lpe_lettre_octnov_HFHR_pol:lettre label paris europe.qxd

E
ABEL
ROP
EU
RIS
PA
L
■ Stosowanie regulacji Dublin II w Polsce.
Polska stosuje rozporządzenie Rady
(WE) nr 343/2003 z dnia 18 lutego
2003 r. ustanawiającego kryteria i
mechanizmy określania Państwa Członkowskiego, które jest odpowiedzialne
za rozpatrzenie wniosku o azyl
złożonego w jednym z Państw Członkowskich przez obywatela kraju trzeciego (dalej: Rozporządzenie Dublin
II) od maja 2004 r. Na jego podstawie państwa UE ustalają, które
państwo UE jest odpowiedzialne za
rozpatrzenie wniosku o nadanie statusu uchodźcy.
Większość wniosków Dublin II, które
otrzymuje Polska, jest kierowanych z
Austrii. Również przeważająca liczba
osób korzystających z regulacji dublińskich jest przekazywana stronie
austriackiej. Dużą grupę wniosków
stanowią również aplikacje wysyłane
przez Republikę Niemiecką do Polski.
Zdarzają
się
również
wnioski
wysyłane przez stronę słowacką.
Najmniejsza grupę wniosków stanowią
wnioski przedstawiane przez Francję.
Na przykład w sierpniu do Polski z
Francji przekazano 3 osoby, w
czerwcu i lipcu takich osób przekazanych nie było. Te liczby jednakże
nie oznaczają, że Francja nie
występuje do Polski z wnioskami o
wszczęcie postępowania w celu ustalenia, iż to Polska właśnie jest
krajem Unii Europejskiej odpowiedzialnym za rozpatrzenie wniosku o
nadanie statusu uchodźcy i o przekazanie osób poszukujących ochrony
międzynarodowej do Polski. Strona
francuska składa bardzo dużo wniosków na podstawie regulacji dublińskiej.
Jednakże
uchodźcy
przemieszczają
się
na
terenie
Francji, bardzo często mija termin
6 miesięczny na przekazanie osoby
ubiegającej się o azyl, lub też terminy nie zostają przedłużane do 18
miesięcy. Często kilka wniosków dotyczy tej samej osoby.
Inne państwa jak Austria i Słowacja
bardzo szybko realizują wnioski o
przekazanie lub przyjęcie osoby,
która poszukuje ochrony międzynarodowej.
Ponad 90 % wniosków Dublin II dotyczy osób posiadających obywatelstwo
rosyjskie
narodowości
czeczeńskiej.
Na podstawie unijnych przepisów do
Polski przybyło:
W okresie od 1 stycznia 2007 r. do
4 października 2007 r. liczba wniosków skierowanych do Polski wynosiła
1023, zaś liczba wniosków skierowanych przez Polskę – 89 (1). Statystyki są często mylące - do Polski
trafia czasem kilka wniosków dotyczących tej samej osoby z różnych
krajów: cudzoziemiec zatrzymywany w
jednym kraju ucieka, zanim zostanie
odesłany do Polski do innego kraju,
gdzie jest ponownie jest zatrzymany.
W tym samym okresie liczba wniosków
o nadanie statusu uchodźcy w Polsce
wynosiła 2 555. Objęły one 5 334
osoby w tym 4 197 osób było obywatelami
Rosji,
narodowości
czeczeńskiej(2).
Osoby, które są przekazywane do
Polski na podstawie Rozporządzenia
Rady i którym udzielono zgodę na
pobyt tolerowany są kierowane do
Urzędu do spraw Cudzoziemców w celu
złożenia wniosku o wydanie karty pobytu, lub też w celu odebrania jej w
przypadku, gdy już została wcześniej
przygotowana. W przypadku, gdy procedura uchodźcza osób przekazywanych
do
Polski
nie
została
zakończona, osoby takie kierowane są
do Biura Organizacji Ośrodków w Podkowie Leśnej Dębak w celu umieszczenia ich w ośrodku dla uchodźców.
Najwięcej cudzoziemców przybywa do
Polski, jak też jest przekazywanych
do innych krajów Unii Europejskiej
na podstawie art. 7 Rozporządzenia
Dublin II. W lipcu i sierpniu 2007
r. łączenie rodzin było podstawą ok.
90 % wniosków wysyłanych do Austrii.
Przekazanie
osób
poszukujących
ochrony
międzynarodowej
miało
miejsce w przypadku, gdy mąż wnioskodawcy uzyskał już status uchodźcy.
W takiej sytuacji przekazywanie odbywa się bardzo szybko i bez problemów.
Definicja rodziny zawarta w Rozporządzeniu Rady (WE) nr 343/2003
jest bardzo wąska i bardzo często
nieadekwatna do pojęcia rodziny,
jakie jest przyjmowane w wielu kulturach, z których pochodzą uchodźcy.
Zgodnie z definicją rodzina musi
istnieć w kraju pochodzenia azylanta, i pojęcie rodziny obejmuje
małżonków lub partnerów stanu wolnego, który pozostaje w stabilnym
związku i małoletnie dzieci stanu
wolnego, które pozostają na ich
utrzymaniu, ojciec, matka lub opiekun,
jeżeli
wnioskodawca
lub
uchodźca jest osobą nieletnią i
stanu wolnego.
W większości kultur bliską rodziną
jest rodzeństwo, rodzice, kuzyni,
dziadkowie.
Ponadto
związki
małżeńskie zawierane zgodnie z tradycją państwa pochodzenia osób poszukujących ochrony nie zawsze są
uznawane za związki o takim charakterze, co oznacza niemożliwość
łączenia rodzin.
przesłanki
do
nadania
statusu
uchodźcy lub uzyskania zgody na
pobyt tolerowany.
Wadą uregulowań zawartych w Rozporządzeniu Dublińskim jest również
fakt, że osoba poszukująca ochrony
międzynarodowej może dołączyć tylko
do osoby, która posiada status
uchodźcy w innym kraju UE, albo
wobec której toczy się procedura
azylowa, a nie zapadła jeszcze
pierwsza merytoryczna decyzja. W
czasie stosowania Konwencji Dublińskiej zdarzały się przypadki
cudzoziemców, którzy w Polsce ubiegali się o nadanie statusu uchodźcy
i którzy posiadali członków rodziny
w krajach UE przebywających legalnie (np. w celu odbywania studiów
albo wykonujących pracę w danym
kraju), ale do których nie mogli
dołączyć w ramach procedury dublińskiej.
Ponadto częstym zjawiskiem jest
umieszczanie w aresztach w celu wydalenia albo w ośrodku strzeżonym
cudzoziemców przekazywanych z powrotem do Polski w ramach procedury
dublińskiej. Powyższa praktyka jest
zgodna z przepisami obowiązującej
Ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o
udzielaniu cudzoziemcom ochrony na
terytorium RP (art. 40 ust. 2 pkt 2
stanowi, że zatrzymuje się cudzoziemca,
który
przed
złożeniem
wniosku i nadanie statusu uchodźcy
niezgodnie z przepisami przekroczył
lub usiłował przekroczyć granicę).
Należy przypuszczać, że ma ona na
celu zniechęcenie cudzoziemców do
podejmowania kolejnych prób wyjazdu
do
krajów
Europy
Zachodniej.
Większość
osób
narodowości
czeczeńskiej jest zwalniana po
miesiącu, jeżeli zachodzi prawdopodobieństwo,
że
spełniają
1) http://www.udsc.gov.pl/Zestawienie,tygodniowe,231.html
2) http://www.udsc.gov.pl/Zestawienie,tygodniowe,231.html