D - Sąd Rejonowy w Grudziądzu

Sygn. akt I C 854/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 28 czerwca 2016 roku
Sąd Rejonowy w Grudziądzu Wydział I Cywilny
w składzie:
Przewodniczący:
SSR Maciej Lubiński
Protokolant:
sekretarz sądowy Klaudia Schoen
po rozpoznaniu w dniu 17 czerwca 2016 roku w Grudziądzu
na rozprawie sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.
przeciwko M. A.
o zapłatę
I. oddala powództwo;
II. ustala, że koszty procesu ponosi strona powodowa.
Sygn. akt I C 854/16
UZASADNIENIE
Pozwem z dnia 19 czerwca 2015 roku (data stempla pocztowego) powód (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., działając
przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego M. A. kwoty 453,11 zł wraz z
odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także kosztami postępowania.
W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że M. A. był studentem
w Akademii (...) w Ł.. Na podstawie umowy
o świadczenie usług edukacyjnych pozwany zobowiązał się do ponoszenia opłat, ale nie uregulował w całości czesnego.
Na podstawie umowy o zakup wierzytelności
z dnia 26 kwietnia 2012 roku powód stał się wierzycielem pozwanego. Powód wskazał, że na dochodzoną pozwem
kwotę składa się: a) 235,00 zł tytułem czesnego płatnego do dnia 10 stycznia 2008 roku, b) 218,11 zł tytułem
skapitalizowanych odsetek ustawowych. Powód wezwał pozwanego do zapłaty zaległych opłat za studia w drodze listu
poleconego, jednakże pozwany do dnia dzisiejszego należności nie uregulował.
W dniu 19 października 2015 roku w sprawie zarejestrowanej pod sygn. akt
I Nc 536/15 Sąd Rejonowy w Chełmnie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zasądzając na rzecz
powoda kwotę dochodzoną pozwem wraz
z odsetkami oraz kosztami procesu /k. 47/.
W ustawowym terminie pozwany wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości oraz wnosząc o
oddalenie pozwu z uwagi na przedawnienie roszczenia /k. 54-56/. W sprzeciwie pozwany wskazał, że nie kwestionuje
faktu zawarcia w dniu 8 września 2007 roku umowy o świadczenie usług edukacyjnych. Pozwany podniósł jednak
zarzut przedawnienia roszczenia, powołując się na przepis art. 160a ust. 7 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym.
W piśmie przygotowawczym z dnia 13 stycznia 2016 roku /k. 63/ powód podtrzymał żądanie pozwu i powołując się
uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 21 października 2015 roku, III CZP 67/15, wskazał, że do przedawnienia roszczenia
o opłatę za studia określoną w umowie zawartej na podstawie art. 160 ust. 3 ustawy
z dnia 27 lipca 2005 roku Prawo o szkolnictwie wyższym w brzmieniu obowiązującym w dniu 1 października 2009
roku, w okresie przed dniem wejścia
w życie ustawy z dnia 11 lipca 2014 roku o zmianie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym oraz niektórych innych
ustaw, miał zastosowanie dziesięcioletni termin przewidziany w art. 118 kc.
Postanowieniem z dnia 23 lutego 2016 roku Sąd Rejonowy w Chełmnie stwierdził swoją niewłaściwość i przekazał
sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Grudziądzu jako właściwemu miejscowo /k. 66/.
Sprawa została rozpoznana w postępowaniu uproszczonym.
Sąd ustalił, co następuje:
W dniu 8 września 2007 roku M. A. zawarł z Wyższą Szkołą (...) w Ł. umowę o kształcenie na Wydziale Informatyki,
(...) i (...). Pozwany zobowiązał się do uiszczania czesnego za studia, ale nie wywiązał się w pełni z tego obowiązku,
doprowadzając do powstania zadłużenia w kwocie 235,00 zł tytułem czesnego płatnego do dnia 10 stycznia 2008 roku.
Po zawarciu umowy z pozwanym Wyższa Szkoła (...) w Ł. uzyskała status akademii.
Umową sprzedaży wierzytelności z dnia 26 kwietnia 2012 roku Akademia (...) w Ł. zbyła na rzecz (...) Sp. z o.o. z
siedzibą
w W. wymagalne wierzytelności z tytułu świadczonych usług edukacyjnych, w tym wierzytelność wynikającą z umowy
zawartej w dniu 8 września 2007 roku
z M. A..
Pismem z dnia 10 maja 2012 roku powód (...) Sp. z o.o. z siedzibą
w W. wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 363,90 zł tytułem czesnego za styczeń 2008 roku i naliczonych odsetek
ustawowych.
(okoliczności bezsporne;
dowód: umowa z 8.09.2007 r. – k. 22 akt;
dokument ślubowania – k. 23 akt;
wykaz zadłużenia – k. 34 akt;
umowa sprzedaży wierzytelności z 26.04.2012 r. – k. 40 akt;
wyciąg z załącznika do umowy – k. 41 akt;
wezwanie do zapłaty z 10.05.2012 r. – k. 42 akt)
Sąd zważył, co następuje:
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o okoliczności bezsporne
i dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy. Sąd uznał za wiarygodne dokumenty zgromadzone w toku
postępowania. Prawdziwość dokumentów nie budziła bowiem wątpliwości i nie była kwestionowana przez strony. Sąd
przeprowadził wszystkie dowody wskazane przez strony.
Przechodząc do rozważań prawnych w pierwszej kolejności należy zauważyć, że zgodnie z art. 513 § 1 ustawy z dnia
23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny
(tj.: Dz. U. z 2014 r., poz. 121; dalej: kc) dłużnikowi scedowanej wierzytelności przysługują przeciwko jej nabywcy
wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy
w chwili powzięcia wiadomości o przelewie. Na podstawie tego przepisu dłużnik może podnosić wobec nabywcy
wierzytelności zarzuty dotyczące m.in. źródeł powstania zobowiązania, jego istnienia, wykonania swojego świadczenia
czy przedawnienia roszczenia. Na zasadach ogólnych dłużnik ma możliwość korzystania
z zarzutów własnych, które ma lub nabędzie wobec nabywcy wierzytelności (por. Grzegorz Sikorski [w:] Kodeks
cywilny. Komentarz, LexisNexis, Warszawa 2012, wydanie I, teza 4. do art. 512).
W niniejszej sprawie powód dochodził od pozwanego należności z tytułu umowy o świadczenie usług edukacyjnych,
gdzie pierwotnym wierzycielem była Akademia (...) w Ł.. Pozwany nie kwestionował istnienia i wysokości
zobowiązania, ale podniósł zarzut przedawnienia roszczenia.
W myśl art. 117 kc z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu
(§ 1). Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego
zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia
przed upływem terminu jest nieważne (§ 2).
W ocenie Sądu podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia uznać należało za zasadny. Z treści
art. 160a ust. 7 ustawy z dnia 27 lipca 2005 roku Prawo o szkolnictwie wyższym (t.j.: Dz. U. z 2012 r., poz. 572)
jasno bowiem wynika, że roszczenia o opłatę za studia przedawniają się z upływem trzech lat. Nie ma wątpliwości,
że przepis ten dodany został do systemu prawnego już po powstaniu roszczenia dochodzonego pozwem na podstawie
ustawy z dnia 11 lipca 2014 roku
o zmianie ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym oraz niektórych innych ustaw
(Dz. U. z 2014 r., poz. 1198; dalej: ustawa nowelizująca). Podkreślić jednak trzeba, że na podstawie art. 32 ustawy
nowelizującej stosowanie art. 160a ust. 7 rozciągnięto także na umowy dotyczące warunków odpłatności za studia
zawarte przed dniem
1 października 2014 roku (zob. H. Izdebski, Prawo o szkolnictwie wyższym. Komentarz, wyd. II., LEX 2015, teza 6. do
art. 160a). W ocenie Sądu przepis art. 32 ustawy nowelizującej jednoznacznie nakazuje zatem stosowanie trzyletniego
terminu przedawnienia do roszczeń wynikających z umów zawartych przed dniem
1 października 2014 roku.
Na marginesie warto zauważyć, że regulacja zawarta w art. 32 ustawy nowelizującej może budzić pewne wątpliwości
co do zgodności z art. 2 Konstytucji RP, gdyż wprowadza retroaktywne działanie prawa. Kontrola konstytucyjności
ustaw należy jednak wyłącznie do Trybunału Konstytucyjnego, a sądy powszechne nie mogą samodzielnie rozstrzygać
tych kwestii.1
Z powyższych względów Sąd uznał, że roszczenie dochodzone przez powoda
w niniejszej sprawie przedawniło się w styczniu 2011 roku. Powód w żaden sposób nie wykazał, aby nastąpiło
jakiekolwiek zdarzenie, skutkujące przerwaniem biegu przedawnienia.
Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie wymienionych wyżej przepisów prawa materialnego, oddalił
powództwo powoda przeciwko M. A.. O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 kpc. Pozwany wygrał
niniejszy proces w całości. W związku jednak z tym, że pozwany nie poniósł żadnych kosztów procesu w rozumieniu
norm przepisanych, Sąd w punkcie II. wyroku ustalił tylko, że koszty procesu ponosi strona powodowa.
1 Omawiana kwestia jest przedmiotem pytania prawnego przedstawionego Trybunałowi Konstytucyjnemu
w sprawie P 125/15.