pobierz - Akademia Orange

Scenariusz zajęć nr 2
Edukacja regionalna
Grupa docelowa:
Dzieci w wieku przedszkolnym i
wczesnoszkolnym
Opr. Anna Rak
Jak zostać podróżnikiem – historia podróży dla
dzieci
Cele warsztatów:
 Uświadomienie dzieciom faktu,
że świat zmienia się dynamicznie i to, co jest zwyczajne dla nas, nie było czymś
oczywistym dla naszych dziadków
 Lepsze rozumienie kontekstu czasu; odróżnienie współczesności od czasów młodości
naszych dziadków, prapradziadków
 Wyjaśnienie pojęć: zwyczaj, tradycja
 Zapoznanie się z metodami pracy badacza kultury
Środki dydaktyczne:
Przedmioty związane z XIX – wiecznymi podróżami (strój pocztyliona, dzwonki podróżne itp.),
reprodukcje środków lokomocji od dyliżansu po sterowce i transatlantyki, gry podróżnicze,
mapy, wiersz Tuwima Lokomotywa, zgadywanki, przedmioty zaskakujące przywiezione z
podróży (kolekcja np. łyżek z całego świata, zbiór motyli Południowo Amerykańskich, lalki z
teatrzyku cieni, kurteczki dziecięce z rybich łusek itp.) oraz dla kontrastu elementy stroju
ludowego (znane dzieciom a obce dla ludzi, którzy używali przedmiotów przywiezionych
przez podróżników z podróży) – zabawa w
spojrzenie z oddali na wszystko, co jest nam
znane.
Słowa klucze: czas, podróż, zmiany, przeszłość,
tradycja, zwyczaj, badacz, badacz kultury,
ciekawość, dokładność, dyliżans, pociąg, balon,
sterowiec, bicykl, transatlantyk, pamiątki,
ciekawość świata, opisywanie świata,
przekazywanie wiedzy.
Warsztat 1: Krótka historia lokomocji
1. Prowadzący obiecuje dzieciom magiczną podróż do przeszłości, podczas której poznamy,
czym podróżowali nasi przodkowie 200 – 100 lat temu. Kolejne pomieszczenia gromadzą
przedmioty związane z innym środkiem lokomocji (dyliżans, pociąg, transatlantyki, razem
balony, sterowce oraz samoloty, rowery i samochody). Na początku podróży prowadzący
przebiera się w strój pocztyliona (kapelusz, czapka, dzwonek) i wraz z dziećmi rusza w
podróż dyliżansem. Na postoju poznajemy zasady podróży, niebezpieczeństwa, oglądamy
sekretarzyki , listy, notatki, słuchamy relacji. Do kolejnych sal ruszamy już pociągiem
(prowadzący dzwoni dzwonkiem jako maszynista, dzieci ustawiają się w „wagoniki”,
ruszamy w drogę i kolejno opowiadamy o różnych środkach lokomocji). Realizując
zajęcia w Muzeum Górnośląskim korzystaliśmy z miejsc przystankowych, podczas których
na postojach graliśmy w gry planszowe odnajdowaliśmy na mapach miejsca
podróży słynnych ludzi. Obejrzeliśmy
również stare filmy w zainscenizowanym
kinie letnim (przed podróżą
transatlantykiem do Ameryki)
Warsztat 2: Mali naukowcy
1. Opowieści o świecie – dzieci oglądają
dużą mapę, rozpoznają kontynenty i
dopasowują zdjęcia przedstawiające ludzi
o różnym kolorze skóry oraz przedmioty związane z kulturami egzotycznymi do
poszczególnych części świata.
2. Jak się czuje podróżnik w kraju egzotycznym? Co go ciekawi? Zwracamy uwagę dzieci na
fakt, że przedmioty takie jak chińskie łyżeczki z rączka w kształcie smoka są dla nas
ciekawe i oryginalnie, ale dla mieszkańców doliny rzeki Jangcy z pewnością są to zwykłym
przedmioty, który używają na co dzień. W Muzeum mieliśmy okazję prezentować
kurteczki z dziecięce z rybich łusek (kultura Ajnów – Syberia), teatrzyk cieni z Jawy oraz
kolekcje motyli z Ameryki Południowej. Następnie odwracamy sytuację. Pokazujemy
dzieciom przedmiot im znany: galandę (wianek) ze stroju Śląskiego. Wykonujemy mini
inscenizację: jedno z dzieci wciela się w rolę Eskimosa, który nie zna naszych zwyczajów i
pyta co to jest, do czego służy ten
przedmiot i dlaczego akurat z kwiatów,
koralików, dlaczego zakładamy go na
głowę, dlaczego może nosić go tylko
panna. Ćwiczenie ma uświadomić
dzieciom, że tradycje i zwyczaje są takie
same tylko dla pewnej liczby ludzi. Dla
innych mogą się one wydać dziwne i
budzić ciekawość. Jeśli chcemy zbierać i
dokumentować jakieś zwyczaje musimy prowadzić badania bardzo rzetelnie, zadawać
dużo pytań, patrzeć na każdy zwyczaj tak, jakbyśmy widzieli go pierwszy raz i chcieli
bezstronnie go opisać. Nawet wtedy, gdy badanie dotyczy tradycji nam znanych (np.
zwyczaje świąteczne)
3. Przysięga przyszłych badaczy własnej kultury
Chcę zostać prawdziwym badaczem naszej tradycji, dlatego obiecuję, że będę dokładnie
zbierał wszystkie informacje i zadawał dużo pytań osobom, które ja lepiej znają ode mnie.
Nie będę się niczemu dziwił i kierował się będę ciekawością . Wiem, że świat pełen jest
różnych tradycji i zwyczajów, a ja chętnie je wszystkie poznam i opowiem o nich moim
kolegom. Obiecuję być ciekawym świata!