Ofiarowanie Jezusa w świątyni /Łk 2,22-32

Uroczystość Ofiarowania Pańskiego
Łk 2,22-40
Gdy potem upłynęły dni ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego,
przynieśli Je do Jerozolimy, aby Je przedstawić Panu.
23. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: Każde pierworodne dziecko
płci męskiej będzie poświęcone Panu.
24. Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie,
zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego.
25. A żył w Jerozolimie człowiek, imieniem Symeon. Był to człowiek prawy i
pobożny, wyczekiwał pociechy Izraela, a Duch Święty spoczywał na nim.
26. Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż zobaczy Mesjasza
Pańskiego.
27. Za natchnieniem więc Ducha przyszedł do świątyni. A gdy Rodzice wnosili
Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa,
28. on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił:
29. «Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego
słowa.
30. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie,
31. któreś przygotował wobec wszystkich narodów:
32. światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela».
33. A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono.
34. Symeon zaś błogosławił Ich i rzekł do Mkyi, Matki Jego: «Oto Ten
przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na
znak, któremu sprzeciwiać się będą.
35. A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu».
36. Była tam również prorokini Anna, córka Fanuela z pokolenia Asera, bardzo
podeszła w latach. Od swego panieństwa siedem lat żyła z mężem
37. i pozostała wdową. Liczyła już osiemdziesiąty czwarty rok życia. Nie
rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach
dniem i nocą.
38. Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim,
którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy.
39. A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do
swego miasta - Nazaret.
40. Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża
spoczywała na Nim.
22.
22. Gdy potem upłynęły dni ich oczyszczenia według Prawa
Mojżeszowego, przynieśli Je do Jerozolimy, aby Je przedstawić Panu.
Kpł 12,2-6 «Powiedz do Izraelitów: Jeżeli kobieta zaszła w ciążę i urodziła chłopca,
pozostanie przez siedem dni nieczysta, tak samo jak podczas stanu nieczystości
spowodowanego przez miesięczne krwawienie.
23. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: Każde pierworodne
dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu.
Wj 13,2 «Poświęćcie Mi wszystko pierworodne. U synów Izraela do Mnie należeć będą
pierwociny łona matczynego zarówno człowiek, jak i zwierzę».
Wj 13,12-15 I oddasz wszelkie pierwociny łona matki dla Pana i wszelki pierwszy płód
bydła, jaki będzie u ciebie; co jest rodzaju męskiego, należy do Pana.
Wj 22,29 Nie będziesz się ociągał z ofiarą z obfitości zbiorów i soku wyciskanego w
tłoczni. I oddasz Mi twego pierworodnego syna.
Lb 18,15 Wszystkie pierwociny łona matki, które oddają Panu ze wszystkiego ciała,
począwszy od ludzi aż do bydła, będzie twoje; ludzi pierworodnych każesz wykupić, jak
również wszystko pierworodne zwierząt nieczystych.
Wj 34,19 Wszystko pierworodne do Mnie należy, a także pierworodny samiec z bydła,
wołów i owiec.
Lb 3,13 Do Mnie bowiem należy wszystko, co jest pierworodne. W dniu, kiedy zabijałem
wszystko, co było pierworodne w ziemi egipskiej, poświęciłem dla siebie wszystko
pierworodne w Izraelu, począwszy od człowieka aż do bydlęcia. Do mnie należą; Ja jestem
Pan».
Lb 8,16-17 Są oni Mnie oddani na własność spośród Izraelitów. Biorę ich spośród Izraela
w miejsce tego, co otwiera łono matki to znaczy w miejsce wszystkich pierworodnych. Do
Mnie bowiem należy wszystko, co pierworodne w Izraelu, tak spośród ludzi, jak też i bydła.
Poświęciłem ich dla siebie w owym dniu, kiedy pobiłem wszystkich pierworodnych w ziemi
egipskiej.
24. Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode
gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego.
Kpł 12,2 «Powiedz do Izraelitów: Jeżeli kobieta zaszła w ciążę i urodziła chłopca,
pozostanie przez siedem dni nieczysta, tak samo jak podczas stanu nieczystości
spowodowanego przez miesięczne krwawienie.
Kpł 12,6-8 Kiedy zaś skończą się dni jej oczyszczenia po urodzeniu syna lub córki,
przyniesie kapłanowi, przed wejście do Namiotu Spotkania, jednorocznego baranka na ofiarę
całopalną i młodego gołębia lub synogarlicę na ofiarę przebłagalną.
2 Kor 8,9 Znacie przecież łaskę Pana naszego Jezusa Chrystusa, który będąc bogaty, dla
was stał się ubogim, aby was ubóstwem swoim ubogacić.
25. A żył w Jerozolimie człowiek, imieniem Symeon. Był to człowiek
prawy i pobożny, wyczekiwał pociechy Izraela, a Duch Święty
spoczywał na nim.
Łk 1,6 Oboje byli sprawiedliwi wobec Boga i postępowali nienagannie według wszystkich
przykazań i przepisów Pańskich.
Rdz 6,9 Oto dzieje Noego. Noe, człowiek prawy, wyróżniał się nieskazitelnością wśród
współczesnych sobie ludzi; w przyjaźni z Bogiem żył Noe.
Job 1,1 Żył w ziemi Us człowiek imieniem Hiob. Był to mąż sprawiedliwy, prawy,
bogobojny i unikający zła.
Hi 1,8 Mówi Pan do szatana: «A zwróciłeś uwagę na sługę mego, Hioba? Bo nie ma na całej
ziemi drugiego, kto by tak był prawy, sprawiedliwy, bogobojny i unikający grzechu jak on».
Dn 6,22 Mój Bóg posłał swego anioła i on zamknął paszczę lwom; nie wyrządziły mi one
krzywdy, ponieważ On uznał mnie za niewinnego; a także wobec ciebie nie uczyniłem nic
złego».
Dn 6,23 Uradował się z tego król i rozkazał wydobyć Daniela z jaskini lwów; nie
znaleziono na nim żadnej rany, bo zaufał swemu Bogu.
Mic 6,8 Powiedziano ci, człowiecze, co jest dobre. I czegoż żąda Pan od ciebie, jeśli nie
pełnienia sprawiedliwości, umiłowania życzliwości i pokornego obcowania z Bogiem twoim?»
Dz 10,2 pobożny i "bojący się Boga" wraz z całym swym domem. Dawał on wielkie
jałmużny ludowi i zawsze modlił się do Boga.
Dz 10,22 A oni odpowiedzieli: «Setnik Korneliusz, człowiek sprawiedliwy i bogobojny, o
czym zaświadczyć może cała ludność żydowska otrzymał polecenie od anioła świętego, aby
cię wezwał do swego domu i wysłuchał tego, co mu powiesz».
Dz 24,16 I sam usilnie się staram, aby mieć zawsze czyste sumienie wobec Boga i wobec
ludzi.
Tt 2,11-14 Ukazała się bowiem łaska Boga, która niesie zbawienie wszystkim ludziom
Iz 25,9 I powiedzą w owym dniu: Oto nasz Bóg, Ten, któremuśmy zaufali, że nas wybawi;
oto Pan, w którym złożyliśmy naszą ufność: cieszmy się i radujmy z Jego zbawienia!
Iz 40,1 «Pocieszcie, pocieszcie mój lud!» mówi wasz Bóg.
Mk 15,43 przyszedł Józef z Arymatei, poważny członek Rady, który również wyczekiwał
królestwa Bożego. Śmiało udał się do Piłata i poprosił o ciało Jezusa.
Łk 1,41 Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a
Duch Święty napełnił Elżbietę.
Łk 1,67 Wtedy ojciec jego, Zachariasz, został napełniony Duchem Świętym i prorokował,
mówiąc:
Lb 11,25 A Pan zstąpił w obłoku i mówił z nim. Wziął z ducha, który był w nim, i przekazał
go owym siedemdziesięciu starszym. A gdy spoczął na nich duch, wpadli w uniesienie
prorockie. Nie powtórzyło się to jednak.
Lb 11,29 Ale Mojżesz odparł: «Czyż zazdrosny jesteś o mnie? Oby tak cały lud Pana
prorokował, oby mu dał Pan swego ducha!»
2P 1,21 Nie z woli bowiem ludzkiej zostało kiedyś przyniesione proroctwo, ale kierowani
Duchem Świętym mówili od Boga święci ludzie.
26. Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż zobaczy Mesjasza
Pańskiego.
Ps 25,14 Pan przyjaźnie obcuje z tymi, którzy się Go boją, i powierza im swoje przymierze.
Amo 3,7 Bo Pan Bóg nie uczyni niczego, jeśli nie objawi swego zamiaru sługom swym,
prorokom.
Ps 89,49 Gdzież są, o Panie, Twoje dawne łaski, które zaprzysiągłeś Dawidowi na swoją
wierność?
Łk 9,27 Zaprawdę, powiadam wam: Niektórzy z tych, co tu stoją, nie zaznają śmierci, aż
ujrzą królestwo Boże».
Ps 89,48 Czy jest ktoś, kto by żył, a nie zaznał śmierci, kto by życie swe wyrwał spod
władzy Szeolu?
J 8,51 Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeśli kto zachowa moją naukę, nie zazna
śmierci na wieki».
Hbr 11,5 Przez wiarę Henoch został przeniesiony, aby nie oglądał śmierci. I nie znaleziono
go, ponieważ Bóg go zabrał. Przed zabraniem bowiem otrzymał świadectwo, iż podobał się
Bogu.
Ps 2,2 Królowie ziemi powstają i władcy spiskują wraz z nimi przeciw Panu i przeciw Jego
Pomazańcowi:
Ps 2,6 «Przecież Ja ustanowiłem sobie króla na Syjonie, świętej górze mojej».
Iz 61,1 Duch Pana Boga nade mną, bo Pan mnie namaścił. Posłał mnie, by głosić dobrą
nowinę ubogim, by opatrywać rany serc złamanych, by zapowiadać wyzwolenie jeńcom i
więźniom swobodę;
Dn 9,24-26 Ustalono siedemdziesiąt tygodni nad twoim narodem i twoim świętym
miastem, by położyć kres nieprawości, grzech obłożyć pieczęcią i odpokutować występek, a
wprowadzić wieczną sprawiedliwość, przypieczętować widzenie i proroka i namaścić to, co
najświętsze.
J 1,41 Ten spotkał najpierw swego brata i rzekł do niego: «Znaleźliśmy Mesjasza» to
znaczy: Chrystusa.
J 4,29 «Pójdźcie, zobaczcie człowieka, który mi powiedział wszystko, co uczyniłam: Czyż
On nie jest Mesjaszem?»
J 20,31 Te zaś zapisano, abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i
abyście wierząc mieli życie w imię Jego.
Dz 2,36 Niech więc cały dom Izraela wie z niewzruszoną pewnością, że tego Jezusa,
którego wyście ukrzyżowali, uczynił Bóg i Panem, i Mesjaszem».
Dz 9,20 Jakiś czas spędził z uczniami w Damaszku i zaraz zaczął głosić w synagogach, że
Jezus jest Synem Bożym.
Dz 10,38 Znacie sprawę Jezusa z Nazaretu, którego Bóg namaścił Duchem Świętym i
mocą. Dlatego że Bóg był z Nim, przeszedł On dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich,
którzy byli pod władzą diabła.
Dz 17,3 Na podstawie Pisma wyjaśniał i nauczał: «Mesjasz musiał cierpieć i
zmartwychwstać. Jezus, którego wam głoszę, jest tym Mesjaszem».
Hbr 1,8-9 Do Syna zaś: Tron Twój, Boże na wieki wieków, berło sprawiedliwości berłem
królestwa Twego. Umiłowałeś sprawiedliwość, a znienawidziłeś nieprawość, dlatego namaścił
Cię, Boże, Bóg Twój olejkiem radości bardziej niż Twych towarzyszy.
27-28. Za natchnieniem więc Ducha przyszedł do świątyni. A gdy Rodzice
wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju
Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił:
Łk 4,1 Pełen Ducha Świętego, powrócił Jezus znad Jordanu i przebywał w Duchu Świętym
na pustyni
Mat 4,1 Wtedy Duch wyprowadził Jezusa na pustynię, aby był kuszony przez diabła.
Dz 8,29 «Podejdź i przyłącz się do tego wozu!» powiedział Duch do Filipa.
Dz 10,19 Kiedy Piotr rozmyślał jeszcze nad widzeniem, powiedział do niego Duch:
«Poszukuje cię trzech ludzi.
Dz 11,12 Duch powiedział mi, abym bez wahania poszedł z nimi. Razem ze mną poszło też
tych sześciu braci. Przybyliśmy do domu owego człowieka.
Dz 16,7 Przybywszy do Myzji, próbowali przejść do Bitynii, ale Duch Jezusa nie pozwolił
im,
Ap 17,3 I zaniósł mnie w stanie zachwycenia na pustynię. I ujrzałem Niewiastę siedzącą na
Bestii szkarłatnej, pełnej imion bluźnierczych, mającej siedem głów i dziesięć rogów.
Łk 2,41 Rodzice Jego chodzili co roku do Jerozolimy na Święto Paschy.
Łk 2,48 Na ten widok zdziwili się bardzo, a Jego Matka rzekła do Niego: «Synu, czemuś
nam to uczynił? Oto ojciec Twój i ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie».
Łk 2,51 Potem poszedł z nimi i wrócił do Nazaretu; i był im poddany. A Matka Jego
chowała wiernie wszystkie te wspomnienia w swym sercu.
Mk 9,36 Potem wziął dziecko, postawił je przed nimi i objąwszy je ramionami, rzekł do
nich:
Mk 10,16 I biorąc je w objęcia, kładł na nie ręce i błogosławił je.
Łk 2,13 I nagle przyłączyło się do anioła mnóstwo zastępów niebieskich, które wielbiły
Boga słowami: «Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom Jego upodobania».
Łk 2,20 A pasterze wrócili, wielbiąc i wysławiając Boga za wszystko, co słyszeli i widzieli,
jak im to było powiedziane.
Łk 1,46 Wtedy Maryja rzekła: «Wielbi dusza moja Pana,
Łk 1,64 A natychmiast otworzyły się jego usta, język się rozwiązał i mówił wielbiąc Boga.
Łk 1,68 «Niech będzie uwielbiony Pan, Bóg Izraela, że nawiedził lud swój i wyzwolił go,
Ps 32,11 Cieszcie się sprawiedliwi i weselcie w Panu, wszyscy o prawym sercu, wznoście
radosne okrzyki!
Ps 33,1 Sprawiedliwi, wołajcie radośnie na cześć Pana, prawym przystoi pieśń chwały.
Ps 105,1-3 Sławcie Pana, wzywajcie Jego imienia, głoście dzieła Jego wśród narodów!
29. «Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju, według
Twojego słowa.
Rdz 15,15 Ale ty odejdziesz do twych przodków w pokoju, w późnej starości zejdziesz do
grobu.
Rdz 46,30 Wreszcie Izrael odezwał się do Józefa: «Teraz mogę już umrzeć, skoro
zobaczyłem ciebie, że jeszcze żyjesz!»
Ps 37,37 Strzeż uczciwości, przypatruj się prawości, bo w końcu osiągnie ten człowiek
pomyślność.
Iz 57,1 Sprawiedliwy ginie, a nikt się tym nie przejmuje. Bogobojni ludzie znikają, a na to
nikt nie zwraca uwagi. Tak to się gubi sprawiedliwego,
Iz 57,2 a on odchodzi, by zażywać pokoju. Ci, którzy postępują uczciwie, spoczywają na
swoich łożach.
Flp 1,23 Z dwóch stron doznaję nalegania: pragnę odejść, a być z Chrystusem, bo to o wiele
lepsze,
Ap 14,13 I usłyszałem głos, który z nieba mówił: «Napisz: Błogosławieni, którzy w Panu
umierają już teraz. Zaiste, mówi Duch, niech odpoczną od swoich mozołów, bo idą wraz z
nimi ich czyny».
30-31. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec
wszystkich narodów:
Łk 2,10 Lecz anioł rzekł do nich: «Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która
będzie udziałem całego narodu: dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym
jest Mesjasz, Pan.
Łk 3,6 I wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże.
Rdz 49,18 Wybawienia twego czekam, o Panie!
2 Sa 23,1-5 Oto ostatnie słowa Dawida. Wyrocznia Dawida, syna Jessego, wyrocznia
człowieka wyniesionego wysoko, pomazańca Boga Jakubowego, śpiewaka Psalmów Izraela:
Iz 49,6 A mówił: «To zbyt mało, iż jesteś Mi Sługą dla podźwignięcia pokoleń Jakuba i
sprowadzenia ocalałych z Izraela! Ustanowię cię światłością dla pogan, aby moje zbawienie
dotarło aż do krańców ziemi».
Dz 4,10-12 to niech będzie wiadomo wam wszystkim i całemu ludowi Izraela, że w imię
Jezusa Chrystusa Nazarejczyka którego ukrzyżowaliście, a którego Bóg wskrzesił z Martwych
że przez Niego ten człowiek stanął przed wami zdrowy.
32. światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela».
Iz 9,2 Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką; nad mieszkańcami kraju
mroków światło zabłysło.
Iz 42,6-7 «Ja, Pan, powołałem Cię słusznie, ująłem Cię za rękę i ukształtowałem,
ustanowiłem Cię przymierzem dla ludzi, światłością dla narodów, abyś otworzył oczy
niewidomym, ażebyś z zamknięcia wypuścił jeńców, z więzienia tych, co mieszkają w
ciemności.
Iz 49,6 A mówił: «To zbyt mało, iż jesteś Mi Sługą dla podźwignięcia pokoleń Jakuba i
sprowadzenia ocalałych z Izraela! Ustanowię cię światłością dla pogan, aby moje zbawienie
dotarło aż do krańców ziemi».
Iz 60,1-3 Powstań! Świeć, bo przyszło twe światło i chwała Pańska rozbłyska nad tobą.
Iz 60,19 Już słońca mieć nie będziesz w dzień jako światła, ani jasność księżyca nie
zaświeci tobie, lecz Pan będzie ci wieczną światłością i Bóg twój twoją ozdobą.
Mat 4,16 Lud, który siedział w ciemności, ujrzał światło wielkie, i mieszkańcom cienistej
krainy śmierci światło wzeszło.
Dz 13,47-48 Tak bowiem nakazał nam Pan: Ustanowiłem Cię światłością dla pogan, abyś
był zbawieniem aż po krańce ziemi». Poganie słysząc to radowali się i wielbili słowo Pańskie,
a wszyscy, przeznaczeni do życia wiecznego, uwierzyli.
Dz 28,28 Wiedzcie więc, że to zbawienie Boże posłane jest do pogan, a oni będą słuchać».
Rz 15,8-9 Albowiem Chrystus mówię stał się sługą obrzezanych, dla okazania wierności
Boga i potwierdzenia przez to obietnic danych ojcom oraz po to, żeby poganie za okazane
sobie miłosierdzie uwielbili Boga, jak napisano: Dlatego oddawać Ci będę cześć między
poganami i śpiewać imieniu Twojemu.
Ps 85,9 Zaiste, bliskie jest Jego zbawienie dla tych, którzy się Go boją, tak iż chwała
zamieszka w naszej ziemi.
Iz 4,2 W owym dniu Odrośl Pana stanie się ozdobą i chwałą, a owoc ziemi przepychem i
krasą dla ocalałych z Izraela.
Iz 45,25 W Panu uzyska swe prawo i chwały dostąpi całe plemię Izraela».
Iz 60,19 Już słońca mieć nie będziesz w dzień jako światła, ani jasność księżyca nie
zaświeci tobie, lecz Pan będzie ci wieczną światłością i Bóg twój twoją ozdobą.
Jer 2,11 Czy jakiś naród zmienił swoich bogów? A ci przecież nie są wcale bogami! Mój
zaś naród zamienił swoją Chwałę na to, co nie może pomóc.
Zach 2,5 Ja będę dokoła niej murem ognistym wyrocznia Pana a chwała moja zamieszka
pośród niej».
1Kor 1,31 aby, jak to jest napisane, w Panu się chlubił ten, kto się chlubi.
Ap 21,23 I Miastu nie trzeba słońca ni księżyca, by mu świeciły, bo chwała Boga je
oświetliła, a jego lampą Baranek.
33. A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono.
Łk 2,48 Na ten widok zdziwili się bardzo, a Jego Matka rzekła do Niego: «Synu, czemuś
nam to uczynił? Oto ojciec Twój i ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie».
Łk 1,65-66 I padł strach na wszystkich ich sąsiadów. W całej górskiej krainie Judei
rozpowiadano o tym wszystkim, co się zdarzyło. A wszyscy, którzy o tym słyszeli, brali to
sobie do serca i pytali: «Kimże będzie to dziecię?» Bo istotnie ręka Pańska była z nim.
Iz 8,18 Oto ja i dzieci moje, które mi dał Pan, stanowimy wieszcze znaki w Izraelu od Pana
Zastępów, co na górze Syjon przebywa.
Orygenes, Komentarz do Ewangelii św. Łukasza 15
Należy szukać właściwego motywu dla tego wielkiego daru Bożego, dla którego Symeon, mąż
świątobliwy i podobający się Bogu - jak napisano w Ewangelii - i wyglądający pociechy
Izraela, otrzymał odpowiedź od Ducha Świętego, że nie umrze, nim wpierw nie ujrzy
Pomazańca Pańskiego (Łk 2,25nn). Na cóż mu było widzieć Chrystusa? Czy to tylko było w
obietnicy, że miał Go ujrzeć, i z tego ujrzenia nie miał odnieść żadnego pożytku, czy też w
tym był ukryty jakiś dar godny Boga, na który błogosławiony Symeon zasłużyłby i miał go
otrzymać?
„Niewiasta dotknęła się kraju szaty Jezusa i została uzdrowiona” (Łk 8,44). Jeśli ona z
dotknięcia kraju szaty miała tak wielki pożytek, to co należy sądzić o Symeonie, który przyjął
Dziecię w swe ramiona i trzymając Je na rękach radował się i cieszył widząc, że ma na swych
rękach Maleńkiego, który przybył, aby uwolnić jeńców, a jego samego miał uwolnić z więzów
ciała. Wiedział bowiem, że jedynie Ten, którego trzymał w ramionach, może sprawić, że
opuści więzienie ciała mając nadzieję życia wiecznego.
I dlatego mówi do Niego: „Teraz pozwalasz odejść, Panie, słudze Twojemu w pokoju”, jak
długo bowiem Chrystusa nie trzymałem, jak długo nie obejmowałem Go swoimi rękami,
byłem zamknięty i nie mogłem wyjść z więzów. To zaś trzeba rozumieć nie tylko o Symeonie,
ale i o całym rodzaju ludzkim. Jeśli ktoś schodzi ze świata jeśli komuś pozwala się odejść z
więzienia i z domu jeńców, aby poszedł tam, gdzie się króluje, niech weźmie Jezusa w swe
ręce, niech otoczy Go swymi ramionami, niech Go trzyma na swych piersiach, a wtedy
dopiero pełen radości będzie mógł pójść tam, gdzie pragnie.
Rozważcie, jak uprzednio rozrządzono, by Symeon zasłużył na to, by trzymać w ramionach
Syna Bożego. Najpierw otrzymał obietnicę od Ducha Świętego, że nie ujrzy śmierci, zanim nie
zobaczy Pomazańca Pańskiego. Następnie nie po prostu i przypadkiem wszedł do świątyni,
lecz wszedł do niej w Duchu Bożym. Ktokolwiek zaś jest wiedziony Duchem Bożym, ten jest
synem Bożym (Rz 8,14). Przeto Duch Święty prowadził go do świątyni Pańskiej. Ty także,
jeżeli chcesz trzymać Jezusa i objąć Go rękoma, i stać się godnym, aby wyjść z więzienia,
podejmuj wszelki wysiłek, abyś mając za kierownika Ducha przyszedł do świątyni Boga. Oto
teraz stoisz w świątyni Pana Jezusa, to jest w Jego kościele, a jest to świątynia zbudowana z
żywych kamieni (1 P 2,5). Stoisz zaś w świątyni Pana wtedy, gdy życie twoje i całe
postępowanie twoje jest godne imienia, które otrzymujesz od Kościoła.
Jeśli przyjdziesz do świątyni w Duchu, znajdziesz Dzieciątko Jezus, podniesiesz Je w swoich
ramionach i powiesz: „Teraz, o Panie, pozwalasz odejść słudze Twojemu w pokoju wedle
słowa Twojego”. Bacz jednak, aby pokój został dodany tak do odejścia, jak i do rozwiązania
życia. Nie mówi bowiem (Symeon): chcę, by mi pozwolono odejść, ale dodaje, by pozwolono
odejść w pokoju. To bowiem zostało także obiecane błogosławionemu Abrahamowi: „Ty zaś
odejdziesz do ojców swoich w pokoju, przeżywszy szczęśliwą starość” (Rdz 15,15). A kto
umiera w pokoju, jeśli nie ten, kto ma Boży pokój, który przewyższa wszelki umysł i strzeże
serca (Flp 4,7) tego, który go posiada? Któż odchodzi z tego świata w pokoju jak nie ten, który
rozumie, że Bóg był w Chrystusie jednając z sobą świat (2 Kor 5,19) i nie ma nic wrogiego i
przeciwnego Bogu, lecz przyjął wszelki pokój i zgodę dzięki swym dobrym czynom i tak
może odejść w pokoju do świętych ojców, do których także odszedł i Abraham.
Ale po cóż mówić o ojcach? Idzie się przecież do samego króla patriarchów i Pana, do Jezusa,
o którym powiedziano: „lepiej jest umrzeć i być z Chrystusem” (Flp l, 23). Ten zaś ma Jezusa,
kto ośmiela się mówić: „Żyję, lecz nie ja, żyje we mnie Chrystus” (Ga 2,20). Abyśmy i my,
którzy stoimy w świątyni, trzymamy się Syna Bożego i obejmujemy Go, stali się godnymi
uwolnienia i mogli udać się do lepszej rzeczywistości, módlmy się do wszechmogącego Boga.
Módlmy się także do tegoż maleńkiego Jezusa, którego pragniemy trzymać w ramionach i z
Nim rozmawiać. Jemu chwała i panowanie po wszystkie wieki wieków. Amen (l Pt 4,11).
Jan Damasceński, O wierze prawdziwej 4,14
Błogosławiona (Maryja), uznana za godną darów przechodzących naturę, potem w czasie męki
Syna zniosła boleści w zamian za te, które ją ominęły przy rozwiązaniu. Wtedy bowiem na
widok godnej złoczyńcy śmierci Tego, którego jako Boga porodziła, doznała w macierzyńskim
współcierpieniu rozdarcia duszy i uczuła się przeszyta bólem swoich myśli niby mieczem. Tak
należy rozumieć ową przepowiednię: „A duszę twą przeniknie miecz” (Łk 2,25).
Żałość jej jednak przeszła niebawem w radość Zmartwychwstania, wieszczącą, że Bogiem był
Ten, który umarł co do ciała.
Stronice te zawierają Słowa Pisma Świętego.
Dlatego powinny być uczczone i godnie traktowane!