INTERPRETACJA INDYWIDUALNA Na podstawie art. 14b § 1 i § 6

Sygnatura
IBPB-1-1/4510-150/16/BK
Data
2016.07.07
Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j.
Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22
kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa
podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w
imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we
wniosku z 25 maja 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 30 maja 2016 r.), uzupełnionym 17
czerwca 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku
dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy dokumenty otrzymywane w
opisany we wniosku sposób uprawniają Spółkę do potraktowania udokumentowanych nimi
wydatków jako kosztów uzyskania przychodu – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 30 maja 2016 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów
prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób
prawnych w zakresie ustalenia, czy dokumenty otrzymywane w opisany we wniosku sposób
uprawniają Spółkę do potraktowania udokumentowanych nimi wydatków jako kosztów
uzyskania przychodu.
We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:
Wnioskodawca jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie
zaawansowanych technologii związanych z obszarem energii, w szczególności produkcji
aparatury elektrycznej. Spółka dostarcza swoim klientom szeroki asortyment zintegrowanych
urządzeń i systemów dystrybucji elektrycznej i sterowania zapewniających bezpieczne i
niezawodne zasilanie. Produkty obejmują rozwiązania w zakresie dystrybucji elektrycznej i
sterowania, takie jak rozłączniki obwodów, tablice rozdzielcze i elementy sterujące ogólnego
zastosowania, które służą do rozdziału energiii sterowania nią.
W ramach prowadzonej działalności, Spółka nabywa towary i usługi od szeregu lokalnych oraz
zagranicznych dostawców będących podatnikami VAT (dalej: „Kontrahenci” lub
„Sprzedawcy”). Realizowane dostawy oraz świadczone usługi są przez Kontrahentów
dokumentowane poprzez wystawianie odpowiednich dokumentów, w tym faktur VAT (dalej:
„dokumenty”, „faktury”). Spółka otrzymuje faktury wystawiane zarówno w formie
papierowej, jak i w formie elektronicznej.Z uwagi na ilość przeprowadzanych transakcji, a co
za tym idzie ilość otrzymywanych przez Spółkę faktur, Spółka planuje wdrożenie
elektronicznego systemu Perceptive, który umożliwi otrzymywanie i przechowywanie faktur
elektronicznych wysyłanych jako załącznik do wiadomości e-mail, a także otrzymywanie i
przechowywanie faktur papierowych w formie elektronicznej (dalej: „System”).
Źródło: Ministerstwo Finansów
http://sip.mf.gov.pl/
Jeśli chodzi o faktury elektroniczne, System będzie umożliwiał odbiór oraz archiwizowanie
faktur elektronicznych otrzymywanych w formie załącznika do wiadomości e-mail zapisanych
m.in. w formacie TIFF lub PDF. Dodatkowo do właściwej faktury archiwizowana będzie także
treści e-maila od kontrahenta, co pozwoli Spółce na zweryfikowanie danych Sprzedawcy.
Spółka będzie akceptować wystawianie przez Kontrahentów faktury w formie elektronicznej
za pomocą Systemu. Zgoda Wnioskodawcy będzie komunikowana każdorazowo
Sprzedawcom w sposób dorozumiany poprzez dokonanie płatności za dostawę lub usługę
udokumentowaną daną fakturą elektroniczną otrzymaną za pośrednictwem Systemu.
W zakresie natomiast faktur papierowych System będzie się opierał na przeprowadzaniu ich
digitalizacji, to jest dokonaniu ich zapisu w formacie elektronicznym (w formie skanu). System
będzie powiązany z danymi wprowadzanymi do systemu księgowego Spółki. Przesyłane przez
Sprzedawców faktury w formie papierowej będą opatrywane datą otrzymania, a następnie
skanowane, przy czym zachowana będzie odpowiednia jakość skanu, tj. wersja elektroniczna
zeskanowanej faktury będzie wiernym i wyraźnym odzwierciedleniem wersji papierowej. Na
etapie skanowania faktury, a także po jej wprowadzeniu do elektronicznego archiwum
jakakolwiek modyfikacja treści faktury nie będzie możliwa.
W zakresie faktur papierowych będą wykorzystywane tzw. „PO box”, czyli dedykowane
skrzynki pocztowe przeznaczone do wysyłki faktur wyłącznie pod określone zamówienie.
Spółka w relacjach z Kontrahentami będzie podawała dokładny adres, na który powinny być
wysyłane faktury wystawione w formie papierowej. Ponadto wskaże Kontrahentom elementy,
które powinna zawierać faktura (co będzie miało w szczególności na celu uwzględnienie na
fakturze elementów odnoszących się do danego zamówienia złożonego przez Spółkę).
Kontrole biznesowe faktur otrzymywanych zarówno w formie elektronicznej, jak i papierowej
będą dokonywane poprzez automatyczne porównanie treści faktury z danymi zapisanymi w
systemie księgowym Spółki. Będzie to proces porównania trzech rodzajów dokumentów (tzw.
„three-way match”) z danymi zapisanymi jako zamówienie (tzw. „Purchase Order”) oraz
potwierdzenie odbioru (tzw. „PO receipt”). Spółka nie będzie dokonywała płatności na rzecz
swoich Kontrahentów bez podania przez nich prawidłowego numeru zamówienia zgodnego z
wprowadzonym do systemu księgowego Spółki. Faktura będzie musiała zawierać numer
zamówienia dokładnie taki sam, jaki widnieje na związanym z nią zamówieniu. W przypadku
jakichkolwiek rozbieżności, dane na fakturze będą dodatkowo manualnie weryfikowane przez
Spółkę, a w razie wątpliwości przesyłane do odpowiedzialnych za dane zamówienie
pracowników Spółki („PO Approvers”).
W pierwszej kolejności podczas księgowania danej faktury informacje na fakturze zostaną
porównane z danymi określonymi w zamówieniu. Poszczególne linie faktury oraz zamówienia
powinny być ze sobą zgodne. System pozwoli na automatyczne porównanie danych pomiędzy
nimi, w szczególności pod względem tego, czy zgadza się wartość netto, brutto lub VAT oraz
ilość wykazana na fakturze oraz w zamówieniu. System umożliwi też na automatyczne
wykrycie takich błędów, jak: nieprawidłowe dane Kontrahenta (zamówienie wskazuje innego
Kontrahenta, niż wystawca faktury), nieprawidłowo zaadresowana faktura (błędy w danych
nabywcy), brakujący numer NIP kontrahenta, czy też użycie innej waluty, niż przyjęta w
zamówieniu.
Każdy dokument, który nie przejdzie w prawidłowy sposób procesu weryfikacji z
zamówieniem, zostanie oznaczony jako nieprawidłowy wraz ze wskazaniem powodu
rozbieżności (np. brakujący numer zamówienia, czy nieprawidłowe wartości liczbowe na
fakturze). Wszelkie rozbieżności będą wyjaśniane przez odpowiednich pracowników Spółki. W
Źródło: Ministerstwo Finansów
http://sip.mf.gov.pl/
przypadku błędów, które wymagają działania ze strony Sprzedawców (w szczególności
ewentualnego wystawienia faktury korygującej), nieprawidłowa faktura będzie do nich
przesyłana ze wskazaniem wykrytych nieprawidłowości, które powinny zostać poprawione. Do
momentu wyjaśnienia rozbieżności, Spółka będzie blokować płatność dla Kontrahenta
wynikającą z faktury, która nie umożliwia jej weryfikacji przez Spółkę z konkretnym
zamówieniem lub też po przeprowadzeniu weryfikacji została oznaczona jako niezgodna z
informacjami zapisanymi w systemie księgowym.
Co do zasady, Spółka będzie stosować procedurę, zgodnie z którą faktury powinny być
przypisane do konkretnego zamówienia. Niemniej jednak w określonych okolicznościach
zdarzać się mogą także faktury dokumentujące dostawę towarów lub świadczenie usług, które
nie będą realizowane na podstawie zamówienia. Faktury niezwiązane z zamówieniem są
traktowane jako wyjątek od reguły oraz dodatkowo potwierdzane przez osoby
odpowiedzialne za dany zakup. W przypadku zakupów, które nie są realizowane na podstawie
zamówienia ich weryfikacja będzie więc dokonywana w sposób analogiczny do
przedstawionego powyżej poprzez potwierdzenie poprawności treści faktury przez
odpowiedzialnych za dany zakup pracowników Spółki („NON PO Approvers”).
Spółka będzie więc dokonywać szczegółowej kontroli danych dotyczących danego Sprzedawcy
oraz zrealizowanej dostawy lub usługi z innymi dostępnymi Spółce informacjami. Weryfikacja
taka pozwoli na ustalenie wiarygodnej ścieżki audytu pomiędzy daną fakturą, a zrealizowaną
na rzecz Spółki przez konkretnego Kontrahenta dostawą towarów lub świadczeniem usług. W
konsekwencji Wnioskodawca będzie miał każdorazowo pewność co do podmiotu, od którego
otrzymał daną fakturę, oraz będzie w stanie w każdym czasie zweryfikować ten fakt.
W przypadku użycia Systemu wyeliminowana będzie możliwość ręcznego przetwarzania
(modyfikowania) danych z faktury. Zapis w nieedytowalnym formacie elektronicznym (w
szczególności format TIFF, PDF lub w postaci skanu) uniemożliwi modyfikowanie pierwotnej
treści faktury.
Faktury będą przechowywane przez Spółkę za pomocą Systemu co najmniej do momentu
upływu okresu przedawnienia zobowiązań podatkowych w sposób umożliwiający otworzenie
ich obrazu w formacie czytelnym dla człowieka przy wykorzystaniu systemu komputerowego
użytkowanego przez Spółkę (w oparciu o ogólnie dostępne oprogramowanie). Skanowanie
faktur papierowych w ramach Systemu pozwoli także na zapobieganie degradacji faktury
poprzez zacieranie jej elementów, czy też blaknięcie, co mogłoby mieć miejsce w przypadku
przechowywania faktur w formie papierowej.
System umożliwi niezwłoczny dostęp do przechowywanych faktur, a w razie konieczności
udostępnienia ich treści organom podatkowym, także pobór i przetwarzanie danych w nich
zawartych. Faktury zarchiwizowane przy wykorzystaniu Systemu będą mogły być sortowane
w podziale na okresy rozliczeniowe.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
Czy dokumenty otrzymywane w opisany powyżej sposób uprawniają Spółkę do potraktowania
udokumentowanych nimi wydatków jako kosztów uzyskania przychodu, przy spełnieniu
ogólnych warunków, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób
prawnych...
Zdaniem Wnioskodawcy, dokumenty otrzymywane w opisany powyżej sposób uprawniają
Spółkę do potraktowania udokumentowanych nimi wydatków jako kosztów uzyskania
przychodu, przy spełnieniu ogólnych warunków, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia
Źródło: Ministerstwo Finansów
http://sip.mf.gov.pl/
15 lutego 1992 r.o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze
zm., dalej: „ustawa o CIT”).
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w
celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z
wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.
W świetle powyższego przepisu, co do zasady, wszystkie poniesione wydatki, a więc
bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów lub też zachowaniem albo
zabezpieczeniem źródła przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1
ustawy o CIT, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu. Warunkiem rozstrzygającym jest
więc, aby wydatki te pozostawały w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi
przychodami, w tym służyły zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła
przychodów.
Zgodnie z przyjętą praktyką, uznanie danego wydatku za koszt podatkowy wymaga od
podatnika wykazania, że jest on racjonalnie i gospodarczo uzasadniony. Tak więc wydatek
poniesiony przez podatnika, winien podlegać każdorazowo indywidualnej analizie w celu
dokonania jego kwalifikacji prawnej, z wyjątkiem gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego
przynależność do kategorii kosztów podatkowo-prawnej. Ponadto zaliczenie danego wydatku
do kosztów uzyskania przychodów uzależnione jest od tego, czy nie znajduje się on w katalogu
wydatków przewidzianych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, tj. w grupie wydatków
niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.
Podsumowując powyższe, należy stwierdzić, że kosztem uzyskania przychodów będzie
wydatek, który łącznie spełnia następujące warunki:






został poniesiony przez podatnika,
jest definitywny (rzeczywisty),
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła
lub może mieć inny wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie został wymieniony w art. 16 ustawy o CIT.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji
rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości
dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy,
a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i
prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie
z przepisami art. 16a-16m.
Powyższy przepis powinien być interpretowany łącznie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. W celu
wykazania związku pomiędzy poniesionym kosztem a przychodem na gruncie ustawy o CIT,
podatnik musi więc dysponować wymaganymi przez prawo dowodami. Odrębne przepisy, o
których mowa w art. 9 ust. 1 ustawy o CIT, to przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o
rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 330 ze zm.; dalej: „ustawa o rachunkowości”).
Na mocy art. 20 ust. 1 ustawy o rachunkowości, do ksiąg rachunkowych okresu
sprawozdawczego należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w
tym okresie sprawozdawczym.
Źródło: Ministerstwo Finansów
http://sip.mf.gov.pl/
Stosownie do art. 20 ust. 2 ww. ustawy, podstawą zapisów w księgach rachunkowych są
dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej „dowodami
źródłowymi”:
1. zewnętrzne obce - otrzymane od kontrahentów;
2. zewnętrzne własne - przekazywane w oryginale kontrahentom;
3. wewnętrzne - dotyczące operacji wewnątrz jednostki.
Ponadto, w art. 20 ust. 3 ustawy o rachunkowości wskazano, że podstawą zapisów mogą być
również sporządzone przez jednostkę dowody księgowe:
1. zbiorcze - służące do dokonania łącznych zapisów zbioru dowodów źródłowych, które
muszą być w dowodzie zbiorczym pojedynczo wymienione;
2. korygujące poprzednie zapisy;
3. zastępcze - wystawione do czasu otrzymania zewnętrznego obcego dowodu źródłowego;
4. rozliczeniowe - ujmujące już dokonane zapisy według nowych kryteriów klasyfikacyjnych.
Przepis art. 20 ustawy o rachunkowości wprowadza rodzaje dokumentów, które mogą
stanowić podstawę do dokonania zapisu operacji gospodarczych w księgach rachunkowych.
Zatem należy uznać, że w świetle art. 9 ust. 1 ustawy o CIT każdy dowód księgowy, który będzie
właściwy do wprowadzenia kosztu do ksiąg rachunkowych, będzie również dokumentem
stosownym dla celów podatkowych, w tym uprawniającym do uwzględnienia określonych
wydatków jako kosztów uzyskania przychodu.
Na podstawie art. 112a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i
usług (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 615, dalej: „ustawa o VAT”), podatnicy przechowują otrzymane
faktury, w tym faktury wystawione ponownie w podziale na okresy rozliczeniowe, w sposób
zapewniający łatwe ich odszukanie oraz autentyczność pochodzenia, integralność treści i
czytelność tych faktur od momentu ich wystawienia lub otrzymania do czasu upływu terminu
przedawnienia zobowiązania podatkowego.
Zgodnie z art. 112a ust. 2 ustawy o VAT, podatnicy posiadający siedzibę działalności
gospodarczej na terytorium kraju są obowiązani do przechowywania faktur na terytorium
kraju. Na mocy ust. 3 art. 112a ustawy o VAT ust. 2 tego przepisu nie stosuje się, jeżeli faktury
są przechowywane poza terytorium kraju w formie elektronicznej w sposób umożliwiający
organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej, za pomocą środków
elektronicznych, dostęp on-line do tych faktur.
Zgodnie z art. 112a ust. 4 ustawy o VAT, podatnicy zapewniają organowi podatkowemu lub
organowi kontroli skarbowej na żądanie, zgodnie z odrębnymi przepisami, bezzwłoczny
dostęp do faktur, o których mowa w ust. 1, a w przypadku faktur przechowywanych w formie
elektronicznej - również bezzwłoczny ich pobór i przetwarzanie danych w nich zawartych.
Na podstawie art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, jako dowód należy dopuścić wszystko, co
może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Dowodami w
postępowaniu podatkowym, zgodnie z art. 181 Ordynacji podatkowej, mogą być w
szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie
biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne
dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z
zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku
postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub
wykroczenia skarbowe.
Źródło: Ministerstwo Finansów
http://sip.mf.gov.pl/
Użyte przez ustawodawcę sformułowanie „w szczególności” wskazuje, że katalog dowodów
jest otwarty. Wskazane jest zatem posiadanie (pod kątem ewentualnego postępowania
kontrolnego lub podatkowego) wszelkich dowodów, które potwierdzają zaistnienie danego
zdarzenia gospodarczego. Zdaniem Spółki, dla potrzeb dokumentowania wydatków
spełniających definicję kosztów uzyskania przychodów wystarczająca jest archiwizacja
elektroniczna faktur.
Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że ustawa o rachunkowości w art. 20 ust. 2 pkt
1 wskazuje, że podstawę do dokonania zapisu operacji gospodarczej w księgach
rachunkowych stanowi m.in. zewnętrzny dokument źródłowy. Zatem, w przypadku
otrzymania od Sprzedawców faktur to one stanowią podstawę do dokonania zapisu operacji
gospodarczej w księgach rachunkowych, a tym samym do zaliczenia wydatku w ciężar kosztów
uzyskania przychodu.
Zdaniem Spółki, w świetle powołanych powyżej regulacji, dokumenty źródłowe stanowiące
podstawę do zapisów w księgach rachunkowych i w konsekwencji podstawę zaliczenia
wydatków do kosztów uzyskania przychodu mogą być przechowywane w dowolnej formie (z
zastrzeżeniem dopełnienia warunków określonych w ustawie o VAT w odniesieniu do faktur).
Skoro ustawa o CIT oraz ustawa o rachunkowości nie zawierają przepisów dotyczących
sposobu przechowywania dowodów księgowych, podczas gdy ustawa o VAT co do zasady
dopuszcza ich przechowywanie w formie elektronicznej, w opinii Wnioskodawcy, faktury
otrzymywane za pomocą Systemu opisanego w treści niniejszego wniosku mogą być co do
zasady dla Spółki podstawą dla potraktowania udokumentowanych nimi wydatków jako
kosztów uzyskania przychodów.
Wnioskodawca pragnie wskazać, że przedstawione powyżej stanowisko jest prezentowane w
wydawanych interpretacjach indywidualnych.
Przykładowo można w tym zakresie powołać interpretacje indywidualne wydane przez
Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z:




19 stycznia 2016 r., Znak: IBPB-1-3/4510-46/16/SK, w której uznano za prawidłowe
stanowisko Wnioskodawcy, że (...) elektroniczny system archiwizowania dokumentów,
uprawnia do archiwizacji dokumentów w sposób jedynie elektroniczny w postaci skanów
dokumentów i zaprzestania ich archiwizacji w postaci papierowej. W przypadku wyżej
opisanego systemu skanowania i archiwizowania, dla potrzeb dokumentowania wydatków
spełniających definicję kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust 1 ustawy o
CIT, wystarczająca jest archiwizacja elektroniczna,
19 października 2015 r., Znak: IBPB-1-3/4510-271/15/PC, w której organ interpretacyjny
potwierdził, że zarówno ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, jak i ustawa o
rachunkowości nie zawierają przepisów dotyczących sposobu przechowywania dowodów
księgowych. Zatem dokumenty źródłowe stanowiące podstawę do zapisów w księgach
rachunkowych można przechowywać w dowolnej formie pod warunkiem, że będą mogły
stanowić dowód zaistnienia zdarzenia gospodarczego, ujętego na ich podstawie w księgach
rachunkowych,
12 marca 2015 r., Znak: IBPBI/2/423-1433/14/KP,
27 lutego 2015 r., Znak: IBPBI/2/423-1430/14/KP.
W świetle przytoczonych przepisów oraz linii orzeczniczej organów interpretacyjnych,
zdaniem Wnioskodawcy należy uznać, że dokumenty otrzymywane w opisany powyżej sposób
uprawniają Spółkę do potraktowania udokumentowanych nimi wydatków jako koszt
Źródło: Ministerstwo Finansów
http://sip.mf.gov.pl/
uzyskania przychodu, przy spełnieniu ogólnych warunków, o których mowa w art. 15 ust. 1
ustawy o CIT, bez konieczności przechowywania tych dokumentów w formie papierowej.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny
prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.
Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § Ordynacji podatkowej, odstąpiono od
uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu
prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa
podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na
piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący
dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52
§ 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi
– t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47
ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie
do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie
sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są
przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro
Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.
Źródło: Ministerstwo Finansów
http://sip.mf.gov.pl/