PRZEKAZ 72 ΠRZAD NA POBLISKIEJ PLANECIE

PRZEKAZ 72 – RZĄD NA POBLISKIEJ PLANECIE
Za zgodą Lanaforge i za aprobatą Najwyższych Ojców z Edentii, upoważniony zostałem
do przekazania co nieco informacji o życiu społecznym, moralnym i politycznym
najbardziej zaawansowanej rasy ludzkiej, żyjącej na niezbyt odległej planecie, należącej
do systemu Satanii.
Spośród wszystkich światów Satanii, które zostały odosobnione ze względu na udział w
buncie Lucyfera, ta planeta przeszła historię najbardziej zbliżoną do historii Uranii. Takie
właśnie podobieństwo dwu sfer bez wątpienia wyjaśnia, dlaczego udzielono zgody na tak
nadzwyczajną prezentację, ponieważ bardzo rzadko władcy systemu wyrażają zgodę na
opowiadanie jednej planecie o sprawach drugiej.
Ta planeta, podobnie jak Urantia, pobłądziła podczas buntu Lucyfera, na skutek
nielojalności jej Księcia Planetarnego. Dostała Syna Materialnego, niedługo po tym jak
Adam przybył na Urantię i ten Syn też zrobił odstępstwo, zostawiając sferę odosobnioną,
jako że Syn-Arbiter nigdy nie obdarzył sobą jej ras śmiertelnych.
1. NARÓD KONTYNENTALNY
Pomimo tych wszystkich, planetarnych wypaczeń, bardzo wysoka cywilizacja rozwija się
na odosobnionym kontynencie, mniej więcej wielkości Australii. Naród ten liczy około
140 milionów obywateli. Jego ludność należy do rasy mieszanej, przeważnie niebieskiej i
żółtej, i zawiera proporcjonalnie nieco więcej rasy fioletowej niż tak zwana rasa biała
Urantii. Te różne rasy nie wymieszały się jeszcze w pełni, ale bratają się i socjalizują
wyjątkowo zgodnie. Średnia długość życia na tym kontynencie wynosi obecnie
dziewięćdziesiąt lat i jest o piętnaście procent wyższa niż u wielu innych narodów
planety.
Organizacja industrialna tego narodu korzysta z pewnych, istotnych cech unikalnej
topografii kontynentu. Wysokie góry, gdzie obfite deszcze padają przez osiem miesięcy
w roku, znajdują się dokładnie w centrum kraju. Takie naturalne ukształtowanie sprzyja
spożytkowaniu energii wodnej i znacznie ułatwia irygację nieco suchszej, zachodniej
części kontynentu.
Naród ten jest samowystarczalny, to znaczy, jego obywatele mogą egzystować przez czas
nieograniczony bez importowania czegokolwiek od otaczających narodów. Ich zasoby
naturalne są obfite a dzięki naukowym metodom nauczyli się, jak kompensować braki w
środkach niezbędnych do życia. Prowadzą ożywiony handel wewnętrzny, ale niewiele
wymiany zagranicznej, na skutek powszechnej wrogości mniej zaawansowanych
sąsiadów.
Generalnie, naród kontynentalny rozwijał się zgodnie z kierunkiem ewolucyjnego
rozwoju planety. Jego rozwój, od stadium plemiennego do pojawienia się silnych
władców i królów, zajął tysiące lat. Po monarchach absolutnych pojawiło się wiele
różnych rodzajów rządu – nieudane republiki, państwa wspólnoty, a dyktatorzy
przychodzili i odchodzili niekończącym się szeregiem. Przeobrażenia takie trwały, aż
mniej więcej pięćset lat temu, w czasie politycznego fermentu, jeden z dyktatorówtriumwirów odmienił swą postawę. Zaoferował swą abdykację, pod tym warunkiem, że
jeden z władców, mniej szlachetny z dwu pozostałych, także zrezygnuje z dyktatury. W
ten sposób najwyższa władza kontynentu została złożona w ręce jednego władcy. Przez
ponad sto lat zjednoczone państwo rozwijało się pod silną władzą monarchistyczną,
kiedy to stworzono dobrze dopracowaną kartę wolności.
Kolejne przejście, od monarchii do przedstawicielskiej formy rządu, odbywało się
stopniowo, królowie pozostali tylko społecznymi czy sentymentalnymi marionetkami;
zanikli w końcu, kiedy wygasła męska linia potomstwa. Obecna republika istnieje
dokładnie dwieście lat, w którym to czasie bezustannie się rozwijała, kiedy osiągnięto te
metody rządzenia, o których zaraz opowiemy; ostatnich osiągnięć w domenach
industrialnych i politycznych dokonano w ciągu minionej dekady.
2. ORGANIZACJA POLITYCZNA
Naród kontynentalny ma teraz swój rząd przedstawicielski, mieszczący się w centralnie
położonej stolicy kraju. Centralny rząd jest silną federacją stu względnie wolnych stanów.
Stany te wybierają swych gubernatorów i ustawodawców na dziesięć lat a nikt nie może
być wybierany ponownie. Sędziowie stanowi mianowani są przez gubernatorów na całe
życie a zatwierdzani są przez stanowe ciała ustawodawcze, składające się z jednego
przedstawiciela na każde sto tysięcy obywateli.
Jest pięć różnych rodzajów rządów miejskich, w zależności od wielkości miasta, jednak
żadne miasto nie może mieć więcej niż milion mieszkańców. Ogółem biorąc, miejski
system zarządzania jest bardzo prosty, bezpośredni i ekonomiczny. O kilka pozycji w
administracji miejskiej starają się gorliwie najlepsi obywatele.
Rząd federalny składa się z trzech równorzędnych ciał: wykonawczego, prawodawczego
i sądowniczego. Federalny, główny administrator, wybierany jest co sześć lat przez
głosowanie powszechne. Nie może być wybierany powtórnie, chyba, że na skutek petycji
co najmniej siedemdziesięciu pięciu ustawodawczych ciał stanowych, popartej przez
gubernatorów tych stanów i wtedy też tylko na jedną kadencję. Doradza mu najwyższa
rada, złożona ze wszystkich żyjących, byłych głównych administratorów.
Ciało prawodawcze obejmuje trzy izby:
1. Izba wyższa wybierana jest przez grupy industrialne, profesjonalistów, rolników i inne
grupy pracowników, głosujących według swej funkcji ekonomicznej.
2. Izba niższa wybierana jest przez pewne organizacje obywatelskie, obejmujące grupy
społeczne, polityczne i filozoficzne, nie mieszczące się w kategorii industrialnej czy
profesjonalnej. Wszyscy prawi obywatele biorą udział w wyborach do obu izb
przedstawicielskich, jednak są odmiennie przegrupowani, w zależności od tego, czy
wybory dotyczą izby wyższej czy niższej.
3. Trzecia izba – starsi mężowie stanu – obejmuje weteranów urzędów państwowych,
razem z wieloma wyróżniającymi się osobami, których kandydaturę wysuwa główny
administrator, naczelnicy regionalni (podfederalni), przewodniczący najwyższego
trybunału i urzędnicy, którzy przewodniczą obu pozostałym izbom prawodawczym. Ta
grupa ograniczona jest do stu osób a jej członkowie są wybierani przez większość
samych starszych mężów stanu. Członkostwo tej grupy trwa całe życie a kiedy pojawiają
się wolne miejsca, z listy nominowanych wybierana jest osoba otrzymująca odpowiednio
najwięcej głosów. Zakres działalności tego ciała jest czysto doradczy, jednak jest ono
czynnikiem regulującym opinię publiczną oraz wywierającym znaczny wpływ na
wszystkie gałęzie rządu.
Bardzo dużo federalnej działalności administracyjnej prowadzi dziesięć władz
rejonowych (podfederalnych), z których każda stanowi związek dziesięciu stanów. Te
rejonowe grupy są wyłącznie wykonawcze i administracyjne, nie mają one ani funkcji
prawodawczych ani sądowniczych. Dziesięć osób, zarządzających rejonami, mianuje
osobiście federalny główny administrator a kadencja ich stanowiska pokrywa się z jego
kadencją – wynosi sześć lat. Federalne sądy najwyższe aprobują mianowanie dziesięciu
zarządców rejonowych a chociaż nie mogą być oni mianowani powtórnie, zarządzający,
który odchodzi, automatycznie zostaje asystentem i doradcą swego następcy. Poza tym
szefowie rejonowi wybierają swe własne gabinety urzędników administracyjnych.
Naród ten sądzony jest przez dwa główne systemy sądów – sądy prawne i sądy
społeczno-ekonomiczne. Sądy prawne działają na trzech następujących poziomach:
1. Sądy niższe albo sądownictwa miejskiego i lokalnego, od decyzji których można się
odwoływać do wyższych trybunałów stanowych.
2. Najwyższe sądy stanowe, których decyzje są ostateczne we wszystkich sprawach nie
dotyczących rządu federalnego, czy zagrożenia praw i swobód obywatelskich.
Zarządzający rejonami upoważnieni są do przekazania jakiejkolwiek sprawy
bezzwłocznie pod jurysdykcję najwyższego sądu federalnego.
3. Najwyższy sąd federalny – wysoki trybunał orzekający w sporach ogólnonarodowych i
sprawach apelacyjnych, przychodzących od sądów stanowych. Ten najwyższy trybunał
składa się z dwunastu ludzi, w wieku powyżej czterdziestu lat a poniżej siedemdziesięciu
pięciu, którzy zasiadali dwa lata lub więcej w jakichś trybunałach stanowych i którzy byli
mianowani na tę wysoką pozycję przez głównego administratora, za aprobatą większości
najwyższej rady i trzeciej izby zgromadzenia prawodawczego. Wszystkie decyzje tego,
najwyższego ciała sądowniczego, podejmowane są przynajmniej dwoma trzecimi głosów.
Sądy społeczno-ekonomiczne funkcjonują w trzech następujących grupach:
1. Sądy rodzicielskie, związane są z grupami prawodawczymi i wykonawczymi systemu
rodzinnego i społecznego.
2. Sądy edukacyjne – ciała sądownicze połączone z systemem szkół stanowych i
regionalnych oraz związane z gałęziami wykonawczymi i prawodawczymi
administracyjnego mechanizmu edukacyjnego.
3. Sądy industrialne – trybunały sądzące, którym nadano pełne prawo rozstrzygania
wszelkich sporów ekonomicznych.
Federalne sądy najwyższe nie decydują o sprawach społeczno-ekonomicznych, chyba, że
po uchwale trzech czwartych głosów trzeciej branży prawodawczej rządu narodowego,
izby starszych mężów stanu. Poza tym wszystkie decyzje wysokich sądów rodzicielskich,
edukacyjnych i industrialnych, są ostateczne.
3. ŻYCIE RODZINNE
Na omawianym kontynencie jest sprzeczne z prawem życie dwu rodzin pod jednym
dachem. A skoro grupowe zamieszkiwanie zostało zakazane, większość budynków typu
czynszowego została zburzona. Ludzie stanu wolnego nadal jednak żyją w klubach,
hotelach i innych zbiorowych miejscach zamieszkania. Najmniejsza działka pod dom
musi mieć ponad cztery i pół tysiąca metrów kwadratowych. Cała ziemia i inna własność
używana do celów mieszkalnych jest wolna od opodatkowania, chyba, że działka
dziesięciokrotnie przekracza minimalną wielkość.
W ubiegłym wieku życie rodzinne tego narodu uległo znacznej poprawie. Uczęszczanie
rodziców, zarówno ojców jak i matek, do rodzicielskich szkół wychowania, jest
obowiązkowe. Nawet rolnicy, mieszkający w małych osiedlach wiejskich, uczą się
korespondencyjnie, chodząc do pobliskich centrów po ustne instrukcje raz na dziesięć dni
– co dwa tygodnie, gdyż tydzień składa się z pięciu dni.
Średnio jest pięcioro dzieci w każdej rodzinie i są one całkowicie pod kontrolą swych
rodziców, albo w wypadku śmierci jednego czy obojga rodziców, pod kontrolą
opiekunów wyznaczonych przez sądy rodzicielskie. Przyznanie opieki nad pełnym
sierotą uchodzi za wielki zaszczyt dla jakiejkolwiek rodziny. Pomiędzy rodzicami
odbywają się egzaminy konkursowe a sierocie przyznaje się tych rodziców, którzy
potrafią się wykazać najlepszymi kwalifikacjami rodzicielskimi.
Naród ten traktuje rodzinę jako podstawową instytucję swojej cywilizacji. Oczekuje się,
że najbardziej wartościową część edukacji dziecka oraz kształtowanie jego charakteru
zapewnią rodzice w domu a ojcowie poświęcają prawie taką samą uwagę wychowaniu
dziecka jak i matki.
Cała nauka o sprawach płciowych przekazywana jest w domu, przez rodziców lub
opiekunów prawnych. Nauki moralne prowadzone są przez nauczycieli, w okresach
odpoczynku od zajęć szkolnych, jednak inaczej jest z nauczaniem religijnym, które
traktuje się jako wyłączny przywilej rodziców; religia uznawana jest za integralną część
życia rodzinnego. Czysto religijne nauczanie prowadzone jest publicznie tylko w
świątyniach filozofii; żadne wyłącznie religijne instytucje, takie jak Kościoły na Urantii,
nie rozwinęły się w tym narodzie. W ich filozofii religią jest dążenie do poznania Boga i
przejawianie miłości dla swoich współbraci, poprzez służenie im, ale to nie jest typowe
dla statusu religijnego innych narodów tej planety. Religia w tym narodzie tak bardzo jest
sprawą rodzinną, że nie ma miejsc publicznych poświęconych wyłącznie zgromadzeniom
religijnym. Politycznie, Kościół i państwo, jak to nazwaliby Urantianie, są zupełnie
oddzielone, jednak istnieje dziwne zazębianie się religii i filozofii.
Nauczyciele duchowi (porównywalni do pastorów na Urantii), którzy odwiedzali
okresowo każdą rodzinę i egzaminowali dzieci, żeby sprawdzić, czy są prawidłowo
nauczane przez rodziców, dwadzieścia lat temu byli pod nadzorem rządowym. Ci
duchowi doradcy i egzaminatorzy działają teraz pod kierownictwem nowo powstałej
Fundacji Rozwoju Duchowego, instytucji wspieranej przez dobrowolne datki. Być może
instytucja ta nie rozwinie się bardziej, aż do przybycia Rajskiego Syna-Arbitra.
Legalnie, dzieci pozostają pod opieką rodziców do lat piętnastu, kiedy to odbywa się ich
pierwsze wprowadzenie w obowiązki obywatelskie. Po tym, co pięć lat, przez pięć
kolejnych okresów, podobne publiczne uroczystości prowadzone są dla odpowiednich
grup wiekowych, podczas których zobowiązania dzieci wobec rodziców są zmniejszane a
podejmują one nowe, obywatelskie i społeczne obowiązki wobec państwa. Prawo do
głosowania dostaje się w wieku lat dwudziestu, aż do dwudziestego piątego roku życia
nie wolno zawierać małżeństwa bez zgody rodziców, a dzieci muszą opuścić dom, gdy
mają lat trzydzieści.
Prawo małżeńskie i rozwodowe jest jednolite w całym narodzie. Nie można zawierać
małżeństwa przed wiekiem uprawniającym do głosowania, przed dwudziestym rokiem
życia. Zezwolenia na małżeństwo udziela się dopiero po roku od zgłoszenia jego zamiaru
i po tym, jak młodzi ludzie przedstawią zaświadczenia, że przeszli odpowiednie
nauczanie w szkołach rodzicielskich, gdy idzie o obowiązki życia małżeńskiego.
Przepisy rozwodowe są w pewnym sensie luźne, jednak ogłoszenia separacji,
wydawanego przez sądy rodzicielskie, nie można uzyskać wcześniej niż po roku od
zarejestrowania petycji, a rok na tej planecie jest znacznie dłuższy niż na Urantii.
Pomimo łagodnych praw rozwodowych, ilość rozwodów jest obecnie proporcjonalnie
dziesięciokrotnie mniejsza niż u cywilizowanych narodów Urantii.
4. SYSTEM EDUKACYJNY
System edukacyjny tego narodu jest obowiązkowy i koedukacyjny, nauczanie
prowadzone jest w szkołach przeduczelnianych, do których uczęszczają uczniowie w
wieku od pięciu do osiemnastu lat. Szkoły te są bardzo odmienne od szkół na Urantii. Nie
ma w nich klas, nauczany jest tylko jeden przedmiot na raz a po pierwszych trzech latach
wszyscy uczniowie zostają asystentami nauczycieli, nauczając tych, którzy są na niższym
poziomie. Książek używa się tylko po to, żeby zdobyć wiedzę, która będzie potrzebna w
rozwiązywaniu problemów powstających w warsztatach i gospodarstwach szkolnych.
Większość mebli używanych na kontynencie i wiele urządzeń mechanicznych – a jest to
wielka epoka inwencji i mechanizacji – wytwarza się w tych warsztatach. Do każdego
warsztatu przylega robocza biblioteka, gdzie uczniowie mogą zajrzeć do odpowiednich
książek fachowych. Rolnictwa i ogrodnictwa naucza się również przez cały okres
edukacji, w obszernych gospodarstwach sąsiadujących z każdą szkołą lokalną.
Ograniczonych umysłowo naucza się tylko rolnictwa i hodowli; zostają oni na całe życie
przydzielani do specjalnych kolonii opiekuńczych, w których są rozdzieleni według płci,
żeby zapobiec rodzicielstwu, które nie przysługuje nienormalnym. Takie restrykcje są
wprowadzone od siedemdziesięciu pięciu lat; odpowiednie zarządzenia wydawane są
przez sądy rodzicielskie.
Raz w roku każdy ma miesiąc wakacji. Szkoły przeduczelniane prowadzone są przez
dziewięć, z dziesięciu miesięcy w roku, wakacje spędza się z rodzicami czy przyjaciółmi
na podróżach. Podróże te są częścią programu edukacyjnego dla dorosłych i trwają całe
życie; fundusze na te potrzeby gromadzone są tymi samymi metodami, jak
zabezpieczanie środków do życia na starość.
Jedną czwartą czasu szkolnego poświęca się sportom – współzawodnictwu w atletyce –
uczniowie awansują w mistrzostwach, poprzez stanowe, regionalne i dalej ogólnokrajowe
sprawdziany umiejętności i zręczności. Tak samo konkursy oratorskie i muzyczne, jak
również naukowe i filozoficzne, przykuwają uwagę uczniów od podstawowych grup
społecznych w górę, aż do rywalizacji o godności narodowe.
Władze szkolne są repliką rządu narodowego, z jego trzema, wzajemnie od siebie
zależnymi ciałami; personel nauczający działa jako trzecia grupa doradczo-prawodawcza.
Głównym celem edukacji na tym kontynencie jest zrobienie z każdego ucznia
samowystarczalnego obywatela.
Każde dziecko, kończące w wieku lat osiemnastu przeduczelniany system szkół, jest
wykwalifikowanym rzemieślnikiem. Potem zaczynają się studia książkowe i zdobywanie
wiedzy specjalistycznej, w szkołach dla dorosłych lub na uczelniach. Kiedy utalentowany
student ukończy swą pracę przed wyznaczonym terminem, otrzymuje w nagrodę
przydział czasu i środków, dzięki którym może prowadzić jakieś ulubione
przedsięwzięcie własnego pomysłu. Cały system edukacyjny ma na celu prawidłowe
nauczanie jednostki.
5. ORGANIZACJA INDUSTRIALNA
Układy industrialne w tym narodzie dalekie są od ideałów; wciąż wynikają problemy
pomiędzy kapitałem a pracą, ale tak jedni jak i drudzy zaczynają się dopasowywać do
planu rzetelnej współpracy. Na tym, unikalnym kontynencie, pracownicy coraz bardziej
stają się akcjonariuszami wszystkich koncernów przemysłowych; każdy inteligentny
pracownik powoli staje się drobnym kapitalistą.
Zmniejszają się antagonizmy społeczne i zaczyna panować dobra wola. W wyniku
zniesienia niewolnictwa (ponad sto lat temu) nie wynikły żadne poważne problemy
ekonomiczne, ponieważ zmiany te były wprowadzane stopniowo, przez wyzwolenie dwu
procent niewolników każdego roku. Obywatelstwo otrzymali ci niewolnicy, którzy
zadowalająco przeszli testy umysłowe, moralne i fizyczne; wielu zaawansowanych
niewolników było jeńcami wojennymi lub dziećmi takich jeńców. Jakieś pięćdziesiąt lat
temu deportowano ostatnich podrzędnych niewolników a zupełnie niedawno zaczęto
redukować ilościowo grupy zdegenerowane i przestępcze.
Niedawno naród ten wypracował nowe metody zażegnywania nieporozumień
industrialnych oraz korygowania nadużyć ekonomicznych, które są znacznie lepsze w
porównaniu z dawnymi metodami rozwiązywania takich problemów. Zakazano
stosowania przemocy, jako metody regulacji nieporozumień, zarówno osobistych jak i
industrialnych. Zarobki, zyski i inne problemy ekonomiczne nie są sztywno regulowane,
ale są pod generalną kontrolą industrialnych ciał ustawodawczych, podczas gdy wszelkie
sprawy sporne w gospodarce rozsądzają sądy pracownicze.
Sądy pracownicze funkcjonują dopiero od trzydziestu lat, ale działają bardzo dobrze.
Ostatni rozwój wydarzeń wskazuje na to, że sądy pracownicze będą rozpatrywać
ustawowe wynagrodzenia, podzielone na trzy grupy:
1. Ustawowe stawki oprocentowania od zainwestowanego kapitału.
2. Godziwe wynagrodzenia dla specjalistów, działających w gospodarce.
3. Sprawiedliwe i słuszne wynagrodzenia za pracę.
Powyższe wynagrodzenia powinny być stosowane, po pierwsze, zgodnie z umową a
wobec zmniejszających się dochodów, powinny być proporcjonalnym udziałem w
okresie chwilowej redukcji zysków. A później, wszystkie dochody przekraczające te
ustalone należności powinny być traktowane jako dywidendy i rozdzielane
proporcjonalnie wśród wszystkich trzech grup: kapitału, siły wykwalifikowanej i
robotników.
Co dziesięć lat rejonowe organy wykonawcze korygują i ogłaszają ustawowe godziny
dziennej pracy zarobkowej. Obecnie gospodarka funkcjonuje na bazie pięciodniowego
tygodnia, czterech dni roboczych i jednego dnia dla rozrywki. Ludzie pracują sześć
godzin dziennie, dziewięć z dziesięciu miesięcy w roku, tak samo jak uczniowie.
Wakacje spędza się zwykle na podróżach; niedawno wynaleziono nowe metody
transportu a cały ten naród ma słabość do podróżowania. Przez blisko osiem miesięcy w
roku warunki klimatyczne sprzyjają podróżowaniu i takie możliwości wykorzystywane
są do maksimum.
Dwieście lat temu motyw zysku całkowicie panował w gospodarce, ale dziś gwałtownie
jest wypierany przez inne, wyższe czynniki motywacyjne. Współzawodnictwo na tym
kontynencie jest ostre, jednak przesunęło się ono w znacznej mierze z przemysłu w
kierunku rozrywki, różnych umiejętności, osiągnięć naukowych i sukcesów
intelektualnych. Najbardziej aktywne współzawodnictwo istnieje w służbie społecznej i
w lojalności wobec rządu. Praca urzędnika państwowego gwałtownie staje się główną
ambicją tych ludzi. Najbogatsi ludzie kontynentu pracują sześć godzin dziennie w biurze
swojej fabryki a potem spieszą do lokalnej filii szkoły mężów stanu, gdzie próbują się
zakwalifikować na urząd państwowy.
Na tym kontynencie praca staje się coraz większym zaszczytem i wszyscy zdolni do niej
obywatele, powyżej lat osiemnastu, pracują w domu i na gospodarstwie, w jakiejś
uznanej wytwórczości czy przy pracach publicznych, które chwilowo wchłaniają
bezrobotnych albo w innym wypadku, w grupie robót przymusowych w kopalniach.
Naród ten zaczyna wykształcać nową formę społecznej odrazy – odrazy zarówno wobec
bezczynności jak i wobec nie zapracowanego bogactwa. Powoli, ale pewnie, ludzie ci
podporządkowują sobie swoje maszyny. Oni także kiedyś walczyli o wolność polityczną
a potem o swobodę ekonomiczną. Teraz wchodzą w posiadanie jednej i drugiej, podczas
gdy dodatkowo zaczynają doceniać dobrze zapracowany czas wolny, który można
poświęcić coraz głębszej samorealizacji.
6. ZABEZPIECZENIE NA STAROŚĆ
Naród ten czyni konkretne próby zastąpienia dobroczynności, niszczącej poczucie
własnej godności, przez godności pełne rządowe zabezpieczenie, gwarantujące
bezpieczne życie ludziom starym. Naród ten daje każdemu dziecku edukację a każdemu
człowiekowi pracę, zatem może pomyślnie wprowadzać taki system ubezpieczeń,
chroniący niedołężnych i starych.
W narodzie tym wszyscy muszą zaprzestać pogoni za zyskiem w wieku lat
sześćdziesięciu pięciu, chyba, że dostaną zezwolenie od stanowego komisarza pracy,
który upoważni ich do pozostania w pracy do lat siedemdziesięciu. Ten limit wiekowy
nie odnosi się do urzędników państwowych i filozofów. Niepełnosprawni fizycznie lub
inwalidzi mogą być umieszczeni na liście emerytów w dowolnym wieku, na mocy
postanowienia sądowego, kontrasygnowanego przez komisarza rent rządu rejonowego.
Fundusze na renty starcze pochodzą z czterech źródeł:
1. W każdym miesiącu jest pobierany przez rząd federalny jednodniowy zarobek na ten
cel, a w tym kraju każdy pracuje.
2. Spadki – wielu bogatych obywateli przeznacza fundusze na ten cel.
3. Zarobki z przymusowych robót w kopalniach państwowych. Wszyscy pracownicy
przymusowi utrzymują się sami i odkładają swe własne udziały emerytalne, cała
nadwyżka zysków z ich pracy jest przekazywana na rzecz funduszu emerytalnego.
4. Dochód z zasobów naturalnych. Wszelkie bogactwa naturalne są na tym kontynencie
traktowane jako powiernictwo społeczne, w rękach rządu federalnego a dochód z nich
spożytkowany jest na cele społeczne, takie jak zapobieganie chorobom, edukacja
geniuszów i wydatki na dobrze zapowiadające się jednostki w szkołach mężów stanu.
Połowa dochodów z zasobów naturalnych idzie na fundusz rent starczych.
Chociaż państwo i rejonowe fundusze ubezpieczeniowe oferują wiele form ubezpieczenia
asekuracyjnego, renty starcze administrowane są wyłącznie przez rząd federalny, poprzez
jego dziesięć rejonowych oddziałów.
Te fundusze rządowe zawsze były uczciwie administrowane. Najwyższe kary
wymierzane przez sądy, następne po zdradzie i morderstwie, są za sprzeniewierzenie
mienia publicznego. Nielojalność społeczna i polityczna traktowana jest teraz jako
najbardziej ohydne ze wszystkich przestępstw.
7. OPODATKOWANIE
Rząd federalny jest paternalistyczny jedynie w administrowaniu rentą starczą i w
popieraniu geniuszy oraz twórczej oryginalności; pojedynczym obywatelem interesują się
bardziej rządy stanowe, podczas gdy rządy lokalne mają znacznie bardziej
paternalistyczny czy socjalistyczny charakter. Miasta (albo niektóre ich dzielnice)
zajmują się takimi sprawami jak zdrowie, higiena, przepisy budowlane, estetyka,
wodociągi, oświetlenie, ogrzewanie, rekreacja, muzyka i komunikacja.
W całej gospodarce zdrowie stawia się na pierwszym miejscu; pewne aspekty dobrego
samopoczucia fizycznego stawiają człowieka na pozycji uprzywilejowanej w przemyśle i
społeczeństwie, tym niemniej problemy zdrowotne jednostki i rodziny są sprawami
indywidualnymi. Rząd pragnie coraz mniej się mieszać do spraw zdrowia jak i wszelkich
innych spraw czysto osobistych.
Miasta nie mają prawa nakładać podatków, ani też nie mogą popaść w długi. Dostają one
z kasy stanowej przydział pieniędzy na osobę i muszą uzupełniać te wpływy ze swoich
przedsięwzięć społecznych oraz z udzielania licencji na różnorodną działalność
komercyjną.
Środki szybkiego transportu, bardzo praktyczne dla poszerzenia granic miasta, znajdują
się pod kontrolą miejską. Miejska straż pożarna utrzymywana jest przez fundacje
zapobiegające pożarom i ubezpieczeniowe, a od ponad siedemdziesięciu pięciu lat
wszystkie budynki w mieście czy na wsi są ogniotrwałe.
Miasto nie ma funkcjonariuszy porządkowych; siły policyjne utrzymywane są przez
rządy stanowe. Resort ten rekrutuje ludzi prawie wyłącznie z nieżonatych mężczyzn, w
przedziale wieku od lat dwudziestu pięciu do pięćdziesięciu. Większość stanów nakłada
raczej wysoki podatek kawalerski, z którego zwolnieni są wszyscy mężczyźni zatrudnieni
w policji stanowej. Średnio, stanowe siły policyjne mają teraz jedną dziesiątą tej
liczebności, jaką miały pięćdziesiąt lat temu.
Systemy podatkowe stu względnie wolnych i niezależnych stanów nie są jednolite, albo
są ujednolicone tylko w niewielkim stopniu, jako że warunki ekonomiczne w różnych
częściach kontynentu są bardzo różnorodne. Każdy stan ma dziesięć podstawowych
klauzul konstytucyjnych, których nie można modyfikować, chyba, że uzyska się na to
zgodę federalnego sądu najwyższego, a jeden z artykułów tych klauzul zapobiega
nakładaniu podatku wyższego niż jeden procent od wartości jakiejkolwiek mienia w
jakimkolwiek roku; domy mieszkalne, czy to w mieście czy na wsi, są z tego wyłączone.
Rząd federalny nie może się zadłużyć a wymagane jest uzyskanie trzech czwartych
głosów w referendum, zanim jakikolwiek stan będzie mógł zaciągnąć pożyczkę, za
wyjątkiem wojny. Ponieważ rząd federalny nie może się zadłużyć, w wypadku wojny
Rada Obrony Narodowej upoważniona jest do zaciągania pieniędzy od stanów, jak
również ludzi i materiałów, jakie tylko mogą być potrzebne. Żaden dług nie może jednak
istnieć dłużej niż dwadzieścia pięć lat.
Pieniądze na utrzymanie rządu federalnego pobierane są z następujących pięciu źródeł:
1. Opłat importowych. Wszelki import obłożony jest taryfami celnymi, dla ochrony
standardu życia na kontynencie, który znacznie przewyższa standardy życiowe
jakiegokolwiek innego narodu tej planety. Taryfy te ustalane są przez najwyższe sądy
industrialne, po tym, jak obie izby kongresu industrialnego ratyfikują rekomendacje
głównego administratora do spraw ekonomicznych, który mianowany jest wspólnie przez
te dwa ciała prawodawcze. Wyższa izba industrialna wybierana jest przez pracę, niższa
przez kapitał.
2. Honorariów autorskich. Rząd federalny popiera wynalazczość i oryginalną twórczość,
prowadzoną w dziesięciu regionalnych laboratoriach, pomagając wszelkim rodzajom
geniuszów – artystom, autorom i naukowcom – oraz chroni ich patenty. W zamian za to
rząd pobiera połowę zysków z takich inwencji i twórczości, czy to dotyczą one maszyn,
czy książek, czy sztuki, czy też roślin i zwierząt.
3. Podatków spadkowych. Rząd federalny pobiera stopniowane opodatkowanie spadkowe,
rozciągające się od jednego do pięćdziesięciu procent, w zależności od wielkości majątku
jak również innych warunków.
4. Sprzętu wojskowego. Rząd zarabia znaczne sumy, wypożyczając na użytek handlowy i
rekreacyjny sprzęt należący do wojska i marynarki.
5. Zasobów naturalnych. Zysk z zasobów naturalnych, gdy nie jest w całości zużywany
na specyficzne cele, nabiera statusu własności federalnej i traktowany jest jako skarb
narodowy.
Należności federalne, za wyjątkiem funduszy wojennych nakładanych przez Radę
Obrony Narodowej, ustalane są z początku w wyższej izbie prawodawczej, zatwierdzane
w izbie niższej, aprobowane przez głównego administratora i ostatecznie
uprawomocnione przez stuosobową komisję do spraw budżetu federalnego. Członkowie
tej komisji mianowani są przez gubernatorów stanowych a wybierani są na dwadzieścia
cztery lata przez stanowe ciała ustawodawcze; czwarta ich część wybierana jest co sześć
lat. Co sześć lat to ciało, większością trzech czwartych głosów, wybiera jednego ze
swych członków na stanowisko dyrektora-kontrolera skarbu federalnego.
8. WYŻSZE SZKOŁY SPECJALISTYCZNE
W dodatku do obowiązkowego nauczania podstawowego, trwającego od piątego do
osiemnastego roku życia, prowadzone są następujące szkoły specjalistyczne:
1. Szkoły mężów stanu: Szkoły te dzielą się na trzy kategorie: narodowe, rejonowe i
stanowe. Urzędy państwowe tego narodu zgrupowane są w czterech działach. Pierwszy
dział, mienia publicznego, odnosi się głównie do administracji narodowej i wszyscy,
którzy sprawują władzę w tej grupie, muszą być absolwentami zarówno rejonowych jak i
narodowych szkół mężów stanu. W drugim dziale można zajmować stanowisko
polityczne, wybieralne lub z nominacji, po ukończeniu którejkolwiek z dziesięciu
rejonowych szkół mężów stanu; obowiązki powierzane tym ludziom dotyczą
administracji rejonowej i rządów stanowych. Trzeci dział obejmuje obowiązki stanowe a
zatrudnieni w nim urzędnicy muszą mieć ukończone tylko stanowe szkoły mężów stanu.
Czwarty i ostatni dział osób sprawujących władzę nie potrzebuje mieć stopni mężów
stanu, stanowiska takie otrzymuje się wyłącznie z nominacji a obejmują one pomniejsze
pozycje asystentów, sekretarzy i referentów technicznych, zajmowane przez różnych
wyszkolonych profesjonalistów, działających na rządowych stanowiskach
administracyjnych.
Sędziowie sądów niższych i stanowych mają ukończone stanowe szkoły mężów stanu.
Sędziowie trybunałów jurysdykcyjnych, rozstrzygających sprawy społeczne, edukacyjne
i industrialne, mają ukończone szkoły rejonowe. Sędziowie federalnego sądu
najwyższego muszą ukończyć wszystkie szkoły mężów stanu.
2. Szkoły filozofii. Szkoły te połączone są ze świątyniami filozofii i mniej lub więcej
związane z religią, jako działalnością społeczną.
3. Instytucje naukowe. Te szkoły techniczne współpracują raczej z przemysłem niż z
systemem edukacyjnym i administrowane są w piętnastu grupach.
4. Szkoły kształcące profesjonalistów. Te instytucje specjalistyczne prowadzą nauczanie
w zakresie technicznym, dla różnych wykwalifikowanych profesjonalistów, a jest ich
dwanaście.
5. Szkoły dla wojska i marynarki. W pobliżu dowództwa krajowego i w dwudziestu
pięciu nabrzeżnych centrach wojskowych, znajdują się instytucje poświęcone
wojskowemu szkoleniu obywateli-ochotników, w wieku od lat osiemnastu do trzydziestu.
Ci, którzy nie mają dwudziestu pięciu lat, muszą mieć zgodę rodziców na wstąpienie do
takiej szkoły.
9. PLAN POWSZECHNEGO GŁOSOWANIA
Chociaż kandydatami na wszystkie stanowiska państwowe mogą być wyłącznie
absolwenci szkół mężów stanu – stanowych, rejonowych czy federalnych – postępowi
przywódcy narodu odkryli wielką słabość ich planu powszechnego głosowania i około
pięćdziesiąt lat temu zrobili klauzulę konstytucyjną, modyfikującą system głosowania,
który teraz ma następujące właściwości:
1. Każdy mężczyzna i każda kobieta, powyżej lat dwudziestu, ma jeden głos. Po
osiągnięciu tego wieku wszyscy obywatele muszą zaakceptować członkostwo dwu grup
głosowania: do pierwszej wchodzą zgodnie ze swą funkcją ekonomiczną – industrialną,
profesjonalną, rolniczą czy handlową; do drugiej grupy wchodzą zgodnie ze swoimi
przekonaniami politycznymi, filozoficznymi i społecznymi. Tym samym wszyscy
pracujący należą do jakiejś ekonomicznej grupy wyborczej a takie grupy zawodowe,
podobnie jak stowarzyszenia nieekonomiczne, zarządzane są tak samo jak rząd
państwowy, wraz z jego trojakim podziałem uprawnień. Przynależności do takich grup
nie można zmienić przez dwanaście lat.
2. Po nominacji przez gubernatorów stanowych albo przez rejonowych członków rządu i
na zlecenie rejonowych rad najwyższych, te jednostki, które się szczególnie wyróżniły w
służbie dla społeczeństwa, albo, które wykazały się wyjątkową mądrością w służbie
rządowej, mogą mieć dodatkowe głosy, nadawane im nie częściej niż co pięć lat i nie
przekraczające dziewięciu takich, wyższych praw obywatelskich. Maksymalne prawo
głosu jakiegokolwiek, wielokrotnego wyborcy, wynosi dziesięć. Naukowcy, wynalazcy,
nauczyciele, filozofowie i przywódcy duchowi, również są w ten sposób wyróżniani
rozszerzoną władzą polityczną. Takie, zaawansowane przywileje obywatelskie,
nadawane są przez stany i rejonowe rady najwyższe, podobnie jak stopnie naukowe
nadawane są przez specjalistyczne kolegia a ci, którzy je otrzymują, są dumni, że mogą
dołączyć takie symbole obywatelskiego uznania, wraz z innymi stopniami, do swej listy
osobistych osiągnięć.
3. Wszystkie osoby skazane na przymusowe roboty w kopalniach i wszyscy pracownicy
rządowi, utrzymywani z funduszy podatkowych, są na okres takich służb pozbawieni
prawa głosu. Nie odnosi się to do osób starszych, które mogą przechodzić na emeryturę
w wieku lat sześćdziesięciu pięciu.
4. Istnieje pięć przedziałów prawa do głosowania, odzwierciedlających przeciętne, roczne
płatności podatkowe, zliczane z połowy dekady. Ci, którzy płacą wysokie podatki, mogą
mieć aż pięć dodatkowych głosów. Taki przydział jest niezależny od wszelkich innych
dowodów uznania, jednak w żadnym wypadku nikt nie może mieć więcej niż dziesięć
głosów.
5. W tym czasie, gdy uchwalony został taki plan głosowania, zarzucona została metoda
głosowania terytorialnego na rzecz systemu ekonomicznego lub funkcyjnego. Wszyscy
obywatele głosują teraz jako członkowie grup industrialnych, społecznych czy
profesjonalnych, niezależnie od ich miejsca pobytu. W ten sposób wyborcy tworzą
solidne, zjednoczone i inteligentne grupy, które do pełnienia obowiązków rządowych
wybierają tylko swych najlepszych członków. Jest jeden wyjątek od tego systemu
głosowania w grupach funkcyjnych: co sześć lat, wybory federalnego, głównego
administratora, są głosowaniem ogólnonarodowym i każdy obywatel ma w nich tylko
jeden głos.
Tak, więc za wyjątkiem wybierania głównego administratora, wybory przeprowadzane są
w grupach obywatelskich, ekonomicznych, profesjonalnych, intelektualnych i
społecznych. Idealne państwo jest organiczną całością i każda wolna, inteligentna grupa
obywateli, reprezentuje ważny i funkcjonujący organ w obrębie szerszego organizmu
rządowego.
Szkoły mężów stanu mają uprawnienia, pozwalające im wszcząć postępowanie w sądach
stanowych, w celu pozbawienia prawa głosu jakiejkolwiek ograniczonej, leniwej,
obojętnej lub przestępczej jednostki. Ludzie tworzący to społeczeństwo rozumieją, że
jeśli pięćdziesiąt procent narodu jest zacofane lub niedorozwinięte i posiada prawo
głosowania, naród taki jest skazany na zagładę. Wierzą, że dominacja przeciętności
oznacza upadek każdego narodu. Głosowanie jest obowiązkowe; wysokie kary nakłada
się na wszystkich tych, którzy uchylają się od głosowania.
10. WALKA Z PRZESTĘPCZOŚCIĄ
Metody walki z przestępczością, niepoczytalnością i degeneracją w tym narodzie,
podczas gdy w pewnych aspektach korzystne, w innych bez wątpienia okażą się
szokujące dla większości Urantian. Zwykłych przestępców i upośledzonych umysłowo
umieszcza się, każdą płeć oddzielnie, w różnych koloniach rolniczych i są tam bardziej
niż samowystarczalni. Poważni, notoryczni przestępcy i nieuleczalnie chorzy psychicznie,
skazywani są przez sądy na śmierć w komorach gazowych. Oprócz morderstw, liczne
inne przestępstwa, ze zdradą stanu włącznie, także karze się śmiercią a wykonanie
wyroku jest pewne i szybkie.
Gdy idzie o prawo, naród ten przechodzi od ery zwalczania do ery zapobiegania.
Niedawno posunęli się tak daleko, że próbują zapobiegać przestępczości przez
skazywanie tych, którzy mogą być domniemanie potencjalnymi mordercami i
poważnymi przestępcami, na dożywocie w koloniach odosobnienia. Jeśli więźniowie
tacy wykażą później, że stają się bardziej normalni, mogą być albo warunkowo zwolnieni
albo ułaskawieni. Ilość zabójstw na tym kontynencie wynosi tylko jeden procent w
stosunku do ilości zabójstw u innych narodów.
Wysiłki zmierzające do zapobieżenia rozmnażaniu się przestępców i ułomnych
zapoczątkowane zostały ponad sto lat temu i już przyniosły zadowalające rezultaty. Nie
ma więzień czy szpitali dla umysłowo chorych. Z tej tylko przyczyny jest tam około
dziesięć procent takich ludzi, w porównaniu z Urantią.
11. GOTOWOŚĆ BOJOWA
Absolwenci federalnych szkół wojskowych mogą być mianowani, przez prezydenta Rady
Obrony Narodowej „obrońcami cywilizacji”, w siedmiu stopniach, odpowiednio do
swych umiejętności i doświadczenia. Rada Obrony Narodowej składa się z dwudziestu
pięciu członków, mianowanych przez najwyższe trybunały rodzicielskie, edukacyjne oraz
industrialne i zatwierdzonych przez federalne sądy najwyższe a przewodniczy jej z
urzędu szef sztabu zjednoczonych spraw wojskowych. Członkowie Rady służą aż do
siedemdziesiątego roku życia.
Szkolenie, w którym biorą udział tak mianowani oficerowie, trwa cztery lata i zawsze jest
połączone z opanowaniem jakiegoś zawodu. Nigdy nie prowadzi się szkolenia
wojskowego, bez związanego z nim nauczania technicznego, naukowego czy wolnych
zawodów. Osoba, która kończy szkolenie wojskowe, ma w czasie czteroletniej nauki
zaliczone połowę nauczania, dostępnego w jakiejkolwiek szkole specjalistycznej, gdzie
nauka również trwa cztery lata. W ten sposób zapobiega się tworzeniu zawodowej klasy
wojskowych, dając jednocześnie dużej liczbie ludzi możliwość utrzymania się oraz
umożliwiając im zdobycie pierwszej połowy wykształcenia technicznego lub fachowego.
W czasie pokoju służba wojskowa jest zupełnie dobrowolna a zaciąg do wszystkich
rodzajów wojsk jest na cztery lata, podczas których każdy zgłębia jakąś specjalistyczną
gałąź studiów, w dodatku do nauki taktyki wojskowej. Nauka muzyki jest jednym z
głównych przedmiotów w centralnych szkołach wojskowych i w dwudziestu pięciu
obozach szkoleniowych, rozmieszczonych na peryferiach kontynentu. W okresach
spowolnienia gospodarczego, tysiące bezrobotnych zatrudnia się automatycznie przy
umocnieniu obronności kontynentu na lądzie, na morzu i w powietrzu.
Chociaż naród ten utrzymuje potężną maszynerię wojenną, dla obrony przed napaścią
otaczających, nieprzyjaznych narodów, można zapisać na jego konto, że przez ponad sto
lat nie użył tego potencjału wojskowego w wojnie ofensywnej. Ludzie ci osiągnęli ten
punkt ucywilizowania, że potrafią energicznie bronić cywilizacji, nie ulegając pokusie
użycia swej siły wojskowej w celu agresji. Od czasu stworzenia zjednoczonego państwa
kontynentalnego nie było wojen domowych, ale podczas ostatnich dwu wieków naród ten
był zmuszony prowadzić dziewięć zaciekłych wojen obronnych, z których trzy były
przeciwko potężnej konfederacji światowych mocarstw. Chociaż naród ten posiada
odpowiednie środki obrony przeciw atakom nieprzyjaznych sąsiadów, znacznie więcej
uwagi poświęca nauczaniu mężów stanu, naukowców i filozofów.
W okresie pokoju ze światem, wszelki transportowy sprzęt obronny jest nieomal w pełni
używany w przemyśle, handlu i rekreacji. Kiedy wypowiada się wojnę, mobilizacji
podlega cały naród. W okresie działań wojennych płace dla wojska bierze się ze
wszystkich dziedzin gospodarki, a szef wszystkich resortów wojskowych zostaje
członkiem gabinetu rządzącego.
12. POZOSTAŁE NARODY
Chociaż społeczeństwo i rząd tego, unikalnego narodu, w wielu aspektach przewyższa
narody Urantii, należy odnotować, że na innych kontynentach (jest ich na planecie
jedenaście) rządy są zdecydowanie niższej rangi, w porównaniu z bardziej
zaawansowanymi narodami Urantii.
Właśnie teraz rząd zaawansowanego narodu planuje nawiązanie stosunków, w randze
ambasadorów, z podrzędnymi narodami i po raz pierwszy pojawił się wielki przywódca
religijny, który zaleca wysyłanie misjonarzy do otaczających narodów. Obawiamy się
jednak, że ci ludzie bliscy są popełniania tego błędu, jaki zrobiło tak wielu innych, kiedy
próbowali narzucić wyższą kulturę i religię innym narodom. Jaką wspaniałą rzecz można
by zrobić na tym świecie, gdyby naród kontynentalny, o zaawansowanej kulturze, mógł
tylko sprowadzić z sąsiednich narodów do siebie najlepszych tamtejszych ludzi, a potem,
po ich wykształceniu, wysłać ich z powrotem jako emisariuszy kultury do ich
nieoświeconych braci! Oczywiście, jeśli Syn-Arbiter przyjdzie do tego zaawansowanego
narodu, wielkie rzeczy mogą się wkrótce zdarzyć na tym świecie.
Opowiadanie o życiu na sąsiedniej planecie sporządzono na mocy specjalnego
zezwolenia, w intencji zaawansowania cywilizacji i przyspieszenia ewolucji rządu na
Urantii. Można by opowiedzieć znacznie więcej o tym, co bez wątpienia
zainteresowałoby i zaintrygowało Urantian, lecz takie objawienie przekracza
dopuszczalny zakres powierzonego nam zadania.
Urantianie powinni zwrócić jednak uwagę na to, że ich siostrzana sfera w Satanii nie
odczuła dobroczynnych skutków ani misji sędziowskiej, ani obdarzającej Rajskich
Synów. Tak samo liczne narody na Urantii nie zbudowały pomiędzy sobą tak wielkich
barier kulturowych, jakie oddzielają naród kontynentalny od jego planetarnych braci.
Wylanie Ducha Prawdy daje duchowe podstawy do realizacji wielkich przedsięwzięć, dla
dobra gatunku ludzkiego na obdarzonym świecie. Zatem Urantia jest znacznie lepiej
przygotowana do szybszego zaprowadzenia rządu planetarnego, z jego prawami,
aparatem rządzenia, symbolami, zasadami i językiem – wszystko to może przyczynić się
w znacznym stopniu do wprowadzenia światowego pokoju, pod ochroną prawną i może
kiedyś doprowadzić do świtu prawdziwej epoki dążeń duchowych, a epoka taka jest
planetarnym progiem utopijnych epok światłości i życia.
[Przedstawione przez Melchizedeka z Nebadonu].
powrót do spisu treści