Kazusy na zajęcia - Home

Kazusy 4/5.01.2017
Skarga Komisji
Komisja Europejska stwierdziła, że prawo włoskie dopuszczało do wykonywania zawodu
przewodników turystycznych jedynie osoby zamieszkałe na stałe na terytorium tego państwa i w
2012 r. skierowała do tego państwa uzasadnioną opinię, zarzucając naruszenie swobody świadczenia
usług (tj. dyskryminację pośrednią ze względu na obywatelstwo) w okresie do końca 2011 r. Włochy
odpowiedziały w 2013 r., że ustawa rozszerzająca prawo wykonywania zawodu przewodnika została
już uchwalona, nie weszła jednak w życie, ponieważ została zakwestionowana przez Trybunał
Konstytucyjny z powodu błędów procedury ustawodawczej. Wobec tego Komisja wystąpiła w lipcu
2014 r. ze skargą do Sądu przeciwko Włochom, zarzucając naruszenie prawa UE w okresie do końca
2013 r. i wnosząc o nałożenie na Włochy kary pieniężnej.
a/ Proszę ocenić usprawiedliwienie Włoch.
b/ Proszę ocenić skargę Komisji z punktu widzenia jej treści i kwestii proceduralnych.
c/ Jakie znaczenie miałoby zawiadomienie przez Włochy Komisji i TS o uchwaleniu przedmiotowej
ustawy w listopadzie 2014 r. i jej wejściu w życie z dniem 1 stycznia 2015 r.?
d/ Czy i w jakim trybie osoba, której władze włoskie nie dopuściły do wykonywania zawodu,
mogłaby dochodzić swoich praw?
Karta Praw Podstawowych
Polska implementowała Ramową Dyrektywę Wodną, tj. Dyrektywę 2000/60/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiającą ramy wspólnotowego działania
w dziedzinie polityki wodnej., m.in. w zakresie ustalania opłat za korzystanie z wód.
Zgodnie z art. 282 pkt 2 lit d ustawy Prawo wodne „stawki opłat za pobór wód wynoszą: do celów produkcji
napojów: 3,00 zł za 1 m3 pobranej wody podziemnej, 3,00 zł za 1 m3 pobranej wody powierzchniowej”.
Natomiast zgodnie z art. 282 pkt 2 lit c ustawy Prawo wodne „stawki opłat za pobór wód wynoszą: do celów
produkcji artykułów spożywczych: 0, 70 zł za 1 m3 pobranej wody podziemnej, 0, 35 zł za 1 m3 pobranej
wody powierzchniowej”.
Wiodący polski producent napojów otrzymał pozwolenie wodnoprawne wydane przez Starostwo
Powiatowe w W., w którym ustalono m.in. obowiązek opłaty za korzystanie z wód zgodnie z art. 282
pkt 2 lit d ustawy Prawo wodne w stawce 3 zł za 1 m3 pobranej wody. Producent zaskarżył decyzję
do Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w K., zarzucając naruszenie zasady
równości przewidzianej w art. 20 Karty Praw Podstawowych. Z zasady równości wynika nakaz
jednakowego traktowania podmiotów prawa w obrębie określonej klasy (kategorii). Zdaniem
skarżącego producenci artykułów spożywczych (art. 282 pkt 2 lit. c ustawy) i producenci napojów
(art. 282 pkt 2 lit. d ustawy) należą do sektora przemysłu spożywczego i w zakresie ekonomicznych
i środowiskowych kosztów korzystania z wód, można uznać je za podmioty podobne. Ponadto
skarżący wskazał, że wskazana regulacja krajowa narusza art. 16 Karty Praw Podstawowych, który
gwarantuje wolność prowadzenia działalności gospodarczej. Jego zdaniem ustanowienie przez
ustawodawcę tak wysokich opłat za korzystanie z wód w istotny sposób wpłynie na prowadzenie
działalności gospodarczej, a także osłabi konkurencyjność firmy na rynku w porównaniu z
producentami napojów z Unii Europejskiej, gdzie opłaty za korzystanie z wód są dużo niższe.
Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej podtrzymał decyzję organu I instancji.
Stwierdził, że podmiot prywatny nie może powoływać się na postanowienia Karty Praw
Podstawowych, gdyż kwestionowane zagadnienia dotyczące prawa wodnego nie leżą w zakresie
zastosowania prawa Unii. Ponadto, zgodnie z Protokołem nr 30 dołączonym do Traktatu z Lizbony,
Karta nie ma w Polsce mocy obowiązującej.
Producent napojów, niezadowolony z otrzymanej decyzji, postanowił wystąpić do Trybunału
Sprawiedliwości ze skargą przeciwko Polsce zarzucając, że polski ustawodawca naruszył
zobowiązania przyjęte na siebie w Traktatach, a konkretnie przepisy Karty Praw Podstawowych.
Zdaniem skarżącego zasady dotyczące zwrotu kosztów usług wodnych, ustalone w odniesieniu do
produkcji napojów w art. 282 pkt 2 lit. d ustawy Prawo wodne, nie realizują jednego z głównych
celów dyrektywy 2000/60 jakim jest ochrona zasobów wodnych. Zasady te mają raczej charakter
fiskalny, zwiększający obciążenia podatkowe określonej grupy przedsiębiorstw należących do
sektora spożywczego.
Jednocześnie, na podstawie art. 340 akapit 2 TFUE, sformułował w skardze do Trybunału
Sprawiedliwości roszczenie o odszkodowanie przeciwko Skarbowi Państwa. Zarzucił, że w pierwszej
połowie 2015, wskutek zastosowania decyzji administracyjnej wydanej na podstawie art. 282 pkt 2
lit d ustawy Prawo wodne, poniósł stratę w wysokości 1 mln złotych.
a/ proszę ocenić argumentację organu administracji dotyczącą Karty Praw Podstawowych
b/proszę ocenić szanse powodzenia skargi skierowanej przeciwko Polsce o naruszenie zobowiązań
wynikających z Traktatów
c/proszę ocenić szanse powodzenia skargi o odszkodowanie przeciwko Skarbowi Państwa
d/ proszę doradzić skarżącemu jakie ma on możliwości, wynikające z prawa UE, dochodzenia swoich
roszczeń
Obywatelstwo
Obywatel Portugalii mieszkał i pracował od 5 lat w Niemczech, ale po pewnym czasie pracę porzucił
i utrzymywał się ze zgromadzonych oszczędności. Kilka miesięcy później wystąpił do właściwego
urzędu niemieckiego z żądaniem przyznania mu zasiłku mieszkaniowego na pokrycie czynszu. Po
otrzymaniu odmowy z uzasadnieniem, że zasiłek mu nie przysługuje ponieważ nie jest
pracownikiem, wystąpił ze skargą na tę decyzję do Sądu Unii. Argumentował, że obywatele
niemieccy znajdujący się w podobnie trudnej sytuacji materialnej, taki zasiłek otrzymują.
a/ Czy i jakie znaczenie prawne ma okoliczność, że Portugalczyk nie wykonuje pracy w Niemczech
b/ Jakie dwie normy prawa UE (we wzajemnym powiązaniu) mogłyby uzasadniać prawo do zasiłku
w opisanej sytuacji
c/ Proszę ocenić sytuację opisaną w kazusie z punktu widzenia proceduralnego (skargę do Sądu Unii).
Równe traktowanie mężczyzn i kobiet w zatrudnieniu
Obywatelka Hiszpanii, zatrudniona w swojej rodzinnej wsi w małej prywatnej piekarni, uważa, że jej
wynagrodzenie jest niższe niż jej kolegów zatrudnionych na takich samych stanowiskach i w takim
samym wymiarze czasu pracy. Wobec tego wystąpiła z powództwem do właściwego sądu
portugalskiego przeciwko pracodawcy, żądając nakazania mu wypłacania jej wyższego
wynagrodzenia. Jako podstawę prawną roszczeń powódka powołała art. 157 TFUE (dawny art. 141
TWE) nakazujący państwom członkowskim zapewnienie równego wynagrodzenia za te samą pracę,
bez względu na płeć.
Pozwany wystąpił o oddalenie powództwa i zarzucił m.in. że:
a/ w niniejszej sprawie nie ma zastosowania prawo UE, ponieważ sytuacja ma charakter czysto
wewnętrzny i nie zawiera elementów transgranicznych;
b/ umowa z pracownicą jest zgodna z hiszpańskim ustawodawstwem, a sądy orzekają jedynie na
podstawie konstytucji i ustaw;
c/ art. 157 TFUE nie jest bezpośrednio skuteczny;
d/ przepisy TFUE nie mogą być wiążące dla pracodawców prywatnych.
Proszę ocenić prawidłowość powyższych zarzutów pozwanego.