Przeczytaj - Polne Domy Press

Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
Str 1 / 7
II SA/Gl 1637/14 - Wyrok
Data orzeczenia
2015-03-11
Data wpływu
2014-12-29
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach
Sędziowie
Ewa Krawczyk
Maria Taniewska-Banacka /przewodniczący sprawozdawca/
Piotr Broda
Symbol z opisem
6130 Pozwolenie na wprowadzenie do środowiska substancji lub energii
Hasła tematyczne
Ochrona środowiska
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Uchylono decyzję I i II instancji
Powołane przepisy
Dz.U. 2013 nr 0 poz 1232; art. 186; Ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony
środowiska - tekst jednolity.
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący
Sędzia WSA Maria Taniewska-Banacka (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Piotr Broda, Sędzia
NSA Ewa Krawczyk, Protokolant sekretarz sądowy Marta Zasoń, po rozpoznaniu na rozprawie
w dniu 11 marca 2015 r. sprawy ze skargi R. W. na decyzję Samorządowego Kolegium
Odwoławczego w B. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie pozwolenia na wprowadzenie do
środowiska substancji 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty
[...] z dnia [...] r. nr [...]; 2. orzeka, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości do
czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; 3. zasądza od Samorządowego Kolegium
Odwoławczego w B. na rzecz skarżącego kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych
tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Uzasadnienie
Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Starosta [...], działając na podstawie art. 180 pkt 1, art. 181 ust. 1
pkt 2, art. 184 ust. 1, art. 186 pkt 1 w związku z art. 141 ust. 2 i art. 143, art. 378 ust. 1 ustawy
z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (t.j. Dz.U. 2013, poz.1232 z późn. zm.
zwanej dalej w skrócie p.o.ś.), art. 71 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.
U. 2013, poz.1409 z późn. zm) w związku z art. 19, art. 21 § 1 pkt 2, art. 104 i 107 k.p.a.
odmówił udzielenia R. W. pozwolenia na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza z
instalacji produkcji podłoża pod uprawę pieczarek, eksploatowanej w P., przy ul. [...].
W uzasadnieniu organ zrelacjonował przebieg postępowania administracyjnego oraz
szczegółowo opisał przedłożone przez inwestora na wezwanie organu dokumenty. Odmowę
uzasadnił przede wszystkim wzrostem rocznej łącznej wielkości emisji amoniaku z
przedmiotowej produkcji z 4,220 Mg/rok w roku 2002 do 13,918 Mg/rok obecnie. Zdaniem
organu tak znaczący wzrost emisji wiąże się ze wzrostem produkcji i nie jest możliwy bez
przeprowadzenia zmian w instalacji. Tym samym nie zostały spełnione przesłanki z art. 141
ust. 2 w związku z art. 143 p.o.ś.
Organ wskazał następnie, że przeprowadzone postępowanie wyjaśniające wykazało
jednoznacznie, iż wskazane w decyzji stanowiące części instalacji obiekty są użytkowane
przez R. W. niezgodnie z zatwierdzonym przez organy administracji
architektoniczno-budowlanej i nadzoru budowlanego stanem. Ponadto instalacja odciągowa z
komór mieszania oraz taśmociąg załadowczy z konstrukcją wsporczą do komór fermentacji
wstępnej powstały bez uregulowania stanu formalnoprawnego, wynikającego z przepisów
prawa budowlanego.
Kolejno organ I instancji wskazał, że zgodnie z art. 180 pkt 1 p.o.ś. eksploatacja instalacji
2015-03-30 09:09
Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
Str 2 / 7
powodująca wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza jest dozwolona po uzyskaniu
pozwolenia, jeżeli jest ono wymagane. Art. 186 ustawy wskazuje zaś zasadnicze przesłanki
odmowy udzielenia pozwolenia na wprowadzanie gazów lub pyłów do powierza.
Organ I instancji wskazał, że z operatu ochrony powietrza, opracowanego przez [...] s.c. we
wrześniu 2013 r., łącznie z jego uzupełnieniami wynika, że praca zakładu nie ma negatywnego
wpływu na stan środowiska. Obliczenia wykonane w dokumentacji, stanowiącej podstawę do
uzyskania pozwolenia na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza, wykazały, że wartości
odniesienia określone dla amoniaku w Rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 26 stycznia
2010 r. - w sprawie wartości odniesienia dla niektórych substancji w powietrzu (Dz. U. 2010, Nr
16, poz. 87) przy obecnym poziomie produkcji są dochowane. Jednocześnie Minister
Środowiska w Rozporządzeniu z dnia 24 sierpnia 2012 r. - w sprawie poziomów niektórych
substancji w powietrzu (Dz. U. 2012 r., poz. 1031) nie określił poziomu dopuszczalnego
amoniaku w powietrzu, co wskazuje na to, że nie ustalono standardu jakości powietrza dla tej
substancji. Zdaniem organu, w przedmiotowej sprawie nie są jednak spełnione wymagania, o
których mowa w art. 141 ust. 2, art. 143 p.o.ś. Art. 141 ust. 2 stanowi bowiem, iż:
"Oddziaływanie instalacji lub urządzenia nie powinno powodować pogorszenia stanu
środowiska w znacznych rozmiarach lub zagrożenia życia lub zdrowia ludzi". Dopuszczenie
przez właściciela zakładu do "rozhermetyzowania" produkcji, przy jednoczesnym jej ponad
dwukrotnym wzroście, spowodowało ponad trzykrotny wzrost emisji amoniaku do powietrza,
przy czym dotyczy to tylko emisji zorganizowanej. Zwiększenie produkcji w zakładzie oraz
odejście od hermetyzacji wstępnych faz produkcji ma wpływ także na emisję
niezorganizowaną, w tym emisję odorów, stanowiącą bezpośrednią uciążliwość dla
okolicznych mieszkańców. Nasilone skargi mieszkańców już nie tylko najbliżej sąsiadujących z
zakładem R. W., świadczą o pogorszeniu stanu środowiska w znacznych rozmiarach. W
obowiązującym stanie prawnym brak jest uregulowań dotyczących przeciwdziałania
uciążliwości zapachowej. W tej sytuacji tylko hermetyzacja procesu może doprowadzić do jej
ograniczenia. Organ podkreślił, że w przeglądanych projektach budowlanych widać wyraźną
tendencję do takiego właśnie działania. Jednak zmiany przeprowadzone przez właściciela
zakładu doprowadziły do prawie trzykrotnego zwiększenia wielkości emisji zorganizowanej, co
uprawnia organ do jednoznacznego stwierdzenia, ze instalacja została zmieniona w sposób
istotny. Zapis art.143 ust. 5, 6 i 8 ustawy p.o.ś. nie pozostawia zaś wątpliwości, że prowadzący
instalacje zmienianą w sposób istotny ma obowiązek przewidywać wszystkie potencjalne
zagrożenia, wynikające z prowadzonej działalności. Zasada ta nazwana jest zasadą
przezorności i należy do ogólnych dyrektyw prawa ochrony środowiska.
Analizując natomiast poszczególne przypadki zmiany sposobu użytkowania obiektów
znajdujących się na terenie zakładu, pod kątem zapisu art. 71 Prawa budowlanego organ I
instancji stwierdził, że zmiany które zostały przeprowadzone w ww. obiektach podlegały
obowiązkowi zgłoszenia.
Od powyższej decyzji odwołanie złożyli pełnomocnicy R. W. podnosząc, iż zaskarżona decyzja
narusza art. 107 § 3 k.p.a., art. 7 i 77 k.p.a. oraz art. 80 k.p.a. poprzez niewskazanie faktów,
które organ uznał za udowodnione ani dowodów, na których się oparł, niewyjaśnienie
wszystkich okoliczności sprawy i przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów. Ponadto
zarzucono błędną interpretację art. 141 ust. 2 oraz art. 143 p.o.ś., a także art. 71 ustawy
Prawo budowlane, jak również naruszenie art. 6 k.p.a..
Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. utrzymało zaskarżoną
decyzję w mocy. W uzasadnieniu zrelacjonowało przebieg postępowania akceptując tezy
organu I instancji, iż oddziaływanie instalacji powoduje pogorszenie stanu środowiska, a
nasilone skargi mieszkańców dotyczące uciążliwości zapachowych świadczą o pogorszeniu
stanu tego w znacznym stopniu. Kolegium przyznało, iż obliczenia wykonane w dokumentacji
2015-03-30 09:09
Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
Str 3 / 7
stanowiącej podstawę do uzyskania pozwolenia na wprowadzanie gazów lub pyłów do
środowiska, wykazały że wartości w odniesieniu do amoniaku przy obecnym poziomie
produkcji zostały dochowane. Jednakże zdaniem Kolegium działalność powodująca
uciążliwość zapachową negatywnie oddziałuje na środowisko narusza bowiem jego stan
pierwotny i obniża jego jakość. Nie można przyjąć założenia, że podmiot korzystający ze
środowiska, wykorzystując brak normy prawnej w tym aspekcie może negatywnie oddziaływać
na jakość powietrza poprzez emisję substancji odorowych. Co za tym idzie spełnienie
wymagań zawartych w art. 143 p.o.ś. dla nowo uruchamianych instalacji bądź zmienianych w
sposób istotny powinno obejmować również wymagania uwzględniające emisję substancji
zapachowych.
Kolegium wskazało następnie, że od roku 2006 trwają w Ministerstwie Środowiska prace nad
ustawą o uciążliwości zapachowej, a w 2010 r. zostały przygotowane założenia do projektu
ustawy o przeciwdziałaniu uciążliwości zapachowej. Zaakcentowało też, iż substancje
zapachowe mają wpływ na sferę fizyczną i psychiczną człowieka, powodując uciążliwości w
codziennym życiu ludzi i zacytowało fragment artykułu naukowego opublikowanego w
czasopiśmie "Bezpieczeństwo Pracy" 2005/2. Stwierdziło, że choć emisja substancji
zapachowych raczej nie prowadzi do zagrożenia życia w sposób bezpośredni jednakowoż na
pewno powoduje dyskomfort życia codziennego ludzi mieszkających nie tylko w najbliższej
okolicy przedsiębiorstwa. Przywołało też art. 85 p.o.ś. dotyczący ochrony powietrza,
podkreślając zasadę prewencji i przezorności.
W konsekwencji Kolegium uznało, iż działalność powodująca uciążliwość zapachową
negatywnie oddziałuje na środowisko. Nadto wnioskodawca podejmował wprawdzie kroki do
eliminacji emisji substancji złowonnych polegających na hermetyzacji produkcji, jednakże jak
wskazuje organ I instancji, a wnioskodawca nie zaprzecza, część produkcji odbywa się poza
budynkami, na "wolnym powietrzu". Zatem można stwierdzić, że wyprowadzenie uciążliwej
odorowo produkcji na zewnątrz spowodowało powstawanie niezorganizowanej emisji
amoniaku oraz rozprzestrzenianie się w sposób niekontrolowany nieprzyjemnych zapachów.
Przez istotną zaś zmianę sposobu funkcjonowania instalacji w świetle art. 3 pkt. 7 p.o.ś.
rozumie się taką zmianę sposobu funkcjonowania instalacji, która może powodować znaczące
zwiększenie negatywnego oddziaływania na środowisko.
Jednocześnie, odnosząc się do ocen sformułowanych w decyzji pierwszoinstancyjnej odnośnie
naruszeń prawa budowlanego Kolegium wskazało, że materia ta winna pozostać do
rozpatrzenia przez właściwe organy architektoniczno-budowlane.
Pismem z dnia 21 listopada 2014 r. reprezentowany przez r. pr. Z. R. R. W. wniósł do
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę na ww. decyzję domagając się, w
razie jej niewyeliminowania w ramach autokontroli przez Kolegium, jej uchylenia w całości, a
także uchylenia poprzedzającej ją decyzji Starosty [...]. Zaskarżonej decyzji pełnomocnik
zarzucił naruszenie art. 6, 7, 77 i 80 k.p.a., poprzez wydanie decyzji w oparciu o przesłanki
pozaprawne, bez dokonania jakichkolwiek ustaleń faktycznych w przedmiocie zarzucanego
negatywnego oddziaływania na środowisko instalacji w zakresie emisji odorów, a także
naruszenie art.. 85, 180, 186 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 141 ust. 2 i art. 143 p.o.ś. poprzez
niewłaściwe ich zastosowanie i przyjęcie, iż pomimo braku ustawowych norm i regulacji
dotyczących emisji odorów, organ administracyjny może na tej podstawie wydać odmowną i w
konsekwencji uznaniową decyzję administracyjną. W uzasadnieniu pełnomocnik wskazał m.in.
iż organy I i II instancji nie przeprowadziły postępowania dowodowego na okoliczność emisji
odorów, lecz oparły się na nieokreślonych "skargach mieszkańców". Podkreślił, że dla
substancji odorowych brak jest jakichkolwiek norm określających poziomy tych substancji w
powietrzu, jak też normatywnych sposobów ich badania. Ustawodawca nie wydał żadnych
aktów wykonawczych do ustawy, które dotyczyć by miały substancji zapachowych (podstawą
2015-03-30 09:09
Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
Str 4 / 7
ku temu jest art. 86 p.o.ś.). Wniosek skarżącego o wydanie pozwolenia dotyczy emisji do
powietrza amoniaku, który uwalnia się w procesie produkcji podłoża do pieczarek. W tym
zakresie organy zgodnie stwierdziły, iż normy emisji dopuszczalne w rozporządzeniu
wykonawczym są zachowane. Brak bezprawności działania skarżącego potwierdza również
postanowienie Prokuratora Prokuratury Rejonowej w P. o umorzeniu śledztwa z dnia 28
listopada 2013 r.
Pomimo jednak, iż SKO przyznało, że w systemie prawa brak jest norm dotyczących
zapachów, to uznało, że działalność skarżącego negatywnie oddziałuje na środowisko i nie
można mu udzielić pozwolenia na emisję. W tym celu SKO dokonało rozszerzającej wykładni
art. 85 p.o.ś. i uznało, iż mimo braku przepisów dotyczących emisji zapachów można wydać
decyzję negatywną z powołaniem się na skargi mieszkańców oraz artykuł z pracy naukowej, a
także projekt ustawy, nad którym prace trwają od 2006 r. Organy I i II instancji stwierdziły
również, bez przeprowadzania postępowania dowodowego, iż działalność skarżącego
powoduje pogorszenie stanu środowiska. Tymczasem wyniki badań powietrza zleconych przez
Urząd Miejski w P. w ramach budżetu obywatelskiego wskazują, iż przyczyn przykrego
zapachu w okolicach przedsiębiorstwa skarżącego jest wiele, a na intensywność zapachu ma
wpływ nakładanie się zapachów z firmy skarżącego oraz wielu ferm drobiu, znajdujących się w
okolicy, a także działalność innych zakładów.
Skarga została wniesiona w terminie.
W odpowiedzi na skargę organ II instancji wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumenty,
które zawarł był w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:
W myśl art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.
U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości
przez m.in. kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym zgodnie z § 2 tegoż
artykułu kontrola, o której mowa, jest sprawowana pod względem zgodności z prawem, jeżeli
ustawy nie stanowią inaczej. Sąd rozpoznaje sprawę rozstrzygniętą w zaskarżonej decyzji
ostatecznej bądź w postanowieniu z punktu widzenia legalności, tj. zgodności z prawem
całego toku postępowania administracyjnego i prawidłowości zastosowania przepisów prawa
materialnego. Nadto zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o
postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. 2012, poz. 270 z późn. zm., zwanej
dalej: p.p.s.a.) sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami
i wnioskami skargi oraz wskazaną podstawą prawną.
Przeprowadzone w określonych wyżej ramach badanie zgodności z prawem zaskarżonej
decyzji a także rozstrzygnięcia ją poprzedzającego wykazały, że są one dotknięte
uchybieniami uzasadniającymi ich wzruszenie, a tym samym przedmiotowa skarga, zdaniem
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, musiała zostać uwzględniona. Obie decyzje należy
bowiem uznać za co najmniej przedwczesne, wydane bez rozważenia wszystkich kluczowych
okoliczności sprawy i bez jednoznacznych dowodów przemawiających przeciwko udzieleniu R.
W. wnioskowanego zezwolenia. W konsekwencji rozstrzygnięcia, o których mowa naruszają
art. 7, 77 i 80 k.p.a, a także art. 186 p.o.ś.
W pierwszej kolejności wskazać w tym miejscu należy, że zgodnie z art. 186 pkt 1-3 p.o.ś.
(pozostałe punkty w sposób oczywisty nie przystają do okoliczności sprawy), organ właściwy
do wydania pozwolenia odmówi jego wydania, jeżeli:
1) nie są spełnione wymagania, o których mowa w art. 141 ust. 2, art. 143 i art. 204 ust. 1
2015-03-30 09:09
Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
Str 5 / 7
p.o.ś., a w przypadku pozwolenia na wytwarzanie odpadów oraz pozwolenia zintegrowanego także jeżeli zamierzony sposób gospodarowania odpadami jest niezgodny z planami
gospodarki odpadami, o których mowa w ustawie z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach;
2) eksploatacja instalacji powodowałaby przekroczenie dopuszczalnych standardów
emisyjnych;
3) eksploatacja instalacji powodowałaby przekroczenie standardów jakości środowiska.
Decyzja odmowna nie ma w tych przypadkach charakteru uznaniowego. Jest to decyzja
związana, którą organ ma prawo i obowiązek wydać o ile dopatrzy się okoliczności, o których
mowa powyżej. A contrario organ nie ma prawa wydać decyzji odmownej jeżeli okoliczności
przewidziane w pkt 1-3 nie mają miejsca bądź przynajmniej nie zostały niezbicie udowodnione.
Analiza wskazanej wyżej normy prowadzi do wniosku, iż choć przekroczenie dopuszczalnych
norm emisyjnych automatycznie nie zezwala organowi na wydanie decyzji dla wnioskodawcy
pozytywnej, to jednak brak takich przekroczeń nie przesądza o konieczności udzielenia
pozwolenia. W przypadku konkretnej instalacji mogą bowiem wystąpić inne niż przekroczenie
dopuszczalnej emisji okoliczności obligujące organ do odmowy udzielenia wnioskowanego
pozwolenia, a w konsekwencji organ rozpatrując wniosek o udzielenie pozwolenia musi
zbadać czy okoliczności te nie mają miejsca. Mogą to być:
- pogorszenie stanu środowiska w znacznych rozmiarach lub zagrożenie życia lub zdrowia
ludzi (art. 141 ust. 2 p.o.ś);
- niespełnienie przez technologię stosowaną w nowo uruchamianych lub zmienianych w
sposób istotny instalacjach i urządzeniach odpowiednich wymagań (art. 143 p.o.ś.);
- przekroczenie granicznych wielkości emisyjnych przez instalacje wymagające pozwolenia
zintegrowanego (art. 204 ust. 1 p.o.ś);
- przekroczenie wskutek eksploatacji instalacji standardów jakości środowiska (art. 186 pkt 3
p.o.ś.).
Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że organ I instancji, jak wskazał w części nagłówkowej
decyzji, oparł ją na art. 186 pkt 1 p.o.ś. wychodząc zatem z założenia, iż nie są spełnione
wymagania, o których mowa w art. 141 ust. 2, art. 143 i art. 204 ust. 1 p.o.s. Tym samym nie
zarzucił ani okoliczności, o których mowa w pkt 2 ani pkt 3 art. 186. Bezspornym jest zresztą w
sprawie, iż emisja amoniaku, choć jak wskazały organy znacznie zwiększona w stosunku do
roku 2002, mieści się w dopuszczalnych normach.
Zdaniem orzekających w sprawie organów oddziaływanie instalacji powoduje jednak
pogorszenie stanu środowiska w znacznych rozmiarach, a także zagrożenie życia lub zdrowia
ludzi - art. 141 ust. 2 p.o.ś. Dowodów w tej mierze upatrują organy w fakcie nasilenia skarg
mieszkańców dotyczących uciążliwości zapachowych. Nadto, jak wskazuje Kolegium
działalność powodująca uciążliwość zapachową negatywnie oddziałuje na środowisko narusza
bowiem jego stan pierwotny i obniża jego jakość co wymaga działań organów zgodnych z
zasadą prewencji. Nie można bowiem, zdaniem Kolegium, przyjąć założenia, że podmiot
korzystający ze środowiska, wykorzystując brak normy prawnej, może negatywnie oddziaływać
na jakość powietrza poprzez emisję substancji odorowych. Co za tym idzie spełnienie
wymagań zawartych w art. 143 p.o.ś. dla nowo uruchamianych instalacji bądź zmienianych w
sposób istotny, powinno obejmować również wymagania uwzględniające emisję substancji
zapachowych. Organy podkreślają też zagrożenia płynące wskutek uciążliwości zapachowej
2015-03-30 09:09
Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
Str 6 / 7
dla zdrowia ludzi.
Na poparcie tych twierdzeń Kolegium, wspierając dodatkowo argumentację organu I instancji,
podniosło m.in., że już od roku 2006 trwają w Ministerstwie Środowiska prace nad ustawą o
uciążliwości zapachowej. W 2010 r. zostały przygotowane założenia do projektu ustawy o
przeciwdziałaniu uciążliwości zapachowej.
Sąd, przyznając po części rację orzekającym w sprawie organom, stwierdza, że niewątpliwą
wydaje się możliwość negatywnego wpływu narażenia na emitowane odoranty na zdrowie
mieszkających w zasięgu emisji ludzi, zarówno zdrowie fizyczne, jak też zwłaszcza
psychiczne. Stałe przebywanie pod wpływem odrzucającego dla ludzi, czy trudnego do
zniesienia zapachu niewątpliwie stanowi bowiem uciążliwość mogącą powodować istotny
dyskomfort z wszystkimi jego możliwymi zwłaszcza dla psychiki skutkami, a tym samym brak w
ustawodawstwie norm dotyczących dopuszczalnej emisji odorów nie oznacza dopuszczalności
ich nieograniczonego wprowadzania. Niewątpliwym wydaje się też, iż natężenie zapachu może
wpływać na stan środowiska, stanowiąc, pomimo nieprzekroczenia norm emisyjnych, o jego
pogorszeniu. Pogorszenie to może też wynikać z niedochowania standardów
technologicznych, o których wspomina organ II instancji. Aby jednak okoliczności, o których
mowa powyżej, mogły stanowić przyczynę uprawniającą organ do wydania decyzji odmownej,
muszą zostać w sposób niezbity wykazane i udowodnione. Takich jednoznacznych dowodów,
zdaniem Sądu, organy nie przeprowadziły, a tym samym odmowa udzielenia wnioskowanego
pozwolenia jest w świetle uzasadnień obydwu decyzji co najmniej przedwczesna.
Zdaniem Sądu ani bowiem skargi mieszkańców, całkowicie zresztą w przypadku uciążliwości
zapachowej zrozumiałe, ani cytaty z literatury naukowej dotyczące zagrożeń komfortu życia,
ani też przypuszczenia organu co do technologicznych przyczyn wzrostu natężenia zapachu
nie mogą stanowić wystarczającego dowodu na pogorszenie stanu środowiska w znacznych
rozmiarach, narażenie życia lub zdrowia ludzi, czy wadliwości technologicznych, zwłaszcza, że
jak wynika z akt sprawy przedmiotowa instalacja nie jest jedyną, która na zamieszkałym
obszarze emituje substancje zapachowe, a organy jednoznacznie kwestii ewentualnego
nakładania się odorów z różnych źródeł nie rozważyły.
Ponownie rozpoznając sprawę organ weźmie pod uwagę powyższe oceny, w miarę potrzeby
przeprowadzi niezbędne czynności bądź zleci ich wykonanie biegłym i w zależności od wyniku
rozważań podejmie właściwą, należycie uzasadnioną decyzję. Kwestii sposobu zgodnego ze
stanem faktycznym i prawnym zakończenia postępowania Sąd przesądzić nie może. Z uwagi
na uchybienia, o których mowa powyżej, uniemożliwiające dokonanie przez Sąd prawidłowej
kontroli zaskarżonej decyzji, jakiekolwiek w tej mierze jednoznaczne stwierdzenia byłyby
bowiem, zdaniem Sądu, na obecnym etapie przedwczesne i nieuprawnione. Nadto w trakcie
postępowania sądowoadministracyjnego zadaniem Sądu jest ocena zgodności z prawem
zaskarżonego rozstrzygnięcia, nie zaś samodzielne badanie i wyjaśnianie kluczowych dla
postępowania administracyjnego kwestii, pominiętych przez organ.
informacje o jednostce
komentarze
W świetle przedstawionych wyżej wywodów należało uwzględnić skargę i na podstawie art.
145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a. orzec jak w sentencji. Nadto w myśl art. 152 cytowanej ustawy
określono, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości. O kosztach obejmujących
wpis od skargi w kwocie 200,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika – 240,00 zł oraz opłatę
skarbową od pełnomocnictwa – 17,00 zł orzeczono na wniosek strony skarżącej na podstawie
art. 200, 205 i 209 p.p.s.a. a także § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c Rozporządzenia Ministra
2015-03-30 09:09
Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
Str 7 / 7
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych
oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę
prawnego ustanowionego z urzędu (t.j.: Dz. U. 2013, poz. 490).
2015-03-30 09:09