Rodzina katolicka - Śmierć Heliogabala

Rodzina katolicka - Śmierć Heliogabala
wtorek, 07 lipca 2009 15:16
O umarłych, kiedyś twierdzono, nie należy mówić źle, póki nie ostygną. Ale dawne zasady
chyba już nie obowiązują, a poza tym nie wiem, czy kiedykolwiek dotyczyły monarchów.
O Michaelu Jacksonie wciąż zaś powtarzają media, że był „królem popu”. Moim skromnym
zdaniem zresztą błędnie: nie żadnym królem, tylko cesarzem. Cesarzem pop-kultury, a
konkretnie cesarzem Kaligulą.
Chociaż mnie osobiście bardziej niż z Kaligulą kojarzy się on z Heliogabalem, takim, jakim go
przedstawił Krasiński w zapomnianym dziś niestety „Irydionie”. Nieszczęsny piosenkarz wydaje
mi się ucieleśnieniem wszystkich zboczeń i chorób psychicznych świata, w którym „wszystko
psuje się, rozprzęga i szaleje − bogi i ludzie szaleją”. Chciałoby się powiedzieć jego
zapłakanym fanom ewangelicznymi słowy: płaczcie nad sobą.
Michael Jackson moim skromnym zdaniem był potworem; człowiekiem pozbawionym empatii,
normalnych ludzkich uczuć, zasługującym może na współczucie, ale na pewno nie na podziw. I
fakt, że morderczym treningiem zrobiono z niego sprawną maszynę do śpiewania,
komponowania i tańczenia (nie znam się, ale skoro tak krytycy twierdzą, to niech będzie) nie
ma w gruncie rzeczy większego znaczenia. Sądzę, że nie podziwiano w nim ani wokalisty, ani
tancerza, ani muzyka, tylko po prostu wielkie, straszliwe dziwadło. Stwora, który urodził się jako
Murzyn, a zamienił się w białą dziewczynkę, który został miliarderem nie wyrastając z
dzieciństwa, ponurego i okrutnego jak dzieciństwo spędzone w lochach potwornego czarownika
czy ogra, który zrobił sobie kilkakrotnie więcej operacji plastycznych, niż przeciętny człowiek
przechodzi w życiu zabiegów stomatologicznych, chodził w maseczce tlenowej, bał się
śmiertelnie bakterii i tytułem zabawki zrobił sobie troje dzieci z probówki.
Przyznam szczerze, że o ile wszystko inne można uznać za dziwactwo, chorobę czy
nieszczęście, to właśnie myśl o owych dzieciach sprawia, że ilekroć słyszę o niedawno zmarłym
amerykańskim dziwadle, otwiera mi się nóż w kieszeni. Jeśli, jak piszą biografowie, dzieciństwo
Jacksona, spędzone w szponach chorobliwie ambitnego, tresującego go od maleńkości ojca,
było piekłem − to i tak w porównaniu z tym, co urządził „swoim” dzieciom uchodzić ono może za
sielskie.
Dzieci, które zrobił sobie współczesny Heliogabal, pozbawionych matek czy stałych opiekunek,
nie wolno było nikomu dotykać ani przytulać, nie wolno im mieć żadnych zabawek − wszystko,
1/2
Rodzina katolicka - Śmierć Heliogabala
wtorek, 07 lipca 2009 15:16
czego dotykały, było jednorazowe, sterylne i zaraz po użyciu palone. Nie umiem sobie
wyobrazić cierpień tak traktowanych dzieci. Umiem sobie tylko wyobrazić, jakim teraz staną się
one obiektem walki, bo wiadomo, że kto przechwyci prawo do opieki nad nimi, przejmie też lwią
część majątku Potwora.
Los tych dzieci był jednak i jest zgodny z prawem i nikogo nie wzrusza. W przeciwieństwie do
banalnego faktu, iż organizm poddany tylu operacjom i nawalony tyloma chemikaliami w końcu
odmówił posłuszeństwa. Z punktu widzenia „jego” dzieci − szkoda, że nie wcześniej.
Rafał A. Ziemkiewicz
Źródło: Niezależna.pl
2/2