Petycja w sprawie zmian w ustawach

Rzeszów, dnia 2016 r.
Ministerstwo Edukacji Narodowej
Biuro Organizacyjne
Warszawa
W załączeniu przesyłam petycję (w trybie ustawy z dnia 11 lipca 2014 r. o petycjach).
Petycja dotyczy pożądanycli zmian w przepisach rangi ustawy dotyczących problematyki
oświaty i wychowania.
Jednocześnie wyrażam zgodę na publikację moich danych osobowych przy ogłoszeniu
mojej petycji na stronie internetowej MEN.
Andrzej Nowakowski
Zał. 1 - petycja
;vUMiSTEK?rA'0 EDUItACJi liARODOWEj
K A N C E L A I U A CŁÓ^^'NA
Wpł,
2016 -03- 07
Podpis
RPW/14243/2016 P
Dat.a:2016-03-07
Rzeszów, dnia*^ marca 2016 r.
PETYCJA
w sprawie zmian w ustawach: o systemie oświaty, Karcie Nauczyciela
oraz w ustawie o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi
(w części dotyczącej szkół i innych placówek oświatowo-wychowawczych)
Wnoszący petycję: Andrzej Nowakowski, dr hab. n. prawnych, dr hab. n. o kulturze
fizycznej, prof. nadzw. Uniwersytetu Rzeszowskiego, zam. 35-103 Rzeszów 15,
ul. Strzelnicza 16 m. 23.
Niżej podpisany, wnioskuje, co następuje:
1) Należy ustawowo zwiększyć uprawnienia organów nadzoru pedagogicznego
(kuratorów) względem organów prowadzących szkoły oraz inne placówki oświatowowychowawcze. W szczególności kuratorzy winni zostać wyposażeni w uprawnienia do: a)
wiążącego sprzeciwu w przypadku powołania danej osoby na stanowisko kierownicze w
oświacie, w przypadku kwestionowania jej kompetencji do zarządzania placówką; b)
zawieszania w czynnościach osób na stanowiskach kierowniczych, w przypadku stwierdzenia
nieprawidłowości w kierowaniu, z żądaniem odwołania przez organy prowadzące przed
upływem kadencji. Podobne rozwiązanie przyjęto w obowiązującej ustawie - Prawo o
szkolnictwie wyższym, wprowadzając przepis, na mocy którego minister właściwy do spraw
szkolnictwa wyższego może zawiesić w czynnościach rektora szkoły wyższej, zwracając się
do kolegium elektorów danej uczelni o jego odwołanie.
2) W ustawie należy wprowadzić, jako obowiązującą zasadę, dwukadencyjność w
pełnieniu obowiązków dyrektora szkoły bądź innej placówki oświatowo-wychowawczej.
Oznaczałoby to, że konkretna osoba nie może pełnić dłużej fiinkcji kierowniczych niż przez
dwie pięcioletnie
kadencję (maksymalnie
przez
10 lat). Wprowadzenie
tej zasady
wprowadzałoby innowacyjność w zarządzaniu szkolnictwem, skutecznie zapobiegając inercji
i skostnieniu. Zasada ta byłaby pochodną postulowanej przez liczne środowiska zasady
dwukadencyjności organów wykonawczych samorządu terytorialnego (burmistrzów, wójtów,
prezydentów miast).
wprowadzenie powyższej zasady w praktyce oznaczałoby by, że dana osoba po
zakończeniu pełnienia funkcji kierowniczych w konkretnej placówce, mogłaby rozpocząć
pełnienie funkcji kierowniczej w innej równorzędnej placówce albo, w razie umiejętności
kierowania zespołami ludzkimi, w placówce wyższego szczebla (np. dyrektor szkoły
podstawowej mógłby zostać dyrektorem liceum).
3) W miarę stabilizacji systemu finansów publicznych, należałoby
ustawowo
zagwarantować każdemu nauczycielowi płacę minimalną nie niższą niż średnia krajowa
brutto, wyliczona corocznie przez GUS dla pięciu podstawowych działów gospodarki. Kwota
ta podlegałaby każdego roku waloryzacji, w odniesieniu do wskaźnika inflacji. Nauczyciele
posiadający tytuł zawodowy profesora oświaty winni otrzymywać wynagrodzenie nie niższe
niż 1,5 średniej krajowej. Takie rozwiązanie niewątpliwie spowodowałoby, wzorem Polski
międzywojennej oraz większości współczesnych krajów UE, wzrost rangi i prestiżu zawodu
nauczyciela, podnosząc jego atrakcyjność oraz przyczyniłoby się do odbudowy etosu stanu
nauczycielskiego.
4) Reformując system
emerytalny, należałoby, choćby
w perspektywie
kilku
najbliższych lat, doprowadzić ustawowo do sytuacji, w której nauczyciele, ze względu na
schorzenia zawodowe, w tym psychonerwice, mogliby przechodzić na emeryturę w wieku 60
lat (mężczyźni), 55 lat (kobiety). Alternatywą mógłby być odpowiednio długi staż pracy w
zawodzie nauczycielskim: 30 lat w przypadku mężczyzn, 25 lat w przypadku kobiet. Byłaby
to emerytura przyznawania na zasadach „obywatelskich", tzn. że w konkretnym przypadku
nauczyciel mógłby pozostawać dłużej w stosunku pracy. W pierwszej kolejności powyższe
zasady objąć winny nauczycieli niektórych przedmiotów zawodowych oraz wychowania
fizycznego, ze względu na szczególne uciążliwości zdrowotne ich pracy, na co już w 1946 r.
zwracał uwagę prof
Ludwik Denisiuk, jeden z prekursorów szkolnego wychowania
fizycznego w Polsce.
5) Docelowo należy przyjąć w szkolnictwie zasadę, iż nauczaniem wychowania
fizycznego w początkowym okresie edukacji (klasy 0-111) winni zajmować się wyłącznie
nauczyciele-specjaliści tego przedmiotu, a nie jak dotąd, ogólni nauczyciele od nauczania
początkowego. Sprawa ta w Sejmie RP poprzedniej kadencji była kilkakrotnie poruszana
(m.in. w trybie interpelacji poselskich) jednak bez wyraźnego rezultatu. Jest to sprawa istotna,
ponieważ w okresie edukacji wczesnoszkolnej kształtują się prawidłowe postawy ciała
uczniów, nawyki zdrowotne i higieniczne, a brak fachowości nauczycieli może spowodować
nieodwracalne szkody w organizmie dzieci. Byłoby wskazane, aby w tym okresie edukacji
- zajęcia wychowania fizycznego prowadziły osoby mające co najmniej tytuł zawodowy
licencjata wychowania fizycznego ze specjalnością gimnastyka kompensacyjno-korekcyjna).
6) W porozumieniu z ministrem właściwym do spraw sportu należałoby ustawowo
zagwarantować, jako obowiązującą zasadę, że minimalny
tygodniowy wymiar
lekcji
wychowania fizycznego, wynosi: a) w szkołach podstawowych i gimnazjach nie mniej niż 5
godz. tygodniowo; b) w szkołach ponadgimnazjalnych nie mniej niż 4 godz. tygodniowo
(zamiast obecnie obowiązującej formuły: „4+4+3")- Już bowiem w okresie najcięższego
kryzysu gospodarczego w powojennej Polsce, w połowie lat 80. ubiegłego stulecia, teoretycy
wychowania fizycznego wysunęli tezę o potrzebie jednej godziny dziennie aktywności
ruchowej, przynajmniej dla uczniów szkół podstawowych. Równolegle należy podtrzymać,
choć w zmienionej formie zasadę, iż część budżetu czasu przeznaczonego na lekcje
wychowania fizycznego (2 godz. w tygodniu dla wszystkich typów szkół) będzie odbywać się
w systemie popołudniowym i fakultatywnym, w ramach zajęć SKS.
7) W porozumieniu z ministrem właściwym do spraw sportu należy wypracować
nowe warunki działania szkolnych kół sportowych (SKS). W szczególności należy tu
rozstrzygnąć następujące kwestie: a) stosunek SKS do istniejących uczniowskich klubów
sportowych (UKS), założonych na mocy porozumienia MEN z resortem sportu jeszcze w
1994 r.; b) status prawny SKS, czy posiadają one osobowość prawną, a jeżeli tak, to w jakim
trybie na jakich warunkach ja nabywają.
8) W porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia należy dążyć do
zmiany (zaostrzenia) przepisu art. 13 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu
alkoholizmowi poprzez wprowadzenie ustawowego zakazu umieszczania reklam napojów
alkoholowych (piwa) na elewacjach i ogrodzeniach nieruchomości szkół oraz innych
placówek oświatowo-wychowawczych tudzież miejsc przebywania dzieci i młodzieży, w tym
boisk i „orlików", na których odbywają się lekcje wychowania fizycznego. Proceder
umieszczania tych reklam na wskazanych wyżej obiektach ma coraz szerszy zasięg na terenie
całego kraju, wybitnie destrukcyjnie wpływając na podstawy wychowanków, ograniczając, a
nawet niwecząc, prozdrowotne działania edukacyjno-wychowawcze szkoły.
Do czasu wprowadzenia takiego zakazu w drodze ustawy, MEN winien poprzez
kuratorów, wystąpić do organów prowadzących
i dyrektorów placówek
oświatowo-
wychowawczych z zaleceniem, aby w umowach cywilnoprawnych z reklamodawcami
zamieszczali klauzule o niedopuszczalności umieszczania takich reklam na zarządzanych
obiektach.
9) W porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia należy zaproponować
wprowadzenie do
wymienionej wyżej ustawy dodatkowego artykułu, zabraniającego
sponsorowania przez podmioty związane z produkcją napojów alkoholowych (zwłaszcza
browary)
wszelkich
imprez
kulturalnych,
rozrywkowych,
sportowo-rekreacyjnych i
turystycznych, przeznaczonych dla osób nieletnich albo odbywających się z ich udziałem,
jako logiczne dopełnienie ustawowego zakazu sprzedaży i podawania napojów alkoholowych
osobom nieletnim. Obecnie, zwłaszcza w tzw. terenie, nierzadkie są przypadki, w których
imprezy szkolne, odbywane na terenach przyszkolnych są sponsorowane przez miejscowe
browary, nierzadko z wyszynkiem piwa, z widocznymi logotypami firm piwowarskich. W
polskim systemie prawnym zbliżony zakaz (sponsorowania przez firmy tytoniowe) zawiera
już ustawa o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych.
Uważam, że w żadnym wypadku podmioty te nie mogą uchodzić za „dobrodziejów"
dzieci i młodzieży, rozszerzając swe szkodliwe wpływy na środowisko szkolne, w sytuacji,
gdy wedle danych PARPA, około 80% gimnazjalistów oraz ponad 90% uczniów szkól
ponadgimnazjalnych miało co najmniej raz kontakt z napojami alkoholowymi, a szczególnie z
najbardziej dostępnym (pod względem fizycznym i ekonomicznym) piwem.
Również
i w tym
przypadku, do
czasu wprowadzenia zmiany
w
ustawie
„trzeźwościowej" MEN winien postąpić podobnie, jak w przypadku obecności reklam piwa
na nieruchomościach szkolnych, występując poprzez kuratorów do dyrektorów szkół, aby w
przypadku organizowania imprez w środowisku szkolnym nie korzystali ze wspomagania
kompleksu alkoholowego.
Wnoszący petycję: