Farmakoterapia w patologicznym hazardzie

FARAMAKOTERAPIA W PATOLOGICZNYM HAZARDZIE
Bogusław Habrat
Zespół Profilaktyki i Leczenia Uzależnień IPiN
Hazard o nasileniu patologicznym postrzegany jest jako zjawisko uwarunkowane
wieloprzyczynowo. W przeciwieństwie do uzależnienia od alkoholu, w którym udział w
etiopatogenezie czynników biologicznych (głównie genetycznych) obliczono na ok. 60-70%,
w
patologicznym
hazardzie
znaczenia
czynników
biologicznych,
psychicznych
i
środowiskowych nie określono tak precyzyjnie. Niemniej jasnym jest, że mechanizmy
psychologiczne,
mechanizmach
którymi
próbuje
neurobiologicznych.
opisać
Z
się
jednej
zjawisko
strony
patologicznego
są
to
bazują
biologiczne
na
czynniki
predysponujące (np. niedomoga układu serotoninergicznego skutkująca skłonnością do
zachowań ryzykownych, polimorfizm receptorów dopaminergicznych D4 skutkujący
dysfunkcją układu motywacyjnych lub niepełnoiwartościowość układu opioidowego), a z
drugiej skutki neuroadaptacyjne spowodowane hazardowaniem się i zaburzeniami emocji z
tym związanymi.
Analogicznie jak w przypadku innych uzależnień, w których farmakoterapia odgrywa
główną (leczenie substytucyjne i antagoniści receptorów opioidowych w uzależnieniu
opioidowym, nikotynowa terapia zastępcza, bupropion i wareniklina w leczeniu uzależnienia
od tytoniu) lub wspomagającą psychoterapię (akamprozat, antagoniści receptorów
opioidowych), tak i w odniesieniu do patologicznego hazardu próbowano podejmować
farmakoterapię. Próby te dotyczyły zarówno wspierania farmakoterapią psychoterapii jak i
stosowania farmakoterapii z ograniczonymi interwencjami psychoterapeutycznymi (część
pacjentów z równych względów nie chce lub nie może korzystać z czasochłonnej i drogiej
psychoterapii).
Pierwszymi naukowymi próbami było stosowanie leków przeciwdepresyjnych z grupy
SSRI. W latach 80. I 90. XXw. część zaburzeń psychicznych wiązano z dysfunkcją układu
serotoninergicznego. Upośledzenie kontroli impulsów wiąże się głównie z dysfunkcją układu
serotoninergicznego. Zakładany mechanizm działania w tych leków miał polegać na poprawie
nastroju, zmniejszeniu nasilenia myśli i czynności natrętnych, wpływie na uwarunkowane
aktywnością serotoninergiczną cechy osobowości, a także na wpływie na bliżej nieokreślone
patomechanizmy – jak to stwierdzano w alkoholizmie. W praktyce leczenie tą grupą leków
sprowadzało
się
do
stosowania
fluwoksaminy,
leku
o
największym
potencjale
antykompulsywnym (Hollander i wsp. 2000, Blanco i wsp. 2002), a także paroksetynę (Kim i
wsp. 2002, Grant i wsp.2003).
Hollender i wsp. (2000) w randomizowanych badaniach kontrolowanych z placebo i
metodą crossover wykazali, że fluwoksamina jest lepsza niż placebo. W badaniach Dannona i
wsp. (2005) pełną poprawę stwierdzono u 6 z 8 badanych, a u pozostałych 2 częściową.
Podobne wyniki z paroksetyną porównywaną z placebo uzyskali Kim i wsp. (2002) i Grant i
wsp. (2003).
Innym badanym lekiem o wpływie na układ serotoninergiczny był antagonista
receptorów serotoninergicznych nefazodon. W próbie otwartej wykazano, że 12 z 14
pacjentów osiągnęło satysfakcjonujące wyniki (Pallanti i wsp.2002).
Innymi próbami było stosowanie antagonistów receptorów opioidowych: głównie
naltreksonu, rzadziej nalmefenu. Leki te mają zastosowanie w leczeniu uzależnienia od
alkoholu i opioidów. Poprzez blokowanie receptorów opioidowych zmniejszają przyjemne
doznania (euforia) w przypadku wygranej i hamują mechanizmy pozytywnego wzmacniania.
Pod uwagę bierze się również inny rodzaj wpływu na zachowania hazardowe.
Wśród leczonych naltreksonem obserwowano 75% przypadków, w których poprawę
określono jako znaczną lub bardzo znaczną, natomiast u otrzymujących placebo takich
przypadków było jedynie 24% (Kim i wsp.2001). Grant i wsp. (2006) wykazali, że
wystarczająca jest dobowa dawka 50mg.
W poprawnych metodologicznie (losowy dobór pacjentów, grupa kontrolna z placebo,
podwójne zaślepienie) badaniach stosowano nalmefen lub placebo u 207 osób z
patologicznym hazardem (Grant i wsp. 2006). Najlepsze wyniki osiągnięto w
grupie
pacjentów leczonych 25mg dawką nalmefenu (59,2% znaczna lub bardzo znaczna poprawa),
podczas gdy u otrzymujących placebo taką poprawę osiągnęło zaledwie 34% osób. W grupie
leczonych większą dawką nalmefenu (50mg i 100mg), mimo poprawy zauważono złą
tolerancję leku.
W
pojedynczych
próbach
oceniano
skuteczność
bupropionu
SR,
leku
przeciwdepresyjnego zwiększającego przewodnictwo dopaminergiczne i noradrenergiczne,
stosowanego głównie w leczeniu uzależnienia od tytoniu (Black 2004, Dannon i wsp. 2004,
2005 a i b).
Ci sami autorzy stosowali topiramat, lek przeciwdrgawkowy o dość dużym potencjale
przeciwuzależnieniowym, stosowanym w wielu uzależnieniach (Dannon i wsp. 2005).
Wykazano całkowitą poprawę u 9 z 12 a częściową u pozostałych 3 osób. Przy
porównywaniu osób leczonych topiramatem z otrzymującymi placebo, obserwowano lepsze
wyniki w skalach nasilenia hazardu w grupie z lekiem aktywnym (Berlin i wsp. 2011)
W innych badaniach na małych grupach porównywano skuteczność leków o różnych
mechanizmach działania (Dannon i wsp. 2007). Stwierdzono znaczna poprawę u 3 z 6
leczonych fluwoksaminą, 6 z 9 – topiramatem, 11 z 18 – bupropionem SR i 6 z 10 –
naltreksonem.
Negatywne
wyniki
uzyskano
natomiast
w
czasie
leczenia
akamprozatem
(wpływającym „tonizująco” na układ glutaminianergiczny) oraz baklofenem
(Dannon i
wsp.2011).
Powyższy przegląd
badań wykazał,
że
farmakoterapia
lekami o
różnych
mechanizmach działania na ogół przynosi zadawalające wyniki w terapii patologicznego
hazardu i jest dobrze tolerowana. Próby lekowe mają charakter wstępny, ale są wystarczająco
zachęcające do konfirmowania wyników na większych grupach pacjentów. Zastrzeżenia
budzi fakt, że większość pozytywnych wyników dotyczyła krótkiego okresu w czasie i po
leczeniu. W pojedynczych badaniach o dłuższym okresie obserwacji, pozytywne rezultaty
wydają się zanikać. Może to być przesłanką do wydłużenia farmakoterapii. Niejasne są
relacje między psycho- i farmakoterapią, choć z większości badań wynika, że oczekiwany
wpływ leków na zachowanie wypływał głównie z farmakoterapii.