Promocja na rzecz człowieka i misje: Św. Antoni

Promocja na rzecz człowieka i misje: Św. Antoni

I Międzynarodowy Kongres Misyjny Zakonu
Cochin, Kerala (India)
12-22 stycznia 2006
MARAGNO VALENTINO
Promocja na rzecz człowieka i misje:
Św. Antoni, Ewangelia i miłość bliźniego”
„
.
2006
2
MARAGNO VALENTINO
„Promocja na rzecz człowieka i misje:
Św. Antoni, Ewangelia i miłość bliźniego”
„Formacja misyjna Franciszkanów Konwentualnych i wymiana kulturowa na
początku trzeciego tysiąclecia”
„Promocja na rzecz człowieka i Misje – św. Antoni, Ewangelia i Miłość”
(Przy współpracy CMP C. A. Prowincji Padewskiej św. Antoniego)
1. WPROWADZENIE: Refleksja wspólnotowa po celebracji Wielkiego
Jubileuszu. Zadania do realizacji wspólnotowej.
Kontekst społeczny, w którym żyjemy i działamy charakteryzuje się
nieustannymi przemianami; jest to czynnik na tyle istotny, że poważnie wpływa
na nasze decyzje, obierane cele, drogi duchowe i sposób realizowania misji,
zawsze jednak przy zachowaniu prymatu wartości niezmiennych, które są
punktem odniesienia (Ewangelia, Magisterium, Franciszek…).
Patrząc na naszą rzeczywistość nie można nie zauważyć poważnych trudności
przeżywanych przez wiele osób, rodzin, warstw społecznych. Ta rzeczywistość jest
na tyle niepokojąca, że powinna nas skłonić do słuchania doświadczeń tych ludzi z
uwagą i empatią.
Nadszedł czas by dojrzeć do duchowości ubóstwa, daru z siebie, zaangażowania i
nadziei.
Kiedy mówimy o biednych zarówno na naszym terenie jak i na całym świecie,
możemy spotkać się z trzema rodzajami ubóstwa:
- ubóstwo spowodowane nie zaspokojeniem podstawowych potrzeb takich
jak: żywność, ubranie, zdrowie, dom, praca, edukacja… jest to ubóstwo, które
najlepiej znamy, które często spotykamy i przeciw któremu walczymy; to
ubóstwo stale się zwiększa i dotyka w coraz większym stopniu całych rodzin;
- ubóstwo powstałe na bazie braku reakcji na potrzeby ludzi mających
problemy z relacjami ze środowiskiem, w którym żyją: samotni,
opuszczeni, zapomniani… (osoby starsze chore psychicznie, więźniowie,
inwalidzi, emigranci, rozbite rodziny, nieletni, nastolatkowie…); ubóstwo to
generalnie nie wymaga wsparcia materialnego, ale naszej obecności i
działania, które pomogłoby w powrocie do wspólnoty, bliskości, dobrej
relacji, socjalizacji…
- ubóstwo spowodowane brakiem należytego szacunku do naszego
własnego życia i życia innych (formy samozniszczenia: narkotyki, alkohol,
bulimia, anoreksja, nadmierna szybkość jazdy, gry hazardowe…)
Wobec tego potrójnego krzyku cierpiącej ludzkości, odczuwa się naglącą konieczność
pojawienia się w naszych środowiskach takiej duchowości, która uczyniłaby ze
słuchanego Słowa Bożego miecz obosieczny, który doprowadziłby do realizacji
Dobrej Nowiny tam, gdzie życie jest najbardziej zdegradowane i ukrzyżowane.
Duchowość, której potrzebujemy by dać świadectwo miłości to duchowość nadziei
zdolnej do przetrwania wielu prób i upadków, która zgodzi się na niewdzięczną
2
3
służbę, która ujrzy drogę wiodącą ku zbawieniu również w najtrudniejszych
sytuacjach i wystawi na kryzys satysfakcję z uzyskanych osiągnięć.
Jest to duchowość, która potrafi ocenić samą siebie na podstawie swoich czynów; nie
chodzi tu o desperackie poszukiwanie sposobów zaznaczenia swojej obecności i
działalności w każdym miejscu, ale bardziej opiera się na przekonaniu, że wiara nie
polega na wyznawaniu pewnych prawd, ale na wcieleniu ich w życie. Jest to
duchowość, która oferuje wspólnotom franciszkańskim i parafialnym style życia
alternatywne w stosunku do kultur i aktualnych mód.
2. OBSZARY DZIAŁALNOŚCI APOSTOLSKIEJ
Nasze wysiłki, które podejmujemy z braćmi mojej prowincji są skierowane na cztery
obszary działalności apostolsko – pastoralnej, które tworzą nasz własny sposób
rozumienia i wcielenia charyzmatu franciszkańskiego:
• Formacja w szerszym znaczeniu, która zawiera formację stałą, początkową i
duszpasterstwo powołaniowe.
• Duszpasterstwo jako służba apostolska w wielu formach: posługa w naszych
klasztorach konwentualnych i w sanktuariach a w szczególności w parafiach;
kultura i środki masowego przekazu.
• Działalność społeczno - charytatywna w formie dzieł zainspirowanych osobą
św. Antoniego i jego opieką nad ubogimi.
• „Missio ad gentes”, która charakteryzuje się tzw. pierwszym
przepowiadaniem, a dzisiaj ponownym przepowiadaniem (nowa
ewangelizacja), ze szczególnym akcentem na inne kultury i dialog
międzyreligijny.
Zatrzymam się na dwóch ostatnich polach wysiłku apostolsko – pastoralnego, które
mają związek z tematem tego wystąpienia, i które odpowiadają posłudze, którą
wykonuję w Prowincji.
Działalność społeczno – charytatywna: owocna droga, wyzwanie do kreatywnego
działania.
Franciszkanie zawsze mieli głębokie poczucie solidarności i „cum – passione” z
ludźmi ubogimi spełniając pragnienie św. Franciszka: „Bracia powinni się cieszyć,
gdy przebywają wśród ludzi prostych i wzgardzonych, ubogich i słabych, chorych i
trędowatych, i żebraków przy drogach” (1 Reg IX). Nasza Prowincja, która
„odnajduje w św. Antonim odpowiedniego inspiratora szczególnych form
ewangelizacji, edukacji i dzieł miłosierdzia” rozwinęła w ostatnim wieku wiele dzieł
miłosierdzia przy każdym klasztorze i bazylice Świętego.
Mimo to i przede wszystkim, począwszy od lat ’70 Prowincja odnowiła swoją
wrażliwość na sytuację ludzi „słabych”. Znalazło to swoje odbicie w działalności
„Posłańca św. Antoniego” głównego narzędzie w ewangelizacji ubogich.
Zrealizowano „missio ad gentes”, stworzono Caritas św. Antoniego i Sekretariat
misyjny. Oprócz tego każdy klasztor zaczął wzrastać w miłości do ubogich; w
międzyczasie pojawiła także nowa i konieczna wrażliwość na braci starszych i
chorych.
Przebyta droga wytworzyła w nas przekonanie, że: tworzenie projektów dzieł
miłosierdzia w Prowincji i na misjach, jest nie tyle problemem dzieł, które należy
podjąć lub zaniechać, co nadaniem właściwego znaczenia dzielenia się i
solidarności w naszej duchowości. Ten sposób działania nie może nie interesować
naszych wszystkich klasztorów i posługi każdego brata. W gruncie rzeczy chodzi o
„kulturę miłości-dzielenia się”, która powinna wzrastać w naszych klasztorach i stać
3
4
się czymś charakterystycznym dla naszej tożsamości, obecnym w formacji młodych
braci i być świadectwem wspólnotowym. Mając to na celu, uświadomiliśmy sobie,
że dana obecność oparta na dziełach miłosierdzia spełnia swoją rolę gdy, przede
wszystkim, jest dziełem wspólnoty, która się ich podejmuje, prowadząc życie
braterskie i otwierając się na bliźnich. Dzisiaj brakuje wspólnot ewangelizujących
bardziej niż osamotnionych pionierów.
Jest rzeczą oczywistą, że klasztor jest uprzywilejowanym miejscem pomocy,
pojednania i ćwiczenia się w codziennych gestach miłości, przede wszystkim między
samymi braćmi.
Kapituła konwentualna jest miejscem gdzie różnice zamiast dzielić podtrzymują
tożsamość osobistą i umacniają relacje.
Jest rzeczą ważną, by nasze klasztory były widziane nie tyle jako „dystrybutory
posług religijnych”, ale jako miejsca gdzie zamieszkuje ewangeliczna kultura
antropologiczna. Gotowi do pokojowego dialogu i optymistycznej współpracy,
otwarci na to, co „nowe” i „odmienne” w najbliższym otoczeniu, na odnowę umysłu i
serca.
Na przykład: w dialogu z chrześcijanami nie katolikami i z innymi ruchami
religijnymi i kulturowymi, możemy mówić o nowej kulturze pokoju, zachowując
jedynie nasz styl życia i wartości, w które wierzymy. W spotkaniu z biednymi,
klasztor nie musi czuć się oazą odizolowaną od sieci ośrodków pomocy społecznej.
Ważna rzeczą jest dobra współpraca z kościelnymi ośrodkami pomocy, z centrami
ochrony życia, z ośrodkami pomocy rodzinie i grupami woluntariuszy.
3. ANTONI: EWANGELIA I MIŁOŚĆ:
Trzy propozycje misji i promocji człowieka:
• Centrum Misyjne Prowincji,
• Caritas Antoniańska,
• „System Franciszko-antoniański”
Chciałbym, w skrócie, nawiązać ponownie do celów, które w ostatnich latach nam
przyświecały w działalności Centrum Misyjnym Prowincji i Caritas Antoniańskiej
w odniesieniu do naszych misjonarzy i innych jednostek, z którymi weszliśmy w
kontakt niosąc im pomoc.
1. CMP we współpracy ze wspólnotami franciszkańskimi we Włoszech i
na misjach:
PROMUJE: głoszenie Ewangelii i wartości solidarności i
Sprawiedliwości między narodami.
KOORDYNUJE: wysiłki animacji misyjnej we wspólnocie naszej
Prowincji.
FAWORYZUJE: wymianę między naszymi wspólnotami zakonnymi i
młodymi, kościołami prowadzącymi misje, współpracując w formacji
pastoralnej i miejskiej.
Najważniejsze inicjatywy Centrum Misyjnego Prowincji obejmują trzy
poziomy współpracy: formacyjny – pastoralny – solidarnościowy.
•
FORMACYJNY:
Wskazujemy naszym misjonarzom i świeckim, którzy jadą lub ponownie
udają się na misje jako centrum formacyjne CUM w Weronie. Jest to organ
4
5
•
formacji misyjnej CEI, który oferuje corocznie we Włoszech i za granicą
kursy i seminaria o Ameryce Łacińskiej, Azji, Afryce i Wschodzie Europy.
Jest dobrym instrumentem wymiany i formacji w Kościele misjonarzy
pochodzących z wielu instytutów zakonnych w celu ujednolicenia drogi i
wzajemnego
wzrastania.
Ostatnie
propozycje
formacji
rodziny
franciszkańskiej w Brukseli dla braci misjonarzy udających się na misje, są dla
nas nową okazją pełnej współpracy i formacji misyjnej.
Rok franciszkańskiego wolontariatu: W celu formacji, oprócz CUM,
pozostaje dla nas punktem odniesienia Villagio S. Antonio dla wolontariatu
we Włoszech i Centrum Misyjnego FZŚ w Toskanie dla małżeństw lub
świeckich, którzy udają się na misje. Ostatnio także w Bazylice Świętego
oferujemy miejsce dla wolontariuszy, koordynatorem jest o. Christian
Borghesi.
Rok szabatowy może być okazją dla braci z Włoch i z misji do wzrostu osobowego w
celu odkrycia głębokiego sensu własnego życia, nie tylko za pomocą współpracy, ale
również poprzez odpowiedzialny udział w misji.
Erem Monterrico i „szkoła formacji na rzecz pokoju” promowana przez o. Danilo
Salezze z komisji Sprawiedliwości, Pokoju i Ochrony Środowiska, oferuje wszystkim
naszym braciom wspaniałe miejsca do modlitwy i odczytywania znaków czasu w
świetle wartości franciszkańskich.
Te okazje formacji, stwarzają możliwość rozpoczęcia drogi, której celem jest
dowartościowanie wspólnoty i środków edukacyjnych; ta formacja odpowiada drodze
zaproponowanej przez Kościół w ewangelizacji i jego świadczeniu o miłości.
•
•
•
•
•
•
PASTORALNY:
W tych latach CMP podjął promocję współpracy między naszymi
wspólnotami obecnymi we Włoszech i tymi na misjach, w celu wzajemnego
poznania się, uświadomienia i wzrostu.
Szczególny nacisk położono na formację katechetów i młodych
seminarzystów na naszych misjach, przyszłych przewodników młodego
KOŚCIOŁA; jak również na inne rzeczywistości Zakonu, szczególnie na
nowe misje otwarte w ostatnich latach.
Utrzymano również akcję formacyjną w wielu drukarniach misyjnych ze
względu na ich doniosły wkład w rozwój kultury i działalność pastoralną.
Jednodniówki misyjne stały się miejscem dojrzałej współpracy dla większości
naszych włoskich i misyjnych wspólnot, zacieśniając relacje braterskie
stworzone na bazie solidarności z misjonarzami, której przejawy zawsze były
obecne w naszej Prowincji, podczas ich przebywania na misjach, jak również
kiedy słuchamy ich relacji w naszych wspólnotach podczas ich odpoczynku
we Włoszech.
Wzrastanie w celu wzajemnego poznania i wymiany misyjnej. W ten sposób
będziemy mogli lepiej podziwiać dary Ducha Świętego, które dojrzewają na
różne sposoby w osobach i wspólnotach i są na usługach Królestwa Bożego i
wzbogacają wielu ubogich, którzy wznoszą swój krzyk do Pana.
Bazylika Świętego według swoich możliwości posiada wiele inicjatyw
misyjnych i organizuje jednodniówki animacyjne. Przyjmowanie innych
braci z misji, którzy przyjeżdżają do Włoch na formację stałą lub na nabycie
doświadczeń w miejscach franciszkańskich i antoniańskich.
5
6
•
Na koniec, wakacyjny pobyt licznych kapłanów i braci z innych krajów w
naszych sanktuariach franciszkańskich, sprzyja wzajemnemu poznaniu i
otwartej wizji braterskiej na szeroką rzeczywistość Zakonu.
SOLIDARNOŚCIOWY:
Wzajemne poznanie i wymiana ze wspólnotami misyjnymi, dojrzała sieć pomocy,
która obejmuje następujące działania: adopcję na odległość, jadalnie dla biednych,
trzy centra wysyłania pomocy humanitarnej w nagłych przypadkach.
•
Adopcja na odległość dzisiaj we Włoszech oferuje szeroką gamę
propozycji. CMP z misjonarzami, którzy są naszymi głównymi
przedstawicielami, proponują adopcję na odległość jako:
- solidarne i niezależne środki na utrzymanie dla nieletnich, rodzin,
dorosłych z problemami w celu zagwarantowania im godnego życia i
ludzkiego ciepła, koniecznego do harmonijnego wzrostu osoby i jej
wejścia w społeczeństwo.
- jak się realizuje: jedna lub więcej rodzin wpłacają co roku ustaloną
wcześniej stałą sumę dla kogoś z parafii lub ze wspólnoty zakonnej.
Zebrane pieniądze są wysyłane przez CMP do misjonarzy, którzy wraz ze
swoimi współpracownikami na miejscu rozporządzają nimi według
potrzeb ludzi i ich rodzin. Na końcu misjonarze starają się informować
rodziny i wspólnoty we Włoszech zdając relację i robiąc udokumentowany
raport.
- Celem adopcji jest, przede wszystkim, zwrócenie uwagi na:
- Zapobieganie porzucania opieki nad potomstwem w rodzinach i
eksploatacji dzieci w pracy, ułatwiając formację i dostęp do szkoły.
- Odzyskanie dzieci z ulicy i walka z prostytucją dzieci.
- Zapobieganie i leczenie chorób zakaźnych i niedożywienia
• W ostatnich latach nawiązaliśmy solidarną współpracę z niektórymi
lokalnymi oddziałami Caritasu w naszych wspólnotach w Chile,
Urugwaju, Argentynie, Rumunii, Ghanie.
• Pragnieniem jest utrzymanie wspólnot usiłujących za pomocą kapituł
konwentualnych i rad parafialnych odpowiednio pracować na polu
pastoralnym i socjalnym.
• W efekcie, wydaje się nam sprawą istotną umieszczenie w centrum naszej
uwagi wspólnot lokalnych i prowincjalnych w celu zagwarantowania
właściwej wymiany misyjnej.
• Na koniec, szczególną opieką otaczamy misjonarzy, którzy pracują na
obszarach wyjątkowych, jak na przykład duszpasterstwo „ludzi bez ziemi
w Brazylii”, „pracowników sezonowych na pustyni Atacama w Chile” lub
w licznych „favelas” wielkich miast, w których jesteśmy obecni jako
Prowincja lub Zakon.
• Wymiana między naszymi wspólnotami we Włoszech i tymi, które
znajdują się na misjach pozwalają nam na to, by:
„Otworzyć księgę Misji w celu odkrycia jak w wielu częściach świata dzięki
umiłowaniu Ewangelii i służbie drugiemu wiele braci i sióstr może przeżyć.
To oznacza dla naszych Kościołów otrzymanie wielkiego bogactwa, które
wzbudza pasję misyjną i daje oznaki żywe, mocne i namacalne odnowy
pastoralnej” (L’amore di cristo ci sospinge: n. 3).
6
7
2. CARITAS ANTONIAŃSKA, działająca od 1976 proponuje:
• Realizowanie akcjo charytatywno-promocyjnej osób lub grup
znajdujących się w potrzebie, używając środki, które współpracujący z
Posłańcem Świętego Antoniego i inni wierni Świętego rozsiani po całym
świecie, oddają do dyspozycji w celu niesienia pomocy w rejonach
najbiedniejszych i rozwijających się.
• Linia operacyjna w celu współpracy misyjnej i charytatywnej w
Prowincji i na misjach:
- Relacja z Prowincją i Klasztorami:
C. A. i CMP nie zastępują działalności charytatywnej i misji
poszczególnych wspólnot Prowincji i Misji; w zamian za to mogą je
wspomagać i wskazywać na potrzeby i możliwe obszary działania.
- Aktualne możliwe obszary działania:
Podstawowym celem C. A. i CMP jest unikanie „asystencjonalizmu” we
wszelkiej postaci, dążąc do tego, by udzielana pomoc była ograniczona w
czasie i rozwiązywała problem w sposób ostateczny.
• Zarys działania C. A. przy współpracy z CMP:
- Wybór niektórych obszarów geograficznych lub poszczególnych krajów
w celu podjęcia tam działalności systematycznej i wiążącej; partner
lokalny znany od dawna i gwarantujący współpracę realizacji projektu w
celu wpłynięcia na przemianę socjalno – ekonomiczno – duchową
ludności i maksymalnego ograniczenia interwencji.
- Mikro realizacja, która odpowiada specyficznym potrzebom i
gwarantuje samowystarczalność w przyszłości.
- Współpraca z Organizacjami Pozarządowymi w projektach
całościowych, uzyskując od nich konieczne informacje i gwarancje
realizacji projektów. Na przykład: Projekt 2003-2005 „Urodzić się bez
HIV w Tanzanii” we współpracy z lekarzami pracującymi na rzecz Afryki
w CUAMM w Padwie i 16 przychodniami w diecezji Dar Es Salaam.
- Pomoc niesiona w pierwszym rzędzie Misjonarzom i Kościołom
Lokalnym.
Projekty Czerwcowe. Utrzymywane przez Caritas Antoniańską w 2005
były zrealizowane przy współpracy braci mniejszych konwentualnych
pracujących na misjach w trudnych warunkach w czterech biednych
krajach:
- Burkina Faso: Centrum medyczne pierwszej pomocy.
- Brazylia: Stan Bahia, kampania szkolna „Woda z Chuva”: 300 cystern
do zbierania wody deszczowej.
- Indonezja: tsunami w Banda Cech, rekonstrukcja 45 domów.
- India, Kerala. Nasi bracia prowadzą centrum medyczne dla chorych na
AIDS.
- Finansowanie stypendiów szkolnych i pracowniczych wszelkiego
rodzaju i stopnia w ramach projektu rozwoju kultury lokalnej.
- Wybór potrzebnych tematów i projektów do zrealizowania w bieżącym
roku.
- Szybka reakcja w przypadkach potrzeby i katastrof naturalnych.
- Wreszcie, w celu solidarności braterskiej każdy projekt wysyłany do
CMP lun C. A. powinien posiadać pisemną zgodę i zatwierdzenie kapituły
klasztornej i definitorium prowincjalnego. W przypadku parafii
diecezjalnej, pisemną zgodę biskupa.
7
8
•
•
Caritas klasztorna i parafialna, posługa animacji w duchu misyjnym.
W kontekście stałych przemian kulturowych i socjalnych, zapytujemy:
- Jak propagować miłość i jednocześnie promować człowieka?
- Jak Caritas powinna animować wspólnotę parafialną, by ta była
coraz bardziej misyjna?
W przypadku Caritas, animacja oznacza starania na pięciu płaszczyznach:
• Lepiej poznać stałe i mniej stałe potrzeby, widoczne i niewidoczne.
• Analizować środki, którymi się dysponuje w celu zaradzenia realnym
potrzebom.
• Wychowywać do miłości całą wspólnotę parafialną, to znaczy uczynić
widzialnym projekt Boga w stosunku do ludzkości: byśmy żyli wszyscy
razem jak jego rodzina.
• Formować operatorów pastoralnych działalności charytatywnej i
chrześcijan podejmujących pracę społeczna i pomoc indywidualną oraz
w działalności na rzecz promocji człowieka.
• Koordynować pracę wielu grup charytatywnych i pomocy o inspiracji
chrześcijańskiej, pomagając im w pracy jako dziele Kościoła.
Postęp na tych pięciu płaszczyznach pomaga w dzieleniu się chlebem miłości, które
jest posiłkiem dla wiary. W efekcie „Chleb słowa Bożego i chleb miłości, podobnie
jak chleb eucharystyczny, to nie inne chleby: to ten sam Jezus, który się ofiarowuje
ludziom, i który uczniowie ofiarują w akcie miłości Ojcu i braciom” (ETC, 1). „Jeśli
rzeczywiście wychodzimy z kontemplacji Chrystusa, powinniśmy potrafić widzieć go
w osobach, z którymi on sam chciał się identyfikować… „ponieważ” …jest obecny w
ubogich w sposób szczególny i to narzuca Kościołowi opcję na rzecz ubogich” (NMI,
49)
•
Jak, wobec tego, odpowiednio zgrać ze sobą na misjach skuteczność,
która czasami oznacza wielkie nakłady finansowe na inicjatywy promocji
człowieka, ze skutecznością ewangeliczną, która zakłada skromność?
Należy przypomnieć, że potrzebne jest rozeznanie wspólnotowe: „Lud Boży
pobudzany wiarą w to, że prowadzi go Duch Pański napełniający okrąg ziemi, stara
się w wydarzeniach, potrzebach i pragnieniach, w których uczestniczy z resztą ludzi
naszej doby, rozpoznać, jakie w nich mieszczą się prawdziwe znaki obecności lub
zamysłów Bożych” (GS, 11).
Rodzi się tu wymóg edukacji i edukowania naszych dobrodziejów jak, w sposób
ewangeliczny, używać pieniądze.
Miłość bez sprawiedliwości jest niewystarczająca. Sprawiedliwość wymaga od nas,
byśmy innym dali to, co konieczne: prawa, wolność, godność i odpowiedzialność.
Wszyscy są zobowiązani do zrozumienia, że tylko sprawiedliwość rodzi pokój. Dla
nas franciszkanów, sprawiedliwość może oznaczać na przykład:
- prowadzenie skromniejszego trybu życia: „widząc głód zmień życie”, by
jak mówił papież rozpowszechnić „nowy model rozwoju, oparty na
wartościach etycznych i religijnych”. Chodzi o to, by wysyłanym pieniądzom
towarzyszyła informacja o problemach ubogich, którym się tej pomocy
udziela, w celu wzrastania w sprawiedliwości i solidarności. Poznawanie
wspólnot zakonnych i Kościołów gdzie pracują misjonarze w celu
wzajemnego ubogacenia.
8
9
- przeznaczanie pieniędzy na formację katechetów, ministrów Słowa,
nauczycieli w szkołach, agentów pastoralnych, na mikrokredyty lub na pomoc
medyczną, nie tylko na dzieła materialne, przede wszystkim gdy nie są pilne i
konieczne. W efekcie, często stwierdzamy, że projekty i osoby powinny być
na pierwszym miejscu, przed budowaniem budynków, o których konstrukcji
będą decydowali tylko ludzie z doświadczeniem, aby stały się rzeczywistymi
ośrodkami ewangelizacji i promocji człowieka.
- inwestowanie pieniędzy w mikro projekty: ogólnie to małe projekty
adoptują się lepiej do potrzeb ludności, pobudzają do aktywności adresatów
pomocy i mogą być łatwiej kontrolowane przez nich jeśli przejdą jakąś
formację. Wielkie projekty, generalnie, mają swoje ograniczenia, jest trudniej
obracać dużą sumą pieniędzy, tajże dla misjonarzy. Mogą przechodzić
kryzysy i upadki, które odbijają się na biednych. Gdy misjonarz, który
gwarantował finansowanie wielkiego projektu porzuca go, powoduje to
wstrzymanie pomocy ekonomicznej i projekt umiera. Ceną jest utrata nadziei
ze strony ludzi.
- przy prezentacji projektu należy wymagać, by był on owocem wyboru
wspólnoty wraz z radą parafialną, z ludźmi i za aprobatą przełożonego i
Biskupa miejsca; tak być powinno, ponieważ dla wspólnoty misyjnej
celem głównym jest wejście w komunię z kulturą, odmłodzenie kościoła i
wzrastanie w cierpliwości, pokorze i pogłębianiu relacji z braćmi, z którymi
żyjemy na co dzień.
- jako franciszkanie robić wszystko co tylko możliwe, by struktury grzechu i
niesprawiedliwości wobec ubogich, przemienić w struktury solidarności i
promowania człowieka.
- przejść z towarzyszenia do formacji. Istnieje jeszcze sposób niesienia
pomocy ubogim, który polega na dostarczaniu pieniędzy z zewnątrz bez
gwarancji rozwoju tych osób, ta pomoc „nie stawia ich na nogi” jak mówił
Helder Camara.
- Franciszek i Antoni są w tym mistrzami i wskazują nam na drogę, która
prowadzi od pomocy na rzecz ubogich przez bycie z ubogimi do ubogiego
życia.
- rozpocząć z misjonarzami braterski dialog o aspektach życia kościoła w
ich wspólnotach, katechezie, czytaniu Biblii i miłości. Chodzi o wzajemną
konfrontację i rozeznanie.
- we wspólnotach konwentualnych i parafialnych sprzyja się tworzeniu
grup Caritasu, które angażują w szczególny sposób tych wszystkich, którzy
dzielą z nami charyzmat (FZŚ, MI, Młodzież franciszkańską). Do formy
pomocy, które możemy popierać należą: wymiana kulturowa, powiązania i
adopcja na odległość.
- w celu promocji ujednolicenia decyzji ekonomicznych, podejmuje się
wysiłek równego podziału dóbr między klasztorami Prowincji, między
Prowincjami i Zakonami. Między prowincjami, delegacjami i misjami Zakonu
należy stworzyć sieć wymiany misyjnej w celu wzajemnego wzrostu na
poziomie formacyjnym, pastoralnym i solidarnym.
3. Propozycja współpracy z Zakonem „System Franciszkoantoniański”
(Aneks o. Paolo Floretta)
4. Zakończenie:
9
10
Spojrzenia „z dołu” nie można zaprogramować, ono przychodzi spontanicznie! Nie
jest to wydarzenie nadzwyczajne dla niektórych osób. Ma wiele wspólnego ze zmianą
codziennego życia, w którym Bóg przychodzi i wciela się: „macie oczy i nie
widzicie” powtarzałby nauczyciel z Galilei.
„Miała oczy i widziała” - jest to najwspanialszy hołd złożony Matce Teresie z
Kalkuty przez takiego obserwatora życia jakim jest Pier Paolo Pasolin, który napisał o
niej: „Siostra Teresa jest kobietą o słodkim wzroku, która tam gdzie nim sięga –
widzi”. Jest to bardzo odmienne od postawy dawania czegoś „nie widząc”, i dlatego
nigdy nie spotykając się prawdziwie z innym.
„Franciszek, biedaczyna z Asyżu obejmuje gorzkiego trędowatego i otrzymuje dar
słodyczy: To, co na pierwszy rzut oka wydawało się gorzkie, zamieniło się w słodycz
duszy i ciała. Franciszek widzi jasno, że trędowaty jest odizolowany od ‘polis’, jest
brzydki i odpychający, ale wie, że posiada ukryte i wewnętrzne piękno” (Vittorio
Nozza)
Fra
Maragno
10
Valentino