OPIS TECHNICZNY Chrobrego 22
Transkrypt
OPIS TECHNICZNY Chrobrego 22
OPIS TECHNICZNY do projektu architektoniczne - budowlanego elewacji budynku mieszkalnego przy ul. Chrobrego 22 w Gorzowie Wlkp. I. DANE OGÓLNE 1.0 Podstawa opracowania -zlecenie Inwestora, -podkład sytuacyjno - wysokościowy terenu w skali l: 500, -uzgodnienia z Inwestorem, -pomiary własne. 2.0 Zakres opracowania Opracowaniem objęto projekt renowacji fasady kamienicy mieszkalnej oraz docieplenie elewacji tylnej budynku głównego oraz oficyny. Projekt wykonano w oparciu o inwentaryzację własną. 3.0 Lokalizacja Kamienica mieszczańska przy ul. Chrobrego 22 /przed 1945 r. - Neue Strasse, Hindenburgstrasse/ w Gorzowie Wlkp. zlokalizowana jest na głównej ulicy historycznego, tzw. Nowego Miasta, XIX-wiecznego centrum Gorzowa. Dzielnica ta wytyczona została w 1876 roku, w dolinie Kłodawki, na pm. od Starego Miasta, właśnie wzdłuŜ ul. Chrobrego. Kamienica usytuowana jest w zach. pierzei ulicy, na odcinku: ul.30 Stycznia - ul. Krzywoustego. Od strony pm. graniczy z powstałą rok później, 3-kond. kamienicą naroŜną, wybudowaną dla piekarza Sieninga w 1889 roku, wg proj. Migelina1. Od strony płd. - równieŜ z 3-kond., rok starszą kamienicą mieszczańską nr 232. 4.0 Układ kompozycyjny elewacji frontowej - fasady 4.1 Podstawowe dane dotyczące obiektu. Posiada 3 pełnej wysokości kondygnacje nadziemne - parter, I i II piętro. W części płd., jest wysoko podpiwniczona /znajduje się tutaj suterena adaptowana obecnie na usługi/. W części płn. znajduje się sklep z nową współczesną witryną, 'Zachowane są jej akta - Akta Policji Budowlanej w Gorzowie z lat 1889-1943 /sygn. I1130/ Akta miasta Gorzowa, Archiwum Państwowe w Szczecinie, Oddział w Gorzowie Wlkp. 2 Zachowane są jej akta - Akta Policji Budowlanej w Gorzowie z lat 1887-1943 /sygn. 11131/ Akta miasta Gorzowa, Archiwum Państwowe w Szczecinie, Oddział w Gorzowie Wlkp. dostępny z poziomu chodnika. Zwieńcza ją płaski, pulpitowy dach, pokryty papą /pierwotnie - blachą/, kryjący niskie poddasze. Od strony ulicy dach zasłonięty jest attyką w formie pełnej balustrady. Nieznany jest projektant kamienicy. Pierwszy właściciel - Kruchtner (?) 3. Akta Policji Budowlanej budynku nie zachowały się. Kamienica powstała w latach 1887-88, zgodnie z datą umieszczoną na osi głównej kamienicy, w środkowej partii fryzu zwieńczającego osiowy ryzalit pozorny. 4.2 Fasada Elementem charakterystycznym fasady kamienicy jest jej bardzo bogaty wystrój architektoniczny. Fasada wykazuje cechy charakterystyczne dla budowli eklektycznych, gdzie zastosowane, róŜnorodne formy detalu architektonicznego nawiązują bezpośrednio do form historycznych. Takie fasady były typowe w kamienicach mieszczańskich powstających w Gorzowie w końcu XIX wieku. Fasada tej 3-kondygnacyjnej kamienicy jest 7-osiowa. Jej kompozycja jest symetryczna, o zrównowaŜonym układzie kompozycyjnym. Horyzontalny układ attyki, fryzu i gzymsu koronującego, gzymsu kordonowego nad parterem, cokołu oraz, połączonych płaskimi pasami tynku na filarach międzyokiennych I i II piętra, gzymsów podokiennych i nadokiennychych, równowaŜy wertykalny układ 6 osi okiennych, l-osiowego, pozornego ryzalitu środkowego z głównym wejściem i wykuszem, ujętego na całej wysokości w skrajne, boniowane lizeny oraz analogiczne, skrajne lizeny, ujmujące na pełnej wysokości, całą fasadę. Symetrię fasady zakłóca współczesna witryna sklepowa wprowadzona po płn. stronie parteru. Płd. partia fasady posadowiona jest na wydzielonym gzymsem, boniowanym, wysokim cokole. Środkowa partia fasady, zaakcentowana jest ryzalitem pozornym, który na wysokości I piętra przechodzi w formę prostokątnego wykusza, zwieńczonego niewielkim tarasem, dostępnym z II piętra. Na osi ryzalitu w poziomie parteru znajduje się główne wejście w formie bramy przejazdowej. Fasadę wieńczy attyką w formie pełnej balustrady. Pod nią dekoracyjny fryz z wkomponowanymi na głównych osiach okiennych, okrągłymi okienkami poddasza oraz profilowany, drewniany gzyms koronujący, z motywem denticuli występującym w jego dolnej części. 4.3 Ryzalit środkowy To główny akcent kompozycyjny i dekoracyjny fasady o bardzo bogatej formie architektonicznej i dekoracji. Na jego osi, w poziomie parteru znajduje się półkoliście zamknięta brama przejazdowa, będąca teŜ głównym wejściem do kamienicy. Zamykają ją nowe, stylizowane wrota dwuskrzydłowe z nadświetlem. Półkoliste zamknięcie bramy zdobione jest profilowaną archiwoltą. Nad bramą przejazdową /w zworniku łuku i pod płytą wykusza/ znajduje się sztukatorska dekoracja festonowa z osiowo umiejscowionym maszkaronem. 3 wg danych z planu sytuacyjnego dla sąsiedniej kamienicy nr 21 Ryzalit, na całej wysokości ujęty w skrajne, boniowane lizeny, na wysokości I piętra przechodzi w formę prostokątnego wykusza, zwieńczonego niewielkim tarasem, dostępnym z poziomu II pietra. Wykusz wsparty jest na dwóch, dekoracyjnych, wolutowych konsolach. Sześciopodziałowe okno w wykuszu, ujęte zostało w bardzo bogatą oprawę architektoniczną. Ujmują je dwa pilastry hermowe na postumentach, podtrzymujące profilowany gzyms wieńczący wykusz i balustradę tarasu nad wykuszem. Okno obramione jest ozdobną, uszatą opaską z kluczem. Płycina podokienna wypełniona jest dekoracją sztukatorską /motyw rollwerkowy/. Pełna balustrada tarasu pokryta jest ornamentem okuciowym /kratka z polami wypełnionymi rozetkami z akantu/ i ozdobiona dekoracją kartuszową na osi. W poziomie II piętra, drzwi tarasowe takŜe zostały ujęte bogatą oprawą architektoniczną. Obramione są profilowaną opaską. Zwieńcza je półowalny fronton, podparty wolutowymi konsolami i wypełniony dekoracją kartuszowo-roślinną. Ryzalit zwieńcza dekoracyjny fryz i, wsparty na dwóch wolutowych konsolach /z maszkaronem w partii frontowej/, trójkątny fronton z wypełnionym bogatą dekoracją kartuszowo-roślinną tympanonem. Pierwotnie ryzalit posiadał jeszcze osiowe zwieńczenie w poziomie attyki. Zachowały się obecnie jedynie jego relikty. Pierwotna forma jest nieznana. 4.4 Partia cokołowa i parter. Płd. partia fasady posadowiona jest na wydzielonym gzymsem, boniowanym, wysokim cokole. W cokole znajdują się trzy otwory, dwa wejściowe prowadzące do usług /I i II oś/ oraz jeden okienny, kompozycyjnie związane z osiami okiennymi wyŜszych kondygnacji. Związane są one z kondygnacją piwnic, która, wysoko posadowiona, tworzy stosunkowo dobrze doświetloną przestrzeń uŜytkową /suterenę/, adaptowaną obecnie na usługi. Otwory sklepione są odcinkowo. Nad otworami wejściowymi, gzyms cokołowy dostosowuje swój przebieg do ich odcinkowego zwieńczenia. W części płd. parteru fasada jest otynkowana. Pod warstwą, współczesnego, cienkiego tynku - czytelne jest delikatne boniowanie. Okna parteru obramione są płaskimi, uszatymi opaskami, z duŜymi kluczami, ozdobionymi dekoracją kartuszową. W podokienniku występują, gładkie, pozbawione wystroju płyciny podokienne. Płn. partię fasady w poziomie parteru zajmuje duŜa, wypełniająca niemal całą powierzchnię ściany witryna sklepowa z nową, schematyczną stolarką. Istniejące jeszcze tutaj fragmenty pierwotnego wystroju fasady, zostały mocno zdewaloryzowane, a część pierwotnej dekoracji – zniszczona. Kondygnację parteru, na całej długości fasady, wydziela, profilowany gzyms kordonowy z motywem denticuli występującym w jego dolnej części. 4.5 Boczne partie fasady powyŜej parteru. Tło fasady powyŜej parteru /w ryzalicie środkowyum i w partiach bocznych/, aŜ do fryzu, pokryte jest czerwoną, elewacyjną płytką ceramiczną, obecnie poma/owaną na biało. Okna I piętra bocznych, 3-osiowych partii fasady, podobnie jak okno w ryzalicie wykuszu, ujęte zostały w bogatą oprawę architektoniczną o zróŜnicowanych formach. Okna w l, 3, 5 i 7 osi, ujęte są profilowaną opaską poszerzoną w partii nadproŜa i tam spiętą pseudoklińcem,. Zwieńcza je prosty, profilowany gzyms. Okna środkowe partii bocznych, na osi 2 i 6, obramione zostały w sposób bardziej dekoracyjny. Ujęte zostały profilowaną opaską o zmienionej nieco formie w partii nadproŜa. Zwieńcza je trójkątny fronton, podparty wolutowymi konsolami i wypełniony dekoracją kartuszowe roślinną. Podokienniki wszystkich okien I piętra rozwiązane są juŜ identycznie. Płyciny podokienne pokryte są dekoracją sztukatorską /motyw rollwerkowy/, analogiczną jak w oknie wykusza. Okna II piętra ujęte są profilowaną opaską, poszerzoną w partii nadproŜa i tam spiętą pseudoklińcem w formie konsoli podpierającej zwieńczający okno fronton z falistymi, wolutowymi gzymsami ukośnymi spiętymi muszlą. Wieńczy je, podparty dwoma konsolami, zdobionymi liściem akantu, odcinkowo zwieńczony fronton. Płyciny podokienne wszystkich okien II piętra rozwiązane są juŜ identycznie. Płyciny podokienne wypełnione są dekoracją roślinną ujmującą centralnie usytuowany motyw muszli. 4.6 Zwieńczenie fasady. Fasadę wieńczy tynkowana attyka w formie pełnej, wypełnionej gładkimi płycinami balustrady, zintegrowana kompozycyjni z osiami okiennymi. Dzieli się na trzy części zwieńczające poszczególne partie fasady. Pod nią ozdobny, płycinowy fryz równieŜ zintegrowany kompozycyjnie z osiami okiennymi. Płyciny wypełnione są dekoracją roślinną z motywem muszli, ujmującą centralnie zlokalizowane, okrągłe, małe okienka poddasza. Fryz przechodzi w profilowany, drewniany gzyms koronujący, z motywem denticuli występującym w jego dolnej części. 4.7 Stolarka okienna i drzwiowa. W fasadzie kamienicy, w większości okien /oprócz okna w 3 osi II piętra/, zachowała się jeszcze pierwotna stolarka okienna. Są to głównie okna skrzynkowe: dwupoziomowe, dwudzielne, czteroskrzydłowe, z pozornym krzyŜem okiennym, tzn. z dekoracyjnie profilowanym siemieniem i plastycznie ukształtowaną listwą przymykową pełniącą rolę słupka. Główne drzwi wejściowe, nawiązujące w formie do wrót bramnych, są nowe. Wykonane z drewna, dwuskrzydłowe z półkolistym nadświetlem wydzielonym profilowanym nadproŜem, pełne, płycinowe, stylizowane /być moŜe wykonane w oparciu o nieistniejące juŜ wrota pierwotne/. Kompozycja wrót symetryczna. W kompozycji drzwi wydzielone zostały dwa skrzydła uŜytkowe o zmniejszonej wysokości. opis elewacji zawarty w punktach I. 3.0 do I. 4.6 opracował mgr inŜ. arch. Henryk Kustosz H. DANE SZCZEGÓŁOWE - ELEWACJA FRONTOWA - FASADA 1.0 1.1 Stwierdzenie stanu istniejącego Źródła zawilgocenia murów Stwierdzono silne zawilgocenie ścian piwnicznych. Wilgoć przenikająca do ścian pochodzi z kilku źródeł: zewnętrznej warstwy gruntu przylegającej do bocznej powierzchni murów (tzw. przesiąkanie poprzeczne - wilgoć gruntowa), a/ woda infiltracyjna - szczególnie dotyczy elewacji od strony wnętrza podwórza o nawierzchni gruntowej, b/ woda z rozbryzgów od chodników, gzymsów, balkonów, pokryć wykuszy, c/ higroskopijny pobór wilgoci z pomieszczeń piwnicznych, zniszczone rynny i rury spustowe oraz opierzenia lub ich brak. 1.2 Okienka piwniczne, studzienki doświetlające Studzienki doświetlające piwnic w obecnym kształcie pełnią rolę dodatkowego źródła zawilgocenia ścian piwnicznych m.in. ze względu na brak odprowadzenia wody opadowej. Zniszczona stolarka okienna pogłębia ten stan rzeczy. Proponuje się zastosowanie doświetlaczy okiennych wykonanych z polipropylenu z rusztem kratowym dostosowanym do przejazdu samochodem osobowym. Wpadająca woda deszczowa zostaje odprowadzona poprzez syfon z sitkiem o średnicy 100 mm, umieszczony w najgłębszym punkcie do kanalizacji deszczowej. UłoŜenie kanalizacji deszczowej w chodniku poniŜej dna studzienek pozwoliłoby na odbieranie wody opadowej ze studzienek piwnicznych oraz rur spustowych odprowadzających wodę z dachu i balkonów (brak jakichkolwiek kratek ł uskoków w chodniku). Stolarkę okienną piwnic naleŜy wymienić na plastikową rozwierno - uchylną. 1.3 Elewacja - ocena wizualna stanu istniejącego Obecny stan elewacji w dolnej partii (cokół, ściany parteru) jest wynikiem m.in. wpływu wody opadowej w róŜnej formie oddziaływującej na elewację (rozbryzgi, infiltracje, przesiąkanie poprzeczne itp.) przy jednoczesnym braku izolacji poziomej i pionowej. Podniesienie się wilgoci w murach ma wpływ na zmniejszenie izolacyjności przegrody. Prowadzi to do duŜych strat ciepła, przemarzania części ścian (mostki termiczne) a w konsekwencji do pojawiania się pleśni, grzybów. Wykonanie w/w izolacji jest niezbędne. Odsłonięcie ścian piwnicznych i połoŜenie izolacji pionowej jest tym bardziej zalecane, Ŝe wykonujemy je niejako przy okazji wykonania studzienek doświetlających. W partii cokołowej występują znaczne ubytki lub zniszczenia tynków, uszkodzone są nadproŜa okienek piwnicznych, zanieczyszczone studzienki doświetlające piwnice (pełniące rolę magazynów wilgoci). Zniszczeniu uległy profile płycin podokiennych i parapetów, równieŜ z powodu niewłaściwej lokalizacji skrzynek przyłączeniowych. Na poziomie parteru zachowały się bonie na tyle, Ŝe moŜna bez większych trudności odtworzyć profile oraz układ kompozycyjny. JednakŜe całość jest mocno zniszczona i nie nadaje się do zachowania. Pozostała część tynku elewacji tj. poziom I, II i III piętra jest mocno zniszczona jednakŜe pozwalająca jeszcze na odtworzenie kompozycji i profili opasek, przewiązek, sztukaterii. W najlepszym stanie zachowały się konsolki poddasza oraz gzyms wieńczący. Rynny i rury spustowe są uszkodzone, woda z rur jest niewłaściwie wyrzucana na chodnik. Pierwotna stolarka okienna piwnic jest bardzo zniszczona lub jej brak. Pozostała część stolarki okiennej jest w róŜnym stopniu uszkodzona poprzez wodę wnikającą poprzez róŜne nieszczelności oraz z powodu braku zabezpieczeń powierzchni farbą. Elementy sztukatorskie zachowały się w najlepszym stanie. Pozwala to na ich renowację lub pełne odtworzenie. Znacznym zniszczeniom uległy balustrady balkonów oraz konstrukcja wsporcza. Dla dalszej właściwej oceny elementów konstrukcyjnych naleŜy wykonać odkrywki. 1.4 Ocena instrumentalne — laboratoryjna stanu istniejącego elewacji Przed przystąpieniem do prac renowacyjnych naleŜy wykonać badania celem stwierdzenia: 1.stopnia zawilgocenia, 2.rozkładu wilgoci na wysokości i grubości ścian, 3.występowania soli w materiałach murowych ich ilości oraz rodzaju. Pozwoli to na uaktualnienie zakresu prac jak i przyjętych metod renowacyjnych. 2.0 Izolacje przeciwwilgociowe Istniejący stan techniczny budynku ze względu m.in. na ponadnormatywny stan zawilgocenia ścian wymaga kompleksowego jego zabezpieczenia poprzez wykonanie pionowych izolacji przeciwwilgociowych zewnętrznych oraz przepony poziomej. Spowoduje to radykalny spadek zawilgocenia od wpływu wód opadowych. Przewiduje się wykonanie drenaŜu opaskowego. 2.1 Izolacja pionowa (technologię oparto o materiały i wytyczne firmy Remmers) Oględziny budynku wykazały niewielki wpływ wilgoci kapilarnej na stopień zawilgocenia murów wewnętrznych. Wynika to z faktu, Ŝe ściany wewnętrzne nie wykazują prawie Ŝadnych zniszczeń od działania wilgoci. Przyczyną zawilgocenia ścian zewnętrznych w strefie cokołowej jest sposób odprowadzania wody opadowej z budynku i podwórza i jego zawodność. Proponuje się wykonanie izolacji pionowej zewnętrznej. Zabezpieczenie to spowoduje w tym przypadku radykalny spadek zawilgocenia od wpływu wód opadowych, a zwłaszcza bezpośredniego sprowadzenia ich pod budynek z powodu niekorzystnego wyprofilowania chodników i jezdni oraz podwórza. Zakłada się równieŜ wykonanie drenaŜu opaskowego. 2.1.1 Prace wstępne i oczyszczenie Po zdjęciu płyt chodnikowych i odkopaniu ścian piwnicznych aŜ do fundamentu powierzchnię ścian naleŜy bardzo dokładnie oczyścić mechaniczne oraz usunąć wszystkie zabrudzenia i ewentualne resztki starych izolacji bitumicznej. Zmurszałe spoiny naleŜy usunąć na głębokość min. 2 cm. Urobek naleŜy na bieŜąco usunąć poza wykop. 2.1.2 Naprawy Głębokie spoiny, ubytki naleŜy uzupełnić zaprawą przygotowaną z zaprawy szlamowej zuboŜonej grubym piaskiem w stosunku 1:2. 2.1.3 Wykonanie fasety uszczelniającej Jeśli wystąpi wyraźny fundament, na styku ściana - fundament wykonać: a/ pojedynczy cykl krzemionkowania na szerokość 20 cm na murze i fundamencie -gruntowanie preparatem -szlamowanie powierzchni szlamem b/ wyokrąglenie (fasetę) z zaprawy stosując wyokrąglenie o promieniu 5 cm c/ po stwardnieniu warstwy szlamu nałoŜyć pierwszą warstwę masy Ŝywicznobitumicznej stosując pacę zębatą , po wyschnięciu pierwszej warstwy nałoŜenie pacą gładką drugą warstwę. W przypadku braku wyraźnego oddzielenia konstrukcji fundamentu od ścian piwnicznych izolację pionową naleŜy sprowadzić jak najniŜej, co najmniej poniŜej posadzki w piwnicach i wykonać: a/ pojedynczy cykl krzemionkowania: -gruntowanie preparatem -szlamowanie powierzchni szlamem b/ po stwardnieniu warstwy szlamu nałoŜyć pierwszą warstwę masy Ŝywiczno-bitumicznej stosując pacę zębatą. Po wyschnięciu pierwszej warstwy nałoŜyć pacą gładką drugą warstwę. 10 Uwaga. 1.Przed zasypaniem wykopu naleŜy sprawdzić czy materiał całkowicie stwardniał (nie moŜe nastąpić przesuniecie materiału względem podłoŜa). 2.NaleŜy ułoŜyć warstwę ochronną izolacji przed uszkodzeniem przy zasypywaniu z maty ochronnej lub folii. Mogą one stanowić równieŜ element systemu drenaŜowego poprawiającego sprawność odprowadzenia wód gruntowych i opadowych. 2.1.4. Doświetlenie piwnic Proponuje się zastosowanie doświetlaczy okiennych wykonanych z polipropylenu z rusztem kratowym dostosowanym do przejazdu samochodem osobowym. Wpadająca woda deszczowa zostaje odprowadzona poprzez syfon z sitkiem o średnicy 100 mm, umieszczony w najgłębszym punkcie do kanalizacji deszczowej. UłoŜenie kanalizacji deszczowej w chodniku poniŜej dna studzienek pozwoliłoby na odbieranie wody opadowej ze studzienek piwnicznych oraz rur spustowych odprowadzających wodę z dachu i balkonów (brak jakichkolwiek kratek i uskoków w chodniku). 3.0 Iniekcja przeciw wilgoci podciąganej kapilarnie (przepona pozioma) Iniekcję poziomą naleŜy wykonać na poziomie zapewniającym odcięcie podciągania tak, by nie następowało zawilgocenie ścian i stropów nad poziomem piwnic. Proponuje się wykonanie iniekcji nad poziomem posadzki piwnic. Technologię wykonać w oparciu o system ….. 3.1 Wiercenie otworów: Na załoŜonej wysokości wywiercić ciąg otworów iniekcyjnych o średnicy 18 mm w odstępach co 12 cm, kąt nachylenia 30° Otwory powinny przecinać co najmniej jedną spoinę poziomą. Do wiercenia naleŜy uŜywać elektronarzędzi pneumatycznych wyposaŜonych w odpowiednie wiertła, pracujące moŜliwie bezwibracyjnie. Puste przestrzenie, rynny i wykruszone spoiny do 5 mm naleŜy wypełnić przed rozpoczęciem wiercenia zaprawą wykonaną ze szlamu zmieszanego w stosunku l : l z piaskiem do zapraw. Głębokość otworów winna wynosić ok. 5 cm mniej niŜ grubość muru. Przed rozpoczęciem nasączania naleŜy usunąć kurz. 3.2 Nasączenie ściany preparatem Tłoczenie naleŜy zakończyć kiedy przez wypływ preparatu uwidaczniają się cylindryczne obszary nasyconego muru wokół odwiertów. 3.3 Zamkniecie otworów Po nasączeniu wypełnić otwory substancja cementową 11 Uwagi 1.Po wykonaniu iniekcji pozostawić ściany piwnic nieotynkowane, usuwając wszystkie tynki zawilgocone, zmurszałe zagrzybione celem ich osuszenia. 2.O ile to moŜliwe naleŜy wykonać wentylację grawitacyjną piwnic. 3.Przestrzegać instrukcji technicznych firmy. 4.0 Wykonanie zabezpieczenia ścian od wewnątrz powyŜej poziomu iniekcji (poziom parteru od strony mieszkań i przejazdów) - dotyczy równieŜ elewacji tylnej PoniewaŜ proces wysychania zawilgoconych i zasolonych ścian moŜe trwać kilkanaście miesięcy celem wyeliminowania powstania wtórnych szkód od wilgoci (wykwity, plamy wysolenia) naleŜy wykonać tynki renowacyjne wspomagające osuszanie ścian - 80 cm powyŜej poziomu widocznych zmian na tynku. 4.1 Przygotowanie powierzchni. NaleŜy usunąć zniszczone zawilgocone tynk i zaprawy ze spoin aŜ do głębokości wykazującej spoistość zaprawy w murze (ok. 2-3 cm). 4.2 Odgrzybienie powierzchni Powierzchnie po dokładnym oczyszczeniu z resztek zaprawy, odspojeń poddać nasączaniu preparatem do zwalczania grzyba i pleśni w murze Preparat ten niszczy istniejące grzyby i pleśnie oraz przeciwwdziała powstawaniu nowych ognisk zagrzybienia. 4.3 Tynki renowacyjne Na powierzchni ścian przygotowanych pod tynki wykonać: a/ pojedynczy cykl krzemiankowania: -gruntowanie powierzchni wilgotnego muru środkiem -naniesienie warstwy szlamu uszczelniającego b/ zamknięcie spoin i ewentualnie wyrównać nierówne powierzchnie wypełniając zaprawą wykonaną ze szlamu zmieszanego w stosunku l: l z piaskiem do zapraw, c/ ponowne wykonanie cyklu krzemionkowania następnego dnia: -gruntowanie powierzchni wilgotnego muru środkiem , -naniesienie warstwy szlamu , d/ wykonanie na tak przygotowanym podłoŜu i na pozostałej powierzchni ścian obrzutki materiałem , e/wykonanie tynku renowacyjnego w systemie (po trzech dniach): -warstwa tynku renowacyjnego gr. 2 cm, -wykonanie gładzi tynkarskiej . 4.4 Cokoły 4.4.1 Czyszczenie cokołów W strefie cokołowej występuje znaczne zawilgocenie i zasolenie murów. Doprowadziło to do znacznych zniszczeń tynków, rozwinięcie pod wpływem wilgoci glonów, porostów i mchów. NaleŜy skuć całość tynków, silnie przylegające zabrudzenia mechaniczne naleŜy usunąć mechanicznie. Na wstępnie oczyszczoną powierzchnię nałoŜyć wielokrotnie pędzlem preparat , aŜ do nasycenia. Czas działania preparatu powinien wynosić ok. 6 godzin. Powierzchnię czyszczoną zmyć wodą pod ciśnieniem. W przypadku silnych zabrudzeń moŜe być konieczne powtórzenie zbiegu. 4.4.2 Zabezpieczenie cokołów Cokoły ze względu na stałe działanie wód opadowych oraz istniejące zawilgocenie powinny zostać pokryte systemem tynku zapewniającym szczelność na wpływy deszczu ł jednocześnie o odpowiedniej dyfuzyjności pozwalającej wysychać zawilgoconym murom. Proponuje się wykonanie zabezpieczenia na wysokość gzymsu podokiennego parteru Technologia: 1.Na powierzchni cokołowej wykonać pojedynczy cykl krzemiankowania: - gruntowanie powierzchni wilgotnego muru środkiem , -naniesienie warstwy szlamu uszczelniającego 2.Na tak przygotowanym podłoŜu i na pozostałej powierzchni ścian wykonać obrzutkę materiałem . 3. Po 3 dniach wykonanie tynku renowacyjnego w systemie -warstwa tynku renowacyjnego gr. 2 cm, -po dwóch tygodniach wykonanie warstwy tynku boniowanego z materiału -wykonanie gładzi tynkarskiej . Uwaga Zakres prac objętych tą technologią moŜe ulec zwiększeniu ze względu na postępującą degradację elewacji. W momencie przystąpienia do prac renowacyjnych naleŜy uaktualnić zakres prac. 4.5 Wykonanie elementów ciągnionych Dwuwarstwowe modyfikowane tynki ciągnione wykonuje się z gotowych zapraw mineralnych o duŜej odporności na mróz, wodę deszczową lecz otwartych dyfuzyjnie paroprzepuszczalne: -zaprawa rdzeniowa , -zaprawa wykończeniowa . Technologia: 1. Przygotowanie podłoŜa. PodłoŜe pod profile musi być nośne, oczyszczone z luźnych i elementów, wykwitów, zabrudzeń, starych farb. 2. Obrzutka. Na mocno chłonące podłoŜa naleŜy wykonać obrzutkę z dodatkiem preparatu poprawiającego przyczepność . 13 3. Rdzeń. Po 3 dniach nakładać zaprawę , przeciągając profil, jedno- lub wielowarstwowo, stosując ewentualnie elementy zbrojenia. Rdzenia nie wygładzać, pozostawić fakturę szorstką. 4. Warstwa wierzchnia. Przed pokryciem drobnoziarnistą zaprawą , warstwy zaprawy gruboziarnistej musza całkowicie związać i stwardnieć, (ok. 2 tygodnie). 4.6 Zabezpieczenie parapetów okiennych będących jednocześnie gzymsami Przed wykonaniem powierzchni ciągnionych powierzchnie ceglane półek i gzymsu dokładnie oczyścić. Głębokie spoiny i ubytki po zwilŜeniu uzupełnić zaprawą przygotowaną z zaprawy szlamowej zuboŜonej grubym piaskiem w stosunku 1 : 2 . Na powierzchni parapetu i gzymsu wykonać pojedynczy cykl krzemionkowania: -gruntowanie preparatem , -szlamowanie powierzchni szlamem . Na świeŜym szlamie wykonać obrzutkę materiałem Dalsze postępowanie zgodne z opisem robót dotyczące elementów ciągnionych. Po wykonaniu powłoki barwnej z farby silikonowej, moŜna dodatkowo zabezpieczyć powierzchnie parapetów warstwą bezbarwnej farby . Wzmocniona zostanie dodatkowo odporność powłoki na uderzeniowe działanie deszczu na powierzchnie poziome i zmywanie wodą spływającą z okien. 4.7 Renowacja elementów ciągnionych i sztukaterii z elementów cementowych. (Proponowana technologia renowacji gzymsu wieńczącego) 4.7.1 Wzmocnienie W celu zachowania w jak największym stopniu oryginalnej formy rzeźbiarskiej musi być przeanalizowany stan zachowania wystroju sztukatorskiego (z rusztowania). Osłabione partie podklejone metodą iniekcji suspensami mineralnymi , tak aby w trakcie czyszczenia nie dopuścić do powstania strat. Partie sztukaterii o duŜych walorach artystycznych, pozbawione spoiwa, osypujące się, wzmocni się poprzez wprowadzenie spoiwa krzemionkowego zawartego w preparacie , który utrwali płaszczące się fragmenty. 4.7.2 Czyszczenie Zasadniczą metodą czyszczenia sztukaterii zwłaszcza o bogatej, przestrzennej formie, wydaje się być czyszczenie ręczne stosując róŜne metody i media usuwające powłoki i nawarstwienia. Zaleca się stosowanie wody jedynie w postaci pary wodnej, tak aby nie nasączać wilgocią zaprawy i muru. 14 Podobnie jak w przypadku konserwacji kamienia czyszczenie zostanie rozpoczęte od zastosowania gorącej pary wodnej ew. z dodatkiem środka powierzchniowo czynnego np.. W przypadku trudności z usunięciem grubych powłok farb, bardziej radykalnym sposobem ich usunięcia będzie uŜycie preparatów chemicznych. Jednym ze sposobów rozmiękczenia starych powłok jest zastosowanie długo reagujących, tiksotropowych kompresów, np. pasty . Zwarte, przylegające nawarstwienia zostaną usunięte mechanicznie. Proponuje się zastosowanie czyszczenia metodą piaskowania miękkim ścierniwem, strumieniem o niskim ciśnieniu. Metoda ta znajduje zastosowanie do czyszczenia partii twardego tynku pokrytego nakropem cementowym. Oczywiście wszystkie sposoby będą wspomagane ręcznym mechanicznym doczyszczaniem. 4.7.3 Uzupełnienie ubytków. Dwuwarstwowe modyfikowane tynki ciągnione (Są to gotowe zaprawy mineralne o duŜej odporności na mróz, wodę deszczową, lecz otwarte dyfuzyjnie -paroprzepuszczalne): -zaprawa rdzeniowa , -zaprawa wykończeniowa . Technologia: A. Przygotowanie podłoŜa. PodłoŜe pod profile musi być nośne, oczyszczone z luźnych i piszczących elementów, wykwitów, zabrudzeń, starych farb. B. Obrzutka. Na mocno chłonące podłoŜa naleŜy wykonać obrzutkę z dodatkiem preparatu poprawiającego przyczepność . C. Rdzeń. Po 3 dniach nakładać zaprawę , przeciągając profil, jedno- lub wielowarstwowo, stosując ewentualnie elementy zbrojenia. Rdzenia nie wygładzać, pozostawić fakturę szorstką. D. Warstwa wierzchnia. Przed pokryciem drobnoziarnistą zaprawą , warstwy zaprawy gruboziarnistej musza całkowicie związać i stwardnieć, (ok. 2 tygodnie). 4.8. Naprawy zniszczonych fragmentów sztukaterii Przed przystąpieniem do prac renowacyjnych naleŜy dokonać przeglądu stanu zamocowań sztukaterii. Na planszy graficznej nr 2 oznaczono które elementy są do demontaŜu i po renowacji do ponownego zamontowania, a które są do pozostawienia (ich ilość moŜe ulec zmianie po dokładnym bezpośrednim ich oglądnięciu z rusztowania). 4.8.1 Uszkodzenia pojedyncze o małej powierzchni, ubytki na naroŜnikach, kantach, rzeźbach, elementach dekoracyjnych: - dokładne oczyszczenie powierzchni, usunięciu luźnych elementów, 15 -zagruntowanie podłoŜa Ŝywicą. -na świeŜą warstwę szczepną nanosi się lekką zaprawę . -po związaniu zaprawy w celu nadania zbliŜonej struktury powierzchni poddanej renowacji z istniejąca, naleŜy na powierzchnię nanieść warstwę zaprawy , przez odpowiednie opracowanie (zatarcie, szpachlowanie) naleŜy nadać tej powierzchni odpowiednią fakturę. 4.8.2 Wyrównanie powierzchni elementów ozdobnych, które zostały zniszczone przez korozję powierzchniowych warstw: - po oczyszczeniu powierzchni z luźnych ziaren , pyłu, kurzu i sadzy wykonanie warstwy szczepnej z emulsji i zaprawy - naniesienie na powierzchnię warstwy szczepnej zaprawy i opracowanie celu nadania odpowiedniej faktury. w 4.9. Odtworzenie sztukaterii - formy sztukatorskie Formy sztukatorskie Wykonanie form sztukatorskich do odlewania kopii oryginalnych dekoracji (z dwuskładnikowego kauczuku silikonowego): -skladnik A, -składnik B, -zagęstnik Odlewy Repliki zniszczonych lub nie istniejących elementów wystroju architektonicznego, moŜna odlać stosując fabryczną zaprawę sztukatorską , a następnie osadzić na elewacji wykorzystując mineralną zaprawę do mocowania sztukaterii . 4.10 Iniekcje zarysowanych nadproŜy z elementami zdobnymi Jedna z zasad konserwacji jest dąŜenie do maksymalnego zachowania substancji zabytkowej i jak najmniejsza ingerencja w nią. W przypadku naszej fasady dotyczy to zarysowań nadproŜy okiennych. JeŜeli istnieje moŜliwość naprawy nadproŜy bez ich rozkuwania i niszczenia elementów sztukatorskich - naleŜy z niej skorzystać. W części konstrukcyjnej podano sposób wzmocnienia nadproŜy z uŜyciem stali, poniŜej poprzez iniekcję. Przed przystąpieniem do prac renowacyjnych naleŜy powtórnie dokonać przeglądu spękań w ramach nadzoru autorskiego celem wskazania metody naprawy uszkodzeń. 1. Zarysowanie nadproŜy objawiające się jako zarysownia powierzchni elementu zdobnego z przemieszczeniami oraz uszkodzeniami zmuszają do zdjęcia tego elementu i odtworzenia metodą odlewów. 16 Iniekcja nadproŜa odbywa się jak dla kaŜdego elementu konstrukcyjnego: -usuniecie odspojonych części muru, wywiercenie otworów iniekcyjnych, oczyszczenie (przedmuchanie rysy), osadzenie pokerów iniekcyjnych, -zamknięcie rys zaprawą cementową , -wtłoczenie suspensji , -ciśnieniowe z uŜyciem pompy , -bezciśnieniowe. 2. Zarysowanie nadproŜy objawiające się jako zarysowanie powierzchni elementu zdobnego gdzie nastąpiło przemieszczenie lub zniszczenie elementu. Iniekcję naleŜy wykonać stosując następujące etapy: -podkleić elementy sztukaterii stosując iniekcję bezciśnieniową tak aby zapewnić dobre i pełne przyklejenie tych elementów do nadproŜa i zsklepienie rysy w samej sztukaterii, -wykonać iniekcję nadproŜy: -wywiercenie otworów iniekcyjnych przez elementy sztukatorskie i mur wbijając punkty wiercenia sztukaterii o najmniejszej grubości, -oczyszczenie (przedmuchanie rysy przez wywiercone otwory), -osadzenie pokerów iniekcyjnych o długości zapewniającej ich kotwienie w murze nadproŜa, -wtłoczenie suspensji ciśnieniowe z uŜyciem pompy z kontrolowaniem wypływu suspensji przez wybrany paker iniekcyjny odpowietrzający. 4.11 Tynki 4.11.1 Elementy elewacji poziomu parteru powyŜej cokołów Powierzchnie tynków boniowanych znajdują się w bardzo złym stanie technicznym. Liczne ubytki, zniszczenia powierzchni i w znacznej części odspojenia od podłoŜa nie pozwalają na ich zachowanie. Prace wstępne Skucie powierzchni tynku do cegły, dokładne oczyszczenie cegły i spoin. Przygotowanie podłoŜa i wykonanie nowych tynków. 1.Nasączenie wątku preparatem wzmacniającym . 2.Obrzutka powierzchni zaprawą odporną na siarczany , 3.W ykonanie tynku zasadniczego w warstwie 1,5 cm z zaprawy gotowej, 4.Wykonanie warstwy boniowanej po związaniu warstwy podkładowej z tego samego materiału, 5.Wykończenie powierzchni, 6.Wykonanie gładkiego lica z gładzi tynkarskiej . 17 4.11.2 Powierzchnie tynkowane powyŜej parteru Powierzchnie otynkowane znajdują się w bardzo złym stanie technicznym. Znaczne powierzchnie są odsppjone, występują liczne ubytki - całość nie nadaje się do zachowania. Prace wstępne Skucie powierzchni tynku do cegły, dokładne oczyszczenie cegły i spoin. Przygotowanie podłoŜa i wykonanie nowych tynków. 1.Nasączenie wątku preparatem wzmacniającym . 2.Obrzutka powierzchni zaprawą odporną na siarczany , 3.W ykonanie tynku zasadniczego w warstwie 1,5 cm z zaprawy gotowej, 4.Wykonanie gładkiego lica z gładzi tynkarskiej . „Antygrafitti" Część elewacji dostępną z poziomu chodnika naleŜy zabezpieczyć powłokami „antygrafitti" dopuszczonymi przez producenta farb elewacyjnych. 4.12. Renowacja cegły - Czyszczenie cegły pomalowanej Starą powlokę z farby na okładzinie klinkierowej usuwa się stosując do tego celu pastę . Usuwa ona lakiery dyspersyjne akrylowe, Ŝywiczne, nitro, powłoki matowe. Sposób stosowania: Na pomalowaną, przeznaczoną do czyszczenia powierzchnię nanieść pędzlem lub wałkiem pastę . Czas działania w temp. ok. 20 °C powinien wynosić około l godziny przy niewielkiej grubości warstwy farby (pojedyncza warstwa). Preparat na powierzchni czyszczonej naleŜy chronić przed wyschnięciem. Zalecane jest w trudnych warunkach (duŜy przewiew lub nasłonecznienie) przykrycie powierzchni z naniesioną pastą cienką folią ochronną. Powierzchnie czyści się ostatecznie stosując zmywanie urządzeniem wysokociśnieniowym z ciepłą wodą. Stosowanie zimnej wody zdecydowanie pogarsza efekt czyszczenia. W celu określenia optymalnego czasu działania pasty naleŜy wykonać powierzchnię próbną czyszczenia. 4.13 Renowacja spoin. Wariant I. W przypadku gdy czyszczenie nie spowoduje powstania znacznych ubytków w spoinach proponuje się odświeŜenie spoiny przez wykonanie spoinowania metodą szlamowania w następujący sposób: 18 wykonanie wstępnej impregnacji wyczyszczonej cegły preparatem , co pozwoli na ograniczenie powstania zabrudzeń w trakcie szlamowania, wypełnienie pojedynczych ubytków zaprawą będącą mieszanką szlamu z piaskiem w stosunku 1:1, szlamowanie przeprowadzać po związaniu zaprawy wypełniającej ubytki, renowacja spoin metodą szlamowania materiałem , wyczyszczenie powierzchni drobnoporowatą gąbką, po związaniu zaprawy w spoinach dokonać ostatecznego czyszczenia stosując rozpuszczalny w wodzie środek , usuwający z powierzchni cegły naloty i wykwity wapienne. Wariant II. W przypadku powstania duŜych ubytków w spoinie naleŜy pogłębić spoiny do głębokości 2 cm, po odkurzeniu spoin wypełnić gotowa zaprawą do spoinowania stosując gotową zaprawę do spoinowania odporną na siarczany (zawarte w starej spoinie) w kolorze starej bieli lub szarym trasowym. Po stwardnieniu i wyschnięciu spoiny całość elewacji z klinkieru zaimpregnować preparatami hydrofobizującymi. 4.14 Hydrofobizacja Proponuje się przeprowadzić hydrofobizację preparatem . Ze względu na niewielkie płaszczyzny klinkieru naleŜy stosować metodę nasączania pędzlem, powtarzanego aŜ do nasączenia całkowitego okładziny i spoiny. lub w przypadku gdy powierzchnia cegieł po oczyszczeniu będzie zmatowiona, co pozwoli na podkreślenie i wydobycie rzeczywistej barwy cegły. Impregnację ostateczna powierzchni środkiem hydrofobizującym (po dokładnym wyschnięciu elewacji) wykonać poprzez polewanie od góry powierzchni elewacji, tak aby impregnat spływał po jej powierzchni równomiernie. 4.15 Powłoki barwne na elementach tynkowanych Do gruntowania podłoŜa przed malowaniem zaleca się wykorzystanie wodnego preparatu chroniącego podłoŜe przed penetracją wody opadowej preparat (impregnat hydrofobizująco-wzmacniający). Zabieg ten dodatkowo zabezpieczy tynk, ułatwi równomierne wchłanianie i zmniejszy zuŜycie samych farb. Malowanie proponuje się wykonać farbami krzemoorganicznymi(silikonowymi). UmoŜliwiają one oddychanie ścian i cechują się wysoką trwałością. Jako spoiwo zastosowano w nich związki krzemoorganiczne o właściwościach hydrofobowych. 19 Wariant I. Wykonanie powłoki z 2 warstw kryjącej . Wariant H. Pierwsze malowanie farbą j.w., a kolejne laserunkowe, farbą z wypełniaczem wapiennym . Alternatywnie moŜna zastosować produkty firmy -do gruntowania - środek głęboko penetrujący , -wykonanie powłoki z 2 warstw kryjącej farby silikonowej . Uwaga: Celem dobrania właściwego odcienia naleŜy wykonać próby kolorystyczne na obiekcie. 4.16 Elementy drewniane (gzyms) Po dokładnym oczyszczeniu elementów wykonać ochronę przeciw szkodnikom drewna stosując (bezwonny środek do ochrony drewna przed szkodnikami o duŜej sile przenikania). Jako wzmocnienie powierzchniowe stosuje się emulsję do wzmacniania rozmiękczonych przez kwaśne sole powierzchni. 4.17. Obróbki i opierzenia NaleŜy dokonać przeglądu obróbek blacharskich ścianek ogniowych i w razie stwierdzenia złego stanu technicznego wymienić na nowe z blachy stalowej ocynkowanej. Ściany szczytowe sąsiednich budynków naleŜy otynkować. Rynny naleŜy wykonać z blachy tytanowe - cynkowej o średnicy 153 mm, rury spustowe o średnicy 100 mm . 5.0 Balkony Odwodnienia balkonów wykonać rurą spustową z blachy tytanowo - cynkowej o średnicy 80 mm . Szczególną uwagę naleŜy zwrócić na wykonanie uszczelnienie wpustów. Celem podniesienia balustrad do wymaganej wysokości min. 110 cm naleŜy „nałoŜyć" na nakrywę balustrady tzw. kwietniki wykonane w metalu powlekanym. Zaleca się wykonanie docieplenia bruzd za rurami spustowymi wełną mineralną twardą gr. 5 cm plus tynk strukturalny. Wskazane jest ocieplenie stropu poddasza lub pasa szer. min. 1,0 m wzdłuŜ ściany zewnętrznej wełną mineralną grubości 20 cm. 5.1 Warstwy podłogowe balkonów: -płytki gresowe antypoślizgowe mrozoodporne układane na klej, -izolacja przeciwwilgociowa powłokowa mrozoodporna, -warstwa wyrównawcza betonu B -l 5 gr. 5 cm, ,.-.. konstrukcja stropu: belki stalowe walcowane, wypełnienie – deski, tynk wapienno - cementowy na siatce stalowej. 5.2 Technologia wykonania balkonów 1. Przygotowanie powierzchni. Nowe podłoŜe betonowe przed wykonaniem izolacji musi być dobrze związane, pozbawione kurzu, powietrznie suche. 2. Styk ściana - podłoga. N a o c z ys z c z o n e p o d ł o Ŝ e n a n i e ś ć w a r s t wę s z l a m u (pasy pionowe i poziome wzdłuŜ styku) i następnie wkleić taśmę uszczelniającą . 3. Wykonanie izolacji przeciwwilgociowej. Na mocne, czyste, matowo wilgotne podłoŜe nanieść pierwszą warstwę szlamu , wcierając dokładnie w podłoŜe (w przypadku moŜliwości powstania rys zatopić równieŜ siatkę zbrojącą z tworzywa sztucznego). Warstwę wyciągnąć na powierzchnie pionowe styku ściana -podłoga. Uwaga: Tak wykonana izolacja musi dokładnie związać i wyschnąć. Izolację wykonać przy pewnej, bezdeszczowej pogodzie. NaleŜy chronić ją przed gwałtownym wysychaniem (zabezpieczyć przed działaniem słońca). Wykonanie posadzki z płytek moŜna rozpocząć po 48 godzinach po wykonaniu izolacji. 4.Na wyschnięta powłokę przykleić klejem płytki. Po przyklejonych płytkach moŜna chodzić po ok. 24 godzinach. Spoinowanie wykonać stosując zaprawę do spoinowania. 5.Uszczelniacze złącz dylatacyjnych masą silikonową . Celem podniesienia balustrad do wymaganej wysokości min. 110 cm naleŜy „nałoŜyć" na nakrywę balustrady tzw. kwietniki wykonane w metalu powlekanym. Zaleca się wykonanie docieplenia bruzd za rurami spustowymi wełną mineralną twardą gr. 5 cm plus tynk strukturalny. Wskazane jest ocieplenie stropu poddasza lub pasa szer. min. 1,0 m wzdłuŜ ściany zewnętrznej wełną mineralną grubości 20 cm. 6.0 Uwagi końcowe 6.1 Renowacja stolarki JuŜ wstępne zapoznanie się ze stolarką drzwiową i okienną świadczy o ichartystycznych i zabytkowych walorach. Stolarka drzwi i okien wymaga przebadania w celu znalezienia pierwotnej polichromii, stanu zachowania, późniejszych nawarstwień itd. Być moŜe konieczne będzie wymontowanie skrzydeł drzwiowych i kolejno stolarki okiennej w całości. Ułatwiłoby to proces impregnacji, a takŜe pozostałe czynności związane z konserwacją. Wstępne oględziny pozwalają stwierdzić, Ŝe drewno wymaga usunięcia pfzemalowań olejnych np. zmywaczem powłok i miejscowego wzmocnienia osłabionego drewna preparatem . Dekoracja snycerska występująca na drzwiach wymaga uzupełnienia ubytków p o p r z e z d o r z e ź b i e n i e i d o k l e j e n i e b r a k u j ą c y c h e l e m e n t ó w . Podobnym sposobem proponuje się uzupełnić większe ubytki drewna powstałe w wyniku uszkodzeń mechanicznych. Mniejsze ubytki zostaną uzupełnione masą do naprawy stolarki drewnianej . Po wyszlifowaniu powierzchni impregnację zapobiegającą sinieniu drewna naleŜy wykonać gruntem . Wstępne malowanie proponuje się wykonać farbą gruntującą a końcowe wg ustalonej kolorystyki wodorozcieńczalnym lakierem renowacyjnym o wysokiej jakości . Dopuszcza się wymianę stolarki istniejącej na nową drewnianą jednoramową ze szkłem k^ 1,3 o podziałach identycznych z istniejącymi. 6.2 Zalecenia i wytyczne dotyczące funkcji uŜytkowych Parter i piwnica Istnieje moŜliwość zamiany % funkcji mieszkalnej na usługową nieuciąŜliwą z bezpośrednimi wejściami z palenia. Przy zmianie sposobu ogrzewania (centralne lub etaŜowe gazowe) do części usługowej moŜna włączyć piwnice połączone z usługami w parterze wewnętrznymi schodami. Uzasadnione jest pozostawienie istniejącego obrysu okienek piwnicznych i wykonanie nowych studzienek. Cały budynek wymaga przeprowadzenia analizy pod względem wentylacji grawitacyjnej (dot. równieŜ piwnic). III. DANE SZCZEGÓŁOWE - ELEWACJA TYLNA 1.0 Prace wstępne - odwodnienie podwórka Przed wykonaniem docieplenia elewacji naleŜy wykonać odwodnienie terenu wraz z odebraniem wody z dachu poprzez rynny i rury spustowe. Wody opadowej nie naleŜy prowadzić rurami pod budynkiem celem jej zrzutu do kanalizacji biegnącej w ulicy. Skutki takiego postępowania mamy obecnie widoczne na elewacji i w piwnicy: odparzenie tynku, zasolenie, podwyŜszona wilgotność ścian piwnicznych i parteru, zniszczone elementy konstrukcji stropu nad piwnicami itd. 22 Pod wpływem wilgoci rozwinęły się glony, porosty i mchy na powierzchni muru (widoczne zazielenienie powierzchni przyziemia). Prowadzą one do powaŜnych strat ciepła spowodowanych zatrzymaniem wilgoci w murze przez te organizmy. Jako skuteczną metodę zatrzymania tego procesu proponuje się wykonanie izolacji pionowej oraz poziomej poprzez iniekcję. Przed przystąpieniem do prac zabezpieczających cokół lub prac termorenowacyjnych konieczne jest usuniecie wszelkich nalotów z organizmów biologicznych ze wszystkich partii muru zaatakowanych organizmami biologicznymi Całość musi być poprzedzona wykonaniem odwodnienia terenu z wykorzystaniem drenaŜu opaskowego. Zaleca się wykonanie sieci deszczowej obejmującej budynki połoŜone wzdłuŜ ulicy Chrobrego na odcinku od ulicy 30 Stycznia do ul. Krzywoustego od strony wnętrza kwartału. Rozwiązałoby to problem odprowadzenia wód opadowych wszystkich podwórek. 2.0Izolacja pionowa 2.1Prace wstępne i oczyszczenie. 1.Skucie tynków na poziomie piwnic (ponad terenem) oraz parteru do wysokości co najmniej 80 cm ponad poziom stwierdzonego zasolenia lub zawilgocenia, 2.Odsłonięcie ścian piwnicznych, 3.Oczyszczenie z resztek zaprawy tynków zmurszałych spoin na głębokość 2 cm itp. od zewnątrz i wewnątrz celem usunięcia soli i wilgoci zmagazynowanej w tynkach i pozostawienie na okres ok. 4 tygodni celem „podsuszenia" murów, 2.2 Technologia usunięcia zabrudzeń biologicznych Silnie przylegające zabrudzenia naleŜy usunąć mechanicznie. Na wstępnie oczyszczoną powierzchnię nałoŜyć wielokrotnie pędzlem preparat aŜ do nasycenia. Czas działania preparatu powinien wynosić ok. 6 godzin. Powierzchnię czyszczoną zmyć wodą pod ciśnieniem (z urządzenia wysokociśnieniowego) W przypadku silnych zabrudzeń moŜe być konieczne powtórzenie zabiegu. 2.3 Naprawy Głębokie spoiny, ubytki uzupełnić zaprawą przygotowaną z zaprawy szlamowej zuboŜonej grubym piaskiem w stosunku 1:2. 2.4 Wykonanie fasety uszczelniającej. Jeśli wystąpi, wyraźny fundament, na styku ściana - fundament wykonać: 23 - pojedynczy cykl krzemiankowania na szerokość 20 cm na murze i fundamencie -gruntowanie preparatem -szlamowanie powierzchni szlamem - wyokrąglenie (fasetę) z zaprawy , stosując wyokrąglenie o promieniu 5 cm. W przypadku braku wyraźnej konstrukcji fundamentu izolację pionową naleŜy sprowadzić jak najniŜej, co najmniej poniŜej posadzki w piwnicach. 2.5 Wykonanie warstwy izolacyjnej. 1. Na naprawionych i zwilŜonych powierzchniach ścian wykonać pojedynczy cykl krzemiankowania. -gruntowanie preparatem -szlamowanie powierzchni szlamem 2. Po stwardnieniu warstwy szlamu nałoŜyć pierwszą warstwę masy Ŝywicznobitumicznej stosując pacę zębatą , po wyschnięciu pierwszej warstwy nałoŜenie pacą gładką drugiej warstwy. Wysokość wykonania - 30 cm powyŜej terenu. 3. Po zakończeniu prac hydroizolacyjnych i stwardnieniu nałoŜonej warstwy naleŜy przykleić płyty ochronne grubości 10 cm stanowiące jednocześnie izolację termiczną. Przykleja się je za pomocą masy Ŝywiczne bitumicznej nakładanego punktowo na powierzchnię kaŜdej płyty w formie placków o średnicy ok. 15 cm (w obrębie terenu opaskowe - punktową). 3.0 Okienka piwniczne, studzienki doświetlające Studzienki doświetlające piwnic w obecnym kształcie pełnią rolę dodatkowego źródła zawilgocenia ścian piwnicznych m.in. ze względu na brak odprowadzenia wody opadowej. Zniszczona stolarka okienna pogłębia ten stan rzeczy. Proponuje się zastosowanie doświetlaczy okiennych wykonanych z polipropylenu z rusztem kratowym dostosowanym do przejazdu samochodem osobowym. Wpadająca woda deszczowa zostaje odprowadzona poprzez syfon z sitkiem o średnicy 100 mm, umieszczony w najgłębszym punkcie do kanalizacji deszczowej. UłoŜenie kanalizacji deszczowej w podwórku poniŜej dna studzienek pozwoliłoby na odbieranie wody opadowej ze studzienek piwnicznych oraz rur spustowych odprowadzających wodę z dachu. Stolarkę okienną piwnic naleŜy wymienić na plastikową rozwierno - uchylną. 24 4.0 Technologia zabezpieczenia ścian do wysokości 80 cm powyŜej widocznych zawilgoceń 1. Na powierzchni cokołowej wykonać pojedynczy cykl krzemiankowania: -gruntowanie powierzchni wilgotnego muru środkiem , -naniesienie warstwy szlamu uszczelniającego 2.Na tak przygotowanym podłoŜu i na pozostałej powierzchni ścian wykonać obrzutkę materiałem . 3.Docieplenie wełną mineralną twardą gr. 10 cm. 5.0 Technologia docieplenia ściany powyŜej pasa widocznych zawilgoceń 1.Skucie uszkodzonych tynków (odparzenia, zawilgocenia tynku itp.), 2.Przesmarowanie miejsc zawilgoconych środkiem grzybobójczym , 3.Uzupełnienie ubytków zaprawą wapienno - cementową, 4.Wykonanie docieplenia (dopuszcza się uŜycia jako materiału termoizolacyjnego płyt styropianowych F S 15) - kolejność czynności: a/ przymocowanie materiału termoizolacyjnego - na zaprawie klejowej szarej, metodą opaskowe - punktową, b/ kołkowanie - kołek z trzpienia metalowego o długości 1=180 mm, c/ zatopienie siatki zbrojącej - siatka z włókna szklanego zatopiona w masie zbrojącej d/ wykonanie tynku strukturalnego - tynk mineralny lekki K 2 o strukturze baranka o uziarnieniu 2 mm, e/ malowanie dwukrotne elewacji - farbą silikonową 6.0 Obróbki i opierzenia NaleŜy dokonać przeglądu obróbek blacharskich ścianek ogniowych i w razie stwierdzenia złego stanu technicznego wymienić na nowe z blachy stalowej ocynkowanej. Rynny naleŜy wykonać z blachy tytanowe - cynkowej o średnicy 153 mm, rury spustowe o średnicy 100 mm. 7.0 Stolarka Dopuszcza się wymianę stolarki istniejącej na nową drewnianą lub plastikową jednoramową ze szkłem k < 1,3 o podziałach identycznych z istniejącymi. opracował: mgr inŜ. arch. Waldemar Kłosowski 25 KOLORYSTYKA ELEWACJI budynku mieszkalnego przy ul. Chrobrego 22 w Gorzowie WIkp. Elewacja frontowa - fasada Dobór farb według próbnika kolorystycznego firmy REMMERS 1.14-3 OLLIYOCKER 2.17-4 UMBRA Elewacja tylna i oficyny Dobór farb według próbnika kolorystycznego firmy ISPO 1. 240/12 Uwaga! Przed malowaniem wykonać próbki kolorystyczne na tynku do akceptacji projektanta. opracował: mgr inŜ. arch. Waldemar Kłosowski Uszczelnianie ścian zewnętrznych piwnicy Sposób postępowania ELNIENIE ZEWNĘTRZNEJ ŚCIANY PIWNICY W RAZIE ^POTRZEBY: INIEKCJA "PRZEZ WYWIER CONE OTWORY IW DBEŃUJAEA :'•• )^/ Sr •• , •gi:.'v---.Ń.A|OASULFATEXSCHtAMME ELNIENIE PIWNICY OD WEWNĄTRZ »fa^"^m MPXT ' '•&>. $?<^-^Ą ||^- vv^:| _ _____ . ^KOWANIA: ^IAKIA'SULFATEXSCHLA MME ' ' PRACE WSTĘPNE PRZYUSZCZELNIANIU ŚCIANY: USUNĄĆ STARY TYNK T KRZEMIONKOWANIE GRATUJĄCE: AIDA WESÓŁ l AIDA SULFA B(SCHLAMME WYPEŁNIENIE SPOIN: AIDASPERRMORTEL LUB AIDA SULFATEXSCHL4MME Z PIASKIEM 1:1 USZCZELNIENIE W KILKI CYKLACH KRZEMIONKOWANIA: AIDA WESÓŁ l AIDA SULFA EXSCHLAMME OBRZUTKA: AISIT SPEZIALVORSPRITZłjlORTEL NOWY TYNK: AISIT UNWER _ STRUKTURA POSADŹ OD SPOSOBU UśYTKOWANIA U. Przepona pozioma przeciw wilgoci podciąganej kapilarnie ych przypadkach samo uszczelnienie zewnętrznych ścian c nie zapewnia wystarczająco niezawodnej i długotrwałej ochro-jólnie wtedy, gdy stwierdzi się, Ŝe zawilgocenie występuje przekroju muru. Przyczyną jest często wilgoć wnikająca i cegiet od dotu i podnoszona kapilarnie. i renowacji ścian zewnętrznych pomieszczeń nie podpiwni-;h, ale takŜe pomieszczeń piwnicznych konieczne jest dlatego fejszenie kapilarnego podciągania wilgoci do wartości normal-}0d kilkudziesięciu lat bardzo dobrze sprawdza się w praktyce mipona pozioma wykonywana metoda iniekcji rywiersane N mune: iachrsika N 3twory 'cić poziomy rząd otworów: lnica otworu: 0 30 mm lory naleŜy wykonać od zewnątrz lub od wewnątrz, zaleŜnie od ajumuru 10-30 cm powyŜej posadzki względnie terenu lub na lej krawędzi powierzchniowej warstwy uszczelniającej, stęp otworów: 1015 cm (pomiędzy osiami) \ muru stabo chłonącego naleŜy zmniejszyć odstęp do n, przy mocno chłonącym murze zwiększyć do 12-15 cm. rte rysy i pustki naleŜy wypełnić suspensją Aida Bohrlochsu-n. Po stwardnieniu ponownie wywiercić otwory (w razie po- neralna przepona pozioma wykonywana metodą iniekcyjną z zastosowaniem preparatu Aida Kiesol. Technologia ta odpowiada wymogom instrukcji WTA 1-86 „Wytyczne wykonawczo-techniczne chemicznej iniekcji przeciw wilgoci podciąganej kapilarnie" (nowe wydanie z 5/94: „Iniekcje w murach przeciw wilgoci podciąganej kapilarnie"). Patrz takŜe orzeczenie A. nr 87/924/86 z 24 października 1986, Urząd Prób Budowlano-Technicznych i Badań w Salzburgu. Przy stosowaniu w technologii niskociśnieniowej (ok. 3-5 barów) średnica otworów wynosi 18 mm. Kat pochylenia otworów wynosi 30° do 45 3 w przypadku metody bezciśnieniowej. Otwory powinny przecinać co najmniej jedną spoinę wsporną. Głębokość otworów -10 cm przed końcem muru. Następnie usunąć pyt z wiercenia. (patrz rys.) i na zakończenie zamknąć suspensją Aida Bohrlochsuspension. /- zaleŜnie od chłonności - wypełniać wielokrotnie do nasyawlewając (z reguły: 2 razy) 'świeŜe na świeŜe1 lub z zasobnika O g 0. 9 1.1 1.3 1,5 1,9