Rodzaje materiałów rzeźbiarskich: 1. Rzeźba w wosku

Rodzaje materiałów rzeźbiarskich:
1.
Rzeźba w wosku- służyła głównie do bozzetti i modelli; często obkładana pakułami,
stosowana do techniki enkaustyki (enkaustyka, ant. technika mai., w której spoiwem
nakładano szpachlami ogrzewanymi (cauterium) lub na gorąco pędzlami; farby
enkaustyczne cechuje trwałość barwy, odporność na wilgoć, ulegają jednak ujemnym
wpływom zbyt wysokiej temperatury; technika znana i doprowadzona do doskonałości
(portrety sepulkralne z Fajum) w Egipcie, I i II w. n.e., w Grecji i Rzymie, zarzucona prawie
całkowicie w średniowieczu; do malowideł ściennych używana przypuszczalnie rzadko. W
sztuce nowoż. e. próbowano wskrzesić w renesansie; ponowne próby w kręgu
encyklopedystów franc. w XVIII w. oraz w XIX w. nie dały pomyślnych wyników)
Wosk stosowany też do kamei, portretów (szkło + wosk barwiony), w XVII/XVIII ołtarze
domowe z wosku, figury z wosku i naturalnie maski pośmiertne od starożytności. Tani
materiał.
2.
Rzeźba w glinie. Glina podsuszana, wypalana, bądź z glazurą.
glina, skała składająca się z iłu, piasku, i żwiru, zabarwiona najczęściej tlenkami żelaza;
najczystszą postacią i podstawowym składnikiem g. jest kaolin. Ugnieciona z wodą staje się
spoista i piast.; wypalona w temp. ok. 900°C traci plastyczność, zyskując twardość i
trwałość nadanej formy oraz odporność na zmiany temp.; równocześnie zmienia
zabarwienie (obecność tlenków żelaza daje kolor czerwony, wapnia - żółtawy). G. ma
szerokie zastosowanie w sztukach piast, bądź jako surowa w stanie piast., bądź wypalona.
W budownictwie służy do wyrobu cegły, dachówek, płyt okładzinowych i posadzkowych;
w stanie surowym używana niekiedy do wypełniania szkieletu drewn. chałupy. W rzeźbie g.
surowa służy jako tworzywo przy modelowaniu pierwowzoru dzieła odlewanego w gipsie.
3.
Rzeźba z kości słoniowej. chryzelefantyna, technika rzeźb., polegająca
na stosowaniu złota i kości słoniowej w posągach montowanych na drewn. konstrukcji;
złota blacha (np. inkrustowanakamieniami półszlachetnymi, pastą szklaną,
polichromowana) stanowiła okładzinę szat, włosów i akcesoriów, a płytki z kości słoniowej
- twarzy i obnażonych części ciała; rozpowszechniona w staroż. Grecji w okresie klas. i
stosowana gł. w kolosalnych posągach kultowych, prawie zarzucona w 1 w. p.n.e. W
średniowieczu i w czasach nowoż. ch. stosowano sporadycznie do małych rzeźb,
niekiedy w wyrobach rzemiosła artystycznego. <gr. chrysós 'złoto' + elephanłinos 'z kości
słoniowej'}