnym, wcześniejszym wyroku.
Skutkiem zasady mocy wiążącej prawomocnego wyroku jest to, że przesądzenie we wcześniejszym wyroku kwestii o
charakterze prejudycjalnym oznacza, że w procesie późniejszym ta kwestia nie może być już w ogóle badana (wyrok
SA we Wrocławiu z dnia 24.01.2013r. I ACa 1345/12, LEX nr 1289589).
W sprawie o sygn.akt VI GC 456/13 Sąd ustalił fakt pożaru w dniu 29 stycznia 2011r., przyczynę pożaru, zakres
odpowiedzialności pozwanego z tytułu szkody poniesionej przez powoda w tym pożarze w oparciu o zawartą umowę,
stwierdzając brak odpowiedzialności pozwanego zważywszy na niedochowanie przez powoda warunków umowy
ubezpieczenia – i na tej podstawie oddalił powództwo. Poczynione przez Sąd w sprawie VI GC 456/13 ustalenia są dla
tut. Sądu wiążące. Stąd Sąd w tej sprawie bez przeprowadzania powtórnie postępowania dowodowego powiela je.
Trzeba podkreślić, iż od daty orzeczenia w tamtej sprawie , nie zmienił się stan faktyczny, stanowiący podstawę dla
orzeczenia w tamtej sprawie. Nie mógł się on zmienić z przyczyn oczywistych, rzecz dotyczyła bowiem zdarzenia w
dniu 29 stycznia 2011r. Ten stan na dzień 29 stycznia 2011r. ustalił już Sąd w poprzedniej sprawie, przesądzając na
jego podstawie kwestię braku odpowiedzialności pozwanego w świetle łączącej strony umowy.
To samo zdarzenie ( tożsamy stan faktyczny) stanowi kanwę roszczenia w niniejszej sprawie. Wytaczając to powództwo
powód zmierza jedynie do podważenia ustaleń Sądu w tamtej sprawie poprzez zawnioskowanie ponownego
przeprowadzenia dowodu z zeznań świadków, którzy zresztą w tamtej sprawie byli już słuchani i którym powód
mógł zadawać pytania przydatne według niego dla ustalenia stanu faktycznego (k- 755 – 756 R. S. i K. D.) oraz
przeprowadzenia dowodu z opinii instytutu zmierzającego w istocie do podważenia treści opinii biegłego A. B. (1) przeprowadzonej w tamtej sprawie, podczas gdy w tamtym postępowaniu powód wyraził zgodę na przeprowadzenie
tego dowodu w przyjętej formie i nie wnosił o jej uzupełnienie, ewentualnie przeprowadzenie dowodu z opinii
innego biegłego bądź Instytutu. Sytuacji tej nie zmienia uzyskanie przez powoda opinii prywatnej z dnia 1 kwietnia
2015r. podważającej wnioski biegłego i poczynione na tej podstawie ustalenia Sądu. Po pierwsze jest to bowiem
jedynie opinia prywatna, traktowana przez Sąd jako stanowisko strony w procesie, po drugie środek ten stanowi
jedynie polemikę ze stanowiskiem Sądu Okręgowego wyrażonym w uzasadnieniu wyroku już prawomocnego, co
do którego Sąd Apelacyjny oddalił apelację. Uzyskanie przez stronę korzystnej dla siebie opinii prywatnej już po
prawomocnym zakończeniu postępowania w zakresie przesądzenia kwestii odpowiedzialności ubezpieczyciela za
wypadek ubezpieczeniowy, nie otwiera drogi dla ponownego badania tej kwestii, ani też nie powoduje zniweczenia
prejudycjalności wydanego przez Sąd prawomocnego orzeczenia. Przy odmiennym zdaniu instytucja prejudycjalności
w znaczeniu o jakim mowa w niniejszej sprawie stanowiła by w istocie instytucję martwą. W orzecznictwie wskazuje
się, że powaga rzeczy osądzonej rozciąga się również na motywy wyroku w takich granicach, w jakich stanowią one
konieczne uzupełnienie rozstrzygnięcia, niezbędne dla wyjaśnienia jego zakresu (vide: wyrok Sądu Najwyższego z
dnia 22 czerwca 2011r., sygn. akt II PK 4/11, LEX Nr 1044011). Wynikające z powołanego przepisu art. 365 § 1 k.p.c.
związanie orzeczeniem oznacza zakaz dokonywania ustaleń sprzecznych z uprzednio osądzoną kwestią (vide: wyrok
Sądu Najwyższego z dnia 26 czerwca 2014r., sygn. akt III CSK 192/13, LEX Nr 1504568; wyrok Sądu Apelacyjnego
w Krakowie z dnia 18 września 2013 r., sygn. akt III AUa 1747/12, LEX Nr 1372283). Mocą wiążącą objęte jest to,
co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia. Moc wiążącą uzyskuje bowiem rozstrzygnięcie
o żądaniu w powiązaniu z jego podstawą faktyczną i w kolejnym postępowaniu sąd ma obowiązek przyjąć, że
istotna z punktu widzenia zasadności żądania kwestia kształtowała się tak, jak to zostało ustalone w prawomocnym
wyroku. Konsekwencją jest niedopuszczalność ponownej oceny prawnej co do okoliczności objętych prawomocnym
rozstrzygnięciem (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 listopada 2014r., sygn. akt V CSK 6/14, LEX Nr 1604655).
Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, Sąd uznał, że prejudycjalne znaczenie dla rozstrzygnięcia
niniejszej sprawy miał prawomocny wyrok Sądu Okręgowego z dnia 15 lipca 2014 r. w sprawie sygn. akt VI
GC 456/13 ustalający, że pozwany nie ponosi odpowiedzialności za szkodę. Kwestia braku odpowiedzialności
pozwanego została prawomocnie przesądzona na niekorzyść powoda prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego
w R. z dnia 15 lipca 2014 r. w sprawie o sygn. akt VI GC 456/13. Sąd Okręgowy ww. sprawie toczącej się
pomiędzy tymi samymi stronami, na podstawie tej samej umowy ubezpieczenia stwierdził, że brak jest podstaw do
przypisania odpowiedzialności pozwanej spółce za szkodę. Sąd w motywach rozstrzygnięcia stanowiącego kanwę
wydanego wyroku, stwierdził, że strony zawarły umowę ubezpieczenia o treści wynikającej z przedstawionych do akt
sprawy dokumentów, a przedmiotowa szkoda powstała na skutek rażącego niedbalstwa powoda, polegającego na
niewłaściwym, niezgodnym z instrukcją zamontowaniu nagrzewnicy i jej eksploatowaniu. Skoro w tamtejszej sprawie
Sąd Okręgowy w R.przesądził – tą kwestię to w niniejszym postępowaniu te okoliczności nie podlegały badaniu i
Sąd Okręgowy przyjął, że poczynionymi ustaleniami był związany. Wyżej podany zakres związania prawomocnym
wyrokiem wydanym ww. sprawie przesądza o tym, że w przedmiotowym postępowaniu nie jest dopuszczalne
czynienie ustaleń i ocen prawnych sprzecznych z wymienioną prawomocnie osądzoną kwestią. Brak jest podstaw
dla prowadzenia postępowania w niniejszej sprawie, właściwie w zakresie podjęcia polemiki z ustaleniami w sprawie
VI GC 456/13. Nie jest możliwe podważanie prawomocnego orzeczenia sądu w toku innego postępowania, gdyż
naruszałoby to przepisy o prawomocności orzeczeń. Regulacje przewidziane w art. 365 § 1 k.p.c. i art. 366 k.p.c.
gwarantują stabilność określonej orzeczeniem sądowym sytuacji prawnej, uniemożliwiając jej podważenie przez
stronę niezadowoloną z rozstrzygnięcia i zobowiązując do jej respektowania inne sądy oraz inne organy państwa w
określonych przez ustawę granicach (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 18 grudnia 2014 r., III AUa
321/14). Rozwiązanie to stanowi równocześnie jedną z gwarancji konstytucyjnego prawa do sądu (zob. wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 13 listopada 2014 r., V CSK 47/14, L.). Roszczenie powoda skonkretyzowałyby się dopiero, gdyby
została przesądzona zasada, że pozwany zobowiązany jest do naprawienia szkody.
Mając na uwadze powyższe, Sąd oddalił powództwo na zasadzie art. 805 kc o czym orzeczono jak w pkt I wyroku.
O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 i 108 § 1 k.p.c. przyjmując, że powód przegrał proces w całości. Na
koszty procesu należne pozwanemu złożyły się następujące kwoty: 3.600 zł z tytułu wynagrodzenia profesjonalnego
pełnomocnika oraz 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa (pkt II. wyroku). O kosztach zastępstwa procesowego
orzeczono na podstawie § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat
za czynności adwokackie oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z
urzędu.
Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie wskazanych przepisów orzekł jak w sentencji wyroku.