Pielęgniarska opieka długoterminowa (domowa)
Transkrypt
Pielęgniarska opieka długoterminowa (domowa)
Możliwości uzyskania świadczeń opieki zdrowotnej w trakcie pobytu pacjenta w domu. Mając na uwadze powyższe, przekazujemy podstawowe informacje w tym zakresie. I. PODSTAWOWA OPIEKA ZDROWOTNA Świadczenia w POZ udzielane są świadczeniobiorcom, którzy dokonali wyboru lekarza poz, pielęgniarki poz, położnej poz poprzez złożenie odpowiedniej deklaracji wyboru a także osobom uprawnionym do świadczeń na podstawie przepisów o koordynacji. Świadczenia w podstawowej opiece zdrowotnej udzielane są świadczeniobiorcom (pacjentom) w warunkach ambulatoryjnych, a w przypadkach uzasadnionych medycznie – w warunkach domowych. A) Lekarz podstawowej opieki zdrowotnej, zwany dalej "lekarzem POZ", planuje i realizuje opiekę lekarską nad świadczeniobiorcą w zakresie udzielanych przez niego świadczeń opieki zdrowotnej, z uwzględnieniem miejsca udzielania świadczenia (w warunkach ambulatoryjnych i domowych). Lekarz POZ koordynuje udzielanie świadczeń podstawowej opieki zdrowotnej. W ramach udzielania świadczeń opieki zdrowotnej lekarz POZ współpracuje z: pielęgniarką podstawowej opieki zdrowotnej i położną podstawowej opieki zdrowotnej, innymi świadczeniodawcami, zgodnie z potrzebami swoich podopiecznych; przedstawicielami organizacji i instytucji działających na rzecz zdrowia. W zakresie działań mających na celu rozpoznanie chorób lekarz POZ: – planuje i koordynuje postępowanie diagnostyczne, stosownie do stanu zdrowia świadczeniobiorcy; informuje świadczeniobiorcę o możliwościach postępowania diagnostycznego w odniesieniu do jego stanu zdrowia oraz wskazuje podmioty właściwe do jego przeprowadzenia; przeprowadza badanie podmiotowe oraz przedmiotowe z wykorzystaniem technik dostępnych w warunkach podstawowej opieki zdrowotnej, wykonuje testy lub zleca wykonanie badań dodatkowych, kieruje świadczeniobiorcę na konsultacje specjalistyczne w celu dalszej diagnostyki i leczenia, w przypadku gdy uzna to za konieczne; kieruje świadczeniobiorcę do jednostek lecznictwa zamkniętego w przypadku gdy uzna to za konieczne; orzeka o stanie zdrowia świadczeniobiorcy w oparciu o osobiste badanie i dokumentację medyczną. W zakresie działań mających na celu leczenie chorób lekarz POZ m.in : – zleca i monitoruje leczenie farmakologiczne; wykonuje zabiegi i procedury medyczne; kieruje świadczeniobiorcę do wykonania zabiegów i procedur medycznych do innych świadczeniodawców; kieruje do oddziałów lecznictwa stacjonarnego, a także do zakładów pielęgnacyjno-opiekuńczych i opiekuńczo-leczniczych oraz do oddziałów paliatywnohospicyjnych; kieruje do pielęgniarskiej długoterminowej opieki domowej; integruje, koordynuje lub kontynuuje działania lecznicze podejmowane w odniesieniu do jego podopiecznego przez innych świadczeniodawców w ramach swoich kompetencji zawodowych. W zakresie działań mających na celu usprawnianie świadczeniobiorcy lekarz POZ m.in.: zleca wykonywanie zabiegów rehabilitacyjnych przez świadczeniodawców; zleca wydanie podopiecznemu przedmiotów ortopedycznych i środków pomocniczych zgodnie z odrębnymi przepisami. B) Pielęgniarka podstawowej opieki zdrowotnej, zwana dalej "pielęgniarką POZ" planuje i realizuje kompleksową opiekę pielęgniarską i pielęgnacyjną nad świadczeniobiorcą w miejscu zamieszkania. W ramach udzielania świadczeń opieki zdrowotnej pielęgniarka POZ współpracuje z m.in.: – z lekarzem POZ i w porozumieniu z lekarzem wykonuje świadczenia lecznicze; pielęgniarką opieki długoterminowej domowej; innymi świadczeniodawcami zgodnie z potrzebami podopiecznych; przedstawicielami organizacji i instytucji działających na rzecz zdrowia; rodziną (opiekunami) pacjenta. Świadczenia pielęgnacyjne, realizowane przez pielęgniarkę poz obejmują m.in.: – realizację opieki pielęgnacyjnej u pacjentów w różnych stanach zdrowia i choroby zgodnie z aktualną wiedzą medyczną i współczesnymi standardami opieki pielęgniarskiej; wykonywanie zabiegów pielęgnacyjnych zgodnie z odrębnymi przepisami; przygotowywanie i aktywizowanie do samoopieki i samopielęgnacji w chorobie i niepełnosprawności. Świadczenia diagnostyczne obejmują m.in.: – wykonywanie badania fizykalnego; wykonywanie podstawowych pomiarów życiowych i ich ocenę oraz interpretację; ocenę stanu ogólnego chorego oraz procesu jego zdrowienia; ocenę jakości życia i wydolności psychofizycznej pacjenta; wykonywanie testów diagnostycznych poza laboratorium w oparciu o zestawy i aparaturę przeznaczoną do wykonywania oznaczeń w miejscu zamieszkania podopiecznego; ocenę i monitorowanie bólu; ocenę wydolności pielęgnacyjno-opiekuńczej rodziny; pobieranie materiału do badań diagnostycznych zgodnie z odrębnymi przepisami. Świadczenia lecznicze pielęgniarki poz obejmują m.in.: – udzielanie pierwszej pomocy w stanach zagrożenia życia i w nagłych zachorowaniach, w tym prowadzenie resuscytacji krążeniowo-oddechowej; podawanie leków różnymi drogami i technikami zleconymi przez lekarza oraz zgodnie z odrębnymi przepisami, w tym wykonywanie iniekcji dożylnych, podskórnych, śródskórnych oraz wykonywanie wlewów dożylnych; zakładanie opatrunków na rany, odleżyny, oparzenia; cewnikowanie pęcherza u kobiet; płukanie pęcherza; wykonywanie wlewów/wlewek doodbytniczych; wykonywanie zabiegów pielęgnacyjno-leczniczych w stomiach, przetokach i ranach trudno gojących się w porozumieniu z lekarzem; wykonywanie inhalacji; stawianie baniek; dobór technik karmienia w zależności od stanu chorego; Świadczenia rehabilitacyjne, realizowane przez pielęgniarkę poz obejmują zaś: – rehabilitację przyłóżkową w celu zapobiegania powikłaniom wynikającym z procesu chorobowego i długotrwałego unieruchomienia; usprawnianie ruchowe; drenaż ułożeniowy, prowadzenie gimnastyki oddechowej; ćwiczenia ogólnousprawniające; ułożenie i przemieszczanie chorego w łóżku. C) Położna podstawowej opieki zdrowotnej zwana położną „POZ”. Położna POZ realizuje kompleksową pielęgnacyjną opiekę położniczo-neonatologicznoginekologiczną. W realizacji świadczeń opieki zdrowotnej położna POZ współpracuje z: lekarzem ginekologiem (położnikiem) udzielającym świadczeń specjalistycznych w zakresie jej zadań; lekarzem POZ i w porozumieniu z lekarzem wykonuje świadczenia lecznicze; pielęgniarką POZ; pielęgniarką POZ środowiska nauczania i wychowania; pielęgniarką opieki długoterminowej domowej; położną zatrudnioną w specjalistycznej poradni położniczoginekologicznej; innymi świadczeniodawcami zgodnie z potrzebami świadczeniobiorców; przedstawicielami organizacji i instytucji działających na rzecz zdrowia. Świadczenia diagnostyczne, realizowane przez położną POZ obejmują: przeprowadzanie wywiadu środowiskowego/rodzinnego; monitorowanie rozwoju ciąży fizjologicznej; wykonywanie badania położniczego u kobiet; ocenę relacji rodziny z noworodkiem; monitorowanie przebiegu połogu i rozwoju noworodka i niemowlęcia do drugiego miesiąca życia; obserwację i ocenę rozwoju psychoruchowego noworodka i niemowlęcia oraz adaptacji do środowiska zewnętrznego; wykonywanie pomiarów u kobiety i noworodka oraz ocenę tych pomiarów; ocenę poziomu bilirubiny w oparciu o topografię zażółcenia oraz pobieranie materiałów do testów na fenyloketonurię i hypotyreozę u noworodków; wykonywanie testów diagnostycznych poza laboratorium w oparciu o zestawy i aparaturę przeznaczoną do wykonywania oznaczeń w miejscu zamieszkania świadczeniobiorcy; pobieranie materiału do badań diagnostycznych zgodnie z odrębnymi przepisami. Świadczenia pielęgnacyjne realizowane przez położną POZ obejmują: planowanie, realizację i ocenę opieki pielęgnacyjnej nad: a) kobietą w okresie ciąży, porodu, połogu, b) noworodkiem i niemowlęciem do drugiego miesiąca życia, c) kobietą ze schorzeniami ginekologicznymi; przygotowanie i wspieranie rodziny w opiece świadczonej na rzecz noworodka, niemowlęcia i kobiety; przygotowanie kobiety do samoopieki i samopielęgnacji. Świadczenia lecznicze położnej POZ to m.in.: udzielanie pierwszej pomocy w stanach zagrożenia życia i w nagłych zachorowaniach, w tym prowadzenie resuscytacji krążeniowo-oddechowej; udzielanie pomocy położniczej i neonatologicznej w stanach nagłych do czasu przybycia lekarza; przyjmowanie porodu nagłego w warunkach domowych; zabezpieczenie naciętego lub pękniętego krocza; udzielanie pomocy w okresie laktacji; wykonywanie zabiegów leczniczych zgodnie z odrębnymi przepisami, w tym: podawanie leków różnymi drogami i technikami zleconymi przez lekarza zgodnie z odrębnymi przepisami, w tym wykonywanie iniekcji domięśniowych, dożylnych, śródskórnych oraz wykonywanie wlewów dożylnych, zdejmowanie szwów, cewnikowanie pęcherza moczowego u kobiet, usuwanie cewnika, płukanie pęcherza, wykonywanie wlewów/wlewek doodbytniczych, płukanie pochwy, leczenie i opatrywanie oparzeń, ran, odleżyn we współpracy z pielęgniarką POZ, wykonywanie zabiegów z zastosowaniem ciepła i zimna, Świadczenia rehabilitacyjne realizowane przez położną POZ obejmują: ćwiczenia usprawniające w ciąży, połogu i schorzeniach ginekologicznych; wykonywanie drenażu ułożeniowego u kobiety; prowadzenie gimnastyki oddechowej, relaksacyjnej, przygotowującej do porodu oraz połogu. D) Nocna i świąteczna wyjazdowa opieka lekarska i/lub pielęgniarska Niezależnie od świadczeń podstawowej opieki zdrowotnej realizowanych od poniedziałku do piątku w godzinach od 8.00 do 18.00 świadczeniobiorca może skorzystać ze świadczeń w ramach tzw. nocnej i świątecznej wyjazdowej opieki lekarskiej i/lub pielęgniarskiej w POZ. Świadczeniami nocnej i świątecznej wyjazdowej opieki lekarskiej i/lub pielęgniarskiej w POZ są świadczenia opieki zdrowotnej udzielane w domu świadczeniobiorcy, odpowiednio przez lekarza lub pielęgniarkę w przypadku nagłego zachorowania lub nagłego pogorszenia stanu zdrowia świadczeniobiorcy, a także świadczenia udzielane w związku z potrzebą zachowania ciągłości leczenia, pozostające w zakresie zadań świadczeniodawcy POZ. Świadczenia są udzielane od poniedziałku do piątku w godzinach od 18.00 do 8.00 dnia następnego oraz w soboty, niedziele i inne dni ustawowo wolne od pracy od 8.00 do 8.00 dnia następnego. W ramach nocnej i świątecznej wyjazdowej opieki lekarskiej i/lub pielęgniarskiej w POZ, świadczeniodawca jest zobowiązany do: – zapewnienia świadczeniobiorcy świadczeniobiorcy ciągłości leczenia niezbędnej pomocy medycznej, zapewnienia poprzez wskazanie ośrodków i miejsc, w których proces przywracania zdrowia może być kontynuowany; orzekania i opiniowania o stanie zdrowia w uzasadnionych przypadkach; zapewnienia świadczeniobiorcy ciągłości pielęgnacji i pielęgniarskich zabiegów leczniczych. II. RATOWNICTWO MEDYCZNE W stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego tj. stanie polegającym na nagłym lub przewidywanym w krótkim czasie pojawieniu się objawów pogorszenia zdrowia, którego bezpośrednim następstwem lub uszkodzenie ciała może być poważne uszkodzenie lub utrata życia, wymagający funkcji organizmu podjęcia natychmiastowych medycznych czynności ratunkowych i leczenia świadczenia udzielane są przez jednostki systemu ratownictwa medycznego tj. np. zespoły ratownictwa medycznego Wojewódzkich Stacji Pogotowia Ratunkowego. III. AMBULATORYJNE ŚWIADCZENIA SPECJALISTYCZNE Świadczeniodawcy realizujący umowy w rodzaju: ambulatoryjne świadczenia specjalistyczne zobowiązani są do udzielania świadczeń w poradniach specjalistycznych lub – w przypadkach uzasadnionych klinicznie – w domu chorego. IV. REHABILITACJA LECZNICZA Każdy świadczeniodawca realizujący świadczenia w warunkach ambulatoryjnych ma obowiązek udzielania świadczeń również w warunkach domowych. Przez określenie „Rehabilitacja w warunkach ambulatoryjnych” należy rozumieć świadczenia udzielane przez lekarza – specjalistę rehabilitacji medycznej/balneologii i medycyny fizykalnej lub zespół osób uprawnionych do udzielania ww. świadczeń. Świadczenia z zakresu „Rehabilitacji w warunkach ambulatoryjnych” mogą być udzielane w formie: 1. porady lekarskiej w warunkach ambulatoryjnych oraz porady lekarskiej rehabilitacji leczniczej dla noworodków i niemowląt, 2. porady fizjoterapeutycznej, przez co należy rozumieć świadczenie rehabilitacyjne realizowane przez specjalistę fizjoterapii, wykonywane w warunkach ambulatoryjnych czynnościowym narządu i domowych, ruchu i polegające zaplanowaniu na: badaniu postępowania fizjoterapeutycznego. 3. zabiegu fizjoterapeutycznego. Szczególnym zakresem świadczeń rehabilitacyjnych realizowanych w trybie ambulatoryjnym jest tzw.: „Rehabilitacja w warunkach domowych”, przez co należy rozumieć udzielanie świadczeń w miejscu zamieszkania/przebywania pacjenta, zawierających fizjoterapię i edukację zdrowotną pacjenta i jego rodziny. Rehabilitacją w warunkach domowych powinny być objęte osoby rokujące poprawę (lokomocja, samoobsługa), które ze względu na brak możliwości samodzielnego przemieszczania się nie mogą dotrzeć do placówek udzielających świadczeń w warunkach ambulatoryjnych, a wymagają rehabilitacji/fizjoterapii. Rehabilitacja domowa powinna być realizowana u pacjentów z zaburzeniami funkcji narządu ruchu spowodowanymi m.in: – ogniskowymi uszkodzeniami mózgu (stany po zatorach mózgowych, udarach krwotocznych mózgu, urazach) do 12 miesięcy od ostrego incydentu mózgowego, – uszkodzeniem rdzenia kręgowego do 12 miesięcy od powstania uszkodzenia, – chorobami zwyrodnieniowymi stawów biodrowych lub kolanowych po zabiegach endoprotezoplastyki stawu (do 6 miesięcy po operacji), – urazami kończyn dolnych (do 6 miesięcy po urazie), – ciężkimi uszkodzeniami centralnego i obwodowego układu nerwowego, – chorobami przewlekle postępującymi (np. miopatie, choroba Parkinsona, rdzeniowy zanik mięśni), – osobom w stanie wegetatywnym (z wyjątkiem osób objętych świadczeniami w rodzaju opieka długoterminowa oraz objętych opieką przez pielęgniarkę podstawowej opieki zdrowotnej w ramach pielęgniarskiej opieki środowiskowej). W zależności do wskazań lekarskich program usprawniania pacjenta realizowany jest przez fizjoterapeutę 3 razy w tygodniu lub częściej w zależności od potrzeb zdrowotnych pacjenta, nie mniej niż jedną godziną dziennie. W trakcie prowadzonej rehabilitacji domowej, fizjoterapeuta współpracuje z pielęgniarką środowiskową/ pielęgniarką opieki długoterminowej, która po zakończeniu procesu usprawniania przejmuje opiekę nad pacjentem. Cykle rehabilitacji trwające do 4 tygodni mogą być powtarzane co 12 tygodni w zależności od stanu pacjenta. W uzasadnionych medycznie przypadkach rehabilitacja w warunkach domowych może być realizowana powyżej 4 tygodni. Skierowanie do poradni rehabilitacyjnej lub bezpośrednio na zabiegi fizjoterapetyczne wystawia lekarz ubezpieczenia zdrowotnego. W przypadku skierowania na zabiegi fizjoterapeutyczne przez lekarza innego niż lekarz ze specjalizacją z rehabilitacji medycznej, balneoklimatologii i medycyny fizykalnej (a więc np. lekarz specjalista medycyny rodzinnej), magister rehabilitacji/fizjoterapii ustala szczegółowy program rehabilitacji zgodny ze stanem zdrowotnym pacjenta. V. OPIEKA DŁUGOTERMINOWA 1. Świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze udzielane w warunkach domowych realizowane są w zakresach świadczeń: 1) świadczenia zespołu długoterminowej opieki domowej dla pacjentów wentylowanych mechanicznie; 2) świadczenia zespołu długoterminowej opieki domowej dla dzieci wentylowanych mechanicznie; 3) świadczenia w pielęgniarskiej opiece długoterminowej. 2. Świadczenia opieki paliatywno – hospicyjnej udzielane w warunkach domowych realizowane są w zakresach świadczeń: 1) świadczenia w hospicjum domowym; 2) świadczenia w hospicjum domowym dla dzieci. 3. Świadczenia opieki paliatywno – hospicyjnej udzielane w warunkach ambulatoryjnych realizowane są w zakresie świadczeń: 1) porada w poradni medycyny paliatywnej. Ad. 1. Świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze: Tryb kierowania do świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w warunkach domowych: a) Podstawą do objęcia opieką pacjentów wentylowanych mechanicznie przez zespół długoterminowej opieki domowej jest skierowanie lekarza oddziału szpitalnego. Do skierowania należy dołączyć: – kartę informacyjną leczenia szpitalnego; – wyniki badań będących w posiadaniu pacjenta lub jego rodziny/ opiekunów; – kwalifikację do leczenia wydaną przez lekarza specjalistę anestezjologii i intensywnej terapii. b) Dokumentacją wymaganą do objęcia chorego pielęgniarską opieką długoterminową jest: – skierowanie, według określonego wzoru, wystawione przez lekarza ubezpieczenia zdrowotnego oraz – kwalifikacja pielęgniarki opieki długoterminowej, według określonego wzoru. Okres objęcia chorego pielęgniarską opieką długoterminową jest uzależniony od stanu zdrowia pacjenta. Ocena jego stanu samoobsługi odbywa się co 6 miesięcy. W przypadku gdy pacjent uzyskał więcej niż 40 pkt wg zmodyfikowanej skali Bartel, Narodowy Fundusz Zdrowia nie finansuje dalszego objęcia pielęgniarską opieką długoterminową. Zasady udzielania świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w warunkach domowych: 1. Świadczenia zespołu długoterminowej opieki domowej dla pacjentów wentylowanych mechanicznie; świadczenia zespołu długoterminowej opieki domowej dla dzieci wentylowanych mechanicznie: 1) zespół długoterminowej opieki domowej realizuje opiekę nad obłożnie chorymi z niewydolnością oddechową, wymagającymi stosowania inwazyjnej, prowadzonej przy pomocy respiratora (przez rurkę tracheostomijną), bądź nieinwazyjnej (prowadzonej przez różnorodne ustniki, maski czy kaski), ciągłej lub okresowej terapii oddechowej, niewymagającej hospitalizacji w oddziałach intensywnej terapii lub pobytu w zakładach opieki całodobowej, wymagającymi jednak stałego specjalistycznego nadzoru lekarza, profesjonalnej pielęgnacji i rehabilitacji. Chorzy powinni wyrazić świadomą zgodę na ten typ leczenia, a w przypadku dzieci zgodę powinien wyrazić opiekun prawny. Zgoda ta jest elementem dokumentacji medycznej. 2) świadczeniami zespołu długoterminowej opieki domowej mogą być objęci chorzy, którzy mają zapewnione odpowiednie warunki domowe i przeszkoloną rodzinę (opiekunów prawnych) w zakresie obsługi aparatury medycznej i udzielania pierwszej pomocy, tak aby podczas stosowania terapii mogło być zapewnione bezpieczeństwo pacjenta. 3) do obowiązków zespołu długoterminowej opieki domowej należy: a) wyposażenie chorych w niezbędny sprzęt medyczny, b) stworzenie chorym i ich najbliższym poczucia bezpieczeństwa poprzez zabezpieczenie dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej przez 24 h na dobę we wszystkie dni w tygodniu. 4) pakiet świadczeń dla pacjentów wentylowanych mechanicznie obejmuje: a) świadczenia lekarskie, pielęgniarskie i rehabilitacyjne; b) zapewnienie realizacji badań diagnostycznych umożliwiających właściwą terapię oddechową w warunkach domowych, w tym: pełny zakres badań obrazowych w tym: RTG, USG; badanie potencjałów wywołanych; badania równowagi kwasowo – zasadowej krwi w pełnym zakresie. 5) świadczeniami zespołu długoterminowej opieki domowej mogą być objęci pacjenci: a) z udokumentowanym zakończonym leczeniem przyczynowym oraz b) w pełni zdiagnozowani (wykonano wszelkie niezbędne badania diagnostyczne, uzasadniające rozpoznanie i potwierdzające niemożność stosowania innej formy terapii niż ciągła wentylacja). 2. Świadczenia w pielęgniarskiej opiece długoterminowej: 1) pielęgniarska opieka długoterminowa jest to opieka nad obłożnie i przewlekle chorymi przebywającymi w domu. Pacjenci objęci pielęgniarską opieką długoterminową nie wymagają hospitalizacji w oddziałach lecznictwa stacjonarnego, a ze względu na istniejące problemy zdrowotne wymagają systematycznej i intensywnej opieki pielęgniarskiej udzielanej w warunkach domowych i realizowanej we współpracy z lekarzem podstawowej opieki zdrowotnej do którego złożona jest deklaracja wyboru. 2) celem pielęgniarskiej opieki długoterminowej jest: a) zapewnienie pacjentom obłożnie chorym świadczeń pielęgniarskich w warunkach domowych; b) przygotowanie chorego (i jego rodziny) do samoopieki i samopielęgnacji, w tym kształtowanie umiejętności w zakresie radzenia sobie z niepełnosprawnością. 3) do zadań pielęgniarskiej opieki długoterminowej należy: a) realizacja świadczeń pielęgnacyjnych zgodnie z procesem pielęgnowania; b) pomoc w rozwiązywaniu problemów zdrowotnych związanych z samodzielnym funkcjonowaniem w środowisku domowym; c) edukacja zdrowotna osób objętych opieką oraz członków ich rodzin; d) pomoc w pozyskiwaniu sprzętu medycznego i rehabilitacyjnego, niezbędnego do właściwej pielęgnacji i rehabilitacji chorego w domu. 4) do pielęgniarskiej opieki długoterminowej mogą być zakwalifikowani pacjenci przewlekle chorzy, niezdolni do samoopieki, którzy w ocenie wg zmodyfikowanej skali Barthel uzyskali od 0 do 40 pkt i wymagają bezwzględnie realizacji przynajmniej jednego z wymienionych świadczeń pielęgniarskich przez okres powyżej 2 tygodni: a) kroplowego wlewu dożylnego wynikającego ze stałego zlecenia lekarskiego związanego z prowadzonym procesem leczenia; b) wykonywania zabiegów pielęgnacyjno – leczniczych w stomiach, przetokach, odleżynach, troficznych owrzodzeniach podudzi i trudno gojących się ranach; c) karmienia przez zgłębnik i przez przetokę; d) płukania pęcherza moczowego; e) pielęgnacji w związku z założoną rurką tracheotomijną; f) zakładania i usuwania cewnika (stałe zlecenie lekarskie). 5) pielęgniarska opieka długoterminowa realizuje świadczenia na obszarze o promieniu do 30 km od siedziby świadczeniodawcy określonej w umowie lub komórki organizacyjnej określonej w rejestrze. 6) pielęgniarska opieka długoterminowa nie może być realizowana dla chorych: a) objętych opieką przez hospicjum domowe; b) objętych opieką przez inne stacjonarne zakłady opieki długoterminowej; c) objętych opieką przez zespół długoterminowej opieki domowej dla pacjentów/dzieci wentylowanych mechanicznie; d) w ostrej fazie choroby psychicznej; e) objętych opieką przez pielęgniarkę podstawowej opieki zdrowotnej w ramach pielęgniarskiej opieki środowiskowej. 7) pielęgniarka opieki długoterminowej zobowiązana jest do współpracy i informowania lekarza podstawowej opieki zdrowotnej i pielęgniarki środowiskowej / rodzinnej, do których pacjent złożył deklaracje wyboru, o rozpoczęciu i zakończeniu udzielania świadczeń oraz o istotnych zmianach w stanie zdrowia świadczeniobiorcy, w tym takich, które skutkują ustaniem przyczyn kwalifikujących pacjenta do pielęgniarskiej opieki długoterminowej. Ad 2 Świadczenia opieki paliatywno – hospicyjnej realizowane w warunkach domowych: Świadczenia opieki paliatywno – hospicyjnej to wszechstronna, całościowa opieka nad pacjentami chorującymi na nieuleczalne, niepoddające się leczeniu przyczynowemu, postępujące choroby. Opieka ta sprawowana jest nad pacjentem w schyłkowym okresie życia i ma na celu zapobieganie i uśmierzanie bólu i innych objawów somatycznych, łagodzenie cierpień psychicznych, duchowych i socjalnych. Świadczenia opieki paliatywno – hospicyjnej obejmują również wspomaganie rodziny chorych w czasie trwania choroby jak i w okresie osierocenia, po śmierci chorego. W celu objęcia pacjenta opieką paliatywną konieczne jest: – skierowanie lekarza ubezpieczenia zdrowotnego; – zgoda pacjenta lub jego rodziny na objęcie opieką paliatywno – hospicyjną wyrażona na piśmie; w przypadku dzieci, przez rodziców/opiekunów prawnych, a po 16 roku życia także przez chore dziecko. – wskazanie medyczne, które określa lekarz ubezpieczenia zdrowotnego. Ad 3. Świadczenia opieki paliatywno – hospicyjnej realizowane w warunkach ambulatoryjnych: 1) W ramach poradni medycyny paliatywnej udzielane są: a) porady lekarskie, psychologiczne; b) porady lekarskie, wizyty pielęgniarskie w domu chorego; c) wsparcie rodzinie chorego z uwzględnieniem zespołowego podejścia do chorego i jego rodziny. 2) porada w poradni medycyny paliatywnej jest to świadczenie lekarza specjalisty obejmujące: a) badanie podmiotowe; b) badanie przedmiotowe; c) ordynację leków (w tym leków przeciwbólowych); d) zapewnienie niezbędnych badań diagnostycznych; e) zlecanie zabiegów pielęgnacyjnych; f) kierowanie do szpitala, do zakładów opieki zdrowotnej udzielających świadczeń opieki paliatywno – hospicyjnej w warunkach stacjonarnych; g) wydawanie niezbędnych w procesie leczenia orzeczeń i opinii o stanie zdrowia pacjenta; h) wizytę domową. 3) opieka sprawowana jest nad chorymi, którzy mogą przybyć do poradni lub, ze względu na ograniczoną możliwość poruszania się, ale stabilny stan ogólny, wymagają wizyt domowych; 4) porady/wizyty domowe nie powinny być realizowane częściej niż dwa razy w tygodniu. Chorzy, którzy wymagają częstszych wizyt lub ciągłej opieki w miejscu zamieszkania powinni być kierowani do hospicjum domowego; VI. ŚWIADCZENIA OPIEKI PSYCHIATRYCZNEJ I LECZENIA UZALEŻNIEŃ Świadczenia w warunkach ambulatoryjnych udzielane są: 1) w poradniach; W przypadkach uzasadnionych klinicznie, świadczeniodawca zobowiązany jest do udzielania (w ramach wizyty domowej) świadczeń w miejscu zamieszkania pacjenta. 2) przez zespoły leczenia środowiskowego/ domowego. Zespół leczenia środowiskowego/ domowego (ZLŚ) wykonuje zadania poprzez: – porady diagnostyczne i terapeutyczne, kontrolne, psychologiczne; – wizyty domowe/ środowiskowe; – sesje psychoterapii indywidualnej/ rodzinnej, grupowej, sesje wsparcia psychospołecznego. W skład zespołu leczenia środowiskowego/domowego wchodzą: – lekarz specjalista psychiatra; – psychoterapeuta, – psycholog kliniczny; – pracownik socjalny lub inny pracownik z doświadczeniem w pracy środowiskowej. W świadczeniach zespołu leczenia środowiskowego/ domowego udział wizyt/ porad domowych / środowiskowych, udzielanych w miejscu stałego przebywania pacjenta lub innym miejscu poza siedzibą zespołu / oddziału jest nie mniejszy niż 50%. W wizytach/ poradach domowych/ środowiskowych uczestniczy zespół składający się z: lekarza psychiatry, lekarza w trakcie specjalizacji z psychiatrii lub psychologa, pielęgniarki lub pracownika socjalnego z doświadczeniem w pracy środowiskowej. Do leczenia środowiskowego pacjent musi być skierowany z poradni zdrowia psychicznego lub ze szpitala (oddziału psychiatrycznego) po uprzedniej hospitalizacji. VII. ŚWIADCZENIA ODRĘBNIE KONTRAKTOWANE 1. Leczenie tlenem w warunkach domowych Do przewlekłego leczenia tlenem w warunkach domowych przy pomocy koncentratora tlenu kwalifikowani są pacjenci z przewlekłymi nienowotworowymi chorobami płuc w okresie niewydolności oddechowej. Najczęściej są to pacjenci z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc, rozstrzeniami oskrzeli, zwłóknieniem płuc, mukowiscydozą. Kwalifikacji pacjentów do ww. świadczenia dokonuje lekarz specjalista z oddziału chorób płuc w trakcie pobytu pacjenta w szpitalu. Warunkiem kwalifikacji pacjenta do DTL ( (leczenie tlenem w warunkach domowych) jest przestrzeganie przez niego bezwzględnego zakazu palenia tytoniu. Palenie niweluje korzystne efekty leczenia tlenem, stwarza także zagrożenie pożarem lub wybuchem. Oczekiwanym efektem prowadzonego leczenia tlenem w warunkach domowych jest poprawa samowystarczalności chorych, poprawa ich jakości życia, zmniejszenie liczby hospitalizacji, zmniejszenie częstości infekcji oddechowych oraz przedłużenie życia chorych. Zgodnie z zasadami udzielania świadczeń źródłem tlenu jest atestowany koncentrator tlenu wypożyczany pacjentowi. Chory zatem otrzymuje koncentrator tlenu oraz przewody tlenowe nieodpłatnie – sam zaś opłaca koszty energii elektrycznej zużywanej przez aparat. Rzecznik Praw Pacjenta