w centrum - zabrze.pl

C ENTRUM E DUKACJI I R EHABILITACJI
W CENTRUM
R OK 1 NUMER 3
CZERWIEC 2006
S ZANOWNI P AŃSTWO
Zapraszamy do przeczytania ostatniego już w tym roku
szkolnym numeru naszej gazetki.
W bieżącym numerze przedstawimy Państwu Przedszkole
Nasz Dom. Opowiemy o zajęciach integracyjnych, w których udział biorą nasi uczniowie. Pani Jola logopeda
przedstawi Państwu podstawowe zasady prawidłowego
karmienia dzieci, a także opowie o tym jak wspomagać
rozwój mowy dziecka. Pani Kasia opowie o hipoterapii,
którą prowadzi, a także o nowej formie terapii, która
zagościła w Centrum — dogoterapii. Pani Ola, w imieniu
nauczycieli prowadzących kółko komputerowe, opowie o
efektach jakie przyniosła systematyczna praca z komputerem. Na koniec przedstawimy, kilka ważnych informacji
o sposobach oceniania postępów w rozwoju dzieci, stosowanych przez nas.
Życzymy Rodzicom i Dzieciom
udanych i słonecznych wakacji,
dużo odpoczynku i radości ze wspólnie spędzonych
wakacyjnych chwil!
Pracownicy Centrum
W TYM
NUMERZE :
2 — PRZEDSZKOLE
NASZ DOM
3 — ZNACZENIE
INTEGRACJI SPOŁECZNEJ DLA ROZWOJU DZIECI
4 — JAK ROZWIJAĆ
MOWĘ DZIECKA
5 — ZASADY PRAWIDŁOWEGO KARMIENIA DZIECI Z MPD
7 — PROGRAM AKTYWNOŚCI KNILL’A
8 — HIPOTERAPIA
WZNOWIONA!
9 — DOGOTERAPIA
ZAGOŚCIŁA W CENTRUM
10 — KOMPUTEROWA
INNOWACJA ZAKOŃCZONA!
11 — NOWY ARKUSZ
DIAGNOZY FUNKCJONALNEJ
R OK 1
NUMER
S TR . 2
3
P RZEDSZKOLE N ASZ D OM
Wiek przedszkolny zajmuje bardzo ważne miejsce w psychicznym rozwoju dziecka. Właśnie w tym okresie rozpoczyna się kształtowanie jego osobowości, przyswajanie estetycznych norm współżycia, rodzi się światopogląd. Zabawa zajmuje w życiu dzieci bardzo ważne miejsce, stanowi formę jego działania. Najlepsze rezultaty w kształtowaniu i rozwoju dziecka w tym okresie otrzymuje się poprzez zabawę.
Do przedszkola Nasz Dom, do dwóch grup: Kwiatuszków i Bajkowych
Stworków uczęszcza 25 dzieci w wieku od 3 do 10 lat. W tych grupach dzięki
wspomnianej zabawie dzieci włączają się w krąg życia społecznego, poznają
świat, kształtują zasady postępowania oraz rozwijają całą swoją osobowość.
W nich uczą się działać wspólnie i podporządkowywać się ustalonym regułom.
Nasze przedszkole, ze względu na swój charakter zapewnia pełną opiekę nad dzieckiem. Przedszkole jest otwarte od poniedziałku do piątku w godzinach od 7 do 15, Ośrodek zapewnia dowóz dzieci na zajęcia, a także pełne wyżywienie.
Przedszkolaki z w/w grup objęte są fachową opieką wykwalifikowanego
zespołu: pedagoga, psychologa, logopedy, rehabilitanta i pielęgniarki.
Zajęcia polegają na zbiorowym i indywidualnym dostosowaniu programu do możliwości rozwojowych dzieci. Stosowane są różne metody i techniki
pedagogiczne, przede wszystkim: pedagogika zabawy, metoda ośrodków pracy,
metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne, metoda Ch. Knill’a, zabawy
paluszkowe, stymulacja polisensoryczna, metoda Snoezelen.
Dzieciom bardzo wiele przyjemności sprawiają prace plastyczno- techniczne podczas których wykorzystywane są następujące techniki plastyczne:
malowanie, rysowanie, lepienie, wydzieranie, wycinanie, ćwiczą w ten sposób
sprawność manualną
.
Agnieszka Kulpa-Wieczorek
(wych. przedszkolaków)
Magda kiedyś bardzo bała się
koników!
A dziś popatrzcie!
R OK 1
NUMER
3
S TR . 3
Znaczenie integracji społecznej dla rozwoju osób niepełnosprawnych
Integracja osób niepełnosprawnych musi być ujmowana jako normalizacja ich sytuacji w naturalnym środowisku społecznym, tak aby ich odmienność
była zjawiskiem naturalnym. Każdy ma coś do zaoferowania innym ludziom
niezależnie od zdrowia czy stopnia sprawności.
W procesie społecznej integracji dzieci, ważną rolę odgrywa kształtowanie między nimi więzi emocjonalnych, pozytywnych zachowań. W procesie tym
wzrasta wzajemne zrozumienie i akceptacja między dziećmi pełnosprawnymi
i niepełnosprawnymi. Zwiększa się chęć współdziałania i współuczestnictwa
w różnych sytuacjach.
U dzieci niepełnosprawnych rodzi się poczucie przynależności do grupy,
akceptacji. Osiągają poczucie bezpieczeństwa w grupie integracyjnej i mają
okazję realizowania w niej swoich potrzeb psychicznych. Wspólne przeżycia
wpływają na rozwój emocjonalno – społeczny, wzrasta poczucie pewności siebie, ustępują lęki, poprawia się samopoczucie, mowa.
Dzieci pełnosprawne mają okazję nauczyć się właściwego stosunku do
niepełnosprawnych rówieśników. Uczą się z nimi współpracować i współżyć,
pomagać w razie potrzeby. Wspólne zabawy, uczenie się, rozmowy, posiłki,
chwile spędzone razem wesołe, czy smutne, doprowadzają do wspólnych przeżyć. Budzą wzajemne zaufanie, zrozumienie i akceptację. Dzieci stają się
otwarte, nie mają żadnych uprzedzeń, mają dużą potrzebę współdziałania
w zespole. Zawierają się przyjaźnie.
Od kilku lat współpracuję z pobliskimi placówkami oświatowymi, z którymi organizuję lub uczestniczę w spotkaniach integracyjnych. Najczęściej i systematycznie uczniowie naszej szkoły spotykają się z uczniami Szkoły Podstawowej nr 18 w Zabrzu.
Celem tych spotkań jest dawanie szansy wspólnego pobytu, uczenia się,
rozwoju i zabawy dzieci zdrowych i niepełnosprawnych.
Tematyka tych spotkań dopasowana była do możliwości uczniów obu
klas. Są to zajęcia i zabawy plastyczne, teatralne, muzyczne, ruchowe. Niektóre spotkania odbywają się w naszej szkole, inne w Szkole Podstawowej nr 18.
W mijającym roku szkolnym odbyły się następujące spotkania:
1. Zajęcia ruchowe z elementem metody ruchu rozwijającego W. Sherborne
2. Zajęcia muzyczno-ruchowe z elementem muzykoterapii
3. Zabawa andrzejkowa – razem, w naszej szkole
4. Jasełka pt. „Z całego świata do Ciebie przychodzimy”
5. Udział w Miejskim Przeglądzie Jasełek w Zabrzu, na którym zajęliśmy
II miejsce
6. Zajęcia plastyczne pt. „Moje marzenia”
7. Przedstawienie pt. „Ruch drogowy” – uczniowie SP 18
8. Zabawy muzyczno – ruchowe z elementami dramy
9. Przedstawienie o unii europejskiej przygotowane przez uczniów Szkoły
Podst. nr 18 u nas w szkole.
Wspólne zajęcia i zabawy dostarczyły wiele radości wszystkim, więc będą kontynuowane w następnych latach. A póki, co, życzę wszystkim udanych
i słonecznych wakacji.
Izabela Kozłowska (wych. Kl. III b)
R OK 1
J AK
NUMER
S TR . 4
3
ROZWIJAĆ MOWĘ DZIECKA
Mowa, jako jedna z form zachowania ludzkiego, podlega takim samym zasadom
postępowania wychowawczego, jak inne reakcje i postawy.
Można ją zatem kształtować w następujący sposób:
•
poprzez naśladownictwo, służąc dziecku odpowiednim wzorem,
•
przez systematyczne korygowanie błędów,
•
nagradzanie poprawnych form, a także samej chęci i prób słownej komunikacji.
Poniżej wymienione zostały przykłady zachowań stymulujących rozwój mowy
dziecka:
nazywanie osób i przedmiotów znajdujących się w otoczeniu dziecka,
określanie ich właściwości - zwracanie uwagi na cechy przeciwstawne,
pokazywanie dziecku naturalnych okazów owoców, warzyw, roślin, zwierząt
- według możliwości,
zachęcanie do wskazywania nazwanych rzeczy - „Pokaż…”, „Gdzie jest…?”,
nakłanianie do ich samodzielnego nazywania lub powtarzania nazw,
komentowanie czynności, które wykonuje się razem z dzieckiem,
nazywanie czynności wykonywanych przy dziecku,
rozpoznawanie dźwięków i nazywanie ich źródła,
prowokowanie dziecka do słownego wyrażania potrzeb i życzeń,
zachęcanie do opisywania otoczenia,
nakłanianie do opowiadania o wydarzeniach, w których wzięło udział wspomaganie, uzupełnianie relacji dziecka,
codzienne czytanie dziecku - długość i treść tekstu należy dostosować do
jego możliwości w zakresie rozumienia mowy oraz koncentracji uwagi.
Jola Bronkowska
(logopeda)
R OK 1
NUMER
3
S TR . 5
ZASADY PRAWIDŁOWEGO KARMIENIA DZIECI Z MPD
Zdolność prawidłowego przyjmowania pokarmów jest podstawą dla zdobywania
późniejszych umiejętności życiowych. Prawidłowy rozwój funkcji oralnych związanych z jedzeniem stanowi bazę dla czynności artykulacyjnych. W trakcie karmienia dziecka przez matkę i trzymania go w ramionach pojawiają się także
zaczątki kontaktów społecznych. W okresie narodzin samodzielności u dziecka,
polegającej na podnoszeniu pokarmu do ust i śledzenia go wzrokiem, zaczyna
kształtować się koordynacja wzrokowo - ruchowa.
U dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym pojawia się szereg problemów
dotyczących tej czynności: nieprawidłowości ssania i połykania, przetrwałe odruchy - ssania lub kąsania, nadwrażliwość lub zbyt mała wrażliwość śluzówek
warg, jamy ustnej, tylnej ściany gardła, ograniczona ruchomość oralna, będąca
wynikiem niewłaściwego napięcia mięśniowego, brak lub słaba koordynacja
pracy języka i tylnej ściany gardła, trudności z kontrolą głowy, utrudniające
przyjęcie właściwej pozycji podczas jedzenia.
Z powodu powyższych przyczyn, aby nie dopuścić do patologizacji czynności
jedzenia lub ograniczyć występujące u dziecka dysfunkcje, należy przestrzegać
określonych zasad.
Pozycja dziecka podczas karmienia:
- niemowlę - pozycja półleżąca, zachowanie symetrii ciała, z uwzględnieniem
głowy, broda przy mostku; od 3. miesiąca życia układanie rączek na butelce
trzymanej w linii środkowej ciała; butelka powinna znajdować się co najwyżej
w położeniu poziomym,
- dziecko starsze - zachowanie symetrii ciała, podparcie głowy ramieniem lub
pozycja półleżąca bądź siedząca w foteliku z oparciem pod głowę,
- dziecko siedzące samodzielnie - zachowanie kąta prostego w biodrach i kolanach, podparcie dla stóp, barki nieznacznie wysunięte do przodu; przy braku
kontroli głowy konieczne jest jej podparcie i ustabilizowanie, w przypadku tendencji do ułożenia zgięciowego nie wolno odginać głowy do tyłu; jeśli występują
ruchy mimowolne rąk, należy je złożyć na klatce piersiowej i przytrzymać.
Zapobieganie nieprawidłowościom i zahamowywanie przetrwałych odruchów:
- stopniowe wprowadzanie pokarmów o bardziej stałej konsystencji oraz nauka
jedzenia łyżeczką od 6. miesiąca życia - dieta płynna hamuje rozwój żucia
i gryzienia, jest też przyczyną utrwalania się niemowlęcego odruchu ssania
i połykania, a w konsekwencji wad anatomicznych zgryzu i podniebienia.
- w przypadku występowania odruchu kąsania na łyżeczce podczas karmienia,
nie wolno wyciągać jej siłą, należy odczekać aż uścisk szczęk sam się zwolni.
R OK 1
NUMER
S TR . 6
3
Prawidłowe przyjmowanie pokarmu podawanego łyżką:
- łyżka powinna być płaska i okrągła, a ilość pokarmu na niej niewielka,
- ręka podająca pokarm na łyżce powinna znajdować się na poziomie ust dziecka, nigdy pod kątem ostrym,
- pobudzanie dziecka do samodzielnego przyjęcia pokarmu odbywa się przez
dotykanie jego warg łyżką i lekkie pochylanie jego głowy ku przodowi,
- łyżkę z pokarmem umieszcza się na przedniej części języka, aby uniknąć wypychania jej poza jamę ustną; jeśli dziecko nie zbiera pokarmu, stymuluje się
wargę górną do zamknięcia przez „ślizganie się” łyżką po wardze dolnej;
w przypadku, gdy karmienie wywołuje silne napięcie języka i wypychanie pokarmu, konieczne jest uciśnięcie łyżką przedniej części języka, włożenie pokarmu do ust i utrzymanie warg w zamknięciu lub ułożenie pokarmu na środku
języka oraz równoczesne wykonanie ucisku ku dołowi i do tyłu; można też podawać pokarm w boczne kąty jamy ustnej lub na powierzchnie żujące zębów
trzonowych,
- jeżeli nie zachodzi ww. konieczność, łyżkę wprowadzamy częścią przednią, ale
pokarm należy podawać bocznie w celu pobudzania jak największej ilości
miejsc w jamie ustnej,
- należy dopilnować, aby nastąpiło szybkie zwarcie szczęk po usunięciu łyżki
i utrzymać wargi w zamknięciu do czasu połknięcia pokarmu - kontrolę oralną
sprawujemy z wykorzystaniem palców, podtrzymujących żuchwę, wargę dolną
i głowę na wysokości stawu żuchwowo - skroniowego,
- jeżeli dziecko uczy się prowadzić łyżkę do ust samodzielnie, konieczny jest
właściwy dobór trzonka łyżki, umożliwiający jej uchwycenie i dopilnowanie, by
palce były zgięte wokół trzonka w jednym kierunku, a kciuk na nich w kierunku
przeciwnym.
Spożywanie płynów:
- do nauki picia można wykorzystać: kubki z wieczkami, z dzióbkiem, z wycięciem na nos,
- jeżeli język podczas picia wydostaje się na zewnątrz i wykonuje ruchy okrężne, naukę należy rozpocząć od picia przez rurkę - początkowo niezbyt twardą,
krótką, grubą , z małym otworem,
- jeśli dziecko potrzebuje pomocy przy piciu z kubka, należy podtrzymywać
jego brodę i dolną wargę lub wyłącznie żuchwę -język musi być wewnątrz jamy ustnej,
- samodzielne picie wiąże się z doborem odpowiedniego kubka - najlepszy jest
o kształcie kulistym, dość duży i niezbyt ciężki; nie korzystamy z kubków
z uszkami, jeśli ich chwytanie wywołuje wzmożone napięcie u dziecka.
Do zapamiętania:
- Połykanie nie jest możliwe, gdy głowa pozostaje odgięta do tyłu.
- Nie wolno karmić dziecka leżącego płasko na plecach.
- Nie należy wycierać pokarmu z górnych zębów.
Jola Bronkowska
(logopeda)
R OK 1
NUMER
3
S TR . 7
P ROGRAM AKTYWNOŚCI K NILL ’ A JAKO JEDNA Z METOD
PRACY W GRUPACH REWALIDACYJNO – WYCHOWAWCZYCH
W pracy z uczniami należącymi do grupy rewalidacyjno – wychowawczej, często wykorzystuję metodę Knill’a. Programy aktywności ”Świadomość ciała. Kontakt i komunikacja” Knill’a jest metodą bardzo popularną, stosowaną w pracy z
dziećmi, młodzieżą i dorosłymi o różnych poziomach rozwoju intelektualnego i z
różnymi rodzajami niepełnosprawności fizycznej.
Metodę tą stosować można w szkole i w domu, przez każdą osobą, która ma
regularny kontakt z dzieckiem. Uczestnictwo w tych zajęciach przynosi najlepsze rezultaty gdy stosowane jest codziennie i o tej samej porze dnia.
Programy te stanowią podstawową bazę do nauki świadomego wykorzystywania rąk, nóg, ust, ramion, stóp i całego swojego ciała podczas używania ich w
tak prostych czynnościach jak jedzenie i ubieranie się oraz zabawy i komunikacja z innymi.
Do programów dołączone są kasety ze specjalnie skomponowaną muzyką, która powinna towarzyszyć wszystkim czynnościom. Po jakimś czasie dzieci zaczynają bardzo wyraźnie łączyć bodźce słuchowe – melodię – ze schematem i
rodzajem wykonywanej czynności. Dzięki temu osiąga się nie tylko nawiązanie
kontaktu i rozwijanie aktywności, ale również orientację w czasie, umiejętność
przewidywania oraz bardzo wyraźny rozwój koordynacji słuchowo-ruchowej;
rytmizowanie ruchów w zależności od muzyki.
Przykładowe ćwiczenia z Programu Wprowadzającego to: kołysanie, wymachiwanie rąk, pocieranie dłoni, klaskanie, głaskanie głowy, głaskanie brzucha i
relaksacja. Metoda ta, prócz Programu Wprowadzającego, składa się z czterech
poziomów i programu SPH (przeznaczonego dla dzieci niepełnosprawnych fizycznie). Może być kluczem do każdego dziecka, bez względu na jego możliwości i stan psychofizyczny.
Dominika Ratajczak
(wych. Grupy rewalidacyjnowychowawczej)
Klasa IIIa na zajęciach z
czworonożnymi przyjaciółmi.
R OK 1
NUMER
S TR . 8
3
H IPOTERAPIA W ZNOWIONA !
Nie masz większego szczęścia na świecie,
niż na końskim siedzieć grzbiecie!
Hipoterapia nie jest najnowszą ofertą Centrum Edukacji i Rehabilitacji, lecz po
półrocznej przerwie (spowodowanej moim urlopem macierzyńskim) została
wznowiona. Zajęcia rozpoczęły się dopiero w kwietniu, gdyż miesiąc luty i marzec niestety były bardzo niekorzystne pod względem pogody.
Każdy wtorek (z wyjątkiem deszczowych) z naszego Centrum Edukacji i Rehabilitacji wyruszała do Paniówek 5 - osobowa grupa dzieci wraz ze specjalistyczną kadrą. Dla każdego ucznia poddawanego hipoterapii wytyczany był główny
cel zajęć, odpowiednio dopasowana asekuracja oraz długość sesji.
W Paniówkach czekała na dzieci nasza klacz - terapeutka Kaplara (powszechnie
znana jako Kapi ). Jest to 9 - letni koń rasy Fiording, maści bułanej. Klacz jest
niewysoka (134 cm w kłębie), spokojna, przyjazna, zrównoważona. Cierpliwie
bierze udział we wszystkich zajęciach. Jej skóra jest bardzo ciepła, przyjemna
i delikatna.
W związku z tym, iż Kuratorium Oświaty w Katowicach zatwierdziło na okres
3 lat innowację pedagogiczną pt:" Hipoterapia jako forma rewalidacji indywidualnej " sesje terapeutyczne prowadzone są dla każdego ucznia zakwalifikowanego do zajęć 30 razy, z przerwą po każdych 10 sesjach.
Każdemu uczniowi bezpośredni kontakt z koniem daje niesamowite, jednorazowe przeżycia. Uczniowie są bardzo zaangażowani, zawsze dopytują o kolejne
zajęcia. Chętnie przytulają się do konia, karmią go, a przede wszystkim dzielnie
z nim współpracują.
Dzięki regularnym zajęciom hipoterapii uczniowie zwiększają poczucie własnej
wartości, zmniejszają swoje zaburzenia emocjonalne, rozwijają pozytywne kontakty społeczne, doskonalą równowagę, poczucie rytmu, koordynację, orientację w przestrzeni, w schemacie własnego ciała.
Niejednokrotnie udział w zajęciach staje się dla dziecka źródłem szczerej przyjemności zarówno z kontaktu ze zwierzęciem jak i z przebywania w miłej atmosferze na świeżym powietrzu. Nawet nasze największe urwisy wyciszają się
w czasie zajęć.
Zajęcia hipoterapii odbywają się nie tylko w czasie roku szkolnego bezpłatnie
dla naszych wychowanków. Terapia może być także kontynuowana każdego
dnia popołudniu i w czasie wakacji.
Zainteresowanym Rodzicom podaję (przypominam) swoje numery telefonów:
032 238 66 88, 0 505 27 66 98 oraz adres e-mail: [email protected]
Kasia Spyra
(wych kl. III a)
R OK 1
NUMER
S TR . 9
3
Dogoterapia zagościła w Centrum
Dogoterapia jest to termin po raz pierwszy użyty w 1996 roku przez Marię
Czerwińską. Jest to więc stosunkowo młoda dziedzina usprawniania i terapii.
Dogoterapia oznacza jedną z metod rehabilitacji, w której odpowiednio przeszkolony pies - przyjaciel wspomaga terapeutę (często wolontariusza) w wieloprofilowym usprawnianiu dzieci i dorosłych. Psy pomagają także osobom starszym czy zagubionym we właściwym zachowaniu się w środowisku, a czasami
nawet w nawiązaniu kontaktów ze światem zewnętrznym.
Od 4 maja bieżącego roku wprowadzona została do Centrum Edukacji i Rehabilitacji nowa forma terapii jaką jest dogoterapia. Dogoterapia oparta jest o nowy
program opracowany przez Śląskie Centrum Kynologiczne PRESTOR z siedzibą
w Katowicach.
Każdy czwartek maja i czerwca uczniowie klasy III i IV brali udział w półgodzinnych sesjach terapeutycznych. Zajęcia prowadzone były przez dogoterapeutki:
panią Anetę, Anię, Ewelinę i Magdę.
W zajęciach brało udział kilka psów. Wśród nich piękne suczki rasy Labrador
retriever: dwie czarne (Iris i Ika), jedna czekoladowa (Bajka), jedna biszkoptowa (Iga), a także psy rasy Cavalier King Charles Spaniel (Gumiś i Gucio) oraz
rzadka rasa psa Nova scotia i największy, sympatyczny Golden retriever (Neo).
Wszystkie psy są bardzo łagodne i przyjacielskie. Ich sierść jest przyjemna
i aksamitna.
W czasie zajęć psy były przytulane, głaskane, szczotkowane, karmione, pojone.
Uczniowie wychodzili z nimi na "spacerki", bawili się w "chowanego", tworzyli
specjalny tunel do przechodzenia pod nogami, brzuchami, zamieniali się miejscami na krzesłach z pieskami. Uczyli się zapinać i odpinać smycz. Rzucali im
różne zabawki, a psy zawsze z radością aportowały i były chętne do kolejnych
ćwiczeń. Psy ściągały czapki z głów uczniów, podawały im łapy i szczekały.
Dzięki zajęciom uczniowie czują się dowartościowani, uczą się wypowiadania
nowych słów, poddawani są stymulacji polisensorycznej oraz zdobywają nowe
doświadczenia w dziedzinie kontaktu i opieki nad psem.Dla kilku uczniów były
to pierwsze tak bliskie kontakty z pieskami, musieli
oni przełamać swój strach, a czasem wykazać się
delikatnością, by nie zrobić krzywdy czworonogom.
Uczniowie z wielkim zaangażowaniem brali udział we
wszystkich zajęciach i z niecierpliwością oczekiwali
następnych. Starali się zapamiętać wszystko, czego
się o psach na zajęciach nauczyli. Zajęcia te przyniosły uczniom wiele radości i zadowolenia.
Kasia Spyra
(wych. Kl. III a)
R OK 1
NUMER
3
S TR . 10
Komputerowa innowacja zakończona!
Przez cały rok szkolny 18 uczniów Centrum uczęszczało na zajęcia kółka
komputerowego w ramach prowadzonej innowacji pedagogicznej. Nadszedł
czas na podsumowanie naszych działań.
Na początku i na końcu oddziaływań innowacyjnych, czyli we wrześniu i pod
koniec czerwca, dzieci rozwiązywały Test Rozwoju Percepcji Wzrokowej M. Frostig oraz Test Komputerowy. Przed rozpoczęciem pracy dokonano także wstępnej kontroli znajomości pojęć i umiejętności obsługi komputera.
Podczas zajęć komputerowych dzieci rozwijały umiejętności przeliczania,
pisania, rozpoznawania cyfr, liter, utrwalały kolory i kształty geometryczne,
naśladowały ruchy, układały puzzle, kolorowały obrazki, odszukiwały różnice
i podobieństwa między pozornie identycznymi obrazami, grały w gry logiczne
i pamięciowe.
Z analizy wyników badań wiemy, że u wszystkich tych dzieci, które regularnie brały udział w zajęciach, nastąpiła znaczna poprawa w zakresie rozwoju
percepcji wzrokowej i koordynacji wzrokowo – ruchowej.
Po analizie badań możemy powiedzieć, iż większość dzieci zna elementarne
pojęcia związane ze sprzętem komputerowym – uczniowie potrafią wskazać lub
nazwać poszczególne elementy sprzętu z pracowni; mogą także poszczycić się
wieloma umiejętnościami związanymi z samą obsługą komputera – potrafią go
włączyć i wyłączyć, załączyć głośniki, monitor. Potrafią prawidłowo włożyć
i wyjąć płytę do/z napędu z ulubioną grą lub programem edukacyjnym. Niektórzy spośród wychowanków rozpoznają także ikony umożliwiające korzystanie
z Internetu, potrafią otwierać i zamykać strony www. Dzieci sprawnie posługują
się myszką oraz niektórymi klawiszami klawiatury, precyzyjnie „klikają” we
wskazanym miejscu.
U wszystkich biorących udział w zajęciach zaobserwowano stopniowe wydłużanie się czasu koncentracji uwagi oraz rozwój spostrzegawczości, pamięci
wzrokowej. Jak widać dzieci odniosły wielkie sukcesy!
Dla nas – nauczycieli, możliwość przeprowadzenia innowacji jest sprawdzeniem i ewentualnym potwierdzeniem przekonania, że zajęcia z wykorzystaniem
komputera i multimedialnych programów edukacyjnych są dla dzieci atrakcyjną
formą nauki. Dziś z całą pewnością możemy to potwierdzić i przypomnieć
wszystkim o możliwościach wykorzystania zabawy do nauki.
W związku z tym, że dostrzegamy korzyści w rozwoju wychowanków oraz
że zajęcia te cieszą się dużym zainteresowaniem dzieci, planujemy dalsze kontynuowanie pracy, w postaci prowadzenia „koła komputerowego” dla uczniów
i wychowanków Centrum Edukacji i Rehabilitacji, które znów rozpoczniemy wraz
z nowym rokiem szkolnym.
Mamy nadzieję, że dostrzegają Państwo postępy w rozwoju swoich dzieci;
wierzymy, że sami podejmiecie próby edukacyjnej zabawy ze swoimi pociechami w domu przed komputerem. Pamiętajmy, że „(…) lepiej jest bawić się niż
być bezczynnym, bo wśród zabawy myśl jednak jest skierowana na jakiś wysiłek, a nieraz wyostrza to zdolności (…)”. <J.M.Komeński>
Ola Bujara
(wych. przedszkolaków)
R OK 1
NUMER
S TR . 11
3
Nowy Arkusz Diagnozy Funkcjonalnej
Dwa razy w roku, zgodnie z Wewnątrzszkolnym Systemem Oceniania zawartym
w statucie, nauczyciele oceniają postępy w rozwoju dzieci, kolorując arkusze
diagnozy funkcjonalnej. Robimy to po to, aby móc odpowiednio zaplanować
nasza pracę, a także po to, by ocenić czy nasze oddziaływania przynoszą zamierzony skutek. Arkusze diagnozy funkcjonalnej stosowane są od dwóch lat i
zawierają zestawy umiejętności, które chcemy, aby opanował nasz uczeń.
Jednak po dwóch latach stosowania narzędzia, które z pewnością Państwo znacie, zaistniała potrzeba modyfikacji stosowanego arkusza. Związane to było z
tym, że niektórzy z naszych uczniów, nie byli w stanie sprostać zawartymi w
nim umiejętnościom, w związku z czym trudno było ocenić postępy w rozwoju.
Dlatego też powstał nowy arkusz, w którym zawarte są prostsze, wcześniej
występujące w rozwoju umiejętności.
Od przyszłego roku szkolnego będą więc w Centrum funkcjonowały dwa arkusze — arkusz Poziom I (łatwiejszy) i arkusz poziom II (trudniejszy). W maju
bieżącego roku nauczyciele zdecydowali, zgodnie z którym arkuszem będą oceniane postępy w rozwoju Państwa dzieci. Ci nauczyciele, którzy zdecydowali się
na zmianę arkusza, przedstawią nowy arkusz na pierwszym zebraniu w nowym
roku szkolnym.
Informujemy również, że na podstawie tych arkuszy przeprowadzamy badanie
osiągnięć edukacyjnych uczniów. Od bieżącego roku badanie dla arkusza Poziom I przeprowadzane będzie zawsze w czerwcu, a dla arkusza Poziom II zawsze w styczniu. Prowadzenie takich całościowych statystyk jest dla nas bardzo
ważne. Pozwala bowiem na ocenę naszych działań pod względem efektywności,
na określenie działań, które wymagają większej uwagi z naszej strony, na doskonalenie stosowanego przez nas narzędzia. Dzięki tym statystykom możemy
doskonalić naszą pracę, tak by nasi uczniowie byli jak najbardziej samodzielni.
W styczniu 2006r. Zostało przeprowadzone badanie osiągnięć edukacyjnych
uczniów na podstawie analizy arkuszy diagnozy funkcjonalnej Poziom II. Badaniem tym objętych zostało 45 uczniów. W czerwcu natomiast określono punkt
początkowy dla badania osiągnięć
edukacyjnych uczniów, podlegających
badaniu arkuszem Poziom I. Badaniem tym zostało objętych 33
uczniów.
Wyniki tych badań analizowane są
przez komisję ds. mierzenia jakości,
która po każdym badaniu opracowuje
raport. Wnioski z raportu są analizowane przez Radę Pedagogiczną. Rada
też zastanawia się jak wpłynąć na
poprawę wyników.
W skład Centrum Edukacji i Rehabilitacji wchodzą następujące placówki:
Żłobek Integracyjny
Przedszkole Nasz Dom
C ENTRUM E DUKACJI
I R EHABILITACJI
Zabrze 41-806
Ul. Wyciska 5
Tel.: 032 271 43 52
E-mail:
[email protected]
Nasza strona internetowa:
www.ztr.zabrze.pl
Szkoła Podstawowa Nasz Dom
Gimnazjum Nasz Dom
Świetlica terapeutyczna Nasz Dom
Opiekuńczy Ośrodek Oświatowo-Rehabilitacyjny
Nasz Dom
Centrum Edukacji i Rehabilitacji prowadzone
jest przez Zabrzańskie Towarzystwo Rodziców,
Opiekunów i Przyjaciół Dzieci Specjalnej Troski
N OWY A RKUSZ D IAGNOZY F UNKCJONALNEJ
Naszym obowiązkiem jest przedstawianie Państwu raportów z mierzenia jakości
pracy szkoły i badania osiągnięć edukacyjnych uczniów. Uważamy również, że
taka całościowa ocena umiejętności wszystkich naszych uczniów, może być
również dla Państwa ciekawą lekturą i spowodować refleksję nad możliwościami
swojego dziecka.
Jeszcze 4 lata temu uczniowie naszego Centrum, na śniadania jedli kanapki
przygotowane przez kuchnię. Nie potrafili samodzielnie przygotować kanapki,
smarować nożem, nalewać zupy i nakładać sobie posiłków. Dzisiaj 30 z 45
uczniów objętych badaniem robi to samodzielnie.
To dzięki naszym — Państwa i nauczycieli — wspólnym wysiłkom. Szukanie
nowych rozwiązań, takich jak samodzielne przygotowywania śniadań przez
dzieci w szkole, samodzielne nalewanie zupy czy nakładanie drugiego dania,
daje duże efekty w zakresie samodzielności. Właśnie samodzielność w zakresie
samoobsługi, zaradność w prostych sytuacjach społecznych to najważniejsze
cele wszystkich naszych oddziaływań.
W następnym numerze gazetki, który ukaże się pod koniec września postaramy
się przedstawić Państwu wyniki przeprowadzonych przez nas badań i zaproponować kolejne nowe rozwiązania, które w naszej opinii wpłyną na poprawę samodzielności naszych uczniów.
Jesteśmy również otwarci na Państwa propozycje dotyczące działań mogących
mieć wpływ na lepsze, samodzielne funkcjonowanie uczniów. Można swoje pomysły przekazywać przez wychowawców czy w czasie zebrań. Zachęcamy!
Lucyna Balcerak
(wych. kl IV)