D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gryficach

Sygn. akt I C 1013/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 13 maja 2015 r.
Sąd Rejonowy w Gryficach I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSR Wioletta Rachubińska-Wilk
Protokolant: protokolant Anna Stasiak
po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2015 r. w Gryficach
sprawy z powództwa głównego (...) z siedzibą w G. przeciwko S. K. o zapłatę 158,62 zł
oraz z powództwa wzajemnego S. K. przeciwko (...) z siedzibą w G. o zapłatę 5.000 zł
I. z powództwa głównego:
1. zasądza od pozwanego S. K. na rzecz powoda (...) z siedzibą w G. kwotę 158,62 zł (stu pięćdziesięciu ośmiu
złotych sześćdziesięciu dwóch groszy) wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu
lombardowego NBP liczonymi w stosunku rocznym od kwoty 158,62 zł od dnia 06.05.2013r. do dnia zapłaty;
2. zasądza od pozwanego S. K. na rzecz powoda (...) z siedzibą w G. kwotę 77 zł (siedemdziesięciu siedmiu złotych)
tytułem zwrotu kosztów procesu;
3. przyznaje adw. A. W. od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gryficach kwotę 73,80 zł (siedemdziesięciu trzech
złotych i osiemdziesięciu groszy) (z podatkiem VAT) tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną pozwanemu
z urzędu;
II. z powództwa wzajemnego:
1. oddala powództwo wzajemne;
2. zasądza od powoda wzajemnego S. K. na rzecz pozwanego wzajemnego (...) z siedzibą w G. kwotę 600 zł (sześciuset
złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;
3. przyznaje adw. A. W. od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gryficach kwotę 738 zł (siedmiuset trzydziestu
ośmiu złotych) (z podatkiem VAT) tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną powodowi wzajemnemu z
urzędu.
SSR Wioletta Rachubińska-Wilk
Sygn. akt I C 1013/13
UZASADNIENIE
Powód (...) z siedzibą w G. wniósł pozew w postępowaniu elektronicznym przeciwko S. K., domagając się zasądzenia
od pozwanego kwoty 158,62 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotność stopy kredytu lombardowego
NBP od dnia 06.05.2013r. do dnia zapłaty. Dla uzasadnienia swojego stanowiska powód wskazywał, iż pozwany zawarł
z powodem umowę pożyczki odnawialnej, z której spłaty w pełni się nie wywiązał, bowiem nie regulował należnych
powodowi rat w umówionych terminach. Powód wskazał, iż na kwotę żądania składa się kwota 157,47 zł tytułem
kapitału pożyczki oraz kwota 1,15 zł tytułem odsetek.
Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie dnia 28.06.2013r. wydała nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym
(VI Nc-e (...)) uwzględniając żądanie powoda w całości.
Od nakazu zapłaty Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie pozwany S. K. wniósł sprzeciw, wnosząc o
uchylenie nakazu zapłaty. Nadto w treści sprzeciwu wniósł pozew wzajemny żądając zasądzenia kwoty 10.000 zł
tytułem zadośćuczynienia za naruszenie zasad prawa w umowie pożyczki, jak również o uczestnictwo w sprawie o
zadośćuczynienie ubezpieczyciela. Pozwany wyjaśnił, iż nigdy nie uchybił terminowi spłaty pożyczki
Postanowieniem z dnia 19.08.2013r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził skuteczność wniesienia
sprzeciwu i przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Gryficach.
W dalszych pismach przygotowawczych S. K. sprecyzował swoje stanowisko, wskazując, iż w ramach pozwu
wzajemnego wnosi o zasądzenie od powoda – pozwanego wzajemnego kwoty 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia za
niezgodne z prawem rozwiązanie umowy oraz nękanie i zastraszanie powoda wzajemnego o spłatę pożyczki. Nadto
pozwany – powód wzajemny wyjaśniła, iż wnosi o dopuszczenie jako strony procesowej w sprawie ubezpieczyciela,
gdyż (...) złamał umowę dokonując jej rozwiązania i wypowiedzenia.
W piśmie z dnia 17.07.2014r. (...) wniósł o oddalenie powództwa wzajemnego.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
S. K. będą członkiem(...) z siedzibą w G. zawarła ze (...)-iem dnia 04.03.2010r. umowę o preferencyjną linię
pożyczkową L. nr (...), w ramach której (...) udzielił pożyczkobiorcy prawa do wielokrotnego zadłużania się w ciężar
rachunku do kwoty 500 zł. Umowa została zawarta na okres roku, z automatycznym przedłużaniem, lecz nie dłużej
niż do dnia 04.03.2013r. Pożyczka była oprocentowana wg zmiennej stopy procentowej. W przypadku zadłużenia
przeterminowanego roczna stopa oprocentowania wynosiła czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP.
Zgodnie z umową zadłużenie nie spłacone w terminie dnia następnego stawało się zadłużeniem przeterminowanym,
a pożyczkobiorca był zobowiązany do comiesięcznej spłaty w wysokości nie mniejszej niż 2% wykorzystanego limitu.
Spłata należności miała odbywać się w ten sposób, iż w pierwszej kolejności miały być regulowane koszty windykacji,
prowizje i opłaty, następnie odsetki, kapitał przeterminowany, a w ostateczności kapitał. Zabezpieczeniem przyznanej
pożyczki było m.in. przystąpienie do umowy ubezpieczenia grupowego na życie L.. Zgodnie z warunkami grupowego
ubezpieczenia przedmiotem ubezpieczenia było życie ubezpieczonego.
Dowody: - umowa o preferencyjną linię pożyczkową, k. 33-34v,
-regulaminu, k. 35-36,
- uchwała nr 12 z dnia 25.03.2009r., k. 37-37v,
- uchwała nr 4 z dnia 12.05.2009r., k. 38,
- statut (...), k. 39-45,
- deklaracja członkowska, k. 46,
- ogólne warunki grupowego ubezpieczenia na życie, k. 156-157.
Umowa pożyczki uległa rozwiązaniu w terminie określonym w umowie tj. z dniem 04.03.2013r. Na dzień
zakończenia stosunku prawnego zadłużenie pozwanego wynosiło 500 zł, natomiast na dzień 21.03.2013r. 352,87
zł. Dnia 04.03.2013r. należność z pożyczki została postawiona w stan natychmiastowej wymagalności a od całego
niespłaconego kapitału rozpoczęto naliczanie odsetek karnych. Na dzień 06.05.2013r. wysokość niespłaconego
kapitału pożyczki wynosiła 157,47 zł, zaś wysokość odsetek karnych naliczonych od wpłaty z dnia 22.04.2013r. do dnia
06.05.2013r. od zaległego kapitału 157,47 zł z oprocentowaniem wynoszącym 19% wynosiła 1,15 zł.
Dowody: - rozliczenie wysokości zadłużenia, k. 47-48v,
- wezwanie – koniec umowy wraz z dowodem nadania, k. 49-50v
- operacje od 04/03/2010 do 27/11/2013, k. 51-61,
- uchwała nr 3 z dnia 09.02.2010r., k. 62-63v,
- raport spłaty na dzień 2013-05-06, k. 64,
- rozliczenie wysokości zadłużenia, k. 133-134v,
- uchwała nr 3 z dnia 30.01.2012r., k. 135-136,
- aktualny plan spłaty pożyczki nr 1, k. 137-138,
- szczegółowe rozliczenie linii pożyczkowej, k. 141-155,
- opinia z zakresu księgowości, k. 185-202, 246-248,
- regulamin indywidualnych kont spółdzielczych (...), k. 240-243v.
S. K. oraz (...) zawarli również umowę pożyczki nr (...). Pozwany w latach 2010-2013 dokonywał spłat pożyczki nr
(...). Przedmiotowa umowa została przez (...) wypowiedziana z uwagi na zaistniałe zadłużenie.
Strony prowadziły obszerną korespondencję w kwestiach dotyczących zawartych umów pożyczek. S. K. w pismach
kierowanych do (...) domagał się kompleksowego rozliczenia dokonywanych comiesięcznie wpłat, umorzenia odsetek,
anulowania wypowiedzenia umowy, jak również zapłaty zadośćuczynienia.
Roszczenia wynikające z umowy pożyczki nr (...) zostały objęte pozwem wniesionym i zarejestrowanym w Sądzie
Rejonowym w Gryficach pod sygn. akt I C 1062/13, w której powód (...) cofnął pozew.
Dowody: - wezwanie ostateczne do zapłaty, k. 73,
- pismo z dnia 16.07.2013r., 74,
- pismo z dnia 09.04.2013r., 75, 218,
- pismo z dnia 20.11.2012r., 76,
- pismo z dnia 12.01.2013r., 77,
- pismo z dnia 11.06.2013r., 78,
- pismo z dnia 26.04.2013r., 79,
- podanie z dnia 24.09.2022r., 80,
- pismo z dnia 11.06.2013r., 81,
- pismo z dnia 11.02.2013r., 82,
- pismo z dnia 19.03.2013r., 83,
- wypowiedzenie umowy nr (...), k. 84, 108, 216,
- dowody wpłat, k. 85-88, 109-112v, k. 128-131 z akt Sądu Rejonowego w Gryficach I C 1062/13,
- dowód wypłaty z kasy oraz dowody wpłat, k. 215,
- dowód wpłaty, k. 217,
- pismo powoda, k. 226,
- pismo S. K. z dnia 10.03.2015r., k. 227,
- pismo sądowe, k. 228.
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo główne okazało się zasadne w całości.
Zgodnie z art. 720 § 1 kc przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego
określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą
ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Ustawa z dnia 05.11.2009r. o
spółdzielczych kasach oszczędnościowo – kredytowych określa podstawowe zasady udzielania pożyczek i kredytów
członkom takich kas, które dodatkowo precyzują statuty kas i regulaminy udzielania pożyczek i kredytów. Do umów
kredytowych zawieranych przez kasy stosuje się odpowiednio przepisy art. 69, 70, 74-78 ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. - Prawo bankowe, a do umów o kredyt konsumencki zawieranych przez kasy stosuje się przepisy ustawy z dnia
12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim.
Faktem bezspornym było to, iż S. K., członek kasy, zawarła ze (...)-iem umowę o preferencyjną linię pożyczkową L. nr
(...), w ramach której (...) udzielił pożyczkobiorcy prawa do wielokrotnego zadłużania się w ciężar rachunku do kwoty
500 zł. Powód podnosił, iż pozwany nie wywiązał się w pełni z realizacji zobowiązania, zaś pozwany temu twierdzeniu
zaprzeczał, wskazując, iż realizował spłatę pożyczki w umówionych terminach.
W oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, a to w postaci dowodu z szeregu dokumentów, w tym w
szczególności: umowy o linię pożyczkową, statutu, regulaminu, zestawienia zawierającego szczegółowe rozliczenie,
jak również w oparciu o opinię biegłego z zakresu rachunkowości, Sąd ustalił, iż umowa pożyczki uległa rozwiązaniu
w terminie określonym w umowie tj. z dniem 04.03.2013r., przy czym na dzień zakończenia stosunku prawnego
zadłużenie pozwanego wynosiło 500 zł, natomiast na dzień 21.03.2013r. - 352,87 zł, dnia 04.03.2013r. należność z
pożyczki została postawiona w stan natychmiastowej wymagalności, a od całego niespłaconego kapitału rozpoczęto
naliczanie odsetek karnych, zaś w konsekwencji na dzień 06.05.2013r. wysokość niespłaconego kapitału pożyczki
wynosiła 157,47 zł, zaś wysokość odsetek karnych naliczonych od wpłaty z dnia 22.04.2013r. do dnia 06.05.2013r.
od zaległego kapitału 157,47 zł z oprocentowaniem wynoszącym 19% wynosiła 1,15 zł. Dokonując powyższych ustaleń
Sąd kierował się przede wszystkim opinią biegłego, z której w sposób nie budzący wątpliwości wynika, iż zadłużenie
pozwanego wynosi 157,47 zł tytułem niespłaconego kapitału oraz 1,15 zł tytułem odsetek. W ocenie Sądu opinia
była jasna, nie zawierała wewnętrznych sprzeczności, została sporządzona zgodnie z tezą dowodową, a pozwany nie
naprowadził żadnych dowodów podważających rzetelność opinii biegłego. Opinia biegłego potwierdziła prawidłowość
wyliczeń zadłużenia pozwanego dokonanych przez powoda i zawartych w dokumentach obejmujących szczegółowe
rozliczenie pozwanego, a kwestionowanych przez tego ostatniego.
Żądanie zasądzenia odsetek znajdowało uzasadnienie w art. 481 § 1 i § 2 kc, zgodnie z którym jeżeli dłużnik
opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby
nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności
nie ponosi, a jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże
gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek
za opóźnienie według tej wyższej stopy. Podstawą żądania zasądzenie odsetek stanowią również postanowienia
umowy pożyczki oraz regulaminu. Zgodnie z umową pożyczka była oprocentowana wg zmiennej stopy procentowej.
W przypadku zadłużenia przeterminowanego roczna stopa oprocentowania wynosiła czterokrotność stopy kredytu
lombardowego NBP, natomiast zadłużenie nie spłacone w terminie dnia następnego stawało się zadłużeniem
przeterminowanym. Stosunek prawny wynikający z umowy zawartej dnia 04.03.2010r. zakończył się zgodnie z
terminem wskazanym w umowie, tj. dnia 04.03.2013r. Ostatniej wpłaty pozwany dokonał dnia 22.04.2013r. W tej
sytuacji naliczenie odsetek na kwotę 1,15 zł w okresie od ostatniej wpłaty do dnia wniesienia pozwu w wysokości
odpowiadającej wysokości odsetek dla należności przeterminowanych oraz żądanie zasądzenia dalszych odsetek w
wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od dnia wniesienia pozwu, jest uzasadnione.
Wyjaśnienia wymaga, iż dowody wpłat przedłożone przez S. K. dotyczą wpłat dokonanych w ramach spłaty drugiej
z pożyczek o nr (...), której wykonanie było objęte pozwem wniesionym i zarejestrowanym w Sądzie Rejonowym w
Gryficach pod sygn. akt I C 1062/13, w której powód (...) cofnął pozew. Pozwany nie wykazał, aby spłata pożyczek nr
(...) i nr (...) została połączona i aby dowody wpłat, którymi dysponuje obejmowały również raty z tytułu wykonania
umowy pożyczki nr (...).
Mając na uwadze powyższe, Sąd uwzględnił żądanie główne w całości.
Zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 77 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, Sąd kierował się zasadą
wyrażoną w art. 98 § 1 i § 3 kpc, zgodnie, z którą strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi
na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu), zaś do
niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe
niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego
przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Wprawdzie pozwany został zwolniony od kosztów sądowych, lecz
zwolnienie od kosztów sądowych nie zwalnia strony od obowiązku zwrotu kosztów procesu przeciwnikowi (por. art.
108 ustawy z dnia 28.07.2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych). Na zasądzoną kwotę składają się: kwota
60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (zgodnie z § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu) oraz kwota 17 zł tytułem opłaty
skarbowej od pełnomocnictwa.
Wobec tego, iż pozwany, dla którego został ustanowiony pełnomocnik z urzędu przegrał proces, Sąd przyznał na
rzecz pełnomocnika pozwanego kwotę 73,80 zł (60 zł + 23% podatku VAT) tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną
udzieloną pozwanemu z urzędu, co znajduje podstawę w § 2 ust. 3 i § 6 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 4, art. 100 ust. 1 i art. 113 ust. 1 ustawy z
dnia 28.07.2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.
S. K. wniósł pozew wzajemny, żądając zasądzenia od (...) kwoty 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie
zasad prawa w umowie pożyczki oraz nękanie i zastraszanie powoda wzajemnego o spłatę pożyczki, co skutkowało
naruszeniem jego zdrowia psychicznego.
W pierwszej kolejności wyjaśnienia wymaga, iż Sąd uznał, iż roszczenie główne oraz roszczenie wzajemne mogą
być przedmiotem rozpoznania w ramach jednego procesu, bowiem pozostają ze sobą w związku, gdyż kwota
zadośćuczynienia jakiej zapłaty domagał się S. K. pozostawała w związku z wykonaniem przez (...) umowy pożyczki,
z której to swoje roszczenia wywodził także powód główny.
Zgodnie z art. 233 § 1 kpc Sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie
wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, a w myśl art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie,
która z faktu tego wywodzi skutki prawne, zaś art. 232 kpc wskazuje, iż strony są obowiązane wskazywać dowody dla
stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.
Powód wzajemny nie naprowadził żadnych dowodów wskazujących na to, aby (...) dokonał naruszenia postanowień
umowy pożyczki i dokonał jej wypowiedzenia z naruszeniem prawa oraz aby nękał i zastraszał S. K. w związku z próbą
wyłudzenia od niego kwoty dochodzonej pozwem, co miałoby skutkować pogorszeniem się stanu zdrowia powoda
wzajemnego.
Podkreślenia wymaga, iż wbrew twierdzeniom S. K., umowa o linię pożyczkową nr (...) nie została bezprawnie
wypowiedziana przez (...), bowiem stosunek prawny powstały w oparciu o przedmiotową umowę wygasł w dniu
wskazanym w umowie pożyczki. Nadto powód wzajemny nie naprowadził żadnych wniosków dowodowych, w oparciu
o które Sąd mógłby poczynić jakiekolwiek ustalenia w kwestii nękania i zastraszania powoda oraz wynikłego na tym
tle pogorszenia się stanu zdrowia S. K..
Sąd analizował żądanie zapłaty kwoty 5.000 zł w odniesieniu do przepisów regulujących nienależyte wykonanie
umowy, bowiem powód wzajemny wskazywał na niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy przez (...). Niemniej
jednak – jak była o tym mowa powyżej – zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na ustalenie, aby
doszło do wypowiedzenia umowy pożyczki nr (...). Natomiast możliwym jest ustalenie, iż umowa uległa rozwiązaniu
z dniem określonym w umowie. Powyższe dowodzi, iż pozwanemu wzajemnemu nie można przypisać nienależytego
wykonania umowy, z którym to stanem rzeczy powód wzajemny wiązał żądanie zadośćuczynienia.
Treść uzasadnienia żądania objętego pozwem wzajemnym wskazywała również na to, iż zapłata zadośćuczynienia
miałaby nastąpić także w związku z bezprawnym działaniem pozwanego wzajemnego polegającym nie tylko na
bezprawnym wypowiedzeniu umowy pożyczki, ale następnie na nękaniu i zastraszaniu powoda wzajemnego, co
skutkować miało pogorszeniem się jego stanu zdrowia psychicznego. Konsekwencją tak wyartykułowanego żądania
jest przyjęcie, iż S. K. żąda zapłaty zadośćuczynienia także z powodu doznanej krzywdy, zatem w oparciu o art. 445 § 1
kc w zw. z art. 444 § 1 kc. W przypadku zaś żądania zasądzenia stosownej kwoty tytułem zadośćuczynienia na wstępie
należy ustalić, czy doszło do zawinionego zachowania pozostającego w związku przyczynowym z powstałą szkodą, w
tym przypadku z naruszeniem dobra osobistego powoda wzajemnego w postaci zdrowia.
Powód wzajemny nie zaproponował jakichkolwiek wniosków dowodowych, w oparciu o które Sąd mógłby ustalić,
iż zaistniało zawinione zachowanie pozwanego wzajemnego, rodzące odpowiedzialność deliktową pozwanego
wzajemnego, tj. aby doszło do nękania i zastraszania S. K..
Wprawdzie powód wzajemny zgłosił wnioski dowodowe o dopuszczenie dowodu z przesłuchania stron, z
ograniczeniem do jego przesłuchania oraz wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii właściwego biegłego, jednakże
dowód z przesłuchania stron zgodnie z art. 299 kpc może zostać dopuszczony, o ile po wyczerpaniu środków
dowodowych lub w ich braku pozostały niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Brak inicjatywy
dowodowej S. K. w zakresie dowodów wskazujących na działanie pozwanego wzajemnego o charakterze deliktu,
czy też polegające na nienależytym wykonaniu umowy przez (...), skutkował uznaniem za zbędne dopuszczenie i
przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron oraz dowodu z opinii biegłego, które to wnioski Sąd oddalił. Zwrócić
należy również uwagę, iż S. K. był dwukrotnie wzywany na rozprawy, lecz nie stawiał się. Nadto wniosek dowodowy o
dopuszczenie dowodu z opinii biegłego był nieprecyzyjny, nie wskazywał jakiej specjalności biegłego powołania żąda
pozwany, co również uniemożliwiał dopuszczenie tegoż dowodu.
Tak argumentując, Sąd oddalił powództwo wzajemne.
Sąd oddalił wniosek S. K. o wezwanie do udziału w sprawie ubezpieczyciela pożyczki, bowiem nie dostrzegł żadnych
argumentów przemawiających za wezwaniem ubezpieczyciela w sprawie z powództwa S. K. przeciwko (...) o zapłatę
zadośćuczynienia, gdyż rozstrzygnięcie w sprawie w żaden sposób nie spowoduje wpływu na stosunek prawny
łączący powoda wzajemnego oraz ubezpieczyciela. Przypomnienia wymaga, iż przedmiotem umowy ubezpieczenia
było życie ubezpieczonego, nie zaś należyte wykonanie umowy pożyczki. Powód wzajemny reprezentowany przez
profesjonalnego pełnomocnika w żaden sposób nie wyjaśnił w jakim konkretnie charakterze ubezpieczyciel miałby
wstąpić do sprawy.
Rozstrzygając o kosztach powództwa wzajemnego Sąd oparł się również o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu
wynikającą z art. 98 § 1 kpc. Koszty procesu poniesione przez pozwanego wzajemnego obejmują jedynie koszty
zastępstw procesowego ustalone w oparciu o § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września
2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej
udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu
Wobec tego, iż powód wzajemny, dla którego został ustanowiony pełnomocnik z urzędu przegrał proces, Sąd przyznał
na rzecz pełnomocnika pozwanego kwotę 738 zł (600 zł + 23% podatku VAT) tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną
udzieloną pozwanemu z urzędu, co znajduje podstawę w § 2 ust. 3 i § 6 pkt 3 ustawy z dnia 28.07.2005r. o kosztach
sądowych w sprawach cywilnych.
Sąd doszedł do przekonania, iż w sprawie w odniesieniu do powództwa głównego oraz wzajemnego nie znajduje
zastosowania art. 102 kpc, który stanowi, iż w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony
przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Wprawdzie miesięczny dochód pozwanego
nie jest wygórowany, niemniej jednak niekorzystna sytuacja majątkowa – o ile uzasadnia zwolnienie strony od kosztów
sądowych umożliwiając jej w ten sposób dostęp do sądu – nie jest wystarczającym argumentem, który przemawiałby za
odstąpieniem od obciążania kosztami procesu. Pozwany nie wskazał na szczególnie uzasadnione wypadki występujące
w jego życiu, które uzasadniałyby nie obciążanie go kosztami procesu, natomiast przedmiotem zarówno powództwa
głównego, jak i powództwa wzajemnego są roszczenia pieniężne związane z zawartą między stronami umową pożyczki.
W okolicznościach niniejszej sprawy odstąpienie od obciążenia strony przegrywającej kosztami procesu na rzecz
przeciwnika byłoby niesłuszne i niesprawiedliwe.
SSR W. R. - (...)